Krotoszyński rynek str,-180

Światła zgasły na ratuszu.

Zegar północ już wydzwonił.

Biegnie echo so mych uszu.

Jak by dzwonu dźwięk je gonił.

To znów księżyc z jasną twarzą.

Po ulicach cienie goni.

Słucha jak tu i tam gwarzą

A po drodze blask swój roni.

To bezwstydnie zajrzy w oczy.

Zakochanej jakiejś parze.

Lub ślad – w ślad za nimi kroczy.

I w mrok skrywać im się każe.

W ratuszowej, cichej wieży.

Składa sine swe promienie.

A gdy sercem dzwon uderzy.

Drżą spłoszone dźwięków cienie.

A ja idę przez ulicę.

Choć oświetla on mnie zdradnie.

I tak moją tajemnicę.

Nie prześwietli, nie odgadnie.

I do Ciebie ciągle szepcę.

I wymawiam imię Twoje.

Księżyc mi po piętach depce.

On jest sam – a my we dwoje.

To od przodu mi zachodzi.

W twarz mi srebrnym blaskiem leje.

To znów drogę mi zagrodzi.

Ja się z niego głośno śmieję.

Rozgniewany że nie widzi.

Z kim tak słodko mówię ja tu.

To się złości, to się wstydzi…

Wreszcie – schował się za ratusz.

A ja – co noc Cię spotykam.

Co noc szeptem mówię z Tobą.

Zegar z wieży cyka, cyka…

I tak doba mknie za dobą.

A tu cicho i przyjemnie

str.-181

Lekkie, zwiewne mijam cienie.

Chcę Cię schwytać – lecz… daremnie.

To pomyłka, to złudzenie.

I znów rynek odwiedzamy.

A za nami cieni pary…

W mrokach nocy okrążamy.

Krotoszyński Rynek Stary.