DV/547830PL.doc

POSTĘPOWANIE

POJEDNAWCZE

i

PROCEDURA

WSPÓŁDECYZJI

Przewodnik po procedurach współlegislacyjnych

Parlamentu Europejskiego

Listopad 2004

DV/547830PL.doc

2/45

PRZEDMOWA

Z zadowoleniem przyjmujemy przewodnik omawiający postępowanie pojednawcze
i procedury współdecyzji przygotowany przez Sekretariat szóstej kadencji
Parlamentu po rozszerzeniu UE zwiększającym liczbę Państw Członkowskich do
25. Celem przewodnika jest wyjaśnienie sposobu, w jaki Parlament organizuje
swoją pracę w postępowaniu pojednawczym i pokazanie, w jaki sposób
postępowanie pojednawcze wpisuje się w ogólne ramy procedury współdecyzji,
zgodnie z którą Parlament i Rada działają wspólnie w celu przyjęcia
ustawodawstwa europejskiego.

W niniejszym Przewodniku przedstawiono szeroki przegląd niejednokrotnie
skomplikowanej procedury współdecyzji z zamiarem dostarczenia ogólnych
materiałów oraz informacji, które będą potrzebne posłom do przygotowania ich
pracy podczas uczestnictwa w procedurze współdecyzji, a w szczególności na
etapie postępowania pojednawczego, gdy Parlament spotyka się z Radą podczas
rozmów trójstronnych lub w ramach komitetu pojednawczego. Polecamy go
wszystkim osobom uczestniczącym w pracy Parlamentu lub zainteresowanym
pracą Parlamentu jako ciała współuczestniczącego w procedurach legislacyjnych.

Prof. Alejo Vidal-Quadras

Prof. Antonios TRAKATELLIS

Dagmar ROTH-BEHRENDT

Wiceprzewodniczący odpowiedzialni za postępowanie pojednawcze

http://www.europarl.eu.int/whoswho/default.htm

DV/547830PL.doc

3/45

SPIS TREŚCI

1.

PROCEDURA WSPÓŁDECYZJI: PODSTAWOWE INFORMACJE

................................4

Wprowadzenie

........................................................................................................................4

Pierwsze czytanie

...................................................................................................................5

Drugie czytanie

......................................................................................................................6

Trzecie czytanie – postępowanie pojednawcze

....................................................................11

2.

POSTĘPOWANIE POJEDNAWCZE KROK PO KROKU

...............................................13

Etap wstępny (drugie czytanie Parlamentu)

.........................................................................13

Powołanie delegacji PE

........................................................................................................13

Posiedzenie inauguracyjne delegacji

....................................................................................14

Profil językowy delegacji

.....................................................................................................16

Rozmowy trójstronne

...........................................................................................................16

Kolejne posiedzenia delegacji PE

........................................................................................18

Komitet pojednawczy

...........................................................................................................19

Po posiedzeniu komitetu pojednawczego

............................................................................21

3.

NASI PARTNERZY: Z KIM NEGOCJUJE DELEGACJA PE?

........................................23

Delegacja Rady

.....................................................................................................................23

Komisja

................................................................................................................................23

4.

PUBLICZNY DOSTĘP DO DOKUMENTACJI

................................................................24

5.

PROCEDURA WSPÓŁDECYZJI NA MOCY KONSTYTUCJI

.......................................25

6.

SEKRETARIAT DS. POSTĘPOWANIA POJEDNAWCZEGO I PROCEDURY
WSPÓŁDECYZJI

................................................................................................................27

ZAŁĄCZNIKI:

A.

Art. 251 Traktatu WE............................................................................................................. 29

B.

Wspólna deklaracja na temat praktycznych uzgodnień dotyczących nowej
procedury współdecyzji (art. 251 Traktatu WE).................................................................... 31

C.

Regulamin Parlamentu Europejskiego – art. 60-65 ............................................................... 35

D.

Podstawy prawne objęte procedurą współdecyzji (od listopada 2004 r.) .............................. 38

E.

Nowe podstawy prawne objęte „zwykłą procedurą legislacyjną” (procedurą
współdecyzji) na mocy Konstytucji ....................................................................................... 41

F. Diagram

przedstawiający procedurę wpółdecyzji ................................................................. 45

DV/547830PL.doc

4/45

1. PROCEDURA WSPÓŁDECYZJI: PODSTAWOWE INFORMACJE

Wprowadzenie

Procedura współdecyzji jest
najważniejszą spośród procedur
legislacyjnych Unii Europejskiej. Jej
podstawą jest zasada parytetu
pomiędzy wybieranym w wyborach
bezpośrednich Parlamentem
Europejskim, reprezentującym
obywateli Unii, a Radą, reprezentującą
rządy Państw Członkowskich. Obie te
instytucje wspólnie przyjmują
ustawodawstwo UE, mając równe
prawa i obowiązki – żadna z nich nie
może przyjąć jakiegokolwiek
ustawodawstwa samodzielnie, bez
zgody drugiej instytucji.

Procedurę współdecyzji wprowadzono
Traktatem z Maastricht w 1993 roku.
Obejmowała ona wtedy jedynie 15
obszarów działalności Wspólnoty.
Wraz z wejściem w życie Traktatu z
Amsterdamu (maj 1999 r.) liczba
objętych nią obszarów znacznie
wzrosła, by zwiększyć się ponownie
na mocy Traktatu z Nicei (luty
2003 r.), w wyniku czego obecnie
objętych jest nią 40 podstaw
prawnych (pełną listę zamieszczono w
załączniku D). W rezultacie procedura

współdecyzji stała się

główną

procedurą legislacyjną Unii
Europejskiej

Wzrost liczby obszarów przyniósł
znaczne zwiększenie liczby aktów
przyjmowanych w ramach procedury
współdecyzji: w okresie ostatniej
kadencji Parlamentu (lata 1999-2004),
zgodnie z postanowieniami Traktatu z
Amsterdamu i Traktatu z Nicei, 403
akty prawne zostały uchwalone w
ramach procedury współdecyzji.
Liczba ta jest dwa i pół raza większa
od liczby aktów prawnych (165)
przyjętych w ramach procedury
współdecyzji na mocy Traktatu z
Maastricht (lata 1993-1999).

Jak pokazano na rysunku 1, łączna
liczba aktów prawnych przyjętych w
ramach procedury współdecyzji stale
wzrasta. W pierwszym roku kadencji
parlamentarnej obejmującej lata 1999-
2004 wynosiła ona 68, w ostatnim
roku tej kadencji osiągnęła natomiast
rekordową wysokość 105 aktów
prawnych.

DV/547830PL.doc

5/45

Rysunek 1: Liczba aktów prawnych przyjętych w ramach procedury współdecyzji
w latach 1999-2004

Procedurę współdecyzji stosuje się
zasadniczo wtedy, gdy Rada
podejmuje decyzje kwalifikowaną
większością głosów (z wyjątkiem
trzech sytuacji, w których wymagana
jest jednomyślność) i stanowi ona
zwykłą procedurę we wszystkich
obszarach ustawodawstwa WE, z
wyjątkiem rolnictwa, rybołówstwa,
podatków, polityki handlowej,
pomocy państwa, polityki
przemysłowej, konkurencji i Unii
Gospodarczej i Walutowej (patrz:
załącznik D).

Procedura współdecyzji, zgodnie z
postanowieniami art. 251 Traktatu
WE (patrz: załącznik A), obejmuje
trzy etapy: pierwsze czytanie, drugie
czytanie oraz trzecie czytanie wraz z
postępowaniem pojednawczym.
Jednakże, procedura współdecyzji
może się zakończyć na każdym z tych
etapów, jeżeli obie instytucje władzy
ustawodawczej osiągną całkowite
porozumienie. Jeżeli Rada nie może
przyjąć wszystkich poprawek
Parlamentu wniesionych w drugim

czytaniu, należy rozpocząć
postępowanie pojednawcze – trzeci i
ostatni etap procedury współdecyzji.

Pierwsze czytanie

Jak wskazano w załączniku F,
procedura współdecyzji rozpoczyna
się zawsze od wniesienia projektu
przez Komisję Europejską („prawo
inicjatywy przysługujące Komisji”).
Komisja przedkłada swój projekt
legislacyjny (zwykle jest to projekt
rozporządzenia lub dyrektywy)
równocześnie Parlamentowi
Europejskiemu i Radzie. PE
przekazuje projekt do rozpatrzenia
właściwej komisji parlamentarnej. Ta
ostatnia powołuje sprawozdawcę,
którego głównym zadaniem jest
bliskie śledzenie biegu sprawy w
trakcie całej procedury i zgłaszanie
rekomendacji właściwej komisji
(podczas analizowania sprawy na
poziomie komisji), ale także
adresowanie rekomendacji do całego
Parlamentu (na etapie posiedzeń

68

67

76

87

105

0

20

40

60

80

100

120

1999-2000

2000-2001

2001-2002

2002-2003

2003-2004

DV/547830PL.doc

6/45

plenarnych). Inne komisje
parlamentarne zainteresowane daną
kwestią mogą przedstawić swoją
opinię właściwej komisji.

Po przeanalizowaniu dokumentu przez
właściwą komisję oraz na podstawie
raportu przygotowanego przez
sprawozdawcę i zaakceptowanego
przez komisję, w Parlamencie
Europejskim odbywa się pierwsze
czytanie projektu Komisji, z
poprawkami lub bez. Na tym etapie
Parlament przyjmuje poprawki zwykłą
większością głosów (tzn. większością
głosów posłów biorących udział w
glosowaniu).

Jeśli Rada zaakceptuje wszystkie
poprawki Parlamentu, lub jeśli
Parlament nie zgłasza żadnych
poprawek, akt prawny może zostać
przyjęty przez Radę. Jeśli Rada nie
może się w pełni zgodzić z tekstem
aktu prawnego w formie przyjętej
przez Parlament, jej pierwsze czytanie
kończy się ustaleniem tekstu zwanego
„wspólnym stanowiskiem”.

Traktat nie ustanawia żadnych
ograniczeń czasowych dla etapu
pierwszego czytania, ani dla
Parlamentu ani dla Rady.

Drugie czytanie

W przeciwieństwie do pierwszego
czytania, etap drugiego czytania
podlega

ścisłym ograniczeniom

czasowym. W trakcie drugiego
czytania w okresie trzech lub, w
przypadku przedłużenia procedury,
czterech miesięcy od ogłoszenia na

posiedzeniu plenarnym wspólnego
stanowiska Rady, Parlament może je
przyjąć, odrzucić lub wprowadzić do
niego poprawki. W przypadku
przyjęcia aktu lub niepodjęcia decyzji
w terminie, akt legislacyjny uznaje się
za przyjęty. W przypadku odrzucenia
aktu, do czego potrzeba bezwzględnej
większości głosów (tzn. co najmniej
367 głosów, bez względu na liczbę
posłów biorących udział

w

głosowaniu), procedura zostaje
zamknięta i można ją wszcząć
ponownie jedynie na podstawie
nowego projektu Komisji.

Parlament może – ponownie
bezwzględną większością głosów –
przyjąć poprawki do wspólnego
stanowiska. Poprawki te mogą być
wniesione bądź jako część zaleceń do
drugiego czytania raportu
sporządzonego przez sprawozdawcę i
przyjętego – ze zmianami lub bez –
przez właściwą komisję (tylko
właściwa komisja może zgłaszać
poprawki w drugim czytaniu), bądź
bezpośrednio na posiedzeniu
plenarnym zgodnie z Regulaminem
(art. 62; patrz: załącznik C). Podczas
posiedzenia plenarnego poprawki
mogą być wnoszone przez właściwą
komisję, grupę polityczną lub przez
grupę liczącą co najmniej 37 posłów.

Obowiązują jednakże pewne
ograniczenia odnośnie tego, jakiego
rodzaju poprawki Parlament może
przyjąć w drugim czytaniu, (art. 62;
patrz: załącznik C). W szczególności
poprawki są dopuszczalne jedynie w
przypadku, gdy ich celem jest:

DV/547830PL.doc

7/45

§ przywrócenie w całości lub w

części stanowiska Parlamentu z
pierwszego czytania lub

§ osiągnięcie kompromisu pomiędzy

Radą a Parlamentem lub

§ zmianę tych elementów wspólnego

stanowiska, które nie zostały
zamieszczone w pierwotnym
projekcie lub

§ uwzględnienie nowego faktu lub

sytuacji prawnej.

Przed głosowaniem nad poprawkami
na posiedzeniu plenarnym,
Przewodniczący Parlamentu może
poprosić Komisję o wskazanie, czy
może je przyjąć czy nie. Również
Rada może być zaproszona do
wyrażenia opinii.

Traktat przewiduje termin trzech
miesięcy lub, w przypadku
przedłużenia procedury, czterech na
przeprowadzenie drugiego czytania w
obu instytucjach władzy
ustawodawczej. Termin drugiego
czytania w Radzie zaczyna biec od
momentu oficjalnego otrzymania od
PE jego stanowiska z drugiego
czytania. Jeżeli Rada przyjmie
wszystkie poprawki Parlamentu, akt
zostaje przyjęty. W przypadkach, gdy
Rada nie może tak postąpić, zgodnie z
postanowieniami art. 251 ust. 3
Traktatu zwołuje się komitet
pojednawczy.

