PRZYJĘCIE LUB ODRZUCENIE SPADKU:

Są sytuacje, gdy spadkobiercy odrzucają spadek. Najczęściej wynika to z dwóch powodów: albo spadkobierca

chce przekazać spadek pozostałym spadkobiercom albo chce uniknąć spłacania długów spadkodawcy

przekazanych razem ze spadkiem. Wraz z odrzuceniem spadku spadkobierca nie dziedziczy ani majątku

spadkodawcy ani jego długów. Jeśli jednak spadkobierca, który dziedziczy ustawowo spadek odrzuca go, wtedy

w jego miejsce wchodzą jego dzieci – dotyczy to spadkobierców, którzy są zstępnymi (dziećmi/wnukami it.) lub

rodzeństwem zmarłego spadkodawcy.

Spadek można odrzucić w ciągu sześciu miesięcy od momentu, gdy spadkobierca dowie się o swoim prawie do

spadku. Aby odrzucić spadek, należy złożyć odpowiednie oświadczenie o odrzuceniu spadku w sądzie

rejonowym właściwym dla miejsca zamieszkania lub pobytu albo u notariusza. Wtedy spadkobierca zostanie

formalnie uznany za osobę, która nie dożyła otwarcia spadku. Spadkobierca musi pamiętać, że nawet jeśli

pozbędzie się spadku i długów spadkodawcy, w jego miejsce wejdą jego dzieci i to one będą musiały borykać się

z kłopotliwym spadkiem. Wtedy również dzieci muszą odrzucić spadek. Długi dziedziczone są także przez innych

spadkobierców ustawowych, których kolejność określają przepisy prawa spadkowego. Najważniejszą kwestią

jest złożenie oświadczenia o odrzuceniu spadku w okresie sześciu miesięcy. Jeśli dana osoba takiego

oświadczenia nie złoży, staje się spadkobiercą.

Jeśli wszyscy spadkobiercy określeni w przepisach prawa spadkowego odrzucą spadek, przechodzi on wtedy

wraz z długami na rzecz gminy ostatniego miejsca zamieszkania zmarłego spadkodawcy lub na rzecz skarbu

państwa. Wierzyciele spadkobiercy natomiast mogą żądać przed sądem uznania odrzucenia spadku za

bezskuteczne. Dzieje się tak, jeśli spadkobierca odrzuca spadek po to, by jego wierzyciele nie mogli zaspokoić

swoich roszczeń z odziedziczonego majątku.

W oświadczeniu o odrzuceniu spadku spadkobierca wpisuje swoje dane i oświadcza, iż odrzuca w całości

spadek po zmarłym spadkodawcy w określonym dniu. Należy do oświadczenia dołączyć akt zgonu

spadkodawcy, trzeba również zamieścić w nim informacje o wszystkich spadkobiercach, ich miejsca

zamieszkania i stopień pokrewieństwa. Jeżeli spadkobierca składa takie oświadczenie na piśmie, to jego podpis

musi być poświadczony notarialnie.

Przed pełną odpowiedzialnością za długi spadkowe w przypadku braku oświadczenia o odrzuceniu spadku

chroniona jest zawsze osoba nie mająca pełnej zdolności do czynności prawnej (niepełnoletnia), osoba co do

której istnieje podstawa do jej całkowitego ubezwłasnowolnienia oraz osoby prawne, których milczenie wywoła

sutek w postaci przyjęcia spadku z tzw. dobrodziejstwem inwentarza.

TRANSMISJA, TRANSMITARIUSZ, TRANSMITENT:

Transmisja to sytuacja, w której spadkobierca A (tzw. Pierwotnie powołany) umiera przed definitywnym

nabyciem spadku. Wówczas w układzie spadkowym funkcjonują trzy osoby: spadkodawca , spadkobierca A

zwany transmitentem (czyli ten, który nie dożył nabycia spadku) i spadkobierca spadkobiercy A zwany

transmitariuszem, który nabywa uprawnienia do spadku po głównym spadkodawcy i spadkobiercy A.

Transmitariusz może wówczas złożyć oświadczenie o przyjęciu dwóch spadków (tj. po spadkodawcy głównym i

spadkobiercy A), ale też może przyjąć jeden spadek (po spadkobiercy A, który dla niego funkcjonuje jako

spadkodawca) i odrzucić spadek po spadkodawcy głównym. Ale nigdy odwrotnie!

