)

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Zo

ey

Długo patrzyłam w ś

l

ad za Auroksem.

"Co to miało u licha znaczyć?"

Wytarłam znowu nos

,

pokręciłam głową i spojrzałam na

m

okrą pogniecioną chusteczkę w ręku

.

W co pogrywa ta

kreatura? Czyżby Neferet wysłała go za mną celowo

,

żeb

y

dał

mi chusteczkę i zamącił jeszcze bardziej w już i tak kom-

pl

etnie zamąconej głowie?

Nie, to niemożliwe. Neferet nie mogła wiedzieć, że poda-

ni

e chusteczki przypomni mi Heatha

.

Nikt tego nie wiedział

o

prócz Heatha. No i Starka.

Czyli to musiał być po prostu przypadek

.

Pewnie

,

Au-

r

o

x to stworzenie Neferet

,

co nie znaczy

,

że jest odporny na

d

ziewczęce łzy. W końcu to facet

-

a przynajmniej tak mi

s

i

ę w

y

dawało

.

Zresztą być może wcale nie był w stu procen-

t

ach bezmózgim sługusem Neferet

.

Może był w porządku -

t

o znaczy wtedy

,

kiedy nie zmieniał się w tę maszynkę do

z

abijania przypominającą wyglądem byka. Cholera, przecież

S

tevie Rae znalazła sobie dobrego Kruka Prześmiewcę. Kto

wie

,

czy ..

.

Nagle zdałam sobie sprawę z tego

,

co robię: patrzę na nie-

go jak na Kalonę. Widzę dobroć tam

,

gdzie jej nie ma.

119

-

O nie, do licha ciężkiego! Na pewno tak nie będę robić!

–

skarciłam się na głos.

-

Czego nie będziesz robić, Zo? - zapytał Stark

,

wcho-

dząc na dziedziniec z pudełkiem chusteczek higienicznych

.

- O

,

widzę

,

że tym razem byłaś przygotowana

-

powie-

dział, pokazując na zgniecioną białą kulkę w mojej dłoni.

- Uhm, ale wezmę jeszcze jedną. Dzięki. - Wyciągnę-

łam z pudełka kilka chusteczek

,

po czym znowu wytarłam

sobie twarz

.

-

To czego nie chcesz robić

?

- powtórzył pytanie, sia

-

dając obok na ławce. Otarł się o mnie ramieniem, a ja opar-
łam na nim głowę

.

- Napominam siebie

,

żeby to wszystko

,

co się dzieje do-

okoła

,

nie doprowadziło mnie do szaleństwa

.

A przynajmniej

nie do większego niż obecnie.

- Nie jesteś szalona, Zoo Przechodzisz przez trudny

okres, ale wszystko będzie dobrze

.

- Mam nadzieję

,

że się nie mylisz - mruknęłam

,

po

czym przyszła mi do głowy jeszcze jedna, bardziej depresyj-
na myśl

.

- Powiedziałeś reszcie, że mają mnie traktować jak

idiotkę z powodu mojej mamy?

-

Nie musiałem im niczego mówić. To twoi przyjaciele,

Zoo Będą cię traktować odpowiednio, bo się o ciebie troszczą
i wcale nie myślą

,

że jesteś idiotką.

- Wiem

,

wiem. Ja tylko .

..

- zawiesiłam głos

.

Nie wie-

działam, jak przesiać i przerobić na słowa ból

,

poczucie winy

i potworne osamotnienie

,

które czułam po tym

,

jak opuściła

mnie mama.

-

Hej, nie jesteś sama - rzekł Stark, patrząc na mnie.

-

Słuchasz moich myśli? Wiesz, że nie lubię, kiedy ..

.

Chwycił mnie za ramiona i lekko mną potrząsnął

.

- Nie trzeba związanego przysięgą strażnika, żeby zro-

zumieć, jak samotna się czujesz

.

Nie znam nikogo w naszym

wieku

,

kto nie miałby już mamy

,

a ty?

120

- Ja też. Tylko siebie

.

- Przygryzłam wargę, żeby się

nie poryczeć. Znowu

.

- Widzisz, to wcale nie jest takie trudne do zrozumie-

nia - powiedział i pocałował mnie. Nie namiętnie jednak

,

z języczkiem, na zasadzie pocałunku, po którym miałoby
być coś więcej, tylko de

l

ikatnie. Było to słodkie i pociesza-

jące. - Ale jak mówiłem wcześniej

-

odezwał się z uśmie-

chem, kiedy nasze usta się rozdzieliły - wyjdziesz z tego
wszystkiego i wcale nie oszalejesz, bo jesteś inteligentna, sil-
na, piękna i zajefajna

.

Zachichotałam wbrew sobie.

-

Zajefajna? Naprawdę tak powiedziałeś?

- No jasne, że tak. Jesteś wspaniała, Zol
- Ale zajefajna? - zaśmiałam się znowu, czując, że

ucisk w żołądku zaczyna słabnąć.

