POSTĘPOWANIE

POJEDNAWCZE

PROCEDURA

WSPÓŁDECYZJI

Przewodnik po procedurach współlegislacyjnych

Parlamentu Europejskiego

lipiec 2007 r.

DV\684001PL.doc

2/45

PRZEDMOWA

Z zadowoleniem przyjmujemy przewodnik omawiający postępowanie pojednawcze
i procedurę współdecyzji przygotowany przez sekretariat szóstej kadencji Parlamentu
po rozszerzeniu UE zwiększającym liczbę państw członkowskich do 27. Celem
przewodnika jest wyjaśnienie sposobu, w jaki Parlament organizuje swoją pracę
w postępowaniu pojednawczym i pokazanie, w jaki sposób postępowanie
pojednawcze wpisuje się w ogólne ramy procedury współdecyzji, zgodnie z którą
Parlament i Rada działają wspólnie w celu przyjęcia europejskiego prawodawstwa.

W niniejszym Przewodniku przedstawiono szeroki przegląd niejednokrotnie
skomplikowanej procedury współdecyzji. Przewodnik ma na celu dostarczenie
ogólnych materiałów oraz praktycznych informacji, które pomogą posłom
w przygotowaniu do uczestnictwa w procedurze współdecyzji, a w szczególności na
etapie postępowania pojednawczego, gdy Parlament spotyka się z Radą na
rozmowach trójstronnych lub w ramach komitetu pojednawczego. Polecamy go
wszystkim osobom uczestniczącym w pracy Parlamentu lub zainteresowanym pracą
Parlamentu jako ciała współuczestniczącego w procedurach legislacyjnych.

Rodi KRATSA- Prof. Alejo VIDAL-QUADRAS Mechtild ROTHE
TSAGAROPOULOU

Wiceprzewodniczący odpowiedzialni za postępowanie pojednawcze

http://www.europarl.europa.eu/code/information/default_en.htm

DV\684001PL.doc

3/45

SPIS TREŚCI

PROCEDURA WSPÓŁDECYZJI: PODSTAWOWE INFORMACJE ............ 4
Wprowadzenie ................................................................................................. 4
Pierwsze czytanie ............................................................................................. 5
Drugie czytanie ................................................................................................ 7
Trzecie czytanie – postępowanie pojednawcze............................................... 12

POSTĘPOWANIE POJEDNAWCZE KROK PO KROKU ........................... 14
Etap wstępny (drugie czytanie Parlamentu).................................................... 14
Powołanie delegacji PE .................................................................................. 14
Posiedzenie inauguracyjne delegacji .............................................................. 15
Profil językowy delegacji ............................................................................... 16
Rozmowy trójstronne ..................................................................................... 16
Kolejne posiedzenia delegacji PE................................................................... 18
Komitet pojednawczy..................................................................................... 19
Po posiedzeniu komitetu pojednawczego ....................................................... 21

NASI PARTNERZY: Z KIM NEGOCJUJE DELEGACJA PE?.................... 24
Delegacja Rady .............................................................................................. 24
Komisja

.................................................................................................. 24

PUBLICZNY DOSTĘP DO DOKUMENTACJI ........................................... 26

PROCEDURA

WSPÓŁDECYZJI

MOCY

TRAKTATU

REFORMUJĄCEGO ..................................................................................... 27

SEKRETARIAT

DS.

POSTĘPOWANIA

POJEDNAWCZEGO

I PROCEDURY WSPÓŁDECYZJI ............................................................... 28

ZAŁĄCZNIKI:

Załącznik A. Art. 251 traktatu WE.................................................................. 30
Załącznik B. Wspólna deklaracja w sprawie praktycznych zasad dotyczących
stosowania procedury współdecyzji (art. 251 traktatu WE) ............................ 32
Załącznik C. Regulamin Parlamentu Europejskiego – art. 60-65 .................... 38
Załącznik D. Podstawy prawne objęte procedurą współdecyzji (stan na lipiec
2007 r.)

.................................................................................................. 42

Załącznik E. Diagram przedstawiający procedurę współdecyzji..................... 45

DV\684001PL.doc

4/45

PROCEDURA WSPÓŁDECYZJI: PODSTAWOWE INFORMACJE

Wprowadzenie

Procedura

współdecyzji

jest

najważniejszą

spośród

procedur

legislacyjnych Unii Europejskiej. Jej
podstawą

jest

zasada

parytetu

pomiędzy wybieranym w wyborach
bezpośrednich

Parlamentem

Europejskim,

reprezentującym

obywateli Unii, a Radą, reprezentującą
rządy państw członkowskich. Obie te
instytucje,

działając

wniosek

Komisji

Europejskiej,

wspólnie

przyjmują prawodawstwo UE, mając
równe prawa i obowiązki – żadna
z nich nie może przyjąć jakiegokolwiek
prawodawstwa

samodzielnie,

bez

zgody drugiej instytucji.

Procedurę współdecyzji wprowadzono
traktatem z Maastricht w 1993 r.
Obejmowała

ona

wtedy

jedynie

15 obszarów działalności Wspólnoty.
Wraz z wejściem w życie traktatu
z Amsterdamu (maj 1999 r.) jej zakres
został

znacznie

rozszerzony,

zwiększyć się ponownie na mocy
traktatu z Nicei (luty 2003 r.): obecnie
objęte są nią 44 obszary działalności
UE (podstawy prawne; pełną listę
zamieszczono w załączniku D).

Wzrost liczby obszarów, w których
Wspólnota stanowi prawo i które
podlegają procedurze współdecyzji,
przyniósł znaczne zwiększenie liczby
aktów przyjmowanych w ramach
procedury współdecyzji: w okresie
kadencji Parlamentu lat 1999-2004,
zgodnie z postanowieniami traktatu
z Amsterdamu i traktatu z Nicei,

403 akty prawne zostały uchwalone
w ramach procedury współdecyzji.
Liczba ta jest dwa i pół raza większa
od ogólnej liczby aktów prawnych
(165) przyjętych w ramach procedury
współdecyzji

mocy

traktatu

z Maastricht (lata 1993-1999). W ciągu
pierwszych trzech lat obecnej kadencji
(lipiec

2004 r.

–

lipiec

2007 r.)

w ramach

procedury

współdecyzji

przyjęto ogółem 196 aktów prawnych
i wygląda na to, że w ciągu
pozostałych dwóch lat tendencja będzie
rosnąca.

Jak pokazano na rysunku 1, liczba
aktów

prawnych

podlegających

procedurze

współdecyzji

stale

wzrastała. W pierwszym roku kadencji
parlamentarnej obejmującej lata 1999-
2004 wynosiła ona 68, natomiast
w ostatnim roku tej kadencji, kiedy
istniał znaczny nacisk na przyjęcie
wszystkich aktów przed rozszerzeniem,
osiągnęła ona rekordową wysokość
105 aktów prawnych. W rezultacie
liczba ta obniżyła się do 30 w roku
2004/2005, który był pierwszym
rokiem nowej kadencji parlamentarnej,
zwiększyła się do 64

w roku

2005/2006, a w roku 2006/2007
ponownie wyniosła 102.

Procedurę współdecyzji stosuje się
zasadniczo wtedy, gdy Rada podejmuje
decyzje kwalifikowaną większością
głosów (z wyjątkiem trzech sytuacji,
w których

wymagana

jest

jednomyślność), i stanowi ona zwykłą

DV\684001PL.doc

5/45

procedurę we wszystkich obszarach
prawodawstwa UE, z wyjątkiem aktów
prawnych

dotyczących

rolnictwa,

rybołówstwa,

podatków,

polityki

handlowej, pomocy państwa, polityki
przemysłowej, konkurencji oraz Unii
Gospodarczej i Walutowej (patrz
załącznik D). Procedura współdecyzji

nie ma zastosowania w przypadku
aktów

uchwalanych

ramach

drugiego

(wspólna

polityka

zagraniczna

bezpieczeństwa)

i trzeciego

filaru

(sprawiedliwość

i sprawy

wewnętrzne)

Unii

Europejskiej.

Rysunek 1: Liczba aktów prawnych przyjętych w poszczególnych latach w ramach procedury
współdecyzji w okresie od 1999 r. do lipca 2007 r.

Procedura

współdecyzji,

zgodnie

z postanowieniami art. 251 traktatu
WE (patrz załącznik A), przewiduje
trzy etapy: pierwsze czytanie, drugie
czytanie oraz trzecie czytanie wraz
z postępowaniem

pojednawczym.

Jednakże procedura współdecyzji może
się zakończyć na każdym z tych
etapów, jeżeli obie instytucje władzy
ustawodawczej

osiągną

całkowite

porozumienie. Jeżeli Rada nie może
przyjąć wszystkich poprawek PE
wniesionych w drugim czytaniu, należy
rozpocząć postępowanie pojednawcze

– trzeci i ostatni etap procedury
współdecyzji.

Pierwsze czytanie

Jak

wskazano

załączniku E,

procedura współdecyzji rozpoczyna się
zawsze od wniesienia wniosku przez
Komisję

Europejską

(zgodnie

z „prawem inicjatywy” przysługującym
Komisji). Jednakże Parlament i Rada
mogą, odpowiednio na mocy art. 192
akapit 2 i art. 208 traktatu WE, żądać
od Komisji przedłożenia właściwych
propozycji

(np.

wniosków

105

102

100

120

1999-

2000

2000-

2001

2001-

2002

2002-

2003

2003-

2004

2004-

2005

2005-

2006

6/2006-

7/2007

DV\684001PL.doc

6/45

legislacyjnych), aby osiągnąć cele
Traktatu

Komisja przedkłada swój wniosek
legislacyjny (zwykle dotyczy on
rozporządzenia, dyrektywy lub decyzji)
równocześnie

Parlamentowi

Europejskiemu i Radzie. W ramach
Parlamentu wniosek przekazywany jest
do rozpatrzenia jednej z komisji
parlamentarnych (która od tej chwili
określana

jest

mianem

„komisji

właściwej”): wybór komisji zależy od
przedmiotu wniosku.

Komisja

właściwa

powołuje

„sprawozdawcę”, którego głównym
zadaniem jest śledzenie biegu wniosku
na wszystkich etapach procedury.
Sprawozdawca

doradza

właściwej

komisji (podczas rozpatrywania sprawy
na szczeblu komisji) i całemu
Parlamentowi (na etapie posiedzeń
plenarnych), jakie ogólne podejście
należy przyjąć w kwestii wniosku
Komisji. Sprawozdawca jest również
pierwszym posłem, który proponuje
poprawki do wniosku Komisji. Inne
komisje parlamentarne zainteresowane
przedmiotem

wniosku

mogą

przedstawić właściwej komisji swoją
„opinię”.

przypadku

aktów

kontrowersyjnych lub „technicznych”
zdarza się obecnie organizowanie
przesłuchań z udziałem ekspertów lub
zlecanie oceny skutków regulacji.

Parlamentowi udało się wykorzystać tę możliwość

w przypadku

„piątej

dyrektywy

sprawie

ubezpieczenia pojazdów”, czego ostatecznym skutkiem
było przyjęcie dyrektywy 2005/14/WE z dnia 11 maja
2005 r.

dotyczącej

ubezpieczenia

zakresie

odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe
w związku z ruchem pojazdów mechanicznych
(sprawozdanie Rothleya i późniejsze sprawozdanie
Mediny

Ortegi;

drugie

czytanie

zakończone

w Parlamencie dnia 12 stycznia 2005 r.).

Po przyjęciu przez właściwą komisję
„sprawozdania” przygotowanego przez
sprawozdawcę Parlament, stanowiąc
zwykłą większością głosów (tzn.
większością głosów posłów biorących
udział w głosowaniu), przeprowadza
pierwsze czytanie wniosku Komisji. Na
tym

etapie

Parlament

trzy

możliwości:

może odrzucić cały

wniosek, może zatwierdzić wniosek
bez poprawek lub, co zdarza się
najczęściej, może zatwierdzić wniosek
z zastrzeżeniem kilku poprawek.

Należy zwrócić uwagę, że odrzucenie
wniosku w całości w pierwszym
czytaniu nie jest ani wyraźnie
zakazane, ani przewidziane Traktatem

(jak ma to miejsce w przypadku
odrzucenia w drugim czytaniu; art. 251
ust. 2 lit. b) traktatu WE). Jednakże
w większości przypadków Parlament
zatwierdza wniosek Komisji, czasami
bez

poprawek,

choć

zazwyczaj

z poprawkami.

tym

etapie

Parlament przyjmuje poprawki zwykłą
większością głosów (tzn. większością
głosów posłów biorących udział
w głosowaniu). Wówczas Komisja
przyjmuje

„wniosek

zmieniony”

zawierający poprawki Parlamentu.

Parlament jednak nie chciał zaakceptować

ograniczenia swojej swobody działania: w ciągu
pierwszych trzech lat obecnej kadencji Parlament
odrzucił trzy wnioski Komisji w pierwszym czytaniu;
PE odrzucił wnioski dotyczące kolejowych usług
towarowych (sprawozdanie Zilego), norm odłowu
humanitarnego (sprawozdanie Scheele) i usług
portowych

(sprawozdanie

Jarzembowskiego)

odpowiednio w dniach 31.5.2005 r., 13.12.2005 r.
i 16.12.2005 r. W takich przypadkach stosuje się
art. 52 Regulaminu PE (patrz załącznik C): ma to na
celu

zapewnienie

Parlamentowi

Komisji

wystarczającego czasu na pełne rozpatrzenie ich opcji.
W przypadku usług portowych Komisja ostatecznie
wycofała swój wniosek i w ten sposób procedura
została przerwana.

DV\684001PL.doc

7/45

Jeśli Rada, stanowiąc kwalifikowaną
większością

głosów,

zaakceptuje

wszystkie poprawki Parlamentu lub
jeśli PE zatwierdził wniosek bez
poprawek, Rada może przyjąć akt.

Jeśli Rada nie może całkowicie
zaakceptować wyników pierwszego
czytania w Parlamencie, jej pierwsze
czytanie kończy się ustaleniem tekstu
zwanego „wspólnym stanowiskiem”.
Rada

informuje

Parlament

o wszystkich powodach przyjęcia przez
nią wspólnego stanowiska. Komisja
również

przekazuje

Parlamentowi

wszystkie informacje dotyczące jej
stanowiska

Na etapie pierwszego czytania ani
Parlament, ani Rada nie podlegają
żadnym

ograniczeniom

czasowym

dotyczącym zamknięcia pierwszego
czytania wniosku Komisji.

Drugie czytanie

przeciwieństwie

etapu

pierwszego czytania etap drugiego
czytania

podlega

ścisłym

ograniczeniom czasowym. W trakcie
drugiego czytania w okresie trzech
(lub,

przypadku

przedłużenia

procedury, czterech) miesięcy od
ogłoszenia na posiedzeniu plenarnym
wspólnego stanowiska Rady Parlament
musi

przyjąć,

odrzucić

lub

wprowadzić do

niego poprawki.

Chociaż traktat tego wyraźnie nie przewiduje, ogólnie

przyjmuje się, że Rada, stanowiąc kwalifikowaną
większością głosów, może odrzucić cały wniosek
Komisji. Z drugiej strony Komisja może w każdej
chwili podczas pierwszego czytania postanowić
o wycofaniu lub zmianie swojego wniosku (art. 250
ust. 2 traktatu WE).

