ZYGMUNT BALICKI

EGOIZM NARODOWY

WOBEC ETYKI

Z DODATKIEM

CHARAKTERY A ŻYCIE POLITYCZNE

W YDANIE NOWE

1914

EGOIZM NARODOWY WOBEC ETYKI-

» Jednostka, mówi Spencer, powinna za­

wsze stawiać sobie pytanie, jaki typ społe­
czny wytwarza się pod wpływem jej postę­

powania®. Odpowiedź na powyższe pyta­

nie iść może w dwojakim kierunku: bądź
wyobrazimy sobie, w myśl zasady Kanta,

źe postępowanie nasze staje się wskaza­

niem powszechnem, osiąga moc prawidła,
obowiązującego wszystkich ludzi z osobna,

i zapytamy się, jaki wpływ wywrze ono
na charakter jednostek, jaki typ c z ł o ­
w i e k a urobi się przy tym trybie postę­

powania; bądź uprzytomnimy sobie w my­

śli, jak dalece odpowiednie postępowanie
może się istotnie rozpowszechnić, jakie
realne skutki społeczne sprowadzi ono
w danych warunkach czasu i miejsca, jaki
wytworzy układ stosunków i ustroju, sło

wem, jaki powstanie pod jej wpływem typ

s p o ł e c z e ń s t w a jako całości.

Odpowiedź pierwsza stawia nam przed

oczy typ moralny jednostki, będący wyra­
zem pewnej ogólnie przyjętej i powszech­

nie praktykowanej zasady etycznej; druga —
daje wyobrażenie o typie społeczeństwa
samego, który się urabia pod wpływem

wcielania tej zasady w życie, a więc uwi­
docznia wszystkie możliwe skutki, jakie
zajdą w układzie stosunków społecznych

pod działaniem danego czynnika. Pierwsza

nosi charakter oderwany i przypuszczalny

zarazem, sztucznie bowiem wydziela z ca­

łego złożonego układu powiązań społecz­

nych jeden tryb postępowania i stawia

dowolne przypuszczenie, że postępowanie
to może stać się powszechnem, jest więc

z natury swej rozwiązaniem zagadnienia

teoretycznego. Odpowiedź druga jest kon­

kretną, realną, rozpatruje bowiem dane
postępowanie jako czynnik działający po­

śród wielu innych i oblicza zakres i skutki

jego działania, jest więc rozwiązaniem za­

gadnienia praktycznego.

Chcąc np. zdać sobie sprawę, czy da­

rowanie długu lekkomyślnemu dłużnikowi

jest rzeczą dobrą, stawiamy sobie pytanie,

jaki »typ społeczny* będzie wynikiem tego

postępowania i zależnie od tego, którą

z dwóch powyższych dróg rozumowania
obierzemy, odpowiedź i wniosek mogą być
zgoła odmienne.

Jeżeli nieupominanie się o należność

stanie się ogólnem prawidłem dla wszyst­
kich — tak rozumuje pierwsza metoda
etyczna—wtedy rozpowszechni się i utrwali
typ człowieka zdolnego do ofiarności na

rzecz bliźnich, wyrozumiałego, przekłada­
jącego raczej własną stratę nad możliwe

choćby utrudnienie życia innym, typ sam

w sobie niewątpliwie szlachetny; gdyby

każdy tak postępował, życie stałoby się
łatwiejsze, a tarcie społeczne, towarzy­
szące sporom o prawo, zmniejszyłoby się
znacznie.

Druga metoda usiłuje zdać sobie spra­

wę, jaki typ społeczeństwa urabiać się bę­

dzie pod wpływem danego czynnika i doj­
dzie z łatwością do przeświadczenia, źe

darowanie należności lekkomyślnemu dłuż­
nikowi utrwala tylko jego lekkomyślność,

rozluźnia w nim poczucie obowiązku i od­

powiedzialności i uczy żyć z dnia na dzień

kosztem otoczenia. Z drugiej stronj^, zbyt

pochopnych ofiarodawców doprowadza do

—

5

—

zaniku poczucia własnego prawa i robi
z nich ludzi, gotowych za wszelką cenę

okupić sobie spokój i nienaraźanie się in­

nym, inaczej mówiąc, pozbawia ich cha­

rakteru. W społeczeństwie wreszcie jako

całości wytwarza stosunki wysoce nienor­

malne: u jednych na miejsce ofiarności

świadomej i celowej powstaje ofiarność

mimowolna, wadliwie skierowana, z dru­
gich tworzy się warstwa ludzi niezdolnych
źyć o własnych siłach, nieopatrznych i egoi ■

stycznych zarazem.

W naszem społeczeństwie spółczesnem

nader szczupła jest garstka ludzi, która

wogóle stawia sobie jakiekolwiek zagad­

nienia etyczne i dąży do umiejętnego ich
rozwiązania. Przejawiający się sporadycz­
nie w czasach ostatnich t. zw. »ruch ety-
czny«, o ile nie jest zupełnie oderwany od

życia i nie zadawalnia się przeżuwaniem
strawy duchowej, na obcych polach ze­
branej, stając wobec pytania, które nasuwa
się bezpośrednio z powyższych słów Spen­
cera, szuka niezmiennie odpowiedzi w kan-

towskiej formule moralności, nie podejrze­
wając jak gdyby nawet, że może być inny

punkt widzenia w tym względzie, że typ

społeczeństwa, na który składa się postę­

—

6

—

—

7

powanie jego członków, stanowi najważ­
niejsze, jedynie miarodajne wskazanie ety­

czne, gdyż od niego zależy charakter i po­

ziom moralności zbiorowej, a więc moral­

ność społeczeństwa samego.

W parze z tym stanem naszej umysło

wości idzie zjawisko z dziedziny społecz­
nej, będące zarazem przyczyną i skutkiem
poprzedniego, mianowicie, że ta sfera na­
szego społeczeństwa, która przoduje mu
na każdem polu, podejmuje zadania pu­

bliczne i wytwarza opinię, daje inicyatywę
i prowadzi pracę społeczną, świeci ofiar­

nością i poświęceniem, która, słowem, nie­
sie w sobie życie i tworzy nowe jego
formy, ta sfera nie przedstawia żadnego

wyraźnego typu społecznego i nie posiada
określonej fizyonomii moralnej, nie jest
więc w stanie ani nadać wybitnej indywi­
dualności całemu społeczeństwu, ani wy­
tworzyć dla niego odpowiedniego syste-
matu pojęć etycznych. Z dawnych trady-

cyj raczej niż z żywego poczucia, przeję­

liśmy pogląd, łączący typ dobrego i pra­
wego człowieka z typem dobrego i pra­
wego obywatela, chociaż panująca dziś

opinia, zapatrzona wyłącznie w moralność
jednostkową, ani zrozumieć należycie tej

łączności, ani uzasadnić jej nie potrafi, za­

czyna się też sceptycznie zapatrywać na

zasadę samą. Poza tem występuje rozpa­
czliwa chwiej ność i rozbieżność, zarówno

pojęć jak i postępowania, rażące sprzecz­
ności nietylko w życiu zbiorowem, ale
i w prywatnem życiu jednostek. Dowodzi
to, że sfera, która świeci przykładem ogó-

łowi, a więc wytwarza etykę postępowa­
nia, sama nie posiada żadnej indywidual­
ności, nie przedstawia sobą żadnego okre­
ślonego typu moralnego, jest więc sama

bez charakteru.

»Być może, powiedzą nam, że nie

przedstawiamy jednolitego, wyraźnego typu
moralnego, ale mamy określone ideały ety­

czne, które przyświecają niezmiennie obe­

cnemu pokoleniu i stanowią dla niego
wytyczne hasło postępowania. Przewodnie

zasady moralne są zawsze nieliczne i dają
się sprowadzić do najogólniejszych wska­
zań. Takiem wskazaniem, takim ideałem

dla najlepszej części naszego społeczeń­

stwa jest a l t r u i z m ; on nam daje pro­

bierz dobra i zła, bo sam jest dobrem bez-
względnem, przeciwstawienie zaś jego —
egoizm jest sam w sobie złem, którego za
nik idzie w parze z rozwojem postępu

etycznego. Kto posiada ideały i w czyn je
wprowadza, ten posiada etykę, brak zaś

jednolitego typu moralnego jest tylko na­

stępstwem zbyt słabego przejęcia się ze
strony ogółu ideałami moralności*.

Takie są, mniej lub więcej ujęte w teo­

retyczną formę, obiegowe pojęcia w tym
względzie. Rewizya tych pojęć była wpraw­
dzie przeprowadzona w popularnej u nas
literaturze etycznej, nie pozostawiła jednak
żadnych głębszych śladów w opinii.

Znaną jest próba Spencera uprawnie­

nia egoizmu w życiu jednostek, w myśl
założenia, że »istota każda musi przede-

wszystkiem żyć, aby mogła działać«, praca

więc nad zachowaniem i rozwojem włas­
nego bytu powinna zajmować pierwsze

miejsce w szeregu naszych wysiłków: »zu­
pełne zaparcie się siebie sprowadza śmierć,
nadmierne — chorobę, bardziej umiarko­
wane — spadek sił fizycznych, a zarazem
zmniejszenie się zdolności do wypełniania

obowiązków, zarówno wobec siebie samego,
jak i wobec innych«. Ojciec, przeciążający

się pracą dla dobra rodziny, może ją po­

zbawić przedwcześnie jedynej podpory;
człowiek, oddany sprawom publicznym z zu-
pełnem zaparciem się siebie, wyczerpuje

— 9 ™

szybko swe siły i staje się wkrótce nie­

zdatnym do należytego wypełniania swych
obowiązków.

Rzecz wysoce charakterystyczna, źe

opinia nasza i krytyka przyjęły ten właś­
nie punkt wywodów Spencera z powątpie­
waniem i przyznały mu co najwyżej pe­
wne znaczenie jako postulatowi biologicz­
nemu, wypływającemu z potrzeby zacho­
wania gatunku, ale posiadającemu nader
wątpliwą wartość etyczną. Rozumowano
tak: jeżeli ojciec rodziny lub działacz na

polu publicznem oszczędzają swe siły

i dbają o ich zachowanie w celach nieoso*
bistych, uczucia ich pozostają w istocie

rzeczy te same, tylko altruizm w ostatnim
wypadku

będzie lepiej wyrozumowany

i rozsądniejszy, należy więc wystrzegać
się nieracyonalnego altruizmu, który może
okazać się szkodliwym, nie zmieniając

w niczem zasad etycznych, opartych na

podstawie altruizmu dobrze pojętego.

Otóż na wstępie zaraz powstaje pewna

trudność. Polega ona na tem, źe, przyjmu­

jąc dwojaką postać bezinteresowności, je ­

dną dodatnią, drugą ujemną, zmuszeni bę­
dziemy oprzeć nasze postępowanie na in­
nej zasadzie etycznej, niż na przesłance

“

10 —

bezwzględnego altruizmu, jako nakazu pow­
szechnego, gdyż altruizm *nieracyonałny«
wypadnie wtedy z niej usunąć.

Spróbujmyż go uczynić racyonalnym,

to jest takim, który wyklucza wszystkie
złe strony kierowania się nieograniczonem

uczuciem bezinteresowności. Złe te strony

dają się sprowadzić do kilku głównych
punktów.

Altruizm bezwzględny, przyjęty w pew-

nem środowisku jako powszechny nakaz

moralny, wytwarza położenie w najwyż­
szym stopniu nienormalne: każdy myśli

o innych, inni zaś myślą o nim. Jest to
wynik logiczny i nieunikniony, nie można

bowiem wydawać, nie przyjmując wza-

mian. Któż z nas nie widział przykładów

podobnych altruistów, zwłaszcza śród mło­
dzieży, tak skłonnej do przeprowadzania
bezwzględnego swych zasad teoretycznych?

Są oni gotowi wszystko rozdać innym,

choćby miało im braknąć na naj pierwsze
potrzeby; dbając wyłącznie o dogodzenie
współkolegom, wyzuwają się ze środków

niezbędnych do spełniania należytego wła­
snych zadań życiowych, a nie umiejąc n i­
komu niczego odmówić, zmuszeni są od­

mawiać sobie wszystkiego. Bohaterowie al­

truizmu? — nie, raczej jego sybaryci! Po­

zbawiając się dobrowolnie niezbędnych
środków istnienia, stają się oni nawzajem

przedmiotem ciągłej opieki i ustawicznej
troski ze strony otoczenia; koledzy myślą
za nich o ich potrzebach i zaspakajają je
z tysiącznemi ostroźnościami, aby nie ura­
zić ich godności. W takiem środowisku

największego altruistę poznaje się często

po tem, że najwięcej musi przyjmować
od innych. Podniesione do metody postę­
powanie takie daje w rezultacie dziwny

system asekuracyi wzajemnej, przy którym
zależność jednych od drugich staje się
powszechną, a samodzielność jednostki
spada do z e ra *). Przypomina to siatkę dru­

cianą, złożoną ze słabych niehartownych

ogniw, tak misternie jednak przylegają­

*) Przesadna opieka koleżeńska, zwłaszcza śród

młodzieży naszej zagranicą, prowadzi niejednokrotnie
do tego, że jednostki zatracają zupełnie zdolność

myślenia o sobie, radzenia sobie samemu i przebija­

nia się przez życie o własnych siłach. Osłabia to
i tak już słabe charaktery, a działając stale, uwste­
cznia typ społeczny całego środowiska. Wprost prze­

ciwne, a niezaprzeczenie dodatnie rezultaty pod wzglę­
dem wyrabiania charakterów wydają stosunki śród

kolonij polskich w Stanach Zjednoczonych, urobione

pod wpływami amerykańskimi.

—

-

1 2

—

cych do siebie, że ciśnienie ich wzajemne
nigdy nie przypada w poprzek drutu, ale
rozkłada się nazdłuź jego powierzchni:

niech się jedno ogniwo wypadkiem od­

wróci, sąsiednie nie wytrzymają nacisku,

siatka pęka i rozłazi się jak zbutwiała tka­

nina.

Altruiści bezwzględni nie mogą być

konsekwentni. Uważając swe postępowanie

za wyraz nakazu moralnego, obowiązującego
wszystkich, w imię tego samego altruizmu

muszą dać pewną folgę budzącym się w nich

przez reakcyę instynktom egoistycznym,
aby dostarczyć również sposobności innym

do wywzajemnienia się i wykazania swej

bezinteresowności, a idąc dalej w tym kie­
runku, oswajają się z ciągiem przyjmowa­

niem usług od otoczenia, składają stopnio­

wo na nie całą troskę o swój byt i kończą
zwykle na tem, że stają się ciężarem spo­

łeczeństwa. Wtedy, nie mając już z czego

dawać, wyłącznie przyjmują od innych,
poczytując to za rzecz normalną, należną
im niejako w imię zasad etyki publicznej.

Ileż to u nas w poprzedniem pokoleniu
stwarzano synekur i pomocy zbiorowych

dla ludzi tej kategoryi, którzy pożyczali,

ręczyli, rozdawali, gościli i pomagali, do-

—

>3

—

v

póki nie przetrwonili majątków, aby żyć
potem z laski przyjaciół i sąsiadów.

Jeżeli altruizm bezwzględny musi koniec

końców demoralizować nawet tych, dla

których stanowi jedyną zasadę etyczną^

jest on jeszcze bardziej demoralizujący dla

dalszego otoczenia. Z pomocy korzystają

nietylko ci, którzy okazywali niegdyś lub

okazują takąż pomoc innym, ale równie

często ludzie nie dający otoczeniu nic wza-

mian. W ostatnich nietylko osłabia ona

wszelką samodzielność i energię życia, ale
budzi wprost instynkty egoistyczne i żądzę

używania. Któż z nas nie widział przykła­

dów, jak zbytnia pieczołowitość najbliż­

szych i ustawiczna pomoc z ich strony

nietylko zabijała charaktery, ale wprost ła ­

mała życie tym, których brała w opiekę!

czy to była matka, nie umiejąca z miłości
niczego dziecku odmówić i zaspakajająca

wszystkie jego zachcianki, czy młodzież,

utrzymująca ze stypendyum koleżeńskiego

niezamożnego próżniaka, z którego wyrastał

później prosty wyzyskiwacz. Wogóle więc
stwierdzić możemy ten fakt niezaprzeczony,

że przesadny altruizm, panujący w pewnem
środowisku, w sposób nieunikniony i fatalny

wyrabia egoizm śród tych wszystkich, któ­

-

14

-

rzy z jego opieki korzystają, bilans więc
społeczny podobnego postępowania nie jest

bynajmniej taki, za jaki podają go zwo­
lennicy nieograniczonej bezinteresowności.

Altruizm bezwzględny wyklucza wszel­

ką celowość życia i nakreślony z góry

plan postępowania. Kolega oddający, bied­
nemu wspólkoledze pieniądze, przeznaczone

na wpisy lub egzaminy, rzuca na los wy­
padku cały plan swego wykształcenia.

Każdy cel życiowy, każdy ukartowany za­
miar wisi na włosku pierwszego lepszego

altruistycznego popędu, wywołanego wy­

padkowo silnem wrażeniem zewnętrznem.

Idąc za takim popędem, jednostka bierze
na siebie ciężary bez kontroli, a następnie

w swojej osobie narzuca te ciężary otocze­

niu. Na takich podstawach oparty system

asekuracyi wzajemnej wytwarza typ współ­
działania nieskoordynowanego, a wyniki

jego będą zawsze nieobliczalne.

Nakoniec etyka altruizmu bezwzględ­

nego prowadzi do arystokracyi duchowej.

Człowiek przypisuje sobie większą wartość

od innych, nie dlatego, że więcej korzyści
społeczeństwu przynosi, ale dlatego jedy­

nie, że czuje w pewien sposób, który uważa

za duchowo wyższy. Łatwo poczytywać

—

*5 —

16

—

się za cnotliwego, gdy zadawalniamy się

poczuciem dobra, które pragnęlibyśmy zro­
bić, a nie zdajemy sobie sprawy ze zła,
które robimy. Na takiej to podstawie dzieli
się ludzi na dwie kategorye — altruistów
i egoistów, przyczem pierwsi uważają się
za jedynych nosicieli etyki i przedstawicieli
moralności.

Powróćmy teraz do owego młodzieńca,

oddającego otrzymane od rodziców na wpisy
pieniądze potrzebującemu koledze. Przy pe­

wnym odpowiednim zbiegu okoliczności,

bynajmniej nie wyjątkowym, czyn jego, tak
bezmyślnie stawiany przez panującą u nas

opinię na piedestał etyczny, może się oka­
zać potrójnie niemoralnym: przyczyni się
on do zdemoralizowania kolegi, ucząc go

co najmniej liczyć na nieprzewidzianą po­
moc *), a być może rozwijając w nim pierw­

sze instynkty pasorzytnictwa; dającemu po­

krzyżuje plan dalszej pracy, utrwali w nim
wadę niewykonywania podjętych obowiąz­

ków, być może zwichnie nazawsze wła-

_________

\

Ł) Nie będą oczywiście pomocą nieprzewidzianą

stypendya zwrotne, rozdawane wedłe zasług i pracy

przez instytucye publiczne i liczyć na nie każdemu

wolno bez obawy demoralizacyi, nie jest to bowiem

spuszczanie się na cudzy altruizm.

