Konflikt polsko-rosyjski
1. Geneza:
Konflikt polsko-rosyjski miał swój początek w zmaganiach pomiędzy Wielkim
Księstwem Litewskim, a Wielkim Księstwem Moskiewskim, które rozpoczęły się w schyłku
XV w. (Moskwa realizowała politykę tzw. „zbierania ziem ruskich”) kiedy po śmierci
Kazimierza Jagiellończyka władca moskiewski Iwan III Srogi najechał ziemie litewskie.
Pierwsze dwie wojny litewsko-moskiewskie (1492-1494 i 1500-1503) doprowadziły do utraty
przez Litwę ponad 1/3 jej terytorium, a Moskwa uzyskała dobrą pozycje przed dalszą
ekspansją na ruskie ziemie Wielkiego Księstwa. Podczas trzeciej wojny toczonej w latach
1507-1508 to Litwa była stroną atakującą. To właśnie wtedy Polska po raz pierwszy
bezpośrednio wsparła państwo litewskie w walce ze wschodnim sąsiadem. Wojna ta
zakończyła się utrzymaniem istniejącego statusu quo. Pretekstem do wybuchu kolejnego
konfliktu był najazd sprzymierzonych z Litwą Tatarów Krymskich na ziemie moskiewskie w
1512r. Wielki Książę Wasyl III jeszcze tego samego roku wypowiedział Litwie wojnę.
Najważniejszymi wydarzeniami tego konfliktu (1512-1522) było zdobycie przez wojska
moskiewskie Smoleńska (31 lipiec 1514r.) oraz bitwa pod Orszą (8 wrzesień 1514r.), w której
wojska polsko-litewskie dowodzone przez hetmana wielkiego litewskiego Konstantego
Ostrogskiego pobiły ok. 50 tys. armię moskiewską. Pomimo wielkiego zwycięstwa wojna
zakończyła się uznaniem zdobyczy Moskwy (Smoleńszczyzna ze Smoleńskiem). Piąta wojna
(1534-1537) ponownie wybuchła z inicjatywy Litwy. Dzięki ponownemu wsparciu Polski
udało się Litwie zdobyć Homel, ale był to jedyny sukces. Podpisany na 5 lat pokój był
dwukrotnie przedłużany na 7 lat (w 1542 i 1549). Następna wojna wybuchła w 1558r. i była
częścią większego konfliktu zwanego I wojną północną (1563-1570). Właśnie wtedy do
wymienionej już kwestii „zbierania ziem ruskich” doszedł kolejny element sporny,
mianowicie kwestia Inflant. Car rosyjski (od 1547, wcześniej Wielki Książę Moskiewski)
Iwan IV Groźny zamierzał zdobyć dla swojego kraju „okno na świat” w postaci dostępu do
Morza Bałtyckiego właśnie na terenie Państwa Zakonu Kawalerów Mieczowych. Zbrojna
demonstracja króla Zygmunta II Augusta z września 1557 r. (tzw. wyprawa poswolska), która
przeciągnęła na stronę polsko-litewską Kawalerów Mieczowych została potraktowana przez
Iwana jako powód do wojny. W wyniku działań wojennych Rosjanie zdobyli wschodnią część
Inflant z Dorpatem, wschodnią część Estonii z Narwą oraz Połock i część ziemi witebskiej.
Jeszcze w czasie działań wojennych w 1569r. zawarta została Unia Lubelska między Polską i
Litwą. Przez inkorporację ziem ukrainnych do Królestwa Polskiego stało się ono
bezpośrednim sąsiadem Carstwa Rosyjskiego. Podłożem do konfliktów pozostały obopólne
roszczenia terytorialne (Iwan Groźny rościł sobie prawa do reszty Inflant oraz praktycznie
całości terytorium Litwy i późniejszej Ukrainy oraz wytyczenia granicy na Wiśle, a
Rzeczpospolita pragnęła odzyskać utracone ziemie i zatrzymać ekspansję rosyjską).
2. Przebieg:
Za pierwszą wojnę polsko-rosyjską (a nie litewsko-moskiewską jedynie ze wsparciem
Polski) i właściwy początek konfliktu polsko-rosyjskiego należy uznać wojnę z lat 1577-
1582. Działaniami zbrojnymi z ramienia Rzeczypospolitej kierował Stefan Batory (od 1576 r.
król polski). Początkowo działania wojenne toczyły się po myśli Iwana IV, którego wojska
zajęły resztę Inflant. Jednak od 1579 r. Rzeczpospolita przeszła do kontrofensywy. W wyniku
trzech kampanii, których głównymi wydarzeniami były oblężenia głównych twierdz na
danych obszarach (Połocka, Wielkich Łuk, Pskowa) odzyskano utracone w poprzednim
konflikcie ziemie litewskie i zagrożono odcięciem siłą rosyjskim w Inflantach. Ten fakt w
połączeniu z postępami szwedzkimi w Estonii zmusił Iwana Groźnego do rozmów. W
zawartym w styczniu 1582 r. Rozejmie w Jamie Zapolskim Rosja oddawała zajęte Inflanty
oraz Ziemię Połocką. Rozejm miał trwać 10 lat.
