Występowanie różnorodnych zaburzeń zdrowotnych, związanych w sposób bliższy lub dalszy z
piciem alkoholu i używaniem innych substancji psychoaktywnych, jest częstym zjawiskiem w
praktyce lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej.

Zaburzenia te związane są zarówno z uzależnieniem od różnorodnych środków jak i z następstwem
ich nadużywania. Lekarze POZ są często pierwszymi i jedynymi osobami, do których zwracają się
uzależnieni pacjenci i ich rodziny. Ponadto wiele osób nie zdaje sobie sprawy z posiadania
problemów związanych z uzależnieniami od środków chemicznych, a także nie łączy występowania
kłopotów zdrowotnych z konsumpcją tych środków. Istotnym zadaniem dla lekarzy POZ powinna
być więc dokładna diagnoza dotycząca roli używania środków psychoaktywnych w aktualnym
stanie somatycznym pacjenta, a także w przypadku stwierdzenia uzależnienia lub nadużywania
przeprowadzenie odpowiedniej edukacji i skierowanie do specjalistycznego leczenia odwykowego.
Ważne jest również przeprowadzanie odpowiednich interwencji w stosunku do osób nie
spełniających kryteriów uzależnienia, u których występuje zależność pomiędzy używaniem
środków psychoaktywnych a aktualnym stanem zdrowia. Lekarze w każdym kraju cieszą się dużym
autorytetem wśród pacjentów i ich rola w omawianej problematyce jest nie do zastąpienia.

Źródła amerykańskie szacują częstość występowania różnych zaburzeń zdrowotnych związanych z
piciem alkoholu na: 1030% w poradniach ogólnych, 816 % w praktyce rodzinnej oraz 1216% w
poradniach ginekologicznopołożniczych. Uwagę zwraca fakt, iż o ile rozpowszechnienie
problemów alkoholowych w całej populacji szacuje się na 12%, to w populacji pacjentów
podstawowej opieki zdrowotnej jest ono znacznie wyższe, a u osób znajdujących się w szpitalu
wynosi odpowiednio 42% u mężczyzn i 35% u kobiet. Dane te zbliżone są do wartości
określających rozpowszechnienie innych chorób przewlekłych, takich jak nadciśnienie tętnicze i
cukrzyca. W Polsce nie przeprowadzono dotychczas dokładnych badań na ten temat, wydaje się
jednak, iż rozpowszechnienie problemu może być jeszcze większe.

VIII Raport Specjalny dla Kongresu USA (1995), w części dotyczącej zapobieganiu i wczesnym
interwencjom, zwraca dużą uwagę na konieczność prowadzenia przez lekarzy szeregu czynności
zmierzających do wykrywania problemów alkoholowych u pacjentów. Są to przede wszystkim
badania przesiewowe mające na celu identyfikację osób z problemami alkoholowymi, (wywiady
diagnostyczne prowadzone wśród osób "bez objawów", to jest poszukujących pomocy medycznej z
powodu nie związanego z piciem alkoholu), ankiety zawierające pytania dotyczące picia alkoholu i
używania innych substancji, badania laboratoryjne, krótkie interwencje (informacja o działaniu
alkoholu, przekazanie materiałówodpowiednich książek i podręczników samopomocy. )
Oddziaływania te są często skuteczne, a metody, na których się opierają rzetelne, trafne i łatwe do
przeprowadzenia. Sądzi się nawet, że badaniom przesiewowym powinni być poddani wszyscy
pacjenci, ponieważ u wielu osób nie można w inny sposób zaobserwować występowania
czynników ryzyka problemów alkoholowych.

Wielu autorów zauważa jednak, iż pomimo dużego rozpowszechnienia problemów alkoholowych,
lekarze podstawowej opieki zdrowotnej mają duże trudności z ich rozpoznawaniem i leczeniem.
Wśród przyczyn takiego stanu rzeczy wymienia się: przekonanie, że problematyka ta nie dotyczy
lekarzy internistów, lecz wąskiego kręgu specjalistów leczenia uzależnień, przekonanie o
nieskuteczności leczenia alkoholików, nieumiejętność wczesnego wykrywania problemów
alkoholowych i lekowych, wynikająca z niedostrzegania systemu iluzji i zaprzeczeń pacjentów oraz
ich zachowań manipulacyjnych.

W świetle przytoczonych powyżej rozważań jest rzeczą bardzo interesującą jak polscy lekarze
podchodzą do problematyki uzależnień oraz czy czują się kompetentni i zainteresowani tą
problematyką.