W przypadku braku podjęcia decyzji
przed upływem terminu akt uznaje się
za przyjęty w formie ustalonej we
wspólnym stanowisku.

Przyjęcie wspólnego stanowiska bez
poprawek wymaga poparcia zwykłej
większości posłów do Parlamentu
(tzn. większości

posłów

biorących

udział w głosowaniu).

Odrzucenie wspólnego stanowiska
wymaga

natomiast

bezwzględnej

większości

głosów

posłów

Parlamentu

(tzn.

najmniej

393 głosów

wszystkich

785

głosów

, bez względu na liczbę posłów

faktycznie

biorących

udział

w głosowaniu). Odrzucenie wspólnego
stanowiska przez Parlament kończy
procedurę legislacyjną, która może
zostać wszczęta ponownie jedynie na
podstawie nowego wniosku Komisji

Wreszcie Parlament może przyjąć
poprawki do wspólnego stanowiska:

W wyniku rozszerzenia o Bułgarię i Rumunię

w Parlamencie będzie zasiadać 785 posłów do końca
obecnej kadencji w czerwcu 2009 r. Po wyborach
w czerwcu 2009 r. liczba posłów obniży się do 750.

W lipcu 2005 r. Parlament po raz pierwszy (i jak

dotychczas jedyny) skorzystał z tej możliwości, gdy
odrzucił wspólne stanowisko Rady w sprawie
dyrektywy

dotyczącej

zdolności

patentowej

wynalazków realizowanych przy pomocy komputera
(„patenty

oprogramowanie”;

sprawozdanie

Rocarda). Ten bardzo kontrowersyjny wniosek
Komisji został odrzucony przytłaczającą większością
głosów (648 do 14 przy 18 wstrzymujących się).
Zgodnie z art. 251 ust. 2 lit. b) WE skutkiem
odrzucenia wniosku przez Parlament było przerwanie
procedury. Podczas dyskusji powstało pytanie, czy
Komisja może wycofać wniosek, który przeszedł przez
etap pierwszego czytania. Chociaż Komisja zachowuje
prawo do wycofania wniosku na każdym etapie,
Parlament i Rada, w oparciu o art. 250 ust. 2 WE,
uważają, że z chwilą przyjęcia przez Radę wspólnego
stanowiska to ostatnie – a nie wniosek Komisji –
stanowi podstawę dalszej procedury. W związku z tym
Komisja nie może wycofać tekstu, który już do niej
„nie należy”.

DV\684001PL.doc

8/45

każda z takich poprawek musi
ponownie

uzyskać

poparcie

bezwzględnej

większości

posłów.

Sprawozdawca (zwykle ten sam poseł,
który sporządził sprawozdanie do
pierwszego czytania) przygotowuje
projekt „zalecenia”, tzn. sprawozdanie
do drugiego czytania, dla właściwej
komisji (z zasady tej samej komisji,
która była komisją właściwą przy
pierwszym czytaniu).

Projekt zalecenia zawiera poprawki
zaproponowane przez sprawozdawcę.
Dodatkowe poprawki złożyć może
(wyłącznie) dowolny

członek lub

zastępca członka właściwej komisji,
przy czym istnieją pewne ograniczenia
dotyczące rodzaju poprawek, które
mogą być składane na tym etapie (patrz
poniżej). W drugim czytaniu inne
komisje nie przedstawiają opinii.
Właściwa komisja podejmuje decyzje
większością oddanych głosów. Po
głosowaniu we właściwej komisji
zalecenie

jest

rozpatrywane

posiedzeniu plenarnym.

Poprawki mogą być składane również
podczas posiedzenia plenarnego, ale
może to uczynić wyłącznie właściwa
komisja, grupa polityczna lub grupa
licząca co najmniej 40 posłów.
Jednakże zarówno na szczeblu komisji,
jak i na posiedzeniu plenarnym
obowiązują

pewne

ograniczenia

dotyczące rodzaju poprawek, które
można składać w drugim czytaniu.
W szczególności, zgodnie z art. 62
Regulaminu PE (patrz załącznik C)
poprawki są dopuszczalne jedynie
w przypadku, gdy ich celem jest:

 przywrócenie w całości lub w części

stanowiska

Parlamentu

z pierwszego czytania lub

 osiągnięcie kompromisu pomiędzy

stanowiskiem Rady i Parlamentu
lub

 zmiana tych elementów wspólnego

stanowiska,

które

nie

zostały

zamieszczone

pierwotnym

projekcie lub zostały w nim
zamieszczone w innym brzmieniu
lub

 uwzględnienie nowego faktu lub

sytuacji prawnej zaistniałych po
pierwszym czytaniu.

Przewodniczący komisji właściwej na
etapie rozpatrywania w komisjach oraz
przewodniczący Parlamentu na etapie
posiedzeń plenarnych postanawiają
o dopuszczalności

poprawek:

ich

decyzja

jest

ostateczna

(art. 62;

załącznik C).

Przed głosowaniem nad poprawkami
na

posiedzeniu

plenarnym

przewodniczący

Parlamentu

może

poprosić Komisję o wskazanie, czy
będzie ona skłonna je przyjąć. Również
Rada może być zaproszona do
wyrażenia opinii.

Traktat określa wyraźne terminy
w drugim

czytaniu.

musi

przeprowadzić

drugie

czytanie

w terminie trzech miesięcy (czterech,
jeżeli

uzgodniono

przedłużenie

terminu) od chwili zawiadomienia go
o wspólnym

stanowisku.

zakończeniu

drugiego

czytania

w Parlamencie i przekazaniu Radzie
jego stanowiska Rada ma kolejne trzy
miesiące (lub cztery, jeżeli uzgodniono

DV\684001PL.doc

9/45

przedłużenie

terminu)

przeprowadzenie drugiego czytania.

W drugim czytaniu Rada może przyjąć
wszystkie

poprawki

drugiego

czytania PE – z zasady kwalifikowaną
większością głosów, lecz w trzech
przypadkach

przewidzianych

Traktatem (patrz załącznik D) lub
w razie sprzeciwu Komisji wobec

poprawki Parlamentu (patrz art. 251
ust. 3 WE; załącznik A) wymagana jest
jednomyślność. W takim przypadku akt
zostaje przyjęty.

J e ż e l i Rada

nie

może

przyjąć

wszystkich

poprawek

Parlamentu,

zgodnie z postanowieniami Traktatu
zwołuje się komitet pojednawczy.

GŁÓWNE RÓŻNICE POMIĘDZY PIERWSZYM A DRUGIM CZYTANIEM

Pierwsze

czytanie

 brak terminów
 wniosek Komisji rozpatrywany jest przez właściwą komisję

i komisje opiniujące

 szerokie kryteria dopuszczalności poprawek
 Parlament podejmuje decyzję (o przyjęciu, odrzuceniu lub

zmianie

wniosku

Komisji)

zwykłą

większością

głosów

(tzn. większością głosów posłów biorących udział w głosowaniu)

Drugie

czytanie

 ścisłe terminy – trzy lub cztery miesiące
 wspólne stanowisko rozpatrywane jedynie przez właściwą komisję
 ścisłe kryteria dopuszczalności poprawek
 Parlament przyjmuje wspólne stanowisko zwykłą większością

głosów, ale odrzuca lub zmienia je bezwzględną większością głosów
(tzn. większością głosów wszystkich posłów do Parlamentu)

Porozumienia osiągnięte w pierwszym i drugim czytaniu

Na mocy traktatu z Amsterdamu
możliwe

stało

się

zamknięcie

procedury legislacyjnej w pierwszym
czytaniu (nie przewidywał tego traktat
z Maastricht). Możliwość tę przewiduje
również Wspólna deklaracja w sprawie
praktycznych

zasad

dotyczących

stosowania procedury współdecyzji
(pełny

tekst

nowej,

zmienionej

wspólnej deklaracji z dnia 13.6.2007 r.
znajduje się w załączniku B), która
stanowi, że „Instytucje współpracują
ze sobą na wszystkich etapach
procedury

współdecyzji

celu

możliwie najszerszego uzgodnienia

zajmowanych stanowisk i tym samym
stworzenia,

stosownych

przypadkach, warunków do przyjęcia
danego aktu prawnego na wczesnym
etapie procedury”.

W ostatnich latach coraz więcej
porozumień osiągano w pierwszym
czytaniu. W trzech pierwszych latach
obecnej kadencji parlamentarnej (od
lipca 2004 r. do lipca 2007 r.)
125 procedur

współdecyzji

(64% wszystkich

takich

procedur)

zakończono w pierwszym czytaniu,
55 (28%)

drugim

czytaniu,

DV\684001PL.doc

10/45

a 16 (8%) w trzecim czytaniu po
postępowaniu

pojednawczym.

Dla

porównania

czasie

kadencji

przypadającej na lata 1994-1999
w pierwszym czytaniu zakończono
115 procedur

współdecyzji

(28%),

200 (50%)

drugim

czytaniu

i 84 (22%) w trzecim czytaniu po
postępowaniu pojednawczym. Tym
samym procedura współdecyzji stała
się

bardziej

jednolitą

procedurą

obejmującą jedno, dwa lub trzy
czytania.

Rozwój ten pokazuje elastyczność
samej procedury i, co ważniejsze,
większy stopień zaufania i chęci
współpracy ze strony uczestniczących
instytucji. Wyrażane są jednak obawy,
wewnątrz Parlamentu i poza nim,
dotyczące

potencjalnego

braku

przejrzystości

nieoficjalnych

negocjacjach

podczas

pierwszego

i drugiego czytania, lecz również braku
demokratycznej legitymizacji i jasności
co

odpowiednich

kroków

proceduralnych.

Ogromna

presja

czasowa, aby zakończyć procedurę
w ciągu

sześciu

miesięcy

danej

prezydencji, powoduje zbyt dużą
koncentrację na szybkości negocjacji
kosztem otwartej debaty politycznej
wewnątrz instytucji i pomiędzy nimi
z udziałem ogółu społeczeństwa.

Procedury, jakie należy stosować na
etapie postępowania pojednawczego,
zostały wyraźnie określone w art. 251
traktatu WE (patrz załącznik A) oraz
w Regulaminie Parlamentu (art. 63-65;
patrz załącznik C). Procedury, jakie
należy stosować podczas dążenia do
porozumienia w trakcie pierwszego
i drugiego czytania, są mniej jasne.

W dążeniu do wyjaśnienia sytuacji,
biorąc pod uwagę doświadczenie
nagromadzone na przestrzeni lat,
Konferencja

Przewodniczących

przyjęła zestaw wytycznych zarówno
dla posłów, jak i pracowników
Parlamentu, potwierdzonych przez
Konferencję

Przewodniczących

Komisji,

dotyczących

sposobu

prowadzenia negocjacji i dochodzenia
do

porozumienia

pierwszym

i drugim

czytaniu

(pełny

tekst

przedstawiono w ramce). Celem tych
wytycznych

jest

ustanowienie

jednolitego

sposobu

postępowania

wewnątrz Parlamentu w sytuacjach,
gdy

dąży

się

osiągnięcia

porozumienia w pierwszym lub drugim
czytaniu,

przy

jednoczesnym

zapewnieniu

maksymalnej

przejrzystości,

efektywności

i legitymizacji całej procedury.

DV\684001PL.doc

11/45

Porozumienia osiągane w pierwszym i drugim czytaniu:

wskazówki dotyczące najlepszej praktyki w Parlamencie

Uwagi wstępne

1. Komisje powinny w pełni wykorzystywać możliwości przewidziane w traktatach, dopuszczające

trzy czytania. Podejmując decyzję o dążeniu do osiągnięcia porozumienia w pierwszym lub
drugim czytaniu, należy uwzględnić znaczne zróżnicowanie sytuacji zachodzących na każdym
z tych dwóch etapów. W szczególności dotyczy to zakresu, w jakim Parlament i Rada zdołały
już osiągnąć sformalizowane stanowisko, rodzaju większości wymaganej na posiedzeniu
plenarnym oraz terminów narzuconych w traktatach.

2. Decyzja taka powinna uzyskać szerokie poparcie polityczne, powinna zostać podjęta w sposób

przejrzysty, a następnie zostać ogłoszona w komisji. Powinna być ona uzasadniona względami
priorytetów politycznych, terminami, ryzykiem braku pewności co do przepisów prawnych lub
niekontrowersyjnym charakterem wniosku.

Spotkania z Radą i Komisją

3. Na wszystkich etapach powinna istnieć możliwość niesformalizowanych kontaktów, pod

warunkiem że komisja, koordynatorzy lub sprawozdawcy posiłkowi informowani są
o zaistnieniu oraz treści takich kontaktów. Konkretne negocjacje zazwyczaj nie powinny mieć
miejsca przed przyjęciem przez komisję poprawek w pierwszym lub w drugim czytaniu.
Stanowisko to może później zapewnić mandat dający przedstawicielom komisji podstawę do
prowadzenia negocjacji z Radą i Komisją.

4. O uczestnictwie PE powinni decydować koordynatorzy. Uczestnictwo PE powinno pozwolić na

udzielanie możliwie najpełniejszych informacji wszystkim grupom politycznym wchodzącym
w skład komisji, albo poprzez bezpośredni udział przewodniczącego komisji i/lub
sprawozdawców posiłkowych lub koordynatorów, albo dzięki szybkiemu przekazywaniu
wystarczająco szczegółowych informacji przez sprawozdawcę przewodniczącemu komisji
i sprawozdawcom posiłkowym lub koordynatorom. Koordynatorzy mogą podjąć decyzję
o zaproszeniu do udziału sprawozdawców komisji opiniujących.

5. Jeżeli wymagane są tłumaczenia ustne, należy je zapewnić, zwłaszcza w fazie konkretnych

negocjacji po głosowaniu w komisji.

6. Projekty kompromisowych tekstów przedłożone przez którąkolwiek z instytucji, które mają być

podstawą dyskusji podczas kolejnego posiedzenia, powinny zostać w miarę możliwości
dostarczone z wyprzedzeniem wszystkim negocjatorom.

Dalsze postępowanie po posiedzeniach
7. Sprawozdawca powinien regularnie przekazywać informacje o stanie negocjacji, w razie

potrzeby całej komisji. Wszelkie istotne zmiany stanowiska negocjacyjnego powinny uzyskać
szerokie poparcie polityczne.

8. Należy zachęcać prezydencję Rady do uczestnictwa w posiedzeniach komisji w celu

przedstawienia stanowiska Rady.

9. W przypadku osiągnięcia porozumienia należy poprosić prezydencję Rady o wysłanie do

przewodniczącego komisji pisma potwierdzającego zasadnicze uzgodnienia przyjęte przez Radę,
z załączeniem tekstu.

10. Wszelkie kompromisowe poprawki wynikające z osiągniętego porozumienia powinny zostać

zakomunikowane na piśmie wszystkim członkom komisji. Jeśli komisja nie może ich przyjąć
w celu przedstawienia ich na posiedzeniu plenarnym, powinny zostać one podpisane wspólnie
przez sprawozdawcę oraz sprawozdawców posiłkowych lub koordynatorów w imieniu ich grup
politycznych w celu wykazania, iż poprawki te cieszą się szerokim poparciem.