-

To naj idiotyczniejsza

rzecz, jaką kiedykolwiek powiedziałeś.

Stark chwycił się za serce, jakbym ugodziła go nożem.
- Zo

,

to bolało. Ja tylko chciałem być romantyczny

.

-

Dobrze, że próbowałeś - oświadczyłam

.

,

-

Jednak

proszę

,

powiedz

,

że sam tego nie wymyśliłeś.

- Nieee. - Stark spojrzał na mnie, uśmiechając się za-

wadiacko. - Słyszałem

,

jak laski z trzeciego roku mówią

,

że

jestem cały w czymś takim ... no wiesz, kiedy przez ostatnią
godzinę patrzyły

,

jak wypuszczam strzały.

-

Doprawdy? - uniosłam brew i spojrzałam na niego

nienawistnie

.

- Laski z trzeciego roku?

Zawadiackość zniknęła z jego twarzy.
- Chciałem powiedzieć: n i e a t rak c y j n e laski z trze-

ciego roku.

-

O tak, jestem pewna, że to właśnie chciałeś powiedzieć

.

-

Zazdrosna? - aż zaświeciły mu się oczy.

-

Skąd! - skłamałam

,

prychając.

- Nie musisz być zazdrosna

.

Nigdy. Bo ty nie jesteś za

j

efajna.

Jesteś jedną wielką zajefajnością.

121

- Naprawdę?
-No.
- Przysięgasz?
- Pewnie.
Przytuliłam się do Starka.

-

No dobra

,

wierzę ci

,

palancie

-

powiedziałam, opie-

rając gło

w

ę na jego ramieniu

,

a on mnie objął

.

- Możemy

w

r

a

c

a

ć do domu

?

-

J

asne. Twoja pr

z

ykrótka żółta limuzyna już czeka

wype

ł

niona po brzegi. - Wstał i pociągnął mnie za sobą.

Trzymając się za ręce

,

ruszyliśmy w stronę parkingu.

Rzuciłam w jego stronę ukradkowe spojrzenie: wyglądał na
zadowolonego z siebie (i jakiego przystojnego!). Oczywiście
ta jego debilna gra słowna miała na celu wyciągnięcie mnie
z dołka

,

w który zaczęłam wpadać

.

Stark pewnie też go wyczuł, ale nie dlatego

,

że "wsłuchi

-

wał" się nieprzyzwoicie w moje myśli - tylko dlatego

,

że

był moim strażnikiem

,

wojownikiem i jeszcze kimś więcej.

-

Dzięki - ścisnęłam go za rękę

.

Popatr

z

ył na mnie

,

u

ś

miechnął się i podniósł moją dłoń

do ust

.

-

Nie ma sprawy

-

odparł

.

- Tylko poczekaj

,

aż usły-

szy

sz określenie

,

które zamierzam wymyślić

,

żeby opisać

t

w

oj

e cy

cki. Tym razem to będzie wyłącznie moje dzieło

.

Nie

będ

ę

do tego potrzebował pomocy żadn

y

ch nieatrakcyjnych

lasek

z

trzec

i

ego roku

.

-

Nie. I jeszcze raz nie

.

~

Ale prz

y

da ci

s

ię jeszcze trochę rozweselenia

.

-

Nie

, w

sz

ys

tko gra. Nie trzeba gadać o moich cyckach.

-

No dobrze

,

pamiętaj jednak

,

że w razie czego

t

u je

-

s

tem

-

odparł z uśmiechem.

-

Chętny i gotowy

.

- C

óż za pocies

z

enie

.

Dzięki

.

-

To tylko element moich obowiązków wymienionych

w

opisie stanowi

s

ka.

122

Tym razem uniosłam wysoko brwi

.

- Naprawdę dostałeś opis stanowiska?
- Coś w tym stylu

.

Seoras powiedział:

"

Opiekuj się

swoją królową albo dokończę rzeźbić te drobne kreseczki na
twoim

c

iele

"

- odparł Stark

.

Zabrzmiało to nadzwyczaj po-

dobnie do starego szkockiego wojownika.

- D r o b n e? - aż się w

z

drygnęłam

,

przypominając sobie

krwawe rany wycięte nożem na jego klatce piersiowej.
Czy ja to kiedykolwiek będę w stanie zapomnieć

?

Różowe

b

lizny nadal wyglądały na świeże pomimo uzdrawiającej

mocy moich żywiołów

.

- Na pewno nie nazwa

ł

abym ich

drobnymi

.

- Ech

,

panienko - ciągnął Stark ze szkockim akcen

t

em.

- To nic gorszego od zadrapania przez futrzaka

.

Otworzyłam szeroko oczy

,

a potem dałam mu kuksańca

.

- Przez futrzaka!
Potarł ramię i już swoim normalnym głosem rzekł:

.

