PODRĘCZNIK DLA

SŁUCHACZA

JM03

Poszukiwanie osób ukrywających się przed

organami ścigania lub organami wymiaru

sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy

a także identyfikowanie osób o nieustalonej

tożsamości lub nieznanych zwłok.

Jednostka Szkolna nr 01

Funkcjonowanie i wykorzystanie systemów

informatycznych w Policji

PRZEWODNIK DLA SŁUCHACZA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS.01
Nazwa jednostki szkolnej: Funkcjonowanie i wykorzystanie systemów
informatycznych w Policji
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie osób
o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok.
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant
Zakres pracy: Przygotowanie do wykorzystywania informacji
zgromadzonych w policyjnych i pozapolicyjnych systemach
informacyjnych niezbędnych podczas wykonywania zadań służbowych.
Stron: 2
Opracowała: B. Borowska

JM03JS01PS01

Wskazówki dla słuchacza:
1. Wymagania wejściowe.
Wymagane są od Ciebie podstawowe umiejętności z zakresu:

−

podstawowej obsługi komputera – uruchomienie, zakończenie pracy,

−

posługiwania się klawiaturą i myszką,

−

pracy z oknami i ikonami,

2. Cele szkolenia.
Po zakończeniu jednostki szkolnej będziesz potrafił:

−

wskazać uprawnienia Policji w zakresie gromadzenia i przetwarzania informacji,

−

wymienić policyjne i pozapolicyjne systemy informatyczne oraz zakres informacji
w nich zawartych,

−

uruchomić aplikację, dokonać sprawdzenia i zakończyć pracę aplikacji,

−

wykonać sprawdzenie osoby, pojazdu, dokumentu, rzeczy,

−

przedstawić sposoby udostępniania informacji,

−

opisać (przytoczyć) sytuacje, w których wykorzystasz dane z poszczególnych systemów,

−

potwierdzić dane personalne osoby, adres zameldowania, aktualność poszukiwania
osoby i przedmiotu u dyżurnego jednostki,

−

sprawdzić uprawnienia kierowcy do prowadzenia pojazdu.

3. Metody nauczania i uczenia się.
Od prowadzącego zajęcia otrzymasz niezbędne materiały wymagane do realizacji zajęć oraz
wykaz literatury i aktów prawnych.
Twoim zadaniem jest zapoznać się z wskazaną przez prowadzącego zajęcia literaturą i aktami
prawnymi.
Prowadzący zajęcia przekaże słuchaczom informacje na temat aktów prawnych regulujących
uprawnienia Policji w zakresie gromadzenia informacji w systemach i ich wykorzystywania
w trakcie pełnienia obowiązków służbowych. Omówi poszczególne systemy i informacje jakie
są w nich zawarte. Wskaże sytuacje i czynności służbowe, których wykonanie i podjęcie
właściwej decyzji, wymaga wiedzy zawartej w systemach. Następnie będziesz wykonywał

ćwiczenia polegające na sprawdzaniu w systemie osób, przedmiotów, pojazdów, dokumentów,
broni utraconej itp.
Od prowadzącego zajęcia otrzymasz informacje, które treści będziesz musiał opanować
w ramach samokształcenia.
W trakcie zajęć korzystaj z pomocy prowadzącego zajęcia W przypadku niezrozumienia
określonych treści masz prawo skorzystać z konsultacji w terminie wyznaczonym przez
prowadzącego.
Masz obowiązek aktywnego uczestniczenia w zajęciach, za co również możesz być oceniany.
4. Sposoby oceniania.

− Nabywane przez Ciebie wiadomości i umiejętności podlegają bieżącej ocenie.

− Każda negatywna ocena uzyskana w trakcie jednostki szkolnej musi być poprawiona na

ocenę pozytywną.

− Zaliczenie jednostki szkolnej odbywa się na podstawie zastosowania czytelnych

kryteriów, które prowadzący przedstawi przed przystąpieniem do zaliczenia.

− Zaliczenie polega na wykonaniu przez Ciebie testu wiedzy.

MATERIAŁY DLA SŁUCHACZA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS.01
Nazwa jednostki szkolnej: Funkcjonowanie i wykorzystanie systemów
informatycznych w Policji
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie
osób
o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok.
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant
Zakres pracy: Przygotowanie do wykorzystywania informacji
zgromadzonych w policyjnych i pozapolicyjnych systemach
informacyjnych niezbędnych podczas wykonywania zadań
służbowych.
Stron: 2
Opracowała: B. Borowska

JM03JS01MS01

1. Podstawy prawne funkcjonowania zbiorów ewidencyjnych.

Podstawą prawną gromadzenia i przetwarzania danych w policyjnych systemach
informatycznych jest przede wszystkim Ustawa o Policji z dnia 6. kwietnia 1990 r.
(Dz.U. 1990 Nr 30 poz. 179 z późniejszymi zmianami), a w szczególności art. 20:
Policja, z zachowaniem ograniczeń wynikających z art. 19, może uzyskiwać informacje, w
tym także niejawnie, gromadzić je, sprawdzać oraz przetwarzać.
Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 20 pkt 19 Ustawy o Policji Komendant
Główny Policji wydał Zarządzenie nr 6/2002 z dnia 16 maja 2002r w sprawie uzyskiwania
przetwarzania i wykorzystywania przez Policję informacji oraz sposobów zakładania i
prowadzenia zbiorów tych informacji (zmiana – Zarządzenie nr 64/2003 z dnia 17 marca
2003 r.)
W celu realizacji ustawowych zadań Policja, wykonując czynności operacyjno-rozpoznawcze,
dochodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe, z zachowaniem przepisów o ochronie
informacji niejawnych oraz przepisów o ochronie danych osobowych, uzyskuje, gromadzi,
sprawdza oraz przetwarza i wykorzystuje informacje.
Policja pobiera, przetwarza i wykorzystuje w celach wykrywczych i identyfikacyjnych
informacje, w tym dane osobowe, o:

- osobach podejrzanych o popełnienie przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego,
- nieletnich dopuszczających się czynów zabronionych przez ustawę jako przestępstwa

ścigane z oskarżenia publicznego,

- osobach o nieustalonej tożsamości lub usiłujących ukryć swą tożsamość,
- osobach poszukiwanych, także bez ich wiedzy i zgody w zakresie nie objętym innymi

przepisami,

- przedsiębiorcach, spółkach handlowych, fundacjach, stowarzyszeniach i innych

podmiotach, zwanych dalej „podmiotami”, co do których zachodzi uzasadnione
podejrzenie, że mogły być wykorzystane w celu popełnienia przestępstwa,

- przestępstwach ściganych z oskarżenia publicznego i przestępstwach skarbowych,

wykroczeniachoraz innych zdarzeniach pozostających w zainteresowaniu Policji na mocy
ustawy,

- miejscach i przedmiotach związanych ze zdarzeniami, osobami i podmiotami

gospodarczymi, o których mowa w pkt 1-6.

2. Policyjne systemy informatyczne.

Systemy informatyczne (zasoby informacyjne) posiadające znaczenie i mogące być
wykorzystywane w pracy Policji są rozmieszczone w wielu instytucjach. Część z nich została
stworzona i jest użytkowana bezpośrednio w Policji. W przypadku części pozostałych, na
podstawie odpowiednich przepisów prawa i odpowiednich umów, Policja ma dostęp do
zgromadzonych w nich danych, realizowany przez Biuro Łączności i Informatyki KGP i
PSTD

Do najczęściej wykorzystywanych systemów w Policji należą:

KSIP
Krajowy System Informacyjny Policji jest podstawowym systemem ewidencyjnym Policji, w
ramach, którego przechowywane są informacje gromadzone przez Policję w trakcie
wykonywania czynności ustawowych. System ten stanowi bezpośrednie i podstawowe
wsparcie informacyjne dla działań Policji.
System KSIP jest systemem centralnym opartym o bazę danych Oracle8i. Pozwala on na
przechowywanie i kojarzenie ze sobą różnych typów informacji, od najprostszych (liczby,
daty, teksty) do informacji multimedialnych (zdjęcie, dźwięk, obraz, video). Dostęp do
informacji przechowywanych w systemie KSIP, jest realizowany w oparciu o technologię
przeglądarki Webowej pracującej w sieci PSTD. Baza danych systemu KSIP jest
aktualizowana przez funkcjonariuszy z terenu całego kraju w sposób transakcyjny, z
wykorzystaniem technik i narzędzi internetowych. W ograniczonym zakresie można również
korzystać z systemu KSIP za pośrednictwem eksploatowanych w Policji terminali
znakowych.
System KSIP ma budowę modułową, jednak w większości nie są to zupełnie niezależne
moduły, gdyż system pozwala rejestrować związki między elementami różnych modułów, a
w niektórych sytuacjach związki takie są zakładane przez sam system.
Obecnie uruchomionymi modułami (obszarami tematycznymi) są:

OSOBA – obejmuje informacje o:

- osobach poszukiwanych,
- osobach zaginionych,
- osobach o nieustalonej tożsamości,
- niezidentyfikowanych zwłokach,
- osobach, które na mocy decyzji administracyjnych otrzymały zakaz

wstępu na imprezy masowe,

- rejestracjach procesowych i notowaniach kryminalnych,
- informacje graficzne o zdjęciach osób,

RZECZ – obejmuje informacje o:

- pojazdach pozostających w zainteresowaniu Policji,
- dokumentach pozostających w zainteresowaniu Policji,
- przedmiotach pozostających w zainteresowaniu Policji,

BROŃ – obejmuje informacje o:

- broni utraconej,
- wydanych pozwoleniach na posiadanie broni,
- broni utraconej,

BIULETYN – obejmuje informację o:

istotnych z punktu widzenia Policji wydarzeniach,

PRZESTĘPSTWO – obejmuje informację o:

zdarzeniach noszących znamiona przestępstwa,

POSTĘPOWANIE – obejmuje informację o:

prowadzonych w jednostkach postępowaniach przygotowawczych,

RUCH DROGOWY – obejmuje informację o kierowcach:

- objętych systemem punktowym w związku z popełnionymi w ruchu

drogowym wykroczeniami,

- w stosunku do których wydano wniosek o skierowanie na egzamin

sprawdzający kwalifikacje lub o cofnięcie uprawnień,

- którym cofnięto uprawnienia do kierowania pojazdami,

wobec których orzeczony został zakaz prowadzenia pojazdów,

OBSZAR NIEJAWNY dot. osób, który obejmuje:

informacje o rejestracjach operacyjnych.

Zasadniczym celem systemu KSIP ma być zapewnienie sprawnej obsługi informacyjnej
Policji, niezbędnej do prawidłowej realizacji jej zadań ustawowych. W szczególności ma to
dotyczyć wsparcia informacyjnego wszystkich jednostek organizacyjnych Policji, skrócenia
czasu obiegu i uzyskiwania informacji (jedna, centralna baza danych), wspomagania w
zakresie wykrywania sprawców przestępstw, a także ułatwienia w korzystaniu z danych
zgromadzonych w systemie. Konstrukcja bazy danych systemu KSIP umożliwia sukcesywną
rozbudowę (skalowalność) oraz integrację i wymianę informacji z innymi systemami,
funkcjonującymi zarówno w Policji (np. POSIGRAF, AFIS, ALERT, KADRA, KCIK), jak i
poza nią (działającymi w Polsce, np. PESEL, CKSiTA, REGON, ARIP, a także z systemami
innych państw, np. SIS – Schengen Information System).
W systemie KSIP oprócz informacji tekstowych, będą też gromadzone informacje graficzne, a
w szczególności zdjęcia osób, portrety pamięciowe oraz zdjęcia rzeczy (np. skradzione dzieła
sztuki). System ma również umożliwić przechowywanie próbek głosu i fragmentów filmów
(np. z wizji lokalnej).
Istotną zmianą jakościową systemu KSIP jest sposób dostępu i prezentacji informacji. Dostęp

do wszystkich danych i funkcji jest możliwy za pomocą przeglądarki WWW pracującej w
wydzielonej wewnętrznej sieci policyjnej (technologia taka sama jak w publicznym
Internecie). Użycie przeglądarki pozwala funkcjonariuszowi uzyskać informację tekstową i
powiązane z nią informacje graficzne w trybie bezpośredniego dostępu do bazy KSIP. KSIP
umożliwia jednokrotną rejestrację informacji bezpośrednio w systemie, w maksymalnie
uproszczony sposób, przy użyciu ekranów zbliżonych wyglądem do obowiązujących
wzorców dokumentów. Jedną z fundamentalnych cech użytkowych nowego systemu są
zaawansowane możliwości wyszukiwania danych według dowolnie skonstruowanych
kryteriów. Zapewniają to bogate w funkcjonalność formularze przeszukiwania bazy danych,
tworzone przy współudziale konsultantów Oracle Polska.
Ważną cechą systemu KSIP jest jego bezpieczeństwo, rozumiane jako kontrola dostępu do
wykonywania wybranych funkcji i danych systemu oraz do ściśle określonych informacji w
bazie danych. Dzięki zastosowaniu najnowocześniejszych rozwiązań informatycznych, w tym
bazy danych Oracle8i, system KSIP ma kilkustopniowe zabezpieczenia dostępu do
zgromadzonych danych: na poziomie sprzętowym, w jądrze bazy danych, a także
w aplikacjach. Jest to rozwiązanie unikatowe w Polsce, które zapewnia całkowite
bezpieczeństwo pracy. W przyszłości system KSIP będzie realizować wszystkie funkcje
informacyjne dostępne w systemie dotychczasowym, tj. rejestracje, sprawdzenia, typowania,
analizy statystyczne, informacje koordynacyjne i inne, wynikające z powiązań między
zdefiniowanymi obszarami. Ponadto system KSIP przejmie również funkcjonalność obecnie
autonomicznie eksploatowanych systemów, np. systemu ewidencji wypadków
i kolizji w ruchu drogowym, policyjnego systemu statystycznego o przestępczości Itp.

PSRO
Policyjny System Rejestracji Osób jest systemem rejestracji danych poufnych
o osobach przy wykorzystaniu mechanizmów poczty elektronicznej (podstawowym
narzędziem jest program PSRO – Rejestracja stanowiący zmodyfikowanego klienta
pocztowego systemu HP OpenMail). Program PSRO – Rejestracja pozwala na zdefiniowanie
całej treści rejestracji poprzez wypełnienie przez użytkownika odpowiedniego formularza. Po
wypełnieniu formularza program szyfruje i podpisuje przesyłkę zawierającą zgłoszenie
rejestracyjne, a następnie wysyła tak przygotowaną paczkę do centralnego systemu
obsługującego zgłoszenie. Program PSRO – Rejestracja wymaga poprawnie zainstalowanego
i skonfigurowanego do pracy urządzenia DELTA-3.

PSSO
Policyjny System Sprawdzeń Osób jest systemem służącym do zadawania, pobierania z baz
danych i przesyłania informacji niejawnych objętych klauzulą, a także przesyłania informacji
koordynacyjnych związanych z zapytaniem przy wykorzystaniu mechanizmów poczty
elektronicznej (podstawowym narzędziem jest interfejs użytkownika PKRFACE, stanowiący
zmodyfikowanego klienta pocztowego systemu HP OpenMail). PKRFACE pozwala na
zdefiniowanie zapytania poprzez wypełnienie przez użytkownika odpowiedniego formularza.
Zapytanie to przetwarzane jest następnie przez kolejne moduły systemu. System wysyła na
odpowiedni adres pocztowy informacje zwrotne
w postaci odpowiedzi na zapytanie oraz informacji koordynacyjnych (o ile takie wystąpią).
Odpowiedź trafia pod adres właściwy dla użytkownika zadającego pytanie (nie musi to być
adres, z którego wysyłał on zapytanie). Informacja koordynacyjna wysyłana jest pod adres
zależny od zadanego zapytania.

POSIGRAF
Policyjny System Informacji Graficznej system wspomagający działanie KSIP-u poprzez
dystrybucję danych graficznych (zdjęć i portretów pamięciowych) z załącznika do formularza
Pkr-2 Osoba B (zdjęcia sygnalityczne) oraz formularzy Pkr-18 (osoby zaginione), Pkr-19 (NN
osoby), Pkr-20 (NN zwłoki) i Pkr-24 (osoby poszukiwane); aktualnie w aplikacji klienckiej
(interfejsie użytkownika) POSIGRAF 3 oprócz możliwości wyszukiwania zdjęć osób, istnieje
możliwość dokonywania prostych typowań na podstawie cech rysopisowych i opisu znaków
szczególnych (efektem jest zbiór zdjęć osób spełniających podane kryteria),

AFIS
System Automatycznej Identyfikacji Daktyloskopijnej pełni funkcję centralnej kartoteki
daktyloskopijnej i jest zlokalizowany w Centralnym Laboratorium Kryminalistycznym KGP
oraz laboratoriach kryminalistycznych KWP. Jest to system gromadzący informację graficzną
w postaci obrazów odcisków linii papilarnych rąk osób oraz ich dane osobowe.
Oprogramowanie systemu pozwala na utrzymywanie i aktualizowanie bazy oraz jej
przeszukiwanie. Kryterium wyszukiwania stanowią odciski linii papilarnych. Efektem
wyszukiwania są numery AFIS osób o liniach papilarnych, odpowiadających wprowadzonym
jako wzorzec wyszukiwania. Jedną z informacji w systemie KSIP jest jej identyfikator AFIS.
Informacja ta w prosty sposób pozwala kojarzyć ze sobą dane z obu systemów.

SWD
Systemy Wspomagania Dowodzenia przeznaczone są do wsparcia dyspozytorów kierujących
patrolami Policji w zakresie podejmowania decyzji, co do wyboru patrolu, który ma
przeprowadzić daną czynność, w zakresie przyjmowania i rejestracji zgłoszeń, podjętych
czynności, jak też raportowania w opisanej dziedzinie. Niezależnie od tego,
w radiowozach Policji pracujących w ramach SWD zostały zainstalowane terminale mobilne
pozwalające na dokonywanie sprawdzeń w systemach informatycznych takich jak KSIP,
PESEL, WEP oraz innych systemów działających lokalnie. Żaden z obecnie działających
systemów SWD nie posiada API do KSIP, przez co sprawdzenia realizowane są w lokalnych
replikach KSIP utrzymywanych we wszystkich działających SWD, zaś rejestracji w KSIP
dokonuje się niezależnie od rejestracji w SWD z wykorzystaniem aplikacji KSIP.

KCIK
Krajowe Centrum Informacji Kryminalnych zostało uruchomione w dniu 1 stycznia 2003 r.
Zadaniem Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych jest zgromadzenie w jednym
miejscu informacji kryminalnych znajdujących się w zasobach podmiotów zajmujących się
zwalczaniem przestępczości, dzięki czemu zainteresowane podmioty będą mogły szybko
i sprawnie uzyskiwać informacje oraz w pełni koordynować swoje zainteresowania.
Wdrożenie systemu KCIK generalnie doprowadziło do uporządkowania wymiany informacji
pomiędzy ww. podmiotami, która do tej chwili odbywała się na zasadzie dwustronnych
porozumień. Natomiast pełna elektronizacja obiegu informacji w ramach KCIK stworzyła
możliwość wymiany informacji pomiędzy podmiotami uprawnionymi
w czasie rzeczywistym.
Baza danych jest w pełni skomputeryzowana. Wymiana informacji pomiędzy bazą KCIK

a podmiotami odbywa się wyłącznie w formie elektronicznej.

3.Pozapolicyjne systemy informatyczne (PESEL, CKSiTA, KRK).

PESEL
Powszechny Elektroniczny System Ewidencji Ludności – system Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji gromadzący dane o obywatelach RP na stałe zamieszkałych w
Polsce, cudzoziemcach z kartą stałego pobytu, cudzoziemcach prowadzących działalność
gospodarczą na terenie Polski, cudzoziemcach pobierających świadczenia finansowe w Polsce
(dane dystrybuowane centralnie poprzez PSTD)
W systemie PESEL wyróżnić można następujące systemy gromadzenia danych:
Centralny Bank Danych (CBD) – ogólnopolski,
Terenowy Bank Danych (TBD) albo Wojewódzka Ewidencja Ludności (WEL) –
wojewódzki,
Lokalny Bank Danych (LBD) – gminny lub miejski.
Centralny Bank Danych nadaje w skali kraju identyfikatory rekordów oraz spełnia rolę
koordynatora i transmitera odwołań do poszczególnych banków. W bankach TBD i CBD
powinny się znajdować identyczne, podstawowe dane identyfikacyjno–adresowe obywatela.
Dane szczegółowe znajdują się jedynie w banku TBD.
CBD składa się z rekordu podstawowego oraz kilku podsystemów tematycznych, do których
należą: SEP (System Ewidencji Paszportowej), SOP (System Odznaczeń Państwowych),
KARALNOŚĆ, ZASTAWY BANKOWE DLA SĄDÓW, REJESTR SPRZECIWÓW, z
których Policja wykorzystuje aktualnie jeden, tj. System Ewidencji Paszportowej.
Wszystkie podstawowe dane osobowe (bez danych zawartych w podsystemach
tematycznych) wprowadzane są w stacjach terenowych Departamentu Rejestrów
Państwowych, Łączności i Informatyki Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji na
podstawie informacji spływających głównie z wydziałów ewidencji ludności urzędów gmin
(miast), natomiast dane Systemu Ewidencji Paszportowej wprowadzane są w biurach
paszportów poszczególnych urzędów wojewódzkich.

System PESEL jest eksploatowany pod nadzorem Departamentu Rejestrów Państwowych,
Łączności i Informatyki MSWiA. Dostęp do centralnej bazy danych tego systemu mają
uprawnieni policjanci ze wszystkich jednostek Policji na terenie kraju. Korzystanie z systemu
odbywa się za pośrednictwem policyjnych terminali alfanumerycznych, włączonych do
Policyjnej Sieci Transmisji Danych jak również bezpośrednio z systemu KSIP. W trakcie
dokonywania rejestracji danych osobowych w systemie KSIP następuje automatyczna
weryfikacja danych bazie danych PESEL poprzez centralny serwer dostępowy do PESEL
zlokalizowany w Biurze Łączności i Informatyki KGP.

KSiTA
Kartoteka Skazanych i Tymczasowo Aresztowanych – system Centralnego Zarządu Służby
Więziennej Ministerstwa Sprawiedliwości, gromadzący informacje o osobach tymczasowo
aresztowanych przebywających w aresztach śledczych i zakładach karnych, skazanych
prawomocnym wyrokiem przebywających w zakładach karnych, odbywających kary aresztu
za wykroczenia, odbywających kary aresztu wojskowego oraz przerwach w karze

(przepustkach i urlopach) udzielanych osadzonym (dane dystrybuowane centralnie poprzez
PSTD),
Dotyczy ona osób pozbawionych wolności tzn.:

- skazanych,
- tymczasowo aresztowanych,
- ukaranych.

Kartoteka Skazanych i Tymczasowo Aresztowanych działa przy Centralnym Zarządzie
Służby Więziennej będącym w gestii Ministerstwa Sprawiedliwości.

KRK
Krajowy Rejestr Karny - utworzony na mocy Ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o Krajowym
Rejestrze Karnym, gromadzone są między innymi dane o osobach:
prawomocnie skazanych za przestępstwa lub przestępstwa skarbowe,
przeciwko którym prawomocnie warunkowo umorzono postępowanie karne w sprawach o
przestępstwa lub przestępstwa skarbowe,
przeciwko którym prawomocnie umorzono postępowanie karne w sprawach o przestępstwa
lub przestępstwa skarbowe na podstawie amnestii,
prawomocnie skazanych przez sądy państw obcych, wobec których kara lub środek karny
wykonywane są w Rzeczpospolitej Polskiej,
wobec których prawomocnie orzeczono środki zabezpieczające w sprawach o przestępstwa
lub przestępstwa skarbowe,
nieletnich, wobec których prawomocnie orzeczono środki wychowawcze, poprawcze lub
leczniczo-wychowawcze albo, którym wymierzono karę na podstawie art. 13 lub art. 94
ustawy z dnia 26 października 1982 r, o postępowaniu w sprawach nieletnich.
prawomocnie skazanych za wykroczenia na karę aresztu,
poszukiwanych listem gończym
tymczasowo aresztowanych,
nieletnich umieszczonych w schroniskach dla nieletnich.

Rejestr prowadzi podległa Ministrowi Sprawiedliwości jednostka budżetowa pod nazwą
“Biuro Informacyjne Krajowego Rejestru Karnego”.

Dokumenty, na podstawie których przetwarza się dane osobowe:
karta rejestracyjna,
zawiadomienie o zmianach ewidencyjnych.

Natomiast inf. z rejestru uzyskujemy po przesłaniu do KRK zapytania o udzielenie informacji
o osobie

4. Zasady dostępu do policyjnych systemów informacyjnych.
Art. 20b Ustawy o Policji, nakłada na Policję obowiązek ochrony informacji uzyskanych w
związku z realizacją swoich ustawowych zadań. Ustawa o ochronie informacji niejawnych
określiła wyraźnie, że: „systemy i sieci informatyczne, służące do wytwarzania,
przechowywania, przetwarzania lub przekazywania informacji niejawnych stanowiących
tajemnicę państwową, podlegają szczególnej ochronie przed nieuprawnionym ujawnieniem
tych informacji, a także przed możliwością przypadkowego lub świadomego narażenia ich
bezpieczeństwa.
Ustawa o ochronie informacji niejawnych wymusza na kierowniku jednostki organizacyjnej
(który zgodnie z art. 61 ustawy jest odpowiedzialny za eksploatację i bezpieczeństwo sieci
teleinformatycznej) wyznaczenie pracownika pionu ochrony do bieżącej kontroli zgodności
funkcjonowania sieci lub systemu teleinformatycznego ze szczególnymi wymaganiami
bezpieczeństwa. Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 25 lutego 1999 roku w
sprawie podstawowych wymagań bezpieczeństwa systemów i sieci teleinformatycznych w §
2.2. precyzuje dokładnie, że bezpieczeństwo teleinformatyczne zapewnia się poprzez:

- ochronę fizyczną,
- ochronę elektromagnetyczną,
- ochronę kryptograficzną,
- bezpieczeństwo transmisji,
- kontrolę dostępu do urządzeń systemu lub sieci teleinformatycznej.

Ochronę fizyczną zapewnia się przez (§5 rozporządzenia):
umieszczenie urządzeń (takich jak: serwery sieciowe, routery, serwery terminali) w strefach
bezpieczeństwa w zależności od:

- klauzuli tajności informacji niejawnych,
- ilości informacji niejawnych,
- zagrożeń w zakresie ujawnienia, utraty, modyfikacji przez osobę nieuprawnioną,
- instalację środków zabezpieczających pomieszczenia, w których znajdują się

urządzenia, w szczególności przed:

- nieuprawnionym dostępem,
- podglądem,
- podsłuchem.

Zabezpieczenie fizyczne w przypadku jednostek policyjnych stanowią np. służba ochronna
obiektów, odpowiednio wzmocnione drzwi oraz stosowanie atestowanych zamków
chroniących przed nieuprawnionym dostępem do stref bezpieczeństwa, kraty w oknach,
żaluzje i wiele innych.
Podstawowym jednak zabezpieczeniem fizycznym w PSTD (Policyjna Sieć Transmisji
Danych) jest stosowanie tzw. UKSP (Uniwersalne Komputerowe Stanowisko Pracy) oraz
terminali wyposażonych w czytnik OIC. Osobisty Identyfikator Cyfrowy powoduje, że w
momencie logowania się użytkownika w różnych aplikacjach zostaje on niejako
„rozpoznany” przez system (z „kluczykiem” jest powiązany identyfikator kadrowy
policjanta). Taki sposób logowania się w sieci jest ściśle powiązany z aplikacją QR-Init (w
przypadku komputerów UKSP) lub modułem POLICJA (w przypadku terminali znakowych).
Dodatkowo w eksploatowanych obecnie „nowych” systemach istnieje jeszcze jeden

mechanizm bezpieczeństwa w postaci konieczności potwierdzenia swojej tożsamości poprzez
podanie 4-ro cyfrowego kodu PIN (Personal Identity Number). Jest on generowany centralnie
do każdego uprawnionego kluczyka OIC i przesyłany do „rąk własnych” użytkownika
systemu. PIN kod nie powinien być znany nikomu innemu oprócz posiadacza kluczyka.
Ponadto, aby skorzystać z centralnych danych (w przyszłości zdecydowana większość
systemów eksploatowanych w Policji będzie miała taki charakter), unikalny nadany centralnie
numer stanowiska, z którego uzyskiwany jest dostęp, musi być „dopisany” do odpowiedniej
listy stanowisk uprawnionych.

Ochronę elektromagnetyczną zapewnia się (§7 rozporządzenia) „przez umieszczenie
urządzeń, połączeń i linii w strefach bezpieczeństwa gwarantujących spełnienie wymogów
zabezpieczenia elektromagnetycznego lub zastosowanie urządzeń, połączeń i linii o
obniżonym poziomie emisji lub ich ekranowanie i filtrowanie”. Ochronę elektromagnetyczną
będą więc zapewniały np. monitory ekranowe o obniżonej emisyjności (ang. Low Radiation),
stosowanie w pomieszczeniach tzw. klatek Faraday’a (ekranowanie pomieszczenia poprzez
umieszczenie pod warstwą tynku metalowej siatki oraz podobne zabezpieczenie wszystkich
otworów w pomieszczeniu np. drzwi) itp.

Ochronę kryptograficzną (§8 rozporządzenia) stosuje się przy przekazywaniu w formie
elektronicznej informacji niejawnych stanowiących tajemnicę państwową (np. na dyskietce)
poza strefy bezpieczeństwa. Polega ona na stosowaniu metod i środków zabezpieczających te
informacje poprzez ich szyfrowanie oraz stosowanie innych mechanizmów kryptograficznych
gwarantujących integralność i zabezpieczenie przed nieuprawnionym ujawnieniem tych
informacji. Również przemieszczanie urządzeń teleinformatycznych, w których pamięci są
informacje niejawne stanowiące tajemnicę państwową lub służbową oznaczone klauzulą
„poufne” (np. twarde dyski lub całe komputery) poza strefy bezpieczeństwa, wymaga
stosowania kryptograficznych metod i środków ochrony tych informacji lub innych środków
ochrony, gwarantujących ich zabezpieczenie przed nieuprawnionym ujawnieniem.

Bezpieczeństwo transmisji jest ściśle powiązane z ochroną kryptograficzną tzn. dane niejawne
muszą być zabezpieczone kryptograficznie przy stosowaniu ich transmisji poza strefy
bezpieczeństwa. Na bezpieczeństwo transmisji danych będzie też miało duży wpływ
stosowanie do ich przesyłu wydzielonych, odrębnych, dzierżawionych łączy telefonicznych a
nie łączy komutowanych. Niedopuszczalne jest korzystanie z publicznych, ogólnodostępnych
linii telefonicznych.

Kontrola dostępu do systemu lub sieci teleinformatycznej polega na fizycznym ograniczeniu
dostępu do stref bezpieczeństwa, w których znajdują się urządzenia sieciowe (np. serwery
sieciowe, routery, serwery terminali) oraz na odpowiednim przydzielaniu uprawnień do
dostępu do samej sieci oraz do poszczególnych aplikacji. Administrator sieci określa warunki
oraz sposób przydzielania kont i haseł użytkownikom sieci, a także zapewnia właściwe
wykorzystanie mechanizmów kontroli dostępu (§ 12 rozporządzenia).
Typowania w systemie KSIP.
Typowanie, to wskazanie na podstawie zgromadzonych w zbiorze informacji:

1) osób, które mogły dokonać danego przestępstwa,
2) przestępstw, które mogły być dokonane przez tych samych sprawców,

3) przedmiotów, związanych z przestępstwami,
4) identyfikacji osób o nieustalonej tożsamości i nieznanych zwłok.

Wynikiem typowania jest lista osób, zdarzeń lub przedmiotów spełniających zadane kryteria
wyboru.

Do wydania zlecenia typowania uprawniony jest policjant prowadzący sprawę lub

postępowanie.

Zlecenie zawiera:

1) nazwę i siedzibę komórki Policji zlecającej typowanie,
2)stopień, imię i nazwisko, numer identyfikacyjny oraz numer telefonu służbowego

policjanta zlecającego,

3) znak sprawy (liczba dziennika sprawy lub postępowania), którego dotyczy zlecenie,
4) dokładny opis treści zlecenia,
5) określenie kryteriów typowania na podstawie Katalogu,
6) określenie ram czasowych i zasięgu terytorialnego typowania.

Kryteria typowania mogą dotyczyć:

1) kategorii przestępstwa,
2) metod działania sprawcy,
3) cech przestępstwa - według określeń zawartych w Katalogu,
4) miejsca przestępstwa,
5) czasu zdarzenia,
6) charakterystycznych cech rysopisowych,
7) trwałych znaków szczególnych,
8) pseudonimów,
9) niepełnych danych osobowych,
10) adresów,
11) kontaktów,
12) innych istotnych danych charakteryzujących przestępcę lub zdarzenie.

Typowanie na zlecenie przeprowadza komórka Policji wskazana przez kierownika jednostki
Policji.
Prowadzący typowanie:

1. ocenia poprawność wyboru i zapisu kryteriów typowania oraz stopnia ich

uszczegółowienia pod kątem przydatności wyników typowania,

2. konsultuje z policjantem zlecającym niezbędne uściślenie kryteriów typowania,
3. przeprowadza typowanie niezwłocznie po otrzymaniu zlecenia lub jego uściśleniu, a

jego wyniki przekazuje policjantowi zlecającemu.

Policjant prowadzący sprawę lub postępowanie może przeprowadzić typowanie w drodze
bezpośredniego dostępu.

Zasady wykonywania sprawdzeń w systemie KSIP.

System KSIP pracuje w oparciu o jedną, centralną bazę danych. Innymi słowy, każdy

uprawniony użytkownik bezpośrednio odczytuje i wprowadza informacje do bazy
zlokalizowanej w Komendzie Głównej Policji.
Niezbędnym jest podział użytkowników na: sprawdzających, rejestrujących, oraz takich,
którzy dokonujących typowań, analiz i statystyk.
Dla sprawdzającego najważniejsza jest, aby aplikacja posiadała możliwość dokonywania
zapytań po najczęściej stosowanych kryteriach oraz, aby czas oczekiwania na odpowiedzi był
jak najkrótszy. Ze względu na to, iż liczba sprawdzających w systemie jest największa
aplikacja ta powinna „zużywać” jak najmniej zasobów. Wydaje się więc, że taką aplikacją jest
obecnie stosowana aplikacja KSIP-WWW zbudowana w technologii Java Serwer Pages
(JSP). W obecnym jej kształcie nie spełnia ona wszystkich wymogów, aby stać się główna
aplikacją do sprawdzeń, ale po pewnych modyfikacjach mogłaby nią zostać.
Dla rejestrującego ważnym jest, aby aplikacja posiadała jak najwięcej „inteligencji” tzn., aby
czuwała nad jakością danych, czyli nie pozwalała wprowadzać niekompletnych, błędnych,
sprzecznych, niezgodnych ze słownikami danych. Optymalnym narzędziem do tego typu
aplikacji jest technologia Oracle Forms. Posiada on jednak istotną „wadę” – wymaga
znacznych zasobów sprzętowych.
Trzecim rodzajem użytkowników są użytkownicy, którzy dokonują różnego rodzaju typowań,
analiz i statystyk. Zapytania tego rodzaju najczęściej muszą dokonać przeglądu wszystkich
rekordów. By kończyły się one w rozsądnym czasie i nie powodowały spowolnienia pracy na
wiele godzin innych użytkowników systemu należy zbudować hurtownie danych. Hurtownia
danych jest to baza zasilana danymi z systemu podstawowego specjalizowana do tego typu
zapytań.


System KSIP realizuje wszystkie funkcje informacyjne, tj. rejestracje, sprawdzenia,
typowania, analizy statystyczne, informacje koordynacyjne i nowe wynikające z powiązań
miedzy zdefiniowanymi obszarami.

SPRAWDZIAN POSTĘPÓW

JEDNOSTKA SZKOLNA – SZP 01.JM 03 JS 01
Nazwa jednostki szkolnej: Funkcjonowanie i wykorzystanie systemów
informatycznych w Policji
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie osób
o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok.
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant
Zakres pracy: Przygotowanie do wykorzystywania informacji
zgromadzonych w policyjnych i pozapolicyjnych systemach
informacyjnych niezbędnych podczas wykonywania zadań służbowych.
Stron: 2
Opracował: B. Borowska

JM03JS01SP01

Sprawdzian postępów:
Oceń na podstawie przeprowadzonych zajęć teoretycznych i ćwiczeń praktycznych czy znasz
przewidziane programem szkolenia systemy, ich zawartość merytoryczną oraz czy potrafisz
prawidłowo wskazać system w którym należy dokonać ustaleń, zaznaczając w odpowiednich
miejscach „X” jako odpowiedź : „Tak” lub „Nie”.
Znam podstawowe systemy policyjne i pozapolicyjne i potrafię wykorzystać informacje
w nich zawarte podczas wykonywania czynności służbowych.
TAK NIE

- Potrafię wymienić policyjne systemy informacyjne.

1

1

- Potrafię określić ich zawartość merytoryczną .

1

1

- Potrafię wymienić poza policyjne systemy informatyczne wykorzystywane w Policji

i ich zawartość merytoryczną

1

1

- Potrafię dokonać sprawdzenia pojazdu, dokumentu, rzeczy, broni czy są poszukiwane

w zainteresowaniu policji lub zabezpieczone

1

1

- Potrafię dokonać sprawdzenia osoby czy jest poszukiwana, notowana bądź w

zainteresowaniu Policji

1

1

- Potrafię dokonać sprawdzenia osoby poszukiwanej, nieznanej osoby, zaginionej osoby

i nieznanych zwłok

1

1

- Potrafię dokonać sprawdzenia broni i pozwolenie na broń

1

1

- Potrafię ustalić właściciela pojazdu

1

1

- Potrafię sprawdzić kierowcę i jego uprawnienia do prowadzenia pojazdów

1

1

- Potrafię wskazać uprawnienia Policji do gromadzenia danych

†

†

LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS 01
Nazwa jednostki szkolnej: Funkcjonowanie i wykorzystanie systemów
informatycznych w Policji
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie osób
o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok.
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant.
Zakres pracy: Przygotowanie do wykorzystywania informacji
zgromadzonych w policyjnych i pozapolicyjnych systemach
informacyjnych niezbędnych podczas wykonywania zadań służbowych.
Stron: 1
Opracowała: B. Borowska.

JM03JS01LU01

Literatura uzupełniająca:
1. Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji, (Dz.U. nr 30 poz. 179 z póź. zm).
2. Zarządzenie nr 6 z dnia 16 maja 2002 roku Komendanta Głównego Policji w sprawie

uzyskiwania, przetwarzania i wykorzystywania przez Policję informacji oraz sposobu
zakładania i prowadzenia zbiorów tych informacji.

3. Zarządzenie nr 64 z dnia 17 marca 2003 roku Komendanta Głównego Policji zmieniające

zarządzenie w sprawie uzyskiwania, przetwarzania i wykorzystywania przez Policję informacji
oraz sposobu zakładania i prowadzenia zbiorów tych informacji.

4. Ustawa z dnia 6 lipca 2001 roku o gromadzeniu, przetwarzaniu i przekazywaniu informacji

kryminalnych (Dz.U. nr 110, poz. 1189).

5. Ustawa z dnia 17 czerwca 2004 roku o zmianie ustawy o gromadzeniu, przetwarzaniu i

przekazywaniu informacji kryminalnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 179 poz.
1842)

6. Decyzja nr 476 Komendanta Głównego Policji z dnia 7 października 2004 roku w sprawie

przekazywania informacji kryminalnych do Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych
oraz szczegółowych zasad uzyskiwania przez policjantów i pracowników Policji informacji
kryminalnych z Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych.

7. Ustawa z dnia 8 stycznia 1999 roku o ochronie informacji niejawnych (Dz.U.nr 11, poz. 95)
8. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 roku o ochronie danych osobowych (Dz.U. nr 101 poz. 926

z 2002 roku).

9. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 roku

w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego.

PRZEWODNIK DLA SŁUCHACZA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS.02
Nazwa jednostki szkolnej: Poszukiwanie osób ukrywających się przed
organami ścigania lub wymiaru sprawiedliwości
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie
osób o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP.01.JM.03
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant
Zakres pracy: Przygotowanie do działań poszukiwawczych na
poziomie podstawowym.
Strona: 2
Opacował: K. Biernacki, T. Wewiór

JM03JS02PS01

Wskazówki dla ucznia:
1.

Wymagania wejściowe.

Przed przystąpieniem do tej jednostki szkolnej powinieneś posiadać podstawowe umiejętności
z zakresu:
−

legitymowania i zatrzymywania osób,

−

nawiązywania drogą radiową łączności,

−

przekazywania informacji dyżurnemu jednostki,

−

sprawdzania w ewidencji policyjnej

2. Cele szkolenia.
Po zakończeniu jednostki szkolnej będziesz potrafił:
-

zinterpretować podstawowe pojęcia z zakresu poszukiwań oraz cele poszukiwań,

-

rozróżnić tryby prowadzenia poszukiwań,

-

ustalić tożsamość osoby i potwierdzać aktualność poszukiwania u dyżurnego jednostki

nawiązując łączność radiową,

-

wskazać sposoby potwierdzania aktualności posiadanego rysopisu,

-

opisać taktyczne aspekty sprawdzania, czy poszukiwany przebywa w miejscu stałego

zameldowania lub w innym możliwym miejscu pobytu,

-

zatrzymać osobę i doprowadzać do jednostki policji, przestrzegając zasad etyki

zawodowej i praw człowieka,

-

przeprowadzić rozmowę z osobą zatrzymaną dążąc do uzyskania informacji

interesujące policję, a w szczególności miejsc ukrywania się,

-

sporządzić protokół zatrzymania osoby i notatkę urzędową z podjętych czynności oraz

notatkę służbową z rozmowy z zatrzymanym.
3. Metody nauczania i uczenia się.

