207
Ewa WYSOCKA
Uniwersytet
Śląski w Katowicach
DIAGNOZA
ŚRODOWISKA RÓWIEŚNICZEGO JAKO OBSZAR ZANIEDBANY
I ZANIECHANY W DIAGNOZIE SYTUACJI SZKOLNEJ
– JAKO
ŚĆ I TYP ŚRODOWISKA UCZNIOWSKIEGO JAKO WYZNACZNIK
FUNKCJONOWANIA SZKOLNEGO UCZNIA
W pedagogicznym uj
ęciu diagnozy ukierunkowanej na wychowanka na plan
pierwszy wysuwaj
ą się kwestie związane z rezultatami wychowawczymi
(i dydaktycznymi) oraz czynnikami je modeluj
ącymi. Przyjmując założenie o
dydaktyczno-wychowawczym charakterze diagnozy pedagogicznej - jej przedmiot
mo
żna sprowadzić do oceny funkcjonowania jednostki w przypisanych jej rolach i
grupach spo
łecznych (rodzinnych, szkolnych i rówieśniczych), co rzecz oczywista
zwi
ązane jest z diagnozą ukierunkowaną na otoczenie społeczne poznawanej
jednostki (
środowisko wychowawcze). Z tą jednak różnicą, że w ocenie środowiska
przyjmujemy perspektyw
ę zewnętrzną i oceniamy je z punktu widzenia warunków
rozwoju jednostki, co sprowadza
ć się będzie głównie do analizy przyczynowej, zaś
przyjmuj
ąc perspektywę indywidualną w pedagogicznym ujęciu interesować nas
b
ędą konsekwencje (efekty) jakie owe warunki środowiskowe spowodowały w
funkcjonowaniu psychospo
łecznym jednostki. Katalog kategorii i zmiennych
charakterystycznych dla diagnozy pedagogicznej zestawiono poni
żej (Schemat 1).
Schemat nr 1. Schemat diagnozy pedagogicznej ukierunkowanej na
środowisko
wychowawcze (A. Laskowski, A. Rejzner, 1998, s. 32)
Dzia
łania diagnostyczne
pedagoga
SZKO
ŁA
RODZINA
GRUPA RÓWIE
ŚNICZA
OBSZARY DIAGNOZY
- opó
źnienie szkole
- zachowania nieakceptowane
- konflikty z nauczycielem
- zaj
ęcia pozalekcyjne
i pozaszkolne
- pozytywy: uzdolnienia,
zainteresowania i pasje
OBSZARY DIAGNOZY
- rodzina normalna, ale nie-
wydolna
wychowawczo
- rodzina bez widocznych
czynników
negatywnych
- rodzina podkulturowa (np.
przest
ępcza, alkoholicza),
przemoc w rodzinie
- rodzina rozbita (zaburzenia
struktury)
OBSZARY DIAGNOZY
- funkcjonowanie i postawy
wobec grupy formalnej
- funkcjonowanie i postawy
wobec grup nieformalnych (o
charakterze przest
ępczym,
chuliga
ńskim, agresywnej za-
bawy, podwójnego wycofania
(narkomania, alkoholizm)
208
Podstawowe wyznaczniki diagnozy grupy rówie
śniczej
Bronis
ław Urban
1
wskazuje, i
ż funkcjonowanie jednostki w grupie
rówie
śniczej, i tym samym jego diagnoza, należą do sfer zaniedbanych i słabo
opracowanych teoretycznie. Wiadomym jest, i
ż znajomość warunków i
prawid
łowości funkcjonowania grupy oraz jednostki w jej obrębie jest szczególnie
istotna, gdy
ż wpływ grupy stanowi często samodzielny czynnik zaburzający
funkcjonowanie emocjonalne i spo
łeczne jednostki. W założeniach teoretycznych
dotycz
ących grupowych struktur dewiacyjnych wskazuje się, iż tworzą je (i
przewodz
ą im) osoby społecznie naznaczone jako gorsze (teorie naznaczania
spo
łecznego), które w formalnych kontaktach społecznych spotykają się z
dezaprobat
ą (deprecjonowane, piętnowane, marginalizowane). Dziecięce i
m
łodzieżowe grupy rówieśnicze stanowią także o pierwszym etapie zaburzonej
socjalizacji, przechodz
ącym później w tworzenie dojrzałych struktur przestępczych.
Te ostatnie opisane s
ą dosyć dobrze, ale formułowane na tym gruncie teorie nie
odnosz
ą się do funkcjonowania jednostek z zaburzeniami w normalnych
strukturach spo
łecznych. Polska literatura z tego zakresu podejmuje tę
problematyk
ę wyrywkowo,
2
analizuj
ąc ogólne kwestie funkcjonowania jednostki w
grupie rówie
śniczej w kontekście statusu społecznego dzieci, zróżnicowanego
funkcjonowania spo
łecznego w obrębie grup rówieśniczych („normalnych” oraz
dewiacyjnych i podkulturowych) jednostek o odmiennej kategoryzacji zaburze
ń.
Wspó
łcześnie rozwijają się badania nad popularnością dzieci w grupie
rówie
śniczej, które wychodzą poza obszar badania socjometrycznego, gdyż
wykorzystuje si
ę w nich rozbudowane skale szacunkowe, uwzględniające wiele
ró
żnych kryteriów popularności i zróżnicowanie typologiczne zaburzeń. B. Urban
3
wskazuje tu jako przyk
ład badania relacjonowane przez G. Patersona
4
dotycz
ące
charakteru i jako
ści relacji pomiędzy dziećmi przejawiającymi różne zaburzenia w
zachowaniu (g
łównie antyspołeczne) a ich rówieśnikami, co analizowano w
kontek
ście rodzinnych uwarunkowań różnorodnych form agresji przejawianej w
grupie rówie
śniczej, oraz badania, które przeprowadzili S. Hymel, A. Bowker i E.
Woody
5
, pozwalaj
ące uchwycić nierzadko skomplikowane zróżnicowania postaw
grupy rówie
śniczej do jednostek przejawiających różne rodzaje zaburzeń. B.
Urban
6
relacjonuje wyniki tych bada
ń i potwierdzających je badań własnych,
dotycz
ących oceny statusu społecznego dzieci z różnymi typami zaburzeń w
zachowaniu, badanych kwestionariuszem Th. M. Achenbacha z zastosowaniem
rozbudowanych skal szacunkowych do oceny popularno
ści. Nie analizując
szczegó
łowo tych kwestii, wskazać należy niezaprzeczalny fakt znaczenia
funkcjonowania jednostki w obr
ębie grupy rówieśniczej dla wyzwalania i utrwalania
si
ę zaburzeń w zachowaniu. Niezależnie od rodzaju zaburzeń (jednostki wycofane,
agresywne, agresywno-wycofane), osoby je przejawiaj
ące były generalnie gorzej
oceniane przez swoich rówie
śników, choć ocena ta zależała od charakteru
kryterium popularno
ści, a także od typu zaburzenia, które różnicowały sposób
1
B. Urban: Zaburzenia w zachowaniu i przest
ępczość młodzieży. Kraków 2000, s. 132
2
Ibidem, s. 132
3
Ibidem
4
G. R. Paterson: Performance models for antisocial boys. „American Psychologist” 1986, nr 4 (41).
5
S. Hymel, A. Bowker, E. Woody: Aggressive versus withdrawn unpopular children: variations and self-
perceptions in multiple domains. „Child Development” 1993, nr 64
6
B. Urban, op. cit., s. 133-159
209
oceny jednostki zaburzonej w ró
żnych sferach kompetencji społecznych.
Zale
żność ta nie ma jednak charakteru przyczynowo-skutkowego, ani też nie
wyja
śnia wszystkich zróżnicowań w obrębie statusu społecznego jednostek o
ró
żnych typach zaburzeń w zachowaniu. Współdeterminuje je bowiem wiele
zmiennych po
średniczących, z których niezmiernie istotną jest samoocena dzieci
zaburzonych, która generalnie jest ni
ższa, choć też różnicowana typem zaburzeń,
7
a tak
że percepcja własnych relacji interpersonalnych w grupie, która szczególnie w
przypadku
jednostek
agresywnych
wyznaczona
jest
przez
mechanizm
zgeneralizowanego przeniesienia w
łasnych reakcji wobec otoczenia na reakcje
otoczenia wobec jednostki agresywnej, a wi
ęc zwrotnego postrzegania
nastawienia
otoczenia
wobec jednostek
zaburzonych jako
wrogiego i
zagra
żającego im.
8
Niew
ątpliwie sytuacja ta powoduje, iż jednostki społecznie
odrzucone z formalnych struktur spo
łecznych przejawiają tendencję do grupowania
si
ę w obrębie alternatywnych grup rówieśniczych o charakterze dewiacyjnym, co
dokonuje si
ę na bazie mechanizmu wzajemnej atrakcyjności osób z podobnymi
problemami i cechami osobowo
ściowymi,
9
co z kolei zwrotnie ogranicza dost
ęp do
grup rówie
śniczych o postawach prospołecznych, redukując możliwość
kszta
łtowania się umiejętności funkcjonowania w kontaktach społecznych
regulowanych normami ogólnospo
łecznymi (a nie podkulturowymi). Zwrócić należy
uwag
ę na jeszcze jeden czynnik, który współdeterminuje zróżnicowane
funkcjonowanie jednostki w grupach rówie
śniczych prospołecznych i dewiacyjnych
oraz „przechodzenie” w karierze dewiacyjnej od grup prospo
łecznych (mechanizm
odrzucenia jednostek zaburzonych) do antyspo
łecznych (mechanizm poszukiwania
grupy identyfikacyjnej i zaspokajania potrzeb psychospo
łecznych jednostki,
g
łównie potrzeby przynależności,
10
a który zwi
ązany jest z jednej strony z
funkcjonowaniem
środowiska rodzinnego (zaburzenia kontroli nad dzieckiem),
powoduj
ącego poszukiwanie jednostek o podobnych zaburzeniach i skupianie się
w obr
ębie dewiacyjnych grup społecznych, a z drugiej strony z funkcjonowaniem
środowiska lokalnego, które w różnych sytuacjach może wzmacniać ryzyko
wynikaj
ące z dysfunkcjonalności środowiska rodzinnego lub je osłabiać.
11
Znaczenie grupy w rozwoju jednostki jest niezaprzeczalne, niezale
żnie od
tego o jakiej grupie mówimy (rodzinnej, rówie
śniczej, formalnej, nieformalnej), co
uzasadnia przekonanie,
że właśnie w grupach kształtuje się społeczna osobowość
cz
łowieka,
12
gdy
ż w nich tkwi geneza więzi społecznych (będących podstawą
mechanizmów
przekazu
kulturowo
wyznaczonych
standardów
aksjonormatywnych),
stanowi
ących
psychospo
łeczne
pod
łoże
spo
łecznej
organizacji i
ładu społecznego. Podstawę naukowych refleksji nad znaczeniem
wychowawczym grupy stanowi
ły koncepcje É. Durkheima, który wskazał na
spo
łeczny charakter wychowania oraz R. MacIvera i F. Tönniesa, którzy
wprowadzili i dokonali pog
łębionej charakterystyki klasycznego już dziś podziału
grup na wspólnoty (communities) i zrzeszenia (associations), stanowi
ącej
podstaw
ę późniejszych analiz dotyczących grup pierwotnych (naturalnych) i
7
B. Urban, op. cit., s. 136-138
8
Ibidem, s. 138-139
9
Ibidem, s. 141-143
10
Ibidem, s. 147-159
11
Ibidem, s. 143-146
12
F. Znaniecki: Ludzie tera
źniejsi a cywilizacja przyszłości. Warszawa 2001, s. 89-123
210
wtórnych (formalnych). Prosto rzecz ujmuj
ąc, grupa stanowi niezbywalne
środowisko dla rozwoju psychicznie zdrowej i dojrzałej społecznie jednostki, przez
dostarczanie poszerzonej wiedzy o
świecie, stanowienie własnego systemu
aksjonormatywnego, dostarczanie wzorów zachowa
ń oraz systemu racjonalizacji i
motywacji w
łasnych działań, a także zaspokajanie niezbywalnych potrzeb
psychicznych i spo
łecznych jednostki.