Dnia 28 października 2004 r. Konferencja Przewodniczących Komisji przyjęła zestaw wytycznych, potwierdzonych

przez Konferencję Przewodniczących w dniu 12 listopada 2004 r., dotyczących sposobu prowadzenia negocjacji
i dochodzenia do porozumienia w pierwszym i drugim czytaniu. Celem tych wytycznych jest ustanowienie jednolitego
sposobu postępowania wewnątrz Parlamentu w sytuacjach, gdy dąży się do osiągnięcia porozumienia w pierwszym lub
drugim czytaniu, przy jednoczesnym zapewnieniu maksymalnej przejrzystości, efektywności i legitymizacji całej
procedury. Wytyczne te są przeznaczone zarówno dla posłów, jak i pracowników Parlamentu.

DV\684001PL.doc

12/45

Trzecie czytanie – postępowanie pojednawcze

Postępowanie pojednawcze polega na
bezpośrednich negocjacjach pomiędzy
Parlamentem a Radą – dwiema
instytucjami uczestniczącymi wspólnie
w procedurze legislacyjnej w ramach
komitetu pojednawczego – i ma na celu
osiągnięcie porozumienia w formie
„wspólnego projektu”.

W skład komitetu pojednawczego
wchodzą dwie delegacje: delegacja
Rady składająca się z pojedynczych
przedstawicieli poszczególnych państw
członkowskich (ministrów lub ich
przedstawicieli)

oraz

delegacja

Parlamentu złożona z takiej samej
liczby posłów. Tym samym od dnia
1.1.2007 r.

skład

komitetu

pojednawczego wchodzi 54 (27+27)
członków.

Komitet pojednawczy musi zostać
zwołany w terminie sześciu tygodni
(lub ośmiu, w przypadku przedłużenia
terminu) po zakończeniu przez Radę
drugiego

czytania

oficjalnym

poinformowaniu Parlamentu, że nie
jest ona w stanie przyjąć wszystkich

jego poprawek z drugiego czytania.
Komitet jest powoływany odrębnie dla
każdego

wniosku

legislacyjnego

wymagającego

postępowania

pojednawczego i ma do swojej
dyspozycji sześć tygodni (lub osiem,
jeżeli

uzgodniono

przedłużenie

terminu), aby osiągnąć całkowite
porozumienie w formie „wspólnego
projektu”. Punktem wyjścia rozważań
komitetu są wspólne stanowiska Rady
i poprawki

drugiego

czytania

Parlamentu

Komisja

także

uczestniczy w pracach komitetu, dążąc
do uzgodnienia stanowisk Parlamentu
i Rady.

Jeśli komitet pojednawczy nie osiągnie
porozumienia albo jeśli Parlament lub
Rada nie zaakceptują „wspólnego
projektu” w trzecim czytaniu, akt
uważa się za nieprzyjęty. W takim
przypadku procedura współdecyzji
może zostać rozpoczęta ponownie
jedynie w wyniku przedstawienia przez
Komisję

nowego

wniosku

legislacyjnego.

DV\684001PL.doc

13/45

GŁÓWNE RÓŻNICE POMIĘDZY PIERWSZYM I DRUGIM CZYTANIEM A TRZECIM CZYTANIEM

Z POSTĘPOWANIEM POJEDNAWCZYM W PARLAMENCIE

Pierwsze i drugie czytanie

Postępowanie pojednawcze i trzecie

czytanie

Główny ciężar odpowiedzialności spoczywa na
zaangażowanych komisjach parlamentarnych

Główny ciężar odpowiedzialności spoczywa na delegacji
Parlamentu do komitetu pojednawczego

Pierwsze czytanie: brak terminów
Drugie czytanie: maksymalnie 4 miesiące dla Parlamentu
i kolejne 4 miesiące (maksymalnie) dla Rady

Postępowanie

pojednawcze

trzecie

czytanie:

maksymalnie 24 tygodnie (3 x 8 tygodni), z czego
maksymalnie 8 tygodni poświęconych jest na
postępowanie pojednawcze jako takie

Możliwość zgłaszania poprawek w komisjach i na etapie
posiedzeń plenarnych

Brak możliwości zgłaszania poprawek: zatwierdzenie lub
odrzucenie całości wspólnego projektu w pojedynczym
głosowaniu

Pierwsze czytanie: PE przyjmuje poprawki zwykłą
większością głosów
Drugie czytanie: PE przyjmuje poprawki bezwzględną
większością głosów (co najmniej 393 głosami ze
wszystkich 785 możliwych głosów)

Parlament zatwierdza lub odrzuca wspólny projekt
zwykłą większością głosów w pojedynczym głosowaniu

_____________________________________

Jednakże może się zdarzyć, że w celu osiągnięcia porozumienia oraz poszanowania zasad dobrego stanowienia prawa dwie

instytucje uczestniczące wspólnie w procedurze legislacyjnej muszą zmienić postanowienia wspólnego stanowiska, do których PE
nie wprowadził poprawek w drugim czytaniu. Jest to pogląd Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który w pierwszej sprawie
dotyczącej postępowania pojednawczego jako takiego (wyrok ETS z dnia 10.1.2006 r. w sprawie „IATA”) orzekł, że art. 251 traktatu
WE nie zawiera sam w sobie żadnego ograniczenia co do środków, za pomocą których komitet może dążyć do osiągnięcia
porozumienia w sprawie wspólnego projektu. Uzasadniając to orzeczenie, Trybunał stwierdził, że posługując się pojęciem
„pojednawczy”, autorzy Traktatu zamierzali zapewnić tej procedurze skuteczność i przyznać komitetowi pojednawczemu szeroki
zakres uznania. Celem jest zbliżenie stanowisk Parlamentu i Rady na podstawie analizy wszystkich aspektów rozbieżności pomiędzy
tymi dwiema instytucjami.

DV\684001PL.doc

14/45

POSTĘPOWANIE POJEDNAWCZE KROK PO KROKU

Etap w s t ę p n y (drugie czytanie
Parlamentu)

Wyniki

głosowania

Parlamentu

w drugim czytaniu przekazywane są
Radzie. Od momentu ich otrzymania ta
ostatnia ma trzy miesiące (lub cztery,
jeżeli

uzgodniono

przedłużenie

terminu) na zakończenie swojego
drugiego czytania poprzez podjęcie
decyzji, czy może przyjąć wszystkie
poprawki Parlamentu wprowadzone
w drugim czytaniu. W praktyce Rada
nieoficjalnie

informuje

Parlament

o tym, czy może je przyjąć, możliwie
najszybciej – zwykle następuje to
w ciągu kilku dni od momentu
głosowania Parlamentu w drugim
czytaniu. Jeśli Rada nie wyraża zgody
na którąkolwiek z poprawek, należy
zwołać komitet pojednawczy. W takim
przypadku obydwie instytucje jak
najszybciej rozpoczynają negocjacje
w celu

przygotowania

możliwości

osiągnięcia porozumienia w trakcie
postępowania pojednawczego.

W trakcie całej procedury współdecyzji
Rada

podejmuje

decyzje

kwalifikowaną większością głosów,
z wyjątkiem trzech obszarów objętych
następującymi artykułami traktatu WE:
art. 42

(swobodny

przepływ

pracowników), art. 47 ust. 2 (przepisy
dotyczące

osób

prowadzących

działalność na własny rachunek) oraz
art. 151 ust. 5 (środki zachęcające
stosowane w odniesieniu do kultury),

w przypadku których wymagana jest
jednomyślność.

Jednakże

aż

momentu

formalnego

zakończenia

etapu drugiego czytania jednomyślność
Rady konieczna jest w celu przyjęcia
jakichkolwiek

poprawek

PE,

w odniesieniu do których Komisja
przedstawiła opinię negatywną.

Powołanie delegacji PE

Delegację PE powołuje się oddzielnie
dla

każdego

postępowania

pojednawczego, innymi słowy –
oddzielnie dla

każdego wniosku

legislacyjnego

wymagającego

postępowania

pojednawczego.

Jej

zadaniem jest reprezentowanie całego
Parlamentu w negocjacjach z Radą
prowadzonych przez niego w trakcie
postępowania

pojednawczego.

Podstawą powołania delegacji jest
art. 64

Regulaminu

(patrz

załącznik C).

W momencie, gdy wiadomo, iż Rada
nie może przyjąć wszystkich poprawek
Parlamentu wprowadzonych w drugim
czytaniu, Sekretariat ds. Postępowania
Pojednawczego

Procedury

Współdecyzji („CODE”) rozpoczyna
przygotowania do powołania delegacji
Parlamentu

komitetu

pojednawczego. Sekretariat CODE
wspiera delegację Parlamentu w trakcie
całego postępowania pojednawczego
(trzecie czytanie), ściśle współpracując
z

sekretariatami

zaangażowanych

komisji

parlamentarnych

oraz

Wydziałem

Prawnym

Parlamentu,

DV\684001PL.doc

15/45

prawnikami-lingwistami

służbą

prasową (rola sekretariatu CODE
została

opisana

szczegółowo

str. 29).

Na początku każdej kadencji lub
w przypadku

istotnych

zmian

w ogólnym

składzie

Parlamentu

Konferencja Przewodniczących ustala
polityczny przekrój delegacji tak, aby
odpowiadał on relatywnej sile grup
politycznych. Na podstawie aktualnego
składu

politycznego

Parlamentu,

wynikającego

wyborów

przeprowadzonych w czerwcu 2004 r.
i wzrostu ogólnej liczby posłów do 758
po przystąpieniu Bułgarii i Rumunii,
Grupa Europejskiej Partii Ludowej
(Chrześcijańscy

Demokraci)

i Europejskich Demokratów (PPE-DE)
reprezentowana jest w delegacji przez
jedenastu

członków,

Grupa

Socjalistyczna

(PSE)

–

przez

dziewięciu,

Grupa

Porozumienia

Liberałów i Demokratów na rzecz
Europy (ALDE) – przez czterech,
natomiast Grupa Unii na rzecz Europy
Narodów

(UEN),

Grupa

Zielonych/Wolne

Przymierze

Europejskie

(Verts/ALE)

oraz

Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej
Lewicy Europejskiej / Nordycka
Zielona Lewica (GUE/NGL) otrzymują
po jednym miejscu każda

Trzej wiceprzewodniczący Parlamentu
posiadający specjalne kompetencje
w zakresie

postępowania

pojednawczego wchodzą w skład
każdej delegacji: są oni uwzględnieni
w liczbie członków przypadających na
ich

grupę.

Każdej

delegacji

Decyzja Konferencji Przewodniczących z dnia

18 stycznia 2007 r.

przewodniczy

jeden

trzech

wiceprzewodniczących: decydują oni
między sobą o tym, kto odpowiada za
określone sprawy, a w rezultacie – kto
przewodniczy

której

delegacji.

Sprawozdawca (sprawozdawcy) oraz
przewodniczący właściwej komisji
parlamentarnej,

również

wliczani

w skład swojej grupy politycznej, są
z urzędu powoływani na członków
delegacji.

Pozostali członkowie delegacji są
powoływani przez każdą z grup
politycznych, a ich nazwiska są
przekazywane

piśmie

wiadomości sekretariatu. Większość
z nich wchodzi w skład właściwej
komisji lub w skład komisji, które
przygotowały opinię dla komisji
właściwej. Grupy polityczne muszą
także powołać równą liczbę zastępców,
którzy mogą aktywnie uczestniczyć
w pracach delegacji. Grupy polityczne
informują

sekretariat

piśmie

o wszelkich zmianach w składzie
delegacji.

Posiedzenie inauguracyjne delegacji

Posiedzenie inauguracyjne delegacji
Parlamentu zazwyczaj odbywa się
w Strasburgu podczas sesji plenarnej
następującej po drugim czytaniu
dotyczącym danego postępowania.
Jednakże uwzględniając dążenie do
ograniczania

liczby

posiedzeń,

posiedzenie inauguracyjne może odbyć
się później, gdy pierwsze sygnały
o reakcji Rady na poprawki Parlamentu
wprowadzone w drugim czytaniu są już
znane i powstaje potrzeba wymiany
poglądów na tematy merytoryczne.
Jeżeli na przykład przewodniczący

DV\684001PL.doc

16/45

delegacji uzna, iż negocjacje z Radą
powinny rozpocząć się niezwłocznie,
lub też w sytuacji, gdy stanowisko
Rady

nie

jest

jeszcze

znane,

posiedzenie

inauguracyjne

bywa

zastępowane

listem

przewodniczącego delegacji do jej
członków

(„pisemna

procedura

ustanowienia delegacji”).

Głównym

celem

posiedzenia

inauguracyjnego delegacji Parlamentu
jest udzielenie mandatu jego zespołowi
negocjatorów

–

wiceprzewodniczącemu

jako

przewodniczącemu

delegacji,

przewodniczącemu właściwej komisji
oraz sprawozdawcy/sprawozdawcom –
aby rozpocząć nieformalne negocjacje
z

Radą

formie

posiedzeń

trójstronnych

(patrz

informacje

w dalszej

części

dokumentu).

W trakcie posiedzeń inauguracyjnych
dochodzi również często do krótkiej
wymiany poglądów na temat kwestii
merytorycznych, zwłaszcza wówczas,
gdy znane są pierwsze reakcje Rady na
poprawki

wprowadzone

przez

Parlament w drugim czytaniu.

Komisja

jest

obecna

podczas

wszystkich

posiedzeń

delegacji

Parlamentu.

Podczas

posiedzenia

inauguracyjnego oczekuje się, iż jej
przedstawiciele przedstawią i objaśnią
opinię Komisji w kwestii poprawek
wprowadzonych

przez

Parlament

w drugim czytaniu i ewentualnie
poinformują

również

członków

delegacji o znanych im zmianach
sytuacji w Radzie.

Podczas posiedzenia inauguracyjnego
delegacji posłom dostarczany jest

„dokument podstawowy” dotyczący
danego postępowania, który zawiera
pierwotny

wniosek

Komisji,

stanowisko PE z pierwszego czytania,
wspólne stanowisko Rady, poprawki
PE z drugiego czytania oraz opinię
Komisji w sprawie tych poprawek,
jeżeli jest ona dostępna. Dokument ten
można również uzyskać ze strony
internetowej komitetu pojednawczego.

Przed każdym posiedzeniem delegacji
sekretariat przygotowuje notę dla
członków

podsumowującą

cele

posiedzenia,

sytuację

dotyczącą

poprawek, etap negocjacji z Radą oraz
aspekty proceduralne. Po każdym
posiedzeniu

delegacji

sekretariat

sporządza także sumaryczne notatki
z posiedzenia.

Profil językowy delegacji

Prace delegacji prowadzone są zwykle
w językach jej członków. Tłumaczenia
ustne

podczas

posiedzeń

oraz

tłumaczenia pisemne odpowiedniej
dokumentacji

(tj.

„dokumentu

podstawowego”, not dla członków,
„czterokolumnowych

dokumentów

roboczych”

tekstów

kompromisowych)

dostępne

są

w językach, którymi posługują się
członkowie delegacji. Mogą one być
także

udostępniane

językach

zastępców członków delegacji, jeżeli
grupy polityczne zgłosiły taki wniosek
przed

otwarciem

postępowania

pojednawczego, tzn. w momencie
powoływania członków delegacji.

