1
U
KŁAD NERWOWY
systema nervosum
Dr n. wet. Marcin Wrzosek
Pacjent neurologiczny w praktyce weterynaryjnej stanowi zawsze pewne wyzwanie
diagnostyczne. Spektrum objawów neurologicznych u pacjentów weterynaryjnych jest ogromne, co
często sprawia, że badający może mied poważne trudności w jednoznacznym określeniu, która z
części układu nerwowego uległa uszkodzeniu. Przykładem może byd tetrapareza (czteroporażenie),
czyli niemoc chodzenia na wszystkie cztery kooczyny, co może wynikad z uszkodzenia pnia mózgu,
odcinka szyjnego rdzenia kręgowego lub polineuropatii lub polimiopatii. Z drugiej strony w neurologii
rozróżnia się zespoły objawów, które są charakterystyczne dla uszkodzenia poszczególnych odcinków
układu nerwowego. Zadaniem badającego jest rozpoznanie tych zespołów, rozpoznanie lokalizacji
neurologicznej
dla
pacjenta
oraz
sporządzenie
listy
diagnostyki
różnicowej
chorób
charakterystycznych dla danego rejonu układu nerwowego.
Zaburzenia neurologiczne mogą mied charakter ilościowy, jeśli dotyczą natężenia zmian (ich
nasilenia) lub jakościowy jeśli dotyczą rodzaju tychże zmian. Ilościowe zaburzenia manifestują się
wzmożeniem, osłabieniem lub zniesieniem czynności, a jakościowe prowadzą do innego
(odmiennego) rodzaju efektu tych czynności.
Opis zwierzęcia
Informacja dotycząca gatunku, rasy, płci oraz wieku pomaga w określeniu predylekcji do
poszczególnych zespołów chorobowych (konie rasy czystej krwi arabskiej; padaczka młodzieocza,
zespół malformacji szczytowo-potylicznej, kuce szetlandzkie zespół narkolepsji-katapleksji, bydło rasy
Aberdeen Angus, Brown Swiss, Jersey; zwyrodnienie móżdżku, rasa holsztyosko-fryzyjska; zespół
hypomielinizacji, zespół malformacji szczytowo-potylicznej, kozy; wrodzona miotonia, psy rasy
wilczarz irlandzki; padaczka idiopatyczna, owczarek niemiecki; mielopatia zwyrodnieniowa, Alaskan
malamute; neuropatia obwodowa, Yorkshire terier; martwicowe zapalenie mózgu, koty; ośrodkowa
forma zakażenia wirusem zakaźnego zapalenia otrzewnej, koty rasy Devon rex; dystrofia mięśniowa,
2
koty syjamskie; miastenia gravis, młode zwierzęta; wady rozwojowe, choroby spichrzeniowe,
zwierzęta starsze; nowotwory, zwyrodnienia). W każdym podręczniku neurologii weterynaryjnej
umieszczone są tabele opisujące predylekcje rasowe do chorób, które w znacznym stopniu pomagają
w odszukaniu konkretnego rozpoznania. Określenie płci również może wspomóc w utworzeniu listy
diagnostyki różnicowej (np. zapalenie prostaty u osobników męskich ze względu na bliskośd procesu
chorobowego może wywoład zapalenie krążka międzykręgowego w okolicy lędźwiowo-krzyżowej).
Wywiad
W wywiadzie należy zwrócid uwagę na obserwacje właściciela dotyczące zachowania
zwierzęcia. Istotne jest o zapytanie o zaobserwowanie pierwszych objawów oraz przebiegu choroby.
W wywiadzie należy zwrócid również uwagę na środowisko, w którym zwierzę przebywa, wypytad o
ewentualne narażenie na substancje toksyczne (insektycydy, środki przeciw ślimakowe, płyny przeciw
zamarzaniu) obecnośd innych zwierząt w otoczeniu oraz ich stan zdrowia (choroby zakaźne). Istotne
są również informacje dotyczące żywienia (monodieta; niedobory tauryny, tiaminy u kotów, tiaminy
u bydła) oraz pochodzenie zwierzęta (schronisko, bazary; podwyższone ryzyko chorób zakaźnych) i
możliwośd wystąpienia chorób u rodziny lub rodzeostwa zwierzęcia. Bardzo istotne jest sprawdzenie
statusu szczepieo u pacjenta.
Badanie neurologiczne
W celu rozpoznania poszczególnych objawów neurologicznych oraz zgrupowania ich w
zespoły objawów przeprowadzania się badanie neurologiczne. Ze względu na ograniczony kontakt z
pacjentem weterynaryjnym, jedyną możliwością przeprowadzenia badania neurologicznego jest
wykonanie specyficznych „dwiczeo”, podczas których możliwe jest rozpoznanie deficytów
neurologicznych. Badanie neurologiczne ma na celu również określenie, czy zwierzę cierpi na chorobę
neurologiczną, czy innego typu np. ortopedyczną. Wnikliwe badanie kliniczne oraz neurologiczne
pomaga w zróżnicowaniu tych stanów chorobowych.
Zadaniami lekarza weterynarii przeprowadzającego badanie neurologiczne jest:
1. Zdefiniowanie, czy mamy do czynienia z chorobą neurologiczną
2. Zlokalizowanie zaburzeo neurologicznych u pacjenta
3
3. Sporządzenie listy diagnostyki różnicowej możliwych chorób na podstawie wywiadu,
przebiegu choroby oraz lokalizacji neurologicznej
4. Zdefiniowanie stopnia uszkodzeo układu nerwowego oraz postawienie rokowania dla
pacjenta z leczeniem lub bez niego
Do przeprowadzenia badania neurologicznego wymagane jest duże pomieszczenie pozwalające na
obserwację zachowania i chodu zwierzęcia, młoteczek neurologiczny do oceny odruchów
rdzeniowych kooczyn, kleszczyki hemostatyczne do oceny czucia i odruchów nerwów czaszkowych
oraz silne źródło światła do oceny odruchu źrenicowego.
