POLSKA PODZIELONA NA DZIELNICE
Bolesław Krzyvousty podzielił Polskę na dzielnice w swyrn testamencie z 1138 r.
· Dzielrucę senioralną, od Gdańska rzez Gniezno po Kraków objąl najstarszy syn, dziedziczny książę

Sląska - Władysław (późniejszy Wygnaniec),

· Mazocvsze - Bclesław Kędzierzawy , · Wielkopolskę - Mieszko Stary,
· w Łęczycy rezydowała wdowa po Krzycvoustym, Salomea, z dwoma niepełnoletnimi synami, Henrykiem

i Kazimierzem zwanym później Sprawiedliwym.

Już w 1146 r. Władysław został wygnany, a nowy senior Bolesław Kędzierzawy zdołał się utrzymać na

tronie krakowskim dzięki interwencji cesarza Fryderyka l3arbarossy. Ceną panowania Kędzierzawego
było złożenie cesarzowi wysokiego okupu i hołdu lennego.

Po śmierci Kędzierzawego - panował Mieszko Stary, ale i on utracił dzielnicę seniorzlną na rzecz

Kazimierza Sprawiedliwego (1177).

Oznaczało tr złamanie zasady senioratu. Kazimierz usiłował zalegalizować pogwałcenie testamentu

Krzyvoustego na zjeździe w ^ęczycy w 1180 r. W zamian za przyvileje dla feudałów świeckich i
duchownych (stąd przydomek Sprawiedliwy, nadany mu przez kościelnego kronikarza) Kazimierz zyskał
zgodę możnowładców małopolskich na dziedziczenie dzielnicy senioralnej przez synów. Do kolejnych
więc svalk o Kraków doszło już między synem Kazimierza Leszkiem Riałym a Mieszkiem Starym.

W XIII vv. zaczął się proces rozdrobnienia dzielnic, któt'e nu towarzyszyły niemal bezustanne

rozgrywki zbrojne.

Na anarchię wewnętrzną nakładały się zagrożenia zewnętrzne ze strony:
· pogańskich plemion Prusów, Lit<vinów, Jaćwingów (Bałtowie), · Mongołów,
· marchii brandenburskiej, która po odkupieniu ziemi lubuskiej i wojnach z wielkopolskimi książętami

uhvorzyła pomiędzy Wartą i Notecią Nową Marchię, sięgającą granic Pomorza Gdańskiego.

Krzyżacy Najgroźniejsze niebezpieczeństwo pojawiło się jednak ze strony
rycerskiego niemieckiego zakonu knyżackiego, utworzonego w Palestynie podczas krucjat. Zakon,

usunięty z Węgier, gdzie chciał wykroić dla siebie państwo, skorzystał skwapliwie z propozycji Konrada,
księcia mazowieckiego. W 1226 r. Konrad Mazowiecki nadał Krzyżakoir ziemię chełmińską, zachowując
pracva zwierzchnie, w zamian za walkę rycerzy chrystusowych z pogańskimi Prusami. Krzyżacy umowę
sfałszowali i oddając Prusy i ziemię chełmińską pod opiekę cesarza zyskali potgżnego sojusznika.
Żelazny, bezlitosny podbój Pros prowadzony był początkowo wzdłuż Wisły, gdzie Krzyżacy
konsekwentnie budowali zamki warowne (np. Kwidzyn, Elbląg, Frombork). Podbój, który wspierali książęta
polscy, zakończył się w 1283 r. Stolicą nocvego państwa zakonnego stał się Malbork (Marienburg).

W 1202 r. w Rydze (obecna Lotwa) powstał zakon Kawalerów Mieczowych, który utworzył zakonne

państwo Inflanty. Nie mogąc jednak poradzić sobie z pogańską Litwą, rozpoczął w 1237 r. współdziałanie
z zakonem krzyżackim.

Choć początkowo Krzyżacy zachoyvvali się wobec książąt polskich lojalnie, to intensywna kolonizacja

niemiecka, przewaga Niemców w zakonach i, oczywiście, w marchii brandenburskiej, a nade wszystko ich
ekspansywność, szybko stały się poważnym zagrożeniem Polski.

GOSPODARKA I SPOŁECZEŃSTWO W OKRESIE ROZBICIA POLSKI NA DZIELNICE
Rozbiciu Polski nie towarzyszyła zapaść gospodarcza. Ziemie polskie zaludniały się (przyrost

naturalny i kolonizacja niemiecka), czemu sprzyjała polityka osadnicza książąt i panów feudalnych.
Schematycznie rzecz ujmując, przemiany wyglądały następująco.