#

1

ściwy wybór zawodu, a z nim i wydajność
użytecznej dla ogółu pracy; nakoniec, od­

dając cudze pieniądze na inny cel, niż

były przeznaczone, nasz altruista popełnia

swego rodzaju sprzeniewierzenie na szkodę
rodziców.

Otóż, jeżeli nie będziemy chcieli twier­

dzić, że moralność jest kategoryą czysto

indywidualną, nie zaś społeczną, że obo­
jętne są dla niej skutki czynów, skoro

intencya jest dobra, jeżeli, słowem, nie sta­
niemy na stanowisku utożsamiania etyki
z czysto indywidualistycznemi pojęciami

» grzechu « i »cnoty«, czembyśmy jej ode­

brali całą podstawę przedmiotową i całą
wartość społeczną, przyznać będziemy zmu­

szeni, że moralność nie jest bynajmniej
równoznaczna z altruizmem, co więcej, że

można być skończonym altruistą, a zara­

zem postępować niemoralnie. A kto postę­
puje niemoralnie, ten jest niemoralnym.

Powyższe uwagi wyjaśniają nam same

przez się, na czem polega poszukiwana

przez nas »racyonalność« altruizmu. Jest
ona niczem więcej, jak punktem widzenia
s p o ł e c z n y m , nieodłącznym od wszel­
kiego naukowego traktowania zagadnień

etycznych.

2

i8

Altruizm racyonalny, jak widzimy, nie

może być bezwzględny, zmuszony jest bo­

wiem liczyć się z następstwami i skutkami

swych czynów, odbijającymi się na środo­

wisku ludzkiem, a pozbawiony swego cha*
rakteru bezwzględnego, traci zarazem wszel*
ką wartość, jako zasada przewodnia i punkt
wyjścia etyki praktycznej; etyka bowiem,

jako system nakazów moralnych, musi być
i pozostać bezwzględną.

Na to, aby wybrnąć z zaznaczonych

wyżej trudności, samo przykładanie do al­
truizmu miarki racyonalności, jako czysto

rozumowe dociekanie możliwych następstw

postępowania, nigdy wystarczające być

nie może. Czynnikiem, normującym życie

i czyny ludzkie, nie są pojęcia i rozumo­
wania, zwłaszcza, gdy im się przeciwsta­
wia uczucie, w odmiennym popychające
kierunku, ale głęboko leżące instynkty czło­

wieka, na nie zaś nakaz racyonalności po

stępowania żadnego poważnego wpływu
wywrzeć nie może, o ile wychowanie i tra-
dycya rozwijać będą wyłącznie popędy tak

zwanego »dobrego serca«, jako jedynie

moralne.

Najważniejszy jednak wniosek, jaki

z głębszego zastanowienia się nad »racyo-

nalnością« altruizmu wyprowadzić możemy,

na tem polega, że o ile czynnikiem, pow­

ściągającym owe nieskoordynowane popędy

dobrego serca jest głębszy pierwiastek in-

stynktowo-uczuciowy (a taki tylko może tu
stanowić przeciwwagę skuteczną), nie bę­
dzie on miał nic wspólnego z altruizmem,
polegającym na współczuciu, do którego
najzupełniej mylnie wszelki altruizm spro­

wadzany bywa. Czynnikiem hamującym

będzie tu instynkt społeczny, popychający

nas do utożsamiania naszych popędów
z interesem ogólnym, a pod względem uczu­
ciowym — ta szczególna odmiana altru­

izmu, która polega na solidaryzowaniu się

z egoizmem zbiorowej całości.

Gdy spotykam przy drodze zawodo­

wego żebraka, iść mogę za popędem jed­
nego z dwóch uczuć, z których każde bę­
dzie natury altruistycznej: bądź poruszony
współczuciem na widok zewnętrznych obja­
wów nędzy, dam mu jałmużnę, bądź też
przeważy we mnie uczucie solidarności ze
społeczeństwem, dla którego zawodowe że­
bractwo jest objawem chorobliwym, istnie­

jącym tylko dzięki bezmyślnej, nieskoordy­

nowanej i niezorganizowanej ofiarności;

wtedy zapanuję nad uczuciowym altruisty-

a*

—

19 —

cznym popędem, odmówię jałmużny żebra­
kowi, a natomiast, niezależnie od wrażeń

bezpośrednich, popierać będę odpowiednie

instytucye publiczne i towarzystwa dobro­

czynne.

Widzimy, że koniecznem jest rozróżnia­

nie dwóch gatunków altruizmu: jeden z my ­
sł o w y opiera się na współczuciu, litości,
uprzejmości, chęci dogodzenia innym lub
uniknięcia widoku cierpień; graniczy on
blizko, a nawet utożsamia się często z egoi­

zmem; drugi — s a m o w i e d n y , polega

na zlaniu swych uczuć z dobrem zbioro­

wości, na traktowaniu jej spraw w taki

sposób, w jaki się swoje osobiste sprawy

traktuje, nie jest więc niczem innem, jak

egoizmem społecznym, odbijającym się

w instynktach gromadzkich jednostki.

Pierwszy możnaby nazwać również i n-

d y w i d u a l i s t y c z n y m , lub ściślej bio­
rąc, ze względu na sam charakter altrui­

zmu, jako stosunku pomiędzy ludźmi, —
indywidualistyczno towarzyskim; drugi jest

z istoty swej s p o ł e c z n y m 1).

ł) Niewątpliwie, na pierwszy już rzut oka nasu­

nie się każdemu uogólnienie, że pierwszy jest prze­

ważnie właściwy kobietom, drugi — mężczyznom.
Byłoby to jednak uogólnienie przedwczesne. Rzeczy-

—

20

—

21

—

Dwom rodzajom altruizmu odpowiadają

również dwa rodzaje e g o i z m u , gdyż oba
te, napozór wykluczające się wzajemnie
uczucia, jak widzieliśmy, nietylko splatają
się silnie ze sobą, ale stanowią często dwie

strony jednego i tego samego zjawiska.

Egoizm z m y s ł o w y polega na dąże­

niu bezpośredniem do szukania zadowoleń
i unikania cierpień, stanowi też często

istotny punkt wyjścia, a nawet bodziec bez­

pośredni dla zmysłowego altruizmu, jak na
to wskazują przykłady ślepego przywiąza­
nia rodziców do dzieci, pobłażania złu dla

uniknięcia walki, usuwania za wszelką cenę

wiście śród kobiet przeważa altruizm zmysłowy, śród

mężczyzn — samowiedny, nie wypływa to jednak z sa­

mej natury obu pici, ale z wychowania

i

warunków

życia społecznego. Wychowanie rozwija w kobietach
nadmierną wrażliwość i czułostkowość, warunki ży­
cia, trzymając je zdała od spraw publicznych, nie
mogą w nich rozbudzić w należytym stopniu instynk­

tów społecznych; oto wszystko. Uogólnienie więc po­

wyższe, słuszne dla danego czasu i miejsca, nie może

być uważane jako zasadnicze i powszechne. W na-
szem społeczeństwie, mianowicie w zaborze rosyjskim,
gdzie długotrwały brak iycia publicznego i nadmierna
uczuciowość ogółu wytworzyły typ zuiewieściałych męż­

czyzn, altruizm indywidualistyczny i zmysłowy jest za­
równo śród obu płci rozpowszechniony.

—

22

—

widoku cierpień lub niezdolności do spra­

wienia bólu innym, choćby to miało być

wynikiem potrzeby a nawet konieczności.
Egoizm zmysłowy służy za podstawę sy-

stematu etycznego, zwanego u t y l i t a r y -

z m e m, którego podwaliny założył Epikur,
twórcą zaś był Bentham.

Egoizm s a m o w i e d n y opiera się na

poczuciu godności osobistej i własnej w ar­
tości, na wolności i niezależności wewnętrz­
nej, na ambicyi, pragnącej zaznaczyć się
dodatnio w życiu zbiorowem, na głębokiem
przejęciu się odpowiedzialnością osobistą,
na estetyce czynów, w każdym razie na

silnej indywidualności, występującej jako

czynnik w życiu społeczeństwa. Każe on

jednostce być zawsze w zgodzie z sobą,

z własnem sumieniem i z interesem ogółu,
a w praktyce posiada często wszystkie ze­
wnętrzne znamiona altruizmu i okupywać

się może największemi nawet ofiarami na
rzecz dobra ogólnego. Egoizm samowiedny

nie został wprowadzony do żadnego syste-
matu etycznego, chociaż stanowił zawsze
potężną dźwignię postępu moralnego, chyba

w nauce Stoików znajdziemy pojedyńcze
jego rysy, pozbawione wszakże jedynie
właściwego mu podkładu społecznego.

Jak widzimy z powyższego, oparcie kla-

syfikacyi etycznej na przeciwstawiającym
się egoizmowi altruizmie bezwzględnym,

jako na kamieniu probierczym moralności,

jest nietylko pozbawione wszelkiej umie­

jętnej wartości, ale wręcz niemożliwe do

przeprowadzenia. Altruizm zmysłowy i ego­
izm zmysłowy, wbrew pozorom, należą do

jednego i tego samego typu duchowego,

przeplatają się, łączą ze sobą i przechodzą

z łatwością jeden w drugi, tak że etyka

utylitarna mogła nawet nie bez pewnego

powodzenia sprowadzić pierwszy do dru­
giego, przypisując każdej bezinteresowno­
ści bodziec samolubny. Z drugiej strony,

altruizm samowiedny i egoizm samowie-

dny wiążą się organicznie ze sobą i wy­

stępują łącznie w życiu zbiorowem jedno­

stki. Gdybyśmy usiłowali sprowadzić ich
do siebie, zobaczylibyśmy, że drugi roz­

pływa się raczej w pierwszym, egoizm bo­
wiem samowiedny czerpie wszystkie swe

bodźce z poczucia dobra społeczeństwa,

stara się tylko odegrać w jego życiu rolę
czynnika samodzielnego.

Mamy więc przed sobą dwa odrębne

typy moralne, odpowiadające dwom na-
wskróś różnym od siebie charakterom uczu­

—

23

—

ciowym — z m y s ł o w e m u (choćby z pod­
kładem najbardziej altruistycznym) i sa-

m o w i e d n e m u . Jednemu z nich przyznać

musimy wyższość etyczną i oprzeć na nim
nakazy moralnego postępowania.

Oczywiście oba te typy, tak rozbieżne

w dziedzinie wyższych zagadnień moral­
ności, zbliżają się do siebie, gdy idzie

o wspólne ich przeciwstawienie czynom
z istoty już swej niemoralnym i przez oba
za takie uznawanym, jak rozwijający się

kosztem innych egoizm zmysłowy lub in­

dywidualizm, przeciwstawiający swoje »ja«

wszystkiemu co go otacza. Obracając się
w dziedzinie etyki różnie pojmowanej, nie

bierzemy w rachubę instynktów i popędów,

bezspornie niemoralnych z każdego punktu

widzenia.

Po tem zastrzeżeniu, łatwo zauważyć na

pierwszy rzut oka, że wybór nasz pomię­

dzy dwoma typami moralnymi zależeć

musi od tego, której z dwóch teoryi ety­
cznych oddamy pierwszeństwo, czy indy­
widualistycznej, stawiającej sobie za cel

osiągnięcie najwyższego typu człowieka,

czy społecznej, dążącej do osiągnięcia naj­
wyższego typu społeczności ludzkiej; czy
tej, która główny nacisk kładzie na pod­

—

24

“

25

-

miotowe pobudki w duchowości jednostki,

czy też tej, która podporządkowuje te po­
budki przedmiotowym czynom, rozpatrywa­
nym jako czynniki życia zbiorowego.

Odpowiednio do tych założeń a na tle

dwóch powyżej skreślonych, odrębnych ty­

pów uczuciowości, zarysować się muszą
również dwa odmienne systematy etyki sto­

sowanej. Typowi charakteru zmysłowemu,

a zarazem założeniu indywidualistycznemu,
odpowiadać będzie etyka d o g m a t y c z n a ,

która bierze każdy czyn sam w sobie, nie­

zależnie od czasu, miejsca, okoliczności

i skutków, gdyż w ten tylko sposób utrwa­
lić może idealny typ jednostki, rozpowszech­
nić praktykowanie jednej dla wszystkich

zasady i uczynić z niej bezwzględną normę
prawa moralnego. Typowi samowiednemu,
a zarazem założeniu społecznemu, odpo­
wiadać będzie etyka, którą nazwalibyśmy
a u t o n o m i c z n ą , a która bierze pod
uwagę wszystkie konkretne warunki bytu
i stosunków ludzkich i na ich podstawie

dopiero wskazuje każdemu w sposób b e z ­

w z g l ę d n y właściwe jego stanowisku
obowiązki indywidualne i społeczne 1).

J) Nie chcąc wybiegać poza ogólnie przyjęty śród

ogółu sposób widzenia, nie wprowadzam tu ściśle

Musimy więc wybierać pomiędzy dwo­

ma systematami etyki stosowanej: pomię­

dzy etyką i d e a ł u , osobistą, indywiduali­

styczną, zmysłową i dogmatyczną*), a etyką
i d e i zbiorowej, społeczną, samowiedną

i autonomiczną. Którąkolwiek wybierzemy,
musi być ona bezwzględną, gdyż tylko
taki systemat nakazów moralnych zasłu­

guje na miano etyki, zdolnej urabiać i pod­

nosić życie ludzkości.

E t y k a i d e a ł ó w stawia sobie za cel

bezpośredni, jeżeli nie osiągnięcie, to przy­

najmniej zbliżenie się jednostek do stanu

—

26 —

naukowego rozróżnienia pomiędzy e t y k ą z jednej
strony, jako przejawem czysto uczuciowego życia

duchowego w społeczeństwie, a prawem n a t u r a l -

n e m i p r a w e m s p o l e c z n e m z drugiej, jako ta-
kimiż przejawami natury umysłowej. Ściśle biorąc,

nakazy zna tylko prawo, etyka polega jedynie na

uczuciowem zadowoleniu z pewnych czynów, uwa­

żanych przez społeczeństwo za moralne, na uczucio­

wem zaś niezadowoleniu z innych, za niemoralne po­

czytywanych.

*) Może ona kłaść szczególny nacisk na każdą

z tych stron z osobna i dać przez to początek ró­
żnym systematom, które posiadają jednak tę wspólną
cechę zasadniczą, że ideał osobisty służy im za pod­
stawę i punkt wyjścia.

27

-

doskonałości bezwzględnej, przyczem poję­
cie doskonałości, pozbawione przedmioto­
wej oceny społecznej, musi być mniej lub

więcej apryoryczne. Nie stawia ona przed

oczy całkowitego, jednolitego i realnego

typu moralnego, ale składa się z szeregu

luźnych przepisów etycznych, jednako obo­

wiązujących wszystkich, zawsze i wszę­
dzie, i dlatego po większej części nega­
tywnych. Zbliżenie się do stanu doskona­

łości polega na coraz bardziej szczegóło-

wem i skrupulatnem stosowaniu wyznawa­

nych zasad do praktyki życia codziennego,
doskonałość zaś, brana czysto indywidual­

nie, istnieć ma sama w sobie i ma być
sama dla siebie celem. Stąd taki szereg

nakazów moralnych jak: nie zabijaj, nie

czyń bezprawia, nie szkodź innym, bądź

bezwzględnym altruistą lub bezwzględnie
czystym, jeżeli chcesz doskonałość osiąg­
nąć, nie kłam, nie sprzeciwiaj się złu it. d.

Nauka Tołstoja przedstawia typowy i ja ­

skrawy, chociaż niewątpliwie krańcowy
przykład tego rodzaju nakazów.

Etyka ideałów nosić ma charakter bez­

względny, na tym punkcie przypisuje się

jej nawet pewnego rodzaju monopol. W isto­

cie rzeczy ideały różnych czasów i róż­

nych ludów jaskrawo odskakują od siebie,

śród tego samego nawet społeczeństwa
zmieniają się zasadniczo z pokolenia w po­
kolenie. Podobnież ma się rzecz z prak­
tyką. Moralność musi być bezwzględna, do­

skonałość zaś może być tylko względna,

jako możliwie najlepsze w danych warun­

kach zbliżenie się do owego względnego
już w perspektywie różnych czasów ideału,
jeżeli nie chce poprzestać na formalnem

pełnieniu nakazów czysto negatywnych.
Etyka ideałów tworzy na każdym kroku
takie sytuacye moralne, że czynić musi po­

ważne i zasadnicze ustępstwa ze swych
przepisów i wchodzić w kompromisy z w a­
runkami, to też zwalczając w zasadzie
z całą siłą wszelki oportunizm, w istocie
rzeczy zaprawia ludzi do niego. Człowiek,
z natury swych ułomności, idealnym być
nie może, zbliżanie się jego do stanu do­

skonałości podlega w rzeczywistości tylko
nakazom względnym, zależnym od stopnia

tego zbliżenia.

Tak więc pierwszy warunek prawdzi­

wej etyki, jej bezwzględność, wysunięty
pozornie przez etykę ideałów na plan

pierwszy, okazuje się w istocie rzeczy

złudnym. I rzeczywiście, czyż najbardziej

nawet dogmatyczny jej zwolennik zakaże
zabijać

w walce temu, co broni ojczyzny

od najścia nieprzyjaciół, czy zaleci celibat
osobie kochającej i kochanej, która prag­

nie ognisko rodzinne założyć, czy zabroni
kłamstwa, gdy prawda zabić może lub zgu­
bić innych, czy potępi sprzeciwianie się

złu, gdy to zło jest krzyczącem bezpra­
wiem? Jeżeli tak, przestał on już być mo­
ralistą,

a jest tylko suchym,

zimnym,

z gruntu niemoralnym fanatykiem! Prawo

zna z dawna maksymę: summum ju s sum­
ma injuria; nadmierne przestrzeganie ideału

moralności również do niemoralności pro­

wadzić musi.