W badaniu neurologicznym wyróżnia się pięd etapów:
1. Określenie świadomości, zachowania, postawy oraz sposobu chodzenia zwierzęcia
2. Badanie reakcji postawy i postury (reakcje proprioceptywne)
3. Badanie nerwów czaszkowych
4. Badanie odruchów rdzeniowych
5. Badanie czucia, wrażliwości oraz umięśnienia zwierzęcia
4
Schemat badania neurologicznego (wg. schematu stosowanego w Klinice Chorób Wewnętrznych z
Kliniką Koni, Psów i Kotów, Wydz. Med. Wet. UP we Wrocławiu).
1. Świadomość
normalna/ apatia/ otępienie/ śpiączka………………………
2. Zachowanie
normalne/ anormalne ………………………………………
3. Postawa
normalna / anormalne ………………………………………
4. Chód
normalny/ anormalny ………………………………………
5. Nerwy czaszkowe
7. Odruchy Rdzeniowe
L
R
L
R
--
II Wzrok
--
K. PRZEDNIA
--
O. zagrożenia
--
--
Extensor carpi radialis C7-Th1
--
--
Wata
--
--
Flexor
C6-Th2
--
--
Dno oka
--
K.TYLNA
--
II+III Wielkość źrenic
--
--
Rzepkowy
L4-L6
--
--
Stymulacja lewe oko
--
--
Tibialis cranialis
L6-S2
--
--
Stymulacja prawe oko
--
--
Zginacz
L4-S3
--
--
III, IV, VI Zez
--
--
Kroczowy
--
--
Oczopląs
--
--
Opuszkowo- jamisty
--
--
V Czucie
--
--
Sromowo- jamisty
S1-S3
--
--
V Żucie
--
--
Skórne
C8-Th2
--
--
VII Twarzowy
--
--
VII Powiekowy
--
O. krzyżowy zginacza
--
V, VII Rogówkowy
--
Extensor/ Flexor
…………………..
--
IX, X Łykanie
--
Odruch mięśniowy
…………………...
--
X Czucie ucha
--
Shiff- Sherington
…………………...
--
XI Mm karku
--
--
XII Język
--
Odruch Babińskiego
..………………….
6. Reakcje Postawy i Pozycji
8. Wrażliwość
L
R
L
R
Korektura
Czucie bólu głębokiego
--
przód
--
przód
--
--
tył
--
tył
--
Taczkowanie
--
wzrokowe
--
Czucie
………….………………
--
z przeprostem szyi
--
Czucie powierzchowne/skórne /
--
Pozycjonowanie
--
…………………………
--
Hemiwalking
--
Podskakiwanie
--
przód
--
9. Mięśnie
--
tył
--
normalne/ anormalne
Umiejscawianie
Głowa
……………………………………
--
dotykowe
--
Szyja
………….…………………….…..
--
wzrokowe
--
Kończyny
……………………………………
--
Reakcja karkowa
--
Tułów
……………….………………….
.
LOKALIZACJA: ………………………………….
5
Sposób przeprowadzenia badania należy dostosowad do wielkości oraz stanu zwierzęcia.
Ocena świadomości. Wyróżnia się pięd rodzajów stanu świadomości (sensorium):
1. Normalna, kiedy zwierzę reaguje prawidłowo na otoczenie, właściciela, imię lub inne
zwierzęta.
2. Osowienie/ depresja, gdy obserwowana jest reakcja tylko na bezpośrednie silne bodźce (np.
zawołanie po imieniu, głośne dźwięki, dotyk).
3. Otępienie, demencja (dementia) kiedy zwierzę wydawad się może senne (somnolentia), a
reaguje tylko na bodźce bolesne. Cięższym stanem otępienia jest odrętwienie (topor) lub
spowolnienie (torpiditas).
4. Śpiączka (coma), gdy jest brak reakcji nawet na bodźce bólowe.
5. Ekscytacja, pobudzenie, wynikające z uszkodzenia ośrodków korowych.
Zachowanie. Zachowanie ocenia się w różnych sytuacjach: w domu, w poczekalni, w trakcie badania.
Dezorientacja, parcie głową na mur, chodzenie bez celu, lub po kole, samookaleczenie lub
stereotypie mogą świadczyd o chorobie neurologicznej. Należy odróżnid te objawy od zachowania
nieprawidłowego, ale stosownego do sytuacji, np. agresja, strach, drżenie, cofanie się ze strachu.
Postawa. Postawę należy oceniad na otwartej przestrzeni, aby zwierzę nie czuło się ograniczone.
Zwierzę zdrowe powinno stad wyprostowane z głową uniesioną do góry. Należy zwrócid uwagę na
postawy odciążające, takie jak szerokie rozstawienie kooczyn, nieprawidłowe ich stawianie oraz
nieprawidłowości postawy ciała, takie jak lordoza (dobrzuszne wygięcie grzbietu), kyphoza
(dogrzbietowe wygięcie grzbietu), skolioza (boczne wygięcie), opuszczenie głowy w dół
(ventrofleksja, emprostotonus), skierowanie dogrzbietowe (dorsofleksja, opistotonus), skręt głowy w
jej osi (rycina 4) lub skręcenie do boku (torticollis).
Chód. Do oceny chodu wymagana jest powierzchnia stabilna, nie śliska. Zwierzę należy obserwowad z
przodu, tyłu i boku. Chodzenie po wzniesieniach lub schodach, oprowadzanie po ciasnych kołach lub
założenie opaski na oczu spowodowad może zwielokrotnienie deficytów neurologicznych oraz
łatwiejszą ocenę.
Zaburzenia chodu:
1. Niezbornośd/ ataksja, czyli zaburzenia koordynacji ruchu, może wynikad z:
a. zaburzeo proprioceptywnych, kiedy zwierzę nie wie „gdzie znajdują się jego
kooczyny”;
6
b. przedsionkowych, kiedy dochodzi do zaburzeo równowagi;
c. móżdżkowych, kiedy dochodzi do zaburzeo dysmetrycznych w postaci hipermetrii,
czyli wyolbrzymienia kroków lub hypometrii, czyli zmniejszenia długości kroku.