13
Termin grupa nie jest jednoznaczny,
jednak
że zawsze w jej definicji pojawiają się następujące kategorie cech, które ją
konstytuuj
ą, a więc jest to każda społeczna formacja, składająca się z pewnej
liczby osób (przynajmniej trzech w odró
żnieniu od diady, w której różne procesy i
ich dynamika s
ą odmienne), pozostających ze sobą w określonym stosunku
(wzajemne kontakty), podzielaj
ąca pewien system wartości i norm dla niej
specyficznych, które reguluj
ą zachowanie jednostek, w zakresie przynajmniej
spraw istotnych dla niej. Ka
żda grupa jest w określony sposób zorganizowana,
posiada okre
ślony zakres stabilności i trwałości oraz dopuszczalnej (nie
dezorganizuj
ącej jej) zmienności, determinowany przez jej strukturę, która może
by
ć zdefiniowana przez układ zróżnicowanych pozycji bądź system ról, których
realizacja wymaga ustanowienia okre
ślonych przepisów ich pełnienia. Dla
spo
łecznego rozwoju osobowości jednostki podstawowe znaczenie mają grupy
pierwotne, spontaniczne, czy intymne, a wi
ęc grupy małe, bezpośredniego i
nieformalnego kontaktu, w odró
żnieniu od znaczenia grup formalnych, celowych,
terytorialnych, klasowych. W socjologii i psychologii spo
łecznej powszechny jest
podzia
ł grup na pierwotne (primary groups) i wtórne (secondary groups), przy czym
szczególnie istotny rozwojowo jest wp
ływ grup pierwotnych, które cechuje bliski,
bezpo
średni, ścisły i wzajemny kontakt jej członków („twarzą w twarz”), intymna
wi
ęź i ścisłe współdziałanie, stąd stanowią one pierwsze i podstawowe miejsce
socjalizacji (do
świadczeń społecznych). W odróżnieniu od grup pierwotnych –
grupy formalne cechuje przeciwstawny katalog cech, st
ąd przyjęło się
powszechnie uwa
żać je za mniej znaczące socjalizacyjnie.
Charakterystyka grupy rówie
śniczej jako środowiska wychowawczego
W uj
ęciu pedagogicznym szczególnym rodzajem grupy jest grupa
rówie
śnicza, która odnoszona jest w głównie w pedagogice, ale też i czasem w
psychologii, do grup dzieci
ęcych
14
i m
łodzieżowych,
15
cho
ć logicznie ograniczenie
to nie jest uprawomocnione, ze wzgl
ędu na to, iż jednostka przez całe życie
znajduje si
ę w kręgu różnych grup rówieśniczych, oddziałujących nań w większym
lub mniejszym stopniu. Kryterium wieku nie stanowi bowiem ca
łości konotacyjnej
poj
ęcia grupy rówieśniczej, ze względu na to, iż mieszczą się w nim dodatkowo,
jak twierdzi T. Pilch
16
, „dwie cechy konstytutywne: <Tönniesowska wspólnota> i
arystotelejska przyja
źń”. Innymi słowy, grupa rówieśnicza wyróżniona została nie
tylko ze wzgl
ędu na kryterium wieku, które jest podstawowe w sensie językowym,
ale z punktu widzenia nauk spo
łecznych ważniejsze kryteria stanowią tu: typ więzi
jakie
łączą członków grupy, czyli bliski i nacechowany najczęściej wzajemną
13
J. Woskowski: Socjologia wychowania. Warszawa 1983, s. 40-42
14
G.G. Thompson: Grupy dzieci
ęce. W: P.H. Mussen (red.): Podręcznik metod badania rozwoju dziec-
ka, t. 2. Warszawa 1970
15
T. Pilch: Grupa rówie
śnicza jako środowisko wychowawcze. W: T. Pilch, I. Lepalczyk (red.): Pedago-
gika spo
łeczna. Człowiek w zmieniającym się świecie. Warszawa 1993
16
Ibidem, s. 166
211
aprobat
ą charakter uczestnictwa w grupie. Tym samym, poszukując cech
dodatkowych, grupa rówie
śnicza jest najczęściej (choć nie zawsze, np. organizacje
m
łodzieżowe) grupą pierwotną, w której odnajdujemy właśnie cechy wspólnoty
opartej na bezpo
średnich i bliskich więziach społecznych. Charles H. Cooley
17
grup
ę pierwotną opisuje w kategoriach zespołu osób, w którym występuje
bezpo
średni kontakt („twarzą w twarz”) i wzajemna współpraca, przy czym jej
pierwotno
ść wynika z fundamentalnej roli jaką pełni w kształtowaniu społecznej
natury i idea
łów jednostki, zaś konsekwencję stanowi bliskość determinująca
wspólno
ść celów i życia wpisana w jaźń indywidualną każdego jej członka
(sympatia, identyfikacja, wi
ęź konstytuująca poczucie „my”). W pedagogicznym
znaczeniu grupy pierwotnej wskazuje si
ę jeszcze jedno kryterium istotne dla jej
wyró
żnienia, a mianowicie sposób jej powstania, odnoszący się do koncepcji
wspólnoty i zrzeszenia Roberta MacIvera i Ferdynanda Tönniesa. Grupa pierwotna
stanowi tu egzemplifikacj
ę wspólnoty, która powstaje w sposób naturalny, bez
celowej ingerencji cz
łowieka, zaś naturalność tę wyznacza charakter ludzkich
potrzeb, które grupa zaspokaja (grupa rodzinna, spo
łeczność lokalna i grupa
rówie
śnicza). Pierwotność wynika tu także stąd, iż grupa ta towarzyszy jednostce
od momentu jej narodzin (lub wczesnych okresów rozwojowych) i ma decyduj
ące
znaczenie dla rozwoju jednostki – wychowania i socjalizacji. Zrzeszenia natomiast
stanowi
ą
odzwierciedlenie
grup
wtórnych,
intencjonalnych,
celowych,
organizowanych dla realizacji konkretnych zada
ń, powstają w różnych momentach
życia jednostki, a ich znaczenie rozwojowe może być różne, ale prawie zawsze
mniejsze ni
ż grup pierwotnych. Wspomniany Cooley charakteryzuje grupy
dzieci
ęco-młodzieżowe jako grupy pierwotne,
18
co jednak komentuje Znaniecki,
jako nie w pe
łni prawdziwe, gdyż w pełni dotyczy to grup powstałych bez
kierownictwa pokolenia starszego, za
ś grupy dorastającej młodzieży mogą mieć
zupe
łnie inny charakter. Dziecięce grupy rówieśnicze charakteryzują się: a)
jednorodno
ścią zachowań wynikającą z ograniczonej specyfiki ich zainteresowań,
b) wzgl
ędną prostotą struktury, związaną z małą liczebnością i ubóstwem tradycji,
c)
żądzą nowych doświadczeń. W stosunku do rówieśniczych grup dziecięcych –
grupy m
łodzieżowe charakteryzuje: a) bardziej skomplikowana struktura oraz
bogactwo tre
ści i tradycji społecznych (tym większe im bardziej młodzież zbliża się
rozwojowo do pokolenia doros
łych), b) większe zróżnicowanie w obrębie typów
grup (grupy spontaniczne i formalne, celowe, F. Znaniecki
19
. Grupa rówie
śnicza –
dzieci
ęca – powstaje spontanicznie, w wyniku działania naturalnej potrzeby
zabawy i kontaktu z innymi dzie
ćmi (ludźmi), poszukiwania wzorców, zaznaczenia
w
łasnej osoby, zaś w późniejszych okresach rozwojowych nabiera coraz
wi
ększego znaczenia w sensie stanowienia układu odniesienia dla tworzenia
w
łasnej tożsamości, co szczególnie widoczne jest wśród młodzieży (okres
dorastania), której orientacja identyfikacyjna przenosi si
ę z dominującej dotąd
rodziny pochodzenia na kr
ęgi towarzyskie,
20
przejmuj
ące wiodącą rolę w życiu
cz
łowieka. Izolacja społeczna i odrzucenie jednostki przez grupę stanowi jedno z
17
Ch.H. Cooley: Social organization. A study of the larger mind. New York 1909, za: F. Znaniecki, op.
cit., s. 83
18
F. Znaniecki, op. cit., s. 83
19
Ibidem, s. 84-85
20
F. Znaniecki, op. cit.
212
wa
żniejszych zagrożeń dla jej rozwoju społecznego, a tym samym zaburzeń
przystosowawczych.
Grupa rówie
śnicza, jeśli weźmiemy pod uwagę głównie kryterium wiekowe,
mo
że mieć różny charakter, a więc może mieć charakter grupy pierwotnej lub
wtórnej, lub przewa
żać w niej mogą cechy grupy pierwotnej lub cechy grupy
wtórnej. W szczególnym dla pedagogiki przypadku, je
śli np. analizujemy grupę
rówie
śniczą na tle klasy szkolnej,
21
obie formacje mog
ą się przenikać, a więc klasa
jako grupa formalna mo
że przekształcić się w grupę nieformalną, bądź posiadać
jednocze
śnie oba statusy. Klasa szkolna stanowi grupę hierarchiczną, na czele
której stoi formalny jej przywódca nauczyciel – wychowawca. Mi
ędzy uczniami,
wchodz
ącymi w skład grupy szkolnej, nawiązują się różne relacje – o charakterze
formalnym i nieformalnym, których uk
ład determinuje jej spójność, zorganizowanie,
a tym samym i atmosfer
ę wychowawczą w klasie, mającą znaczenie rozwojowe. W
miar
ę wzbogacania się życia wewnętrznego dzieci powstaje struktura nieformalna
klasy, oparta na wi
ęziach emocjonalnych, a ponadto wytwarza się określony układ
hierarchii w grupie oparty na mechanizmach sympatii – antypatii (popularno
ść)
oraz mechanizmach dominacji-przywództwa (w
ładza). Pozycja dziecka w
strukturze klasy (formalnej i nieformalnej) i jej akceptacja przez dziecko jest
wyznacznikiem spo
łecznego przystosowania się i rozwoju jednostki.