DV/547830PL.doc

8/45

GŁÓWNE RÓŻNICE POMIĘDZY PIERWSZYM A DRUGIM CZYTANIEM

Pierwsze czytanie

brak terminów; projekt jest rozpatrywany przez właściwą komisję i
komisje opiniujące;
szerokie kryteria dopuszczalności poprawek;
Parlament przyjmuje poprawki zwykłą większością głosów

Drugie czytanie

ścisłe terminy – trzy lub cztery miesiące;
wspólne stanowisko rozpatrywane jedynie przez właściwą komisję;
ścisłe kryteria dopuszczalności poprawek;
Parlament przyjmuje poprawki bezwzględną większością głosów
(tzn. co najmniej 367 głosami)

Porozumienia osiągnięte w pierwszym i drugim czytaniu

Od czasu wejścia w życie Traktatu z
Amsterdamu oraz po przyjęciu
Wspólnej deklaracji na temat
praktycznych uzgodnień w kwestii
procedury współdecyzji (patrz:
załącznik B), która pozwala
instytucjom na nawiązanie
„odpowiednich kontaktów (…)
mających na celu (...) doprowadzenie
do zakończenia procesu
legislacyjnego najszybciej jak to
możliwe”, zauważa się rosnącą
tendencję do uzyskiwania
porozumienia we wcześniejszych
stadiach procesu legislacyjnego, a w
szczególności w pierwszym i drugim
czytaniu. Jak pokazano na poniższym
wykresie, w czasie ostatniej kadencji
Parlamentu (lata 1999-2004), 115
aktów, czyli 28% wszystkich aktów
objętych procedurą współdecyzji
przyjęto w pierwszym czytaniu, 200
aktów, czyli 50% łącznej ich liczby
przyjęto w drugim czytaniu, a 84 akty,
czyli 22% wszystkich aktów – w
trzecim czytaniu po postępowaniu

pojednawczym. Dla porównania, w
czasie kadencji przypadającej na lata
1994-1999, 60% wszystkich procedur
zakończono w drugim czytaniu
(obowiązujące wówczas przepisy
Traktatu z Maastricht nie pozwalały
na osiągnięcie porozumienia w
pierwszym czytaniu), a 40% procedur
wymagało postępowania
pojednawczego. Tak więc procedura
współdecyzji stała się bardziej
jednolitą procedurą obejmującą jedno,
dwa lub trzy czytania.

Ewolucja ta pokazuje elastyczność
samej procedury i, co ważniejsze,
większy stopień zaufania i chęci
współpracy ze strony uczestniczących
instytucji. Wyrażane są jednak pewne
obawy, wewnątrz Parlamentu i poza
nim, dotyczące potencjalnego braku
przejrzystości w negocjacjach podczas
pierwszego i drugiego czytania oraz
braku jasności i koordynacji co do
procedur, jakie mają być zastosowane.

DV/547830PL.doc

9/45

Rys. 2: Zmiany etapów przyjmowania aktów legislacyjnych w latach 1999-2004

Procedury, jakie należy stosować na
etapie postępowania pojednawczego
zostały wyraźnie określone w art. 251
Traktatu WE (patrz: załączniki A i B)
oraz w Regulaminie Parlamentu (art.
63-65; patrz: załącznik C). Procedury,
jakie należy stosować podczas dążenia
do porozumienia w trakcie pierwszego
i drugiego czytania są mniej jasne.

Biorąc pod uwagę powyższe względy
oraz doświadczenie nagromadzone na
przestrzeni lat, Konferencja
Przewodniczących przyjęła zestaw
wytycznych, potwierdzonych przez
Konferencję Przewodniczących

Komisji, dotyczących sposobu
prowadzenia negocjacji i dochodzenia
do porozumienia w pierwszym i
drugim czytaniu (pełny tekst
wytycznych przedstawiono w ramce).
Celem tych wytycznych jest
ustanowienie jednolitego sposobu
postępowania wewnątrz Parlamentu w
sytuacjach, gdy dąży się do
osiągnięcia porozumienia w
pierwszym lub drugim czytaniu, przy
jednoczesnym zapewnieniu
maksymalnej przejrzystości,
efektywności i legitymizacji całej
procedury.

41

48

18

19

13

24

48

37

28

39

20

21

15

16

16

0

10

20

30

40

50

60

1999-2000

2000-2001

2001-2002

2002-2003

2003-2004

pierwsze czytanie

drugie czytanie

trzecie czytanie

DV/547830PL.doc

10/45

Porozumienia osiągane w pierwszym i drugim czytaniu:

wskazówki dotyczące najlepszych dobrych praktyk w Parlamencie

Uwagi wstępne
1. Komisje powinny w pełni wykorzystywać możliwości przewidziane w Traktatach,

dopuszczające do trzech czytań. Podejmując decyzję o dążeniu do osiągnięcia porozumienia
w pierwszym lub drugim czytaniu należy uwzględnić znaczne zróżnicowanie sytuacji
zachodzących na każdym z tych dwóch etapów. W szczególności dotyczy to zakresu, w jakim
Parlament i Rada zdołały już osiągnąć sformalizowane stanowisko, rodzaju większości
wymaganej na posiedzeniu plenarnym oraz terminów narzuconych w Traktatach.

2. Decyzja taka powinna uzyskać szerokie poparcie polityczne, powinna być podjęta w sposób

przejrzysty a następnie zostać ogłoszona w komisji. Powinna być ona uzasadniona względami
priorytetów politycznych, terminami, ryzykiem braku pewności co do przepisów prawnych lub
niekontrowersyjnym charakterem projektu.

Spotkania z Radą i Komisją
3. Na wszystkich etapach powinna istnieć możliwość niesformalizowanych kontaktów, pod

warunkiem że komisja, koordynatorzy lub sprawozdawcy posiłkowi są informowani o
zaistnieniu oraz treści takich kontaktów. Konkretne negocjacje zazwyczaj nie powinny mieć
miejsca przed przyjęciem przez komisję poprawek w pierwszym lub w drugim czytaniu.
Stanowisko to może później zapewnić mandat dający przedstawicielom komisji podstawę do
prowadzenia negocjacji z Radą i Komisją.

4. O uczestnictwie PE powinni decydować koordynatorzy. Uczestnictwo PE powinno pozwolić

na udzielanie jak najpełniejszych informacji wszystkim grupom politycznym wchodzącym w
skład komisji, albo poprzez bezpośredni udział Przewodniczącego komisji i/lub
sprawozdawców posiłkowych lub koordynatorów, albo dzięki szybkiemu przekazywaniu
wystarczająco szczegółowych informacji przez sprawozdawcę Przewodniczącemu komisji i
sprawozdawcom posiłkowym lub koordynatorom. Koordynatorzy mogą podjąć decyzję o
zaproszeniu do udziału sprawozdawców komisji opiniujących.

5. Jeżeli wymagane są tłumaczenia ustne, należy je zapewnić, zwłaszcza w fazie konkretnych

negocjacji po głosowaniu w komisji.

6. Projekty kompromisowych tekstów przedłożone przez którąkolwiek z instytucji, które mają być

podstawą dyskusji podczas kolejnego posiedzenia, powinny być w miarę możliwości
dostarczone z wyprzedzeniem wszystkim negocjatorom.

Dalsze postępowanie po posiedzeniach
7. Sprawozdawca powinien regularnie przekazywać informacje o stanie negocjacji, w razie

potrzeby całej komisji. Wszelkie istotne zmiany stanowiska negocjacyjnego powinny uzyskać
szerokie poparcie polityczne.

8. Należy zachęcać Prezydencję Rady do uczestnictwa w posiedzeniach komisji w celu

przedstawienia stanowiska Rady.

9. W przypadku osiągnięcia porozumienia, należy poprosić Prezydencję Rady o wysłanie do

Przewodniczącego komisji pisma potwierdzającego zasadnicze uzgodnienia przyjęte przez
Radę, z załączeniem tekstu.

10. Wszelkie kompromisowe poprawki wynikające z osiągniętego porozumienia powinny zostać

zakomunikowane na piśmie wszystkim członkom komisji. Jeśli komisja nie może ich przyjąć w
celu przedstawienia ich na posiedzeniu plenarnym, powinny być one podpisane wspólnie
przez sprawozdawcę oraz sprawozdawców posiłkowych lub koordynatorów w imieniu ich
grup politycznych w celu wykazania, iż poprawki te cieszą się szerokim poparciem.

DV/547830PL.doc

11/45

Trzecie czytanie – postępowanie pojednawcze

Postępowanie pojednawcze polega na
bezpośrednich negocjacjach pomiędzy
Parlamentem a Radą – dwoma
instytucjami uczestniczącymi
wspólnie w procedurze legislacyjnej w
ramach komitetu pojednawczego. Jego
rezultatem jest zwykle ostateczne
przyjęcie projektu w trzecim czytaniu.

W skład komitetu pojednawczego
wchodzą dwie delegacje: delegacja
Rady składająca się z 25 członków
Rady (Ministrów) lub ich
przedstawicieli oraz delegacja PE
złożona z takiej samej liczby posłów.
Tak więc, w wyniku poszerzenia Unii,
komitet pojednawczy liczy obecnie
50 członków.

Komitet pojednawczy musi zostać
zwołany w terminie sześciu tygodni
(lub ośmiu, w przypadku wydłużenia
terminu) po zakończeniu przez Radę
drugiego czytania i oficjalnym
poinformowaniu Parlamentu, że nie
jest ona w stanie przyjąć wszystkich
jego poprawek z drugiego czytania.
Komitet jest powoływany odrębnie dla

każdego projektu legislacyjnego
wymagającego postępowania
pojednawczego i ma do swej
dyspozycji sześć tygodni (lub osiem,
w przypadku wydłużenia terminu),
aby osiągnąć całkowite porozumienie
w formie „wspólnego projektu”. W
trakcie wykonywania tego zadania,
komitet odwołuje się do tekstu
wspólnego stanowiska opartego na
poprawkach z drugiego czytania PE,
które

łącznie tworzą podstawę

postępowania pojednawczego.
Komisja także uczestniczy w pracach
komitetu dążąc do uzgodnienia
stanowisk Parlamentu i Rady.

Jeśli komitet pojednawczy nie
osiągnie porozumienia albo jeśli
Parlament lub Rada nie zaakceptują
„wspólnego projektu” w trzecim
czytaniu, akt uważa się za nieprzyjęty.
W takim przypadku procedura
współdecyzji może być uruchomiona
ponownie jedynie w wyniku
przedstawienia przez Komisję nowego
projektu legislacyjnego.

DV/547830PL.doc

12/45

GŁÓWNE RÓŻNICE POMIĘDZY PIERWSZYM I DRUGIM CZYTANIEM A TRZECIM

CZYTANIEM Z POSTĘPOWANIEM POJEDNAWCZYM W PARLAMENCIE

Pierwsze i drugie czytanie

Postępowanie pojednawcze (trzecie czytanie)

Główny ciężar odpowiedzialności spoczywa na
zaangażowanych komisjach parlamentarnych

Główny ciężar odpowiedzialności spoczywa na
delegacji PE

Pierwsze czytanie: brak terminów

Drugie czytanie: maksymalnie 4 miesiące dla PE i
kolejne 4 miesiące (maksymalnie) dla Rady

Trzecie czytanie: maksymalnie 24 tygodnie (3 x 8
tygodni), z czego maksymalnie 8 tygodni poświęcone
jest na postępowanie pojednawcze

Możliwość zgłaszania poprawek w komisjach i
podczas posiedzeń plenarnych

Brak możliwości zgłaszania poprawek: zatwierdzenie
lub odrzucenie całości wspólnego projektu

Pierwsze czytanie: PE przyjmuje poprawki zwykłą
większością głosów

Drugie czytanie: PE przyjmuje poprawki
bezwzględną większością głosów (co najmniej 367
głosów)

PE zatwierdza wspólny projekt zwykłą większością
głosów w pojedynczym głosowaniu

DV/547830PL.doc

13/45

2. POSTĘPOWANIE POJEDNAWCZE KROK PO KROKU

Etap wstępny (drugie czytanie
Parlamentu)

Wyniki głosowania Parlamentu w
drugim czytaniu są przekazywane
Radzie. Od momentu ich otrzymania
Rada ma trzy miesiące (lub cztery, w
przypadku wydłużenia terminu) na
zakończenie swojego drugiego
czytania poprzez podjęcie decyzji, czy
może przyjąć wszystkie poprawki
Parlamentu wprowadzone w drugim
czytaniu czy też nie. W praktyce Rada
nieoficjalnie informuje Parlament o
tym, czy może je przyjąć czy nie
najszybciej jak to możliwe. Jeśli Rada
nie wyraża zgody na którąkolwiek z
poprawek, należy zwołać komitet
pojednawczy.

W trakcie całej procedury
współdecyzji Rada podejmuje decyzje
kwalifikowaną większością głosów, z
wyjątkiem trzech obszarów objętych
następującymi artykułami Traktatu:
art. 42 (swobodny

przepływ

pracowników), art. 47 ust. 2 (przepisy
dotyczące osób prowadzących
działalność na własny rachunek) oraz
art. 151 ust. 5 (środki zachęcające
stosowane w odniesieniu do kultury),
w przypadku których wymagana jest
jednomyślność. Jednakże, aż do
momentu formalnego zakończenia
etapu drugiego czytania
jednomyślność Rady konieczna jest w
celu przyjęcia jakichkolwiek
poprawek PE, w odniesieniu do

których Komisja przedstawiła opinię
negatywną.

