Nie spalić drugiego podejścia czyli

o czwartej i piątej godzinie wychowania fizycznego ( niekoniecznie w szkole ) .

Jak bumerang z końcem kadencji kolejnego Sejmu wróciła sprawa
urzeczywistnienia idei wprowadzenia większej ilości obowiązkowych zajęć wychowania
fizycznego w naszych szkołach . Pomijam powody wykazywania powyższej troski szczególnie u
schyłku parlamentarnych kadencji, ponieważ dla pracy nauczyciela nie są one nazbyt ważne .
Myślę , że z zadowoleniem przyjęta przez nauczycieli wychowania
fizycznego Ustawa z dnia 18 stycznia 1996 roku o kulturze fizycznej (Dz. U. Nr 25 , poz. 113) , a
szczególnie jej zapisy ,, o zapewnieniu obowiązkowej liczby 5 godzin zajęć wychowania
fizycznego w szkołach podstawowych i pierwszych dwóch latach nauki w szkołach
ponadpodstawowych” nieco utraciły na wartości dla nauczycieli wychowania fizycznego z
powodu odroczenia realizacji przedmiotowego zapisu w dalszych części tego samego dokumentu .
Trudno odrzucić niektóre racje wówczas przedstawiane za opóźnieniem realizacji pięciu godzin
zajęć wychowania fizycznego w naszych szkołach . Największe znaczenie dla owego odroczenia ,
jak sądzę, miał fakt nie zapewnienia w odpowiednim budżecie źródła pokrycia kosztów
wprowadzenia dwóch kolejnych godzin zajęć lekcyjnych .
I tak dobre intencje musiały ustąpić twardym rygorom ekonomicznej rzeczywistości . Niestety
niedawno obserwowaliśmy powtórkę niekorzystnej dla całej kultury fizycznej legislacyjnej
translacji .
Z satysfakcją przyjmuję informacje o decyzji wprowadzenia czwartej
godziny zajęć wychowania fizycznego w klasach gimnazjalnych w roku szkolnym 2000/2001.
Stare przysłowie mówi , że ten przesunął górę , kto zaczął od małych kamieni . Jeżeli niemożliwa
jest kompleksowa realizacja zapisu o pięciu godzinach w-f należy zrobić wszystko aby doskonale
wykorzystać wprowadzone formy choćby cząstkowe , z nadzieją , że systematycznie wprowadzane
będą kolejne zmiany w siatkach godzin szkół podstawowych , gimnazjalnych a także zawodowych
i licealnych .
O konieczności tych zmian napisano tyle , że nastał już chyba najwyższy czas by zacząć je
realizować . Przed nauczycielami wychowania fizycznego stoją bardzo trudne ale możliwe a nawet
konieczne do zrealizowania zadania . Punktem zawodowego honoru jest wytrącenie sceptykom
czwartej i piątej godziny wychowania fizycznego , ich koronnego argumentu o nieprzystosowanej
do tego bazie sportowej szkół jako jednego z wielu ale generalnego elementu warsztatu pracy
nauczyciela wychowania fizycznego .

To prawda , że nie doświadczyliśmy ostatnio sportowego boomu

budowlanego , że nie powstawały w zadziwiającym tempie boiska , stadiony , pływalnie , kluby ...
To fakt , że dane o niezadowalającej ilości infrastruktury sportowej w naszym środowisku są
bardzo wysokie . Co prawda zwiększona liczba samorządowych inwestycji oświatowych , w tym
sportowych, przyczynia się do poprawy sytuacji , jednak wobec wieloletnich zaległości oraz
licznych zadaniach własnych gmin w połączeniu z ich niedofinansowaniem , nie sądzę by można
oczekiwać szybkiej , kompleksowej i radykalnej poprawy szeroko rozumianego sportowego
wyposażenia szkół .