- Futrzaka. Kota znaczy.
- Ty

-

popatrzyłam na niego groźnie

.

- Facet!

Z jakiegoś niezrozumiałego powodu zaczął się śmiać

,

po

c

zym objął mnie z całej siły.

- Taaa

...

Jestem facetem. Twoim facetem

.

I chcę, żeb

y

ś

p

amiętała, że mimo tego wszystkiego - odsunął się na tyle,

by pokazać na Dom Nocy i mikrobus czekający w niewielkim

oddaleniu - mimo całej tej sprawy wojownika i nawet

st

rażnika kocham cię, Zo

o i

zawsze będę przy tobie

,

kied

y

m

nie będziesz potrzebowała

.

Znowu znalazłam się w jego ramionach i westchnęłam

z

ulgą.

- Dziękuję

.

-

Mam ją! - usłyszałam okrzyk Kramishy i znowu

w

estchnęłam

,

domyślając się

,

że to ja jestem tą

"

nią

"

,

o której

mówi Kramisha

.

Podniosłam wzrok i faktycznie

,

Krami-

s

h

a stała przed pełnym mikrobusem razem ze Ste

v

ie Rae

,

123

Afrodytą, Bliźniaczkami, Erikiem i jeszcze jakąś czerwoną
adeptką

,

której n

i

e rozpoznałam. Podeszłam do nich

,

nie wy-

puszczając ręki Starka

.

-

Przykro mi z powodu twojej mamy - powiedziała

Kramisha na powitanie

.

-

Dzięki .

.

.

-

wyjąkałam.

Pomyślałam

,

że muszę wynaleźć jakąś sensowną odpowiedź

,

kiedy ludz

i

e będą mi mówili, że jest im przykro z powodu

śmierci mojej mamy

,

lecz Kramisha ciągnęła:

- Wiem, że to nie jest dobra pora, ale mamy problem

.

Powstrzymałam kolejne westchnienie

.

- My jak "ja

"

czy my jak "wy"? - zapytałam.

-

Sądzimy, że problem może dotyczyć nas wszystkich

- odparła Stevie Rae.

-Cudownie.
- Zoey

,

to jest Shaylin - przedstawił mnie Erik nie

-

znajomej

;

która przyglądała mi się tak, jakby marzyła o tym,

żeby zbadać mnie pod mikroskopem. Jezu

,

poznawanie no-

wych osób to jakiś koszmar

.

-

Cześć

,

Shaylin - powiedziałam

,

starając się, by za

-

brzmiało to normalnie, i jednocześnie ignorując jej wnikliwe
spojrzenie.

- Fiolet - rzekła.
- Wydawało mi się, że Erik powiedział Shaylin - od-

parłam. Miałam ochotę wrzasnąć: "Tak

,

to ja! Ta dziewćzyna

o niespotykanych tatuażach!

".

- Mam na imię Shaylin

-

przytaknęła i uśmiechnęła

się naprawdę miło i ciepło. - Ty jesteś fioletem

.

- Nie mówimy na nią

"

fiolet"

.

To Zoey

.

- Stark był tak

samo zdezorientowany jak ja

.

- I jeszcze plamki srebra

.

- Shaylin przestała się

wreszcie na mnie gapić i przeniosła spojrzenie na Starka.

-

A ty jesteś czerwono-złoty i masz odrobinę czerni

.

Hm. To

dziwne.

124

- Nie jestem .

.

.

-

Ja pierdzielę! - przerwała Afrodyta.

-

Ta dziewczy-

na ma na imię Shaylin i nie przypisuje wam nazw kolorów.
Ona w i d z i wasze kolory.
- Moje kolory? Nic z tego nie rozumiem

. -

Skrzywi-

łam się, po czym spojrzałam pytająco na nową dziewczynę.
- Ja też tego nie rozumiem - odparła Shaylin. - To mi
się stało po tym, jak zostałam naznaczona.

- Sądzę, że Shaylin została obdarzona czymś, co nazy-

wa się darem prawdziwego widzenia - odezwał się Damien.
- To rzadkość. Chyba coś jest na ten temat w podręczniku
dla zaawansowanych adeptów, ale tylko zerknąłem, więc nie
znam szczegółów. - Wydawał się zakłopotany. - Nie czy-
tałem tego dokładnie.
- Damien, jesteś na czwartym formatowaniu, przecież
w ogóle nie musiałeś tego czytać - zauważyła Stevie Rae

.

- Halo, rozmawiamy o kimś, kto ma obsesję zadań do-
mowych - mruknęła Erin pod nosem

.

- I to poważną - dodała Shaunee.
- Słuchajcie - podniosłam głos

,

żeby wszyscy prze-

nieśli na mnie wzrok, zamiast zaczynać sprzeczkę, która już
wisiała w powietrzu

.

- Nie wiem

,

czym jest prawdziwe wi-

dzenie, jednak skoro to dar, a zakładam, że od Nyks

,

to gdzie

tu problem?