Celem przeprowadzonych w 1998 roku badań była analiza różnorodnych czynników mających
wpływ na postrzeganie problematyki uzależnień przez lekarzy internistów. Interesowały nas
szczególnie: jak badani lekarze oceniają rozpowszechnienie problemów związanych z
uzależnieniami wśród pacjentów, co najbardziej utrudnia im poruszanie tej problematyki z
pacjentami, samoocena poziomu kompetencji i zainteresowań dotyczących różnych aspektów
uzależnień oraz wykaz czynności zawodowych dotyczących uzależnień, które należy, według
badanych, wykonywać w ich codziennej praktyce zawodowej.

WYNIKI BADAŃ

Osobami badanymi byli lekarze interniści uczestniczący w szkoleniu dotyczącym uzależnień
przeznaczonym dla pracowników POZ. Przebadano łącznie 195 lekarzy (48 mężczyzn i 147
kobiet). 148 z nich pracowało w przychodniach, 47 w szpitalu. Najwięcej osób (133) mieści się
wiekowo w przedziale 3050 lat.

Do badań zastosowano zestaw ankiet wykorzystywanych w trakcie szkolenia: "Specjalistyczne
konsultacje dotyczące używania alkoholu i innych substancji psychoaktywnych prowadzone wśród
pacjentów hospitalizowanych" zorganizowanego przez Instytut Psychiatrii i Neurologii oraz
National Institute on Alcohol Abuse and Alcoholism.

Po zastosowaniu analiz statystycznych otrzymaliśmy następujące wyniki (podajemy otrzymane
średnie oraz statystycznie istotne różnice):

1. Średnia ilość czasu pracy poświęcanego na poruszanie z pacjentami problematyki związanej z
używaniem przez nich alkoholu lub innych substancji uzależniających, to 6,47% całości czasu
pracy (0100%).

2.a. Szacunkowy procent pacjentów zgłaszających się do lekarza z problemami związanymi z
nadużywaniem lub uzależnieniem od alkoholu 14,56% (0100%).

2.b. Szacunkowy procent pacjentów zgłaszających się z problemami związanymi z nadużywaniem
lub uzależnieniem od innych środków psycho

aktywnych 19,02% (0100%). Młodsi lekarze przyjmowali tu wyższe wartości niż starsi, podobnie
jak pracujący w szpitalu w stosunku do zatrudnionych w przychodniach.

2.c. Łącznie problematyka związana z uzależnieniami występuje według badanych u 33,58%
pacjentów.

3. Utrudnienia dotyczące poruszania z pacjentami problematyki związanej z używaniem alkoholu i
innych substancji: najwięcej (124) osób do strzegało przeciętne natężenie różno rodnych utrudnień
związanych z omawianą problematyką.

Najbardziej utrudniają:

brak czasu, przekonanie, że dostrzeżenie prolemów związanych z używaniem alkoholu lub innych
środków wy maga więcej pracy, brak "narzędzi pracy" (kwestionariuszy, wywiadów, procedur),
brak informacji dotyczących placóek zajmujących się problematyką uzależnień.

Najmniej utrudniają:

obawa przed zepsuciem relacji z pa cjentem, naruszanie intymności pacjenta.

Zaobserwowaliśmy również różnice odnośnie analizowanej problematyki: brak informacji
dotyczących placówek zajmujących się problematyką uzależnień jest większym utrudnie niem dla
kobiet niż mężczyzn, brak "narzędzi pracy"(kwestionariuszy, wywiadów, procedur) jest więk szym
utrudnieniem dla młodszych niż starszych lekarzy, brak wiary w możliwość wpływu na zmianę
nawyków pacjenta jest większym utrudnieniem dla star szych niż młodszych. 4. Samoocena
poziomu kompetencji: niski poziom szacuje u siebie aż 67,1% badanych (131 osób). Tylko siedmiu
lekarzy postrzega siebie jako wysoce kompetentnych, odnośnie problematy ki uzależnień.
Generalnie mężczyźni czują się bardziej kompetentni niż ko biety. Różnica występuje pomiędzy
osobami pracującymi w przychodni i szpitalu (na korzyść szpitala).

Badani czują się najbardziej kom petentni w następujących obszarach tematycznych: dostrzeżenie
związku pomiędzy nadużywaniem alkoholu lub innych substancji a nieprawidłowościami
funkcjonowania rodziny, identyfikowanie fizycznych objawów wskazujących na nadużywanie
substancji uzależniających.

Najniższe kompetencje wystę pują co do: stosowania badań przesiewowych dla wczesnych i
późnych objawów nad używania środków uzależniających, aktualnych teorii genetycznych
odoszących się do nadużywania alko holu i innych substancji uzależnia jących, leczenia zespołu
abstynencyjnego (!). Poziom kompetencji, odnośnie pra wie wszystkich badanych obszarów,
kształtował się na niskim poziomie. Dotyczy to: definicji i kryteriów dia gnostycznych, znajomości
epidemiologii i rozwoju choroby, profilaktyki, farmakologii powszechnie nadużywa nych
substancji, stanów ostrego i przewlekłego nadużywania alkoho lu, stosowania metod krótkotermino
wej interwencji, leczenia przedawko wania i zespołu abstynencyjnego.