Etyka ideałów, w słowach tylko bez­

względna, odbija się całym szeregiem skut­

ków ujemnych zarówno na życiu jednostki,

jak i na stosunkach społecznych:

i)

Stwarzając sytuacye bez wyjścia,

prowadzi do tego, że podcina u podstaw

dwie najkardynalniejsze zasady moralności

samowiednej: »bądź zawsze szczerym*

i »bądź zawsze w zgodzie z własnem su­

mieniem«. Czy może być szczerym czło­

wiek, który głosi zasadę bezwzględną, wie­
dząc o tem z góry, że przy pierwszym

zbiegu okoliczności siebie i innych rozgrze­

—

29 —

szyć będzie zmuszony od pogwałcenia tej
zasady? Czy może być w zgodzie z własnem
sumieniem ten, którego najzdrowsze in­

stynkty i najlepsze uczucia pchają w pew­

nym kierunku, przyjęty zaś w imię kon-

sekwencyi suchy dogmat etyczny w prze­

ciwnym? Radzić tu sobie umie tylko na­

tura Rosyanina, tego klasycznego zwolen­
nika etyki najdziwaczniejszych ideałów.
Nie robi on sobie naogół zbytnich skrupu­
łów z odstępowaniem od głoszonych zasad,
powtarza tylko przy tej okazyi ze spokojną
rezygnacyą: kakoj-te ja odnako padlecl Są

zresztą ludzie, którzy widzą w tem objaw
szczerości charakteru.

2)

Etyka ideałów może dawać nakazy

moralne, ale nie może zrodzić powszech­
nego dla wszystkich obowiązku. Naciąga­

jąc strunę »doskonałości« do granic, prze­

chodzących siły przeciętnego uczciwego
człowieka, robi z niej conajwyżej wzór,
który ten tylko naśladować będzie, kto ma

chęć i wolę to uczynić, i o tyle tylko, o ile
będzie zdolny do tego, słowem żąda wię­
cej, aby cośkolwiek osiągnąć. Takie na­

kazy etyczne nie mogą mieć żadnej w ar­
tości, jako regulatory powszechne stosun­

ków społecznych. Z chwilą zaś, gdy zwo­

—

30

—

—

3i

lennicy etyki ideałów zechcą z nich ukuć

prawa moralne, obowiązujące bezwzględ­

nie cały ogół, wywołają tylko opozycyę
czynną ze strony tych, co się kierują za­
sadami odmiennemi, uprawnią ich do two

rżenia nowych własnych szkół, choćby
w kierunkach rozbieżnych, słowem, poder-

wą u podstaw jedność pojęć etycznych

w społeczeństwie, bez której niema obo­
wiązków powszechnych, a więc i moral­
ności w życiu.

3)

Do ideału zbliżyć się można tylko

w pewnym kierunku, odpowiadającym na­

szym przyrodzonym zdolnościom, które za

pomocą ustawicznych ćwiczeń rozwijamy
w sobie aż do stanu względnej doskona­

łości. Etyka ideałów, gdy z istoty swej
wszechstronnie, integralnie praktykowaną
być nie może, wytwarza z konieczności

specyalizacyę, i to w kierunku najmniej­
szego oporu dla wrodzonych skłonności
każdego, przez co prowadzi w sposób nie­
unikniony do moralności jednostronnej;

zbliżona do stanu »doskonałości«, przestaje

już być etyką, a staje się swego rodzaju

atletyką moralną, wzbudzającą być może
podziw w gawiedzi, ale nie podnoszącą ani
na jotę poziomu moralnego śród ogółu.

4)

Jednostronność pociąga za sobą wy­

łączność. Człowiek, zapatrzony w pewien
dogmat, który mu się wydaje kamieniem
węgielnym doskonałości, dojść musi do po*

tępiania najbardziej nawet uprawnionych
dążeń przeciwnych. Altruista bezwzględny
oburzać się będzie na wszelki przejaw sa­
mowiednego egoizmu, chociażby ten był
potężnym czynnikiem dobra ogólnego; czło-

f wiek stawiający sobie za ideał skromność

potrzeb, potępi najlementarniejsze wyma­

gania kultury, obniżając tem samem jej
poziom śród ogółu; idealizator bezwzględny
czystości gotów będzie zatruć i podkopać

szczęście przyszłe serce młodych, rzucając
w nie jad zwątpienia, analizy rozkładowej

i chorobliwej goryczy na punkcie tych
stron życia, które właśnie idealizowane być
powinny, jeżeli zachować mają całą czy­

stość najpiękniejszego w swej bezwiedzy

instynktu. Moralność, jak wszelkie postępo­

wanie celowe, wymaga przedewszystkiem

miary, trafnej i wszechstronnej oceny po­

łożenia, Z chwilą, gdy bierze za punkt
wyjścia i miarkę czynów — ideały, ska­
zana jest z góry na wyłączność i przesadę,
staje się więc łatwo nietolerancyjną, bez­
względną w potępianiu innych i despotyczną.

— 32

—

33

—

5)

Oderwane i formalne czysto nakazy

zastępują umiejętną dyrektywę postępowa­
nia. Etyka ideałów operuje nie pojęciami,

ale słowami, i nadaje im jakieś samoistne

i bezwzględne znaczenie, niezależne od sto­

sunków, które mają wyobrażać. »Nie zabi­

jaj® w jej ustach znaczy »nie zadawaj

śmierci«, niezależnie od tego, w jakich w a­

runkach, w jakiej intencyi i dla jakiego

celu czyn ten zostaje spełniony, nic więc
dziwnego,

że

niektórzy, konsekwentni

w swej nielogiczności, rozciągają ten zakaz

aż do zadawania śmierci zwierzętom; cze­
muż nie roślinom zarazem? Nie będzie to

jednak nietylko zabójstwem, ale żadnym
czynem niemoralnym, gdy taki apostoł
dogmatu »nie zabijaj«, zalecając opór bierny
przeciwko

służbie wojskowej, wystawi

swych sfanatyzowanych zwolenników na

sądy wojenne ze wszystkiemi ich następ­

stwami, aby literze etyki stało się zadość.

»Bądź czystym*, to znaczy w jej ustach —

nie żyj życiem płciowem, a w każdym ra ­
zie poczytuj je za rzecz nizką i złą w za­
sadzie. Ale nie sprzeniewierza się czysto­
ści ten, co pod wpływem tłumionych in­
stynktów zdeprawuje swą wyobraźnię, za-

£flCIZH NMtODuWY:

3

kazi duszę lubieżnością, a wszystkie myśli
i uczucia zwróci na owoc zakazany.

To już nie zasady, to słowa, nabiera­

jące — jak u ludów dzikich — wartości
rzeczy samej w sobie. Dzięki temu dogma-
tyzmowi formuł i ślepej rutynie przepisów
z nich płynących, etyka ideałów wpada
w istną namiętność tworzenia sztucznych

grzechów tam, gdzie ich niema, no — a oczy­

wiście poczytuje za niewinne lub nawet

moralne takie czyny, które stanowią cięż­
kie przewinienia wobec etyki społecznej1).

— 34 ~

*) Indywidualizm etyczny w pewnej swej odmianie

może się wprawdzie uwolnić od dogmatyzmu, ale na

to tylko, aby wzamian popaść w zupełną anarchię

moralną. Zarodek jej tkwi w założeniu, które poczy­
tuje czystość i bezinteresowność pobudek za jedyną
i wystarczającą kwalifikacyę etyczną. Wszystko po­
lega na intencyi, a czyny ludzkie zdane są na łaskę

nieobliczalnych dróg, któremi często kroczy rozumo­

wanie jednostek, wyłamujących się z pod moralnego
przymusu społecznego. Otóż ludzie najzupełniej mo­

ralni według pojęć etyki indywidualistycznej, mogą

być społecznie z gruntu niemoralnymi. Dość przy­

pomnieć anarchistów: spotyka się pomiędzy nimi

wiele jednostek o wysokim nastroju moralnym, al-

truistycznych, zdolnych do najwyższych poświeceń.

Mają oni swoją bardzo wygórowaną etykę, ale dla­

tego właśnie, i e jest ona nawskróś indwidualistyczną,
że cała jej moralność polega na czysto podmioto­

6)

Stan wysokiego naprężenia ducho­

wego, towarzyszącego dostrajaniu się do

ideału, długo trwać nie może; przypada

on zwykle na pewien ograniczony okres

życia, na okres, pozbawiony najczęściej
głębszych pokus i rzeczywistych zawikłań,

a nawet prostego doświadczenia życiowego.

Gdy te się zjawią, ideał, tak prosty dotąd

i jasny, staje się zbyt szablonowym, dok­

trynerskim i wyłącznym, ulega stopniowym

modyfikacyom, zamienia się w coś innego

lub, co gorsza, zapada się odrazu, zosta­

wiając tylko gruzy po sobie. Stąd tak czę­
ste u nas porzucanie z wiekiem dawnych

wych stanach wewnętrznych i na podmiotowem jedy­

nie pojęciu o szczęściu ludzkości, mogą popełniać
w imię tej etyki krzyczące zbrodnie społeczne. To

samo da się powiedzieć o wszelkiego rodzaju fanaty­

kach, dopuszczających się przestępstw

z

pobudek

czystych. Czy możemy o nich powiedzieć, że są to

jednostki moralne, które wskutek wadliwego rozumo­

wania stanęły w sprzeczności z kodeksem karnym?
Czem wtedy zapełnimy przepaść, która się otwiera

pomiędzy moralnością a prawem ? Z dwojga złego,
dobro społeczeństwa stokroć prędzej pogodzić się

może

ł

typem charakteru o złych instynktach, ale

utrzymującym je z jakichkolwiek względów na wo­

dzy, niż z podmiotową moralnością anarchicznego

indywidualizmu, stawiającego się ponad społeczeń­

stwem.

—

35

~

3*

ideałów etycznych młodości, po których

pozostaje tylko niesmak, zwątpienie w sie­
bie i pustka moralna. Gorzej, gdy te ideały,

utraciwszy grunt pod nogami i pozbawione

rzeczywistej treści uczuciowej, starają się
przetrwać jako doktryna etyczna. Wtedy

ludzie zadawalniają się wyznawaniem idea­
łów, z których pozostaje to tylko, co było

w nich ujemnego, a moralność zamienia
się w pozę, blagę i obłudę. A ponieważ nie­
wykonalne zasady postępowania są z góry
na zawód skazane, zwyrodnienie etyki idea­

łów w ciągu życia ludzkiego jest zjawi-
skiem niemal powszechnem.

7)

Nakoniec, śród zwolenników etyki

ideałów tworzy się hierarchia typów mo­
ralnych, mniej lub więcej zbliżonych do
ideału. Ci, którym dane było wznieść się
pod pewnym względem na wyżyny tre­

sury moralnej, choćby stąd żadna dla ogółu

korzyść nie płynęła, uważają się za typy
wyższe od innych, za »nadludzi«, upraw­

nionych do patrzenia z góry na tych, co
nie osiągnęli wprawdzie

pod żadnym

względem doskonałości, ale pod wszyst­

kimi względami pełnią należycie swe obo­
wiązki człowieka i obywatela. I ogół pod­

daje się wkońcu tej mniemanej arystokra-

—

3*5

-

cyi duchowej, zapominając o tem, że od
typu »nadczło wieka « daleko większą war­
tość moralną i społeczną przedstawia typ

» człowieka«.

Etyka ideałów, względna w swej istocie,

niezdolna wytworzyć poczucia obowiązku

powszechnego, rozbija społeczeństwo pod
względem moralnym, wprowadza w nie

chaos i anarchię duchową; wytwarzając

sytuacye bez wyjścia, wbija się klinem
w serca i mózgi, sieje niepokój i rozterkę
wewnętrzną, rozstrój i histeryę, denerwuje
ogół i tworzy z niego typ bez charakteru.

W pogoni za doskonałością ludzie prze­

stają być dobrymi członkami społeczeń­
stwa, w pogoni za cnotą przestają należy­
cie wypełniać swe obowiązki osobiste i oby­
watelskie. Nie są to zaiste podstawy, na
których dałoby się oprzeć odrodzenie mo­
ralne narodu!

Etyce ideałów przeciwstawia się e ty k a

i de i , etyka społeczna. Zasadą jej prze­

wodnią jest realne dobro konkretnego spo­

łeczeństwa, do którego dana jednostka na­
leży. Nakazem dla ostatniej będzie stwo­

rzenie z siebie jednolitego, harmonijnego
i silnego typu, odpowiadającego jej własnej

— 37

indywidualności (egoizm samowiedny), da­
lej — przywiązanie tej indywidualności do

właściwych jej kół, sfer, grup i społeczeń­
stwa całego (altruizm samowiedny), nako-
niec — zlanie się jej duchowe ze swem
społeczeństwem i przyjęcie jego dofcra,
pragnień i celów za swoje (egoizm zbio­
rowy).

Etyka idei nakłada na każdego obowią­

zek d o s k o n a l e n i a się osobistego, ale

w znaczeniu szkoły charakteru i szkoły

życia obywatelskiego; natomiast pojęcie

d o s k o n a ł o ś c i , jakoby możliwej do osią­

gnięcia przez trzymanie się ścisłe zasad
idealnego żywota, jest jej zgoła obce. Kon­

kretnych przepisów moralności społecznej

nikt nam z góry, w gotowych formułach,

podać nie może: trzeba wyrabiać w sobie
charakter, instynky publiczne i uczucia
obywatelskie, trzeba ciągłej własnej pracy
myśli, ustawicznego, całe życie trwającego

wznoszenia się na coraz wyższy poziom

siły wewnętrznej i obywatelskiej ekspan-
syi, trzeba wciąż wzbogacać i potęgować

swe funkcye społeczne, — wtedy jednostka
będzie coraz lepiej wcielała ideę w życie,

będzie coraz doskonalszą z punktu widze­
nia etyki społecznej.

—

38

—

Etyka idei przyjmuje z góry, że dosko­

nałość ludzka może być tylko względną
i, zamiast ubiegać się — wzorem etyki idea­
łów — o podniesienie j e d n o s t e k na
wyżyny tej względnej choćby doskonałości,
troszczy się przedewszystkiem o to, ażeby
o g ó ł osiągnął poziom moralności, nie­
zbędny do prawidłowego układu stosunków
społecznych. Woli ona podnieść ten po­
ziom o jeden stopień skali etycznej, niż wi-
dzieć garstkę ludzi, pnących się na szczyty
owej skali i przerywających przez to wszel­

ką łączność moralną z resztą. Każdy jej

nakaz dotyczy tego tylko, co jest koniecz­
ne dla dobra ogólnego, ale nakaz ten sta­
nowi bezwzględny i powszechny obowią­
zek dla wszystkich. A to wyklucza z góry
wszelką możliwość oportunizmu. Oportu­

nizm zjawia się tam tylko, gdzie panują

bezwzględne zasady dogmatyczne; etyka
społeczna uświęca z góry odstępstwo od

pewnych obowiązków i nakazów, ale tylko

w imię obowiązków i nakazów ważniej­

szych i wyższych, co z oportunizmem nic

wspólnego nie ma.

Etyka idei wkłada te same obowiązki

na każdego, a nie na wybranych tylko.

Mogą być stopnie w mniej lub więcej ści-

—

39

—

słem i dobrem ich wykonywaniu, mogą się
zjawiać ludzie zdolni do nadobowiązko­

wych czynów, ale niema z góry niejako

uprawnionej hierarchii doskonałości ludz­

kiej, to też nie świętych, ale bohaterów
ona wydaje.

Jednostki, zdolne wyprzedzić ogół pod

względem pewnych, wrodzonych ich indy­
widualności cnót moralnych, baczyć będą

przede wszy stkiem, aby nie stanąć w koli-
zyi z innymi obowiązkami moralności,
a wtedy zadowolnią się tem, że innym

świecić będą przykładem, że wskażą im
możność osiągnięcia w danych warunkach
wyżyn swej roli społecznej, obcą im jednak
będzie wszelka myśl stwarzania etyki w ła­
snej, narzucania jej komukolwiek, a tem
mniej szerzenia prozelityzmu. Obywatel,

oddający się w całości dobru publicznemu,

od innych wymagać będzie tylko sumien­

nego pełnienia obowiązków. Człowiek, prak-

tykujący najdalej posuniętą czystość wy­

powie walkę rozpuście, ale nie będzie pro­

pagował celibatu powszechnego, inny, sta­

jący w obronie życia ludzkiego, pracować
będzie nad zmianą obyczajów i pojęć na

punkcie pojedynków lub kary śmierci, jako
przeżytków innego ustroju, ale nie będzie

—

40

—

wzywał rodaków, powołanych do obrony

kraju, aby rzucali broń pod nogi nieprzy­

jaciela lub choćby tylko uchylali się od

tego najpierwszego obowiązku obywatel
skiego.

Na miejsce dogmatycznego zakazu »nie

kłam«, etyka społeczna postawi inny, mniej
wyłączny, mniej formalny, ale głębszy za­

razem: »nie bądź kłamcą®, nie bądź typem

charakteru fałszywym i niegodnym zaufa­

nia, postępowanie twoje niech będzie zawsze

prawe, a pozostanie ono takiem, gdy w głę-

bokiem poczuciu obowiązku wypowiesz bez

skrupułów świadome kłamstwo, skoro wy­
maga tego dobro wyższego rzędu, twoja

niezależność wewnętrzna i twój charakter.
Czy prześladowany za wiarę, pytany o księ­
dza, który mu potajemnie sakramentów
udzielał, nie ma obowiązku moralnego za­
słonić go kłamstwem? czy urzędnik, zapy­

tany zręcznie o tajemnicę urzędową, gdy,
uchylając się od odpowiedzi zdradzić ją
może, nie powinien zmylić domysłów? czy

dowódca, przygotowujący fortel, nie ma
prawa rozpuszczać fałszywych wieści? czy

będąc w posiadaniu wiadomości, któraby

drugą osobę zabiła, nie powinienem na jej

zapytanie odpowiedzieć kłamstwem? czy

—

41

—

42

—

nagabnięty natarczywie przez natręta o moją
tajemnicę osobistą nie mam prawa zbić

jego domysłów, gdy milczenie mnie zdra­

dzi? Jeżeli zwolennik formalnego zakazu

»nie kłam« stanie tu z nim w zgodzie, nie­

tylko zada kłam i gwałt własnemu sumie­

niu, ale popełnić może zbrodnię moralną.
Mówiąc nieprawdę z całą samowiedzą, po­

zostaje nietylko wewnętrznie ale i naze-

wnątrz prawym i moralnie czystym, bo nie

jest kłamcą ten, co unikając wykrętów

i faryzeuszostwa, broni niezależności swego

sumienia.

Przed zakazem »nie czyń bezprawia«,

etyka społeczna wysuwa na plan pierwszy
zakaz — »nie znoś bezprawia® ; tamten

może być tylko wskazaniem negatywnem,
otamowującem co najwyżej popęd do nad­

użyć, ten jest rzeczywistym regulatorem

stosunków społecznych, czynnikiem ustroju,
nie znoszącego bezprawia w swem łonie.

Porządek prawny, jako pierwszy warunek

szczęśliwości ogólnej, nie może polegać na

łasce i dobrej woli ludzi, którzy mają czę­

sto interes w jego naruszaniu, ale na takim

powszechnie obowiązującym nakazie, który

czyni jego gwałcenie niemożliwem lub

przynajmniej szkodliwem dla gwałciciela.

