Boskie plemię Irlandii Tuatha De Danann

Plemię boskich istot, zamieszkujących Irlandię przed przybyciem Celtów. Do Irlandii
przynieśli cztery potężne talizmany: kamień Fal, który krzyczał, gdy dotykał go prawowity
król, włócznię Luga, zapewniającą zwycięstwo, miecz Nuadu, przed którym nie było
ucieczki, i kocioł Dagdy, od którego nikt nie odchodził głodny. Było to plemię magów i
druidów. Bogami byli: Ogma- biegły wojownik, Lug- sztuka i rzemiosło, Goibniu- kowal,
Dian Cecht- medyk. Dagda ("Dobry Bóg") był bogiem-ojcem plemienia, bogiem obfitości i
regeneracji. Jego najważniejszymi atrybutami były: pałka, jednym jej końcem zabijał, drugim
wskrzeszał i ogromny niewyczerpalny kocioł. Przedstawiano go jako grubasa przywdzianego
w krótką tunikę co stworzyło jego wizerunek jako boga płodności. Miał on wiele związków
między innymi z boginiami Boann- boginią rzeki Boyne oraz Morrigan- furią bitewną, co
zapewniało ludowi bezpieczeństwo. Goibniu był jednym z trzech bogów rzemieślników: on
był kowalem, Luchta cieślą, a Creidne metalurgiem. Wykuwali oni broń dla Luga i Tuatha De
przed bitwą z Fomorianami, demonami, które walczyły z najeźdźcami Irlandii. Postać
Goibniu jest najlepiej znana z trójki rzemieślników . Broń, którą władał zawsze sięgała celu.
Był gospodarzem uczty w zaświatach, gdzie częstował piwem dającym nieśmiertelność. Dian
Cecht łączył magię z zielarstwem. Król Nuad otrzymał od niego srebrną rękę zamiast tej,
którą utracił w bitwie. Dzięki swej mocy przywracał do życia zmarłych wojowników.
Manannan był bogiem morza. Pomagał Tuatha De użyczając łodzi posłusznej myślom
ż

eglarza, konia poruszającego się zarówno po lądzie jak i po morzu oraz miecza Fragarach

("Odpowiedź") przebijającego każdą zbroję. Magiczne świnie Manannana były symbolem
odrodzenia: dzień po ich zjedzeniu ożywały i można było je ponownie ubić. Nuadu musiał
zrzec się tronu po tym jak utracił rękę. Nowym królem został Bres ("Piękny"), który był w
połowie Fomorianinem. Doprowadził on państwo do upadku, lecz po pokonaniu Fomorian
został oszczędzony w zamian za obietnicę, iż będzie doradzał Tuatha De w sprawach
rolnictwa, w której to dziedzinie mieli problemy. Nuadu powrócił do władzy, gdy otrzymał
srebrną rękę. Jednak po ciągnących się konfliktach z Fomorianami Nuadu nie mógł nadal
sprawować władzy. Nowym królem został Lug. ("Błyszczący") Lug jako król światła miał
swoje święto: Lugnasad. Był bohaterem-wojownikiem, czarownikiem i mistrzem rzemiosł.
On to właśnie nakłaniał Nuadu do przeciwstawienia się Fomorianom, oraz przygotował
wyprawy wojenne, dzięki którym wrogowie zostali rozgromieni. Sam zabił Balora,
przywódcę Fomorian, a zarazem swego dziadka. Walcząc używał swej magii i łodzi
Manannana. Jego drugie imię Lamfada ("Długoręki") odzwierciedlało prawdopodobnie jego
biegłość w rzucaniu włócznią i strzelaniu z procy, którą zabił Balora. Gdy Gaelowie
wypędzili Tuatha De z ziemskiego królestwa, ci stworzyli nowe pod powierzchnią ziemi.
Mieli oni moc zabierania Gaelom zboża oraz mleka co wykorzystywali do przetargów. Ze
swego podziemnego królestwa nadal kontrolują zjawiska nadprzyrodzone. Każdy bóg posiada
sid (czarodziejski kopiec), który jest częścią zaświatów.

Boskie plemię Irlandii Tuatha De Danann

Plemię boskich istot, zamieszkujących Irlandię przed przybyciem Celtów. Do Irlandii
przynieśli cztery potężne talizmany: kamień Fal, który krzyczał, gdy dotykał go prawowity
król, włócznię Luga, zapewniającą zwycięstwo, miecz Nuadu, przed którym nie było

ucieczki, i kocioł Dagdy, od którego nikt nie odchodził głodny. Było to plemię magów i
druidów. Bogami byli: Ogma- biegły wojownik, Lug- sztuka i rzemiosło, Goibniu- kowal,
Dian Cecht- medyk. Dagda ("Dobry Bóg") był bogiem-ojcem plemienia, bogiem obfitości i
regeneracji. Jego najważniejszymi atrybutami były: pałka, jednym jej końcem zabijał, drugim
wskrzeszał i ogromny niewyczerpalny kocioł. Przedstawiano go jako grubasa przywdzianego
w krótką tunikę co stworzyło jego wizerunek jako boga płodności. Miał on wiele związków
między innymi z boginiami Boann- boginią rzeki Boyne oraz Morrigan- furią bitewną, co
zapewniało ludowi bezpieczeństwo. Goibniu był jednym z trzech bogów rzemieślników: on
był kowalem, Luchta cieślą, a Creidne metalurgiem. Wykuwali oni broń dla Luga i Tuatha De
przed bitwą z Fomorianami, demonami, które walczyły z najeźdźcami Irlandii. Postać
Goibniu jest najlepiej znana z trójki rzemieślników . Broń, którą władał zawsze sięgała celu.
Był gospodarzem uczty w zaświatach, gdzie częstował piwem dającym nieśmiertelność. Dian
Cecht łączył magię z zielarstwem. Król Nuad otrzymał od niego srebrną rękę zamiast tej,
którą utracił w bitwie. Dzięki swej mocy przywracał do życia zmarłych wojowników.
Manannan był bogiem morza. Pomagał Tuatha De użyczając łodzi posłusznej myślom
ż

eglarza, konia poruszającego się zarówno po lądzie jak i po morzu oraz miecza Fragarach

("Odpowiedź") przebijającego każdą zbroję. Magiczne świnie Manannana były symbolem
odrodzenia: dzień po ich zjedzeniu ożywały i można było je ponownie ubić. Nuadu musiał
zrzec się tronu po tym jak utracił rękę. Nowym królem został Bres ("Piękny"), który był w
połowie Fomorianinem. Doprowadził on państwo do upadku, lecz po pokonaniu Fomorian
został oszczędzony w zamian za obietnicę, iż będzie doradzał Tuatha De w sprawach
rolnictwa, w której to dziedzinie mieli problemy. Nuadu powrócił do władzy, gdy otrzymał
srebrną rękę. Jednak po ciągnących się konfliktach z Fomorianami Nuadu nie mógł nadal
sprawować władzy. Nowym królem został Lug. ("Błyszczący") Lug jako król światła miał
swoje święto: Lugnasad. Był bohaterem-wojownikiem, czarownikiem i mistrzem rzemiosł.
On to właśnie nakłaniał Nuadu do przeciwstawienia się Fomorianom, oraz przygotował
wyprawy wojenne, dzięki którym wrogowie zostali rozgromieni. Sam zabił Balora,
przywódcę Fomorian, a zarazem swego dziadka. Walcząc używał swej magii i łodzi
Manannana. Jego drugie imię Lamfada ("Długoręki") odzwierciedlało prawdopodobnie jego
biegłość w rzucaniu włócznią i strzelaniu z procy, którą zabił Balora. Gdy Gaelowie
wypędzili Tuatha De z ziemskiego królestwa, ci stworzyli nowe pod powierzchnią ziemi.
Mieli oni moc zabierania Gaelom zboża oraz mleka co wykorzystywali do przetargów. Ze
swego podziemnego królestwa nadal kontrolują zjawiska nadprzyrodzone. Każdy bóg posiada
sid (czarodziejski kopiec), który jest częścią zaświatów.

Nadejście Tuatha De Danaan

Rozdział I, Walka z Firbolgami

Tuatha de Danaan, lud bogini Danu, albo, jak ich inaczej nazywano, Ludzie Dea, przybyli do
Irlandii na skrzydłach wiatru.
Nadeszli z północy, gdzie znajdowały się ich cztery miasta, stolice nauki: wielkie Falias i
złociste Gorias, oraz Finias i bogate Murias. W tych czterech miastach mieszkało czterech
mędrców, którzy uczyli synów i córki Danu i przekazywali im wielką wiedzę. Tuatha de
Danaan przywieźli ze sobą cztery skarby: Lia Fail - Kamień Waleczności zwany także
Kamieniem Przeznaczenia, Miecz, Włócznię Zwycięstwa oraz Kocioł od którego nikt nigdy
nie odszedł głodny.

Wtedy królem Tuatha de Danaan był Nuada. Jego brat miał na imię Ogma. Był też Diancecht
umiejący leczyć i Neit - bóg bitew oraz Credenus - rzemieślnik i Goibniu - kowal. Wśród
kobiet dominowała Badb, bogini wojen oraz Macha, której głównym pożywieniem były
głowy mężczyzn poległych w bitwie. Była także Morrigu, Wrona Bitew oraz trzy córki
Dagdy: Eire, Fodhla i Banba, których imiona stały się później nazwami Irlandii. Eadon była
opiekunką poetów, Brigit - kobietą poezji a poeci ją wielbili, gdyż poruszała się pięknie i
dostojnie. Jedna połowa jej twarzy była szpetna, zaś druga połowa piękna. Jej imię znaczy
tyle, co Breo-Saighit, Ognista Strzała. A wśród reszty kobiet było wiele cieni i wiele wielkich
królowych, a Dana, zwana Matką Bogów, stała ponad nimi wszystkimi.
Tuatha de Danaan wzięli trzy rzeczy za swoje symbole: pług, słońce oraz leszczynę, tak więc
mówiło się, że Irlandia była podzielona pomiędzy te trzy rzeczy: Coll - leszczyna, Cecht -
pług i Grian - słońce.
Był to pierwszy dzień Beltaine, który teraz zwany jest May Day, kiedy Tuatha de Danaan
wylądowali w zachodniej części Conachtu, ale Firbolgowie, którzy dotychczas zamieszkiwali
Irlandię i pochodzili z południa, nie widzieli nic poza mgłą spowijającą wzgórza. Do króla
Firbolgów Eochaida przyszli zwiadowcy z nowiną, że oto w Irlandii jest nowa rasa, ale nie
wiadomo, czy przybyli z ziemi, niebios, czy z powietrza. Osiedlili się na Magh Rein.
Zwiadowcy sądzili, że wiadomość ta wprawi Eochaida w zdumienie, ale tak się nie stało. Król
miał już wcześniej sen, którego znaczenie wyjaśnili mu Druidzi: że niedługo Eochaid zyska
nowego wroga. Król naradził się z doradcami i postanowiono, że zostanie wysłany żołnierz,
aby porozmawiać z przybyszami. Wybrano Srenga, gdyż był wspaniałym wojownikiem. On
zaś wziął swoją mocną, brązowo-czerwoną tarczę, dwie włócznie o grubych drzewcach,
miecz i wyruszył z Teamhair na spotkanie Tuatha de Danaan do Magh Rein, lecz nim dotarł
do celu zwiadowcy Tuatha de Danaan spostrzegli go i wysłali ku niemu wojownika imieniem
Bres, z tarczą, mieczem i dwiema włóczniami. Tak więc dwaj wojownicy zbliżali się powoli
do siebie a każdy bacznie obserwował drugiego, mierzył okiem broń przeciwnika dopóty,
dopuki nie zbliżyli się do siebie na tyle, aby móc rozmawiać. Zatrzymali się i obaj wysunęli
tarcze przed siebie, po czym uderzyli nimi silnie o ziemię i spojrzeli na siebie nawzajem
ponad ich krawędziami. Bres przemówił pierwszy, a gdy Sreng usłyszał, że to był język
irlandzki, ten sam, którym on władał, uspokoił się nieco. Podeszli do siebie jeszcze bliżej i
zaczęli pytać jeden drugiego o rodzinę i pochodzenie. Po chwili odłożyli na bok tarcze, a
wtedy Sreng powiedział, że najbardziej obawiał się ostrej włóczni Bresa, ten natomiast
przyznał, że przestraszył się włóczni o grubym drzewcu Srenga i spytał się, czy właśnie taką
bronią dysponują wszyscy z rodu Filbolgów. Wtedy Sreng zdjął z włóczni wszystkie
wiązania, aby Bres mógł ją sobie lepiej obejrzeć: była bardzo mocna, ciężka i ostra. Sreng
powiedział, że takie włócznie zowią się Craisech i przebijają tarcze, rozszarpują mięśnie i
łamią kości, dlatego pchnięcie taką włócznią jest nie do wyleczenia. Spojrzał jednak Sreng na
ostrą, cienką włócznię Bresa. W końcu wymienili się bronią, żeby każdy mógł dokładnie
wiedzieć, czym włada drugi wojownik. Bres przekazał Srengowi wiadomość od Tuatha de
Danaan: jeżeli Firbolgowie oddadzą im połowę Irlandii, lud bogini Danu weźmie ją i
pozostawi mieszkańców w pokoju. Lecz jeśli tak się nie stanie, będzie wojna. Jednak Bres i
Sreng obiecali sobie, że cokolwiek zdarzy się w przyszłości, oni pozostaną przyjaciółmi.
Sreng wrócił do Teamhair i przekazał wiadomość od Tuatha de Danaan oraz pokazał ich
włócznię. Poradził swoim ludziom, żeby zgodzili się na podział kraju by uniknąć wojny z
tymi, co mają broń dużo lepszą od ich własnej, lecz Eochaid skonsultował się ze swoimi
doradcami i w końcu rzekł:
- Nie oddamy połowy naszej ziemi obcym, bo jeśli tak uczynimy, oni wkrótce zapragną wziąć
ją całą!
Natomiast kiedy Bres wrócił do swoich ludzi, pokazał im ciężką włócznię Srenga i
opowiedział, jacy silni i zawzięci są mieszkańcy tej ziemi, jak dobrze uzbrojeni, wszyscy

pomyśleli że wobec tego na pewno będą chcieli walczyć. Dlatego też przenieśli się w inne,
lepsze miejsce, dalej na zachód do Conachtu, osiedlili się tam, zbudowali mury i fosy na
równinie Magh Nia, a za sobą mieli górę zwaną Belgata. A w czasie kiedy się przeprowadzali
i budowali zabezpieczenia, trzy królowe: Badb, Macha i Morrigu udały się do Teamhair,
gdzie lud Firbolg przygotowywał się do bitwy. Mocą swych czarów przyniosły mgły i
chmury ciemności, które spowiły cały Teamhair oraz sprowadziły ulewy ognia i krwi na ludzi
tak, że nie mogli ani widzieć siebie nawzajem, ani ze sobą rozmawiać przez trzy dni. W
końcu trzech Druidów Firbolg złamało ten czar.

Jedenaście batalionów Firbolgów wyruszyło i zajęło miejsce po wschodniej stronie równiny
Magh Nia. A Nuada, władca Tuatha de Danaan, wysłał swoich poetów, aby ponownie złożyli
Eochnaidowi tę samą ofertę, co poprzednio: że Nuada zadowoli się połową kraju, jeśli ten
zechce ją oddać. Król Eochaid zaproponował poetom, aby zapytali o to jego żołnierzy.
Wojownicy nie zgodzili się. Wtedy posłańcy spytali ich, kiedy chcą zacząć bitwę.
- Musimy mieć trochę czasu - odrzekli - żeby uporządkować naszą broń, naostrzyć miecze i
zrobić takie włócznie, jakimi wy dysponujecie.
Zgodzono się przełożyć bitwę o kwartał.
Kiedy bitwa się zaczęła był środek lata. Trzykroć po dziewięciu miotaczy Tuatha de Danaan
stanęło przeciwko takiej samej liczbie miotaczy Firbolgów, z których wszyscy zostali zabici.
Eochaid wysłał posłów do Nuady z pytaniem, czy chcą walczyć każdego dnia, czy co drugi
dzień. Nuada powiedział, że bitwa będzie odbywać się każdego dnia a po obu stronach ma
być zawsze ta sama liczba walczących. Eochaid zgodził się, lecz nie był zbytnio zadowolony
z takiego obrotu sprawy, gdyż jego wojsko znacznie przewyższało liczebnie wojska Nuady.
Bitwa trwała cztery dni, obie strony walczyły dzielnie i poległo wielu walecznych
wojowników a ci, którzy dożywali wieczoru, byli leczeni przez medyków kąpielami ze
wszelkiego rodzaju ziół leczniczych tak, aby następnego dnia byli znów gotowi do walki.
Czwartego dnia Tuatha de Danaan zmusili Firbolgów do odwrotu. Podczas bitwy król
Eochaid poczuł wielkie pragnienie i zszedł z pola bitwy poszukać czegoś do picia a trzykroć
po pięćdziesięciu ludzi szło w jego obstawie. Jednak po trzykroć pięćdziesięciu wojowników
Tuatha de Danaan podążyło za nimi aż doszli do strumienia zwanego Traigh Eothaile i tam
stoczyli walkę, podczas której zginął Eochaid. Pochowano go tam i ułożono wielki stos
kamieni na jego grobie.
Kiedy z jedenastu batalionów Firbolgów zostało zaledwie 300 ludzi ze Srengiem na czele,
Nuada zaproponował im pokój i wybór pomiędzy 5 prowincjami Irlandii. Wybór Srenga padł
na Connacht. I on i jego ludzie osiedlili się tam i tam wychowywali swoje potomstwo. Z tego
rodu pochodził Ferdiad. który walczył z CuCullainem, oraz Erc, który go zabił. Bitwa na
Maigh Nia była pierwszą stoczoną w Irlandii przez Tuatha de Danaan. A lud bogini Danu
zajął Teamhair i od tej pory była to ich siedziba.