5. Zainteresowania

- większość badanych lekarzy (151) deklarowało średnie bądź wysokie zainteresowa nie
problematyką uzależnień. Młod si lekarze byli nią znacznie bardziej zainteresowani niż starsi.

Największe zainteresowanie dotyczy:

motywowania pacjentów do lecze nia odwykowego, identyfikowania fizycznych objawów
wskazujących na nadużywanie substancji uzależniających, związku pomiędzy nadużywaniem
alkoholu a nieprawidłowościami funkcjonowania rodziny.

Najmniej zainteresowania budzą:

badania przesiewowe, epidemiologia i rozwój choroby związanej z nadużywaniem alkoho lu lub
innych substancji uzależnia jących.

6. Czynności dotyczące leczenia uzależnień w jakim stopniu należy wykonywać je w pracy z
pacjentami? Najczęściej według badanych należy: motywować pacjentów do leczenia, prowadzić
wywiady diagnostyczne dotyczące używania alkoholu i in nych substancji z pacjentami podej
rzewanymi o ich nadużywanie, prowadzić opiekę podtrzymującą po zakończeniu leczenia, leczyć
zespół abstynencyjny w warunkach szpitalnych. Do najrzadziej wykonywanych czynności, według
badanych, należy: przepisywanie anticolu, leczenie zespołu abstynencyjnego w warunkach
ambulatoryjnych. Kobiety z analizowanej grupy istot nie częściej zauważają konieczność
motywowania pacjentów do leczenia, mężczyźni przepisywania anticolu. Pracujący w szpitalu
dostrzegają rów nież częściej potrzebę prowadzenia opieki podtrzymującej po zakończe niu
leczenia niż zatrudnieni w przy chodni.

7. Z innych otrzymanych zależności na uwagę zasługują:

zależność pomiędzy poświęcanym procentem czasu na poruszanie z pacjentem problematyki
związa nej z uzależnieniami a poziomem zainteresowań tą problematyką, zależność pomiędzy
poczuciem kompetencji a zainteresowaniami, ujemna zależność pomiędzy poczuciem kompetencji
a spostrzegany mi utrudnieniami.

OMÓWIENIE WYNIKÓW

Uzyskany w badaniach obraz nie wygląda optymistycznie. Lekarze in terniści bardzo niewielką
ilość czasu pracy z pacjentem poświęcają na po ruszanie problematyki związanej z uzależnieniami.
Pracę utrudnia im, między innymi, brak odpowiednich narzędzi diagnostycznych związa nych z tą
problematyką. Posiadają niewiele informacji dotyczących pla cówek odwykowych. Starsi lekarze w
dużym stopniu przekonani są o nie możliwości zmiany nawyków pacjen ta odnośnie używania
środków psy choaktywnych. Bardzo niski jest po ziom kompetencji dotyczących roz poznawania i
leczenia uzależnień za równo w aspekcie teoretycznym jak i praktycznym. U osób pracujących w
poradniach (zwłaszcza kobiet) po ziom ten jest jeszcze niższy. Brak jest zainteresowania
prowadzeniem ba dań przesiewowych dla wczesnych i późnych objawów nadużywania sub stancji
psychoaktywnych. W tym dość ponurym obrazie są jednak rów nież jaśniejsze strony: pomimo ni
skiego poziomu kompetencji wielu lekarzy deklaruje zainteresowanie różnymi aspektami
związanymi z pro blematyką uzależnień dostrzegają więc jej znaczenie w swojej pracy.
Przepisywanie anticolu budzi już nie wielkie zainteresowanie co może być związane z coraz
powszechniej szym przekonaniem o konieczności stosowania w stosunku do osób uza leżnionych
wszechstronnych oddzia ływań terapeutycznych zamiast lecze nia awersyjnego.

Uzyskane wyniki potwierdzają ko nieczność prowadzenia stałej eduka cji dotyczącej problematyki
uzależ nień, skierowanej zarówno do studen tów medycyny jak i do lekarzy Pod stawowej Opieki
Zdrowotnej. Tylko ona daje szansę na zmianę tego niekorzystnego obrazu, a co za tym idzie
wczesnej pomocy dla dużej rzeszy pacjentów i ich rodzin. Korespondu je to z przekonaniem
sformułowanym przez Glatta, który uznał edukację lekarzy za jedną z najbardziej żywot nych
kwestii w całym systemie profi laktyki dotyczącej używania środków psychoaktywnych.

Jan Chodkiewicz, Antoni Pisarski