Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
Wstęp
1. Relacja między czynnikiem politycznym a gospodarczym
2. Podstawowe elementy procesu gospodarczego
3. Rynek i gospodarka rynkowa
4. Międzynarodowe stosunki gospodarcze
5. Międzynarodowe organizacje gospodarcze
Słownik
Bibliografia
Wstęp
Państwo funkcjonuje w ramach określonych uwarunkowań gospodarczo-
społecznych, które w dużym stopniu wpływają na jego strukturę, formy
organizacyjne, a także system polityczny. Z czynnikiem gospodarczym w znacznej
mierze powiązany jest charakter stosunków społecznych w danym państwie.
Zdolność do zabezpieczenia przez państwo szeroko rozumianych potrzeb
społecznych zależna jest od kondycji gospodarczej państwa. Z kolei relacje między
władzą a sferą gospodarczą mają kluczowe znaczenie z punktu widzenia realizacji
interesów danych grup społecznych.
1
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
1. Relacja między czynnikiem politycznym a gospodarczym
Na związki, jakie zachodzą między sferami polityczną i gospodarcza, zwrócił już
uwagę Arystoteles. Jednakże dopiero w okresie nowożytnym problem ten stał się
przedmiotem systematycznych rozważań.
Obecnie w badaniach o charakterze politologicznym uwzględnia się w pełni
znaczenie czynnika gospodarczego. Procesy gospodarcze w okresie rozwoju
historycznego przybierały zróżnicowane — stosowane do danej epoki — postacie.
Ich wspólnym elementem pozostawała zawsze sfera związana z ludzką działalnością
mającą na celu wytwarzanie dóbr, ich dystrybucję i wymianę. Właśnie te podstawowe
cele w dużym stopniu wpływały na charakter, zakres, a także sposób funkcjonowania
procesów politycznych.
Państwo pozostaje zależne w znacznej mierze od czynnika gospodarczego, od
poziomu rozwoju gospodarki krajowej, jej zdolności do zapewnienia podstawowych
potrzeb społecznych, a także konkurencyjności w stosunku do innych państw.
Pojawiły się tendencje do traktowania sfery gospodarczej jako głównego czynnika
wpływającego na charakter państwa, zdolności do realizacji jego podstawowych
celów, a także pozycji na arenie międzynarodowej. Stanowisko to można określić
mianem determinizmu ekonomicznego. Jest ono efektem przydawania
nadmiernego znaczenia czynnikowi gospodarczemu w analizie procesów oraz
instytucji politycznych przy relatywizowaniu pozostałych elementów (politycznych,
społecznych, ideologicznych, religijnych czy też kulturalnych). Sfera gospodarcza
niewątpliwie odgrywa istotną rolę w procesach politycznych, a także ma wpływ na
strukturę państwa, zakres i charakter jego działania, ale nie może być traktowana
jako jedyny czynnik brany pod uwagę przy wyjaśnianiu istoty sfery politycznej.
Podejście deterministyczne zakłada bowiem relatywizacje znaczenia elementu
politycznego i ujmowanie go jedynie jako pochodną procesów ekonomicznych.
2
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
Także relacje między państwami jawią się wówczas (przy przyjęciu modelu
deterministycznego) jako wypadkowa układów gospodarczych w skali regionalnej lub
globalnej. Znaczenie czynnika politycznego zostaje wtedy zredukowane. Na czoło
wysuwają się procesu ekonomiczne, które określają zakres i charakter procesów
zachodzących w stosunkach międzynarodowych.
Właściwym wydaje się więc takie podejście, które wskazuje relacje między różnymi
czynnikami, wśród których element gospodarczy nie jest dominujący. Bowiem to, co
jest polityczne, nie może być wyłącznie funkcją gospodarki. Stąd też właściwsze
wydaje się podejście interdyscyplinarne, a więc uwzględniające także pozostałe
czynniki, które wpływają na zachodzenie procesów politycznych oraz występowanie
określonych struktur instytucjonalnych. Tego typu ujecie pozwala na głębsze
wyjaśnianie procesów politycznych. Ma to znaczenie nie tylko teoretyczne, ale
również praktyczne. Pozwala na unikanie jednostronnych, dogmatycznych decyzji
podejmowanych przez daną ekipę polityczną.