Rozdział II, Panowanie Bresa

Podczas walki z Firbolgami Nuada stracił rękę. Wśród Tuatha de Danaan istniało prawo,
według którego żaden mężczyzna z widoczną wadą fizyczną nie mógł być królem. Dlatego
Nuada został usunięty z tronu. Na jego miejsce wybrano Bresa. Był on najurodziwszym ze
wszystkich młodzieńców, więc każdy, kto chciał określić piękno jakiejś rzeczy musiał
porównywać ją do urody Bresa. Jego matka pochodziła z Tuatha de Danaan i tylko ona jedna
znała imię i pochodzenie jego ojca. Jednak rządy Bresa nie przyniosły szczęścia jego ludowi,
gdyż Fomorianie, którzy mieszkali za morzem, lub, jak twierdzili niektórzy, pod jego
powierzchnią, zaczęli nakładać podatki na Tuatha de Danaan.
Fomorianie przybyli do Irlandii dużo wcześniej. Byli bardzo szpetnym ludem: mieli po jednej

ręce, lub jednej nodze a dowodził nimi olbrzym razem ze swoją matką. Irlandia nie widziała
nigdy bardziej przerażającej armii niż Fomorianie. Zaprzyjaźnili się co prawda z Firbolgami i
nawet zdecydowali się pozostawić im Irlandię, lecz zawsze byli wrogo nastawieni do Tuatha
de Danaan.
Podatki nałożone przez Fomorian były ogromne: Tuatha de Danaan musieli oddawać trzecią
część zboża i mleka oraz co trzecie dziecko. A Bres nie uczynił nic, co polepszyłoby los jego
poddanych. Jakby tego było mało, Bres sam nałożył podatki na każdą rodzinę w Irlandii.
Trzeba było oddawać tyle mleka, aby starczyło dla setki żołnierzy.
Bres miał jeszcze jedną wadę: był bardzo niegościnny i jego dowódcy skarżyli się, że w jego
domu nigdy nie można było naostrzyć noży ani napić się piwa. W domu Bresa brakowało
wesołości i zabawy: nie było poetów, harfiarzy, flecistów, kuglarzy ani błaznów. A co do
zawodów, prób sił między wojownikami, które wszyscy zwykli byli oglądać, to nie
organizowano ich już więcej, gdyż wszystkie siły zużywano na to, aby wykonywać za króla te
prace, które należały do jego obowiązków.
Dagda musiał zbudować rath, czyli fortyfikację, jaką wtedy budowano w Irlandii, a wokół
niej wykopać rów. Praca ta bardzo męczyła Dagdę, do tego stopnia, że pewnego razu o mało
co wszystkiego nie porzucił. Dagda spotkał kiedyś w pałacu króla niewidomego mężczyznę -
Cridenbela o ciętym języku, który powiedział mu tak: "Ze względu na swoje dobre imię
powinieneś oddawać mi trzy kęsy twojego jedzenia". I Dagda oddawał mu część swojego
posiłku każdego wieczoru, a odbywało się to tak, że dla Cridenbela trzy kęsy stanowiły
trzecią część jedzenia Dagdy.
Pewnego dnia, gdy Dagda pracował kopiąc rów zobaczył swego syna Angusa Og
podążającego w jego kierunku.
- Witaj ojcze - rzekł Angus - miło cię widzieć, lecz co się z tobą dzieje? Nie wyglądasz
najlepiej.
- Powód jest taki - westchnął Dagda - że każdego wieczoru ślepiec Cridenbel wymusza na
mnie, abym oddawał mu część swego jedzenia.
- Poradzę ci coś, ojcze - powiedział Angus. Włożył dłoń do swej torby i wyjął z niej trzy
kawałki złota i podał ojcu - włóż to złoto w tę część jedzenia, którą dasz Cridenbelowi. Będą
one najlepszym "kąskiem" z całego dania - uśmiechnął się - ślepiec od nich umrze, jak tylko
dostaną się do jego żołądka.
Najbliższego wieczoru Dagda uczynił tak, jak mu poradził syn. I zaledwie Cridenbel połknął
złoto - padł martwy. Kilkoro ludzi od razu pobiegło do króla z wieścią, że Dagda zabił ślepca
dodając mu do jedzenia jakieś trujące zioło. Król w to uwierzył i zezłościł się na Dagdę i
skazał go na śmierć. A Dagda powiedział:
- Nie sądzisz dobrze, mój królu - i opowiedział mu wszystko cytując dokładnie słowa
Cridenbela: "daj mi trzy najlepsze kąski z twego dania" - a akurat tego wieczoru najlepszymi
"kąskami" w daniu były trzy kawałki złota, więc mu je dałem.
Wysłuchawszy Dagdy Bres nakazał rozciąć ciało Cridenbela, a kiedy znaleziono w jego
wnętrzu trzy kawałki złota, był to dowód na to, że Dagda mówił prawdę.
Następnego dnia Angus ponownie odwiedził ojca i rzekł mu:
- Niedługo skończysz pracę. Kiedy nadejdzie czas zapłaty nie bierz niczego, co będą ci
ofiarować, dopóki bydło nie zostanie zagnane z pastwisk. Wtedy dopiero wybierz czarną
jałówkę.
I kiedy Dagda skończył pracę i zapytano go jakiego wynagrodzenia żąda, on powiedział tak,
jak doradził mu syn, choć dla Bresa było to czyste szaleństwo. Sądził, że Dagda zechce dużo
więcej za swój trud niż tylko jałówkę.
Pewnego dnia do pałacu króla przybył Carpre - poeta. Dano mu do dyspozycji malutki domek
bez mebli, gdzie nawet nie było łóżka ani możliwości rozpalenia ognia a na kolację
przyniesiono mu jedynie trzy małe kawałki ciasta. Rano obudził się głodny i zły. Pomyślał

sobie: "Bez posiłku ani mleka, bez światła, które rozświetliłoby ciemność nocy, bez godziwej
zapłaty, niech takie będzie powodzenie Bresa". I od tamtego dnia pech ciągle prześladował
Bresa.

Kiedy Nuada stracił rękę w bitwie przez kilka dni leżał w gorączce leczony przez Diancechta.
On też zrobił dla niego nową rękę, całą ze srebra z możliwością poruszania każdym palcem.
Od tej chwili Nuada zyskał przydomek "Argat-Lamh", czyli Srebrnoręki.
Syn Diancechta, Miach, także był lekarzem i to nawet lepszym w swoim fachu od ojca.
Spotkał kiedyś chłopca który miał tylko jedno oko.
- Jeśli jesteś dobrym lekarzem - powiedział mu - dasz mi nowe oko na miejsce tego, które
straciłem.
- Mógłbym dać ci kocie oko - zaproponował Miach
- Zgadzam się - odrzekł młodzieniec
Miach włożył więc chłopcu kocie oko na miejsce utraconego ale uprzedził go, że kiedy nocą
ten będzie chciał odpocząć, nowe oko zostanie czujne na każdy pisk myszy, trzepot skrzydeł
ptaka, każdy podmuch wiatru.. A w dzień, kiedy trzeba będzie wypatrywać wrogiej armii,
kocie oko będzie pogrążone w głębokim śnie.
Miachowi nie spodobał się sposób Diancechta, w jaki ten poradził sobie z przywróceniem
sprawności Nuadzie. Wziął więc odcięte ramię Nuady i przyłożył je do jego barku
wypowiadając słowa "staw do stawu, ścięgno do ścięgna". Trzy dni i trzy noce spędził
czuwając przy Nuadzie. pierwszego dnia przyłożył mu rękę do boku, drugiego dnia do piersi,
trzeciego dnia nałożył na niego zioła rosnące na mokradłach i w końcu Nuada został
uzdrowiony.
Rozdrażniło to Diancechta, który stał się zazdrosny o syna, że jest lepszym lekarzem niż on
sam. Wziął miecz i uderzył nim Miacha aż rozciął mu mięśnie. Jako zdolny lekarz wyleczył
go z obrażeń, lecz potem uderzył po raz drugi, tym razem łamiąc kości czaszki. Diancecht i
tym razem był w stanie wyleczyć syna i uczynił to. Ale potem ciął go mieczem po raz trzeci i
czwarty aż naruszył mózg. I Diancecht nie znał już lekarstwa na taką ranę. Miach umarł, a
Diancecht pochował go. Na grobie Miacha wyrosło tyle rodzajów ziół ile miał stawów i
ś

cięgien: trzysta sześćdziesiąt pięć. A Airmed, jego siostra, przyszła i rozciągnąwszy płaszcz

na ziemi zebrała do niego wszystkie zioła układając je według ich właściwości leczniczych.
Lecz Diancecht pomieszał je wszystkie tak, że po dziś dzień nikt nie zna właściwego
przeznaczenia tych ziół.
I kiedy Tuatha de Danaan zobaczyli Nuadę zdrowego, jakim był przed bitwą z Forbolgami,
zebrali się w Teamhair i poprosili Bresa aby oddał tron Nuadzie. Bres zgodził się, co prawda,
lecz bardzo się rozeźlił. Zaczął zastanawiać się jak mógłby zemścić się na tych, którzy usunęli
go z tronu i jak zebrać armię przeciwko nim. Poszedł do swojej matki, Eri, z prośbą, żeby mu
wyjawiła imię i pochodzenie jego ojca. Eri opowiedziała mu, że jego ojciec jest z rodu
Fomorian a na imię ma Elathan. Przybył do niej płynąc wielką, srebrną łodzią poprzez
spokojne morze przybrawszy postać młodzieńca o jasnych włosach. Jego ubranie było bardzo
bogate, a na szyi miał pięć złotych pierścieni. Eri, która wcześniej nie zważała na zaloty
mężczyzn z Tuatha de Danaan, teraz z ochotą ofiarowała swą miłość Elathanowi. On dał jej
pierścień z prośbą, aby oddała go jedynie temu mężczyźnie, na którego palec będzie pasował.
Potem odszedł równie tajemniczo jak się pojawił. Teraz Eri przyniosła ów pierścień Bresowi,
a gdy ten włożył go na środkowy palec okazało się że pierścień pasuje doskonale.
Bres ze swoją matką i kilkoma swoimi ludźmi wyruszyli do kraju Fomorian. Przybywszy na
wielką równinę zobaczyli zebranych tam ludzi i podeszli do z nich.
- Macie ze sobą psy myśliwskie? - spytano ich
- Owszem - odpowiedział Bres
- Zobaczymy, czy są lepsze od naszych - zaproponowali Fomorianie

Porównano wszystkie psy i okazało się że psy Tuatha de Danaan są lepsze.
- A macie rącze konie? - spytano ponownie
- Oczywiście - odparł Bres
Zorganizowano wyścig i konie Tuatha de Danaan okazały się szybsze od koni Fomorian. W
końcu padło pytanie kto spośród przybyłych jest najlepszym wojownikiem. Wszyscy zgodnie
orzekli, że jest nim Bres. Kiedy ten wyciągnął rękę i położył dłoń na rękojeści swego miecza,
Elathan, który stał pośród Fomorian, rozpoznał swój pierścień na palcu Bresa. Spytał więc,
kim jest Bres, na co Eri odrzekła, że Bres jest ich wspólnym synem i opowiedziała całą jego
historię.
Zasmucił się Elathan i spytał:
- Co wygnało cię z kraju, gdzie byłeś królem?
- Nic poza moją własną niesprawiedliwością i surowością. Zabrałem ich majątek, dobytek,
nawet jedzenie. Nikt nie nakładał na nich podatków zanim ja nie zostałem królem.
- To źle - odrzekł Elathan - jako król miałeś myśleć o ich bezpieczeństwie i dostatku, a nie
tylko o tym, jak utrzymać władzę. Ale czego szukasz tutaj, wśród Fomorian?
- Szukam ludzi, którzy zgodziliby się dla mnie walczyć. Chcę siłą zdobyć Irlandię.
- Nie masz prawa zabrać jej drogą niesprawiedliwości, jeśli nie potrafiłeś utrzymać jej dzięki
sprawiedliwości.
- Jaką masz więc dla mnie radę?
- Idź do Balora EvilEye, naszego wodza. On tobie doradzi.

Historia księżniczki Ethlinn

na podstawie opracowania Petera Pehrsona


Historia ta miała zacząć się tak: Balor, król Fomoru usłyszał w przepowiedni Druida, że
zostanie uśmiercony przez własnego wnuka. Jego jedynym dzieckiem była mała Ethlinn. Aby
zapobiec śmierci z rąk jej dziecka, podobnie jak Acricios z greckiej mitologii, uwięźił córkę
w wysokiej wieży na urwistym przylądku Tor Mor na wyspie Tory Island. Opiekę nad
dziewczynką powierzył dwunastu matronom, które pilnowały, by dziecko nie zobaczyło
nigdy twarzy mężczyzny, a nawet nie uczyło się o ludziach innej płci. W tym odosobnieniu
Ethlinn wyrosła na piękną kobietę.

Na lądzie w tym czasie mieszkało trzech braci, a mianowicie Kian, Sawan oraz Goban Kowal.
Kian miał magiczną krowę, która dawała tak obficie mleko, że każdy chciał ją mieć, więc
Kian musiał utrzymywać ją pod ochroną.

Balor postanowił, że zabierze krowę chłopcu. Pewnego dnia Kian i Sawan poszli do kuźni
Gobana, aby utworzyć nową amunicję, zabierając ze sobą dobrą stal. Kian wszedł do kuźni i
zostawił swojego brata, by popilnował krowy. Wtedy pojawił się śledzący ich Balor,
przybierając postać małego chłopca; powiedział Sawanowi, że podsłuchał, że bracia w środku
kuźni, knują taki plan: swoje miecze mielby utworzyć z dobrej stali, zostawiając najgorszy
materiał na miecz pilnującego krowy. Wściekły Sawan, poprosił o przypilnowanie zwierzęcia
zamaskowanemu królowi, a sam wdarł się do kuźni, by położyć kres niecnemu postępkowi.
Wtedy Balor zabrał krowę i zawlekł brzegiem morza w stronę Tory Island.

Kian zapragnął zemścić się na Balorze; w końcu znalazł radę u druidki Birog. Przebrany w
damski strój, został przeniesiony magicznym zaklęciem przez morze. Wtedy razem z Birog,
która mu pomagała, przedstawili się opiekunom Ethlinn jako dwie szlachcianki uciekające od
porywacza, błagające o schronienie. Zostali wpuszczeni. Kian dotarł do Ethlinn, podczas gdy
matrony trwały w czarze magicznego snu, rzuconego nań przez Birog. Kiedy matrony się
obudziły Kian z Druidką uciekli. Ale Ethlinn zakochała się w Kianie, a wkrótce opiekunki
zauważyły, że księżniczka nosi dziecko. W obawie przed gniewem Balora, matrony
tłumaczyły jej, że całe zajście było tylko snem, nic więcej nie mówiły; lecz w swoim czasie
Ethlinn została obdarzona trzema synami.

