Tom I
Jesień
I

Agata opuszcza Lipce, wyruszając na żebry. Ksiądz spaceruje po polach, na których

trwają

wykopki. Kobiety rozmawiają przy

pracy o „urokach” rzuconych na ludzi przez Dominikową. Na pole przybiega Józka po Hankę.

Była już jesień, ludzie na polach kopali ziemniaki. Ksiądz rozglądał się dookoła, idąc polną
drogą. Po chwili spotkał starą Agatę, o której rozmawiali pracujący w polu. Mieszkała dotąd u
krewnych Kłąbów, lecz nie ma już u nich pracy, ponieważ nadchodzi zima. By nie być
ciężarem, sama odeszła. Ucałowawszy księdza w

rękę

i wziąwszy darowaną złotówkę, poszła

przed siebie, trzymając w ręku „kijaszek”. Skierowała się w kierunku lasów „do ludzi po
proszonym”.
Kapłan co jakiś czas krzyczał na pasącego jego konie Walka podziwiającego uroki jesieni.
Spostrzegł na drodze pod lasem dziewczynę ciągnącą na postronku krowę. Za nią podążał
Żyd Moszka – szmaciarz, który pchał taczki, a na pytanie księdza „Co słychać?” odrzekł, że
kartofle, kapusta i żyto obrodziły, po czym pocałował kapłana w rękę i poszedł dalej.
Ksiądz nakazał Walkowi ponowne przegonienie koni, a sam poszedł w kierunku kapliczki.
Co chwila podbiegali do niego wiejscy chłopcy i, tak jak Agata i Żyd, całowali po rękach, a
on ich gładził po

głowach

. Przystanąwszy przy „kopaczach” zbierających kartofle, zapytał o

właściciela pola. Usłyszał, iż należało ono do Boryny. Hanna Borynowa również go
ucałowała, a kapłan zapytał o

zdrowie

jej dziecka, które niedawno ochrzcił, po czym

pobłogosławił oboje. Poszedł dalej, w

dłoń

zbierając dojrzałe ziarno.

Dotarł do cmentarza ogrodzonego kamiennym murem. Wśród mogił podążał w kierunku
kaplicy stojącej wśród pożółkłych brzóz i czerwonych klonów. Tymczasem na polu Hanka
zbierała kartofle z ludźmi, co chwilę popędzając ich do szybszej pracy, ponieważ
nieuchronnie zbliżał się wieczór. Słychać było uderzanie motyk o ziemię, czasem ktoś
stęknął, prostując grzbiet. Wśród kopaczy przeważały stare

kobiety

i komornicy. W płachtach

leżały dzieci, cichutko popłakując. Kobiety rozmawiały o Agacie, o której Jagustynka
mówiła, iż poszła na żebry, a przedtem zrobiła porządki u krewniaków, pracując u nich
przez lato. Wypędzili ją na samą zimę. Jagustynka twierdziła, że Agata wróci na wiosnę
(„naznosi” cukru, herbaty, trochę grosza, który wyżebrze), zapewne rodzina ją wówczas
przyjmie, ponieważ: „… jesienią to już la niej miejsca nie ma w sieni ani we chliwie. Scierwy,
psie krewniaki i zapowietrzone”.

Na polu pracowali również synowie Paczesiowej, uważani za starych kawalerów. Mówiono,

że matka nie chce ich puścić z domu, ponieważ straciłaby pracowników. Kobiety rozprawiały
jeszcze o Jagnie Paczesiównie, która nie kwapiła się do pracy, spędzając dnie na przeglądaniu
się w lustrze i zaplataniu warkoczy. Dziewczyna „... patrzy ino, kogo by puścić pod pierzynę,
któren aby mocny!”. Mówiły, że jest bardzo ładna: „wypasiona kiej jałowica, biała na gębie,
a ślepie to ma rychtyk jak te lnowe kwiatki... a mocna, że i niejeden chłop jej nie uradzi...” i
cieszy się dużym powodzeniem: „a to jak za suką, tak chłopaki za nią ganiają” –
krytykowały oburzone.
Rozmowę przerwało pojawienie się Józki, która przybiegła na pole po Hankę Borynową
krzycząc, by wracała do domu, bo jednej krowie coś się złego stało (upadła na oborę i leży).
Słysząc to, Hanka wyjęła dziecko z płachty, owinęła je zapaską i podążyła w stronę domu.
Ludzie stwierdzili, że szkoda Borynowej krowy. Przyczynę zdarzenia upatrywali w braku

kobiecej

ręki w gospodarstwie najbogatszego mieszkańca wsi: „Boryna jeszcze krzepki, może

się ożenić, a głupi by był, żeby dzieciom zapisywał”. Mimo że pochował już dwie żony,
powinien się ożenić (miał dopiero około sześćdziesiątki: „każda młódka pójdzie za niego,
niechby tylko rzekł”). Podkreślali, iż Hanka przebywa tam jedynie ze względu na swego męża
(syna Boryny), bowiem gospodyni z niej żadna.

Kopacze pozbierali motyki i koszyki z pola.

Zapadała noc Nadszedł czas powrotu do domu.

II

Okazuje się, że wskutek działań borowego padła Borynowa krowa, przez co Maciej Boryna postanawia złożyć skargę do sądu na
dziedzica za poniesioną stratę. Wójt namawia najbogatszego gospodarza we wsi na ponowne małżeństwo, a po tej rozmowie Maciej
Boryna rozmyśla o majątku Dominikowej, korzyściach ze ślubu i swej pozycji we wsi.

Zagroda Boryny z trzech stron otoczona była budynkami gospodarskimi, z czwartej
znajdował się sad odgradzający wszystko od drogi. Gdy Hanka z Józką przybiegły z pola, nad
krową stało już kilka kobiet radzących nad sposobami pomocy zwierzęciu. Synowa starego
Boryny wysłała Józkę po Jambrożego, który znał się na chorobach. Bała się powrotu teścia:
„… jak ociec nadjadą, będzie to pomstowanie, będzie. - A przeciech my niczego niewinowate!
- narzekała płaczliwie”.
Jambroży po dokładnym obejrzeniu krowy powiedział, że zwierzę „zdycha”. Chwilę potem
wszyscy zebrani usłyszeli wóz, którym wracał Boryna z synem Antkiem. Naprzeciw nim
wybiegła płacząca Józka, opowiadając z daleka przebieg tragedii. Starszy z mężczyzn był zły
na Witka (młodego parobka), którego oskarżył o nieupilnowanie krowy, na co usłyszał, że to
borowy przegnał zwierzę z gajów, gdzie parobek ją wypasał. Gdy później uciekali, krowa się
pokładała i stękała. Maciej ocenił wartość sztuki bydła na trzysta złotych, które właśnie tracił.
Krzyczał, że pod jego nieobecność w domu zawsze są jakieś straty: „Trzysta złotych jak w
błoto! Do miski to ścierwów aż gęsto, a przypilnować nie ma kto. Taka krowa, taka krowa! A
to człowiek ruszyć się z domu nie może, bo zaraz szkoda i upadek...”. Groził podaniem dworu
do sądu. Kiedy Hanka wyszeptała, że była przy kopaniu, teść nie wziął tego pod uwagę.
Nakazał przynieść kosę, po czym samodzielnie zarżnął zwierzę, aby się już nie męczyło.
Potem wszedł do swej chałupy, krzycząc do synowej, by dała mu coś zjeść. Po chwili
wszyscy mieszkańcy izby jedli na dworze jajecznicę z chlebem. Mężczyzna ciągle pytał o
Witka, który gdzieś się schował ze strachu i po licznych rozporządzeniach poszedł do izby na
drzemkę. Gdy Hanka z Józką wykonywały domowe prace, pojawił się Witek pytając, czy
gospodarz jest bardzo zły, na co Józia powiedziała, że „tatulo” go spierze. Chłopiec zaczął
płakać, co spowodowało, że obiecała wstawić się za nim. W podziękowaniu wyjął zza
pazuchy drewnianego, własnoręcznie wykonanego nakręcanego boćka i podarował
dziewczynie.

