Odjazd

str.-161

I znowu droga przede mną daleka.

Przeciągły stukot kół, pęd rwący.

Ostatnich domów rząd z przed oczu mi ucieka

Budząc do murów tych sentyment tlący.

Zmienia się obraz. Drży czuła powieka…

Błękitne niebo, pola, lasy siwe.

Nić wąskich dróg, smutne drzewa, rzeka…

Za chwilę – obojętnie wszystko minę.

A tylko myśl uparta wciąż powraca.

Jak błędnej drogi szlaki nieskończone.

I błyska jasno jak wśród mroków raca.

Wskazując tęsknot mych oddalną stronę.

Lokomotywa pędzi nie wstrzymana.

I monotonnie wagon się kolebie.

I – nowy obraz, czy fata-morgana?

Przez zamgloną szybę ja ujrzałem Ciebie.