Wieści o zajściu dotarły do Balora. W złości i strachu nakazał utopić dzieci w wirze oceanu.
Posłaniec z tą wiadomością zawinął dzieci w prześcieradło, ale niosąc je do wyznaczonego
miejsca zgubiła się spinająca szpika i jedno niemowlę wpadło do niewielkiej zatoki zwanej do
dziś Port na Delig, lub Haven of the Pin, czyli Schronienie Szpilki. Pozostali dwaj zostali
utopieni, a sługa zaświadczył, że misja została wykonana.

Ale tym, które ocalało zaopiekowała się Birog, która przeniosła je do domu jego ojca - Kiana.
Kian dał chłopca na wychowanie bratu, Gobanowi, który uczył dziecko swojego fachu. Tym
dzieckiem był wymieniony w przepowiedni Lugh ...

Boadicea Zwycięska

Boadicea the Victorious

Boadicea lub Boudicca, co znaczy Zwycięska, była królową plemiona Iceni we Wschodniej
Anglii. W roku 60 dowodziła rebelią przeciwko Rzymianom, niszcząc miasta Colchesteru i
St.Albans oraz zdobywając Londyn. Ostatecznie została pokonana przez Rzymian; nie chcąc
poniżenia z ich strony, wypiła truciznę.

-Roma Ryan, książeczka z albumu The Celts

Boadicea Zwycięska

Juliusz Cezar rozpoczął inwazję Brytyjską w roku 55 p.n.e., ale nigdy nie udało mu się
narzucić Brytyjczykom swej dominacji. W 43 roku Imperator Klaudiusz nakazał podbić
Brytanię - właśnie podczas drugiego najazdu rozgrywa się historia Boadicei.

Boadicea była opisywana jako siejąca grozę, mocna kobieta. Ten opis pochodzi od
Rzymskiego pisarza:

"Była bardzo wysoka. Jej oczy zdawały się przeszywać rozmówcę. Jej głos był surowy i
głośny. Jej cienkie, rudobrązowe włosy zwisały poniżej pasa. Zawsze nosiła duże złote torque
zawiązane dokoła szyji oraz spływającą pelerynę w szkocką kratę spiętą broszką"

-Cassius Dio

Boadicea

Boadicea wyszła za mąż za Prasutagusa, króla plemienia Iceni we Wschodniej Anglii i mieli
dwie córki. Prasutagus był raczej słabym królem i aby zapobiec wojnie podpisał pakt,
głoszący, że wszystkie jego ziemie i bogactwa zostaną rozdzielona między jego córki oraz
Rzymian po jego śmierci. Kiedy zmarł, Rzymianie okradli domy Iceni i najechali na
wszystkie posiadłości. To sprowokowało Buadiccę. Rozpoczęła wielką rebelię, zdobywając
Camoludunum (Colchester), następnie najeżdżając na Londinium (Londyn) i Verulamium (St.
Albans).

"Wśród Rzymian imię Boudicca - Zabójcza Królowa - przerażało dzieci. W Londinum
widać było znaki po spalonych bazylikach, a grupy kopiących robotników w miarę
powiększania się miasta znajdowało kości tych, którzy próbowali uciec przed żądnymi
krwi hordami Icenów."

- Marion Zimmer Bradley, The Forest House


Boadicei udało się zastraszyć wielu Rzymian, mimo że byli w przeciwieństwie do
Brytyjczyków doskonale zorganizowani. Armia 10,000 Rzymian przygotowała się na
spotkanie stutysięcznej hordy Boadicei. Mówi się, że przed bitwą wygłosiła do nich tą mowę:

"My, Brytyjczycy, jesteśmy przyzwyczajeni do kobiet - przywódców na wojnie. Ale teraz nie
walczę dla władzy królewskiej... Walczę jako zwykła osoba, która straciła wolność. Walczę
za moje stłuczone ciało. Bogowie zapewnią nam zemstę, na którą zasłużyliśmy. Pomyślcie ile
osób walczy i po co, a wygracie tą bitwę albo umrzecie. Oto co ja, kobieta, zaplanowałam.
Jeżeli ludzie będą chcieli żyć jako niewolnicy, dajcie im. Ja nie będę chciała." - Królowa
Boadicea, cytat z "The Rotten Romans" - Terry Deary.

Dobrze wiadomo, że Rzymianie są bardzo zorganizowani. Ich ludzie zdołali pokonać
Brytyjczyków. Ostatecznie w roku 62 Suetoniusz Pauliniusz pojmał Boadiceę. Rzymski
historyk Tacyt piszę, że aby uniknąć upokorzenia ze strony Rzymian otruła się i zmarła. Z
kolei Cassius Dio mówi, że Boadicea zachorowała i zmarła w celi.

Lugh Długoręki Część I

Rozdział I, Nadejście Lugha

Po niefortunnym panowaniu Bresa Nuada Srebrnoręki wrócił na tron w Teamhair. W mieście
było dwóch odźwiernych. Kiedy jeden z nich stał na straży wrót Teamhair, zapukał do nich
młody człowiek i poprosił odźwiernego, żeby zaprowadził go do króla.
- A coś ty za jeden? - spytał odźwierny
- Jestem Lugh, syn Ciana z Tuatha de Danaan i Eithne, córki Balora Fomoriana - odrzekł - i
mlecznym synem Taillte, córki króla z Wielkiej Równiny.
- A jaki jest twój zawód? - spytał odźwierny - bo tutaj nie wpuszczamy nikogo, kto sam na
siebie nie potrafi zarobić.
- Co za pytanie, jestem stolarzem - odparł Lugh.

- Nie potrzebujemy stolarzy, mamy już jednego: Luchtara.
- Wobec tego jestem kowalem
- Mamy też kowala, Columa Cuaillemecha
- W takim razie jestem przywódcą.
- To też nie ma dla nas żadnego znaczenia, mamy Ogmę, królewskiego brata.
- No to jestem harfiarzem - Lugh nie dawał za wygraną
- Znowu nie trafiłeś, mamy harfiarza. To Abhean.
- Jestem poetą - ponownie spróbował Lugh - i bardem.
- Mamy już i poetę i barda: Erca, syna Ethamana.
- No i jestem magiem... - upierał się młodzieniec.
- Też bez pożytku dla nas, mamy wielu znakomitych magów.
- ... i lekarzem...
- Naszym lekarzem jest Diancecht.
- ... i umiem wykuwać mosiądz.
- Mamy już takiego, to Credne Cerd, nie potrzebujemy ciebie.
- No dobrze, to idź i spytaj króla, czy ktokolwiek z jego ludzi umie robić te wszystkie rzeczy
naraz, a jeśli taki się znajdzie, to odejdę stąd.
Odźwierny poszedł do Nuady i opowiedział mu wszystko:
- U wrót miasta stoi młody człowiek - mówił - i chyba powinien nazywać się Ildánach -
Mistrz Wszelkiego Rzemiosła, gdyż potrafi robić wszystko to, co każdy człowiek z twojej
ś

wity, panie.

- Zagraj z nim w szachy - zaproponował Nuada.
Wyniesiono więc szachy na dwór a Lugh wygrał wszystkie partie. Gdy doniesiono o tym
Nuadzie, ten powiedział:
- Niech wejdzie, gdyż nigdy nikt taki jak on nie zawitał do Teamhair.
Odźwierny wpuścił Lugha do domu króla. Znajdował się tam wielki kamień, do którego
poruszenia trzeba było dwudziestu wołów. Ogma podniósł go i wyrzucił tak daleko, że spadł
poza grodzenia Teamhair - to było wyzwanie dla Lugha. A Lugh odrzucił kamień tak, że
spoczął na samym środku domu króla. Lugh grał potem na harfie, sprawiał, że słuchający
ś

miali się i płakali, aż uśpił ich kołysanką. I kiedy Nuada zobaczył ile rzeczy potrafi Lugh,

pomyślał że dzięki jego umiejętnościom mógłby wyciągnąć swój lud spod tyranii Fomorian i
uwolnić się od obowiązku płacenia im podatków. Oddał więc tron Lughowi na okres 13 dni.

Oto historia narodzin Lugha:
Kiedy Fomorianie przybyli do Irlandii Balor EvilEye mieszkał na Wyspie Szklanej Wieży.
Niebezpiecznie było podpływać statkiem w pobliże tej wyspy, gdyż Fomorianie mogli go
zająć. Powiadają, że synowie Nemeda przepływali kiedyś obok tej wyspy i widzieli wieżę ze
szkła stojącą pośrodku morza, a w wieży coś, co przypominało ludzi. Wypłynęli więc
naprzeciw im mając w pogotowiu zaklęcia atakujące. Fomorianie także odpowiedzieli
atakiem. Kiedy synowie Nemeda znaleźli się już całkiem blisko wieży - ona znikła.
Pomyśleli, że została zniszczona. Wtedy urosła nad nimi gigantyczna fala i zatopiła wszystkie
statki. A wieża stała tak, jak przedtem.
Powodem, dla którego Balor zyskał przydomek EvilEye, czyli "Złe Oko", był fakt, iż jedno
jego oko miało moc zabijania. Nikt nie mógł spojrzeć w źrenicę Balora i przeżyć. Posiadł tę
moc, kiedy pewnego razu przechodził obok domu Druida swego ojca, który rzucał właśnie
ś

miertelne zaklęcia. Okno domu było otwarte, więc Balor spojrzał do środka. Wtedy dym

powstały ze śmiertelnego zaklęcia podniósł się i wpadł do oka Balora. Od tamtego czasu
Balor musiał trzymać je zamknięte, chyba że chciał uśmiercić wroga. Wtedy ludzie
towarzyszący Balorowi musieli podnosić mu powiekę żelaznym pierścieniem.
Raz Druid przepowiedział Balorowi, że umrze z ręki swego wnuka. Balor miał tylko jedno

dziecko: córkę imieniem Eithne. Po przepowiedni Druida Balor zamknął ją w Wieży na
wyspie razem z dwunastoma kobietami, żeby ją strzegły i nakazał, aby Eithne nigdy nie
zobaczyła mężczyzny, ani nawet żeby nie usłyszała męskiego imienia.
Zamknięta w wieży Eithne wyrosła na przepiękną pannę i czasami mogła widzieć mężczyznę
w swoich snach. Lecz kiedy pytała o mężczyzn inne kobiety, te nie dawały żadnej
odpowiedzi. Balor nie bał się więc o swoje życie i grabił i rabował tak, jak to czynił
dotychczas, zajmując każdy statek jaki pojawił się w pobliżu i czasem wybierając się na ląd,
ż

eby niszczyć.

W tym czasie, w miejscu zwanym Druim na Teine, żyło trzech braci z Tuatha de Danaan.
Byli to: Goibniu, Samthainn i Cian. Cian był właścicielem ziemskim a Goibniu sławnym
kowalem. Cian był w posiadaniu dorodnej krowy o imieniu Glas Gaibhnenn. Wielu ludzi
chciało mieć ją na własność, więc musiała być pilnowana dzień i noc. Pewnego razu Cian
chciał zrobić kilka mieczy, więc poszedł do kuźni Goibniu. Oczywiście, zabrał ze sobą Glas
Gaibhnenn. Gdy przyszedł na miejsce zastał tam swojego drugiego brata Samthainna, który
także chciał zrobić sobie nową broń. Cian poprosił go, aby popilnował mu krowy podczas gdy
ten będzie rozmawiał wewnątrz kuźni z Goibniu.
Balor także bardzo chciał zdobyć Glas Gaibhnenn, lecz nigdy nie mógł się nawet do niej
zbliżyć. Ale teraz nadarzyła się okazja. Przybrał postać małego, rudowłosego chłopca i
zagadał do Samthainna, że słyszał na własne uszy iż Cian i Goibniu chcą użyć wszystką stal
na swoje własne miecze.
- Nie oszukają mnie tak łatwo! - odrzekł Samthainn - popilnuj tej krowy, chłopcze, a ja wejdę
do kuźni i porozmawiam ze swoimi braćmi.
Z tymi słowy gniewnie wkroczył do budynku. Balor natychmiast uciekł razem z Glas
Gaibhnenn na swoją wyspę. Gdy Cian zobaczył co się stało, nie był w stanie zrobić nic
więcej, jak zganić brata i pójść spróbować odebrać Balorowi skradzioną krowę, choć nie miał
pojęcia, jak tego dokona. W końcu poszedł do druida i spytał go o radę. Ten odrzekł, że
dopóki Balor żyje nic nie może zostać mu odebrane. Przecież nikt nie przeżyje śmiertelnego
spojrzenia Balora.
Cian poszedł więc do druidki Birog z Gór i poprosił ją o pomoc. Birog przebrała go w
kobiece ubranie i przeniosła przez morze podmuchem wiatru, aż do wieży, gdzie przebywała
Eithne. Poprosiła także kobiety mieszkające w wieży, aby dały schronienie tej szlachetnej
"królowej", która ocalała ze statku, a kobiety nie chciały odmówić pomocy nikomu z Tuatha
de Danaan. Wtedy Birog za pomocą czarów wszystkie je uśpiła, a Cian poszedł porozmawiać
z Eithne. Kiedy dziewczyna go ujrzała rozpoznała twarz ze swoich snów. Dlatego zgodziła się
ofiarować Cianowi swoją miłość. Niedługo potem Cian znikną z wieży znów niesiony
podmuchem wiatru.
A kiedy nadszedł czas, Eithne urodziła syna. Balor, dowiedziawszy się o tym, nakazał swym
ludziom zawinąć dziecko w sukno, spiąć materiał szpilkami i wrzucić do morza. Ale kiedy
ż

ołnierze nieśli dziecko, szpilka wysunęła się z materiału a dziecko wyślizgnęło się z sukna i

wpadło do wody. Wszyscy myśleli, że utonęło, lecz druidka Birog przyprowadziła je czarami
przez fale aż do jego ojca - Ciana, który oddał go Taillte do karmienia.

Kiedy Lugh przybył do Teamhair i postanowił przyłączyć się do oddziału swego ojca i stanąć
przeciwko Fomorianom. Wybrał ciche, ustronne miejsce w Grellach Dollaid i razem z Nuadą,
Dagdą, Ogmą, Goibniu i Diancechtem przygotowywali plany natarcia na Fomorian. Wszystko
odbywało się w sekrecie tak, aby wrogowie niczego nie podejrzewali. Później miejsce ich
spotkań nazwano "Szept ludu Bogini Danu". W końcu postanowili rozstać się na równo trzy
lata i każdy udał się w wybranym przez siebie kierunku. Lugh wrócił do swych przyjaciół.
Jakiś czas potem Nuada zorganizował zebranie na wzgórzu Uisnech po zachodniej stronie
Teamhair. Zaraz ujrzeli zbrojną kompanię podążającą w ich kierunku od wschodu. Na czele

jechał młody człowiek, a jego twarz tak jaśniała, że nie można było na nią bezpośrednio
patrzeć. Kiedy kompania podjechała bliżej, można już było w dowódcy rozpoznać Lugha
Lamh-Fada, czyli Długorękiego, który powrócił razem ze swymi przyjaciółmi i mlecznymi
braćmi. Dosiadał klaczy szybkiej jak chłodny, wiosenny wiatr, która mogła galopować przez
morze jakby to był suchy ląd i na której grzbiecie nie mógł zginąć żaden jeździec. Lugh miał
na sobie zbroję chroniącą go przed ciosami, hełm ozdobiony dwoma szlachetnymi
kamieniami na przodzie i jednym z tyłu. A kiedy zdjął hełm odsłaniał czoło jasne jak słońce
w letni dzień. Jego bronią był miecz Freagartach, czyli The Answerer (Odpowiadający). Nikt
kto został nim zraniony nie uchodził z życiem. Wobec niego nawet najwaleczniejszy żołnierz
stawał się słaby jak kobieta albo noworodek. Lugh ze swoimi ludźmi zbliżył się do miejsca,
gdzie stał Król Irlandii ze swoim oddziałem i przywitał się. Zaraz potem ujrzeli następną
grupę ludzi podążającą w ich kierunku. Było to dziewięć razy dziewięciu posłańców
Fomorian, którzy przyszli odebrać podatki. Podeszli do miejsca, gdzie zatrzymał się Nuada, a
ten razem ze swymi ludźmi powstał na przywitanie Fomorian, chociaż nie zrobił tego, gdy
przybył Lugh.
Ten odezwał się więc:
- Czemu powstajecie przed tą gburowatą, niechlujną bandą i oddajecie im pokłon, a nie
uczyniliście tego wobec mnie i mojego oddziału?
- Musieliśmy - odparł Nuada - oni nie zawahaliby się zabić nawet dziecka, gdyby ośmieliło
się siedzieć w ich obecności.
- Na mą duszę, sam mam ogromną ochotę ich pozabijać - rzekł Lugh i z tymi słowy rzucił się
do ataku na Fomorian. Ranił i zabijał aż została przy życiu tylko dziewiąta część ich
kompanii.
- Zabiłbym was tak, jak pozostałych - przemówił do nich Lugh - ale wolę odesłać was do
waszego kraju niż posłać tam moich własnych ludzi.
Dziewięciu pozostałych przy życiu Fomorian wyruszyło więc w drogę powrotną do Lochlann
i opowiedzieli wszystkim jak młody, uzdolniony chłopak zabił prawie wszystkich poborców
podatkowych.
- I tylko dlatego darował nam życie - dokończyli opowieść - żebyśmy mogli wam o tym
opowiedzieć.
- Wiecie, kim jest ten człowiek? - spytał Balor.
- Ja wiem - odezwała się Ceithlenn, jego żona - to syn naszej córki. A było przepowiedziane -
dodała- że w momencie kiedy on pojawi się w Irlandii, my na zawsze stracimy swoją pozycję
w tym kraju.
Zwołano radę w której zasiedli dowódcy fomorscy, poeci, druidzi a przewodził im Balor
razem z Ceithlenn, swoją żoną. I właśnie to był ten czas, gdy do Balora przybył Bres z prośbą
o pomoc.
- Pojadę do Irlandii - mówił - z siedmioma batalionami konnych jeźdźców fomorskich i
wypowiem wojnę temu Ildánach - Mistrzowi Wszelkiego Rzemiosła. Przyniosę ci jego głowę.
- Uczyń tak, nadajesz się do tego - uznali wszyscy.
- Niech zbudują dla mnie statki - rozkazał Bres - i napełnią je żywnością i wodą pitną. Bez
zwłoki zaczęto przygotowania. Zbudowano statki, napełniono je żywnością i wodą pitną oraz
zebrano armię dla Bresa. Zrobiona dla nich broń i zbroje i wysłano do Irlandii. Balor
odprowadził ich aż do przystani i rzekł:
- Bij się z Ildánachem i przynieś mi jego głowę. Potem przywiąż wyspę do swoich okrętów i
niech woda zniszczy to miejsce. Zabierz ją na północ tak, aby już nikt z Ludzi Dea nie
odnalazł jej do końca swych dni.

