WYZNACZENIE LICZBY ORAZ KIERUNKÓW DRÓG STARTOWYCH

Oznaczenia stron świata

N – kierunek północny,
NNE – kierunek północno-północnowschodni,
NE – kierunek północno-wschodni,
ENE – kierunek wschodnio-północno-wschodni,
E – kierunek wschodni,
ESE – kierunek wschodnio-południowo-wschodni,
SE – kierunek południowo-wschodni,
SSE – kierunek południowo-południowo-wschodni,
S – kierunek południowy,
SSW – kierunek południowo-południowo-zachodni,
SW – kierunek południowo-zachodni,
WSW – kierunek zachodnio-południowo-zachodni,
W – kierunek zachodni,
WNW – kierunek zachodnio-północno-zachodni,
NW – kierunek północno-zachodni,
NNW – kierunek północno-północno-zachodni.

N

S

W

E

NNE

NNW

NE

NW

ENE

ESE

SE

SSE

SSW

SW

WSW

WNW

Wyznaczenie wskaźnika używalności drogi startowej

1. Określenie maksymalnej dopuszczalnej wartości składowej wiatru poprzecznego,

prostopadłego do osi drogi startowej.

Długość referencyjna startu samolotu D

[m]

Maksymalna dopuszczalna wartość

składowej [m/s (km/h)]

1500 << D

10,3 (37)*

1200 << D < 1500

6,7 (24)

D < 1200

5,3 (19)

*W przypadku złych warunków hamowania (występowanie z określoną częstotliwością
niedostatecznego współczynnika tarcia podłużnego) składowa nie powinna przekraczać
6,7m/s.

2. Utworzenie tabeli

Prędkość
wiatru
[m/s]

N

NNE

NE

ENE

E

ESE

SE

SSE

S

SSW

SW

WSW

W

WNW

NW

NNW

0

0 – A

A – B

B – C

…
…
…

Przy określaniu podziałki można uwzględnić wartość składowej prostopadłej.

3. Oznaczenie wyników obserwacji (uzupełnienie tabeli kreskami w odpowiednich

rzędach i kolumnach).

4. Obliczenie ilości kresek na każdym kierunku i prędkości – dla wszystkich lat

obserwacji (suma kresek dla jednego roku, odpowiadająca wszystkim kierunkom i
prędkościom oraz ciszy, musi być równa iloczynowi dni roku i liczby obserwacji
wykonywanych w ciągu dnia).

5. Obliczenie średnich wartości rocznych (suma kresek dla wszystkich lat podzielona

przez ilość lat obserwacji).

6. Obliczenie procentów występowania wiatrów o danych kierunkach i prędkościach.
7. Opracowanie wykresu umożliwiającego obliczenie wskaźnika używalności i

wyznaczenie najlepszego kierunku dla drogi startowej.

a) Narysowanie szeregu koncentrycznych kół.

- promienie kół odpowiadają poszczególnym prędkościom wiatru,
- liczba kół zależy od podziału prędkości przyjętego w zestawieniu statystycznym,
- promień najmniejszego koła jest równy wartości dopuszczalnej składowej wiatru
przyziemnego, prostopadłej do drogi startowej (1 m/s=5mm).

b) Oznaczenie kierunków i azymutów na obwodzie skrajnego koła oraz utworzenie

sektorów należących do poszczególnych kierunków.

c) Uzupełnienie wykresu o procenty obserwacji odpowiadające danemu kierunkowi i

prędkości.

d) Utworzenie wykresu pomocniczego – ułatwiającego wyznaczenie wskaźnika

używalności przy najlepszym kierunku drogi startowej.
- wykres powinien zostać utworzony na przezroczystej kalce,
- linia środkowa reprezentuje oś drogi startowej,
- odległość linii zewnętrznych od linii środkowej jest równa dopuszczalnej wartości
składowej prostopadłej.

e) Wyznaczenie wskaźnika używalności

- umieszczenie wykresu pomocniczego na wykresie głównym (tak, żeby oś drogi
startowej przechodziła przez środek głównego wykresu),
- usytuowanie wykresu pomocniczego (tak, żeby suma wartości zawartych między
liniami zewnętrznymi wykresu pomocniczego była maksymalna – suma ta jest
wskaźnikiem używalności lotniska, odpowiadający jej azymut określa najlepszy
kierunek drogi startowej),
- jeżeli wskaźnik używalności jest mniejszy niż 95% należy wyznaczyć dodatkową
drogę startową (główna droga startowa powinna być usytuowana na kierunku
przeważających wiatrów, droga drugorzędna natomiast na kierunku silnych wiatrów
poprzecznych).