CZĘŚĆ PIERWSZA:

KULTURA:



( łac. Cultura- uprawa ziemi)



Kultura definiuje całe życie człowieka



całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, a także ogół wartości, zasad i norm
współżycia przyjętych przez dane zbiorowości; wszystko to, co powstaje dzięki pracy
człowieka, co jest wytworem jego myśli i działalności.



Kultura dzieli się na: materialną, której zakres pokrywa się z pojęciem cywilizacja, i duchową -
ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, nauki, moralności, funkcjonujących w postaci
np. dzieł artystycznych, wierzeń, obyczajów, a także uznanych wartości, takich jak: prawda,
sprawiedliwość, wolność, równość itp.

Różne sposoby definiowania kultury:



Definicje opisowo-wyliczające. Traktują on kulturę jako określony zbiór przedmiotów, a
definiowanie kultury sprowadza się do wyliczania jej części składowych. Kryterium tego
zaliczania pewnych składników życia społecznego do obszaru kultury nie jest tu wyraźnie
sformułowane; kryterium to ma charakter intuicyjnego założenia. Zwolennikiem tego typu
kultury był E.B.Tylor, który podał następującą jej definicję: "Kultura, czyli cywilizacja (...) jest
to pojęcie obejmujące wiedzę, wierzenia, sztukę, moralność, prawo, obyczaje i inne zdolności
i przyzwyczajenia zdobyte przez człowieka jako członka społeczeństwa". W taki właśnie
opisowo-wyliczający sposób traktowali kulturę archeolodzy i etnografowie. Opisując grupy
społeczne czy narodowe badali ich wytwory kulturowe, takie jak: język, wierzenia, obrzędy,
teksty literackie, przedmioty codziennego użytku itd. Tego rodzaju elementy traktowali jako
wyznaczniki kultury danej zbiorowości, a samą kulturę rozumieli i opisywali jako zbiór
oryginalnych elementów.



Definicje historyczne. Kładą one nacisk na czynnik tradycji jako mechanizm przekazywania
dziedzictwa kulturowego; dla określenia kultury używają takich określeń jak: dziedzictwo,
tradycja, dorobek. Kulturę definiuje się tutaj jako charakterystyczny dla człowieka rodzaj
przekazu minionego doświadczenia przyszłym pokoleniom. Minione doświadczenia
człowieka wyraża się w "świecie przedmiotowym", a przekazywane jest kolejnym pokoleniom
w drodze wychowania i nauczania.



Definicje normatywne akcentują podporządkowanie się zachowań ludzkich normom,
wartościom i modelom. Wzory, modele i zasady wartościowania są traktowane jako
elementy konstytutywne kultury, a podporządkowanie się tymże normom j ako właściwość
zachowań kulturowych. Kultura jest tu pojmowana jako zespół norm obowiązujących
członków danej społeczności i warunkujących jej trwanie.



Definicje psychologiczne skupiają uwagę na psychicznych mechanizmach kształtowania się
kultury; analizują mechanizmy uczenia się, formowania nawyków kulturowych, internalizacji
norm obowiązujących w danej zbiorowości i wartości przez tę zbiorowość uznawanych za
oraz wpływ kultury na kształtowanie osobowości jednostek. Szczególny nacisk jest położony
w tych definicjach na uczenie się i naśladownictwo jako procesy przyswajania kultur

Korzenie różnorodności europejskiej:

 Bogata tożsamość kulturowa Europy

 Bogactwo kultury duchowej
 Osiągniecia cywilizacyjne
 Technika poszczególnych narodów

Kultura Europy wywodzi się z kręgów:

 Bałkańskich
 Wschodnich (koncentruje się wokół Konstantynopola, język grecki, świadomość i konieczność

kontynuowania tradycji cesarstwa rzymskiego)

 Zachodni (megalityczny)
 Kręg zachodni koncentrowany wokół Rzymu- łacina.

2 kręgi kulturowe:

 Grecja (krąg kultury arabskiej)
 Turcja

Źródła kultury Europejskiej:

a. Ateny- dziedzictwo świadomości obywatelskiej
b. Rzym- państwo i prawo, model władzy
c. Jerozolima- judaizm i chrześcijaństwo, monoteizm, demityzacja przyrody, chrześcijaństwo

kojarzone z jednostką, osobą, wartością- spadek po elementach, które zaznaczają obecność
w chrześcijaństwie

Wartości czysto- europejskie:

a. Nienaruszalność jednostki ludzkiej- indywidualizm, racjonalizm, sprawiedliwość
b. Podział władz
c. Różnorodność kulturowa
d. Jedność kulturowa
e. Wiele krajów zachodnich Europy do XVIII w. to państwa rządzone przez władców

absolutnych.

f. Wolność ekonomiczna, polityczna jednostki, człowiek jako wartość nadrzędna do XIX w.