Rozdział II, Synowie Tuireanna

Jak tylko Fomorianie zaatakowali pierwsze terytoria Irlandii niszcząc EasDara, Lugh doniósł
o tym Nuadzie.
- Teraz jedyne, czego potrzebuję - rzekł mu - to twoja pomoc, abym mógł z nimi walczyć. Ale
Nuada nie chciał pomścić Bodb Dearga, gdyż sprawa nie dotyczyła jego bezpośrednio.
Lughowi nie spodobało się zachowanie króla. opuścił więc Teamhair udając się na zachód.
Pewnego dnia zobaczył trzech mężczyzn jadących znaprzeciwka: swojego ojca: Ciana o jego
braci: Cu i Ceithena. Gdy się zbliżyli pozdrowił ich.
- Jaki jest powód twej tak wczesnej podróży? - spytali Lugha
- Fomorianie zaatakowali Irlandię, zniszczyli EasDara. Wierzę, że pomożecie mi z nimi
walczyć.
- Gdy dojdzie do bitwy, Lugh, każdy z nas odeprze atak setki Fomorian, aby chronić ciebie.
- Dzięki wam, ale myślę, że moglibyście pomóc mi już teraz. Niech każdy z was zbierze
ludzi, ilu tylko zdoła, i przyprowadzi ich do mnie.
Cu i Ceithen wyruszyli więc na południe szukać chętnych do obrony kraju, a Cian podążył na
północ. gdy dotarł da równiny Muirthemne zobaczył daleko przed sobą trzech uzbrojonych
mężczyzn. Rozpoznał w nich synów Tuirenna, wnuków Ogmy: Briana, Iuchara i Iucharbę .
Te dwie rodziny: Tuirenna i Cainte zawsze żyły ze sobą w nieustannej wrogości i nienawiści,
więc pewnym było, że spotkanie Ciana z synami Tuireanna doprowadzi do bijatyki.
"Gdyby byli ze mną moi dwaj bracie - pomyślał sobie Cian - z pewnością nie bałbym się
stawić czoła synom Tuireanna. Ale skoro jestem sam, najlepiej dla mnie, jeśli zejdę im z
oczu".
Ujrzał stado świń pasących się nieopodal i zamienił się w jedną z nich za pomocą druidzkiej
różdżki. Wtedy Brian Tuireann rzekł do swych braci:
- Widzieliście tego człowieka który jeszcze przed chwilą szedł przed nami?
- Widzieliśmy - odrzekli
- A wiecie, co tak nagle go stąd zabrało?
- Nie, nie zauważyliśmy tego.
- śe też nie zwracacie najmniejszej uwagi na to, co się dzieje dookoła zwłaszcza, że jesteśmy
w stanie wojny! - zdenerwował się Brian - ja wiem, co się stało z tym człowiekiem: użył
druidzkiej różdżki aby zmienić się w jednego z tych wieprzów ryjących nieopodal. I
kimkolwiek jest ten człowiek, nie jest on naszym przyjacielem.
- Brian, te świnie należą do kogoś z Tuatha de Danaan i nawet jeśli zabijemy je wszystkie, ta
zaczarowana może uciec.
- śe też jesteście takimi idiotami! - syknął Brian - nie umiecie odróżnić prawdziwego
zwierzęcia od zaczarowanego - mówiąc to wyciągnął druidzką różdżkę i jej uderzeniem
zamienił swoich braci w charty, które natychmiast głośnym ujadaniem wypłoszyły
zaczarowaną świnię ze stada. Brian chwycił włócznię, wycelował w zwierzę, rzucił i trafił.
Zraniony Cian wydał najpierw zwierzęcy skowyt bólu, ale zaraz odezwał się ludzkim głosem:
- źle uczyniłeś raniąc mnie włócznią.
- Oh, widzę, że umiesz mówić po ludzku - zakpił Brian
- Gdyż, w rzeczy samej, byłem człowiekiem. jestem Cian, syn Cainte... oszczędź mnie,
proszę.
- Przysięgam na wszystkich bogów - rzekł Brian - że jeśli nawet życie wróciłoby do ciebie
siedmiokrotnie, zabrałbym je od ciebie za każdym razem.
- Jeśli tak, to przynajmniej pozwól mi przybrać na powrót moją własną postać zanim umrę.
- Ależ oczywiście... gdyż o wiele łatwiej mi zabić człowieka niźli wieprza.
Gdy Cian przybrał ludzką postać poprosił ponownie:
- Oszczędź mnie teraz...
- Nigdy!
- Słuchaj więc, Brianie! Gdybyś zabił mnie kiedy byłem zwierzęciem nie poniósłbyś żadnych

konsekwencji. Ale jeśli zabijesz mnie jako człowieka... to zobaczysz: nikt nigdy nie zapłacił i
nie zapłaci tak wysokiej ceny za swój postępek jak ty! Za śmierć żadnego człowieka nie
będzie wymierzona tak wysoka kara jak za moją! A te ręce, które mnie zabiją, będą same
ś

wiadczyć o tym czynie przed moim synem!

- Nie zabijemy ciebie żadną bronią - rzekł Brian - lecz kamieniami które leżą tu dookoła. I
wtedy Brian i jego bracia zaczęli gwałtownie i wściekle rzucać w Ciana kamieniami tak
długo, aż z Ciana pozostały jedynie krwawiące zwłoki ze skórą zdartą do mięśni i z
połamanymi kośćmi. Brian z braćmi próbowali pogrzebać jego ciało na głębokość równą
wzrostowi człowieka, lecz ziemia nie chciała go przyjąć. Sześć razy synowie Tuireanna
zakopywali ciało Ciana i sześć razy ziemia oddawała je z powrotem. Dopiero za siódmym
razem ziemia przyjęła zwłoki. Wtedy Brian z braćmi ruszyli w dalszą drogę aby przyłączyć
się do Lugha w bitwie przeciw Fomorianom.
Natomiast Lugh po rozstaniu się z ojcem pojechał dalej na zachód, do wzgórz, które później
nazwano Gainech i Ilgainech. Tam skrzyknął ludzi aby walczyli u jego boku. Podążając dalej
dotarli do równiny MaghMor an Aonaigh, gdzie Fomorianie rozbili swoje obozy. Bres, który
nimi dowodził, spojrzawszy na horyzont zaniepokoił się dziwacznym zjawiskiem:
- To dziwne - powiedział druidom - słońce wstaje od zachodniej strony, a nie od wschodniej,
jak zwykle bywało.
- Lepiej dla nas, gdyby to było tylko słońce - westchnął druid
- Jeśli to nie słońce, cóż więc takiego? - spytał Bres
- To Lugh, panie, syn Eithne. Jego twarz jaśnieje niczym wschodzące słońce. Gdy Lugh
dotarł do obozu Fomorian pozdrowił ich.
- Dlaczego przychodzisz tutaj i pozdrawiasz nas, jakbyś był przyjacielem? - spytał go jeden z
Fomorian
- Gdyż połowa krwi w moich żyłach pochodzi z Tuatha de Danaan, a druga połowa, od was,
Fomorianie. Przybyłem, aby odebrać wam mleczne krowy, które zabraliście ludziom Danu.
- Chyba żartujesz sobie z nas - rozzłościł się Fomorianin - nigdy ci ich nie oddamy!
Lugh nie odpowiedział, tylko polecił swoim ludziom rozbić obóz w pobliżu. Przez trzy dni i
trzy noce nic się nie stało, aż czwartego dnia na miejsce przybyli Jeźdźcy z Sidhe: dwa tysiące
dziewięciuset żołnierzy pod dowództwem Bodb Dearga, syna Dagdy.
- Dlaczego tu tak spokojnie? Czemu zwlekasz z wypowiedzeniem bitwy, Lugh? - spytał Bodb
Dearg
- Czekałem tylko na was.
I tak połączone siły Lugha i żołnierzy z Sidhe stawiły czoła oddziałom Fomorian. Najpierw
ustawiono gęsto tarcze tworząc jednolite grodzenie, potem setki włóczni ze świstem
przecinały powietrze a klingi mieczy migotały odbijając słoneczne promienie tak, że zdawało
się iż setki płomieni powstały nad głowami walczących. Wtem Lugh zobaczył namiot Bresa
oraz żołnierzy, którzy stali na straży i natychmiast ich zaatakował. Walczył wściekle aż do
momentu kiedy żaden z nich nie został przy życiu. Gdy Bres to zobaczył bez chwili namysłu
poddał się Lughowi.
- Daruj mi życie tym razem - poprosił Lugha - a obiecuję, że przyprowadzę do Ciebie całą
rasę Fomorian, żebyś mógł z nimi walczyć. Przysięgam na księżyc i słońce, na ziemię i
morze.
Lugh darował życie Bresowi a wtedy druidzi fomorscy także chcieli się jemu poddać, na co
Lugh odparł:
- Na mą duszę, jeśli wszyscy Fomorianie poddadzą mi się teraz, nie będę miał z kim walczyć.
I Bres razem ze swymi druidami opuścili równinę MaghMor an Aonaigh.
Po skończonej bitwie Lugh spotkał się z dwoma swoimi krewniakami i spytał się, czy
widzieli jego ojca, Ciana, podczas bitwy.
- Nie widzieliśmy - odrzekli

- Jestem pewien iż mój ojciec nie żyje - powiedział Lugh - i przysięgam że dopóki nie
dowiem się co było przyczyną jego śmierci nie tknę jedzenia ani napoju.
Wyruszył tedy w drogę a za nim podążyli Jeźdźcy z Sidhe. Dotarli do miejsca gdzie Cian
spotkał Briana i jego braci. Gdy tylko Lugh dotknął stopami ziemi w której pochowany był
Cian, ta przemówiła do niego:
- Wielkie niebezpieczeństwo czekało tu na twego ojca, Lugh, przybrał on postać zwierzęcia
kiedy spotkał synów Tuireanna, ale zabili go w jego własnym kształcie.
Lugh znalazł dokładne miejsce gdzie Brian z braćmi pogrzebali Ciana. Odkopawszy ciało
ojca ujrzał że jest całe w ranach.
- Dlaczego dopiero teraz... - zapłakał Lugh trzymając ciało ojca w ramionach - dlaczego teraz
jestem tutaj, kiedy jest już za późno? Moje oczy nie widzą, uszy nie potrafią słyszeć, moje
serce nie bije a krew zastygła w moich żyłach z żalu. Dlaczego nie było mnie tutaj gdy to
wszystko się działo? Straszna rzecz się stała! - krzyknął do swoich ludzi - gdyż synowie Dany
zdradzają się nawzajem!
Czeka nas zguba... Irlandia nigdy nie będzie wolna od zdrady, od zachodu na wschód, od
północy na południe...
Zakopano ponownie ciało Ciana w ziemi, ustawiono kamień na jego grobie i wyryto na nim
napis pismem oghamicznym.
- To wzgórze - rzekł Lugh - przyjmie od dzisiaj imię ojca mego, Ciana. A że synowie
Tuireanna byli sprawcami tej zbrodni, zgryzota i cierpienie spadnie na nich i na ich
potomków... krew zastygła w mych żyłach, a serce nie bije z żalu że Cian, człowiek tak
mężny, nie żyje...
Wyruszyli w końcu w drogę powrotną do Teamhair, a Lugh poprosił wszystkich aby nie
zdradzili się słowem że wiedzą o śmierci Ciana i jego mordercach, dopóki on sam nie ogłosi
prawdy.

Wróciwszy do Teamhair Lugh zasiadł na miejscu obok Nuady. Spojrzał na ludzi
zgromadzonych w sali i wśród nich zobaczył trzech synów Tuireanna. Byli oni
najzręczniejszymi a także najurodziwszymi ze swojego rodu.
Lugh rozkazał potrząsnąć Łańcuchem Milczenia i wszyscy na sali się uciszyli.
- O czym tak rozprawiacie, Danaanowie? - spytał Lugh
- O tobie, w rzeczy samej - odrzekli
- Mam do was pewne pytanie: jak każdy z was zemściłby się na człowieku, który zabił jego
ojca?
Po sali przeszedł szmer zdumienia.
- Czyżby takie nieszczęście spotkało ciebie, Lugh? - spytał jeden z zebranych
- W rzeczy samej - potwierdził Lugh - i nawet mogę wskazać ludzi, którzy dokonali tego
nikczemnego czynu, gdyż znajdują się w tej sali! I oni sami najlepiej wiedzą w jaki sposób
zadali śmierć memu ojcu!
- Gdybym schwytał mordercę swego ojca - wtrącił się Nuada - nie zabiłbym go od razu, tylko
każdego dnia odcinałbym po jednej kończynie aż do momentu kiedy by umarł.
Zebrani, a w tym synowie Tuireanna, zgodzili się z Nuadą
- Mego ojca zabiło troje ludzi! - krzyknął Lugh - ale ja każę zapłacić w inny sposób za jego
ś

mierć... lecz jeśli się nie zgodzą... nie złamię tradycji gwarantującej wszystkim

bezpieczeństwo w tym domu, ale wówczas ci trzej musieliby czym prędzej opuścić Teamhair
zanim bym ich dopadł!
- Gdybym to ja był mordercą ojca twego, Lugh - powiedział Nuada - chętnie zgodziłbym się
na twoje warunki, wydają się być uczciwe.
- To o nas mówi Lugh - zaszeptali między sobą młodsi bracia Tuireann - powinniśmy
przyznać się do winy