Boryna wybrał się w odwiedziny do wójta. Droga upłynęła mu na rozmyślaniach, ile ma

jeszcze pracy: zwózka drewna, kapusta w polu, siew nieskończony, a jeszcze na domiar
złego musi jechać do sądu. Szedł wolno, bolały go kości, nie miał się z kim podzielić swymi
troskami. Czuł w powietrzu zapach gotowanych ziemniaków i żuru ze skwarkami, który
wydostawał się z wiejskich chałup.
Myślał o swej żonie, kobiecie gospodarnej, która zmarła na wiosnę: „Przyszedł z roboty,
spracowany - to i jeść tłusto dała, i często gęsto kiełbasy podtykała kryjomo przed
dzieciskami... A jak się wszystko darzyło!... i cielaki, i gąski, i prosiaki... że co jarmarek było z
czem jeździć do miasta, i grosz był zawsze gotowy, na zakład z samego przychówku... A już co
kapusty z grochem, to już jensza zgoła tak nie potrafi...”. Wtedy dobrze im się wiodło…A
teraz Antek robił wszystko po swojemu, Hanka nie sprawdzała się jako gospodyni, a Józka
była jeszcze dzieckiem. Wspominał, jak podczas ostatnich żniw zdechł im wieprzek, wrony
udusiły gąski, a teraz padła krowa. Same straty…
Tak rozmyślając, doszedł do domu wójta, któremu oznajmił, że jedzie jutro do sądu w
sprawie Jewki (oskarżyła go o ojcostwo swego dziecka). Narzekał, że nic mu się nie udaje, na
co wójt z małżonką poradzili, by najbogatszy gospodarz we wsi znowu się ożenił: „A we wsi
tyle jest dziewuch, że jak się idzie między chałupami, to bucha kiej z pieca”. Jako kandydatkę
wymienili Jagnę – córkę Dominikowej, lecz Boryna nic nie powiedział, a po chwili milczenia
zaczął się żegnać usprawiedliwiając, że jest już późno, a nazajutrz musi stawić się w sądzie na
dziewiątą rano.
Powrotna

droga

upłynęła mu na rozmyślaniach nad słowami, które usłyszał od wójtostwa.

Planując kolejny ożenek, Jagnę brał już wcześniej pod uwagę, ponieważ była mocną i

ładną

dziewką. Sam nie potrafił odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego poszedł pod dom Jagny.

Dzięki świecącej się tam lampce zobaczył ją przez otwarte okno. Siedziała w samej koszuli i
podskubywała gęsi. Popatrzywszy chwilę z ukrycia, udał się w stronę swego domu myśląc:
„Piękna kobieta”. Przypomniał sobie, że Dominikowa miała piętnaście morgów ziemi, po
czym szybko policzył, że na każde z jej dzieci (dwóch synów i córka) przypadało po pięć
morgów. Rachował, jakie korzyści przyniósłby mu ożenek. Jej pole graniczyło z jego polem.
Po ślubie połączyłby wszystko (miałby aż trzydzieści pięć morgów ziemi – przewyższałby go
jedynie młynarz), a Jagna w wianie wniosłaby spłatę za opuszczaną chałupę i pozostawiony
braciom inwentarz. Posiałby na Jagninych morgach pszenicę, dokupiłby konie, a krowę żona
wniosłaby w posagu.
Gdy zasypiał, snuł rozmyślania o Jagnie. Zdawał sobie sprawę z tego, co mówili o niej
mieszkańcy wsi, dlatego zastanawiał się, jak zareagowałyby dzieci na wieść o ponownym
ożenku starego ojca. W końcu stwierdził, że nie musi przejmować się ich reakcją, ponieważ
wszystko należało do niego. Jeżeli nie zgodzą się z jego decyzją, będą musieli opuścić
chałupę.

III

Po rozdzieleniu pracy domownikom Boryna wyjeżdża do miasta na proces sądowy dotyczący rzekomego ojcostwa dziecka dawnej
służącej. Wraca potem do wsi w towarzystwie Dominikowej, która namawia go do małżeństwa.

Kuba, starszy parobek Boryny, wstał skoro świt. Sypiał w stajni razem z Witkiem.
Wyjrzawszy na dwór, dostrzegł szron i poczuł przejmujący chłód. Kuśtykając (kiedyś
postrzelono go w kolano) podszedł do studni, umył się, przygładził

włosy

. Potem klęknął na

progu stajni i odmówił pacierz.
U Borynów w chałupie jeszcze spali. Kuba wyprowadził

wóz

ze stodoły, napoił konie,

podsypał im słomy. Cały czas do nich mówił. Potem nakarmił psa Łapę i poszedł obudzić

młodego

pastucha Witka. Przebudzony chłopak wstał, wyciągnął z jaskółczych gniazd małe

ptaszki, usiadł pod chałupą i wypuścił je z

rąk

. Zza budynku znienacka wyszedł Boryna –

chwycił Witka za kark i bił go rzemiennym pasem krzycząc, że to przez niego stracił krowę:
„- Takiś to pastuch, co? Tak to pilnujesz, co? Najlepsza krowa się zmarnowała, co?... Ty
znajdku, ty pokrako warsiaska! Ty! - I bił zapamiętale, gdzie popadło, aż rzemień świszczał, a
chłopak wił się kiej piskorz i wrzeszczał: - Nie bijta! Loboga! Zabije mię! Gospodarzu!... O
Jezu ratujta...”. Gospodarz w gniewie wypomniał, że wziął go jako znajdę nie po to, by
zabijał mu bydło. Witek krzyczał i płakał, a gdy przestały padać na niego mocne razy –
uciekł.

Po powrocie do izby Boryna ubierał się w milczeniu, zdenerwowany brakiem poszanowania

ze strony domowników: „- Widzi mi się, co bez kijaszka z nimi obyć się nie obędzie, bez
twardego! Dawno się im to należało, zaraz po śmierci nieboszczki, kiej kłyźnić się zaczęły o
gronta, ale się jeszcze wagował, żeby zgorszenia we wsi nie czy nić. Gospodarz był przeciech
nie leda jaki, na trzydziestu morgach, i z rodu nie bele chto - Boryna, wiadomo. Ale dobrością
z nimi się nie skończy, nie!...”. Przyszedł mu na myśl kowal (zięć), który podjudzał całą wieś
przeciw teściowi za to, że nie odpisał mu sześciu morgów ziemi i morgi lasu.
Józka wróciła z obory i zrobiła śniadanie. Otrzymała również polecenie, by zajęła się
sprzedażą mięsa z krowy, ponieważ ludzie już wiedzą o śmierci bydlęcia i będą
przychodzić. Miała zawołać Jamrożego, który zasoli i przyprawi resztę mięsa, po czym
zanieść kawałek Magdzie (żona kowala).
Na koniec obiecał córce, iż przywiezie jej z miasta bułeczkę: „- Hale, córuchno, hale! Pilnuj
tutaj, a już ci bułeczkę przywiezę abo i co”. Wsiadł na wóz i ruszył, a: „We wsi poczynał się
już zwykły ruch: poranek był jasny i chłodny, a że zaś przymrozek orzeźwił powietrze, to i
raźniej się poruszali, i zgiełkliwiej; wychodzili gromadnie na pola, którzy do kopania szli z
motyczkami a koszykami na ręku, dojadając śniadań; którzy z pługiem ciągnęli na ścierniska;
którzy. na wozach brony wieźli a worki pełne ziarna siewnego; którzy znów zasię wykręcali ku
lasom z grabiami na ramionach, ściółkę grabić - że ino dudniło po obu stronach stawu i krzyk

się wzmagał, bo drogi były zatłoczone bydłem ciągnącym na paszę, szczekaniem psów,
pokrzykami, co wybuchały raz w raz z niskiej, ciężkiej kurzawy, jaka się była wznosiła z
orosiałych dróg”.