Powołanie delegacji PE

Delegację PE powołuje się oddzielnie
dla każdego postępowania
pojednawczego, innymi słowy –
oddzielnie dla każdego projektu
legislacyjnego wymagającego
postępowania pojednawczego. Jej
zadaniem jest reprezentowanie całego
Parlamentu w negocjacjach z Radą
prowadzonych przez niego w trakcie
postępowania pojednawczego.
Podstawą powołania delegacji jest art.
64 Regulaminu PE (patrz:
załącznik C).

W momencie, gdy jasnym staje się, iż
Rada nie może przyjąć wszystkich
poprawek Parlamentu
wprowadzonych w drugim czytaniu,
Sekretariat ds. Postępowania
Pojednawczego i Procedury
Współdecyzji rozpoczyna
przygotowania do powołania delegacji
PE do komitetu pojednawczego.
Sekretariat wspiera delegację PE w
trakcie całego postępowania
pojednawczego (trzecie czytanie),
ściśle współpracując z sekretariatami
właściwych komisji parlamentarnych
oraz Służbą Prawną Parlamentu (rola
Sekretariatu została opisana
szczegółowo w dalszej części
dokumentu, patrz str. 27).

DV/547830PL.doc

14/45

Po głosowaniu na posiedzeniu
plenarnym Sekretariat wystosowuje
notę do grup politycznych zapraszając
je do powołania członków, zgodnie z
Regulaminem, oraz do dostarczenia
informacji koniecznych do ustalenia
profilu językowego delegacji PE
(więcej szczegółów na ten temat
można znaleźć w dalszej części
dokumentu, patrz str. 16).

Na początku każdej kadencji lub w
przypadku istotnych zmian w
ogólnym składzie Parlamentu,
Konferencja Przewodniczących ustala
polityczny przekrój delegacji tak, aby
odpowiadał on relatywnej sile
politycznej grup politycznych. Na
podstawie aktualnego składu
politycznego Parlamentu,
wynikającego z wyborów
przeprowadzonych w czerwcu 2004 r.,
Grupa Europejskiej Partii Ludowej
(Chrześcijańscy Demokraci) i
Europejskich Demokratów (EPP-ED)
jest reprezentowana w delegacji PE
przez dziesięciu członków, Grupa
Socjalistyczna (PES) – przez ośmiu,
Grupa Porozumienia Liberałów i
Demokratów na rzecz Europy (ALDE)
– przez trzech, natomiast Grupa
Zielonych/Wolne Przymierze
Europejskie (Greens/EFA),
Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej
Lewicy Europejskiej/Nordycka
Zielona Lewica (GUE/NGL), Grupa
Niepodległość/Demokracja (IND/
DEM) oraz Grupa Unii na rzecz
Europy Narodów (UEN) otrzymują po
jednym miejscu każda.

Stałymi członkami delegacji jest troje
wiceprzewodniczących Parlamentu
Europejskiego, przy czym jeden z nich

przewodniczy delegacji. Trzej
wiceprzewodniczący decydują między
sobą o tym, kto odpowiada za
określone sprawy, a w rezultacie – kto
przewodniczy której delegacji. Trzej
wiceprzewodniczący, jako stali
członkowie, są uwzględnieni w liczbie
członków przypadających na ich
grupę polityczną. Sprawozdawca
(sprawozdawcy) oraz przewodniczący
właściwej komisji parlamentarnej,
również wliczani w skład swojej
grupy politycznej, są z urzędu
powoływani na członków delegacji.

Pozostali członkowie delegacji są
powoływani przez każdą z grup
politycznych zgodnie z jej
wewnętrznym regulaminem, a ich
nazwiska są przekazywane na piśmie
do wiadomości Sekretariatu.
Większość z nich wchodzi w skład
właściwej komisji lub w skład komisji
opiniodawczych. Grupy polityczne
muszą także powołać równą liczbę
zastępców, którzy mogą aktywnie
uczestniczyć w pracach delegacji.
Jeśli grupa polityczna nie jest w stanie
powołać wszystkich zastępców na
początku postępowania, ich nazwiska
mogą zostać uzupełnione na
późniejszym etapie. Grupy polityczne
informują Sekretariat na piśmie o
wszelkich zmianach w składzie
delegacji.

Posiedzenie inauguracyjne delegacji

Posiedzenie inauguracyjne delegacji
Parlamentu Europejskiego zazwyczaj
odbywa się w Strasburgu podczas
sesji plenarnej następującej po
przyjęciu poprawek w drugim
czytaniu. Jednakże, uwzględniając

DV/547830PL.doc

15/45

dążenie do ograniczania liczby
posiedzeń, posiedzenie inauguracyjne
może się odbyć później, gdy pierwsze
sygnały o reakcji Rady na poprawki
Parlamentu wprowadzone w drugim
czytaniu są już znane i powstaje
potrzeba wymiany poglądów na
tematy merytoryczne. Z powodów
proceduralnych lub w przypadku, gdy
przewodniczący delegacji uzna, iż
negocjacje z Radą powinny rozpocząć
się niezwłocznie, lub też w sytuacji,
gdy stanowisko Rady nie jest jeszcze
znane, posiedzenie inauguracyjne
może w wyjątkowych przypadkach
zostać zastąpione listem od
przewodniczącego delegacji do
powołanych członków („pisemna
procedura ustanowienia delegacji”).

Głównym celem posiedzenia
inauguracyjnego delegacji PE jest
udzielenie mandatu zespołowi
negocjatorów z ramienia Parlamentu
(wiceprzewodniczący jako
przewodniczący delegacji,
przewodniczący właściwej komisji
oraz sprawozdawca/sprawozdawcy),
aby rozpocząć nieformalne negocjacje
z Radą w formie posiedzeń
trójstronnych (patrz: informacje w
dalszej części dokumentu). W trakcie
posiedzeń inauguracyjnych dochodzi
również często do krótkiej wymiany
poglądów na temat kwestii
merytorycznych z udziałem
przedstawicieli Komisji. Dzieje się tak
zwłaszcza wówczas, gdy znane są
pierwsze reakcje Rady na poprawki
wprowadzone przez Parlament w
drugim czytaniu.

Komisja jest obecna podczas
wszystkich posiedzeń delegacji

Parlamentu. Podczas posiedzenia
inauguracyjnego oczekuje się, iż jej
przedstawiciele przedstawią i objaśnią
stanowisko Komisji na temat
poprawek wprowadzonych przez
Parlament w drugim czytaniu.

Podczas posiedzenia inauguracyjnego
delegacji posłom dostarczany jest
„dokument podstawowy” dotyczący
danego postępowania pojednawczego.
Zawiera on pierwotny projekt
Komisji, poprawki PE z pierwszego
czytania, poprawiony projekt Komisji,
wspólne stanowisko Rady, poprawki
PE z drugiego czytania oraz opinię
Komisji, jeżeli jest ona dostępna.
Dokument ten, w miarę możliwości,
dostarczany jest w językach
urzędowych. Podczas kolejnych
posiedzeń jest on dostępny na żądanie.
Można go także ściągnąć ze strony
internetowej dotyczącej postępowania
pojednawczego.

Na każde posiedzenie delegacji
sekretariat przygotowuje notę dla
członków podsumowującą cele
posiedzenia, sytuację dotyczącą
poprawek, etap negocjacji z Radą oraz
aspekty proceduralne. Nota ta jest
rozsyłana pocztą elektroniczną do
członków delegacji natychmiast po jej
udostępnieniu w języku roboczym w
którym została sporządzona, a
następnie jest rozpowszechniana także
podczas posiedzenia zgodnie z
profilem językowym delegacji (patrz:
informacje poniżej). Sekretariat
sporządza także sumaryczne notatki z
każdego posiedzenia delegacji.

DV/547830PL.doc

16/45

Profil językowy delegacji

Prace delegacji prowadzone są zwykle
w językach jej członków.
Tłumaczenia ustne podczas posiedzeń
oraz odpowiednia dokumentacja, tj.
„dokument podstawowy” (projekt
Komisji, poprawki PE z pierwszego
czytania, poprawiony projekt Komisji,
wspólne stanowisko Rady, poprawki
PE z drugiego czytania oraz opinia
Komisji), noty dla członków,
„czterokolumnowe dokumenty
robocze” wykorzystywane w
postępowaniu pojednawczym (patrz
informacje poniżej, str. 17) oraz teksty
kompromisowe podlegające dyskusji
na etapie przygotowawczym są
dostępne w językach, którymi
posługują się członkowie delegacji.
Mogą być one także udostępniane w
językach zastępców członków
delegacji, jeżeli grupy polityczne
zgłosiły wniosek o to przed otwarciem
postępowania pojednawczego, tzn. w
momencie powoływania członków
delegacji.

Rozmowy trójstronne

Gdy Rada jest gotowa, aby
przedstawić swoje stanowisko w
kwestii poprawek Parlamentu,
niezależnie od tego, czy formalnie
zakończyła swoje drugie czytanie czy
też nie, zorganizowane zostaje
nieformalne trójstronne posiedzenie z
udziałem Parlamentu, Rady i Komisji,
zwane „trialogiem”.

Parlament jest reprezentowany przez
zespół negocjacyjny PE, któremu
delegacja udzieliła mandatu, natomiast

Radę reprezentuje zastępca stałego
przedstawiciela (przewodniczący
Komitetu Stałych Przedstawicieli –
COREPER I) Państwa
Członkowskiego aktualnie
sprawującego Prezydencję (więcej
szczegółów na ten temat w dalszej
części dokumentu, patrz str. 23).
Właściwa Dyrekcja Generalna
uczestniczy w posiedzeniu w imieniu
Komisji Europejskiej. Liczba
uczestników posiedzenia ogranicza się
do zespołu negocjacyjnego
powiększonego o niezbędny personel
pomocniczy (zwykle nie więcej niż 10
osób z każdej instytucji), by zapewnić
efektywność tych posiedzeń.

Wszyscy członkowie delegacji PE
otrzymują z wyprzedzeniem do
wiadomości szczegóły dotyczące
każdego trialogu (czas, uczestnicy
oraz miejsce), nawet jeśli sami nie
zostali zaproszeni do uczestnictwa.
Posiedzenia trójstronne znajdują się
także na liście posiedzeń

w

Parlamencie w danym dniu oraz na
stronie internetowej komitetu
pojednawczego.

Podczas pierwszego posiedzenia
trójstronnego przedstawiciel
Prezydencji przekazuje stanowisko
Rady na temat poprawek Parlamentu,
przyjmując pewne z nich, odrzucając
inne i proponując tekst
kompromisowy w przypadku
pozostałych. Zespół negocjacyjny
Parlamentu ustosunkowuje się do
przedstawionego stanowiska i debata
zaczyna się rozwijać. Uczestnicy
dyskutują i wyjaśniają stanowiska,
mogą także przygotowywać dalsze
kompromisowe teksty, podlegające

DV/547830PL.doc

17/45

następnie akceptacji odpowiednich
delegacji.

Trójstronne negocjacje prowadzone są
na podstawie wspólnego
„czterokolumnowego dokumentu
roboczego”. Pierwsze dwie kolumny
przedstawiają początkowe stanowiska
Rady („wspólne stanowisko”) i
Parlamentu (poprawki z drugiego
czytania). W trzeciej kolumnie
przedstawia się odpowiedź Rady na
poprawki PE. Stanowisko delegacji
Parlamentu jest zamieszczone w
czwartej kolumnie. Ostatnie dwie
kolumny mogą być wielokrotnie
modyfikowane podczas postępowania
pojednawczego tak, aby
odzwierciedlały rozwój negocjacji.

Uczestnicy posiedzeń trójstronnych
mogą zażądać, by większa liczba prac
przygotowawczych lub prac
związanych ze sporządzaniem
projektów była wykonywana przez
robocze zespoły na poziomie
politycznym (np. podczas spotkania
sprawozdawcy PE i
przewodniczącego grupy roboczej
Rady) lub na poziomie urzędniczym.
Z uwagi na rosnącą liczbę
wymaganych posiedzeń i ścisłe limity
czasowe ustalone w Traktacie,
wspomniane nieformalne spotkania w
różnym składzie stają się coraz
częstsze. Komisja jest często proszona
o przygotowanie kompromisowych
tekstów do przedyskutowania przez
poszczególne delegacje lub podczas
kolejnego posiedzenia trójstronnego.

Wyniki posiedzeń trójstronnych
omawia się i, o ile to możliwe,
zatwierdza na posiedzeniach

poszczególnych delegacji, a w razie
potrzeby, organizuje się dalsze
posiedzenia trójstronne lub
nieformalne spotkania. Po każdym
posiedzeniu trójstronnym oraz przed
następnym posiedzeniem delegacji,
członkowie delegacji informowani są
o tym, że odbyło się posiedzenie
trójstronne i kto był na nim obecny
oraz czy poczyniono jakiekolwiek
istotne postępy. W odpowiednim
przypadku otrzymują oni również
zaktualizowaną wersję wspólnego
czterokolumnowego dokumentu
roboczego oraz wszelkie
kompromisowe teksty przedstawiane
w trakcie posiedzenia trójstronnego.

Posiedzenia trójstronne odbywają się
regularnie przez cały czas trwania
postępowania pojednawczego, a ich
celem jest rozstrzygniecie
nierozwiązanych jeszcze kwestii i
przygotowanie gruntu dla osiągnięcia
porozumienia w komitecie
pojednawczym.

