117

FA R M AC J A W S P Ó Ł C Z E S N A 2009; 2: 117-120

Adrenalina w ampułko-strzykawkach jako lek pierwszego

rzutu w leczeniu wstrząsu anafilaktycznego

Adrenaline autoinjectors for first-aid management

of anaphylaxis

Barbara Lisowska, Małgorzata Olszewska

Instytut Reumatologii im. prof. dr hab. med. Eleonory Reicher, Zakład Anestezjologii i Intensywnej Terapii

Streszczenie

Wstrząs anafilaktyczny jest gwałtowną, uogólnioną reakcją alergiczną o ciężkim przebiegu, która może przy-

czyniać się do śmierci pacjenta. Właściwie zastosowana adrenalina w ampułko-strzykawkach jest uznana za lek

pierwszego wyboru w leczeniu wstrząsu anafilaktycznego.

W artykule przedstawiono praktyczne zagadnienia dotyczące zastosowania adrenaliny w terapii wstrząsu

anafilaktycznego z uwzględnieniem wyboru dawki, wskazań, przeciwwskazań oraz objawów niepożądanych

związanych z leczeniem. (Farm Współ 2009; 2: 117-120)

Słowa kluczowe: wstrząs anafilaktyczny, adrenalina w ampułko-strzykawkach

Summary

Anaphylaxis is a rapid, severe and systemic allergic reaction that may cause death. Adrenaline is an essential

medication for the treatment of anaphylaxis and it should be administered promptly. Adrenaline (epinephrine)

in autoinjectors is available and simply to use.

In this article, we present the practical issues including the selection of dose and also the indications, con-

traindications and adverse effects associated with the use of adrenaline autoinjector for first-aid treatment of

anaphylaxis episodes.. (Farm Współ 2009; 2: 117-120)

Keywords: anaphylaxis, adrenaline autoinjector

ARTYKUŁ POGLĄDOWY/REVIEW PAPER

Wpłynęło: 06.06.2009 • Zaakceptowano: 20.06.2009

Lato w pełni, czyli morze, góry, jeziora, wspólne

grillowanie, przesiadywanie wieczorami przy szkla-

neczce czegoś zimnego - jednym słowem wszystko,

o czym zwykły śmiertelnik marzy w szare jesienne

dni.

Czujemy się bezpieczni i wyluzowani, jest nam

przyjemnie, gdy plotkując z przyjaciółmi z radością

patrzymy na nasze rozbawione dzieci.

Wystarczy jednak jeden moment nieuwagi, aby

wakacyjny wypoczynek zamienił się w koszmar pozo-

stający w naszej świadomości na długo. Wystarczy

pozornie drobne ukąszenie owada, aby nasz układ

immunologiczny z całą mocą odpowiedział na

wstrzykniętą przez niego toksynę, kiedy wydarzenia

następują po sobie z szybkością lawiny i jeśli nie ma

możliwości ich przerwania to na naszych oczach ginie

ktoś znajomy lub bardzo bliski. A przecież wystarczyło

mu podać adrenalinę, która w takich sytuacjach jest

lekiem z wyboru, adrenalina opakowana w prostą

w obsłudze ampułko-strzykawkę, którą wystarczy

otworzyć i lek podać domięśniowo. Stres wyzwala w nas

energię i zwielokrotnia możliwości, dlatego każdy

może podać lek ratujący życie. Trzeba go tylko mieć.

Występujące w toksynach owadów substancje

przyczyniają się do aktywacji reakcji uczuleniowej.

Przykładem są mellityna i apamina stymulujące uwal-

nianie histaminy magazynowanej w ziarnistościach

komórek tucznych. Zwłaszcza dla osób uczulonych

© Akademia Medycyny

118

FA R M AC J A W S P Ó Ł C Z E S N A 2009; 2: 117-120

układu krążenia, oddechowego oraz pokarmowego

i mają bezpośredni związek z wystąpieniem następują-

cych zmian i zaburzeń: zaczerwienienie skóry, obrzęk,

pokrzywka, świąd, spadek ciśnienia tętniczego, zabu-

rzenia rytmu, duszność, nudności i wymioty.

Dzieje się to za sprawą mediatorów (aminy bio-

genne, prostaglandyny, leukotrieny, cytokiny) uwal-

nianych z komórek układu immunologicznego pod

wpływem wymienionych wyżej substancji zawartych

w toksynach.

Najważniejsza rola w tym procesie przypada

należącej do amin biogennych histaminie uwalnia-

nej z komórek tucznych i bazofilów oraz wchodzącej

w skład niektórych toksyn.