Pierwszy zakaz godzi się najzupełniej

z tchórzliwą ucieczką przed bezprawiem,

a w końcu wyrabia odpowiednią skłonność

śród ogółu, drugi — czyni z mężnej prze

ciwko niemu walki obowiązek wobec sa­
mego siebie i wobec społeczeństwa, stwa­

rza przeto pełen charakteru typ człowieka
i obywatela. »Obrońcą praw państwa i na­

rodu, mówi Rudolf Jhering, jest ten, kto
poczuwa się do obowiązku obrony praw

prywatnych; te same zalety, które nabył
w walce o prawo prywatne, są konieczne

w walce o prawa państwowe, co zasiane

było i dojrzało w prawie prywatnem, to

przyniesie owoc w prawie państwowem

i narodowem«.

Przykazanie Tołstoja »nie sprzeciwiaj

się złu« jest w świetle etyki społecznej
z gruntu niemoralne, gdyż każąc nam zło
tolerować, czyni nas jego wspólnikami. Nie
wytrzymuje ono nawet kantowskiej miarki
moralnej, z chwilą bowiem, gdyby się stało
bezwzględnem i powszechnem prawidłem

dla wszystkich, przestępstwa, bezprawia

i nadużycia nie znałyby hamulca, a społe­

czeństwo samo uledzby musiało rozkładowi.

Jest to hasło beznadziejnego niewolnictwa,

zrodzone na gruncie pozostałej we krwi

—

43

“

tradycyi jarzma mongolskiego, a wzrosłe

śród wiekowego fatalizmu władzy i służące
mu bezwiednie.

Zamiast opartego na zmysłowym altrui­

zmie nakazu czynienia dobrze tym wszyst-"
kim, z którymi zetknie nas przypadek i wir

stosunków, występuje naprzód nakaz odda­
wania pierwszeństwa tym, wobec których
mamy przyrodzone obowiązki, a dalej nakaz

podnoszenia i rozwijania indywidualności

grupy, do której należymy, pracowania dla

jej dobra, potęgowania szczęśliwości zbio­

rowej. Moralność polega na ścisłem zespo­

leniu się jednostki ze swem przyrodzonem

środowiskiem, a wtedy wszelki przejaw jej
altruizmu stanie się samowiednym i dzia­

łać będzie w imię dobra tego środowiska,
w imię egoizmu zbiorowości.

Każdy z dwóch zasadniczych typów

etycznych ma swoją odrębną koncepcję
tego, co nazywamy s i l n ą i n d y w i d u a l ­

n o ś c i ą m o r a l n ą . Etyka ideałów przy­

pisze ją temu, kto najdalej sięga myślą

w przyszłość na punkcie pewnych stron
życia, oderwanych od całości stosunków,
najskrupulatniej i najbezwzględniej prze­

prowadza wysnute stąd wskazania, a więc

pod pewnym względem najdalej odskakuje
od przyjętych w jego środowisku poglą­

dów. Niestety, wyróżnianie się nie stanowi
indywidualności, gdyż brakować jej może
dwóch znamion zasadniczych: oryginalno
ści i twórczości. Jeżeli gdzie, to w dzie­
dzinie idealistycznych pomysłów etyki —

nic nowego pod słońcem. Odnaleźć mało

ogółowi znane lub dawno zapomniane tezy,

podnieść je do znaczenia pierwszorzędnego,

ukuć z nich nakazy bezwzględne i pod

tem hasłem szerzyć prozelityzm, na to nie
trzeba ani oryginalności, ani twórczości;

tem bardziej dla propagowania cudzych,
puszczonych już w kurs pomysłów, tu już

spotykamy raczej zanik zupełny indywi­

dualności, ślepe, często fanatyczne naślado­
wnictwo, co najwyżej doprowadzanie tez

już postawionych do krańców analizy i za­

stosowania.

Etyka idei widzi silną indywidualność

w człowieku, który, zespoliwszy się ściśle

z najbardziej odpowiadającymi jego charak­
terowi grupami, kołami lub prądami społe­

cznymi, stanie się najlepszym ich wyrazem,
wniesie w ich życie nowe pierwiastki do­
datnie, stworzy lub podniesie ich typ i przy­

czyni się do harmonijnego ich współdzia-

- 45 ~

lania dla dobra całości. Każda jednostka

jest punktem, w którym przecina się wiele

kół, grup i prądów społecznych: jednolita
indywidualność polega na harmonijnem ich
połączeniu w charakterze jednostki, twór­
cza indywidualność — na połączeniu ich

oryginalnem i płodnem lub na powołaniu

do życia nowych tego rodzaju czynników.

Takiem twórczem połączeniem było np.

zapisywanie się szlachty do stanu mie­

szczańskiego w dzień ogłoszenia Konstytu-

cyi 3 maja, lub powołanie po raz pierw­
szy przez Kościuszkę ludu wiejskiego do

obrony kraju, będzie niem zlanie się dwóch

stronnictw lub organizacyj w imię dobra

narodu, zaprowadzenie zgody śród stron

zwaśnionych, a nawet wniesienie myśli

obywatelskiej w bezmyślne środowisko to­

warzyskie. Tworzenie nowych czynników

społecznych znajdziemy w organizowaniu
obrony narodowej, akcyi ratunkowej lub
instytucyi, pełniącej zaległą funkcyę spo­
łeczną, w filaretyzmie wileńskim, wytknię­
ciu nowych dróg współdziałania i organi-
zacyi obywatelskiej, powołaniu do życia

nowej gałęzi przemysłu, podniesieniu w spo­

łeczeństwie poziomu obyczajów i t. p. Nie­

wątpliwie, powiedzą nam, są to wszystko

-

4 6

-

zasługi obywatelskie, znamionujące silną
i twórczą indywidualność ich inicyatorów,

ale co one mają wspólnego z etyką i mo­

ralnością? To, odpowiemy, że są wciele­
niem zasad etyki społecznej w życie, są

czynami o daleko wyższej moralnej wła­
śnie doniosłości, niż osiągnięcie osobistego

ideału altruizmu, czystości, prawdomów­

ności lub ograniczenia swych potrzeb.

Etyka ideałów jest etyką umysłów,

oderwanych od swego przyrodzonego śro­

dowiska, nie żyjących życiem realnem, ale

tworzących swój własny świat w sobie
i dla siebie; otoczenie jest dla niego po­

lem doświadczalnem, na którem ćwiczy

się w uprawianiu swej moralności. Etyka

idei jest etyką charakterów czynnych,

twórczych w dziedzinie społecznej. Pierw­
sza wprowadza harmonię tylko w duszę

jednostki, odciątej od świata, a dusza ta

staje się sama dla siebie celem, druga —

wprowadza harmonię w tętniące życiem

i walką społeczeństwo, a jego dusza jest

celem ostatecznym wszelkich wysiłków
moralnych jednostki.

Etyka ideałów widzi tylko abstrakcyj­

nego człowieka, pozbawionego wszelkich

stałych węzłów społecznych, dbającego

—

47

—

-

48

-

tylko o własną doskonałość. Etyka spo­
łeczna ma na widoku konkretne s t os unki ,

zachodzące pomiędzy indywidualnościami,

zarówno jednostkowemi jak i zbiorowemi,

i dąży do podniesienia typu tych stosun­

ków. Nie polega ona jedynie na stosunku
człowieka do własnego sumienia, ale na

stosunkach ludzi do ludzi wewnątrz jednej
grupy i na stosunkach grup pomiędzy

sobą. Sumienie człowieka jest tylko odbi­
ciem w jego duszy nakazów moralnych,
z wyższego źródła, ze środowiska społecz­
nego płynących.

Układając w szereg owe stosunki po­

między indywidualnościami na podstawie
wzrastającej ścisłości ogniw społecznych,

otrzymamy następujące ich stopniowanie:

walka otwarta indywidualności wrogich,
antagonizm pomiędzy niemi, obojętność,
wymiana usług, solidarność interesów, po­

ciąg wzajemny i współdziałanie, przywią­

zanie i obopólna pomoc, nakoniec miłość

i całkowite zespolenie. Każdy z tych sto­

sunków posiada właściwe sobie zasady
etycznego postępowania, a w każdej sy-

tuacyi jedno tylko wyjście jest bezwzględ­

nie dobre. Jednostki lub grupy nie mogą

się wyłamywać dowolnie z pod rygoru

49

—

obowiązków, ciążących na typie stosunków
właściwego im środowiska, jak żołnierzowi
nie wolno ani wyrywać się z szeregów,
choćb}^ dla dokazania cudów męstwa, ani
pozostawać w tyle. Bezwzględność etyki

społecznej na tern polega, że postępowa­

nie winno zawsze i wszędzie odpowiadać
ściśle naturze stosunku, który jednostronnie
a samowolnie nie może być zmieniany.
Stosunek każdy, będąc z natury swej spo­

łecznym, jest faktem przedmiotowym, nie
może się więc określać na podstawie do­
wolnych i zmiennych stanów podmioto­

wych jednej ze stron zainteresowanych.

Cały postęp moralny ludzkości polega

na stopniowem podnoszeniu się stosunków
społecznych niższego typu na szczeble co­

raz wyższe: każdy trwały krok w tym kie­
runku będzie dobrem bezwzględnem, każde
cofnięcie się — złem. Na to jednak, aby
stan wrogiego antagonizmu, mający swe

realne społeczne przyczyny, zamienił się

na spokojne pożycie obok siebie lub współ­
działanie, nie dość jest nakazów moral­
nych, właściwych etyce idealistycznej, które

mają tego skoku dokonać, a w gruncie rze­

czy częstokroć tylko wikłają i opóźniają
rozwiązanie kwestyi. Na to trzeba usunię-

E S - M Z * MASDDOWY.

4

cia samych przyczyn antagonizmu i likwi-
dacyi sporu. W tym też kierunku idą wska­
zania etyki społecznej zarówno jak prawa
naturalnego, to też mm m repellere onines
leges omniaque ju ra permittunt. Obowiąz­
kiem moralnym

jest odeprzeć napaść,

gwałt lub bezprawie i zapobiedz ich po­
wtórzeniu się w przyszłości, gdyż w ten

tylko sposób stosunek jawnego lub ukry­

tego antagonizmu zamienić się może na
stosunek typu wyższego. Odwrotnie, jeżeli
pomiędzy dwiema jednostkami lub grupami
panuje stan wzajemnego zaufania, pogwał­

cenie tej równowagi będzie uznane za czyn

niemoralny, i to niezależnie nawet od po­

ziomu kultury etycznej środowiska. Dla­
tego też wiarołomstwo spotyka się z ogól-

nem potępieniem nietylko w sferze stosun­
ków cywilizowanych, ale nawet śród dzi­

kich i kryminalistów.

Etyka społeczna wymaga, abyśmy przy­

jaciół nie traktowali jak wrogów, a wro­

gów jak przyjaciół. Moralnym też będzie

antagonizm, wywołany przez przymusowe

połączenie odpychających się wzajemnie
indywidualności, a niemoralną uległość

wobec przemocy, gdyż pierwszy jest wy­
razem energii ducha i dąży do usunięcia

- 5o

-

— 5i

—

przyczyn stosunku wrogiego, druga — jest

objawem upadku ducha i bierności, zdol­

nej tylko stan przemocy utrwalić *).

Parafrazując niewystarczającą, a w czę­

ści wadliwą formułę Kanta, moźnaby po­
stawić następujący powszechny i bez­
względny nakaz moralny: »Postępuj tak,
aby postępowanie twoje odpowiadało natu­
rze zachodzącego stosunku, a w ostatecz­

nych swych wynikach prowadziło do wyż­
szego stopnia uspołecznienia*. Tę samą
zasadę etyczną wyrazić możemy w innych

słowach: »Nie obniżaj samowolnie typu
stosunków społecznych, dąż do stałej ich

równowagi, a po jej osiągnięciu, zmierzaj

do podniesienia tego typu o szczebel
wyżej«.

Tak pojęta etyka społeczna jest wyra­

zem poczucia moralnego wszystkich cza­
sów i wszystkich ludów, a stosuje się za­
równo do życia prywatnego jak i publicz­

nego, obejmuje tak samo postępowanie je­

*) Pojedynek niemoralnym jest dlatego,

że

zawiera

w sobie wyraz antagonizmu tak silnego na nasze cy­
wilizowane obyczaje,

i i

nigdy niemal nie odpowiada

stosunkowi rzeczywistego przeciwieństwa pomiędzy

stronami. Pojedynek np. w imię obrażonej godności
narodowej będzie przeto moralnym.

4*

dnostek, jak grup społecznych i narodów
wobec siebie. Taka tylko etyka może być

jedną, powszechną i bezwzględną *).

Pod jednością wszakże i bezwzględno­

ścią prawd etycznych nie należy bynaj­

mniej rozumieć tożsamości obowiązków
moralnych dla wszystkich ludzi, jak to

zbyt prosto przyjmuje etyka idealistyczna.

Różne stanowiska i powołania wkładają na

ludzi odmienne również obowiązki moralne,

tak iż zaleta jednego człowieka może być

wadą w drugim. Każda grupa, mająca spe-

cyalne funkcye społeczne do spełnienia,

podlega właściwym sobie nakazom i zaka­
zom, posiada swoje szczególne tytuły do
zasługi, słowem ma swą własną a u t o n o ­

m i c z n ą etykę. Inne są obowiązki męż­
czyzny a kobiety, kapłana a żołnierza,

kupca a filantropa, urzędnika a misyonarzaj

l)

Stosowa! ją też zawsze Kościół, jako instytu-

cya społeczna, to tez zalecając, zgodnie ze swą mi-

syą, doskonalenie się wewnętrzne jednostki, nigdy

z zasad tej doskonałości nie czynił powszechnych

dogmatycznych przepisów postępowania, obowiązują­

cych ludzi i społeczeństwa w całym zakresie stosun­

ków zewnętrznych, jak to stara się uczynić nauka
Tołstoja, nigdy też nie stawiał pod tym względem

wiernych w kolizyi z ich obowiązkami obywatel-
skimi,

—

52

—

-

53

inną też musi być etyka praktyczna ich

postępowania. Mężczyzna powinien speł­
niać swe obowiązki obywatelskie, choćby
z uszczerbkiem obowiązków rodzinnych, ko­
bieta musi przede wszy stkiem zadośćuczy­
nić ostatnim, zanim pierwsze weźmie na
swe barki; żołnierz ma obowiązek moralny

zadawać ciosy nieprzyjacielowi, lekarz ma

opatrywać również jego rany i ratować go

od śmierci; kapłan powinien być bezinte­

resownym w cz3^nnościach swego powoła­

nia, przemysłowiec lub kupiec winien mieć

swój interes na oku; strażak musi narażać
swe życie dla ratowania ludzkiego mienia,

gdyby to uczynił człowiek, mający stano­

wisko odpowiedzialne i inne ważniejsze

obowiązki do spełnienia, postąpiłby niemo­
ralnie. Dogmatyzm etyki ideałów widzieć

tego nie chce, ma jeden tylko szablon i je­

dne stereotypowe nakazy dla wszystkich,
naraża się też na słuszny zarzut, że upra­
wia pogoń za jednostronną doskonałością
kosztem obowiązków społecznych każdego,

a więc kosztem moralności samej.

Etyka autonomiczna, pomimo różnych

nakazów praktycznych, nie przestaje być
w zasadniczem swem wskazaniu bez­
względną. Wymaga ona, aby każdy solida­

ryzował się z grupą społeczną, do której
dobrowolnie należy, i pełnił należycie obo­

wiązki swego stanu, swego powołania, swej

przynależności duchowej. Jeżeli jesteś człon-
kiem rodziny, członkiem stowarzyszenia,
kupcem, kapłanem, żołnierzem, Polakiem,
bądź dobrym członkiem tej zbiorowej c a­
łości, poczuwaj się wobec niej do obowiąz­

ków, dbaj o jej byt i rozwój, przestrzegaj
właściwej swemu stanowisku etyki, nie

obniżaj poziomu swego powołania. Podob­
nie jak przytoczony wyżej nakaz etyczny,

określający stosunki z e w n ę t r z n e każdej
indywidualności społecznej, każe postępo­

wać odpowiednio do typu zachodzących
stosunków, chociaż przyjmuje z góry roz­

maitość tych typów, — tak samo nakaz
etyki autonomicznej, określając stosunki

w e w n ę t r z n e zbiorowych całości, każe

w sposób bezwzględny dbać o ich dobro,
pomimo wielkiej różnorodności odpowiada­

jących im stanowisk. Obowiązki, nakładane

przez nią, są te same dla wszystkich, acz­

kolwiek nie takie same.

Jak prawa logiki są powszechne i nie­

wzruszone, chociaż każde rozumowanie po •

siłkuje się zastosowaną do tematu metodą,
bierze za punkt wyjścia specyalny swój

—

54 —

zakres faktów, operuje odpowiedniemi do
nich pojęciami i dochodzi do właściwych
sobie wniosków, tak samo etyka społeczna

jest jedną i bezwzględną, jednem i bez-

względnem prawo naturalne, wypisane w su­

mieniu wszystkich ludów i wszystkich cza­

sów, chociaż na kaźdem stanowisku inne

ma człowiek obowiązki moralne, innem też

musi być jego postępowanie, zgodne z na­
kazami etyki autonomicznej.

Ostatnia wymaga od członków każdego

skonsolidowanego nawewnątrz ciała zbio*

rowego odpowiedniego poziomu solidarno­

ści w stosunkach wzajemnych, tem w yż­

szego, im łącznik wewnętrzny zbiorowości

jest ściślejszy; jest to obowiązek wyższego

altruizmu wobec współczłonków. Swój po­

maga swemu prędzej niż obcemu i postę­
pując tak, stosuje się nietylko do najgłę­

biej tkwiących w człowieku instynktów

pożycia towarzyskiego, ale i do wskazań
etyki społecznej *). Taż sama moralność

*) Wiadomo,

i e

po usunięciu wszelkich czynni­

ków postronnych, zarówno pozytywna nasza sympa-

tya dla innych istot, jak i negatywna odraza do za­
dawania im cierpień, jest tem większa, im te istoty

są podobniejsze do nas fizycznie i duchowo. Etyka,

która chciałaby iść wbrew zasadniczym instynktom

—

55

—

wymaga dalej egoizmu zbiorowego w sto­

sunku do całości, nie sprzeniewierzania się

jej dobru i interesom, przestrzegania etyki
i godności korporacyjnej, współdziałania

w rozwoju indywidualności swego stanu.

Każde stowarzyszenie, organizacya lub

stronnictwo nakłada na swych członków

specyalne wobec siebie obowiązki i uchy­
lanie się od nich lub sprzeniewierzanie się

im nie będzie nigdy, z punktu widzenia

etyki społecznej, czynem moralnie obojęt­
nym.