2. Niedowład/ pareza (paresis), dotyczy zaburzeo siły ruchu świadomego lub porażenie/paraliż
(plegia), gdzie dochodzi do porażenia ruchu świadomego.
a. Niedowład lub porażenie wiotkie, gdy dochodzi do uszkodzenia dolnego neuronu
ruchowego (DNR), czyli łuku odruchowego w zakresie kooczyn
b. Niedowład lub porażenie spastyczne, podczas uszkodzenia górnego neuronu
ruchowego (GNR), czyli układu wyższych ośrodków kontrolującego napięcie dolnego
neuronu.
Niedowład lub porażenie dotyczyd może jednej kooczyny – monopareza, monoplegia, dwóch kooczyn
– parapareza, paraplegia, czterech kooczyn – tetra- lub quadripareza, -plegia, lub kooczyn jednej
strony ciała – hemipareza, hemiplegia.
Osłabienie lub brak odruchów rdzeniowych w kooczynach świadczy o uszkodzeniu DNR, natomiast
odruchy normalne, wzmożone lub spazm kooczyn świadczy o uszkodzeniu GNR.
3. Drżenia mięśniowe, czyli rytmiczne kurczenie i rozkurczanie się grupy mięśni. Drżenia mogą
byd:
a. zamiarowe (intencyjne), pojawiają się, gdy zwierzę zamierza wykonad jakiś ruch
świadomy i wynikad mogą z chorób móżdżku,
b. spoczynkowe, obserwowane w przebiegu wielu chorób mięśni oraz nerwów.
4. Mioklonie, czyli nagłe skurcze dużej partii ciała, najczęściej obserwowanym jest mioklonia
nosówkowa, której patogeneza jest nie do kooca poznana.
5. Tężec lub tężyczka, czyli skurcz spastyczny wszystkich mięśni ciała, który obserwowany jest w
przebiegu tężca oraz zaburzeo elektrolitowych (np. niedobór magnezu, niedobór wapnia).
Badanie nerwów czaszkowych
Węch (NC I, n. olfactorius s. fila olfactoria). Powonienie jest kliniczne trudne do oceny, ponieważ
zastosowanie substancji drażniącej (np. dymu) powoduje podrażnienie receptorów bólowych błony
śluzowej jamy nosowej (unerwienie przez NC V). Najlepszą metodą oceny węchu jest obserwacja
zwierzęcia w gabinecie oraz relacja właściciela o zachowaniu zwierzęcia w domu lub na spacerze.
Należy pamiętad, ze zwierzę nie będzie węszyd, jeśli nie napotka interesującego obiektu. Podaje się
do powąchania substancje o przykrym lub przyjemnym zapachu, np. amoniak lub dobrej jakości
7
siano, a psom kawałek świeżego mięsa lub wędliny. Odwracanie głowy lub chęd chwycenia oraz
odruchowe zatrzymanie węchu a następnie pogłębiony oddech świadczą o prawidłowej reakcji. Zanik
węchu (anosmia) towarzyszy m. in. katarowi nosa i porażeniu nn. olfactori.
Wzrok (NC II, n. opticus). Badający ocenia reakcję zwierzęcia na bodziec wzrokowy, czyli funkcję
siatkówki, nerwu wzrokowego, szlaków wzrokowych oraz kory mózgowej. Do oceny wzroku możliwe
jest wykorzystanie kilku testów, m. in.
a. odruchu obronnego,
b. upuszczania kłębków waty, które zwierzę powinno śledzid,
c. ustawienie przeszkód (np. krzeseł, kartonów) w pomieszczeniu, którego zwierzę nie zna,
otwarcie drzwi na oświetlony korytarz z zacienionego pomieszczenia
d. wykonanie testu umiejscawiania wzrokowego (omawiane później).
Odruch obronny (zagrożenia, grożenia; siatkówka, NC II, szlaki wzrokowe, kora mózgowa oraz NC VII)
jest jednym w najważniejszych w badaniu neurologicznym. W badaniu tym nie ocenia się prostego
łuku odruchowego, ale świadomą reakcję zwierzęcia na zbliżające się zagrożenie (w badaniu
neurologicznym jest to ręka badającego). Powinno się uważad, by nie wywoład ruchu powietrza lub
poruszyd włosów czuciowych (wibryssy). Brak tego odruchu może świadczyd o uszkodzeniu siatkówki,
nerwu wzrokowego, szlaków wzrokowych, kory mózgowej lub nerwu twarzowego.
Badanie źrenic (NC II, III włókna przywspółczulne, n. współczulny Th1-3, n. sympaticus). Badający
powinien porównad obie źrenice, pod względem wielkości, symetrii oraz reakcji na światło. Badanie
to najłatwiej wykonad w zaciemnionym pomieszczeniu, przy użyciu źródła silnego światła. Możliwe
jest stwierdzenie różnoźreniczności (anisocoria), zwężenia obu źrenic (miosis), oraz rozszerzenia obu
źrenic (mydriasis). Mydriasis świadczy o uszkodzeniu unerwienia przywspółczulnego źrenicy, miosis o
uszkodzeniu unerwienia współczulnego. Test wykonujemy obustronnie oceniając reakcje
bezpośrednią oraz pośrednią.
Badanie dna oka. Badanie to umożliwia bezpośrednie spojrzenie na nerw wzrokowy oraz ewentualne
jego zmiany.