Zazwyczaj krótkie posiedzenie
trójstronne odbywa się tuż przed
posiedzeniem komitetu
pojednawczego, a czasem samo
posiedzenie komitetu pojednawczego
zostaje przerwane w celu
przeprowadzenia negocjacji
trójstronnych w celu wyjaśnienia
sytuacji, znalezienia kompromisu
odpowiadającego wszystkim stronom
oraz uniknięcia nieporozumień
pomiędzy delegacjami.

DV/547830PL.doc

18/45

Kolejne posiedzenia delegacji PE

Po pierwszym posiedzeniu
trójstronnym lub innych
nieformalnych spotkaniach
Przewodniczący zwołuje posiedzenie
delegacji PE w celu przedyskutowania
wyników negocjacji. Zwykle
posiedzenia te odbywają się w trakcie
sesji plenarnej lub w powiązaniu z
posiedzeniem komisji parlamentarnej.
Zgodnie z art. 64 ust. 7, w którym
uznano odrębny charakter
postępowania pojednawczego (w
odróżnieniu od pierwszego i drugiego
czytania w Parlamencie), obrady
delegacji Parlamentu do komitetu
pojednawczego są otwarte dla
wszystkich osób pracujących w
Parlamencie, ale nie są otwarte dla
publiczności. Do uczestnictwa w tych
posiedzeniach formalnie zapraszane są
grupy polityczne, odpowiednie służby
Parlamentu oraz Komisji Europejskiej.
Rada nie uczestniczy w tych
posiedzeniach.

Podczas takich posiedzeń zespół
negocjacyjny informuje innych
członków delegacji PE o wynikach
posiedzenia lub posiedzeń
trójstronnych, ponadto delegacja
otrzymuje stanowisko Rady w formie
wspólnego czterokolumnowego
dokumentu roboczego. Delegacja
rozpatruje także kompromisowe teksty
przedyskutowane podczas posiedzenia
trójstronnego lub projekty tychże
sporządzone po posiedzeniu
trójstronnym.

Przedstawiciele Komisji obecni na
posiedzeniach mogą udzielać

odpowiedzi w przypadku próśb o
bardziej szczegółowe informacje.
Mogą oni także udzielać informacji na
temat posiedzenia COREPER podczas
którego Rada dyskutowała na temat
wyników rozmów trójstronnych.

Głównym celem posiedzeń delegacji
jest przyjęcie określonej strategii
wobec stanowiska Rady na każdym
etapie procedury, a także
przedyskutowanie ewentualnych
tekstów kompromisowych. W
odpowiednim przypadku za ogólną
zgodą dokonuje się uzgodnień
dotyczących pewnych poprawek lub
projektów kompromisowych. Jeśli
pewne kwestie pozostają
nierozwiązane, delegacja udziela
zespołowi negocjacyjnemu instrukcji,
aby kontynuował negocjacje z Radą.
Delegacja Parlamentu podejmuje
także decyzje proceduralne, na
przykład, czy zaaranżować kolejne
posiedzenie trójstronne lub czy można
zwołać komitet pojednawczy, a jeśli
tak, to kiedy.

Posiedzenia delegacji są zwykle
organizowane niedługo po
posiedzeniach trójstronnych lub
wtedy, gdy wymaga tego przebieg
procedury pojednawczej. Podobnie jak
posiedzenia trójstronne, posiedzenie
delegacji zawsze poprzedza
posiedzenie komitetu pojednawczego;
jest ono również organizowane, jeśli
posiedzenie komitetu pojednawczego
zostaje przerwane w celu
przeprowadzenia trójstronnych
negocjacji. Pod koniec postępowania
pojednawczego delegacja formalnie
przyjmuje lub odrzuca osiągnięte
porozumienie. Delegacja dąży do

DV/547830PL.doc

19/45

działania na zasadzie konsensu.
Jednakże, jeśli konieczne jest
głosowanie, wymagana jest
bezwzględna większość głosów (13).

Komitet pojednawczy

Komitet pojednawczy, składający się
z przedstawicieli 25 Państw
Członkowskich oraz takiej samej
liczby posłów, powoływany jest przez
Przewodniczącego Rady w
porozumieniu z Przewodniczącym
Parlamentu. Komitet jest często
powoływany, gdy stanowiska
Parlamentu i Rady są na tyle zbliżone,
że można oczekiwać, iż kwestie
dotychczas nierozstrzygnięte zostaną
rozwiązane. W każdym przypadku
komitet należy zwołać najpóźniej w
terminie sześciu tygodni (lub ośmiu, w
przypadku wydłużenia terminu) po
zakończeniu drugiego czytania Rady,
aby formalnie rozpocząć
postępowanie pojednawcze. Od tego
momentu komitet ma do swojej
dyspozycji kolejnych sześć tygodni
(lub osiem, w przypadku wydłużenia
terminu), aby osiągnąć całkowite
porozumienie.

Posiedzenia komitetu pojednawczego
odbywają się zwykle w Brukseli, na
przemian w obiektach Parlamentu i
Rady. Od roku 1994 jedynie trzy
posiedzenia komitetu pojednawczego
odbyły się poza Brukselą: jedno w
Strasburgu, a dwa w Luksemburgu.

W oficjalnym kalendarzu prac
Parlamentu pewne daty
zarezerwowane są na posiedzenia
komitetu pojednawczego. Daty te są

oznaczone kółkiem. Możliwe jest
ustalenie innych terminów, po
uzyskaniu zgody obu instytucji. Pełne
posiedzenie komitetu pojednawczego
poprzedza zazwyczaj krótkie
posiedzenie trójstronne i posiedzenia
delegacji.

Wiceprzewodniczący Parlamentu
stojący na czele delegacji PE oraz
Minister lub Sekretarz Stanu
reprezentujący Prezydencję
przewodniczą wspólnie posiedzeniom
komitetu pojednawczego. Posiedzenie
zostaje otwarte przez
współprzewodniczącego
reprezentującego instytucję, na terenie
której odbywa się posiedzenie.
Komisję Europejską reprezentuje
właściwy Komisarz.

Podczas jednego posiedzenia komitetu
pojednawczego porządek dnia może
objąć kilka aktów:

§ „Punkt/punkty A”, służą albo w

celu otwarcia postępowania
pojednawczego albo w celu
formalnego potwierdzenia
osiągnięcia porozumienia w
kwestii tych projektów
legislacyjnych, co do których
delegacje osiągnęły całkowite
porozumienie już podczas
nieformalnych negocjacji i
następujących po nich posiedzeń
delegacji. Podczas posiedzenia
komitetu pojednawczego punkty te
nie są poddawane pod dyskusję.

§ Głównym tematem dyskusji jest

akt, w sprawie którego nie
osiągnięto jeszcze pełnego
porozumienia, tzw. „punkt/punkty

DV/547830PL.doc

20/45

B” Delegacja Parlamentu
uczestnicząca w posiedzeniu jest
delegacją powołaną i właściwą w
sprawie tego właśnie aktu.

Akt, na temat którego toczy się
dyskusja, dostarczany jest w formie
wspólnego czterokolumnowego
dokumentu roboczego
przygotowanego przez służby PE i
Rady ds. postępowania
pojednawczego. Podzielony jest on na
dwie części: „Część A: poprawki, co
do których osiągnięto porozumienie
(wymagające ogólnej zgody)”, oraz
„Część B: Poprawki, w przypadku
których nadal należy dążyć do
porozumienia”. Dyskusja ogranicza
się zazwyczaj do tych
nierozstrzygniętych kwestii. Podczas
posiedzeń komitetu pojednawczego
zapewnia się tłumaczenia ustne oraz
wspólny czterokolumnowy dokument
roboczy lub wspólne projekty we
wszystkich językach urzędowych.

Komisja może być poproszona o
przedstawienie propozycji tekstów
kompromisowych, aby ułatwić
porozumienie. Czasami, jako
narzędzie do osiągnięcia
porozumienia wykorzystuje się
również deklaracje jednej z instytucji
lub większej ich liczby.

Jeżeli wydaje się, iż porozumienie jest
już bliskie, posiedzenia komitetu
pojednawczego zazwyczaj wyznacza
się tak, aby zaczynały się późnym
popołudniem lub wieczorem. Mogą
one – w razie potrzeby – trwać kilka
godzin, nawet do wczesnego świtu.
Jednakże, współprzewodniczący
komitetu mogą podjąć decyzję o

ustaleniu z wyprzedzeniem czasu
zakończenia posiedzenia.

Jeśli przewiduje się, że porozumienie
nie zostanie osiągnięte podczas
pierwszego posiedzenia, można
zwołać dowolną liczbę kolejnych
posiedzeń w przewidzianym na
osiągnięcie porozumienia okresie
sześciu tygodni (lub ośmiu, w
przypadku wydłużenia terminu).

Jeśli obu instytucjom nie uda się
osiągnąć porozumienia w komitecie
pojednawczym, cały projekt upada.
Od roku 1999 nie odnotowano
żadnego przypadku, gdy delegacjom
Parlamentu i Rady nie udało się
osiągnąć porozumienia w komitecie
pojednawczym.

Po postępowaniu pojednawczym
zakończonym sukcesem Parlament,
Rada oraz Komisja zwołują zazwyczaj
wspólną konferencję prasową
(natychmiast po zakończeniu
posiedzenia, jeśli jest to dogodny
moment, lub później, zwykle
następnego dnia), aby ogłosić, iż
osiągnięto porozumienie i przedstawić
rezultaty mediom. Jeśli z jakiejś
przyczyny wspólna konferencja
prasowa jest niemożliwa, zespół
negocjacyjny Parlamentu może
zdecydować o zwołaniu osobnej
konferencji prasowej.

Wspólny projekt będący wynikiem
postępowania pojednawczego jest
także ogłaszany w wersji tymczasowej
w jednym języku na stronie
internetowej Parlamentu (przy czym
tekst ten podlega prawnej i językowej
weryfikacji), najszybciej jak to

DV/547830PL.doc

21/45

możliwe po zakończeniu negocjacji,
co umożliwia społeczeństwu oraz
przedstawicielom instytucji dokonanie
oceny osiągniętych rezultatów.

Łącze do tej strony znajduje się pod
adresem:
http://www.europarl.eu.int/code/defau
lt_en.htm.

Po każdym posiedzeniu komitetu
pojednawczego członkowie delegacji
otrzymują notę podsumowującą
wyniki posiedzenia.

Po posiedzeniu komitetu
pojednawczego

Porozumienie osiągnięte w ramach
komitetu pojednawczego musi zostać
potwierdzone przez pełen skład
Parlamentu oraz przez Radę. Obie
instytucje głosują osobno nad
wspólnym projektem w jego obecnej
formie, bez możliwości dokonywania
jakichkolwiek dalszych poprawek.

Po postępowaniu pojednawczym
zakończonym sukcesem na podstawie
wspólnego dokumentu roboczego oraz
wszelkich modyfikacji uzgodnionych
w trakcie postępowania
przygotowywana jest propozycja
wspólnego projektu (zwana
„PE-CONS”). Najpierw ustala się jej
brzmienie w jednym języku, a
następnie jest ona tłumaczona na inne
języki urzędowe. Propozycja
wspólnego projektu w języku
oryginału dostarczana jest członkom
delegacji.

Po sfinalizowaniu wspólnego projektu
przez sekretariaty oraz służby prawno-
lingwistyczne Parlamentu i Rady
współprzewodniczący komitetu
pojednawczego wysyłają go wraz z
pismem przewodnim do
Przewodniczącego Parlamentu oraz do
urzędującego Przewodniczącego
Rady. Wszelkie deklaracje obu
instytucji są załączane do tego pisma.

Od momentu podpisania pisma
przewodniego zatwierdzającego
wspólny tekst, obie instytucje mają
sześć tygodni (lub osiem, w
przypadku wydłużenia terminu) na
przyjęcie aktu legislacyjnego, bez
żadnej możliwości wprowadzania do
niego dalszych poprawek (art. 65
Regulaminu PE; patrz: załącznik C).

W tym czasie członkowie delegacji
PE otrzymują do wiadomości
sfinalizowany wspólny projekt w
swoich językach wraz z raportem
nakreślającym rezultaty postępowania
pojednawczego. Raport zawiera zapis
głosowania delegacji w momencie
zakończenia postępowania
pojednawczego. Sfinalizowany
wspólny projekt, raport przygotowany
przez sprawozdawcę z upoważnienia
przewodniczącego delegacji oraz
pismo przewodnie obejmujące
wszelkie deklaracje obu instytucji są
następnie przekazywane służbom PE –
Dyrekcji Generalnej ds. Prezydencji.
W tym momencie wszystkie wersje
językowe tekstu porozumienia są
opublikowane na stronie internetowej
Parlamentu Europejskiego.

Głosowanie nad wspólnym projektem
poprzedza debata na posiedzeniu

DV/547830PL.doc

22/45

plenarnym na temat wyniku negocjacji
i porozumienia osiągniętego z Radą.
Debata na posiedzeniu plenarnym
zwykle rozpoczyna się oświadczeniem
sprawozdawcy (a w wyjątkowych
wypadkach – wiceprzewodniczącego
stojącego na czele delegacji).
Następnie Parlament głosuje nad
wspólnym projektem. Do jego
przyjęcia wymagana jest zwykła
większość oddanych głosów; w
przypadku jej nieuzyskania projekt
zostaje odrzucony. Posiedzenie
plenarne zwykle popiera
porozumienie osiągnięte w komitecie
pojednawczym. Podczas poprzedniej
kadencji Parlamentu jedynie
2 porozumienia z 86 osiągniętych w
ramach postępowania pojednawczego
(czyli 0,5% łącznej ich liczby) nie
zdołały uzyskać większości w
głosowaniu plenarnym na etapie
trzeciego czytania.