Uwarunkowania stosunków kulturalnych:

a. bezpośrednie- główni wytwórcy informacji, świat cywilizacji i religii (wszystko to co jest

fragmentem kultury)

b. pośrednie- bieguny biedy i bogactwa, turystyka masowa, migracje

TOŻSAMOŚĆ KULTUROWA:



wszystko co wiąże się z odmiennością kulturową



elementy związane z unikatowością: żadna kultura nie wywarła wpływu na świat,



jedna z odmian tożsamości społecznej (zbiorowej).



Względnie trwała identyfikacja grupy ludzi i pojedynczych jej członków z określonym układem
kulturowym tworzonym przez zespół idei, przekonań, poglądów, z konkretnymi zwyczajami i
obyczajami oraz z danym systemem aksjologicznym i normatywnym. Zbiór wierzeń i
zachowań, wspólny język, który odróżnia grupy etniczne od siebie i od kultury dominującej.



3 uwarunkowania procesu integracji europejskiej:
a. Całokształt kultury starożytnej- grecka, rzymska, np. zdolność do abstrakcyjnego

myślenia, stworzenie podstaw kultury intelektualnej (filozofia), ukształtowanie form życia
publicznego np. prawodawstwo, administracja, system wartości etycznych

b. Wpływ chrześcijaństwa- pozwoliło na zachowanie wartości intelektualnej, gdyż

przywiazana jest z elementem religijnym, utworzyło własny system wartości, etyka
chrześcijańska,

c. Kultura nowożytna- odkrycia geograficzne (Europa otworzyła się na świat zewnętrzny-

internalizacja), rewolucja przemysłowa (spowodowała ogromne przeobrażenie w
dziedzinie życia społecznego), upodmiotowienie jednostki ludzkiej (dochodzi do
zwrócenia uwagi na znaczenie jednostki w życiu politycznym i społecznym)

CYWILIZACJA- to to samo co kultura, jakościowo różna, cywilizacja jako pojęcie nadrzędne wobec
kultury

PAMIĘĆ ZBIOROWA- jest zbiorem wspomnień, nie utożsamia się z historią. Pamięć zbiorowa, pamięć
społeczna – zespół wyobrażeń o przeszłości grupy, a także wszystkich postaci i wydarzeń z tej
przeszłości, które są w najróżniejszy sposób upamiętniane. Obejmuje również rozmaite sposoby tego
upamiętniania.

Pamięć indywidualna wyraża się w możliwości sięgnięcia wstecz do wydarzeń, które miały miejsce w
trakcie życia jednostki.

Globalizacja – ogół procesów prowadzących do coraz większej współzależności i integracji państw,
społeczeństw, gospodarek i kultur, czego efektem jest tworzenie się "jednego świata", światowego
społeczeństwa[1]; zanikanie kategorii państwa narodowego; kurczenie się przestrzeni społecznej i
wzrost tempa interakcji poprzez wykorzystanie technologii informacyjnych[2] oraz wzrost znaczenia
organizacji ponad- i międzynarodowych, w szczególności ponadnarodowych korporacji[3].

Globalizacja w wymiarze społeczno-kulturowym jest rezultatem rozwoju masowej turystyki,
wzmożonych migracji, komercjalizacji produktów kulturowych oraz rozprzestrzeniania się ideologii
konsumeryzmu. Do jej rozwoju przyczyniają się również działania marketingowe międzynarodowych
korporacji oraz rozwój masowych środków komunikacji. W tym kontekście często wspomina się
również o makdonaldyzacji społeczeństwa, amerykanizacji czy konsumpcjonizmie[24]. Tożsamość
narodowa ustępuje wobec identyfikacji ze społeczeństwem globalnym[25]. Przeciwwagą dla takich
zachowań jest spowodowany globalizacją powrót do korzeni kultur lokalnych.

Ulf Hannerz zakłada 4 scenariusze rozwoju kulturowej uniformizacji:



wariant globalnej homogenizacji – zanikają kultury lokalne, replikując wzory zachodniej
kultury dominującej;



wariant nasycenia kulturowego – powyższy proces zachodzi powoli, przez kilka pokoleń
stopniowo eliminowane są lokalne wzorce kulturowe;



wariant deformacji kulturowej – w procesie dyfuzji, kultura zachodnia jest przyjmowana po
uprzednim przefiltrowaniu, w wyniku czego przyjmowane są wartości niższego poziomu oraz
dostosowanie zachodnich wzorców do lokalnych tradycji;



wariant amalgamacji kulturowej – kultura zachodnia jest wzbogacana o elementy kultury
peryferii, a te przyjmują kulturę centrum selektywnie, dzięki dokonywaniu jej interpretacji
przez lokalnych twórców kultury

CZĘŚĆ DRUGA:

***kultura a stosunki międzynarodowe- teoria „końca historii” F. Fukuyama***



Francisa Fakuyama był amerykańskim politologiem i filozofem.