- Ona jest czerwoną adeptką

-

stwierdziła Afrodyta.

- No i? Tu stoi autobus pełen czerwonych adeptów

-

pokazałam ręką.

-

Tak, ale każdy

'

l- nas musiał umrzeć, a potem wrócić

dożycia, zanim na naszych czołach pojawiło się coś takiego

.

- Kramisha dotknęła palcem czerwonego zarysu księżyca

n

a swoim czole.

Popatrzyłam na nią

,

następnie na tę nową dziewczynę

i

w końcu mój umysł zaczął doganiać wzrok

.

- Naznaczyłeś ją na czerwono? - zapytałam Erika

.

125

- Nie .

..

Tak

... -

Erik potrząsnął głową

.

Wy

d

awał się

c

ho

l

ernie zden

e

r

w

o

w

an

y

. - Nie ch

c

iałem

.

.

.

w

łaści

w

ie na

-

znacz

y

łem ją

,

ale nie wsz

y

stko poszło zgodni

e

z planem

,

bo ona b

y

ła niewidoma i to mnie zaskoczyło

.

-

Popa

t

rzyli-

ś

m

y

wsz

y

scy na

E

rik

a,

któr

y

przeczesał ręką ciemne włosy.

Zw

iesił ramion

a i

dodał: - Spieprz

y

łem spra

w

ę

i

dlatego

on

a

je

s

t

c

zer

w

oną adeptką i

w

idz

i

kolory.

- N

ie

s

pieprzyłe

ś

niczego

,

Erik

. -

Shaylin sprawiała

w

ra

ż

enie

,

jakby chciała poklepać go po ręce

,

lecz w p

o

łowie

dr

o

g

i

zmieniła

z

danie

.

Przenio

s

ła

w

zrok na mnie

.

- Zanim

mn

ie na

z

nacz

ył,

b

y

łam nie

w

idoma. Od dziecka. A po na

-

z

n

ac

zeniu od razu

ws

z

ys

tko

w

idziałam, więc jak tu mówić

o

sp

ieprzeniu? To niesamowite

.

- A

ch

,

tak m

i s

ię

wy

dawało

,

że w

y

czułam nowego

ad

e

p

t

a

!

N

a d

źw

ięk głosu

N

eferet podskoczyliśm

y

wsz

y

sc

y

, jakby

nas potraktowała paralizatorem

.

Zmierzała w naszą stronę,

a

j

e

j dług

a,

z

i

elona ak

s

am

i

tna suknia omiatała ziemię tak

,

że

wyg

lądał

o t

o

, ja

kb

y

frunęła

,

a nie szła

(

co sprawiało up

i

orne

wraże

nie

)

.

-

B

ą

dź po

z

dro

w

iona. Jestem Neferet, twoja na

j

wyższa

k

a

płanka

-

powiedziała

,

po czym spojrzała na moment na

E

ri

k

a i zau

w

a

żył

am

w

jej oczach bł

y

sk niezadowolenia

.

-

P

rofe

s

orze

Ni

g

ht

,

n

ie

po

w

in

i

eneś prz

y

pro

w

adzać tu

t

aj tej

dzi

e

w

cz

y

n

y.

- W

y

konała z

w

dziękiem przepraszający gest

.

- M

łoda adeptko

,

łowca po

w

inien był poinstruować cię,

ż

e

b

y

ś uda

ł

a

s

i

ę

do

s

krz

y

d

ła dla dziewcząt

,

gdzie będziesz

mo

g

ł

a do

łąc

z

yć

do ..

.

- przer

w

ała

,

bo

w

końcu zau

w

ażyła

cz

e

rw

on

y z

nak na czole Sha

y

l

i

n.

- T

ak

,

jest czer

w

ona

-

nie zdołałam się dłużej po

-

wst

rzy

mać

. -

Co oznacza

,

że znajduje się we właściwym

mi

e

jscu

.

- A

j

ej

naj

wy

ższ

ą

kapłanką je

s

tem ja

,

a nie ty

-

dokoń

czył

a

z

a

m

nie

St

e

v

ie Rae.

126

- Och! Jesteś .

.

. och ... słabo mi! - Shaylin wpatrywała

się w Neferet i nagle osunęła się na ziemię. Erik chwycił ją,
zanim uderzyła się w głowę, i udało mu się jednocześnie wy

-

glądać na przerażonego i na bohatera (z niego jest naprawdę
świetny aktor).

- Wiele przeszła - powiedziała Afrodyta i stanęła na

wprost Neferet

.

- Trzeba ją zabrać do domu. Do tuneli. Do

nas. Teraz.

