Grupa robocza to mała grupa komputerów, które pracują w sieci nie zapewniającej centralnej
administracji zasobami. Każdy komputer w grupie roboczej posiada własną przechowywaną
lokalnie bazę kont SAM (Security Account Manager) i dlatego użytkownik musi mieć stworzone
konto na każdym komputerze, do którego chce się zalogować. Podczas pracy w grupie roboczej nie
obowiązuje zasada pojedynczego konta i pojedynczego logowania. Grupa robocza jest preferowana
wyłącznie w małych sieciach biurowych oraz domowych, ponieważ w miarę zwiększania ilości
komputerów pracujących w sieci, znacznie komplikuje się zarządzanie nią.

Domena, podobnie jak grupa robocza, jest logiczną grupą komputerów, jednak w domenie
występuje pojedyncza baza kont przechowująca wszystkie domenowe konta użytkowników, grup
oraz komputerów. Wspomniana baza jest przechowywana na serwerach pełniących funkcję tzw.
Kontrolerów domeny (DC — Domain Controller) usługi Active Directory. W jej skład może
wchodzić od kilku do kilku tysięcy komputerów. Podczas pracy w domenie użytkownik potrzebuje
wyłącznie jednego konta, aby logować się do dowolnych zasobów. To udogodnienie to tzw.
pojedyncze logowanie.

Pracę w domenie obsluguje jedynie system Windows XP w wersji Professional.
Chcemy być w domenie
Warunkiem przyłączenia się do domeny jest posiadanie konta użytkownika na komputerze
zawierającym kontroler domeny. Gdy posiadamy już takie konto musimy odpowiednio
skonfigurować nasz system. Można to zrobić w trakcie instalacji, gdy wyskakuje zapytanie o to, czy
chcemy należeć do grupy roboczej, czy do domeny. Innym sposobem jest skorzystanie z Panelu
Sterowania. Wybieramy System (lub od razu klikamy kombinacje [Win + Pause Break]).
Oczywiście musimy być zalogowani jako administrator komputera. Wybieramy zakładkę Nazwa

komputera.

Na obrazku widać od razu, że komputer nie jest dołączony do żadnej domeny. Jest on w domyślnej
grupie roboczej, którą nasuwa nam system w trakcie instalacji. Aby stać się członkiem domeny
klikamy przycisk Zmień... Ujrzymy kolejne okno dialogowe.

Zaznaczamy w nim członkostwo w domenie i podajemy jej nazwę. Gdy wszystko jest poprawnie
pokaże się nam okienko zmiany nazwy komputera, w którym wpisujemy nazwę konta i hasło do
niej, po czym zostajemy przyłączeni do domeny.

W celu opuszczenia domeny wystarczy zrobić analogiczną operację do opisywanej wcześniej, z
tym że wtedy wybieramy członkostwo w grupie roboczej.
Logujemy się do domeny

Aby zalogować się do domeny należy przejść do klasycznego panelu logowania opuszczając
standardowy z obrazkami i nazwą użytkownika wciskając dwukrotnie kombinację [Ctrl+Alt+Del].
Okienko, jakie się pojawi będzie posiadało 3 pola: Nazwa użytkownika, Hasło oraz Zaloguj do.
Podajemy nazwę użytkownika i hasło takie, jakie posiadamy w koncie domeny oraz wybieramy
odpowiednią nazwę komputera, z jakim chcemy się połączyć.
Znajdowanie plików, użytkowników i drukarek

Cały proces odnajdowania zasobów udostępnionych jest bardzo podobny do działania w grupach
roboczych. Otwieramy Moje miejsce sieciowe i tam w zadaniach sieciowych klikamy Wyświetl

komputery grupy roboczej. Gdy klikniemy Foldery na pasku narzędziowym nasze miejsce sieciowe
zostanie eksplorowane i będziemy mieli wgląd we wszystkie domeny istniejące w sieci.

Obrazek ilustruje dość rozległą sieć z wieloma grupami roboczymi (domeny wyglądają
identycznie). Możemy z łatwością przeszukiwać domenę szukając plików, użytkowników czy też
drukarek. Istnieje jeszcze prostszy sposób wyszukiwania. Korzystając z usługi Active Directory
(musi używać jej kontroler domeny) otwieramy okienko wyszukiwania i tam zadajemy kryteria, a
rezultaty zostaną wyświetlone w liście obiektów.

http://www.centrumxp.pl/WindowsXP/768,1,Domeny_i_grupy_robocze_w_Windows.aspx

Definicja

Grupa robocza to grupa mająca powiązanie z daną organizacją (przedsiębiorstwem). Może ona
istnieć w obrębie formalnych struktur organizacji, jak również poza nimi. Cele takiej grupy mogą
być różne, nie zawsze pokrywające się z celami organizacji. Jest elementem partycypacji
pracowników w zarządzaniu.
Typy grup roboczych