Wszystkie jednak powyższe wskazania

moralności autonomicznej stanowią tylko

pojedyńcze tony jednego akordu, ten zaś

odpowiada najwyższej indywidualności Zbio­

rowej, jaką jest n a r ó d . Obejmuje on ca­

łość

wszechstronnego

życia człowieka

i w normalnych warunkach sam sobie w y­

starczać może, a jest nadto jedyną społecz­
nością przyrodzoną, której jednostka nie
wybiera, ale w której się rodzi. W ducho­

wości też każdego narodu tkwi źródło
uczuć i pojęć moralnych jego członków.

natury ludzkiej, zamiast je normować i zwracać ku

dobru ogólnemu, pozostanie zawsze bezsilną, martwą
i jałową.

57

Co więcej, wszelka etyka autonomiczna,

jako rzeczywiście obowiązująca pewną

grupę całość pojęć i wskazań moralnych

jest i musi być zawsze narodową.

Etyka społeczna wymaga tego, aby

każdy czuł się członkiem swego narodu

i nietylko solidaryzował się z jego intere­

sami, ale zlał całą społeczną swą istotę

z jego istotą i żył jego życiem. Kosmopo­

lityzm polityczny nigdy właściwie szcze­

rym nie jest: kryje on za sobą bądź w y­

narodowienie ,

maskowane płaszczykiem

międzynarodowej solidarności, bądź, jak

u żydów, wyłączne przywiązanie do swego

szczepu, maskowane płaszczykiem ogólno­
ludzkiego humanitaryzmu; w obu wypad­
kach ma wyłącznie na celu zrzucenie z sie­

bie wszelkich obowiązków wobec narodu,

do którego się należy lub należeć powinno.
Szczerym jest tylko kosmopolityzm osobi­
stego interesu, kosmopolityzm zmysłowego
egoizmu jednostki, głoszący zasadę ubi

bene ibi patria, ten jednak jest właśnie naj­

cięższym grzechem przeciwko ludzkości,

objawem narodowego pasorzytnictwa.

Wrodzone każdemu uczucie przywiąza­

nia do swego narodu etyka powinna do­

skonalić, pogłębiać i ujmować w formę

obowiązków, da ona tem samem dosta­

teczne, bo niewyczerpane pole dla altrui-

stycznych popędów każdego. Filantropia

kosmopolityczna, obojętna na to, komu daje,
jeżeli nie jest bezmyślnem naśladownic*
twem, jest zawsze ukrytem sobkowstwem,

gdyż zwracając swą ofiarność ku obcym,

a pomijając tem samem swoich i blizkich,

kieruje się względami natury ujemnej, zwy­
kle obawą krytyki, interesem lub ambicyą,

z uszczerbkiem przyrodzonych obowiązków.

Z chwilą, gdy idzie wbrew interesom w ła­
snego narodu, staje się wręcz niemoralną:

takiem bylob}7 wspieranie przez Czechów
instytucyj dobroczynnych niemieckich lub
posyłanie przez Polaków ofiar iia głodnych
w Rosyi.

Zachowanie, niezależność, rozwój i po­

tęga najwyższej indywidualności społecz­
nej, jaką jest naród, ma za podstawę s a ­

m o w i e d n y e g o i z m n a r o d o w y , przed

którym wszelki inny egoizm, choćby sam

w sobie najbardziej uprawniony, czy to in­

dywidualny czy zbiorowy, ustępować musi.

Jest on równocześnie wyrazem altruizmu
jednostek i grup wobec całości. Autono­

miczna ich etyka podporządkować się po­

-

5

« -

winna pod etykę narodową, gdyż autono­

miczną jest ona tylko w swojej sferze, na
gruncie podniesienia własnej indywidual­
ności, ale indywidualność ta służyć musi
całości narodowej, jeżeli nie ma się sprze­

niewierzyć wskazaniom etyki społecznej.
Wtedy będzie, według słów Krasińskiego,

»myśl wieczną wcielać ale w swoje ciało«.

Wszelkie stowarzyszenia, organizac3^e, stron­
nictwa i klasy czuć się powinny częściami

narodu, pracować z myślą o jego dobru
i mieć jego cele na względzie; z chwilą,
gdyby stawiały swoje interesy partykularne
wyżej, niż interesy narodowe, spotkają się
z bezwzględnem potępieniem we wszyst­
kich społeczeństwach, w których nie za­

marło jeszcze poczucie moralności pu­

blicznej.

Nietylko egoizm grup autonomicznych

ustępować musi wobec wymagań etycznych

egoizmu narodowego, ale nawet ich altruizm,

o ile z uszczerbkiem jego interesów gdzie­

indziej jest skierowany. Solidarność, współ­

działanie, zbliżanie się do innych, nawet
duchowe z nimi obcowanie, wszystkie te
stosunki z podkładem sympatyi i altruizmu

mogą stać się czynnikami nie wyższej
formy uspołecznienia, ale rozkładu własnej

-

59

—

— 6o

indywidualności narodowej. »Siła przycią­
gania; mówi Józef Supiński, jest rzeczywi­
ście przyciąganiem, pokąd utrzymuje ca­
łość pojedynczego ciała, spajając w jedno
wszystkie składające je cząstki; staje się

siłą rozkładu, gdy przyciąga i łączy cząstki

rozrzucone po ciałach oddzielnie istnieją-

cych, zatem bez względu na te ciała«.

Klasa społeczna, któraby się czuła bardziej
solidarną z takąż klasą innego narodu, niż

z pozostałem! klasami własnego, stronnic­

two, dla którego wspólność międzynaro­

dowa zasad ma większą wagę, niż współ'

ność tradycyi i interesów narodowych,

sfera towarzyska, wchodząca w stosunki

codziennego obcowania i pożycia ze sfe­

rami społeczeństwa wrogiego, rozprzęga-

jąc spójnię wewnętrzną własnego narodu,
zasługują na bezwzględne potępienie ze

stanowiska moralności publicznej, niezależ­

nie od intencyj, które niemi kierowały, sta

wiają bowiem egoizm swego altruizmu
ponad altruizm, obowiązujący ich wobec
egoizmu narodowego.

Altruizm wobec swego narodu i prze-

jęcie się jego egoizmem składają się łącz­
nie na uczucie patryotyzmu. Sam altruizm

wystarczyć tu nie może: pozbawiony dru­

giego swego pierwiastku, zespolenia się
z indywidualnością narodu, z jego egoiz­

mem, niezbędnym dla zapewnienia mu bytu
i rozwoju, stanie się jedynie i wyłącznie

zmysłowym. Filantropia wobec ojczyzny

patryotyzmem nie jest: będzie ona boleć
nad jej cierpieniami, ale sił i życia w nią

nie wieje, nie będzie z nią chcieć, dążyć

i żądać, to też nie uczyni jej wielką, bo

proste współczucie nie zrodzi pragnienia

czyjejś potęgi. Dla filantropa patryotyzmu,

ojczyzna jest może istotą żywą i kochaną,

ale nazewnątrz jego indywidualności sto­
jącą, to też będzie się starał »zrobić coś
dla nieszczęśliwego kraju« i bolejąc nad
jego losem, da mu jałmużnę czynu. Altrui­

sta zmysłowy jest przedewszystkiem w ra­
żliwy na cierpienia innych, wszystko co
stanowi treść ich indywidualności, dążenie

na odległą przyszłość, pragnienie czegoś
więcej nad uniknięcie cierpień, wszystko
to nie jest zdolne poruszyć dość silnie jego

drażliwości nerwowej i pozostawia go mniej
więcej obojętnym. Takie uczucie u nas
tylko, śród rozbicia i rozprzężenia duch o
wego może być podnoszone do godności
patryotyzmu; zdobyć się na nie może każ­
dy cudzoziemiec bezstronny, współczujący

02

—

z cierpieniami innego narodu. Jako patryo-
tyzm, uczucie takie straciłoby wszelki grunt

pod nogami śród narodu wolnego, zasob­

nego i szczęśliwego. Tam niema miejsca

dla płaczliwych patryotów, pełnych współ*
czucia, ubolewania i rozrzewnienia nad
kaźdem cierpieniem narodu, choćby to cier­
pienie było młotem kującym jego przyszłą
wielkość; i u nas miejsca być nie powinno

dla tych, których patryotyzm umie tylko
boleć, a niczego więcej prócz prześlado­

wań odczuć nie jest w stanie. »Brzozy pła­
czące, mówi de Maistre, nigdy owoców nie
niosą, nie można z nich nawet wyciąć kija,
aby wypędzić psy ze świątyni«.

Altruista samowiedny zespala się z oj­

czyzną, z jej celów robi cele swego życia,

ognisko swych dążeń i ambicyj, a ze swej

indywidualności uczyni stalowe koło tej

wielkiej machiny, poruszającej się pod

wpływem najpotężniejszego motoru ludz­
kości — samowiednego egoizmu narodo­

wego, Służąc temu egoizmowi, nie będzie
łez ronił nad ofiarami, które każdy naród
w walce ponosić musi, tak jak się nie bę­
dzie rozczulał nad własnemi cierpieniami,

gdy te są nieodłączne od wielkich jego

pragnień życiowych, nie zadowolni się ta-

niemi zdobyczami narodu i nie okupi folgi

w prześladowaniach żadnym żywotnym

jego interesem, tak samo jak zadowolenie

małostkowej ambicyi lub pogoń za drob-

nemi korzyściami nie zwróci go z wytknię­

tej drogi życia; nie będzie unikał ciężkiej

i wytrwałej walki dla okupienia sobie spo­

koju, bo wie, że spokój bezwzględny

uwstecznia i obniża, a walka godziwa pod­
nosi, hartuje i krzepi.

Tylko silne charaktery na usłudze sa­

mo wiednego egoizmu narodowego są w sta­

nie wznieść się na wyżyny moralności ideo­

wej. Jeden więc i ten sam typ charakteru
zgodny będzie z etyką społeczną zarówno
w człowieku, jak i w obywatelu. Nieroz-

dziełne połączenie w jednej osobie moral­
ności prywatnej i publicznej, harmonijne
pełnienie obowiązków osobistych i spo­
łecznych, jest nietylko naturalne, nietylko
ugruntowane w naszem polskiem sumieniu,
ale wysoce etyczne zarazem.

Spojrzyjmy teraz na egoizm narodowy

już nie z punktu widzenia moralności jed­

nostki, która go za swój uważa, ale z punktu

widzenia narodu jako całości, mającej rów­

nież swoją sferę stosunków zewnętrznych,

_

63 —

a więc i swoją moralność, i przyłóżmy do

niego miarkę etyczną.

Moralność narodu w zakresie stosun­

ków zewnętrznych nie jest niczem innem,

jak tylko jego polityką względem innych
narodów, tak samo jak polityka jego we­

wnętrzna jest tylko moralnością grup spo­

łecznych w jego łonie, na tle ich stosun­

ków wzajemnych. Polityka zła jest niemo­

ralną, bo nie odpowiada jedynie wskaza­

nej drodze postępowania przy danych wa­

runkach, a polityka niemoralna jest złą za­

razem, bo mści się pierwej czy później za
pogwałcenie jednych, niezmiennych i po­

wszechnych praw etycznych.

Wyobraźmy sobie stan społeczeństwa

pierwotny, pozbawiony wszelkich trwałych

więzów społecznych, w którym niema ani
policyi, ani sądów, gdzie każdy jest pozo­

stawiony samemu sobie, a uprzedzanie i ka*

ranie zamachów lub gwałtów jest rzeczą

samego pokrzywdzonego. Panować tam bę­

dzie etyka otwartej walki lub ukrytego
antagonizmu, polegająca na zamknięciu się

w sobie, egoizmie, odwecie i odpieraniu
siły siłą, przynajmniej w stosunku do tych,

którzy zdradzają złe zamiary. Przebaczanie
krzywd, ograniczanie się do nakazu »nie

— 64

™

czyń bezprawia«, a puszczanie płazem
przewinień, ponoszenie dla innych ofiar,

których nikt nie zrozumie, a które każdy

wyzyska, doprowadzić tylko może do wzmo­
żenia anarchii, do bezkarnego rozwielmoż-

nienia się nadużyć i przewagi brutalnej

przemocy nad sprawiedliwością. W takiem
właśnie położeniu znajdują się narody

współczesne, pozostawione własnym siłom,

pozbawione wszelkich ogólnych i trwałych
węzłów międzynarodowych, wszelkiej egze­

kutywy zbiorowej. Muszą one same bronić

swych praw, ochraniać swą nietykalność,

odpierać i karać zamachy przeciwko swo­
jej indywidualności skierowane; jest to dla
nich wskazaniem polityki, obowiązkiem mo­
ralnym zarówno wobec siebie, jak i wobec
społeczności międzynarodowej.

Patryotyzm zmysłowy szukać tu będzie

wskazań przedewszystkiem w unikaniu cier­

pień narodu, a pozbawiony gruntu, jaki

tylko idea narodowa dać może, uczyni

z zagadnienia etycznego kwestyę porówna­

nia spodziewanych bólów, aby wybrać
mniejsze, i wejdzie na tory polityki u t y l i ­
t a r ne j . »Jeden naród zagarnął bezprawnie

z posiadłości drugiego jedną milę kwadra­
tową pustego, nie mającego wartości ob-

_

65 —

EtOitM NARBBOWY•

5

szaru; czy ten drugi, pyta Rudolf Jhering,
ma wypowiedzieć wojnę? Czem jest mila

kwadratowa pustego obszaru wobec wojny,

kosztującej tysiące istnień, roznoszącej
spustoszenie i biedę do pałaców i chat, po­
żerającej miliony i miliardy pieniędzy pań­
stwowych i zagrażającej nawet istnieniu
państwa? Co za giupota nieść ofiary takie
dla tak drobnej rzeczy!« Tylko patryotyzm
samowiedzy, tylko polityka zasadnicza zro­

zumie, źe »milczący w podobnym wypadku
naród podpisuje na siebie z góry wyrok

śmierci. Jeżeli można mu odjąć bezkarnie

jedną milę kwadratową obszaru, można

odebrać i resztę i znieść państwo, — naród

ten na los inny nie zasłużył!« Dla patryo-

tyzmu samowiednego nie jest to kwestya

interesu, ale kwestya charakteru, kwestya
nietykalnej i silnej indywidualności narodu,

gotowej przenieść największe cierpienia,

aby typ swój i swą istotę zachować nie­
tkniętą. Na tem właśnie polega wysokość

etyczna samowiednego egoizmu narodo­
wego.

Czy etyka społeczna wymaga od narodu

altruizmu wobec innych członków społe­
czności międzynarodowej? Gdyby obcowa­
nie ich wzajemne doszło do tego stopnia

-

66 —

solidarności, wspólności interesów i orga-

nizacyi, źe narody Europy utworzyłyby

jedne Stany Zjednoczone, dbanie o dobro

całości zbiorowej, czuwanie nad interesami
wspólnymi skonfederowanych byłoby obo­
wiązkiem wszystkich części składowych.

Ale i wtedy nawet odbywałoby się w imię
samowiednego ich egoizmu, w imię szerzej
pojętego interesu własnego. Altruizm wobec
całości poczyna się nawet nie na gruncie
związku państw sfederowanych dzięki toż­

samości ich potrzeb, wspólności wrogów

i jedności dążeń, ale dopiero na gruncie
państwa związkowego, w którem części

składowe służą już bezpośrednio interesom

całości. Dziś pierwsza nawet z tych form

organizacyi międzynarodowej należy do

dziedziny ideologicznych mrzonek, cóż mó­
wić o drugiej!

Najbliższe nawet stosunki dobrowolnej

łączności pomiędzy narodami opierają się
na traktatach i przymierzach, regulujących

wzajemne prawa i obowiązki w imię wspól­

nych celów. Etyka społeczna wymaga su­
miennego wypełniania dobrowolnie przyję­
tych zobowiązań — oto wszystko. Pozatem,

stosunki polegają na wymianie usług, opar­

tej na zasadzie do u t des. To jest jedynie

— 67 —

5*

—

68

normalne wskazanie zarówno polityki jak

i etyki społecznej, w dzisiejszym stanie

zwykłych stosunków międzynarodowych.
Kto daje ponadto, kto czyni ofiarę z inte­
resów swego narodu, nie otrzymując dla
niego nic wzamian, popełnia wobec niego

przestępstwo, gwałci zdrowy jego instynkt
samozachowawczy, a pogwałcenia takiego

nigdy sprawiedliwość dziejowa nie pozo­
stawia bez kary.

Wdzięczność za doznane przysługi, to

najelementarniejsze uczucie altruistyczne,

na wzajemności oparte, wyrażać się może

w polityce międzynarodowej o tyle tylko,

0 ile nie pociąga za sobą ofiary z żadnego
żywotnego interesu narodu. Długi wdzięcz­
ności płacić się powinno cennemi być może
dla otrzymującego, ale nie przynoszącemi
uszczerbku dającemu usługami. Tego wy­

maga typ obecny stosunków międzynaro­
dowych.

Tam gdzie się dzieje narodowi krzywda,

gdzie występuje bezprawie, stanowisko bez­

względnie wrogie ze strony pokrzywdzo­

nego jest kategorycznym nakazem etyki

społecznej. Sprzeniewierzenie się tej zasa­
dzie jest zarazem odstępstwem narodowem
1 winą współudziału w bezprawiu. Wycią

ganię ręki do zgody wobec nieprzyjaciela,

dopóki sprawiedliwości nie stało się zadość,

czy to w imię mniemanego altruizmu hu­

manitarnego , który wszelki antagonizm

w zasadzie potępia, czy to w imię zmysło­
wego egoizmu, pragnącego oszczędzić so­
bie trudów i cierpień walki o swe prawa,

pozostanie zawsze przestępstwem wobec
własnego narodu, ciężkiem przewinieniem

wobec ludzkości. Nie będzie to aktem al­

truizmu, ale uległością wobec bezprawia,
w której naród zatraci swą godność, swój

charakter niepodległy i swą indywidual­
ność, zatraci teź uznanie i poszanowanie

t}Tch najcelniejszych podstaw swego bytu
ze strony innych, gdyż na nie nie zasłużył.

Niema prawdopodobnie narodu, któryby

posiadał tak słabe poczucie egoizmu, tak
często

sprzeniewierzał się obowiązkom

wobec samego siebie i swej przyszłości

jak nasz naród, i to zwłaszcza w czasach

ostatnich, po utracie bytu politycznego,

kiedy egoizm bezwzględny stać się był po­
winien pierwszem jego przykazaniem, kiedy,

w myśl etyki społecznej, jest on jego pra­
wem i obowiązkiem. Słabą indywidualność
narodu, brak charakteru w polityce tych,
którzy kierowali jego losami, obawę walki

—

69 —

bezwzględnej, wszystkie te braki podajemy

chętnie jako przejawy altruistycznych jego

skłonności i niemal chełpimy się niemi,

jako cechami naszej wyższości moralnej

w polityce międzynarodowej.