Wstrzymałam oddech. Neferet zmrużyła oczy i jej spoj

-

rzenie powędrowało do każdego z nas po kolei. Wszystkie
wampiry cechują się doskonałą intuicją

,

lecz Neferet potrafi

coś więcej: umie czytać w myślach. To znaczy w myślach
większości adeptów - przynajmniej tych powierzchow-
nych. Wysłałam w duchu szybko modlitwę do naszej bogi-
ni: Błagam, niech każdy z nich myśli o wszystkim, tylko nie
o tym, że ta dziewczyna może być obdarzona prawdziwym
widzeniem - cokolw

i

ek to jest.

Nagle podejrzliwy wyraz twarzy Neferet się zmienił i ka-

płanka wybuchnęła śmiechem. Naprawdę zaczęła się śmiać.
Nie wiem, jak to możliwe, ale jej śmiech brzmiał strasznie

,

okrutnie i sarkastycznie. Jak śmiech może być tak paskud-
ny?

- Była niewidoma. To dlatego została naznaczona na

czerwono

.

Jest rozbita. Nie musiała umierać, żeby dojść do

takiego stanu. A przynajmniej na razie jeszcze nie umarła.

Kramisha stała tuż obok mnie, więc zauważyłam, jak

wstrząsnęło nią z przerażenia. Nie uszło to też uwadze Ne

-

feret

.

Pretendująca do roli najwyższej kapłanki wampirka

uśmiechnęła się do naszej poetki.

- A co? Czyżbyś wierzyła, że czerwony znak gwarantu-

je ci Przemianę? - Neferet przechyliła głowę, przypomina-
jąc mi gada

.

- Tak, wyczuwam twoje zaszokowanie i strach.

Nie pomyślałaś o tym, prawda? Twój organizm nadal może
odrzucić Przemianę.

127

- Pewn

o

ści nigdy nie ma - powiedziała Stevie Rae

,

stając obok Kramish

y.

-

Czyżb

y? -

Neferet znowu się zaśmiała tym podłym

,

okropnym śmiechem i

w

skazała brodą na Sha

y

lin

,

która na

-

dal leżała zemdlona

w

ramionach

E

rika. - Ta w

y

daje mi

się jakaś dziwna.

-

Przeniosła spojrzenie na Afrodytę

.

Za

-

uważyłam

,

że Afrodyta kładzie na biodrach dłonie zwinięte

w pięści, jak

b

y sz

y

kował

a

się do przyjęcia fiz

y

cznego ciosu.

-

Tr

o

chę tak jak ty

,

a przecież nawet nie jesteś teraz a

d

eptką.

-

Nie

,

nie jestem

,

ale jestem zadowolona ze swoje

j

roli.

A ty

,

Neferet?

-

Zabierzc

i

e tę nową adeptkę ze sobą

-

odparła Ne

-

feret

.

-

Masz rację co do jednego

,

A

f

rod

y

to

:

jej dom jest

u

w

as

,

j

ej miej

s

ce z re

s

ztą dz

i

wakó

w,

a nie tutaj. Co jeszcze,

na litość

w

sz

y

stk

i

ch bogó

w, wy

m

y

śli znowu Nyks

? -

Za

-

ś

miała się

,

le

k

ce

w

ażąco od

w

róciła się do nas plecami i ode

-

sz

ła.

Led

w

o znala

z

ła się na t

y

l

e

daleko

,

żeb

y

nas nie słyszeć

,

wy

puściłam z p

ł

uc po

w

ie

t

r

z

e

.

- Dobra robot

a,

m

us

zę

w

as

w

sz

y

stkich poch

w

alić

,

że

nie m

y

śleli

śc

ie o

ty

m pra

w

dzi

wy

m

wi

dzeniu

.

- Ja

s

ię jej boję

-

po

wi

edziała Kramisha głosem

,

który

zabrzmiał bardzo

,

bard

z

o młodo.

Ste

v

ie Rae objęła ją ramieniem

.

-

Nic dziwnego

.

Po prostu będziemy musieli mocniej

z

nią walczyć.

-

Al

b

o s

z

y

b

c

i

ej uciekać

-

wtrącił Erik ponuro

.

-

Niektór

z

y

z

nas nie

u

cieka

j

ą

-

odparła Stevie Rae.

-

Jesteś pe

w

n

a? - z

ap

y

tała Sha

y

lin.

- Hej

,

wróciłaś do nas

?

-

zapyta

ł

ją Erik

.

-

Cały c

z

as z

w

ami b

y

łam

.

Hm .

..

Możesz mnie puścić.

Proszę.

-

A

,

tak

.

Jasne

. - E

rik delikatnie posta

w

ił dzie

w

cz

y

nę

.

N

adal

t

rz

y

mał r

ę

kę n

a

j

e

j ramieni

u

,

jakb

y

ni

e

b

ył

pewien

,

128

czy nie zachwieje

s

ię i n

i

e upa

d

nie

,

jednak s

t

ała całk

i

em sta

-

bilnie

.

-

A więc uda

w

ała

ś

zem

dl

enie

.