Ruchy gałek ocznych (NC III, IV, VI). Badający obserwuje zbieżnośd oraz symetrycznośd poruszania się
gałek ocznych. Uszkodzenie nerwu okoruchowego (NC III, n. oculomotorius) wywoła zez brzuszno-
boczny, nerwu bloczkowego (NC IV, n. trochlearis) skręcenie gałki w osi, a nerwu odwodzącego (NC
VI, n. abducens) zez brzuszno-dośrodkowy. Wykonujemy również odruch oczno-mózgowy (tzw. „oka
lalki”) , czyli ruchy głową zwierzęcia na boki oraz do góry i dół. Prawidłowe działanie tego odruchu
świadczy o funkcji nerwów czaszkowych III, IV, VI oraz VIII. Fizjologicznie obserwowany będzie
8
oczopląs fizjologiczny, czyli oscylacyjny ruch gałek ocznych z szybką fazą w kierunku poruszania
głowy. Brak tego oczopląsu świadczy o uszkodzeniu pnia mózgu (leżących wspólnie jąder nerwów II,
IV oraz VI). Oczopląs patologiczny pojawia się spontaniczne, co świadczy o uszkodzeniu układu
przedsionkowego (obwodowego lub ośrodkowego). Spowodowane jest to bezpośrednim
funkcjonalnym połączeniem jąder przedsionkowych z jądrami nerwów III, IV oraz VI. W przypadku
równomiernego poruszania się gałek ocznych na obie strony mamy do czynienia z oczopląsem
wahadłowym. Objaw ten obserwowany jest w przypadku zaburzeo móżdżkowych, oczopląsie
wrodzonym oraz ślepocie.
Odruch powiekowy oraz rogówkowy (gałąź oczna nerwu trójdzielnego, NC V, ramus ophtalmicus n.
trigeminus oraz NC VII, n. facialis) wykonuje się przez dotknięcie szczytem kleszczyków
hemostatycznych przyśrodkowego kąta oka lub rogówki za pomocą gazy oraz obserwację zamknięcia
szczeliny powiekowej. Obserwowana reakcja będzie zamknięcie powieki oraz cofnięcie gałki ocznej
(m. cofacz gałki ocznej [NC VI]) oraz wysunięcie bierne trzeciej powieki.
Badanie mięśni żwaczy przez omacywanie oraz ocenę poruszania żuchwą (gałąź szczękowa nerwu
trójdzielnego, NC V, ramus maxillaris n. trigeminus) wykonuje się w celu wykrycia asymetrii lub
zaniku tej grupy mięśni przy ewentualnym uszkodzeniu nerwu trójdzielnego. Obustronne porażenie
tego nerwu wywołuje objawy opadania.
Czucie twarzy bada się przez dotyk powierzchni twarzy zwierzęcia. Brak reakcji zaobserwowany
będzie przy uszkodzeniu gałęzi nerwu trójdzielnego lub twarzowego. Najwyraźniejszą reakcję
zwierzęcia, z powodu wrażliwości miejsca, zaobserwuje się przy dotknięciu przyśrodkowej części
nozdrzy (gałąź szczękowa NC V). Nerw twarzowy zaopatruje czuciowo częśd wewnętrzną małżowiny
usznej oraz donosową częśd języka. Czucie języka bada się poprzez wprowadzenie niewielkiej ilości
gorzkiej substancji (np. wacik nasączony atropiną). Prawidłową reakcją będzie ślinienie, lizanie i
poruszanie językiem.
Mięśnie mimiki twarzy zaopatrywane się ruchowo przez nerw twarzowy (NC VII, n. facialis).
Porażenie nerwu twarzowego objawia się przez opadanie ucha, wargi, powieki i brak odruchu
powiekowego.
Nerw ślimakowy (NC VIII, n. cochlearis) odpowiedzialny jest za słuch. Zaburzenia słuchu stwierdzid
można na podstawie wywiadu, poprzez wywołanie hałasu i obserwacje reakcji zwierzęcia. Jedynym
obiektywnym badaniem słuchu jest badanie elektrofizjologiczne (BAEP, ang. brain stem auditory
evoked potentials) badające potencjały czynnościowe szlaków słuchowych.
9
Nerw przedsionkowy (NC VIII, n. vestibularis) odpowiedzialny jest za równowagę. Zaburzenia tego
nerwu wywołują tzw. zespół przedsionkowy, czyli zaburzenia równowagi, skręcenie głowy na stronę
uszkodzoną, oczopląs oraz zez dobrzuszny do stronie uszkodzenia. Zwierzęta z zespołem
przedsionkowym wykazują też różnego stopnia niezbornośd ruchową, od zbaczania na jedną stronę,
przez przewracanie się, aż do rolowania w osi ciała.
Zaburzenia nerwu językowo-gardłowego (NC IX, n. glossopharyngeus), lub błędnego (NC X, n. vagus)
wywołują zaburzenia w oddawaniu głosu lub połykania (jedzenia, picie). Wprowadzenie palca do
gardła wywoła fizjologicznie odruch połykania. W przypadku podejrzenia zaburzeo funkcjonowania
krtani, zwierzę może byd zbadane w lekkiej sedacji, najlepiej przy pomocy laryngoskopu.
Funkcja nerwu dodatkowego (NC XI, n. accessorius) jest trudna do oceny. Badający może stwierdzid
porażenie i zanik mięśni sternocleidomastoideus i trapezius, czasami skręt szyi (torticollis).
Nerw podjęzykowy (NC XII, n. hypoglossus) odpowiedzialny jest za ruchomośd języka. Badający
powinien zwrócid uwagę na napięcie mięśniowe, poruszanie się oraz symetrycznośd języka. W
przypadku odnerwienia nerwu XII w pierwszym tygodniu dochodzi do odchylenia języka na stronę
przeciwległą, następnie odnerwione mięśnie ulegają zanikowi oraz skurczowi, co wywołuje
przesunięcie języka na stronę porażoną.
Reakcje postury i postawy
Funkcjonowanie reakcji postury i postawy wymaga współpracy wyższych ośrodków przodomózgowia,
szlaków rdzeniowych oraz nerwów ruchowych, czuciowych i mięśni. Są to funkcje świadome, które u
zwierząt ocenia się poprzez wykonanie szeregu dwiczeo. Wszystkie reakcje postury umożliwiają
ocenę funkcjonowania czucia proprioceptywnego, czyli zmysłu orientacji ułożenia części własnego
ciała w przestrzeni. Reakcje postury powinny byd wykonywane na stabilnej, nie śliskiej powierzchni.