Wyróżnia się następujące rodzaje grup roboczych:
grupy funkcjonalne to grupy stworzone przez organizację do osiągania pewnej liczby celów danego
podmiotu; czas jej istnienia jest nieokreślony; grupa taka istnieje nadal również po osiągnięciu
swoich bieżących celów, które zostają zastąpione innymi celami (przykład: dział marketingu),
grupy nieformalne (grupy interesu) - tworzą je sami członkowie organizacji, cele nie muszą mieć
związku z celami organizacji; czas istnienia nie jest określony; grupy takie mogą mieć ogromny
wpływ na funkcjonowanie organizacji, więc menadżerowie nie powinni ich lekceważyć,
grupa zadaniowa - tworzona przez organizacje do osiągnięcia względnie wąskiego zakresu celów w
określonym lub domyślnym horyzoncie czasowym; organizacja określa, z którą grupą dany
pracownik ma pracować.
zespół - jest specjalistyczną formą grupy zadaniowej, jest to grupa pracowników funkcjonująca jako
wyodrębniona jednostka, często przy niewielkim zakresie nadzoru lub jego braku, do wykonywania
funkcji i działań związanych z pracą.

Cechy grup roboczych

Grupy robocze charakteryzują się następującymi cechami:
Struktury roli - zestaw określonych ról i wzajemnych stosunków między nimi, zdefiniowanych i
akceptowanych przez członków grupy. Na tę strukturę składają się role cząstkowe: rola oczekiwana,
rola wysyłana, rola postrzegana i rola odgrywana.
Normy zachowań - są to zaakceptowane przez członków grupy standardy zachowań.
Spójność grupy - zakres, w jakim członkowie grupy są lojalni wobec grupy i zaangażowania w jej
sprawy; stopień wzajemnej atrakcyjności w obrębie grupy.
Przywództwo formalne i nieformalne - formalny to przywódca powołany przez organizację lub
wybrany przez członków grupy; nieformalny to osoba angażująca się w działalność przywódcze,
której prawo do tego nie zostało formalnie uznane przez organizacje lub grupę.
Etapy kształtowania się grup roboczych
Konstytuowanie się - członkowie grupy zapoznają się ze sobą.
Szturmowanie - członkowie grupy opracowują jej strukturę i wzorce współdziałania.
Normowanie - członkowie wzajemnie akceptują swoje role, łączy ich poczucie jedności.
Działanie - członkowie grupy wcielają się w swoje role, kierują wysiłki na osiąganie celów i
wyników.

LINUX - Zarządzanie grupami

Są dwie szkoły zarządzania grupami: domyślnie tworzyć dla każdego użytkownika nową grupę, lub
dołączać go do podanej. Każde z tych podejść ma wady i zalety.

Tworzenie osobnych grup dla użytkowników zwiększa bezpieczeństwo ich danych - dodatkowa
grupa praw dostępu, którą nie muszą się zajmować - prawa dla grupy nie są ważne gdy tylko jeden
użytkownik do niej należy. Jeżeli chcesz zarządzać dużą grupą użytkowników, traktować ich na
równych prawach lepiej domyślnie umieszczać ich w jednej grupie.

Ja w każdym przypadku powinieneś mieć swoje zdanie, tylko ty możesz określić swoje potrzeby,
więc sam je realizuj.
Domyślne środowisko: /etc/skel

Zazwyczaj podczas tworzenia katalogu domowego użytkownika zostają do niego skopiowane pliki
z katalogu /etc/skel. Dzięki temu administrator systemu może stworzyć pliki, które dostarczą
użytkownikowi przyjaznego środowiska. Dla przykładu, w pliku /etc/skel/.profile można ustawić
zmienną EDITOR na jakiś edytor przyjazny nowicjuszom ( vi ;-).

Zazwyczaj część konfiguracji umieszcza się w globalnych plikach konfiguracyjnych - w ten sposób
gdy zmieni się edytor możesz szybko zaktualizować ustawienia użytkowników. Powinieneś
pomyśleć nad pewnym podziałem: zmienne, itp. lepiej umieszczać w plikach globalnych, natomiast
ustawienia dla poszczególnych programów, które użytkownicy zapewne będą chcieli zmienić, w
katalogach domowych.
Ręczne tworzenie użytkownika

Aby ręcznie stworzyć konto wykonaj następujące kroki:

Zmień /etc/passwd za pomocą vipw, dodaj odpowiednią linię dla nowego użytkownika. Nie
zmieniaj tego pliku bezpośrednio za pomocą edytora! vipw blokuje plik, co uniemożliwia innym
programom jego zmiany. Jako hasło powinieneś wstawić `*' - blokując konto.

Zmień /etc/group za pomocą vigr.

Utwórz katalog domowy użytkownika.

Skopiuj pliki z /etc/skel do utworzonego katalogu.

Ustaw właściciela i prawa dostępu za pomocą chown i chmod. Przydatną jest opcja -R. Poprawne
prawa dostępu są różne na różnych systemach, jednak polecenia wyglądać powinny podobnie:
cd /home/nazwa_użytkownika
chown -R nazwa.grupa .
chmod -R go=u,go-w .
chmod go= .

Ustaw hasło za pomocą passwd.

Po ustawieniu hasła użytkownik może się zalogować, więc powinno to być ostatnim krokiem.

Czasami trzeba utworzyć bezużytkownikowe konto, dla przykładu: anonimowy serwer FTP
potrzebuje użytkownika ftp. W takim wypadku powinieneś blokować takie konta - w ten sposób
tylko root może stać się takim użytkownikiem, nikt się nie może zalogować.