· Książę nadawał panom feudalnym (możnym świeckim i duchoivnym, rycerzom) immunitety:
a) immunitet ekonomiczny zwalniał dobra pana feudalnego od ciężarócv prawa księżęcego, czyli od danin

i posług;

b) immunitet sądowy oznaczał zrzeczenie się przez księcia prawa sądzenia.
W rezultacie nadawania immunitetów w XI i XII w. (często wymuszonego okoliczościami, jak W wypadku

Kazimierza Sprawiedliwego w 1180 r.) książęta stracili dochody i praiva do dużej części dóbr. Zastępowali
to sprawniejszym wykorzystyvaniem własnych posiadłości, a nade wszystko osadnicrivem. Akcję
osadniczą prowadzili rócvnież panowie feudalni posiadający immunitet.

Osadnictwo na prawie niemieckim (magdeburskim) wyglądało następująco:
1. Pan zawierał umowę z zasadźcą reprezentującym osadników. Chłopi otrzymyvali równe działki, zwykle

1 łan (16 ąlbo 25 ha). Ustalano czynsz płacony panu i prawo dziedziczenia działki w rodzinie chłopa.

2. Chłopów (kmieci) zwalniano od czynszócv na 2 do 24 lat (w wypadku karczunku). Była to tzw.

wolnizna; zwróćcie uwagę, ile wsi w Polsce ma w nazwie "Wola" od tejże "wolnizny". Pańszczyzny, czyli

obocviązkowej pracy chłopów "na pańskirń' polu, nie stosowano lub wymagano cv niewielkim wymiarze.

3. Zasadźca na ogół zostawał sołtysem, miał większe gospodarstivo, karczmę, młyn, otrzymywał część

chłopskich czynszów i przewodniczył sądowi, czyli ławie wiejskiej.

Osadnictwo na prawie niemieckim wprowadziło ujednolicenie i elementy porządku vy chaotycznej

gopodarce polskiej. Powstawała sieć regularnie zaplanowanych, uporządkowanych wsi i miast. Prawo to
było korzystne zarówno dla feudałów, jak i cvolnych chłopów (kmieci). Tam gdzie nie dotarła kolonizacja
na prawie niemieckim (np. na Mazowszu), regulowano powinności, prawo do opuszczania wsi i

dziedziczenia ziemi na warunkach tzw. prawa polskiego. Dotyczyło to głównie już istniejących wsi, a nie

nowych lokacji, jak w wypadku prawa niemieckiego.

Na'prawie magdeburskim lokowano również miasta
(po raz pierwszy Złotoryję na Śląsku w 1211 r.). Wytyczano rynek z ratuszem, od którego rogów

odchodziły zazwyczaj dwie ulice pod kątem prostym. Najczęściej jednak akty lokacyjne (a więc
porządkujące stan rzeczy) dotyczyły istniejących już miast. Rynek, ratusz, burmistrz, wójt, a nawet
chroniący miasto mur i budujący go murarz, majster - wprowadziły się z Niemiec do języka polskiego na
stałe właśnie w okresie rozwoju osadnictwa.

Rozwojowi gospodarczemu na ziemiach polskich towarzyszył wzrost znaczenia Kościoła. W XIII w.

posiadał już własne sądownictwo i niezależnie od księcia wybieranych biskupów (przez kapitułę, czyli
wspólnotę kanoników).

Zmienił się również charakter siły zbrojnej książąt: Zamiast drużyny utrzymywanej przez pierwszych

Piastów, książęta wprowadzili nadawanie ziemi na prawie rycerskim. W zarnian za majętność rycerz miał
obowiązek walczyć zbrojnie i konno na wezwanie księcia.

Powyższe zmiany społeczne i gospodarcze rozpoczęły pierwszy etap kształtowania się społeczeństwa

stanowego: stanów duchownego, rycerskiego, mieszczańskiego i chłopskiego.

ZJEDNOCZENIE POLSKI
Czynnikami sprzyjającymi zjednoczeniu Polski były:
1. Rozwój gospodarczy i powiązania ekonomiczne między dzielnicami.
2. Dążenia możnych do tworzenia latyfundiów (wielkich posiadłości ziemskich) nie tylko w granicach

'ednego księstwa.

3. Zagrożenia zewnętrzne (B:;.ndenburgia, . Mongołowie, Bałtowie, Czesi) wymuszające istnienie silnego

państwa i władcy.