Hemiwalking/ skakanie na kooczynach jednej strony. Umożliwia porównanie funkcji obu stron ciała u
małych zwierząt. Należy unieśd kooczynę jednej strony, ocenid, czy zwierzę jest w stanie utrzymad
ciężar ciała, następnie przesuwad, obserwując jakośd ruchu, koordynację, inicjację oraz adaptację
ruchu kooczyn w stosunku do podłoża.
Podskakiwanie na jednej kooczynie. Test wykonywany podobnie jak powyższy. wymuszając u
badanego zwierzęcia kilka podskoków. Reakcja ta jest szczególnie ceniona w badaniu neurologicznym
u kotów i dużych zwierząt.
10
Taczkowanie wykonywane tylko u zwierząt małych, pozwala na doskonałą ocenę czucia
proprioceptywnego w przednich kooczynach, jak również porównanie kooczyn barkowych. Należy
unieśd tylne kooczyny zwierzęcia i wykonad kilka kroków do przodu. Badanie powinno się wykonywad
powoli, obserwując inicjację oraz adaptację ruchu. W celu utrudnienia możliwe jest uniesienie głowy
do góry lub zasłonięcie oczu zwierzęcia.
Umiejscawianie. Reakcję tą wykonuje się u psów ras małych lub średnich oraz kotów. Zwierzę
unoszone jest za tylne kooczyny i powoli upuszczane na podłoże głową w dół. Badający powinien
zwrócid uwagę na sposób ułożenia ciała, zwierzę powinno odchylid głowę do góry oraz rozstawid
kooczyny barkowe w celu stabilnego umieszczenia ich na ziemi. Podobną próbą jest umiejscawianie
przy zastosowaniu kantu stołu. Zwierzę widząc krawędź powinno unieśd kooczyny piersiowe lub
miedniczne, aby dokładnie postawid je na stole. Zwierzęta niewidzące lub niezdające sobie sprawy ze
zbliżającej się krawędzi, nie wykonają żadnego ruchu, lub będzie on niezdarny. Reakcję można
utrudnid zakrywając oczy, wtedy pacjent wykonuje korektę umieszczenia kooczyn w momencie
dotknięcia z krawędzią stołu (reakcja umiejscawiania czuciowego). Brak reakcji po zetknięciu z
przeszkodą może świadczyd o zaburzeniach czucia lub braku czucia proprioceptywnego. Z badaniu
koni prowadzi się zwierzę z uniesioną głową lub wymusza się cofanie, dzięki czemu również można
ocenid umiejętnośd adaptacji ruchu na podstawie wyczucia podłoża.
Reakcja korektury. Test możliwy do wykonania u wszystkich zwierząt. Pacjenta należy ustawid tak,
aby symetrycznie obciążało wszystkie cztery kooczyny z głową skierowaną do przodu. Następnie
podtrzymując ciężar ciała jedną ręką, należy obrócid łapę, kopyto lub racicę na stronę grzbietową i
chwilę w tej pozycji przytrzymad. Po puszczeniu zwierzę powinno natychmiast wykonad ruch
korygujący. Alternatywą tej metody jest umieszczenie kartki papieru pod łapą i powolne jest
przesuwanie w bok. Zwierzę mające świadomośd o umieszczeniu swoich kooczyn natomiast wykona
ruch korygujący. U dużych zwierząt badający krzyżuje kooczyny zwierzęcia, aby zaobserwowad
korygujący ruch.
Generalnie w reakcjach postury i pozycji rozróżnia się fazę inicjacji oraz adaptacji ruchu. Przy
zaburzeniach czuciowych upośledzona zostanie raczej faza inicjacji ruchu, przy zaburzeniach
ruchowych z kolei, zaobserwowany będzie opóźnienie fazy adaptacji.
Odruchy rdzeniowe
Badanie odruchów rdzeniowych umożliwia ocenę dolnego neuronu ruchowego (DNR) oraz wpływ na
DNR górnego neuronu ruchowego (GNR). W skład DNR wchodzi receptor, nerw wstępujący
11
(czuciowy), alfa-motoneuron leżący w rdzeniu kręgowym, nerw zstępujący (ruchowy), płytka
motoryczna oraz mięsieo, tworzące wspólnie łuk odruchowy.
Odruchy rdzeniowe powinny byd obiektywnie ocenione. W Europie przyjęto następującą skalę:
odruch normalny (wartośd 0), wzmożony (+1) i kloniczny (+2) oraz osłabiony (-1) i brak odruchu (-2).
Wartości od 0 do +2 świadczą o uszkodzeniu górnego neuronu ruchowego, natomiast -1 i -2 o
uszkodzeniu dolnego neuronu ruchowego. Każdy odruch ma odpowiadający segment rdzenia
kręgowego, dlatego, w przypadku uszkodzenia rdzenia, możliwe jest dośd precyzyjne określenie
wysokości zmiany na podstawie badania zaburzeo odruchów rdzeniowych. Odruchy rdzeniowe
wykonuje się u zwierzęcia leżącego na boku, kooczyny powinny byd rozluźnione. W przypadku
zwierząt dużych w pozycji stojącej, przeprowadzane jest tylko badanie odruchu zginaczy.
Kooczyna miedniczna
Odruch rzepkowy (segmenty L4-L6, nerw udowy), wykonywany jest poprzez uderzenie płaską stroną
młoteczka neurologicznego w więzadło proste rzepki. Spodziewana reakcja fizjologiczną jest wyprost
podudzia.
Odruch mięśnia piszczelowego doczaszkowego (m. tibialis cranialis),(segmenty L7-S1, nerw kulszowy)
wykonywany jest przez uderzenie szczytem młoteczka w mięsieo piszczelowy doczaszkowy.
Obserwowaną reakcją powinno byd zgięcie stopy.
Odruch zginaczy (segmenty L7-S1, nerw kulszowy). Badający uciska palcami lub kleszczykami
hemostatycznymi fałd międzypalcowym, kopyto lub racicę zwierzęcia. Prawidłową reakcją jest zgięcie
kooczyny. Odruch ten pozwala na ocenę siły kooczyny, dlatego w badaniu neurologicznym ma
szczególne znaczenie. U stojących zwierząt dużych badający wyzwala odruch poprzez uciśnięcie
kleszczykami hemostatycznymi na koronkę kopyta lub racicy.