Rozmowy trójstronne

DV\684001PL.doc

17/45

Gdy

Rada

jest

gotowa

przedstawienia swojego stanowiska
w kwestii poprawek PE, nawet jeżeli
formalnie nie zakończyła jeszcze
swojego

drugiego

czytania,

zorganizowane

zostaje

trójstronne

posiedzenie z udziałem Parlamentu,
Rady i Komisji, zwane „trialogiem”.

Parlament reprezentowany jest przez
zespół negocjacyjny PE, któremu
delegacja udzieliła mandatu. Radę
reprezentuje

zastępca

stałego

przedstawiciela lub stały przedstawiciel
(przewodniczący

odpowiednio

COREPER

lub

II)

państwa

członkowskiego

aktualnie

sprawującego

prezydencję

(więcej

szczegółów na ten temat w dalszej
części dokumentu, patrz str. 23).
Komisję

Europejską

reprezentuje

właściwa Dyrekcja Generalna. W celu
osiągnięcia

jak

największej

efektywności posiedzeń trójstronnych
liczba

uczestników

posiedzenia

ogranicza

się

zespołu

negocjacyjnego

powiększonego

o niezbędny

personel

pomocniczy

(zwykle nie więcej niż 10 osób
z każdej instytucji).

Wszyscy

członkowie

delegacji

Parlamentu

otrzymują

z wyprzedzeniem

wiadomości

szczegóły dotyczące każdego trialogu
(czas, uczestnicy oraz miejsce), nawet
jeśli sami nie zostali zaproszeni do
uczestnictwa. Posiedzenia trójstronne
znajdują się także na liście posiedzeń
w Parlamencie w danym dniu oraz na
stronie

internetowej

komitetu

pojednawczego.

Podczas

pierwszego

posiedzenia

trójstronnego

przedstawiciel

prezydencji przedstawia stanowisko
Rady w kwestii poprawek z drugiego
czytania Parlamentu: zazwyczaj Rada
przyjmuje pewne z nich, proponuje
tekst kompromisowy w przypadku
innych i odrzuca pozostałe. Następnie
zespół

negocjacyjny

Parlamentu

ustosunkowuje się do przedstawionego
stanowiska. Każda ze stron wyjaśnia
swoje stanowisko i debata zaczyna się
rozwijać: mogą zostać zaproponowane
nowe

projekty

kompromisowe,

podlegające akceptacji odpowiednich
delegacji.

Trójstronne negocjacje oparte są na
„czterokolumnowym

dokumencie

roboczym”,

który

przedstawia

stanowiska

Parlamentu

Rady.

Pierwsza

kolumna

przedstawia

wspólne stanowisko Rady, a druga –
poprawki wprowadzone do niego przez
Parlament w drugim czytaniu. Trzecia
kolumna zawiera odpowiedź Rady na
odpowiednie poprawki Parlamentu –
przyjęcie, odrzucenie lub ewentualnie
tekst

kompromisowy.

Stanowisko

delegacji

Parlamentu

jest

przedstawione w czwartej kolumnie.
Tym samym gdy dwie pierwsze
kolumny nie ulegają zmianie podczas
postępowania pojednawczego, ostatnie
dwie kolumny mogą być wielokrotnie
modyfikowane w miarę postępów
w negocjacjach.

zakończenie

posiedzeń

trójstronnych

uczestnicy

czasami

żądają,

prace

związane

sporządzaniem

projektów

zostały

wykonane przez niewielki zespół
roboczy na poziomie „politycznym”

DV\684001PL.doc

18/45

(np. sprawozdawca PE może spotkać
się z przewodniczącym grupy roboczej
Rady i przedstawicielem Komisji) lub
przez urzędników trzech instytucji na
poziomie „technicznym”. Z uwagi na
rosnącą liczbę wymaganych posiedzeń
i ścisłe limity czasowe ustalone
w Traktacie wspomniane spotkania
trójstronne stają się coraz częstsze.
Komisja

jest

często

proszona

o przygotowanie ewentualnych tekstów
kompromisowych

przedyskutowania przez poszczególne
delegacje lub podczas kolejnego
posiedzenia trójstronnego.

Wyniki

posiedzeń

trójstronnych

przedstawiane

są

następnie

Parlamentowi

Radzie

przez

poszczególnych

negocjatorów

zatwierdzenia:

razie

potrzeby

organizuje się dalsze posiedzenia
trójstronne lub nieformalne spotkania.

Posiedzenia trójstronne odbywają się
przez cały czas trwania postępowania
pojednawczego, a ich celem jest
rozstrzygnięcie

nierozwiązanych

jeszcze

kwestii

przygotowanie

możliwości

osiągnięcia

ogólnego

porozumienia

komitecie

pojednawczym.

Zazwyczaj

krótkie

posiedzenie

trójstronne odbywa się tuż przed
posiedzeniem

komitetu

pojednawczego,

czasem

samo

posiedzenie komitetu pojednawczego
zostaje

przerwane

celu

przeprowadzenia

negocjacji

trójstronnych

celem

wyjaśnienia

sytuacji,

znalezienia

kompromisu

odpowiadającego wszystkim stronom

oraz

uniknięcia

nieporozumień

pomiędzy delegacjami.

Kolejne posiedzenia delegacji PE

pierwszym

posiedzeniu

trójstronnym lub innych nieformalnych
spotkaniach przewodniczący zwołuje
posiedzenie

delegacji

Parlamentu

w celu przedyskutowania wyników
negocjacji. Zgodnie z art. 64 ust. 7
Regulaminu PE obrady delegacji
Parlamentu otwarte są dla wszystkich
osób pracujących w Parlamencie, ale
nie są otwarte dla osób z zewnątrz. Do
uczestnictwa w tych posiedzeniach
formalnie

zapraszane

są

grupy

polityczne,

odpowiednie

służby

Parlamentu oraz Komisji Europejskiej.
Rada

nie

uczestniczy

tych

posiedzeniach.

Podczas takich posiedzeń zespół
negocjacyjny

informuje

innych

członków

delegacji

Parlamentu

o wynikach posiedzenia lub posiedzeń
trójstronnych.

Ponadto

delegacja

zazwyczaj otrzymuje zaktualizowane
stanowisko Rady w formie wspólnego
czterokolumnowego

dokumentu

roboczego. Delegacja rozpatruje także
kompromisowe

teksty

przedyskutowane podczas posiedzenia
trójstronnego lub projekty tychże
sporządzone

posiedzeniu

trójstronnym.

Przedstawiciele Komisji obecni na
posiedzeniach

mogą

objaśnić

stanowisko Komisji lub udzielić
odpowiedzi

przypadku

próśb

o bardziej

szczegółowe

lub

„techniczne” informacje. Mogą oni
także udzielać informacji na temat

DV\684001PL.doc

19/45

posiedzenia

COREPER,

podczas

którego Rada dyskutowała na temat
wyników rozmów trójstronnych.

Głównym celem posiedzeń delegacji
jest aktualizacja mandatu zespołu
negocjacyjnego i przedyskutowanie
ewentualnych

tekstów

kompromisowych. Za ogólną zgodą
wydawana jest zgoda na pewne
poprawki lub projekty kompromisowe.
Jeśli

pewne

kwestie

pozostają

nierozwiązane,

delegacja

udziela

zespołowi negocjacyjnemu instrukcji,
aby kontynuował negocjacje z Radą.
Delegacja Parlamentu podejmuje także
decyzje proceduralne, na przykład czy
zorganizować

kolejne

posiedzenie

trójstronne lub czy można zwołać
komitet pojednawczy, a jeśli tak, to
kiedy.

Posiedzenia delegacji są zwykle
organizowane

niedługo

posiedzeniach trójstronnych lub wtedy,
gdy wymaga tego przebieg negocjacji.
Podobnie jak w przypadku posiedzeń
trójstronnych posiedzenie delegacji
zawsze odbywa się przed posiedzeniem
komitetu pojednawczego; jest ono
również

organizowane,

jeśli

posiedzenie komitetu pojednawczego
zostaje

przerwane

celu

przeprowadzenia

trójstronnych

negocjacji. Pod koniec postępowania
delegacja formalnie przyjmuje lub
odrzuca

porozumienie

osiągnięte

podczas postępowania pojednawczego.
Delegacja dąży do działania na
zasadzie konsensusu. Jednakże jeśli
konieczne jest głosowanie, wymagana
jest bezwzględna większość głosów (co
najmniej 14).

Komitet pojednawczy

Komitet pojednawczy, składający się
z przedstawicieli

państw

członkowskich oraz takiej samej liczby
posłów,

powoływany

jest

przez

przewodniczącego

Rady

w porozumieniu z przewodniczącym
Parlamentu.

Komitet

jest

często

powoływany,

gdy

stanowiska

Parlamentu i Rady są na tyle zbliżone,
że można oczekiwać, iż kwestie
dotychczas nierozstrzygnięte zostaną
rozwiązane. W każdym przypadku
komitet należy zwołać nie później niż
w terminie sześciu tygodni (lub ośmiu,
jeżeli

uzgodniono

przedłużenie

terminu) po zakończeniu drugiego
czytania

Rady,

aby

formalnie

rozpocząć postępowanie pojednawcze.
Następnie komitet ma kolejnych sześć
tygodni (lub osiem, jeżeli uzgodniono
przedłużenie terminu), aby osiągnąć
całkowite porozumienie w formie
wspólnego projektu.

Posiedzenia komitetu pojednawczego
odbywają się zwykle w Brukseli:
Parlament i Rada na przemian pełnią
rolę

gospodarza.

oficjalnym

kalendarzu prac Parlamentu pewne
daty

–

oznaczone

kółkiem

–

przeznaczone

są

posiedzenia

komitetu pojednawczego, przy czym
posiedzenia

mogą

odbywać

się

w innych terminach, jeżeli Parlament
i Rada wyrażą na to zgodę. Pełne
posiedzenie komitetu pojednawczego
jest zazwyczaj poprzedzone krótkim
posiedzeniem

trójstronnym

i posiedzeniami delegacji.

Wiceprzewodniczący stojący na czele
delegacji

oraz

minister

DV\684001PL.doc

20/45

reprezentujący urzędującą prezydencję
przewodniczą wspólnie posiedzeniom
komitetu pojednawczego. Posiedzenie
zostaje

otwarte

przez

współprzewodniczącego
reprezentującego instytucję, na terenie
której

odbywa

się

posiedzenie.

Komisję

Europejską

reprezentuje

właściwy komisarz.

Podczas jednego posiedzenia komitetu
pojednawczego

porządek

dzienny

może objąć kilka aktów:

 Punkty „A” nie są poddawane pod

dyskusję.

Ich

uwzględnienie

w porządku dziennym służy do
formalnego otwarcia postępowania
pojednawczego lub do formalnego
odnotowania

osiągnięcia

porozumienia w ramach posiedzeń
trójstronnych i posiedzeń delegacji.

 Główny przedmiot dyskusji stanowi

akt oznaczony jako punkt „B”.
Delegacja Parlamentu uczestnicząca
w

posiedzeniu

jest

delegacją

właściwą w sprawie tego właśnie
aktu.

Głównym narzędziem roboczym jest
wspólny czterokolumnowy dokument
roboczy

przygotowany

przez

sekretariaty

Parlamentu

Rady

ds. postępowania

pojednawczego

i przetłumaczony na wszystkie języki
urzędowe. Podzielony jest on na dwie
części: „Część A: poprawki, co do
których

osiągnięto

porozumienie

(wymagające ogólnej zgody)” oraz
„Część B: poprawki, w przypadku
których nadal należy dążyć do
porozumienia”. Dyskusja ogranicza się
zazwyczaj do tych nierozstrzygniętych

kwestii. Zapewnione są tłumaczenia
ustne na wszystkie języki urzędowe
i ze wszystkich języków urzędowych.
Komisja

może

być

poproszona

o przedstawienie propozycji tekstów
kompromisowych,

aby

ułatwić

porozumienie. Ponadto czasami jako
narzędzie do osiągnięcia porozumienia
wykorzystuje się również deklaracje
jednej z instytucji lub większej ich
liczby bądź badania, które mają zostać
przeprowadzone przez Komisję.

Jeżeli wydaje się, iż porozumienie jest
już bliskie, posiedzenia komitetu
pojednawczego zazwyczaj wyznacza
się tak, aby zaczynały się późnym
popołudniem lub wczesnym wieczorem
– mogą one trwać do północy.

Jeśli osiągnięcie porozumienia podczas
pierwszego posiedzenia jest mało
prawdopodobne,

można

zwołać

dowolną liczbę kolejnych posiedzeń
w określonym Traktatem okresie 6-
8 tygodni

przewidzianym

osiągnięcie porozumienia.

Jeśli obu instytucjom nie uda się
osiągnąć porozumienia w komitecie
pojednawczym, cały projekt upada. Od
roku 1999 nie zdarzyło się jednak, aby
delegacjom Parlamentu i Rady nie
udało się osiągnąć porozumienia
w komitecie pojednawczym.

postępowaniu

pojednawczym

zakończonym sukcesem Parlament,
Rada oraz Komisja zwołują zazwyczaj
wspólną

konferencję

prasową

–

natychmiast

zakończeniu

posiedzenia, jeśli jest to dogodny
moment, lub następnego dnia – aby
ogłosić, iż osiągnięto porozumienie

DV\684001PL.doc

21/45

i przedstawić rezultaty mediom. Jeśli
z jakiejś

przyczyny

wspólna

konferencja prasowa jest niemożliwa,
zespół negocjacyjny Parlamentu może
zwołać osobną konferencję prasową.

Wspólny projekt uzgodniony w ramach
postępowania

pojednawczego

ogłaszany jest w wersji tymczasowej
w jednym

języku

stronie

internetowej Parlamentu (przy czym
tekst ten podlega prawnej i językowej
weryfikacji), możliwie najszybciej po
zakończeniu negocjacji, co umożliwia
społeczeństwu oraz przedstawicielom
instytucji

dokonanie

oceny

osiągniętych rezultatów.

Łącze do tej strony znajduje się
poniżej:

http://www.europarl.europa.eu/code/de
fault_en.htm

Po każdym posiedzeniu komitetu
pojednawczego członkowie delegacji
otrzymują notę podsumowującą wyniki
posiedzenia.

posiedzeniu

komitetu

pojednawczego

Porozumienie osiągnięte w ramach
komitetu pojednawczego musi zostać
potwierdzone

przez

pełen

skład

Parlamentu oraz przez Radę Ministrów.
Obie instytucje głosują osobno nad
wspólnym projektem w jego obecnej
formie, bez możliwości dokonywania
jakichkolwiek dalszych poprawek.

postępowaniu

pojednawczym

zakończonym sukcesem na podstawie
wspólnego dokumentu roboczego oraz

wszelkich modyfikacji uzgodnionych
w

trakcie

postępowania

przygotowywana

jest

propozycja

wspólnego

projektu

(zwana

„PE-CONS”). Najpierw ustala się jej
brzmienie

jednym

języku,

a następnie jest ona tłumaczona na inne
języki

urzędowe.