Po co

? -

zapy

t

ała Afro

-

d

y

ta

,

ubiegając mnie.

- Nie b

y

ło to tr

u

dn

e. -

Sha

y

lin

s

po

j

rzała na Krami

-

shę

.

-

Zgadzam

s

ię z tobą

.

Mnie ona też przeraża. Zacho

-

wywałam się tak

,

jakb

y

m zem

d

lała

,

bo mogłam zrobić a

lb

o

to

,

albo uciec od n

i

ej z k

r

z

y

kiem.

-

Spojrzała na Erika.

-

Z tobą też s

i

ę zgadzam - dodała i wzr

u

szyła ra

m

i

o

nami

.

- Po

w

iedziała

,

że jest naj

wy

ższą kapłanką. Nie zna

m

s

i

ę

za bardzo na wampirach

,

a

l

e wsz

ys

cy wie

d

zą

,

że na

j

wyż

-

sze kapłanki rzą

d

zą

.

Cz

y

l

i g

d

y

b

y

m

w

p

i

er

w

sz

y

m dni

u

ucie

-

kła od niej z

w

r

z

askie

m

, nie byłoby to na

j

lepsze rozw

i

ąza

-

me.

- A więc uznałaś

,

że odegr

a

sz oposa

-

po

d

sumowała

Stevie Rae

.

-

Co odegram

?

- To taki wieśniacki sposób na po

w

iedzenie

,

że udawa

-

ł

aś omdlenie

,

że

b

y Neferet zosta

w

iła cię w spokoju

-

wyja

-

śn

i

ła Afrodyta.

-

Tak

.

Właśnie to zro

b

iłam!

-

Nie naj gorsz

y

plan

-

st

w

i

erd

z

ił Stark

.

-

Naznacze

-

nie i spotkanie Neferet je

d

nego dnia to beznadzieja

.

-

Co zobaczyłaś

?

-

Moje pytanie zaskoczyło chyba

w

szy

s

tkich oprócz Shayli

n

. Popatrzyła mi prosto

w

oczy

,

bez

mrugmęcia

.

- Zan

i

m st

r

aciłam wzrok

,

był

a

m z mamą

w

Na

m

H

i

, to

t

aki wielki wietnamski supermarket na rogu Gamett i Dw

u

-

d

ziestej Pi

e

rwszej. W wielkim kub

l

e lodu mie

l

i całe d

u

że

r

yby

.

Przeraz

i

ły mnie okropnie

,

pamiętam, że ty

l

ko stałam

i

wpatry

w

ałam się

w

ich mlecz

n

e martwe oczy i okropnie

r

ozcięte brzuc

h

y.

-

Neferet

m

a kolor brzucha

m

artwej ryb

y? -

zapytała

S

tevie Rae

.

129

- Nie. Ma taki kolor jak oczy martwych ryb. To jej je-

dyny kolor

.

- Z tego nie może wyniknąć nic dobrego - stwierdziła

Kramisha

.

- Z czego? - zapytał Darius

,

dołączając do grupy

i chwytając Afrodytę za rękę.

- Darius, jurny wojown

i

ku

,

poznaj Shaylin, świeżo na-

znaczoną czerwoną adeptkę, która nie musiała umrzeć, żeby
stać się czerwona

,

i jest obdarzona prawdziwym widzeniem

- powiedziała Afrod

y

ta.

-

Shaylin przed chwilą zobaczy-

ła - w tym miejscu Afrodyta pokazała w powietrzu cudzy-
słów - Neferet i jak się okazuje

,

jej pra

w

dziw

y

kolor przy-

pomina kolor oczu martwej r

y

by

.

Darius bez wahania pokłonił się nowej dziewczynie.

-

Bądź pozdrowiona

,

Shaylin

-

powiedział

.

Albo był

imponująco opanowany, albo świadczyło to tylko o t

y

m

,

że

nasze życie stało się kompletnie pokręcone

.

-

Musimy się dowiedzieć czego

ś w

ięcej na temat daru

prawdziwego widzenia - rzekł Damien

.

-

To z programu

szóstego formatowania

,

wiedza wykraczająca ponad nasz

poziom. Może ty coś wiesz na ten temat

? -

zwrócił się do

Dariusa

.

- Nie za bardzo

.

Skupiałem się głównie na broni

,

a nie

na socjologii wampirskiej

.

- Mam ten debilny podręcznik

-

ode

z

wała się Afro-

dyta, a kiedy wszyscy wbiliśmy w nią spojrzenie

,

skrzy

w

i-

ła się

.

- No co? Przecież byłam na szóstym formatowaniu

,

zanim to się stało - wyjaśniła

,

pokazując na swoje pozba

-

wione znaku czoło.

-

Niestety

,

musiałam dzisiaj

w

rócić do

dawnego planu lekcji

. -

Ponieważ nadal gapiliśmy się na nią

w milczeniu

,

prze

w

róciła oczami. - Ja

s

na dupa

.