22
Kwestie te
musz
ą stanowić przedmiot zainteresowania zarówno diagnozy nauczycielskiej
(edukacyjnej) jak i wychowawczej, czy spo
łecznej, ze względu na konieczność
podejmowania dzia
łań, których celem jest zmiana sposobu funkcjonowania ucznia
w strukturze klasy szkolnej, co pozwala zaspokaja
ć jego żywotne, życiowe
potrzeby, w tym celu by nie motywowa
ć go do poszukiwania wsparcia, akceptacji,
poczucia przynale
żności w negatywnej grupie odniesienia.
Tabela nr 1 Cechy zwi
ązków rówieśniczych o charakterze grupy pierwotnej i grupy
celowej (za T. Pilch
23
, K. Z. Sowa
24
)
Grupa pierwotna (cechy wspólnoty)
Grupa celowa (cechy zrzeszenia)
1)
spontaniczne cz
łonkostwo, nacechowane
poczuciem aprobuj
ącego uczestnictwa
2)
dominuj
ą więzi osobowe i wzajemna
identyfikacja
3)
niewielkie rozmiary grupy (ma
ła grupa)
4)
poczucie przynale
żności do grupy i
odr
ębności wobec otoczenia
5)
ustalanie
świata wartości i wzorców o
ró
żnorodnych implikacjach dla członków i
organizacji grupy
6)
umowny system kontroli i dora
źnie
okre
ślane sankcje
7)
zmienno
ść i okazjonalność celów, labilność
struktury i wewn
ętrznej hierarchii
8)
przywództwo wynika z cech osobowych i
aprobaty grupy
1)
formalna rekrutacja cz
łonków do grupy
2)
dominacja wi
ęzi rzeczowych i stosunków
organizacyjnych
3)
mo
żliwe większe rozmiary grupy o
rozga
łęzionej strukturze organizacyjnej i
terenowej
4)
sformalizowana struktura wewn
ętrzna z
uk
ładem hierarchicznym
5)
grupa ma w
łasne cele i interesy dominujące
nad interesami indywidualnymi
6)
formalne wzory zachowa
ń egzekwowane
formalnymi sankcjami
7)
tendencje do centralizacji decyzji,
koordynacji dzia
łalności i uniformizmu
organizacyjnego
8)
wyspecjalizowane kierownictwo i
wyalienowani przywódcy
21
R. B. Wo
źniak: Zarys socjologii edukacji i zachowań społecznych. Koszalin 1998, s. 265-279
22
M. Przetacznik-Gierowska, G. Makie
ło-Jarża: Psychologia rozwojowa i wychowawcza wieku dziecię-
cego. Warszawa 1992, s. 314-316
23
Ibidem, s. 169
24
K.Z. Sowa: Wst
ęp do socjologicznej teorii zrzeszeń. Warszawa 1988, s. 19-54
213
Tadeusz Pilch
25
wskazuje,
że pedagogika (i pedagogika społeczna) nie może
skupia
ć swych zainteresowań jedynie na grupach rówieśniczych pierwotnych, gdyż
proces socjalizacji dziecka i m
łodego człowieka determinowany jest także
uczestnictwem w tzw. „intencjonalnym zespole rówie
śniczym”, organizowanym np.
przez instytucje edukacyjne (klasa szkolna) lub stowarzyszenia i organizacje
dzieci
ęco-młodzieżowe, a ponadto obie te struktury często nakładają się na siebie:
a) przez jednoczesne uczestnictwo w obu strukturach, b) przez tworzenie si
ę w
grupach celowych naturalnych zwi
ązków rówieśniczych obejmujących wszystkich
ich cz
łonków lub choćby ich część, bądź następuje rozwarstwienie się struktury
formalnej na kilka grup nieformalnych (zjawisko wtórnego kszta
łtowania się więzi
rówie
śniczych w grupach zadaniowych). Właściwości związków rówieśniczych o
charakterze grupy pierwotnej i grupy celowej zestawiono w tabeli (Tab. 1). Nale
ży
przy tym zauwa
żyć, iż w socjologii małych grup zakłada się, że żadna z grup
pierwotnych czy wtórnych nie wyst
ępuje w czystej postaci. Członkowie grup
rówie
śniczych są uwikłani w różne związki emocjonalne i organizacyjne, które
cz
ęsto trudno jednoznacznie zakwalifikować do określonego typu zbiorowości.
Jedynie dok
ładana diagnoza socjometryczna i badanie indywidualnych biografii
daj
ą możliwość oceny rodzaju grupy i charakteru wpływów jakie wywiera na swoich
cz
łonków.
26
Sytuacja
szkolna
ucznia
jest
niew
ątpliwie określana przez jego
funkcjonowanie w grupie klasowej (rówie
śniczej), ze strony której jego odrzucenie
jest dla
ń bardzo dotkliwe. Szczególnie zaś narażone na społeczny ostracyzm,
izolacj
ę i odrzucenie ze strony grupy szkolnej są jednostki wykazujące cechy
nieprzystosowawcze.
Postawy
odrzucenia
ze
strony
grupy
formalnej
przynale
żności doświadczane przez ucznia przejawiającego zaburzenia
emocjonalne i zaburzenia w zachowaniu niew
ątpliwie wpływają na jego dalszy
rozwój spo
łeczny, ze względu na kształtowanie się w jednostce odrzuconej stałej
postawy obronnej, poczucia zagro
żenia i lęku, postrzeganie otoczenia jako wrogo
do
ń nastawionego, braku zaufania do innych, braku akceptacji własnej osoby, co
skutkuje przyj
ęciem przez jednostkę postawy opozycyjnej wobec grupy (i jej
propozycji – norm, warto
ści, celów, wzorów), która ją odrzuca. Przyjmuje to postać
mechanizmu „b
łędnego koła”, które prowadzi do rozwoju głębszych zaburzeń (np.
niedostosowania spo
łecznego), także poprzez mechanizm poszukiwania grup
rówie
śniczych
„zast
ępczego
realizowania
niezbywalnych
potrzeb
psychospo
łecznych”, co przyjmuje postać „stowarzyszania się” lub wchodzenia w
grupy opozycyjne, podkulturowe.
Grupa rówie
śnicza pomimo tego, iż generalnie powstaje w sposób
spontaniczny na bazie naturalnych potrzeb jej cz
łonków, zrzeszających się w niej
na zasadzie dobrowolno
ści, nie stanowi tworu amorficznego (bezpostaciowego,
nieuporz
ądkowanego) i bezrefleksyjnego, gdyż na każdym poziomie wiekowym (i
zarazem rozwojowym) jej funkcjonowania wykszta
łcają się w niej pewne
mechanizmy wp
ływów (dynamizmy), określona struktura (pozycje), cele i role
spo
łeczne. Grupy rówieśnicze przyjmują różne formy w zależności od właściwości
rozwojowych jej cz
łonków, np. S. Kowalski
27
wyró
żnia: a) dziecięce grupy
zabawowe – bandy, b) m
łodzieżowe paczki – kliki, c) młodzieżowe grupy
25
T. Pilch, op. cit., s. 168
26
Ibidem, s. 169
27
S. Kowalski: Socjologia wychowania w zarysie. Warszawa 1986, s. 155-170
214
dewiacyjne (gangi, bandy przest
ępcze). Ich strukturę (hierarchia wewnętrzna,
system podejmowania decyzji i komunikacji, struktura i typ wi
ęzi), proces
kszta
łtowania się, oraz procesy przekształcania pozytywnych wychowawczo grup
rówie
śniczych w dewiacyjne i przestępcze gangi młodzieżowe, omawiają szeroko
podr
ęczniki psychologii społecznej, np. E. Aronsona, T. D. Wilsona, R. M. Akerta,
28
D. G. Myersa,
29
psychologii rozwojowej i wychowawczej, np. M. Przetacznik-
Gierowskiej i G. Makie
łło-Jarża,
30
J. S. Turnera i D. B. Helmsa,
31
za
ś w nieco
innym uj
ęciu przedstawia się je w socjologii edukacji, np. R. Woźniak,
32
czy S.
Kowalski.
33
Mechanizm dzia
łania grup rówieśniczych i ich znaczenie jako czynnika
wychowawczego zale
ży od tego, na ile i w jaki sposób przyczyniają się one do
ukszta
łtowania jednostki pod względem społecznym (przystosowanie) oraz
przygotowania jej do uczestnictwa w grupach dojrza
łych (pełnienie ról
spo
łecznych). Generalnie jednak wpływ grupy rówieśniczej na osobowość
spo
łeczną jednostki jest ogromny - i jak twierdzi F. Znaniecki
34
– w pewnych
zakresach niezast
ąpiony, gdyż status jej członków jest relatywnie równoprawny,
czyli jej cz
łonkowie funkcjonują w niej nie tylko jako przedmiot oddziaływań (np. jak
w tradycyjnej rodzinie), ale te
ż jako podmiot społeczny, co przygotowuje jednostkę
do przej
ęcia pełnej odpowiedzialności za swe działanie. Grupa rówieśnicza uczy
zatem zasad demokracji, sama maj
ąc strukturę i „ustrój” demokratyczny.
Spo
łeczna użyteczność grup rówieśniczych jest niewątpliwa, a jednak pokoleniu
doros
łych trudno „zgodzić się” na brak kierownictwa i kontroli nad ich działaniami,
tym bardziej,
że ze względów kulturowych jest to współcześnie zarazem mniej
mo
żliwe i bardziej potrzebne ze względu na buntowniczo-opozycyjny charakter
grup rówie
śniczych w stosunku do propozycji pokolenia dorosłych, wynikający z
rozbie
żności w zakresie potrzeb rozwojowych młodego pokolenia i jego
zainteresowa
ń, które to potrzeby i dążenia pokolenie dorosłych stara się
represjonowa
ć, uznając je za szkodliwe dla ładu społecznego i samej jednostki.
Mo
żna wskazać tu podstawowy mechanizm regulujący wzajemne stosunki między
pokoleniami – pokolenie starsze stosuje podstawowy
środek pedagogiczny jakim
jest represja spo
łeczna, zaś pokolenie młodsze odpowiada psychologicznym
buntem (jawnym, czynnym lub utajonym, biernym).
35
Konsekwencj
ę tego stanowi
poszukiwanie przez m
łodych wsparcia i potwierdzenia własnych racji, zachowań i
post
ępowania w grupie rówieśniczej, gdyż wychowujące pokolenie represjonuje je
(naznacza, stygmatyzuje, sankcjonuje) jako spo
łecznie dewiacyjne, co najłatwiej
jest m
łodemu człowiekowi uzyskać w grupach jawnie opozycyjnych wobec
zastanych standardów spo
łecznych. Jest to prosty mechanizm społeczny
spontanicznego tworzenia si
ę grup ukierunkowanych w swych standardach
aksjonormatywnych i w zachowaniach antyspo
łecznie.
36
Wiemy,
że buntownicza
opozycja wobec
świata dorosłych jest naturalnym elementem procesu socjalizacji,
28
E. Aronson, T.D. Wilson, R.M. Akert: Psychologia spo
łeczna. Serce i umysł. Poznań 1997, s. 354-399
29
D.G. Myers: Psychologia spo
łeczna. Poznań 2003, s. 354-399
30
M. Przetacznik-Gierowska, G. Makie
łło-Jarża, op. cit.