W sytuacji, gdy komitet pojednawczy
nie zdoła osiągnąć porozumienia,
Regulamin stanowi, iż
przewodniczący delegacji wygłasza
oświadczenie na posiedzeniu
plenarnym, po czym następuje debata.
Jednakże, postępując zgodnie z
postanowieniami Traktatu z
Amsterdamu, Parlament i Rada
dotychczas zawsze osiągały
porozumienie w komitecie
pojednawczym.

Wspólny projekt musi także zostać
przyjęty przez Radę, która generalnie
preferuje termin głosowania
przypadający po trzecim czytaniu
Parlamentu. Rada podejmuje decyzje
większością kwalifikowaną. Jak dotąd
Rada nigdy nie odrzuciła

porozumienia wypracowanego w
ramach postępowania pojednawczego.

Tak więc, aby zyskać status aktu
wspólnotowego, wspólny projekt musi
zostać przyjęty zarówno przez
Parlament jak i przez Radę.
Odrzucenie projektu przez jedną z
tych instytucji powoduje, iż dane
postępowanie upada. Może ono być
rozpoczęte od nowa jedynie wraz z
nowym projektem Komisji.

∗

Po trzecim czytaniu zakończonym
sukcesem w obu instytucjach,
Przewodniczący Parlamentu i Rady
muszą podpisać przyjęty wspólny
projekt. Podczas podpisywania
pierwszego aktu tego typu, 23 marca
1994 r., uzgodniono, iż takie akty
legislacyjne będą określane terminem
„LEX”. Określenie to odnosi się
również do aktów objętych procedurą
współdecyzji przyjętych w pierwszym
i drugim czytaniu. Od lutego 2004 r.
Przewodniczący obu instytucji
podpisywali teksty z kategorii LEX
wspólnie, na plenarnych sesjach w
Strasburgu. Akty te są następnie
publikowane w Dzienniku
Urzędowym, wraz z wszelkimi
odnoszącymi się do nich deklaracjami.

∗

Za przykład może tu posłużyć projekt dyrektywy w

sprawie przejęć. Po odrzuceniu przez Parlament w
pełnym składzie w lipcu 2001 r. porozumienia
osiągniętego w trakcie postępowania pojednawczego
(wynikiem głosowania była równa liczba głosów: 273
głosy za i 273 przeciw!) Komisja w lutym 2003 r.
przedstawiła nowy projekt, który następnie posłużył
za podstawę do osiągnięcia w marcu 2004 r.
porozumienia między Parlamentem a Radą,
przyjętego następnie w pierwszym czytaniu.

DV/547830PL.doc

23/45

3. NASI PARTNERZY: Z KIM NEGOCJUJE DELEGACJA PE?

Delegacja Rady

Delegacja Rady składa się z
przedstawicieli Państw
Członkowskich będących normalnie
Zastępcami Stałych Przedstawicieli
(COREPER I) każdego z Państw
Członkowskich. Podczas posiedzeń
komitetu pojednawczego Minister lub
Sekretarz Stanu reprezentuje Państwo
Członkowskie sprawujące
Prezydencję. Osoba ta
współprzewodniczy komitetowi wraz
z wiceprzewodniczącym Parlamentu,
który stoi na czele delegacji PE.
Urzędująca Prezydencja Rady
reprezentuje Radę we wszystkich
kontaktach z Parlamentem. W
praktyce głównymi aktorami są
urzędujący przewodniczący
COREPER I oraz przewodniczący
właściwej grupy roboczej Rady.

Biuro ds. Procedury Współdecyzji
Służby Prawnej Sekretariatu
Generalnego Rady wspomaga
delegację Rady. Odpowiada ono za
koordynację stosunków Rady z
Parlamentem w kwestiach
dotyczących spraw objętych
procedurą współdecyzji, a w
szczególności za postępowania
pojednawcze.

Komisja

Przedstawiciele Komisji są zwykle
zapraszani do uczestnictwa we
wszystkich posiedzeniach delegacji
PE oraz w posiedzeniach COREPER.
Uczestniczą oni także w negocjacjach

trójstronnych oraz są obecni podczas
posiedzeń komitetu pojednawczego.

Właściwy Komisarz uczestniczy w
formalnych posiedzeniach komitetu
pojednawczego oraz w posiedzeniach
trójstronnych i posiedzeniach
delegacji, które odbywają się zaraz
przed lub na marginesie posiedzeń
komitetu pojednawczego.

Podczas trójstronnych posiedzeń
przygotowawczych lub podczas
innych posiedzeń delegacji PE,
Komisję reprezentuje właściwy
Dyrektor Generalny (DG) lub jego/jej
przedstawiciel, wspierany przez
Sekretariat Generalny Komisji, łącznie
z jej Biurem ds. Procedury
Współdecyzji oraz jej Służbą Prawną.

Obecność Komisji podczas
wszystkich oficjalnych i
nieoficjalnych posiedzeń, podczas
posiedzeń przygotowawczych oraz
posiedzeń odbywających się w ramach
postępowania pojednawczego jest
konieczna, by mogła spełniać ona rolę
przypisaną jej w Traktacie, tzn. aby
mogła podjąć „wszelkie niezbędne
inicjatywy na rzecz zbliżenia
stanowisk Parlamentu Europejskiego i
Rady” (art. 251 ust. 4 Traktatu WE).
Tak więc, nawet jeśli formalnie
Komisja nie ma decydującego głosu
na etapie postępowania
pojednawczego, jej rola jako organu
umożliwiającego i promującego
negocjacje pomiędzy dwoma
organami władzy ustawodawczej
(Radą i Parlamentem) jest bardzo
ważna.

DV/547830PL.doc

24/45

4. PUBLICZNY DOSTĘP DO DOKUMENTACJI

Publiczny dostęp do większości
dokumentów związanych z aktami
legislacyjnymi będącymi przedmiotem
postępowania pojednawczego
możliwy jest poprzez stronę
internetową dotyczącą tego
postępowania. Dokumenty te
obejmują miesięczne raporty na temat
postępowania pojednawczego,
wspólne projekty przyjęte przez
komitet pojednawczy oraz raporty
przeznaczone na trzecie czytanie.

Jedynymi dokumentami, które
pozostają poufne podczas
postępowania pojednawczego są
wspólne czterokolumnowe dokumenty
robocze, w których każda z instytucji
przedstawia swoją odpowiedź na
stanowisko drugiej strony, w miarę jak
postępowanie pojednawcze się
rozwija. Zaraz po zakończeniu

postępowania pojednawczego,
dokumenty są udostępniane
bezpośrednio w rejestrze Parlamentu.
Dokumenty można również uzyskać
wcześniej na żądanie, w trakcie
postępowania pojednawczego, pod
warunkiem, iż zgodzą się na to obie
instytucje.

Strona internetowa PE dotycząca
komitetu pojednawczego, dostępna w
języku angielskim i francuskim
(http://www.europarl.eu.int/code/defa
ult_en.htm), zawiera informacje na
temat postępowań pojednawczych
oraz wszelkie opublikowane
dokumenty z zakresu procedury
współdecyzji odnoszące się do aktów
przyjmowanych w ramach
postępowania pojednawczego we
wszystkich językach urzędowych.

DV/547830PL.doc

25/45

5. PROCEDURA WSPÓŁDECYZJI NA MOCY KONSTYTUCJI

Konwent Europejski zakończył swoje
prace w lipcu 2003 r. przyjmując
projekt Konstytucji Europejskiej. Po
pierwszym niepowodzeniu w grudniu
tego samego roku, kiedy nie udało się
przyjąć tego projektu jako przyszłej
Konstytucji dla Europy, szefom
państw lub rządów udało się, podczas
szczytu w Brukseli 18 czerwca 2004
r., osiągnąć całkowite porozumienie i
przyjąć, z szeregiem poprawek, tekst
przyjęty przez Konwent jako
Konstytucję dla Europy. Akt ten
podpisano w Rzymie 29 października
2004 r.

Aby akt ten mógł wejść w życie,
muszą go teraz ratyfikować wszystkie
Państwa Członkowskie w liczbie
dwudziestu pięciu. Kilka Państw
Członkowskich ogłosiło zamiar
zorganizowania w tym celu
referendum. W zależności od sukcesu
ratyfikacji Konstytucji, procedura
współdecyzji wkroczy w nową erę.

Zgodnie z art. I-34 procedura
współdecyzji zostanie ustanowiona
„zwykłą procedurą legislacyjną” i
stanie się tym samym zasadą
stanowienia prawa na szczeblu
europejskim. W przyszłości prawie
wszystkie kluczowe obszary polityki
Unii będą podlegać tej procedurze
legislacyjnej, przy czym Rada będzie
głosować większością kwalifikowaną.
Obszary dotyczące porządku
konstytucyjnego Państw
Członkowskich (takie, jak
obywatelstwo europejskie), obszary

drażliwe (podatki lub pewne aspekty
polityki społecznej), obszary
uznawane za należące do kompetencji
władzy wykonawczej oraz polityka
zagraniczna i bezpieczeństwa będą
stanowić wyjątki od tej zasady.

Liczba podstaw prawnych objętych
zwykłą procedurą legislacyjną
zostanie zwiększona mniej dwukrotnie
– z obecnych 40 do 89 (patrz:
załącznik E).

W szczególności, Konstytucja stwarza
kilka nowych podstaw prawnych
takich, jak inicjatywa obywatelska,
pomoc humanitarna, europejska
polityka przestrzeni kosmicznej,
współpraca sądowa w sprawach
cywilnych o skutkach
transgranicznych oraz integracja
społeczna obywateli innych krajów.

Pewne podstawy prawne dotyczące
Europejskiego Banku Centralnego
oraz Europejskiego Systemu Banków
Centralnych, funduszy strukturalnych
i Funduszu Spójności, które uprzednio
podlegały procedurze zgody, także
zostaną objęte procedurą
współdecyzji.

Procedura współdecyzji rozciągnie się
także na pewne obszary objęte
poprzednio procedurą konsultacji.
Dotyczy to całej serii podstaw
prawnych w obszarze sprawiedliwości
i spraw wewnętrznych, np. agencji
Eurojust i Europol, pewnych aspektów

DV/547830PL.doc

26/45

współpracy policyjnej, kontroli
granicznej, azylu i imigracji.

Zakończenie budowy wspólnego
rynku w obszarze energii, pewne
aspekty konkurencji oraz
wspólnorynkowa organizacja
wspólnej polityki rolnej i polityki
rybołówstwa, a także ochrona
własności intelektualnej będą także
podlegać „zwykłej procedurze
legislacyjnej”. Podobnie stanie się w
przypadku pewnych obszarów, w
których PE wcześniej nie posiadał
żadnych kompetencji, jak np.:
przepływ kapitału do lub z krajów
trzecich oraz wspólna polityka
handlowa.

Nowy tekst Konstytucji (art. III-396),
zastępujący obecnie obowiązujący art.
251 Traktatu WE, nie zawiera
żądnych istotnych zmian w zakresie
procedury jako takiej, ale jest
łatwiejszy w odbiorze i posiada lepszą
strukturę. Odwołuje się on także do
„stanowiska w pierwszym czytaniu”,
zajętego przez Parlament, w
przeciwieństwie do wersji obecnej,
która odwołuje się do „opinii”
Parlamentu. W ten sposób
wzmocniona zostanie zasada
większego parytetu z pierwszym
czytaniem Rady, które nie jest już
nazywane „wspólnym stanowiskiem”,
lecz zajętym przez Radę
„stanowiskiem w pierwszym
czytaniu”.

DV/547830PL.doc

27/45

6. SEKRETARIAT DS. POSTĘPOWANIA POJEDNAWCZEGO I

PROCEDURY WSPÓŁDECYZJI

Rola

W trakcie postępowania pojednawczego posłowie wspomagani są przez Sekretariat ds.
Postępowania Pojednawczego i Procedury Współdecyzji, którego rola została określona
w następujący sposób:

§ udzielanie pomocy i rady trzem wiceprzewodniczącym odpowiedzialnym za

postępowanie pojednawcze;

§ przygotowanie, zorganizowanie i śledzenie wszystkich posiedzeń związanych z

postępowaniem pojednawczym (posiedzenia delegacji Parlamentu, posiedzenia
trójstronne oraz posiedzenia komitetu pojednawczego);

§ wspieranie sprawozdawców i przewodniczących komisji w trakcie postępowania

pojednawczego, zwłaszcza poprzez przygotowywanie projektów tekstów
kompromisowych oraz raportów na posiedzenia plenarne;

§ kontaktowanie się z parlamentarnym zespołem prawników-lingwistów w celu

zapewnienia prawno-językowej weryfikacji tekstów będących wynikiem
postępowania pojednawczego;

§ odpowiadanie na pytania dotyczące problemów proceduralnych i strategicznych w

kwestiach „horyzontalnych” pojawiających się w trakcie procedury współdecyzji;

§ śledzenie rozwoju aktów legislacyjnych podlegających procedurze współdecyzji,

między innymi poprzez udział w posiedzeniach komisji i posiedzeniach trójstronnych
z Radą i Komisją;

§ utrzymywanie i rozwijanie kontaktów z analogicznymi służbami w Radzie i Komisji;
§ koordynowanie procedury podpisywania tekstów będących wynikiem procedury

współdecyzji przez Przewodniczącego Parlamentu i publikacji tych tekstów w
Dzienniku Urzędowym;

§ zapewnienie aktualnych informacji na temat aktów legislacyjnych przyjętych w trybie

postępowania pojednawczego oraz ogólnie w ramach procedury współdecyzji, na
przykład poprzez publikację comiesięcznego biuletynu oraz prowadzenie strony
internetowej;

§ wnoszenie wkładu w szkolenia wewnątrz i na zewnątrz instytucji;
§ organizowanie regularnych warsztatów z zakresu procedury współdecyzji

stanowiących nieoficjalne forum dla wymiany poglądów na ogólne kwestie mające
znaczenie dla procedury współdecyzji.