Decyzje podejmowane w sprawach gospodarczych przez rząd mają ze swej natury
charakter polityczny, a ich skutki odnoszą się do wymiaru społecznego. Działania
polityków nie muszą być powodowane zjawiskami natury gospodarczej, ale mogą
być wynikiem określonej gry politycznej, prowadzonej w celu utrzymania się przy
władzy, względnie — uzyskania odpowiedniego poparcia społecznego. To ostatnie
jest niezbędne zwłaszcza w systemie demokratycznym, gdzie dana ekipa sprawująca
władzę (najczęściej reprezentującą daną partię polityczną) musi się poddać się
ocenie w przypadku kolejnych wyborów do parlamentu. Nietrafność decyzji w
sprawach gospodarczych, brak konkretnych efektów w sferze zaspakajania potrzeb
społecznych może oddziaływać na preferencje elektoratu i decydować o braku
sukcesu wyborczego.
W systemach autorytarnych bądź totalitarnych decyzje gospodarcze podejmowane
są w sposób woluntarystyczny (bez liczenia się z opinia publiczną) przez rządzące
grupy o charakterze oligarchicznym lub przez dyktatorów. Nie ma więc możliwości —
tak jak w przypadku systemu demokratycznego — ich społecznej weryfikacji. Może
3
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
natomiast dochodzić do otwartych protestów, przybierających gwałtowny charakter,
których rezultatem może być nawet upadek władzy. Nie zmienia to jednak zazwyczaj
istniejącego systemu politycznego, a sprowadza się jedynie do zmian personalnych
wśród rządzącej ekipy.
Istnieją więc konkretne związki między sferami gospodarczą i polityczną, które
przejawiają się w różnorodnych postaciach i formach i które muszą być
uwzględnianie przy analizie procesów i instytucji poszczególnych wymiarów życia
politycznego.
4
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
2. Podstawowe elementy procesu gospodarczego
Sfera gospodarcza leży u podstaw działalności człowieka w wymiarze społecznym.
We wszystkich znanych formach życia zbiorowego można spotkać się z działalnością
gospodarczą. W sferze teoretycznej wykształciła się odrębna dyscyplina badawcza
zajmująca się poszczególnymi aspektami procesów gospodarczych — ekonomia.
Już w okresie starożytnym (w Grecji i Rzymie) można spotkać koncepcje, które
odnoszą się do zagadnień związanych z szeroko rozumianą sferą gospodarczą.
Najczęściej sfera gospodarcza dotyczy zaspakajania materialnych potrzeb
społecznych. Wiążą się one z jednej strony z wymiarem naturalnym (dobrami
naturalnymi), czyli ze sferą przyrodniczego otoczenia człowieka (zasoby wodne,
powietrze, surowce itp.), a z drugiej zaś z wytworami (produktami), które powstają w
wyniku działalności produkcyjnej człowieka (środki spożywcze, odzież, urządzenia
techniczne itp.).
Produkty, które powstają w wyniku procesów wytwórczych, stają się towarami,
uzyskując status przedmiotowy w obiegu handlowym i określoną wartość. Obok
towarów istotną rolę w sferze gospodarczej odgrywają także usługi, a więc cały
złożony system świadczeń służących zaspakajaniu potrzeb społecznych w wysoce
zróżnicowanych formach. Stopień zaspakajania potrzeb społecznych jest bardzo
różny i adekwatny do danego typu systemu polityczno-gospodarczego. Nie da się w
sposób jednoznaczny określić zakresu potrzeb społecznych. Są one zależne nie
tylko od poziomu rozwoju gospodarczego, ale także od uwarunkowań kulturowych,
uznawanego systemu wartości społecznych, religijnych itp. Mają one zdecydowanie
dynamiczny charakter — podlegają więc nieustannym zmianom. Jest to efektem
równie dynamicznie rozwijających się oczekiwań społecznych. W tym miejscu
najwyraźniej ujawnia się związek sfery gospodarczej ze sferą polityczną. Sprostanie
oczekiwaniom społecznym związane jest bowiem z możliwościami, jakimi dysponuje
władza.
5
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
Proces produkcyjny ma materialne uwarunkowanie związane z określonym
terytorium. W języku ekonomii najczęściej mówi się o ziemi. Pod tym terminem
ujmuje się nie tylko dane terytorium posiadające określone parametry geograficzne,
nadające danemu obszarowi specyficzne cechy (tereny górskie, niziny, doliny,
dorzecza itp.), ale także jego zasoby, w skład których wchodzą przede wszystkim
surowce niezbędne do procesu produkcyjnego.