Teza, że wraz z końcem zimnej wojny nastąpiło definitywne zwycięstwo liberalnej
demokracji.



Tryumf Zachodu i zachodniej idei przejawia się w wyczerpaniu żywotnych alternatyw
systemowych zachodniego liberalizmu,



Nawet w 2 najwiekszych państwach komunistycznych (Zsrr CHINY) został zapoczątkowany
proces reform wolnorynkowych, a praktycznie cały świat doświadcza ekspansji
konsumpcyjnej kultury Zachodu.



Liberalna demokracja została przedstawiona jako ideologia uniwersalna, wyznaczająca
ostatnią fazę ideologicznej ewolucji ludzkości. Miała ukonstytuować ostateczną formę rządu,
stanowiącą rzeczywisty koniec historii



Fukuyama stwierdza, ze być może jesteśmy świadkami nie po prostu zimnej wojny czy
przemijania pewnego okresu w powojennej historii świata, lecz kopńca historii jako takiej-
końcowego punktu ideologicznej ewolucji ludzkości i uniwersalizacji zachodniej liberalnej
demokracji jako ostatecznej formy rządu.



W XX w wg Fukuyamy liberalizm miał 2 największych wrogów: Faszyzm i Komunizm. Obie te
ideologie upadły, głownie pod naporem własnych słabości,



Faszyzm wyrażający wrogość wobec liberalizmu, upatrywał fundamentalne sprzeczności
społeczeństw liberalnych w ich politycznej słabości, materializmie, dezintegracji i braku
wspólnoty Zachodu, głosił, ze sprzeczności te może usunąć tylko silne państwo, które stworzy
nowy lud na bazie czystości narodowej.



Komunizm- Marks twierdził, że społeczeństwo liberalne zawiera w sobie fundamentalną
sprzeczność, której nie można rozwiązać w jego ramach- sprzeczność miedzy kapitałem a
pracą.



Fukuyama podzielił dzieje ludzkości n trzy etapy:
1. Dzieje ludzkości od czasu zakończenia zimnej wojny
2. Etap przejściowy, związany z przeobrażeniami dokonującymi się w strukturach polit,

gosp, kult. Wielu państ.

3. Definitywne zwycięstwo liberalno-demokratycznej wizji świata.



Tylko liberalna demokracja nie jest obciążona fundamentalnymi wadami, sprzecznościami
wew oraz niedostatkiem racjonalności, czyli tym, co wiodło dawne ustroje do upadku.



Nie wyklucza, ze współczesne demokracje liberalne są bez wad, jednak ich problemy
wynikają nie z wew. Słabości systemu, ale z niepełnej jego realizacji: Zasady wolności i
równości.



Fukuyama odpowiada pzoytwynie an pytanie czy swiat zmierza ku liberalnej demokracji,
uważa że dzieje się tak z 2 powodów:
a. Należy odwołać się do nauk przyrodniczych, by wyjaśnić filozofię i historię. Rozwój

kapitalizmu jest zgodny z prawem przyrody. Nowoczesna technologia sprawiła, że
możliwa stała się nieksończona kumulacja dóbr, a także zaspokajanie wzrastających
ludzi=kich potrzeb. Te procesy przyczyniły się do wzrostu homogeniczności społeczeńst,
niezależnie od ich dziedzictw akulturowego i doswiadzceń historycznych.

b. Życie człowieka ma też pozaekonomiczne aspekty. Kluczem do zrozumienia podstaw

liberalnej demokracji jest walka o uznanie jako paradygmat stosunków międzyludzkich i
międzynarodowych. Paradygmat ‘walki o uznanie’ pozwala zrozumieć naturę polityki
miedz. Wyjściem z błędnego koła nieustannej walki o uznanie jest liberalna demokracja.
Zastąpiła ona irracjonalne pragnienie bycia uznanym z apotężniejszego, potrzebę bycia
uznanym za równego. Dzięki temu świat został przygotowany do tego, aby zrezygnować
w pewnym zakresie z wojen, narody uznały bowiem prawo innych do równego
traktowania.



Koniec historii będzie bardzo smutną epoką. Walka o uznanie, gotowość ryzykowania życia w
imię abstrakcyjnych celów, powszechna ideologiczna, która wymagała śmiałości i odwagi-
wszystko to ustąpi miejsca kalkulacji ekonomicznej, nieustannemu rozwiazywnaiu
problemów technicznych, zainteresownaiu środowiskiem i zaspokajaniu wyszukanych
potrzeb konsumpcyjnych.