Mus

z

ę zro

-

bić zadanie domo

w

e

,

palanci

, w

ięc mam tę książkę

w

mojej

wyjątko

w

o atrakc

y

jnej torbie od Anhat

y

Joy Katkin w auto-

busie dla do

w

nów

.

130

- Przestań tak to naz

yw

ać!

-

wrzasnęła na nią Stevie

Rae

.

-

Przysięgam

,

że powinnaś zajrzeć na stronę slowo

-

-

na

-

d. com

.

Może wtedy zrozumiesz, że niektórych może

urazić to

,

jak ich nazywasz

.

Afrodyta zamrugała kilkakrotnie, po czym zmarszczyła

nos.

- Jest taka strona? Poważnie

?

- Owszem

.

Mówiłam ci już milion pięćset tys

i

ęcy razy

,

że używanie słowa na "d" jest obraźliwe i po prostu podłe .

.

Afrodyta wzięła głęboki oddech.

-

A co powiesz na stronę internetową slowo

-

na

-

p jak

"pipa

",

które opisuje połowę ludzkości? Albo nie

,

niech zo

-

stanie strona slowo

-

na

-

d, tylko niech tym słowem będzie

"d

u

pa do rżnięcia"

,

co z pewnością urazi uczucia mamusiek

z wyższych formatowań. Albo ..

.

- Wyluzujcie obie

-

wtrąciłam

,

stając pomiędzy Afro

-

dytą a Ste

v

ie Rae

.

-

Rozumiem

y

. Możem

y

wrócić do kwe-

stii Shaylin i jej prawdziwego widzenia?

-

Taaa ...

-

zgodziła się Afrodyta

,

zarzucając grzywą

,

-

Afrodyta to pa

l

antka

,

ale ma rację w

j

ednym - po

-

wiedziała Erin

.

Popatrzyłam wściekle na Shaunee

,

lecz tylko pokiwała

ent

u

zjastycznie głową

i

nie wtrąciła się. Miałam wrażenie,

że zaraz eksploduje mi czaszka

.

-

Cholera jasna. -

U

niosłam ręce w geście frustracji.

-

Nie pamiętam

,

o czym gadaliśmy

,

zanim pojawiła się ta

kwestia downów

.

-

O tym, że informacje na temat prawdziwego widzenia

są w autobusie

-

odezwał się Rephaim

,

zaskakując wszyst

-

kich. Uśmiechnął się nieśmiało

. -

Szczerze mówiąc

,

nie

zrozumiałem zbyt wiele z reszty rozmowy

.

Dotarło jedynie

do mnie, że Afrodyta jest podła, ale to już wiedziałem wcze

-

śniej.

131

Stojąc

y

obok mnie Stark zakaszlał

,

by ukryć wybuch

śmiechu

.

Westchnęłam.

- Dobra

,

wsiadamy do autobusu i wracamy do tuneli.

Afrodyta i Damien

,

spotykamy się w kuchni z podręczni

-

kiem - powiedziałam, po czym spojrzałam na Stevie Rae

,

która trzymała Rephaima za rękę. - Przyłączysz się do nas,
jak ... no, jak słońce wzejdz

i

e i tak dalej?

-

Zo, naprawdę nie musisz tak tego obchodzić. Ow

-

szem, Rephaim zamieni się w ptaka o wschodzie słońca, a do
tego czasu chciałabym z nim pobyć - odparła Stevie i spoj-
rzała na Rephaima

.

Uśmiechał się do niej tak

,

jakby obcho-

dził urodziny, a ona była superhiperprezentem, który właśnie
odpakował.

- Naprawdę? - usłyszałam

,

jak Shaylin pyta Erika.

-

Tak

.

To długa historia.

-

Nic dziwnego, że ma taki dziwny kolor

-

powiedzia-

ła.

Zaintrygował mnie kolor Rephaima, lecz wiedziałam

,

że

to nie pora, by zadawać pytania.

-

Kramisha

-

po

w

iedziałam - mogłabyś rozpraco

-

wać

,

gdzie Shaylin zamieszka?

- Nie dzielę się swoim pokojem!

-

zaprotestowała

Kramisha i zaraz spojrzała przepraszająco na nową dziew-
czynę.

-

Sorry

,

nie chciałam być niemiła.

-

Nie ma sprawy. Musiałam znosić

l

udzi wokół siebie,

odkąd oślepłam

,

więc też wolałabym mieć własny pokój

.

- To super

-

uśmiechnęła się Kramisha. - Lubię nie-

zależne babki

.

Pomogę ci znaleźć jakieś lokum

.

- Umowa stoi

-

odparła Shaylin

.

- Yhm

...

- chrząknął Erik, by zwrócić na siebie uwa

-

gę. Pomyślałam, że wydaje się zdenerwowany i nienaturalnie
niepewny siebie.