- Trochę się tego obawiam - powiedział Brian - on właśnie tego od nas oczekuje. Chce,
ż

ebyśmy się przyznali tu, przed wszystkimi. Nigdy nie pozwoli nam odejść bez

zadośćuczynienia.
- Jednak powinniśmy się przyznać. A ty będziesz mówił, Brian, bo jesteś najstarszy Wtedy
Brian wystąpił i rzekł:
- To o mnie i o moich braciach mówisz, Lugh, i myślisz, że zabiliśmy twego ojca. Nie
uczyniliśmy tego, lecz gotowi jesteśmy zapłacić za jego śmierć tak, jakbyśmy byli jej winni.
- A ja przyjmę od was zapłatę. Powiem wam jakie są moje warunki. Jeżeli będzie to dla was
za dużo, część długu zostanie wam odjęta.
- Słuchamy zatem - rzekli bracia
- Oto czego żądam: trzech jabłek, skóry knura, włóczni, dwóch koni i rydwanu, siedmiu świń,
szczenięcia, rożna oraz trzech okrzyków. Jeśli to dla was za dużo możecie zrezygnować z
części zapłaty
- To nie jest za dużo - powiedział Brian - sto razy tyle nie byłoby zbyt wiele. Ale, jak mi się
zdaje, w twoim żądaniu tkwi jakiś podstęp, wydaje się że niewiele wymagasz.
- Wymagam więcej, niż ci się wydaje. Daję ci słowo Tuatha de Danaan że niczego więcej
żą

dać nie będę ponad to, co wymieniłem. Daj mi teraz takie samo przyrzeczenie dotrzymania

umowy jakie ja tobie dałem.
- Nie wymagaj specjalnie ode mnie przysięgi. Słowo syna Tuireanna jest więcej warte niż
przyrzeczenie kogokolwiek innego.
- Nie wystarczy mi twoje słowo! Często się zdarzało, że go nie dotrzymywałeś!
Zatem król Nuada, a także Bodb Dearg i jeszcze kilku dowódców poświadczyło za braćmi
Tuireann.
- A teraz powiem wam - rzekł Lugh - o jakie konkretnie przedmioty mi chodzi. Trzy jabłka o
które prosiłem to owoce jabłoni rosnącej w Ogrodzie na Wschodzie świata, są one
najpiękniejsze ze wszystkich owoców na świecie, mają kolor złota, rozmiar głowy
miesięcznego niemowlęcia, smak miodu a spożywającemu je dają siłę i leczą rany i nie
zmniejszają swej objętości gdy się je ugryzie.
Skóra o którą mi chodzi należy do Tuisa, króla Grecji i ma ona moc uzdrawiania z wszelakich
ran i chorób. A wiecie, skąd wzięła się ta skóra? - Lugh nachylił się do słuchających - otóż w
greckich lasach żył knur. Ilekroć przekroczył on strumień, woda w tym strumieniu zamieniała
się po dziewięciu dniach w wino. Ponadto każdy, którego rana została skropiona winem z
takiego strumienia zostawał wyleczony. Greccy kapłani powiedzieli, że to nie za sprawą
samego knura, lecz jego skóry. Złapano więc go i oskórowano. Sądzę, że trudno będzie wam
odebrać ją Tuisowi - miał tę skórę od zawsze.
Włócznia, o której wspomniałem, to Luim, należy ona do króla Persji. Jej grot zawsze jest
zanurzony w naczyniu z lodowatą wodą, aby nie rozżarzył się do białości i nie spalił
wszystkiego dookoła. Też bardzo trudno będzie wam ją zdobyć.
Teraz powiem wam o koniach i rydwanie. Należą one do Dobara, króla Siogair. Konie są
rącze i galopują przez morskie fale jakby był to suchy ląd, zaś rydwan jest najmocniejszy i
najbardziej opływowy w kształcie ze wszystkich rydwanów świata.
Siedem świń o które prosiłem należą do Easala, króla Colún na h'Órge. Jeśli zarżnie się je
wieczorem rano znów są żywe a człowiek, który zjadł ich mięso jest wolny od wszelkich
chorób.
Co do szczeniaka: jest nim Fail-Inis należący do króla Ioruaidh - Zimnego Kraju. I wszystkie
dzikie bestie padają pod wzrokiem tego szczenięcia a jest ono piękniejsze niźli ogniste słońce.
Będzie wam trudno zdobyć tego szczeniaka. Wspomniałem o rożnie - pilnują go kobiety z Iris
Cenn-fhinne. A co do trzech okrzyków: muszą być one wydane na wzgórzu Miochaoina.
Miochaoin i jego trzej synowie zobowiązali się że nigdy nie dopuszczą aby w tym miejscu
podniesiono głos. Mój ojciec był ich przyjacielem i nawet jeśli ja wam wybaczę jego śmierć,

oni nigdy wam tego nie odpuszczą. Jeżeli nawet przeżyjecie wszystkie niebezpieczeństwa i
dotrzecie do Miochaoina, tam dosięgnie was ramię sprawiedliwości! Oto wszystko, czego
żą

dam - zakończył Lugh.

Strach i rozpacz zagościły w sercach braci Tuireann gdy usłyszeli te słowa. Wszyscy troje
poszli do swego ojca i powiedzieli mu o grzywnie jaka została na nich nałożona.
- Złe wieści przynosicie mi, synowie - rzekł Tuireann - droga do tych czarodziejskich
przedmiotów prowadzi do waszej zguby. Jednak Lugh sam chce wam pomóc a wiecie, że
ż

aden człowiek nie byłby w stanie ich zdobyć bez pomocy Lugha albo Manannana. Idźcie

więc do Lugha i poproście go, żeby pożyczył wam Aonbharra, konia Manannana jeżeli zależy
mu na tym, abyście spłacili swój dług. Ale on wam odmówi twierdząc, że koń nie jest jego
własnością i że nie będzie pożyczał tego, co jemu samemu zostało pożyczone. Poproście
wtedy o łódź Manannana Scuabtuine. Lugh wam nie odmówi a ta łódź będzie wam bardziej
przydatna niż koń.
Poszli bracia do Lugha, pozdrowili go i powiedzieli, że nie zdołają wypełnić jego poleceń bez
jego własnej pomocy i w związku z tym chcą pożyczyć jego konia, Aonbharra.
- Nie jestem jego właścicielem - odrzekł Lugh - a nie będę pożyczał niczego, co zostało mi
pożyczone.
- Jeśli tak, to daj nam na tę podróż Scuabtuine.
- Zgoda, możecie ją wziąć
Bracia wrócili do swego ojca i siostry Ethne i powiedzieli im, że zdobyli łódź.
- Jednak niewiele poprawia to waszą sytuację - rzekł Tuireann - Lugh potrzebuje każdej z
tych rzeczy, aby przeprowadzić wojnę z Fomorianami, ale przede wszystkim chce waszej
ś

mierci.

Bracia Tuireann razem z siostrą Ethne wyruszyli do Brugh na Boinn, gdzie była zacumowana
Scuabtuine, zostawiając swego ojca pogrążonego w smutku. Gdy dotarli na miejsce Brian
wszedł do łodzi, żeby ją sobie obejrzeć.
- Tu jest zaledwie tyle miejsca żeby pomieścić dwie osoby - rzekł Brian z rezygnacją i począł
obwiniać się za naiwność.
- Nie obwiniaj siebie - rzekła mu siostra - mój najdroższy bracie, źle zrobiłeś zabijając ojca
Lugha. Ale jakakolwiek krzywda ciebie spotka nie będzie ona zasłużona.
- Nie mów tak, Ethne, jesteśmy dobrymi i odważnymi ludźmi. I wolę setki razy zginąć w
walce niż umrzeć posądzony o tchórzostwo.
- Mój największy smutek ma źródło w tym - rzekła Ethne - że muszę żegnać ciebie,
opuszczającego rodzinny kraj.
Bracia wypchnęli łódź na fale i wypłynęli na morze, zostawiając za sobą piękne i czyste jak
kryształ wybrzeże Irlandii.
- Gdzie popłyniemy najpierw? - spytali młodsi bracia Tuireann
- Poszukajmy jabłek - zaproponował Brian - gdyż one jako pierwsze były wymienione przez
Lugha. Prosimy więc ciebie, Scuabtuine, zabierz nas do ogrodu na Wschodzie świata!

Scuabtuine była posłuszna jego prośbie i poniosła ich poprzez zielono-niebieskie fale, ponad
niezmierzonymi głębinami aż do portu na Wschodzie świata.
- Jaki macie pomysł żeby się tam dostać? - spytał Brian gdy dotarli na miejsce - królewscy
ż

ołnierze razem z nim samym na czele pilnują tego ogrodu przez całe dnie i noce.

- Cóż innego możemy zrobić jak otwarcie ich zaatakować i zdobyć jabłka, albo polec w
walce. Nawet jeśli uciekniemy i unikniemy niebezpieczeństwa tutaj, to spotka nas ono gdzie
indziej
- Chyba nie chcecie, bracia, żeby opowiadano o nas jak o tchórzach albo szaleńcach. Czy nie
lepiej żeby bardowie w pieśniach chwalili naszą odwagę i spryt? Zdobędziemy jabłka i nie
będziemy musieli walczyć we trójkę z całym oddziałem. Zamienię nas w szybkie jastrzębie i

będziemy krążyć nad ogrodem. Strażnicy zaczną strzelać do nas z łuków i rzucać włóczniami,
lecz my będziemy stale poza ich zasięgiem aż do momentu, kiedy skończą się włócznie i
strzały. Wtedy zniżymy lot i każdy z nas porwie z jabłoni po jednym owocu.
Brian dotknął braci i siebie druidzką różdżką, zamienili się w piękne jastrzębie i wzlecieli
wysoko ponad ogród. Strażnicy zobaczyli ich i zaczęli strzelać do nich z łuków i rzucać
włóczniami, lecz bracia zaklęci w ptaki byli ciągle poza ich zasięgiem i pozostali tak dopóty,
dopóki wszystkie włócznie nie zostały wyrzucone a strzały wystrzelone z łuków. Wtedy
Brian, Iuchar i Iucharba złożyli skrzydła i zanurkowali szybko, chwycili w locie jabłka i
trzymając je w szponach odlecieli nie odnosząc najmniejszej rany.
W mieście przylegającym do ogrodu natychmiast zawrzało od nowin i plotek. Król tego
miasta miał trzy przebiegłe córki, które zamieniły się w sokoły i ruszyły w pogoń za braćmi
Tuireann. Gdy ich dogoniły, lecących nad powierzchnią morza, zaczęły rzucać w nich
magiczne błyskawice przypalając im pióra i parząc skórę.
- Ratuj nas, Brianie! - Krzyknęli Iuchar i Iucharba - bo inaczej spłoniemy wśród błyskawic!
Brian ponownie użył druidzkiej różdżki i zmienił siebie i braci w białe łabędzie, które szybko
zniżyły lot i usiadły na wodzie a sokoły zrezygnowały z pogoni. Wtedy bracia spokojnie
wrócili na swoją łódź.

Uzgodnili że teraz popłyną do Grecji po skórę knura. Gdy dotarli na miejsce Brian spytał
braci:
- W jakiej postaci pokażemy się im tym razem?
-Jakiej, jeśli nie naszej własnej? - odparli bracia
- Nie dokładnie tak - pokręcił głową Brian - przedstawimy się im jako irlandzcy poeci,
zdobędziemy ich szacunek i poważanie.
- Nie będzie to łatwe - zauważyli młodsi bracia - nie znamy żadnych pieśni czy poematów,
ani też nie umiemy ich tworzyć.
Jednak zapukali do bram miasta i przedstawili siebie strażnikowi jako poetów z Irlandii i
powiedzieli, że mają ułożony poemat specjalnie dla króla Tuisa.
- Wpuścić ich - rozkazał Tuis gdy przekazano mu wiadomość o przybyszach - gdyż
podróżowali tak długo i z tak daleka aby wygłosić przede mną poemat.
Potem rozkazał służbie aby wniosła na dziedziniec wszystkie kosztowności po to, żeby
podróżnicy mogli potem rozpowiadać że nie ma na całym świecie miejsca piękniejszego niż
dwór króla Tuisa.
Jak tylko Brian, Iuchar i Iucharba weszli na ów dziedziniec zostali ugoszczeni miłym słowem
i napojami. Pomyśleli, że nigdzie indziej nie widzieli dworu tak dużego i dostatniego jak tutaj
i że nigdzie nie spotkali się z tak uprzejmym powitaniem.
Wpierw greccy poeci wygłaszali swe utwory przed królem. Wtedy Brian szepnął do swych
braci: - Teraz wy wystąpcie i wygłoście poemat.
- Nie mamy poematu - mruknął Iuchar - i nie proś nas o żaden poemat, bo już ci
powiedzieliśmy, że ani żadnego nie znamy, ani nie umiemy napisać.
- Proponowaliśmy tobie - wtrącił Iucharba - żeby zdobyć to, co chcemy siłą, jeśli jesteśmy od
nich silniejsi, a jeśli nie, to polec w walce.
- W ten sposób poematu nie ułożycie - pokręcił głową Brian i wstał.

"Wspaniały królu, Tuisie,
Godzien jesteś, aby chwalić cię
Za twoją mądrość, siłę i szczodrość,
Dlatego w nagrodę zechcę dostać
Czarodziejską skórę dzika.
ś

adna armia nie zdoła

Oprzeć się wzburzonym falom morza
Dlatego proszę cię, Tuisie
O czarodziejską skórę dzika"

- Ładny poemat - powiedział król - ale nie rozumiem jego znaczenia.
- Wytłumaczę ci go - powiedział Brian - Masz, królu, w swoim posiadaniu skórę z
czarodziejskiego dzika, która ma przedziwną właściwość leczenia ran. Ją właśnie chcę dostać
jako zapłatę za swój poemat, a słowa " żadna armia nie zdoła oprzeć się wzburzonym falom
morza"... my jesteśmy jak wzburzone fale, Tuisie, i twoja armia jest równie wobec nas
bezsilna jak wobec morskich odmętów.
- Nagrodziłbym cię za twój poemat - rzekł król - gdybyś tak często nie wspominał w nim o
mojej skórze z dzika. Nie jesteś dobrym dyplomatą, poeto. Nie oddałbym tej skóry ani
najbardziej utalentowanemu poecie świata, ani największemu mędrcowi, ani
najwaleczniejszemu wojownikowi. Jednakże otrzymasz godziwą zapłatę: dam ci trzy razy tyle
złota ile pomieści owa skóra o której tak często wspominałeś w swoim poemacie.
- Niech bogowie mają ciebie w swej pieczy - rzekł Brian - zdaję sobie sprawę z tego, że nie
proszę o błahostkę. Jeśli ma się stać tak, jak sobie życzysz, Tuisie, pozwól, że ja i moi bracia
będziemy obecni przy odmierzaniu złota.
Tuis zgodził się i posłał braci razem ze swoimi sługami do skarbca.
- Odmierzcie wpierw złoto dla moich braci - rozkazał sługom Brian, jak tylko znaleźli się na
miejscu - a potem dla mnie największą część, gdyż to ja jestem autorem poematu.
Lecz jak tylko słudzy przynieśli skórę Brian błyskawicznym ruchem wyrwał im ją z rąk i
zadał cios mieczem najbliżej stojącemu mężczyźnie rozpłatając go na połowy. Brian narzucił
na siebie skórę i razem z braćmi wybiegł ze skarbca i ruszył przez dziedziniec zabijając
każdego, kto stanął mu na drodze.
Kiedy już cała służba Tuisa i wszyscy jego wartownicy zostali zabici bądź silnie ranieni, do
walki z Brianem stanął sam król, który po krótkim pojedynku padł martwy.

Bracia Tuireann odpoczęli po wyczerpującej walce, po czym podjęli na nowo swoją
wędrówkę. Podjęli decyzję że pojadą teraz po czarodziejską włócznię do króla Persji. Wsiedli
więc do łodzi i odpłynęli zostawiając za sobą modre strumienie Grecji i nie zatrzymali się ani
na chwilę, aż dopłynęli do celu.
- Zastosujemy ten sam wybieg - rzucił propozycję Brian - znów przedstawimy się im jako
poeci.
- Dobry pomysł - poparli go tym razem bracia - ostatnim razem mieliśmy sporo szczęścia,
może teraz też się uda...
Bracia, jako irlandzcy poeci zostali przyjęci przez króla Persji równie hojnie i serdecznie, co
w poprzednim państwie. Podobnie jak na dworze w Grecji, tak i tutaj urządzono ucztę, gdzie
poeci dawali popis swojego kunsztu. Wreszcie przyszła kolej na Briana. Wstał i rzekł te
słowa:

"Jest taka włócznia
Dla której nie ma zbyt wielkich
Wojen ani bitew.
Sama rwie się do walki
A grot jej,
Osadzony na drzewcu
Ze szlachetnego drzewa,
Rozgrzany do czerwoności
Spala wszystko dookoła.