Działanie histaminy objawia się zwiększoną

przepuszczalnością naczyń, skurczem mięśni gład-

kich w drzewie oskrzelowym, stymulacją czuciowych

zakończeń nerwowych i zwiększonym uwalnianiem

innych mediatorów, jak np. prostaglandyn i cytokin

wykazujących podobne do niej działanie, co potęguje

jej efekt. Czynniki powodujące uwolnienie histaminy

zaliczane są do nieswoistych – pobudzenie komórek

tucznych przez anafilatoksyny i swoistych związanych

z udziałem połączenia alergenu z immunoglobulinami,

głównie z IgE.

Histamina jest szeroko rozpowszechniona,

zarówno w świecie roślinnym, jak i zwierzęcym.

Większość tkanek zawiera histaminę o zróżnico-

wanym stężeniu, ale szczególnie wysokie stężenia

histaminy występują w skórze, w błonie śluzowej

żołądka i jelit, mięśniach oraz płucach, gdzie spełnia

rolę neuroprzekaźnika za pośrednictwem receptorów

H rozlokowanych głównie: receptor H

1

występujący

w układzie sercowo-naczyniowym, H

2

– w przewodzie

pokarmowym oraz H

3

, zlokalizowany w ośrodkowym

układzie nerwowym [3].

Odkryty niedawno receptor H

4

jest rozlokowany

przeważnie w układzie immunologicznym. Jego eks-

presja jest uzależniona od działania interleukiny 10

i interleukiny 13 [4].

Receptory histaminowe zlokalizowano na wielu

komórkach immunologicznych, jak np. na monocy-

tach, limfocytach T i B, komórkach dendrytycznych

i granulocytach. Efekt działania histaminy zależy od

ekspresji receptorów na komórkach, co ma bezpo-

średni związek z przekazywaniem przez nie sygnałów

wewnątrzkomórkowych. Tym samym histamina jest

nie tylko mediatorem ostrej odpowiedzi immunolo-

gicznej, ale również - wywierając wpływ na funkcje

i tych, którzy nie wiedzą o swojej alergii ukąszenie

może być tragiczne. Tragiczne w skutkach może być

również zjedzenie pokarmu zawierającego, podobnie

jak w toksynie owadów, alergeny (orzechy, owoce,

słodycze) inicjujące reakcję uczuleniową. Oczywiście

najlepszą metodą byłoby unikanie sytuacji sprzyjającej

kontaktowi z alergenem, ale niestety prawda jest taka,

że większość reakcji anafilaktycznych rozpoczyna się

nagle i nieoczekiwanie pod nieobecność profesjonal-

nego personelu.

Reakcja organizmu w odpowiedzi na alergen

może być ograniczona do miejsca użądlenia (owady)

lub ogólna. Najczęściej reakcję miejscową uważa się

za mniej groźną, chociaż zależy których części ciała

dotyczy. Bezpośrednie użądlenie w język lub gardło

powoduje silny obrzęk śluzówki, który w skutkach

może prowadzić do niedrożności dróg oddechowych

zagrażającej uduszeniem. Opisana sytuacja ma miejsce

w przypadku dostania się wraz z pożywieniem pszczoły

lub osy do jamy ustnej. „Zaatakowany” owad ratując

się wbija żądło z toksyną. Błony śluzowe przewodu

pokarmowego i dróg oddechowych wspólnie ze skórą

są miejscami najczęstszego kontaktu alergenów ze

środowiska zewnętrznego z organizmem, dlatego też

organizm wykształcił wiele mechanizmów obronnych

(swoistych i nieswoistych) związanych z błonami ślu-

zowymi, których przykładem jest tkanka limfatyczna

związana z błonami śluzowymi (MALT – mucosa-asso-

ciated lymphoid tissue). MALT złożona jest z uposta-

ciowanej tkanki limfatycznej i limfocytów rozsianych

w błonach śluzowych i obejmuje tkankę limfatyczną

związaną z układem pokarmowym (GALT – Gut-

associated lymphoid tissue) i drogami oddechowymi

zarówno nosogardła (nasopharynx/nose- associated

lymphoid tissue), jak i oskrzeli (BALT- bronchus-asso-

ciated lymphoid tissue) [1,2].

Ogólnoustrojowa reakcja występuje pod postacią

wstrząsu anafilaktycznego charakteryzującego się

gwałtownym początkiem, zaburzeniami ze strony

układu krążenia i oddechowego połączonymi z utratą

świadomości. Anafilaksja jest opisywana jako zespół

objawów wywołanych aktywacją komórek tucznych

przez immunologiczne mechanizmy w postaci powią-

zania antygenu z przeciwciałem. Jeśli pobudzenie

komórek tucznych zostało wywołane bez udziału

reakcji antygen-przeciwciało, występujący zespół

objawów nazywany jest wstrząsem anafilaktoidalnym.