W początkowej fazie zajęcia planowane są w formie

wykładu oraz pogadanki. Następnie

zapoznasz się z dokumentami, stanowiącymi podstawę prowadzenia poszukiwań. W
zasadniczej części zajęć przewidywane są inscenizacje, w czasie których wspólnie
z innymi uczestnikami będziesz ćwiczył umiejętność postępowania z ujawnioną osobą
poszukiwaną w różnych sytuacjach i rolach. Ćwiczenia te poprzedzone będą pokazem
przeprowadzenia tej czynności przez nauczyciela. Po omówieniu inscenizacji, w trakcie

którego otrzymasz informacje zwrotne ze strony nauczyciela oraz grupy – udokumentujesz
przeprowadzoną czynność w notatniku służbowym oraz sporządzisz notatkę urzędową oraz
protokół zatrzymania osoby. W każdym momencie zajęć możesz zadawać prowadzącemu
pytania, jeśli będziesz odczuwał taką potrzebę.

4. Sposoby oceniania.

− Na bieżąco sprawdzany będzie poziom opanowania wiedzy i umiejętności.

− Sporządzone przez Ciebie dokumenty: protokół zawiadomienia o zaginięciu osoby,

notatki służbowe z wykonanych czynności, podlegają zaliczeniu w skali ocen - zaliczono
lub nie zaliczono.

− Każda negatywna ocena uzyskana w trakcie jednostki szkolnej musi być poprawiona na

ocenę pozytywną.

− Zaliczenie dokumentacji jest jednym z elementów warunkujących przystąpienie do

zaliczenia części szkolenia – tzn. oceny okresowej (zaliczenie będzie wspólne dla
jednostek szkoleniowych od JS02 do JS05).

Obszary podlegające ocenie podczas inscenizacji:

- chronologia podejmowanych czynności,
- zasadność i zgodność czynności z przepisami oraz sposób ich wykonania,
- przestrzeganie zasad bezpieczeństwa,
- respektowanie praw człowieka i zasad etyki zawodowej,
- nabyte wcześniej umiejętności określone w wymaganiach wejściowych do

jednostki szkolnej.

Obszary podlegające ocenie podczas sporządzania dokumentacji:

- merytoryczna zawartość dokumentu,
- estetyka i przejrzystość,
- poprawność językowa,
- poprawność pod względem formalnym.

Ocena ma charakter kształcący, a w jej ramach uzyskasz informacje zwrotne ze strony
nauczyciela oraz grupy dotyczące prawidłowości wykonania zadania, jak również Twoich
mocnych i słabych stron w tym zakresie.
Poprawne sporządzenie wymaganej dokumentacji jest warunkiem przystąpienia do zaliczenia
jednostki szkolnej.
Zaliczenie odbędzie się po części szkolenia, składającej się z jednostek szkoleniowych od
2 do 5.

MATERIAŁY DLA SŁUCHACZA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS. 02

Nazwa jednostki szkolnej: Poszukiwanie osób ukrywających się przed organami ścigania

lub wymiaru sprawiedliwości.

Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób ukrywających się przed

organami ścigania lub wymiaru sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy, a także

identyfikowanie osób o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP 01.JM 03.

Nawa zawodu/stanowiska pracy: policjant/ aplikant

Stron: 3

Opracowali: Wojciech Thiel, Roman Sławiński

1. Pojęcia z zakresu poszukiwania osób( zakład prawnej izolacji, osoba ukrywająca się,

poszukiwany, organ poszukujący, jednostka poszukująca, cel poszukiwań)

Poszukiwanie osób to forma pracy operacyjnej, stanowiąca zespół czynności

operacyjno-rozpoznawczych, dochodzeniowo-śledczych i administracyjno-porządkowych,

którego celem jest zatrzymywanie albo ustalenie miejsca pobytu osób objętych

zainteresowaniem procesowym lub operacyjnym uprawnionych organów i uchylających się

przed wykonaniem decyzji, wydanych wobec nich przez organa ścigania lub wymiaru

sprawiedliwości, a także realizacja dyspozycji związanych z tymi decyzjami.

Pojęcia z zakresu poszukiwania osób patrz- zarządzenie nr 19-Z Komendanta Głównego

Policji z dnia 8 listopada 2002r. (w sprawie prowadzenia przez Policję poszukiwania osób

ukrywających się przed organami ścigania lub wymiaru sprawiedliwości)- Dział I. Podstawy i

rejestracja poszukiwania osoby §1

2. Istota oraz cele poszukiwania osób

Poszukiwania osób stanowią w myśl zarządzenia nr 16-pf/2002 Komendanta Głównego

Policji jest formą pracy operacyjnej. Jest to jednak specyficzna forma pracy operacyjnej

podejmowana na podstawie m.in. oficjalnych dokumentów uprawnionych organów

państwowych kierowanych do Policji. Celem tej formy pracy są ściśle określone i

realizowane poza metodami operacyjnymi- także za pomocą działań administracyjno-

porządkowych i dochodzeniowo śledczych. Celem tych czynności jest ustalenie miejsca

pobytu osób i wykonanie innych dyspozycji organów wydających podstawy do wszczęcia

poszukiwań.

3-4. Rodzaje powodów wszczęcia poszukiwania i dokumenty stanowiące

podstawę prawną poszukiwania osób.

Wyróżnia się dwa rodzaje powodów wszczęcia poszukiwania osoby:

1). Procesowy

2). Operacyjny

Ad 1). Dokumentami stanowiącymi podstawę prawną wszczęcia poszukiwania osoby z

powodów procesowych są w szczególności:

™ list gończy;

™ nakaz doprowadzenia, przyjęcia lub osadzenia w zakładzie prawnej izolacji;

™ zarządzenie lub inna decyzja sądu, prokuratora, komornik działającego w trybie art. 1086

Kodeksu postępowania cywilnego albo innego uprawnionego organu, w tym także:

- zarządzenie ustalenia przez Policję miejsca pobytu oskarżonego lub sprawcy

wykroczenia,

- zarządzenie przymusowego doprowadzenia przez Policję obwinionego lub świadka w

sprawie o wykroczenie,

- postanowienie o zastosowaniu wobec cudzoziemca aresztu w celu wydalenia;

™ wniosek Policji, prokuratora lub sądu państwa obcego, zweryfikowany przez właściwy

organ Rzeczypospolitej Polskiej.

Nie stanowi podstawy prawnej wszczęcia poszukiwania z powodów procesowych:

™ polecenie ustalenia miejsca pobytu świadka;

™ zarządzenie o nałożeniu kary porządkowej w postaci przymusowego doprowadzenia;

™ inna decyzja, polecająca Policji wykonanie jednorazowej czynności o charakterze

porządkowym;

Dokumenty stanowiące podstawę prawną wszczęcia poszukiwania osoby z powodów

procesowych powinny zawierać:

1. nazwę organu poszukującego;

2. dane osobowe poszukiwanego:

a) nazwisko i imiona,

b) imiona rodziców i nazwisko rodowe matki,

c) datę i miejsce urodzenia,

d) płeć,

e) identyfikator PESEL, a w przypadku cudzoziemca – obywatelstwo,

f) miejsce stałego zameldowania lub pobytu;

3. możliwie dokładne dane identyfikacyjne poszukiwanego, a zwłaszcza cechy jego wyglądy

zewnętrznego i znaki szczególne;

4. informację o treści zarzutu, orzeczonej karze lub charakterze podejrzeń;

5. określenie celu poszukiwań, dyspozycje wykonawcze oraz załączniki umożliwiające

wykonanie tych dyspozycji.

Jeżeli dokumenty stanowiące procesowe podstawy wszczęcia poszukiwań nie zawierają

niezbędnych danych lub dane te są błędne albo brakuj niezbędnych załączników – jednostka

poszukująca zwraca się do organu poszukującego o ich niezwłoczne uzupełnienie (do czasu

uzupełnienia – zatrzymanie poszukiwanego może być wstrzymane)

Oczywiście oczekiwanie na uzupełnienie nie zwalnia jednostki poszukującej z obowiązku

podjęcia czynności poszukiwawczych w niezbędnym zakresie.

Dokumenty stanowiące podstawę prawną wszczęcia poszukiwania osób z powodów

operacyjnych, patrz § 2 pkt. 6 Zarządzenia nr 19-Z

5-6. Poszukiwania osoby w trybie nadzwyczajnym i w trybie zwyczajnym

Wyróżniamy dwa typy prowadzenia poszukiwań:

Poszukiwania w trybie zwyczajnym i nadzwyczajnym. (zasady prowadzenia poszukiwan

patrz Dział II od § 5 do §13 Zarządzenia 19 – Z)

7. Postępowanie Policjanta w sytuacji ujawnienia osoby poszukiwanej

• Osiągnięcie celu poszukiwania.

Po zatrzymaniu i nie budzącej wątpliwości identyfikacji osoby poszukiwanej

należy

przeprowadzić z tą osobą rozmowę dotyczącą miejsca i okoliczności ukrywania się oraz

źródeł utrzymywania się w tym czasie, a następnie wykonać inne dyspozycje określone w

dokumencie stanowiącym podstawę prawną poszukiwania.

Za wykonanie czynności, odpowiada kierownik komórki organizacyjnej służby

kryminalnej, a w jednostkach Policji bez wyodrębnionej takiej komórki – kierownik lub

dyżurny jednostki.

Jednostka Policji, która zatrzymała cudzoziemca poszukiwanego na terytorium RP na

wniosek strony zagranicznej, ma obowiązek niezwłocznie zawiadomić komórkę

organizacyjną KGP właściwą ds. kontaktów z Międzynarodową Organizacją Policji

Kryminalnych – INTERPOL i placówkę dyplomatyczną reprezentującą w RP interesy

zatrzymanego. Powiadomienie placówki dyplomatycznej może nastąpić za pośrednictwem

oficera dyżurnego komendy wojewódzkiej Policj.

Ustalenie miejsca pobytu poszukiwanego oznacza:

- bezpośrednie do niego dotarcie, poinformowanie o celu poszukiwania oraz uzyskanie

aktualnego adresu zamieszkania lub adresu do celów korespondencyjnych, bądź

miejsca pracy;

- stwierdzenie, że poszukiwany przebywa w zakładzie prawnej izolacji, lecznictwa

zamkniętego, pomocy społecznej lub pełni służbę wojskową albo potwierdzono jego

pobyt za granicą.

W wypadku ustalenia, że osoba, której tożsamość jest sprawdzana przez Policję, jest

poszukiwana w celu zatrzymania lub w celu ustalenia miejsca pobytu, jednostka Policji

sprawdzająca tożsamość ma obowiązek potwierdzić aktualność poszukiwania oraz

wykonać

dyspozycje zawarte w dokumencie stanowiącym podstawę prawną poszukiwania.

SPRAWDZIAN POSTĘPÓW

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS 02
Nazwa jednostki szkolnej: Poszukiwanie osób ukrywających się przed
organami ścigania lub wymiaru sprawiedliwości.
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie osób
o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP.01.JM.03
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant.
Zakres pracy: Przygotowanie do działań poszukiwawczych na poziomie
podstawowym.
Stron: 1
Opracował: K. Biernacki, T. Wewiór

JM03JS02SP01

Sprawdzian postępów:

Oceń, na podstawie zrealizowanych zajęć czy potrafisz, wykonać czynności w związku
z ujawnieniem osoby poszukiwanej, zaznaczając w odpowiednich miejscach „X” jako odpowiedź
„Tak” lub „Nie”.

1. Czy potrafisz rozróżnić organ poszukujący od jednostki poszukującej? TAK NIE

2. Czy potrafisz zinterpretować cele poszukiwań? TAK NIE

3. Czy potrafisz sprawdzić czy osoba jest poszukiwana? TAK NIE

4. Czy potrafisz opisać taktyczne aspekty sprawdzania miejsc,
w których może ukrywać się poszukiwany? TAK NIE

5. Czy wiesz jakie ustalenia powinieneś poczynić
prowadząc rozmowę z osobą poszukiwaną? TAK NIE

6. Czy potrafisz udokumentować wykonane czynności
w związku z ujawnieniem osoby poszukiwanej? TAK NIE

LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS 02
Nazwa jednostki szkolnej: Poszukiwanie osób ukrywających się przed
organami ścigania lub wymiaru sprawiedliwości
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie osób
o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP.01.JM.03
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant.
Zakres pracy: Przygotowanie do działań poszukiwawczych na poziomie
podstawowym.
Stron: 1
Opracował: K. Biernacki, T. Wewiór.

JM03JS02LU01

Literatura uzupełniająca:

1. Zarządzenie nr 19-z Komendanta Głównego Policji z dnia 08.11.2002 r. w sprawie

prowadzenia przez Policję poszukiwania osób ukrywających się przed organami ścigania lub
wymiaru sprawiedliwości.

2. Zarządzenie nr 6 z dnia 16 maja 2002 roku Komendanta Głównego Policji w sprawie

uzyskiwania, przetwarzania i wykorzystywania przez Policję informacji oraz sposobu
zakładania i prowadzenia zbiorów tych informacji.

3. Zarządzenie Nr 1013 Komendanta Głównego Policji z dnia 23 września 2004 r, zmieniające

zarządzenie w sprawie prowadzenia przez Policję poszukiwania osób ukrywających się przed
organami ścigania lub wymiaru sprawiedliwości.

4. Zarządzenie Nr 64 Komendanta Głównego Policji z dnia 17 marca 2003 r., zmieniające

zarządzenie w sprawie uzyskiwania, przetwarzania i wykorzystywania przez Policję informacji
oraz sposobów zakładania i prowadzenia zbiorów tych informacji, Dz. Urz. KGP Nr 9, poz. 47.

Jednostka Szkolna nr 03

Postępowanie w przypadku zaginięcia osoby

PRZEWODNIK DLA SŁUCHACZA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS 03
Nazwa jednostki szkolnej: Postępowanie w przypadku zaginięcia osoby.
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy, a także identyfikowanie osób
o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok.- – SZP.01.JM03.
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant.
Zakres pracy: Przygotowanie do działań poszukiwawczych na poziomie
podstawowym.
Stron: 2
Opracował: K. Biernacki, T. Wewiór.

JM03JS03PS01

Wskazówki dla słuchacza:
1.

Wymagania wejściowe.

Przed przystąpieniem do tej jednostki szkolnej powinieneś posiadać podstawowe umiejętności z
zakresu:
− legitymowania osób,

− nawiązywania drogą radiową łączności,
− przekazywania informacji dyżurnemu jednostki,

− sprawdzania w ewidencji policyjnej
2.

Cele szkolenia.

Po zakończeniu jednostki szkolnej będziesz potrafił:

− rozróżnić i stosować podstawowe pojęcia z zakresu poszukiwań osób zaginionych,

− przyjąć informacje od osoby uprawnionej o zaginięciu osoby, ustalając w szczególności czy

zaginięcie nie nastąpiło w okolicznościach uzasadniających podejrzenie popełnienia
przestępstwa,

− sporządzić notatkę służbową z wykonanych czynności ,

− sporządzić rysopis osoby

− sporządzić według wzoru „zawiadomienie o zaginięciu osoby”, określając kategorię osoby

zaginionej,

− sprawdzić osobę zaginioną w ewidencji policyjnej,

− poinformować osobę zawiadamiającą o najbliższym punkcie lub siedzibie organizacji,

udzielającej pomocy prawnej lub psychologicznej rodzinom osób zaginionych,

− zarejestrować telefonogramem informację oraz osobę zaginioną w ewidencji policyjnej,
− wydać sporządzone według wzoru potwierdzenie przyjęcia zawiadomienia o zaginięciu osoby,

− określić katalog niezbędnych czynności w związku z uzyskaniem informacji o zaginięciu osoby,

− ustalić i potwierdzać tożsamość osoby uznanej za zaginioną,
− określić sytuacje, w których przyjmuje się na piśmie oświadczenie od osoby ujawnionej uznanej

za zaginioną (jeżeli osoba ta jest pełnoletnia i nie ubezwłasnowolniona i nie wyraża zgody na
ujawnienie osobie uprawnionej swojego aktualnego miejsca pobytu),

− udokumentować w notatce służbowej odmowę sporządzenia oświadczenia na piśmie przez

osobę zaginioną,

− pouczyć osobę zaginioną o sposobie zakończenia sprawy.

3.

Metody nauczania i uczenia się.

W początkowej części prowadzący zajęcia przekaże Ci niezbędne wiadomości z zakresu
poszukiwania osób zaginionych. Następnie w ramach ćwiczeń praktycznych sporządzisz opis
wyglądu zewnętrznego osoby. W dalszej kolejności zajęć weźmiesz udział w symulacjach
zainscenizowanych zdarzeń związanych z przyjęciem informacji o zaginięciu osoby oraz
ujawnieniem osoby zaginionej .Podjęte czynności udokumentujesz.

Sposoby oceniania

- Na bieżąco sprawdzany będzie poziom opanowania wiedzy i umiejętności.
- Sporządzone przez Ciebie dokumenty: protokół zatrzymania osoby, notatka urzędowa z

wykonanych czynności, podlega zaliczeniu w skali ocen - zaliczono lub nie zaliczono..

- Każda negatywna ocena uzyskana w trakcie jednostki szkolnej musi być poprawiona na ocenę

pozytywną.

- Zaliczenie dokumentacji jest jednym z elementów warunkujących przystąpienie do zaliczenia

części szkolenia – tzn. oceny okresowej (zaliczenie będzie wspólne dla jednostek szkoleniowych
od JS02 do JS05).

Obszary podlegające ocenie przy zadaniu praktycznym:

- Praworządność działania (postawa zawodowa, znajomość i stosowanie procedur).
- Chronologia podejmowanych czynności,
- Stosowanie właściwej taktyki i technik działania, w szczególności przestrzeganie zasad

bezpieczeństwa.

- Umiejętność komunikowania się.
- Właściwe wykorzystanie elementów wyposażenia służbowego.

Obszary podlegające ocenie przy sporządzaniu dokumentacji:

- Merytoryczna zawartość dokumentu.
- Kompletność dokumentu pod względem formalnym.
- Estetyka i przejrzystość dokumentu.
- Poprawność językowa.

MATERIAŁY DLA SŁUCHACZA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS. 03

Nazwa jednostki szkolnej: Postępowanie w przypadku zaginięcia osoby.

Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób ukrywających się przed

organami ścigania lub organami wymiaru sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy,

a także identyfikowanie osób o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP

01.JM 03.

Nawa zawodu/stanowiska pracy: policjant/ aplikant

Zakres pracy: Przygotowanie do działań poszukiwawczych na poziomie podstawowym.

Stron: 13

Opracowali: Wojciech Thiel, Roman Sławiński

1. Podstawowe pojęcia zakresu prowadzenia poszukiwań osób zaginionych

Policja podejmuje poszukiwanie osoby zaginionej, po otrzymaniu informacji o

zaginięciu osoby, zawiadomienie przyjmuje się od osoby uprawnionej w każdym przypadku

otrzymania takiej informacji.

Przedstawiony termin „zaginiecie osoby” to – zaistnienie zdarzenia o charakterze

nagłym, uniemożliwiającego ustalenie miejsca pobytu osoby fizycznej i zapewnienie ochrony

jej życia, zdrowia lub wolności, wymagającej jej odnalezienia albo udzielenia pomocy.

Natomiast „miejsce zaginięcia” – to miejsce w którym osoba zaginiona przebywała po

raz ostatni przed zaginięciem, co potwierdzają wiarygodne informacje.

Przedstawiony termin „osoba uprawniona” – osoba, która zawiadomiła Policję o

zaginięciu osoby, to jest:

• członek rodziny osoby zaginionej,
• kierownik instytucji, w którym osoba zaginiona lub N/N osoba przebywała w celu

leczenia albo sprawowania nad nią opieki,

• inna osoba, która w złożonym zawiadomieniu uzasadnia podejrzenie popełnienia

przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności osoby zaginionej, albo wskazuje

jednoznaczne okoliczności zaginięcia osoby,

• przedstawiciele właściwego urzędu konsularnego, jeżeli osobą zaginioną jest

cudzoziemiec.

Zawiadomienie jest zobowiązany przyjąć dyżurny jednostki Policji do której zgłosiła się

osoba uprawniona lub wyznaczony przez niego policjant tej jednostki.

Uwaga!

Każdy pełniący służbę policjant do którego zgłosi się osoba uprawniona jest zobowiązany:

• przyjąć od osoby uprawnionej informację o zaginięciu osoby,
• niezwłocznie zawiadomić o tym dyżurnego najbliższej jednostki Policji oraz podjąć

określone przez niego czynności w niezbędnym zakresie,

• sporządzić notatkę służbową z wykonanych czynności i przekazać ją dyżurnemu

jednostki Policji.

Wyróżniamy dwie kategorie osoby zaginionej:

¾ Osoba zaginiona kategorii I – jest to osoba, która opuściła nagle ostatnie miejsce

swojego pobytu w okolicznościach uzasadniających podejrzenie popełnienia na jej

szkodę przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności, albo uzasadniających

podejrzenie zagrożenia dla jej życia, zdrowia lub wolności, a w szczególności:

a) wskazujących na realna możliwość popełnienia przez nią samobójstwa,

b) jeśli jest to osoba małoletnia do lat 15 i jej zaginięcie zgłoszono po raz pierwszy,

c) jeśli jest to osoba, która z powodu wieku choroby, upośledzenia umysłowego lub

innego zakłócenia czynności psychicznych nie może kierować swoim

postępowaniem albo wymaga opieki lub pomocy innych osób.

¾ Osoba zaginiona kategorii II – jest to osoba, która opuściła ostatnie miejsce swojego

pobytu w okolicznościach nieuzasadniających niezwłocznej potrzeby zapewnienia

ochrony jej życia, zdrowia lub wolności, albo udzielenia pomocy a

w szczególności gdy:

a) nie istnieją przesłanki wymienione przy zaginionym kategorii I,

b) osoba zaginiona okazywała wcześniej niezadowolenie z własnej sytuacji życiowej

lub zamiar jej zmiany alby zabrała ze sobą rzeczy osobiste,

c) osoba zaginiona opuściła ostatnie miejsce swojego pobytu z własnej woli,

a w przypadku osoby małoletniej jej zaginięcie nie jest samowolnym oddaleniem się

z domu rodzinnego, ze schroniska dla nieletnich, zakładu poprawczego, placówek

interwencyjnych, domu dziecka, ośrodka szkolno-wychowawczego lub innej tego

rodzaju placówki, w której przebywa ona na mocy orzeczenia sądu –

w szczególności, jeżeli fakt takich ucieczek zgłaszany był wcześniej Policji.

2. Właściwość miejscowa jednostki Policji do prowadzenia poszukiwań
osoby zaginionej

Właściwą jednostką policji do prowadzenia poszukiwań osoby zaginionej jest jednostka na

terenie której osoba zaginęła.

Miejsce zaginięcia – miejsce w którym osoba zaginiona przebywała po raz ostatni przed

zaginięciem, co potwierdzają wiarygodne informacje.

3. Czynności podejmowane niezwłocznie w przypadku przyjęcia
zawiadomienia o zaginięciu osoby.

Jeżeli z treści przyjętego zawiadomienia wynika, że istnieje realna możliwość szybkiego

odnalezienia osoby zaginionej a zwłaszcza małoletniej lub wymagającej opieki albo gdy

zachodzi obawa bezpośredniego zagrożenia życia, zdrowia lub wolności tej osoby –

wykorzystując wszystkie dostępne siły i środki – dyżurny jednostki Policji zarządza i

nadzoruje w niezbędnym zakresie przebieg czynności poszukiwawczych zmierzających do

odnalezienia osoby.

A w szczególności:

• zorganizować i przeprowadzić penetrację terenu ostatniego miejsca pobytu osoby

zaginionej, wykorzystując w miarę potrzeb i możliwości siły i środki jednostek Policji,

w tym środki techniczne, psy policyjne a także podmioty pozapolicyjne, w trakcie

penetracji poszczególnych elementów zabudowań czy pomieszczeń należy dążyć do

ujawnienia miejsc, w których osoba zaginiona mogła się ukryć, nie może się z nich

wydostać lub gdzie mogą znajdować się jej zwłoki,

• szczegółowo rozpytać osoby, które jako ostatnie miały kontakt z osobą zaginioną,
• dokonać sprawdzenia szpitali, pogotowia ratunkowego lub opiekuńczego, izb bądź

domów dziecka, noclegów, izb wytrzeźwień, zakładów prawnej izolacji albo opieki

społecznej w rejonie miejsca zaginięcia lub miejsca pobytu,

• dokonać lustracji ostatniego miejsca pobytu osoby zaginionej celem ujawnienia,

zabezpieczenia i utrwalenia śladów i dowodów mogących ukierunkować czynności

poszukiwawcze, służące celom identyfikacyjnym w tym śladów linii papilarnych,

materiału biologicznego i próbek pisma ręcznego z czynności tej należy sporządzić

notatkę urzędową,

• dokonać sprawdzenia, czy w rejonie miejsca zaginięcia osoby odnaleziono N/N osoby

lub N/N zwłoki, odpowiadające rysopisowi zaginionej osoby,

• uzyskać fotografię osoby zaginionej i zarejestrować w ewidencji policyjnej (obszar

POSIGRAF W KSIP),

• dokonać rejestracji w ewidencji policyjnej przedmiotów i dokumentów, które osoba

zaginiona miała przy sobie lub nimi dysponowała,

• spowodować publikację o poszukiwaniu osoby zaginionej w środkach masowego

przekazu,

• zlecić laboratorium kryminalistycznemu właściwej miejscowo Komendy

Wojewódzkiej Policji oznaczenie kodu genetycznego materiału biologicznego

pochodzącego od osoby zaginionej, celem porównania ze zbiorem danych

genetycznych.

Ponadto powinno się także uwzględnić celować podjęcia następujących czynności:

• udziału w czynnościach poszukiwawczych, zarządzonych przez dyżurnego jednostki

Policji,

• udziału w czynnościach dochodzeniowo-śledczych prowadzonych w trybie

określonym w art. 308 kpk. w związku zaginięciem osoby,

• sprawdzenie informacji podanych przez osobę uprawnioną w złozonym przez nią

zawiadomieniu o zaginięciu,

• uzyskania wykazu połączeń telefonicznych osoby zaginionej i dokonania ich

weryfikacji pod katem przydatności do działań poszukiwawczych,

• ustalenie prawnej i faktycznej sytuacji rodzinnej małoletniej osoby zaginionej lub

ubezwłasnowolnionej,

• dokonania przeglądu akt spraw prowadzonych wobec lub z udziałem osoby

zaginionej, w celu ustalenia świadków, miejsc i innych czynności wyczerpujących

kierunek prowadzonego poszukiwania,

• dokonania penetracji lub lustracji innych niż ostatnie miejsc pobytu osoby zaginionej,

w celu ustalenia świadków lub innych faktów lub dowodów umożliwiających

odnalezienie osoby zaginionej,

• podjecie czynności operacyjno-rozpoznawczych w środowisku osoby zaginionej.

Czynności poszukiwawcze w sprawach zaginięcia małoletnich należy dokonywać z

udziałem komórki organizacyjnej do spraw nieletnich jednostki Policji prowadzącej

poszukiwanie.

4. Sytuacje gdy następuje zakończenie poszukiwania.

Zakończenie poszukiwania i usunięcie danych o osobie zaginionej z ewidencji policyjnej

następuje gdy:

• odnaleziono osobę zaginioną lub jej zwłoki – przez odnalezienie osoby należy

rozumieć nawiązanie z nią bezpośredniego kontaktu przez policjanta,

• ustalono miejsce pobytu osoby zaginionej,
• osoba zaginiona powróciła do miejsca pobytu,
• nastąpiło sądowe stwierdzenie zgonu lub sądowe uznanie osoby za zmarłą,
• od dnia zakończenia czynności poszukiwawczych upłynęło 15 lat,
•

odnaleziona, pełnoletnia i nieubezwłasnowolniona osoba zaginiona nie

wyraża zgody na ujawnienie osoby uprawnionej swojego aktualnego miejsca pobytu,

składając pisemne oświadczenie, odmowę sporządzenia takiego oświadczenia

dokumentuje się w notatce służbowej.

5-6. Rysopis osoby i inne cechy identyfikujące.

Jak wiemy w większości czynów przestępczych, organy Policji nie ujmują sprawcy na

gorącym uczynku. Sprawce trzeba dopiero ustalić i zidentyfikować. W praktyce oprócz

identyfikowania sprawców przestępstw dokonuje się identyfikacji osób o nieustalonej

tożsamości oraz osób zaginionych i poszukiwanych. Policja ustala także tożsamość osób które

świadomie podają fałszywe personalia lub z przyczyn obiektywnych nic o sobie powiedzieć

nie mogą np. cierpią na zanik pamięci, sa chore psychicznie itp.

Do celów praktycznch opracowano wiele metod odtwarzania wyglądu osób oraz metod

identyfikacji. Skuteczność tych metod jest różna i zależy od wielu czynników. Dlatego też w

przypadku identyfikowania osoby nie poprzestaje sie na jednorazowej identyfikacji przy

zastosowaniu określonej metody. Najczęściej stusuje się dwa, trzy metody identyfikacji.

Takie postępowanie podyktowane jest dążeniem do uniknięcia pomyłek.

Metody odtwarzania wyglądu osób:

1. portret pamięciowy

2. portret rysunkowy

3. portret z komputera „POL-SIT”

Portret pamięciowy określany także jako portret słowny (portret parle) lub

sygnalistyczny, polega na odtworzeniu wyglądu osoby na podstawie dokładnego opisu jego

wyglądu jednakowymi określeniami cech zewnętrznych.

Istotą nauczenia się opisu cech zewnętrzynych człowieka jest:

a). przyswojenie sobie ujednoliconej terminologii okreśającej w sposób jednoznaczny

poszczególne części ciała ludzkiego;

b). nabycie umiejętności stosowania ujednoliconej terminologii w konkretnych przypadkach

opisu postaci człowieka;

c). wyrobienie sobie umiejętności wyobrażenia tj. przetłumaczenia tekstu opisu postaci

człowieka na trójwymiarowym obrazie;

d).w oparciu o wyobrażony obraz podczas wykonywania czynności służbowych oszukannie

człowieka, który odpowiada rysopisowi.

Znajomość zasad portretu pamięciowego pozwala na:

1. prawidłowe i szybkie sporządzanie przez policjantów ujednoliconych i jednoznacznie

rozumianych rysopisów,

2. rozwijanie spostrzegawczości i umiejętności rozpoznawania osób a więc doskonalenie

zmysłu obserwacyjnego, nieodzownego w pracy Policji;

3. ułatwienie podczas poszukiwań eliminowania osób niepodobnych oraz

koncentrowanie uwagi na tych, którzy są podobni do osób poszukiwanych czy

ściganych,

4. porównywanie rysopisów celem ustalenia czy zeznający widzieli tą samą osobę;

5. odtwarzanie wyglądu osoby na podstawie zeznań świadków.

Na portret pamięciowy składają się cechy morfologiczne o charakterze statystycznym

i dynamicznym oraz psychosomatycznym.

Cechy statyczne – dotyczą ogólnego wyglądu osoby oraz poszczególnych elementów ciała i

znaków szczególnych, jego motoryki.

Cechy dynamiczne – dotyczą sposobu bycia, poruszania się, postępowania oraz zachowania

się w określonych okolicznościach.

W pracy Policji opis cech zewnętrznych człowieka jest wykorzystywany do:

• prowadzenia obserwacji elementu podejrzanego,
• organizowania i prowadzenia działań pościgowych za sprawcą przestępstwa,
• typowania osób i ich eliminacji z grona podejrzanych,
• prowadzenia poszukiwań,
•

ewidencji kryminalistyczej w kartotekach przestępstw, przestępców, osób

zaginionych, nieznanych zwłok, oraz w registraturze daktyloskopijnej,

• typowania, ustalanie i rozpoznawanie sprawców przestępstw,
• identyfikacja osób o nieustalonej tożsamości oraz nieznanych zwłok.

Zasady obowiązujace przy opisie cech zewnętrznych człowieka.

Przy opisie cech zewnętrznych człowieka kierować się należy powszechnie znanymi

określeniami jak:

• wielkość i proporcje
• kształt
• kolor
• odychylenie od normy (znaki szczególne).

Wielkość – może być wyrażona popularnymi określeniami takimi jak: duży, średni, mały,

a także określeniami które przypisuje się wzrostowi człowieka:wysoki, średni, niski. Z

określeniem wielkości ściśle związane są proporcje, które wyrażają porównanie

względem opisanych części ciała ludzkiego np. „nos duży”. Wyrażone tu porównanie

określa wielkość nosa w stosunku pozostałych części twarzy tj. części czołowej i części

szczękowej.

Kształt – wyraża porównanie do znanych brył lub figur geometrycznych, jak np. owalny,

okrągły, prostokątny, łukowaty, prosty, lejowaty, szpiczasty itp.

Kolor – określa się zabarwienie skóry twarzy, szyi, rąk i innych odkrytych części ciała.

Najczęściej używa się następujących określeń: blady, różowy, śniady. Cechę tę

używa się także przy opisie oczu, włosów, garderoby, przedmiotów.

Odchylenia od normy – kojarzą się z cechami szczególnymi, zarówno w opisie

statycznym jak i dynamicznym postaci człowieka. Do znaków szczególnych przy

zachowaniu przyjętej klasyfikacji opisu cech zaliczamy:

• blizny, brodawki, myszki, ognie, plamy, zniekształcenia, ubytki, tatuaże;
• sposób poruszania się, gestykulacje, mimika, wady wymowy, sposób

utrzymywania postawy ciała, sposób ubierania się.

Przy opisie cech zewnętrznych osobnika w zasadzie stosuje się skrócony opis,

zwracający uwagę na najbardziej istotne cechy umożliwiąjace szybki opis:

Kierujemy się następujacych schematem:

1. płeć (mężczyzna, kobieta).

2. wiek (lat około...).

3. wzrost (niski, średni, wysoki) w miarę możliwości podać dokładnie w centymetrach.

4. budowa ciała – sylwetka (wątła, szczupła, średnia, krępa, otyła).

5. włosy:

• barwa (bląd, szatyn, brunet, siwy, szpakowaty),
• uczesanie – kształt: kok, warkocz, kędzierzawe, do góry, z przedziałakiem
• zarost: wąsy, bokobrody, broda,
• znaki szczególne: łysina i jej miejsce, brak owłosienia głowy, peruka, tupecik.

6. twarz:

• kształt: owalny, okrągły, chuda, pełna, wystające kości policzkowe
• kolor – cera: czerstwa, śniada, blada,
• znaki szczególne: blizny, plamy, piegi, pieprzyki, tatuaże itp.

7. czoło (wysokie, średnie, niskie)

8. oczy:

• kolor: jasne, ciemne,
• położenie: wpadnięte, normalnie osadzone, wypukłe,
• znaki szczególne: bielmo, zez, tik nerwowy, okulary itp.

9. brwi i powieki (przymknięte powieki, powieki obwisłe, workowate, zarośnięte brwi,

brak rzęs),

10. nos:

• wielkość (duży, średni, mały)
• grzbiet: wklęsły, porstolinijny, wypukły, garbaty
• kolor: naturalny, czerwony, siny
• podstawa nosa: zadarta do góry
• znaki szczególne: blizny, skrzywienia, ubytki

11. uszy:

• wielkość: (duże, średnie, małe),
• położenie: wyraźnie odstające, normalne, wyraźnie przylegające
• znaki szególne: wady słuchu, zniekształcenia, ubytki.

12. wargi:

• grube, cienki, średnie,
• znaki szczególne: warga wystająca, przecięta

13. uzębienie (zęby wystające, widoczne braki uzębienia):

• znaki szczególne: proteza, zęby z metalu białego, żółtego,

14. broda – wystająca, cofnięta z dołkiem, z bruzda.

Wyliczony zespół czternastu cech jest niepełny. Konieczne jest także podanie

wszystkich znków szczególnych, takich jak: tatuaże, blizny, brodawki, myszki, ognie, a

także znamion zawodowych. Znamiona zawodowe występują najczęściej na dłoniach lub

mogą być umiejscowione na innych częściach ciała.

W opisie cech zewnętrznych człowieka należy także uwzględnić wygląd odzieży

oraz przedmiotów które on przy sobie posiada. Opis ten jest bardzo istotny dla celów

identyfikacyjnych.

Posługiwanie się portretem pamięciowym pozwala na zebranie wiadomości o

wyglądzie osoby poszukiwanej.

Ma to szczególne znaczenie w czasie przesłuchiwań świadków zmierzających do

odtworzenia wyglądu osoby opisywanej za pomoca rysunku. Przeważnie będzie to

rysunek twarzy widzianej z przodu, rzadziej spotyka się rysunku twarzy z profilu i

półprofilu.

Rysunek stosuje się bardzo często, ponieważ daje najlepsze wyniki w odtwarzaniu

wyglądu osoby na podstawie opisu świadka. Dobry portret rysunkowy jest wspólnym

dziełem odpowiednio przygotowanego pracownika organów ścigania jak i odbiciem

spostrzeżeń świadka. Pracownik sporzadzający portret musi odznaczyć sie wyjatkową

cierpliwością.

Świadkowie opisujący wygląd twarzy osoby przez nich widzianej używają bardzo

często określeń: norlmalny nos, normalne usta itp. Przez takie określenia należy rozumieć

że w wyrazie twarzy osoby nie zauważyli nic szczególnego żadnych asymetrii lub cech

szczególnych wyróżniających tę osobę od innych. Zadając dodatkowe pytania dotyczące

budowy twarzy ludzkiej, można uzyskać od świadków w miarę dokładny opis wyglądu

twarzy osoby portretowanej. Pracownik wykonujący portret musi dokładnie stosować się

do opisu świadka i przestrzegać prawidłowości dotyczących stałych, naturalnych

elementów budowy twarzy ludzkiej, a także unikać nadawania portretowi cech

wynikających z nawyków zawodowych rysownika. Gotowy portret fotografuje się, robi

potrzebną ilość odbitek i rozsyła do jednostek Policji w celu poszukiwania osoby

portretowanej lub w uzasadnionych przypadkach publikuje w prasie i telewizji. Do zdjęć

dołącza się dokładny opis słowny oparty na zenaniach świadków, który jest

uzupełnieniem wiadomości o wyglądzie sprawcy.

Portret z komputera

„POL – SIT” – Polski System Identyfikacji Twarzy – daje możliwość odtwarzania an

face prawie każdej twarzy ludzkiej rasy białej i żółtej, a po niewielkich dodatkach także

czarnej. System ten nie jest jeszcze zamknięty, pamięć komputera ma wolne moce to też

stale powiększa swój zbiór danych. Zawiera około 2500 elementów dających możliwość

miliardowych kombinacji:

a) 600 rodzajów włosów,

b) 300 rodzajów ust

c) 300 rodzajów oczu

d) 100 rodzajów uszu

W porównaniu do E – Fit ma 4-krotnie większą bazę danych, pozwala na montaż

obrazu z wyświetlanych pokolei poszczególnych elementów wymiennych, nie deformuje

obrazu podczas powiększania danej jego partii, oraz pozwala na prowadzenie wszelkich

możliwości identyfikacji na istniejącym już ekranie monitora portrecie przy użyciu dygityzera

– rodzaj myszy komputerowej a więc pieprzyków, szram, itp. Pozwala też na rekonstrukcje

twarzy człowieka na podstawie jego czaszki. Stosuje się najczęściej przy znalezionych

zwłokach, które przeleżały w ziemi nawet kilkadziesiąt lat (poprzednio metoda

GIERASIMOWA). Portret ten sporządza się przy użyciu komputera IBM z minitorem i

dukarka. Absolutną nowością jest również praktykowana na Uniwersytecie Illinois w Chicago

technika przemiany obrazu fotograficznego – dzieci przy zastosowaniu aparatury sterowanej

komputerowo – w obraz osób dorastąjacych i dorosłych. Nie chodzi tu bynajmniej o zabawę

lecz dostarczenie wskazówek Policji co do obecnego wygladu porwanych (zaginionych)

przed laty dzieci. Naukowcy zmieniają przy tym w twarzy 39 parametrów np. długość nosa,

szerokość ust, odstęp między oczami itd., oczywiście według proporcji zgodnych z prawami

natury. Od 25 roku życia układ kostny jest już praktycznie ukształtowany. Od tej chwili na

zmianę twarzy wpływają: nastawienie do życia – myślenie - dominujące odczucia, mówiąc

krótko te siły, które zwykło się utożsamiać z charakterem. Nikt wprawdzie nie może

odpowiadać za swój charakter, jednak mówi się iż od 30 roku życia każdy sam odpowiada za

swoją twarz.

7-8. Przyjęcie i udokumentowanie od osoby uprawnionej informacji o

zaginięciu osoby.

Przyjmując zawiadomienie o zaginięciu osoby należy ustalić w szczególności:

• pełne dane personalne osoby zaginionej,
• cechy wyglądu zewnętrznego z uwzględnieniem znaków szczególnych,
• opis ubioru z uwzględnieniem znaków firmowych poszczególnych elementów,
• oznaczenie grupy krwi,
• opis przedmiotów posiadanych w czasie zaginięcia,
• miejsce i okoliczności zaginięcia,
• rodzaj chorób, nałogów oraz charakter nawyków i skłonności, z uwzględnieniem prób

samobójczych,

• rodzaj, czas trwania, skutki poprzednich oddaleń z miejsca pobytu,
• prawdopodobną przyczynę zaginięcia, w kontekście sytuacji rodzinnej, zawodowej,

konfliktów, wypowiedzi, pozostawionych listów,

• adres osób i instytucji do których mogła udać się osoba zaginiona,
• rodzaj i zakres czynności poszukiwawczych podjętych dotychczas przez rodzinę,

znajomych lub podmioty pozapolicyjne.

Do zawiadomienia dołącza się aktualną fotografię osoby zaginionej, przekazana przez

zawiadamiającego o zaginięciu (jeżeli treść złożonego zawiadomienia uzasadnia

podejrzenie popełnienia przestępstwa, podejmuje się czynności określone w przepisach

procedury karnej).

Po przyjęciu zawiadomienia o zaginięciu oraz dokonaniu analizy i oceny podanych w nim

faktów i okoliczności policjant sporządzający określa kategorie osoby zaginionej

(wątpliwości w tym zakresie rozstrzyga kierownik jednostki Policji, w której przyjęto

zawiadomienie).

Przyjmujący zawiadomienie o zaginięciu osoby powinien poinformować osobę

zawiadamiającą o najbliższym punkcie lub siedzibie organizacji udzielającej pomocy

prawnej lub psychologicznej rodzinom osób zaginionych.

Przyjmujący zawiadomienie policjant jest zobowiązany do niezwłocznego sprawdzenia

osoby zaginionej w ewidencji policyjnej – KSIP. Sprawdzenia można dokonać

bezpośrednio w KSIP z komputera (UKSP), za pośrednictwem dyżurnego jednostki Policji

lub wysyłając formularz Pkr-1 A

Uwaga!