W okresie posthistorycznym nie będzie ani sztuki, ani filozofii, a stała opieka nad muzeum
ludzkiej historii.



:może to wszystko spowoduje że historia rozpocznie się jeszcze raz; smutek, refleksja,
nostalgia



Wpsółcześnie do wrogów demokratyzacji świata zalicza: nacjonalizm, konflikty etniczne,
muzułmańską teokrację, azjatycki miękki autorytaryzm czy neobolszewizm.

CZĘŚĆ TRZECIA:

1. Polityka brandingu w Polsce



Inwestowanie w marke narodową, budowanie programu mraki narodowej, swojego
wizerunku w kraju i poza granicami.



Rząd podjął działania majace na celu poprawę negatywnej sytuacji związanej z pozycją
konkurencyjną naszego kraju i wizerunkiem kraju, zawowocowało to przyjęciem w 2003 roku
„ programu promocji gospodarczej polski do roku 2005”. Program ten zakładał, że
priorytetem polityki handlowej PL jest wzrost jej udziału w miedz. stos. Gosp. Za pomocą:
promocji pl towarów, dopływ inwestycji zagranicznych. Powołano radę Promocji
Gospodarczej, rozwój promocji marki polskiej, w celu budowy wizerunku. „program
marketingu narodowego”, stworzenie systemu identyfikacji wizualnej marki narodowej przez
wykreowanie nowego logotypu narodowego.

2. UNESCO w PL

Lista Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO jest rejestrem
najcenniejszych obiektów na świecie. Została utworzona w 1978 roku, aby chronić światową
spuściznę kulturalną i naturalną. Na pierwszą listę dziedzictwa UNESCO zostały wpisane dwa
obiekty z Polski: Kraków i Wieliczka. Dziś znajduje się na niej czternaście unikatowych miejsc:
Stare miasto w KR, kopalnia soli w Wieliczce, Auschwitz-Birkenau, Puszcza Białowieska, Stare
Miasto w Wawie, stare miasto w Zamosciu, śrendiowieczny zespół miejski w TRN, zamek
krzyżacki w Malborku, Kalwaria Zebrzydowksa, Kościół Pokoju w Jaworze i Świdnicy,
Drewniane kościoły w płd małopolsce, Park Mużakowski, Hala 100-lecia we Wrocławiu,
Kopalnia soli w Bochni.

3. Miedzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie

Działalność Międzynarodowego Centrum Kultury skupia się na wielowymiarowym podejściu
do dziedzictwa kulturowego. Nasze zainteresowania obejmują: dorobek cywilizacji
europejskiej, wielokulturowość Europy Środkowej, tożsamość i pamięć, dialog kultur i
społeczeństw, ochronę zabytków, politykę kulturalną, fenomen miasta historycznego, a także
genezę i rozwój sztuki nowoczesnej.

Międzynarodowe Centrum Kultury to:
• miejsce spotkań i refleksji na temat dziedzictwa,
• ośrodek badań nad dziedzictwem,
• biblioteka wiedzy z zakresu dziedzictwa,
• centrum informacji o dziedzictwie oraz
• przystań sztuki i architektury.

MCK jest narodową instytucją kultury o charakterze naukowo-badawczym, edukacyjnym i
informacyjnym. Hasłem wywoławczym naszej działalności jest interdyscyplinarność. Działamy
na wielu polach, łączymy różne punkty widzenia, korzystamy z dorobku wielu dziedzin, by w
sposób jak najszerszy, a równocześnie spójny i obiektywny móc dzielić się wiedzą z zakresu
dziedzictwa kulturowego w wymiarze uniwersalnym. Naszą podstawową misją jest
kształtowanie i propagowanie nowej postawy wobec wspólnego dziedzictwa europejskiego,
wspieranie kulturalnej integracji Europy i ochrony jej dorobku kulturowego.

Międzynarodowe Centrum Kultury zainaugurowało działalność 29 maja 1991 roku, podczas
odbywającej się w Krakowie Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE), na
której, po raz pierwszy po upadku Żelaznej Kurtyny, przedstawiciele państw Wschodu i
Zachodu debatowali o sprawach kultury i dziedzictwa. MCK było pierwszą instytucją kultury
nowej generacji, założoną w Polsce – z inicjatywy pierwszego niekomunistycznego rządu
Tadeusza Mazowieckiego – na której siedzibę obrano Kraków. Wybór nie był przypadkowy,
gdyż od dwustu lat Kraków, jako ważna metropolia europejska, stanowi laboratorium myśli o
dziedzictwie. Od początku istnienia, MCK mieści się w zabytkowej, pamiętającej czasy
średniowiecza kamienicy „Pod Kruki” przy Rynku Głównym. Położenie w centrum Krakowa, a
zarazem w sercu Środkowej Europy, ułatwia realizację naszej misji, polegającej na wspieraniu
kulturalnej integracji Europy i ochrony jej dziedzictwa kulturowego.