31
J.S. Turner, D.B. Helms: Rozwój cz
łowieka. Warszawa 1999
32
R. Wo
źniak, op. cit., s. 171-201, 265-279
33
S. Kowalski, op. cit., s. 149-206
34
F. Znaniecki, op. cit., s. 85-90
35
A. Oleszkowicz: Bunt m
łodzieńczy. Uwarunkowania. Formy. Skutki. Warszawa 2006
36
F. Znaniecki, op. cit., s. 92
215
wpisanym szczególnie silnie w m
łodzieńczy kryzys tożsamościowy, czego uniknąć
si
ę nie da. Koniecznym jest jednak takie kierowanie i kontrola ze strony dorosłych
– wychowawców, która nie b
ędzie miała charakteru represyjnego (z pozycji siły i
w
ładzy), a polegać będzie na umiejętnym kanalizowaniu i przekształcaniu
m
łodzieńczej energii w działania konstruktywne (np. przez tworzenie
alternatywnych i atrakcyjnych dla dzieci i m
łodzieży grup celowych, które
wspó
łcześnie przeżywają kryzys.
37
W przeciwnym razie dziecko i adolescent
poszukiwa
ć będzie (i zapewne znajdzie) wsparcia w grupach rówieśniczych
(opozycyjnych wobec tego, co narzucane si
łą), wzmacniających jej negatywizm
(wynikaj
ący z refleksyjnej krytyki propozycji świata dorosłych i młodzieńczego
idealizmu), za
ś na represyjną stygmatyzację pokolenia dorosłych odpowiedzieć
b
ędzie mogła jedynie agresją (aktywna forma buntu) lub wycofaniem (pasywna
forma buntu).
Diagnoza funkcjonowania i wp
ływu wychowawczo-socjalizującego
formalnych i nieformalnych grup rówie
śniczych
Nieformalne grupy rówie
śnicze powstają w wyniku działania mechanizmu
niezaspokojenia w warunkach
życia sformalizowanego pewnych potrzeb i
zainteresowa
ń, pojawiających się w sytuacji ograniczeń i kontroli środowiska
wychowawczego, a szczególnie podstawowych instytucji wychowawczych –
rodziny i szko
ły. Innymi słowy, grupa rówieśnicza stanowi efekt dążenia dzieci lub
m
łodzieży w podobnym wieku i o wspólnych potrzebach do tworzenia własnej
spo
łeczności, której celem jest zaspokojenie owych potrzeb, co dokonuje się poza
nadzorem doros
łych, w opozycji do nich lub za ich przyzwoleniem.
38
Sposób analizy funkcjonowania jednostki w grupie rówie
śniczej może być
operacjonalizowany w oparciu o koncepcj
ę i właściwości grup pierwotnych
(nieformalnych) i celowych (formalnych), co w perspektywie jednostkowej
sprowadza
ć będzie się głównie do oceny poziomu identyfikacji i nastawień wobec
tych dwóch typów grup, z uwzgl
ędnieniem znaczenia ich podłoża.
39
Przedmiot diagnozy w odniesieniu do grup rówie
śniczych może dotyczyć różnych
zjawisk.
40
Generalnie ka
żdą grupę społeczną cechuje pewne zróżnicowanie ze względu
na pozycje, jakie zajmuj
ą w niej poszczególni członkowie, a także relacje jakie między
nimi zachodz
ą (sympatia vs antypatia, dominacja vs submisja, nadrzędność vs
podrz
ędność), co nazywane jest strukturą grupową.
41
W
śród struktur grupowych
wyró
żnia się strukturę władzy, komunikowania się, awansu i socjometryczną (opartą na
relacji sympatii vs antypatii). Uk
ład pozycji i relacji grupowych (struktura grupowa jako
uk
ład stosunków społecznych, pozycji w grupie, więzi grupowych) stanowi jedną z
kategorii diagnostycznych wa
żnych dla oceny funkcjonowania grupy i jednostki w jej
obr
ębie. Kolejną kategorię analizy stanowią wymiary funkcjonowania grupy, czyli opis
procesów grupowych, takich jak: spoisto
ść grupy (pewne właściwości grup – cele, typ
organizacji, pozycja w grupie – w powi
ązaniu z potrzebami jednostki, które mogą być
zaspokajane przez uczestnictwo w niej), naciski grupowe (w kierunku osi
ągania celów
37
T. Pilch, op. cit., s. 175-178
38
S. Kowalski, op. cit., s. 152-153
39
T. Pilch, op. cit., K.Z. Sowa: Wst
ęp do socjologicznej teorii zrzeszeń. Warszawa 1988, B. Urban, op.
cit., s. 129-146
40
G.G. Thompson, op. cit.
41
A. Brzezi
ńska: Socjometria. W: J. Brzeziński (red.): Metodologia badań psychologicznych. Wybór tek-
stów. Warszawa 2004, s. 193
216
grupy i utrzymaniu si
ę jako grupa), przywództwo (typy przywództwa, cechy
determinuj
ące przywództwo), wymiary dynamiki i struktury grupowej, czyli społeczne
porozumiewanie si
ę, komunikacja, spostrzeganie społeczne, autonomia, itp.
Najwa
żniejsze obszary i przedmiot diagnozy grupy rówieśniczej przedstawia poniższy
schemat (Schemat 2).
Schemat nr 2. Wyznaczniki diagnozy psychopedagogicznej ukierunkowanej na
środowisko rówieśnicze (oprac. własne)
Tabela nr 2. Wybrane narz
ędzia do oceny środowiska rówieśniczego (oprac. własne)
Badane w
łaściwości
Przyk
ładowe narzędzia
-
zachowania
grupowe
i relacje pomi
ędzy członkami
grupy, uczucia i nastawienia
wobec
innych
cz
łonków
grupy i grup j ko ca
łości
-
wymiary
struktury
i
dynamiki grupowej - cechy
funkcjonowania
grup
rówie
śniczych
(np.
autonomia,
kontrola,
gi
ętkość,
poczucie
zadowolenia, jednorodno
ść,
uczestnictwo,
dost
ępność,
polaryzacja,
si
ła
oddzia
ływania,
wielko
ść
grupy, blisko
ść, trwałość,
stratyfikacja, spójno
ść)
- popularno
ść w grupie
rówie
śniczej
- spo
łeczne kompetencje
rówie
śnicze
-
spostrzeganie
funkcjonowania w grupie i
w
łasnych relacji z grupą
-
spostrzeganie
w
łasnej
pozycji w grupie
- struktura wi
ęzi grupowej,
atrakcyjno
ść interpersonalna
i stosunki interpersonalne w
grupie rówie
śniczej
Techniki podstawowe: obserwacja i wywiad
Techniki psychometryczne:
- Skale do pomiaru podstawowych wymiarów funkcjonowania grup
rówie
śniczych (J. K. Hemphill, C. M. Westie, 1950)
- Skale szacunkowe do pomiaru popularno
ści w grupie i społecznych
kompetencji
rówie
śniczych,
np.
Ewaluacja
Kompetencji
Rówie
śniczej (S. Hymel, A. Bowker, E. Woody, 1993, B. Urban,
2000), Skala Spo
łecznego Zachowania – Wersja dla Nauczycieli
(CSBS-T) N. R. Crick (1996, B. Urban, 2000), Kwestionariusz
Obserwacyjnej Samokontroli (S-MQ) M. Syndera (1974, M. Synder,
S. Gangestad, 1982, 1986, J. Czarnota-Bojarska, 1997), Model do
badania kompetencji spo
łecznych dziecka w klasie szkolnej M.
Deptu
ły (1996, 1997)
Techniki socjometryczne:
- Skale do pomiaru spo
łecznej struktury grupy, np. Techniki
mianowania i cz
ęściowego lub pełnego rangowania J. L. Moreno,
Technika porównywania parami cz
łonków grupy, Skale Syracuse do
badania stosunków spo
łecznych, Plebiscyt życzliwości i niechęci (M.
Pilkiewicz, 1973c,d), Socjometryczna Skala Akceptacji (SAs) M.
Pilkiewicza (1973b)
- Skale do pomiaru ról spo
łecznych w grupie, np. Technika „Zgadnij
kto?”, skale ceny grup spo
łecznych i klimatów grupowych, techniki
kombinowane (skala ocen i socjometria, M. Pilkiewicz, 1973, c,d)
- Techniki samooceny socjometrycznej do badania postrzegania
w
łasnej pozycji w grupie, np. samoocena socjometryczna J. L.
Moreno (S. Mika, 1972)
Techniki projekcyjne:
- Rysunek Grupy A. Abrahama (1984, A. P. Hare, R. T. Hare, 1956,
D. Engelhart, 1993), Test Stosunków Szkolnych E. Zwierzy
ńskiej
(2000), Test Apercepcji Szkolnej J. M. Thompson, R. A. Sones
(1968, 1973, E. Zwierzy
ńska, 2000), Rysunek „Mój Nauczyciel” I.
Gryniuk, V. Tuszy
ńskiej-Boguckiej (1996), Film-Test R. Gille’a (J.
Rembowski, 1971, 1972, 1986)
Diagnoza funkcjonowania
w grupie rówie
śniczej
Obszar diagnozy
Przedmiot diagnozy
1. Funkcjonowanie w grupach formalnych
(klasa szkolna, inne grupy celowe,
wychowawcze)
2. Funkcjonowanie w grupach nieformalnych
(przest
ępcze, chuligańskie, agresywnej
zabawy, podwójnego wycofania)
- udzia
ł grup formalnych i nieformalnych w życiu
jednostki
- mechanizmy identyfikacji z grup
ą nieformalną
- pozycja i popularno
ść w grupie
- percepcja w
łasnej sytuacji w grupie
- role pe
łnione w grupie
- kompetencje spo
łeczne i umiejętności
interpersonalne
217
Sytuacja spo
łeczna w grupie rówieśniczej formalnej (np. klasa szkolna) i
nieformalnej, mo
że być rozpoznawana za pomocą różnych metod, wśród których
tradycyjnie wyró
żniamy metody jakościowe (podstawowe techniki diagnostyczne) i
ilo
ściowe (psychometryczne – skale, kwestionariusze, socjometria). Pragmatykę
post
ępowania diagnostycznego z uwzględnieniem obszarów poznania i wybranych
narz
ędzi przedstawiono w tabeli (Tab. 2).
1. Badanie zachowania grupowego przez obserwacj
ę i wywiad
Sytuacja spo
łeczna w grupie rówieśniczej formalnej (np. klasa szkolna) i
nieformalnej, mo
że być rozpoznawana za pomocą różnych metod. Wykorzystując
obserwacj
ę można uzyskać informacje o zachowaniach członków grupy i relacjach
mi
ędzy nimi. Obserwacja ma jednak swoje ograniczenia związane z możliwościami
pe
łnej identyfikacji zachowań grupowych w różnych sytuacjach, a także czasem
mo
że być nieekonomiczna lub nie ma odpowiedniej ilości czasu na jej dokonanie,
wówczas dane o stosunkach spo
łecznych w grupie można uzyskiwać w
werbalnych deklaracjach jej cz
łonków dotyczących zachowań, uczuć i nastawień
wobec innych cz
łonków grupy i grupy jako całości, co wiąże się z
przeformu
łowaniem danych obserwacyjnych w formę pytań wywiadu lub ankiety.