Do Tymowa dojechał po ósmej. Zaraz obstąpili jego wóz Żydzi myśląc, że

przywiózł coś na sprzedaż, szybko ich jednak odpędził. Na środku placu stało już kilka
wozów z wyprzęgniętymi końmi. Boryna zatrzymał konia i poszedł pod budynek sądu.
Gmach był jeszcze zamknięty, lecz nie przeszkadzało to zebranemu tłumowi, który cierpliwie
czekał na otwarcie. W tłumie dostrzegł Jewkę z dzieckiem na ręku oraz Dominikową (matkę
Jagny). Gdy „sądy się rozpoczęły”, zaczęły się pojedyncze sprawy: o nieporządek na
podwórzu, pobicie chłopaka za wypasanie koni kończyną. „I tak szła sprawa za sprawą,
kieby skiba za skibą, równo i dość spokojnie, czasem tylko podnosiły się skargi abo chlipanie,
abo i przekleństwo (…)”. Po przerwie swój czas otrzymała sprawa Boryny. Jewka posądzała
go o ojcostwo twierdząc, że była kiedyś w jego domu służącą. Wszystkie zarzuty mieli
potwierdzić jej świadkowie. Boryna wszystkiemu zaprzeczył i sprawa nie została rozwiązana.
Po opuszczeniu budynku gospodarz w towarzystwie Dominikowej i Szymka (jej syn) udał się
do karczmy na posiłek. Dominikowa wyznała, że oskarżycielkę Boryny do wszystkiego
podjudzili kowal (zięć Boryny) i młynarz, u którego obecnie służyła. To oni namawiali się na
lipieckiego gospodarza: „- Tyla, żeby was pokłyźnić a podać na pośmiewisko i umartwienie.
Drugi człowiek jest taki, że z jenszego la samej uciechy pasy by darł”. Kobieta poszła jeszcze
pomodlić się do klasztoru, a Boryna kupił córce bułeczki Cała trójka wspólnie wracała do
Lipiec. Jazda upływała im na niezobowiązujących rozmowach, aż w końcu Dominikowa
powiedziała, że z niego jest jeszcze majętny i silny chłop, który powinien się ożenić.
Prorokowała, że kandydatek na pewno nie zabraknie, każda „dziewucha” zgodzi się zostać
jego żoną: „- Zróbcie ino zapis, a i co najpierwsze się wama nie sprzeciwią...”.

IV

Kuba odwiedza proboszcza i zanosi mu upolowane kuropatwy. Po niedzielnej mszy Borynowie jedzą wspólny obiad, po którym
Antek i Hanka spacerują po ojcowych polach. Jankiel i Kuba zawierają umowę w sprawie upolowania przez parobka sarny.

„Była niedziela - cichy, opajęczony i przesłoneczniony dzień wrześniowy”. Na ściernisku za

stodołą pasł się cały inwentarz Boryny pod okiem Kuby i Witka, uczącego się pacierza.
Pilny uczeń zobaczył, że ludzie idą już na mszę niedzielną do kościoła. Dzwony biły, gdy
Kuba nakazał Witkowi spędzić bydło do obór i iść do kaplicy, a sam wziął parę kuropatw za
koszulę (upolował je w założonych sidłach) i udał się do księdza, któremu nieśmiało wręczył
ptaki. Został zaproszony na plebanię, gdzie kapłan wręczył mu w podziękowaniu złotówkę.
Kuba był mu za to bardzo wdzięczny (kilka razy już zanosił kapłanowi ptactwo, zające,
grzybki, lecz nigdy dotąd nie dostał zapłaty). Ze szczęścia aż się popłakał.
Potem poszedł na mszę, po niej uczestniczył w procesji. Kroczył tuż przy księdzu, nad
którym najznamienitsi mieszkańcy wsi (Boryna, kowal, wójt i Tomek Kłąb) nieśli czerwony
baldachim. Z wrażenia, że idzie tak blisko księdza, wchodził ludziom pod nogi, czym
sprowadzał na siebie przezwiska niedojda, kulas, jednak udawał, że te słowa nie jego dotyczą.
Po nabożeństwie, jak każdej niedzieli, ludzie poszli na cmentarz przy kościele.
Dominikowa szła z Jagusią, a czas upływał im na rozmowie z licznymi krewnymi (w
Lipcach prawie wszyscy byli spokrewnieni, a rozmowa po mszy była zwyczajem). Kobiety z
zazdrością spoglądały na Jagnę: „(…) abych nasycić oczy tym jej wełniakiem pasiastym i
sutym, co jak tęczą mazurską mienił się na niej, to na jej czarne trzewiki wysokie,
zasznurowane aż po białą pończochę czerwonymi sznurowadłami, to na gorset z zielonego
aksamitu, tak wyszyty złotem, że aż się w oczach mieniło, to na sznury bursztynów i korali, co
otaczały jej, białą, pełną szyję - pęk różnobarwnych wstążek zwieszał się od nich na plecach i
gdy szła, wił się za nią niby tęcza”. Kuba też był zauroczony Jagusią, lecz musiał wracać do
domu na obiad i do dalszej pracy.

W niedzielę u Borynów obiad był syty, przyrządzany

przez Józię: „(…) bo mięso było, była i kapusta z grochem, był i rosół z ziemniakami, a na
amen postawili niezgorszą miseczkę kaszy jęczmiennej, uprażonej ze słoniną”. Po posiłku
każdy wrócił do swych zajęć, oddając się najpierw krótkiej chwili

odpoczynku

. Kuba położył

się pod brogiem (stóg siana), a Hanka z dziećmi i Antkiem poszli między pola na spacer,
rozmawiając po

drodze

o swej przyszłości. Stwierdzili, iż gdyby mieli trzy krowy i jednego

konia, poszliby wówczas na gospodarstwo Hanki, która w wianie dostała trzy morgi (niestety,
była to nędzna ziemia).

Młody

Boryna rzekł, iż po matce należy mu się od ojca osiem morgów pola. Marzył o chwili,

gdy spłaci rodzinę (kowala, Grzelę – brata przebywającego akurat w wojsku oraz Józkę) i
pozostaje na ojcowiźnie. Małżonkowie ubolewali, że mimo ciężkiej pracy nie mają nic
swojego. Żalili się do siebie na starego Borynę, który posyłał Grzeli do wojska pieniądze, a
ubrania po matce przechowywał w skrzyni, nie chcąc dać nic nikomu.
Po tej rozmowie Antek udał się samotnie do wsi, nie pozwalając żonie pójść na pogaduszki
do sąsiadek, więc wróciła na podwórko. Zastanawiała się nad powodami częstych zmian
nastroju męża, który raz był na nią zły, a innym razem niezwykle sympatyczny. Chciała
usiąść przy Kubie, lecz on wstał i udał się karczmy. Zamówił u Jankiela wódkę. Złotówkę od
księdza szybko wydał na kolejne trunki, by w końcu zamawiać na kredyt. W trakcie rozmowy
z Jankielem, proponującym parobkowi nieuczciwe postępowanie względem pracodawcy,
okazało się, iż Kuba jest bardzo lojalny.