DV/547830PL.doc

28/45

Sekretariat ds. Postępowania Pojednawczego i Procedury Współdecyzji, którego
dyrektorem jest Riccardo RIBERA D'ALCALA, jest częścią Dyrekcji E w ramach
Dyrekcji Generalnej ds. Polityk Wewnętrznych. Sekretariat pracuje w
następującym składzie:

Numer

wewn.

Bruksela

Pokój

Numer

wewn.

Strasburg

Pokój

Kierownik Biura / Sekretarka

Michael SHACKLETON

42732

RMD 4J002

72404

SDM G03026

Brenda JAMES

42734

RMD 4J006

72405

SDM G03026

Pracownicy administracyjni /
obsługa sekretarska

Klaus BAIER

44873

RMD 4J018

74369

SDM G03029

Alison DAVIES

43967

RMD 4J024

72268

SDM G03028

Pekka HAKALA

46273

RMD 4J020

72085

SDM G03030

Nikos TZIORKAS

42341

RMD 4J014

74357

SDM G03031

Inês GUARDADO

40744

RMD 4J026

72652

SDM G03028

Kirsti PAAKKOLA

46274

RMD 4J022

72085

SDM G03030

Jolanta RUNGEVICA

40634

RMD 4J016

72545

SDM G03029

Pomoc

Maria Angeles MARTINEZ-
VALLS

42007

RMD 4J010

72560

SDM G03027

Chantal LEFORT

43807

RMD 4J008

77097

SDM G03027

Pantelis KARAGOUNIS

43492

RMD 4J012

72544

SDM G03031

Faks Bruksela:

+ 32.2.284.91.77

Faks Strasburg:

+ 33.3.88.17.90.75

Dyrektor / Sekretarka

Riccardo RIBERA D'ALCALA

43923

RMD 04J034

74432

SDM G07021

Thérèse HELLSTRÖM

43681

RMD 04J036

74757

SDM G07020

Faks Bruksela:

+ 32.2.284.69.12

Faks Strasburg: + 33.3.88.17.48.27

DV/547830PL.doc

29/45

Załącznik

Załączniki

A. Art. 251 Traktatu WE

1. W przypadku gdy w niniejszym Traktacie czyni się odwołanie do niniejszego

artykułu w celu przyjęcia aktu, stosowana jest następująca procedura.

2. Komisja przedstawia projekt Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną po uzyskaniu opinii Parlamentu

Europejskiego,

-

jeśli przyjmuje wszystkie poprawki zawarte w opinii Parlamentu

Europejskiego, może uchwalić akt zmieniony w ten sposób;

-

jeśli Parlament Europejski nie proponuje żadnej poprawki, może uchwalić

projektowany akt;

-

w innych przypadkach uchwala wspólne stanowisko i przekazuje je

Parlamentowi Europejskiemu. Rada informuje w pełni Parlament Europejski
o powodach, które doprowadziły ją do uchwalenia wspólnego stanowiska.
Komisja informuje w pełni Parlament Europejski o swoim stanowisku.

Jeśli w terminie trzech miesięcy od tego przekazania Parlament Europejski:

a) zatwierdzi wspólne stanowisko lub nie wypowiada się, dany akt uważa się za

uchwalony zgodnie z tym wspólnym stanowiskiem;

b) odrzuci bezwzględną większością głosów swoich członków wspólne

stanowisko, projektowany akt uważa się za nieprzyjęty;

c) zaproponuje bezwzględną większością swoich członków poprawki do

wspólnego stanowiska, zmieniony tekst jest przesyłany do Rady i Komisji,
która wydaje opinię w przedmiocie tych poprawek.

3. Jeśli w terminie trzech miesięcy od otrzymania poprawek Parlamentu

Europejskiego Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, przyjmuje
wszystkie te poprawki, akt uważa się za uchwalony w postaci wspólnego
stanowiska zmienionego w ten sposób; jednakże Rada stanowi jednomyślnie w
sprawie poprawek, które stały się przedmiotem negatywnej opinii Komisji.
Jeśli Rada nie przyjmie wszystkich poprawek, przewodniczący Rady w
porozumieniu z przewodniczącym Parlamentu Europejskiego zwołuje komitet
pojednawczy w terminie sześciu tygodni.

DV/547830PL.doc

30/45

Załącznik

4. Komitet pojednawczy, w którego skład wchodzą członkowie Rady lub ich

przedstawiciele oraz taka sama liczba przedstawicieli Parlamentu
Europejskiego, ma za zadanie doprowadzić do porozumienia w sprawie
wspólnego projektu większością kwalifikowaną członków Rady lub ich
przedstawicieli oraz większością głosów przedstawicieli Parlamentu
Europejskiego. Komisja uczestniczy w pracach komitetu pojednawczego i
podejmuje wszelkie niezbędne inicjatywy na rzecz zbliżenia stanowisk
Parlamentu Europejskiego i Rady. W celu wywiązania się z tego zadania
komitet pojednawczy analizuje wspólne stanowisko na podstawie poprawek
zgłoszonych przez Parlament Europejski.

5. Jeśli w terminie sześciu tygodni od jego zwołania komitet pojednawczy

zatwierdzi wspólny projekt, Parlament Europejski i Rada mają termin sześciu
tygodni od tego zatwierdzenia na uchwalenie danego aktu zgodnie ze
wspólnym projektem, jeśli chodzi o Parlament Europejski – bezwzględną
większością oddanych głosów, a jeśli chodzi o Radę – większością
kwalifikowaną. Jeżeli jedna z tych dwóch instytucji nie zatwierdzi
proponowanego aktu w przewidzianym terminie, uważa się go za nieprzyjęty.

6. W przypadku gdy komitet pojednawczy nie zatwierdzi wspólnego projektu,

proponowany akt uważa się za nieprzyjęty.

7. Terminy trzech miesięcy i sześciu tygodni przewidziane w niniejszym artykule

są przedłużone najwyżej, odpowiednio, o miesiąc i o dwa tygodnie, z
inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

DV/547830PL.doc

31/45

Załącznik

B. Wspólna deklaracja na temat praktycznych uzgodnień dotyczących nowej

procedury współdecyzji (art. 251 Traktatu WE)

Preambuła

Parlament Europejski, Rada i Komisja, zwane dalej „instytucjami” zauważają, iż
obecna praktyka kontaktów pomiędzy Prezydencją Rady, Komisją oraz
przewodniczącymi poszczególnych komisji bądź sprawozdawcami Parlamentu, a
współprzewodniczącymi komitetu pojednawczego dowiodła swej wartości.
Instytucje potwierdzają, iż praktyka ta powinna zostać rozszerzona tak, aby objęła
wszystkie etapy procedury współdecyzji. Instytucje podejmują się dokonać analizy
swoich metod pracy z zamiarem efektywnego wykorzystania wszystkich
możliwości, jakie zapewnia nowa procedura współdecyzji.

Instytucje uczynią wszystko, co konieczne by, zgodnie z ich regulaminami
wewnętrznymi, promować wymianę informacji na temat procedury współdecyzji.

I. Pierwsze czytanie

1. Instytucje współpracują w dobrej wierze z zamiarem jak najpełniejszego

uzgodnienia stanowisk tak, by w miarę możliwości akty legislacyjne mogły być
przyjmowane w pierwszym czytaniu.

2. Instytucje zapewniają jak największą koordynację swoich kalendarzy

roboczych, aby ułatwić prowadzenie postępowania w pierwszym czytaniu w
sposób spójny i zbieżny w Parlamencie Europejskim i Radzie. Instytucje
ustanawiają odpowiednie kontakty w celu śledzenia postępu prac i
analizowania stopnia zbieżności.

3. Komisja ułatwia te kontakty i korzysta ze swego prawa inicjatywy w sposób

konstruktywny w celu ułatwienia uzgadniania stanowisk Parlamentu
Europejskiego i Rady z poszanowaniem równowagi pomiędzy tymi
instytucjami i roli przyznanej jej przez Traktat.

II. Drugie czytanie

1. W swoim uzasadnieniu Rada wyjaśnia w jak najbardziej klarowny sposób

powody, które doprowadziły do przyjęcia jej wspólnego stanowiska. Podczas
swojego drugiego czytania, Parlament Europejski w najwyższym możliwym
stopniu uwzględnia te powody oraz opinię Komisji.

2. Instytucje mogą nawiązać odpowiednie kontakty w celu osiągnięcia lepszego

zrozumienia wzajemnych stanowisk, dążąc w ten sposób do jak najszybszego
zakończenia procedury legislacyjnej.

DV/547830PL.doc

32/45

Załącznik

3. Komisja dba o ułatwianie tych kontaktów i dzieli się swoją opinią w celu

uzgodnienia stanowisk Parlamentu Europejskiego i Rady z poszanowaniem
równowagi pomiędzy tymi instytucjami i roli przyznanej jej przez Traktat.

III. Postępowanie pojednawcze

1. Komitet pojednawczy powoływany jest przez Przewodniczącego Rady w

uzgodnieniu z Przewodniczącym Parlamentu Europejskiego i z poszanowaniem
postanowień Traktatu.

2. Komisja uczestniczy w postępowaniu pojednawczym i podejmuje wszelkie

niezbędne inicjatywy w celu uzgodnienia pozycji Parlamentu Europejskiego i
Rady. Inicjatywy takie mogą obejmować, miedzy innymi, projekty tekstów
kompromisowych odzwierciedlających stanowisko Rady i Parlamentu
Europejskiego z poszanowaniem roli przypisanej Komisji w Traktacie.

3. Komitet działa pod wspólnym przewodnictwem Przewodniczącego Parlamentu

Europejskiego i Przewodniczącego Rady.

Posiedzeniom komitetu przewodniczą na zmianę obaj współprzewodniczący

Terminy i porządek obrad posiedzeń komitetu są wspólnie ustalane przez
współprzewodniczących. Konsultacje z Komisją odbywają się w zaplanowanych
terminach. Parlament Europejski i Rada ustalają, w formie wytycznych,
odpowiednie terminy dla postępowania pojednawczego i informują o nich Komisję.

Z poszanowaniem postanowień Traktatu dotyczących terminów Parlament
Europejski i Rada uwzględniają na tyle, na ile to możliwe wymogi dotyczące
ustalania harmonogramu, a w szczególności te wynikające z przerw w działalności
instytucji oraz z wyborów do Parlamentu Europejskiego. W każdym przypadku
przerwa w działalności powinna być jak najkrótsza.

Posiedzenia komitetu odbywają się na przemian w obiektach Parlamentu
Europejskiego i obiektach Rady.

4. Komitet ma dostęp do projektu Komisji, wspólnego stanowiska Rady,

poprawek proponowanych przez Parlament Europejski, opinii Komisji na ich
temat oraz wspólnego dokumentu roboczego sporządzanego przez delegacje
Parlamentu Europejskiego i Rady. Zasadą generalną jest, że Komisja,
przedstawia swoją opinię w terminie dwóch tygodni od oficjalnego otrzymania
wyników głosowania Parlamentu, a najpóźniej przed rozpoczęciem
postępowania pojednawczego.

DV/547830PL.doc

33/45

Załącznik

5. Współprzewodniczący mogą przedkładać teksty do akceptacji komitetu.

6. Szczegółowy wynik głosowania i, w odpowiednich przypadkach, wyjaśnienie

głosowania przeprowadzonego przez każdą z delegacji do komitetu
pojednawczego, zostają przekazane komitetowi.

7. Porozumienie na temat wspólnego projektu zostaje osiągnięte na posiedzeniu

komitetu pojednawczego lub później, w drodze wymiany pism pomiędzy
współprzewodniczącymi. Kopie takich pism są przekazywane Komisji.

8. Jeśli komitet osiągnie porozumienie na temat wspólnego projektu, projekt ten,

po sfinalizowaniu prawnym i językowym, zostanie przedłożony
współprzewodniczącym do akceptacji.

9. Współprzewodniczący przekazują przyjęty wspólny projekt Przewodniczącym

Parlamentu Europejskiego i Rady przesyłając wspólnie podpisane pismo. W
przypadku, gdy komitet pojednawczy nie jest w stanie uzgodnić wspólnego
projektu, współprzewodniczący powiadamiają o tym Przewodniczących
Parlamentu Europejskiego i Rady przesyłając wspólnie podpisane pismo.
Pisma takie spełniają rolę protokołu. Kopie takich pism należy przekazać
Komisji w celach informacyjnych.