Zarówno dokonywana obserwacja, lub zamiennie sposób zadawania pyta
ń musi
by
ć dokładnie zaplanowany, co R. W. Heyns i A. F. Zander
42
ujmuj
ą w kategorie
podstawowych zasad obserwacji zachowa
ń grupowych:
a) konieczno
ść oparcia dokonywanych obserwacji na wyjściowej teorii
zachowa
ń grupowych, pozwalających określić kategorie ocenianych
zachowa
ń, sposób ich klasyfikowania i oceniania ich jakości;
b) konieczno
ść znalezienia układu odniesienia, co wiąże się z jasno
okre
ślonymi wymiarami, które poddane zostaną obserwacji, np. ocena
wed
ług wymiaru afektu interpersonalnego, czyli stopnia, w jakim
cz
łonkowie grupy lubią się nawzajem;
c) dobór wielko
ści jednostki zachowania, czyli decyzja związana z
kodowaniem pojedynczych aktów zachowania lub ca
łej interakcji;
d) podj
ęcie decyzji o metodach pobierania próbek do obserwacji (np.
obserwacja ci
ągła, próbki zdarzeń, próbki czasowe, obserwacja
fotograficzna), co wi
ąże się konkretnie z np. koncentracją na
zachowaniach kilku cz
łonków, koncentracją na zachowaniu pojedynczej
osoby w relacji do innych, koncentracj
ą na całym kontekście sytuacyjnym
zachowania jednostki lub grupy w okre
ślonej jednostce czasu,
koncentracj
ą na wybranych aspektach zachowania lub wybranych
zachowaniach;
e) konieczno
ść wyszkolenia obserwatorów w zakresie sposobu zbierania
danych obserwacyjnych i oceny rzetelno
ści (stałości) ich obserwacji;
f) konieczno
ść kontrolowania nastawień obserwatora do obserwowanej
grupy i zakresu wp
ływu obserwatora na funkcjonowanie grupy.
42
R.W. Heyns, A.F. Zander: Observation of group behavior. W: L. Festinger, D. Katz (red.): Research
methods in the behavioral science. New York1953
218
2. Skale do pomiaru wymiarów struktury i dynamiki grupowej
J. K. Hemphill, C. M. Westie
43
przedstawili zestaw skal do badania
nast
ępujących wymiarów funkcjonowania grup rówieśniczych, mających charakter
skal skumulowanych ocen (z 5-stopniow
ą skalą – od zdecydowanie prawdziwe do
zdecydowanie fa
łszywe):
a) autonomia – stopie
ń niezależności od innych grup, niezależna pozycja w
spo
łeczności, wyznacza ją stopień określania swojej własnej aktywności,
braku uleg
łości, szacunku i zależności od innych grup;
b) kontrola – stopie
ń regulacji zachowań członków grupy przez grupę jako
ca
łość, wyznaczany poziomem całkowitej swobody zachowania się
jednostek oraz si
ła wpływu kierownictwa wyłonionego z grupy na
funkcjonowanie ca
łej grupy i poszczególnych jej członków;
c) gi
ętkość – stopień stosowania bardziej nieformalnych sposobów
post
ępowania w stosunku do ustalonych wcześniej procedur, co wyznacza
zakres swobody i odst
ępstw od szczegółowych przepisów związanych ze
zwyczajami, tradycj
ą, pisanymi i niepisanymi kodeksami postępowania,
odnosz
ącymi się do wykonywania obowiązków i przejawianych form
zachowania;
d) poczucie zadowolenia – stopie
ń, w jakim członkostwo w grupie związane
jest z poczuciem ogólnego zadowolenia czy poczucia zgodno
ści, co
odzwierciedlaj
ą takie wskaźniki jak: częstość reakcji śmiechu, wesołość,
oczekiwanie z rado
ścią na spotkania grupy, brak narzekań i skarg na
funkcjonowanie grupy;
e) jednorodno
ść – stopień podobieństwa członków grupy pod względem
wa
żnych społecznie cech (wiek, płeć, rasa, pozycja społeczno-
ekonomiczna, zainteresowania, postawy i nawyki);
f) blisko
ść – stopień wzajemnej znajomości członków grupy, co odzwierciedla
tre
ść tematów dyskutowanych w grupie, sposób pozdrawiania się,
tytu
łowania, wiedzy o życiu osobistym;
g) uczestnictwo – stopie
ń poświęcania własnego czasu i wysiłków na
czynno
ści grupowe, co wyznacza ilość i rodzaj wykonywanych
obowi
ązków, zakres przyjmowania na siebie dodatkowych obowiązków,
oraz ilo
ść czasu przeznaczona na czynności grupowe;
h) dost
ępność – poziom otwartości na przyjmowanie innych członków, co
wyznacza brak jakichkolwiek wymaga
ń przy wstępowaniu do grupy i
zabieganie o nowych cz
łonków;
i) polaryzacja – stopie
ń ukierunkowania grupy na prace związane z
osi
ągnięciem wspólnego celu, który jest znany wszystkim i specyficzny dla
ka
żdego członka grupy;
j) si
ła oddziaływania – stopień identyfikacji członków z grupą, wyznaczany
przez okre
ślenie znaczenia grupy w życiu jednostki, co wiąże się z
rodzajem potrzeb zaspokajanych przez grup
ę i wspólnie wyznawanych
warto
ści;
k) wielko
ść grupy – określa ją liczba członków traktowanych jako grupa;
43
J.K. Hemphill, C.M. Westie: The measurement of group dimensions. „Journal of Psychology” 1950, nr
29
219
l) trwa
łość – czas, w którym grupa istnieje względnie w tym samym stanie, co
odzwierciedla szybko
ść fluktuacji członków, częstość reorganizacji
strukturalnej i sta
łość wielkości grupy;
m) stratyfikacja – stopie
ń rozwarstwienia grupy wynikający z uszeregowania w
hierarchiczne pozycje jej cz
łonków, co wyznacza zróżnicowanie podziału
w
ładzy, przywilejów, obowiązków, oraz asymetria zróżnicowanych układów
zachowa
ń pomiędzy członkami grupy;
n) spójno
ść – stopień, w jakim członkowie grupy funkcjonują jako całość, co
wyznacza brak ró
żnic w poglądach, brak osobistych konfliktów między
cz
łonkami grupy, brak działań przynoszących indywidualne korzyści
poszczególnym cz
łonkom grupy, a także zdolność przeciwstawiania się
si
łom rozbijającym grupę i przekonanie o funkcjonowaniu grupy jako
ca
łości.
3. Skale szacunkowe do pomiaru popularno
ści w grupie i społecznych
kompetencji rówie
śniczych
a) Ewaluacja Kompetencji Rówie
śniczej (11 pytań), którą zastosowali w
badaniach m
łodzieży szkół podstawowych przejawiającej różne zaburzenia
Shelley Hymel, Anne Bowker i Erick Woody,
44
za
ś w badaniach polskich
pod kierunkiem B. Urbana przeprowadzono badania uczniów klas V-VIII.
Jest to prosta skala do identyfikacji poziomu popularno
ści jednostki w
grupie, dokonywana wedle przyj
ętych kryteriów. Popularność rozumiana
jest tu w kategoriach kompetencji spo
łecznych. Twierdzenia wskaźnikowe
odnosz
ą się do konkretnych przejawów popularności dziecka w grupie,
ogólnie dotycz
ąc osobowości, różnych cech fizycznych i aktywności
dziecka, które maj
ą określone i odczuwalne skutki oraz znaczenie dla
cz
łonków grupy. Cechy te wartościowane są na podstawie bezpośrednich
kontaktów, za
ś suma ocen dokonanych w dłuższym okresie stanowi
wska
źnik popularności dziecka w grupie. Narzędzie składa się z opisów
cech osobowych, umiej
ętności lub zachowań dziecka, którym przypisana
jest 5-stopniowa skala o charakterze cz
ęstotliwości (nigdy, czasem,
zwykle, bardzo cz
ęsto, zawsze). Poszczególne kryteria odnoszą się do:
obowi
ązków szkolnych (przedszkolnych), kompetencji sportowych
(aktywno
ść fizyczna), wyglądu, stylu i elegancji, społecznej kompetencji i
popularno
ści, stosunków z dorosłymi, zachowania w szkole (przedszkolu),
wspó
łpracy
z
rówie
śnikami, zdolności kierowania (przywódcze,
organizatorskie), poczucia humoru i porzucania podj
ętych zadań
(„s
łomiany zapał”). Dzięki swej prostej konstrukcji, a także zastosowaniu
skali ocen, narz
ędzie to umożliwia dokładny pomiar popularności, zmiany
zachodz
ące w jej zakresie, a także pozwala korelować je z np.
zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami w zachowaniu.
b) Skala Spo
łecznego Zachowania – Wersja dla Nauczycieli (CSBS-T) w
opracowaniu Nicki R. Crick,
45
stanowi proste narz
ędzie do oceny
przejawów agresywnego zachowania w grupie rówie
śniczej, które
44
B. Urban, op. cit., s. 139-141, 225-226
45
N.R. Crick: The role of overt aggression. Relational aggression and prosocial behavior in the predic-
tion of children’s future social adjustment. „Child Development” 1996, nr 67, podaj
ę za: B. Urban, op.
cit., s. 133, 227-228
220
pozawala nauczycielom na bie
żąco śledzić zachowania uczniów
prezentowane wobec kolegów w klasie. Ma ono charakter selekcyjny,
pozwalaj
ący na identyfikację uczniów zagrożonych zaburzeniami w
zachowaniu, a tym samym skierowanie ich przez nauczyciela do dalszych,
profesjonalnych bada
ń diagnostycznych. Podobne narzędzie można
skonstruowa
ć w wersji dla dzieci – do oceny rówieśniczej i samooceny w
zakresie funkcjonowania w relacji z rówie
śnikami. Skala składa się z 15
twierdze
ń wskaźnikowych – opisów zachowania ucznia, którym
przyporz
ądkowana jest 5-stopniowa skala o charakterze częstotliwości
(nigdy, czasem, zwykle, bardzo cz
ęsto, zawsze, punktowana od 1-5).
Twierdzenia skali dotycz
ą przejawów otwartej agresji (bójki, groźby,
zachowania dominacyjne oraz uderzanie, popychanie, poszturchiwanie) i
zachowa
ń prospołecznych (udzielanie wsparcia, pocieszanie, udzielanie
pomocy,
życzliwość), oraz agresji relacyjnej (dążenie do izolacji innych
osób, rozsiewanie plotek, zmuszanie innych do izolowania niektórych
osób, próby sk
łócania innych, ignorowanie innych, szantaż, wykluczanie ze
wspólnych czynno
ści). Skala daje możliwość oceny trzech czynników
przepowiadaj
ących jakość funkcjonowania jednostki w grupie i sposób
postrzegania jej przez grup
ę – dwa czynniki negatywne (agresja otwarta i
relacyjna) i jeden czynnik pozytywny (prospo
łeczność), a także ogólnej
oceny jako
ści funkcjonowania jednostki w grupie z perspektywy
zewn
ętrznej, nauczycielskiej, choć można jej twierdzenia przeformułować
w taki sposób by stosowa
ć ją do oceny kompetencji społecznych przez
rówie
śników lub wykorzystać ją do samooceny ucznia.
c) Kwestionariusz Obserwacyjnej Samokontroli (Self-Monitoring Questionaire)
autorstwa Marka Snydera,
46
w polskiej adaptacji Joanny Czarnoty-
Bojarskiej,
47
s
łuży do badania poziomu zdolności obserwacji i kontroli
w
łasnej ekspresji i autoprezentacji, w kontekście społecznych wymagań
sytuacyjnych. W efekcie mo
żna wykorzystywać ją do badania efektywności
funkcjonowania spo
łecznego mierzonego pozycją socjometryczną, z
którym jest silnie skorelowana. Obserwacyjna samokontrola stanowi
czynnik
wi
ększej świadomości przyjmowanych reguł współżycia
spo
łecznego, a więc stanowi swoistą kompetencję społeczną wpływającą
na funkcjonowanie w relacjach z innymi osobami i w grupie. Skrócona
wersja kwestionariusza sk
łada się z 18 itemów, do których badany
ustosunkowuje si
ę przez udzielenie odpowiedzi twierdzącej lub przeczącej.