4. Polska Organizacja Turystyczna

Polska Organizacja Turystyczna jest jedną z ponad 200 działających na świecie

narodowych organizacji turystycznych. Naszym celem jest wypromowanie Polski

jako kraju atrakcyjnego dla turystów, nowoczesnego, z wysokimi standardami

usług i korzystnymi cenami. Nasze działania na rzecz promocji i rozwoju turystyki

polskiej prowadzimy, zarówno w kraju jak i zagranicą.
Jednym z zadań promocyjnych POT jest organizacja stoisk narodowych na największych
krajowych i zagranicznych targach turystycznych. Wystawcami na tych stoiskach są
przedstawiciele branży i samorządów. Wiele zagranicznych imprez targowych objętych jest
dofinansowaniem POT, co oznacza, że koszt dla wystawców polskiego stoiska narodowego
jest niższy niż dla wystawców indywidualnych wystawiających się indywidualnie.

Ważną aktywnością POT jest organizacja podróży studyjnych dla polskich i zagranicznych
dziennikarzy oraz podróży edukacyjnych dla touroperatorów. Celem tych podróży jest
przedstawienie w sposób ciekawy i przekonujący najbardziej cennych zakątków Polski. Ich
efektem są później liczne artykuły na temat Polski pojawiające się w uznanych tytułach prasy
konsumenckiej i branżowej. Podróże edukacyjne dla touroperatorów owocują natomiast
nowymi ofertami wyjazdów do Polski w poszczególnych krajach.

Równie ważną częścią działalności POT jest przygotowanie i druk wydawnictw promocyjnych
o Polsce. Foldery POT wydawane są w 12 językach. Swoją tematyką obejmują wszystkie
zagadnienia interesujące potencjalnego turystę, poczynając od zabytków UNESCO, poprzez
walory zabytkowe poszczególnych miast i regionów, poprzez turystykę aktywną, biznesową i
uzdrowiskową, na tradycjach i polskiej kuchni kończąc.

Wydawnictwa POT, dzięki charakterystycznej szacie graficznej i ciekawej, bogatej tematyce
są rozpoznawalne i uznawane za jedne z najlepszych na świecie. Ponadto Polska Organizacja
Turystyczna wspiera działalność wydawniczą regionów poprzez dofinansowanie
najciekawszych broszur wydawanych przez regionalne organizacje turystyczne.

Coraz mocniej rozwija się także działalność Convention Bureau of Poland, odpowiedzialnego
za promocję Polski jako atrakcyjnej destynacji dla organizacji spotkań i wydarzeń
biznesowych. To pierwszy kontakt dla wszystkich, poszukujących informacji dotyczących
partnerów biznesowych i obiektów konferencyjnych oraz planujących zorganizować kongres
stowarzyszenia lub wydarzenie korporacyjne w Polsce.

Polska Organizacja Turystyczna realizuje swoje cele na poszczególnych rynkach poprzez
swoje przedstawicielstwa (POIT) w 14 krajach świata. Polskie Ośrodki Informacji Turystycznej
pełnią funkcję narodowych punktów informacji turystycznej, są organizatorami licznych
imprez, wystaw i stoisk wystawienniczych na największych targach turystycznych. W ich gestii
leży także badanie podlegającego im rynku, prowadzenie kampanii i akcji reklamowych,
zachęcanie dziennikarzy i touroperatorów do zainteresowania się Polska.

Współpraca z zagranicznymi placówkami MSZ, wieloletnia obecność na rynku, dobra
znajomość realiów, kultury i tradycji danego kraju sprawiają, że pracownicy ośrodków
zagranicznych POT w wyjątkowo skuteczny sposób wyczuwają tendencje i prądy w turys tyce i
w ich rytm kształtują wizerunek Polski, co pozwala na spójne i efektywne promowanie Polski
w Europie i na świecie. Dzięki temu Polska staje się coraz częściej popularnym celem podróży
dla turystów z całego świata.