10. Sekretariaty Generalne Rady i Parlamentu Europejskiego działają wspólnie

jako sekretariat komitetu, we współpracy z Sekretariatem Generalnym Komisji.

IV. Postanowienia ogólne

1. W przypadku, gdy Parlament Europejski lub Rada uznają, że konieczne jest

przedłużenie terminów, o których mowa w art. 251 Traktatu WE,
powiadamiają o tym Przewodniczącego drugiej instytucji oraz Komisję.

2. Projekty są finalizowane przez ekspertów prawnych i językowych Parlamentu i

Rady działających na zasadzie ścisłej współpracy oraz wzajemnego
porozumienia.

3. Po przyjęciu aktu legislacyjnego w trybie procedury współdecyzji przez

Parlament Europejski i Radę, jego tekst zostaje przekazany do podpisu
Przewodniczącemu Parlamentu Europejskiego i Przewodniczącemu Rady oraz
Sekretarzom Generalnym obu instytucji.

Wspólnie podpisany akt przekazywany jest do publikacji w Dzienniku
Urzędowym, w miarę możliwości w terminie nie przekraczającym jednego
miesiąca, a w każdym przypadku jak najszybciej.

DV/547830PL.doc

34/45

Załącznik

4. Jeśli któraś z instytucji znajdzie błąd urzędniczy w tekście (lub w jednej z jego

wersji językowych), niezwłocznie powiadamia pozostałe instytucje. Jeśli błąd
znaleziono w akcie, który nie został jeszcze przyjęty, służby prawne i językowe
Parlamentu Europejskiego i Rady przygotowują w ścisłej współpracy
konieczne sprostowanie. W sytuacji, gdy błąd wykryto w akcie, który został już
przyjęty lub opublikowany, Parlament Europejski albo Rada przyjmują, na
zasadzie wzajemnego porozumienia, sprostowanie sporządzone zgodnie z
procedurami każdej ze stron.

35/45

Załącznik

C. Regulamin Parlamentu Europejskiego – art. 60-65

Rozpatrywanie na posiedzeniu plenarnym

Artykuł 60 Zamknięcie drugiego czytania

1.

Wspólne stanowisko Rady oraz, jeśli jest ono dostępne, zalecenie do

drugiego czytania wydane przez właściwą komisję, są wpisywane z urzędu do
projektu porządku dziennego sesji miesięcznej, w trakcie której środa poprzedza, a
zarazem jest najbliższa daty upływu trzymiesięcznego lub - jeżeli termin został
przedłużony zgodnie z art. 58 - czteromiesięcznego terminu, chyba że sprawę
rozpatrywano w trakcie wcześniejszej sesji miesięcznej.

Ponieważ teksty zaleceń do drugiego czytania mają formę uzasadnienia, w którym
właściwa komisja wyjaśnia swój stosunek do wspólnego stanowiska Rady. Teksty te
nie są poddawane pod głosowanie.

2.

Drugie czytanie zostaje zamknięte z chwilą przyjęcia, odrzucenia lub

wniesienia przez Parlament poprawek do wspólnego stanowiska w terminach
przewidzianych w art. 251 i art. 252 Traktatu WE oraz zgodnie z postanowieniami
tych artykułów.

Artykuł 61 Odrzucenie wspólnego stanowiska Rady

1.

Właściwa komisja, grupa polityczna lub co najmniej trzydziestu siedmiu

posłów może złożyć, w terminie wyznaczonym przez Przewodniczącego, pisemny
wniosek o odrzucenie wspólnego stanowiska Rady. Do przyjęcia takiego wniosku
wymagana jest większość głosów członków Parlamentu. Wniosek o odrzucenie
wspólnego stanowiska jest poddawany pod głosowanie przed głosowaniem nad
poprawkami do wspólnego stanowiska.

2.

Mimo odrzucenia przez Parlament w głosowaniu wniosku o odrzucenie

wspólnego stanowiska Parlament może, na podstawie zalecenia sprawozdawcy,
rozpatrzyć nowy wniosek o odrzucenie wspólnego stanowiska po głosowaniu nad
poprawkami i wysłuchaniu oświadczenia Komisji zgodnie z art. 62 ust. 5.

3.

Jeżeli wspólne stanowisko Rady zostanie odrzucone, Przewodniczący

ogłasza na posiedzeniu plenarnym zamknięcie procedury legislacyjnej.

4.

W drodze odstępstwa od ust. 3, jeżeli Parlament podejmie decyzję o

odrzuceniu na podstawie art. 252 Traktatu WE, Przewodniczący zwraca się do
Komisji o wycofanie projektu. Jeśli Komisja wycofa swój projekt, Przewodniczący
ogłasza na posiedzeniu plenarnym zamknięcie procedury legislacyjnej.

36/45

Załącznik

Artykuł 62 Poprawki do wspólnego stanowiska Rady

1.

Właściwa komisja, grupa polityczna lub co najmniej trzydziestu siedmiu

posłów może złożyć poprawki do wspólnego stanowiska Rady w celu ich
rozpatrzenia na posiedzeniu plenarnym.

2.

Poprawki do wspólnego stanowiska są dopuszczalne tylko wówczas, gdy są

one zgodne z postanowieniami art. 150 i art. 151 oraz jeśli mają na celu:

a)

przywrócenie w całości bądź w części stanowiska przyjętego przez
Parlament w trakcie pierwszego czytania, lub

b)

osiągnięcie kompromisu pomiędzy Radą a Parlamentem, lub

c)

zmianę tych elementów wspólnego stanowiska, które nie zostały
zamieszczone w projekcie złożonym do pierwszego czytania, lub
zostały w nim zamieszczone w innym brzmieniu, a które nie wnoszą
istotnych zmian w rozumieniu art. 55, lub

d)

uwzględnienie nowego faktu lub sytuacji prawnej zaistniałych po
pierwszym czytaniu.

Decyzja Przewodniczącego w sprawie dopuszczalności poprawek jest ostateczna.

3.

Jeżeli od czasu pierwszego czytania odbyły się nowe wybory do Parlamentu,

ale nie powoływano się na art. 55, Przewodniczący może postanowić o odstąpieniu
od ograniczeń dotyczących dopuszczalności poprawek, wymienionych w ust. 2.

4.

Poprawki są przyjmowane większością głosów członków Parlamentu.

5.

Przed głosowaniem nad poprawkami Przewodniczący może wystąpić do

Komisji o przedstawienie stanowiska oraz do Rady o przekazanie uwag.

Trzecie czytanie – postępowanie pojednawcze

Artykuł 63 Powołanie komitetu pojednawczego

Jeżeli Rada poinformuje Parlament, że nie może przyjąć wszystkich jego poprawek
do wspólnego stanowiska, Przewodniczący ustala z Radą datę i miejsce pierwszego
posiedzenia komitetu pojednawczego. Przewidziany w art. 251 ust. 5 Traktatu WE
termin sześciu tygodni lub - o ile zostanie on przedłużony - ośmiu tygodni, biegnie
od daty pierwszego posiedzenia komitetu pojednawczego.

Artykuł 64 Delegacja do komitetu pojednawczego

1.

Delegacja Parlamentu do komitetu pojednawczego składa się z takiej samej

liczby członków, co delegacja Rady.

37/45

Załącznik

2.

Skład polityczny delegacji odzwierciedla podział Parlamentu na grupy

polityczne. Konferencja Przewodniczących ustala dokładną liczbę członków
poszczególnych grup politycznych wchodzących w skład delegacji.

3.

Członkowie delegacji są powoływani przez grupy polityczne dla każdego

przypadku postępowania pojednawczego, w miarę możliwości spośród członków
zainteresowanych komisji, za wyjątkiem trzech stałych członków kolejnych
delegacji, wyznaczonych na okres dwunastu miesięcy. Trzej stali członkowie
wyznaczani są przez grupy polityczne spośród wiceprzewodniczących i
reprezentują co najmniej dwie różne grupy polityczne. W skład każdej delegacji
wchodzą przewodniczący oraz sprawozdawca właściwej komisji.

4.

Grupy polityczne reprezentowane w delegacji wyznaczają zastępców.

5.

Grupy polityczne i posłowie niezrzeszeni niereprezentowani w delegacji

mają prawo oddelegować po jednym przedstawicielu na wszelkie wewnętrzne
posiedzenia przygotowawcze delegacji.

6.

Delegacją kieruje Przewodniczący Parlamentu lub jeden z trzech stałych

członków.

7.

Delegacja podejmuje decyzje większością głosów swoich członków. Obrady

delegacji nie są jawne.

Konferencja Przewodniczących przyjmuje uzupełniające wytyczne proceduralne
dotyczące pracy delegacji do komitetu pojednawczego.

8.

Delegacja informuje Parlament o wynikach postępowania pojednawczego.

Trzecie czytanie – rozpatrywanie na posiedzeniu plenarnym

Artykuł 65 Wspólny projekt

1.

Jeżeli komitet pojednawczy uzgodni wspólny projekt, punkt ten zostaje

wpisany do porządku dziennego posiedzenia plenarnego, które odbędzie się w
ciągu sześciu tygodni, lub - jeśli termin został przedłużony - ośmiu tygodni po
przyjęciu przez komitet pojednawczy wspólnego projektu.
2.

Przewodniczący delegacji lub inny wyznaczony członek delegacji

Parlamentu do komitetu pojednawczego składa oświadczenie na temat wspólnego
projektu, do którego dołączane jest sprawozdanie.
3.

Nie można zgłaszać poprawek do wspólnego projektu.

4.

Wspólny projekt stanowi jako całość przedmiot jednego głosowania. Projekt

zostaje przyjęty, jeżeli uzyska większość oddanych głosów.
5.

Jeżeli komitet pojednawczy nie osiągnie porozumienia w sprawie wspólnego

projektu, przewodniczący lub inny wyznaczony członek delegacji Parlamentu do
komitetu pojednawczego składa oświadczenie. Po złożeniu oświadczenia następuje
debata.

38/45

Załącznik

D. Podstawy prawne objęte procedurą współdecyzji

Procedura współdecyzji stosuje się obecnie (listopad 2004 r.) do poniższych 40
podstaw prawnych wymienionych w Traktacie WE:

art. 12

zakaz wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynależność
państwową

art. 13 ust. 2

nowe środki przeciw dyskryminacji

art. 18

obywatelstwo: prawo do swobodnego przemieszczania się i
przebywania na terytorium Państw Członkowskich

art. 40

swobodny przepływ pracowników

art. 42 **

swobodny przepływ pracowników: zabezpieczenie społeczne
pracowników migrujących we Wspólnocie

art. 44

swoboda przedsiębiorczości

art. 46

swoboda

przedsiębiorczości: szczególne traktowanie

cudzoziemców

art. 47 ust. 1

podejmowanie i wykonywanie działalności prowadzonej na
własny rachunek, szkolenia i warunki dostępu do zawodu,
wzajemne uznawanie dyplomów

art. 47 ust. 2 **

środki dotyczące osób prowadzących działalność na własny
rachunek: zmiana ustawodawstw krajowych

art. 55

swoboda przedsiębiorczości: usługi

art. 62 ust. 2
lit. b) (ii, iv)

kontrole granic: wydawanie wiz; przepisy dotyczące wizy
jednolitej

art. 63 ust. 1
lit. a, b, c)

środki dotyczące azylu

art. 63 ust.2
lit a)

środki dotyczące uchodźców i wysiedleńców: tymczasowa
ochrona dla wysiedleńców z państw trzecich

art. 65

współpraca sądowa w sprawach cywilnych (z wyjątkiem prawa
rodzinnego)

art. 71 ust. 1

transport: wspólne reguły mające zastosowanie do transportu
międzynarodowego, warunki dostępu przewoźników nie
mających stałej siedziby w Państwie Członkowskim, środki
pozwalające polepszyć bezpieczeństwo transportu

art. 80 ust. 2

transport morski i lotniczy

art. 95 ust. 1

harmonizacja rynku wewnętrznego

art. 129

zatrudnienie: działania zachęcające

art. 135

współpraca celna

art. 137 ust. 1-2

polityka społeczna: ochrona zdrowia i bezpieczeństwa
pracowników, warunki pracy, informacja i konsultacja z
pracownikami, równość mężczyzn i kobiet, środki zachęcające
do współpracy w zakresie zwalczania wykluczenia społecznego

39/45

Załącznik

art. 141

polityka społeczna: równość szans i wynagrodzenia

art. 148

Fundusz Społeczny: decyzje wykonawcze

art. 149 ust. 4

edukacja: środki zachęcające

art. 150 ust 4

kształcenie zawodowe: środki przyczyniające się do osiągnięcia
celów

art. 151 ust. 5 ** zachęty stosowane w odniesieniu do kultury
art. 152

ust.