Jeżeli wynik sprawdzenia ustali, że osoba zaginiona jest zarejestrowana w KSIP jako

zaginiona na terenie innej jednostki Policji albo ukrywa się przed organami ścigania lub

wymiaru sprawiedliwości – stanowi to podstawę do podjęcia jedynie czynności

sprawdzających w niezbędnym zakresie i uzasadnionych okolicznościami zawartymi w

zawiadomieniu oraz do przekazania przyjętego zawiadomienia jednostce Policji, która

dokonała wcześniejszej rejestracji tej osoby. Jednostka Policji właściwą miejscowo do

prowadzenia poszukiwania osoby zaginionej jest ta na której obszarze właściwości

terytorialnej osoba zaginęła. Jeżeli nie można ustalić miejsca zaginięcia osoby w kraju lub za

granicą właściwy miejscowo do prowadzenia poszukiwania jest jednostka Policji, na której

obszarze właściwości terytorialnej osoba zaginiona miała swoje ostatnie znane miejsce

pobytu. Jeżeli jednostka Policji, w której przyjęto zawiadomienie o zaginięciu osoby nie jest

właściwa miejscowo do prowadzenia poszukiwania – dokumentację z wykonanych czynności

przekazuje się niezwłocznie jednostce właściwej przesyłając do wiadomości wydziału

kryminalnego zwierzchniej Komendy Wojewódzkiej Policji kopie pisma przewodniego

zawierającego uzasadnienie tej decyzji.

Informacje o osobie poszukiwanej rejestruje się w ewidencji w KSIP telegramem, który

powinien zawierać:

• określenie czasu, miejsca i okoliczności zaginięcia osoby,
• dane osoby zaginionej,
• rysopis osoby z uwzględnieniem znaków szczególnych,
• szczegółowy opis ubioru,
• nazwę i siedzibę jednostki Policji prowadzącej poszukiwania.

Zarejestrowanie informacji o osobie zaginionej jest równoznaczne z rejestracją

poszukiwania tej osoby w celu ustalenia miejsca jej pobytu.

Przeprowadza się również typowanie polegające na porównaniu rysopisów oraz znaków

szczególnych:

¾ osób zaginionych – z zarejestrowanymi rysopisami osób o nieustalonej tożsamości i

nieznanych zwłok.

9-10. Zakończenie czynności poszukiwawczych.

Ważne!

Zakończenie czynności poszukiwawczych lecz nie usunięcie danych o osobie

zaginionej z ewidencji policyjnej (KSIP) następuje w przypadkach, gdy:

• upłynęło 10 lat od dnia przyjęcia zawiadomienia o zaginięciu osoby,
• upłynęło 5 lat od dnia zaginięcia osoby, która w chwili zgłoszenia miała 70 lat życia,
• upłynęło 10 lat od zgłoszenia osoby małoletniej, która ukończyłaby 23 lata życia.

Decyzja policjanta o zakończeniu czynności poszukiwawczych i przekazaniu materiałów

do archiwum wymaga zatwierdzenia przez Naczelnika Wydziału Kryminalnego właściwej

miejscowo Komendy Wojewódzkiej Policji.

Policjant prowadzący poszukiwania ma obowiązek przesłać telegramem informację o

zakończeniu poszukiwań za osobą zaginioną do ewidencji policyjnej (KSIP).

Ważnym etapem w przypadku gdy osoba zaginiona została odnaleziona (powróciła

sama na miejsce zamieszkania) jest, aby prowadzący poszukiwanie wyjaśnił:

- przyczyny, które spowodowały nagłe opuszczenie miejsca zamieszkania,

- gdzie i u kogo przebywał zaginiony, z czego się utrzymywał.

Z rozmowy na powyższe tematy sporządza się notatkę, którą dołącza się do dokumentacji

poszukiwań.

SPRAWDZIAN POSTĘPÓW

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS 03
Nazwa jednostki szkolnej: Postępowanie w przypadku zaginięcia osoby.
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie osób o
nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP.01.JM.03
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant.
Zakres pracy: Przygotowanie do działań poszukiwawczych na poziomie
podstawowym.
Stron: 1
Opracował: K. Biernacki, T. Wewiór

JM03JS03SP01

Sprawdzian postępów:

Oceń, na podstawie zrealizowanych zajęć czy potrafisz, wykonać czynności w związku z
poszukiwaniem osoby zaginionej, zaznaczając w odpowiednich miejscach „X” jako odpowiedź
„Tak” lub „Nie”.

1. Czy potrafisz przyjąć i udokumentować informacje o zaginięciu osoby? TAK NIE

2. Czy potrafisz sporządzić rysopis osoby? TAK NIE

3. Czy potrafisz sporządzić protokół zawiadomienia o zaginięciu osoby? TAK NIE

4. Czy potrafisz określić kategorię osoby zaginionej? TAK NIE

5. Czy potrafisz sporządzić telefonogram w celu zarejestrowania
osoby zaginionej w ewidencji policyjnej? TAK NIE

6. Czy potrafisz określić katalog niezbędnych czynności w związku
z uzyskaniem informacji o zaginięciu osoby TAK NIE

7. Czy potrafisz wykonać i udokumentować czynności w przypadku
ujawnienia osoby zaginionej TAK NIE

LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS 03

Nazwa jednostki szkolnej: Postępowanie w przypadku zaginięcia osoby.

Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób ukrywających

się przed organami ścigania lub organami wymiaru sprawiedliwości, osób

zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie osób

o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP 01.JM 03.

Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant.

Zakres pracy: Przygotowanie do działań poszukiwawczych na poziomie

podstawowym.

Stron: 1

Opracował: K. Biernacki, T. Wewiór.

JM03JS03LU01

Literatura uzupełniająca:

1. Zarządzenie nr 352 KGP z dnia 16 lipca 2003r. w sprawie prowadzenia przez Policję

poszukiwania osób zaginionych oraz postępowania w przypadku ujawnienia osoby o nieustalonej

tożsamości lub znalezienia nieznanych zwłok.

2. Zarządzenie nr 6 z dnia 16 maja 2002 roku Komendanta Głównego Policji w sprawie

uzyskiwania, przetwarzania i wykorzystywania przez Policję informacji oraz sposobu zakładania

i prowadzenia zbiorów tych informacji.

3. Zarządzenie Nr 911 Komendanta Głównego Policji z dnia 20 sierpnia 2004 r., zmieniające

zarządzenie w sprawie prowadzenia przez Policję poszukiwania osób zaginionych oraz

postępowania w przypadku ujawnienia osoby o nieustalonej tożsamości lub znalezienia

nieznanych zwłok, Dz.Urz. KGP Nr 16, poz. 97.

Jednostka Szkolna nr 04

Postępowanie w przypadku ujawnienia osoby

o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok.

PRZEWODNIK DLA SŁUCHACZA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS.04
Nazwa jednostki szkolnej: Postępowanie w przypadku ujawnienia
osoby o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie
osób o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP 01.JM 03
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant.
Zakres pracy: Przygotowanie do działań poszukiwawczych na
poziomie podstawowym.
Stron: 2
Opracował: K. Biernacki, T. Wiewiór

JM03JS04PS01

Wskazówki dla ucznia:

1. Wymagania wejściowe

Przed przystąpieniem do tej jednostki szkoleniowe powinieneś posiadać podstawowe
umiejętności z zakresu:
− legitymowania i zatrzymywania osób,

− nawiązywania drogą radiową łączności,

− przekazywania informacji dyżurnemu jednostki,
− sprawdzania w ewidencji policyjnej

− udzielania pierwszej pomocy,

− ustalania cech rysopisu
− zabezpieczenia miejsca zdarzenia

2. Cele szkolenia

Po zakończeniu jednostki szkolnej będziesz potrafił:

− nawiązywać bezpośredni kontakt z osobą o nieustalonej tożsamości

− ustalać fakty i okoliczności ujawnienia NN osoby w tym przez nią podawanych,

− podjąć czynności określone w przepisach procedury karnej jeżeli ustalono, że osoba

celowo zataja swoją tożsamość,

− rozpytać świadków,
− opisać cechy rysopisu, znaki szczególne, ubiór oraz posiadane przedmioty osoby,

− ustalić potencjalny wiek osoby,

− sprawdzić poczynione ustalenia,
− sporządzić notatkę służbową,

− konwojować i umieścić nn osobę w zakładzie opiekuńczym lub leczniczym

− sporządzić według wzoru protokół przekazania osoby o nieustalonej tożsamości

3. Metody nauczania i uczenia się

W początkowej fazie zajęć zostaniesz zapoznany z typowymi sytuacjami, w których ujawnia
się osoby o nieustalonej tożsamości oraz z zakresem informacji składających się na ustalenie
faktów i okoliczności związanych z ujawnieniem nn osoby Będziesz uczestniczył
w symulacji prowadzenia rozmowy policjanta z ujawnioną osobą o nieustalonej tożsamości.

Następnie sporządzisz dokumentację w postaci zapisu w notatniku służbowym oraz notatki
służbowej. W dalszej kolejności prowadzący zajęcia przedstawi Ci wiadomości z zakresu
identyfikacji nieznanych zwłok oraz wskaże istniejące problemy, które pojawiają się
w procesie wykrywczym, gdy tożsamość denata nie zostanie ustalona. Bazując na
umiejętnościach z zakresu zabezpieczenia miejsca zdarzenia określisz sposób zabezpieczenia
miejsca znalezienia nn zwłok. Następnie wspólnie z innymi wypracujesz pisemnie algorytm
postępowania w przypadku ujawnienia zwłok.

4. Sposoby oceniania

− Na bieżąco sprawdzany będzie twój poziom opanowania wiedzy i umiejętności.

− Sporządzone przez ciebie dokumenty podlegają ocenie w skali - zaliczono lub nie

zaliczono.

− Każda negatywna ocena uzyskana przez ciebie w trakcie jednostki szkolnej musi być

poprawiona na ocenę pozytywną.

− Zaliczenie dokumentacji jest jednym z elementów warunkujących przystąpienie do

zaliczenia części szkolenia – tzn. oceny okresowej (zaliczenie będzie wspólne dla
jednostek szkoleniowych od JS02 do JS05).

Obszary podlegające ocenie przy zadaniu praktycznym:

- Praworządność działania (postawa zawodowa, znajomość i stosowanie procedur).
- Chronologia podejmowanych czynności.
- Stosowanie właściwej taktyki i technik działania, w szczególności przestrzeganie

zasad bezpieczeństwa.

- Umiejętność komunikowania się.
- Właściwe wykorzystanie elementów wyposażenia służbowego.

Obszary podlegające ocenie przy sporządzaniu dokumentacji:

- Merytoryczna zawartość dokumentu.
- Kompletność dokumentu pod względem formalnym.
- Estetyka i przejrzystość dokumentu.
- Poprawność językowa.

Prowadzący zajęcia będzie zwracał uwagę na stosowanie nabytych przez ciebie wcześniej
umiejętności określonych w wymaganiach wejściowych.

MATERIAŁY DLA SŁUCHACZA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS. 04

Nazwa jednostki szkolnej: Postępowanie w przypadku ujawnienia osoby o niestalonej

tożsamości lub nieznanych zwłok.

Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób ukrywających się przed

organami ścigania lub organami wymiaru sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy,

a także identyfikowanie osób o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP

01.JM 03.

Nawa zawodu/stanowiska pracy: policjant/ aplikant

Zakres pracy: Przygotowanie do działań poszukiwawczych na poziomie podstawowym.

Stron: 6

Opracowali: Wojciech Thiel, Roman Sławiński

1. Pojęcie osoby o nieustalonej tożsamości.

Osoba o nieustalonej tożsamości „N/N osoba” to osoba której dane personalne są nieznane,

niepełne lub niewiarygodne w szczególności, gdy:

a) jest to następstwem choroby, uniemożliwiającej samodzielne podejmowanie decyzji

przez tą osobę,

b) osoba ta zataja swoją tożsamość w sytuacji mającej znaczenie prawne.

2-3. Postępowanie Policji w razie ujawnienia osoby o nieustalonej

tożsamości.

Jeżeli podczas wykonywania czynności służbowych wystąpią trudności z ustaleniem

danych personalnych osoby albo gdy zataja ona swoją tożsamość, a w szczególności jeżeli

jest to następstwem choroby podejmuje się czynności identyfikacyjne.

Za realizację wstępnych czynności związanych z ujawnieniem N/N osoby, jest

odpowiedzialny dyżurny jednostki Policji lub wyznaczony przez niego policjant jednostki

Policji, na której obszarze działania osoba ta została ujawniona.

Uwaga!

Właściwość miejscową jednostki Policji do prowadzenia identyfikacji określa miejsce

ujawnienia N/N osoby.

We wstępnym etapie identyfikacji będzie to rozmowa z nią ( w razie potrzeby z udziałem

biegłego lub tłumacza) a także przejrzenie ubrania i posiadanych przez nią rzeczy w celu

ujawnienia dowodów tożsamości lub innych danych mogących pomóc identyfikacji.

Jeżeli czynności te okażą się nieskuteczne należy:

• ustalenie faktów i okoliczności ujawnienia NN osoby, w tym przez nią podawanych,
• rozpytanie świadków,
• sprawdzenie poczynionych ustaleń,
• badanie lekarskie N/N osoby
• opis cech wyglądu zewnętrznego, w tym znaków szczególnych, ubioru i posiadanych

przedmiotów oraz ustalenie potencjalnego wieku osoby,

• niezwłoczne sporządzenie fotografii sygnalitycznej,
• niezwłoczne pobranie odcisków linii papilarnych palców rąk i dłoni oraz

przeprowadzenie wywiadu daktyloskopijnego,

• rejestracji informacji o ujawnieniu N/N osoby i jej zdjęcia sygnalitycznego w

ewidencji policyjnej oraz przeprowadzenie. lub zlecenie przeprowadzenia typowania

polegającego na porównaniu cech wyglądu zewnętrznego i znaków szczególnych

N/N osoby ze stosownymi zbiorami ewidencji policyjnej (KSIP).

W dalszej kolejności policjant prowadzący identyfikację jest zobowiązany do:

• dokonania analizy informacji uzyskanych w wyniku dotychczas podjętych czynności

oraz opracowanie planu przedsięwzięć identyfikacyjnych,

• przesłania dwóch kompletów kart daktyloskopijnych do laboratorium

kryminalistycznego właściwej miejscowo KWP,

• pobrania od N/N osoby materiału biologicznego i przesłania go do laboratorium

kryminalistycznego KWP w celu oznaczenia kodu genetycznego DNA.

4. Umieszczenie N/N osób w zakładach opiekuńczym albo leczniczym

Jeżeli w wyniku wstępnych czynności nie zidentyfikowano N/N osoby i ustalono,

że niemożliwość identyfikacji jest następstwem choroby psychicznej, upośledzenia

umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznej tej osoby – należy umieścić

N/N osobę w najbliższym zakładzie opiekuńczym albo leczniczym i kontynuować

czynności identyfikacyjne.

Z czynności umieszczenia N/N osoby w zakładzie opiekuńczym albo leczniczym

sporządza się protokół – kopie protokołu należy niezwłocznie przesłać do organu

administracji samorządowej – właściwego dla siedziby zakładu.

Dokumenty wstępnych czynności – dyżurny jednostki Policji przedkłada jej

kierownikowi, który wyznacza policjanta do prowadzenia dalszej identyfikacji N/N osoby.

5. Ustalanie tożsamości N/N osoby.

Ustalenie tożsamości N/N osoby następuje wtedy, gdy:

• rozpozna ją członek najbliższej rodziny, opiekun prawny lub co najmniej dwie osoby,

które bezpośrednio ją znały,

• zostaną zebrane inne dowody stwierdzające tożsamość osoby, w tym pozytywny

wynik porównania kodu genetycznego lub potwierdzenie tożsamości w drodze

wywiadu daktyloskopijnego,

• N/N osoba poda swoje prawdziwe dane osobowe, co zostanie potwierdzone.

6. Pojęcie N/N zwłok.

Nieznane zwłoki i szczątki ludzkie (N/N zwłoki) to – ciało osoby zmarłej odnalezione w

stanie lub okolicznościach uniemożliwiających jego identyfikację, w tym części ciała

ludzkiego odłączone od całości, jeżeli umożliwiają pobranie próbek biologicznych do

badań genetycznych.

Uwaga!

Nie stanowią N/N zwłok – noworodki martwo urodzone.

7. Zakres czynności w przypadku znalezienia N/N zwłok.

W przypadku znalezienia N/N zwłok, dyżurny właściwej miejscowo jednostki Policji

podejmuje działania określone w przepisach o metodach i formach wykonywania zadań

przez dyżurnego jednostki organizacyjnej Policji a w szczególności:

• organizuje zabezpieczenie miejsca znalezienia zwłok
• zapewnia przyjazd lekarza celem stwierdzenia zgonu
• kieruje na miejsce zdarzenia policjantów grupy operacyjno- procesowej, celem

wykonania czynności w niezbędnym zakresie i wyznaczenie kierownika tej grupy

• zawiadamia właściwego miejscowo prokuratora rejonowego

Kierownik grupy operacyjno-procesowej odpowiedzialny jest za zorganizowanie,

przeprowadzenie i udokumentowanie czynności w niezbędnym zakresie, podjętych na

miejscu znalezienia N/N zwłok.

Uwaga!

W przypadku, gdy prokurator podjął decyzję o osobistym dokonaniu oględzin lub

innych czynności procesowych, kierownik grupy operacyjno – procesowej współdziała z

prokuratorem podczas dokonywania tych czynności.

Na miejscu znalezienia N/N zwłok należy wykonać w szczególności następujące

czynności:

• dokonać oględzin zwłok i miejsca ich znalezienia, odzieży oraz przedmiotów

ujawnionych przy zwłokach;

Uwaga!

W przypadku całkowitego rozebrania zwłok na miejscu ich znalezienia, każdą

zdejmowaną część ubrania należy umieszczać w odrębnym opakowaniu (torba papierowa)

niedopuszczalne jest umieszczenie wilgotnej odzieży w zamkniętym worku foliowym.

W przypadku, gdy odzież jest wilgotna należy ją wysuszyć w pomieszczeniu

przewiewnym, ciemnym i suchym, zabronione jest suszenie odzieży lub innych

przedmiotów, na których znajdują się ślady biologiczne w podwyższonej temperaturze.

Przedmioty te, na których znajdują się ślady biologiczne lub ślady organiczne, przed

przekazaniem ich do badań należy przechowywać w możliwie jak najniższej temperaturze.

• pobrać odciski linii papilarnych palców rąk i dłoni,
• wykonać zdjęć zwłok, spełniając wymogi określone w odrębnych przepisach (zdjęcia

do celów identyfikacyjnych musza być wykonane po toalecie twarzy),

• przeprowadzić penetrację terenu przyległego do miejsca znalezienia zwłok,
• przeprowadzić rozpoznanie posesyjne,
• spowodować zabezpieczenie zwłok do czasu ich otwarcia,
• uzyskać wstępną ocenę biegłego lekarza co do przyczyny śmierci (oględziny zwłok

powinny być przeprowadzone z udziałem biegłego lekarza, w miarę możliwości z

zakresu medycyny sądowej).

Jeżeli wyniki ustaleń dokonanych na miejscu znalezienia N/N zwłok lub wyniki otwarcia

zwłok uzasadniają podejrzenie przestępczego spowodowania śmierci, należy w przypadku

zabójstwa materiały z wykonywanych czynności przekazać niezwłocznie prokuratorowi w

celu wszczęcia śledztwa, a w pozostałych przypadkach wszcząć śledztwo.

Uwaga!

Nie prowadzi się identyfikacji N/N zwłok, jeżeli z opinii biegłego lekarza wynika, że

zgon osoby nastąpił co najmniej 35 lat przed datą znalezienia jej zwłok.

Czynności identyfikacyjne prowadzi jednostka na terenie której znaleziono N/N zwłoki.

Jeżeli wstępne czynności nie doprowadziły do ustalenia tożsamości N/N zwłok, policjant

prowadzący identyfikację jest zobowiązany do podjęcia w pierwszej kolejności

następujących czynności:

• dokonanie wstępnych ustaleń zmierzających do identyfikacji N/N zwłok, w

szczególności w oparciu o analizę okoliczności ich znalezienia i wyniki

przeprowadzonych wywiadów (czas trwania tych ustaleń nie powinien przekraczać 48

godzin),

• rejestracji w ewidencji policyjnej informacji o ujawnieniu N/N zwłok,

przeprowadzenie stosownego typowania w oparciu o zgromadzone w tej ewidencji

dane oraz uzupełnienie rejestracji o zdjęcia zwłok, umożliwiające ich identyfikację

(wzór telegramu rejestracyjnego N/N zwłok

• udziału w czynnościach otwarcia zwłok, przeprowadzonej przez lekarza medycyny

sądowej, w czynności tej uczestniczy także specjalista techniki kryminalistycznej,

który wykonuje niezbędną dokumentację fotograficzną,

• spowodowania pobrania tkanek od N/N zwłok i ich przekazania do badań celem

oznaczenia kodu genetycznego, pobrania tkanek, krwi lub włosów dokonuje biegły

lub uprawniony pracownik służby zdrowia w obecności policjanta prowadzącego

identyfikację,

• przeprowadzenia wywiadu daktyloskopijnego w celach identyfikacyjnych oraz

przesłania dwóch kompletów kart daktyloskopijnych do laboratorium

kryminalistycznego właściwej miejscowo KWP,

• wystąpienie w uzasadnionych przypadkach, do prokuratora z wnioskiem o zarządzenie

zabezpieczeniu czaszki do badań antropometrycznych,

• pisemnego powiadomienia urzędu stanu cywilnego, właściwego dla miejsca

znalezienia N/N zwłok,

• uzgodnienia zasad i miejsca pochowania N/N zwłok z właściwym miejscowo

prokuratorem rejonowym i organem samorządu terytorialnego.

8. Zabezpieczenie miejsca ujawnienia N/N zwłok:

• organizuje zabezpieczenie miejsca znalezienia zwłok, które polega min. na:

9 policjanci służby prewencji, którzy jako pierwsi przybyli na miejsce znalezienia

N/N zwłok – nie podejmują próby samodzielnego badania miejsca zdarzenia,

9 wstępne określenia obszaru, na którym mogą znajdować się ślady

kryminalistyczne, przedmioty, które mogą posłużyć do identyfikacji, otoczenie

tego obszaru taśmą zabezpieczającą, linami, barierkami, itp.

9 usunięcie z wytyczonego obszaru wszystkich postronnych osób i wyraźne

zakazanie wstępu na wyznaczony obszar jakimkolwiek osobom, także osobom,

które z tytułu opieki lub nadzoru mają obowiązek interesownia się miejscem,

9 zastosowanie specjalnych zabezpieczeń zwłok i śladów kryminalistycznych przed

negatywnym wpływem warunków atmosferycznych lub szkodliwym działaniem

środowiska osób lub zwierząt,

9 od wszystkich osób wchodzących na wyznaczony obszar obowiązkowo należy

wymagać okazania dokumentu tożsamości i podania przyczyny wejścia.

• zapewnia przyjazd lekarza, celem stwierdzenia zgonu,
• kieruje na miejsce zdarzenia policjantów grupy operacyjno – procesowej, celem

wykonania czynności w niezbędnym zakresie i wyznacza kierownika grupy,

• zawiadamia właściwego miejscowo prokuratora rejonowego.

9. Metody identyfikacji N/N zwłok.

Prowadząc identyfikację N/N zwłok należy stosować następujące metody identyfikacji:

• porównanie kodu genetycznego DNA,
• porównanie odcisków linii papilarnych,
• badanie uzębienia i innych danych odontologicznych,
• badanie radiologiczne,
• porównanie danych medycznych o przebytych zabiegach leczniczych i

chirurgicznych,

• porównanie znaków szczególnych, w tym blizn i tatuaży,
• porównanie cech rysopisowych,
• identyfikacja rzeczy osobistych,
• identyfikacja na podstawie dokumentów ujawnionych przy zwłokach lub szczątkach

zwłok,

• rozpoznanie przez świadków, członków rodziny lub znajomych.

10. Zakończenie identyfikacji.

N/N zwłoki uważa się za zidentyfikowane, gdy:

• rozpoznał je członek najbliższej rodziny, opiekun prawny lub co najmniej dwie osoby,

które bezpośrednio znały zmarłego,

• uzyskano pozytywna ekspertyzę daktyloskopijną,
• zebrano inne dowody stwierdzające tożsamość nieznanych zwłok, w tym pozytywną

ekspertyzę badań genetycznych.

LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS 04
Nazwa jednostki szkolnej: Postępowanie w przypadku ujawnienia osoby o
nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok.
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób ukrywających
się przed organami ścigania lub organami wymiaru sprawiedliwości, osób
zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie osób
o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP 01.JM 03.
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant.
Zakres pracy: Przygotowanie do działań poszukiwawczych na poziomie
podstawowym.
Stron: 1
Opracował: K. Biernacki, T. Wewiór.

JM03JS04LU01

Literatura uzupełniająca:

1. Zarządzenie nr 352 KGP z dnia 16 lipca 2003r. w sprawie prowadzenia przez Policję

poszukiwania osób zaginionych oraz postępowania w przypadku ujawnienia osoby o
nieustalonej tożsamości lub znalezienia nieznanych zwłok.

2. Zarządzenie nr 6 z dnia 16 maja 2002 roku Komendanta Głównego Policji w sprawie

uzyskiwania, przetwarzania i wykorzystywania przez Policję informacji oraz sposobu
zakładania i prowadzenia zbiorów tych informacji.

3. Zarządzenie Nr 911 Komendanta Głównego Policji z dnia 20 sierpnia 2004 r., zmieniające

zarządzenie w sprawie prowadzenia przez Policję poszukiwania osób zaginionych oraz
postępowania w przypadku ujawnienia osoby o nieustalonej tożsamości lub znalezienia
nieznanych zwłok, Dz.Urz. KGP Nr 16, poz. 97.

4. Zarządzenie Nr 64 Komendanta Głównego Policji z dnia 17 marca 2003 r., zmieniające

zarządzenie w sprawie uzyskiwania, przetwarzania i wykorzystywania przez Policję
informacji oraz sposobów zakładania i prowadzenia zbiorów tych informacji, Dz. Urz. KGP
Nr 9, poz. 47.

SPRAWDZIAN POSTĘPÓW

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS 04
Nazwa jednostki szkolnej: Postępowanie w przypadku ujawnienia osoby o
nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok.
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie osób
o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP 01.JM 03.
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant.
Zakres pracy: Przygotowanie do działań identyfikacyjnych na poziomie
podstawowym.
Stron: 1
Opracował: K. Biernacki, T. Wewiór

JM03JS04SP01

Sprawdzian postępów:

Oceń, na podstawie zrealizowanych zajęć czy potrafisz, wykonać czynności w związku z
ujawnieniem nn osoby lub nn zwłok, zaznaczając w odpowiednich miejscach „X” jako odpowiedź
„Tak” lub „Nie”.

1. Czy potrafisz nawiązać bezpośredni kontakt z osobą o nieustalonej
tożsamości niepełnosprawną intelektualnie? TAK NIE

2. Czy potrafisz określić zakres czynności, składających się na ustalenie
faktów i okoliczności ujawnienia nn osoby? TAK NIE

3. Czy potrafisz udokumentować wykonane czynności w związku z ujawnieniem
nn osoby? TAK NIE

4. Czy potrafisz określić zakres czynności składających się na zabezpieczenie
miejsca ujawnienia nn zwłok do czasu przybycia grupy operacyjno-procesowej? TAK NIE

Jednostka Szkolna nr 05

Postępowanie w przypadku otrzymania informacji

o utracie rzeczy oraz w sytuacji ujawnienia rzeczy

poszukiwanej

PRZEWODNIK DLA SŁUCHACZA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS.05
Nazwa jednostki szkolnej: Postępowanie w przypadku otrzymania
informacji o utracie rzeczy oraz w sytuacji ujawnienia rzeczy
poszukiwanej.
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie
osób o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP 01.JM
03.
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant
Zakres pracy: Przygotowanie do działań identyfikacyjnych na
poziomie podstawowym.
Stron: 2
Opracował: K. Biernacki, T. Wewiór

JM03JS05PS01

Wskazówki dla ucznia:
1.

Wymagania wejściowe.

Przed przystąpieniem do tej jednostki szkoleniowe powinieneś posiadać podstawowe
umiejętności z zakresu:
− legitymowania i zatrzymywania osób,

− nawiązywania drogą radiową łączności,

− przekazywania informacji dyżurnemu jednostki,
− sprawdzania w ewidencji policyjnej

− udzielania pierwszej pomocy,

− ustalania cech rysopisu
2. Cele szkolenia:
− wyjaśnić istotę i cele poszukiwania rzeczy,

− określić kategorie rzeczy, które są przedmiotem przedsięwzięć poszukiwawczych

i identyfikacyjnych,

− wskazać sytuacje, w których podejmuje się działania poszukiwawcze rzeczy,
− przyjąć informacje o utracie rzeczy,

− ustalić cechy identyfikacyjne rzeczy, która ma być przedmiotem poszukiwań i przekazać

uzyskane informacje dyżurnemu jednostki,

− sprawdzić legalność pochodzenia ujawnionej rzeczy,
− odnaleźć i odebrać rzecz poszukiwaną i ją zabezpieczać,

− ustalić źródło pochodzenia utraconej rzeczy,

− ustalić sprawcę zaboru rzeczy lub przestępstwa dokonanego z jej użyciem.
1.

Metody nauczania i uczenia się

W początkowej fazie zajęć prowadzący zajęcia omówi istotę i cel poszukiwań rzeczy.
Następnie wspólnie z innymi słuchaczami postarasz się udzielić odpowiedzi na pytanie, jakie
kategorie rzeczy są przedmiotem przedsięwzięć poszukiwawczych i identyfikacyjnych policji.
Zostaniesz również zapoznany z typowymi sytuacjami, w których dokonywane są działania

poszukiwawcze i ujawniane są rzeczy. Następnie weźmiesz udział w dwóch symulacjach, w
których wykonasz czynności związane z ujawnieniem rzeczy mającej związek z
przestępstwem oraz z przyjęciem informacji o utracie rzeczy w wyniku czynu zabronionego.
Po przeprowadzeniu symulacji sporządzisz dokumentację w postaci zapisu
w notatniku służbowym i notatki urzędowej oraz inną wynikającą z przyjętego wariantu
sytuacyjnego, która zostanie oceniona i omówiona przez prowadzącego zajęcia.
2.

Sposoby oceniania

− Na bieżąco sprawdzany będzie twój poziom opanowania wiedzy i umiejętności.

− Sporządzone przez ciebie dokumenty zostaną ocenione w skali - zaliczono lub nie

zaliczono.

− Każda negatywna ocena uzyskana w przez ciebie w trakcie jednostki szkolnej musi być

poprawiona na ocenę pozytywną.

− Zaliczenie dokumentacji jest jednym z elementów warunkujących przystąpienie do

zaliczenia części szkolenia – tzn. oceny okresowej

− Po zaliczeniu jednostki szkolnej nr 5 następuje zaliczenie części szkolenia stanowiącego

ocenę okresową.

− Zaliczenie odbywa się w formie pisemnego i praktycznego testu osiągnięć.
− W zakres oceny okresowej wchodzą wiedza i umiejętności określone w celach kształcenia

jednostek szkoleniowych od nr 2 do 5

Obszary podlegające ocenie przy zadaniu praktycznym:

- Praworządność działania (postawa zawodowa, znajomość i stosowanie procedur).
- Chronologia podejmowanych czynności,
- Stosowanie właściwej taktyki i technik działania, w szczególności przestrzeganie

zasad bezpieczeństwa.

- Umiejętność komunikowania się.
- Właściwe wykorzystanie elementów wyposażenia służbowego.

Obszary podlegające ocenie przy sporządzaniu dokumentacji:

- Merytoryczna zawartość dokumentu.
- Kompletność dokumentu pod względem formalnym.
- Estetyka i przejrzystość dokumentu.
- Poprawność językowa.

Prowadzący zajęcia będzie również zwracał uwagę na stosowanie nabytych wcześniej
umiejętności określonych w wymaganiach wejściowych.

MATERIAŁY DLA SŁUCHACZA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS. 05

Nazwa jednostki szkolnej: Postępowanie w przypadku otrzymania informacji o utracie

rzeczy oraz sytuacji ujawnienia rzeczy poszukiwanej.

Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób ukrywających się przed

organami ścigania lub wymiaru sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy, a także

identyfikowanie osób o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP 01.JM 03.

Nawa zawodu/stanowiska pracy: policjant/ aplikant

Stron: 8

Opracowali: Wojciech Thiel, Roman Sławiński

1. Istota i cel poszukiwań

Cel i znaczenie poszukiwania rzeczy utraconych w wyniku przestępstwa.

Poszukiwanie rzeczy to zespół oficjalnych i nieoficjalnych czynności policyjnych,

podejmowanych w przypadku ujawniania przestępstwa, którego następstwem jest utrata

rzeczy. Celem tych działań, realizowanych w toku wszystkich form pracy operacyjnej,

postępowania przygotowawczego i wszystkich form służby prewencyjnej, jest:

•

wykrycie sprawcy przestępstwa przez ustalenie związków rzeczy z osobą

i dokonanym przestępstwem,

•

odzyskanie mienia, które stało się przedmiotem zamachu przestępczego,

•

uzyskania dowodów dokonanego przestępstwa.

Osiągnięcie tych celów następuję przez:

•

ustalenie cech identyfikacyjnych rzeczy, która ma być przedmiotem

poszukiwań,

•

sprawdzenie legalności pochodzenia rzeczy,

•

odnalezienie rzeczy poszukiwanej, jej zabezpieczenie i zwrot osobie

uprawnionej,

•

ustalenie sprawcy zaboru rzeczy lub przestępstwa dokonanego z jej użyciem

oraz uzyskanie niezbędnych tym zakresie środków dowodowych.

2. Kategorie rzeczy które są przedmiotem przedsięwzięć poszukiwawczych i
identyfikacyjnych policji:

1. utracone w wyniku dokonanych przestępstw,

2. użyte do dokonania przestępstw lub noszące ślady przestępstwa,

3. mające lub mogące mieć związek z dokonanymi przestępstwami albo ich

sprawcami, a w szczególności te:

- które budzą uzasadnione podejrzenie, że mogą pochodzić z przestępstwa,

- których przemieszczanie lub przekazywanie wymaga kontroli,

- posiadane przez osoby, których dane personalne należy ustalić.

4. których posiadania lub obrót nimi jest zabroniony,

5. stwarzające lub mogące stworzyć powszechne zagrożenie dla życia i zdrowia

w razie ich niewłaściwego zabezpieczenia.

W poszukiwaniu rzeczy uczestniczą policjanci wszystkich służb wykonujący

czynności dochodzeniowo – śledcze, operacyjno – rozpoznawcze, administracyjno –

porządkowe, mogące się przyczynić do osiągnięcia celu poszukiwań.

Powyższe rozważania określają, jak duże znaczenia ma poszukiwanie rzeczy.

Znaczenie tych działań może mieć aspekt:

• procesowy, np. ujawnienie przestępstwa, ustalenie i ujęcie sprawcy, uzyskanie

dowodów przestępstwa i winy,

• represyjny, np. doprowadzenie do szybkiej represji
• społeczny, np. łagodzenie społecznych skutków przestępstw, pozbawienie

sprawcy nienależnego zysku,

• profilaktyczny, np. budowanie zaufania do organów Policji.

3. Typowe sytuacje których dokonywane są działania poszukiwawcze

rzeczy.

Podstawą wszczęcia poszukiwania rzeczy jest:

• zgłoszenie Policji o utracie przez właściciela lub dysponenta, jeżeli istnieje

uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa,

• konieczność – wynikająca z ustaleń dokonanych w toku wykonywania czynności

dochodzeniowo – śledczych lub operacyjnego ich odzyskania.

Funkcjonariusze prewencji (dzielnicowi) i Policji ruchu drogowego (oprócz czynności

wykonywanych w związku z poszukiwaniem pojazdów) wykonują następujące czynności:

1. kontrolują i sprawdzają rzeczy będące przedmiotem obrotu na bazarach, giełdach itp.

(np. posiadanie rzeczy wartościowych przez osoby podejrzane o dokonywanie przestępstw,

nie pracujące),

2. sprawdzają rzeczy odbierane do depozytu od osób zatrzymywanych aresztach, izbach

wytrzeźwień, izbach dziecka (np. rzeczy wartościowe, które posiadają osoby nieletnie),

3. dokonują sprawdzeń w melinach i miejscach grupowania się elementu przestępczego,

4. ujawniają osoby , których tryb życia i kontakty wskazują, że prowadzą działalność

paserską,

5. sprawdzają podczas kontroli drogowych dokumenty tożsamości i rejestracyjne pod

kątem ich autentyczności, ujawniają w kontrolowanych pojazdach przedmioty służące do

dokonywania przestępstw (np. duża liczba rzeczy przewożonych jest nocą, lokalnymi

drogami itp.).

Ujawnianie rzeczy związanych z przestępstwem powinno odbywać się w trakcie

kontroli pojazdów na drogach publicznych, wykonywanej przez Policję w ramach nadzoru

nad ruchem drogowym oraz w trakcie czynności związanych ze sprawowaniem przez Policję

kontroli przestrzegania przepisów porządkowych i administracyjnych związanych z

działalnością publiczną lub obowiązujących w miejscach publicznych.

Do czynności administracyjno - porządkowych Policji stwarzających możliwość

ujawnienia rzeczy, należy najczęściej legitymowanie (mające na celu ustalenie tożsamości

osób; jednym z powodów uzasadniających legitymowanie jest podejrzenia posiadania przez

daną osobę rzeczy związanych z przestępstwem), kontrola osobista, a także przeglądanie

zawartości bagaży i sprawdzanie ładunku w portach i na dworcach oraz w środkach transportu

lądowego, powietrznego i wodnego, w razie istnienia uzasadnionego podejrzenia czynu

zabronionego pod groźbą kary, zatrzymywanie osób i związane z tym przeszukanie w

związku z popełnieniem czynów naruszających porządek publiczny lub zagrażających mu.

Okazję do ujawnienia rzeczy związanych z przestępstwem stwarzają wszelkie formy

służby i czynności administracyjno - porządkowych funkcjonariuszy różnych rodzajów

Policji. W trakcie wykonywania tych zadań niezbędne jest współdziałanie z policją

kryminalną.

4. Przyjmowanie informacji o utracie rzeczy.

Policja gromadzi informacje o:

1.

zdarzeniach

2.

osobach

3.

podmiotach

4.

miejscach

5.

przedmiotach, tym dziełach sztuki pozostających w zainteresowaniu Policji.

Rzeczy utracone podlegają niezwłocznie rejestracji w ewidencji Policyjnej (KSIP) za

pomocą telegramu o sformalizowanej treści (wszelkie informacje uzupełniające i

modyfikujące rejestracje przekazuje się również telegramem).

Rejestruje się informacje o dziełach sztuki oraz przedmiotach posiadających cechy

trwałe w postaci numeru umożliwiającego ich jednoznaczną identyfikacje będących w

zainteresowaniu Policji z następujących powodów:

•

„utracone” w tym także na szkodę obywatela polskiego poza granicami kraju,

•

pozostające „w zainteresowaniu” Policji ze względów procesowych lub

operacyjnych,

•

„zabezpieczone” przez Policję.

Rejestruje się informacje o przekazaniu materiałów sprawy lub postępowania w

związku z którymi zarejestrowano dzieło sztuki bądź przedmiot do dalszego prowadzenia w

innej komórce lub jednostce Policji.

Rejestracja przedmiotu pozostającego w zainteresowaniu Policji jest aktualna do

chwili ustania przyczyny rejestracji tj:

•

do dnia określonego przez komórkę rejestrującą,

•

do odwołania,

Rejestracja przedmiotu usuwana jest ze zbiorów po upływie dwóch lat od daty jej

odwołania.

Przyjmując informacje o utracie rzeczy należy zwrócić uwagę w szczególności na

ustalenie cech identyfikacyjnych i tak w przypadku pojazdu:

•

numer rejestracyjny oraz oznaczenie kraju rejestracji,

•

numer silnika,

•

numer podwozia ( VIN)

•

rodzaj pojazdu,

•

marka i typ,

•

kolor pojazdu,

•

cechy charakterystyczne,

•

określenie powodu rejestracji,

•

określenie okresu prowadzenia poszukiwań,

•

rok produkcji,

•

oznakowanie,

•

ilość drzwi,

•

inne pozostawione w pojeździe przedmioty,

•

wyposażenie dodatkowe.

Ponadto przy zaborze ustalamy:

•

gdzie pojazd był zaparkowany?

•

jak był zabezpieczony?

•

stan licznika?

•

ilość paliwa w zbiorniku?

•

kiedy i gdzie był nabyty, naprawiany?

•

ile osób go użytkowało?

•

gdzie znajduje się kluczyk i dowód rejestracyjny?

W zgłoszenia rzeczy:

•

kategorie przedmiotu,

•

numer przedmiotu,

•

numer oznakowania,

•

marka przedmiotu,

•

typ,

•

cechy szczególne.

Interesuje nas także:

•

kto wiedział, że dana ooba tą rzecz posiada?

•

kiedy i od kogo ją kupiła?

W przypadku zgłoszenia dokumentu:

•

rodzaj dokumentu,

•

numer dokumentu,

•

numer blankietu,

•

orginał czy wtórnik,

•

kolor nadruku,

•

kategorii np. gdy jest to prawo jazdy,

•

wystawca,

•

data wystawienia,

•

data ważności,

•

na kogo wystawiony,

W przypadku dzieła sztuki:

•

rodzaj dzieła sztuki,

•

niezbędne dane techniczne (wymiar, rodzaj, materiał tworzywa, technika

wykonania, ogólny koloryt itd. ),

•

autor działa sztuki,

•

okres powstania dzieł,

•

wartość, właściciel dzieła sztuki,

•

opis dzieła sztuki,

•

powód rejestracji,

•

fotografia skradzionego przedmiotu.

Należy także pamiętać, że osobę która utraciła jakąkolwiek rzecz należy zapytać o jej

wartość, czy była ubezpieczona – jeżeli tak to gdzie i na jaką kwotę. Pytamy także o sprawcę,

czy był znany ofiarze, jego rysopis, czy kogoś podejrzewa i czy byli jacyś świadkowie

zdarzenia.