Różnorodne codziennie z coraz większą mocą przejawiające się

zagrożenia społeczne wynikające między innymi z niedostatecznej podaży możliwości ciekawego
zagospodarowania czasu wolnego młodzieży są bardzo poważne . Wobec powyższego nie tylko z
powodu, delikatnie mówiąc, niezadowalającej zdrowotnej kondycji młodej populacji Polaków
należy zaoferować im całą gamę zajęć , w których jak największa część dzieci i młodzieży

mogłaby znaleźć właściwą do potrzeb propozycję , szansę uzewnętrznienia własnej energii
intelektualnej czy fizycznej , możliwość zaspokojenia wielu potrzeb , także głodu ruchu.
Czwarta i piąta godzina wychowania fizycznego są bardzo dobrym narzędziem temu sprzyjającym.

Jak najbardziej efektywne , racjonalne zagospodarowanie ,

wykorzystanie kolejnych godzin wychowania fizycznego czy też innej formy mniej lub bardziej
obowiązkowych szkolnych zajęć relaksacyjnych ,wypoczynkowych , rekreacyjnych , zdrowotnych ,
w końcu sportowych uzależnione jest oczywiście głównie od nauczycieli , jednak dzisiaj jesteśmy
skazani na niewielkie efekty lub wręcz niepowodzenia bez zaangażowania w tej dziedzinie
organów prowadzących, rodziców czy instytucji pozornie mających z oświatą niewiele wspólnego
a mogących przyczynić się do osiągnięcia wyżej wskazanych celów.

Od zawsze różne formy zajęć odbywają się z wykorzystaniem istniejących

w obrębie szkoły możliwości wynikających z ciekawego ukształtowania terenu , obecności lasu ,
jeziora czy mniejszych zbiorników wodnych , plaży , gór itd. itd... Ich liczniejsze wyliczanie mija
się z celem wobec niezwykle różnorodnych cech środowisk , w których nasze szkoły się znajdują .
I tak doskonałe uwarunkowania sportowe jednej szkoły mogą okazywać się zupełnie egzotycznymi
dla innej , zlokalizowanej w zupełnie różnych warunkach geograficznych , społecznych ,
urbanizacyjnych etc. etc...

Dzisiaj jest już oczywiste , że żadna szkoła bez względu na jej

podstawowy , gimnazjalny czy licealny charakter nie może wykonywać swych statutowych funkcji
w oderwaniu od środowiska , w którym się znajduje , bez szerokiej z nim współpracy .
Co raz częściej dochodzi do porozumień w sprawie korzystania przez dzieci i młodzież z obiektów
sportowych należących do osób prywatnych i podmiotów gospodarczych . Właściciele stadnin koni,
kortów tenisowych , siłowni , mini pół golfowych , kręgielni i wielu, wielu innych urządzeń w
taki czy inny sposób sportowych coraz chętniej wykazują wolę nieodpłatnego ich udostępniania .
Podobnie zachowują się także inne instytucje szukające na przykład źródeł pokrycia rosnących
kosztów utrzymania swoich obiektów . Wdrożenie koncepcji finansowego karnetu sportowego
przedstawionej w jednym z poprzednich wydań Lidera wydaje się być rozwiązaniem , z którego
powyżsi staraliby się w jak najbardziej efektywny sposób skorzystać . Po drugie młodzież
wychowana do uczestnictwa w kulturze fizycznej staje się w niedługim czasie doskonałą grupę
klienteli wykazującą zapotrzebowanie na atrakcyjną podaż usług rekreacyjno- wypoczynkowych z
jakich wcześniej poprzez szkołę w tych ośrodkach korzystała. A to przecież jeden z
najważniejszych nawyków ,w który swoich uczniów chcemy wyposażyć . Inne korzyści są nader
oczywiste .

Jestem przekonany , że nauczyciele staną na wysokości stojących przed nimi

zadań i zrealizują je w sposób adekwatny do współczesnych potrzeb. Oczekujemy jedynie na
konieczne do tego narzędzia .

Teraz przed drugim podejściem do ich stworzenia stoją decydenci . Oby go nie spalili .