Paktowanie zamiast walki, na polu bitwy

niemal, celem uzyskania » znośnych « w a­

runków rozejmu lub pokoju, przewija się

przez całe nasze dzieje burzliwego XVII

wieku, a za każdy niemal pakt płacimy ja­
kąś prowincyą lub zasadniczem ustępstwem

z praw nabytych. Podobna chęć paktowa­

nia a outrance, granicząca ze zdradą, wy­

stępuje stale podczas rewolucyi 1830 r.

w polityce jej dowódców. Ta sama skłon­

ność nakoniec stanowiła przez lat wiele

główną wytyczną polityki parlamentarnej

Kół polskich w Wiedniu i Berlinie.

Zniewieściała nasza opinia publiczna,

czując, jak mało umiemy zdobyć dla sie­
bie kosztem żywiołów wrogich, szczyci się

dziecinnie tem, cośmy zrobili dla innych

kosztem własnym.

Jak wygląda powoływanie się nasze na

zasługi położone w obronie chrześcijań­
stwa dziś, gdy wiemy, że w dobie odsie­
czy Wiednia nasz własny byt był już zagro­

żony, żeśmy uratowali Austryę, która w sto

— 70 —

lat niespełna dokonała rozbioru Polski,

a złamali potęgę Turcyi, przyszłego natu­

ralnego i wiernego sprzymierzeńca, który

dotąd tego rozbioru nie podpisał? Taką

polityką utrwaliliśmy tylko na długo pano­

wanie pogaństwa w stosunkach międzyna

rodowych.

Nie zadawalniając się współudziałem

w walkach o niepodległość obcych naro­

dów, zapragnęliśmy mięszać się do ich we­

wnętrznych ruchów rewolucyjnych, w imię

altruistycznej walki o wolność innych, jak
gdybyśmy u siebie w domu nie potrzebo­

wali wszystkich sił, aby ochronę własnej
wolności należycie zabezpieczyć. Ten al­
truizm zmysłowy zrodził politykę liczenia
na pomoc narodów Europy, ów system
wzajemnej asekuracyi, przy którym my

robiliśmy dla innych, a inni mieli robić dla
nas. Wiemy co wart ten system pod wzglę­

dem moralnym w stosunkach pomiędzy
jednostkami, przekonaliśmy się również, co

wart pod względem politycznym: udział
Polaków w Komunie paryskiej nie pozo­
stawił po sobie śladów nawet sympatyi ku
nam ze strony stronnictw opozycyjnych,
za to wywołał głęboką i długotrwałą niechęć
do Polaków w całym narodzie francuskim.

—

7*

-

W oczach wielu, nasza skłonność do

polityki altruizmu w przeszłości, ofiary bez­

interesowne, ponoszone przez nas kosztem

własnych interesów na rzecz »moralności

międzynarodowej i cywilizacyi*, miały sta­
nowić jeden z tytułów naszego prawa do
niepodległości. Prawo do bytu niepodle­
głego przysługuje tylko narodom o silnej

indywidualności, umiejącym o ten byt wal­

czyć i zwyciężać, zdolnym przeciwstawić
sile siłę, mścić krzywdy doznane i zapew­
niać na sobie przewagę sprawiedliwości.
Z człowiekiem bez charakteru nikt się nie

liczy, nikt się o niego nie troszczy, tem

bardziej z narodem bez charakteru w śro­
dowisku walki o byt i przewagę. Wszelkie
ofiary altruistyczne imieniem i kosztem na­

rodu składane są tylko dowodem jego nie­

zdolności do samoistnego bytu, właściwoś­
cią, którą każdy chętnie wyzyska, ale która

nie podniesie w niczyich oczach jego po­

wagi i uroku, bo wejście na widownię ta­
kich narodów nie jest żadnym cennym na­

bytkiem dla społeczności międzynarodowej.

Altruizm wobec obcych, jak wiemy,

może być czynnikiem rozkładu wobec wła­

snego narodu. Szerzenie w naszem społe­

czeństwie opinii, że solidarność międzyna­

rodowa proletariatu jest silniejsza niż

wszelkie ogniwa wewnętrzne, źe tożsamość

haseł stronniczych, nawet śród społeczeństw
nam wrogich, jest bliższym łącznikiem niż
solidarność narodowa, stanowi prawdziwy
duchowy rozbiór kraju. I rzeczywiście nikt

nie sieje większych antagonizmów klaso­

wych i stronniczych, większych nienawiści

wewnętrznych, niż ci, co występują pod

hasłem zniesienia antagonizmów i niena­
wiści narodowych. Chcąc organizować so­

lidarność międzynarodową, zaczynają od

dezorganizowania własnego narodu.

Altruizm wobec obcych rozwija się nie-

mai zawsze kosztem własnych interesów

i potrzeb: łożyliśmy na misye nawracania
murzynów i katechizowania dzieci chiń­

skich, a nikt nie myślał o misyi wewnętrz­

nej, któraby ratowała ludność w ogniskach

przemysłowych od zdziczenia i pogaństwa;

zbieraliśmy pieniądze na świętopietrze, pod­
czas gdy ucisk religijny szerzył się bezkar-
nie, a prześladowani księża i unici nie mieli
gdzie głowy złożyć!

Dbanie o interesy obce, choćby wręcz

nam wrogie, kosztem własnych, choćby

najżywotniejszych, nosi u nas od pewnego
czasu ładnie brzmiące miano »humanita­

—

73

“

7

4

ryzmu«. W imię tego hasła, część zwyro­

dniałej młodzieży Uniwersytetu warszaw­

skiego domagała się równouprawnienia Ro-
syan i języka rosyjskiego w życiu koleżeń
skiem, i wzywała młodzież polską do walki

i ofiar za nowe ustawy dla uniwersytetów
rosyjskich, dzienniki otwierały składki na
dotkniętych głodem w Rosyi, a później,

w okresie zamętu, wywołanego rewolucyj­
nym ruchem rosyjskim, znaczny odłam n a ­
szej inteligencyi chciał stanąć w jego sze
regach, pod skarykaturowanem hasłem »za

naszą i waszą wolność«. Cóż mówić o ru ­

chu socyalistycznym, który wprost poszedł
pod obcą komendę w imię swobód ogólno
ludzkich, ażeby popaść w niewolę obcej
anarchii.

Nacyonalizm polski, to odradzające się

w ostatnich czasach samopoczucie naro

dowe, zestawiają nasi humanitaryści z na-
cyonalizmem państwowym reakcyjnych ży­

wiołów rosyjskich, a walkę z antynarodo-

wymi prądami nazywają — »czarnosecinną«
robotą; wszelką troskę o podniesienie siły,

wpływu asymilacyjnego i ekspansywności

narodu zwą »bismarkowskimi narowami«,

wszelki odwet — »odkradaniem złodzieją«,

obronę praw nabytych i walkę o stan po­

—

75

—

siadania — »hakatyzmem polskim«; mia­

nem »szowinizmu«, oznaczającym samo­

chwalstwo narodowe,

chrzczą nietylko

wszelki przejaw godności narodu,

ale

wszelki gorętszy wyraz patryotyzmu... Mi­

zerne dusze i marne charaktery, gotowe
wynaturzać zalety własnego narodu i patrzeć

na nie oczami wroga, dla dogodzenia lu­

bieżnym popędom swego humanitaryzmu!

Panująca u nas opinia w sprawach po­

lityki narodowej, bałamucona świadomie
przez wynarodowioną etykę humanitarnego

idealizmu, zapomina na każdym kroku, że

zasady moralności regulują s t o s u n k i po­
między ludźmi i grupami spolecznemi,

wszelki zaś stosunek jest dwustronnym.

Człowiek czy naród, który postępuje we
dług jednej przyjętej z góry zasady, nie

zależnie od tego, z kim ma do czynienia,

jaką jest natura wzajemnego stosunku

i z jakiem przyjęciem postępowanie jego
się spotyka, posiada być może formuły

etyczne, ale żadnego poczucia moralności

społecznej.

Stąd tak doktrynerskie są zapatrywania

szerokiego ogółu na nasz stosunek do Li­

twinów i Rusinów. Ponieważ związek fe­

deracyjny mógłby być najodpowiedniejszą

—

7

6 —

formą wspólnego państwowego pożycia
w przyszłości, opinia nasza, zwłaszcza za*
boru rosyjskiego, zajmuje takie stanowisko,

jak gdyby Polacy byli w dziejach conaj*

mniej zaborcami, Litwa i Ruś — narodami
stojącymi na równym z nimi poziomie kul*

turalnego i politycznego rozwoju, a dobro­

wolny związek federacyjny dziś już istniał
i wkładał na nas odpowiednie obowiązki
moralne. Nietylko dbamy o interesy tych

tytularnych sojuszników lepiej niż o wła­

sne, nie pytając nawet, czy oni również

gorliwie o nasze dbają, ale gotowi jesteśmy

do najdalej idących ustępstw, byle zado-

wolnić nietylko wszelkie ich żądania, ale
wszelkie uroszczenia, aż do zupełnego
zrzeczenia się praw do tej ziemi, aż do
wynarodowienia dobrowolnego! Chcąc za­

jąć stanowisko wobec Litwinów i Rusinów,

pytać musimy najpierw czem oni są, jaki

jest ich stosunek do nas, jaką jest treść

ich dążeń dzisiejszych i przyszłych, i na

tej podstawie dopiero określać charakter

obowiązującej nas wzajemności.

Śród Litwinów prąd wrogi Polakom

jest niewątpliwie chwilowym obłędem zru­

syfikowanej duchowo, radykalizującej mło­

dzieży; możemy być dla niego wyrozu­

miali, bo niewola i u nas wywoływała po­

dobne objawy rozkładu. Wiekowe trądycye

jedności, zbliżony poziom kultury, wspólny

ucisk, tożsamość interesów, wspólność re*

ligii, wszystko to pozwala przewidywać
przebudzenie się z czasem zdrowej poli­

tyki narodowej śród Litwinów, opartej na

swobodnym rozwoju swych właściwości

plemiennych, w granicach dotychczasowego

stanu posiadania, i trwałym sojuszu z Pol­
ską. Gdy przebudzenie to stanie się fak­

tem dokonanym, przyjdzie czas na politykę
i etykę federacyjną z naszej strony.

Stosunek nasz do Rusinów jeszcze dal­

szym być musi od owego nakreślonego

z góry idealnego typu. Dopóki nienawiść

do Polaków stanowi główną ich narodową

racyę stanu i bezmyślną treść całej poli­
tyki, dopóki ucisk rosyjski jest im milszy
niż równouprawnienie polskie, dopóki dzie­
jowa ich trądycya szukania oparcia i zwierz

chnictwa naprzemian u Rzeczypospolitej, Ta

tarów i Turków, Moskwy i Austryi, nie za­
mieni się na trwałą myśl polityczną praw­

dziwego narodu, dopóty traktować ich mu­
simy jako obco - plemienny żywioł we­
wnętrzny, mający prawo rozwijać o włas
nych silach właściwości swej kultury, ale

-

77

“

nie jako naród, z którym stać można na

stopie federacyjnego związku.

Opierając etykę społeczną na egoizmie

narodowym, poczytując ten ostatni za naj­

potężniejszy bodziec moralny i za najszer­
sze pole samowiednego altruizmu, czy tem
samem nie otwieramy naoścież wrót dla
wszelkiego rodzaju międzynarodowego bez­
prawia? gdzie znajdziemy hamulec na roz-

pasane instynkty narodowego samolubstwa,

żądzy zaborów i panowania? Dla jednostki

wędzidłem na ochełznanie szkodliwych

przejawów zmysłowego egoizmu może być

obawa kary, wzgląd na opinię, poczucie

honoru i godności swego powołania, na-
koniec etyka narodu, która mu każe trzy­

mać osobisty egoizm na wodzy w imię

dobra całości. Narody i państwa takich ha­
mulców nie znają: niema na nich ani są ­
dów, ani policyi, miarodajną dla nich opi­
nią będzie przedewszystkiem ich własna,

a obowiązki międzynarodowe, regulowane
tylko traktatami, nie mogą się przemienić

w kodeks moralny, dopóki niema zorgani­
zowanej społeczności międzynarodowej.

Etyka ideałów wysuwa tu swoje wska­

zania bezwzględne, wzorowane na przepi­

-

7»

-

sach moralności indywidualnej, nikt jej

jednak nie słucha i usłuchać nie może, bo

narody w swych stosunkach wzajemnych nie

ideałami się kierują. Propaganda pokoju

odbywa się w imię uczucia ludzkości i hu­

manitarnych haseł, ale sprawę międzyna­
rodowej sprawiedliwości pozostawia nie
tkniętą, to też niczem nie zapowiada wiel­
kiego prądu opinii powszechnej, któraby

wypowiedziała walkę bezwzględną nie woj­

nie jako takiej, ale bezprawiu i gwałtom

międzynarodowym.

Etyka społeczna ma się na czem oprzeć,

aby przeciwko nim wystąpić. Powołuje się
ona na egoizm narodowy, ale — podobnie

jak w zakresie moralności jednostki — wy
łącznie na e g o i z m s a m o w i e d n y : pod­
nosząc poszanowanie indywidualności n a­

rodów, tem samem zwalcza nieochełznany

ich indywidualizm w stosunku do innych,
potępia bezwzględnie każdy czyn, zmierza­

jący wyłącznie do przyniesienia im szkody.

Ten sam egoizm samowiedny w życiu po­
jedynczych ludzi jest najskuteczniejszym
i najsilniejszym czynnikiem, powstrzymują­
cym ich od bezprawia i osiągania swych

dążeń kosztem innych. Więcej polegać mo­

żna na człowieku, który nikogo nie krzyw-

— 79 —

So —

dzi, dlatego, źe siebie samego szanuje, że

swoją godność ceni, niż na tym, który

tego nie czyni przez wzgląd na godność

innych lub w imię humanitarnych zasad.
Te ostatnie milkną w nim chociażby pod

wpływem podrażnionego uczucia, godność

innych szanuje o tyle, o ile ją w nich wi­

dzi, gdy się zaś jej dopatrzyć nie może,
nie znajdzie w sobie żadnego na bezpra­

wie hamulca.

Naród duchowo wielki, wielki potęgą

samowiednego swego egoizmu, nie poniży
się do nadużyć i gwałtów, bo ceni w y­
soko swą godność, ma poszanowanie dla

własnej kultury i cześć dla swego sztan­
daru, którego jak żołnierz, mordem ani
skrytobójstwem nie splami. Mają w sobie
taki egoizm samowiedny niektóre narody:
nawet gdy prowadzą politykę podbojów,

szanują indywidualność krajów opanowa­

nych i barbarzyństwem się nie plamią; nie
mają go w sobie inne: w czasie pokoju

zarówno jak w czasie wojny, polityce ich

towarzyszą wiarołomstwo i bezprawie, nie-
poszanowanie indywidualności innych, po­

spolite barbarzyństwo, obłudnie i ze złą

wiarą osłaniane prawem; ale te wielkimi
narodami nie są. Gotowe zawsze płaszczyć

się przed siłą, pełne instynktów służalstwa

w życiu wewnętrznem, wykazują zawsze
niepohamowane brutalstwo, gdy czują swą
przewagę i bezkarność swego bezprawia.
Buta i arogancya idą zawsze w parze
z brakiem prawdziwego szacunku dla swej
godności osobistej i stanowią cechę nieod­
łączną charakterów płaskich i służalczych,
czujących chwilowo siłę za sobą. »Ten
tylko jest wielki, kto nie potrzebuje ani
słuchać ani rozkazywać, aby być czemś«.

Słowa te Goethego rzucają światło na rze
czywistą wielkość charakterów narodo­

wych. Narody, hołdujące egoizmowi zmy­

słowemu, zawsze muszą ulegać sile ze­

wnętrznej lub wewnętrznej, która je trzyma

na wodzy, zawsze muszą sprawować me­
chaniczną władzę nazewnątrz lub nawe-
wnątrz, bo z niej tylko czerpią poczucie
swej siły Z chwilą, gdy nie mają kogo

słuchać lub nie mogą skutecznie rozkazy­

wać, przestają być sobą, a wtedy nie znaj­
dują już w sobie żadnego hamulca na po­
pełniane bezprawia, znajdą go tylko w ude­
rzeniu pięści, przywołującej do porządku
ich narodowe instynkty urodzonych prze­

stępców.

Samowiedny egoizm narodowy stawia

E 6 ? I Z M NłROOfiWY:

6

—

8i

—

w szeregu obowiązków społecznych prze-
dewszystkiem utrwalenie bytu narodu, jego
niezależność, rozwój wszechstronny i wcie­
lenie swego charakteru indywidualnego
w odpowiednie formy państwowego ustroju.
Naród, jako organizm żywy, ma prawo
moralne rozrastać się nietylko kosztem ży­
wiołów biernych, bezmyślnych i społecznie
bezkształtnych, ale nawet kosztem narodów
innych, byle ten rozrost był naturalny i nie

opierał się na sile brutalnej, przymusie

i prawach wyjątkowych. Jest to polityka

kulturalnej i dziejowej ekspansyi a nie za­
borów. Naród byłby niczem, gdyby do ni­

czego nie dążył i niczego nie pragnął,
gdyż jak powiada Krasiński, »ten żyć nie

umie, kto prawa nie rości«. Aby się zazna­
czyć w życiu i dziejach ludzkości jako siła
żywotna i czynna, musi on mieć szerokie

aspiracye, pragnienia i cele — i przekazy­

wać je z pokojenia w pokolenie, jako wie­

cznie żyjący testament dziejowy. Idea prze­

wodnia, a nie bezmyślny apetyt, szlachetna

ambicya, a nie buta, chęć wpływu a nie

żądza panowania, wysokie poczucie go­

dności własnej, a nie pragnienie wymuszo­
nych hołdów, stanowią postać moralną sa-
mowiednego egoizmu w narodzie.

—

82 ---

Podniesiony do wysokości etycznego

sztandaru, naród nie staje się przez to ce­

lem, zdolnym wszelkie środki uświęcić; sta­
nowi on tylko sumienie człowieka-obywa­

tela, najwyższe jego dobro, najwyższy
punkt oryentacyjny jego stosunków, a więc
i jego postępowania, ale postępowanie to

podlegać ma zawsze i wszędzie jednym,

powszechnym i bezwzględnym prawom etyki

społecznej.