Mężczyźni

w końcu pokłócili się i parobek zasnął w

kącie.
Do karczmy przychodzili kolejni mieszkańcy wsi. Zapalili światło i w dźwiękach muzyki
oddali się tańcom, pogawędkom, piciu. Było tak jak w każdą niedzielę. Wśród gości
wyliczyć można Franka młynarczyka, rozrabiakę i hulakę, którego ksiądz bezskutecznie z
ambony namawiał do ożenku z ciężarną Magdą – służącą organistów (Franek wymawiał się
tym, iż na jesieni miał iść do wojska, dlatego też żona nie była mu do niczego potrzebna).
Podpita Jagustyna namawiała ludzi do

zabawy

, a potem poszła do alkierza, gdzie zastała

kowala, Antka i kilku młodszych gospodarzy. Zaczęła wtrącać się do rozmowy, w wyniku
czego kowal wyrzucił ją do dużej izby. Zapadała już późna noc Ludzie pomału opuszczali
karczmę. Niedziela dobiegła końca.

V

Nadeszła jesień, a wraz z nią pluchy, deszcze, szarugi. Wszyscy mieszkańcy Lipiec przygotowywali się do jarmarku w Tymowie, na
który w końcu wyruszyli. Opis jarmarku.

Nadchodziła jesień. Pod wieczór często podały zimne deszcze. Bociek z przetrąconym
skrzydłem, który nie odleciał do ciepłych krajów, chodził po łąkach. Pojawiał się czasem na
podwórzu Borynów, gdzie Witek rzucał mu jedzenie. Coraz więcej „dziadów” żebrzących
chodziło po wsi od domu do domu. Niektórzy opowiadali, że przychodzą ze świętych miejsc
– z Częstochowy i Kalwarii, chwaląc się tym, co widzieli i co przeżyli. We wsi nie słychać
już było przyśpiewów, a ludzie siedzieli w izbach.
Mieszkańcy Lipiec wybierali się za parę dni na coroczny jarmark na świętą Kordulę, bojąc
się o stan dróg (wskutek deszczów mogły rozmięknąć). Na długo przed tym świętem
planowali, co by tu sprzedać z inwentarza, z ziarna czy przychówku, by w zamian kupić na
straganach przyodziewek i sprzęty gospodarskie. Gorące przygotowania również były
udziałem Borynów. Maciej z Kubą kończyli młócenie pszenicy, Hanka z Józką podkarmiały
maciorę i gąski (by drożej je sprzedać), a Antek z Witkiem jeździli do boru po susz na ogień i
ściółkę do obory i na ogacenie ścian chałupy.
Następnego dnia wraz ze świtem ludzie podążali do Tymowa na oczekiwany jarmark.
Topolową drogą poruszał się wolno sznur

wozów

. Nie wszyscy jednak mieli możliwość

jazdy, ponieważ na wozach umieszczono inwentarz na sprzedaż. Gospodarze i komornicy szli
piechotą. Co biedniejsi ciągnęli za sobą uwiązane na sznurkach świnie, barany, krowy.
Również parobcy podążali na jarmark, który był także miejscem załatwienia nowej pracy,
znalezienia ciekawej

oferty

. Lipce nagle opustoszały, zdawało się, iż nikt ich nie

zamieszkuje… Maciej Boryna pozostawił w domu Kubę płaczącego z powodu
uniemożliwienia mu podróżny na jarmark, Witka i Jagustynkę, która otrzymała polecenia
przygotowania posiłku i wydojenia krów.

Kupił Józce chustkę na

głowę

(obiecał ją córce już na wiosnę), potem przepychał się do

targowiska za klasztorem, mijając po drodze wysokie drewniane kozły, na których wisiały
szeregi butów. Widział rymarzy, kołodziejów, garbarzy, krawców. Mijał stoły zapchane
kiełbasami, boczkami, szynkami. Piekarze prosto z wozów sprzedawali placki, chleb i bułki.
Ustawiono też kramy z książkami i zabawkami. Pośrodku rynku, dookoła drzew rozłożyli się
ze swymi towarami bednarze, blacharze i garncarze, za nimi stali stolarze z

pięknie

wykonanymi meblami. Wszyscy zachwalali towary wystawione na sprzedaż. Na wozach
kobiety sprzedawały cebulę, jajka, masło. Można było nawet kupić gorącą kiełbasę i herbatę.
Dobrą atmosferę psuł widok ślepych, kulawych, niemych „dziadów” żebrzących pod murami
katedry.
Boryna w końcu odnalazł Józkę i Hankę, którym nie udało się jeszcze sprzedać maciory –
ludzie ciągle targowali cenę. W tłumie dostrzegł Jagnę stojącą wśród wozów, lecz gdy w
końcu udało mu się dotrzeć w to miejsce – już jej nie było. Odnalazł za to Antka siedzącego
na workach pszenicy, o którą targowali się kupcy. Gdy syn poprosił Macieja o złotówkę
(chciał się napić i coś zjeść), zaczął mu wypominać, że patrzy jedynie na jego pieniądze, lecz
w końcu zgodził się.
W Tymowie Boryna udał się do alkierza zajmowanego przez pisarza z prośbą o sporządzenie
skargi sądowej na dziedzica. Oskarżał go o to, iż borowy pobił Witka i przepędził jego
krowę, wskutek czego zdechła. Maciej nie zamierzał darować dziedzicowi swej krzywdy.
Domagał się pokrycia wszelkich poniesionych strat. Potem spotkał Jagnę mierzącą na jednym
ze stoisk czapkę, którą chciała kupić bratu. Zaczął szeptać czułe, niewinne słówka, patrząc jej
namiętnie w oczy. Gdy odeszła od kramu, torował jej przejście w tłumie. Przy jednym ze
stoisk Jagna zachwyciła się chustkami i wstążkami, co spowodowało, że Boryna gotów był
zapłacić za wszystko, co tylko dziewczyna wybierze.

Nie przyjąwszy propozycji, córka Dominikowej poszła dalej. Nie przeszkodziło to skąpemu

zazwyczaj Maciejowi w zakupie prezentu i dogonieniu panny. Stanęli przy kramie z
koralami i paciorkami, które Jagusia zaczęła mierzyć. Wówczas usłyszała od adoratora, że po
nieboszczce żonie ma on w skrzyni aż osiem par korali. Gdy usiedli, Maciej patrzył
zachwycony na jej urodę, zdrowie i

młodość

. Spytał, czy wybrała już któregoś z licznych

adoratorów, na co odparła, że nikogo jeszcze nie przyjęła. Wtedy ofiarował jej chustkę i
wstążkę, co spowodowało rumieniec zaskoczenia i szczęścia na

twarzy

dziewczyny.

Zakochany Boryna nie zauważył jej jaśniejących oczu, gdy na pożegnanie wspomniał o
Antku. Jagna udała się na poszukiwanie matki. Przy klasztornym murze dostrzegła żebrzącą
Agatę siedzącą na slomie. Staruszka zapytała Jagnę o Lipce i rodzinę Kłąbów, czym
wywołała zdziwienie rozmówczyni (przecież Kłębowie wygnali Agatę, a ta o nich pytała!).
Tymczasem Boryna po rozstaniu z Jagną spotkał swego zięcia kowala domagającego się
ponownie przepisania większej liczby morgów na rzecz żony. Czekał na to cztery lata. Mimo
że straszył sądem, Maciej po raz kolejny odmówił. Jeszcze nie umiera i nie musi nic
przepisywać. Kowal zdał sobie sprawę, że złością nic nie wskóra, więc zmienił taktykę.
Zaczął prosić, by teść postawił mu wódkę, na co ten przystał. Przy alkoholu zięć ponownie
zapytał o przepisanie i spłaty.

