Procedura współdecydowania – (art. 251 TWE) najczęściej stosowana procedura stanowienia prawa we Wspólnocie Europejskiej, która jako jedyna z pozostałych (proc. zgody, współdecydowania, współpracy, konsultacji) nadaje Parlamentowi Europejskiemu kompetencje prawodawcze równe Radzie Unii Europejskiej. Procedura ta jest wykorzystywana zwykle we wszystkich obszarach ustawodawstwa z wyjątkiem rolnictwa, rybołówstwa, podatków, polityki handlowej, pomocy państwa, polityki gospodarczej, konkurencji i Unii Gospodarczej i Walutowej.

Składa się z trzech etapów: pierwszego czytania, drugiego czytania, trzeciego czytania połączonego z postępowaniem pojednawczym. Może zakończyć się po każdym z tych trzech etapów, jeśli Rada i Parlament osiągną porozumienie.

Jeśli po pierwszym czytaniu Rada zaakceptuje wszystkie poprawki Parlamentu lub Parlament nie zgłosi żadnych poprawek, Rada może przyjąć dany akt prawny. Wtedy procedura kończy się po pierwszym czytaniu. Jeśli występują rozbieżności, Rada ogłasza tzw. wspólne stanowisko, które trafia do drugiego czytania w Parlamencie.

Od chwili ogłoszenia przez Radę wspólnego stanowiska, Parlament ma trzy (w wyjątkowych wypadkach cztery) miesiące na jego przyjęcie, odrzucenie lub poprawienie. W przypadku przekroczenia terminu, dany akt legislacyjny uznaje się za przyjęty. Do odrzucenia wspólnego stanowiska lub wprowadzenia do niego poprawek potrzebna jest bezwzględna większość głosów. Art. 62 Regulaminu PE ogranicza poprawki do takich, których celem jest:

• przywrócenie w całości lub w części stanowiska Parlamentu z pierwszego czytania lub

• osiągnięcie kompromisu pomiędzy Radą a Parlamentem lub

• zmianę tych elementów wspólnego stanowiska, które nie zostały zamieszczone w pierwotnym projekcie lub

• uwzględnienie nowego faktu lub sytuacji prawnej.

Nowe prawo zostaje przyjęte, jeśli Rada przyjmie poprawki Parlamentu. Jeśli poprawki Parlamentu zostaną odrzucone, zwołuje się tzw. komitet pojednawczy (koncyliacyjny).

W skład komitetu pojednawczego wchodzi 27 delegatów Rady oraz 27 delegatów Parlamentu. Jego celem jest wypracowanie kompromisowej wersji tekstu legislacyjnego. Jeśli kompromis nie zostanie wypracowany lub zostanie odrzucony przez Parlament w trzecim czytaniu, akt legislacyjny nie zostaje przyjęty.

Procedura zgody lub inaczej procedura zgodności to jedna z czterech procedur podejmowania decyzji w Unii Europejskiej. Wprowadzono ją do procesu decyzyjnego w Jednolitym Akcie Europejskim i potwierdzono w Traktacie o Unii Europejskiej. Stosowana jest przy przyjmowaniu nowych członków lub przy zawieraniu układów o stowarzyszeniu z państwami trzecimi. Procedura ta składa się z kilku etapów. W pierwszym państwo trzecie składa do Rady Unii Europejskiej wniosek o członkostwo lub o stowarzyszenie. W drugim Rada Unii Europejskiej po zapoznaniu się z wnioskiem upoważnia Komisję Europejską do prowadzenia negocjacji. Trzeci Etap procedury to zajęcie stanowiska przez Komisję Europejską lub prowadzenie negocjacji z państwem kandydującym aż do parafowania układu. Ich rezultat musi uzyskać zgodę Parlamentu Europejskiego, której ten udziela bezwzględną większością głosów. Rada po uzyskaniu zgody Parlamentu podejmuje jednogłośnie uchwałę o zawarciu umowy członkowskiej lub stowarzyszeniowej.