Obrabiarki

Wynalazek obrabiarki został dokonany w epoce kamiennej ok. 4000 lat p.n.e. Pierwszą z

licznej dzisiaj rodziny tego rodzaju maszyn była

wiertarka

.

Powstała ona z prymitywnego świdra z kamiennym ostrzem. Świder mocowano do

okrągłego pionowego wałka osadzonego w drewnianej ramie. Następnie wałek oplatano

sznurkiem. Ciągnąc za sznurek, wprawiano wałek, a z nim ostrze świdra, w szybki ruch

obrotowy. Ciągłość pracy narzędzia można było uzyskać, gdy sznurek napędowy był

zarazem cięciwą łuku. Był to tzw. napęd smyczkowy.

Napędy sznurowy i smyczkowy miały także pierwsze

tokarki

, które pojawiły się w epoce

brązu, około 1900 lat p.n.e.

Istotne udoskonalenie obrabiarek nastąpiło w średniowieczu, kiedy zaczęto stosować

napęd prasowy od wałów poruszanych kołami wodnymi. Ciekawe projekty obrabiarek

opracował około 1500 roku

Leonardo da Vinci

.

Szybki postęp w konstrukcji i w budowie obrabiarek zaczął się jednak dopiero w II

połowie XVIII wieku. W znacznym stopniu przyczynił się do niego angielski budowniczy

maszyn Henry Maudslay, który był współtwórcą zbudowanej w 1795 roku pierwszej prasy

hydraulicznej, a w 1797 roku zbudował metalową tokarkę z suportem napędzanym od

śruby pociągowej, tzn. obrabiarkę w której po raz pierwszy uzyskano wymuszone

prowadzenie narzędzia.

W 1818 roku powstała pierwsza frezarka skonstruowana przez amerykańskiego

mechanika Eli Whitneya.

Doniosłą role w rozwoju obrabiarek odegrał wynalazek silnika elektrycznego. Napęd

elektryczny umożliwił budowę automatycznych obrabiarek zespołowych, tzn.

obrabiających przedmiot jednocześnie z różnych stron lub na wielu stanowiskach przy

jednoczesnej pracy wielu narzędzi.

W latach 1935 - 37 wprowadzono pierwsze automatyczne linie obróbkowe. Zdobyczą

drugiej połowy XX wieku są obrabiarki sterowane

komputerami

i roboty przemysłowe.