Jeżeli każde stanowisko w społeczeń­

stwie, każde powołanie, każde położenie,

pociąga za sobą pewne szczególne obo­
wiązki i prawa moralne, podlega w swem

postępowaniu właściwym sobie prawidłom

etycznym, tem bardziej stosować się to

musi do narodu, pozbawionego legalnego
bytu. Etyka jego musi być inną, niż naro­

dów niezależnych, gdyż położenie wyjąt­

kowe daje mu prawa moralne, jakich tamte
mieć nie mogą. Człowiekowi ratującemu

swe życie więcej wolno, niż temu, który
dąży do zbogacenia się: te same środki

walki przez obu użyte będą moralnymi
w ręku pierwszego, a niemoralnymi w ręku
drugiego. W naszem społeczeństwie, mają-

cem tak silne poczucie prawa obcego,

a tak słabe praw własnych, znajdą się

6*

-

83

~

zawsze ludzie, gotowi twierdzić, że skoro

napad jest bezprawiem, to i odpór czy

odwet tą samą wymierzony bronią również

bezprawiem będzie, bo to, co nie ma być
dozwolone wrogom, i dla nas jest zaka­
zane. To przykładanie jednakowej miarki

do obron)7 przed napaścią jak i do napaści
samej, to zrównanie bezprawia z prawem,

dokonywane na szkodę własnego społeczeń

stwa, świadczy o takiem wypaczeniu pojęć

etycznych, które powstać może tylko na

tle zupełnego zwyrodnienia patryotyzmu

i zaniku poczucia moralnego. W imię mnie­
manej sprawiedliwości popełnia się naj­
większą niesprawiedliwość, jaką obywatel
kraju popełnić może, — niesprawiedliwość
wobec własnego narodu.

Właściwe naszemu położeniu wskaza­

nia etyki narodowej wymagają również

szczególnego typu charakterów, zdolnych

w życie je wcielić. Jeżeli słuszne są słowa

Spencera, że » najważniejszym czynnikiem
w dziele przeobrażeń społecznych jest cha­

rakter jednostek«, naród w wyjątkowych
znajdujący się warunkach wtedy tylko

zdoła przyszłość swą zapewnić, gdy śród

swych członków utrwali taki typ charak­

-

84 -

85

-

teru i taki typ moralności, który odpowie

w całej pełni dziejowym jego zadaniom.

My, jak to już zaznaczyłem na wstępie,

takiego typu nie mamy, i to nietylko w ży­

ciu, ale nawet w teoryi naszych pragnień.
Chaos pojęć etycznych jest bezpośrednią

tego przyczyną; na ustach mamy zawsze
hasła moralne najbardziej idealistyczne
i oderwane od życia, a rzeczywistość bije

nas po głowie brutalnością swych faktów

i zastaje bezradnych, pozbawionych steru,

napróżno szukających wskazań postępowa­
nia, gdy wypadki zmieścić się nie dają

w szablon panujących pojęć etycznych.

W rozterce pomiędzy ideałem a życiem,

pada ofiarą nasz charakter, zatraca się in­
dywidualność naszego typu. Przy panowa
niu wszechwładnem etyki ideałów, sama

kwestya przystosowania typu charakterów
do potrzeb narodu nie może być stawianą:

ideały są jedne dla wszystkich czasów

i narodów, jeden szablon obowiązków mo­

ralnych i jedno pojęcie odpowiadającego
im t j pu człowieka i obywatela.

Etyka społeczna inne pod tym wzglę­

dem stawia wymagania. Żąda ona, aby po­

stępowanie każdego odpowiadało ściśle sta­
nowisku, w jakiem się znajduje, i układowi

—

86 —

stosunków, w których się obraca. O typie
charakteru człowieka i obywatela rozstrzyga
położenie kraju, rozstrzygają potrzeby na­
rodu. Innym on być musi w neutralnej

Szwajcaryi, w stojącej na uboczu Szwecyi,

w kolonizującej wszystkie części świata

Anglii, innym w walczącej o swój byt na

różne fronty Polsce. W danych warunkach

typ ten może być tylko taki, a nie inny?

musi odpowiadać ogromowi zadaft narodo­

wych, być wolnym od wad, które nas bytu

pozbawiły, posiadać zalety niezbędne do

zdobycia należnego nam stanowiska mię­

dzynarodowego, a być rdzennie polskim
zarazem. Jakiż będzie w naszych warun­
kach pracy, obrony i walki typ człowieka,

typ Polaka, któryby stał się wyrazicielem
samowiednego egoizmu narodu, a zarazem

dźwignią jego przyszłości?

Wskazuje nań etyka społeczna, wska­

zują najlepsze tradycye narodu. Jest nim

typ ż o ł n i e r z a - o b y w a t e l a . Wzdrygną

się na to tak bujnie rozrosłe nasze huma­
nitarne narowy i oburzać się będą za Toł­
stojem na idealizowanie wojny, na upraw­

nianie zabójstwa, na apologię militaryzmu!
Na tle ogólnego w naszem społeczeństwie

upadku charakterów, pod rozkładającym

wpływem kosmopolitycznego humanitary­
zmu umysłowości żydowskiej, przyjmują
się u nas, bez firmy być może, zapatry­
wania rosyjskiego filozofa niewolnictwa
szerzej, niż to się na pozór wydaje. Tym
echom nauk genialnego barbarzyńcy prze­
ciwstawić możemy słowa prawdziwego apo
stoła kultury, urabiającego umysłowość naj­

kulturalniej szego narodu, — Ruskina. »Rze-
miosło żołnierza, mówi on, leży nie w za­

bijaniu, lecz w gotowości pójścia na śmierć.
I za to właśnie świat je szanuje. Mord jest
rzemiosłem zbrodniarza i świat nigdy nie

otaczał go szacunkiem. Powodem czci dla

żołnierza jest to, że życie swe oddaje na
usługi społeczności*. A ta gotowość pójś­
cia na śmierć inną jest u żołnierza obywa­

tela, inną u żołdaka militaryzmu. Pierwszy

służy tylko Ojczyźnie i sztandar jego jest
ideą zarazem, drugi służy władzy, a sztan­

dar, pod którym walczy, jej tylko jest sym­

bolem, pierwszy ginie dla sprawy, którą
ukochał i za swoją uważa, drugi — z roz­

kazu, w imię posłuszeństwa i musu, to też

jeden jest obywatelem, drugi — niewolni­
kiem tylko lub maszyną.

Mówić o »zabójstwie« na wojnie, gdy

obie strony zarówno narażają swe życie,

-

8

7

-

—

88

wszystko jedno — dla idei, z poczucia obo­

wiązku, czy pod prz}7musem, ale zawsze

w celach nieosobistych, jest to opierać za­

sady moralności nie na przenośni nawet,
ale na świadomym i rozmyślnym fałszu.
Idąc tą drogą, nazwać można samobójcą
strażaka, tracącego życie w obronie cu­

dzego mienia, oszustem — używającego
fortelów dowódcę, kłamcą — więźnia stanu,

osłaniającego swych współoskarźonych ko­

legów, słowem można zajść wszędzie, tylko
nie do przybytku etyki, wymagającej, po­

dobnie jak prawo, bezwzględnej ścisłości

określeń i sądów.

Duch rycerski, a nie duch militaryzmu

jest cechą żołnierza-obywatela, nie skala

się on też okrucieństwem, gwałtem lub

mordem bezbronnych, bo nie przewaga

siły, ale przewaga sprawiedliwości będzie
w każdym wypadku bodźcem jego czynów.

Rycerskość jest cnotą w człowieku każ­

dego stanu, ale w zaprawie wojskowej
bierze swój początek i określa treść tego,
co nazywamy honorem żołnierskim.

Prawdziwy żołnierz nie będzie pakto

wał z wrogiem — »dopóki nie zje osta­

tniej podeszwy u butów i nie wystrzeli
ostatniego ładunku®, nie ustąpi bez walki

z zagrożonego stanowiska, chociażby wi­
dział przeważającą siłę przed sobą, pomny
na słowa Bayarda, że »niema posterunku

słabego, dopóki są ludzie serca, którzy go

bronią«. Jako dowódca armii nie będzie

prowadził układów na swoją rękę, bo wie,

że jest tylko sługą i wysłannikiem narodu,

który sam dopiero ma prawo przyjmować

zobowiązania i rozstrzygać o swych losach.

Powołany do obrony Ojczyzny, nie za­

pomni, że pierwszym czynem obrony jest

napad, a cios — najskuteczniejszą zasłoną,
a choć śród zmiennych losów wojny nie­
jedną klęskę poniesie, nie upadnie na du­

chu, ale stwierdzi zdanie De Maistra, że

»niema bitwy przegranej, dopóki się jej za

przegraną nie uważa«. To też żołnierz jest
najlepszym politykiem w narodzie, któremu

wypowiedziano walkę na śmierć i życie
i który tylko walką ciągłą i wytrwałą ostać

sie może.

Wychowany śród niebezpieczeństw i dla

niebezpieczeństw, nie waży on sobie życia,
a kto się śmierci nie boi, ten panuje nad

życiem i spokojnie patrzy w oczy wszyst­

kiemu co go spotkać może; nie zbije go
też z wytkniętej drogi ani obawra, ani prag

nienie użycia wygód i spokoju. Dlatego to

—

89 —

charakter żołnierski najlepiej odpowiada

warunkom naszej pracy obywatelskiej, która
wtedy tylko iść może niezłomnie drogą
wytkniętą przez potrzeby narodu, gdy się

pozbędzie wszelkiej bojaźni, wszelkiego

oglądania się za siebie i na siebie.

Żołnierz jest silnym już z natury swego

rzemiosła, a siła fizyczna wpływa rozstrzy­

gająco na charakter człowieka. Krzepkość
ciała idzie, jak wiadomo, w parze z jędr-

nością ducha, ale im ciało zdrowsze i sil­
niejsze, tem większą duch ma nad niem

władzę. Na punkcie pewników tak utartych
i niezbitych, panują u nas najdziwaczniej­

sze przesądy; utożsamia się często siłę fi­
zyczną z brutalnością, tymczasem ludzie

silni bywają zazwyczaj dobrymi zarazem,
w brutalności celują tylko rozpasane nerwy

zwyrodniałego ciała; intelektualizm, kult
własnej duszy, nadmierną wrażliwość i czu
łostkowość poczytuje się za oznaki wyż­
szości duchowej, gdy są to tylko objawy

chorobliwej nerwicy; sile fizycznej przypi­

suje się zmysłowość, gdy jest ona najsil­

niejszym na nią hamulcem. Zdrowie i tę-
gość ciała noszą w sobie odwagę, stanow­

czość, rzutkość i energię, a nadewszystko

spokój wewnętrzny, dający panowanie nad

9

i

—

sobą i nad przeciwnościami. » Spokoju lu

dzi, jak mówi Epiktet, nie zakłócają rze­

czy, lecz tylko sądy o rzeczach«, a bólem

w rzeczywistości jest to tylko, co się za

ból uważa. Przeświadczenie o tem jest wy­
razem żołnierskiego ducha, to też powinien
on stać się duchem pokolenia, mającego

siłą swego charakteru naprawić to, co sła­

bość charakterów popsuła.

W rzemiośle żołnierza leży solidarne

działanie zbiorowe, punktualność i spraw­

ność wykonania, bezwzględna obowiązko
wość, poczucie wielkiej odpowiedzialności

za czyn najdrobniejszy, karność nakoniec,
która w armii obywatelskiej nie na rygo­

rze zewnętrznym, ale na poczuciu obo­

wiązku polega. Wszystko to są cechy, sta­
nowiące słabą stronę charakteru naszego

pokolenia, tem silniejsza konieczność, aby
uczynić z nich podstawę wychowania na­
rodowego.

Nie idzie tu o rzecz niemożliwą, o zmianę

natury i charakteru naszego społeczeństwa,
ale o strząśnięcie z siebie usposobień i na­
rowów, wytworzonych sztucznie w okresie
rozbicia i zwątpienia, o powrót do naszych
własnych najlepszych tradycyj. Duch ry ­
cerski , tęgość żołnierska

towarzyszyły

92

—

wszystkim żywotniejszym okresom naszych

dziejów lub, ściślej mówiąc, one je właśnie

tworzyły. Po upadku powstania Kościuszki,
że przypomnimy tylko czasy nowsze, a więc

w chwili pogromu, cała energia i tężyzna

narodu odradza się natychmiast w Legio­
nach; pozostawiają one po sobie trądycyę

zapładniającą ducha następnego pokolenia.
Królestwo Kongresowe wykazuje ogromną

żywotność we wszystkich dziedzinach ży­

cia publicznego, a nikt nie zaprzeczy, że

typem, uosabiającym w sobie prawdziwego

Polaka tych czasów, był typ żołnierza pol­

skiego.

Wojskowi 1831 r., rozproszeni po całym

świecie, zmuszeni szukać innego powoła­

nia, wykolejeni i rzuceni w nowe zupełnie

warunki życia, odznaczają się w kraju
i na emigracyi na każdem polu pracy,

składają dowody energii i siły charakteru,

nieznanej już niestety pokoleniom później­
szym. Starcami już będąc, pozostają żoł­
nierzami i obywatelami w każdym calu

i nie przestaje bić od nich zapał młodości,

wiara, moc ducha, połączone ze wszyst-

kiemi zaletami wytrawnego umysłu i woli

hartownej. Miles, Vafes, E x u l — żołnierz,

wieszcz, wygnaniec — napis ten położony

przez Mickiewicza na grobowcu Stefana
Garczyńskiego, streszcza w sobie całą cha­

rakterystykę ówczesnego pokolenia, poko­
lenia prawdziwych polskich żołnierzy oby-
wateli. Dobrych obywateli nie brakło nam
i później, ale brakło dobrych żołnierzy
w służbie narodowej, brakło tych, dla któ­

rych praca byłaby walką, a walka pracą,
którzyby potrafili utworzyć jedną zwartą,
kamą i odważną armię narodową, równie
sprawną w boju zaczepnym jak odpornym.

W każdej naszej klęsce narodowej rzuca

się w oczy słabość, chwiejność i zniewie-

ściałość charakterów, a śród powodzeń

dawniejszych i nowszych świeci najczyst­

szym ogniem czynu hart polskiego żołnie
rza. Dopóki on trwał, trwała Rzeczpospolita,
gdy on odżywał, odżywała Polska.

Nie ten jest żołnierzem, kto nosi mun­

dur i pałasz, ale ten, co ma w sobie cha­
rakter żołnierski i żołnierskiego ducha. Ce­

chy te połączyć się dają z każdym zawo­

dem, z kaźdem stanowiskiem i z każdym

rodzajem pracy. Znany u nas dawniej typ

księdza żołnierza należał do najdzielniej­

szych postaci śród naszego duchowień­
stwa. Kobiet rycerskiego ducha nie brakło

w naszych dziejach, nawet najnowszych,

—

93

“

\

dopóki zniewieściałość, miękość charakteru
i przeczulenie duchowe nie zostały podnie­
sione do godności wskazań w wychowaniu
i w życiu, i to zarówno dla mężczyzn jak
i dla kobiet.

Wychowanie żołnierskie nowych poko­

leń musi się od dzieciństwa zaczynać: naj­

dzielniejsze wpływy późniejsze nie napra­
wią tego, co domowa atmosfera popsuła.

Czysto zmysłowe przywiązanie rodziców
do dzieci, brak charakteru w generacyi

starszej i, powiedzmy to otwarcie, brak sa­

mowiednego patryotyzmu, nakoniec rozpa­
noszone przesądy humanitarne, wszystko

to składa się na pożałowania godny obraz

naszego wychowania narodowego. Ojcowie
i matki troszczą się przedewszystkiem o to,
aby usuwać dzieciom z pod nóg kamienie
i kolce, zamiast ich uczyć roztrącać ka­
mienie i stąpać po kolcach; starają się
chronić je przed wszelkiem niebezpieczeń­

stwem, przed wszelkim śmielszym krokiem,
a hasło »nie narażaj się« głoszą im od

kolebki. Zamiast hartować ich charaktery,

pragną tylko, aby gładko przeszli przez
życie. I właśnie nie przechodzą przez nie
gładko te bezduszne manekiny, pozbawione

hartu, woli i temperamentu. Dobrze przejść

—

9 4

“

przez życie może ten tylko, co się zapra­
wił w twardej służbie obowiązku, zaznał

głodu, niedostatku i trudów, zaglądał w oczy

niebezpieczeństwu, a nadewszystko — co

się przywiązał do wielkiego celu i gotów

byłby w razie potrzeby głowę zań złożyć.

Słusznie ktoś powiedział, że »ten, co nie

wie za co mógłby umrzeć, nie wie jak ma

żyć«, a ci co nie wiedzą jak żyć mają,

giną nietylko w walce, ale bez walki nawet,

giną bez chwały dla siebie, bez pożytku
dla ogółu. Niewolnicy własnych słabości
nie mogą stać się panami swego losu, nie

dopiero losów narodu.

»Na wojnie, jak mówi aforyzm żołnier­

ski, zawsze ci sami dają się zabijać«, są

to ci, co stają wobec niebezpieczeństwa
przekonani z góry, że mu ulegną. Na czole
już mają śmierć wypisaną, bo noszą ją

w sobie. W życiu codziennem mówimy
o nich, że im los nie sprzyja, że się pod
złą urodzili gwiazdą, a któż wątpi, że los

ten i ta gwiazda w nich samych leżą. Go­

towość do walki zawiera juz w sobie wi­
doki zwycięstwa. »Aby nastraszyć kule,
mawiał jeden z generałów napoleońskich,
trzeba biedź na nie«. Dosadny ten wyraz

—

95

—

odwagi wojskowej przestaje być retorycz­
nym zwrotem w codziennej walce życio­
wej, a zwłaszcza w naszych warunkach
walki o prawa narodu. Występować śmiało

naprzeciw niebezpieczeństwu, gdy jest nie­
uniknione , umieć brać przeciwności za
bary, jest to najpewniejsza rękojmia zwy­

cięstwa.

Mając przed oczami wyraźnie zaryso­

wany typ charakterów, których krajowi
w obecnych warunkach potrzeba, zdając
sobie jasno sprawę z tego, jaką etykę obo­

wiązków obywatelskich, jaką moralność

praktyczną wszczepiać należy w serca mło­

dego pokolenia, znajdziemy w naszych

własnych dziejach dawne i świeższe trą­

dy cye, których atmosferą pokolenie to od­

dychać powinno. Jest to atmosfera żela­

znych charakterów, woli bezwzględnej, żoł­

nierskiego hartu, narodowej mocy.

Czujemy jakieś krzepiące i orzeźwia­

jące wzruszenie, gdy wspominamy szwa­

dron Kozietulskiego,

owych czternastu

z oblężenia Gdańska, owych rannych z la­

zaretu, co w r. 1809 zdobyli pozycyę nie­

przyjacielską, ułanów Poniatowskiego, i pod­
chorążych, i czwartaków. Niech wskrze­

—

96

—

— 97

—

szona ich tradycya da nam raz jeszcze po*

kolenie o takich charakterach i takiej za­
prawie, dziś ono się nie zmarnuje, nie zo­
stawi tylko sławy bohaterstwa po sobie,

ale dokona rzeczy wielkiej i ostatecznej!