Propozycja

wspólnego projektu w języku oryginału
przesyłana jest członkom delegacji.

Po sfinalizowaniu wspólnego projektu
przez sekretariaty ds. postępowania
pojednawczego oraz służby prawno-
lingwistyczne Parlamentu i Rady
współprzewodniczący

komitetu

pojednawczego wysyłają go wraz
z pismem

przewodnim

przewodniczącego Parlamentu oraz do
urzędującego przewodniczącego Rady.
Wszelkie deklaracje obu instytucji są
załączane do tego pisma.

momentu

podpisania

pisma

przewodniego

zatwierdzającego

wspólny projekt obie instytucje mają
sześć tygodni (lub osiem, jeżeli
uzgodniono przedłużenie terminu) na
przyjęcie aktu legislacyjnego, bez
żadnej możliwości wprowadzania do
niego dalszych poprawek (art. 65
Regulaminu PE; patrz załącznik C).

W tym czasie członkowie delegacji
Parlamentu otrzymują do wiadomości
sfinalizowany

wspólny

projekt

w swoich

językach

wraz

sprawozdaniem

nakreślającym

poszczególne

etapy

rezultaty

postępowania

pojednawczego.

Sprawozdanie

zawiera

zapis

głosowania delegacji w momencie
zakończenia

postępowania

pojednawczego. Końcowy wspólny

DV\684001PL.doc

22/45

projekt, sprawozdanie sporządzone
przez sprawozdawcę z upoważnienia
przewodniczącego delegacji, pismo
przewodnie oraz wszelkie deklaracje
obu instytucji są następnie przesyłane
służbom Parlamentu ds. posiedzeń
plenarnych

(Dyrekcji

Generalnej

ds. Urzędu Przewodniczącego). W tym
momencie wszystkie wersje językowe
tekstu porozumienia opublikowane są
na stronie internetowej Parlamentu
Europejskiego.

Głosowanie nad wspólnym projektem
poprzedza debata na posiedzeniu
plenarnym na temat wyniku negocjacji
i porozumienia osiągniętego z Radą.
Debata ta zwykle rozpoczyna się
oświadczeniem

sprawozdawcy,

a czasami – wiceprzewodniczącego
stojącego na czele delegacji. Następnie
Parlament na posiedzeniu plenarnym
głosuje nad wspólnym projektem. Do
jego przyjęcia wymagana jest zwykła
większość

oddanych

głosów;

w przypadku jej nieuzyskania projekt
zostaje odrzucony. Od roku 1999
jedynie

2 porozumienia

102

(sytuacja w lipcu 2007 r.) osiągniętych
w

ramach

postępowania

pojednawczego nie zdołały uzyskać
większości w głosowaniu plenarnym
na etapie trzeciego czytania.

W sytuacji, gdy komitet pojednawczy
nie zdoła osiągnąć porozumienia,
Regulamin

stanowi,

iż

wiceprzewodniczący stojący na czele
delegacji wygłasza oświadczenie na
posiedzeniu plenarnym, po czym
następuje debata.

Wspólny projekt musi także zostać
przyjęty przez Radę, która zazwyczaj

preferuje

termin

głosowania

przypadający po trzecim czytaniu
Parlamentu. Rada podejmuje decyzję
większością kwalifikowaną. Jak dotąd
Rada nigdy nie odrzuciła porozumienia
osiągniętego w ramach postępowania
pojednawczego.

Tym samym zanim wspólny projekt
uzyska status aktu prawodawczego,
musi zostać przyjęty zarówno przez
Parlament, jak i przez Radę. Jeżeli
jedna z tych instytucji odrzuci wspólny
projekt,

następuje

zakończenie

procedury legislacyjnej – może ona
zostać ponownie rozpoczęta jedynie
wraz z nowym wnioskiem Komisji

Po trzecim czytaniu zakończonym
powodzeniem w obu instytucjach
przewodniczący Parlamentu i Rady
muszą podpisać przyjęty wspólny
projekt.

Podczas

podpisywania

pierwszego aktu tego typu, dnia
23 marca 1994 r., uzgodniono, iż takie
akty legislacyjne będą określane
terminem „LEX”. Określenie to odnosi
się również do aktów objętych
procedurą współdecyzji przyjętych
w pierwszym i drugim czytaniu.

Za przykład może tu posłużyć wniosek dotyczący

dyrektywy w sprawie „przejęć” (sprawozdanie
Lehnego). Po odrzuceniu przez Parlament na
posiedzeniu plenarnym w lipcu 2001 r. porozumienia
osiągniętego w trakcie postępowania pojednawczego
(wynikiem głosowania była równa liczba głosów:
273 głosy za i 273 przeciw) Komisja w lutym 2003 r.
przedstawiła nowy wniosek, który doprowadził do
osiągnięcia w marcu 2004 r. porozumienia pomiędzy
Parlamentem a Radą, przyjęty następnie w pierwszym
czytaniu. Z drugiej strony po odrzuceniu przez
Parlament w listopadzie 2003 r. porozumienia
osiągniętego w trakcie postępowania pojednawczego
dotyczącego dyrektywy w sprawie dostępu do rynku
usług portowych (sprawozdanie Jarzembowskiego)
w grudniu 2005 r. Parlament w pierwszym czytaniu
ponownie odrzucił nowy wniosek przedstawiony przez
Komisję w 2004 r. Ostatecznie Komisja wycofała swój
wniosek.

DV\684001PL.doc

23/45

Od lutego 2004 r. przewodniczący obu
instytucji

podpisywali

teksty

z kategorii

LEX

wspólnie,

plenarnych sesjach w Strasburgu.
Ponadto od października 2006 r.
obydwie instytucje podpisują wybrane
teksty z kategorii LEX w obecności
mediów. Czynność składania podpisów
(pod aktami prawnymi takimi jak
dyrektywa

usługowa

lub

rozporządzenie w sprawie REACH)

służy zwróceniu uwagi na znaczenie
prawodawstwa wspólnotowego dla
codziennego życia obywateli, a także
podkreśla rolę Parlamentu i Rady jako
instytucji

współuczestniczących

w procedurach legislacyjnych, które na
równych prawach stanowią przepisy.
Po podpisaniu akty te są publikowane
w

Dzienniku

Urzędowym,

wraz

z wszelkimi odnoszącymi się do nich
deklaracjami.

DV\684001PL.doc

24/45

NASI PARTNERZY: Z KIM NEGOCJUJE DELEGACJA PE?

Delegacja Rady

Delegacja

Rady

składa

się

z przedstawicieli

państw

członkowskich będących normalnie
Zastępcami Stałych Przedstawicieli
(COREPER I) każdego z państw
członkowskich. W ciągu ostatnich lat
procedurze

współdecyzji

zaczął

podlegać szereg obszarów polityki
w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości
i spraw wewnętrznych („trzeci filar”;
patrz

załącznik

D).

takich

przypadkach delegacja Rady składa się
ze Stałych Przedstawicieli państw
członkowskich

(COREPER

II).

Podczas

posiedzeń

komitetu

pojednawczego minister lub sekretarz
stanu

reprezentuje

państwo

członkowskie sprawujące prezydencję.
Osoba

współprzewodniczy

komitetowi

wraz

z wiceprzewodniczącym

Parlamentu,

który stoi na czele delegacji PE.

Urzędująca

prezydencja

Rady

reprezentuje Radę we wszystkich
kontaktach z Parlamentem. W praktyce
głównymi aktorami są urzędujący
przewodniczący COREPER I lub II
oraz przewodniczący właściwej grupy
roboczej Rady.

Biuro ds. Procedury Współdecyzji
Sekretariatu

Generalnego

Rady

wspomaga delegację Rady. Odpowiada
ono za koordynację stosunków Rady
z Parlamentem

kwestiach

dotyczących spraw objętych procedurą
współdecyzji, a w szczególności za
postępowania pojednawcze.

Komisja

Przedstawiciele Komisji są zwykle
zapraszani

uczestnictwa

wszystkich posiedzeniach delegacji
Parlamentu oraz w posiedzeniach
COREPER. Uczestniczą oni także
w negocjacjach trójstronnych oraz są
obecni podczas posiedzeń komitetu
pojednawczego.

Właściwy

komisarz

uczestniczy

w formalnych posiedzeniach komitetu
pojednawczego oraz w posiedzeniach
trójstronnych i posiedzeniach delegacji,
które odbywają się tuż przed lub na
marginesie

posiedzeń

komitetu

pojednawczego.

Podczas

innych

posiedzeń

trójstronnych oraz posiedzeń delegacji
Parlamentu

Komisję

reprezentuje

właściwy Dyrektor Generalny lub
jego/jej

przedstawiciel,

wspierany

przez Sekretariat Generalny Komisji,
łącznie z jej Biurem ds. Procedury
Współdecyzji oraz jej Służbą Prawną.

Obecność Komisji podczas wszystkich
oficjalnych i nieoficjalnych posiedzeń
odbywających

się

ramach

postępowania

pojednawczego

jest

konieczna, by mogła spełniać ona rolę
przypisaną jej w art. 251 ust. 4 traktatu
WE, tzn. aby mogła podjąć „wszelkie
niezbędne inicjatywy na rzecz zbliżenia
stanowisk Parlamentu Europejskiego
i Rady”. Tym samym nawet jeśli
formalnie Komisja nie ma wiążącego
głosu

etapie

postępowania

pojednawczego, jej rola jako organu
umożliwiającego negocjacje pomiędzy

DV\684001PL.doc

25/45

dwoma

organami

władzy

ustawodawczej (Radą i Parlamentem)

jest bardzo ważna.

DV\684001PL.doc

26/45

PUBLICZNY DOSTĘP DO DOKUMENTACJI

Publiczny

dostęp

większości

dokumentów związanych z aktami
legislacyjnymi będącymi przedmiotem
postępowania pojednawczego możliwy
jest

poprzez

stronę

internetową

dotyczącą tego postępowania:

http://www.europarl.europa.eu/code/de
fault_en.htm

Dokumenty te obejmują miesięczne
sprawozdania na temat postępowania
pojednawczego (biuletyn dotyczący
procedury współdecyzji – „Codecision
Newsletter”),

wspólne

projekty

przyjęte przez komitet pojednawczy
oraz sprawozdania przeznaczone do
trzeciego czytania.

Jedynymi

dokumentami,

które

pozostają

poufne

podczas

postępowania

pojednawczego,

są

wspólne czterokolumnowe dokumenty
robocze, w których każda z instytucji

przedstawia swoją odpowiedź na
stanowisko drugiej strony, w miarę jak
postępowanie pojednawcze się rozwija.
Zaraz po zakończeniu postępowania
pojednawczego

dokumenty

są

udostępniane bezpośrednio w rejestrze
Parlamentu.

Dokumenty

można

również uzyskać wcześniej na żądanie,
w

trakcie

postępowania

pojednawczego, pod warunkiem, iż
zgodzą się na to obie instytucje.

Strona internetowa PE dotycząca
komitetu pojednawczego, dostępna
w języku angielskim i francuskim,
zawiera

informacje

temat

postępowań

pojednawczych

oraz

wszelkie opublikowane dokumenty
z zakresu

procedury

współdecyzji

odnoszące

się

aktów

przyjmowanych

ramach

postępowania

pojednawczego

wszystkich

językach

urzędowych.

KOMITET POJEDNAWCZY

Postępowanie pojednawcze stanowi trzeci i końcowy etap procedury

współdecyzji

DV\684001PL.doc

27/45

PROCEDURA WSPÓŁDECYZJI NA MOCY TRAKTATU

REFORMUJĄCEGO

Dnia 22 czerwca 2007 r. szefowie
państw i rządów ustalili zasady
„traktatu reformującego”, który będzie
następcą

nieprzyjętego

„traktatu

konstytucyjnego”.

Jesienią

2007 r.

zwołana

zostania

Konferencja

Międzyrządowa (IGC 2007), której
zadaniem będzie ukończenie tekstu
traktatu

reformującego

możliwie

najszybciej, a w każdym razie do końca
2007 r., aby zapewnić wystarczający
czas na ratyfikowanie nowego traktatu
przed wyborami do PE w czerwcu
2009 r.
W zależności od sukcesu ratyfikacji
traktatu

reformującego

procedura

współdecyzji wkroczy w nową erę,
ponieważ

prawdopodobnie

zdecydowana większość postanowień
traktatu konstytucyjnego dotyczących
procedury współdecyzji znajdzie się
w nowym traktacie. W rezultacie
procedura współdecyzji stanie się
zasadą stanowienia prawa na szczeblu
wspólnotowym. W przyszłości prawie
wszystkie kluczowe obszary polityki
Unii będą podlegać tej procedurze
legislacyjnej, przy czym Rada będzie
głosować większością kwalifikowaną.
Jednakże obszary dotyczące porządku
konstytucyjnego

państw

członkowskich (takie jak obywatelstwo
europejskie), obszary drażliwe (podatki
lub pewne aspekty polityki społecznej),
obszary uznawane za należące do
kompetencji władzy wykonawczej oraz
polityka zagraniczna i bezpieczeństwa
będą stanowić wyjątki od tej zasady.

W szczególności traktat reformujący
prawdopodobnie stworzy kilka nowych
obszarów działań Wspólnoty, takich
jak inicjatywa obywatelska, pomoc
humanitarna,

europejska

polityka

przestrzeni kosmicznej, współpraca
sądowa

sprawach

cywilnych

o skutkach

transgranicznych

oraz

integracja społeczna obywateli państw
trzecich.
Pewne podstawy prawne dotyczące
Europejskiego Banku Centralnego oraz
Europejskiego

Systemu

Banków

Centralnych, funduszy strukturalnych
i Funduszu Spójności, które obecnie
podlegają procedurze zgody, także
zostaną objęte procedurą współdecyzji.
Procedura współdecyzji rozciągnie się
także na pewne obszary objęte obecnie
procedurą konsultacji. Dotyczy to
całego szeregu podstaw prawnych
w obszarze sprawiedliwości i spraw
wewnętrznych, np. agencji Eurojust
i Europol,

pewnych

aspektów

współpracy

policyjnej,

kontroli

granicznej, azylu i imigracji.
Ukończenie procesu tworzenia rynku
wewnętrznego w obszarze energii,
pewne aspekty konkurencji oraz
wspólnorynkowa organizacja wspólnej
polityki rolnej i polityki rybołówstwa,
a

także

ochrona

własności

intelektualnej będą także podlegać
procedurze współdecyzji. Podobnie
stanie się w przypadku pewnych
obszarów,

których

Parlament

obecnie

nie

posiada

żadnych

kompetencji, takich jak przepływ
kapitału do lub z krajów trzecich oraz
wspólna polityka handlowa.