Niezależnie od mechanizmu wyzwalającego wstrząs,

objawy kliniczne dotyczą przede wszystkim skóry,

119

FA R M AC J A W S P Ó Ł C Z E S N A 2009; 2: 117-120

licznych komórek - bierze udział w przewlekłych

procesach immunologicznych [5,6].

Adrenalina jest hormonem i neuroprzekaźnikiem

należącym do katecholamin syntetyzowanym i uwal-

nianym przez gruczoły dokrewne (rdzeń nadnerczy,

komórki chromochłonne kłębka szyjnego, komórki

C tarczycy) a także wydzielana jest na zakończeniach

włókien współczulnych [7].

Adrenalina jest agonistą receptorów α i β i właśnie

efekty wynikające z połączenia adrenaliny z wymienio-

nymi receptorami w układzie krążenia i oddechowym

powodują, że jest uznana za lek pierwszego rzutu

w leczeniu zarówno wstrząsu anafilaktycznego, jak

i anafilaktoidalnego.

W razie wstrząsu anafilaktycznego, np. po użą-

dleniach owadów, lekach, pokarmach adrenalina

podawana przy użyciu ampułko-strzykawki powinna

być wstrzyknięta domięśniowo w przednio-boczną

część uda, co pozwala na szybkie uzyskanie terapeu-

tycznego stężenia leku. Miejsce wstrzyknięcia należy

lekko masować przez 10 s. Domięśniowa podaż leku

jest preferowana zarówno u dorosłych, jak i u dzieci,

podana tą drogą adrenalina umożliwia szybsze (śred-

nio 8 minut) w porównaniu do podaży śródskórnej

(średnio 34 minuty) uzyskanie maksymalnego stę-

żenia we krwi i jest lepiej tolerowana niż adrenalina

podawania wziewnie [8,9]. Ważne jest zaznaczenie,

że adrenaliny nie wolno podawać w miejsca położone

dystalnie, a więc w ręce, stopy, uszy gdyż zwiększa to

ryzyko martwicy spowodowanej skurczem naczyń. Po

wstrzyknięciu działanie preparatu jest natychmiastowe

i trwa 90-120 s. a okres półtrwania w osoczu wynosi

2-3 min. Adrenalina jest szybko inaktywowana przez

enzymy katecholo-O-metylotransferazę (COMT)

i monoaminooksydazę (MAO). Duża część leku jest

wydalana z moczem, w postaci metabolitów metane-

fryny i kwasu wanilino migdałowego (VMA).

Zgodnie ze standardem przyjętym w USA dawką

odpowiednią dla dzieci o masie ciała 10-25 kg jest

dawka 0,15 mg adrenaliny, a u dzieci z masą ciała 25-

50 kg - dawka 0,30 mg adrenaliny [10].

U dorosłych preferowana dawka wynosi 0,30 mg

(300 mikrogramów – 0,3 ml w ampułko-strzykawce).

Dawka jednorazowa nie powinna przekroczyć 1 mg [7].

W przypadku niedostatecznego efektu dawkę można

po 5-15 minutach powtórzyć i niezależnie od osiągnię-

tego podaną dawką efektu pacjent bezwzględnie będzie

wymagał opieki lekarskiej, co szczególnie należy pod-

kreślić. Natomiast dożylna podaż adrenaliny wymaga

ciągłego monitorowania EKG i znajduje zastosowanie

tylko w warunkach OJOMu.

Przeciwwskazaniami do zastosowania adrenaliny

są m.in.: nadwrażliwość na adrenalinę lub na inne

składniki leku, nadczynność tarczycy, niewydolność

wieńcowa, nadciśnienie tętnicze i ciąża.

Nie mniej jednak należy podkreślić, że w przy-

padku wystąpienia reakcji anafilaktycznej powodującej

bezpośrednie zagrożenie życia adrenalinę należy uznać

za lek z wyboru, dla którego zastosowania jedynym

przeciwwskazaniem jest opisana powyżej wrażliwość

na lek. U kobiet w ciąży należy stosować jedynie

w przypadku, gdy korzyści przewyższają potencjalne

ryzyko dla płodu.

Jak wykazały wyniki przeprowadzonych badań

niepowodzenia w terapii adrenaliną mogą być spowo-

dowane następującymi przyczynami:

1.