Następna wojna (1609-1618) wybuchła po dłuższym okresie pokoju w 1609 r. W obawie
przed kolejnymi polskimi interwencjami (pokłosie tzw. „dymitriad” prowadzonych przez
część polskiej i litewskiej magnaterii) car Wasyl IV Szujski zawarł w tym roku w Wyborgu
wymierzony w Rzeczpospolitą sojusz ze Szwecją. Fakt ten został potraktowany przez króla
Polskiego Zygmunta III Wazę jako powód do wojny. Jeszcze w tym samym 1609 r. wyruszył
on pod Smoleńsk, pod którego murami stanął we wrześniu. Smoleńsk został zdobyty po
niemal dwóch latach w czerwcu 1611 roku. W międzyczasie armia rosyjsko wspomagana
przez korpus szwedzki idąca na odsiecz twierdzy została w 1610 r. pobita przez hetmana
polne koronnego Stanisława Żółkiewskiego pod Kłuszynem. W wyniku tej porażki Wasyl
Szujski został obalony, a hetman wkroczył do Moskwy, w której od tamtej pory stacjonowała
polska załoga. Po niepowodzeniu układów w myśl których nowym carem miał zostać
królewicz Władysław Waza w 1611 r. rozpaliło się antypolskie powstanie kierowane przez
Kuźmę Minina i Dymitra Pożarskiego. W 1612 r. zdobyta została Moskwa, a polska załoga
Kremla skapitulowała. Dalsze działania wojenne toczyły się przewlekle aż do 1618 r. kiedy
zawarty został Rozejm w Dywilinie, na mocy którego Rzeczpospolita uzyskała Ziemię
Smoleńską, Ziemię Siewierską oraz Ziemię Czernihowską. Rozejm ten miał obowiązywać
przez czternaście i pół roku (3 stycznia 1619 – 3 lipca 1633).
Kolejna wojna zwana smoleńską wybuchła w 1632 r. krótko po śmierci Zygmunta III ( a
więc przed wygaśnięciem rozejmu), kiedy Rosjanie zaatakowali Smoleńsk. Twierdza była
oblegana przez niemal rok do momentu przybycia odsieczy nowego króla polskiego
Władysława IV Wazy. Osaczona armia rosyjska skapitulowała, a 14 czerwca 1634 r. zawarto
Pokój w Polanowie, który potwierdzał nabytki Rzeczypospolitej z poprzedniej wojny (z
pewnymi korektami granicy na korzyść Rosji). Ponadto Władysław IV zrzekł się roszczeń do
tytułu carskiego. Pokój ten stanowił podsumowanie zmagań polsko-rosyjskich z pierwszej
połowy XVII w. i kończył okres kiedy to Rzeczpospolita była stroną ekspansywną.