DV\684001PL.doc

28/45

SEKRETARIAT DS. POSTĘPOWANIA POJEDNAWCZEGO

I PROCEDURY WSPÓŁDECYZJI

Rola

W trakcie postępowania pojednawczego posłowie wspomagani są przez Sekretariat
ds. Postępowania Pojednawczego i Procedury Współdecyzji, którego rola została określona
w następujący sposób:

 udzielanie pomocy i rady trzem wiceprzewodniczącym odpowiedzialnym za

postępowanie pojednawcze;

 przygotowanie, zorganizowanie i śledzenie wszystkich posiedzeń związanych

z postępowaniem pojednawczym (posiedzenia delegacji Parlamentu, posiedzenia
trójstronne oraz posiedzenia komitetu pojednawczego);

 wspieranie sprawozdawców i przewodniczących komisji w trakcie postępowania

pojednawczego,

zwłaszcza

poprzez

przygotowywanie

projektów

tekstów

kompromisowych oraz sprawozdań na posiedzenia plenarne;

 kontaktowanie się z parlamentarnym zespołem prawników-lingwistów w celu

zapewnienia prawno-językowej weryfikacji tekstów będących wynikiem postępowania
pojednawczego;

 odpowiadanie na pytania dotyczące problemów proceduralnych i strategicznych

w kwestiach „horyzontalnych” pojawiających się w trakcie procedury współdecyzji;

 śledzenie rozwoju aktów legislacyjnych podlegających procedurze współdecyzji, między

innymi poprzez udział w posiedzeniach komisji i posiedzeniach trójstronnych z Radą
i Komisją;

 utrzymywanie i rozwijanie kontaktów z analogicznymi służbami w Radzie i Komisji;

 koordynowanie procedury podpisywania tekstów będących wynikiem procedury

współdecyzji przez przewodniczącego Parlamentu i publikacji tych tekstów
w Dzienniku Urzędowym;

 zapewnienie aktualnych informacji na temat aktów legislacyjnych przyjętych w trybie

postępowania pojednawczego oraz ogólnie w ramach procedury współdecyzji, na
przykład poprzez publikację comiesięcznego biuletynu oraz prowadzenie strony
internetowej;

 wnoszenie wkładu w szkolenia wewnątrz i na zewnątrz instytucji;

 organizowanie regularnych warsztatów z zakresu procedury współdecyzji stanowiących

nieoficjalne forum wymiany poglądów na ogólne kwestie mające znaczenie dla
procedury współdecyzji.

DV\684001PL.doc

29/45

SEKRETARIAT DS. POSTĘPOWANIA POJEDNAWCZEGO I PROCEDURY

WSPÓŁDECYZJI

Sekretariat ds. Postępowania Pojednawczego i Procedury Współdecyzji (CODE), którego
urzędującym dyrektorem jest Els VANDENBOSCH, jest częścią Dyrekcji E w ramach Dyrekcji
Generalnej ds. Polityk Wewnętrznych. Sekretariat pracuje w następującym składzie:

Numer

wewn.

Bruksela

Pokój

Numer

wewn.

Strasburg

Pokój

Kierownik zespołu

Klaus BAIER

44873

ATR 08K018

74369

M01024

Pracownicy administracyjni /
obsługa sekretarska

Nikos TZIORKAS

42341

ATR 08K052

74357

M01027

Sarah BLAU

32504

ATR 08K033

74676

M01026

Christian MAURIN DE FARINA

42787

ATR 08K035

73041

M01028

Katrin HUBER

44692

ATR 08K054

73342

M01021

Kirsti PAAKKOLA

46274

ATR 08K050

74083

M01023

Jolanta RUŅĢEVICA

40634

ATR 08K016

72545

M01025

Marika SULANKO

42594

ATR 08K058

M01025

Helene WIIK ÖMAN

42889

ATR 08K037

64452

M01022

Pomoc

Chantal LEFORT

43807

ATR 08K015

77097

M01023

Pantelis KARAGOUNIS

43492

ATR 08K031

72544

M01022

Faks Bruksela:

+ 32 2 28 49177

Faks Strasburg: + 33 3 881 73204

Dyrektor / Sekretarka

Els VANDENBOSCH

42736

ATR 03K029

73679

SDM G06019

Alexandra SALZER

32823

ATR 03K031

74757

SDM G06020

Faks Bruksela:

+ 32 2 28 46912

Faks Strasburg:

+ 33 3 881 76719

DV\684001PL.doc

30/45

Załączniki

Załącznik A. Art. 251 traktatu WE

1. W przypadku gdy w niniejszym Traktacie czyni się odwołanie do niniejszego

artykułu w celu przyjęcia aktu, stosowana jest następująca procedura.

2. Komisja przedstawia projekt Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną po uzyskaniu opinii Parlamentu

Europejskiego,

jeśli przyjmuje wszystkie poprawki zawarte w opinii Parlamentu Europejskiego,

może uchwalić akt zmieniony w ten sposób;

jeśli Parlament Europejski nie proponuje żadnej poprawki, może uchwalić

projektowany akt;

w innych przypadkach uchwala wspólne stanowisko i przekazuje je

Parlamentowi Europejskiemu. Rada informuje w pełni Parlament Europejski
o powodach, które doprowadziły ją do uchwalenia wspólnego stanowiska.
Komisja informuje w pełni Parlament Europejski o swoim stanowisku.

Jeśli w terminie trzech miesięcy od tego przekazania Parlament Europejski:

a) zatwierdzi wspólne stanowisko lub nie wypowiada się, dany akt uważa się za

uchwalony zgodnie z tym wspólnym stanowiskiem;

b) odrzuci bezwzględną większością głosów swoich członków wspólne stanowisko,

projektowany akt uważa się za nieprzyjęty;

c) zaproponuje bezwzględną większością swoich członków poprawki do wspólnego

stanowiska, zmieniony tekst jest przesyłany do Rady i Komisji, która wydaje
opinię w przedmiocie tych poprawek.

3. Jeśli w terminie trzech miesięcy od otrzymania poprawek Parlamentu

Europejskiego Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, przyjmuje wszystkie
te poprawki, akt uważa się za uchwalony w postaci wspólnego stanowiska
zmienionego w ten sposób; jednakże Rada stanowi jednomyślnie w sprawie
poprawek, które stały się przedmiotem negatywnej opinii Komisji. Jeśli Rada nie
przyjmie wszystkich poprawek, przewodniczący Rady w porozumieniu

DV\684001PL.doc

31/45

z przewodniczącym Parlamentu Europejskiego zwołuje komitet pojednawczy
w terminie sześciu tygodni.

4. Komitet pojednawczy, w którego skład wchodzą członkowie Rady lub ich

przedstawiciele oraz taka sama liczba przedstawicieli Parlamentu Europejskiego,
ma za zadanie doprowadzić do porozumienia w sprawie wspólnego projektu
większością kwalifikowaną członków Rady lub ich przedstawicieli oraz
większością głosów przedstawicieli Parlamentu Europejskiego. Komisja
uczestniczy w pracach komitetu pojednawczego i podejmuje wszelkie niezbędne
inicjatywy na rzecz zbliżenia stanowisk Parlamentu Europejskiego i Rady.
W celu wywiązania się z tego zadania komitet pojednawczy analizuje wspólne
stanowisko na podstawie poprawek zgłoszonych przez Parlament Europejski.

5. Jeśli w terminie sześciu tygodni od jego zwołania komitet pojednawczy zatwierdzi

wspólny projekt, Parlament Europejski i Rada mają termin sześciu tygodni od
tego zatwierdzenia na uchwalenie danego aktu zgodnie ze wspólnym projektem,
jeśli chodzi o Parlament Europejski – bezwzględną większością oddanych
głosów, a jeśli chodzi o Radę – większością kwalifikowaną. Jeżeli jedna z tych
dwóch instytucji nie zatwierdzi proponowanego aktu w przewidzianym terminie,
uważa się go za nieprzyjęty.

6. W przypadku gdy komitet pojednawczy nie zatwierdzi wspólnego projektu,

proponowany akt uważa się za nieprzyjęty.

7. Terminy trzech miesięcy i sześciu tygodni przewidziane w niniejszym artykule są

przedłużone najwyżej, odpowiednio, o miesiąc i o dwa tygodnie, z inicjatywy
Parlamentu Europejskiego lub Rady.

DV\684001PL.doc

32/45

Załącznik B.

PARLAMENT EUROPEJSKI

RADA

KOMISJA

WSPÓLNA DEKLARACJA W SPRAWIE PRAKTYCZNYCH ZASAD DOTYCZĄCYCH

STOSOWANIA PROCEDURY WSPÓŁDECYZJI (ART. 251 TRAKTATU WE)

ZASADY OGÓLNE

1. Parlament Europejski, Rada i Komisja,
zwane dalej wspólnie „instytucjami” zwracają
uwagę na fakt, że sprawdziła się obecna
praktyka kontaktów między prezydencją
Rady,

Komisją

przewodniczącymi

właściwych komisji lub sprawozdawcami
Parlamentu Europejskiego oraz oboma
przewodniczącymi komitetu pojednawczego.

2. Instytucje potwierdzają, że należy nadal
zachęcać do stosowania tej praktyki, która
wykształciła się na wszystkich etapach
procedury

współdecyzji.

Instytucje

zobowiązują się do zbadania stosowanych
przez siebie metod pracy, tak aby jeszcze
efektywniej

wykorzystać

pełen

zakres

procedury

współdecyzji

ustanowionej

Traktatem WE.

3. Niniejsza wspólna deklaracja wyjaśnia te
metody pracy oraz zasady ich stosowania
w praktyce.

Stanowi

ona

uzupełnienie

Porozumienia

międzyinstytucjonalnego

w sprawie lepszego stanowienia prawa

a w szczególności tych jego postanowień,
które dotyczą procedury współdecyzji.
Instytucje zobowiązują się do pełnej realizacji
takich zobowiązań, zgodnie z zasadami
przejrzystości,

demokratycznej

kontroli

i skuteczności. W związku z tym instytucje
powinny przykładać szczególną wagę do
postępów w zakresie uproszczenia wniosków

Dz.U. C 321 z 31.12.2003, str. 1.

legislacyjnych, przy czym działania te muszą
pozostawać w zgodzie ze wspólnotowym
dorobkiem prawnym.

4. Instytucje współpracują ze sobą w dobrej
wierze na wszystkich etapach procedury
współdecyzji w celu możliwie najszerszego
uzgodnienia zajmowanych stanowisk i tym
samym

stworzenia,

stosownych

przypadkach, warunków do przyjęcia danego
aktu

prawnego

wczesnym

etapie

procedury.

5. W tym celu instytucje współdziałają
w ramach

kontaktów

szczeblu

międzyinstytucjonalnym,

tak

aby

monitorować postępy prac i analizować
stopień zbliżenia stanowisk na wszystkich
etapach procedury współdecyzji.

6. Instytucje zobowiązują się zgodnie ze
swoimi regulaminami wewnętrznymi do
regularnej wymiany informacji na temat
postępów prac nad aktami prawnymi
przyjmowanymi

ramach

procedury

współdecyzji. Zapewniają one, aby ich
odpowiednie harmonogramy prac były
możliwie najszerzej koordynowane w celu
ułatwienia spójnej i zbieżnej realizacji
procedur. W związku z tym instytucje będą
dążyć

ustalenia

orientacyjnego

harmonogramu

zakończenia

kolejnych

etapów prowadzących do ostatecznego
przyjęcia

poszczególnych

wniosków

legislacyjnych,

równocześnie

pełni

DV\684001PL.doc

33/45

uwzględniając polityczny charakter procesu
decyzyjnego.

Współpraca

między

instytucjami

w kontekście

procedury

współdecyzji

przybiera

często

formę

trójstronnych

posiedzeń. System takich posiedzeń już
okazał się skuteczny i elastyczny, znacząco
zwiększając

możliwości

osiągnięcia

porozumienia na etapie pierwszego i drugiego
czytania, a także ułatwiając przygotowanie
prac komitetu pojednawczego.

8. Takie posiedzenia trójstronne odbywają się
zazwyczaj na zasadach nieformalnych. Mogą
one być organizowane na wszystkich etapach
procedury oraz z udziałem przedstawicieli
różnych

szczebli,

zależności

przewidzianej debaty. Każda instytucja
zgodnie

swoim

regulaminem

wewnętrznym

wyznaczy

swoich

przedstawicieli na każde posiedzenie, określi
swój

mandat

negocjacyjny

oraz

z odpowiednim wyprzedzeniem poinformuje
pozostałe

instytucje

ustaleniach

dotyczących posiedzenia.

9. W zakresie, w jakim jest to możliwe,
wszelkie projekty tekstów kompromisowych
przedłożone w celu omówienia na jednym
z kolejnych posiedzeń przekazywane są
z wyprzedzeniem wszystkim uczestnikom.
Aby zwiększyć przejrzystość, należy w miarę
możliwości informować o trójstronnych
posiedzeniach

odbywających

się

w Parlamencie Europejskim i Radzie.

10. Prezydencja Rady będzie starała się
uczestniczyć

posiedzeniach

komisji

parlamentarnych.

odpowiednich

przypadkach rozpatrzy ona wnikliwie każdy
wniosek o przekazanie informacji na temat
stanowiska Rady.

PIERWSZE CZYTANIE

11. Instytucje współpracują ze sobą w dobrej
wierze w celu możliwie najszerszego
uzgodnienia zajmowanych stanowisk, tak aby
tam, gdzie jest to możliwe, akty prawne
mogły zostać przyjęte w pierwszym czytaniu.

Porozumienie

etapie

pierwszego

czytania w Parlamencie Europejskim

12. W celu ułatwienia przebiegu prac
w pierwszym czytaniu nawiązywane są
odpowiednie kontakty.

13. Komisja ułatwia takie kontakty oraz
w sposób

konstruktywny

korzysta

z przysługującego jej prawa inicjatywy w celu
uzgodnienia

stanowisk

Parlamentu

Europejskiego i Rady, przy należytym
uwzględnieniu

równowagi

międzyinstytucjonalnej oraz roli powierzonej
Komisji na mocy Traktatu.

14. W przypadku osiągnięcia porozumienia
w efekcie nieformalnych negocjacji w ramach
posiedzeń

trójstronnych

przewodniczący

COREPER-u

przekazuje

piśmie

skierowanym

przewodniczącego

właściwej

komisji

parlamentarnej

szczegółowe informacje na temat treści
porozumienia, w formie poprawek do
wniosku Komisji. W piśmie tym należy
zaznaczyć, że Rada zamierza zaakceptować
takie zmiany, z zastrzeżeniem weryfikacji
prawno-lingwistycznej, o ile zostaną one
zatwierdzone w głosowaniu na posiedzeniu
plenarnym. Kopię tego pisma przekazuje się
Komisji.

15. W takiej sytuacji, jeżeli prawdopodobne
jest przyjęcie aktu prawnego w pierwszym
czytaniu, powinno się jak najszybciej
przedstawić informacje na temat woli
zawarcia porozumienia.

Porozumienie

etapie

wspólnego

stanowiska Rady

16.

przypadku

nieosiągnięcia

porozumienia na etapie pierwszego czytania
w Parlamencie Europejskim kontakty mogą
być

kontynuowane

celu

zawarcia

porozumienia

etapie

wspólnego

stanowiska.

17. Komisja ułatwia takie kontakty oraz
w sposób

konstruktywny

korzysta

DV\684001PL.doc

34/45

z przysługującego jej prawa inicjatywy w celu
uzgodnienia

stanowisk

Parlamentu

Europejskiego i Rady, przy należytym
uwzględnieniu

równowagi

międzyinstytucjonalnej oraz roli powierzonej
Komisji na mocy Traktatu.