W wyniku procesu produkcyjnego dochodzi do wytwarzania dóbr, które służą do
zaspakajania potrzeb społecznych. Ten zespół wytworzonych dóbr nazywa się
najczęściej kapitałem. Obejmuje on wszystkie wytworzone środki produkcji, które
służą do produkcji dóbr, a także te, które wchodzą w skład sfery usług. Ponadto
wyróżnia się kapitał finansowy, który nie odnosi się bezpośrednio do sfery środków
produkcji, ale do dóbr kapitałowych, które uczestniczą w obiegu pieniężnym (w
zróżnicowanych postaciach).
Z procesem produkcyjnym związana jest bezpośrednio praca. Jest ona podstawą
procesu wytwarzania. Praca obejmuje swym zakresem fizyczny wkład w proces
wytwarzania (praca fizyczna) oraz wkład umysłowy (praca umysłowa). Są to, innymi
słowy, zasoby ludzkie niezbędne do funkcjonowania procesu produkcyjnego. Na
poszczególnych etapach rozwoju gospodarczego były one w różnorodny sposób
wykorzystywane.
Postęp techniczny, jaki dokonał się w ostatnich stuleciach, a szczególnie w XIX i XX
w., w istotny sposób wpłynął na zmiany w samym procesie produkcyjnym. Doszło w
jego wyniku do istotnych przesunięć w relacji między pracą fizyczna a umysłową.
Znaczenie tej ostatniej wzrasta w miarę wprowadzania nowych technologii
produkcyjnych, zwłaszcza zaś w zakresie mechanizacji, automatyzacji i
komputeryzacji procesu produkcyjnego. Praca fizyczna traci swą dotychczasową
wartość, ustępując nowoczesnym technikom wytwarzania. Oznacza to w praktyce
poważne zmiany w sferze społecznej.
Ogólnie rzecz biorąc, działalność gospodarcza sprowadza się do trzech
podstawowych, powiązanych ze sobą ogniw: produkcji, wymiany, konsumpcji. W
6
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
pierwszym przypadku chodzi o sam proces wytwarzania dóbr, które stają się
następnie towarem i podlegają wymianie, a więc stają się przedmiotem obrotu
towarowego po to, aby w końcu zostały wykorzystane w postaci dóbr i usług jako
przedmiot spożycia (konsumpcji). Podstawowym celem działalności gospodarczej
jest zatem zaspokajanie potrzeb społecznych.
Powstaje w związku z tym zasadnicze pytanie, czy rzeczywiście działalność
gospodarcza jest w stanie temu podstawowemu celowi sprostać, czy istnieją
obiektywne warunki, aby potrzeby jednostkowe i społeczne rzeczywiście mogły być w
pełni zaspokojone? Na tak postawione pytanie nie ma jednoznacznie pozytywnej
odpowiedzi. Wraz ze wzrostem procesów wytwarzania dóbr wzrasta także poziom
oczekiwań jednostkowych i społecznych. Powoduje to, że nawet ich częściowe
zaspokojenie okazuje się być w praktyce trudne do realizacji. Racjonalizacja procesu
produkcyjnego, wzrost produkcji i efektywność pracy nie idą jednak w parze z
możliwością osiągania celów w zakresie dystrybucji dóbr w taki sposób, aby mogły
one zaspokoić potrzeby jednostkowe i społeczne. Cel działalności gospodarczej w
aspekcie zaspakajania tych potrzeb realizuje się raczej na płaszczyźnie teoretycznej,
a nie w sferze praktyki społecznej.
3. Rynek i gospodarka rynkowa
Pojęcie rynek jest jednym z podstawowych zagadnień ekonomicznych. Na gruncie
nauk ekonomicznych rynek oznacza mechanizm dokonywania transakcji kupna–
sprzedaży, polegających na wymianie dóbr, którym nadaje się wartość będącą ich
miernikiem. W innym znaczeniu przez słowo to należy rozumieć miejsce, w którym
dochodzi do wymienionych wyżej transakcji. W wyniku zawierania owych transakcji
kształtowane są ceny towaru lub usługi. Dalsze podstawowe pojęcia odnoszące się
do funkcjonowania zasad rynkowych związane pozostają z popytem i podażą. Popyt
to zapotrzebowanie na określone towary i usługi, natomiast podaż to ilość
oferowanych towarów i usług. Relacje między popytem a podażą należą do
7
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
podstawowych wskaźników regulujących mechanizmy rynkowe. Nadmierny popyt
zwiększa ceny na towary i usługi. Nadmierna podaż powoduje obniżenie cen
towarów i usług. Stąd też podstawowe prawo rynku zakłada konieczność
utrzymywania odpowiedniej równowagi między tymi dwoma zjawiskami.