W kooczynie miednicznej możliwe jest również wykonanie odruchu mięśnia brzuchatego łydki,
mięśnia pośladkowego doczaszkowego lub doogonowego, odruch ścięgna Achillesa, jednak mają one
nikłe znaczenie kliniczne.
Kooczyna barkowa
Odruch mięśnia zginacza nadgarstkowego doczaszkowego (m. extensor carpi radialis) (segmenty C7-
T2) wykonuje się uderzając szczytem młoteczka neurologicznego w ten mięsieo. Spodziewaną reakcją
będzie wyprostowanie dłoni w nadgarstku.
Odruch zginaczy (segmenty C6-T2) wykonuje się podobnie jak w kooczynie miednicznej.
12
W kooczynie barkowej możliwe jest wykonanie również odruchu mięśnia dwugłowego oraz
trójgłowego, jednak ich znaczenie kliniczne jest niewielkie.
Ocena segmentów krzyżowych rdzenia kręgowego
Odruch kroczowy, sromowy, opuszkowo-jamisty (segmenty S2-3, nerw sromowy). Należy uszczypnąd
lekko kleszczykami hemostatycznymi okolicę krocza, sromu, czy napletka lub okolice odbytu.
Spodziewaną reakcją będzie symetryczne zaciśnięcie zwieracza odbytu.
Odruch zwieracza odbytu. (segmenty S1-3, nerw sromowy). Badanie rektalne u dużych i małych
zwierząt pozwala na ocenę funkcji mięśnia zwieracza odbytu (siła, symetrycznośd).
Odruch mięśnia podskórnego
Jest to odruch umożliwiający pośrednią ocenę wysokości uszkodzenia rdzenia kręgowego. Badający
powinien delikatnie szczypad fałdy skóry grzbietu po obu stronach kręgosłupa od okolicy kręgu L7 do
T3. Prawidłową reakcją będzie symetryczne poruszanie się skóry. Gałęziami czuciowymi tego odruchu
są nerwy segmentowe na odcinku T1-L7, następnie bodziec przemieszcza się wzdłuż rdzenia
kręgowego do okolicy C8-T1, czyli do neuronów ruchowych nerwu piersiowego bocznego i do
mięśnia skórnego tułowia. W sytuacji uszkodzenia rdzenia, doogonowo od zmiany odruch będzie
osłabiony lub zanikowy, w miejscu zmiany zwierzę wykaże wzmożoną reakcję, natomiast
doczaszkowo będzie prawidłowy.
Badanie mięśni
Zaczynamy od oglądania zwracając szczególną uwagę na obecnośd asymetrii, zaników, spastyczności
lub drżenia. Przeprowadza się omacywanie mięśni, co pozwala na ocenę napięcia mięśniowego
(spastyczne, wiotkie), bolesności (np. w przebiegu zapalenia) oraz ewentualnych asymetrii, czy
zaników. Wyróżnia się dwa rodzaje zaniku mięśniowego; neurogenny, lub zwyrodnieniowy (atrophia
degenerativa), szybki (do 2 tygodni), wskutek utraty troficznego wpływu nerwowego na mięsieo oraz
zanik prosty lub z nieczynności (atrophia ex inactivitate), pojawiający się powoli, wynikający z braku
używania danego mięśnia lub ich grupy (3-4 tygodnie).
Badanie czucia lub wrażliwości
Badanie to należy wykonad bardzo dokładnie poprzez omacywanie najpierw całego ciała zwierzęcia,
następnie poszczególnych odcinków podejrzewanych o zmiany. Kręgosłup powinno się uciskad
palcami symetrycznie po obu jego stronach, zaczynając od poruszania ogonem we wszystkie strony,
następnie przemieszczając się doczaszkowo, koocząc na szyi, zginając ją na boki, dogrzbietowo i
13
dobrzusznie. Fizjologicznie zwierzę jest w stanie dotknąd szczytem nosa klatki piersiowej na boki, oraz
żuchwą do mostka bez objawów bólowych. U zwierząt dużych próby zgięcia szyi można
przeprowadzid poprzez motywację jedzeniem. Zaburzenia czucia można stopniowad na: osłabienie
czucia (hypoaesthesia), całkowite znieczulenie (anaesthesia) oraz wzmożenie czucia, przeczulica
(hyperalgesia).
Obniżenie czucia występuje w stanach zamroczenia, uszkodzenia szlaków czuciowych i nerwów
obwodowych. Zanik czucia towarzyszy poprzecznym uszkodzeniom rdzenia przy przerwaniu łączności
z korą mózgową (po złamaniach, urazach i uciskach).
Zwiększenie wrażliwości czuciowej spotykamy przy podrażnieniu (ucisk, uszkodzenie mechaniczne, stan
zapalny) nerwu czuciowego obwodowego lub podrażnieniu szlaków i ośrodków czuciowych, zapaleniu
opon mózgowych i procesach chorobowych we wzgórzu wzrokowym (thalamus opticus), ponadto
kostniejące zapalenie osłonek rdzeniowych (opony twardej), zapaleniu wielonerwowym (polyneuritis) i
urazowym zapaleniu czepca u bydła.
Badanie czucia bólu głębokiego
Czucie bólu głębokiego wykonujemy przez uciśnięcie kleszczykami hemostatycznymi fałdu
międzypalcowego, palca, lub kooczyny. Prawidłowo zwierzę zareaguje świadomie, przez szczeknięcie,
miauknięcie, wokalizację lub mlaskanie, czy oblizywanie. Same podciągnięcie kooczyny jest tylko
odruchem rdzeniowym, nie reakcją świadomą na bodziec bólowy. Badanie czucia bólu głębokiego
powinno się wykonad tylko w przypadku zaburzeo lub braku poruszania się zwierzęcia. Brak czucia
bólu głębokiego świadczy o silnym uszkodzeniu nerwowych szlaków komunikacyjnych (np. w rdzeniu
kręgowym) i mówi o złym rokowaniu dla pacjenta, dlatego prawidłowe wykonanie oraz interpretacja
tego odruchu często decyduje o życiu zwierzęcia.