18. W przypadku osiągnięcia porozumienia
na tym etapie przewodniczący właściwej
komisji

parlamentarnej

piśmie

skierowanym

przewodniczącego

COREPER-u przedstawia swoje zalecenie na
posiedzenie plenarne dotyczące akceptacji
wspólnego stanowiska Rady bez wnoszenia
poprawek, z zastrzeżeniem potwierdzenia
wspólnego

stanowiska

przez

Radę

i dokonania

weryfikacji

prawno-

lingwistycznej. Kopię tego pisma przekazuje
się Komisji.

DRUGIE CZYTANIE

19. W przedstawionym uzasadnieniu Rada
w możliwie najbardziej precyzyjny sposób
wyjaśnia przyczyny, które doprowadziły do
przyjęcia przez nią wspólnego stanowiska.
W trakcie drugiego czytania Parlament
Europejski w możliwie najszerszym stopniu
uwzględnia te przyczyny oraz stanowisko
Komisji.

20.

Przed

przekazaniem

wspólnego

stanowiska

Rada

dąży

ustalenia,

w porozumieniu z Parlamentem Europejskim
i Komisją, daty jego przekazania, tak aby
zapewnić

maksymalną

efektywność

procedury legislacyjnej na etapie drugiego
czytania.

Porozumienie na etapie drugiego czytania
w Parlamencie Europejskim

21.

Niezwłocznie

przekazaniu

Parlamentowi

Europejskiemu

wspólnego

stanowiska Rady kontynuowane są właściwe
kontakty, których celem jest lepsze poznanie
poszczególnych stanowisk i tym samym jak
najszybsze

zakończenie

procedury

legislacyjnej.

22. Komisja ułatwia takie kontakty oraz
przedstawia

własną

opinię

celu

uzgodnienia

stanowisk

Parlamentu

Europejskiego i Rady, przy należytym
uwzględnieniu

równowagi

międzyinstytucjonalnej oraz roli powierzonej
Komisji na mocy Traktatu.

23. W przypadku osiągnięcia porozumienia
w efekcie nieformalnych negocjacji w ramach
posiedzeń

trójstronnych

przewodniczący

COREPER-u

przekazuje

piśmie

skierowanym

przewodniczącego

właściwej

komisji

parlamentarnej

szczegółowe informacje na temat treści
porozumienia, w formie poprawek

wspólnego stanowiska Rady. W piśmie tym
należy zaznaczyć, że Rada zamierza
zaakceptować takie zmiany, z zastrzeżeniem
weryfikacji prawno-lingwistycznej, o ile
zostaną one zatwierdzone w głosowaniu na
posiedzeniu plenarnym. Kopię tego pisma
przekazuje się Komisji.

POSTĘPOWANIE POJEDNAWCZE

24. W przypadku gdy okaże się, że Rada nie
będzie w stanie zaakceptować wszystkich
poprawek Parlamentu

Europejskiego na

etapie drugiego czytania, w momencie,
w którym

Rada

będzie

gotowa

przedstawienia swojego stanowiska, zostanie
zorganizowane

pierwsze

posiedzenie

trójstronne. Każda

instytucja wyznaczy

zgodnie

swoim

regulaminem

wewnętrznym swoich przedstawicieli na
każde posiedzenie oraz określi swój mandat
negocjacyjny.

Komisja

jak

najwcześniejszym etapie poinformuje obie
delegacje o swoich zamiarach w odniesieniu
do swojej opinii na temat poprawek
Parlamentu Europejskiego wprowadzonych
w drugim czytaniu.

25. Posiedzenia trójstronne odbywają się
przez cały czas trwania postępowania
pojednawczego

celu

rozwiązania

nierozstrzygniętych kwestii oraz stworzenia
warunków do osiągnięcia porozumienia
w ramach komitetu pojednawczego. Wyniki
prac posiedzeń trójstronnych są omawiane

DV\684001PL.doc

35/45

oraz w miarę możliwości zatwierdzane na
posiedzeniach właściwych instytucji.

26. Komitet pojednawczy jest zwoływany
przez przewodniczącego Rady za zgodą
przewodniczącego Parlamentu Europejskiego,
przy należytym uwzględnieniu postanowień
Traktatu.

27. Komisja bierze udział w postępowaniu
pojednawczym oraz podejmuje wszelkie
inicjatywy w celu uzgodnienia stanowisk
Parlamentu Europejskiego i Rady. Inicjatywy
takie

mogą obejmować przygotowanie

kompromisowych

projektów

aktów

uwzględniających stanowiska Parlamentu
Europejskiego i Rady, przy należytym
uwzględnieniu roli powierzonej Komisji na
mocy Traktatu.

28.

Przewodnictwo

komitecie

pojednawczym

sprawują

wspólnie

przewodniczący Parlamentu Europejskiego
i przewodniczący Rady. Przewodniczą oni na
przemian kolejnym posiedzeniom komitetu.

29. Obaj przewodniczący ustalają wspólnie
terminy i każdorazowy porządek dzienny
posiedzeń komitetu pojednawczego w celu
zapewnienia efektywnego funkcjonowania
komitetu pojednawczego przez cały czas
trwania

postępowania

pojednawczego.

Ustalenia dotyczące planowanych terminów
konsultowane są z Komisją. Parlament
Europejski

Rada

wyznaczają

z wyprzedzeniem orientacyjne odpowiednie
terminy

ramach

postępowania

pojednawczego i zawiadamiają o nich
Komisję.

30. Obaj przewodniczący mogą umieścić
kilka spraw w porządku dziennym każdego
posiedzenia komitetu pojednawczego. Obok
sprawy zasadniczej (określanej jako „punkt
B”), co do której nie osiągnięto jeszcze
porozumienia, możliwe jest otwarcie lub
zamknięcie postępowania pojednawczego
w odniesieniu do innych spraw (określanych
jako „punkt A”) bez ich omawiania.

31. Zachowując określone w Traktacie
terminy, Parlament Europejski i Rada
w możliwie

najszerszym

zakresie

uwzględniają wymogi dotyczące ustalenia
właściwego harmonogramu, w szczególności
związane

z przerwami w działalności

instytucji oraz wyborami do Parlamentu
Europejskiego. W każdym przypadku należy
dążyć do maksymalnego skrócenia przerwy
w działalności.

32. Komitet pojednawczy obraduje na
przemian w pomieszczeniach Parlamentu
Europejskiego i Rady w celu zapewnienia
równego podziału zasobów, w tym w zakresie
tłumaczeń ustnych.

33. Komitetowi pojednawczemu udostępnia
się wniosek Komisji, wspólne stanowisko
Rady oraz opinię Komisji na jego temat,
poprawki proponowane przez Parlament
Europejski oraz opinię Komisji na temat tych
poprawek, a także wspólny dokument
roboczy delegacji Parlamentu Europejskiego
i Rady.

Dokument

r o b o c z y powinien

umożliwiać czytelnikom łatwe ustalenie
spornych kwestii i skuteczne odniesienie się
do nich. Co do zasady Komisja przedkłada
swoją opinię w terminie trzech tygodni od
oficjalnego otrzymania wyników głosowania
w Parlamencie Europejskim, a najpóźniej
p r z e d rozpoczęciem

postępowania

pojednawczego.

34. Obaj przewodniczący mogą przedkładać
wersje aktu prawnego do zatwierdzenia przez
komitet pojednawczy.

35. Porozumienie w sprawie wspólnego
tekstu zawierane jest podczas posiedzenia
komitetu pojednawczego lub po nim, poprzez
wymianę

pism

między

oboma

przewodniczącymi.

Kopie

takich

pism

przekazuje się Komisji.

36. Jeżeli komitet osiągnął porozumienie
w sprawie wspólnego tekstu, przedkłada się
go, po ostatecznej weryfikacji prawno-
lingwistycznej, obu przewodniczącym w celu
formalnego

zatwierdzenia.

Jednakże

w szczególnych przypadkach, jeżeli jest to

DV\684001PL.doc

36/45

konieczne do zachowania terminów, do
zatwierdzenia przez obu przewodniczących
może zostać przedłożony projekt wspólnego
tekstu.

37.

Obaj

przewodniczący

przekazują

zatwie r d z o n y wspólny

tekst

przewodniczącym Parlamentu Europejskiego
i Rady w formie pisma podpisanego przez
obu

przewodniczących.

Jeżeli

komitet

pojednawczy nie jest w stanie osiągnąć
porozumienia w sprawie wspólnego tekstu,
przewodniczący

zawiadamiają

tym

przewodniczących Parlamentu Europejskiego
i Rady w piśmie podpisanym przez obu
przewodniczących. Pisma te traktowane są
jako oficjalny protokół. Kopie takich pism są
przekazywane

Komisji

celach

informacyjnych. Po zakończeniu procedury
dokumenty robocze wykorzystane podczas
postępowania

pojednawczego

są

udostępniane w rejestrach poszczególnych
instytucji.

38. Sekretariat Parlamentu Europejskiego
oraz Sekretariat Generalny Rady występują
wspólnie

jako

sekretariat

komitetu

pojednawczego

współpracy

z Sekretariatem Generalnym Komisji.

POSTANOWIENIA OGÓLNE

39. W przypadku gdy Parlament Europejski
lub Rada uznają, że konieczne jest
przedłużenie terminów, o których mowa
w art. 251 Traktatu, zawiadamiają o tym
odpowiednio

przewodniczącego

drugiej

instytucji oraz Komisję.

40. Jeżeli Instytucje osiągnęły porozumienie
na etapie pierwszego lub drugiego czytania
albo podczas postępowania pojednawczego,
uzgodniony

tekst

podlega

ostatecznej

weryfikacji

przez

służby

prawnolingwistyczne

Parlamentu

Europejskiego i Rady, działające w ścisłej
współpracy i za wzajemnym porozumieniem.

41. W uzgodnionym tekście nie można
wprowadzać żadnych zmian bez wyraźnej

zgody Parlamentu Europejskiego i Rady
reprezentowanych na odpowiednim szczeblu.

42. Ostatecznej weryfikacji dokonuje się przy
należytym uwzględnieniu zróżnicowanych
procedur

Parlamencie

Europejskim

i Radzie, w szczególności przy zachowaniu
terminów

zakończenia

procedur

wewnętrznych. Instytucje zobowiązują się nie
wykorzystywać terminów przeznaczonych na
ostateczną weryfikację prawno-lingwistyczną
w celu ponownego otwarcia dyskusji na temat
kwestii merytorycznych.

43. Parlament Europejski i Rada uzgadniają
wspólny układ tekstów przygotowanych
wspólnie przez te instytucje.

44. Instytucje zobowiązują się do stosowania
w możliwie najszerszym zakresie wzajemnie
akceptowanych

standardowych

klauzul

wprowadzanych do aktów przyjmowanych
w trybie procedury współdecyzji, co dotyczy
w szczególności przepisów dotyczących
kompetencji

wykonawczych

(zgodnie

z decyzją w sprawie „komitologii”

), wejścia

w życie, transpozycji oraz stosowania aktów,
jak również poszanowania prawa inicjatywy
przysługującego Komisji.

45. Instytucje będą starały się organizować
wspólną konferencję prasową w celu
ogłoszenia

pomyślnego

zakończenia

procedury legislacyjnej na etapie pierwszego
lub drugiego czytania albo postępowania
pojednawczego. Będą się one także starały
wydawać wspólne oświadczenia dla prasy.

46. Po przyjęciu przez Parlament Europejski
i Radę aktu prawnego w trybie procedury
współdecyzji jego tekst jest przekazywany do
podpisu

przewodniczącemu

Parlamentu

Europejskiego i przewodniczącemu Rady, jak

Decyzja Rady 1999/468/WE z dnia
28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki
wykonywania uprawnień wykonawczych
przyznanych

Komisji

(Dz.U.

L 184

z 17.7.1999, str. 23). Decyzja zmieniona
decyzją

2006/512/WE (Dz.U.

L 200

z 27.7.2006, str. 11).

DV\684001PL.doc

37/45

również Sekretarzom Generalnym tych
instytucji.

47.

Przewodniczący

Parlamentu

Europejskiego i Rady otrzymują akt do
podpisu w swoich odpowiednich językach
oraz, w zakresie, w jakim jest to możliwe,
podpisują akt wspólnie podczas wspólnej
ceremonii organizowanej każdego miesiąca
w celu

podpisania

istotnych

aktów

w obecności mediów.

48. Wspólnie podpisany akt przekazywany
jest do publikacji w Dzienniku Urzędowym
Unii Europejskiej.

Publikacja następuje

zazwyczaj w terminie dwóch miesięcy od
daty przyjęcia danego aktu prawnego przez
Parlament Europejski i Radę.

49. Jeżeli jedna z instytucji stwierdzi, że
w akcie (lub w jednej z jego wersji
językowych) wystąpiła omyłka lub inny
oczywisty błąd, niezwłocznie zawiadamia
o tym pozostałe instytucje. Jeżeli błąd
dotyczy aktu, który nie został jeszcze przyjęty
ani przez Parlament Europejski ani przez
Radę,

służby

prawno-lingwistyczne

Parlamentu

Europejskiego

Rady

przygotowują w ścisłej współpracy niezbędne
sprostowanie. Jeżeli natomiast błąd dotyczy
aktu, który został już przyjęty przez jedną lub
obie z tych instytucji, to, niezależnie od tego,
czy został on już opublikowany, Parlament
Europejski i Rada przyjmują zgodnie
sprostowanie,

sporządzone

według

odpowiednich procedur tych instytucji.

DV\684001PL.doc

38/45

Załącznik C. Regulamin Parlamentu Europejskiego – art. 60-65

Rozpatrywanie na posiedzeniu plenarnym

Artykuł 60 Zamknięcie drugiego czytania

Wspólne stanowisko Rady oraz, jeśli jest ono dostępne, zalecenie do drugiego
czytania wydane przez właściwą komisję, są wpisywane z urzędu do projektu
porządku dziennego sesji miesięcznej, w trakcie której środa poprzedza,
a zarazem jest najbliższa daty upływu trzymiesięcznego lub – jeżeli termin
został przedłużony zgodnie z art. 58 – czteromiesięcznego terminu, chyba że
sprawę rozpatrywano w trakcie wcześniejszej sesji miesięcznej.

Ponieważ teksty zaleceń do drugiego czytania mają formę uzasadnienia, w którym
właściwa komisja wyjaśnia swój stosunek do wspólnego stanowiska Rady. Teksty te
nie są poddawane pod głosowanie.

Drugie czytanie zostaje zamknięte z chwilą przyjęcia, odrzucenia lub wniesienia
przez Parlament poprawek do wspólnego stanowiska w terminach
przewidzianych w art. 251 i art. 252 Traktatu WE oraz zgodnie
z postanowieniami tych artykułów.

Artykuł 61 Odrzucenie wspólnego stanowiska Rady

Właściwa komisja, grupa polityczna lub co najmniej czterdziestu posłów może
złożyć, w terminie wyznaczonym przez Przewodniczącego, pisemny wniosek
o odrzucenie wspólnego stanowiska Rady. Do przyjęcia takiego wniosku
wymagana jest większość głosów członków Parlamentu. Wniosek o odrzucenie
wspólnego stanowiska jest poddawany pod głosowanie przed głosowaniem nad
poprawkami do wspólnego stanowiska.