CHARAKTERY A ŻYCIE POLITYCZNE.

Mało zwraca się uwagi na to, że dobra

polityka sprowadza się w znacznym stop­
niu do charakteru, a jeżeli weźmiemy to

ostatnie pojęcie nieco szerzej i ściślej —
sprowadza się do niego w zupełności.

Polityka — to celowe i planowe, panu­

jące nad sobą i nad okolicznościami dzia-
łanie nazewnątrz. Czy nie tem samem jest
charakter? Moc, konsekwencya, stałość, wy­
trwałość, rozsądek, prawość są wspólnemi

cechami zarówno dzielnego charakteru, jak

i dobrej polityki. Zauważyć jednak należy,

że zarówno przymioty czysto umysłowe,
jak i czysto moralne, grają tu rolę pocho­

dną, wtórną. Charakter — to synteza cało­

kształtu władz duchowych człowieka: czu-

ciowości, wrażliwości, wyobraźni, uczucio­
wości, umysłowania, woli, władz otamowu-

jących, wreszcie zdolności do ruchów ce­
lowych; wysoki charakter jest syntezą tych

władz całkowitą i harmonijną, bez braków

i nadmiarów, bez wahań i zboczeń. Postę*
powanie rozumne i moralne jest następ­

stwem i nieodłączną częścią składową
wyższego charakteru, ale ten ostatni do

żadnego z nich sprowadzić się nie da. Tak

samo rozum i moralność stanowią czyn-

niki składowe dobrej polityki, ale zarówno
wyłączny kult rozumu jak i moralności

w polityce, z uszczerbkiem innych jej stron

istotnych, prowadzić musi do zboczeń.

Sumienie każdego zdrowego ogółu daje

pod tym względem wskazówkę niewątpliwą.

Nic tak nie rodzi wyrzutów sumienia i nie­

zadowolenia z siebie jak postępek znamionu­
jący brak charakteru, czy to w życiu je-
dnostkowem, czy w polityce. Jaskrawym
przykładem służyć tu może pamiętny epi­
zod warszawski 1897 r. Czy był to krok
niemoralny? bynajmniej, ofiara poniesiona
dla dobra przyszłości z istoty swej podmio­
towo niemoralną być nie może; czy był to
czyn jawnie nierozumny? — tem mniej,
uzasadniano go właśnie względami rozumu
politycznego; znamionował go jedynie krań­

cowy brak charakteru i to wystarczyło, aby

7

*

— 99

“

uczynić zeń wielki błąd polityczny wobec
przyszłości, a zarazem przedmiot wyrzutów

sumienia we wspomnieniach przeszłości.

Podobne cechy, aczkolwiek w odmien­

nym kierunku, zawiera w sobie wszelka

polityka, obliczona na targi w rzeczach za­
sadniczych a wychodząca z zasady, źe
trzeba żądać więcej, ażeby osiągnąć mniej;
prowadzi ona zawsze do tego, źe od zaję­
tego stanowiska trzeba odstąpić, i to od­

stąpić pod naciskiem, źe linia wytyczna po­
stępowania staje się chwiejną, traci moc
swego charakteru, a zarazem cechy dobrej
polityki.

Charakter nazwać można polityką ży­

ciową jednostki, podobnie jak polityka jest

przejawem charakteru narodu lub stron­
nictwa i jest złą lub dobrą, w perspekty­

wie dłuższych okresów czasu, zależnie od
tego, jakiego typu i jakiego poziomu cha­
rakter w niej się przejawia.

Jedna się tu nastręczać może wątpli­

wość: czy kryteryum użyteczności i celo­
wości, niewątpliwie niewystarczające w po­

lityce stronnictwa, nie jest dostateczne dla
określenia dobrej polityki narodu? Gdyby

w przytoczonym powyżej przykładzie ocze­
kiwane skutki mogły były nastąpić i na­

—

100 —

—

10 1

stąpiły rzeczywiście, czy krok ten zostałby

uznany w oczach potomności za przejaw

zdrowej polityki narodowej? Sądzę że nie,

i oto dlaczego. Aczkolwiek nie ulega w ąt­

pliwości, że naród walczący o elementarne

podstawy i prawa swego istnienia jest bar­
dziej usprawiedliwiony, niż wszelki inny,
jeżeli prowadzi politykę czysto utylitarny
jest to postępowanie obliczone na bardzo

krótką metę i nie zapewnia mu bynajmniej
trwałych podstaw przyszłości, ta ostatnia
bowiem nie na przemijających powodze­

niach i zyskach, ale na silnej indywidual­
ności narodu, a więc na jego charakterze

opierać się musi.

Nietylko jednak ze względu na samego

siebie naród podobnej polityki skutecznie

trzymać się nie może. O ile bowiem by­
łaby ona czysto utylitarną, o tyle w danych
stosunkach nie byłaby właśnie celową. Nie
można dążyć do uniezależnienia się z pod
cudzej przewagi drogą poddawania się jej
dobrowolnego, można otrz37mać tylko coś
w rodzaju gratyfikacyi, stwierdzającej wła­

ściwie tę zależność. Walka o byt narodu

jest wydobywaniem się na wierzch jego

indywidualności, otóż przyznaniu ze strony

przeciwnika pewnych ulg nie towarzyszy

w tym wypadku żadne uznanie tej indy­

widualności, a więc i ulgi same równają
się być może zmniejszeniu cierpień, ale

bynajmniej nie zbliżeniu się do zamierzo­
nego wyniku. Celowość osiągania zysków

natychmiastowych nie może się opłacać

kosztem celowości jedynie godnej narodu —

wzmacniania, rozwijania i stwierdzania
swej indywidualności w szeregu przejawów
charakteru. Dodajmy — indywidualności
wysokiego typu, naród bowiem, nawet naj­

silniejszy i najbardziej niezależny, gdy roz­

mieni swą politykę dziejową na drobną

monetę doraźnych zysków, jak Prusy dzi­
siejsze, obniżyć musi fatalnie typ i poziom
swego charakteru, wprowadzi bowiem do

własnej duszy nieposzanowanie zasadni­

czych podstaw społecznego bytu i stanie

się tem, czem się stają Niemcy — zniena­

widzonym członkiem społeczności między­
narodowej, któremu nikt nie dowierza i prze­

ciwko któremu wszyscy sprzymierzyć się
gotowi. Wielki naród jest czemś więcej niż

wielkiem mocarstwem: Rosya współczesna

świadczy wymownie, jak łatwo się traci
cechy wielkiego mocarstwa, gdy się nie

jest dziejowym typem wielkiego narodu.

Kryteryum charakteru, zastosowane do

—

1

02

—■

polityki, pozwala z góry nakreślić pewne

wnioski, dotyczące z jednej strony wpływu

życia politycznego na charaktery jednostek,
z drugiej — odbicia charakteru zbiorowo­
ści w prowadzonej przez tę zbiorowość po­

lityce.

Brak życia politycznego musi sprowa­

dzać obniżenie poziomu charakterów w dzia­

łalności publicznej. Nie ulega wątpliwości,
że charaktery wyrabiają się tylko w pracy
twórczej, w działaniu nazewnątrz, w walce,
w pokonywaniu przeciwności. Życie zam­
knięte w sobie, bierne, pozbawione pola

działania, sprzyjać może czasem jedno­

stronnemu rozwojowi myśli oderwanej lub
egzaltacyi uczuć moralnych, ale zawsze

z uszczerbkiem harmonijnego i silnego roz­

woju indywidualności. Wiadomo, że wię­

zienie długotrwałe obniża, często łamie
charakter jednostki, rozkłada go niejako
na pierwiastki, z których jedne zanikają,

drugie rozrastają się niepomiernie, a indy­

widualność staje się słabą, niekompletnąi
jednostronną a przez to wypaczoną. Taki
sam los jest nieuniknionym udziałem spo­

łeczeństwa, pozbawionego życia politycz­

nego.

Ostatnie czterdziestolecie pozostawiło

—

103 —

pod tym względem głębokie ślady na od­

łamie naszego narodu, pozostającym pod
panowaniem rosyjskiem, a końcowe dwu-
lecie wrzenia i fermentu wydobyło na jaw

skutki tego stanu, ujawniło zastraszający
wprost brak charakterów wśród szerokiego

ogółu, wywierający swój wpływ, ukryty
w czasach martwoty, jawnie rozkładający
nasze życie publiczne w momencie ruchu.

Nieliczne tylko, ale za to silnie na w e­

wnątrz zespolone grupy, czynne w tym
okresie, zdołały sobie wytworzyć pewien

surrogat życia politycznego, te stały się

też ośrodkami krystalizacyjnymi myśli i czy­
nu w chwili kryzysu i pozwoliły wyjść

z niego społeczeństwu obronną względnie
ręką. Szerokie koła społeczeństwa wege­
towały równocześnie w bierności, ulegały
rozkładowi charakterów obywatelskich, sta­
nowiąc masę żywiołów t. zw. »bezpartyj­
nych «, które odegrały w tych latach rolę
daleko wydatniejszą, niż się zazwyczaj są­
dzi. Poza pewnym zasobem zdrowych in­

stynktów narodowych, których nie zdołał

zniweczyć zastój w życiu politycznem,
rola ta była nawskróś ujemną, była rolą
masy niezespolonej w żadnem zbiorowem

działaniu, zatomizowanego tłumu jednostek

bez charakteru. Nadmierna wrażliwość, ubar­
wiona politycznem plotkarstwem, nastrój

ustawicznej nerwowości, skoki od nadmier­

nych nadziei do zupełnego zwątpienia, za­

chwyty i uniesienia nad wszystkiem, co

miało zewnętrzne pozory efektu, obok wy­

szydzania i obniżania wszystkiego, co miało

pozory przeciwne, brak steru, konsekwen-

cyi i logiki — oto cechy charakteru, wno­
szone przez masę żywiołów bezpartyjnych
w nasze i bez tego nadmiernie trudne po­

łożenie polityczne. Wynikiem tego była ba-

łamutność opinii, brak wszelkiej perspe­
ktywy w ocenie zjawisk, myślenie fraze­

sami, najdziwaczniejsze i najbardziej nieo­

bliczalne wyskoki sądów, znajdujące swój
wyraz w prasie nawet ze strony umysłów

skądinąd wybitnych. Każdy czyn polityczny

wymaga silnego poparcia opinii, aby sam
nabrał mocy, tymczasem *bezpartyjna« opi­
nia gotowa była bądź popierać czyny naj-
zupełniej politycznie ze sobą sprzeczne

i wykluczające się nawzajem, bądź zamiast

poparcia w chwilach najważniejszych wy­
stąpić z szeregiem zarzutów, dotyczących

błahych, akcesoryalnych szczegółów.

Polityka wymaga raczej charakterów

niż umysłów, a nawzajem charaktery wy­

—

io5

—

io

6 —

rabiać się mogą tylko w ogniu intensyw­

nego życia publicznego, a zwłaszcza poli­

tycznego. Życie prywatne lub ograniczone

do sfer towarzyskich może w najlepszym

razie wydawać tylko charaktery połowiczne,
niekompletne, kalekie, jeżeli nie rozcieńcza
zupełnie ich krwi limfą filisterstwa, sobko-
stwa i poziomej małostkowości. Kto wie, czy
nie z tego właśnie powodu tak mało spo­

tyka się wśród kobiet charakterów całko­
witych, zdolnych wytrzymać próbę sytua-
cyi bardziej złożonej lub powikłań szer­

szego pokroju.

Życie prywatno - towarzyskie zawiera

w sobie najw)'źej kilka czynników stereo­

typowych , których możliwe kombinacye

wyczerpała już dawno praktyka pokoleń

i uregulował ustalony kodeks współżycia.

Nawet typ}^ bardzo słabe i ułomne mogą
poprawnie przebyć ich próby. Ale indywi­

dualnościom , obracającym się wyłącznie

w tej dziedzinie, brak będzie zawsze tej

najsilniejszej podstawy charakteru, którą

daje zbiorowość ścisła, jej dusza, posiada­

jąca własny żywot i własne postępowanie,
co więcej — brak im tej najwyższej in-

stancyi, kierującej czynami jednostki w ob­

szernej dziedzinie życia, do której nie się­

—

107

gają ani przepisy religii, ani reguły moral­
ności towarzyskiej. Czy tą instancyą będzie
naród, czy inna idea ogólna, zawsze ona
daje dopiero prawdziwy kręgosłup charak­
terowi jednostki. Ten ostatni porównać mo­
żna do masztu, przytwierdzonego na pokła­
dzie okrętu: im więcej łańcuchów i lin

wiąże go z podstawą stałą, tem pewniej
ostoi się śród wichrów, tem mniej narażony
będzie na wahania, pęknięcia i upadek.

W szerokiem życiu publicznem, w poli­

tyce, występują najdrobniejsze wady i uster­
ki charakteru jednostek, a występując —

szkodzą, a szkodząc —- są tłumione, ucie­
rają się i pierwej czy później ulegają ota-
mowaniu. Polityka jest szkołą charakterów
zarówno jednostkowych jak zbiorowych,

jak i charakteru narodu.

Jeżeli w dobie ostatniego kryzysu mogło

się chwilami wydawać, że niema społe­
czeństwa, że — mówiąc słowami Wyspiań­
skiego — »naród się zgubił*, objaw ten,
przełożony na język ścisły, znaczy nie co
innego jeno to, że społeczeństwo w pew­
nych chwilach wykazało brak charakteru,

że indywidualność narodu w swych prze­

jawach nie sprostała zadaniom położenia,

że się zatarła w nieskoordynowanych od­

ruchach. W sytuacyi wyjątkowej i złożo­
nej tylko słaba indywidualność się gubi,

tylko nikły charakter zaciera się w bierności,

wahaniach, nawrotach i niekonsekwencyach.

Gdy na podstawie szeregu czynów i w y­

głaszanych poglądów urobimy sobie poję­
cie o charakterze pewnej zbiorowości, zdo­
będziemy zarazem wierną i ścisłą podstawę
do oceny jej polityki. Wartość tej ostatniej
mierzyć się będzie wartością charakteru.

Zauważyłem już, że ta właśnie miarka

wydać musi nieodwołalny wyrok potępie­

nia na epizod 1897 r. Bardziej jeszcze su­

rowo — nietylko ze względu na sprowa­

dzone skutki, ale w ocenie zjawisk samych

w sobie — osądzić musi korowód epizo­

dów 1905—6 roku, zwanych u nas per
extensionem »rewolucyą«. Oceniamy, pow­

tarzam, zjawiska same w sobie, z własnego

niejako punktu widzenia ich autorów.

Ruch wszczyna się pod hasłami pow-

stańczemi w imię niepodległości na to, aby

pójść potem pod bezwzględną komendę
stronnictw obcych, i to tego właśnie na­

rodu, od wpływów którego miał kraj uwol­
nić: »rewolucya« polska przedzierzga się

bez zająknienia w »rewolucyę« rosyjską.

Kampania strejkowa powstaje pod hasłami

—

1 0 8

—

podniesienia dobrobytu robotników, ale nie

zadawalnia się bynajmniej osiągniętemi zdo­

byczami, tylko trwa dalej aż do wyczer­
pania sil zarówno robotników jak i prze­

mysłu, aż do ruiny ekonomicznej kraju

i idącej za nią nędzy ludu pracującego.

»Rewolucya« liczy początkowo na poparcie

armii, nawet policyi, zużywa wiele sił na

prowadzenie propagandy wśród żołnierzy
obu kategoryj, ale wkrótce potem, bez ża­
dnego niemal przejścia, rozpoczyna formal­
ne na nich polowanie i zabija dziesiątkami
po ulicach za to tylko, źe są żołnierzami
patrolującymi lub stójkowymi, pełniącymi
służbę. Przeciwko udziałowi w pierwszej

Dumie prowadzi zażartą kampanię, popar­

tą bombami, rzucanemi na zebrania przed
wyborcze, na to, aby przyjąć udział w w y­
borach do drugiej, odbywających się
w znacznie gorszych warunkach konstytu
cyjnych. Domaga się początkowo jak naj­

szerszych swobód obywatelskich, a kończy
na mordowaniu przeciwników politycznych
za to tylko, źe do wrogiego obozu należą,
a wreszcie na terroryzowaniu wszystkich.

Poczyna od wielkich haseł odrodzenia przez
proletaryat, a werbuje do swych szeregów
prostych opryszków, którzy potem uzupeł­

—

109 —

niają rozbijanie kas publicznych przez par-

tye zwyczajnymi rabunkami i morderstwa­
mi w celach zysku osobistego.

Co za charakter posiada owa zbioro

wość, prowadząca podobną politykę? Niech
da odpowiedź obraz pojedynczego czło­
wieka, któryby w nader krótkim czasie wy­
kazał takie zwroty postępowania, takie

sprzeczności i taki upadek moralny. To
więcej niż zboczenia charakteru, to brak

wszelkiej indywidualności, rozkład zupełny

duszy, w której odruchy, rozumowania, po­
pędy, zakorzenione dogmaty, namiętności

i instynkty występują naprzemian, bez

współdziałania i porządku, tworząc nieda-

jący się rozgmatwać chaos. Jeżeli charak­
terem nazywamy stałość i równowagę dą­

żeń, wytrwałość w rozumnie obranej dro­
dze, konsekwencyę działań, wierność zasa­
dom, niezawodność postępowania, otamo-

wywanie odruchów, zdolność do wytrzy­

mania wszelkich prób trudnych i złożo­
nych, to żywioły »rewolucyjne* wykazały

brak zupełny wszystkich tych cech zasad­

niczych.

Dusza rozłożona, utworzona zresztą na­

prędce w chwili entuzyazmu i bezgranicz­
nie rozbudzonych nadziei, miała już od po­

—

J

1 0

—

I I I

—

czątku rozłożone ciało, zlepek formalny
części obcych sobie, niezdolnych do orga­

nicznego działania, z których to jedne to

drugie brały przewagę nad resztą. Tem

tylko wytłumaczyć się daje ta dziwna, na­

wet dla patologa, psychika ruchu. Indywi­
dualność jego była rozbita nawewnątrz
a krańcowo jednostronna i wyłączna naze-

wnątrz — dwie cechy kardynalne, wyklu­
czające całkowitość charakteru. W stosun­
ku do indywidualności narodu wystawiała
ona ją na tem cięższą próbę, że jednem
swem skrzydłem łączyła się z nią organi­

cznie i znajdowała poparcie śród wielu ży­

wiołów biernych, drugiem wsiąkała w in­

dywidualności obce, często pierwszej wro­
gie. Jeżeli chwilami »naród się gubił«, to

dlatego, że nie był dość wyosobniony

w swem ciele, ani dość jednolity i mocny

w swej duszy.

Ciężkie przejścia życia politycznego na­

rodu wydobywają na jaw słabe strony jego

charakteru, ale zarazem są szkołą tego
charakteru na przyszłość.