14
Postępowanie lokalizujące proces chorobowy w układzie nerwowym
Po przeprowadzeniu badania neurologicznego, badający powinien przeanalizowad stwierdzone
zmiany neurologiczne. Bardzo pomocnym w interpretacji badania oraz zlokalizowaniu choroby w
układzie nerwowym jest algorytm zaproponowany przez profesora André Jaggy’ego. Algorytm oparty
jest na kilku prostych założeniach.
Pierwszy postulat Jaggy’ego zakłada, że jeżeli w badaniu stwierdzono osłabienie lub zanik wszystkich
odruchów rdzeniowych, to mamy do czynienia z lokalizacją obwodową, czyli uszkodzeniem
uogólnionym dolnego neuronu ruchowego (DNR). Do DNR zaliczany są: mięśnie, płytka nerwowo-
mięśniową, nerwy ruchowe i czuciowe, korzenie nerwowe oraz neurony ruchowe (tzw. alfa-
motoneurony) znajdujące się w rdzeniu kręgowym. Jeżeli pierwszy postulat się nie spełnia, należy
zwrócid uwagę na wyniki badania nerwów czaszkowych lub/i odruchu obronnego. Zaburzenia DNR w
postaci neuropatii, chorób płytki motorycznej, miopatii lub neuromiopatii charakteryzuje zespół
objawów w postaci: uogólnionego osłabienia, szybkiego męczenia się, sztywności i chwiejności
chodu. Zwierzęta te wykażą również zaniki mięśniowe wynikające z odnerwienia lub z nieużywania
mięśni.
Drugi postulat mówi, że jeśli stwierdzona jest obecnośd deficytów nerwów czaszkowych lub/i
odruchu obronnego uszkodzenie znajduje się wewnątrzczaszkowo. Jeżeli nie stwierdza się deficytów
nerwów czaszkowych uszkodzenie znajduje się w rdzeniu kręgowym. U pacjentów tych stwierdzane
są również zaburzenia czucia proprioceptywnego (badane w reakcjach postury i postawy). Reguła ta
nie dotyczy uszkodzenia móżdżku.
W przypadku rdzenia kręgowego, z neurologicznego punktu widzenia, możliwe jest zróżnicowanie
zmian w czterech odcinkach; odcinek szyjny (C1-C5), odcinek szyjno-piersiowy (C6-T2), odcinek
piersiowo-lędźwiowy (T3-L3) oraz odcinek lędźwiowo-krzyżowy (L4-S3). Różnicowanie to odbywa się
na podstawie badania odruchów rdzeniowych. W przypadku stwierdzenia obecności normalnych,
wzmożonych lub klonicznych odruchów mówi się o tzw. uszkodzeniu górnego neuronu ruchowego
(GNR). W przypadku osłabienia lub zaniku odruchów, o uszkodzeniu dolnego neuronu ruchowego
(DNR).
Uszkodzenie odcinka szyjnego górnego (C1-C5) charakteryzuje się czteroporażeniem, a we wszystkich
kooczynach odruchy rdzeniowe będą normalne lub wzmożone (objawy uszkodzenia GNR wszystkich
kooczyn). U zwierząt z uszkodzeniem odcinka C5-C7 dojśd może do nagłych zaburzeo oddechu i
śmierci w wyniku zaburzeo funkcji nerwu przeponowego, który w tym odcinku rdzenia kręgowego ma
swoje neurony ruchowe.
15
Uszkodzenie odcinka szyjno-piersiowego (C6-T2) charakteryzuje się czteroporażeniem, ale w
kooczynach piersiowych odruchy rdzeniowe będą osłabione (objawy uszkodzenia DNR), natomiast w
kooczynach miednicznych normalne lub wzmożone (objawy uszkodzenia GNR). U pacjentów tych
obserwuje się często obniżenie położenia głowy, bolesnośd lub zaniki mięśni karku. Czasami wskutek
uszkodzenia nerwu współczulnego, który przebiega przez splot barkowy, dojśd może do pojawienia
się zespołu Horner’a (miosis- zwężenie źrenicy, ptosis- wypadnięcie powieki trzeciej, enophtalmus-
opadanie powieki).
W przypadkach uszkodzenia C1-T2 we wszystkich kooczynach czucie proprioceptywne będzie
osłabione lub zniesione.
Uszkodzenie odcinka piersiowo-lędźwiowego (T3-L3) wywoła porażenie kooczyn miednicznych, z
odruchami normalnymi lub wzmożonymi. U tych zwierząt należy również pamiętad o spazmie
zwieracza cewki moczowej, co może byd przyczyną zatrzymania moczu (objaw uszkodzenia GNR tego
mięśnia).
Uszkodzenie odcinka lędźwiowo-krzyżowego (L4-S3) porażenie kooczyn miednicznych z osłabionymi
lub brakiem odruchów rdzeniowych. U tych zwierząt jednak obserwowane będzie również osłabienie
odruchów ogona, odbytu i pęcherza moczowego.
W przypadkach uszkodzenia T3-S3 tylko w kooczynach miednicznych dojdzie do osłabienia lub
zniesienia czucia proprioceptywnego.
Zaburzenia wewnątrzczaszkowe.
W przypadku lokalizacji wewnątrzczaszkowej, badający uzyskuje dodatkowe informacje poprzez
analizę chodu zwierzęcia. Obecnośd inochodu świadczyd może o uszkodzenia przodomózgowia.
Obecnośd dysmetrii (hipermetrii lub hipometrii) uszkodzenie obejmuje najczęściej móżdżek.
Hipometria i zaburzenia równowagi wskazywad mogą o procesie w zakresie pnia mózgu, dodatkowo
pochylenie głowy na stronę w osi ciała wskazuje na ośrodkowy aparat przedsionkowy. W tej sytuacji
brak zaburzeo propriocepcji mówi o lokalizacji obwodowej w układzie przedsionkowym.
