KRYTYKA LITERACKA KAROLA IRZYKOWSKIEGO
Irzykowski pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej. Uczył się w gimnazjum w Brzeżanach,
Złoczowie i Lwowie. W latach 1889-1893 studiował filologię germańską na Wydziale Filozofii
Uniwersytetu Lwowskiego. Niestety z powodu trudnej sytuacji materialnej studiów nie udało mu się
ukończyć (uzyskał absolutorium). W latach 1894-1895 był zastępcą nauczyciela w szkole gimnazjalnej
(uczył niemieckiego), jednak wada wymowy (jąkanie) utrudniała mu pracę dydaktyczną, z której w końcu
musiał zrezygnować. Od 1895 mieszkał we Lwowie, zajmował się stenografią sprawozdań
parlamentarnych i sądowych w sejmie galicyjskim, rozpoczął pracę dziennikarską. W 1908 przeniósł się
do Krakowa, gdzie pracował jako korespondent w Cesarsko-Królewskim Biurze Korespondencyjnym
oraz w latach 1910-17 w redakcji krakowskiej " Nowej Reformy". Po I wojnie światowej przeniósł się do
Warszawy. Kierował tam biurem stenograficzno-sprawozdawczym Sejmu.
Współpracował ze "Skamandrem", "Wiadomościami Literackimi" (1924-33), a w latach 1922-1934 - jako
recenzent teatralny - z "Robotnikiem" - organem PPS. W 1929-30 współredagował czasopismo "Europa".
Zabierał głos w wielu dyskusjach literackich. Prowadził dział dramatu w "Roczniku Literackim",
współpracował z Polskim Radiem. Od 1933 roku był członkiem Polskiej Akademii Literatury. W latach
1933-39 współpracował z " Pionem". Publikował też (do pewnego czasu) w skrajnie prawicowym piśmie
"Prosto z mostu". We wrześniu 1939 roku, w wyniku bombardowania, został zniszczony dom
Irzykowskiego. W czasie okupacji hitlerowskiej pisarz utrzymywał się z wykładów stenografii polskiej i
niemieckiej, biorąc także udział w podziemnym życiu kulturalnym. Podczas Powstania Warszawskiego
został ranny w nogę. Trafił do prowizorycznego szpitala w Milanówku, a następnie do szpitala w
Żyrardowie, w którym zmarł. Irzykowski został pochowany na żyrardowskim cmentarzu. W 1981 roku,
dzięki staraniom córek, prochy pisarza ekshumowano, przeniesiono na Cmentarz Rakowicki w Krakowie
i złożono w grobie rodzinnym.
o Obce były mu: młodopolski patos, nastrojowy symbolizm, specyficzna młodopolska stylistyka
o W Dwudziestoleciu opublikował 4 książki krytycznoliterackie
1)  Słoń wśród porcelany (1934)
2)  Walka o treść (1929)  dyskusja z Teorią Czystej Formy Witkacego
3)  Beniaminek (1933)  pamflet na T. Boya  Żeleńskiego
4)  Lżejszy kaliber (1938)  zbiór radiowych felietonów i aforyzmów
o Główne książki tej epoki zostały poświęcone polemikom z programotwórcami i krytykami
o Podjął rolę kontrolera wartości
o Kryteriami, według których sądził nowe zjawiska były kryteria własne, głęboko przemyślane, nie
były ujęte w system
o Sprawdził i odrzucił niemal wszystkie ważniejsze programy literackie Dwudziestolecia:
- Skamandrytów  zaatakował za ich bezprogramowość
- Futurystów  za irracjonalne niezrozumialstwo
- formistów i Witkacego  za formalizm
- Hillera  za utylitaryzm
o Przeciwstawiając się młodym dyktatorom literatury, wywoływał ich odpowiedzi, n które sam z
kolei odpowiadał; prowokował do nieustannej dyskusji
o Jego negacje wyznaczają w ogólny, zarysie jego program pozytywny, i tak:
 zwalczając Skamandrytów czynił to w imię intelektualistycznej koncepcji literatury
- zwalczając formizm i Teorię Czystej Formy  czynił to w walce o treść
 WALKA O TREŚĆ
- najambitniejsze jego dzieło jako krytyka i teoretyka literatury
- celnie wykrywał w niej słabe punkty Teorii Czystej Formy, tranie wskazywał na jej młodopolski
rodowód
o analizował pojęcia treść i forma
o w utworze literackim interesowała go treść, ściślej problematyka, zwłaszcza psychologiczna
o całą niemal swą uwagę skupiał na funkcji poznawczej literatury; funkcje estetyczną 
lekceważył
o za swego patrona uznał Hebbla
o Szekspir był dla niego dramaturgiem niescenicznym
o domagał się aby dzieło sztuki było w pełni poznawalne i sprawdzalne intelektem, nie zaś tylko
przeżywane emocjonalnie
o wielokrotnie występował przeciw talentowi, ukuł pogardliwe slowo  talentyzm
o w jego pismach było pełno oryginalnych formuł, efektownych określeń metaforycznych,
neologizmów
o w Dwudziestoleciu przeszedł pewną ewolucję ideologiczną:
-1921-1934  głównie recenzent teatralny  Robotnika
- od1933 - zamieszczał artykuły w czasopiśmie  Pion
- od 1935  zamieszczał artykuły w faszyzującym  Prosto z Mostu
o nigdy nie mieścił się w ramach zbiorowych światopoglądów