W ramach działań promocyjnych na płaszczyźnie krajowej, Polska Organizacja Turystyczna
ściśle współpracuje z samorządami, instytutami kultury, branżą turystyczną oraz
regionalnymi i lokalnymi organizacjami turystycznymi. Tzw. ROT-y i LOT-y stanowią forum
współpracy samorządów terytorialnych, zawodowych organizacji branżowych i podmiotów
gospodarczych działających w turystyce. Ich zadaniem jest koordynacja działań promocyjnych
w województwie lub gminie i powiecie tworzenie atrakcyjnego wizerunku regionu oraz
stymulowanie do tworzenia i rozwoju produktów turystycznych. Obecnie wszystkie
województwa posiadają swój ROT i od kilku do kilkunastu LOTów. Współpraca z tymi
podmiotami pozwala na połączenie inwencji i działań promocyjnych na poziomie lokalnym ze
strategią promocji i funduszami POT.

Efektem tej współpracy są licznie organizowane imprezy promujące wśród krajowych i
zagranicznych turystów regiony, miasta i poszczególne lokalne produkty turystyczne.
Wspólnie organizowane są także stoiska na targach, konkursy,seminaria i konferencje.
Wszystkie te działania mają na celu popularyzację naszego kraju, przyczyniają się też do
wzrostu świadomości nt. turystyki – jej pozytywnego wpływu na gospodarkę państwa
takiego, jak na przykład wzrost liczb miejsc pracy.

Polska Organizacja Turystyczna zajmuje się Internetowym Systemem Informacji Turystycznej
(ISIT). W przyszłości system ten ma stać się narodową bazą informacji o wszelkich
podmiotach działających w branży turystycznej (hotele, obiekty noclegowe, restauracyjne i
konferencyjne, biura podróży, touroperatorzy, organizacje i zrzeszenia turystyczne itd.)

5. Instytut Adama Mickiewicza

WIZJA: Polska kreatywnym zagłębiem Europy.MISJA: Uwiarygodnić Polskę, jako
niezastąpione ogniwo międzynarodowego obiegu idei, wartości i dóbr kultury najwyższej
próby.CEL: Wzrost wartości marki Polska oraz zwiększenie skuteczności i efektywności
komunikacji brandu Polska w wymiarze kultury.
DZIAŁALNOŚĆ
Stała działalność Instytutu Adama Mickiewicza:
opowiadamy Polskę za granicą i aktywnie uczestniczymy w wydarzeniach kulturalnych na
świecie takich jak festiwale, targi czy wystawy;
tworzymy i aktualizujemy zintegrowany system informacji o polskiej kulturze oraz
rozpowszechniamy te informacje - także w językach obcych - w światowych zasobach www;
tworzymy i gromadzimy materiały informacyjne i promocyjne (wielojęzyczne wydawnictwa,
ilustracje, nagrania, filmy, programy literackie, projekty wystawiennicze) oraz udostępniamy
te materiały zainteresowanym osobom i instytucjom w Polsce i za granicą;

przygotowujemy dla zagranicznych profesjonalistów kultury, badaczy i specjalistów z różnych
dziedzin niezbędne materiały i informacje o Polsce i polskiej kulturze;
organizujemy wizyty studyjne międzynarodowych kuratorów, promotorów, selekcjonerów,
krytyków i twórców.
PROJEKTY
W latach 2001-2013 Instytut Adama Mickiewicza zrealizował projekty promocyjne w 26
krajach, m.in. w Wielkiej Brytanii, Rosji, Izraelu, krajach Beneluksu, Hiszpanii, Austrii, Szwecji,
Francji, Niemczech, na Ukrainie, Litwie, a także w Algierii, Maroku, Indiach i w Chinach. W
ramach dotychczas zrealizowanych projektów IAM zaprezentował ponad 4000 wydarzeń
kulturalnych, które obejrzało 40 000 000 widzów na trzech kontynentach.
W roku 2011 Instytut Adama Mickiewicza zrealizował program kulturalny w związku z
polskim przewodnictwem w Radzie Unii Europejskiej. Projekt obejmował 10 stolic Brukselę,
Paryż, Londyn, Berlin i Madryt a poza Unią Europejską Moskwę, Kijów, Mińsk, Pekin i Tokio.
Rok 2013-2015 to realizacje projektów m.in. w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Korei, Chinach,
Japonii, USA, Rosji i Turcji.
4 stycznia 2013 w Warszawie powołana została Rada Instytutu Adama Mickiewicza. W jej
skład weszli wybitni przedstawiciele polskiego życia społecznego:
prof. dr hab. Jerzy Buzek - europoseł - przewodniczący Rady
Członkowie:
dr Włodzimierz Cimoszewicz - senator RP
prof. dr hab. Jerzy Hausner - członek Rady Polityki Pieniężnej
Jerzy Koźminski - prezes Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności
dr Monika Smoleń - podsekretarz Stanu MKiDN
Katarzyna Kacperczyk - podsekretarz Stanu MSZ
prof. dr hab. Edmund Wnuk - Lipiński - honorowy rektor Collegium Civitas
Powołania na stanowisko Przewodniczącego i członków Rady wręczył Minister Kultury i
Dziedzictwa Narodowego Bogdan Zdrojewski. Podczas pierwszego posiedzenia Rady, które
odbyło się w Instytucie Adama Mickiewicza, przyjęty został Regulamin Rady. Oceniono
dotychczasową działalność IAM w latach 2008 - 2012 i zaopiniowano plan działań na lata
2013 - 2017.