Uszkodzenie móżdżku powoduje pojawienie się zespołu objawów: dysmetrii (hipermetrii,
hipometrii), drżenia zamiarowego (intencyjnego) podczas zamiaru ruchu u pacjenta, np. jedzenia lub
picia, drżenia spontanicznego całego ciała. Nie stwierdza się zaburzeo świadomości u tych zwierząt,
ani zaburzeo propriocepcji. Czasami pojawiają się objawy przedsionkowe (oczopląs, zaburzenia
równowagi, skręt głowy) lub utrata odruchu obronnego.
16
Zmiany w zakresie pnia mózgu wywołuje zespół objawów deficytów propriocepcji oraz nerwów
czaszkowych: trójdzielnego (NC V), twarzowego (NC VII), okoruchowego, bloczkowego, oraz
odwodzącego (NC II, IV, VI), przedsionkowo-ślimakowatego (NC VIII), językowo-gardłowego,
błędnego (NC IX, X), podjęzykowego (NC XII). W pniu mózgu dochodzi również do generacji chodu
(jądro czerwienne), dlatego uszkodzenie tej okolicy może wywoład silne zaburzenia poruszania się. W
przypadku ciężkiego uszkodzenia dochodzi do pojawienia się patologicznego oddechu
(hiperwentylacja, oddech Cheyne-Stokes’a). Dodatkowo w tej strukturze mieści się tak zwany
wstępujący aktywujący układ siateczkowy (ARAS, ang. ascending reticular activating system), którego
funkcją jest aktywacja przodomózgowia (m.in. kory mózgowej). Uszkodzenie tego układu skutkuje w
otępieniu, śpiączce lub śmierci.
Do przodomózgowia zaliczany jest układ limbiczny, podwzgórze, wzgórze oraz kora mózgowa.
Układ limbiczny odpowiedzialny jest za stany świadomości i emocje, dlatego w sytuacji uszkodzenia
dochodzi do objawów agresji, pobudzenia, dezorientacji, czasem depresji lub śpiączki.
Przy uszkodzeniu podwzgórza dochodzi do zaburzeo gospodarki hormonalnej, wahao uczucia głodu,
pragnienia oraz termoregulacji. U zwierząt tych nie stwierdza się zaburzeo w zakresie jakości chodu,
możliwe jest natomiast chodzenie bez celu, czy chodzenie po kole.
Uszkodzenie kory mózgowej najczęściej i najwcześniej doprowadza do objawów drgawek
padaczkowych lub padaczkopodobnych. U zwierząt tych możliwe jest nie wystąpienie jakichkolwiek
deficytów neurologicznych pomimo obecności dużych zmian w przodomózgowiu.
Po zlokalizowaniu zmian neurologicznych u pacjenta badający powinien wykonad listę
diagnostyki różnicowej chorób. W sporządzeniu tej listy pomocnym jest schemat VITAMIN D.
Schemat ten używany jest przez neurologów na całym świecie (w Ameryce preferowany DAMNIIT V) i
pomaga w odszukaniu najpierw kategorii choroby, a następnie konkretnego rozpoznania. Litery
akronimu VITAMIN D oznaczają z angielskiego pierwsze litery kategorii chorób; V (vascular),
naczyniowe; I (inflammatory, infectious), zapalne, zakaźne; T (trauma), uraz; A (anomaly), wada
wrodzona; M metaboliczne, toksyczne; I idiopatyczne; N nowotworowe; D (degenerative),
zwyrodnieniowe. Zakwalifikowanie choroby do jednej z tych kategorii ułatwia schemat przebiegu
schorzenia w czasie (rycina 1). Lista diagnostyki różnicowej pomaga w podjęciu decyzji o dalszym
procesie diagnostycznym, wybraniu odpowiedniej techniki badao dodatkowych i specjalistycznych
dla potwierdzenia rozpoznania. Badania dodatkowe w neurologii weterynaryjnej są dośd kosztowne,
dlatego decyzje na tym etapie postępowania lekarskiego są bardzo ważne.
17
Badania dodatkowe i specjalistyczne w diagnostyce układu nerwowego zwierząt
Wśród badan dodatkowych układu nerwowego wymienia się między innymi:
1. Badanie krwi
2. Badanie płynu mózgowo-rdzeniowego (PMR),
3. Badania radiologiczne
a. przeglądowe badanie radiologiczne (RTG)
b. badanie mielograficzne – kontrastowe badanie rdzenia kręgowego
c. wentrikulografia, pneumowentrikulografia – kontrastowe badanie komór
mózgowych (nie wykonywane)
d. badanie tomografią komputerową (TK)
4. Badanie ultrasonograficzne OUN (w przypadku otwartego ciemiączka, dysplazji potylicznej,
poprzez otwór potyliczny wielki, po przeprowadzeniu kraniotomii, śródoperacyjnie, przez
kośd skroniową)
5. Badanie tomografii rezonansu magnetycznego (MRI)
6. Badania elektrodiagnostyczne
a. EMG – elektromiografia, badanie oceniające funkcje mięśni
b. MNC – elektroneurografia, badanie przewodzenia nerwów ruchowych
c. SNC – elektroneurografia, badanie przewodzenia nerwów czuciowych
d. RNS – elektrostymulacyjna próba nużliwości, stwierdzenie tzw. dekrementu
miastenicznego, badanie oceniające funkcje płytki motorycznej
e. BAEP – badanie potencjałów wywołanych pnia mózgu – badanie czynności szlaków
słuchowych i równowagi oraz funkcji pnia mózgu
f. SEP – badanie somatycznych potencjałów wywołanych – badanie czynności
przewodzenia rdzenia kręgowego
g. VEP – badanie wzrokowych potencjałów wywołanych - badanie funkcji ośrodków
wzrokowych w korze mózgowej
h. EEG – elektroencefalografia – badanie czynności kory mózgowej
7. Biopsja mięśnia i nerwu
8. Biopsja mózgu