Mężczyźni

rozeszli się. Boryna powrócił do Antka.

Jarmark dobiegał końca. Zaczął padać deszcz. W tak uciążliwej aurze ludzie zwijali kramy i

odjeżdżali do domów. Miasteczko pustoszało i milkło. Jedynie bezdomnym żebrakom.
nigdzie się nie spieszyło.Borynowie wracali do Lipiec pustym

wozem

, ponieważ udało im się

sprzedać cały inwentarz. Kupili wiele rzeczy niezbędnych do prowadzenia gospodarstwa.
Zapadał zimny wieczór. Antek popędzał konie. Gdy dojeżdżali do lasu: „Ciemno było, że
choć oko wykol; deszcz padał coraz grubszy i gdzieniegdzie po

drodze

rozlegały się turkoty

wozów i ochrypłe śpiewy pijaków, albo i ktosik człapał się wolno po błocie. A środkiem
topolowej drogi, co ino szumiała głucho i pojękiwała jakby z zimna”. Minęli na drodze
pijanego Jambrożego, który śpiewał najgłośniej jak tylko mógł. „Plucha szła taka i ciemność,
że koniom ogonów nie rozeznał, a i światła wsi widziały się ledwie jako to wilczych ślepiów
migotanie”.

VI

Ludzie zbierają kapustę z pola i zwożą ją do domów. Józka zaprasza Jagnę na szatkowanie kapusty w domu Macieja.

Cały czas padały deszcze. Nadchodziła jesienna szaruga. Dni stawały się coraz krótsze.
Skłębione chmury, pociemniałe pola, wszędzie błoto. Z drzew opadały ostatnie liście.
„Przerażająca cichość ogarnęła ziemię. Umilkły pola, przycichły wsie, ogłuchły bory. Wsie
poczerniały i jakby silniej przywarły do ziemi, do płotów, do tych sadów nagich,
poskręcanych i jęczących z cicha”. Nadszedł czas zbierania i zwożenia kapusty z pól. Przed
chałupami przygotowywano beczki do jej kiszenia. Wyciętą kapustę wrzucano na stojące na
polu wozy, na które przenoszono ją na specjalnych płachtach. Pracowała cała wieś.
Pole Dominikowej sąsiadowało z polem Borynów. Józka z Hanką, Kubą i Jagustynkę również
zbierali kapustę. Wóz Paczesiów był już pełen kapusty, więc jego właściciele pożegnali się z
sąsiadami i ruszyli do domu. Konia prowadził Szymek, a Jagna, zmęczona i przemoczona do
suchej nitki, cieszyła się z końca pracy. Zapadał mrok. Pod ogromnym ciężarem ich wóz
utknął w błocie. Z mgły wyłonił się na szczęście Antek, który pomógł przepchać wóz i
odprowadził do młyna. Szedł obok Jagny za wozem i ta chwila samotności spowodowała, ze
zaprosił

dziewczynę

do Kłąbów na niedzielne tańce, na które załatwił skrzypka. Panna

obiecała, że zjawi się, jeżeli tylko otrzyma pozwolenie matki. Gdy odszedł, Jagna nadal miała
przed oczami pożądliwy wzrok przystojnego

mężczyzny

. Zalewała ją fala gorąca. Była

pewna, że drugiego takiego Antka nie ma na świecie. Ilekroć go widziała, nie wiedziała, co
się działo z jej

ciałem

.

Po powrocie do chałupy i po kolacji Jagna z matką zasiadły do kądzieli, a synowie

Dominikowej zajęli się sprzątaniem (matka tak ich wychowała, że zajmowali się wszystkimi
domowymi obowiązkami). Jambroży (uczestnik wieczerzy) oznajmił, że ktoś chce starać się o

rękę

Jagusi i pragnął przysłać swata z wódką, lecz ponieważ jest bardzo strachliwy, boi się

odmowy matki dziewczyny. W końcu starzec uchylił rąbka tajemnicy, zdradzając, że tym
kimś jest bogaty gospodarz, wdowiec. Dominikowa oznajmiła, że nie odda córki do „cudzej
chałupy” i „cudzych dzieci”, podkreślając, że zaopatrzyła Jagnę we własne morgi.
Domyśliła się, że chodziło o starego Borynę. Choć Jambroży zapewniał, że dziewczyna
miałaby dobre i dostatnie życie, dopiero wzmianka o zapisie ziemi poskutkowała –
Dominikowa oczyma wyobraźni widziała już swoje pole powiększone o sąsiednie
gospodarstwo Boryny. Zapytana o zdanie córka odpowiedziała, że wypełni jej wolę.

Kobieta

zezwoliła Jambrożemu na przekazanie wieści Borynie, który mógł przysłać swata. Po wyjściu
gościa Jagna zapatrzyła się w okno i zamyśliła nad swym losem, nad wygodnym życiem pod
opieką matki. Dotąd robiła, co chciała, nienarażona na przykre słowa czy uwagi, z dala od
morgów i majątków. Choć mogła być żoną każdego kawalera ze wsi, zamierzała posłuchać
rady matki.

W chwilę potem przyszła Józka z zaproszeniem na jutrzejszy dzień, na wspólne obieranie
kapusty w domu Borynów. Miało się tam zebrać dużo wiejskich dziewczyn i chłopaków.
Jagna się chętnie zgodziła. Dominikowa zaczęła śpiewać pieśni, w czym wtórowały jej dzieci.

VII

Do wsi powraca cieśla Mateusz i odwiedza Jagnę (dawną ukochaną). Córka Dominikowej idzie do Borynów na wieczorne obieranie
kapusty. Tam Rocho opowiada historię o psie Pana Jezusa. Potem ma miejsce potajemna schadzka Jagny i Antka.

Nazajutrz aura nie sprzyjała zabawom i rozmowom. Z powodu padającego deszczu ludzie
siedzieli w swych chałupach. Jagna nie mogła doczekać się wieczoru, kiedy miała iść do
Borynów. Nikt nie przeszkadzał jej w planowaniu rozmaitych wariantów spotkania, ponieważ
Dominikowa została wezwana do rodzącej kobiety, a bracia pracowali.
Do Jagny przyszedł parobek Mateusz – przystojny, silny trzydziestoletni kawaler. Wzbudził
zmieszanie w zachwyconej wizytą Jagusi, która zapytała, gdzie przebywał przez ostatnie pół
roku. Odpowiedziawszy, że pracował u ludzi „w świecie”, zaczął gwałtownie całować
zaskoczoną dziewczynę. Zawstydziło go dopiero wejście do izby Jędrzycha (brata Jagusi). Po
jakimś czasie wróciła również Dominikowa, która zakomunikowała, by nie przychodził
więcej do jej córki i dał jej spokój, po czym wygnała go ze swej chałupy. Zaczęła też
krzyczeć na Jagnę, wypominając ostro jej wcześniejsze „latanie” z Mateuszem „po sadach”.
Ostrzegła jednocześnie, że ludzie ponownie mogą zacząć o niej plotkować. Wskutek tego
zajścia dziewczyna wybuchła płaczem, co spowodowało, że matka, by ją uspokoić, pozwoliła
córce zostać u Borynów aż do północy.
Pięknie wystrojona, szybko udała się do sąsiedniego gospodarstwa, w którym zastała już dużo
pracujących osób. Pojawił się tam dobrze znany w Lipcach wędrowiec Roch, który zabawiał
towarzystwo barwnymi opowieściami. Szczególną uwagę wzbudziła legenda o Jezusie i jego
psu, który bardziej kochał Pana i troszczył się o Niego niż wyznawcy. Gdy w nocy Jagusia
wracała samotnie do domu, pojawił się przed nią ukryty w krzakach… Antek. Objął ją
mocno, a gdy nie poczuł żadnego oporu, razem skryli się w bujnych zaroślach.