W celu identyfikacji rzeczy wskazane jest pobranie i dołączenia do akt ewentualnych

dokumentów dotyczących zaginionej rzeczy, np.:

•

dowód kupna, gwarancja,

•

karta wozu, instrukcja obsługi,

•

niezastąpione mogą być zdjęcia fotograficzne, taśmy wideo (którymi mogą

dysponować pokrzywdzeni), a nawet rysunki.

Każdy policjant w razie podjęcia uzadanionego podejrzenia co do legalności

pochodzenia rzeczy jest zobowiązany dokonać sprawdzenia w ewidencji policyjnej.

Policjant, który uzyskał pozytywne wyniki sprawdzenia, jest zobowiązany do podjęcią

czynności służbowych, w tym:

•

odebrania i zatrzymania rzeczy w przypadku otrzymania wyniku sprawdzenia:

utacono, albo

•

realizacji zlecenia jednostki poszukującej w przypadki otrzymania wyniku

sprawdzenia: pozotaje w zainteresowaniu.

Jeżeli natąpiło odebranie i zatrzymanie rzeczy, należy przeprowadzić czynności

zgodnie z procedurą karną dotyczącą dowodów a w szczególności zabezpieczyć ślady i

dowody przestępstwa niezbędne do ustalenia i zatrzymania jego sprawcy.

Należy podkreślić, iż nie wszystkie przedmioty będące wynikiem działania

przestępczego posiadają cechy szczególne, np.:

•

bielizna, odzież,

•

niektóre rodzaje biżuterii,

•

zbiory kolekcjonerskie, itp.

W takich przypadkach należy zgłaszającego wypytać o najdrobniejsze szczegóły

dotyczące rzeczy utraconej – szczegóły te winny być odnotowane.

Ustalone dane, dotyczące rodzaju i liczby rzeczy związanych z przestępstwem w

połączeniu ze składającym się na rozpoznanie policyjne wiadomości o taktyce i technice

działania przestępców połączone z szczegółową analizą posiadanych materiałów, pozwalają

na wysunięcie hipotezy odnoszącej się do:

•

motywu przestępczego działania,

•

sposobu działania sprawców na miejscu przestępstwa,

•

liczby sprawców,

•

kręgu osób, spośród których mogą wywodzić się sprawcy,

•

miejsca ukrycia łupu,

•

sposobu dystrybucji i odbioru łupu,

•

sposobu zacierania cech rzeczy itp.

Sformułowane hipotezy stanowią podstawę podejmowania bezzwłocznych

przedsięwzięć, takich jak:

•

pościg i blokada tras komunikacyjnych,

•

legitymowanie i zatrzymanie osób,

•

penetracja terenu przyległego do miejsca zdarzenia,

•

kontrola osobista i przeglądanie zawartości bagażu,

•

penetracja i obserwacja miejsc grupowania się przestępców, legalnego i

nielegalnego handlu

•

przeszukania osób i pomieszczeń ,

•

rozpoznanie posesyjne,

•

przekazanie stosowanych informacji wszystkim policjantom danej jednostki,

a także powiadomienia innych jednostek Policji.

Nieskuteczność pierwszych czynności obliguje do podejmowania dalszych

systematycznych planowych działań w tym względzie.

SPRAWDZIAN POSTĘPÓW

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS 05
Nazwa jednostki szkolnej: Postępowanie w przypadku otrzymania
informacji o utracie rzeczy oraz w sytuacji ujawnienia rzeczy
poszukiwanej.
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie osób o
nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP 01.JM 03.
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant.
Zakres pracy: Przygotowanie do działań poszukiwawczych na poziomie
podstawowym.
Stron: 1
Opracował: K. Biernacki, T. Wewiór

JM03JS05SP01

Sprawdzian postępów:
Oceń, na podstawie zrealizowanych zajęć czy potrafisz postępować w sytuacjach otrzymania
informacji o utracie rzeczy lub ujawnienia rzeczy poszukiwanej, zaznaczając w odpowiednich
miejscach „X” jako odpowiedź „Tak” lub „Nie”.

1. Czy potrafisz określić kategorie rzeczy będących przedmiotem
przedsięwzięć poszukiwawczych i identyfikacyjnych TAK NIE

2. Czy potrafisz wskazać sytuacje w których podejmuje się działania
poszukiwawcze rzeczy? TAK NIE

3. Czy potrafisz przyjąć informację o utracie rzeczy? TAK NIE

4. Czy potrafisz ustalić cechy identyfikacyjne rzeczy, która ma być przedmiotem
poszukiwań i przekazać uzyskane informacje dyżurnemu jednostki? TAK NIE

5. Czy potrafisz sprawdzić legalność pochodzenia ujawnionej rzeczy? TAK NIE

LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA

JEDNOSTKA SZKOLNA – SZP 01.JM 03.JS 05
Nazwa jednostki szkolnej: Postępowanie w przypadku otrzymania informacji o
utracie rzeczy oraz w sytuacji ujawnienia rzeczy poszukiwanej
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób ukrywających
się przed organami ścigania lub organami wymiaru sprawiedliwości, osób
zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie osób
o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP 01.JM 03.
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant.
Zakres pracy: Przygotowanie do działań poszukiwawczych na poziomie
podstawowym.
Stron:1
Opracował: K. Biernacki, T. Wewiór.

JM03JS05LU01

Literatura uzupełniająca:

1. Załącznik nr 4 „Instrukcja o poszukiwaniu rzeczy przez Policję” - do uchylonego zarządzenia

nr 039/96 KGP z dnia 18.12.1996 r. w sprawie metod i form wykonywania przez Policję
czynności operacyjno – rozpoznawczych.

2. Zarządzenie nr 6 z dnia 16 maja 2002 roku Komendanta Głównego Policji w sprawie

uzyskiwania, przetwarzania i wykorzystywania przez Policję informacji oraz sposobu
zakładania i prowadzenia zbiorów tych informacji.

3. Zarządzenie Nr 64 Komendanta Głównego Policji z dnia 17 marca 2003 r., zmieniające

zarządzenie w sprawie uzyskiwania, przetwarzania i wykorzystywania przez Policję informacji
oraz sposobów zakładania i prowadzenia zbiorów tych informacji, Dz. Urz. KGP Nr 9, poz. 47.

Jednostka Szkolna nr 06

Przygotowanie policjanta do wykorzystywania przez

Policję dorobku prawnego Schengen.

PRZEWODNIK DLA SŁUCHACZA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS.06
Nazwa jednostki szkolnej: Przygotowanie policjanta
do wykorzystywania przez Policję dorobku prawnego Schengen.
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie osób
o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP 01 JM 03.
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant
Zakres pracy: Przygotowanie do wykorzystywania informacji z zakresu
Konwencji Wykonawczej Schengen i Systemu Informacyjnego Schengen
w czasie wykonywania czynności służbowych.
Stron: 2
Opracowała: B. Borowska

JM03JS06PS01

Wskazówki dla słuchacza:
1. Wymagania wejściowe.
Wymagane są od Ciebie podstawowe umiejętności z zakresu:

− policyjnych i pozapolicyjnych systemów informatycznych,
− wykorzystywania informacji z systemów podczas wykonywania czynności służbowych,

− poszukiwania osób i przedmiotów.

2. Cele szkolenia.
Po zakończeniu jednostki szkolnej będziesz potrafił:

- przedstawić formy międzynarodowej współpracy policyjnej poprzedzającej KWS,
- wyjaśnić podstawowe terminy wykorzystywane w KWS z uwzględnieniem prawa

krajowego,

- omówić uregulowania wynikające z Tytułu III KWS,
- określić regulacje dotyczące SIS wynikające z Tytułu IV KWS,
- określić zadania biura SIRENE,
- omówić zapisy danych występujące w SIS (art.95 – 100 KWS),
- przedstawić sposób postępowania w przypadku zapisu w systemie,
- wyjaśnić zasady postępowania i regulacje prawne dotyczące ochrony danych w SIS

z uwzględnieniem prawa krajowego,

3. Metody nauczania i uczenia się.
Od prowadzącego zajęcia otrzymasz niezbędne materiały wymagane do realizacji zajęć oraz wykaz
literatury i aktów prawnych.
Twoim zadaniem jest zapoznać się z wskazaną przez prowadzącego zajęcia literaturą i aktami
prawnymi.
Prowadzący zajęcia przekaże słuchaczom informacje dotyczące konieczności przygotowania Policji
do wdrożenia dorobku prawnego Schengen. Omówi Konwencję Wykonawczą Schengen i System
Informacyjne Schengen. Wskaże sytuacje i czynności służbowe do wykonania których, oraz
podjęcia właściwej decyzji, konieczna jest wiedza zawarta w systemie.
Następnie będziesz wykonywał ćwiczenia polegające na opisywaniu bądź interpretacji pojęć
i terminów występujących w KWS, niezbędnych do właściwego przyswojenia wiedzy. Od
prowadzącego zajęcia otrzymasz informacje, które treści będziesz musiał opanować w ramach
samokształcenia.
W trakcie zajęć korzystaj z pomocy prowadzącego zajęcia W przypadku niezrozumienia

określonych treści masz prawo skorzystać z konsultacji w terminie wyznaczonym przez
prowadzącego.
Masz obowiązek aktywnego uczestniczenia w zajęciach, za co również możesz być oceniany.
4. Sposoby oceniania.

− Nabywane przez Ciebie wiadomości i umiejętności podlegają bieżącej ocenie.

− Każda negatywna ocena uzyskana w trakcie jednostki szkolnej musi być poprawiona na

ocenę pozytywną.

− Zaliczenie jednostki szkolnej odbywa się na podstawie zastosowania czytelnych kryteriów,

które prowadzący przedstawi przed przystąpieniem do zaliczenia.

− Zaliczenie polega na wykonaniu przez Ciebie testu wiedzy.

− Przeprowadzany pisemny test wiedzy będzie składać się z 25 pytań jednokrotnego wyboru.

Na rozwiązanie testu będziesz miał 25 minut.

− Aby zaliczyć test, musisz prawidłowo rozwiązać, co najmniej 60%+1 zadań testowych.

MATERIAŁY DLA SŁUCHACZA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS.06
Nazwa jednostki szkolnej: Przygotowanie policjanta
do wykorzystywania przez Policję dorobku prawnego Schengen.
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami
wymiaru sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także
identyfikowanie osób o nieustalonej tożsamości lub nieznanych
zwłok – SZP 01 JM 03.
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant
Zakres pracy: Przygotowanie do wykorzystywania informacji z
zakresu Konwencji Wykonawczej Schengen i Systemu
Informacyjnego Schengen w czasie wykonywania czynności
służbowych.
Stron: 2
Opracowała: B. Borowska

JM03JS06MS01

MATERIAŁY DLA SŁUCHACZA

19/t. 2 | PL |

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

9

42000A0922(02)

L 239/19

DZIENNIK URZĘDOWY WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

22.9.2000

KONWENCJA

WYKONAWCZA DO UKŁADU Z SCHENGEN

z dnia 14 czerwca 1985 roku

między Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w

sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach

KRÓLESTWO BELGII, REPUBLIKA FEDERALNA NIEMIEC, REPUBLIKA FRANCUSKA, WIELKIE KSIĘSTWO LUKSEMBURGA
ORAZ KRÓLESTWO NIDERLANDÓW, zwane dalej „Umawiającymi się Stronami",

OPIERAJĄC się na Układzie z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 roku w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych
granicach,

ZDECYDOWAWSZY wypełnić zobowiązania wyrażone w powyższym Układzie, mające na celu zniesienie kontroli przepływu
osób na ich wspólnych granicach oraz ułatwienie transportu i przepływu towarów na tych granicach,

a także mając na uwadze, co następuje:

Traktat ustanawiający Wspólnoty Europejskie, uzupełniony Jednolitym Aktem Europejskim, przewiduje, że rynek wewnętrzny

obejmuje obszar bez granic wewnętrznych;

zamiarem Umawiających się Stron jest realizacja powyższego celu, bez uszczerbku dla środków podejmowanych w celu
wprowadzania w życie postanowień Traktatu;

wykonanie powyższego zobowiązania wymaga podjęcia szeregu właściwych środków i ścisłej współpracy między
Umawiającymi się Stronami,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

TYTUŁ I

DEFINICJE

Artykuł 1

„państwo trzecie": oznacza każde państwo, inne niż Umawiające
się Strony;

Do celów niniejszej Konwencji:

„cudzoziemiec": oznacza każdą osobę, inną niż obywatel Państwa
Członkowskiego Wspólnot Europejskich;

„granice wewnętrzne": oznaczają wspólne granice lądowe Uma-
wiających się Stron, ich porty lotnicze przeznaczone do rejsów
krajowych oraz ich porty morskie przeznaczone do regularnych
połączeń promowych, wyłącznie z lub do innego portu na tery-
toriach Umawiających się Stron, bez zatrzymywania się w jakich-
kolwiek portach znajdujących się poza powyższymi terytoriami;

„cudzoziemiec, wobec którego dokonano wpisu do celów
odmowy wjazdu": oznacza cudzoziemca, wobec którego doko-
nano wpisu do Systemu Informacyjnego Schengen zgodnie z
artykułem 9 6, w celu odmowy tej osobie wjazdu;

„przejście graniczne": oznacza każde przejście graniczne uznane
przez właściwe władze do przekraczania granic zewnętrznych;

„granice zewnętrzne": oznaczają granice lądowe i morskie Uma-
wiających się Stron, ich porty lotnicze i morskie, jeżeli nie są one
granicami wewnętrznymi;

„kontrola graniczna": oznacza kontrolę przeprowadzaną na gra-
nicy wyłącznie w związku z zamiarem jej przekroczenia, nieza-
leżnie od jakichkolwiek innych okoliczności;

„rejs krajowy": oznacza każdy rejs wyłącznie do lub z terytoriów
Umawiających się Stron, bez lądowania na terytorium państwa
trzeciego;

„przewoźnik": oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która
zajmuje się świadczeniem usług przewozu pasażerów, drogą lot-
niczą, morską lub lądową;

10

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

„dokument pobytowy": oznacza upoważnienie jakiegokolwiek
rodzaju wydane przez Umawiającą się Stronę, przyznające prawo
pobytu na jej terytorium. Pojęcie to nie obejmuje zezwolenia na
pobyt na czas oznaczony na terytorium Umawiającej się Strony
do celów postępowania w sprawie wniosku o udzielenie azylu lub
dokumentu pobytowego;

„wniosek o udzielenie azylu": oznacza każdy pisemny, ustny lub
inny wniosek wniesiony przez cudzoziemca na granicy zewnętrz-
nej lub na terytorium Umawiającej się Strony w celu uznania za
uchodźcę zgodnie z Konwencją genewską dotycząca statusu
uchodźców z dnia 28 lipca 1951 roku, zmienioną Protokołem
Nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 roku, a tym samym w celu
uzyskania prawa pobytu;

„osoba ubiegająca się o azyl": oznacza każdego cudzoziemca,
który wniósł wniosek o udzielenie azylu w rozumieniu powyż-
szej Konwencji, w odniesieniu do którego nie podjęto jeszcze
ostatecznej decyzji;

„postępowanie w sprawie wniosków o udzielenie azylu": oznacza
wszelkie procedury rozpatrywania wniosków i podejmowania
decyzji w sprawie wniosków o udzielenie azylu, w tym środki
podjęte na podstawie ostatecznej decyzji w sprawie wniosku, z
wyjątkiem wskazania Umawiającej się Strony właściwej do
przeprowadzenia postępowania w sprawie wniosków o udziele-
nie azylu na mocy Konwencji.

TYTUŁII

ZNIESIENIE KONTROLI NA GRANICACH WEWNĘTRZNYCH I PRZEPŁYW OSÓB

ROZDZIAŁ 1

ROZDZIAŁ 2

PRZEKRACZANIE GRANIC WEWNĘTRZNYCH

PRZEKRACZANIE GRANIC ZEWNĘTRZNYCH

Artykuł 2

Artykuł 3

1. Granice wewnętrzne mogą być przekraczane w każdym miejs-
cu, bez poddawania przekraczających je osób jakiejkolwiek kon-
troli.

2. Jednakże, jeśli wymagają tego porządek publiczny lub bezpie-
czeństwo narodowe, każda z Umawiających się Strona może, po
konsultacji z pozostałymi Umawiającymi się Stronami, podjąć
decyzję, że przez ograniczony okres na granicach wewnętrznych
mogą być prowadzone krajowe kontrole graniczne, w zależności
od sytuacji. W przypadku gdy porządek publiczny lub bezpie-
czeństwo narodowe wymagają podjęcia niezwłocznych działań,
zainteresowana Umawiająca się Strona podejmuje niezbędne
środki oraz niezwłocznie informuje o tym pozostałe Umawiające
się Strony.

1. Granice zewnętrzne mogą być co do zasady przekraczane
jedynie na przejściach granicznych oraz w czasie ściśle ustalonych
godzin otwarcia. Komitet Wykonawczy przyjmie bardziej szcze-
gółowe postanowienia, wyjątki i uregulowania dotyczące lokal-
nego ruchu granicznego oraz zasady dotyczące szczególnych
kategorii żeglugi morskiej, takich jak żegluga rekreacyjna
i połowy przybrzeżne.

2. Umawiające się Strony zobowiązują się do wprowadzenia kar
za niedozwolone przekraczanie granic zewnętrznych w miejscach
innych niż przejścia graniczne lub w godzinach innych niż ściśle
ustalone godziny otwarcia.

3. Zniesienie kontroli osób na granicach wewnętrznych nie ma
wpływu na postanowienia artykułu 22 lub wykonywanie upraw-
nień policyjnych na terytorium Umawiającej się Strony przez wła-
ściwe władze, zgodnie z prawem tej Strony albo wymogami
posiadania, noszenia oraz okazywania dokumentów określonych
prawem tej Strony.

4. Kontrole towarów prowadzone są zgodnie z odpowiednimi
postanowieniami niniejszej Konwencji.

Artykuł 4

1. Umawiające się Strony zapewnią, aby od 1993 roku pasażerowie rej-
sów z państw trzecich, którzy przesiadają się na rejsy wewnętrzne podle-
gali kontroli przy wjeździe, jak również kontroli bagażu podręcznego
w porcie lotniczym, w którym kończy się zewnętrzny rejs. Pasażerowie rej-
sów wewnętrznych, którzy przesiadają się na rejsy do państw trzecich,
będą poddawani kontroli przy wyjeździe oraz kontroli bagażu podręcz-
nego w porcie lotniczym, w którym lot zewnętrzny się rozpoczyna.

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

11

2. Umawiające się Strony przyjmą niezbędne środki w celu zapewnie-
nia, aby kontrole były przeprowadzane zgodnie z ustępem 1.

Artykuł 6

3. Postanowienia ustępu 1 i 2 nie wpływają na kontrole zgłoszonego
bagażu; kontrole takie przeprowadza się w porcie lotniczym końcowego
przeznaczenia lub w porcie lotniczym, w którym rejs się rozpoczyna.

4. Do daty ustanowionej w ustępie 1, porty lotnicze uważa się, w dro
dze odstępstwa od definicji granic wewnętrznych, za granice zewnętrzne
do celów rejsów wewnętrznych.

1. Ruch graniczny na granicach zewnętrznych podlega kontroli
właściwych władz. Kontrole przeprowadza się w odniesieniu do
terytoriów Umawiających się Stron, zgodnie z jednolitymi zasa-
dami, w zakresie uprawnień krajowych i zgodnie z prawem kra-
jowym danej Strony oraz biorąc pod uwagę interesy wszystkich
Umawiających się Stron.

2. Jednolite zasady, określone w ustępie 1, ustala się następująco:

Artykuł 5

1. W przypadku pobytu nieprzekraczającego trzech miesięcy,
cudzoziemcom spełniającym następujące warunki można zezwo-
lić na wjazd na terytoria Umawiających się Stron:

a) cudzoziemcy ci posiadają ważny dokument lub dokumenty

określone przez Komitet Wykonawczy, upoważniające ich do
przekroczenia granicy;

b) cudzoziemcy ci posiadają ważną wizę, o ile jest ona wymaga-

na;

c) cudzoziemcy ci przedstawią, jeśli to konieczne, dokumenty

uzasadniające cel oraz warunki zamierzonego pobytu oraz
posiadają wystarczające środki utrzymania, zarówno na okres
zamierzonego pobytu, jak i na powrót do ich kraju pochodze
nia lub na tranzyt do państwa trzeciego, w którym na pewno
zostaną przyjęci, lub są w stanie nabyć takie środki legalnie;

d) cudzoziemcy ci nie są osobami, w odniesieniu do których

wprowadzono wpis do celów odmowy wjazdu;

e) cudzoziemcy ci nie są uważani za zagrożenie dla porządku

publicznego, bezpieczeństwa narodowego lub stosunków
międzynarodowych którejkolwiek z Umawiających się Stron.

2. Cudzoziemcowi, który nie spełnia wszystkich wyżej wymie-
nionych warunków, powinno się odmówić wjazdu na terytoria
Umawiających się Stron, chyba że Umawiająca się Strona uzna za
niezbędne odstąpienie od powyższej zasady z przyczyn humani-
tarnych, z uwagi na interes narodowy lub zobowiązania między-
narodowe. W takich przypadkach zezwolenie na wjazd zostanie
ograniczone do terytorium zainteresowanej Umawiającej się
Strony, która powinna poinformować o powyższym pozostałe
Umawiające się Strony.

Powyższe zasady nie uniemożliwiają zastosowania szczególnych
postanowień dotyczących prawa azylu lub postanowień artykułu
18.

a) kontrole osób obejmują nie tylko sprawdzenie dokumentów

podróży oraz innych warunków dotyczących wjazdu, pobytu,
pracy oraz wyjazdu, lecz także kontrole mające na celu
wykrywanie i zapobieganie zagrożeniom dla bezpieczeństwa
narodowego i porządku publicznego Umawiającej się Strony.
Kontrole takie powinny być również przeprowadzane
w odniesieniu do pojazdów i przedmiotów znajdujących się
w posiadaniu osób przekraczających granicę. Są one przepro-
wadzane przez każdą Umawiającą się Stronę zgodnie z jej kra-
jowym ustawodawstwem, w szczególności gdy chodzi o rewi-
zję;

b) wszystkie osoby przechodzą co najmniej jedną taką kontrolę

w celu ustalenia ich tożsamości na podstawie przedstawienia
dokumentów podróży;

c) przy wjeździe cudzoziemcy poddawani są dokładnej kontroli

określonej w literze a);

d) przy wyjeździe kontrole są przeprowadzane, jeśli tego

wymaga interes wszystkich Umawiających się Stron, zgodnie
z postanowieniami dotyczącymi cudzoziemców, w celu
wykrywania oraz zapobiegania zagrożeniom dla bezpieczeń-
stwa narodowego i porządku publicznego Umawiających się
Stron. Kontrole takie są zawsze przeprowadzane w odniesie-
niu do cudzoziemców.

Jeśli w pewnych okolicznościach kontrole takie nie mogą być
przeprowadzone, należy ustalić priorytety takich kontroli. W
tej sytuacji kontrole przy wjeździe mają generalnie pierwszeń-
stwo przed kontrolami przy wyjeździe.

3. Właściwe władze wykorzystują patrole mobilne w celu nadzo-
rowania granicy zewnętrznej między poszczególnymi przejściami
granicznymi; to samo odnosi się do przejść granicznych poza
zwyczajnymi godzinami otwarcia. Nadzór ten jest prowadzony
w taki sposób, aby zniechęcić do obchodzenia kontroli przepro-
wadzanych na przejściach granicznych. Tam gdzie to stosowne,
procedury nadzoru są określane przez Komitet Wykonawczy.

3. Cudzoziemcy, którzy posiadają dokumenty pobytowe lub
wizy uprawniające do ponownego wjazdu, wydane przez jedną z
Umawiających się Stron lub, tam gdzie jest to wymagane, obydwa
dokumenty, zostaną upoważnieni do wjazdu do celów tranzytu,
jeśli ich nazwiska nie znajdują się na krajowej liście wpisów do
celów odmowy wjazdu Umawiającej się Strony, której granice
zewnętrzne zamierzają przekroczyć.

4. Umawiające się Strony zobowiązują się do rozmieszczenia
wystarczającej liczby właściwie wykwalifikowanych funkcjona-
riuszy do przeprowadzania kontroli i nadzoru granic zewnętrz-
nych.

5. Identyczne kontrole przeprowadza się na granicach zewnętrz-
nych.

12

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

Artykuł 7

Umawiające się Strony udzielają sobie pomocy oraz utrzymują
stałą, ścisłą współpracę w celu efektywnego wdrożenia kontroli
i nadzoru. W szczególności, Umawiające się Strony wymieniają
wszelkie stosowne ważne informacje, z wyjątkiem danych
osobowych, o ile niniejsza Konwencja nie stanowi inaczej. Tak
dalece jak to możliwe, ujednolicają one wskazówki udzielane
organom odpowiedzialnym za kontrole oraz wspierają
standardowe, podstawowe i dalsze szkolenia swoich
funkcjonariuszy pracujących na przejściach granicznych.
Współpraca taka może mieć postać wymiany oficerów
łącznikowych.

2. Do czasu wprowadzenia takiej wizy Umawiające się Strony
uznają swoje odpowiednie wizy krajowe, pod warunkiem że są
one wydawane zgodnie ze wspólnymi warunkami i kryteriami,
ustanowionymi w kontekście odpowiednich postanowień niniej
szego rozdziału.

3. W drodze odstępstwa od ustępu 1 i 2, każda Umawiająca się
Strona zastrzega sobie prawo do ograniczenia terytorialnej waż
ności wizy zgodnie ze wspólnymi uregulowaniami, określonymi
w kontekście odpowiednich postanowień niniejszego rozdziału.

Artykuł 11

Artykuł 8

Komitet Wykonawczy podejmuje niezbędne decyzje dotyczące
praktycznego przeprowadzania kontroli granicznej i nadzoru.

ROZDZIAŁ 3

WIZY

1. Wiza określona w artykule 10 może być:

a) wizą uprawniającą do jednego lub więcej wjazdów, pod

warunkiem że ani długość ciągłego pobytu, ani całkowita dłu
gość kolejnych pobytów nie przekraczają trzech miesięcy
w ciągu każdego okresu sześciu miesięcy, liczonego od daty
pierwszego wjazdu;

b) wizą tranzytową uprawniającą jej posiadacza do przejazdu

przez terytoria Umawiających się Stron jednorazowo, dwu
krotnie lub w wyjątkowych przypadkach wielokrotnie w dro
dze na terytorium państwa trzeciego, pod warunkiem że tran
zyt taki nie przekracza pięciu dni.

Sekcja 1

Wizy krótkoterminowe

2. Ustęp 1 nie stanowi przeszkody dla Umawiającej się Strony do
wydania nowej wizy, której ważność jest ograniczona do jego
terytorium, w ciągu danego okresu sześciu miesięcy, o ile to
konieczne.

Artykuł 9

Artykuł 12

1. Umawiające się Strony zobowiązują się do przyjęcia wspólnej
polityki w zakresie przepływu osób, w szczególności ustaleń
dotyczących wiz. W tym celu udzielają one sobie pomocy. Uma
wiające się Strony zobowiązują się do dążenia, we wspólnym
porozumieniu, do harmonizacji swoich polityk wizowych.

2. Uregulowania dotyczące wiz w odniesieniu do państw trze
cich, których obywatele podlegają uregulowaniom wizowym
wspólnym dla wszystkich Umawiających się Stron, w momencie
podpisania niniejszej Konwencji lub w późniejszym terminie
mogą zostać zmodyfikowane jedynie za wspólną zgodą wszyst
kich Umawiających się Stron. Każda z Umawiających się Stron
może w wyjątkowych przypadkach odstąpić od wspólnych ure
gulowań dotyczących wiz w odniesieniu do państwa trzeciego,
kiedy ważne powody polityki narodowej wymagają podjęcia pil
nej decyzji. Strona ta najpierw zasięga opinii pozostałych Uma
wiających się Stron, a podejmując decyzję, bierze pod uwagę ich
interesy oraz konsekwencje podjęcia decyzji.

1. Wiza jednolita, określona w artykule 10 ustęp 1, wydawana
jest przez misje dyplomatyczne i urzędy konsularne Umawiają
cych się Stron oraz, tam gdzie stosowne, przez organy Umawia
jących się Stron upoważnione na mocy artykułu 17.

2. Umawiającą się Stroną odpowiedzialną za wydanie takiej wizy
jest w zasadzie państwo będące docelowym miejscem podróży.
Jeśli określenie docelowego miejsca podróży nie jest możliwe,
wiza jest wydawana przez placówkę dyplomatyczną lub konsu
larną Umawiającej się Strony pierwszego wjazdu.

3. Komitet Wykonawczy ustanawia postanowienia wykonawcze
oraz, w szczególności, kryteria określania docelowego miejsca
podróży.

Artykuł 10

1. Wprowadza się wizę jednolitą, ważną na całym terytorium
Umawiających się Stron. Wiza ta, której okres ważności ustalony
jest w artykule 11, może być wydawana w przypadku pobytów
nieprzekraczających trzech miesięcy.

Artykuł 13

1. Wiza nie może zostać umieszczona w dokumencie podróży,
którego ważność wygasła.

2. Okres ważności dokumentu podróży powinien przekraczać
okres ważności wizy, wraz z okresem przewidzianym na jej

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

13

wykorzystanie. Okres ten powinien umożliwiać cudzoziemcom
powrót do ich kraju pochodzenia lub wjazd do państwa trzecie-

Artykuł 14

1. Wiza nie może zostać umieszczona w dokumencie podróży,
jeśli nie jest on ważny w którejkolwiek z Umawiających się Stron.
Jeśli dokument podróży jest ważny jedynie w jednej lub kilku
Umawiających się Stronach, umieszczana w nim wiza ogranicza
się do danej Umawiającej się Strony lub danych Stron.

d) formularza, treści i okresu ważności wizy oraz opłat związa

nych z ich wydawaniem;

e) warunków przedłużenia i odmowy wydania wizy, określonej

w literach c) i d), zgodnie z interesami wszystkich Umawiają
cych się Stron;

f) procedur ograniczania terytorialnej ważności wizy;

g) zasad regulujących sporządzanie wspólnego wykazu cudzo

ziemców, wobec których dokonano wpisu do celów odmowy
wjazdu, bez uszczerbku dla postanowień artykułu 96.

2. Jeśli dokument podróży nie jest uznany za ważny przez jedną
lub kilka Umawiających się Stron, w miejsce wizy może zostać
wydane zezwolenie o identycznej ważności.

Sekcja 2

Wizy długoterminowe

Artykuł 15

W zasadzie, wizy określone w artykule 10 mogą być wydawane
wyłącznie, jeśli cudzoziemiec spełnia warunki wjazdu
ustanowione w artykule 5 ustęp 1 litery a), c), d) i e).

Artykuł 16

Jeśli Umawiająca się Strona uzna za niezbędne odstąpienie, na
podstawie jednego z powodów wymienionych w artykule 5
ustęp 2, od zasady ustanowionej w artykule 15 poprzez wydanie
wizy cudzoziemcowi, który nie spełnia warunków wjazdu
określonych w artykule 5 ustęp 1, ważność wizy ogranicza się do
terytorium powyższej Umawiającej się Strony, która powinna
poinformować o tym także inne Umawiające się Strony.

Artykuł 18

Wizy zezwalające na pobyt przekraczający trzy miesiące są
wizami krajowymi wydawanymi przez jedną z Umawiających się
Stron zgodnie z jej prawem krajowym. Wizy takie umożliwiają
ich posiadaczom tranzyt przez terytoria innych Umawiających się
Stron w celu przejazdu na terytorium Umawiającej się Strony,
która wizę wydała, chyba że osoby te nie spełniają warunków
wjazdu określonych w artykule 5 ustęp 1 litery a), d) i e) lub
znajdują się na krajowej liście wpisów do celów odmowy wjazdu
Umawiającej się Strony, przez której terytorium zamierzają
przejechać.

ROZDZIAŁ 4

ZASADY REGULUJĄCE PRZEMIESZCZANIE SIĘ

CUDZOZIEMCÓW

Artykuł 17

1. Komitet Wykonawczy przyjmuje wspólne zasady rozpatrywa-
nia wniosków wizowych, zapewnia ich poprawne wdrażanie oraz
dostosowuje je do nowych sytuacji i okoliczności.

2. Komitet Wykonawczy wskazuje również przypadki, w któ-
rych wydanie wizy podlega konsultacjom z władzami central-
nymi Umawiającej się Strony, w której został wniesiony wniosek
oraz, tam gdzie to stosowne, z władzami centralnymi innych
Umawiających się Stron.

3. Komitet Wykonawczy podejmuje również niezbędne decyzje
w sprawie:

a) dokumentów podróży, w których wiza może być umiesz

czona;

b) organów wydających wizy;

c) zasad regulujących wydawanie wiz na granicach;

Artykuł 19

1. Cudzoziemcy legitymujący się wizami jednolitymi, którzy
w sposób legalny wjechali na terytorium Umawiającej się Strony,
mogą swobodnie przemieszczać się po terytoriach wszystkich
Umawiających się Stron w okresie ważności ich wizy, pod warun
kiem że spełniają oni warunki wjazdu określone w artykule 5
ustęp 1 litery a), c), d) i e).

2. Do czasu wprowadzenia wizy jednolitej, cudzoziemcy legitymujący się
wizami wydanymi przez jedną z Umawiających się Stron, którzy w spo
sób legalny wjechali na terytorium jednej z Umawiających się Stron,
mogą swobodnie przemieszczać się po terytoriach wszystkich Umawia
jących się Stron w okresie ważności ich wizy, nie dłużej jednak niż do
upływu trzech miesięcy od daty pierwszego wjazdu, pod warunkiem że
spełniają oni warunki wjazdu określone w artykule 5 ustęp 1 litery a),
c), d) i e).

3. Ustępów 1 i 2 nie stosuje się do wiz, których ważność pod
lega terytorialnemu ograniczeniu zgodnie z rozdziałem 3 niniej
szego tytułu.

14

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

4. Niniejszy artykuł stosuje się bez uszczerbku dla postanowień
artykułu 22.

albo w ciągu trzech dni roboczych od dnia wjazdu, według uzna-
nia Umawiającej się Strony, na której terytorium wjechali.

Artykuł 20

2. Cudzoziemcy zamieszkujący na terytorium jednej z Umawia-
jących się Stron, którzy wjeżdżają na terytorium innej Umawia-
jącej się Strony, zgłaszają się u organów określonych w ustępie 1.

1. Cudzoziemcy niepodlegający obowiązkowi wizowemu mogą
swobodnie przemieszczać się po terytoriach Umawiających się
Stron przez okres nieprzekraczający trzech miesięcy w ciągu sze-
ściu miesięcy od daty pierwszego wjazdu, pod warunkiem że
spełniają oni warunki wjazdu określone w artykule 5 ustęp 1
litery a), c), d) i e).

3. Każda Umawiająca się Strona ustanawia własne zwolnienia od
obowiązków wymienionych w ustępie 1 i 2 i informuje o nich
Komitet Wykonawczy.

2. Postanowienia ustępu 1 nie mają wpływu na prawo każdej z
Umawiających się Stron do przedłużenia pobytu cudzoziemca na
swoim terytorium, w wyjątkowych okolicznościach lub zgodnie
z umową dwustronną zawartą przed wejściem w życie niniejszej
Konwencji, poza okres trzech miesięcy.

Artykuł 23

1. Cudzoziemcy, którzy nie spełniają warunków uprawniających
do krótkoterminowego pobytu, stosowanych na terytorium Uma-
wiającej się Strony, lub przestali spełniać te warunki, powinni nie-
zwłocznie opuścić terytorium Umawiających się Stron.

3. Niniejszy artykuł stosuje się bez uszczerbku dla postanowień
artykułu 22.

Artykuł 21

2. Cudzoziemcy, legitymujący się ważnym dokumentem poby-
towym lub dokumentem pobytowym na czas oznaczony, wyda-
nymi przez inną Umawiającą się Stronę, powinni niezwłocznie
udać się na terytorium tej Umawiającej się Strony.

1. Cudzoziemcy, legitymujący się ważnym dokumentem poby-
towym, wydanym przez jedną z Umawiających się Stron, mogą
na podstawie powyższych dokumentów oraz ważnego doku-
mentu podróży swobodnie przemieszczać się przez okres
nieprzekraczający trzech miesięcy na terytoriach innych Umawia-
jących się Stron, pod warunkiem że spełniają oni warunki wjazdu
określone w artykule 5 ustęp 1 litery a), c), i e) oraz nie znajdują
się na krajowej liście wpisów do celów odmowy wjazdu danej
Umawiającej się Strony.

3. W przypadkach gdy tacy cudzoziemcy nie opuścili danego
terytorium dobrowolnie lub można przypuszczać, że nie zrobią
tego lub w przypadku gdy ich niezwłoczny wyjazd jest konieczny
z uwagi na bezpieczeństwo narodowe lub porządek publiczny,
muszą oni zostać, zgodnie z prawem krajowym, wydaleni z tery-
torium Umawiającej się Strony, na którym zostali oni zatrzyma-
ni. Jeśli na mocy powyższych przepisów nie dopuszcza się wyda-
lenia, dana Umawiająca się Strona może zezwolić danej osobie na
pozostanie na jej terytorium.

2. Ustęp 1 stosuje się także do cudzoziemców legitymujących się
dokumentami pobytowymi na czas oznaczony, wydanymi przez
jedną z Umawiających się Stron oraz dokumentami podróży
wydanymi przez tę Umawiającą się Stronę.

4. Cudzoziemcy określeni powyżej mogą zostać wydaleni z tery-
torium powyższej Strony do ich krajów pochodzenia lub jakie-
gokolwiek innego państwa, w którym mogą zostać przyjęci,
w szczególności zgodnie ze stosownymi postanowieniami umów
o readmisji zawartych przez Umawiające się Strony.

3. Umawiające się Strony przekażą Komitetowi Wykonawczemu
wykaz dokumentów, wydawanych przez nie jako ważne doku-
menty podróży, dokumenty pobytowe lub dokumenty pobytowe
na czas oznaczony w rozumieniu niniejszego artykułu.

4. Niniejszy artykuł stosuje się bez uszczerbku dla postanowień
artykułu 22.

5. Ustęp 4 nie uniemożliwia zastosowania postanowień krajo-
wych dotyczących prawa azylu, Konwencji genewskiej dotyczą-
cej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 roku, zmienionej
Protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 roku, ustęp 2
niniejszego artykułu lub artykułu 33 ustęp 1 niniejszej Konwen-
cji.

Artykuł 22

Artykuł 24

1. Cudzoziemcy, którzy legalnie wjechali na terytorium jednej z
Umawiających się Stron, winni zgłosić się, zgodnie z warunkami
ustanowionymi przez każdą Umawiającą się Stronę, u właściwych
władz Umawiającej się Strony, na której terytorium wjechali.
Cudzoziemcy określeni powyżej mogą się zgłosić po wjeździe

Z uwzględnieniem definicji odpowiednich kryteriów i uzgodnień
praktycznych Komitetu Wykonawczego, Umawiające się Strony
wyrównują sobie nawzajem wszelkie straty finansowe, jakie mogą
wyniknąć z obowiązku wydalenia określonego w artykule 23, jeśli
wydalenie takie nie może zostać przeprowadzone na koszt
cudzoziemca.

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

15

ROZDZIAŁ 5

DOKUMENTY POBYTOWE ORAZ WPISY DO CELÓW ODMOWY

WJAZDU

b) przewoźnik jest zobowiązany do podjęcia wszelkich niezbęd-

nych środków dla zapewnienia, aby cudzoziemiec przewo-
żony drogą lotniczą, morską lub lądową posiadał dokumenty
podróży, wymagane przy wjeździe na terytoria Umawiających
się Stron.

Artykuł 25

1. W sytuacji kiedy Umawiająca się Strona rozpatruje wydanie
dokumentu pobytowego cudzoziemcowi, wobec którego został
dokonany wpis do celów odmowy wjazdu, Strona ta zasięga naj
pierw opinii Umawiającej się Strony, która wprowadziła taki wpis
oraz bierze pod uwagę jej interesy; dokument pobytowy wydaje
się jedynie z ważnych powodów, w szczególności z przyczyn
humanitarnych lub z uwagi na zobowiązania międzynarodowe.

W przypadku wydania dokumentu pobytowego, Umawiająca się
Strona dokonująca wpisu wycofa go, lecz może wprowadzić
danego cudzoziemca na krajową listę wpisów do celów odmowy
wjazdu.

2. Jeśli okaże się, że wpis do celów odmowy wjazdu został doko
nany wobec cudzoziemca legitymującego się ważnym dokumen
tem pobytowym wydanym przez jedną z Umawiających się Stron,
Umawiająca się Strona dokonująca wpisu zasięga opinii Strony,
która wydała dokument pobytowy w celu stwierdzenia, czy ist
nieją wystarczające powody do cofnięcia dokumentu pobyto
wego.

W przypadku braku cofnięcia dokumentu pobytowego, Umawia-
jąca się Strona dokonująca wpisu wycofa go, lecz, niezależnie od
tego, może wprowadzić danego cudzoziemca na krajową listę
wpisów do celów odmowy wjazdu.

2. Umawiające się Strony zobowiązują się, z zastrzeżeniem zobo
wiązań wynikających z faktu ich przystąpienia do Konwencji
genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951
roku, zmienionej Protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia
1967 roku, oraz zgodnie ze swoim prawem konstytucyjnym, do
nałożenia kar na przewoźników przewożących drogą lotniczą lub
morską z państwa trzeciego na ich terytoria cudzoziemców,
którzy nie posiadają niezbędnych dokumentów podróży.

3. Ustęp 1 litera b) i ustęp 2 stosuje się również do przewoźni
ków międzynarodowych przewożących grupy pasażerów drogą
lądową autokarami, z wyjątkiem ruchu granicznego.

Artykuł 27

1. Umawiające się Strony zobowiązują się do nałożenia odpo-
wiednich kar na wszelkie osoby, które dla osiągnięcia korzyści
majątkowych, pomagają lub usiłują pomóc cudzoziemcowi wje-
chać lub zamieszkać na terytorium jednej z Umawiających się
Stron, z naruszeniem postanowień tej Umawiającej się Strony
w zakresie wjazdu i pobytu cudzoziemców.

2. W przypadku kiedy Umawiająca się Strona zostanie poinfor-
mowana o działaniach określonych w ustępie 1, stanowiących
naruszenie przepisów innej Umawiającej się Strony, poinformuje
ją ona o tym.