Termin do złożenia oświadczenia przez transmitariusza zależy od tego, czy transmitent powziął wiadomość o

powołaniu go do spadku po głównym spadkodawcy. Jeżeli transmitentnie wiedział przed śmiercią, że został

powołany do spadku, wówczasdla transmitariusza termin do złożenia oświadczenia rozpoczyna się w dniu, w

którym dowiedział się o powołaniu transmitenta (spadkobiercy A) z zastrzeżeniem, że wie również o tytule

swego własnego powołania do spadku po transmitencie.

Jeżeli jednak transmitent przed swoją śmiercią powziął wiadomość o swoim powołaniu do spadku po głównym

spadkodawcy, to wtedy termin dla transmitariusza ulega odpowiedniemu wydłużeniu.

UWAGA: zasada jest jedna, termin do złożenia oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku przez

transmitariusza po osobie transmitenta( spadkobiercy A) nie może upłynąć wcześniej niż termin do złożenia

oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku po spadkodawcy głównym.

STWIERDZENIE NABYCIA SPADKU:

Ogólna charakterystyka stwierdzenia nabycia spadku.

Sąd wydaje postanowienie stwierdzające nabycie spadku na wniosek osoby mającej w tym interes prawny. Do

kręgu osób zainteresowanych należą przede wszystkim spadkobiercy, wierzyciele spadkodawcy, uprawnieni do

zachowku, zapisobiercy oraz wierzyciele spadkobiercy.

Uprawnionym do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nabycia spadku jest także wykonawca testamentu.

Stwierdzenie nabycia spadku następuje w postępowaniu nieprocesowym.

Postępowanie przed sądem cywilnym będzie rozpatrzone w czterech zasadniczych przypadkach:



gdy przedmiotem spadku są składniki majątku rejestrowane (nieruchomości , samochody, zabytki itp),

gdyż bez postanowienia sądu w sprawie nabycia spadku nie będzie możliwe zarejestrowanie nowych

właścicieli;



gdy przedmiotem spadku są wierzytelności, gdyż dłużnicy mogą nie chcieć uregulować długów do rąk

osób, co do których nie ma pewności, że są spadkobiercami;



gdy spadek podlega opodatkowaniu i jego wartość nie mieści się w kwocie wolnej od podatku;



gdy spadkobierca zamierza spadek odrzucić (tzn. nie chce go w ogóle przyjąć).

W toku postępowania o stwierdzenie nabycia spadku sąd bada z urzędu, kto jest spadkobiercą, w szczególności

bada, czy spadkodawca pozostawił testament oraz wzywa do złożenia testamentu osobę, co do której będzie

uprawdopodobnione, że testament się u niej znajduje. Spór co do ważności testamentu, sąd rozstrzyga go w

toku postępowania.

Stwierdzenie nabycia spadku powinno określać sytuację prawną majątku w sposób całościowy. Stąd w

postanowieniu stwierdzającym nabycie spadku sąd ma obowiązek wymienić wszystkich spadkobierców, którzy

nabyli spadek oraz określić wysokość przypadających im udziałów.

Stwierdzenie nabycia spadku nie może nastąpić przed upływem 6–iu miesięcy od otwarcia spadku, chyba, że

wszyscy znani spadkobiercy złożyli już oświadczenie o przyjęciu bądź odrzuceniu spadku.

Jeżeli zdecydujemy się złożyć wniosek o stwierdzenie nabycia spadku przed okresem 6–iu miesięcy musimy się

liczyć z tym, ze każdy uczestnik postępowania będzie musiał uiść kwotę w wysokości 20 zł. Natomiast jeżeli

wniosek będzie złożony po okresie 6–iu miesięcy, opłatę wnosi tylko wnioskodawca w kwocie 20 zł.

Do wniosku należy dołączyć załączniki oraz po jednym komplecie kserokopii wniosku i załączników dla każdego

uczestnika postępowania.

Wniosek o stwierdzenie nabycia spadku wnosi się przed sąd właściwy dla ostatniego miejsca zamieszkania

spadkodawcy.