Nie ma zbyt niebezpiecznych bitew
Dla wojownika
Posiadającego tę włócznię"

- To piękny wiersz - rzekł król - ale nie rozumiem dlaczego jest w nim mowa o mojej
włóczni? Wytłumacz mi to, poeto z Irlandii!
- Jako zapłatę za mój poemat chcę właśnie twoją włócznię, królu, to dlatego.
- Jak śmiesz prosić mnie o coś takiego! - zdenerwował się król - nie każę ciebie zabić jedynie
z szacunku, jaki żywię do poezji!
Wtedy Brian, upewniwszy się, że ma pod ręką czarodziejskie jabłko z Ogrodu na Wschodzie,
przebiegł przestrzeń dzielącą go od króla i uderzył go mieczem tak silnie, że rozpłatał mu
czaszkę a jego mózg zbryzgał podest, na którym stał tron. Słudzy i strażnicy rzucili się na
młodych Irlandczyków, lecz bracia byli doskonałymi wojownikami i zdołali pokonać
wszystkich, co do jednego.
Gdy cały dziedziniec został zbroczony krwią i zakryty ciałami martwych Persów, bracia
odnaleźli magiczną włócznię, której grot był zanurzony w kotle z lodowatą wodą, aby nie
spalił wszystkiego dookoła.

Po krótkim odpoczynku bracia wyruszyli na wyspę Siogair po konie i rydwan o które prosił
Lugh.
- Tym razem zrobimy tak - powiedział Brian gdy dotarli na miejsce - będziemy podawać się
za irlandzkich najemników. Najmiemy się u króla, zdobędziemy jego zaufanie i w ten sposób
dowiemy się gdzie trzymane są konie i rydwan.
Gdy stanęli przed królem złożyli mu pokłon, a na pytanie kim są, odrzekli:
- Jesteśmy wojownikami z Irlandii i sprzedajemy swe usługi wszystkim wielkim monarchom
kontynentu.
- Czy chcecie zostać tu jakiś czas i służyć u mnie? - spytał król
- Taki mieliśmy zamiar.
Bracia mieszkali w Siogair przez ponad miesiąc, ale o miejscu ukrycia koni i rydwanu
wiedzieli akurat tyle, co w dniu przyjazdu. Wreszcie Brian powiedział braciom:
- W ten sposób niczego nie zdziałamy. Musimy pójść do króla i zapowiedzieć mu, że
opuścimy jego i jego kraj na zawsze, jeśli nie pokaże nam owych koni i rydwanu.
Tak też uczynili.
- Chcę ci oznajmić - rzekł Brian do króla, jak tylko przed nim stanął - że w Irlandii tacy
utalentowani wojownicy jak my zawsze mieli zaufanie i szacunek swoich pracodawców.
Zawsze strzegli ważnych ludzi, stali przy nich i słyszeli każde słowo, każdy szept ulatujący z
ich warg. Powierzano im wszystkie sekrety. Tutaj, jak widzę, panują jednak inne zwyczaje.
Masz bowiem cudowne konie i rydwan, najlepsze na świecie, ale nie pozwolono nam ich
obejrzeć.
- Wielka byłaby to dla mnie strata - rzekł król - gdybyście porzucili u mnie służbę z tak
błahego powodu. Zwłaszcza że pokazałbym wam owe konie i rydwan już pierwszego dnia,
jak tu przybyliście, gdybym tylko wiedział że wam na tym tak zależy. Możecie obejrzeć je
sobie teraz, jeśli sobie tego życzycie.
Z tymi słowy król posłał służbę po konie. Przyprowadzono je, od razu zaprzęgnięte w
rydwan. Umiały biec tak szybko jak wieje chłodny, wiosenny wiatr, a morskie fale były dla
nich równie stabilnym podłożem co solidny trakt.
Brian najpierw powoli podszedł do koni, udawał, że się im przygląda, że podziwia ich linię i
raptem skoczywszy na rydwan zrzucił z niego woźnicę, który upadając roztrzaskał sobie
głowę o kamienie. Drugim błyskawicznym ruchem rzucił w króla włócznią, którą zdobył od
Persów, przebijając mu serce. Iuchar i Iucharba zabili jeszcze kilku ludzi którzy stanęli im na

drodze, po czym wskoczyli na rydwan i wszyscy troje uciekli z Siogair.
- Pojedziemy teraz do Easala, króla Colún na h'Órge - oznajmił Brian - i zdobędziemy od
niego siedem warchlaków, wedle rozkazu Lugha.

Do mieszkańców Colún na h'Órge doszła już wieść o tym, jak młodzi, odważni Irlandczycy
desperacko podejmują próby wywiązania się z umowy danej człowiekowi zwanemu Ildánach.
Doszło do niech, że tam, gdzie zawitali bracia Tuireann, pozostawili po sobie śmierć i
zniszczenie. Król Easal wyszedł na spotkanie braciom Tuireann. Gdy ich łódź przybiła do
brzegu przywitał się z nimi i spytał, czy prawdą są te wszystkie szalone opowieści o trzech
braciach z Irlandii.
- Oczywiście, że są prawdziwe - parsknął Brian - i nie obchodzi mnie to, co teraz zrobisz, ani
co sobie o nas pomyślisz.
- A co macie przywieźć z mojego kraju?
- Siedem wieprzków należy do Ciebie, Easalu - rzekł Brian - zdobycie ich dla Lugha jest
częścią naszego zadania.
- A jak zamierzacie je ode mnie zdobyć?
- Jeśli nie oddałbyś ich dobrowolnie jesteśmy gotowi stoczyć walkę z tobą i twoimi ludźmi, w
trakcie której na pewno byś zginął, a my odpłynęlibyśmy z tym po co przybyliśmy. Jeśli
jednak oddasz nam wieprzki z własnej woli będziemy ci za to bardzo wdzięczni.
- Szkoda by było wszczynać walkę z tak błahego powodu - zauważył Easal.
- Rzeczywiście, szkoda - rzekł już nieco znużony Brian.
Easal nachylił się ku swoim doradcom i po szeptanej wymianie zdań oznajmił głośno
Irlandczykom, że odda im siedem świń z własnej, nieprzymuszonej woli.
- Wieści o waszych odważnych czynach szybko się rozchodzą - oznajmił - jak słyszałem nikt
do tej pory z wami nie wygrał. Wyszliście zwycięsko z każdej bitwy a przecież nie mieliście
za przeciwników amatorów. Wolę oddać wam moje świnie po dobroci, bo wiem, że gdybym
się nie zgodził, pozabijalibyście mnie i moich ludzi i po prostu zabralibyście to, po co żeście
tu przybyli.
Bracia ukłonili się królowi w podzięce. Byli mile zaskoczeni, że po tylu trudnościach ktoś
wreszcie poszedł im na rękę. Cieszyli się, że nie muszą znowu przechodzić przez piekło walki
z której na pewno nie wyszliby bez uszczerbku.
Easal zaprosił ich do swoich komnat, ugościł ich wyborną kolacją i dał najlepsze miejsca do
spania, a z samego rana na rozkaz króla dostarczono braciom siedem świń. R - Cieszymy się,
królu - rzekł Brian - że dajesz nam je z własnej woli. Po raz pierwszy nie musimy bić się o to,
po co przybyliśmy.
I Brian w podzięce ułożył dla króla przepiękny poemat chwalący szczodrość i mądrość
Easala.
- Gdzie się teraz wybieracie, synowie Tuireanna? - spytał potem Easal.
- Jedziemy do Ioruaidh skąd musimy przywieść szczenię które zowie się Fail-Inis.
- Mam do was prośbę: chciałbym pojechać z wami. Moja córka jest żoną króla tego kraju.
Mam nadzieję przekonać go żeby oddał wam swoje szczenię bez walki.
- Chętnie zabierzemy cię ze sobą, Easalu, będzie to dla nas zaszczyt - odrzekli bracia.

Przygotowano więc królewski statek i wyruszono w podróż bez chwili zwłoki. Gdy dotarli do
przepięknych brzegów Ioruaidh na ich powitanie wyszedł król ze swoim wojskiem. Pierwszy
na brzeg wyszedł Easal pokojowym gestem pozdrawiając swego zięcia i opowiedział mu
historię braci Tuireann od początku do końca.
- Co przywiodło ich do mego kraju? - spytał król
- Chcą mieć twojego szczeniaka, Fail-Inis - wytłumaczył mu Easal.
- To był głupi pomysł, Easalu, przyjeżdżać tu z nimi i prosić mnie o coś takiego! - rozgniewał

się młody król - jeszcze nikomu bogowie tak nie pobłogosławili, żeby zdołał zabrać mi moje
szczenię czy to siłą, czy prośbą.
- Dobrze ci radzę, oddaj im Fail-Inis - prosił Easal - zabili już tylu królów i ich żołnierzy że ty
ze swoim wojskiem nie będziecie dla nich dużą przeszkodą na drodze do zdobycia tego psa.
Lecz Easal na próżno strzępił sobie język, jego zięć był uparty. Wrócił więc na statek i
powiedział braciom, że niestety nie dostaną szczenięcia bez walki. Na te słowa Brian, Iuchar i
Iucharba dobyli mieczy i wyzwali armię Ioruaidh do bitwy. Obie strony walczyły zawzięcie i
z pełnym profesjonalizmem lecz po chwili szala zwycięstwa zaczęła przechylać się w stronę
Irlandczyków. Iuchar i Iucharba walczyli obok siebie, a za nimi, odwrócony plecami do
swoich braci, walczył Brian. Tak rozdzielili dwa szeregi wojska i osłabili ich siły.
Równocześnie taki układ umożliwił Brianowi dotarcie do samego króla. Zraniwszy go
zaprowadził przed oblicze Easala.
- Oto twój zięć, Easalu... przysięgam na swój honor i męstwo, że dużo łatwiej byłoby mi zabić
go trzy razy niż przyprowadzić go tutaj żywego.
Tak więc król Ioruaidh, upokorzony, musiał oddać Fail-Inis synom Tuireanna. Bracia
pożegnali serdecznie Easala i popłynęli w dalszą drogę.

Tymczasem w Teamhair druidzi za pomocą czarów pokazywali Lughowi wszystkie czyny
synów Tuireanna. Zebrali już do tej pory wszystkie przedmioty niezbędne Lughowi do walki
z Fomorianami. Aby szybciej wejść w ich posiadanie Lugh rzucił czar zapomnienia, który
dopadłszy dzielnych braci sprowadził na nich wielką, bolesną tęsknotę za Irlandią a także
sprawił, że zapomnieli o reszcie swojej powinności wobec Lugha. Nie zwlekając ni chwili
bracia zawrócili swą czarodziejską łódź i popłynęli do domu.
Jak tylko bracia przybyli do Brugh na Boinn powiadomiono o tym Lugha, który czym prędzej
zamknął się w Teamhair, przywdział lekką zbroję i upewnił się, że ma pod ręką broń. Na
powitanie braci wyszedł Nuada i reszta Tuatha de Danaan.
- Witajcie, synowie Tuireanna! - zawołał król - czy zdobyliście już wszystko o co prosił
Lugh?
- Tak jest, mamy wszystko ze sobą - odparł dumnie Brian - ale... gdzie jest Lugh? - spytał
rozglądając się na wszystkie strony - chcielibyśmy wręczyć mu to osobiście.
- Był tu jeszcze przed chwilą - odparł Nuada i posłał kilku ludzi, żeby znaleźli Lugha, ale
poszukiwania okazały się bezowocne.
- Domyślam się, gdzie się ukrył. Wiedział bardzo dobrze, że wracamy do Irlandii mając w
swoim posiadaniu tę całą czarodziejską broń - uśmiechną się Brian ze złośliwą satysfakcją -
dlatego nas unika. Boi się nas.
Wysłano więc poprzez posłańców wiadomość dla Lugha, że bracia Tuireann chcą oddać mu
obiecane przedmioty, ale Lugh jedynie rozkazał, aby zostały one oddane Nuadzie. Dopiero
wtedy wpuszczono braci do Teamhair a Lugh wyszedł im na spotkanie.
- Oto jest zapłata za śmierć człowieka - powiedział gdy Nuada przekazał mu trzy jabłka,
skórę, siedem świń, rydwan z końmi i szczeniaka - jakiej nikt nigdy nie poniósł i nie poniesie.
Ale... to jeszcze nie wszystko, synowie Tuireanna, aby wyrównać nasze rachunki. Czyżbyście
zapomnieli o czarodziejskim rożnie i trzech okrzykach? Tego jeszcze nie otrzymałem!
Gdy Lugh wymówił te słowa czar rzucony na braci przestał działać i uświadomili sobie, że to
jeszcze nie koniec niebezpieczeństw, że jeszcze raz muszą opuścić Irlandię. Pogrążeni w
rozpaczy poszli do domu swego ojca i opowiedzieli mu o swoich przygodach, o
niebezpieczeństwach jakie przeżyli i o tym, jak w końcu Lugh ich nieuczciwie potraktował.
Następnego dnia, z samego rana, wsiedli z powrotem na Scuabtuine. śegnała ich siostra
Eithne.
- Bracie mój, najdroższy Brianie, przeklinam los, który każe mi się z tobą rozstawać.
Obawiam się, że nawet jak wyjdziesz cało ze wszystkich niebezpieczeństw i wrócisz tu żywy,

nie spodoba się to Lughowi i każe ciebie zabić. Nie będę mogła przestać o tym myśleć. Z
każdą chwilą mój smutek i strach rosną, Brianie.
Brian bez słowa ucałował siostrę, po czym razem z braćmi wypłynął łodzią na wzburzone
fale.

Ich podróż do tajemniczej, podwodnej wyspy, Inis Cenn-fhinne, trwała cały kwartał.
Wreszcie dotarli na miejsce. Brian rozebrał się i wskoczył do wody. Długo nurkował
rozglądając się za miastem kobiet, o którym mówił Lugh, aż w końcu udało mu się dopłynąć
do niewielkiego dziedzińca. Faktycznie, siedziały tam same kobiety które zdawały się wcale
nie zwracać uwagi na przybysza, tak były zajęte szydełkowaniem i haftowaniem
przepięknych, skomplikowanych wzorów. Pośrodku dziedzińca znajdował się rożen. Gdy
tylko Brian go dojrzał, bez chwili wahania przeszedł pomiędzy pannami, chwycił go w garść i
już miał zamiar wynieść go stąd, gdy nagle rozległ się perlisty śmiech. To wszystkie kobiety
przerwały robótki i zanosiły się od śmiechu. W końcu jedna z nich, stłumiwszy chichot,
powiedziała:
- Odważnych czynów się podejmujesz, Brianie. Nawet, gdyby byli tu z tobą twoi bracia nie
pokonalibyście ani jednej z nas, a każda z nas mogłaby z łatwością pokonać was trzech. Ale
skoro pomimo tego odważyłeś się zabrać nam rożen... proszę, jest twój! W nagrodę za twoje
męstwo.
Brian ukłonił się grzecznie pannom i czym prędzej wrócił na łódź gdzie Iuchar i Iucharba z
niecierpliwością czekali na jego powrót. Gdy tylko go ujrzeli wynurzającego się z morskich
głębin i trzymającego w ręce rożen wznieśli radosny okrzyk.
Teraz pozostało im ostatnie, najbardziej niebezpieczne z zadań: oddanie trzech okrzyków na
wzgórzu Miochaoina, gdzie nie wolno było wznieść swego głosu powyżej szeptu.
Po dotarciu na miejsce bracia wyszli z łodzi na ląd. Na spotkanie wyszedł im Miochaoin i
zaczął walczyć z Brianem. Obydwaj byli doskonałymi wojownikami, walczyli więc długo i
zaciekle niczym dwa lwy, dopóki Miochaoin nie padł martwy z ręki Briana. Wtedy do walki
stanęło trzech jego synów: Corc, Conn i Aedh. Każdy z nich rzucił włócznią raniąc
ś

miertelnie synów Tuireanna, jednak oni zdążyli jeszcze rzucić swoje włócznie i synowie

Miochaoina padli martwi na ziemię.
Brian spojrzał na swoich braci.
- Umieramy, Brianie - odrzekli Iuchar i Iucharba z wysiłkiem
- Spróbujmy wstać - powiedział Brian ciężko podnosząc się z ziemi - musimy oddać godnie te
trzy okrzyki, bracia.
Wstali z trudem, obficie krwawiąc od zadanych im ran i ostatkiem sił krzyknęli tak głośno,
jak tylko zdołali. Gdy przebrzmiały ostatnie echa, wrócili na czarodziejską Scuabtuine,
położyli się na jej pokładzie i pozwolili by sama zaniosła ich do domu, do Irlandii.
Bracia długo leżeli w półświadomości, nie mając siły się ruszyć, aż w końcu Brian spojrzał na
horyzont i rzekł:
- Widzę dom naszego ojca... i Teamhair, bracia.
- Irlandia... - szepnął Iuchar
- Podnieś nas trochę, Brianie - poprosił Iucharba - oprzyj nasze głowy na swoim ramieniu,
abyśmy mogli zobaczyć Irlandię, zanim umrzemy.
Gdy dobili do brzegu, wyszli na ląd i tam spotkali się ze swoim ojcem.
- Idź, ojcze - powiedział Brian - do Lugha, zanieś mu ten rożen i powiedz, że oddaliśmy trzy
okrzyki na wzgórzu Miochaoina, spłaciliśmy więc cały dług wobec niego... poproś go, niech
teraz użyczy nam owej skóry z dzika, żebyśmy mogli uleczyć swoje rany... i pospiesz się,
ojcze, bo niedługo umrzemy...
Tuireann poszedł do Lugha, zaniósł mu rożen i wiadomość od swoich synów, ale Lugh
odmówił udzielenia pomocy. Brain, dowiedziawszy się o tym nie stracił jeszcze nadziei.