Pojęcie gospodarka rynkowa odnosi się do danego systemu, którego głównym
regulatorem obiegu towarowego jest cena. Ona wyznacza warunki produkcji (w
znaczeniu ilościowym i jakościowym), a także potencjalnych nabywców towarów i
usług. Tym samym gospodarka rynkowa zakłada samoregulację systemu
gospodarczego. To właśnie rynek jest odpowiedzialny za strategię produkcyjną i
dystrybucję towarów. Głównym wskaźnikiem gospodarki rynkowej jest cena.
W gospodarce rynkowej obowiązuje zasada wolnej przedsiębiorczości. Każda
jednostka posiada prawo do prowadzenia własnej działalności gospodarczej, w
ramach istniejących reguł wolnego rynku. Nikt więc nie może być przymuszany do
działalności gospodarczej środkami administracyjnymi. Oznacza to, że każdy
podmiot gospodarczy jest odpowiedzialny za swoją działalność i ponosi ewentualne
ryzyko. Charakterystyczną cechą gospodarki rynkowej jest własność prywatna. Na
niej opiera się system gospodarczy. Jednym z podstawowych czynników
immanentnie wpisanych w ten system jest konkurencja, która pojmowana jest jako
siła napędowa gospodarki. Poszczególne podmioty gospodarcze uczestniczące w
wolnej grze rynkowej dążą w ramach konkurencji do zapewnienia sobie najlepszej
pozycji i osiągania najlepszych efektów, których główną miarą jest zysk.
Gospodarka rynkowa jest charakterystyczna dla systemu kapitalistycznego, którego
podstawowymi wyznacznikami są: prywatna własność środków produkcji oraz
zdolność do wolnej konkurencji na rynku. We współczesnym kapitalizmie istnieją
daleko zróżnicowane formy własności, które obejmują — z jednej strony drobną
wytwórczość, czyli niewielkie firmy produkcyjne, handlowe czy usługowe — z drugiej
zaś wielkie organizacje gospodarcze, często o zasięgu międzynarodowym,
dysponujące gigantycznym kapitałem oraz wpływami w skali globalnej.
8
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
Podstawową cechą gospodarki wolnorynkowej jest uniezależnienie się od kontroli
państwa. W myśl koncepcji liberalnych państwo nie powinno ingerować w sferę
gospodarczą. Gospodarka powinna rozwijać się swobodnie i być regulowana jedynie
przez prawa rządzące rynkiem (często określa się to mianem niewidzialnej ręki
rynku). Gwarantować to ma odpowiednie wyniki gospodarcze w postaci wzrostu
wydajności pracy, racjonalnego zarządzania i wykorzystywania siły roboczej,
zaspakajania potrzeb społecznych itp. Krytycy tej koncepcji uważają, że opieranie się
na zasadach gospodarki wolnorynkowej prowadzi do powstawania różnic
społecznych, a także nie chroni przed takimi praktykami, jak nieuczciwa konkurencja,
eliminowanie słabszych z rynku czy korupcja.
Umiarkowane koncepcje liberalne dopuszczają możliwość ingerowania w
ograniczonym zakresie państwa w sferę gospodarczą — pod warunkiem
nienaruszania podstawowych zasad wolnorynkowych. Ingerencja państwa jest
konieczna zwłaszcza w tych sferach, które dotyczą wartości i interesów
ogólnospołecznych (np. ochrona środowiska, zapobieganie praktykom
monopolistycznym czy niewłaściwym procesom w skali makrogospodarczej).
Zwolennicy przeciwnej koncepcji wychodzą z założenia, że sfera gospodarcza
powinna być podporządkowana kontroli państwa. Dotyczy to zwłaszcza centralnie
sterowanego (zarządzanego) modelu gospodarczego. Jego podstawowym
instrumentem jest instytucja centralnego planowania, realizowana przez
wyspecjalizowane organy państwa. Celem tego modelu kierowania gospodarką jest
racjonalizacja procesu produkcji i dystrybucji oraz stworzenie warunków dla możliwie
pełnego zaspokojenia potrzeb społecznych.