Wystąpienie z wnioskiem o uchylenie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku możliwe jest, gdy osoba,

która uzyskała stwierdzenie nabycia spadku, nie jest spadkobiercą albo przypada jej inny udział w spadku niż

stwierdzono. Wniosek taki można wnieść w dowolnym terminie.

Sąd wyda jedno postanowienie na posiedzeniu. Natomiast o odpis lub odpisy prawomocnego postanowienia

należy złożyć wniosek o wydanie takiego opisu do właściwego sądu.

Postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku jest jedynym dowodem, że określona osoba jest spadkobiercą.

Od 2008 r. uprawnionym do stwierdzenia o nabyciu spadku został Notariusz. Zostanie przez niego sporządzony

akt poświadczenia dziedziczenia ustawowego bądź testamentowego z jednym wyjątkiem a mianowicie z

wyłączeniem dziedziczenia na podstawie testamentów szczególnych.

Notariusz jest obowiązany do sporządzenia poświadczenia dziedziczenia spisując protokół dziedziczenia przy

udziale wszystkich zainteresowanych osób, które mogą być uprawnione do roli spadkobiercy ustawowego lub

testamentowego.

W protokole zamieszcza się m.in.:

1) zgodne żądanie poświadczenia dziedziczenia złożone przez osoby biorące udział w spisywaniu

protokołu,

2) oświadczenia o istnieniu lub nieistnieniu osób, które wyłączałyby znanych spadkobierców od

dziedziczenia lub dziedziczyłyby wraz z nimi,

3) oświadczenia o znanych testamentach spadkodawcy lub braku takich testamentów,

4) oświadczenia, że w odniesieniu do spadku nie zostało uprzednio wydane postanowienie o

stwierdzeniu nabycia spadku i nie toczy się postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku ani nie został

sporządzony akt poświadczenia dziedziczenia,

5) oświadczenia, czy w skład spadku wchodzi gospodarstwo rolne oraz który spośród spadkobierców

powołanych do spadku z ustawy odpowiada warunkom przewidzianym do dziedziczenia gospodarstwa

rolnego,

6) oświadczenia, czy spadkodawca w chwili śmierci był cudzoziemcem lub, nie posiadając żadnego

obywatelstwa, nie zamieszkiwał w Rzeczypospolitej Polskiej albo w skład spadku wchodzą prawa

rzeczowe lub posiadanie nieruchomości położonej za granicą,

7) oświadczenia, czy były składane oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku, czy zostało wydane

orzeczenie dotyczące niegodności dziedziczenia oraz czy były zawierane umowy z przyszłym

spadkodawcą w przedmiocie zrzeczenia się dziedziczenia po nim,

8) wzmiankę o pouczeniu przez notariusza o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych

oświadczeń.

Jeżeli od dnia otwarcia spadku nie upłynęło 6 miesięcy, w protokole dziedziczenia zostanie zamieszczone

oświadczenia spadkobierców o przyjęciu spadku wprost lub przyjęciu spadku z dobrodziejstwem inwentarza

albo o odrzuceniu spadku, chyba że oświadczenia tej treści zostały już przez spadkobierców uprzednio złożone.

W takim przypadku należy zamieścić wzmiankę o dacie, miejscu i treści złożonych przez poszczególnych

spadkobierców oświadczeń.

Do protokołu dziedziczenia notariusz załącza:

1) odpis aktu zgonu spadkodawcy,

2) odpisy aktów stanu cywilnego osób powołanych do spadku z ustawy,

3) inne dokumenty mogące mieć wpływ na ustalenie praw do spadku.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA DŁUGI SPADKOWE:

Odpowiedzialność spadkobiercy polega zatem na tym, że wierzyciel spadkowy – a więc osoba, która była

wierzycielem w stosunku do spadkodawcy, dla której powstały określone roszczenia w związku z otwarciem

spadku – ma możliwość skierowania do majątku spadkobiercy egzekucji na wypadek, gdyby nie spełnił

dobrowolnie ciążącego na nim obowiązku świadczenia .

Odpowiedzialność spadkobiercy za długi spadkowe ma charakter odpowiedzialności osobistej. Takie ujęcie

odpowiedzialność pociąga za sobą możliwość (w razie prostego przyjęcia spadku) zaspokojenie się wierzyciela

spadkodawcy nie tylko z majątku spadkowego, ale również z całego majątku osoby, która nabyła spadek.