ROZDZIAŁ 6

ŚRODKI TOWARZYSZĄCE

3. Każda Umawiająca się Strona, która zwróci się do innej Uma-
wiającej się Strony, z powodu naruszenia jej przepisów, o ściga-
nie działań określonych w ustępie 1, powinna wskazać, w drodze
oficjalnego sprawozdania lub zaświadczenia wydanego przez
właściwe władze, przepisy prawne, które zostały naruszone.

Artykuł 26

1. Umawiające się Strony zobowiązują się, z zastrzeżeniem zobo-
wiązań wynikających z faktu ich przystąpienia do Konwencji
genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951
roku, zmienionej Protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia
1967 roku, do wprowadzenia do ich prawa krajowego następu-
jących zasad:

a) w przypadku kiedy cudzoziemcom odmówiono wjazdu na

terytorium jednej z Umawiających się Stron, przewoźnik,
który przywiózł ich na granicę zewnętrzną drogą lotniczą,
morską lub lądową, jest zobowiązany do niezwłocznego
ponownego przejęcia za nich odpowiedzialności. Na wniosek
organów nadzoru granicy przewoźnik jest obowiązany prze-
wieźć cudzoziemców do państwa trzeciego, z którego zostali
oni przywiezieni lub do państwa trzeciego, które im wydało
dokument podróży, na podstawie którego podróżują, lub do
jakiegokolwiek państwa trzeciego, które ich z pewnością
przyjmie;

ROZDZIAŁ 7

WŁAŚCIWOŚĆ DO POSTĘPOWANIA W SPRAWIE WNIOSKÓW

O UDZIELENIE AZYLU

Artykuł 28

Umawiające się Strony potwierdzają swoje zobowiązania wynikające z
Konwencji genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca
1951 roku, zmienionej Protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia
1967 roku, bez ograniczenia geograficznego zakresu powyższych
dokumentów, oraz ich dążenie do rozwijania współpracy z Wysokim
Komisarzem Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców we
wdrażaniu powyższych dokumentów.

16

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

Artykuł 29

1. Umawiające się Strony zobowiązują się przeprowadzić postępowanie
w sprawie wszelkich wniosków o udzielenie azylu wniesionych przez
cudzoziemca na terytorium którejkolwiek z nich.

2. Niniejsze zobowiązanie nie wiąże Umawiającej się Strony do zezwo-
lenia wszystkim osobom ubiegającym się o azyl na wjazd lub pozosta-
wanie na jej terytorium.

Każda z Umawiających się Stron zachowuje prawo do udzielenia odmowy
wjazdu lub wydalenia osób ubiegających się o azyl do państwa trzeciego
na podstawie postanowień krajowych oraz zgodnie ze swoimi zobowią-
zaniami międzynarodowymi.

3. Niezależnie od tego, w której z Umawiających się Stron cudzoziemiec
wniósł wniosek o udzielenie azylu, tylko jedna Umawiająca się Strona
jest właściwa do przeprowadzenia postępowania w sprawie wniosku.
Zostanie to określone na podstawie kryteriów ustanowionych w artykule
30.

4. Bez względu na ustęp 3, każda Umawiająca się Strona zachowuje
prawo, z uwagi na szczególne powody związane z prawem krajowym, do
przeprowadzenia postępowania w sprawie wniosku o udzielenie azylu,
nawet jeśli na mocy niniejszej Konwencji właściwość do takiego rozpa-
trzenia wniosku spoczywa na innej Umawiającej się Stronie.

Artykuł 30

Do czasu harmonizacji polityk wizowych oraz w przypadku zwolnie-
nia osoby ubiegającej się o azyl z obowiązku wizowego tylko przez
niektóre Umawiające się Strony, właściwą jest Umawiająca się
Strona, przez której granice zewnętrzne osoba ubiegająca się o azyl,
na skutek zwolnienia z obowiązku wizowego, wjechała na terytoria
Umawiających się Stron, z zastrzeżeniem liter a), b) i c).

W przypadku gdy wniosek o udzielenie azylu został wniesiony na
terytorium Umawiającej się Strony, która wydała osobie ubiegającej
się o azyl wizę tranzytową - niezależnie od tego, czy osoba ubiega-
jąca się o azyl przeszła kontrolę paszportową, czy nie - i jeśli wiza
tranzytowa została wydana po tym, jak kraj tranzytu upewnił się
w urzędzie konsularnym lub placówce dyplomatycznej Umawiającej
się Strony przeznaczenia, że osoba ubiegająca się o azyl spełniła
warunki do wjazdu na terytorium Umawiającej się Strony przezna-
czenia, właściwą do przeprowadzenia postępowania w sprawie wnio-
sku jest Umawiająca się Strona przeznaczenia;

w przypadku kiedy osoba ubiegająca się o azyl wjechała na teryto-
rium Umawiających się Stron, nie posiadając jednego lub więcej
dokumentów, które określi Komitet Wykonawczy, upoważniających
do przekroczenia granicy, właściwą jest Umawiająca się Strona, przez
której granice zewnętrzne osoba ubiegająca się o azyl wjechała na
terytoria Umawiających się Stron;

w przypadku kiedy cudzoziemiec, którego wniosek o udzielenie azylu
jest już przedmiotem postępowania prowadzonego przez jedną z
Umawiających się Stron, składa nowy wniosek, właściwą Umawia-
jącą się Stroną jest Strona prowadząca postępowanie w sprawie
pierwszego wniosku;

w przypadku gdy cudzoziemiec, w odniesieniu do którego poprzed-
niego wniosku o udzielenie azylu Umawiająca się Strona już podjęła
ostateczną decyzję, składa nowy wniosek, właściwą Umawiającą się
Stroną jest ta, która prowadziła postępowanie w sprawie poprzed-
niego wniosku, chyba że osoba ubiegająca się o azyl opuściła teryto-
rium Umawiających się Stron.

1. Umawiającą się Stronę właściwą do przeprowadzenia postępowania
w sprawie wniosków o udzielenie azylu określa się w sposób następujący:

a) jeśli Umawiająca się Strona wydała osobie ubiegającej się o azyl wizę,

niezależnie od jej rodzaju, lub dokument pobytowy, jest ona właściwa
do przeprowadzenia postępowania w sprawie wniosku. Jeśli wiza
została wydana z upoważnienia innej Umawiającej się Strony, wła
ściwą jest Umawiająca się Strona, która wydała takie upoważnienie;

b) w przypadku gdy dwie lub więcej Umawiających się Stron wydały

osobie ubiegającej się o azyl wizę, niezależnie od jej rodzaju, lub
dokument pobytowy, właściwą Umawiającą się Stroną jest ta, która
wydała wizę lub dokument pobytowy, które wygasną jako ostatnie;

c) dopóki osoba ubiegająca się o azyl nie opuściła terytoriów Umawia

jących się Stron, właściwość określona w literze a) i b) spoczywa na
danej Umawiającej się Stronie, nawet jeśli okres ważności wizy, nie
zależnie od jej rodzaju, lub dokumentu pobytowego wygasł. Jeśli
osoba ubiegająca się o azyl opuściła terytoria Umawiających się Stron
po wydaniu wizy dokumentu pobytowego, powyższe dokumenty sta
nowią podstawę właściwości określonej w literze a) i b), chyba że
wygasły one w tym czasie na mocy przepisów krajowych;

d) w przypadku gdy Umawiające się Strony zwolnią osobę ubiegającą

się o azyl z obowiązku wizowego, właściwą jest Umawiająca się
Strona, przez której granice zewnętrzne osoba ubiegająca się o azyl
wjechała na terytoria Umawiających się Stron.

2. Jeśli Umawiająca się Strona zobowiązała się do przeprowadzenia
postępowania w sprawie wniosku o udzielenie azylu zgodnie z artykułem
29 ustęp 4, właściwą, na mocy ustępu 1 niniejszego artykułu, Umawia-
jącą się Stronę zwalnia się z jej obowiązków.

3. W przypadku niemożności określenia żadnej właściwej Umawiającej
się Strony na podstawie kryteriów ustanowionych w ustępie 1 i 2, wła-
ściwą jest Umawiająca się Strona, w której został wniesiony wniosek o
udzielenie azylu.

Artykuł 31

1. Umawiające się Strony dążą do jak najszybszego określenia, która
Strona jest właściwa do przeprowadzenia postępowania w sprawie wnio
sku o udzielenie azylu.

2. W przypadku wniesienia wniosku o udzielenie azylu na terytorium
Umawiającej się Strony, która nie jest właściwa na mocy artykułu 30,
przez cudzoziemca zamieszkałego na jej terytorium, powyższa Umawia
jąca się Strona może poprosić właściwą Umawiającą się Stronę o prze
jęcie osoby ubiegającej się o azyl w celu przeprowadzenia postępowania
w sprawie wniosku o udzielenie azylu.

3. Właściwa Umawiająca się Strona jest zobowiązania do przejęcia
osoby ubiegającej się o azyl określonej w ustępie 2, jeśli prośba zostanie

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

17

skierowana w ciągu sześciu miesięcy od daty wniesienia wniosku o udzie-
lenie azylu. Jeśli prośba nie zostanie przedstawiona w ciągu powyższego
terminu, Umawiająca się Strona, w której został wniesiony wniosek o
udzielenie azylu, jest właściwą do przeprowadzenia postępowania w spra-
wie wniosku.

Artykuł 37

1. Właściwe władze Umawiających się Stron przekazują sobie nie-
zwłocznie inne szczegóły dotyczące:

Artykuł 32

Umawiająca się Strona właściwa do przeprowadzenia postępowania
w sprawie wniosku o udzielenie azylu przeprowadza je zgodnie ze swoim
prawem krajowym.

Artykuł 33

1. Jeśli osoba ubiegająca się o azyl znajduje się nielegalnie na teryto
rium innej Umawiającej się Strony podczas trwania procedury udziela
nia azylu, właściwa Umawiająca się Strona jest odpowiedzialna za przy
jęcie osoby ubiegającej się o azyl.

2. Ustępu 1 nie stosuje się, jeśli inna Umawiająca się Strona wydała
osobie ubiegającej się o azyl dokument pobytowy ważny przez okres co
najmniej jednego roku. W takim przypadku właściwość do przeprowa
dzenia postępowania w sprawie wniosku przechodzi na inną Umawia
jącą się Stronę.

a) wszelkich nowych norm lub środków przyjętych w dziedzinie prawa

azylowego lub traktowania osób ubiegających się o azyl, nie później
niż do dnia ich wejścia w życie;

b) danych statystycznych dotyczących miesięcznych przyjazdów osób

ubiegających się o azyl, wskazujących główne kraje pochodzenia oraz
decyzje w sprawie wniosków o udzielenie azylu, o ile takie dane są
dostępne;

c) pojawienia się lub znacznego zwiększenia pewnych kategorii osób

ubiegających się o azyl oraz wszelkich informacji dostępnych na ten
temat;

d) wszelkich podstawowych decyzji w dziedzinie prawa azylo

wego.

2. Umawiające się Strony zapewnią również ścisłą współpracę w zbie-
raniu informacji na temat sytuacji w krajach pochodzenia osób ubiega-
jących się o azyl, w celu dokonania wspólnej oceny.

Artykuł 34

1. Właściwa Umawiająca się Strona jest zobowiązana do przejęcia
cudzoziemca, którego wniosek o udzielenie azylu został definitywnie
odrzucony oraz który wjechał na terytorium innych Umawiających się
Stron, nie będąc upoważnionym do zamieszkania w niej.

2. Ustępu 1 nie stosuje się jednakże w przypadku, kiedy właściwa Uma
wiająca się Strona wydaliła cudzoziemca z terytoriów Umawiających się
Stron.

Artykuł 35

1. Umawiająca się Strona, która nadała cudzoziemcowi status uchodźcy
oraz prawo pobytu, jest zobowiązana do przejęcia właściwości do
przeprowadzenia postępowania w sprawie każdego wniosku o udzielenie
azylu, wniesionego przez członka rodziny cudzoziemca, pod warunkiem
zgody zainteresowanych osób.

2. Do celów ustępu 1, członek rodziny oznacza małżonka uchodźcy lub
dziecko stanu wolnego, które nie ukończyło 18 lat lub, jeśli uchodźca nie
jest dzieckiem stanu wolnego, które nie ukończyło 18 lat, ojca lub matkę
uchodźcy.

Artykuł 36

Którakolwiek z Umawiających się Stron, właściwa do przeprowadzenia
postępowania w sprawie wniosku o udzielenie azylu, może, z przyczyn
humanitarnych dotyczących danej rodziny lub z powodów kulturowych,
poprosić inną Umawiającą się Stronę o przejęcie powyższej właściwości,
pod warunkiem że osoba ubiegająca się o azyl tego sobie życzy.
Umawiająca się Strona, do której taka prośba jest skierowana, rozpatruje,
czy może ona zostać spełniona.

3. Wszelkie wskazówki udzielane przez Umawiającą się Stronę doty-
czące niejawnego postępowania z przekazywanymi informacjami
powinny być wykonywane przez inne Umawiające się Strony.

Artykuł 38

1. Każda Umawiająca się Strona przesyła wszystkim pozostałym Uma
wiającym się Stronom, na ich wniosek, wszelkie informacje, jakie posiada
na temat osoby ubiegającej się o azyl niezbędne do celów:

— określenia Umawiającej się Strony właściwej do przeprowadzenia

postępowania w sprawie wniosku o udzielenie azylu,

— postępowania w sprawie wniosku o udzielenie azylu,

— wykonania zobowiązań wynikających z niniejszego rozdziału.

2. Powyższe informacje mogą dotyczyć jedynie:

a) tożsamości (nazwiska i imienia, wszelkich poprzednich nazwisk,

pseudonimów lub przezwisk, daty i miejsca urodzenia, aktualnego
obywatelstwa oraz wszelkich poprzednich obywatelstw osoby ubiega
jącej się o azyl oraz, tam gdzie stosowne, członków jego rodziny);

b) tożsamości i dokumentów podróży (referencji, okresów ważności, daty

wydania, organu wydającego, miejsca wydania itd.);

c) wszelkich innych szczegółowych danych potrzebnych do ustalenia toż

samości osoby ubiegającej się o azyl;

18

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

d) miejsc pobytu i trasy przemieszczania się;

e) dokumentów pobytowych lub wiz wydanych przez Umawiającą się

Stronę;

f) miejsca, w którym został wniesiony wniosek o udzielenie azylu;

g) tam gdzie to stosowne, daty wniesienia jakiegokolwiek wcześniejszego

wniosku o udzielenie azylu, daty wniesienia aktualnego wniosku,
aktualnego stanu procedury w sprawie uzyskania azylu oraz podjętej
decyzji.

3. Ponadto Umawiająca się Strona może poprosić inną Umawiającą się
Stronę o podanie uzasadnienia wniosku przez osobę ubiegającą się o azyl
oraz, tam gdzie to stosowne, o podanie uzasadnienia decyzji podjętej
w sprawie osoby ubiegającej się o azyl. Umawiająca się Strona, do której
zwrócono się z prośbą rozważa, czy może ją spełnić. W każdym przy
padku przekazanie takich informacji zależy od zgody osoby ubiegającej
się o azyl.

4. Informacje wymieniane są na wniosek Umawiającej się Strony i mogą
być wymieniane jedynie między organami wyznaczonymi przez każdą
Umawiającą się Stronę, po poinformowaniu o nich Komitetu Wykonaw-

5. Wymieniane informacje mogą być wykorzystywane jedynie do celów
ustanowionych w ustępie 1. Informacje takie mogą być przekazywane
jedynie organom i sądom oraz trybunałom właściwym do:

— określenia Umawiającej się Strony właściwej do przeprowadzenia

postępowania w sprawie wniosku o udzielenie azylu,

— postępowania w sprawie wniosku o udzielenie azylu,

— wdrażania zobowiązań wynikających z niniejszego rozdziału.

6. Umawiająca się Strona przekazująca informacje zapewni, aby były
one prawdziwe i aktualne.

Jeśli wydaje się, że Umawiająca się Strona przekazała niedokładne infor-
macje lub informacje takie nie powinny zostać przekazane, Umawiająca

się Strona będąca ich odbiorcą powinna zostać o tym niezwłocznie poin-
formowana. Strony są zobowiązane do dokonania korekty lub usunięcia
powyższych informacji.

7. Osoby ubiegające się o azyl mają prawo do uzyskania na ich wniosek
wymienianych informacji, które ich dotyczą, tak długo jak są one dostęp-

Jeśli osoby te stwierdzą, że takie informacje są nieścisłe lub że nie powinny
zostać przekazane, mają one prawo do zażądania dokonania ich korekty
lub usunięcia. Korekty dokonuje się zgodnie z ustępem 6.

8. Każda zainteresowana Umawiająca się Strona rejestruje przekazanie
i otrzymanie wymienianych informacji.

9. Przekazane informacje są przechowywane nie dłużej niż to jest
konieczne do celów, dla których zostały dostosowane. Zainteresowana
Umawiająca się Strona ocenia we właściwym trybie czy konieczne jest
dalsze przechowywanie informacji.

10. W każdym przypadku, informacje w ten sposób przekazane korzy
stają co najmniej z tej samej ochrony, jaka jest przewidziana dla podob
nych informacji w przepisach prawnych Umawiającej się Strony - odbior
cy.

11. W przypadku kiedy informacje nie są przetwarzane automatycznie,
lecz postępuje się z nimi w inny sposób, każda z Umawiających się Stron
podejmuje właściwe środki dla zapewnienia zgodności z niniejszym arty
kułem poprzez przeprowadzanie efektywnych kontroli. Jeśli Umawiająca
się Strona posiada organ określony w ustępie 12, może mu przydzielić
zadania kontrolne w tym zakresie.

12. W przypadku kiedy jedna lub więcej Umawiających się Stron zamie
rza skomputeryzować wszystkie lub część informacji określonych w ustę
pie 2 i 3, proces taki jest dozwolony jedynie wtedy, gdy zainteresowane
Umawiające się Strony przyjmą przepisy prawne mające zastosowanie do
takiego przetwarzania, które będą zgodne z zasadami Konwencji Rady
Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem
danych osobowych z dnia 28 stycznia 1981 roku, oraz jeśli upoważnią
one właściwy organ krajowy do niezależnego kontrolowania przetwarza
nia i wykorzystywania danych przekazanych na mocy niniejszej Konwen
cji.

TYTUŁ III

POLICJA I BEZPIECZEŃSTWO

ROZDZIAŁ 1

WSPÓŁPRACA POLICYJNA

Artykuł 39

organy sądowe oraz pod warunkiem, że wniosek lub jego wykonanie nie
wymagają zastosowania środków ograniczających przez Umawiającą się
Stronę, do której zwrócono się z prośbą. Jeśli organy policyjne nie
posiadają uprawnień do rozpatrzenia wniosku, przekazują go właściwym
władzom.

1. Umawiające się Strony zobowiązują się zapewnić, aby ich organy
policyjne, zgodnie z prawem krajowym oraz w zakresie swoich
kompetencji, udzielały sobie pomocy w celach zapobiegania i
wykrywania przestępstw, o ile prawo krajowe nie przewiduje, że
wniosek powinien być sporządzony i przekazany przez

2. Informacje pisemne przekazywane przez Umawiającą się
Stronę, do której zwrócono się z wnioskiem na mocy ustępu 1,

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19

nie mogą być wykorzystywane przez zwracającą się Umawiają-
cąsię Stronę jako dowód popełnienia przestępstwa, chyba że wła-
ściwe organy sądowe drugiej Umawiającej się Strony wyrażą na to
zgodę.

3. Wnioski o pomoc, określone w ustępie 1, oraz odpowiedzi na
takie wnioski mogą być wymieniane między centralnymi orga-
nami odpowiedzialnymi w każdej Umawiającej się Stronie za
międzynarodową współpracę policyjną. Jeśli wniosek nie może
zostać niezwłocznie wniesiony z wykorzystaniem powyższej pro-
cedury, organy policyjne zwracającej się Umawiającej się Strony
mogą go skierować bezpośrednio do właściwych władz Strony-
odbiorcy, które mogą udzielić odpowiedzi bezpośrednio. W
takich przypadkach zwracający się organ policyjny niezwłocznie
informuje centralny organ odpowiedzialny za międzynarodową
współpracę policyjną w Umawiającej się Stronie, do której został
skierowany wniosek, o swoim bezpośrednim wniosku.

4. W obszarach przygranicznych współpraca może być realizo-
wana w oparciu o uzgodnienia między właściwymi ministrami
Umawiających się Stron.

b) wniosek o udzielenie pomocy przedstawiony zgodnie z ustę-

pem 1, wskazujący na przyczyny przekroczenia granicy bez
uprzedniego upoważnienia, zostaje przekazany niezwłocznie.

Nadzór ustaje, gdy Umawiająca się Strona, na której terytorium
ma on miejsce, tego zażąda, po przekazaniu notyfikacji określo-
nej w literze a) lub wniosku określonego w literze b), lub w przy-
padku gdy upoważnienie nie zostało uzyskane, w ciągu pięciu
godzin od przekroczenia granicy.

3. Nadzór określony w ustępie 1 i 2 jest prowadzony wyłącznie
zgodnie z następującymi warunkami ogólnymi:

a) funkcjonariusze prowadzący nadzór powinni przestrzegać

postanowień niniejszego artykułu oraz postanowień praw-
nych Umawiającej się Strony, na której terytorium działają;
powinni oni przestrzegać instrukcji właściwych organów
lokalnych;

b) z wyjątkiem sytuacji przewidzianych w ustępie 2, podczas

nadzoru funkcjonariusze powinni posiadać dokument
poświadczający, że upoważnienie zostało udzielone;

5. Postanowienia niniejszego artykułu nie naruszają bardziej
szczegółowych, obowiązujących lub przyszłych dwustronnych
umów między Umawiającymi się Stronami posiadającymi
wspólne granice. Umawiające się Strony informują się o takich
umowach.

Artykuł 40

c) funkcjonariusze prowadzący nadzór powinni móc w każdym

czasie udowodnić, że działają oni w urzędowym charakterze;

d) funkcjonariusze prowadzący nadzór mogą podczas nadzoru

nosić broń służbową, z wyjątkiem wypadków szczegółowo
określonych w inny sposób przez Stronę, do której zwrócono
się z wnioskiem; zabrania się korzystania z broni z wyjątkiem
przypadków obrony koniecznej;

1. Funkcjonariusze Umawiających się Stron, którzy w ramach
postępowania przygotowawczego nadzorują w ich kraju osobę
podejrzaną o udział w podlegającym ekstradycji przestępstwie, są
upoważnieni do kontynuowania nadzoru na terytorium innej
Umawiającej się Strony, która wyraziła zgodę na transgraniczny
nadzór w odpowiedzi na przekazany uprzednio wniosek o udzie-
lenie pomocy. Warunki takiego nadzoru mogą być dołączone do
upoważnienia.

Na wniosek Umawiającej się Strony, na której terytorium nadzór
jest prowadzony, nadzór ten może zostać powierzony funkcjo-
nariuszom tej Strony.

Wniosek o udzielenie pomocy wskazanej w akapicie pierwszym
musi być przekazany organowi wyznaczonemu przez każdą z
Umawiających się Stron oraz uprawnionemu do udzielania lub do
przekazywania wnioskowanego upoważnienia.

e) wejście do prywatnych mieszkań i miejsc niedostępnych dla

ogółu społeczeństwa jest zabronione;

f) funkcjonariusze prowadzący nadzór nie mogą zatrzymać ani

aresztować osoby znajdującej się pod nadzorem;

g) o wszelkich czynnościach informuje się organy Umawiającej

się Strony, na której terytorium są prowadzone; funkcjonariu
sze prowadzący nadzór mogą zostać wezwani do osobistego
stawienia się w tych organach;

h) władze Umawiającej się Strony, z których pochodzą funkcjo-

nariusze prowadzący nadzór, na wniosek organów Umawia-
jącej się Strony, na której terytorium nadzór ma miejsce,
udzielają pomocy w wyjaśnieniach następujących po działa-
niach, w których biorą udział, w tym w postępowaniu sądo-
wym.

2. Jeśli ze szczególnie pilnych powodów nie można zażądać
uprzedniego upoważnienia od innej Umawiającej się Strony,
funkcjonariusze prowadzący nadzór są uprawnieni do kontynu-
owania nadzoru nad osobą podejrzaną o popełnienie przestęp-
stwa wymienionego w ustępie 7 poza granicami, przy spełnieniu
następujących warunków:

a) organ Umawiającej się Strony wyznaczony na mocy ustępu 5,

na której terytorium nadzór ma być kontynuowany, zostaje
niezwłocznie poinformowany podczas prowadzenia nadzoru,
iż granica została przekroczona;

4. Funkcjonariusze określeni w ustępie 1 i 2 to:

- w przypadku Królestwa Belgii: członkowie „police judiciaire

pres les Parquets" (Policji Kryminalnej przy Urzędzie Prokura-
tora Generalnego), „gendarmerie" i „police communale" (po-
licja municypalna), jak również celnicy, na warunkach okre-
ślonych w odpowiednich umowach dwustronnych,
określonych w ustępie 6, w odniesieniu do ich kompetencji

20

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi
i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materia-
łami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych
i niebezpiecznych odpadów;

w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: funkcjonariusze
„Polizeien des Bundes und der Länder" (Policji Federalnej
i Policji Krajów Związkowych), jak również w odniesieniu
wyłącznie do nielegalnego handlu środkami odurzającymi
i substancjami psychotropowymi oraz handlu bronią funkcjo-
nariusze „Zollfahndungsdienst" (celnej służby dochodzenio-
wej) w ich charakterze jako funkcjonariuszy współpracują-
cych Urzędu Prokuratora Publicznego;

w przypadku Republiki Francuskiej: funkcjonariusze policji
kryminalnej policji państwowej oraz narodowej „gendarme-
rie", jak również celnicy, na warunkach określonych w odpo-
wiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 6,
w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego
handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropo-
wymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nie-
legalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpa-
dów;

w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: funkcjonariu-
sze „gendarmerie" i policji, jak również celnicy, na warunkach
ustanowionych w odpowiednich umowach dwustronnych,
określonych w ustępie 6, w odniesieniu do ich uprawnień
dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi
i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materia-
łami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych
i niebezpiecznych odpadów;

w przypadku Królestwa Niderlandów: funkcjonariusze „Rijk-
spolitie" (policji państwowej) oraz „Gemeentepolitie" (policji
municypalnej), jak również, na warunkach ustanowionych
w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych
w ustępie 6, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nie-
legalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psy-
chotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi
oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych
odpadów, funkcjonariusze inspekcji podatkowej i organy
dochodzeniowe odpowiedzialne za podatek przywozowy
i akcyzę.

5. Organem określonym w ustępie 1 i 2 jest:

- w przypadku Królestwa Belgii: „Commissariat général de la

Police judiciaire" (Department do spraw Postępowania
Przygotowawczego),

- w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: „Bundeskrimina-

lamt" (Federalny Urząd do spraw Przestępczości),

- w przypadku Republiki Francuskiej: „Direction centrale de la

Police judiciaire" (Centrala Policji Kryminalnej),

- w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: „Procureur

général d'Etat" (Generalny Prokurator Państwa),

- w przypadku Królestwa Niderlandów: „Landelijk Officier van

Justitie" (Krajowy Prokurator Publiczny), odpowiedzialny za
nadzór transgraniczny.

6. Umawiające się Strony mogą, na poziomie dwustronnym,
poszerzyć zakres niniejszego artykułu oraz przyjąć dodatkowe
środki w celu jego wykonania.

7. Nadzór określony w ustępie 2 może być prowadzony tylko
wtedy, gdy chodzi o jedno z niżej wymienionych przestępstw:

— zabójstwo,

— nieumyślne spowodowanie śmierci,

— gwałt,

— podpalenie,

— fałszowanie pieniędzy,

— kradzież z włamaniem i rozbój kwalifikowany oraz paser

stwo,

— wymuszenie,

— porwanie i przetrzymywanie zakładników,

— handel ludźmi,

— nielegalny handel środkami odurzającymi i substancjami psy

chotropowymi,

— naruszenie przepisów prawnych dotyczących broni i materia

łów wybuchowych,

— umyślne spowodowanie szkody z użyciem materiałów wybu

chowych,

— nielegalny przewóz toksycznych i niebezpiecznych odpadów.

Artykuł 41

1. Funkcjonariusze jednej z Umawiających się Stron, którzy ści-
gają w swoim kraju osobę złapaną podczas popełnienia lub
uczestniczącą w popełnieniu jednego z przestępstw określonych
w ustępie 4, są uprawnieni do kontynuowania pościgu na teryto-
rium innej Umawiającej się Strony bez konieczności uzyskania
uprzedniej zgody tej ostatniej, jeśli, z uwagi na szczególną pilność
sytuacji, nie jest możliwe poinformowanie właściwych władz
innej Umawiającej się Strony przy pomocy jakichkolwiek ze spo-
sobów określonych w artykule 44 przed wjazdem na to teryto-
rium lub jeśli powyższe organy nie są w stanie dotrzeć na miejsce
przestępstwa w celu przejęcia pościgu.

Identyczne zasady stosuje się do sytuacji, w których ścigana osoba
uciekła z aresztu tymczasowego lub podczas odbywania kary
pozbawienia wolności.

Najpóźniej w momencie przekroczenia granicy funkcjonariusze
ścigający skontaktują się z właściwymi władzami Umawiającej się
Strony, na terytorium której pościg ma mieć miejsce. Pościg
ustaje, gdy Umawiająca się Strona, na której terytorium pościg ma
miejsce, tego zażąda. Na wniosek ścigającego funkcjonariusza
właściwe organy lokalne dokonują zatrzymania osoby w celu
ustalenia jej tożsamości lub jej aresztowania.

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

21

2. Pościg prowadzony jest zgodnie z jedną z poniższych proce-
dur, określonych na mocy deklaracji przewidzianej w ustępie 9:

— nielegalny przewóz toksycznych i niebezpiecznych odpa-

dów,

a) prowadzący pościg funkcjonariusze nie mają prawa zatrzyma

nia ściganej osoby;

b) w przypadku nieprzesłania wniosku o zaprzestanie pościgu

oraz jeśli właściwe władze lokalne nie są w stanie interwenio
wać odpowiednio szybko, funkcjonariusze ścigający mogą
zatrzymać ściganą osobę do czasu, kiedy funkcjonariusze ści
gający Umawiającej się Strony, na której terytorium pościg ma
miejsce, którzy powinni zostać niezwłocznie o nim poinfor
mowani, są w stanie ustalić tożsamość osoby oraz aresztować

niezatrzymanie się oraz niepodanie szczegółowych
danych po wypadku, którego skutkiem jest śmierć lub
poważne uszkodzenie ciała.

b) Przestępstwa podlegające ekstradycji.

5. Pościg prowadzony jest wyłącznie przy spełnieniu poniższych
warunków ogólnych:

3. Pościg prowadzony jest zgodnie z postanowieniami ustępu 1
i 2 oraz w jeden z następujących sposobów, określonych na mocy
deklaracji określonej w ustępie 9:

a) na obszarze lub od chwili przekroczenia granicy, które

zostaną określone w deklaracji;

b) bez ograniczeń w przestrzeni lub w czasie.

4. W deklaracji określonej w ustępie 9 Umawiające się Strony
zdefiniują przestępstwa określone w ustępie 1 zgodnie z jedną z
poniższych procedur:

a) Następujące przestępstwa karne:

— zabójstwo,

— nieumyślne spowodowanie śmierci,

— gwałt,

— podpalenie,

— fałszowanie pieniędzy,

— kradzież z włamaniem i rozbój kwalifikowany oraz paser

stwo,

— wymuszenie,

— porwanie i przetrzymywanie zakładników,

— handel ludźmi,

— nielegalny handel środkami odurzającymi i substancjami

p sych otrop owymi,

— naruszenie postanowień prawnych dotyczących broni

i materiałów wybuchowych,

— umyślne spowodowanie szkody z użyciem materiałów

wybuchowych,

a) Prowadzący pościg funkcjonariusze muszą przestrzegać

postanowień niniejszego artykułu oraz przepisów prawnych
Umawiającej się Strony, na której terytorium działają; muszą
oni przestrzegać instrukcji wydawanych przez właściwe wła-
dze lokalne.

b) Pościg jest prowadzony wyłącznie przez granice lądowe.

c) Wejście do mieszkań prywatnych oraz miejsc niedostępnych

dla ogółu społeczeństwa jest zakazany.

d) Prowadzący pościg funkcjonariusze są łatwo rozpoznawalni

poprzez noszenie munduru lub opaski na ramieniu bądź
przez oznakowania umieszczone na ich środkach transportu;
użycie stroju cywilnego w połączeniu z wykorzystaniem nie-
oznakowanych środków transportu pozbawionych powyż-
szych oznaczeń jest zabronione; prowadzący pościg funkcjo-
nariusze muszą być w stanie w każdej chwili potwierdzić, że
działają w charakterze urzędowym.

e) Prowadzący pościg funkcjonariusze mogą nosić służbową

broń; jej wykorzystywanie jest zabronione, z wyjątkiem przy-
padków obrony koniecznej.

Po zatrzymaniu osoby ściganej zgodnie z ustępem 2 litera b),
do celów ich doprowadzenia przed właściwe władze lokalne,
osoba ta może być poddana jedynie przeszukaniu; w czasie
przekazania osoby można użyć kajdanek; przedmioty posia-
dane przez tę osobę mogą zostać zajęte.

g) Po każdej operacji, określonej w ustępach 1, 2 i 3, prowadzący

pościg funkcjonariusze stawiają się przed właściwymi wła-
dzami lokalnymi Umawiającej się Strony, na której terytorium
działali oraz składają sprawozdanie ze swojej misji; na wnio-
sek powyższych organów, powinni oni pozostać w ich dys-
pozycji do czasu wystarczającego dla wyjaśnienia okoliczności
dotyczących ich akcji; warunek powyższy ma zastosowanie
nawet jeśli pościg nie doprowadzi do aresztowania ściganej
osoby.

h) Władze Umawiającej się Strony, z których pochodzą prowa-

dzący pościg funkcjonariusze, na wniosek organów Umawia-
jącej się Strony, na której terytorium pościg ma miejsce, udzie-
lają pomocy w przeprowadzeniu wyjaśnień następujących po
operacji, w której brali udział, w tym postępowania sądowego.

22

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

6. Osoba, która po przeprowadzeniu działań określonych w ustę-
pie 2 została aresztowana przez właściwe organy lokalne może,
niezależnie od obywatelstwa, zostać zatrzymana w celu przesłu-
chania. Odpowiednie zasady prawa krajowego stosuje się mutatis
mutandis.

Jeśli osoba nie jest obywatelem Umawiającej się Strony, na której
terytorium została aresztowana, zostaje ona zwolniona w ciągu
sześciu godzin, nie włączając godzin między północą a godziną
9, chyba że właściwe władze lokalne nie otrzymają wcześniej
wniosku w jakiejkolwiek postaci o tymczasowe aresztowanie tej
osoby do celów ekstradycji.

nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami
psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybucho-
wymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecz-
nych odpadów, funkcjonariusze inspekcji podatkowej
i organy dochodzeniowe odpowiedzialne za podatek przywo-
zowy i akcyzę.

8. W stosunku do zainteresowanych Umawiających się Stron
niniejszy artykuł stosuje się bez uszczerbku dla postanowień arty-
kułu 27 Traktatu Beneluksu dotyczącego ekstradycji i pomocy
wzajemnej w sprawach karnych z dnia 27 czerwca 1962 roku,
zmienionego Protokołem z dnia 11 maja 1974 roku.

7. Funkcjonariusze określeni w poprzednim ustępie to:

w przypadku Królestwa Belgii: członkowie „police judiciaire
pres les Parquets" (Policji Kryminalnej przy Urzędzie Prokura-
tora Generalnego), „gendarmerie" i „police communale" (po-
licja municypalna), jak również celnicy, na warunkach okre-
ślonych w odpowiednich umowach dwustronnych,
określonych w ustępie 10, w odniesieniu do ich kompetencji
dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi
i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materia-
łami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych
i niebezpiecznych odpadów;

w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: funkcjonariusze
„Polizeien des Bundes und der Länder" (Policji Federalnej
i Policji Krajów Związkowych), jak również w odniesieniu
wyłącznie do nielegalnego handlu środkami odurzającymi
i substancjami psychotropowymi oraz handlu bronią, funk-
cjonariusze „Zollfahndungsdienst" (celnej służby dochodze-
niowej) w ich charakterze jako funkcjonariuszy współpracu-
jących Urzędu Prokuratora Publicznego;

w przypadku Republiki Francuskiej: funkcjonariusze policji
kryminalnej policji państwowej oraz narodowej „gendarme-
rie", jak również celnicy, na warunkach określonych w odpo-
wiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 10,
w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego
handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropo-
wymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nie-
legalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpa-
dów;

w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: funkcjonariu-
sze „gendarmerie" i policji, jak również celnicy, na warunkach
ustanowionych w odpowiednich umowach dwustronnych,
określonych w ustępie 10, w odniesieniu do ich uprawnień
dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi
i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materia-
łami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych
i niebezpiecznych odpadów;

9. W momencie podpisania niniejszej Konwencji, każda Uma
wiająca się Strona składa deklarację, w której określa w przypadku
każdej Umawiającej się Strony, z którą posiada wspólną granicę,
na podstawie ustępów 2, 3 i 4, procedury prowadzenia na jej tery
torium pościgu.

Umawiająca się Strona może w każdym czasie zastąpić swoją
deklarację inną deklaracją, pod warunkiem że nie ogranicza ona
zakresu poprzedniej.

Każda deklaracja jest składana po konsultacji z zainteresowanymi
Umawiającymi się Stronami w celu osiągnięcia identycznych
uzgodnień po obu stronach granic wewnętrznych.

10. Umawiające się Strony mogą, na zasadach dwustronnych,
rozszerzyć zakres stosowania ustępu 1 i przyjąć dodatkowe posta
nowienia dla stosowania niniejszego artykułu.

Artykuł 42

Podczas czynności określonych w artykułach 40 i 41
funkcjonariusze, działający na terytorium innej Umawiającej się
Strony, są uważani za funkcjonariuszy tej Strony w odniesieniu do
przestępstw popełnionych przeciwko nim lub przez nich.

Artykuł 43

1. Jeśli, zgodnie z artykułem 40 i 41 niniejszej Konwencji, funk
cjonariusze Umawiającej się Strony działają na terytorium innej
Umawiającej się Strony, pierwsza Umawiająca się Strona ponosi
odpowiedzialność za wszelkie szkody wyrządzone przez nich
w czasie wykonywania ich czynności, zgodnie z prawem Uma
wiającej się Strony, na której terytorium działają.

2. Umawiająca się Strona, na której terytorium została wyrzą
dzona szkoda określona w ustępie 1, naprawi taką szkodę zgod
nie z warunkami mającymi zastosowanie do szkód wyrządzo
nych przez jej własnych funkcjonariuszy.

w przypadku Królestwa Niderlandów: funkcjonariusze „Rijk-
spolitie" (policji państwowej) oraz „Gemeentepolitie" (policji
municypalnej), jak również, na warunkach ustanowionych
w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych
w ustępie 10, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących

3. Umawiająca się Strona, której funkcjonariusze spowodowali
szkodę jakiejkolwiek osobie na terytorium innej Umawiającej się
Strony, zwróci jej pełne koszty, jakie poniosła w związku z
odszkodowaniami dla ofiar lub osób uprawnionych do tych
odszkodowań w ich imieniu.

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

23

4. Bez uszczerbku dla wykonywania prawa w odniesieniu do
stron trzecich oraz z wyjątkiem ustępu 3, każda Umawiająca się
Strona powstrzyma się w przypadku określonym w ustępie 1 od
żądania odszkodowania za szkody, spowodowane przez inną
Umawiającą się Stronę.

2. Ustęp 1 stosuje się mutatis mutandis do osób zatrzymujących
się w jakichkolwiek komercyjnie wynajmowanych ośrodkach
zakwaterowania, w szczególności w namiotach, przyczepach
mieszkalnych oraz łodziach.

Artykuł 46

Artykuł 44

1. Zgodnie ze stosownymi umowami międzynarodowymi oraz
biorąc pod uwagę lokalne okoliczności i możliwości techniczne,
Umawiające się Strony zainstalują, w szczególności na obszarach
przygranicznych, łączność telefoniczną, radiową i teleksową oraz
inną bezpośrednią łączność w celu ułatwienia współpracy poli-
cyjnej i współpracy służb celnych, szczególnie dla natychmiasto-
wego przekazywania informacji do celów transgranicznego
nadzorowania granicy oraz pościgu.

2. Oprócz powyższych środków krótkoterminowych, Umawia-
jące się Strony rozważą w szczególności następujące możliwości:

a) wymianę sprzętu lub wysłanie oficerów łącznikowych, wypo-

sażonych w odpowiedni sprzęt radiowy;

1. W szczególnych przypadkach każda z Umawiających się Stron
może, zgodnie ze swoim prawem krajowym oraz bez wezwania,
przesłać zainteresowanej Umawiającej się Stronie wszelkie infor-
macje, które mogą mieć znaczenie dla udzielenia pomocy w zwal-
czaniu przyszłych przestępstw i zapobiegania przestępstwom
przeciwko porządkowi publicznemu i bezpieczeństwu publicz-
nemu lub zagrożeniom dla nich.

2. Informacje są wymieniane, bez uszczerbku dla uzgodnień
dotyczących współpracy na obszarach przygranicznych określo-
nych w artykule 39 ustęp 4, za pośrednictwem wyznaczonego
organu. W szczególnie pilnych przypadkach wymiana informacji
w rozumieniu niniejszego artykułu może mieć miejsce bezpo-
średnio między zainteresowanymi organami policyjnymi, z wyjąt-
kiem wypadków, gdy postanowienia krajowe stanowią inaczej.
Organ centralny zostaje o powyższym niezwłocznie poinformo-
wany.

b) poszerzenie pasm częstotliwości wykorzystywanych na

obszarach przygranicznych;

Artykuł 47

c) ustanowienie wspólnych jednostek policji i służb celnych

działających na tych samych obszarach;

d) koordynowanie programów dotyczących zamówień sprzętu

łączności, w celu zainstalowania ujednoliconych i kompaty-
bilnych systemów łączności.