Mo
żna w niej wyróżnić dwie podskale – „odgrywanie ról”, służące
świadomemu i zamierzonemu kreowaniu własnego obrazu w oczach
innych, oraz „niepewno
ść” wiążąca się z zagubieniem, niepewnością
w
łasnej tożsamości, chęcią przypodobania się innym. Może znaleźć
zastosowanie w diagnozie zaburze
ń, ze względu na ograniczoną zdolność
46
M. Snyder: The Self-Monitoring of expressive behavior. „Journal of Personality and Social Psychol-
ogy” 1974, nr 4(30); M. Snyder, S. Gangestad: Choosing social sitiations. Two investigations of Self-
Monitoring processes. „Journal of Personality and Social Psychology” 1982, nr 1(43); M. Snyder, S.
Gangestad: On the nature of Self-Monitoring: matters of assessment, matters of validity. „Journal of
Personality and Social Psychology” 1986, nr 1(51)
47
J. Czarnota-Bojarska: Obserwacyjna samokontrola a funkcjonowanie w grupie. „Psychologia Wycho-
wawcza” 1997, nr 2
221
kontrolowania w
łasnych reakcji i zachowań, cechującą osoby z
zaburzeniami w zachowaniu, które utrudniaj
ą jednostce funkcjonowanie w
grupie i pogarszaj
ą obraz jednostki w percepcji grupy, wtórnie zaburzając
funkcjonowanie w relacjach z innymi (g
łównie w grupach formalnych).
d) Model badania kompetencji spo
łecznych dziecka w klasie szkolnej Marii
Deptu
ły
48
stanowi rozbudowan
ą koncepcję, w której wychodzi się z ogólnej
definicji
kompetencji
spo
łecznej
jako
opanowania
niezb
ędnych
umiej
ętności pozwalających uzyskać u innych pożądane efekty w
sytuacjach spo
łecznych. Brak tych kompetencji traktowany jest jako
spo
łeczne nieprzystosowanie.
49
Autorka przedstawi
ła zestaw narzędzi do
badania popularno
ści w grupie rówieśniczej (klasie) wzorowany na
Socjometrycznej Skali Akceptacji (SAs) M. Pilkiewicza,
50
s
łużących do
oceny sposobu postrzegania i wi
ęzi emocjonalnych łączących ucznia z
grup
ą (klasą szkolną), spostrzegania przez ucznia swojej sytuacji w klasie,
zdolno
ści do uświadamiania sobie konsekwencji własnego czynu dla
innych osób z jego otoczenia, które
łącznie składają się na wyznaczniki
kompetencji spo
łecznych ucznia, determinujących jego funkcjonowanie w
klasie szkolnej (grupie).
4. Techniki projekcyjne w badaniu funkcjonowania grupy
Wiele technik projekcyjnych mo
że być wykorzystywanych w diagnozie
funkcjonowania dziecka w grupie rówie
śniczej (np. Film-Test, Test Stosunków
Szkolnych, Test Apercepcji Szkolnej, rysunek „Mój Nauczyciel”), jednak
żadna z
nich nie jest specyficzna do oceny funkcjonowania grupy i jednostki w grupie
rówie
śniczej. Przykładem testu, choć bardzo słabo opracowanym w literaturze
przedmiotu, jest zaproponowany przez A. Abrahama (1984, A. P. Hare, R. T. Hare,
1956, za D. Engelhart, 1993, s. 111) rysunek grupy (Draw-a-Group Test). Jest to
test projekcyjny, s
łużący do oceny funkcjonowania i sposobu postrzegania
w
łasnych relacji z grupą. Kryteria interpretacji zostały oparte na obserwacji setek
rysunków wykonanych zarówno przez dzieci jak i osoby doros
łe, co pozwoliło
wyodr
ębnić różne kategorie analizy, a więc określania różnych form relacji i
komunikowania si
ę społecznego. Przyjęte przez Abrahama kryteria interpretacyjne
s
ą różne, ale sprowadzić je można do analizy aspektów formalnych rysunku
(posta
ć całościowa, oznaczenie granic w grupie, stosunek do autorytetu,
rozmieszczenie postaci i ca
łego rysunku w obrębie kartki, itp.), następnie aspektów
organizacji rysunku (integracja, zwi
ązki między osobami, ruch i dynamizm postaci,
lub ich usztywnienie), aspektów tre
ściowych (sposobu przedstawienia grupy, siebie
na jej tle i dzia
łań innych członków grupy), a także aspektów przedstawiania siebie
(pozycja, dystans, wielko
ść, rozmieszczenie, elementy dodane, kolorystyka) oraz
aspektu ekspresji (rozmach, sposób rysowania, grubo
ść kreski, siła nacisku,
dynamizm rysunku). Wyniki uzyskane maj
ą tu charakter jednie informacyjny i
48
M. Deptu
ła: Diagnozowanie i wspomaganie rozwoju społecznego dzieci w klasach I-IV. Bydgoszcz
1996; M. Deptu
ła: Szanse rozwoju psychospołecznego dzieci. Bydgoszcz 1997, s. 61-62
49
M. Argyle: Nowe ustalenia w treningu umiej
ętności społecznych. W: W. Domachowski, M. Argyle
(red.): Regu
ły życia społecznego. Oksfordzka psychologia społeczna. Warszawa 1994, s. 197
50
M. Pilkiewicz: Socjometryczna Skala Akceptacji jako technika badania pozycji jednostki w nieformal-
nej strukturze grupy. W: L. Wo
łoszynowa (red.): Materiały do nauczania psychologii, seria III, t. 2.
Warszawa 1973
222
ukierunkowuj
ący dalsze poszukiwania, stąd muszą być potwierdzone informacjami
pozyskanymi z innych
źródeł (rozmowa, wywiad, obserwacja).
5.
Socjometria
jako
podstawowy
sposób
pomiaru
stosunków
interpersonalnych w instytucjach edukacyjnych
Struktur
ę więzi grupowej, a więc atrakcyjność interpersonalną poszczególnych
jednostek w grupie, bada si
ę tradycyjnie technikami socjometrycznymi, które służą
ocenie nieformalnej struktury ma
łej grupy społecznej, pozycji zajmowanej przez
jednostk
ę w grupie oraz więzi łączących członków grupy, co pozwala wnioskować
o charakterze socjalizacyjnych funkcji grupy. Mechanizm wp
ływu grupy na
jednostk
ę sprowadza się w efekcie do zaspokajania potrzeby przynależności i
akceptacji, co dokonuje si
ę w sposób zastępczy, jeśli nie realizują tego inne grupy
(rodzinna, formalna – szkolna), przy tym jest niezwykle silnie konformizuj
ący i
uzale
żniający, ze względu na to, iż grupa staje się jedynym terenem, gdzie
potrzeby te s
ą zaspokajane, zaś przyjmuje szczególnie niebezpieczny charakter
dla rozwoju spo
łecznego jednostki, jeśli grupą odniesienia staje się grupa o
nastawieniach
antyspo
łecznych
(kszta
łtowanie
zachowa
ń
aspo
łecznych,
destrukcyjnych). Techniki socjometryczne pozwalaj
ą
51
dokona
ć rozpoznania w
zakresie uk
ładu stosunków społecznych w grupie w różnych sytuacjach, dokonać
opisu wi
ęzi nieformalnych łączących poszczególnych członków grupy, dokonać
analizy
zró
żnicowania poszczególnych członków grupy pod względem
popularno
ści i atrakcyjności interpersonalnej, dokonać analizy struktury władzy (np.
nieformalnych przywódców), dokona
ć identyfikacji osób odrzucanych, nielubianych
i
izolowanych
przez
grup
ę,
które
wymagaj
ą
specjalnych
zabiegów
wychowawczych, dokona
ć analizy porównawczej pod względem pozycji
spo
łecznych poszczególnych członków grupy ze względu na różne kryteria oceny
(np. wykonywanie ró
żnych zadań, spędzanie czasu wolnego), dokonać analizy
wewn
ętrznego zróżnicowania grupy (identyfikacja podgrup i układu ich powiązań),
a tak
że pozwalają na wnioskowanie o różnych wymiarach funkcjonowania grupy
przez obliczanie ró
żnorodnych wskaźników (spójność i zwartość, poziom jej
integracji), za
ś pośrednio pozwalają uchwycić dynamikę grupową (np. rozwój
stosunków mi
ędzy przedstawicielami obu płci, przemian w poszczególnych
strukturach grupowych, zmiany zachodz
ące w życiu grupy pod wpływem celowo
podj
ętych działań wychowawczych, proces adaptacji społecznej nowych
cz
łonków), oraz ocenić ekspansywność społeczną poszczególnych jednostek i
grupy jako ca
łości.
Socjometria jako technika poznawania rzeczywisto
ści grupowej – wraz z
propozycjami rozwi
ązań metodologicznych i sposobami opracowania danych
socjometrycznych – zosta
ła w sposób wyczerpujący przedstawiona w wielu
opracowaniach.
52
51
A. Brzezi
ńska: Socjometria. W: J. Brzeziński (red.): Metodologia badań psychologicznych. Wybór tek-
stów. Warszawa 2004; M. Jahoda, M. Deutsch, S.W. Cook: Ogólna charakterystyka metody socjome-
trycznej. W: S. Nowak (red.): Metody bada
ń socjologicznych. Warszawa 1965
52
A. Brzezi
ńska, op. cit., J. Brzeziński: Elementy metodologii badań psychologicznych. Warszawa 1984;
D. Ekiert-Grabowska: Techniki socjometryczne w pracy wychowawcy klas pocz
ątkowych. Katowice
1984; E. Jarosz: Diagnoza sytuacji spo
łecznej w klasie szkolnej. W: E. Jarosz, E. Wysocka: Diagnoza
psychopedagogiczna. Podstawowe problemy i rozwi
ązania. Warszawa 2006; A. Molak: Socjome-
tryczne techniki badawcze. Warszawa 1974
223
Wybór technik socjometrycznych jest dosy
ć duży, zarówno wśród klasycznych
odmian socjometrii, jak i technik nieklasycznych (np. Socjometryczna Skala
Akceptacji M. Pilkiewicza, Plebiscyt
życzliwości i niechęci J. Korczaka), tym
bardziej, i
ż można je ze sobą w specyficzny sposób łączyć, zaś decyzja o wyborze
specyficznego jej rodzaju zdeterminowana jest g
łównie przedmiotem i celem
bada
ń, czyli typem informacji jakie chcemy pozyskać. Jedyną regułą jest tu reguła
adekwatno
ści wybranej techniki do celu i przedmiotu badań oraz możliwości
rozwojowych osób badanych. Stosowanie technik socjometrycznych zale
ży więc
tak
że od tego, co jest przedmiotem szczegółowego rozpoznania diagnostycznego -
funkcjonowanie jednostki w obr
ębie grupy lub funkcjonowanie grupy jako całości.