Zakres uprawnień wierzyciela spadkodawcy możemy podzielić na następujące etapy:

1) Do chwili przyjęcia spadku spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe tylko ze spadku.

Wskutek tego do czasu przyjęcia spadku egzekucja na zaspokojenie długu spadku dopuszczalna jest

tylko ze spadku (art. 836 k.p.c.). Ponieważ chodzi o odpowiedzialność w okresie czasu między

otwarciem spadku a przyjęciem spadku, późniejsza treść oświadczenia o przyjęciu spadku nie może

mieć żadnego wpływu na rodzaj i zakres odpowiedzialności spadkobiercy w tym okresie czasu.

2) Od chwili przyjęcia spadku każdy spadkobierca, niezależnie od treści jego oświadczenia o przyjęciu

spadku (przyjęcie proste lub z dobrodziejstwem inwentarza), ponosi odpowiedzialność za długi

spadkowe z całego swego majątku (art. 1030 zd. 2 k.c.), zatem nie tylko ze spadku, ale i z majątku

własnego. Jeżeli spadkobierca pozostaje w małżeństwie, w którym obowiązuje ustrój wspólności

ustawowej lub umownej, wierzyciele spadku będą mogli dochodzić zaspokojenia tylko z majątku

odrębnego małżonka. W razie prostego przyjęcia spadku (lub jeśli spadkobierca nie złożył w terminie

oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku) spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi

spadkowe bez ograniczenia ( art. 1031 § 1 k.c.). Od tej zasady istnieje wyjątek, polegający na tym, że

odpowiedzialność spadkobiercy z tytułu zapisów i poleceń nie sięga nigdy ponad wartość stanu

czynnego spadku. W razie przyjęcia spadku z dobrodziejstwem inwentarza spadkobierca ponosi

odpowiedzialność za długi spadkowe tylko do wartości ustalonego w inwentarzu stanu czynnego

spadku (art. 1031 §2 zd. 1 k.c.). Prościej mówiąc – w najgorszym wypadku długi pochłoną

równowartość majątku spadkowego.

3) Do chwili działu spadku spadkobiercy ponoszą solidarną odpowiedzialność za długi spadkowe. Jeżeli

roszczenie spłaty długów kierowane jest do jednego ze spadkobierców, a wartość długów jest równa

lub niższa od wartości udziału przypadającemu temu spadkobiercy – ma on wówczas obowiązek

spełnić całe świadczenie. Następnie może on realizować przysługujące mu roszczenie regresowe do

współspadkobierców (art. 1034 § 1 k.c.). Jeśli zaś wartość długów jest wyższa od wartości udziału

spadkowego przypadającego adresatowi żądania – odpowiedzialność spadkobiercy istnieje jedynie w

granicach wartości przysługującego mu udziału w spadku. Spadkobierca ma obowiązek spełnić

świadczenie do wysokości tej wartości. Spełnienie pozostałej części wierzyciel może żądać od

pozostałych spadkobierców.

4) Po dokonaniu działu spadku spadkobiercy ponoszą odpowiedzialność w stosunku do wielkości

przypadających im udziałów (art. 1034 § 2). Z chwilą dokonania działu spadku ustają związki

współspadkobierców z tytułu wspólności majątku spadkowego i przestaje istnieć uzasadnienie dla

solidarnej odpowiedzialności za długi spadkowe. Zobowiązania podzielne dzielą się pomiędzy

współspadkobierców w stosunku do wielkości przypadających im udziałów spadkowych. Jeżeli jednak

świadczenie należne wierzycielowi spadkowemu jest niepodzielne, współspadkobiercy – także po

dziale spadku – będą odpowiadać tak, jak dłużnicy solidarni (art. 380 § 1 k.c.).