Artykuł 45

1. Umawiające się Strony zobowiązują się do przyjęcia niezbęd-
nych środków dla zapewnienia, aby:

kierownicy instytucji zapewniających zakwaterowanie lub ich
przedstawiciele dbali o to, aby cudzoziemcy w nich zakwate-
rowani, włączając obywateli innych Umawiających się Stron
oraz innych Państw Członkowskich Wspólnot Europejskich, z
wyjątkiem towarzyszących im małżonków lub małoletnich
oraz członków grup turystycznych, osobiście wypełniali i pod-
pisywali formularze meldunkowe i potwierdzali swoją tożsa-
mość poprzez przedstawienie ważnego dowodu tożsamości;

b) wypełnione formularze meldunkowe były przechowywane dla

właściwych władz lub przekazywane im, jeśli władze te uznają
to za konieczne do celów zapobieżenia zagrożeniom, dla
postępowań przygotowawczych lub wyjaśnienia okoliczności
zaginięcia osób lub ofiar wypadków, z wyjątkiem wypadków
gdy przepisy krajowe stanowią inaczej.

1. Umawiające się Strony mogą zawierać umowy dwustronne
przewidujące oddelegowanie, na czas określony lub nieokreślony,
oficerów łącznikowych z jednej Umawiającej się Strony do orga-
nów policyjnych innej Umawiającej się Strony.

2. Oddelegowanie oficerów łącznikowych na czas określony lub
nieokreślony ma na celu udoskonalenie i przyspieszenie współ-
pracy między Umawiającymi się Stronami, szczególnie poprzez
okazywanie pomocy:

a) w postaci wymiany informacji do celów zwalczania prze

stępstw zarówno poprzez zapobieganie im, jak i ich ściganie;

b) przy wykonywaniu wniosków o wzajemną pomoc oraz

pomoc sądową w sprawach karnych;

c) w zadaniach wykonywanych przez organy odpowiedzialne za

nadzorowanie granicy zewnętrznej.

3. Do zadań oficerów łącznikowych należy doradztwo i udziela-
nie pomocy. Nie są oni uprawnieni do podejmowania niezależ-
nych działań policyjnych. Dostarczają oni informacji oraz wyko-
nują swoje obowiązki zgodnie z instrukcjami otrzymywanymi od
delegującej ich Umawiającej się Strony oraz od Umawiającej się
Strony, do której zostali oddelegowani. Przedstawiają regularne
sprawozdania szefowi jednostki policji, do której zostali oddele-
gowani.

4. Umawiające się Strony mogą uzgodnić dwustronnie lub wie-
lostronnie, że oficerowie łącznikowi z jednej Umawiającej się
Strony delegowani do państwa trzeciego reprezentują również

24

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

interesy jednej lub więcej innych Umawiających się Stron. Na
mocy takich porozumień oficerowie łącznikowi delegowani do
państw trzecich przekazują informacje innym Umawiającym się
Stronom, na ich wniosek lub z własnej inicjatywy, oraz w grani-
cach swoich uprawnień wykonują obowiązki w imieniu takich
Stron. Umawiające się Strony informują się o swoich zamiarach
w odniesieniu do delegowania oficerów łącznikowych do państw
trzecich.

f) w odniesieniu do środków dotyczących odłożenia wydania

lub zawieszenia wykonania kary lub środka zabezpieczającego
uzależnionego od warunkowego zwolnienia, lub wykonania
lub przerwania wykonania kary lub środka zabezpieczającego.

Artykuł 50

ROZDZIAŁ 2

WZAJEMNA POMOC W SPRAWACH KARNYCH

1. Umawiające się Strony zobowiązują się przyznać sobie nawza-
jem, zgodnie z Konwencją i Traktatem wymienionym w artykule
48, wzajemną pomoc w odniesieniu do naruszeń ich przepisów
ustawowych i wykonawczych dotyczących podatku akcyzowego,
podatku od wartości dodanej i należności celnych. Postanowie-
nia celne oznaczają normy ustanowione w artykule 2 Konwencji
z dnia 7 września 1967 roku między Belgią, Republiką Federalną
Niemiec, Francją, Włochami, Luksemburgiem a Niderlandami o
wzajemnej pomocy między organami celnymi i w artykule 2 roz-
porządzenia Rady (EWG) nr 1468/81 z dnia 19 maja 1981 roku.

Artykuł 48

2. Wnioski dotyczące unikania płacenia podatku akcyzowego nie
mogą zostać odrzucone z powodu tego, że państwo, do którego
został skierowany wniosek, nie pobiera podatku akcyzowego od
towarów określonych we wniosku.

1. Postanowienia niniejszego rozdziału mają na celu uzupełnie-
nie europejskiej Konwencji o wzajemnej pomocy w sprawach
karnych z dnia 20 kwietnia 1959 roku, jak również, w stosun-
kach między Umawiającymi się Stronami, które są członkami
Unii Gospodarczej Beneluksu, rozdziału II Traktatu Beneluksu
dotyczącego ekstradycji i wzajemnej pomocy w sprawach kar-
nych z dnia 27 czerwca 1962 roku, zmienionej Protokołem z
dnia 11 maja 1974 roku, oraz ułatwienie wdrażania powyższych
umów.

2. Ustęp 1 nie ma wpływu na stosowanie szerszych postanowień
umów dwustronnych obowiązujących między Umawiającymi się
Stronami.

3. Żądająca Umawiająca się Strona nie przekazuje i nie wyko-
rzystuje informacji lub dowodów uzyskanych od wezwanej Uma-
wiającej się Strony do celów dochodzenia, ścigania lub postępo-
wania innego niż te wymienione w jej wniosku, bez uprzedniej
zgody wezwanej Umawiającej się Strony.

4. Wzajemnej pomocy, określonej w niniejszym artykule można
odmówić, jeśli domniemana niedopłacona lub niezapłacona
kwota należności nie przekracza 25 000 ECU lub jeśli domnie-
mana wartość towarów wywożonych lub przywożonych bez
upoważnienia nie przekracza 100 000 ECU, chyba że z uwagi na
okoliczności lub tożsamość oskarżonego, sprawa może być
uznana przez wzywającą Umawiającą się Stronę za szczególnie
poważną.

Artykuł 49

Wzajemna pomoc jest udzielana również:

a) w postępowaniu wszczynanym przez organy administracyjne

w odniesieniu do czynów karalnych na mocy prawa krajo
wego jednej z dwóch Umawiających się Stron, lub obydwu,
dlatego że stanowią one naruszenie norm prawnych, a decy
zja może stać się powodem wszczęcia postępowania przed
sądem posiadającym właściwość, szczególnie w sprawach kar
nych;

b) w postępowaniu dotyczącym roszczeń odszkodowawczych

wynikających z bezprawnego ścigania lub skazania;

c) w postępowaniu w przypadku aktu łaski;

d) w czynnościach cywilnych powiązanych z postępowaniem

karnym, dopóki sąd karny nie podejmie ostatecznej decyzji
w postępowaniu karnym;

e) w dostarczaniu dokumentów sądowych dotyczących wykony

wania wyroku lub środka zabezpieczającego, nałożenia
grzywny lub wypłaty kosztów postępowania;

5. Postanowienia niniejszego artykułu stosuje się również wtedy,
gdy żądana wzajemna pomoc dotyczy czynów zagrożonych tylko
grzywną, z tego powodu, że są to naruszenia norm dotyczących
postępowania wszczętego przez organy administracyjne, w przy-
padku gdy wniosek o pomoc został sporządzony przez organy
sądowe.

Artykuł 51

Umawiające się Strony nie mogą uzależniać dopuszczalności
wniosków o udzielenie pomocy sądowej dotyczącej przeprowa-
dzenia rewizji lub zajęcia od spełnienia warunków innych niż
następujące:

a) czyn uprawniający do wniosku o udzielenie pomocy sądowej

jest zagrożony na mocy postanowień prawnych obydwu
Umawiających się Stron karą pozbawienia wolności lub środ-
kiem zabezpieczającym na maksymalny okres co najmniej
sześciu miesięcy, lub jest zagrożony na mocy postanowień
prawnych jednej z dwóch Umawiających się Stron

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

25

równoważną karą, a na mocy postanowień prawnych drugiej
Umawiającej się Strony zagrożony jest karą z tego powodu, że
stanowi naruszenie norm prawnych, które jest ścigane przez
organy administracyjne, a decyzja może stanowić podstawę
dla wszczęcia postępowania przed sądem posiadającym wła-
ściwość szczególnie w sprawach karnych;

b) wykonanie wniosku o udzielenie pomocy sądowej jest zgodne

z prawem wezwanej Umawiającej się Strony.

Artykuł 53

1. Wnioski o udzielenie pomocy mogą być przesyłane bezpo-
średnio między organami sądowymi oraz zwracane tymi samymi
kanałami.

2. Postanowienia ustępu 1 nie uchybiają możliwości przesyłania
i zwracania wniosków między ministerstwami sprawiedliwości
lub poprzez krajowe biura centralne Międzynarodowej Organiza-
cji Policji Kryminalnej.

Artykuł 52

1. Każda z Umawiających się Stron może pocztą przesyłać doku-
menty procesowe bezpośrednio osobom, które znajdują się na
terytorium innej Umawiającej się Strony. Umawiające się Strony
przekazują Komitetowi Wykonawczemu wykaz dokumentów,
które mogą być przekazywane tą drogą.

2. Jeśli istnieje powód, aby przypuszczać, że adresat nie rozumie
języka, w którym dokument jest sporządzony, dokument - lub co
najmniej ważne jego fragmenty - należy przetłumaczyć na język
(jeden z języków) Umawiającej się Strony, na której terytorium
adresat się znajduje. Jeśli organ przekazujący dokument wie, że
adresat rozumie tylko inny język, dokument - lub co najmniej
ważne jego fragmenty - musi zostać przetłumaczony na ten
język.

3. Wnioski dotyczące tymczasowego przekazania lub tranzytu
osób znajdujących się w areszcie tymczasowym, osób zatrzyma
nych lub osób, które podlegają karom pozbawienia wolności,
oraz okresowa lub incydentalna wymiana informacji z akt sądo
wych są przekazywane przez ministerstwa sprawiedliwości.

4. W rozumieniu Europejskiej Konwencji o wzajemnej pomocy
w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 roku, tam gdzie jest
mowa o Republice Federalnej Niemiec, Ministerstwo Sprawiedli
wości oznacza Federalnego Ministra Sprawiedliwości i Ministrów
Sprawiedliwości Krajów Związkowych (Länder).

5. Informacje dotyczące postępowania przeciwko naruszeniom
postanowień prawnych dotyczących okresu prowadzenia
pojazdu oraz odpoczynku, zgodnie z artykułem 21 Europejskiej
Konwencji o wzajemnej pomocy w sprawach karnych z dnia
20 kwietnia 1959 roku lub artykułu 42 Traktatu Beneluksu o eks
tradycji i wzajemnej pomocy w sprawach karnych z dnia
27 czerwca 1962 roku, zmienionego Protokołem z dnia 11 maja
1974 roku, mogą być przesyłane przez organy sądowe żądającej
Umawiającej się Strony bezpośrednio do organów sądowych
wezwanej Umawiającej się Strony.

3. Biegli lub świadkowie, którzy nie odpowiedzieli na wezwania
do stawienia się wysłane pocztą, nawet jeśli wezwanie zawiera
pouczenie o odpowiedzialności karnej, nie zostaną poddani
jakiejkolwiek karze lub środkowi przymusu, jeśli następnie
dobrowolnie wjadą na terytorium żądającej Strony i staną się tam
ponownie stroną pozwaną. Organy wysyłające wezwania pocz-
towe do stawienia się zapewnią, aby nie zawierały one pouczenia
o odpowiedzialności karnej. Niniejsze postanowienie nie narusza
postanowień artykułu 34 Traktatu Beneluksu dotyczącego ekstra-
dycji i wzajemnej pomocy w sprawach karnych z dnia 2 7 czerwca
1962 roku, zmienionego Protokołem z dnia 11 maja 1974 roku.

ROZDZIAŁ 3

STOSOWANIE ZASADY NE BIS IN IDEM

4. Jeśli czyn, na którym opiera się wniosek o udzielenie pomocy,
jest zagrożony na mocy postanowień prawnych obydwu Uma-
wiających się Stron karą z tego powodu, że stanowi on narusze-
nie norm prawnych, ścigany przez organy administracyjne, a
decyzja może stanowić powód dla wszczęcia postępowania przed
sądem posiadającym właściwość szczególnie w sprawach kar-
nych, procedura opisana w ustępie 1 powinna w zasadzie być sto-
sowana do przekazywania dokumentów procesowych.

Artykuł 54

Osoba, której proces zakończył się wydaniem prawomocnego
wyroku na obszarze jednej Umawiającej się Strony, nie może być
ścigana na obszarze innej Umawiającej się Strony za ten sam czyn,
pod warunkiem że została nałożona i wykonana kara lub jest ona
w trakcie wykonywania, lub nie może być już wykonana na mocy
przepisów prawnych skazującej Umawiającej się Strony.

5. Niezależnie od postanowień ustępu 1, dokumenty procesowe
mogą być przekazywane za pośrednictwem organów sądowych
wezwanej Umawiającej się Strony, jeśli adres odbiorcy jest nie-
znany lub jeśli żądająca Umawiająca się Strona występuje o doku-
ment, który powinien zostać dostarczony osobiście.

Artykuł 55

1. Umawiająca się Strona może w momencie ratyfikacji, przyję-
cia lub zatwierdzenia niniejszej Konwencji oświadczyć, że nie jest
związana artykułem 54 w jednym lub więcej z poniższych przy-
padków:

26

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

a) jeśli czyny, którego dotyczy zagraniczny wyrok, miały miejsce

w całości lub w części na jego własnym terytorium; w tym
ostatnim przypadku jednakże wyjątek niniejszy nie ma zasto
sowania jeśli czyn miał miejsce częściowo na terytorium Uma
wiającej się Strony, w której wyrok został wydany;

b) jeśli czyny, których dotyczy zagraniczny wyrok, stanowią

przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu narodowemu lub
innym równoważnym podstawowym interesom tej Umawia
jącej się Strony;

c) jeśli czyny, których dotyczy zagraniczny wyrok, zostały

popełnione przez funkcjonariuszy tej Umawiającej się Strony
z naruszeniem obowiązków wynikających z pełnionego przez
nich urzędu.

3. Każda Umawiająca się Strona w momencie ratyfikacji, przyję-
cia lub zatwierdzenia niniejszej Konwencji wyznacza organy
uprawnione do żądania i otrzymywania informacji, przewidzia-
nych w niniejszym artykule.

Artykuł 58

Powyższe postanowienia nie stanowią przeszkody w stosowaniu
przepisów prawa krajowego o rozszerzonym zakresie
obowiązywania, dotyczących zasady ne bis in idem w odniesieniu
do orzecznictwa sądowego za granicą.

2. Umawiająca się Strona, która złożyła deklarację dotyczącą
wyjątków określonych w ustępie 1 litera b) wskazuje kategorie
przestępstw, do których wyjątek ten może mieć zastosowanie.

3. Umawiająca się Strona może w dowolnym momencie wyco-
fać deklarację dotyczącą jednego lub więcej wyjątków określo-
nych w ustępie 1.

4. Wyjątków będące przedmiotem deklaracji na mocy ustępu 1
nie stosuje się, jeśli dana Umawiająca się Strona w związku z tymi
samymi czynami wystąpiła z wnioskiem do innej Umawiającej się
Strony o wszczęcie ścigania lub zgodziła się na ekstradycję danej
osoby.

Artykuł 56

W przypadku wszczęcia w Umawiającej się Stronie ścigania
osoby, której proces w odniesieniu do tych samych czynów został
ostatecznie zakończony prawomocnym wyrokiem w innej
Umawiającej się Stronie, każdy okres pozbawienia wolności
odbyty w tej ostatniej Umawiającej się Stronie wynikający z
powyższych czynów jest zaliczany na poczet nałożonej kary. W
zakresie, w jakim dopuszczają to przepisy krajowe, także bierze
się pod uwagę kary niebędące karami pozbawienia wolności.

Artykuł 57

ROZDZIAŁ 4

EKSTRADYCJA

Artykuł 59

1. Postanowienia niniejszego rozdziału mają na celu uzupełnie
nie Europejskiej Konwencji o ekstradycji z dnia 13 września 1957
roku, jak również, w stosunkach między Umawiającymi się Stro
nami, które są członkami Unii Gospodarczej Beneluksu, rozdział I
Traktatu Beneluksu dotyczącego ekstradycji i wzajemnej pomocy
w sprawach karnych z dnia 27 czerwca 1962 roku, zmienionego
Protokołem z dnia 11 maja 1974 roku, oraz ułatwienie wdraża
nia powyższych umów.

2. Ustęp 1 nie ma wpływu na stosowanie szerszych postanowień
umów dwustronnych obowiązujących między Umawiającymi się
Stronami.

Artykuł 60

W stosunkach między dwiema Umawiającymi się Stronami, z których
jedna nie jest Stroną Europejskiej Konwencji o ekstradycji z dnia
13 września 1957 roku, postanowienia tej Konwencji stosuje się, z
uwzględnieniem zastrzeżeń i deklaracji złożonych w momencie ratyfikacji
powyższej Konwencji, w stosunku do Umawiających się Stron, które nie
są Stronami Konwencji w momencie ratyfikacji, zatwierdzenia lub
przyjęcia niniejszej Konwencji.

1. W przypadku gdy Umawiająca się Strona oskarży osobę o
popełnienie przestępstwa, a właściwe władze tej Umawiającej się
Strony mają powody, aby przypuszczać, że oskarżenie dotyczy
tych samych czynów, w odniesieniu do których proces danej
osoby został ostatecznie zakończony prawomocnym wyrokiem
w innej Umawiającej się Stronie, władze powyższe, jeśli uznają to
za stosowne, żądają istotnych informacji od właściwych władz
Umawiającej się Strony, na której terytorium wyrok został wyda-
ny.

2. Żądane informacje przekazywane są niezwłocznie oraz są
brane pod uwagę przy dalszych działaniach podejmowanych
w prowadzonym postępowaniu.

Artykuł 61

Republika Francuska zobowiązuje się wydać, na wniosek jednej z
Umawiających się Stron, osoby, przeciwko którym wszczęto
postępowanie z powodu popełnionych czynów, zagrożonych na
mocy prawa francuskiego karą pozbawienia wolności lub
środkiem zabezpieczającym na maksymalny okres co najmniej
dwóch lat, oraz na mocy prawa wzywającej Umawiającej się
Strony karą pozbawienia wolności lub środkiem
zabezpieczającym na maksymalny okres co najmniej jednego
roku.

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

27

Artykuł 62

1. W odniesieniu do przerwania okresu przedawnienia ścigania
czynów, stosuje się jedynie postanowienia wzywającej Umawia
jącej się Strony.

2. Amnestia ogłoszona przez wezwaną Umawiającą się Stronę
nie stanowi przeszkody dla ekstradycji, o ile przestępstwo pod
lega jurysdykcji tej Umawiającej się Strony.

w przypadku Republiki Francuskiej: Ministerstwo Spraw
Zagranicznych,

w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: Ministerstwo
Sprawiedliwości,

w przypadku Królestwa Niderlandów: Ministerstwo Sprawie-
dliwości.

3. Brak oskarżenia lub urzędowego nakazu upoważniającego do
wszczęcia postępowania, niezbędnego jedynie na mocy prawa
wezwanej Umawiającej się Strony, nie ma wpływu na obowiązek
ekstradycji.

Artykuł 63

Umawiające się Strony zobowiązują się, zgodnie z Konwencją
i Traktatem określonymi w artykule 59, do wydawania między
nimi osób ściganych przez organy sądowe wzywającej
Umawiającej się Strony za jedno z przestępstw określonych
w artykule 50 ustęp 1, lub poszukiwanych przez wzywającą
Umawiającą się Stronę do celów wykonania wyroku lub środka
zabezpieczającego nałożonego w związku z danym
przestępstwem.

Artykuł 66

1. Jeśli ekstradycja żądanej osoby nie jest wyraźnie zabroniona na
mocy przepisów prawa wezwanej Umawiającej się Strony,
powyższa Umawiająca się Strona może zgodzić się na ekstrady
cję bez wszczynania formalnego postępowania ekstradycyjnego,
pod warunkiem że dana osoba zgodzi się na to w deklaracji zło
żonej przed członkiem władzy sądowniczej, po przesłuchaniu
przez niego oraz po poinformowaniu o prawie do zastosowania
formalnej procedury ekstradycyjnej. Powyższa osoba może sko
rzystać podczas przesłuchania z pomocy zastępcy prawnego.

2. W przypadkach ekstradycji na mocy ustępu 1 żądana osoba,
która wyraźnie oświadczy, że zrzeka się ochrony oferowanej na
mocy zasady specjalności, nie może odwołać powyższej deklara
cji.

Artykuł 64

Wpis wprowadzony do Systemu Informacyjnego Schengen
zgodnie z artykułem 95 ma taką samą moc jak wniosek o
tymczasowe aresztowanie na mocy artykułu 16 Europejskiej
Konwencji o ekstradycji z dnia 13 września 1957 roku lub
artykułu 15 Traktatu Beneluksu dotyczącego ekstradycji
i wzajemnej pomocy w sprawach karnych z dnia 27 czerwca
1962 roku, zmienionego Protokołem z dnia 11 maja 1974 roku.

ROZDZIAŁ 5

PRZEKAZANIE WYKONANIA WYROKÓW KARNYCH

Artykuł 67

Poniższe postanowienia stosuje się między Umawiającymi się
Stronami, które są stronami Konwencji Rady Europy o
przekazywaniu osób skazanych z dnia 21 marca 1983 roku, do
celów uzupełnienia tej Konwencji.

Artykuł 65

1. Bez uszczerbku dla możliwości wykorzystania kanałów dyplo-
matycznych, wnioski o ekstradycję oraz przekazanie mogą być
przesyłane przez odpowiednie ministerstwo wzywającej Umawia-
jącej się Strony do właściwego ministerstwa wezwanej Umawia-
jącej się Strony.

2. Właściwymi ministerstwami są:

- w przypadku Królestwa Belgii: Ministerstwo Sprawiedliwości,

w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: Federalne Mini-
sterstwo Sprawiedliwości oraz Ministrowie Sprawiedliwości
lub Senatorzy w Krajach Związkowych (Länder),

Artykuł 68

1. Umawiająca się Strona, na której terytorium kara pozbawie
nia wolności lub środek zabezpieczający zostały nałożone na
mocy wyroku, który uzyskał powagę rzeczy osądzonej w odnie
sieniu do obywatela innej Umawiającej się Strony, który, uciekł
szy do kraju jego pochodzenia, uniknął wykonania powyższej
kary lub środka zabezpieczającego, może zwrócić się do tej ostat
niej Umawiającej się Strony, o ile osoba ta znajduje się na jej tery
torium, o przejęcie wykonania kary lub środka zabezpieczają
cego.

2. Wezwana Umawiająca się Strona może na wniosek wzywają
cej Umawiającej się Strony, przed nadejściem dokumentów uza
sadniających wniosek w sprawie przejęcia wykonania kary lub
środka zabezpieczającego lub ich części pozostałej do odbycia,
oraz przed wydaniem decyzji w sprawie powyższego wniosku,
umieścić skazanego w areszcie śledczym lub podjąć inne środki
dla zapewnienia, aby osoba ta pozostała na terytorium wezwanej
Umawiającej się Strony.

28

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

Artykuł 69

Przekazanie wykonania kary na mocy artykułu 68 nie wymaga
zgody osoby, na którą kara lub środek zabezpieczający zostały
nałożone. Pozostałe postanowienia Konwencji Rady Europy o
przekazywaniu osób skazanych z dnia 21 marca 1983 roku
stosuje się mutatis mutandis.

3. W celu zwalczania nielegalnego przywozu środków odurzają-
cych i substancji psychotropowych, włączając konopie, Umawia-
jące się Strony zacieśnią kontrole przepływu osób, towarów oraz
środków transportu na swoich granicach zewnętrznych. Środki
takie zostaną przygotowane przez grupę roboczą przewidzianą
w artykule 70. Powyższa grupa robocza rozważy między innymi
przeniesienie niektórych pracowników policji i organów celnych
zwolnionych z obowiązków na granicach wewnętrznych oraz
wykorzystanie nowoczesnych metod wykrywania środków odu-
rzających oraz psów tropiących.

4. W celu zapewnienia zgodności z niniejszym artykułem, Uma-
wiające się Strony prowadzą szczególnie kontrole miejsc znanych
z wykorzystywania do handlu środkami odurzającymi.

ROZDZIAŁ 6

ŚRODKI ODURZAJĄCE

5. Umawiające się Strony dokładają wszelkich starań w celu
zapobiegania i zwalczania negatywnych skutków wynikających z
nielegalnego popytu na środki odurzające i substancje psychotro-
powe jakiegokolwiek rodzaju, włączając konopie. Każda z Uma-
wiających się Stron ponosi odpowiedzialność za środki przyjmo-
wane w tym celu.

Artykuł 70

1. Umawiające się Strony utworzą stałą grupę roboczą w celu rozwią-
zywania wspólnych problemów związanych ze zwalczaniem przestępczo-
ści związanej ze środkami odurzającymi oraz w celu przygotowywania
propozycji, tam gdzie to konieczne, poprawy praktycznych i technicznych
aspektów współpracy między Umawiającymi się Stronami. Grupa robo-
cza przekazuje swoje propozycje Komitetowi Wykonawczemu.

Artykuł 72

Umawiające się Strony, zgodnie z ich konstytucjami oraz
krajowymi systemami prawnymi, zapewniają przyjęcie
ustawodawstwa umożliwiającego zajęcie i konfiskatę dochodów
pochodzących z nielegalnego handlu środkami odurzającymi
i substancjami psychotropowymi.

2. Grupa robocza określona w ustępie 1, której członkowie są wyzna-
czani przez właściwe władze krajowe, obejmuje przedstawicieli policji
i organów celnych.

Artykuł 73

Artykuł 71

1. Umawiające się Strony zobowiązują się w odniesieniu do
bezpośredniego lub pośredniego handlu środkami odurzającymi
i substancjami psychotropowymi jakiegokolwiek rodzaju, włącza-
jąc konopie, oraz posiadania takich produktów i substancji dla
sprzedaży lub wywozu, do przyjęcia zgodnie z obowiązującymi
Konwencjami Narodów Zjednoczonych (*), wszelkich niezbęd-
nych środków w celu zapobiegania i karania nielegalnego handlu
środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi.

1. Umawiające się Strony zobowiązują się, zgodnie ze swoimi
konstytucjami i systemami prawnymi, przyjąć środki umożliwia-
jące dokonywanie zakupu kontrolowanego w kontekście nielegal-
nego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotro-
powymi.

2. W każdym indywidualnym przypadku, decyzja w sprawie zez-
wolenia na zakup kontrolowany zostanie podjęta na podstawie
uprzedniego upoważnienia każdej zainteresowanej Umawiającej
się Strony.

2. Umawiające się Strony zobowiązują się do zapobiegania i kara-
nia środkami administracyjnymi i karnymi nielegalnego wywozu
środków odurzających i substancji psychotropowych, włączając
konopie, jak również sprzedaży, dostarczania i przekazywania
takich produktów i substancji, bez uszczerbku dla stosownych
postanowień artykułów 74-76.

3. Każda z Umawiających się Stron ponosi odpowiedzialność za
kontrolę wszelkich operacji prowadzonych na jej własnym tery-
torium oraz ma prawo do interwencji.

Artykuł 74

(

*

) Jednolita Konwencja o środkach odurzających z 1961 roku, zmie-

niona Protokołem z 19 72 roku zmieniającym Jednolitą Konwencję o
środkach odurzających z 1961 roku; Konwencja o substancjach
psychotropowych z 1971 roku; Konwencja Narodów Zjednoczo-
nych o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi i sub-
stancjami psychotropowymi z dnia 20 grudnia 1988 roku.

W o d n i e s i e n i u d o l e g a l n e go h a n d lu ś r o d kam i o d u r z a j ą c ym i
i substancjami psychotropowymi, Umawiające się Strony uzgadniają, że
kontrole wynikające zobowiązań na mocy Konwencji Narodów
Zjednoczonych wymienionych w artykule 71, które są przeprowadzane
na granicach wewnętrznych, tam gdzie to możliwe, są przekazywane
w ramach tego samego państwa.

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

29

Artykuł 75

1. W odniesieniu do przemieszczania się podróżnych na teryto
ria Umawiających się Stron lub ich przemieszczania się w ramach
powyższych terytoriów, osoby mogą przewozić środki odurza
jące i substancje psychotropowe, jakie są niezbędne dla ich lecze
nia medycznego, pod warunkiem że w przypadku kontroli okażą
zaświadczenie wydane lub uwierzytelnione przez właściwe wła
dze ich państwa pobytu.

2. Komitet Wykonawczy określi formularz oraz treść zaświad
czenia określonego w ustępie 1, wydawanego przez jedną z Uma
wiających się Stron, w szczególności w zakresie danych dotyczą
cych charakteru oraz ilości produktów i substancji oraz okresu
trwania podróży.

3. Umawiające się Strony notyfikują się wzajemnie o organach
odpowiedzialnych za wydawanie i uwierzytelnianie zaświadcze
nia określonego w ustępie 2.

Artykuł 76

1. Umawiające się Strony, tam gdzie to konieczne oraz zgodnie
z ich zwyczajami medycznymi, etycznymi i praktycznymi,
przyjmą właściwe środki kontroli środków odurzających i sub
stancji psychotropowych, które na terytorium jednej lub więcej
Umawiających się Stron podlegają bardziej rygorystycznej kon
troli niż na ich własnym terytorium, tak aby nie zagrażało to efek
tywności powyższych kontroli.

2. Ustęp 1 stosuje się również do substancji zazwyczaj wykorzys
tywanych do wytwarzania środków odurzających i substancji
p sych otrop owych.

3. Umawiające się Strony notyfikują się wzajemnie o środkach
podjętych w celu kontrolowania legalnego handlu substancjami
określonymi w ustępie 1 i 2.

4. Problemami napotkanymi w tej dziedzinie zajmuje się regu
larnie Komitet Wykonawczy.

obejmuje on dostaw broni palnej i amunicji władzom centralnym i tery-
torialnym, siłom zbrojnym lub policji, nabywania lub posiadania przez
nie broni palnej i amunicji, ani wytwarzania broni palnej i amunicji
przez przedsiębiorstwa państwowe.

Artykuł 78

1. Do celów niniejszego rozdziału, broń palna jest klasyfikowana nastę
pująco:

a) zakazana broń palna;

b) broń palna, w przypadku której wymagane jest pozwolenie;

c) broń palna, w przypadku której wymagane jest oświadczenie.

2. Mechanizm zamka, magazynek oraz lufa broni palnej podlegają
mutatis mutandis przepisom dotyczącym broni, której częścią są lub mają
być.

3. Do celów niniejszej Konwencji, „broń krótka" oznacza broń palną z
lufą nie dłuższą niż 30 cm lub, której całkowita długość nie przekracza
60 cm; „broń długa" oznacza wszelką inną broń palną.

Artykuł 79 1. Wykaz

zakazanej broni palnej i amunicji obejmuje:

a) broń palną używaną zazwyczaj w celach wojskowych;

b) automatyczną broń palną, nawet jeśli nie jest używana w celach woj

skowych;

c) broń palną imitującą innego rodzaju przedmioty;

d) amunicję z pociskami penetrującymi, wybuchającymi lub zapalają-

cymi oraz pociski dla takiej amunicji;

ROZDZIAŁ 7

BROŃ PALNA I AMUNICJA

Artykuł 77

e) amunicję do pistoletów i rewolwerów, wraz z pociskami typu dum-

dum lub z zagłębieniem wierzchołkowym oraz pociski do takiej amu-
nicji.

2. W szczególnych przypadkach właściwe władze mogą udzielać pozwo-
leń na broń palną i amunicję, określonych w ustępie 1, jeśli nie jest to
niezgodne z porządkiem publicznym lub bezpieczeństwem publicznym.

1. Umawiające się Strony zobowiązują się do dostosowania ich krajo
wych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odno
szących się do nabywania, posiadania, obrotu oraz przekazywania broni
palnej i amunicji do postanowień niniejszego rozdziału.

2. Niniejszy rozdział obejmuje nabywanie, posiadanie, obrót oraz prze
kazywanie broni palnej i amunicji przez osoby fizyczne i prawne; nie

Artykuł 80

1. Wykaz broni palnej, której nabywanie i posiadanie wymaga pozwo-
lenia obejmuje co najmniej następującą broń palną i amunicję, o ile nie
są one zabronione:

30

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

a) broń krótką półautomatyczną lub powtarzalną;

b) jednostrzałową broń krótką centralnego zapłonu;

c) jednostrzałową broń krótką bocznego zapłonu, o całkowitej długości

nieprzekraczającej 28 cm;

d) półautomatyczną broń długą, której magazynek i komora mogą

zawierać więcej niż trzy naboje;

e) powtarzalną długą broń półautomatyczną o lufie gładkiej, nie dłuż

szej niż 60 cm;

a) broni palnej, której model lub rok produkcji, nie licząc wyjąt

kowych przypadków, pochodzi sprzed dnia 1 stycznia 1870
roku, pod warunkiem że nie można z niej wystrzeliwać amu
nicji przeznaczonej do zakazanej broni palnej lub broni pal
nej, w przypadku której wymagane jest pozwolenie;

b) reprodukcji broni palnej wymienionej w literze a), pod warun

kiem że nie może być ona wykorzystywana do wystrzeliwa
nia pocisków metalowych;

c) broni palnej, która z uwagi na procedury techniczne gwarantowane pieczęcią

urzędowego organu lub uznaną przez taki organ została uznana za
niezdolną do wystrzeliwania jakiejkolwiek amunicji.

f) broń półautomatyczną do użytku cywilnego, która przypomina broń używaną do

celów wojskowych z mechanizmami automatycznymi.

2. Wykaz broni palnej, w przypadku której wymagane jest pozwolenie nie obejmuje:

a) broni sygnałowej lub alarmowej lub do wystrzeliwania pocisków nie-

penetrujących, pod warunkiem że środki techniczne gwarantują, że
taka broń nie może być przerobiona z wykorzystaniem konwencjo
nalnych narzędzi na broń do wystrzeliwania amunicji z pociskami
oraz pod warunkiem że wystrzeliwanie substancji podrażniających nie
powoduje trwałych uszkodzeń ciała;

b) półautomatycznej broni długiej, której magazynek i komora nie

mogą pomieścić więcej niż trzy naboje bez konieczności ponownego
załadowania, pod warunkiem że urządzenie do ładowania jest na
stałe zamocowane lub że jest pewne, że broń ta nie może być prze
robiona z wykorzystaniem konwencjonalnych narzędzi na broń
palną, której magazynek i komora mogą razem wykonać więcej niż
trzy obroty.

Artykuł 83

Pozwolenie na nabywanie oraz posiadanie broni palnej wymienionej w artykule 80
może zostać wydane tylko:

a) jeśli dana osoba ukończyła 18 lat, z wyjątkiem odstępstw do celów

polowań lub uprawiania sportu;

b) jeśli dana osoba nie jest niezdolna, z uwagi na chorobę umysłową lub

inną niepełnosprawność intelektualną lub fizyczną, do nabywania
lub posiadania broni palnej;

c) jeśli dana osoba nie została skazana za przestępstwo lub nie ma innych wskazań, że

osoba ta może stanowić zagrożenie dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa
publicznego;

d) jeśli przyczyny podane przez daną osobę dla nabycia lub posiadania broni palnej mogą

być uznane za zasadne.

Artykuł 81

Wykaz broni palnej, w przypadku której wymagane jest oświadczenie, obejmuje, o ile taka
broń palna nie jest zabroniona lub nie jest wymagane posiadanie pozwolenia:

a) powtarzalną broń długą;

b) długą broń z lufą lub lufami jednostrzałowymi;

Artykuł 84

1. Oświadczenia dotyczące broni palnej wymienionej w artykule 81 są wpisywane do
rejestru prowadzonego przez osoby określone w artykule 85.

2. Jeśli broń palna jest przekazywana przez osobę nieokreśloną w artykule 85, oświadczenie
o przekazaniu powinno być sporządzone zgodnie z procedurami, które określi każda z
Umawiających się Stron.

c) jednostrzałową broń krótką bocznego zapłonu, której długość przekracza 28 cm;

3. Oświadczenia określone w niniejszym artykule powinny zawierać dane niezbędne
do zidentyfikowania danej osoby oraz broni.

d) broń wymienioną w artykule 80 ustęp 2 litera b).

Artykuł 85

Artykuł 82

Wykaz broni wymienionej w artykułach 79-81 nie obejmuje:

1. Umawiające się Strony zobowiązują się do nałożenia wymogu posiadania pozwolenia na
producentów oraz pośredników, w przypadku której wymagane jest pozwolenie, oraz do
nałożenia wymogu oświadczenia na ducentów oraz pośredników, w przypadku której
wymagane jest

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

31

oświadczenie. Pozwolenie na broń palną obejmuje również broń palną,
w przypadku której wymagane jest oświadczenie. Umawiające się Strony
przeprowadzają kontrolę producentów i pośredników, zapewniając tym
samym efektywną kontrolę.

2. Nabywanie amunicji przez osoby nieposiadające pozwolenia na naby-
wanie broni podlega unormowaniom odnoszącym się do broni, dla której
dana amunicja jest przeznaczona. Można wydać pozwolenie dla poje-
dynczej kategorii lub wszystkich kategorii amunicji.

2. Umawiające się Strony zobowiązują się przyjąć środki dla zapewnie-
nia, aby wszystkie sztuki broni palnej były przyznawane na stałe ozna-
kowane numerem seryjnym umożliwiającym identyfikację oraz aby znaj-
dował się na nich znak fabryczny.

3. Umawiające się Strony zobowiążą producentów oraz pośredników do
prowadzenia rejestru wszystkich sztuk broni palnej, w przypadku których
wymagane jest pozwolenie lub oświadczenie; rejestr powinien umożliwiać
szybką identyfikację rodzaju i pochodzenia broni palnej oraz osób ją
nabywających.

Artykuł 89

Wykazy broni palnej, która jest zakazana, broni, w przypadku której
wymagane jest pozwolenie lub wymagane jest oświadczenie, mogą być
zmieniane i uzupełniane przez Komitet Wykonawczy w celu
uwzględnienia rozwoju technicznego i ekonomicznego oraz
bezpieczeństwa narod

4. W odniesieniu do broni, w przypadku której wymagane jest pozwo-
lenie na mocy artykułu 79 i 80, Umawiające się Strony zobowiązują się
przyjąć środki w celu zapewnienia, aby numer seryjny oraz znakfabryczny
na broni palnej zostały wprowadzone do pozwolenia wydanego jej posia-
daczowi.

Artykuł 90

Umawiające się Strony mogą przyjąć bardziej rygorystyczne przepisy
ustawowe i wykonawcze dotyczące nabywania i posiadania broni
i amunicji.

Artykuł 86

Artykuł 91

1. Umawiające się Strony zobowiązują się przyjąć środki zabraniające
legalnym posiadaczom broni palnej, w przypadku której wymagane jest
pozwolenie lub oświadczenie, przekazywania takiej broni osobom, które
nie posiadają pozwolenia na nabywanie broni lub dokumentu potwier-
dzającego złożenie oświadczenia.

2. Umawiające się Strony mogą zezwolić na czasowe przekazane takiej
broni palnej zgodnie z ustalonymi przez sieb

1. Umawiające się Strony zgadzają się, na mocy Europejskiej
Konwencji o kontroli nabywania i posiadania broni palnej przez
osoby fizyczne z dnia 28 czerwca 1978 roku, na ustanowienie
w ramach ich przepisów krajowych wymiany informacji na temat
nabywania broni palnej przez osoby fizyczne - zarówno przez
osoby prywatne, jak i osoby handlujące bronią - zwykle zamiesz-
kałe lub posiadające siedzibę na terytorium innej Umawiającej się
Strony. Osoba handlująca bronią oznacza jakąkolwiek osobę,
której działalność handlowa lub gospodarcza polega, w całości
lub częściowo, na detalicznym obrocie bronią.

Artykuł 87

1. Umawiające się Strony włączą do swojego prawa krajowego posta-
nowienia umożliwiające wycofanie pozwolenia w stosunku do osób, które
nie spełniają już warunków ustanowionych dla wydawania pozwoleń na
mocy artykułu 83.

2. Umawiające się Strony zobowiązują się do przyjęcia właściwych środ-
ków, włączając w to zajęcie broni palnej oraz wycofanie pozwoleń, oraz
ustanowienia odpowiednich kar za jakiekolwiek naruszenia przepisów
ustawowych i wykonawczych dotyczących broni palnej. Kary powyższe
mogą obejmować konfiskatę broni palnej.

2. Wymiana informacji dotyczy:

a) między dwiema Umawiającymi się Stronami, które ratyfiko

wały Konwencję określoną w ustępie 1: broni palnej wymie
nionej w dodatku 1 (A) punkt 1 litery a) - h) do wyżej wymie
nionej Konwencji;

b) między dwiema Umawiającymi się Stronami, z których co naj

mniej jedna nie ratyfikowała Konwencji określonej w ustępie
1: broni palnej, w przypadku której wymagane jest pozwole
nie lub oświadczenie w każdej z Umawiających się Stron.

3. Informacje na temat nabywania broni palnej są przekazywane
bezzwłocznie i zawierają następujące dane:

Artykuł 88

1. Od osoby posiadającej pozwolenie na nabywanie broni palnej nie
wymaga się pozwolenia na nabywanie amunicji do powyższej broni.

a) datę nabycia broni palnej oraz tożsamość nabywcy, tj.:

— w przypadku osoby fizycznej: nazwisko, imiona, datę

i miejsce urodzenia, adres i numer paszportu lub dowodu
tożsamości, datę wydania oraz dane dotyczące organu
wydającego, niezależnie od tego, czy jest to osoba hand-
lująca bronią, czy nie,

32

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

— w przypadku osoby prawnej: nazwę lub nazwę firmy oraz

siedzibę oraz nazwisko, imiona, datę i miejsce urodzenia,
adres oraz numer paszportu lub dowodu tożsamości
osoby upoważnionej do reprezentowania osoby prawnej;

b) model, numer producenta, kaliber oraz inne cechy danej bro-

ni, jak również jej numer seryjny.