Mimo odrzucenia przez Parlament w głosowaniu wniosku o odrzucenie
wspólnego stanowiska Parlament może, na podstawie zalecenia sprawozdawcy,
rozpatrzyć nowy wniosek o odrzucenie wspólnego stanowiska po głosowaniu
nad poprawkami i wysłuchaniu oświadczenia Komisji zgodnie z art. 62 ust. 5.

Jeżeli wspólne stanowisko Rady zostanie odrzucone, Przewodniczący ogłasza
na posiedzeniu plenarnym zamknięcie procedury legislacyjnej.

W drodze odstępstwa od ust. 3, jeżeli Parlament podejmie decyzję o odrzuceniu
na podstawie art. 252 Traktatu WE, Przewodniczący zwraca się do Komisji
o wycofanie wniosku. Jeśli Komisja wycofa swój wniosek, Przewodniczący
ogłasza na posiedzeniu plenarnym zamknięcie procedury legislacyjnej.

DV\684001PL.doc

39/45

Artykuł 62 Poprawki do wspólnego stanowiska Rady

Właściwa komisja, grupa polityczna lub co najmniej czterdziestu posłów może
złożyć poprawki do wspólnego stanowiska Rady w celu ich rozpatrzenia na
posiedzeniu plenarnym.

Poprawki do wspólnego stanowiska są dopuszczalne tylko wówczas, gdy są one
zgodne z postanowieniami art. 150 i art. 151 oraz jeśli mają na celu:

przywrócenie w całości bądź w części stanowiska przyjętego przez
Parlament w trakcie pierwszego czytania, lub

osiągnięcie kompromisu pomiędzy Radą a Parlamentem, lub

zmianę tych elementów wspólnego stanowiska, które nie zostały
zamieszczone w projekcie złożonym do pierwszego czytania lub zostały
w nim zamieszczone w innym brzmieniu, a które nie wnoszą istotnych
zmian w rozumieniu art. 55, lub

uwzględnienie nowego faktu lub sytuacji prawnej zaistniałych po
pierwszym czytaniu.

Decyzja Przewodniczącego w sprawie dopuszczalności poprawek jest ostateczna.

Jeżeli od czasu pierwszego czytania odbyły się nowe wybory do Parlamentu, ale
nie powoływano się na art. 55, Przewodniczący może postanowić o odstąpieniu
od ograniczeń dotyczących dopuszczalności poprawek, wymienionych w ust. 2.

Poprawki są przyjmowane większością głosów członków Parlamentu.

Przed głosowaniem nad poprawkami Przewodniczący może wystąpić do
Komisji o przedstawienie stanowiska oraz do Rady o przekazanie uwag.

Trzecie czytanie – postępowanie pojednawcze

Artykuł 63 Powołanie komitetu pojednawczego

Jeżeli Rada poinformuje Parlament, że nie może przyjąć wszystkich jego poprawek
do wspólnego stanowiska, Przewodniczący ustala z Radą datę i miejsce pierwszego
posiedzenia komitetu pojednawczego. Przewidziany w art. 251 ust. 5 Traktatu WE
termin sześciu tygodni lub – o ile zostanie on przedłużony – ośmiu tygodni biegnie
od daty pierwszego posiedzenia komitetu pojednawczego.

Artykuł 64 Delegacja do komitetu pojednawczego

Delegacja Parlamentu do komitetu pojednawczego składa się z takiej samej
liczby członków, co delegacja Rady.

DV\684001PL.doc

40/45

Skład polityczny delegacji odzwierciedla podział Parlamentu na grupy
polityczne. Konferencja Przewodniczących ustala dokładną liczbę członków
poszczególnych grup politycznych wchodzących w skład delegacji.

Członkowie delegacji są powoływani przez grupy polityczne dla każdego
przypadku postępowania pojednawczego, w m i a r ę możliwości spośród
członków zainteresowanych komisji, za wyjątkiem trzech stałych członków
kolejnych delegacji, wyznaczonych na okres dwunastu miesięcy. Trzej stali
członkowie

wyznaczani

są

przez

grupy

polityczne

spośród

wiceprzewodniczących i reprezentują co najmniej dwie różne grupy polityczne.
W skład każdej delegacji wchodzą przewodniczący oraz sprawozdawca
właściwej komisji.

Grupy polityczne reprezentowane w delegacji wyznaczają zastępców.

Grupy polityczne i posłowie niezrzeszeni niereprezentowani w delegacji mają
prawo oddelegować po jednym przedstawicielu na wszelkie wewnętrzne
posiedzenia przygotowawcze delegacji.

Delegacją kieruje Przewodniczący Parlamentu lub jeden z trzech stałych
członków.

Delegacja podejmuje decyzje większością głosów swoich członków. Obrady
delegacji nie są jawne.

Konferencja Przewodniczących przyjmuje uzupełniające wytyczne proceduralne
dotyczące pracy delegacji do komitetu pojednawczego.

Delegacja informuje Parlament o wynikach postępowania pojednawczego.

Trzecie czytanie – rozpatrywanie na posiedzeniu plenarnym

Artykuł 65 Wspólny projekt

Jeżeli komitet pojednawczy uzgodni wspólny projekt, punkt ten zostaje wpisany
do porządku dziennego posiedzenia plenarnego, które odbędzie się w ciągu
sześciu tygodni lub – jeśli termin został przedłużony – ośmiu tygodni po
przyjęciu przez komitet pojednawczy wspólnego projektu.

Przewodniczący delegacji lub inny wyznaczony członek delegacji Parlamentu
do komitetu pojednawczego składa oświadczenie na temat wspólnego projektu,
do którego dołączane jest sprawozdanie.

Nie można zgłaszać poprawek do wspólnego projektu.

Wspólny projekt stanowi jako całość przedmiot jednego głosowania. Projekt
zostaje przyjęty, jeżeli uzyska większość oddanych głosów.

DV\684001PL.doc

41/45

Jeżeli komitet pojednawczy nie osiągnie porozumienia w sprawie wspólnego
projektu, przewodniczący lub inny wyznaczony członek delegacji Parlamentu
do komitetu pojednawczego składa oświadczenie. Po złożeniu oświadczenia
następuje debata.

DV\684001PL.doc

42/45

Załącznik D. Podstawy prawne objęte procedurą współdecyzji

Procedurę współdecyzji stosuje się obecnie (lipiec 2007 r.) do poniższych
40 podstaw prawnych wymienionych w traktacie WE

art. 12

zakaz wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynależność
państwową

art. 13 ust. 2

nowe środki przeciw dyskryminacji

art. 18

obywatelstwo: prawo do swobodnego przemieszczania się
i przebywania na terytorium państw członkowskich

art. 40

swobodny przepływ pracowników

art. 42 **

swobodny przepływ pracowników: zabezpieczenie społeczne
pracowników migrujących we Wspólnocie

art. 44

swoboda przedsiębiorczości

art. 46

swoboda

przedsiębiorczości:

szczególne

traktowanie

cudzoziemców

art. 47 ust. 1

podejmowanie i wykonywanie działalności prowadzonej na
własny rachunek, szkolenia i warunki dostępu do zawodu,
wzajemne uznawanie dyplomów

art. 47 ust. 2 **

środki dotyczące osób prowadzących działalność na własny
rachunek: zmiana ustawodawstw krajowych

art. 55

swoboda przedsiębiorczości: usługi

art. 62 ust. 2
lit. b) (ii, iv)

kontrole granic: wydawanie wiz; przepisy dotyczące wizy
jednolitej

art. 63 ust. 1
lit. a, b, c)

środki dotyczące azylu

art. 63 ust.2
lit a)

środki dotyczące uchodźców i wysiedleńców: tymczasowa
ochrona dla wysiedleńców z państw trzecich

art. 65

współpraca sądowa w sprawach cywilnych (z wyjątkiem prawa
rodzinnego)

art. 71 ust. 1

transport: wspólne reguły mające zastosowanie do transportu
międzynarodowego, warunki dostępu przewoźników nie
mających stałej siedziby w państwie członkowskim, środki
pozwalające polepszyć bezpieczeństwo transportu

art. 80 ust. 2

transport morski i lotniczy

art. 95 ust. 1

harmonizacja rynku wewnętrznego

art. 129

zatrudnienie: działania zachęcające

art. 135

współpraca celna

art. 137 ust. 1-2

polityka społeczna: ochrona zdrowia i bezpieczeństwa
pracowników, warunki pracy, informacja i konsultacja
z pracownikami, warunki zatrudnienia obywateli państw
trzecich legalnie przebywających na terytorium Wspólnoty,

DV\684001PL.doc

43/45

równość mężczyzn i kobiet, środki zachęcające do współpracy
w zakresie zwalczania wykluczenia społecznego

art. 141

polityka społeczna: równość szans i wynagrodzenia

art. 148

Fundusz Społeczny: decyzje wykonawcze

art. 149 ust. 4

edukacja: środki zachęcające

art. 150 ust 4

kształcenie zawodowe: środki przyczyniające się do osiągnięcia
celów

art. 151 ust. 5 ** zachęty stosowane w odniesieniu do kultury
art. 152 ust. 4

zdrowie

publiczne:

m i n i m a l n e standardy

jakości

i bezpieczeństwa organów i substancji pochodzenia ludzkiego,
krwi i pochodnych krwi, środki w dziedzinach weterynaryjnej
i fitosanitarnej, mające bezpośrednio na celu ochronę zdrowia
publicznego, działania zmierzające do poprawy zdrowia
publicznego

art. 153 ust. 4

ochrona konsumenta

art. 156

sieci trans-Europejskie: tworzenie, finansowanie

art. 157 ust. 3

szczególne środki przeznaczone na wsparcie w sferze przemysłu

art. 159 ust. 3

szczególne działania na rzecz spójności ekonomicznej
i społecznej poza funduszami strukturalnymi

art. 162

Europejski

Fundusz

Rozwoju

Regionalnego

(decyzje

wykonawcze)

art. 166

program ramowy na rzecz rozwoju naukowego i technicznego

art. 172 ust. 2

nauka: przyjęcie programów

art. 175 ust. 1 i 3 środowisko naturalne: środki, przyjmowanie i wdrażanie

programów

art. 179

współpraca w zakresie rozwoju

art. 191

przepisy dotyczące partii politycznych na poziomie europejskim
oraz zasady ich finansowania

art. 255

przejrzystość: ogólne zasady i ograniczenia w dostępie do
dokumentów

art. 280

środki do zwalczania nadużyć finansowych

art. 285

statystyka

art. 286

ochrona danych: powołanie niezależnego organu kontrolnego

Od dnia 1 kwietnia 2005 r. procedurą współdecyzji objęte są również
następujące podstawy prawne:

art. 62 ust. 1 i 2 lit. a)
oraz ust. 3

kontrole granic

art. 63 ust. 1 lit. d)

środki dotyczące azylu: minimalne normy dotyczące
przyznawania lub cofania statusu uchodźcy

art. 63 ust. 3 lit. b)

promowanie równowagi wysiłków państw członkowskich
związanych z przyjmowaniem uchodźców i wysiedleńców

DV\684001PL.doc

44/45

art. 63 ust. 3 lit. b)

nielegalna imigracja, nielegalny pobyt i odsyłanie osób
przebywających nielegalnie

Procedura współdecyzji może objąć także następujące podstawy prawne:

art. 63 ust. 3 lit. a)

legalna imigracja

art. 63 ust. 4

prawa i warunki, na których obywatele państw trzecich
przebywający legalnie w jednym państwie członkowskim
mogą przebywać w innych państwach członkowskich

art. 137 ust. 1
lit. d, f)

przepisy socjalne

(** Rada podejmuje decyzje na zasadzie jednomyślności)

DV\684001PL.doc

45/45

Załącznik E. Diagram przedstawiający procedurę współdecyzji

Projekt Komisji przedstawiony

PE i Radzie

Pierwsze czytanie w Parlamencie:

poprawki PE

Opinia Komisji na temat poprawek PE

(projekt Komisji po poprawkach)

Pierwsze czytanie w Radzie: Rada akceptuje

wynik pierwszego czytania w PE i przyjmuje

wspólne stanowisko

Opinia Komisji na temat

wspólnego stanowiska

Pierwsze czytanie w Parlamencie:

brak poprawek PE

Pierwsze czytanie w Radzie: Rada nie

wprowadza poprawek

Akt zostaje przyjęty

Pierwsze czytanie w Radzie: Rada akceptuje

wszystkie poprawki

Akt zostaje przyjęty

Drugie czytanie w Parlamencie:

(termin 3 mies. + 1 mies.)

Parlament przyjmuje poprawki do wspólnego
stanowiska bezwzględną większością głosów

Opinia Komisji na temat poprawek PE

Parlament akceptuje wspólne stanowisko

lub brak decyzji w terminie

Parlament odrzuca wspólne stanowisko

bezwzględną większością głosów

Akt nie zostaje przyjęty

Akt zostaje przyjęty

Drugie czytanie w Radzie

(termin 3 mies. + 1 mies.)

Rada nie akceptuje

wszystkich poprawek PE

Powołanie komitetu pojednawczego

w terminie 6 + 2 tyg., Komitet ma dalsze

6 + 2 tyg. na osiągnięcie porozumienia

Rada akceptuje

wszystkie poprawki PE

Akt zostaje przyjęty

Sukces postępowania pojednawczego

Trzecie czytanie: w terminie 6 + 2 tyg. PE

akceptuje wspólny tekst większością oddanych

głosów / Rada akceptuje zwykłą większością głosów

Akt zostaje przyjęty

PE i Rada nie mogą przyjąć wspólnego

tekstu w ciągu 6 + 2 tyg.

Akt nie zostaje przyjęty

Pierwsze czytanie

Drugie czytanie

Trzecie czytanie

Postępowanie pojednawcze bez sukcesu

Document Outline

684001PL.doc

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
PROCEDURA WSPÓŁDECYZJI I POSTĘPOWANIE POJEDNAWCZE
Postepowanie pojednawcze a postepowanie mediacyjne
procedura współdecydowania
Postepowanie pojednawcze a postepowanie mediacyjne
Grill - procedura postępowania
Procedura postepowania z uczniem, który ma dolegliwości zdrowotne na lekcji
Procedura-postepowania-z-odpadami-medycznymi, Opiekun medyczny, Prace
PROCEDURA postepowania z niebezpoiecznymi materiałami, BeHaPe, Procedury
Procedura postępowania z brudną bielizną, procedury medyczne - gabinet stomatologiczny
procedura postepowania w czasie sytuacji nadzwyczjnych, Pilot wycieczek
procedura postepowania w przypadku podejrzenia stosowania przemocy wobec dziecka, organizacja-pracy
Procedury postępowania w sytuacjach trudnych wychowawczo, studia
Postępowanie cywilne z elementami procedury?ministracyjnej
Procedury postępowania przy zagrożeniach skażeniami i zakażeniam, Skażenie promieniotwórcze, SKAŻENI
wykład 1 Procedury postępowania podatkowego 03 2012
procedury zgody i wspoldecydowania

więcej podobnych podstron

Postępowanie pojednawcze i procedura współdecydowania

Document Outline