W odniesieniu do funkcjonowania jednostki w obr
ębie grupy techniki
socjometryczne umo
żliwiają:
53
e) dokonanie identyfikacji osób posiadaj
ących jakieś szczególne właściwości
(umiej
ętności, wiedzę, zdolności) ważne dla funkcjonowania grupy;
f) dokonanie identyfikacji osób wymagaj
ących specjalnych sposobów
oddzia
ływania
wychowawczego,
resocjalizacyjnego,
opieku
ńczego,
terapeutycznego, w celu poprawienia ich funkcjonowania w grupie i
zapobiegania
rozwojowi
ró
żnych
zaburze
ń
w
funkcjonowaniu
indywidualnym i spo
łecznym (nieprzystosowanie społeczne, agresywność,
zahamowanie);
g) dokonanie identyfikacji osób szczególnie atrakcyjnych dla grupy lub jej
cz
ęści (przywódców, liderów nieformalnych, liderów zadaniowych), w
ró
żnych sytuacjach ważnych dla funkcjonowania grupy, lub w
rozwi
ązywaniu różnych problemów grupowych lub indywidualnych
(gwiazdy socjometryczne);
h) dokonanie identyfikacji osób izolowanych i odrzucanych przez grup
ę, wraz
z okre
śleniem czynników na to wpływających, co pozwala podjąć działania
maj
ące na celu zmianę sposobu ich postrzegania i charakteru postaw
grupy wobec tych osób;
i) ustalenie struktury wewn
ętrznej grupy rówieśniczej (podgrupy, skład
osobowy podgrup, powi
ązania między jednostkami i podgrupami);
j) mierzenia ró
żnych wymiarów oddziaływania grupy, np. wielkość wpływu
jednostki na innych, spostrzeganie i ocenianie roli w
łasnej i ról innych
cz
łonków grupy, badanie różnych przejawów świadomości społecznej;
k) okre
ślania zmian w stosunkach międzyosobniczych i międzygrupowych.
W przypadku funkcjonowania grupy jako ca
łości techniki socjometryczne
pozwalaj
ą:
a) dokona
ć diagnozy wewnętrznej struktury grupy (władzy i przywództwa,
komunikacji i socjometrycznej) oraz ró
żnych jej wymiarów funkcjonowania
(spoisto
ść, trwałość, siła oddziaływania, itp.), zaś przy zastosowaniu
cyklicznych bada
ń socjometrycznych pozwalają ocenić zmiany dokonujące
si
ę w strukturze i innych właściwościach grupy na skutek podejmowanych
oddzia
ływań interwencyjnych oraz na skutek działania różnych czynników
zewn
ętrznych lub wewnętrznych;
53
A. Brzezi
ńska, op. cit., s, 202-203; por. J. Brzeziński 1984, M. Łobocki: Metody i techniki badań peda-
gogicznych. Kraków 2003
224
b) dokonanie bada
ń porównawczych w odniesieniu do funkcjonowania
ró
żnych
grup
spo
łecznych
(np.
formalnych
i
nieformalnych,
podkulturowych, klas szkolnych w ró
żnego typu szkołach – np. stosujących
odmienne metody nauczania i wychowania, b
ądź różnie usytuowanych
spo
łecznie i kulturowo).
Skale do pomiaru spo
łecznej struktury grupy
a) Techniki mianowania i cz
ęściowego lub pełnego rangowania.
Klasyczna technika Jacoba L. Moreno polega na mianowaniu poszczególnych
jednostek spe
łniających określone kryterium socjometryczne (np. sympatia,
wspólne odrabianie lekcji, wyjazd na wycieczk
ę, itp.), co wiąże się z zadaniem
wszystkim cz
łonkom badanej grupy jednakowego pytania lub pytań, przy czym
badane osoby dokonuj
ą wyboru i (lub) odrzucenia osób spełniających warunki
kryterialne. Cz
ęsto dodatkowo badani oceniają też kolejność osób pod względem
spe
łniania określonego kryterium, co może przyjąć postać rangowania
cz
ęściowego (wybór lub odrzucenie kilku osób, z ustaleniem kolejności wyborów i
odrzuce
ń) lub pełnego (szeregowanie wszystkich osób z grupy). Technika ta
pozwala identyfikowa
ć pozycje poszczególnych osób lub wszystkich członków
grupy zajmowane w jej strukturze, a tak
że pewne cechy grupy – jej rozwarstwienie
(podzia
ł na podgrupy), poziom integracji grupy, jej ekspansywność społeczną -
poszczególnych jednostek w grupie i ca
łej grupy względem innych. Rangowanie
pe
łne pozwala na ustalenie hierarchii członków grupy pod określonym względem,
co jest zale
żne od przyjętego kryterium socjometrycznego.
b) Technika porównywania parami cz
łonków grupy pod względem podanego
kryterium polega na dokonaniu wyboru osoby z pary, która w wi
ększym stopniu
spe
łnia dane kryterium. Wiąże się to z oceną członków grupy połączonych w pary,
co implikuje zestawianie ka
żdej osoby w grupie z wszystkimi pozostałymi, a więc
konieczno
ść dokonywania ocen wielokrotnych (przy grupie 30-osobowej – liczba
par wynosi 435, a wi
ęc i tyle samo ocen, które trzeba ze sobą porównać). Jest to
technika bardzo pracoch
łonna zarówno w badaniu, jak i w analizie wyników, stąd
wykorzystywana jest w badaniu ma
łych, kilkuosobowych grup. Jej zaletę stanowi
du
ży stopień dokładności oszacowań, stąd może być wykorzystywana do
specyficznych celów (dok
ładna pozycja danej osoby lub kilku osób, wyłonienie
lidera w
śród osób o zbliżonym lub jednakowym statusie socjometrycznym).
c) Skale Syracuse do badania stosunków spo
łecznych szczególne
zastosowanie mog
ą mieć w diagnozie edukacyjnej, gdyż skonstruowano je dla
odzwierciedlenia raczej specyficznych potrzeb jednostkowych i poziomu ich
zaspokojenia,
ni
ż bardziej ogólnie określonych sytuacji społecznych,
charakterystycznych dla klasycznej socjometrii. Innymi s
łowy, można powiedzieć,
i
ż służą do oceny kontekstu społecznego zaspokajania różnych potrzeb
jednostkowych. Oceniaj
ąc własną grupę (każdą, której jest członkiem) osoba
badana mo
że dobrać sobie dowolny układ odniesienia społecznego, wychodzący
poza ocenian
ą grupę. Służy to obiektywizacji standardów oceny poszczególnych
grup pod wzgl
ędem możliwości realizowania w nich określonych potrzeb. Skale te
mo
żna wykorzystywać w badaniach uczniów szkół podstawowych i
ponadpodstawowych. Skale Syracuse przedstawiaj
ą sytuacje społeczne, z których
ka
żda wymaga zaspokojenia jednej specyficznej potrzeby (np. doznawania
pomocy). Osoba badana nast
ępnie „konstruuje” układ odniesienia społecznego
225
(kryteria oceny) w zakresie realizacji specyficznej potrzeby (osoby z otoczenia,
które w ró
żnym stopniu realizują np. potrzebę doznawania pomocy). Na podstawie
tego dokonuje oszacowa
ń członków grupy pod względem zaspokajania danej
potrzeby, kieruj
ąc się w ich ocenie własnym (zobiektywizowanym) układem
odniesienia (kategorie oceny: najmniejszy stopie
ń – pomiędzy – pośredni –
pomi
ędzy – największy stopień). Ze względu na to, iż w skalach Syracuse układ
odniesienia wychodzi poza ocenian
ą grupę – możliwe jest dokonywanie ocen
funkcjonowania jednostki w ró
żnych grupach (ocenianych wedle tego samego
kryterium), porównywanie jej pozycji jak
ą zajmuje w różnych grupach i
podgrupach, do których nale
ży (np. klasa szkolna, kluby sportowe, stowarzyszenia,
grupy nieformalne). Wskaza
ć należy, iż w skalach tych, które różnicuje „kryterium
socjometryczne” w postaci rodzaju zaspokajanych potrzeb, jednostka odr
ębnie
konstruuje dla ka
żdej ze skal układ odniesienia społecznego (kryteria ocen), stąd
mo
żliwe są różnice w konstruowanych układach odniesienia zależnie od badanych
potrzeb. Badanie polega na tym, i
ż dla każdej określonej sytuacji zaspokojenia
potrzeb ka
żda jednostka dokonuje ocen każdego innego członka grupy na skali od
„najmniej” do „najbardziej”, a nast
ępnie odnosi się wynik do skali przypisanej
poszczególnym odpowiedziom, lub odnosi si
ę go do norm, które określa się na
podstawie przeci
ętnej dla określonej grupy. Analizuje się wyniki pod kątem ocen
badanego innych cz
łonków grupy i grupy jako całości oraz pod kątem ocen
otrzymanych od innych przez osob
ę badaną. Procedura obliczania i analizy
wyników jest dosy
ć skomplikowana, ale daje możliwość dokładnego oszacowania
funkcjonowania jednostki i grupy, porównywania funkcjonowania jednostki w
ró
żnych grupach (formalnych i nieformalnych), oraz oceny poziomu zaspokojenia
ró
żnych potrzeb.
d) Plebiscyt
życzliwości i niechęci jest techniką pozwalającą na identyfikację
jednostek szczególnie lubianych i szczególnie nielubianych (I wariant), a tak
że
pozwala na ocen
ę sposobu postrzegania grupy przez badaną jednostkę, czyli
identyfikacj
ę osób przejawiających najbardziej pozytywne lub najbardziej
negatywne nastawienie uczuciowe wobec grupy i wobec poszczególnych jej
cz
łonków (II wariant). W przeciwieństwie do klasycznej techniki socjometrycznej
stawia si
ę tu przed jednostką zadanie oceny wszystkich członków grupy. Technika
ta daje mo
żliwość określenia ogólnego klimatu emocjonalnego, panującego w
badanej grupie. W pierwszym wariancie stosowania tej techniki zadaniem osoby
badanej jest dokonanie ocen w systemie dwukategorialnym - sympatii i antypatii
(lubi
ę vs nie lubię) wszystkich pozostałych członków grupy. Przy czym
wykorzystuje si
ę tu często stosowaną w pedagogice skalę ocen – trójstopniową lub
pi
ęciostopniową w postaci symbolicznej: od „++” (bardzo lubię), przez „0”
(oboj
ętność, brak ustosunkowania), do „- -” (bardzo nie lubię). Drugi wariant polega
na ocenianiu wybranej osoby z grupy przez wszystkich pozosta
łych jej członków, z
zastosowaniem podobnego sposobu oceniania. Stosowanie tej techniki pozwala
diagnozowa
ć wzajemne stosunki emocjonalne (więzi) w obrębie całej grupy, czyli
identyfikowa
ć stosunek grupy do poszczególnych jednostek, oraz stosunek
okre
ślonych jednostek do grupy jako całości.
