Noktowizor

Przyrząd umożliwiający widzenie w ciemności, stosowany głównie dla potrzeb

wojskowych. Warunkiem pracy noktowizora jest oświetlenie przedmiotu promieniami

podczerwonymi. W tym celu można posłużyć się reflektorem podczerwieni, składającym

się z lampy żarowej, filtru przepuszczającego tylko podczerwień oraz zwierciadła

wklęsłego. Noktowizor pracujący razem z reflektorem nazywa się noktowizorem

aktywnym. Zasięg obserwacji za pomocš tego typu sprzętu jest niewielki (kilkadziesišt

metrów). Taki noktowizor jest duży, ciężki i zużywa dużo pršdu. Obserwujšcy sam może

stać się obserwowanym - żródło tak silnego promieniowania łatwo wykryć.

W użyciu są także noktowizory pasywne, pozwalające na obserwację przedmiotu

będącego źródłem podczerwieni.

Zasadniczą część noktowizora stanowi elektronooptyczny przetwornik obrazu, w którym

obraz optyczny w zakresie podczerwieni zostaje przetworzony w obraz widzialny przez

okular.

Noktowizor został wynaleziony przez

J.L. Bairda

w 1926 roku. Do dalszego rozwoju

noktowizora przyczyniły się prace V. K. Zworikina (1933 rok) nad lampą telewizyjną.

Pierwszy elektronooptyczny przetwornik obrazu zbudował V. K. Zworikin w 1933 roku.

Zastosowanie noktowizora do nocnego transportu i obserwacji terenu notuje się od 1941

roku (Niemcy), zaś do celowania od 1945 roku (USA). Najnowsze typy noktowizorów

pozwalają widzieć przedmioty oświetlone nawet bardzo słabym światłem np.

gwieździstego nieba.