W praktyce model ten jednak zawodzi — dowodem na to są niepowodzenia i
załamanie się centralnie planowanej gospodarki w krajach socjalistycznych po II
wojnie światowej. Głównym mankamentem tego modelu jest nadmierna ingerencja
państwa w sferę życia gospodarczego, ograniczanie inicjatywy w decyzjach
gospodarczych (są one podejmowanie odgórnie), niski stopień efektywności
gospodarowania oraz marnotrawstwo w poszczególnych sektorach życia
gospodarczego. Często ten typ gospodarki nazywany bywa także nakazowo-
9
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
rozdzielczym, co podkreśla jego centralistyczny charakter i ograniczanie znaczenia
elementów rynkowych.
Podejmowane próby stworzenia modelu pośredniego miedzy gospodarką
wolnorynkową a centralnie sterowaną również nie przynoszą spodziewanych
efektów. Okazuje się, że nie ma w rzeczywistości alternatywy dla gospodarki
wolnorynkowej, która jest najbardziej efektywna. Natomiast pozostaje problem, w jaki
sposób stworzyć w gospodarce rynkowej warunki dla możliwie sprawiedliwej
dystrybucji dóbr wśród poszczególnych warstw i grup społecznych oraz jak
przeciwdziałać ujemnym skutkom w postaci bezrobocia, patologii społecznych itp.
Próbą rozwiązania tego dylematu jest koncepcja państwa dobrobytu. Zakłada ona
zachowanie zasad wolnorynkowych przy jednoczesnym przejmowaniu przez
państwo działań na rzecz ograniczania ujemnych skutków społecznych. W myśl tej
koncepcji to właśnie państwo powinno stwarzać odpowiednie instytucje ochronne dla
tych grup społecznych, które wymagają opieki, gdyż nie są w stanie zaadaptować się
do warunków wolnorynkowych. Przy obraniu takiej strategii w polityce społecznej
państwo zobowiązane jest do tworzenia odpowiednich osłon socjalnych w postaci
zapomóg, przekwalifikowania ludzi, którzy utracili pracę, zagwarantowania pomocy w
zakresie tanich mieszkań, opieki lekarskiej itp.
Model ten był realizowany w szeregu państw europejskich po II wojnie światowej
(klasycznym przykładem była Szwecja). Z czasem jednak okazało się, że
prowadzenie na szeroką skalę polityki społecznej i pomocy socjalnej okazuje się być
nieefektywne z punktu widzenia założeń gospodarczych. Państwo nie było w stanie
realizować coraz ambitniejszych projektów z zakresu pomocy socjalnej. Pojawiły się
tendencje powracania do zasad wolnorynkowych i odchodzenia od postulatów
państwa dobrobytu.
Praktyka gospodarczo-społeczna dowiodła, że nie istnieje idealny model, który
zapewniałby harmonijny rozwój gospodarczo-społeczny i służył w pełni zaspakajaniu
potrzeb społecznych. Zarówno model liberalny oparty na założeniach wolnego rynku,
jak i model centralnie sterowanej gospodarki w praktyce okazały się nie w pełni
10
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
efektywne. Upadek państw socjalistycznych był spowodowany głównie
niewydolnością systemu gospodarczego. System wolnorynkowy okazał się być
bardziej skuteczny, chociaż bez trudu można wskazać jego wady.
Model gospodarki wolnorynkowej (aktualnie dominujący) posiada wiele wariantów,
uzależnionych od miejsca i czasu, w którym jest realizowany. Ponadto istnieją
znaczne różnice w sferze systemu politycznego. W wysokorozwiniętych państwach
zachodnich rozwój gospodarki wolnorynkowej jest ściśle związany z
demokratycznym systemem politycznym. Po załamaniu się socjalizmu kraje Europy
Środkowej i Wschodniej podjęły próbę realizacji tego modelu gospodarki w trakcie
transformacji ustrojowej. W przypadku Rosji budowa gospodarki rynkowej oraz
systemu demokratycznego natrafia na szereg trudności, a w przypadku Chin
zachowano rozdział między systemem gospodarczym (wprowadzenie zasad
gospodarki wolnorynkowej) a systemem politycznym opartym o monopol władzy
partii komunistycznej.
4. Międzynarodowe stosunki gospodarcze
We współczesnym świecie procesy gospodarcze nie zachodzą jedynie w obrębie
danego państwa, ale w ramach złożonej sieci powiązań międzynarodowych. Stad też
można mówić o gospodarce światowej jako całokształcie powiązań gospodarczych
w skali całego globu. U podstaw międzynarodowych stosunków gospodarczych
leżała zawsze wymiana dóbr i usług, która dokonywała się w procesie kontaktów
między suwerennymi i niezależnymi państwami, a która miała służyć osiąganiu
efektywniejszych wyników ekonomicznych i wpływać na wzrost gospodarczy
poszczególnych podmiotów w niej uczestniczących. W ciągu wieków wymiana ta
przybierała różnorodne formy, stosownie do danej epoki historycznej.