STRUKTURA IAM
1 lipca 2010 r. została zatwierdzona nowa, macierzowa struktura Instytutu Adama
Mickiewicza, która dostosowana jest do specyfiki jego działalności. Cechuje się niezwykłą
przydatnością do celów efektywnego zarządzania projektowego i stwarza warunki do pracy
interdyscyplinarnej. To nowoczesne rozwiązanie umożliwia nam elastyczne zarządzanie
zasobami ludzkimi i materialnymi, a także zwiększa motywację i możliwość zdobywania
nowych umiejętności przez pracowników.

Struktura tak dobrze dopasowana do specyfiki działalności Instytutu gwarantuje najwyższą
jakość przeprowadzanych przez nas projektów i przekłada się na wysoki poziom satysfakcji
naszych partnerów.

6. Instytuty Polskie za pomocą instrumentów, które stanowią dyplomacja publiczna i kulturalna,

czynią starania, by Polska była obecna i doceniana wszędzie na świecie. Identyfikuj ą

najważniejsze obszary, formy i koncepcje działań na rzecz promocji kraju, międzynarodowej
rozpoznawalności i konkurencyjności Polski, a skutecznie je wykorzystując, umacniają jej
pozycję polityczną, gospodarczą i cywilizacyjną. Codziennie dbają o budowę pozytywnego
wizerunku Polski na świecie.
Działania 23 Instytutów Polskich uwiarygodniane są poprzez tworzenie wokół nich kręgu
miejscowych przyjaciół i promotorów Polski, złożonego z osób o wysokim autorytecie,
należących do środowisk opiniotwórczych. To IP najlepiej znają lokalne realia i grupy
docelowe, do których kierowane są przedsięwzięcia promocyjne kreujące rozpoznawalność i
atrakcyjność narodowej marki. Aby ją skutecznie promować, stale współpracują z partnerami
krajowymi, jak np. Polski Instytut Sztuki Filmowej, Instytut Fryderyka Chopina czy też Instytut
Adama Mickiewicza.
Instytuty Polskie są placówkami podległymi Ministerstwu Spraw Zagranicznych, których
naczelnym zadaniem jest upowszechnianie polskiej kultury, wiedzy o historii oraz
dziedzictwie narodowym w świecie, a także promocja współpracy w dziedzinie kultury,
edukacji, nauki oraz życia społecznego. W wielu miejscach Instytuty Polskie pełnią też rolę
wydziałów do spraw kultury i nauki Ambasad RP.
Instytuty Polskie spełniają funkcje kompetentnych centrów promocji wiedzy o Polsce przez
działalność informacyjno-edukacyjną oraz zapewnienie polskiej obecności w życiu
kulturalnym poszczególnych krajów. Głównymi zadaniami tych placówek jest wprowadzanie
polskiej kultury do najważniejszych ośrodków krajów ich funkcjonowania oraz dbałość o
zapewnienie znaczącej polskiej obecności w przedsięwzięciach międzynarodowych, a także
działanie na rzecz nawiązywania trwałych kontaktów między polskimi i zagranicznymi
partnerami, aktywnymi w sferze międzynarodowej wymiany kulturalnej. Najkorzystniejszą
formą organizacji wydarzeń promocyjnych jest współprodukcja z lokalnymi, renomowanymi
instytutucjami kultury, co z jednej strony obniża koszt prezentacji po stronie polskiej, a z
drugiej stanowi gwarancję dotarcia do miejscowego wyrobionego odbiorcy.
Misją dyplomacji kulturalnej jest skuteczne oddziaływanie na możliwie najszersze miejscowe
środowiska artystyczne, eksperckie i opiniotwórcze. Budowanie dobrych, ścisłych kontaktów
z przedstawicielami mediów należy do priorytetów działalności Instytutów Polskich.
Instytuty Polskie uwzględniają w swej działalności budowanie grona przyszłych
sprzymierzeńców w dziele popularyzacji polskiego dorobku - pracowników i studentów
wydziałów polonoznawczych, polonistyk, slawistyk i studiów środkowoeuropejskich, a także
pracują na rzecz udziału polskiej kadry naukowej w procesie kształcenia młodzieży w kraju
urzędowania.
Wsparcie ze strony polskiej dla działalności Instytutów Polskich w świecie zapewniają - poza
MSZ - krajowe instytucje kultury, które w swoich zadaniach umieściły współpracę
międzynarodową, m.in. Polski Instytut Sztuki Filmowej, Instytut Książki, Instytut Teatralny,
Narodowy Instytut Fryderyka Chopina oraz Instytut Adama Mickiewicza.
Program działalności Instytutów Polskich jest realizowany przz zespoły składające się z
sześciu do ośmiu osób, w tym: dyrektor oraz zazwyczaj jeden pracownik merytoryczny
delegowany z kraju, dwóch lub trzech ekspertów miejscowych, posiadających doskonałą
znajomość języka i warunków kraju urzędowania oraz wyrobione kontakty w miejscowych
środowiskach kulturalnych, a także dwóch pracowników pomocniczych. Skład ten może
ulegać niewielkim modyfikacjom ze względu na miejscowe uwarunkowania.