Poprosił ojca, aby zaniósł go do Teamhair, aby Brian mógł osobiście prosić Lugha o pomoc,
lecz Lugh ponownie odmówił, za nic mając poświęcenie i cierpienie dzielnych braci i ich
ojca. Wróciwszy z powrotem nad brzeg morza Brian położył się obok swoich braci i wszyscy
troje umarli w tym samym momencie. Tuireann zmarł zaraz potem, z rozpaczy i zgryzoty, a
Eithne pochowała ich wszystkich we wspólnym grobie.

Lugh Długoręki część II

Rozdział III, Wielka bitwa na równinie Magh Tuireadh

Niedługo po tych wydarzeniach Fomorianie, pod dowództwem swojego króla - Balora Evil
Eye, zdecydowali się zaatakować Tuatha de Danaan.
Nadeszli z północy, gdzie znajdowały się ich cztery miasta, stolice nauki: wielkie Falias i
złociste Gorias, oraz Finias i bogate Murias. W tych czterech miastach mieszkało czterech
mędrców, którzy uczyli synów i córki Danu i przekazywali im wielką wiedzę. Tuatha de
Danaan przywieźli ze sobą cztery skarby: Lia Fail - Kamień Waleczności zwany także
Kamieniem Przeznaczenia, Miecz, Włócznię Zwycięstwa oraz Kocioł od którego nikt nigdy
nie odszedł głodny.
Lugh wysłał Dagdę do Fomorian aby opóźnił ich atak najbardziej jak to możliwe, co
pozwoliłoby Irlandczykom lepiej przygotować się do bitwy, i Dagda natychmiast wykonał
rozkaz. Przybywszy na miejsce poprosił ich o opóźnienie wymarszu, na co Fomorianie się
zgodzili. Nim jednak puścili go z powrotem Do Teamhair postanowili trochę z niego
pożartować. Wiedząc, że Dagda uwielbia dobry rosół przygotowali dla niego wielki kocioł po
brzegi wypełniony osiemdziesięcioma galonami wywaru z mięsa koziego, owczego i
wieprzowego i kazali Dagdzie to wszystko zjeść.
Tuatha de Danaan wzięli trzy rzeczy za swoje symbole: pług, słońce oraz leszczynę, tak więc
mówiło się, że Irlandia była podzielona pomiędzy te trzy rzeczy: Coll - leszczyna, Cecht -
pług i Grian - słońce.
- Jeśli zostawisz z tego choć jeden kęs, skończymy z tobą natychmiast! - zagroził mu
Fomorianin Indech.
Dagda chcąc nie chcąc wziął wielką łyżkę i zaczął powoli jeść. Wywar okazał się przepyszny,
więc Dagdy zjadł wszystko do ostatka. Po tak wielkim obiedzie naszła go nieodparta ochota
na drzemkę, położył się więc tak, jak stał, obok kotła, a Fomorianie pokładali się ze śmiechu
na jego widok, gdyż brzuch zrobił mu się tak wielki jak ów kocioł. Po paru chwilach Dagda
się obudził i ciężko stąpając wyruszył w drogę powrotną do Teamhair.
Gdy ociężały Dagda wlókł się do domu, zostawiając za sobą koleiny głębokie jak rów
graniczny, zobaczył piękną boginkę Morrigu kąpiącą się nieopodal w rzece. gdy Dagda
wyżalił się jej, Morrigu obiecała, że zemści się na tym, który zrobił mu taki złośliwy dowcip.

Tymczasem w Teamhair Lugh zwołał na naradę wszystkich druidów, kowali, medyków i
wojowników. Wpierw zwrócił się do wielce uzdolnionego czarodzieja:
- Jak ty i inni czarodzieje zamierzacie przyczynić się do naszego zwycięstwa nad
Fomorianami?
- Mogę zrzucić wszystkie góry Irlandii na zamek Fomorian. Dwanaście najwyższych gór
Irlandii oferuje ci swą pomoc, Lugh.
Takie samo pytanie zostało zadane przedstawicielom różnych profesji i zażdy zobowiązał się
ż

e będzie walczył z Fomorianami tak, jak najlepiej potrafi. Tak więc magowie obiecali, że

sprowadzą wielkie pragnienie na Fomorian i że ukryją przed nimi wodę w rzekach i jeziorach

tak, że nie znajdą w nich ani kropli dla siebie, ale dla Irlandczyków zawsze będzie jej pod
dostatkiem.
- Dwanaście największych jezior Irlandii oferuje ci swą pomoc, Lugh - obiecali.
Przedstawiciel druidów przyrzekł sprowadzenie trzech deszczy ognia na nieprzyjaciela.
- I wezmę od każdego z nich po dwie trzecie jego odwagi i siły oraz wprowadzę chorobę w
ich ciała i w ciała ich wierzchowców. A na irlandzkich wojowników rzucę czar, że z każdym
oddechem będzie przybywało im siły i odwagi a przez siedem lat nie będą czuli zmęczenia.
Dwie czarownice: Bechulle i Dianan na zadane przez Lugha pytanie odpowiedziały:
- Rzucimy urok na drzewa, kamienie i trawy, tak że staną jako zbrojna armia przeciw
Fomorianom, którzy na jej widok rozpierzchną się w strachu.
Poeta Carpre obiecał ułożyć ciętą satyrę i rzucić na nich urok tak żeby Fomorianie ze wstydu
nie mogli stanąć twarzą w twarz z odważnymi wojownikami Irlandii.
Kowal Goibniu rzekł te słowa:
- Jeśli jakakolwiek broń zostanie zniszczona, natychmiast zrobię na jej miejsce nową. I żadne
ostrze jakie wyjdzie spod mojej ręki nie chybi celu i nikt, kogo choćby ono draśnie, nie
przeżyje. Dodam jeszcze, że to o wiele więcej niż potrafi zrobić Dolb, kowal fomoriański.
Credne, mistrz mosiądzu zobowiązał się do wykonania solidnych okuć do włóczni, rękojeści
noży i mieczy oraz obręczy do tarcz, a stolarz Luchta do wykonania samych tarcz oraz
drzewców włóczni.
Medyk Diancecht zaś rzekł:
- Jeśli ktokolwiek zostanie ranny podczas bitwy, nawet śmiertelnie, to pod warunkiem, że
jego głowa nie będzie odcięta a mózg i szpik nie wypłyną, zobowiązuję się go uzdrowić, a
jeśli będzie taka konieczność, to wskrzesić tak, że następnego ranka będzie gotowy znów do
walki.
Na koniec odezwał się Dagda:
- Tak się wszyscy przechwalacie, a ja to wszystko, do czego się zobowiązujecie, zrobiłbym
sam, bez niczyjej pomocy.
- To w takim razie - odezwał się ktoś z zebranych - musisz być chyba bogiem!
I wszyscy wybuchli śmiechem, a potem przemówił Lugh budząc odwagę w ich sercach i
każdy poczuł się potężny, silny i pewny siebie.

Kiedy nadszedł wyznaczony dzień bitwy obie armie: Fomorian i Tuatha de Danaan stanęły
naprzeciw siebie pośrodku równiny zwanej Magh Tuireadh. Wpierw przeciwnicy zaczęli
grozić sobie nawzajem:
- Irlandczycy są na tyle bezczelni że śmią się nam przeciwstawiać - rzekł zdrajca Bres do
swojego towarzysza stającego obok, Indecha.
- Przysięgam, że posiekam na drobne kawałeczki kości każdego z nich jeśli natychmiast się
nie poddadzą i nie zaczną z powrotem płacić nam podatków.
Wśród Irlandczyków nie było ich dowódcy, Lugha, gdyż postanowiono nie narażać go na
bezpośrednie niebezpieczeństwo. Gdyby Lugh zginął byłaby to niepowetowana strata.
Zostawiono go więc w Teamhair razem ze strażą przyboczną w liczbie dziewięciu żołnierzy.
Tego pierwszego dnia do bezpośredniej walki nie stanął żaden z głównodowodzących,
jedynie najprości wojownicy, których talent do walki oraz zapał i odwaga ani na trochę nie
ustępowały talentowi, zapałowi i odwadze ich dowódców.
I bitwa toczyła się, dzień po dniu, a szala zwycięstwa nie przechylała się na żadną ze stron.
Jednak po jakimś czasie Fomorian zaczęło intrygować pewne zjawisko: o ile ich żołnierze raz
zranieni lub zabici zostawali takimi następnego dnia, o tyle tak oczywiste prawa natury jakby
nie tyczyły się Irlandczyków: ranni czy nawet zabici stawali następnego dnia do walki
równie, albo nawet bardziej silni niż przedtem. Podobne cuda działy się z uzbrojeniem: broń
Fomorian raz stępiona czy zniszczona taką pozostawała, a broń Irlandczyków nie okazywała

ż

adnych oznak zniszczenia. Aby rozwiązać tę zagadkę Fomorianie wysłali na przeszpiegi

Ruadana, bowiem był on synem Bresa i Brigit, która z kolei była córką Dagdy, a więc w
ż

yłach młodzieńca płynęła krew Tuatha de Danaan. Ruadan dowiedział się, że na zachód od

Magh Tuireadh a na wschód od Loch Arboch wydrążona została studnia Slaine. Aby
wypełnić swoje przyrzeczenie dane Lughowi, Diancecht, jego syn Octruil i córka Airmed
rzucili zaklęcie na wodę w tej studni i wrzucili do niej lecznicze zioła. Dlatego teraz, gdy
zanurzy się w niej ciało zabitego wojownika lub przemyje nią rany, te natychmiast się goją a
umarli odżywają i wstępuje w nich siła i odwaga dwakroć większa niż jaką dysponowali
przedtem. Natomiast broń nie naprawiała się i nie ostrzyła sama w cudowny sposób, lecz była
robiona za każdym razem od nowa przez Goibniu i Luchtę w nieprawdopodobnym tempie:
Goibniu starczyły trzy uderzenia aby ostrze włóczni było gotowe, a Luchcie trzy cięcia aby
gotowy był drzewiec. Czwartym ruchem Luchta nakładał na drzewiec mosiężny pierścień a
piątym rzucał drzewcem w kierunku zamocowanego obok kowadła ostrza, ostrze zachodziło
na drzewiec i włócznia była prawie gotowa. Jeszcze tylko trzy ruchy starczyły Credne na
założenie mosiężnych nitów a Cron ostrzyła każdą włócznię.
Gdy Ruadan wrócił do Fomorian i opowiedział im o tym wszystkim otrzymał rozkaz
natychmiastowego powrotu do Teamhair i zabicie Goibniu. Ruadan znalazłszy się w kuźni
poprosił Goibniu żeby zrobił dla niego ostrze do włóczni. O drzewiec poprosił Luchtę a
Credne o nity. Otrzymał to wszystko i kiedy trzymał już gotową włócznię w ręku rzucił nią w
Goibniu. Jednakże chybił i Goibniu został tylko ranny. Zdołał wyciągnąć włócznię z rany i
rzucił nią w Ruadana zabijając go na miejscu.
Całe to zajście, za sprawą magii, widzieli Bres i jego żona Brigit, która zaniosła się szlochem
na widok martwego ciała jej syna. Rana Goibniu błyskawicznie się zagoiła po przemyciu jej
cudowną wodą ze studni Slaine. Ale wtedy syn Indecha, Octriallach zwołał kilku innych
Fomorian i razem zrzucili na Slaine ogromny kamień, żeby Irlandczycy nie mogli już czerpać
z niej wody, a po jakimś czasie studnia wyschła.

W dniu, który miał okazać się ostatnim dniem bitwy na MaghTuireadh, wojownicy
Fomoriańscy stanęli równym rzędem pośrodku pola bitwy. Nie było wśród nich nikogo kto
nie miałby na sobie mocnej zbroi, hełmu na głowie, ciężkiej włóczni w prawej ręce, tarczy na
lewym ramieniu i miecza przy pasie. Równie dobrze uzbrojeni i nie mniej pewni siebie stanęli
naprzeciwko nich Tuatha de Danaan. Tym razem przybył również Lugh razem z Diancechtem
i boginkami wojny: Badb, Machą i Morrigu.
Na rozkaz Lugha Irlandczycy ruszyli do ataku. W czasie tej krwawej bitwy zginął Nuada z
rąk samego Balora EvilEye a Dagda został ciężko raniony przez żonę Balora Ceithlenn. Lugh
nie mogąc dłużej stać bezczynnie umknął strażnikom którzy strzegli jego bezpieczeństwa i
podążył ku pierwszym szeregom wojowników zagrzewając ich do walki okrzykami.
- Walczcie o swoją wolność! - wołał - bo lepiej jest zginąć w bohaterskiej walce niż żyć w
niewoli!
A żołnierze odkrzyknęli jemu i ruszyli ze zdwojonym zapałem atakując Fomorian.
Ostatnie godziny bitwy były istną rzezią, poległo wielu walecznych i zdolnych żołnierzy,
murawa nasiąknęła krwią zabitych i rannych tak, ze walczący ślizgali się po niej jak po
błocie, a na wiele mil niosły się echa uderzeń mieczy o tarcze i o miecze przeciwników,
krzyków walczących i świstu włóczni przecinających powietrze. Rzeka unosiła ze sobą ciała
wszystkich poległych, bez rozróżniania czy byli dla siebie przyjaciółmi czy wrogami.
Lugh przebiwszy się przez szeregi Fomorian dotarł do miejsca gdzie stał Balor i zaczął
krzyczeć na niego i rzucać weń obelgami.
- Podnieście mi powiekę!!! - wrzasnął rozwścieczony Balor do swoich żołnierzy - podnieście
ją, niech no spojrzę na tego natrętnego gadułę, a nie wypowie już ani jednego słowa!!!
Lugh tylko czekał aż Fomorianie podniosą powiekę Balora i ukarze się jego śmiertelne oko.

Chwycił swoją włócznię i rzucił nią trafiając prosto w źrenicę, a pęd włóczni był tak
ogromny, że oko Balora zostało wybite na drugą stronę czaszki i spojrzało na całą armię
Fomorian i wszyscy oni natychmiast padli martwi. Wtedy Lugh jednym zamachem odciął
Balorowi głowę. Tym samym spełniła się przepowiednia dana niegdyś Balorowi, że zabije go
jego własny wnuk.
Tego dnia został spełniona jeszcze jedna obietnica: Morrigu, która obiecała Dagdzie że go
pomści, zabiła Indecha, wzięła dwie pełne garście jego krwi i zaniosła ją do fortu Unius, który
od tej pory zwany był Fortem Zniszczenia.
Po śmierci Balora nastąpił pogrom Fomorian, wyparto ich aż na morze, do ich Szklanej
Wieży. Jedynie zdrajcę Bresa przyprowadzono przed oblicze Lugha.
- Oszczędź mnie, lepiej na tym wyjdziesz niż gdybyś miał mnie zabić - powiedział Bres - jeśli
mnie zachowasz przy życiu obiecuję sprawić, by wszystkie krowy w Irlandii zawsze dawały
dużo mleka!
- Co na to moi mędrcy? - zwrócił się Lugh do swoich doradców
- Zabij go, Lugh. Bres nie powinien dawać obietnicy której dotrzymanie nie leży w jego
możliwościach - rzekł mędrzec.
- Nie zabijaj mnie - zawołał znów Bres - a obiecuję że w Irlandii będzie można zbierać żniwa
co kwartał!
- Wiosna jest aby orać i siać, lato aby zboże wyrosło i dojrzało, jesień aby móc je zebrać, a
zima to pora aby z niego korzystać! - odezwał się mędrzec.
- Jak widzisz, Bres, twoje obietnice niewiele ciebie ratują - rzekł Lugh - ale powiedz mi jak
najlepiej orać, siać i zbierać zborze?
- Niech orka rozpoczyna się w czwarty dzień tygodnia - odrzekł niepewnie Bres - i niech w
taki sam dzień odbywa się siew i w taki sam dzień niech będą zbierane plony.
Lugh wysłuchawszy tej przemowy puścił Bresa wolno.