VIII

Całe Lipce wiedzą już o zmówinach Macieja Boryny i Jagny. Młoda para ustala warunki wesela, ślubu i zapisu morgów dla Jagusi.

Nazajutrz Lipce obiegła wieść o Borynowych zmówinach z Jagną. Rozpowiedziała to żona
wójta. Jedynie dzieci Macieja nic nie wiedziały o planach ojca. Stary Boryna od rana chodził
zły i zdenerwowany. Skrzyczał Witka, że nie podrzucił słomy krowom, jak zwykle pokłócił
się z Antkiem. Jagustynka wyznała gospodarzowi, że popiera jego pomysł ożenku. Radziła,
by nie przejmował się dziećmi, bo one i tak odpłacą mu złym, tak samo jak jej. Nie chcąc
dłużej wysłuchiwać tych żalów, gospodarz udał się do wójta. Wraz z nim i ze swym kumem -
sołtysem Szymonem poszli do karczmy, gdzie wypili po kieliszku. Maciej dał im butelkę
gorzałki i nakazał pójść do Dominikowej mówiąc, iż poczeka na ich powrót.
Mężczyźni, po dotarciu do chałupy Paczesiów, weszli do czystej i ciepłej izby. Stara kobieta
przywitała ich grzecznie, udając zdziwienie. Dowiedziała się, w czyim imieniu przychodzą.
Stwierdziła, że jej córka ma dopiero dziewiętnaście lat, a Boryna jest już stary i ma dzieci.
Zapewniała, iż nie odda córki do cudzej chałupy „na poniewierkę”. Dopiero gdy wójt
poczęstował ją alkoholem, stronom udało się ustalić szczegóły małżeństwa. Dominikowa z
synami i Jagną poszli w towarzystwie wójta i sołtysa na zmówiny do karczmy, w której
czekał Boryna. Nie mógł się nadziwić pięknu narzeczonej. Jankiel zaczął wystawiać jedzenie
i napoje, grała muzyka. Za wszystko oczywiście płacił Boryna, który szeptał Jagnie do ucha
czułe słówka, obiecując, że nie zabraknie jej „ptasiego mleka”. Jagna była smutna. Siedziała
w milczeniu, słuchając słów trzy razy starszego od niej narzeczonego. Dominikowa ponownie
rozpoczęła targi z przyszłym zięciem. Po długich namowach Boryna zgodził się na jej
warunki.

Ustalono, że w sobotę para da na zapowiedzi, a Maciej pojedzie do miasta i zrobi

zapis na Jagusię. Ta podziękowała mu, wypełniając wolę matki. W karczmie było coraz
więcej ludzi: wszyscy jedli, pili, a płacił…Maciej Boryna. Był tak oczarowany swoją
narzeczoną, że mimo wrodzonej oszczędności teraz nie liczył się z groszem. Dominikowa,
pożegnawszy się z przyszłym zięciem, zabrała córkę i pijanych synów odmawiających
powrotu, lecz obawiających się gniewu matki. Gdy opuścili pomieszczenie, do karczmy
wszedł młynarz z nowiną, że dziedzic sprzedał porębę na Wilczych Dołach. Wówczas Maciej
z chłopami odgrażali się dworowi. Przyrzekli, iż nie oddadzą lasu.

IX

Boryna przepisuje ukochanej sześć morgów, co jest powodem wrogiej atmosfery w domu. Nadchodzi Dzień Zaduszny
(„wypominki” za duszę zmarłych), podczas których Kuba opowiada Witkowi swoją historię.

Upłynęło parę dni od zmówin Jagny i Macieja. Deszcze w końcu ustały i przyszedł Dzień
Zaduszny. W Lipcach od rana bezustannie biły kościelne dzwony. Ich dźwięk unosił się nad
polami, lasami i przyległymi wioskami. Do wsi przylatywało ptactwo - znak nadchodzącej
srogiej zimy. Obsiadało przykościelne lipy, cmentarne drzewa. Starsi ludzie zapewniali, iż
nigdy nie widzieli o tej porze roku aż tyle ptactwa.
W ostatnią niedzielę mieszkańcy Lipiec usłyszeli w kościele pierwsze zapowiedzi o ślubie.
Narzeczeństwo w sobotę pojechało do urzędująego w mieście rejenta, gdzie Boryna zapisał
ukochanej obiecane sześć morgów pola. Teraz całe dnie przesiadywał u Jagusi. Zawsze
ubrany w odświętnie, nie przejmował się gospodarstwem; do domu przychodził jedynie na
noc, często pod wpływem alkoholu. W domu u Borynów panowała cisza. Józka całe dnie
snuła się po izbie, Antek przestał jeść i spać, zatykał usta, by nie krzyczeć. Serce mu pękało, a
dusza bolała. Drzwi od obór i chlewów stały otworem, inwentarz chodził po sadzie, lecz
starego Borynę to zupełnie nie obchodziło.
Po śniadaniu Kuba i Witek udali się do kościoła. Chłopak szedł boso (nie miał butów) i
głośno dzielił się swymi planami z rozmówcą. Gdy dorośnie, zamierza jechać do Warszawy,
nająć się jako parobek do pracy przy koniach i kupić sobie buty. Zbliżywszy się do kościoła,
po obu stronach drogi zobaczyli głośno modlących się żebraków. Weszli w końcu do zakrystii
i z trudem dostali się do otoczonego grupką ludzi organisty, który przyjmował pieniądze na
„wypominki” za dusze zmarłych, brał za to po sześć groszy, a imię nieboszczyka zapisywał w
specjalnym zeszycie. Gdy Kuba podał imiona bliskich i zapłacił, czekał na Witka: „Witek
ostał nieco w tyle, że go to po bosych nogach srodze deptali, ale się pchał, jak mógł, choć ta i
niejeden burknął, że to się to pod łokcie ciśnie a starszym zastąpia, pieniądze w garści ściskał
- dopiero kiej go dopchnęli do stołu, wprost organisty, zapomniał języka w gębie... (…)A on
co?... Wie to, kto jego mać? Kto ojciec?... Wie?... Ma to dać za kogo?... Jezu mój!
Jezusiczku... to ino gębę szeroko otworzył i te oczy modre i stojał nieruchawy jako ten głupi i
serce mu się skurczyło z bolenia, że ledwie zipał, ledwie mógł złapać tego dechu... i tak mu się
ckno zrobiło w dołku, jakby już miał ostatnią parę puścić... (…)i tak się trząsł w sobie, tak
dygotał każdą kosteczką, że ani zębów zewrzeć nie mógł, ani ustoić prosto; przysiadł w kącie
na podłodze, od oczów ludzkich, i płakał rzewnymi, sierocymi łzami..: - Matulu! Matulu! -
skamlało w nim cosik i oździerało mu duszę do dna. A pomiarkować nie mógł ni rozeznać,
czemu to wszyscy ojców mają, matki mają, a on jeden sierota, on jeden tylko, on jeden...”. W
końcu podał pierwsze imiona, które przyszły mu do głowy, zapłacił zarobionymi od Boryny
pieniędzmi i odszedł. Wraz z Kubą udał się za kościół, gdzie ksiądz wyczytywał imiona
zmarłych dusz, za które wszyscy zebrani się modlili.