ZAPISEM ZWYKŁYM

jest rozporządzenie testamentowe, które polega na nałożeniu na spadkobiercę lub

zapisobiercę obowiązku spełnienia określonego świadczenia majątkowego na rzecz innej osoby. Może on być

uczyniony w każdym testamencie bez względu na formę. Osoba, na której rzecz uczyniono zapis nie staje się

spadkobiercą. Uzyskuje za to swego rodzaju korzyść, z reguły kosztem majątku spadkowego. Ustanowienia

zapisu zwykłego skutkuje zatem powstaniem w chwili otwarcia spadku stosunku zobowiązaniowego pomiędzy

spadkobiercą lub zapisobiercą obciążonym zapisem a zapisobiercą. Przy zapisie zwykłym zapisobierca nie

ponosi odpowiedzialności za długi spadkowe, chyba że jest jednocześnie spadkobiercą. Obowiązek spełnienia

określonego świadczenia może zostać nałożony na spadkobiercę ustawowego, spadkobiercę testamentowego,

a także na osobę uprawnioną z tytułu zapisu.

Jeżeli obciążony zapisem umrze przed jego wykonaniem, obowiązek wykonania zapisu przechodzi na jego

spadkobierców według ogólnych reguł. Spadkodawca może ustanowić zapisobiercą dowolną osobę fizyczną lub

prawną. Uprawnionym z tytułu zapisu może być także osoba dziedzicząca po spadkodawcy z ustawy lub z

testamentu (tzw. zapis naddziałowy).

Przedmiotem zapisu zwykłego może być każde świadczenie o charakterze majątkowym, polegające zarówno na

działaniu, jak i na zaniechaniu. Powinno ono mieć charakter nieodpłatny. Przedmiotem zapisu może być np.

zobowiązanie obciążonego do przeniesienia własności i wydania rzeczy oznaczonej co do gatunku lub co do

tożsamości, obowiązek ustanowienia na rzecz zapisobiercy określonego prawa rzeczowego, obowiązek

świadczenia określonej sumy pieniędzy.

Jeżeli treść zapisu jest sprzeczna z prawem lub z zasadami współżycia społecznego, zapis jest nieważny.

Obowiązek wykonania zapisu jest długiem spadkowym. Odpowiedzialność spadkobiercy jest jednak zawsze

ograniczona do wartości stanu czynnego spadku. Odpowiedzialność zapisobiercy obciążonego dalszym zapisem

ogranicza się do wartości jego własnego zapisu. W razie niewykonania lub nienależytego wykonania zapisu

obciążony ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą na zasadach ogólnych.

W braku odmiennej woli spadkodawcy, zapisobierca może żądać wykonania zapisu niezwłocznie po ogłoszeniu

testamentu. Jednakże zapisobierca obciążony dalszym zapisem może powstrzymać się z jego wykonaniem aż do

chwili wykonania zapisu przez spadkobiercę. Gdy osoba, na której rzecz został uczyniony zapis, nie chce lub nie

może być zapisobiercą, obciążony zapisem zostaje zwolniony od obowiązku jego wykonania, powinien jednak w

braku odmiennej woli spadkodawcy wykonać dalsze zapisy. Zapisobierca obciążony obowiązkiem wykonania

dalszego zapisu może zwolnić się od tego obowiązku także w ten sposób, że dokona bezpłatnie na rzecz

dalszego zapisobiercy przeniesienia praw otrzymanych z tytułu zapisu albo przelewu roszczenia o jego

wykonanie.

Zapis zwykły może być uczyniony pod warunkiem lub z zastrzeżeniem terminu. W braku odmiennej woli

spadkodawcy zapis rzeczy oznaczonej co do tożsamości jest bezskuteczny, jeżeli rzecz zapisana nie należy do

spadku w chwili jego otwarcia albo jeżeli spadkodawca był w chwili swej śmierci zobowiązany do zbycia tej

rzecz.

ZAPIS WINDYKACYJNY

może być dokonany jedynie w testamencie sporządzonym w formie aktu notarialnego.

Spadkodawca postanawia wtedy w takim zapisie, że oznaczona osoba nabywa przedmiot zapisu z chwilą

otwarcia spadku. Przedmiot zapisu windykacyjnego jest ściśle określony i może nim być; rzecz oznaczona co do

tożsamości, zbywalne prawo majątkowe, przedsiębiorstwo lub gospodarstwo rolne, ustanowione na rzecz

zapisobiercy użytkowanie lub służebności. Przedmiotem zapisu windykacyjnego, odmiennie niż zapisu

zwykłego, nie może być oznaczona kwota pieniędzy.