Jeszcze w trakcie trwania bitwy i tuż po jej zakończeniu zdarzyło się kilka ciekawych historii:
Podczas bitwy Ogma znalazł miecz fomorskiego księcia Tethry. Miecz nosił nazwę Orna. gdy
Ogma wydobył go z pochwy aby go wyczyścić, miecz odezwał się nagle ludzkim głosem i
zaczął opowiadać historie wszystkich czynów do których popełnienia ów miecz został użyty.
Pewnego dnia zdarzyło się, że żonie Goibniu postawiono poważny zarzut zdrady męża.
Goibniu akurat pracował w swojej kuźni, gdy posłaniec przyniósł mu tą złą wiadomość. W
pierwszej chwili Goibniu poniósł gniew. Trzymając w ręku świeżo wykonaną włócznię -
nazwaną ją Nes - przeklął ją tak, że od tej pory każdy kto otrzymałby nią cios stanąłby w
płomieniach.
Potem Lugh razem z Dagdą i Ogmą podążyli za uciekającą armią Fomorian, gdyż ukradli oni
harfę zwaną Uaitne należącą do Dagdy. Wtargnąwszy do sali, gdzie zwykle wystawiano
uczty, zobaczyli wśród Fomorian Bresa i jego ojca Elathana, a na ścianie wisiała Uaitne.
Widząc ją Dagda zawołał ją zaklęciem i harfa, posłuszna jego rozkazom, sfrunęła ze ściany i
wpadła prosto w ręce swego właściciela, a szybując przez salę zabiła dziewięciu Fomorian.
Dagda ująwszy instrument w dłonie zagrał trzy melodie: żałobną, wesołą i kołysankę. Gdy
grał melodię żałobną nikt nie potrafił powstrzymać łez, przy melodii wesołej wszyscy śmiali
się i tańczyli a przy kołysance każdy zapadł w głęboki sen.
Lugh i Ogma wykorzystując sytuację wyszli z sali a Dagda poszedł jeszcze do pomieszczeń
gdzie trzymano zwierzęta i wziął stamtąd swoją jałówkę, którą kiedyś dostał od Bresa za
wybudowanie fortyfikacji. Jałówka rykiem zawołała swego cielaka, a za jej głosem poszedł
nie tylko on, ale też bydło zabrane niegdyś ludziom Dea jako podatek. W ten sposób całe
bydło należące do Tuatha de Danaan pasło się znowu na swoich pastwiskach.
Cé, druid służący Nuadzie, został bardzo ciężko ranny podczas bitwy z Fomorianami.
Resztkami sił zdołał dotrzeć na południe, do Carn Corrslebe. Tam zatrzymał się na chwilę,

aby odpocząć i zobaczył przed sobą bezkresną równinę, całą porośniętą kwiatami.
Postanowił, że koniecznie musi dotrzeć do tego cudownie pięknego miejsca. Jednak gdy tylko
postawił stopę na kwiecistej łące, umarł z wycieńczenia, a w miejscu, gdzie upadł, wytrysło
ź

ródło i wkrótce cała równina znalazła się pod wodą. W ten sposób powstało jezioro, które

potem nazwano imieniem dzielnego druida: LochCé.

Jeszcze tylko niedobitki Fomorian krążyły po Irlandii, z zemsty niszcząc i dewastując
wszystko co tylko się dało. Wkrótce jednak Morrigu i syn Dagdy Agnus Og, pewnej nocy
Samhain, położyli kres ich zuchwalstwu i od tej pory nie było w Irlandii ani jednego
Fomoriana. Wreszcie Morrigu mogła wszem i wobec ogłosić zwycięstwo:
- Pokój od Ziemi po Niebo i od Nieba po Ziemię, siła dla wszystkich!
I wszyscy się cieszyli z tego zwycięstwa, choć było tylu poległych, że nikt nie byłby w stanie
ich zliczyć. Czy było ich tylu, ile gwiazd na niebie? Albo ile płatków śniegu?, czy ździebeł
trawy na łące? Jak wielu by ich nie było, Nuada był jednym z poległych, tak więc należało
wybrać nowego króla. Wszyscy jednogłośnie wybrali Lugha na swojego władcę.
Zaraz potem umarła przybrana matka Lugha - Taillte. Już na łożu śmierci poprosiła swojego
męża, Duacha Mrocznego, aby z pomocą swoich ludzi ściął cały las Cuan, gdyż chciała mieć
obwarowania wokół swojego grobu. Wola jej została spełniona rzetelnie: w ciągu jednego
miesiąca Irlandczycy mieczami i toporami ścięli wszystkie drzewa lasu Cuan. Lugh pochował
swoją przybraną matkę na równinie Midche i usypał kurhan. Rozkazał, aby od tej pory,
każdego lata rozpalano tu ogniska i urządzano zabawy żeby uczcić pamięć Taillte.
Natomiast rodzona matka Lugha, piękna Eithne, zaraz po bitwie przyjechała do Teamhair i
poślubiła syna Nuady Tadga. Wkrótce urodziła mu dwoje dzieci: Muirne i Tuiren.

Rozdział IV, Ukryty dom Lugha

Lugh bardzo długo sprawował rządy w Irlandii, ale w końcu postanowił wyjechać, a na jego
miejsce wybrano Dagdę. Od tej pory nie wiadomo dokładnie, co działo się z Lughiem.
Pewnego razu wojownik imieniem Conn Stu Bitew zawitał w okolice Teamhair. Byli z nim
jego żołnierze, druidzi i poeci. Zdarzyło się, że Conn stanął na magicznym kamieniu który
Tuatha de Danaan dawno temu przywieźli do Irlandii. Gdy tylko stopa Conna spoczęła na
kamieniu głaz wydał z siebie krzyk tak donośny, że słychać go było w promieniu wielu mil.
- Co to było? - spytał zaskoczony Conn swojego druida - skąd się wziął tutaj ten kamień?
- Nie umiem ci teraz tego wyjaśnić, Conn - odparł druid - ale daj mi pięćdziesiąt trzy dni na
znalezienie odpowiedzi.
Gdy minęły pięćdziesiąt trzy dni Conn ponownie spytał swojego druida o kamień, wtedy
druid rzekł:
- Jest to Lia Fail - Kamień Waleczności, lub Kamień Przeznaczenia, został przywieziony z
miasta Falias aż tutaj, do Teamhair i tutaj będzie stał wiecznie. Kamień wydaje z siebie krzyk
gdy stanie na nim stopa przyszłego króla Irlandii a liczba wydanych okrzyków przepowiada
ile władców twojej rasy będzie panować po tobie. Ale nie do mnie należy wymienianie ich
imion.
Gdy tylko druid wypowiedział te słowa spłynęła na nich tak gęsta mgła, że stracili orientację
w terenie. Wówczas usłyszeli tętent kopyt końskich. Podjechał do nich obcy jeździec który
powitał uprzejmie Conna i zaprosił go do swojego domu. Conn ze swoją świtą podążyli więc
za nieznajomym, który dziwnym sposobem orientował się doskonale w gęstej mgle.
Wreszcie przybyli na piękną równinę, gdzie mgła niespodziewanie się rozstąpiła, i zobaczyli
bogatą i mocną fortyfikację, a gdy przekroczyli bramę ze złota ich oczom ukazał się dom z
dachem pokrytym brązem.
Gdy weszli do środka nieznajomy zajął główne miejsce przy stole a obok niego zasiadła

kobieta o niespotykanej urodzie. Siedziała tak przez kilka chwil, jakby pozwalała się
podziwiać Connowi i jego żołnierzom, w końcu zwróciła się do gospodarza domu:
- Komu mam nalać wina?
- Usłuż Connowi Stu Bitew - odparł nieznajomy tym samym przedstawiając swojego gościa,
choć Conn nie wymienił mu swojego imienia - on będzie dowodził w stu bitwach, zanim
umrze - dodał tajemniczą przepowiednię. Potem uzupełnił przepowiednię druida Conna
wymieniając z imienia wszystkich władców Irlandii którzy będą panowali po Connie i
określił jak długo każdy z nich będzie żył. Potem przedstawił towarzyszącą mu kobietę jako
boginię Irlandii.
- A co do mnie - powiedział - jestem Lugh Długoręki, syn Eithne.

Nadejście Gaelów

Rozdział I, Pierwsze spotkanie

Nawet najsilniejszy ród nie może panować wiecznie. Nadszedł czas, kiedy Tuatha de Danaan
musieli ustąpić miejsca Gaelom.
Gaelowie przybyli do Irlandii aby pomścić swojego rodaka Itha, który został zabity przez
jednego z Tuatha de Danaan. Gdy Irlandczycy ujrzeli floyllę wrogich statków natychmiast
użyli swojego magicznego talentu i spowili całą wyspę gęstą mgłą. Gaelowie nie mieli innego
wyjścia, jak żeglować ostrożnie i powoli wzdłuż brzegów wyspy i zacumować przy Inver
Sceine w zachodniej części Munsteru. W głąb lądu wysłano niewielki oddział pod wodzą
Amerigena. Po kilkudniowej wędrówce dotarli do Slieve Mis gdzie ujrzeli oddział
zawodowych wojowniczek na którego czele jechała piękna kobieta w towarzystwie mędrców
i druidów. Amerigen wyszedł im naprzeciw.
- Witaj, piękna wojowniczko - zawołał - czy możesz wyjawić nam swoje imię?
- Jestem Banba, żona MacCuilla od Leszczyny, królowa Tuatha de Danaan.
Po jakimś czasie Gaelowie dotarli do Slieve Eibhline gdzie ponownie natknęli się na grupę
wojowniczek. Gdy zbliżyli się do nich Amerigen ponownie spytał kobietę dowodzącą
oddziałem o imię.
- Jestem Fodhla, żona MacCechta od Pługa, królowa Tuatha de Danaan.
Gaelowie ruszyli dalej, a gdy stali już na jednym ze wzgórz Uisnechu ujrzeli postać
podążającą w ich kierunku. Otworzyli szeroko oczy w zdumieniu, bowiem osoba ta raz
ukazywała się im jako niezwykłej urody niewiasta a raz jako wielka, szaro-biała wrona.
Przyfrunęła do nich i usiadła na ziemi, a spytana o imię odrzekła:
- Jestem Eire, żona MacGreine'a od Słońca, królowa Tuatha de Danaan.
Gaelowie zrozumieli, że ukazały się im trzy boginie Tuatha de Danaan, których imionami
nazywano Irlandię.

Podróżnicy dotarli w końcu do Teamhair, gdzie zastali potomków Dagdy kłócących się o to,
komu ma przypaść większa część majątku rodzinnego. Spór był tak gwałtowny, że miał duże
szanse przerodzić się w wojnę domową.
Wykorzystując sytuację Amerigen wszedł pomiędzy spierających się mężczyzn i zawołał
głośno, aby każdy go usłyszał:
- Słuchajcie, Tuatha de Danaan! Skoro nie potraficie podzielić uczciwie między siebie
waszego majątku i wszystkich ziem, oddajcie je nam, Gaelom, po dobroci, albo zdecydujcie
się walczyć z nami o prawo do panowania w Irlandii! Dopuściliście się podłego czynu

zabijając jednego z Gaelów - Itha, dlatego mamy pełne prawo żądać od was zgody na to, co
wam zaproponujemy.
- Nie poddamy się bez walki - odezwał się jeden z Tuatha de Danaan - sami zdobyliśmy ten
kraj siłą i nie oddamy go byle komu po dobroci. Widać w tobie mądrego i doświadczonego
wojownika. Co proponujesz?
Amerigen nachylił się ku jednemu ze swoich żołnierzy.
- Wracaj szybko na Inver Sceine - szepnął mu do ucha - i powiedz reszcie, żeby wsiedli do
łodzi i oddalili się od brzegu na długość dziewięciu fal morskich.
Jak tylko posłaniec wyszedł z Teamhair aby zanieść Gaelom wiadomość, Amerigen
powiedział:
- Mam następującą propozycję: jeśli uda się wam powstrzymać nas z dala od brzegów wyspy,
to obiecujemy odpłynąć tam, skąd przybyliśmy i nigdy więcej tu nie wrócić. Jeśli jednak uda
nam się przybić do brzegu i zejść na ląd, wtedy wy oddacie nam wyspę i zgodzicie się
ż

ebyśmy tu rządzili.

Taka propozycja wydała się mieszkańcom Teamhair korzystna. Byli pewni, że z łatwością
poradzą sobie z Gaelami za pomocą czarów.
Gdy do Gaelów czekających na Inves Sceine dotarła wiadomość od Amerigena, czym prędzej
wciągnęli kotwice i wypłynęli w morze na odległość dziewięciu morskich fal. Magowie
Tuatha de Danaan widząc najeźdźców w pobliżu brzegów Irlandii rzucili urok na wiatr i
zaczął się silny sztorm, który miotał statkami Gaelów i rzucał jednego o drugi. Gaelowie
ginęli jeden po drugim, zrzucani z wysokich masztów na pokład, przebijani kawałkami desek
z rozbitych łodzi, topili się, gdy jakiś statek nie wytrzymawszy huraganu rozpadał się w
drzazgi.
- Zdrada! zawołał Donn do swojego brata Amerigena - dlaczego nasi magowie nie odczyniają
uroków Danaanów?
- To nie jest zdrada - rzekł Amerigen i z trudem utrzymawszy równowagę na kołysającym się
pokładzie statku, uniósł ręce i zaczął rzucać własne uroki na wiatr i burzę:

"Znajdziemy miejsce na tych równinach,
górach i dolinach,
w lasach pełnych leszczyn i owoców,
nad rzekami, strumieniami i jeziorami.
Będziemy mieszkać w Teamhair,
To będzie dom naszych władców"

I kiedy Amerigen przestał mówić, burza ucichła a fale się uspokoiły.
Bardzo niewielu Gaelów przeżyło sztorm, ale kiedy pozostali przy życiu zeszli na ląd i
pochowali swoich towarzyszy, Amerigen stojąc nad brzegiem zaśpiewał:

"Jestem wiatrem na morzu
Jestem falą morską
Jestem bykiem siedmiu bitew
Jestem orłem na skale
Jestem promieniem słońca
Jestem najpiękniejszą z równin
Jestem łososiem w jeziorze
i jeziorem w dolinie
Słowem mądrości
i grotem włóczni podczas bitwy
Kto rzuca światło na szczyty gór,

jeśli nie ja?
Kto powie jak stary jest księżyc.
jeśli nie ja?
Kto zna miejsce gdzie słońce wschodzi,
jeśli nie ja?"

Rozdział II, Bitwa na Tailltin

Trzy dni po wielkim sztormie Gaelowie zostali bezpośrednio zaatakowani przez oddział
Irlandczyków pod dowództwem królowej Eire. Pomimo zmęczenia spowodowanego walką ze
sztormem, Gaelowie pokonali Tuatha de Danaan, tracąc jednak jeszcze kilkuset żołnierzy.
Jednakoż straty po drugiej stronie były dużo większe. Eire musiała wrócić do Teamhair z
resztką swoich wojowników.
Tymczasem Gaelowie, odpocząwszy i zregenerowawszy siły, wysłali posłów do trzech braci,
którzy w tych czasach władali Irlandią. Zaproponowali im ostateczną bitwę, która miała
rozstrzygnąć kto będzie panował w Irlandii.
Tak więc obie armie spotkały się na równinie zwanej Tailltin. Pierwsza część bitwy nie
rozstrzygnęła niczego - wojownicy obu narodów zdawali się być sobie równymi w sztuce
wojennej. Jednak po pewnym czasie szala zwycięstwa zaczęła przechylać się na stronę
Gaelów. Zabito trzech władców Irlandii i trzy królowe: Fodhlę, Banbę i Eire. To przesądziło o
zwycięstwie Gaelów. Armia Tuatha de Danaan została rozproszona i w ten sposób Irlandia
dostała się pod panowanie Gaelów, którzy od tej pory mogli nazywać siebie Irlandczykami.
Wyspa została podzielona na prowincje: Munster, Leinster, Connacht i Ulster, którymi
rządzili przywódcy Gaelów: Munsterem Heber i Amerigen, Leinsterem Heremon,
Connachtem i Ulsterem Eimhir.
Wiele lat później w pieśniach poetów można było usłyszeć, że najlepszymi i zarazem
najskromniejszymi wojownikami byli Gaelowie. Tuatha de Danaan natomiast, pomimo iż
równie uzdolnieni, byli zbyt chełpliwi i niesprawiedliwi - dlatego musieli opuścić Irlandię.