Podstawową formą wymiany międzynarodowej jest handel. Każde państwo realizuje
odrębna politykę handlową, która urzeczywistniana jest przez instrumenty handlu
11
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
zagranicznego. Obecnie można obserwować daleko posuniętą specjalizację wśród
państw uczestniczących w wymianie międzynarodowej. Zależy to przede wszystkim
od pozycji gospodarczej danego państwa i jego zdolności do realizacji tego typu
polityki handlowej, która najlepiej służy jego interesom.
Głównym instrumentami handlu zagranicznego są eksport i import. W pierwszym
przypadku chodzi o sprzedawanie towarów i usług dla kontrahentów zagranicznych w
ramach ustalonych procedur formalnych — przy dążeniu do uzyskiwania najbardziej
korzystnych warunków wymiany (ich głównym miernikiem jest cena towarów i usług).
W drugim przypadku chodzi o nabywanie towarów i usług od kontrahentów
zagranicznych w ramach obowiązujących procedur formalnych — przy dążeniu do
najbardziej korzystnych warunków zakupu.
W dawniejszych czasach wymianie międzynarodowej podlegały towarowy (towar za
towar). Z czasem w coraz większym stopniu zaczęto stosować w obrotach
handlowych zasadę płatności w pieniądzu (w różnych formach), a także coraz
częściej korzystano z różnorodnych form przepływu kapitału, zastępujące dawne,
bardziej tradycyjne formy wymiany międzynarodowej. Do najbardziej znanych form
przepływu kapitału należą inwestycje zagraniczne oraz różne rodzaje kredytów.
Współczesny handel międzynarodowy stał się złożonym (w znaczeniu formalnym i
funkcjonalnym) systemem wymiany międzynarodowej, którego mechanizmy są
trudne do jednoznacznego określenia z powodu stopnia skomplikowania samego
systemu.
Oprócz wymienionych powyżej form współczesnego handlu międzynarodowego
należy do niego także zaliczyć poszczególne rodzaje transferu informatyczno-
technicznego. Jest on wynikiem przeobrażeń w sferze ekonomicznej, jakie dokonały
się w drugiej połowie XX wieku, a które wiążą się z postępem naukowo-technicznym.
Oznacza to, że we współczesnym świecie w coraz większym stopniu wiedza,
systemy informatyczne, technologie stają się towarem i wpływają na charakter
wymiany handlowej. Fachowcy z poszczególnych branż, wysoko kwalifikowani
eksperci uczestniczą w skomplikowanych procesach handlu międzynarodowego. Od
12
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
ich zdolności, sprawności i profesjonalizmu w dużym stopniu zależą wyniki osiągane
w handlu.
Głównym efektem zmian, jakie zachodzą w życiu gospodarczym współczesnego
świata, jest narastająca nierówność między krajami wysoko rozwiniętymi a krajami
rozwijającymi się. Pierwsze z nich to przede wszystkim kapitalistyczne kraje
Zachodu, które w ubiegłych wiekach rozwijając przemysłowy typ gospodarki,
wchodziły w posiadanie terytoriów zależnych (kolonii). Uzyskały one z czasem
wysoki poziom produkcji i konsumpcji, osiągając tym samym dominującą pozycję na
rynku światowym. Drugie z nich to byłe kraje kolonialne Afryki, Azji, Ameryki
Południowej, które po uzyskaniu niepodległości nie były w stanie nawiązać
równorzędnej rywalizacji z krajami wysokorozwiniętymi i słały się od nich zależne na
skutek własnej słabości gospodarczej.
Jednym z istotniejszych problemów współczesności pozostaje owa nierówność, która
nadal ma tendencje do pogłębiania się. Stosowane dotychczas programy pomocy dla
krajów rozwijających się, zarówno ze źródeł rządowych (poszczególnych państw), jak
i ze strony organizacji międzynarodowych, nie przyniosły jak dotąd znaczących
efektów. Ten palący problem wymagać będzie w przyszłości podjęcia bardziej
zdecydowanych działań ze strony państw wysokorozwiniętych, a także organizacji
międzynarodowych.