4. Każda z Umawiających się Stron wyznaczy organ krajowy
odpowiedzialny za przekazywanie oraz otrzymywanie informa-

cji określonych w ustępie 2 i 3 oraz niezwłocznie poinformuje
inne Umawiające się Strony o jakichkolwiek zmianach wyznaczo-
nego organu.

5. Organ wyznaczony przez każdą z Umawiających się Stron
może przekazywać otrzymywane informacje właściwym orga-
nom policyjnym oraz organom odpowiedzialnym za nadzór gra-
nicy, w celu zapobiegania lub ścigania przestępstw oraz naruszeń
norm prawnych.

TYTUŁ IV

SYSTEM INFORMACYJNY SCHENGEN

ROZDZIAŁ 1

UTWORZENIE SYSTEMU INFORMACYJNEGO SCHENGEN

Artykuł 92

Francuska odpowiada za jednostkę, która znajduje się w Stras-
burgu. Jednostka centralna zawiera pliki danych, które zapewnia-
ją, poprzez transmisję on-line, aby pliki danych krajowych modu-
łów zawierały identyczne informacje. Pliki danych jednostki
centralnej zawierają wpisy dotyczące osób i majątku w zakresie,
w jakim dotyczy to wszystkich Umawiających się Stron. Pliki
danych jednostki centralnej nie zawierają danych innych niż dane
określone w niniejszym ustępie oraz w artykule 113 ustęp 2.

1. Umawiające się Strony tworzą i prowadzą wspólny system
informacyjny, zwany dalej „Systemem Informacyjnym Schengen",
składający się z krajowych modułów w każdej z Umawiających
się Stron oraz jednostki centralnej. System Informacyjny Schen-
gen umożliwia organom wyznaczonym przez Umawiające się
Strony, przy pomocy zautomatyzowanej procedury wyszukiwa-
nia, dostęp do wpisów dotyczących osób i majątku w celach kon-
troli granicznej oraz innych kontroli policyjnych i celnych pro-
wadzonych w ramach danego kraju zgodnie z prawem krajowym
oraz, w przypadku szczególnej kategorii wpisów określonych
w artykule 96, w celach wydawania wiz, dokumentów pobyto-
wych i wykonywania przepisów prawnych o cudzoziemcach
w kontekście stosowania postanowień niniejszej Konwencji
odnoszących się do przepływu osób.

2. Każda z Umawiających się Stron tworzy i prowadzi na własny
rachunek i ryzyko swój własny krajowy moduł Systemu Informa-
cyjnego Schengen, którego pliki danych powinny być meryto-
rycznie takie same jak pliki danych krajowych modułów każdej z
pozostałych Umawiających się Stron, przy pomocy jednostki cen-
tralnej. W celu zapewnienia szybkiego i efektywnego przekazy-
wania danych określonych w ustępie 3 każda z Umawiających się
Stron przy tworzeniu swojego krajowego modułu przestrzega
protokołów i procedur, jakie Umawiające się Strony wspólnie
ustanowiły dla jednostki centralnej. Pliki danych każdego krajo-
wego modułu powinny być dostępne do celów prowadzenia
automatycznego wyszukiwania na terytorium każdej z Umawia-
jących się Stron. Dokonywanie przeglądu plików danych krajo-
wych modułów Umawiających się Stron nie jest możliwe.

3. Umawiające się Strony tworzą i prowadzą, na zasadzie wspól-
nego ponoszenia kosztów oraz wspólnej odpowiedzialności, jed-
nostkę centralną Systemu Informacyjnego Schengen. Republika

ROZDZIAŁ 2

DZIAŁANIE I KORZYSTANIE Z SYSTEMU INFORMACYJNEGO

SCHENGEN

Artykuł 93

Celem Systemu Informacyjnego Schengen jest, zgodnie z
niniejszą Konwencją, utrzymanie porządku publicznego oraz
bezpieczeństwa publicznego, włączając bezpieczeństwo
narodowe, na terytoriach Umawiających się Stron oraz
stosowanie postanowień niniejszej Konwencji odnoszących się do
przepływu osób na tych terytoriach, z wykorzystaniem informacji
przekazywanych za pośrednictwem niniejszego systemu.

Artykuł 94

1. System Informacyjny Schengen zawiera jedynie te kategorie
danych, które są dostarczane przez każdą z Umawiających się
Stron, wymagane do celów ustanowionych w artykułach 95-100.
Umawiająca się Strona wprowadzająca wpis określi, czy sprawa
ta jest wystarczająco ważna dla wprowadzenia powyższego wpisu
do Systemu Informacyjnego Schengen.

2. Kategorie danych obejmują następujące pozycje:

a) osoby, w przypadku których został wprowadzony wpis;

b) przedmioty określone w artykule 100 oraz pojazdy silnikowe

określone w artykule 99.

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

33

3. W przypadku osób, informacje powinny zawierać jedynie
następujące dane:

a) nazwisko i imiona, wszelkie pseudonimy, wprowadzane, o ile

to możliwe, oddzielnie;

b) wszelkie szczególne cechy fizyczne, niepodlegające zmianom;

c) pierwszą literę drugiego imienia;

d) datę i miejsce urodzenia;

e) płeć;

f) obywatelstwo;

g) informację, czy dane osoby są uzbrojone;

h) informację, czy dane osoby są agresywne;

i) przyczynę wpisu;

j) proponowane działania.

Pozostałe informacje, w szczególności dane wymienione w arty-
kułu 6 zdanie pierwsze Konwencji Rady Europy o ochronie osób
w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobo-
wych z dnia 28 lutego 1981 roku, nie są dopuszczone.

4. W przypadku gdy Umawiająca się Strona uzna, że wpis zgod-
nie z artykułami 95, 97 lub 99 jest niezgodny z jej prawem kra-
jowym, jej zobowiązaniami międzynarodowymi lub podstawo-
wymi interesami narodowymi, może dodać do wpisu zawartego
w pliku danych krajowego modułu Systemu Informacyjnego
Schengen zastrzeżenie informujące, że działanie podejmowane na
podstawie wpisu nie zostanie podjęte na jej terytorium. W tej
sprawie konieczne jest przeprowadzenie konsultacji z pozosta-
łymi Umawiającymi się Stronami. Jeśli Umawiająca się Strona
wprowadzająca wpis nie wycofa zastrzeżenia, jest on nadal sto-
sowany w odniesieniu do innych Umawiających się Stron.

Artykuł 95

1. Dane na temat osób poszukiwanych do aresztowania ekstra-
dycyjnego są wprowadzane na wniosek władzy sądowej wzywa-
jącej Umawiającej się Strony.

Umawiająca się Strona wprowadzająca wpis przesyła wezwanym
Umawiającym się Stronom najszybszymi sposobami zarówno
wpis, jak i następujące podstawowe informacje odnoszące się do
danej sprawy:

a) organ, który wydał wniosek o aresztowanie;

b) informację, czy istnieje nakaz aresztowania lub inny doku

ment mający identyczny skutek prawny, lub podlegający
wykonaniu wyrok;

c) charakter i kwalifikację prawną przestępstwa;

d) opis okoliczności, w których przestępstwo zostało popeł

nione, w tym czas, miejsce oraz stopień udziału w przestęp
stwie osoby, w przypadku której wpis został wprowadzony;

e) tak dalece jak to możliwe, konsekwencje popełnienia prze

stępstwa.

3. Wezwana Umawiająca się Strona może dodać do pliku danych
w swoim krajowym module Systemu Informacyjnego Schengen
zastrzeżenie zakazujące aresztowania na podstawie wpisu do
czasu usunięcia zastrzeżenia. Zastrzeżenie powinno zostać usu
nięte nie później niż 24 godziny po wprowadzeniu wpisu, o ile
Umawiająca się Strona odmawia dokonania żądanego aresztowa
nia z uwagi na przyczyny prawne lub ze względów praktycznych.
W szczególnych sytuacjach, kiedy jest to uzasadnione skompli
kowanym charakterem faktów leżących u podstaw wpisu, wyżej
wymieniony termin może być przedłużony do jednego tygodnia.
Bez uszczerbku dla wprowadzonego zastrzeżenia lub decyzji
w sprawie odmowy aresztowania pozostałe Umawiające się
Strony mogą dokonać aresztowania żądanego we wpisie.

4. Jeśli ze szczególnie pilnych powodów Umawiająca się Strona
zażąda przeprowadzenia natychmiastowej rewizji, wezwana
Umawiająca się Strona zbada, czy jest w stanie wycofać wprowa
dzone zastrzeżenie. Wezwana Umawiająca się Strona podejmie
niezbędne kroki w celu zapewnienia, aby działania zostały
przeprowadzone niezwłocznie po potwierdzeniu wpisu.

5. Jeśli aresztowanie nie może być dokonane z uwagi na nie
zakończenie dochodzenia lub dlatego że wezwana Umawiająca
się Strona go odmawia, Strona ta powinna uznać wpis za wpis do
celów podania miejsca pobytu danej osoby.

6. Wezwane Umawiające się Strony przeprowadzają działania
wymagane we wpisie zgodnie z obowiązującymi konwencjami o
ekstradycji oraz prawem krajowym. Nie są one zobowiązane do
przeprowadzania żądanych działań, jeśli dotyczą one jednego z
jej obywateli, bez uszczerbku dla możliwości aresztowania tej
osoby zgodnie z prawem krajowym.

2. Do czasu wprowadzenia wpisu, Umawiająca się Strona spraw-
dzi, czy aresztowanie jest dozwolone na mocy prawa krajowego
wezwanej Umawiającej się Strony. Jeśli Umawiająca się Strona
wprowadzająca wpis ma jakiekolwiek wątpliwości, powinna
zasięgnąć opinii innych zainteresowanych Umawiających się
Stron.

Artykuł 96

1. Dane dotyczące cudzoziemców, w przypadku których został
wprowadzony wpis do celów odmowy wjazdu, zostanie wprowa-
dzony na podstawie krajowego wpisu wynikającego z decyzji
podjętych przez właściwe organy administracyjne lub sądy

34

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

zgodnie z zasadami proceduralnymi ustanowionymi przez prawo
krajowe.

Artykuł 99

2. Decyzje mogą być uzasadniane zagrożeniem dla porządku
publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub bezpieczeństwa
narodowego, jakie może stwarzać obecność cudzoziemca na tery-
torium państwowym.

1. Dane dotyczące osób lub pojazdów są wprowadzane zgodnie
z prawem krajowym Umawiającej się Strony wprowadzającej
wpis, do celów niejawnego nadzoru lub szczególnych kontroli
zgodnie z ustępem 5.

Sytuacja ta może mieć miejsce w szczególności w przypadku:

a) cudzoziemca, który został skazany za przestępstwo zagrożone

karą pozbawienia wolności powyżej roku;

b) cudzoziemca, w odniesieniu do którego istnieją poważne pod

stawy, aby przypuszczać, że popełnił poważne przestępstwa,
w tym przestępstwa określone w artykule 71, lub w odniesie
niu do którego istnieje wyraźny dowód zamiaru popełnienia
takich przestępstw na terytorium Umawiającej się Strony.

3. Decyzje mogą być również oparte na fakcie, że cudzoziemiec
został poddany środkom, obejmującym deportację, odmowę
wjazdu lub usunięcie, które nie zostały unieważnione lub zawie-
szone, w tym zakaz wjazdu lub, tam gdzie to stosowne, zakaz
pobytu, z uwagi na niespełnianie przepisów dotyczących wjazdu
lub pobytu cudzoziemców.

Artykuł 97

2. Wpis taki może zostać wprowadzony w celach ścigania prze-
stępstw oraz zapobiegania zagrożeniom dla bezpieczeństwa
publicznego:

a) jeśli istnieje wyraźny dowód, że dana osoba zamierza popeł-

nić przestępstwo lub popełnia liczne i szczególnie poważne
przestępstwa; lub

b) jeśli ogólna ocena danej osoby, w szczególności na podstawie

wcześniej popełnionych przestępstw, daje powód do przy-
puszczenia, że powyższa osoba popełni szczególnie poważne
przestępstwa w przyszłości.

3. Ponadto wpis może zostać wprowadzony zgodnie z prawem
krajowym na wniosek organów odpowiedzialnych za bezpieczeń-
stwo narodowe, jeśli istnieje wyraźny dowód, że informacje okre-
ślone w ustępie 4 są niezbędne dla zapobiegania poważnym
zagrożeniom przez daną osobę lub poważnym zagrożeniom dla
wewnętrznego i zewnętrznego bezpieczeństwa narodowego.
Umawiająca się Strona wprowadzająca wpis jest zobowiązana do
zasięgnięcia opinii innych Umawiających się Stron.

Dane dotyczące osoby lub osób zaginionych, które dla ich własnej
ochrony lub w celu zapobiegania zagrożeniom powinny być
tymczasowo oddane pod opiekę policji na wniosek właściwego
organu lub właściwej władzy sądowej Strony wprowadzającej
wpis, powinny zostać wprowadzone, aby organy policyjne mogły
poinformować o danych ich dotyczących Stronę wprowadzającą
wpis lub przetransportować osobę do bezpiecznego miejsca
w celu zapobieżenia kontynuowania jej podróży, o ile jest to
dozwolone przez prawo krajowe. Ma to zastosowanie
w szczególności do małoletnich lub osób, które powinny zostać
internowane w wyniku decyzji podjętej przez właściwy organ.
Przekazywanie danych na temat pełnoletnich osób zaginionych
zależy od zgody zainteresowanej osoby.

4. Do celów niejawnego nadzoru mogą być zbierane oraz prze-
kazywane organom wprowadzającym wpis w przypadku kontroli
granicznej lub innych kontroli policyjnych i celnych przeprowa-
dzanych w ramach danego kraju wszystkie lub niektóre poniższe
informacje:

a) fakt, że stwierdzono obecność osoby, w przypadku której lub

w przypadku pojazdu której został wprowadzony wpis;

b) miejsce, czas lub przyczyny kontroli;

c) droga oraz cel podróży;

Artykuł 98

1. Dane dotyczące świadków, osób wezwanych do stawienia się
przed organami sądowymi w związku z postępowaniem karnym
w celu poniesienia odpowiedzialności za czyny, za które są ści-
gane, lub osób, które powinny odbywać wyrok w sprawie karnej
lub wezwanych do stawienia się w celu odbycia kary pozbawie-
nia wolności, wprowadza się na wniosek właściwych organów
sądowych, w celach poinformowania o ich miejscu zamieszkania
lub pobytu.

d) osoby towarzyszące danej osobie lub osoby przewożone

pojazdem;

e) używany pojazd;

f) przewożone przedmioty;

g) okoliczności, w których osoba lub pojazd zostały znalezione.

2. Żądane informacje zostaną przekazane żądającej Stronie zgod-
nie z prawem krajowym oraz obowiązującymi konwencjami
dotyczącymi wzajemnej pomocy w sprawach karnych.

Podczas zbierania tych informacji należy podjąć kroki w celu
zachowania niejawnego charakteru prowadzonego nadzoru.

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

35

5. Podczas szczególnych kontroli określonych w ustępie 1 oso-
by, pojazdy oraz przewożone przedmioty mogą zostać przeszu-
kane zgodnie z prawem krajowym w celach określonych w ustę-
pie 2 i 3. Jeśli szczególna kontrola nie jest dozwolona na mocy
przepisów prawnych Umawiającej się Strony, jest ona automa-
tycznie zastępowana w przypadku tej Umawiającej się Strony nie-
jawnym nadzorem.

6. Wezwana Umawiająca się Strona może dodać do wpisu
znajdującego się w pliku danych jej krajowego modułu Systemu
Informacyjnego Schengen zastrzeżenie zakazujące, do czasu jego
usunięcia, prowadzenia działań na podstawie wpisu do celów nie-
jawnego nadzoru lub szczególnych kontroli. Zastrzeżenie
powinno zostać usunięte nie później niż 24 godziny po jego
wprowadzeniu, jeśli Umawiająca się Strona odmawia podjęcia
działania z przyczyn prawnych lub ze szczególnych powodów
praktycznych. Bez uszczerbku dla wprowadzenia zastrzeżenia lub
odmowy, inne Umawiające się Strony mogą przeprowadzać dzia-
łania wymagane we wpisie.

Artykuł 101

1. Dostęp do danych wprowadzonych do Systemu Informacyj-
nego Schengen oraz prawo do ich bezpośredniego przeglądania
jest zastrzeżone wyłącznie dla organów odpowiedzialnych za:

a) kontrole graniczne;

b) inne kontrole policyjne i celne prowadzone w ramach danego

kraju, jak również koordynację takich kontroli.

2. Ponadto dostęp do danych wprowadzonych zgodnie z artyku-
łem 96 oraz prawo do bezpośredniego przeglądania takich
danych może być wykonywane przez organy odpowiedzialne za
wydawanie wiz, centralne organy odpowiedzialne za rozpatrywa-
nie wniosków wizowych oraz organy odpowiedzialne za wyda-
wanie dokumentów pobytowych oraz wykonywanie ustawodaw-
stwa dotyczącego cudzoziemców w kontekście stosowania
postanowień niniejszej Konwencji odnoszących się do przepływu
osób. Dostęp do danych jest regulowany prawem krajowym każ-
dej z Umawiających się Stron.

Artykuł 100

1. Dane dotyczące przedmiotów niezbędne do celów ich zajęcia
lub wykorzystania w charakterze dowodu w postępowaniu kar-
nym powinny zostać wprowadzone do Systemu Informacyjnego
Schengen.

2. Jeśli przegląd wyjawi wpis dotyczący przedmiotu, który został
znaleziony, organ, który porównał dwie pozycje danych, skon-
taktuje się z organem, który wprowadził wpis w celu uzgodnie-
nia środków, które należy podjąć. W tym celu dane osobowe
mogą również być przekazywane zgodnie z niniejszą Konwen-
cją. Środki podejmowane przez Umawiającą się Stronę, która zna-
lazła przedmiot, powinny być zgodne z jej prawem krajowym.

3. Użytkownicy mogą przeglądać tylko te dane, które są im
potrzebne do wykonywania ich zadań.

4. Każda z Umawiających się Stron przekazuje Komitetowi
Wykonawczemu wykaz właściwych władz, które są upoważ
nione do bezpośredniego przeglądania danych zawartych
w Systemie Informacyjnym Schengen. Powyższy wykaz powinien
wskazywać, w odniesieniu do każdego organu, które dane mogą
przeglądać i do jakich celów.

ROZDZIAŁ 3

3. Wprowadza się następujące kategorie przedmiotów:

OCHRONA DANYCH OSOBOWYCH ORAZ BEZPIECZEŃSTWO

DANYCH W SYSTEMIE INFORMACYJNYM SCHENGEN

a) pojazdy silnikowe o pojemności silnika przekraczającej

50 cm

3

, które zostały skradzione, wykorzystane w niewła-

ściwy sposób lub utracone;

Artykuł 102

b) przyczepy i naczepy o masie własnej przekraczającej 750 kg,

które zostały skradzione, wykorzystane w niewłaściwy sposób
lub utracone;

1. Umawiające się Strony mogą wykorzystywać dane określone
w artykułach 95-100 wyłącznie do celów ustanowionych dla
każdej kategorii wpisów określonych w powyższych artykułach.

c) broń palna, która została skradziona, wykorzystana w niewła-

ściwy sposób lub utracona;

d) urzędowe blankiety, które zostały skradzione, wykorzystane

w niewłaściwy sposób lub utracone;

e) wydane dokumenty tożsamości (paszporty, dowody tożsamo-

ści, prawa jazdy), które zostały skradzione, wykorzystane
w niewłaściwy sposób lub utracone;

f) banknoty (podejrzane).

2. Dane mogą być kopiowane wyłącznie do celów technicznych,
pod warunkiem że takie kopiowanie jest niezbędne w celu
przeprowadzenia bezpośredniego przeglądu przez organy okre
ślone w artykule 101. Wpisy wprowadzane przez inne Umawia
jące się Strony nie mogą być kopiowane z krajowych modułów
Systemu Informacyjnego Schengen do innych krajowych plików
danych.

3. W odniesieniu do wpisów określonych w artykułach 95-100
niniejszej Konwencji, wszelkie odstępstwo od ustępu 1 w celu
zmiany z jednej kategorii wpisu na inną powinno być uzasad
nione potrzebą zapobiegania bezpośredniemu poważnemu
zagrożeniu dla porządku publicznego oraz bezpieczeństwa

36

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

publicznego, z poważnych przyczyn bezpieczeństwa narodo-
wego lub do celów zapobiegania popełnieniu poważnych prze-
stępstw. W tym celu należy uzyskać uprzednie upoważnienie od
Umawiającej się Strony wprowadzającej wpis.

4. Dane nie mogą być wykorzystywane do celów adminis-
tracyjnych. W drodze odstępstwa dane wprowadzone na mocy
artykułu 9 6 mogą być wykorzystywane zgodnie z prawem kra-
jowym każdej z Umawiających się Stron wyłącznie do celów
określonych w artykule 101 ustęp 2.

5. Wszelkie wykorzystanie danych, które nie jest zgodne z ustę-
pami 1-4, uznaje się za niewłaściwe wykorzystanie zgodnie z
prawem krajowym każdej z Umawiających się Stron.

Artykuł 106

1. Jedynie Umawiająca się Strona wprowadzająca wpis jest upo-
ważniona do modyfikowania, uzupełniania, korekty lub usuwa-
nia wprowadzanych danych.

2. Jeśli jedna z Umawiających się Stron, która nie wprowadziła
wpisu, posiada dowody sugerujące, że pozycja w danych jest fak-
tycznie nieścisła lub jest przechowywana z naruszeniem przepi-
sów prawnych, poinformuje ona o powyższym Umawiającą się
Stronę wprowadzającą wpis; ta ostatnia jest zobowiązana do
sprawdzenia informacji oraz, jeśli to konieczne, do niezwłocz-
nego skorygowania lub usunięcia powyższej pozycji.

Artykuł 103

3. Jeśli Umawiające się Strony nie są w stanie osiągnąć porozu-
mienia, Umawiająca się Strona, która nie wprowadziła wpisu,
przekazuje sprawę do wspólnego organu nadzorczego, określo-
nego w artykule 115 ustęp 1, w celu uzyskania jego opinii.

Każda z Umawiających się Stron zapewni, aby średnio jedno
przekazanie danych osobowych na dziesięć zostało odnotowane
w krajowym module Systemu Informacyjnego Schengen przez
administratora pliku danych organu w celach sprawdzenia, czy
przeglądanie danych jest dozwolone, czy nie. Informacja ta może
być wykorzystywana wyłącznie w tym celu i jest ona usuwana po
upływie sześciu miesięcy.

Artykuł 104

Artykuł 107

Jeśli dana osoba już podlega wpisowi w Systemie Informacyjnym
Schengen, Umawiająca się Strona, która wprowadza kolejny wpis,
powinna porozumieć się w sprawie wprowadzenia wpisu z
Umawiającą się Stroną, która wprowadziła wpis jako pierwsza.
Umawiające się Strony mogą również ustanowić postanowienia
ogólne w tym celu.

1. Wpisy są regulowane prawem krajowym Umawiającej się
Strony wprowadzającej wpis, o ile niniejsza Konwencja nie usta-
nawia bardziej rygorystycznych warunków.

Artykuł 108

2. W przypadku gdy niniejsza Konwencja nie ustanawia posta-
nowień szczególnych, do danych wprowadzanych do krajowych
modułów Systemu Informacyjnego Schengen stosuje się przepisy
prawne każdej z Umawiających się Stron.

1. Każda z Umawiających się Stron wyznacza organ, odpowie-
dzialny za jej krajowy moduł Systemu Informacyjnego Schengen.

2. Każda z Umawiających się Stron wprowadza swoje wpisy za
pośrednictwem powyższego organu.

3. W przypadku gdy niniejsza Konwencja nie ustanawia posta-
nowień szczególnych dotyczących wykonywania działań żąda-
nych we wpisie, stosuje się prawo krajowe wykonującej działania
wezwanej Umawiającej się Strony. W przypadku gdy niniejsza
Konwencja ustanawia postanowienia szczególne dotyczące wyko-
nywania działań żądanych we wpisie, odpowiedzialność za
powyższe działania jest regulowana prawem krajowym wezwa-
nej Umawiającej się Strony. Jeśli żądane działania nie mogą być
przeprowadzone, wezwana Umawiająca się Strona niezwłocznie
informuje o powyższym Umawiającą się Stronę wprowadzającą
wpis.

3. Wymieniony organ odpowiada za właściwe funkcjonowanie
krajowego modułu Systemu Informacyjnego Schengen oraz przy-
jmuje niezbędne środki w celu zapewnienia zgodności z posta-
nowieniami niniejszej Konwencji.

4. Umawiające się Strony informują się wzajemnie za pośrednic-
twem depozytariusza o organach określonych w ustępie 1.

Artykuł 109

Artykuł 105

Umawiająca się Strona wprowadzająca wpis odpowiada za
zapewnienie, aby dane wprowadzane do Systemu Informacyjnego
Schengen były prawdziwe, aktualne i zgodne z prawem.

1. Prawo osób do dostępu do danych wprowadzanych do
Systemu Informacyjnego Schengen ich dotyczących wykonywane
jest zgodnie z prawem krajowym Umawiającej się Strony, wobec
której powołują się na to prawo. Jeśli prawo krajowe tak stanowi,
krajowy organ nadzorczy, określony w artykule 114 ustęp 1,

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

37

zdecyduje, czy informacje mają być przekazane oraz zgodnie z
jakimiprocedurami. Umawiająca się Strona, która nie wprowa-
dziła wpisu, może przekazać informację dotyczącą takich danych
tylko wtedy, gdy uprzednio dała możliwość Umawiającej się Stro-
nie wprowadzającej wpis wyrażenia swojego stanowiska.

2. Odmawia się przekazywania informacji osobie, której dotyczą
dane, jeśli jest to konieczne dla wykonania zgodnego z prawem
zadania w związku z wpisem lub dla ochrony praw i swobód
stron trzecich. W każdym przypadku odmowa obowiązuje przez
okres ważności wpisu wprowadzonego do celów niejawnego
nadzoru.

Artykuł 110

Artykuł 113

1. Dane inne niż te wymienione w artykule 112 są przechowy-
wane przez maksymalny okres 10 lat, dane na temat wydanych
dokumentów tożsamości i podejrzanych banknotów przez mak-
symalny okres pięć lat, a dane dotyczące pojazdów silnikowych,
przyczep i przyczep mieszkalnych przez maksymalny okres
trzech lat.

2. Dane, które zostały skreślone, są przechowywane przez okres
jednego roku w jednostce centralnej. W tym okresie mogą być
one tylko konsultowane dla dalszej weryfikacji ich dokładności
oraz tego, czy dane te zostały wprowadzone legalnie. Po upływie
powyższego okresu dane powinny zostać zniszczone.

Każda osoba może spowodować wprowadzenie korekt do danych
faktycznie niedokładnych lub usunięcie danych jej dotyczących
przechowywanych z naruszeniem prawa.

Artykuł 114

Artykuł 111

1. Każda osoba może, na terytorium każdej z Umawiających się
Stron, wystąpić do sądów lub organów właściwych na mocy
prawa krajowego z żądaniem o dokonanie korekty, usunięcie lub
uzyskanie informacji lub uzyskanie odszkodowania w związku z
wpisem jej dotyczącym.

1. Każda z Umawiających się Stron wyznacza organ nadzorczy
odpowiedzialny, zgodnie z prawem krajowym, za przeprowadza-
nie niezależnego nadzoru nad danymi krajowego modułu
Systemu Informacyjnego Schengen oraz za kontrolę, czy prze-
twarzanie i wykorzystywanie danych wprowadzanych do
Systemu Informacyjnego Schengen nie narusza praw osób, któ-
rych dane te dotyczą. W tym celu organ nadzorczy ma dostęp do
plików danych w krajowym module Systemu Informacyjnego
Schengen.

2. Umawiające się Strony zobowiązują się do wykonania osta-
tecznych decyzji podjętych przez sądy lub organy określone
w ustępie 1, bez uszczerbku dla postanowień artykułu 116.

Artykuł 1 1 2

2. Każda osoba ma prawo poprosić organy nadzorcze o spraw-
dzenie danych wprowadzonych do Systemu Informacyjnego
Schengen, które jej dotyczą, oraz sposobu ich wykorzystania.
Prawo powyższe jest regulowane prawem krajowym Umawiają-
cej się Strony, do której wniosek taki jest kierowany. Jeśli dane
zostały wprowadzone przez inną Umawiającą się Stronę, spraw-
dzenie jest przeprowadzane w ścisłej koordynacji z organem nad-
zorczym tej Umawiającej się Strony.

1. Dane osobowe wprowadzane do Systemu Informacyjnego
Schengen do celów śledzenia osób są przechowywane jedynie
przez okres konieczny dla osiągnięcia celów, dla których zostały
dostarczone. Umawiająca się Strona, która wprowadziła wpis,
dokona przeglądu potrzeby ciągłego gromadzenia takich danych
najpóźniej w trzy lata od ich wprowadzenia. Okres ten wynosi
rok w przypadku wpisów określonych w artykule 99.

2. Każda z Umawiających się Stron, tam gdzie to stosowne, usta
nowi krótsze okresy przeglądu zgodnie ze swoim prawem krajo
wym.

3. Jednostka centralna Systemu Informacyjnego Schengen auto
matycznie informuje z jednomiesięcznym wyprzedzeniem Uma
wiające się Strony o zamierzonym usunięciu danych z systemu.

Artykuł 115

1. Tworzy się wspólny organ nadzorczy, który jest odpowie-
dzialny za nadzór nad jednostką centralną Systemu Informacyj-
nego Schengen. Organ ten składa się z dwóch przedstawicieli każ-
dego krajowego organu nadzorczego. Każda z Umawiających się
Stron ma jeden głos. Nadzór jest prowadzony zgodnie z posta-
nowieniami niniejszej Konwencji, Konwencji Rady Europy z dnia
28 stycznia 1981 roku o ochronie osób w związku z automatycz-
nym przetwarzaniem danych osobowych, uwzględniając zalece-
nie Komitetu Ministrów Rady Europy nr R (8 7) 15 z dnia 17 wrze-
śnia 1987 roku regulujące wykorzystywanie danych osobowych
w sektorze policji, oraz zgodnie z prawem krajowym Umawiają-
cej się Strony odpowiedzialnej za jednostkę centralną.

4. Umawiająca się Strona wprowadzająca wpis może w trakcie
okresu przeglądu podjąć decyzję o zachowaniu wpisu, o ile jest to
konieczne do celów, dla których wpis został wprowadzony. Prze-
dłużenie wpisu powinno być odnotowane w jednostce centralnej.
Do przedłużonego wpisu stosuje się postanowienia ustępu 1.

2. W odniesieniu do jednostki centralnej Systemu Informacyj-
nego Schengen, zadaniem wspólnego organu nadzorczego jest
sprawdzanie, czy postanowienia niniejszej Konwencji są właści-
wie wykonywane. W tym celu organ ten posiada dostęp do jed-
nostki centralnej.

38

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

3. Wspólny organ nadzorczy odpowiada również za rozpatrywanie
wszelkich trudności związanych ze stosowaniem lub wykładnią, jakie
mogą się pojawić w związku z funkcjonowaniem Systemu
Informacyjnego Schengen, za badanie wszelkich problemów, jakie mogą
się pojawić w związku z wykonywaniem niezależnego nadzoru przez
krajowe organy nadzorcze Umawiających się Stron lub z
wykonywaniem prawa dostępu do systemu, oraz za przygotowywanie
zharmonizowanych propozycji wspólnych rozwiązań napotkanych
problemów.

a) odmowy nieupoważnionym osobom dostępu do sprzętu służącego

do przetwarzania danych osobowych (kontrola dostępu do
sprzętu);

b) zapobiegania nieupoważnionemu czytaniu, kopiowaniu, modyfikacji

lub usuwaniu nośników danych (kontrola nośników danych);

4. Sprawozdania przygotowywane przez wspólny organ nadzorczy są
przekazywane organom, do których krajowe organy nadzorcze
przekazują swoje sprawozdania.

c) zapobiegania nieupoważnionemu wprowadzaniu danych oraz

nieupoważnionym inspekcjom, modyfikacjom lub usuwaniu
przechowywanych danych osobowych (kontrola gromadzenia
danych);

Artykuł 116

1. Każda z Umawiających się Stron ponosi odpowiedzialność, zgodnie ze
swoim prawem krajowym, za wszelkie szkody wyrządzone osobom
poprzez wykorzystanie krajowych danych Systemu Informacyjnego
Schengen. Stosuje się to również do szkód wyrządzonych przez
Umawiającą się Stronę, która wprowadziła wpis, jeśli Strona ta
wprowadziła faktycznie dane niedokładne lub przechowuje dane
nielegalnie.

d) zapobiegania wykorzystywania zautomatyzowanych systemów

przetwarzania danych przez nieupoważnione osoby z
wykorzystaniem sprzętu do przekazywania danych (kontrola
użytkownika);

zapewnienia, aby osoby upoważnione do wykorzystywania
zautomatyzowanych systemów przetwarzania danych miały jedynie
dostęp do danych objętych ich upoważnieniem (kontrola dostępu do
danych);

2. Jeśli Umawiająca się Strona, przeciwko której wniesione zostało
powództwo, nie jest Umawiającą się Stroną wprowadzającą wpis, ta
ostatnia jest zobowiązana do zwrotu, na wniosek tej pierwszej, sum
zapłaconych w charakterze odszkodowania, jeśli dane zostały
wykorzystane przez wezwaną Umawiającą się Stronę z naruszeniem
niniejszej Konwencji.

f) zapewnienia możliwości weryfikacji i stwierdzania, do których organów

dane osobowe mogą być przekazywane z wykorzystaniem sprzętu do
przekazywania danych (kontrola transmisji danych);

Artykuł 1 1 7

1. W odniesieniu do automatycznego przetwarzania danych osobowych
przekazywanych na mocy niniejszego tytułu, każda z Umawiających się
Stron, nie później niż w momencie wejścia w życie niniejszej
Konwencji, przyjmie niezbędne przepisy krajowe w celu osiągnięcia
poziomu ochrony danych osobowych, co najmniej równego temu
wynikającemu z zasad ustanowionych w Konwencji Rady Europy o
ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych
osobowych z dnia 28 stycznia 1981 roku oraz zgodnie z zaleceniem
Komitetu Ministrów Rady Europy nr R (8 7) 15 z dnia 17 września 1987
roku regulującym wykorzystywanie danych osobowych w sektorze
policji.

2. Przekazywanie danych osobowych przewidzianych w niniejszym
tytule nie może mieć miejsca do czasu wejścia w życie na terytoriach
Umawiających się Stron uczestniczących w przekazywaniu danych
postanowień dotyczących ochrony danych osobowych określonych w
ustępie 1.

Artykuł 1 1 8

zapewnienia możliwości weryfikacji i stwierdzenia, które dane
osobowe zostały wprowadzone do zautomatyzowanych systemów
przetwarzania danych, oraz kiedy i przez kogo dane zostały
wprowadzone (kontrola dostarczania danych);

h) zapobiegania nieupoważnionemu czytaniu, kopiowaniu, modyfikacji

lub usuwaniu danych osobowych podczas przekazywania danych
osobowych lub podczas przenoszenia nośników danych (kontrola
dostarczania danych)

.

2. Każda z Umawiających się Stron powinna przyjąć specjalne środki dla
zapewnienia bezpieczeństwa danych podczas ich przekazywania
służbom znajdującym się poza terytoriami Umawiających się Stron.
Środki takie powinny być notyfikowane wspólnemu organowi
nadzorczemu.

3. Do celów przetwarzania danych w swoim krajowym module Systemu
Informacyjnego Schengen, każda z Umawiających się Stron może
wyznaczyć tylko osoby o szczególnie wysokich kwalifikacjach, w
stosunku do których przeprowadzono kontrolę bezpieczeństwa.

1. Każda z Umawiających się Stron zobowiązuje się, w odniesieniu do
swojego krajowego modułu Systemu Informacyjnego Schengen, przyjąć
niezbędne środki w celu:

4. Umawiająca się Strona odpowiedzialna za jednostkę centralną Systemu
Informacyjnego Schengen przyjmie środki ustanowione w ustępach 1-3
w odniesieniu do powyższej funkcji.

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

39

ROZDZIAŁ 4

PODZIAŁ KOSZTÓW SYSTEMU INFORMACYJNEGO

SCHENGEN

Artykuł 119

1. Koszty zainstalowania i funkcjonowania jednostki centralnej,
wymienionej w artykule 92 ustęp 3, w tym koszty łączności mię-
dzy krajowymi modułami Systemu Informacyjnego Schengen a
jednostką centralną, ponoszą wspólnie Umawiające się Strony.

Udział każdej z Umawiających się Stron zostanie określony na
podstawie udziału dla każdej z Umawiających się Stron stosowa-
nego do jednolitej podstawy naliczenia podatku od wartości
dodanej w rozumieniu artykułu 2 ustęp 1 litera c) decyzji Rady
Wspólnot Europejskich z dnia 24 czerwca 1988 roku w sprawie
systemu środków własnych Wspólnot.

2. Koszty zainstalowania i funkcjonowania krajowego modułu
Systemu Informacyjnego Schengen są ponoszone indywidualnie
przez każdą z Umawiających się Stron.

TYTUŁ V

TRANSPORT I PRZEPŁYW TOWARÓW

Artykuł 120

1. Umawiające się Strony wspólnie zapewnią, aby ich przepisy ustawo-
we, wykonawcze lub administracyjne w sposób nieuzasadniony nie utrud-
niały przepływu towarów na granicach wewnętrznych.

Komitet Wykonawczy przyjmuje wykaz roślin i produktów roślinnych, do
których ma zastosowanie uproszczenie wymienione w akapicie pierw-
szym. Może on uzupełniać powyższy wykaz oraz ustala daty wprowa-
dzenia w życie takich zmian. Umawiające się Strony informują się wza-
jemnie o podjętych środkach.

2. Umawiające się Strony ułatwią przepływ towarów przez granice
wewnętrzne poprzez załatwianie formalności odnoszących się do zaka-
zów i ograniczeń w przypadku, kiedy odprawiane są towary do użytku
domowego. Takie odprawy celne mogą, według uznania zainteresowa-
nych stron, być prowadzone albo w kraju, albo na granicach wewnętrz-
nych. Umawiające się Strony dążą do zachęcenia do prowadzenia odpraw
w kraju.

3. O ile nie jest możliwe w pewnych dziedzinach osiągnięcie w całości
lub w części uproszczeń określonych w ustępie 2, Umawiające się Strony
dążą do stworzenia warunków dla takich uproszczeń między sobą lub
w ramach Wspólnot Europejskich.

Postanowienia niniejszego ustępu stosuje się w szczególności do kontroli
zgodności z przepisami dotyczącymi zezwoleń na transport komercyjny,
zdolności środka transportu, kontroli weterynaryjnych zdrowia zwierząt,
kontroli weterynaryjnych zdrowia i higieny, włącznie z kontrolą mięsa,
inspekcji zdrowia roślin oraz kontroli przewozu niebezpiecznych towa-
rów i odpadów.

2. W przypadku groźby wprowadzenia lub rozpowszechniania organi-
zmów szkodliwych, Umawiająca się Strona może zażądać tymczasowego
przywrócenia środków kontrolnych ustanowionych w prawie wspólnoto-
wym oraz może wdrożyć powyższe środki. Niezwłocznie informuje pisem-
nie inne Umawiające się Strony o powyższych środkach podając powody
swojej decyzji.

3. Zaświadczenia o zdrowiu roślin mogą być nadal wykorzystywane
jako zaświadczenia wymagane na mocy przepisów dotyczących ochrony
gatunków.

4. Właściwe władze wydadzą na wniosek zainteresowanej osoby świa-
dectwo zdrowia rośliny, jeśli przesyłka jest przeznaczona w całości lub
w części do powrotnego wywozu, o ile spełnione zostaną wymagania
zdrowotne w odniesieniu do danych roślin lub produktów roślinnych.

Artykuł 122

4. Umawiające się Strony dążą do harmonizacji formalności związa-
nych z przepływem towarów przez granice zewnętrzne oraz kontrolą ich
zgodności, zgodnie z jednolitymi zasadami. W tym celu Umawiające się
Strony ściśle współpracują w ramach Komitetu Wykonawczego,
w ramach Wspólnot Europejskich oraz innych forów międzynarodowych.

1. Umawiające się Strony przyspieszają współpracę w celu zapewnienia
bezpiecznego przewozu niebezpiecznych towarów oraz zobowiązują się do
zharmonizowania swoich przepisów krajowych przyjętych zgodnie z
obowiązującymi konwencjami międzynarodowymi. Ponadto zobowiązują
się one, szczególnie w celu utrzymania aktualnego poziomu bezpieczeń-
stwa, do:

Artykuł 121

1. Zgodnie z prawem wspólnotowym Umawiające się Strony zawiesza-
ją, w przypadku niektórych rodzajów roślin i produktów roślinnych,
inspekcje zdrowia roślin oraz obowiązek przedstawiania zaświadczeń o
zdrowiu roślin wymaganych na mocy prawa wspólnotowego.

a) zharmonizowania swoich wymogów w zakresie kwalifikacji zawodo

wych kierowców;

b) zharmonizowania procedur kontroli prowadzonych podczas trans

portu i w przedsiębiorstwach, oraz zintensyfikowania tych kontroli;

c) zharmonizowania klasyfikacji przestępstw i przepisów prawa doty

czących stosownych kar;

40

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

d) zapewnienia stałej wymiany informacji i doświadczeń w zakresie

wdrażanych środków i prowadzonych kontroli.

2. Umawiające się Strony przyspieszają współpracę w celu prowadzenia
kontroli przewozu niebezpiecznych i bezpiecznych odpadów przez gra-
nice wewnętrzne.

W tym celu Strony dążą do przyjęcia wspólnego stanowiska w zakresie
wprowadzenia zmian do dyrektyw wspólnotowych w sprawie kontroli
i postępowania w przypadku przewozu niebezpiecznych odpadów oraz
wprowadzania aktów wspólnotowych dotyczących bezpiecznych odpa-
dów, w celu ustanowienia odpowiedniej infrastruktury dla ich usuwania
i wprowadzenia wysoce zharmonizowanych norm utylizacji odpadów.

Do czasu przyjęcia reguł wspólnotowych dotyczących bezpiecznych odpa-
dów, kontrole transportu takich odpadów są prowadzone na podstawie
szczególnej procedury, zgodnie z którą transport taki może podlegać kon-
troli w punkcie przeznaczenia podczas procedur odprawy.

