1

A. Wpływ deniwelacji terenu na niejednorodno

ść

skali zdj

ę

cia

lotniczego (kartometryczno

ść

zdj

ę

cia)

Cel:
Zapoznanie z problematyk

ą

kartometryczno

ś

ci zdj

ę

cia. Opanowanie poj

ęć

: zdj

ę

cie

ś

ci

ś

le

pionowe, zdj

ę

cie prawie pionowe (nachylone), przesuni

ę

cia radialne punktów na zdj

ę

ciu,

promie

ń

radialny, maksymalne prognozowane przesuni

ę

cia radialne,

ś

rednia płaszczyzna

odniesienia, dokładno

ść

fotomapy (ortofotomapy).

Materiały i narz

ę

dzia do wykonania

ć

wiczenia:

Zdj

ę

cie lotnicze w postaci cyfrowej terenu rejonu Beskidu S

ą

deckiego (Wola Łu

ż

a

ń

ska),

format 23 x 23 cm, piksel skanowania 25

µ

m, stała kamery 153,17 mm (teren_g.tif)

Zdj

ę

cie lotnicze w postaci cyfrowej rejonu Nowa Huta, format 23x23 cm, piksel

skanowania 25

µ

m, stała kamery 152,40 mm (teren_n.tif)

Mapa topograficzna rejonu Beskidu S

ą

deckiego w skali 1:10 000

Mapa topograficzna rejonu Nowa Huta w skali 1:10 000
Program Gimp lub VSD
Mapy topograficzne terenów przedstawionych na zdj

ę

ciach w postaci cyfrowej lub

papierowej. (mapa_g.tif i mapa_n.tif)

Wy

ż

ej wymienione pliki znajduj

ą

si

ę

w katalogu tify.

Zdj

ę

cie lotnicze w formie

ź

ródłowej lub wst

ę

pnie przetworzonej zarówno w postaci

odbitki stykowej jak i zeskanowanego negatywu, mo

ż

e dostarczy

ć

wielu informacji o

geometrii obiektów na nim odwzorowanych. Mo

ż

e słu

ż

y

ć

na przykład do aktualizacji mapy

topograficznej, do prac zwi

ą

zanych z projektowaniem inwestycyjnym, kartowaniem

wyników interpretacji i odczytania zdj

ęć

, itd.

Dla

ś

wiadomego korzystania z pomiarów na zdj

ę

ciach lotniczych nale

ż

y, zdawa

ć

sobie spraw

ę

z dokładno

ś

ci naszych pomiarów, czyli kartometryczno

ś

ci zdj

ę

cia które

u

ż

ywamy. Przez kartometryczno

ść

zatem b

ę

dziemy uwa

ż

a

ć

dokładno

ść

z jak

ą

odwzorowane na zdj

ę

ciu punkty odpowiadaj

ą

poło

ż

eniu na mapie w takiej samej skali jak

zdj

ę

cie. Inaczej mówi

ą

c z jak

ą

dokładno

ś

ci

ą

punkty odwzorowane na zdj

ę

ciu w rzucie

ś

rodkowym odpowiadaj

ą

mapie w rzucie prostok

ą

tnym (ortogonalnym). Wiadomo,

ż

e

warunek taki jest spełniony tylko wtedy, gdy teren jest płaski i poziomy, a zdj

ę

cie

ś

ci

ś

le

pionowe (płaszczyzna zdj

ę

cia równoległa do terenu). W ka

ż

dym innym przypadku (a z

takimi zazwyczaj mamy do czynienia) poło

ż

enie punktu na zdj

ę

ciu od poło

ż

enia punktu na

mapie b

ę

dzie si

ę

ró

ż

ni

ć

o tzw. przesuni

ę

cie radialne

∆

r (rys1). Przesuni

ę

cia takie

spowodowane s

ą

niepłasko

ś

ci

ą

terenu (deniwelacjami terenu) oraz nachyleniem zdj

ę

cia

(niepionowo

ś

ci

ą

osi kamery). Nachylenie zdj

ę

cia mo

ż

na stosunkowo prosto wyeliminowa

ć

poprzez przekształcenie zdj

ę

cia metod

ą

transformacji rzutowej (przekształcenia

rzutowego). W tym celu nale

ż

y zna

ć

na zdj

ę

ciu i mapie cztery pary homologicznych

punktów dostosowania. Po wykonaniu takiego przetworzenia, nowe, przetworzone zdj

ę

cie

mo

ż

emy traktowa

ć

jako

ś

ci

ś

le pionowe i obarczone wpływem jedynie bł

ę

dów deniwelacji

terenu. W dalszych naszych rozwa

ż

aniach przyjmiemy,

ż

e zdj

ę

cia s

ą

ju

ż

ś

ci

ś

le pionowe.

Wpływ deniwelacji terenu na przemieszczenie punktów na zdj

ę

ciu w stosunku do

rzutu

ś

rodkowego odpowiadaj

ą

cego ich poprawnemu poło

ż

eniu na płaszczy

ź

nie

odniesienia (rys1) wyra

ż

a si

ę

wzorem (1):

W

r

h

r

⋅

∆

=

∆

(1)

. P

Piksel skanowania 0.070 mm

2

gdzie:

∆

r jest przesuni

ę

ciem radialnym wzgl

ę

dem punktu nadirowego (dla zdj

ęć

ś

ci

ś

le

pionowych pokrywaj

ą

cego si

ę

z punktem głównym zdj

ę

cia),

∆

h – wysoko

ś

ciowe poło

ż

enie punktu ponad płaszczyzn

ę

odniesienia,

r – promie

ń

radialny punktu – długo

ść

odcinka mi

ę

dzy punktem nadirowym = punktem

głównym zdj

ę

cia a rozpatrywanym punktem na zdj

ę

ciu,

W – wysoko

ść

lotu ponad płaszczyzn

ę

odniesienia.