7. MSiT

Ministerstwo Sportu i Turystyki
2010-12-21
Ministerstwo Sportu i Turystyki, utworzone na podstawie § 1 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 23 sierpnia 2005 r. w sprawie utworzenia Ministerstwa Sportu i Turystyki (Dz. U. Nr
165, poz. 1368, z późn. zm.), zapewnia obsługę Ministra Sportu i Turystyki, kierującego
działami administracji rządowej:
kultura fizyczna – na zasadach określonych w szczególności w ustawie z dnia 25 czerwca 2010
r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857, z późn. zm.).
turystyka – na zasadach określonych w szczególności w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o
usługach turystycznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 z późn. zm.).

8. Dyplomacja publiczna

Dyplomacja publiczna prowadzona przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP to zestaw działań o
charakterze strategicznym, koncepcyjnym, analitycznym, koordynacyjnym i wykonawczym, które
poprzez kształtowanie postaw społecznych i opinii publicznej za granicą wpływają na realizację
istotnych interesów Polski w świecie, używając narzędzi i metod spoza obszaru tradycyjnej
dyplomacji jako obszaru relacji międzypaństwowych. Celem nadrzędnym dyplomacji publicznej jest
uzyskiwanie za granicą zrozumienia i poparcia dla polskiej racji stanu i polityki władz RP. Stanowiąc
uzupełnienie dla tradycyjnej dyplomacji, jest działalnością skierowaną do zagrani cznych instytucji,
organizacji i społeczeństw.

Prowadzona wielokierunkowo dyplomacja publiczna realizowana przez MSZ RP obejmuje szerokie
spektrum działań o charakterze informacyjnym, stawiających sobie za cel kształtowanie przychylnej
Polsce zagranicznej opinii publicznej, poprawę i obiektywizację wiedzy i zrozumienia naszego kraju,
jego historii, wkładu Polski i Polaków w rozwój Europy i świata, wzmocnienie prestiżu naszego kraju
na arenie międzynarodowej, stymulowanie kontaktów i współpracy pomiędzy zagranicznymi i
polskimi partnerami. Istotnym zadaniem jest także wzmocnienie wizerunku naszego kraju jako
ważnego państwa w Europie, promotora europejskiej polityki wschodniej, mocnego ogniwa Sojuszu
Północnoatlantyckiego, kraju cywilizacyjnego sukcesu, którego obywatele cenią sobie wolność i
umieją się nią dzielić, kraju udzielającego coraz większej pomocy rozwojowej, wspierającego swoją
diasporę, kraju bezpiecznego, posiadającego stabilne perspektywy rozwoju dzięki przynależności do
Unii Europejskiej i NATO, wartościowego partnera politycznego, gospodarczego, naukowego,
społecznego i kulturalnego.

Departament Dyplomacji Publicznej i Kulturalnej

W ramach realizacji zadań polskiej polityki zagranicznej działa na rzecz upowszechniania polskiej
kultury, nauki i edukacji. We współpracy z Instytutami Polskimi, Ambasadami i Konsulatami
Generalnymi dba o zapewnienie obecności polskich twórców i artystów w najważniejszych
wydarzeniach kulturalnych na całym świcie. Czyni starania na rzecz widoczności polskiego głosu w
najistotniejszych światowych debatach. Negocjuje umowy międzynarodowe obejmujące współpracę
w zakresie kultury, edukacji, nauki i informacji oraz wymiany młodzieży. Współpracuje z
zagranicznymi i krajowymi instytucjami, ośrodkami opiniotwórczymi, organizacjami pozarządowymi
oraz mediami za granicą.

Poland.gov- oficjalny portal promocyjny RP



2001 dni kultury pl w Rosji



2005 –||- w chinach, algieri



2006/2007 indie



2007 maroko



Festiwale, wystawy expo w Szanghaju



„rok szopenowski” 2010