5. Międzynarodowe organizacje gospodarcze
Jedną z charakterystycznych cech współczesnych stosunków gospodarczych, w skali
regionalnej i globalnej, są międzynarodowe organizacje gospodarcze. Ich zasięg
działania, formy organizacyjne są wysoce zróżnicowane. Główną przyczyną
powstawania i rozwoju międzynarodowych organizacji gospodarczych jest wzrost
obrotów w skali globalnej i zwiększająca się nieustannie rola handlu światowego.
13
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
Regionalne organizacje gospodarcze działają na danym terytorium geograficznym,
skupiającym grupę państw zainteresowanych współpracą. Regionalna kooperacja
gospodarcza może przybierać różnorodne formy, które uzależnione są od rodzaju
wspólnych działań oraz sprecyzowania celu współpracy. Do regionalnych form
współpracy gospodarczej należy zaliczyć integrację gospodarczą. Jest ona
powoływana do życia w celu tworzenia wspólnych instytucji gospodarczych, które
mają służyć poprawie warunków życia w państwach członkowskich oraz zwiększeniu
znaczenia międzynarodowego tychże instytucji.
Można wyróżnić poszczególnie stopnie procesu integracji gospodarczej, polegające
na intensyfikacji procesu współpracy w tym zakresie. Początkowo podejmowane są
działania na rzecz liberalizacji handlu przez stopniowe obniżanie stawek celnych we
wzajemnych obrotach. Kolejnym etapem jest zniesienie ceł przez państwa
realizujące program integracyjny. W jego wyniku dochodzi do powstania unii celnej.
Cła zostają zachowane dla państw niewchodzących w skład ugrupowania. Jeszcze
wyższą formą współpracy regionalnej jest wspólny rynek, a wiec zapewnienie
swobody transferu towarów, usług, kapitału wewnątrz zintegrowanych państw.
Dalszym etapem jest unia gospodarcza, pozwalająca na prowadzenie wspólnej
polityki gospodarczej oraz tworzenie podstaw dla wspólnej polityki monetarnej.
Wreszcie integracja gospodarcza oznacza wprowadzenie wspólnego pieniądza
wraz z ustaleniem wspólnej polityki walutowej (ustalenie wspólnego kursu
walutowego). W praktyce ten model integracji gospodarczej jest realizowany w
przypadku Unii Europejskiej, chociaż nie osiągnął on jak dotąd ostatecznego celu,
ponieważ nie wszyscy członkowie uczestniczą w pełnej integracji gospodarczej.
Oprócz regionalnych form współpracy gospodarczej można także wskazać na
międzynarodowe organizacje gospodarcze o zasięgu globalnym. Ich cele pozostają
odmienne od założeń integracji regionalnej. Głównym celem tych organizacji jest
dążenie do rozstrzygania podstawowych problemów ekonomicznych w wymiarze
światowym. Dotyczy to przede wszystkim dwu sfer: handlu i finansów.
14
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
Po zakończeniu II wojny światowej powołano dwie organizacje międzynarodowe,
których podstawowym zadaniem było wspieranie rozwoju gospodarczego i
przeciwdziałanie negatywnym skutkom zacofania gospodarczego. Pierwszą z tych
organizacji jest Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju (ang. IBRD —
International Bank for Reconstruction and Development), nazywany także potocznie
Bankiem Światowym. Początkowo funkcjonował on poza obszarem Związku
Sowieckiego i innych krajów socjalistycznych, z czasem stał się organizacją
rzeczywiście powszechną. Jego głównym zadaniem jest wspieranie rozwoju państw
członkowskich poprzez udzielanie długoterminowych kredytów na rzecz rozbudowy i
unowocześniania ich potencjału ekonomicznego. Decyzje w Banku Światowym
podejmowane są na zasadzie głosowania ważonego. Liczba głosów jest uzależniona
od kapitału, który został zdeponowany przez poszczególne państwa w Banku. Tym
samym głównymi udziałowcami i decydentami są najbogatsze kraje świata.
Drugą, najpoważniejszą tego typu instytucją finansową jest Międzynarodowy
Fundusz Walutowy (ang. IMF — International Monetary Found). Celem tej
organizacji jest świadczenie pomocy krajom na rzecz stabilizacji walutowej, a także
pobudzanie i ułatwianie współpracy walutowej miedzy państwami członkowskimi. W
sytuacjach, w których państwo członkowskie napotyka na trudności finansowe (np.
występuje deficyt w bilansie obrotów zagranicznych i wynikające z tego trudności
płatnicze), IMF może udzielać kredytów w celu przezwyciężenia tych negatywnych
zjawisk. IMF może świadczyć także pomoc kredytową w innych przypadkach, z tym
że sprawuje ścisłą kontrolę nad wykorzystywaniem kredytu i jego spłatą.