4

zdrowie publiczne: minimalne standardy jakości i
bezpieczeństwa organów i substancji pochodzenia ludzkiego,
krwi i pochodnych krwi, środki w dziedzinach weterynaryjnej i
fitosanitarnej, mające bezpośrednio na celu ochronę zdrowia
publicznego, działania zmierzające do poprawy zdrowia
publicznego

art. 153 ust. 4

ochrona konsumenta

art. 156

sieci trans-Europejskie: tworzenie, finansowanie

art. 157 ust. 3

szczególne środki przeznaczone na wsparcie w sferze przemysłu

art. 159 ust. 3

szczególne działania na rzecz spójności ekonomicznej i

społecznej poza funduszami strukturalnymi

art. 162

Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (decyzje
wykonawcze)

art. 166

program ramowy na rzecz rozwoju naukowego i technicznego

art. 172 ust. 2

nauka: przyjęcie programów

art. 175 ust. 1 i 3 środowisko naturalne: środki, przyjmowanie i wdrażanie

programów

art. 179

współpraca w zakresie rozwoju

art. 191

przepisy dotyczące partii politycznych na poziomie europejskim
oraz zasady ich finansowania

art. 255

przejrzystość: ogólne zasady i ograniczenia w dostępie do
dokumentów

art. 280

środki do zwalczania nadużyć finansowych

art. 285

statystyka

art. 286

ochrona danych: powołanie niezależnego organu kontrolnego

Najpóźniej do dnia 1 kwietnia 2005 r. procedurą współdecyzji objęte zostaną
następujące podstawy prawne:

art. 62 ust. 1 i 2 lit a)
oraz ust. 3

kontrole granic

art. 63 ust. 1 lit. d)

środki dotyczące azylu: minimalne normy dotyczące
przyznawania lub cofania statusu uchodźcy

art. 63 ust. 2 lit. b)

promowanie równowagi wysiłków Państw Członkowskich
związanych z przyjmowaniem uchodźców i wysiedleńców

art. 63 ust. 3 lit. b)

nielegalna imigracja, nielegalny pobyt i odsyłanie osób
przebywających nielegalnie

40/45

Załącznik

Procedura współdecyzji może objąć także następujące podstawy prawne:

art. 63 ust. 3 lit. a)

legalna imigracja

art. 63 ust. 4

prawa i warunki, na których obywatele państw trzecich
przebywający legalnie w jednym Państwie Członkowskim
mogą przebywać w innych Państwach Członkowskich

art. 137 ust. 1
lit. d), f), g)

przepisy socjalne

** Rada podejmuje decyzje na zasadzie jednomyślności

41/45

Załącznik

E. Nowe podstawy prawne objęte „zwykłą procedurą legislacyjną”

(procedurą współdecyzji) na mocy Konstytucji

Całkiem nowe obszary

1. art. I-47 ust. 4

Inicjatywa obywatelska

2. art. III-122

Usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym:
zasady i warunki działania

3. art. III-251 ust. 4

Europejski obszar badań

4. art. III-254 ust. 2

Europejski program kosmiczny

5. art. III-267 ust. 4

Integracja obywateli państw trzecich w Państwie
Członkowskim będącym ich miejscem zamieszkania (z
wyjątkiem harmonizacji ustawodawstw)

6. art. III-269 ust. 2
lit. e, g, h)

Współpraca sądowa w sprawach cywilnych o implikacjach
transgranicznych (dostęp do wymiaru sprawiedliwości;
alternatywne metody rozwiązywania sporów; szkolenia
sędziów i innych pracowników wymiaru sprawiedliwości)

7. art. III-271 ust. 2

Minimalne normy dotyczące określania przestępstw
kryminalnych oraz kar w odniesieniu do zbliżania prawa
karnego i przepisów Państw Członkowskich

8. art. III-272

Działania w obszarze zapobiegania przestępczości (z
wyjątkiem harmonizacji ustawodawstw)

9. art. III-273 ust. 1

Eurojust: uzgodnienia dotyczące zaangażowania
Parlamentu Europejskiego i parlamentów krajowych w
ocenę działalności Eurojust-u

10. art. III-276 ust. 2 Europol: demokratyczny nadzór nad działalnością Europolu

sprawowany przez Parlament Europejski i parlamenty
krajowe

11. art. III-278 ust. 4
lit. c i d)

Ochrona zdrowia ludzkiego: standardy jakości i
bezpieczeństwa produktów leczniczych i wyrobów
medycznych do zastosowania w leczeniu, nadzorze
medycznym, wczesnym ostrzeganiu oraz zwalczaniu
poważnych zagrożeń dla zdrowia na skalę międzynarodową

12. art. III-278 ust.5 Ochrona zdrowia ludzkiego: zwalczanie poważnych

epidemii transgranicznych oraz ochrona zdrowia
publicznego w zakresie zapobiegania nadużywaniu alkoholu
i tytoniu

13. art. III-281 ust. 2 Turystyka: szczególne środki uzupełniające (z wyjątkiem

harmonizacji ustawodawstw)

14. art. III-282 ust. 3
lit. a)

Sport: działania zachęcające (z wyjątkiem harmonizacji
ustawodawstw)

15. art. III-284 ust. 2 Ochrona cywilna przed katastrofami naturalnymi lub

42/45

Załącznik

spowodowanymi przez człowieka (z wyjątkiem harmonizacji
ustawodawstw)

16. art. III-285 ust. 2 Współpraca administracyjna (z wyjątkiem harmonizacji

ustawodawstw)

17. art. III-321 ust. 3 Pomoc humanitarna
18. art. III-321 ust. 5 Stworzenie Europejskiego Ochotniczego Korpusu Pomocy

Humanitarnej niosącego pomoc humanitarną

19. art. III-398

Administracja europejska

Obszary wymagające obecnie zgody Parlamentu

20. art. III-187 ust. 3 Zmiana Statutu Europejskiego Banku Centralnego i

Europejskiego Systemu Banków Centralnych (pewne
aspekty) (art. 107 ust. 5 TWE)

21. art. III-223 ust. 1

(S 1)

Fundusze strukturalne (art. 161 TWE)

•

22. art. III-223 ust. 1

(S 2)

Fundusz Spójności (art. 161 TWE)

•

Obszary objęte obecnie procedurą współpracy

23. art. III-179 ust. 6 Wielostronny nadzór w obszarze wspólnej polityki

gospodarczej (art. 99 ust. 5 TWE)

Obszary, w których Parlament obecnie ma prawo do konsultacji

24. art. I-37 ust. 3

Kontrolowanie przez Państwa Członkowskie wykonywania
przez Komisję jej uprawnień wykonawczych (art. 202 TWE)

25. art. III-147

Liberalizacja określonych sektorów usług (art. 52 TWE)

26. art. III-176

Ochrona praw własności intelektualnej (z wyjątkiem
reżymu językowego) (art. 308 TWE)

27. art. III-231
ust. 2 i 3

Wspólna polityka rolna i rybołówstwa: organizacja
wspólnego rynku (z wyjątkiem przepisów lub decyzji na
temat ustalania cen, podatków, pomocy i ograniczeń
ilościowych oraz na temat ustalania i przydziału możliwości
połowowych) (art. 37 TWE)

28. art. III-256 ust. 2 Energia (z wyjątkiem metod fiskalnych) (art. 308 TWE)
29. art. III-265 ust. 2
lit. a)

Kontrola graniczna: wizy i inne krótkoterminowe
pozwolenia na pobyt (częściowo)

•

Z drugiego powodu przepisy dotyczące tych funduszy zostają przyjęte po wejściu w życie

Konstytucji

43/45

Załącznik

30. art. III-267 ust. 2
lit. a i b)

Legalna imigracja (art. 63, 67 TWE)

31. art. III-270 ust. 1 Współpraca sądowa w sprawach kryminalnych

(art. 31 ust. 1 TUE)

32. art. III-270

ust. 2

*

Wzajemne uznawanie orzeczeń sądowych oraz współpraca
policyjna i sądowa w sprawach kryminalnych o wymiarze
transgranicznym (art. 31 TUE)

33. art. III-271

ust. 1*

Określanie przestępstw kryminalnych oraz kar w obszarze
szczególnie poważnej przestępczości o wymiarze
transgranicznym (art. 31 lit. c i e) TUE)

34. art. III-273 ust. 1 Eurojust (struktura, działalność, obszar działania, zadania)

(art. 31 ust. 2 TUE)

35. art. III-275 ust. 2 Współpraca policyjna (informacje, szkolenie personelu,

techniki śledcze dotyczące wykrywania poważnych form
przestępczości zorganizowanej) (art. 30 ust. 1 TUE)

36. art. III-276 ust. 2 Europol (informacje, działania śledcze i operacyjne) (art. 30

ust. 2 TUE)

37. art. III-319 ust. 2 Współpraca gospodarcza, finansowa i techniczna z

państwami trzecimi (art. 181a TWE)

38. art. III-359 ust. 1 Tworzenie sądów wyspecjalizowanych przy Sądzie

Najwyższym (art. 225a TWE)

39. art. III-364

Jurysdykcja Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w
sporach dotyczących praw własności intelektualnej
(art. 229a TWE)

40. art. III-381

Zmiana Statutu Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
(art. 245 TWE)

41. art. III-412
ust. 1

∗∗∗

Zasady finansowe (art. 279 TWE)

42. art. III-427

Przepisy dotyczące pracowników (TWE 283)

Obszary, w których Parlament nie ma aktualnie żadnego wpływu na decyzje

43. art. III-139

Swoboda przedsiębiorczości: wyłączenie pewnych rodzajów
działalności (art. 45 TWE)

44. art. III-144

Rozszerzenie swobody świadczenia na obywateli państw
trzecich (art. 49 TWE)

45. art. III-157 ust. 2 Przepływ kapitału do lub z państw trzecich (art. 57 ust. 2

TWE)

46. art. III-160

Ramy dla środków administracyjnych dotyczących
przepływu kapitału i płatności mających na celu zwalczanie

*

Podlega mechanizmowi „hamulca awaryjnego”

∗∗∗

Zasada jednomyślności obowiązuje w Radzie do 31.12.2006 r.

44/45

Załącznik

terroryzmu i związanych z nim działań (art. 60 TWE)

47. art. III-174

Eliminacja różnic między przepisami ustawowymi
zakłócających konkurencję na rynku wewnętrznym (art. 96
TWE)

48. art. III-191

Środki niezbędne do używania euro (art. 123 ust. 4 TWE)

49. art. III-315 ust. 2 Wspólna polityka handlowa (art. 133 TWE)

Obszary które mogą zostać objęte „zwykłą procedurą legislacyjną” w późniejszym
terminie

50. art. III-210 ust. 3 Polityka społeczna (współpraca Państw Członkowskich z

wyjątkiem harmonizacji praw): ochrona pracowników w
przypadku wypowiedzenia umowy o pracę, reprezentowanie
interesów pracowników i pracodawców, warunki
zatrudnienia obywateli państw trzecich legalnie
przebywających na terytorium UE

51. art. III-234

ust. 2

**

Ochrona środowiska: przepisy o charakterze fiskalnym

52. art. III-269

ust. 3

**

Aspekty prawa rodzinnego o skutkach transgranicznych

53. art. III-422

ust. 2

∗∗

Możliwość przyjmowania przez Radę środków w obszarze
wzmocnionej współpracy zgodnie ze szczególną procedurą
ustawodawczą pozwalająca przyjąć decyzję o stanowieniu
zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (po konsultacji
z PE)

54. art. IV-444 ust. 2 Możliwości przyjęcia przez Radę Europejską decyzji o

stanowieniu zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą w
tych obszarach Części III Konstytucji, w których
obowiązuje szczególna procedura ustawodawcza.

**

Jednomyślność w Radzie

45/45

Załącznik

F.

Diagram przedstawiający procedurę współdecyzji

Projekt Komisji przedstawiony

PE i Radzie

Pierwsze czytanie w Parlamencie:

pPoprawki PE

Opinia Komisji na temat poprawek PE

(projekt Komisji po poprawkach)

Pierwsze czytanie w Radzie : Rada nie akceptuje

wyniku pierwszego czytania w PE i przyjmuje

wspólne stanowisko

Opinia Komisji na temat

wspólnego stanowiska

Pierwsze czytanie w Parlamencie:

bBrak poprawek PE

Pierwsze czytanie w Radzie: Rada nie

wprowadza poprawek

Akt zostaje przyjęty

Pierwsze czytanie w Radzie: Rada akceptuje

wszystkie poprawki

Akt zostaje przyjęty

Drugie czytanie w Parlamencie:

(termin 3 mies. + 1 mies.)

Parlament przyjmuje poprawki do wspólnego
stanowiska bezwzględną większością głosów

Opinia Komisji na temat poprawek PE

Parlament akceptuje wspólne stanowisko

lub brak decyzji w terminie

Parlament odrzuca wspólne stanowisko

bezwzględną większością głosów

Akt nie zostaje przyjęty

Akt zostaje przyjęty

Drugie czytanie w Radzie

(termin 3 mies. + 1 mies.)

Rada nie akceptuje

wszystkich poprawek PE

Powołanie komitetu pojednawczego

w terminie 6 + 2 tyg., Komitet ma dalsze

6 + 2 tyg. na osiągnięcie porozumienia

Rada akceptuje

wszystkie poprawki PE

Akt zostaje przyjęty

Sukces postępowania pojednawczego

Trzecie czytanie: W terminie 6 + 2 tyg. PE,

akceptuje wspólny tekstu większością oddanych

głosów / Rada akceptuje kwalifikowaną większością

głosów

Akt zostaje przyjęty

PE i Rada nie mogą przyjąć wspólnegoy

tekstu w ciągu 6 + 2 tygodni

Akt nie zostaje przyjęty

Akt nie zostaje przyjęty

Pierwsze czytanie

Drugie czytanie

Trzecie czytanie

Postępowanie pojednawcze bez sukcesu