-

To może ja pojadę za wami autem i

z

a

-

biorę Shaylin? Po drodze mógłbym opowiedzieć jej o Repha-
imie i ogólnie o czerwonych adeptach.

132

-

Łowcy mają tylko łowić i naznaczać - powiedziała

Afro

d

yta

.

- Taaa

.

.. A adepci mają mieć niebieski znak

,

po czym

przejść przemianę a

l

bo umrzeć.

-

Myślę, że Erik ma rację

-

odezwała się Stevie Rae,

czym mnie zaskoczyła

,

bo wiedziałam, że nie należy do jego

fanklubu

.

- Co o tym sądzisz, Zo?

-

Może być

-

wzruszyłam ramionami.

Erik skinął nieznacznie głową i ruszył z Shaylin w stronę

swojego zaparkowanego auta

.

-

Gotowi? - zapytał Darius.

- Chyba tak, a przynajmniej za chwilę będziemy, kie

-

dy twój supermiluśki kierowca dotrze do nas - powiedzia

-

łam.

-

W takim razie mówisz o mnie - uśmiechnął się Da

-

rius. - Powiedziałem Christopherow

i

, że odtąd zajmę się

dojazdami do szkoły i powrotem do tuneli.

Nie mogłam się powstrzymać, żeby nie spojrzeć na Afro

-

dytę. Zastygła i wybałuszyła oczy.

- Hej! Afrodytka chodzi z kierowcą autobusu! - zawo-

łała Shaunee. Erin wyglądała, jakby już miała dodać jakiś su-
percięty komentarz

,

lecz Afrodyta podeszła do Bliźniaczek

.

- Darius nie jest żadnym kierowcą. To wojownik

,

Syn

Ereba

.

Mógłby was

z

abić

,

ale jest dobry i szlachetny, więc

tego nie zrobi. Ja za to nie jestem ani wojownikiem, ani oso-
bą szlachetną

.

Więc zabiję was, a przynajmniej porachuję

wam kości tak mocno, że nie dotrzecie na następną wyprze-
da

ż

w Miss Jackson.

Bliźniaczki wciągnęły gwałtownie powietrze, a ja szybko

wtrąciłam się do sprzeczki

:

- No dobra

,

wracamy do tuneli. Mamy przed sobą

naukę

,

Chwyciłam Afrodytę za nadgarstek i pociągnęłam

w s

tronę autobusu

.

W

y

rwała mi rękę, kiedy jednak weszłam

133

na schodki, ruszyła za mną

.

W tej samej chwili pomarańczo-

wa kulka sierści rzuciła mi się w ramiona

.

- Nalal - zawołałam i o mało nie upuściłam jej z za-

skoczenia. - Moja kochana! Tak za tobą tęskniłam! - Za-
częłam ją głaskać i całować i zaśmiałam się głośno, kiedy
kichnęła na mnie, a potem zaczęła marudzić coś swoim gło

-

sem staruszki, miaucząc i jednocześnie mrucząc z zadowole-
nia jak wariatka.

Kiedy tuliłam do siebie Nalę, z autobusu dotarło do mnie

okropne piszczenie i chwilę później Afrodyta zaczęła się
przepycha

ć

.

- Diabolina! - wołała. - Mamusia już do ciebie

idzie!

Wszędzie było widać białe futro. Adepci usuwali szybko

ręce i nogi, bo naj brzydszy, największy, najwredniejszy kot
z najbardziej spłaszczonym pyskiem na świecie szedł wła-
śnie przez środek autobusu, sycząc i parskając. Afrodyta

'

za

-

trzymała się, podniosła kotkę i zaczęła mówić jej, jaka to jest
piękna i mądra

.

- Ten kot nie jest normalny - powiedziała Kramisha,

zerkając mi przez ramię

.

- Ale Afrodyta też nie jest, więc

pasują do siebie.

Kramisha spojrzała na Nalę, która nadal mruczała mi

w ramionach.

- Wszystkie te koty są nienormalne.

-

Wszystkie? - Podniosłam wzrok znad pomarańczo-

wego łebka mojej kotki i tak jak podejrzewałam, cały żół-
ty bus był pełen czerwonych adeptów i k o t ó w.

~

Kiedy tu

przyszły?

- Były już, jak wsiadaliśmy - odparła Kramisha.

-

Mówiłam, one nie są normalne

.

-

Hm. To chyba oznacza, że tunele pod dworcem fak-

tycznie są naszym nowym domem

-

stwierdziłam i po raz

pierwszy poczułam, że to może być prawda

.

134

-

Zo

,

dom jest tam

,

gdzie ty jesteś - zauważył Stark

i

podrapał Nalę po głowie.

Uśmiechnęłam się do niego i poczułam w środku ciepło

-

na tyle

,

żeby zapomnieć na chwilę o opalizujących oczach

i

o

tym

,

że ciągle ktoś obok mnie umiera

.

.

.

135