Ustęp 1 zdanie drugie stosuje się także do niniejszego ustępu.

Strony, współpracując ściśle poprzez mechanizm koordynacyjny, dążą do
wymiany istotnych informacji, biorąc pod uwagę przepisy prawa krajo-
wego.

2. W przypadku produktów innych niż strategiczne produkty przemy
słowe i technologie określone w ustępie 1, Umawiające się Strony dążą z
jednej strony do przeprowadzania formalności wywozowych w kraju, a z
drugiej do harmonizacji swoich procedur kontrolnych.

3. Przy wykonywaniu celów określonych w ustępie 1 i 2, Umawiające się
Strony zasięgają opinii zainteresowanych partnerów.

Artykuł 124

Liczba i intensywność kontroli towarów przewożonych przez podróżnych
przy przekraczaniu granic wewnętrznych zostanie zredukowana do
najmniejszego możliwego poziomu. Dalsze redukcje oraz ostateczne
zniesienie takich kontroli zależeć będzie od stopniowego zwiększenia
handlu towarami wolnymi od cła oraz od przyszłego rozwoju norm
stosowanych w granicznym ruchu podróżnych.

Artykuł 123

1. Umawiające się Strony zobowiązują się do zasięgania swojej opinii
w celach zniesienia między nimi aktualnych wymogów okazywania zez-
wolenia wywozowego w zakresie strategicznych produktów przemysło-
wych i technologii, oraz do zastąpienia takich licencji, jeśli to konieczne,
elastyczną procedurą w przypadkach, kiedy krajami pierwszego i osta-
tecznego przeznaczenia są Umawiające się Strony.

Z uwzględnieniem takich konsultacji oraz w celu zagwarantowania efek-
tywności takich kontroli, co może okazać się konieczne, Umawiające się

Artykuł 125

1. Umawiające się Strony zawierają porozumienia w sprawie oddelego
wania oficerów łącznikowych ze swoich administracji celnych.

2. Celem ogólnym oddelegowania oficerów łącznikowych jest wspiera
nie i przyspieszanie współpracy między Umawiającymi się Stronami,
w szczególności na mocy obowiązujących konwencji i aktów wspólnoto
wych dotyczących wzajemnej pomocy.

3. Zadaniem oficerów łącznikowych jest doradztwo i świadczenie pomo
cy. Nie są oni upoważnieni do podejmowania środków administracji cel
nej z własnej inicjatywy. Przekazują informacje oraz wykonują swoje
obowiązki zgodnie z instrukcjami otrzymywanymi od delegującej ich
Umawiającej się Strony.

TYTUŁ VI

OCHRONA DANYCH OSOBOWYCH

Artykuł 126

2. Przekazywanie danych osobowych przewidzianych w niniej-
szej Konwencji nie może mieć miejsca do czasu wejścia w życie
na terytoriach Umawiających się Stron biorących udział w takim
przekazywaniu postanowień dotyczących ochrony danych oso-
bowych wymienionych w ustępie 1.

1. W zakresie automatycznego przetwarzania danych osobo-
wych przekazywanych na mocy Konwencji, każda z Umawiają-
cych się Stron, nie później niż w dniu wejścia w życie niniejszej
Konwencji, przyjmuje niezbędne przepisy krajowe w celu osią-
gnięcia poziomu ochrony danych osobowych, co najmniej rów-
nego temu wynikającemu z Konwencji Rady Europy o ochronie
osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych oso-
bowych z dnia 28 stycznia 1981 roku.

3. Ponadto do automatycznego przetwarzania danych osobo-
wych przekazywanych na mocy Konwencji stosuje się następu-
jące postanowienia:

a) dane takie mogą być wykorzystywane przez Umawiającą się

Stronę-odbiorcę wyłącznie do celów, w przypadku których
niniejsza Konwencja postanawia, że mogą być przekazywane;

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

41

dane takie mogą być wykorzystywane do innych celów jedy-
nie pod warunkiem uprzedniego upoważnienia Umawiającej
się Strony przekazującej dane oraz zgodnie z przepisami kra-
jowymi Umawiającej się Strony-odbiorcy; upoważnienie
powyższe może zostać udzielone jeśli pozwala na to prawo
krajowe Umawiającej się Strony przekazującej dane;

b) dane takie mogą być wykorzystywane jedynie przez organy

sądowe oraz służby i organy wykonujące zadania lub obo-
wiązki w związku z celami określonymi w literze a);

c) Umawiająca się Strona przekazująca takie dane jest zobowią-

zana do zapewnienia ich dokładności; jeśli stwierdzi, z wła-
snej inicjatywy lub na wniosek osoby, której dotyczą dane, że
przedstawione dane są niedokładne lub nie powinny były
zostać przekazane, Umawiająca się Strona-odbiorca lub Stro-
ny-odbiorcy powinna(-y) zostać niezwłocznie o powyższym
poinformowana(-e); ta ostatnia Strona lub Strony są zobowią-
zane do dokonania korekty lub zniszczenia danych lub wska-
zania, że dane te są niedokładne, bądź zostały przekazane z
naruszeniem prawa;

2. Jeśli, w przypadkach innych niż ten regulowany artykułem
126 ustęp 1 lub ustępem 1 niniejszego artykułu, dane osobowe
są przekazywane innej Umawiającej się Stronie na mocy Konwen-
cji, stosuje się artykuł 126 ustęp 3, z wyjątkiem litery e). Zasto-
sowanie mają również następujące postanowienia:

a) z przekazania oraz otrzymania danych osobowych przecho

wuje się pisemny zapis; obowiązek ten nie ma zastosowania,
jeśli zapis taki nie jest konieczny z uwagi na wykorzystanie
danych, w szczególności wtedy, gdy nie są one wykorzysty
wane lub są wykorzystywane bardzo krótko;

b) Umawiająca się Strona-odbiorca zapewni przy wykorzysty

waniu przekazanych danych poziom ochrony co najmniej
równy temu ustanowionemu w swoim prawie krajowym
w zakresie podobnych danych;

c) decyzja w sprawie tego, czy i na jakich warunkach osoba,

której dotyczą dane, na jej wniosek, może uzyskać informacje
dotyczące przekazywania danych odnoszących się do niej jest
regulowana prawem krajowym Umawiającej się Strony, do
której wniosek został skierowany.

3. Niniejszy artykuł nie stosuje się do przekazywania danych,
przewidzianych na mocy tytułu II rozdział 7, tytułu III rozdzia-
łów 2-5, i tytułu IV.

d) Umawiająca się Strona może nie stwierdzać, że inna Umawia-

jąca się Strona przekazała niedokładne dane w celu uniknięcia
odpowiedzialności na mocy swojego prawa krajowego wobec
poszkodowanej strony; w przypadku zasądzenia odszkodo-
wania przeciwko Umawiającej się Stronie-odbiorcy, z uwagi
na wykorzystanie przez nią niedokładnie przekazanych
danych, Umawiająca się Strona, która dane przekazała, zwróci
Umawiającej się Stronie-odbiorcy całą sumę zapłaconą w cha-
rakterze odszkodowania;

e) przekazanie i otrzymanie danych osobowych powinno zostać

odnotowane zarówno w źródłowym pliku danych oraz
w pliku danych, do którego zostały one wprowadzone;

Artykuł 128

1. Przekazywanie danych osobowych, przewidziane w niniejszej
Konwencji, nie może mieć miejsca do czasu nakazania przez
zaangażowane w to przekazywanie Umawiające się Strony krajo-
wemu organowi nadzorczemu niezależnego kontrolowania, aby
przetwarzanie danych osobowych w plikach danych było zgodne
z artykułem 126 i 127 oraz postanowieniami przyjętymi dla ich
stosowania.

f) wspólny organ nadzorczy określony w artykule 115 może, na

wniosek jednej z Umawiających się Stron, wydać opinię doty-
czącą trudności we wdrażaniu niniejszego artykułu oraz go
interpretującą.

2. Jeśli Umawiająca się Strona, zgodnie ze swoim prawem krajo-
wym, nakazała organowi nadzorczemu niezależne kontrolowa-
nie, w jednej lub więcej dziedzinach, zgodności z postanowie-
niami dotyczącymi ochrony danych osobowych
niewprowadzonych do pliku danych, powyższa Umawiająca się
Strona nakazuje temu samemu organowi nadzorowanie zgod-
ności z postanowieniami niniejszego tytułu w powyższych dzie-
dzinach.

4. Niniejszy artykuł nie stosuje się do przekazywania danych,
przewidzianych na mocy tytułu II i tytułu IV rozdział 7. Ustęp 3
nie stosuje się do przekazywania danych przewidzianych w tytule
III rozdziałach 2-5.

3. Niniejszy artykuł nie stosuje się do przekazywania danych,
przewidzianych na mocy tytułu II rozdział 7 i tytułu III rozdzia-
łów 2-5.

Artykuł 127

Artykuł 129

1. W przypadku przekazywania danych innej Umawiającej się
Stronie zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji, arty-
kuł 126 stosuje się do przekazywania danych z niezautomatyzo-
wanego pliku danych oraz do ich włączenia do innego niezauto-
matyzowanego pliku danych.

W zakresie danych osobowych, zgodnie z tytułem III rozdział 1,
Umawiające się Strony zobowiązują się, bez uszczerbku dla arty-
kułu 126 i 127, do osiągnięcia poziomu ochrony danych osobo-
wych, który jest zgodny zasadami zawartymi w zaleceniu Komi-
tetu Ministrów Rady Europy nr R (87) 15 z dnia 17 września
1987 roku regulującym wykorzystywanie danych osobowych

42

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

w sektorze policji. Ponadto, w odniesieniu do przekazywania
danych zgodnie z artykułem 46, stosuje się następujące postano-
wienia:

Umawiająca się Strona-odbiorca, na wniosek, informuje Uma-
wiającą się Stronę, która udostępniła dane, o wykorzystaniu
danych oraz uzyskanych wynikach.

a) dane mogą być wykorzystywane przez Umawiającą się Stro-

nę-odbiorcę jedynie do celów wskazanych przez Umawiającą
się Stronę, która dane przekazuje oraz zgodnie z warunkami
ustanowionymi przez tę Umawiającą się Stronę;

b) dane mogą być przekazywane jedynie siłom i organom poli

cyjnym; dane nie mogą być przekazywane innym organom
bez uprzedniego upoważnienia Umawiającej się Strony która
je udostępniła;

Artykuł 130

Jeśli dane osobowe są przekazywane za pośrednictwem oficera
łącznikowego określonego w artykule 47 lub artykule 125,
postanowienia niniejszego tytułu nie stosuje się, chyba że oficer
łącznikowy przekazuje takie dane Umawiającej się Stronie, która
go delegowała na terytorium innej Umawiającej się Strony.

TYTUŁ VII

KOMITET WYKONAWCZY

Artykuł 1 3 1

1. Ustanawia się Komitet Wykonawczy do celów wdrażania niniejszej
Konwencji.

2. Bez uszczerbku dla szczególnych uprawnień nałożonych przez niniej-
szą Konwencję, podstawowym zadaniem Komitetu Wykonawczego jest
zapewnienie właściwego wdrażania niniejszej Konwencji.

2. Komitet Wykonawczy podejmuje decyzje jednomyślnie. Opracowuje
on swój regulamin; w związku z tym może przewidzieć pisemną proce
durę podejmowania decyzji.

3. Na wniosek przedstawiciela Umawiającej się Strony ostateczna decy
zja w sprawie projektu, którym zajmuje się Komitet Wykonawczy, może
zostać odłożona o najwyżej dwa miesiące od daty przedłożenia powyż
szego projektu.

4. Komitet Wykonawczy może tworzyć grupy robocze składające się z
przedstawicieli organów administracyjnych Umawiających się Stron
w celu przygotowania decyzji lub wykonywania innych zadań.

Artykuł 132

1. Każda z Umawiających się Stron ma jedno miejsce w Komitecie
Wykonawczym. Umawiające się Strony są reprezentowane w Komitecie
przez ministra właściwego do spraw wdrażania niniejszej Konwencji;
minister ten może, jeśli to konieczne, być wspomagany przez ekspertów,
którzy mogą uczestniczyć w pracach Komitetu.

Artykuł 133

Komitet Wykonawczy zbiera się na terytorium każdej z Umawiających się
Stron po kolei. Komitet zbiera się tak często, jak jest to niezbędne dla
właściwego wykonywania jego obowiązków.

TYTUŁ VIII

POSTANOWIENIA KOŃCOWE

Artykuł 134

Artykuł 136

Postanowienia niniejszej Konwencji stosuje się w takim zakresie, w jakim
są one zgodne z prawem wspólnotowym.

1. Umawiająca się Strona, która planuje prowadzenie negocjacji
w sprawie kontroli granicznych z państwem trzecim, informuje
o tym niezwłocznie pozostałe Umawiające się Strony.

Artykuł 135

Postanowienia niniejszej Konwencji stosuje się z uwzględnieniem
postanowień Konwencji genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z dnia
28 lipca 1951 roku, zmienionej Protokołem Nowojorskim z dnia
31 stycznia 1967 roku.

2. Żadna z Umawiających się Stron nie może zawrzeć z jednym
lub więcej państwami trzecimi umowy w sprawie uproszczenia
lub zniesienia kontroli granicznych bez uprzedniej zgody pozo-
stałych Umawiających się Stron, z uwzględnieniem prawa Państw
Członkowskich Wspólnot Europejskich do zawarcia takich poro-
zumień wspólnie.

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

43

3. Ustęp 2 nie stosuje się do porozumień w sprawie ruchu lokal-
nego lub granicznego, o ile powyższe porozumienia są zgodne z
wyjątkami i regulacjami przyjętymi na mocy artykułu 3 ustęp 1.

2. Porozumienie takie podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu przez
przystępujące państwo oraz przez każdą z Umawiających się Stron. Wchodzi ono w
życie pierwszego dnia drugiego miesiąca następującego po złożeniu ostatniego
dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia.

Artykuł 137

Do niniejszej Konwencji nie można składać żadnych zastrzeżeń, z
wyjątkiem tych określonych w artykule 60.

Artykuł 138

W przypadku Republiki Francuskiej postanowienia niniejszej
Konwencji stosuje się tylko do jej europejskiego obszaru.

W przypadku Królestwa Niderlandów postanowienia niniejszej
Konwencji stosuje się tylko do jego terytorium w Europie.

Artykuł 1 3 9

1. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu.
Dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub zatwierdzenia składane są Rzą
dowi Wielkiego Księstwa Luksemburga, o czym informuje on wszystkie
Umawiające się Strony.

2. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie pierwszego dnia drugiego mie
siąca następującego po złożeniu ostatniego dokumentu ratyfikacyjnego,
przyjęcia lub zatwierdzenia. Postanowienia dotyczące utworzenia, dzia
łania oraz uprawnień Komitetu Wykonawczego stosuje się od dnia wejś
cia w życie niniejszej Konwencji. Pozostałe postanowienia stosuje się od
pierwszego dnia trzeciego miesiąca następującego po wejściu w życie
niniejszej Konwencji.

3. Rząd Wielkiego Księstwa Luksemburga powiadamia o dacie wejścia
w życie wszystkie Umawiające się Strony.

Artykuł 140

1. Każde Państwo Członkowskie Wspólnot Europejskich może stać się stroną
niniejszej Konwencji. Przystąpienie stanowi przedmiot porozumienia między tym
państwem a Umawiającymi się Stronami.

Artykuł 141

1. Każda z Umawiających się Stron może przekazać depozytariuszowi
propozycję uzupełnienia niniejszej Konwencji. Depozytariusz przekazuje
powyższą propozycję innym Umawiającym się Stronom. Na wniosek jed
nej z Umawiających się Stron, Umawiające się Strony dokonają prze
glądu postanowień Konwencji, jeśli ich zdaniem miała miejsce podsta
wowa zmiana warunków w porównaniu do tych, które miały miejsce
w momencie wejścia w życie Konwencji.

2. Umawiające się Strony przyjmują zmiany do niniejszej Konwencji za
wspólną zgodą.

3. Zmiany wchodzą w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca nastę
pującego pod dniu złożenia ostatniego dokumentu ratyfikacyjnego, przy
jęcia lub zatwierdzenia.

Artykuł 142

1. W przypadku zawarcia między Państwami Członkowskimi Wspól
not Europejskich konwencji mających na celu zakończenie tworzenia
obszaru bez wewnętrznych granic, Umawiające się Strony uzgadniają
warunki, na jakich postanowienia niniejszej Konwencji powinny zostać
zastąpione lub zmienione w świetle stosownych postanowień takich kon
wencji.

W tym celu Umawiające się Strony wezmą pod uwagę fakt, że postanowienia
niniejszej Konwencji mogą przewidywać szerszą współpracę niż ta wynikająca z
postanowień wymienionych konwencji.

Postanowienia niezgodne z tymi uzgodnionymi między Państwami
Członkowskimi Wspólnot Europejskich powinny zostać w każdym przypadku
dostosowane.

2. Zmiany niniejszej Konwencji, jakie uznane zostaną za konieczne
przez Umawiające się Strony, podlegają ratyfikacji, przyjęciu lub zatwier
dzeniu. Postanowienie zawarte w artykule 141 ustęp 3 stosuje się zakła
dając, że poprawki nie wejdą w życie przed wejściem w życie wymienio
nych konwencji między Państwami Członkowskimi Wspólnot
Europejskich.

44

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

Na dowód powyższego, niżej podpisani, należycie upoważnieni, złożyli swoje podpisy pod
niniejszą Konwencją.

Sporządzono w Schengen, dnia dziewiętnastego czerwca roku tysiąc dziewięćset
dziewięćdziesiątego w jednym oryginale w języku francuskim, niderlandzkim i niemieckim,
przy czym każdy z trzech tekstów jest jednakowo autentyczny, oryginały składa się
w archiwach Rządu Wielkiego Księstwa Luksemburga, który przekazuje uwierzytelniony
odpis każdej z Umawiających się Stron.

W imieniu Rządu Królestwa Belgii

W imieniu Rządu Republiki Federalnej Niemiec

U

W imieniu Rządu Republiki Francuskiej

W imieniu Rządu Wielkiego Księstwa Luksemburga

W imieniu Rządu Królestwa Niderlandów

19/t. 2

| PL |

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

45

AKT KOŃCOWY

W momencie podpisania Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 roku między
Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec a Republiką Francuską o stopniowym
znoszeniu kontroli na wspólnych granicach, Umawiające się Strony przyjęły następujące deklaracje:

1. Wspólna deklaracja w sprawie artykułu 139

Do czasu wejścia w życie Konwencji Państwa-Sygnatariusze informują się wzajemnie o wszelkich
okolicznościach, które mogą mieć poważne znaczenie w dziedzinach objętych niniejszą Konwencją oraz dla jej
wejścia w życie.

Konwencja nie wejdzie w życie dopóki nie zostaną spełnione w Państwach-Sygnatariuszach warunki niezbędne
dla jej stosowania oraz dla efektywnej kontroli na granicach zewnętrznych.

2. Wspólna deklaracja w sprawie artykułu 4

Umawiające się Strony zobowiązują się podjąć wszelkie działania w celu jednoczesnego dochowania tego nieprzekraczalnego
terminu oraz w celu uniknięcia jakichkolwiek problemów z bezpieczeństwem. Przed dniem 31 grudnia 1992 roku Komitet
Wykonawczy zbada osiągnięte postępy. Królestwo Niderlandów podkreśla, że nie można uniknąć trudności w zachowaniu
nieprzekraczalnego terminu w określonym porcie lotniczym, lecz nie powoduje to żadnych braków w bezpieczeństwem. Inne
Umawiające się Strony wezmą pod uwagę tę sytuację, chociaż może ona nie spowodować trudności dla rynku wewnętrznego.

W przypadku trudności Komitet Wykonawczy zbada jak najlepiej osiągnąć jednoczesne wdrożenie powyższych środków
w portach lotniczych.

3. Wspólna deklaracja w sprawie artykułu 71 ustęp 2

W przypadku gdy Umawiająca się Strona odejdzie od zasady określonej w artykule 71 ustęp 2 w związku ze swoją
narodową polityką zapobiegania i postępowania z uzależnieniem od środków odurzających i substancji
psychotropowych, wszystkie Umawiające się Strony przyjmą niezbędne środki administracyjne oraz karne
i ukarzą nielegalny przywóz i wywóz takich produktów i substancji, szczególnie skierowany na terytoria innych
Umawiających się Stron.

4. Wspólna deklaracja w sprawie artykułu 121

Zgodnie z prawem wspólnotowym, Umawiające się Strony zawieszą obowiązek inspekcji zdrowia roślin i przedstawiania
zaświadczeń zdrowia roślin wymaganych na mocy prawa wspólnotowego dotyczącego następujących rodzajów roślin
i produktów roślinnych:

a) wymienionych w punkcie 1; lub

b) wymienionych w punktach 2-6 oraz pochodzących z jednej z Umawiających się Stron:

1) Kwiaty cięte oraz części roślin stosowane do celów ozdabiania z:

Castanea Chrysanthemum Dendranthema Dianthus Gladiolus

46

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

Gypsophila

Prunus

Quercus

Rosa

Salix

Syringa

Vitis.

2) Świeże owoce:

Citrus

Cydonia

Malus

Prunus

Pyrus.

3) Drewno:

Castanea

Quercus.

4) Podłoże uprawowe złożone całkowicie lub częściowo z ziemi lub stałej materii organicznej, takiej jak części roślin,

torf i kora z próchnicą, lecz niezłożone całkowicie z torfu.

5) Nasiona.

6) Żywe rośliny wymienione poniżej oraz wymienione w kodach CN wymienionych poniżej w Nomenklaturze Celnej

opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich z dnia 7 września 1987 roku.

KodCN

Wyszczególnienie

060
1

20 30

Cebulki, cebule, bulwy, korzenie bulwiaste i kłącza, w czasie wzrostu lub w kwiatach: orchi-
dee, hiacynty, narcyzy i tulipany

060
1

20 90

Cebulki, cebule, bulwy, korzenie bulwiaste i kłącza, w czasie wzrostu lub w kwiatach: inne

060
2

30 10

Rhododendron simsii (Azalea indica)

060
2

99 51

Rośliny ogrodowe: rośliny wieloletnie

060
2

99 59

Rośliny ogrodowe: inne

060
2

99 91

Rośliny rosnące w pomieszczeniach: kwitnące rośliny z pąkami lub kwiatami, oprócz kak-
tusów

060
2

99 99

Rośliny rosnące w pomieszczeniach: inne

5. Wspólna deklaracja w sprawie krajowych polityk azylowych

Umawiające się Strony opracują zestawienie krajowych polityk azylowych w celu ich harmonizacji.

6. Wspólna deklaracja w sprawie artykułu 132

Umawiające się Strony poinformują swoje parlamenty narodowe o wdrażaniu niniejszej Konwencji.

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

47

Sporządzono w Schengen, dnia dziewiętnastego czerwca roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego w jednym
oryginale w języku francuskim, niderlandzkim i niemieckim, przy czym każdy z trzech tekstów jest jednakowo
autentyczny, oryginały składa się w archiwach Rządu Wielkiego Księstwa Luksemburga, który przekazuje
uwierzytelniony odpis każdej z Umawiających się Stron.

W imieniu Rządu Królestwa Belgii

W imieniu Rządu Republiki Federalnej Niemiec

W imieniu Rządu Republiki Francuskiej

W imieniu Rządu Wielkiego Księstwa Luksemburga

W imieniu Rządu Królestwa Niderlandów

48

| PL |

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

PROTOKÓŁ

W uzupełnieniu do Aktu Końcowego Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 roku między
Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Francuskiej o stopniowym znoszeniu
kontroli na wspólnych granicach, Umawiające się Strony przyjęły następujące wspólne oświadczenia oraz odnotowały następujące
jednostronne deklaracje złożone w stosunku do powyższej Konwencji:

I Deklaracja w sprawie zakresu Konwencji

Umawiające się Strony odnotowują, że po zjednoczeniu dwóch państw niemieckich zakres Konwencji na mocy prawa
międzynarodowego również poszerzy się o aktualne terytorium Niemieckiej Republiki Demokratycznej.

II Deklaracje Republiki Federalnej Niemiec w sprawie wykładni Konwencji

1. Konwencja została zawarta w świetle przyszłego zjednoczenia dwóch państw niemieckich.

Niemiecka Republika Demokratyczna nie jest państwem obcym w stosunku do Republiki Federalnej Niemiec.

Artykułu 136 nie stosuje się w stosunkach między Republiką Federalną Niemiec a Niemiecką Republiką
Demokratyczną.

2. Niniejsza Konwencja nie narusza postanowień uzgodnionych w niemiecko-austriackiej wymianie listów z dnia

20 sierpnia 1984 roku w sprawie uproszczenia kontroli na ich wspólnych granicach dla obywateli obydwu państw.
Postanowienia powyższe będą jednakże musiały byćwykonywane w świetle bezpieczeństwa oraz wymogów imigracyjnych
Umawiających się Stron Układu z Schengen, co oznacza, że takie udogodnienia w praktyce będą ograniczone do
obywateli austriackich.

III. Deklaracja Królestwa Belgii w sprawie artykułu 67

Procedura, jaka zostanie przyjęta wewnętrznie dla przekazywania wykonania zagranicznych wyroków karnych, nie będzie tą
wymienioną na mocy prawa belgijskiego w stosunku do przekazywania osób skazanych między państwami, lecz raczej
procedurą szczególną, która zostanie określona przy ratyfikacji niniejszej Konwencji.

Sporządzono w Schengen, dnia dziewiętnastego czerwca roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego w jednym oryginale w języku
francuskim, niderlandzkim i niemieckim, przy czym każdy z trzech tekstów jest jednakowo autentyczny, oryginały składa się
w archiwach Rządu Wielkiego Księstwa Luksemburga, który przekazuje uwierzytelniony odpis każdej z Umawiających się Stron.

W imieniu Rządu Królestwa Belgii

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

49

W imieniu Rządu Republiki Federalnej Niemiec

U

W imieniu Rządu Republiki Francuskiej

W imieniu Rządu Wielkiego Księstwa Luksemburga

W imieniu Rządu Królestwa Niderlandów

50

| PL |

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

WSPÓLNA DEKLARACJA

MINISTRÓW I SEKRETARZY STANU ZEBRANYCH W SCHENGEN DNIA 19 CZERWCA 1990 ROKU

Rządy Umawiających się Stron Układu z Schengen otworzą lub będą kontynuować rozmowy w szczególności w następujących
dziedzinach:

- poprawy i uproszczenia procedur ekstradycyjnych,

- poprawy współpracy w zakresie wszczynania postępowań przeciwko wykroczeniom w ruchu drogowym,

- uzgodnień dotyczących wzajemnego uznawania niezdolności do prowadzenia pojazdów silnikowych,

- możliwości wzajemnego egzekwowania grzywien,

- wprowadzenia zasad wzajemnego przekazywania postępowania karnego, w tym możliwości przekazywania osoby oskarżonej

do kraju pochodzenia tej osoby,

- wprowadzenia zasad repatriacji nieletnich, którzy zostali nielegalnie zabrani spod władzy osoby odpowiedzialnej za

wykonywanie władzy rodzicielskiej,

- dalszego uproszczenia kontroli komercyjnego przepływu towarów.

Sporządzono w Schengen, dnia dziewiętnastego czerwca roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego w jednym oryginale w języku
francuskim, niderlandzkim i niemieckim, przy czym każdy z trzech tekstów jest jednakowo autentyczny, oryginały składa się
w archiwach Rządu Wielkiego Księstwa Luksemburga, który przekazuje uwierzytelniony odpis każdej z Umawiających się Stron.

W imieniu Rządu Królestwa Belgii

W imieniu Rządu Republiki Federalnej Niemiec

U

19/t. 2

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

51

W imieniu Rządu Republiki Francuskiej

W imieniu Rządu Wielkiego Księstwa Luksemburga

W imieniu Rządu Królestwa Niderlandów

52

| PL |

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

19/t. 2

DEKLARACJA

MINISTRÓW I SEKRETARZY STANU

Dnia 19 czerwca 1990 roku przedstawiciele Rządów Królestwa Belgii, Republiki Federalnej Niemiec,
Republiki Francuskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburga oraz Królestwa Niderlandów podpisali w
Schengen, w Wielkim Księstwie Luksemburga, Konwencję wykonawczą do Układu z Schengen z dnia 14
czerwca 1985 roku między Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec a
Republiką Francuską o stopniowym znoszeniu kontroli na wspólnych granicach.

W momencie podpisania powyższej Konwencji przyjęli oni następujące deklaracje:

- Umawiające się Strony uważają, że Konwencja stanowi ważny krok w kierunku stworzenia obszaru bez

granic wewnętrznych
oraz uznają ją za podstawę dalszych działań podejmowanych przez Państwa Członkowskie Wspólnot
Europejskich.

- W świetle zagrożeń w dziedzinie bezpieczeństwa oraz nielegalnej imigracji, Ministrowie oraz Sekretarze

Stanu podkreślają
potrzebę efektywnych kontroli na granicy zewnętrznej zgodnie z jednolitymi zasadami ustanowionymi w
artykule 6. W celu
wdrożenia wymienionych jednolitych zasad, Umawiające się Strony powinny w szczególności wspierać
harmonizację metod
pracy w stosunku do kontroli granicznej oraz nadzorowania granicy.

Ponadto Komitet Wykonawczy rozpatrzy wszelkie stosowne środki w celu ustanowienia jednolitych i
efektywnych kontroli granic zewnętrznych oraz praktycznego ich wdrażania. Środki takie będą obejmować
środki umożliwiające stwierdzenie okoliczności, w których obywatel państwa trzeciego wjechał na terytoria
Umawiających się Stron, zastosowanie tych samych procedur dla odmowy wjazdu, przygotowanie
wspólnego podręcznika dla urzędników odpowiedzialnych za nadzór granicy oraz zachęcenie do stworzenia
równego poziomu kontroli granicy zewnętrznej poprzez wymianę oraz wizyty robocze.

W momencie podpisania niniejszej Konwencji, potwierdzili również decyzję Centralnej Grupy Negocjacyjnej w
sprawie utworzenia grupy roboczej, z następującymi zadaniami:

- informowanie Centralnej Grupy Negocjacyjnej do czasu wejścia w życie Konwencji o wszelkich

okolicznościach, które mają
poważne znaczenie w dziedzinach objętych niniejszą Konwencją oraz dla jej wejścia w życie, w szczególności
na temat postępu
osiągniętego w harmonizacji przepisów prawa w związku ze zjednoczeniem obydwu państw niemieckich,

- wzajemne konsultowanie się, co do każdego skutku, jaki może mieć powyższa harmonizacja i powyższe

okoliczności odnośnie
do wdrażanie niniejszej Konwencji,

- w związku z przemieszczaniem się cudzoziemców zwolnionych z obowiązku wizowego,

zaprojektowanie praktycznych
środków oraz przedstawienie propozycji do czasu wejścia w życie Konwencji odnośnie do procedur
harmonizacyjnych
przeprowadzania kontroli osób na przyszłych granicach zewnętrznych.

Interpretacja określenia

„kontrola policyjna”

na podstawie analizy stosownych przepisów KWS wykonanej przez

Wydział ds. Biura SIRENE

Zasadniczym, z punktu widzenia omawianej problematyki, jest przepis art. 2 ust. 3

KWS. Stanowi on, iż „zniesienie kontroli osób na granicach wewnętrznych nie ma wpływu na
(... ) wykonywanie uprawnień policyjnych na terytorium Umawiającej się Strony przez
właściwe władze, zgodnie z prawem tej Strony, albo wymogami posiadania, noszenie oraz
okazywania dokumentów określonych prawem tej Strony”.

Sformułowanie „kontrola policyjna” zawierają dwa przepisy K
WS – art. 92 oraz art. 101 ust. 1 lit. c (Tytuł IV – System Informacyjny Schengen,

Rozdział I i II).

W art. 92 KWS określone zostały podstawowe zadania SIS. Celem utworzenia SIS

jest dostęp do wpisów dotyczących osób i przedmiotów w trakcie miedzy innymi
przeprowadzanej kontroli policyjnej „w ramach danego kraju, zgodnie z prawem
krajowym” oznacza to, iż określenie „kontrola policyjna” należy interpretować zgodnie ze
znaczeniem nadanym w Ustawie o Policji – art. 15 ust. 1 pkt. 5.

Przepis art. 101 ust. 1 lit. c określa krąg podmiotów uprawnionych do przeglądania

danych zawartych w SIS. Zalicza do nich organy odpowiedzialne za kontrole policyjne
prowadzone w ramach danego kraju, jak również koordynację tych kontroli.

W KWS występuje ponadto określenie „szczególna kontrola”. Sformułowanie to

zawiera art. 99 ust. 1, 4 i 5 KWS. Przepis ten reguluje zgłoszenia do SIS celem
przeprowadzenia nadzoru niejawnego lub kontroli. Art. 99 ust. 5 stanowi, iż „podczas
szczególnych kontroli”, określonych w ust. 1, osoby, pojazdy oraz przewożone przedmioty
mogą zostać przeszukane zgodnie z prawem krajowym w celach określonych w ust. 2 i 3.
Z brzmienia art. 101 ust. 2 i 3 wynika, iż dotyczy on przeprowadzania czynności służbowych
w rozumieniu § 1 pkt. 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 września 1990 roku
w sprawie trybu legitymowania, zatrzymywania osób, dokonywania kontroli osobistej oraz
przeglądania bagaży i sprawdzania ładunku przez policjantów, a nie procesowych – tj.
przeszukania.

Pogląd ten podziela również zespół zewnętrznych ekspertów, który powołany został

celem przeprowadzenia „Analizy zgodności polskiego prawa krajowego z przepisami
Tytułu IV KWS”. Zdaniem ekspertów prawnych art. 99 ust. 5 odnosi się do uprawnień
określonych w art. 15 ust. 1 pkt. 8 Ustawy o Policji.

Określenie „kontrola” występuje również w przepisach Tytułu III KWS, w rozdziale

poświęconym zwalczaniu przestępczości narkotykowej (Rozdział VI – Środki odurzające –
art. 71 ust. 3 i 4, art. 74, art. 75, art. 76 ust. 1 i 3 KWS) oraz w rozdziale dotyczącym broni
palnej i amunicji (Rozdział VII – art. 85 KWS).

Przepisy Rozdziału VI dotyczą kontroli przepływu osób, towarów oraz środków

transportu na granicach zewnętrznych, szczególnej kontroli miejsc znanych

z wykorzystywania do handlu środkami odurzającymi, kontroli legalnego handlu środkami
odurzającymi i substancjami psychotropowymi oraz kontroli posiadania tych środków
w celach medycznych.

W odniesieniu do kontroli legalnego handlu środkami odurzającymi

i psychotropowymi przepis art. 74 KWS odwołuje się do Konwencji Narodów
Zjednoczonych. W Konwencji Narodów Zjednoczonych o zwalczaniu nielegalnego obrotu
środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, z dnia 20 grudnia 1988 roku jest
mowa o kontroli osób fizycznych i przedsiębiorstw, które prowadzą wyrób bądź
rozprowadzają substancje określone w tabeli 1 i 2 oraz kontroli za pomocą zezwoleń
przedsiębiorstw i lokali, w których taki wyrób lub rozprowadzanie może się odbywać (art. 12
pkt. 8).

Przepis art. 85 KWS rozdziału VII określa natomiast obowiązek przeprowadzania

kontroli producentów i pośredników w zakresie pozwolenia na handel bronią i amunicją.

Należy przyjąć, iż użyte w ww. przepisach sformułowanie „kontrola” oznacza

czynność służbową w znaczeniu nadanym mu w prawodawstwie krajowym.

Przepis art. 92 KWS stanowi wyraźnie, iż SIS służy dokonywaniu sprawdzeń

w trakcie m.in. przeprowadzanych kontroli policyjnych „w ramach danego kraju, zgodnie
z prawem krajowym”.

W związku z powyższym określenie ‘kontrola policyjna” zawarte w przepisach

KWS należy interpretować zgodnie ze znaczeniem przyjętym w prawie polskim – art. 15 ust.
1 pkt. 8 Ustawy o Policji oraz § 1 pkt. 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 września
1990 roku w sprawie trybu legitymowania, zatrzymywania osób, dokonywania kontroli
osobistej oraz przeglądania bagaży i sprawdzania ładunku przez policjantów.

Lista skrótów nazw państw członkowskich i kandydujących do UE

Lp. Nazwa

Kraju

Nazwa

oficjalna

Skrót

1 Belgia

Królestwo

Belgii

BE

2 Dania

Królestwo

Danii

DK

3 Niemcy

Republika

Federalna

Niemiec

DE

4 Grecja

Republika

Grecka

EL

5 Hiszpania

Królestwo

Hiszpanii

ES

6 Francja

Republika

Francuska

FR

7 Irlandia

Irlandia

IE

8 Włochy Republika

Włoska IT

9 Luksemburg

Wielkie

Księstwo Luksemburga

LU

10 Niderlandy

Królestwo

Niderlandów

NL

11 Austria

Republika

Austrii

AT

12 Portugalia

Republika

Portugalska

PT

13 landia

Republika

Finlandii

FI

14 Szwecja

Królestwo

Szwecji

SE

15

Wielka Brytania

Zjednoczone Królestwo Wielkiej
Brytanii i Irlandii Północnej

UK

16 Cypr

Republika

Cypryjska

CY

17 Estonia

Republika

Estońska EE

18 Węgry Republika

Węgierska HU

19

Łotwa Republika

Łotewska LV

20 Litwa

Republika

Litewska

LT

21 Malta

Republika

Malty

MT

22 Polska

Rzeczpospolita

Polska

PL

23 Czechy

Republika

Czeska

CZ

24 Słowacja Republika

Słowacka SK

25 Słowenia Republika

Słowenii SI

Państwa kandydujące do UE

1 Bułgaria Republika

Bułgarii BG

2 Rumunia

Rumunia

RO

3 Turcja

Republika

Turcji

TR

SPRAWDZIAN POSTĘPÓW

JEDNOSTKA SZKOLNA – SZP 01.JM 03 JS 06
Nazwa jednostki szkolnej: Przygotowanie policjanta do wykorzystywania
przez Policję dorobku prawnego Schengen.
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie osób
o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok.
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant.
Zakres pracy: Przygotowanie do wykorzystywania informacji z zakresu
Konwencji Wykonawczej Schengen i Systemu Informacyjnego Schengen
w czasie wykonywania czynności służbowych.
Stron: 1
Opracował: B. Borowska

JM03JS06SP01

Sprawdzian postępów:
Oceń na podstawie przeprowadzonych zajęć teoretycznych i ćwiczeń praktycznych czy znasz
przewidziane programem szkolenia zagadnienia, ich znaczenie oraz czy potrafisz prawidłowo
wskazać artykuły KWS podlegające wpisowi do systemu SIS, zaznaczając w odpowiednich
miejscach „X” lub wpisując odpowiednie dane.
TAK NIE

- Potrafię wymienić art. KWS będący podstawą aresztowania w celu

ekstradycji

- Potrafię wymienić art. KWS będący podstawą aresztowania i ustalenia

miejsca pobytu osób poszukiwanych jako zaginione bądź w celu ich obrony

- Potrafię wymienić art. KWS będący podstawą niejawnej rejestracji

- Potrafię wymienić art. KWS będący podstawą odmowy wjazdu

- Potrafię wymienić art. KWS będący podstawą dla ustalenia pobytu osób

- Potrafię wymienić art. KWS będący podstawą poszukiwania przedmiotów

- Potrafię wskazać okresy zapisu danych w SIS

- Potrafię wymienić przedmioty poszukiwane

- Potrafię wymienić art. KWS regulujące okresy zapisu poszukiwania osób

i przedmiotów

- Znam zasadę wykorzystywania danych zawartych w SIS

- Znam podmioty mające prawo korzystania z informacji zawartych w SIS

LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA

JEDNOSTKA SZKOLNA – JS 06
Nazwa jednostki szkolnej: Przygotowanie policjanta do wykorzystywania
przez Policję dorobku prawnego Schengen.
Nazwa jednostki modułowej – numer kolejny: Poszukiwanie osób
ukrywających się przed organami ścigania lub organami wymiaru
sprawiedliwości, osób zaginionych, rzeczy a także identyfikowanie osób
o nieustalonej tożsamości lub nieznanych zwłok – SZP 01 JM 03.
Nazwa zawodu/stanowiska pracy: policjant/aplikant.
Zakres pracy: Przygotowanie do wykorzystywania informacji z zakresu
Konwencji Wykonawczej Schengen i Systemu Informacyjnego Schengen
w czasie wykonywania czynności służbowych.
Stron: 1
Opracowała: B. Borowska

JM03JS06LU01

Literatura uzupełniająca:

1. Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji, (Dz.U. nr 30 poz. 179 z póź. zm).
2. Zarządzenie nr 6 z dnia 16 maja 2002 roku Komendanta Głównego Policji w sprawie

uzyskiwania, przetwarzania i wykorzystywania przez Policję informacji oraz sposobu
zakładania i prowadzenia zbiorów tych informacji.

3. Zarządzenie nr 64 z dnia 17 marca 2003 roku Komendanta Głównego Policji zmieniające

zarządzenie w sprawie uzyskiwania, przetwarzania i wykorzystywania przez Policję informacji
oraz sposobu zakładania i prowadzenia zbiorów tych informacji.

4. Konwencja Wykonawcza do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 roku.
5. Ustawa z dnia 25 czerwca 1997 roku o cudzoziemcach Dz.U.Nr 114 poz.739 z 1997 r. z póź.

zmianami (z dnia 13 czerwca 2003r.).

6. Protokół dodatkowy do Europejskiej konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych

Dz.U.99.76.854

7. Drugi protokół dodatkowy do Europejskiej konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych

z dnia 8 listopada 2001r. Dz.U.Nr 139 poz. 1476 z 18 czerwca 2004r.

8. Ustawa z dnia 6 lipca 2001 roku o gromadzeniu, przetwarzaniu i przekazywaniu informacji

kryminalnych (Dz.U. nr 110, poz. 1189).

9. Ustawa z dnia 17 czerwca 2004 roku o zmianie ustawy o gromadzeniu, przetwarzaniu i

przekazywaniu informacji kryminalnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 179 poz.
1842)

10. Ustawa z dnia 8 stycznia 1999 roku o ochronie informacji niejawnych (Dz.U.nr 11, poz. 95)
11. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 roku o ochronie danych osobowych (Dz.U. nr 101 poz. 926 z

2002 roku).