Po południu w Dzień Zaduszny co roku w cmentarnej kaplicy odprawiano nieszpory.

Borynowie również się tam udali. Na cmentarzu przy wejściu stały beczki. Jedna należała do
księdza, druga do organisty, trzecia do Jambrożego, a reszta do żebraków. Każdy z
przychodzących musiał coś do każdej wrzucić, na przykład chleb, kiełbasę, słoninę, masło,
grzyby, a nawet motki przędzy (co najlepsze, dostawało się księdzu, co najgorsze –
żebrakom). Ludzie, szepcząc i płacząc, chodzili wśród mogił. Opuszczali cmentarz,
popędzani nadchodzącą nocą. Żebracze śpiewy umilkły, a wycie psów rozbrzmiewało w
całych Lipcach. Drogi opustoszały, karczmę zamknięto. Mieszkańcy wsi oddawali się
zadumie w zaciszu swych domów.

U Antka w izbie siedzieli Roch, Jambroży, Jagustynka,

Kłąb, Kuba z Witkiem – zabrakło jedynie Boryny, spędzającego czas w chacie Jagusi.
Wszyscy zajmowali ławy przed kominem, a każdy z nich na swój sposób myślał o mijającym
Dniu Zadusznym.
X

Antek szuka rady u księdza i kowala w sprawie przyszłego ślubu ojca. Hankę odwiedza jej biedny ojciec – Bylica. W końcu między

Borynami dochodzi do bójki o majątek, wskutek czego Maciej wygania syna i synową z domu.

Antek poszedł do księdza po radę w sprawie decyzji ojca, który zapisał ziemię Jagnie. Nie był
jednak zadowolony z wizyty - usłyszał, że ma słuchać ojca, bo sprzeciw to grzech śmiertelny.
Doszli do karczmy. Ksiądz zapytał, czemu siedzi tam tak dużo „pijasów” (pijanych chłopów),
na co usłyszał, że zebrali się w sprawie planowanej sprzedaży lasów przez dziedzica. Boryna
zarzekał się, że jeśli trzeba będzie, pójdzie po sprawiedliwość do sądu, a nawet weźmie
siekierę i sam obroni bór przed wycinką.
Pozostawiwszy księdza, Antek zaszedł do kowala, któremu poskarżył się na radę
duchownego. Odgrażał się, że jeżeli trzeba będzie, pójdzie do sądu po sprawiedliwość.
Usłyszał, by nie straszył, bo w przeciwnym razie ojciec wygoni go z chałupy. Do mężczyzn
dołączył wójt, on również bronił starego Boryny. Antek w szale gniewu wykrzyczał, że wójt
przepija gromadzkie pieniądze, a z dziedzicem na pewno zawarł jakiś układ w sprawie
sprzedaży lasu. Młody Boryna zamierzył się nawet na zaskoczonego urzednika, lecz w jego
obronie stanął kowal. Wściekły Antek opuścił towarzystwo myśląc, że wszyscy są przeciwko
niemu. Następnego dnia rano odwiedził kowala z przeprosinami za wczorajszy wieczór i
dowiedział się, że po południu starego Borynę odwiedzi kowalowa. Może uda się jej w dobrej
atmosferze rozmówić z Maciejem w sprawie zapisu poczynionego Jagnie.
Antek po powrocie od szwagra, którego nie lubił (nazywał go judaszem i skąpcem), zajrzał do
izby Boryny, w której zastał około dwadzieścioro wiejskich dzieci uczonych przez Rocha. W
swej części domu spotkał ojca Hanki. Stary, schorowany Bylica po obfitym posiłku zaczął
użalać się na swą drugą córkę Weronkę, z którą mieszkał (nie dawała ojcu jeść, zabrała
pierzynę, nie chciała dawać drzewa na opał, stale wysyłała go na żebry). Hanka była skłócona
z siostrą za to, że po śmierci zagarnęła wszystkie matczyne pamiątki, nie wywiązując się przy
tym z opieki nad ojcem. Gdy zaczęła oskarżać Weronkę, w obronie córki stanął Bylica,
usprawiedliwiając złe postępowanie kłopotami z wieloma dziećmi i problemami finansowymi
(jaj mąż zarabiał czterdzieści groszy dziennie u organisty przy młóceniu).

Po południu przyszła kowalowa wraz z dziećmi, gotowa czekać na powrót ojca nawet do

wieczora. W tym czasie z wiejskimi nowinami przybiegła Jagustyna, informując, iż Maciej na
wesele zaprosił organistów, księdza, młynarza – zapowiadało się najbogatsze wesele w
Lipcach.
Po powrocie stary Boryna usłyszał od swoich starszych dzieci - Antka i Magdy „radę” - by
zmienił zapis ziemi, ponieważ w przeciwnym razie spotkają się w sądzie. Zaczęła się kłótnia.
Hanka i Antek szkalowali wybrankę Macieja. Syn wyznał: „- I ja przywtórzę, że lakudra jest,
włók, ja! A spał z nią, kto chciał, ja!... - wołał nieprzytomnie i gadał, co mu ślina na język
przyniosła”. To spowodowało, iż gospodarz, w którym krew wrzała złością i gniewem –
uderzył go w twarz, rozpoczynając tym samym bójkę. Kobiety krzyczały, a walczących
rozdzielili dopiero zaalarmowani sąsiedzi. Zakrwawionego Antka zanieśli do jego izby.
Borynie nie stało się nic – wygonił sąsiadów, zamknął drzwi, usiadł przed kominem i
analizował słowa, które wykrzykiwał jego syn o Jagusi. Po chwili wyszedł z domu.
Następnego ranka Boryna nakazał Antkowi odejść z domu. Syn z synową spakowali skromny
dobytek i opuścili gospodarstwo. Przenieśli się do Bylicy, z którym zamieszkali w małej izbie
na końcu wsi, aż za karczmą. Pies Łapa również poszedł za nimi, powodując wybuch płaczu
przywiązanej do niego Józki (ojciec uspokajał ją, że pies wkrótce wróci, ponieważ u Antków
nie będzie miał co jeść). Izbę po synu Boryna kazał córce posprzątać i dać Rochowi. Cała
wieś szybko dowiedziała się o bójce i wypędzeniu Antka. Plotkom nie było końca.

XI

Huczne trzydniowe wesele Jagny i Macieja Borynów.

Nadszedł dzień ślubu Jagny. Przygotowania do wesela wymagały jeszcze sporo pracy.
Wcześniej wybielono wapnem cały dom (na zewnątrz i w środku), ustrojono gałęziami
świerczyny jego zewnętrzne ściany, opłotki udekorowano jedliną – pachniało jak w lesie.
Jagna w tak szczególnym dniu była smutna. Myślała o Antku, nie mogąc uwierzyć, że
podczas bójki z ojcem powiedział o niej tak niesprawiedliwe słowa, które donieśli jej ludzie.