Również w okresie powojennym (w 1948 r.) powstała organizacja międzynarodowa
— Układ Ogólny w Sprawie Taryf Celnych (ang. GATT — The General Agreement on
Tariffs and Trade), która w 1995 r. została przekształcona w Organizację Handlu
Światowego (ang. WTO —
World Trade Organization). W obydwu przypadkach
chodziło o stworzenie warunków dla rozwoju handlu światowego przez ograniczanie
barier celnych i kreowanie dogodnych warunków dla swobodnej wymiany handlowej
na skalę globalną. U podstaw działania tej organizacji leży przekonanie o potrzebie
dokonania takiego ukierunkowania handlu światowego, który pozwalałby na
15
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
ograniczanie praktyk protekcjonistycznych i stymulowanie rozwoju współpracy
gospodarczej na zasadach swobody wymiany.
Międzynarodowe organizacje gospodarcze o zasięgu globalnym nie są jednak w
stanie w sposób zadawalający rozstrzygnąć skomplikowanych zagadnień
związanych z pogłębiającym się rozziewem między krajami wysoko rozwiniętymi a
krajami rozwijającymi się. Tak jak nie jest temu w stanie przeciwdziałać ugrupowanie
najbogatszych państwa świata — Grupa-7 (G-7), do której ze względów politycznych
została dokooptowana jako ósmy kraj — Rosja. Kraje te dążą do stworzenia
warunków dla rozwoju wolnego handlu oraz zapobiegania niekorzystnym procesom
w gospodarce światowej w czasach postępującej globalizacji. Rodzi to opory wśród
krajów rozwijających się, a także wśród części opinii społecznej krajów rozwiniętych.
Wyrazem tych przekonań są liczne protesty organizowane pod hasłami
antyglobalizmu, które przybierają niekiedy ostre formy. Przeciwnicy globalizacji
wychodzą z założenia, że globalizacja gospodarki światowej przynosi negatywne
skutki społeczne i jest nie do pogodzenia z zasadami sprawiedliwości społecznej.
16
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
Słownik
Kapitał — wytworzone środki produkcji, które są wykorzystywane w procesie
produkcyjnym dla uzyskiwania dóbr i usług materialnych. Środki finansowe wchodzą
w skład pojęcia kapitału, gdyż umożliwiają transakcje zakupu środków produkcji.
Praca — fizyczne i umysłowe zdolności ludzi, wykorzystywane w celu wytwarzania
dóbr materialnych, a także niezbędne w systemie usług. W ekonomii występuje
również pojecie przedsiębiorczości jako szczególnie istotna cecha oznaczająca
zdolność do podejmowania działalności gospodarczej.
Rynek — jest podstawowym regulatorem procesów gospodarczych. Prawa rynku
określają prawa popytu i podaży wytworzonych dóbr materialnych podlegających
wymianie. W gospodarce rynkowej cena jest podstawowym miernikiem procesu
gospodarczego, stając się naturalnym wyznacznikiem równowagi ekonomicznej.
Wspólny rynek — polega na stworzeniu unii celnej przy jednoczesnym umożliwieniu
swobodnego przepływu towarów, usług, osób, kapitału w krajach członkowskich
realizujących program integracyjny.
Unia gospodarcza — to wspólny rynek wraz z działaniami podejmowanymi na rzecz
wspólnej polityki gospodarczej, w tym także koordynacji polityki monetarnej państw
członkowskich realizujących program integracyjny.
17
Ekonomiczno-społeczne funkcje państwa
18
Bibliografia
S. Albinowski, 1996: Bogactwo i nędza narodów, Warszawa.
J. Auleitner, 1998: Polityka społeczna w Polsce i Unii Europejskiej, w: Społeczeństwo
wobec wyzwań transformacji ustrojowej, Warszawa.
D. Czykier-Wierzba, 1995: Rolnictwo polskie a integracja z Unią Europejską, Gdańsk.
Elementarne zagadnienia ekonomii, 1994: (red.) R. Milewski Warszawa.
G. Kołodko, 1994: Strategia dla Polski, Warszawa.
Kompendium wiedzy o gospodarce, 1996: (red.) E. Cyron, Warszawa–Poznań.
Leksykon prywatyzacji, 1998: Warszawa.