Druk
Ojczyzną druku jest Daleki Wschód. Najstarsze narzędzia drukarskie i drukowane
dokumenty, znalezione w Chinach i Japonii pochodzą z VII wieku n.e. Najstarsza znana
drukowana książeczka ukazała się w Chinach w 868 roku.
Pierwsza metoda druku polegała na odbijaniu całych stronic z pokrytych farbą tabliczek
glinianych lub drewnianych. Gliniane formy drukarskie uzyskiwano jako odlewy z
glinianych matryc, drewniane po prostu rzez
biono.
Przełomowego dla rozwoju druku wynalazku dokonał w 1041 roku. chiński kowal Pi
Szeng (995 - 1055). Wpadł on na pomysł czcionki drukarskiej. Wykonane przez niego
gliniane czcionki mogły być wielokrotnie wykorzystane do składania i odbijania różnych
tekstów. Z czasem nietrwale czcionki gliniane lub drewniane zastąpiono metalowymi.
Najstarsza znana książka wydrukowana przy użyciu czcionek metalowych (z brązu)
ukazała się w Korei w 1409 roku. Natomiast za najstarszą książkę świata uważa się:
W Europie etapy rozwoju druku były podobne. Za europejskiego wynalazcę drewnianych
czcionek uznaje się Holendra Laurensa J. Costera. Największy jednak udział w rozwoju
druku w Europie miał drukarz niemiecki Johann Gutenberg (1399 - 1468). Jemu
przypisuje się wprowadzenie czcionek metalowych, dostosowanych do zróżnicowanego
charakteru liter alfabetu łacińskiego i śrubowej prasy drukarskiej.
W 1456 roku Gutenberg wydrukował słynną 42-wierszową "Biblię", zawierającą 1286
stronic. To niezwykle udane dzieło drukarskie zdecydowało o szybkim już
rozpowszechnieniu się druku w Europie.
Pierwsze druki polskie pojawiły się w 1474 roku.