Zapis windykacyjny taki jak i zwykły jest bezskuteczny, jeżeli w chwili otwarcia spadku przedmiot zapisu nie

należy do spadkodawcy albo spadkodawca był zobowiązany do jego zbycia. Jeżeli przedmiotem zapisu jest

ustanowienie dla zapisobiercy użytkowania lub służebności, zapis jest bezskuteczny, gdy w chwili otwarcia

spadku przedmiot majątkowy, który miał być obciążony użytkowaniem lub służebnością nie należy do spadku

albo spadkodawca był zobowiązany do jego zbycia.

W przeciwieństwie do zapisu zwykłego nie można zastrzec warunku lub terminu. Jeżeli jednak z treści

testamentu lub z okoliczności wynika, że bez takiego zastrzeżenia zapis nie zostałby uczyniony, zapis

windykacyjny jest nieważny. Zapis windykacyjny nieważny ze względu na zastrzeżenie warunku lub terminu

wywołuje skutki zapisu zwykłego uczynionego pod warunkiem lub z zastrzeżeniem terminu, chyba że co innego

wynika z treści testamentu lub z okoliczności.

Sytuacja zapisobiercy windykacyjnego jest zatem zbliżona do sytuacji spadkobiercy, który także nabywa prawa i

obowiązki wchodzące w skład spadku z chwilą śmierci spadkodawcy. Przedmiot zapisu windykacyjnego nie

wchodzi w skład spadku, a po stronie spadkobiercy nie powstaje obowiązek wykonania zapisu windykacyjnego.

Może natomiast powstać obowiązek wydania rzeczy oznaczonej co do tożsamości, przedsiębiorstwa czy

gospodarstwa rolnego, jeżeli znajdują się one we władaniu spadkobiercy.

POLECENIE:

Jest to rozrządzenie testamentowe, które nakłada na spadkobiercę lub zapisobiercę obowiązek oznaczonego

działania (np. wybudowanie grobowca) lub zaniechania, bez czynienia kogokolwiek wierzycielem. Polecenie nie

prowadzi do powstania wierzytelności, jednak jego wykonania może żądać każdy ze spadkobierców, jak

również wykonawca testamentu, chyba że polecenie ma wyłącznie na celu korzyść obciążonego poleceniem.

Jeżeli polecenie ma na względzie interes społeczny, wykonania polecenia może żądać także właściwy organ

państwowy.

PODSTAWIENIE ZWYKŁE

– postanowienie testamentu powołujące spadkobiercę na wypadek, gdyby

spadkobierca ustawowy lub testamentowy nie chciał lub nie mógł dziedziczyć.

PODSTAWIENIA POWIERNICZE

– polega ono na zobowiązaniu spadkobiercy do zachowania nabytego spadku i

do pozostawienia go innej osobie. Zgodnie z art. 964 Kodeksu cywilnego, takie postanowienie testamentu ma

tylko ten skutek, że ta inna osoba jest powołana do spadku na wypadek, gdyby spadkobierca nie chciał lub nie

mógł być spadkobiercą. Jeżeli jednak z treści testamentu lub z okoliczności wynika, iż spadkobierca bez takiego

ograniczenia nie byłby powołany, powołanie spadkobiercy jest nieważne.

Ustawa nakazuje zatem traktować podstawienie powiernicze jak podstawienie zwykłe.

WYKONAWCA TESTAMENTU

– osoba wyznaczona w testamencie przez spadkodawcę w celu zapewnienia

sprawnej realizacji jego postanowień, w szczególności poleceń i zapisów.

Jeżeli osoba wyznaczona na wykonawcę nie chce tego obowiązku przyjąć, wówczas powinna złożyć stosowne

oświadczenie przed sądem. Również sąd może – z ważnych powodów – zwolnić wykonawcę testamentu z jego

obowiązków.

Istotne jest, że wykonawcą testamentu może być tylko osoba legitymująca się pełną zdolnością do czynności

prawnych.

Zasadniczym celem powołania wykonawcy testamentu jest usprawnienie zarządu majątkiem spadkowym do

czasu przeprowadzenia działu spadku. Koszty tegoż zarządu, jak również wynagrodzenie wykonawcy

testamentu należą do długów spadkowych.

Powoływanie wykonawcy testamentu nie jest w Polsce częstą praktyką.