Pomału zaczęli się schodzić pierwsi goście, zaproszeni nawet z okolicznych wiosek.
Przychodziły kumy, krewniaczki i dawnym obyczajem znosiły kury, chleby, placki, mąkę, a
nawet i srebrnego rubla. Wszystko to w podzięce za zaproszenie, by wynagrodzić gospodyni
poniesione straty. Kobiety „przepijały” z gospodynią po kieliszku gorzałki.
Muzykanci wyszli w tym czasie z chałupy wójta na drogę. Instrumenty przystroili wstążkami,
prowadząc sześciu drużbów Boryny. Potem wrócili po pana młodego, który pojawił się
wygolony, weselnie przystrojony i dał się poprowadzić do domu narzeczonej. Wszyscy
śpiewali, a wieś się przyglądała i podziwiała. Dominikowa z synami witała gości na progu.
Sień i podwórko były pełne ludzi. Młynarzowa z organiściną wyprowadziły Jagnę z izby, w
chwilę później obstąpiły ją druhny. Ubrana w białe aksamity panna młoda

wyglądała

pięknie,

czym wzbudzała zachwyt gości. Boryna chwycił ją za

rękę

i wspólnie uklękli przed

błogosławiąca ich matką

dziewczyny

. Jaguś padła do jej nóg z płaczem, żegnając się ze

wszystkimi.
Goście wyszli przed domu i ustawili się w szeregu, prowadzonym przez muzykantów: „A
potem Jagnę wiedli drużbowie - szła bujno, uśmiechnięta przez łzy, co jej jeszcze u rzęs
wisiały, weselna niby ten kierz kwietny i kiej słońce ciągnąca wszystkich oczy; włosy miała
zaplecione nad czołem, w nich koronę wysoką, ze złotych szychów, z pawich oczek i gałązek
rozmarynu, a od niej na plecy spływały długie wstążki we wszystkich

kolorach

i leciały za nią,

i furkotały kieby ta tęcza; spódnica biała rzęsisto zebrana w pasie, gorset z błękitnego jak
niebo aksamitu wyszyty srebrem, koszula o bufiastych rękawach, a pod szyją bujne krezy
obdziergane modrą nicią, a na szyi całe sznury korali i bursztynów aż do pół piersi opadały.
Za nią druhny prowadziły Macieja. Jako ten dąb rozrosły w boru po śmigłej sośnie, tak on
następował po Jagusi, w biedrach się ino kołysał, a po bokach

drogi

rozglądał, bo mu się

zdało, że Antka w ciżbie uwidział. A za nimi dopiero szła Dominikowa ze swatami, kowalowie,
Józia, młynarzowie, organiścina i co przedniejsi. Na ostatek zaś całą drogą waliła wieś
cała”. Ślub odbył się szybko, ponieważ ksiądz spieszył się do chorego. Po ceremonii
organista grał na organach, żegnając weselny orszak, podziwiany przez całą wieś.

Po powrocie Dominikowa zapraszała gości do stołu. Na najważniejszym miejscu usiedli

państwo

młodzi

, a obok goście „pierwsi po uważaniu” (po majątku, starszeństwie, aż do

druhen i dzieci). Drużbowie Boryny wraz z muzykantami zabawiali gości. Organista głośno
odmówił modlitwę, po której goście jedli, pili i gawędzili, a kucharki donosiły jedzenie,
pilnując, by na stole niczego nie zabrakło. Maciej bezskutecznie podtykał żonie jedzenie,
obiecując, że będzie jej z nim dobrze, ponieważ wynajmie dziewczynę do pomocy, by się nie
przepracowywała. Wśród tematów dyskusji najważniejszym była sprzedaż lasu.
Gdy zjedzono pierwsze dania i wypito trochę alkoholu, z izby uprzątnięto stoły, by zrobić
miejsce na tańce i zabawy. Wszyscy bawili się wesoło - i młodsi, i starsi. Po zakończeniu
obrządków oczepinowych kobiety w czepiec zbierały pieniądze od gości dla młodych. Jagusia
„przepijała” z zebranymi po kieliszku, lecz w oczach miała łzy. Boryna wpatrzony był w
młodą żonę jak w obraz. Zabawie nie było końca: „I tańcowali! ...Owe krakowiaki, drygliwe,
baraszkujące, ucinaną, brzękliwą nutą i skokliwymi przyśpiewkami sadzone, jako te pasy
nabijane, a pełne śmiechów i swawoli; pełne weselnej gędźby i bujnej, mocnej, zuchowatej
młodości i wraz pełne figlów uciesznych, przegonów i waru krwi młodej kochania pragnącej.
Hej! (...)”. Tak oto chłopski naród bawił się na najbogatszym weselu. O świcie jeszcze
tańczono, pito. Kto się zmęczył – odpoczywał, a potem ponownie wracał do

zabawy

.

XII

Umiera Kuba Socha, postrzelony przez borowego w nogę.

Nad ranem Jagustynka wygnała z wesela Witka, by poszedł zobaczyć, co dzieje się z chorym
Kubą. Na dworze panował mocny przymrozek, a w Borynowej chałupie Roch czytał nabożne
książki. Po wejściu do obory Witek został powitały przez psa Łapę, który wrócił od Antka i
Hanki. Chłopak nakarmił go weselną kiełbasą, po czym przyniósł choremu Kubie wiadro
wody i zasnął. Stary parobek przeczuwał, że umiera. Majaczył w gorączce tak, że przebudził
śpiącego. Prosił, by przyprowadzić z przyjęcia Jagustynkę lub Jambrożego znających się na
chorobach.

Oboje byli pijani i nie chcieli odwiedzić chorego. Pod wieczór przyszedł do Kuby Jambroży.
Chcąc zobaczyć chorą nogę, odwinął zakrwawione szmaty, odsłaniając spuchniętą i zropiałą
łydkę. Parobek przyznał, że parę dni temu był na polu, gdzie strzelił do niego borowy za to, że
wcześniej zabił zająca. Od tej pory Kuba leżał w stajni. Jambroży opatrzył nogę i obiecał, że
pójdzie do wójta po wóz, którym pojadą do szpitala, lecz chory nie zgodził się. Nie
przekonało go zapewnienie Jambrożego, że gdyby uciąć nogę w kolanie, wyzdrowienie
byłoby pewne. Weselnik wrócił na przyjęcie, zostawiając wyjącego z bólu, majaczącego i
mdlejącego parobka, który nie czuł już zdrętwiałej nogi.
U Dominikowej nadal trwało wesele. Szykowano się do przenosin młodej panny do
mieszkania męża. Najpierw goście przeprowadzili krowę, potem przenieśli skrzynię, pierzynę
i inne rzeczy otrzymane w wianie. Muzykanci szli przodem, prowadząc Jagusię z matką,
braćmi i weselnikami. Boryna czekał na nich na ganku swej chałupy wraz z kowalami i Józką.
„Dominikowa wniosła przodem w węzełku skibkę chleba, soli szczyptę, węgiel, wosk z
gromnicy i pęk kłosów poświęconych na Zielną, a gdy i Jaguś próg przestąpiła, kumy ciskały
za nią nitki wyprute i paździerze, by zły nie miał przystępu i wiodło się jej wszystko”. Młodzi
przyjmowali życzenia szczęścia i pomyślności. Ponownie rozpoczęto weselną ucztę.
Dominikowa z naganą obserwowała Szymka tańczącego z Nastką Gołębianką. Do
towarzystwa dołączyli wójt i Jambroży, zaczęto pić i jeść. Jagna podtykała gościom potrawy,
a Boryna chodził za nią krok w krok, co chwila całując młodą żonę.

Witek wywołał z przyjęcia Jambrożego, na którego czekał Roch. Poszli do stajni. Zobaczyli

leżącego we krwi parobka i brudną siekierę Kuba leżał przewieszony przez próg z odciętą
nogą. Otworzywszy oczy, powiedział, że „dziobnął” dwa razy i teraz nic go nie boli. Roch
postanowił jechać po księdza, więc poprosił towarzysza, by doglądał umierającego (Jambroży
jednak powrócił zaraz na wesele).
W czasie, gdy postanowiono, że następnego wieczoru w karczmie odbędą się poprawiny,
kuba żegnał się ze światem, składając duszę Panu Jezusowi.