Opóźniona podaż leku, dlatego ważne jest prze-

konanie pacjenta, zwłaszcza z grupy zwiększo-

nego ryzyka, o konieczności zastosowania adre-

naliny w pierwszej kolejności przed wezwaniem

pomocy.

2.

Zastosowanie niewłaściwej dawki, najczęściej za

małej.

3.

Niewłaściwa droga podania, np. zamiast domię-

śniowo lek podawano podskórnie.

4.

Zastosowanie przeterminowanego leku [11].

Najczęstsze objawy niepożądane spowodowane

podażą adrenaliny występują w postaci niepokoju,

drżenia mięśni, zblednięcia skóry, tachykardii, nud-

ności i wymiotów.

Na uwagę zasługuje również konieczność uwzględ-

nienia możliwości interakcji adrenaliny z innymi

lekami przyjmowanymi przez chorego.

Przechowywanie: lek należy trzymać w opako-

waniu fabrycznym, w temperaturze 2-8 °C w czasie

określonego terminu ważności, w tym czasie lek

można też przechowywać w temperaturze poniżej

25 °C przez 6 miesięcy. W gorącym klimacie (tempe-

ratura 38 °C) przy niskiej lub wysokiej wilgotności

występuje konieczność wymiany przechowywanego

leku co kilka miesięcy (3-4 miesiące), nie zauważono

natomiast wpływu światła na jakość leku [12]. Leku

nie należy podawać w razie zmiany zabarwienia oraz

precypitacji preparatu.

Postacie leku dostępne w sprzedaży:

■ Adrenalina WZF - ampułko-strzykawka, roztwór

do wstrzykiwań (300 ug/0,3ml) 1 ml

■ Fastjekt ampułko-strzykawka, roztwór do wstrzy-

120

FA R M AC J A W S P Ó Ł C Z E S N A 2009; 2: 117-120

kiwań (2,05 mg/2,05 ml) 2,05 ml

■ Anapen Junior ampułko-strzykawka, roztwór do

wstrzykiwań (150 ug/0,3 ml)

■ Anapen ampułko-strzykawka, roztwór do wstrzy-

kiwań (300 ug/0,3 ml)

Adres do korespondencji:

Barbara Lisowska

Klinika Reumoortopedii

Instytut Reumatologii w Warszawie

ul. Spartańska 1; 02-637 Warszawa

Tel.: [phone];

Piśmiennictwo

1. Gołąb J, Jakóbisiak M, Lasek W, Stokłosa T. Immunologia. Warszawa: PWN; 2008.
2. Zakrzewska A, Górski P. Migdałek gardłowy jako część układu tkanki limfatycznej nosa i gardła – anatomia, fizjologia oraz zmiany

towarzyszące chorobom alergicznym u dzieci. Alergia Astma Immunologia 2004; 9: 61-9.

3. Stanosz M, von Mach-Szczypiński J, Stanosz S. Biochemiczne i farmakologiczne aspekty histaminy. Gin Prakt 2005; 86: 37-42.
4. Zawisza E, Bardadin J. Receptory H1, H2, H3, H4 i leki antyhistaminowe. Postępy Nauk Medycznych 2007; 11: 453-5.
5. Akdis CA, Jutel M, Akdis M. Regulatory effects of histamine and histamine receptor expression in human allergic immune responses.

Chem Immunol Allergy 2008; 94: 67-82.

6. Jutel M, Blaser K, Akdis CA. The role of histamine in regulation of immune responses. Chem Immunol Allergy 2006; 91: 174-87.
7. Lange J, Krauze A. Adrenalina i jej zastosowanie we wstrząsie anafilaktycznym. Alergoprpfil 2007; 3: 2-5.
8. Simons FE, Roberts JR, Gu X, Simons KJ. Epinephrine absorption in children with a history of anaphylaxis. J Allergy Clin Immunol

1998; 101: 33-7.

9. Simons FE, Gu X, Johnston LM, Simons KJ. Can epinephrine inhalations be substituted for epinephrine injection in children at risk for

systemic anaphylaxis? Pediatrics 2000; 106: 1040-4.

10. Sicherer SH, Simons FE. Self-injectable epinephrine for first-aid management of anaphylaxis. Pediatrics 2007; 119: 638-46.
11. Simons FE. Epinephrine (adrenaline) in the first-aid, out-of-hospital treatment of anaphylaxis. Novartis Found Symp 2004; 257: 228-

43.

12. Rawas-Qalaji M, Simons FE, Collins D, Simons KJ. Long-term stability of epinephrine dispensed in unsealed syringes for the first-aid

treatment of anaphylaxis. Ann Allergy Asthma Immunol 2009; 102: 500-3.