1. Narodowe tendencje w Kościele polskim walczącym. z wpływami niemieckimi (rola arcybiskupa Jakuba

Świnki). Znaczenie kanonizacji św. Stanisława w ''254 r. - symbolu zrośnięcia się poćwiartowanej Polski
(por. s. 53 y.

5. Zjeanoczeniowe dążenia miast (żyjących głównie z handlu), którym bezustanne małe wojny książąt i

granice celne uniemożliwiały szerszy rozwój rynku wymiany.

6. Wspólnota języka, kultury, przekonanie o wielkiej przeszłości państwa piastowskiego. Świadomość

istnienia jednej dynastii polskiej - Piastów.

Dwa ośrodki zjednoczenia to Wielkopolska z Gnieznem i lVrałopolska z Krakowem. Jednakże pierevsze

próby zjednoczenia podejmowali książęta śląscy, np. wrocławski Henryk IV Probus.

W kilka lat później Przemysł II, książę wielkopolski, opanował Pomorze Gdańskie i w 1295 r. koronował

się w Gnieźnie na króla Polski. Poza jego królestwem pozostała Małopolska. W lutym 1296 r. został
zamordowany w Rogoźnie; dotąd nie jesteśmy pewni - przez kogo.

W 1300 r. na tronie krakowskim zasiadł ezeski Wacław II z dynastii Przemyślidów, obejmując panowanie

nad Małopolską i Wielkopolską. Nadawanie przez Wacława II urzgdów Niemcom i Czechom oraz hołd
złożony cesarzowi yvvołyvały objawy niezadowolenia, tłumione żelazną ręką króla. Silnej władzy Wacława
II sprzyjało stworzenie podstaw administracji - urzędu starosty, podległego władzy centralnej.

Władysław ł;okietek, niewielki wzrostem i znaczeniem książę brzeski, walczył o władzę nad Krakowem i

Małopolską już od 1288 r. Śmierć Wacława II (t1305) i wymarcie dynastii Przemyślidów pozwoliły
Łokietkowi zająć Kraków. Nie przyszło to łativo: większa część zniemczonego patrycjatu i mieszczaństwa
krakowskiego ciążyła ku Pradze i nowemu królowi czeskiemu Janowi Luksemburskiemu. W 1311 r.
wybuchł tam bunt wójta Alberta, zakończony m.in. ścięciem głów tych, którzy nie umieli wymówić
poprawnie "soczewica i młyri', czyli niektórych mieszczan niemieckich. Przeciwwagą wpływów czeskich i
niemieckich stał się sojusz Łokietka z Węgrami, przypieczętowany małżeństwem Elżbiety Łokietkówny z
królem Karolem Robertem.

W toku walk Łokietek stracił Pomorze Gdańskie w 1308 r. Zajęli je podstępnie Krzyżacy, urządzając

rzeź Gdańska. Ale rezultatem wieloletnich uporczywych dążeń Władysława było zjednoczenie
Wielkopolski z Małopolską i koronacja na króla w 1320 r. w Krakowie za zgodą papieża. Data ta
uznawana jest za koniec rozbicia dzielnicowego Polski.

,okietek zdołał utrzymać niezależność mimo wojny (1329-1332) z koalicją Krzyżaków i Jana

Luksemburskiego. Polacy przypomnieli też sobie dacvne przewagi orężne zwyciężając po raz pier .vszy
oddział krzyżacki w bitwie pod Płowcami (1331).

W chwili śmierci Władysława Lokietka (1333) jego państwo obejmowało 40 proc. ziem Bolesława

Krzyvoustego. Poza Polską znalazły się:

a) Pomorze Zachodnie od Słupska po Szczecin - było terenem ścierania się wpłyvów duńskich i

brandenburskich (niemieckich). Próbę przyciągnięcia części Pomorza Zachodniego poprzez adopcję
księcia słupskiego Kaźka podejmie Kazimierz Wielki;

b) Pomorze Gdańskie - mimo procesu wygranego przez Polskę, Krzyżacy Pomorza nie oddali;
c) Śląsk - od Krosna Odrzańskiego przez Wrocław, Opole po Cieszyn - został zhołdowany przez Jana

Luksemburskiego w 1. 1327-1331 i znalazł się w obrębie ziem Korony Czeskiej. Oznaczało to silny wpłyrv
niemczyzny, gdyż zarówno dwór, jak i patrycjat miast czeskich były zniemczone, a miasta na Śląsku
ciążyły ku bogatej Pradze (poza lennami Korony Czeskiej pozostało księstwo jaworskoświdnickie
związane z Polską);

d) Mazowsze - podzielone na kilka księstsv, za rurezależność aż do XVI w.