Nową fazę konfliktu otworzyła wojna z lat 1654-1667. Wybuchła ona jako konsekwencja
Powstania Chmielnickiego i drastycznego osłabienia Rzeczypospolitej. Niemal równoległa z
wypowiedzeniem wojny przez Rosję była tzw. Ugoda Perejasławska, w której Kozacy
uznawali zwierzchnictwo władcy rosyjskiego. Jeszcze w tym samy roku na Litwę i Ukrainę
wyruszyły wojska Rosyjskie. Armie wysłane na Litwę pod wodzą samego cara Aleksego I
zajęły tereny aż po Berezynę i Dźwinę (3 października padł Smoleńsk). Po porażce pod
Szepielewiczami z 24 sierpnia hetman wielki litewski Janusz Radziwiłł nie miał szans na
samodzielne powstrzymanie postępów rosyjskich. W wyniku kampanii 1655 r. armie
rosyjskie opanowały praktycznie całe Wielkie Księstwo. Tymczasem na Ukrainie 29 stycznia
doszło do bitwy pod Ochmatowem, w której armia rosyjsko-kozacka dowodzona przez
Wasyla Szeremietiewa i Bohdana Chmielnickiego została pobita, ale na skutek zdrady
sprzymierzonych Tatarów nie została w pełni wykorzystana. W czasie trwania Potopu
Szwedzkiego Rosjanie zajęli Wilno, Kowno i Grodno, a na Ukrainie hetman Stanisław
Potocki został pobity w bitwie pod Gródkiem. W tym samym jednak roku Tatarzy otoczyli
wojska rosyjsko-kozackie zmuszając Bohdana Chmielnickiego do ugody z Rzeczpospolitą. W
1656 r. wybucha wojna szwedzko-rosyjska, a 3 listopada zostaje zawarty rozejm w Niemieży
(w wyniku jego postanowień min. car Aleksy miał zostać królem polskim jeszcze za życia
Jana Kazimierza). W latach 1658-1659 doszło do wznowienia działań zbrojnych (oficjalnie w
1659 r. wznowiono działania wojenne). Kampania roku 1660 okazała się ogromnym
sukcesem strony polskiej. 27 czerwca armia pod wodzą Stefana Czarnieckiego i Jana Pawła
Sapiehy kompletnie rozbiła pod Połonką armię rosyjską operującą na Litwie pod
dowództwem Iwana Chowańskiego. Na Ukrainie w dniach 14-27 września armia rosyjska
pod wodzą Szeremietiewa zostały pobite przez siły polsko-tatarskie pod wodzą Stanisława
Potockiego i Jerzego Lubomirskiego. Idące na odsiecz Rosjanom wojska Jerzego
Chmielnickiego (nowego hetmana kozackiego) zostały zatrzymane 7 października pod
Słobodyszczami przez Lubomirskiego. 17 października Kozacy zawarli ugodę. W tym czasie
Potocki osaczył Rosjan pod Cudnowem. W dniach 14 października – 2 listopada doszło do
bitwy wygranej przez stronę polską, która wymusiła kapitulację pozostałych sił rosyjskich.
Faktyczne zniszczenie obu armii polowych było dla Rosjan wielkim ciosem i znacznie
zmieniło sytuację. Na Litwie po bitwie nad Basią (8 października 1660 r.) i pod Kuszlikami (4
listopada 1661 r.) siły rosyjskie nie były już w stanie przejść do ofensywy. Od tej pory
Rosjanie skupili się niemal wyłącznie na obronie zajmowanych twierdz. Wielki sukces
Rzeczypospolitej z poprzednich kampanii w sporej mierze zmarnowała nieudana wyprawa z
1664 r. (oblężenie Głuchowa). Skrajne wyczerpanie obydwu stron (min. Rokosz
Lubomirskiego) oraz rysujący się konflikt z Tatarami i Kozakami skłonił obie strony do
rozejmu zawartego 30 stycznia 1667 r. w Andruszowie. Przyznawał on Rosji województwo
smoleńskie i czernichowskie oraz ok. połowę województwa kijowskiego z Zadnieprzem i
samym Kijowem (oryginalnie na 15 lat w praktyce na stałe). Rosja uzyskała także prawo do
opieki nad prawosławnymi w Rzeczypospolitej (późniejszy pretekst do ingerowania w sprawy
wewnętrzne). Miał on obowiązywać trzynaście i pół roku. Z powodu zaangażowania w wojnę
z Turcją 6 maja 1686 r. postanowienia rozejmu potwierdzono w Pokoju Grzymułtowskiego,
który ustabilizował granicę pomiędzy oboma krajami aż do pierwszego rozbioru w 1772 r.
3. Skutki:
Do najważniejszych skutków konfliktu polsko-rosyjskiego należy zaliczyć:
- Wyniszczenie wielkich połaci państwa polsko-litewskiego, ich ruina gospodarcza i
demograficzna
- Ostateczna utrata znacznych terenów takich jak np. Ziemia Smoleńska z samym
Smoleńskiem (twierdzą o wielkim znaczeniu strategicznym), czy Lewobrzeżna Ukraina z
Kijowem
- Uzyskanie przez państwo carów wygodnego pretekstu do interwencji w sprawy
wewnętrzne Rzeczypospolitej (opieka nad prawosławnymi w Polsce i na Litwie)
- Zakończenie okresu ekspansji polsko-litewskiej na wschód i początek coraz dalszej
ekspansji Rosji na zachód
- Osłabienie pozycji międzynarodowej Rzeczypospolitej, umocnienie się pozycji Rosji
- Początek dążenia Rosji do hegemonii w rejonie Europy Wschodniej i Środkowo-
Wschodniej, stopniowo coraz mniejsze znaczenie pastwa polsko-litewskiego w regionie