e) Socjometryczna Skala Akceptacji (SAs) Marka Pilkiewicza
54
s
łuży do
badania pozycji jednostki w nieformalnej strukturze grupy. Stanowi narz
ędzie
54
M. Pilkiewicz 1973b, op. cit.
226
„kombinowane” b
ędące zestawieniem wskaźników uzyskanych w skali sympatii i
antypatii (obie skale maj
ą rozdzielczość 5-stopniową), wynikającej z założenia, iż
pozycja socjometryczna (zwi
ązana z kryterium sympatii vs antypatii) jednostki w
grupie wyznaczana jest
łącznie prze oba bieguny wymiaru (jednostka jest zarówno
lubiana jak i nielubiana w
śród różnych członków grupy). Zastosowanie dwóch
oddzielnych, pi
ęciostopniowych skal sympatii i antypatii daje możliwość określenia
pozycji ka
żdego członka grupy, a nie tylko niektórych, wyróżniających się członków
grupy, co eliminuje mankament klasycznych technik socjometrycznych, które
trafnie oceniaj
ą pozycję jednostek wybijających się (pozytywnie lub negatywnie) w
grupie. Zestawienie obu skal pi
ęciopunktowej oceny sympatii i antypatii daje
macierz 25-elementow
ą, która została podzielona na 12 kategorii szczegółowych
obrazuj
ących pozycję jednostki w grupie (wybitna, silna i słaba akceptacja,
przeci
ętność, silna i wybitna polaryzacja ocen, słaba, silna i wybitna izolacja, oraz
s
łabe, silne i wybitne odrzucenie) i 5 kategorii głównych (akceptacja, przeciętność,
polaryzacja akceptacji, izolacja i odrzucenie). Po
łączenie skal sympatii i antypatii w
jedn
ą, łącznie oceniającą poziom akceptacji, pozwala na operowanie jednym
wska
źnikiem pozycji dla każdego członka grupy (inaczej niż w klasycznych
technikach socjometrycznych, gdzie uzyskuje si
ę dwa odrębne wskaźniki –
sympatii i antypatii – przez zastosowanie dwóch kryteriów oceny). Skala ta
wprowadza ujednolicony system ocen jako
ściowych zajmowanej przez jednostkę
pozycji w grupie, czyli poziomu akceptacji – odrzucenia (5 kategorii g
łównych),
które opisane s
ą szczegółowo w cytowanej pozycji. Technika ta może mieć duże
zastosowanie w diagnozie edukacyjnej w analizie porównawczej pozycji jak
ą
zajmuje jednostka w rówie
śniczych grupach formalnych i nieformalnych, bądź w
ró
żnych układach społecznych o charakterze nieformalnym. Podobny zabieg
łączenia dwu kryteriów oceny w badaniu zmiennych dwuwymiarowych i
wielowymiarowych w skalach szacunkowych, przedstawiaj
ą nazywając ją metodą
indeksacji - R. Mayntz, K. Holm i P. Hübner,
55
a tak
że podobną zasadę oceniania
wykorzystuje si
ę w skalowaniu metodą L. Guttmana.
56
Skale do pomiaru ról spo
łecznych w grupie
a) Technika „Zgadnij kto?” s
łuży najczęściej do badania określonych tendencji
w zachowaniu (np. destrukcyjnych, antyspo
łecznych) i ról społecznych pełnionych
przez jednostk
ę w grupie w percepcji innych jej członków, stąd szczególnie nadaje
si
ę do badania funkcjonowania społecznego i poziomu realizacji określonych ról
spo
łecznych. Technika ta polega na prezentowaniu każdemu członkowi grupy serii
opisów ról spo
łecznych (np. „To ktoś, kto zawsze rządzi innymi i mówi im, co mają
robi
ć”), zaś osoba badana ma za zadanie wymienić członków swojej grupy, dla
których te opisy s
ą odpowiednie. Miarą każdej roli społecznej jest liczba wyborów
jak
ą otrzymuje każdy członek grupy. Technika ta pozwala poznać percepcję
cz
łonków grupy pod względem określonych cech (postrzeganie ucznia przez grupę
klasow
ą).
b) Oceny grup spo
łecznych i klimatów grupowych. Skale ocen konstruowane
s
ą a priori w postaci zestawu kategorii podlegających szacowaniu przez osoby
55
R. Mayntz, K. Holm, P. Hübner: Wprowadzenie do metod socjologii empirycznej. Warszawa 1985, s.
55-61
56
Ibidem, s. 75-81; S.A. Stouffer: Skalogram Guttmana. W: S. Nowak (red.): Metody bada
ń socjologicz-
nych. Warszawa 1965, s. 304-313
227
badane. Zadanie, które wykonuje badany polega na wskazywaniu tych cz
łonków
grupy, którzy odznaczaj
ą się w jego odczuciu określonym stopniem natężenia
danej cechy, z wykorzystaniem okre
ślonych kategorii oceny (np. poziom
„kole
żeństwa” – bardzo koleżeński, średnio koleżeński, niekoleżeński), które mogą
by
ć mniej lub bardziej rozbudowane (liczba pozycji skali). Liczba wskazań zależy
zwykle od decyzji osoby badanej, ale mo
żna stosować też szacowanie z
ograniczonym wyborem wskaza
ń. Skale oszacowań pozwalają nie tylko wyłonić
kategorie osób, które identyfikowane s
ą jako posiadające określoną cechę lub jej
nie posiadaj
ące, ale także stopień jej nasilenia, co stanowi o większej dokładności
dokonywanego rozpoznania okre
ślonych parametrów grupy i właściwości jej
cz
łonków.
Form
ę szacowania stanowią także tzw. techniki kombinowane (połączenie
skali ocen z technik
ą socjometryczną), które polegają na badaniu ustosunkowania
si
ę poszczególnych jednostek do wszystkich członków grupy, w wykorzystaniem
zró
żnicowanej skali ocen tzn. przypisywaniu określonego stopnia natężenia danej
cechy poszczególnym osobom (np. skala 5-stopniowa - bardzo sympatyczny,
sympatyczny, przeci
ętnie sympatyczny, mało sympatyczny, niesympatyczny).
Oceny dokonuje si
ę w sposób podobny jak w skalach skumulowanych ocen,
przypisuj
ąc określoną liczbę punktów poszczególnym kategoriom oceny i sumując
wyniki indywidualne otrzymane przez okre
śloną osobę od wszystkich członków
grupy. Techniki te maj
ą szerokie zastosowanie, ale zależne od przyjętych kryteriów
socjometrycznych.
Techniki samooceny socjometrycznej do badania postrzegania w
łasnej
pozycji w grupie
Samoocena socjometryczna zosta
ła wprowadzona przez Jacoba L. Moreno
57
do badania sposobu postrzegania przez osob
ę badaną własnej pozycji w obrębie
grupy (
świadomość jak oceniają mnie inni), co jest niezmiernie istotną
diagnostycznie informacj
ą z punktu widzenia oceny funkcjonowania jednostki w
grupie, szczególnie w przypadku przejawiania ró
żnych zaburzeń (mechanizm
autonapi
ętnowania), gdyż negatywna samoocena może wzmacniać zaburzenia w
funkcjonowaniu spo
łecznym. Zadaniem badango jest określenie osób, które jego
zdaniem go wybra
ły lub odrzuciły. Technikę tę można stosować łącznie z
klasyczn
ą techniką socjometryczną Moreno, co pozwala porównać trafność
w
łasnych spostrzeżeń (samoocenę) z rzeczywistą oceną dokonaną przez innych.
Interpretacja wyników bada
ń socjometrycznych musi być ostrożna ze względu
na to, i
ż wyniki te wskazują jedynie tendencje do nawiązywania kontaktów z
okre
ślonymi osobami, natomiast nie można w sposób pewny bezpośrednio
wnioskowa
ć na ich podstawie o rzeczywistym obrazie struktury społecznej badanej
grupy, co wynika st
ąd, iż struktury grupowe tworzą się nie tylko na bazie
subiektywnych preferencji cz
łonków grupy, ale także wynikają z różnych
obiektywnych czynników – kontekstu sytuacyjnego i
środowiskowego, jaki każdy z
cz
łonków grupy wnosi w jej życie. Dlatego też rezultaty badań socjometrycznych
nale
ży zawsze konfrontować z informacjami uzyskanymi z innych źródeł
(obserwacja, rozmowa, wywiad). Trzeba mie
ć także na uwadze, że socjometria
jako technika zdobywania informacji ma swoje ograniczenia, co wynika g
łównie z
57
S. Mika: Wst
ęp do psychologii społecznej. Warszawa 1972, s. 256
228
charakteru pozyskanych danych, które opieraj
ą się na deklaracjach dotyczących
stanu grupy, mog
ących rozmijać się z rzeczywistym stanem jej funkcjonowania.
Warto
ść diagnostyczna uzyskanych wyników zależy też od rodzaju zastosowanego
kryterium socjometrycznego, czyli jego trafno
ści w odniesieniu do analizowanych
zmiennych (np. wnioskowanie o charakterze wi
ęzi na podstawie kryterium
„wspólnego odrabiania lekcji”, co mo
że odnosić się bardziej do oceny kompetencji
ni
ż jakości więzi). Zwrócić należy także uwagę na fakt, iż właściwości grupy mają
natur
ę dynamiczną, natomiast techniki socjometryczne pozwalają uchwycić
sytuacj
ę w grupie w danym momencie (badanie statyczne), stąd konieczność
cyklicznego powtarzania oceny socjometrycznej.
Podsumowuj
ąc, warsztat diagnostyczny pedagoga (i nauczyciela) pomocny w
rozpoznawaniu funkcjonowania dziecka w grupie rówie
śniczej jest relatywnie w
stosunku do innych obszarów spo
łecznego funkcjonowania jednostki ubogi,
zarówno
w
propozycje
rozwi
ązań teoretycznych, jak i pragmatyczno-
metodologicznych. Wydaje si
ę też, iż mimo świadomości znaczenia grupy
rówie
śniczej, jako trzeciej (a czasem pierwszej w sensie jej znaczenia) grupy
maj
ącej znaczenie wychowawcze i socjalizacyjne (grupa odniesienia), niewiele
bada
ń podejmowanych jest nad tym aspektem rozwojowym jednostki. Oczywistym
jest, i
ż warsztat diagnozy rodziny jest tu najbogatszy, zaś warsztat diagnozy
szkolnej wci
ąż się w ostatnich dekadach wzbogaca, natomiast środowisko i grupę
rówie
śniczą badamy wciąż tym samym ograniczonym katalogiem testów
socjometrycznych i w sumie bardzo prymitywnymi skalami, które obejmuj
ą coraz
wi
ęcej wymiarów funkcjonowania grupy i jednostki w jej obrębie, ale nie sposób
oprze
ć się wrażeniu, iż dokonywane rozpoznanie jest tu bardzo powierzchowne,
st
ąd trudno na ich podstawie analizować mechanizmy socjalizującego
oddzia
ływania grupy.