Je

ś

li chcemy wykorzysta

ć

zdj

ę

cie jako materiał kartometryczny (czyli fotomap

ę

),

musimy sobie zdawa

ć

spraw

ę

z odst

ę

pstw jego punktów od ich poło

ż

enia w rzucie

ortogonalnym. Je

ś

li maksymalne przesuni

ę

cie radialne

∆∆∆∆

r

max

na zdj

ę

ciu b

ę

dzie mniejsze

lub równe maksymalnej dopuszczalnej odchyłce

σσσσ

max

dla fotomapy to takie zdj

ę

cie

mo

ż

emy uzna

ć

za fotomap

ę

o skali równej skali zdj

ę

cia.

Jak wida

ć

ze wzoru (1) przesuni

ę

cia radialne s

ą

wprost proporcjonalne do ró

ż

nic

wysoko

ś

ci i wielko

ś

ci promienia radialnego, a odwrotnie proporcjonalne do wysoko

ś

ci lotu.

Wynika z tego,

ż

e najwi

ę

ksze bł

ę

dy wyst

ę

puj

ą

na skraju zdj

ę

cia (r

max

) i dla punktów o

ekstremalnych wysoko

ś

ciach w terenie (H

max

i H

min

). W pobli

ż

u

ś

rodka zdj

ę

cia bł

ę

dy s

ą

najmniejsze. Na dokładno

ść

zdj

ę

cia ma równie

ż

wpływ jego skala. Im jest ona mniejsza

(W – wi

ę

ksze) tym dokładno

ść

odwzorowania punktów na zdj

ę

ciu wi

ę

ksza (

∆

r

mniejsze).

∆

r

Rys. 1

Badanie kartometryczno

ś

ci obejmuje:

1. Wyznaczenie skali zdj

ę

cia i wysoko

ś

ci lotu z wykorzystaniem mapy topograficznej

(lub ortofotomapy)

r

O

A

A

0

∆

h

W

c

k

O’=N’

3

2. Okre

ś

lenie przesuni

ęć

radialnych dla punktów o ekstremalnych wysoko

ś

ciach

3. Okre

ś

lenie maksymalnych, prognozowanych przesuni

ęć

radialnych

spowodowanych deniwelacjmi terenu

4. Okre

ś

lenie

prognozowanej

powierzchni

zdj

ę

cia

odpowiadaj

ą

cej

kryterium

dokładno

ś

ci fotomapy

5. Obliczenie wielko

ś

ci dopuszczalnych deniwelacji terenu dla spełnienia warunku

kartometryczno

ś

ci zdj

ę

cia.

Ad 1 Wyznaczenie skali zdj

ę

cia - realizacja

a. Dokonanie wyboru dwóch jak najdłu

ż

szych odcinków symetrycznych w stosunku do

punktu głównego, mo

ż

liwych do jednoznacznego rozpoznania na zdj

ę

ciu i mapie,

b. Pomiar długo

ś

ci tych odcinków w układzie pikselowym na zdj

ę

ciu (VSD, Gimp),

c. Okre

ś

lenie długo

ś

ci terenowej tych odcinków z mapy topograficznej (ortofotomapy)

lub ze współrz

ę

dnych,

d. Obliczenie skali w jakiej ka

ż

dy z odcinków odfotografował si

ę

na zdj

ę

ciu,

e. Obliczenie wysoko

ś

ci lotu ponad

ś

redni poziom tych odcinków,

f. Obliczenie

ś

redniej wysoko

ś

ci absolutnej lotu (ponad poziom morza),

g. obliczenie

ś

redniej wysoko

ś

ci terenu H

ś

r

= (H

max

+ H

min

)/2,

h. Obliczenie wysoko

ś

ci lotu ponad

ś

redni poziom terenu W

s

i. Obliczenie

ś

redniej skali zdj

ę

cia,

j. Obliczenie maksymalnej i minimalnej skali zdj

ę

cia

k. Obliczenie punktowej skali zdj

ę

cia dla czterech pomierzonych ko

ń

ców odcinków,

4

Oznaczenia:
L

AC

- terenowa odległo

ść

mi

ę

dzy punktami A i C z pomiaru na mapie

l

A’C’

– długo

ść

odcinka A’C’ na zdj

ę

ciu

H

AC

–

ś

redni poziom odcinka AC

W

AC

– wysoko

ść

lotu ponad

ś

redni poziom odcinka AC

H

sr

-

ś

redni poziom terenu okre

ś

lony na podstawie mapy H

sr

= (H

max

+ H

min

)/2

W

sr

– wysoko

ść

lotu ponad

ś

redni poziom terenu

W

A…D

– wysoko

ść

lotu ponad okre

ś

lony punkt A...D

H

A…D

- wysoko

ść

punktu A…D

Obliczenia:

1. Wyznaczenie skali zdj

ę

cia dla

ś

redniego poziomu odcinka AC oraz BD

'

'C

A

AC

z

l

L

m

AC

=

'

'D

B

BD

z

l

L

m

BD

=

(2)

2. Wyznaczenie wysoko

ś

ci lotu ponad

ś

redni poziom odcinka AC i BD

k

z

AC

c

m

W

AC

⋅

=

k

z

BD

c

m

W

BD

⋅

=

(3)

3. Wyznaczenie wysoko

ś

ci absolutnej lotu

W

0

L

AC

l

A’C’

poziom morza

H

C

c

k

W

C

C’

A’

W

ś

r

W

A

D

B

W

AC

H

AC

H

A

C

A

O

ś

redni poziom

terenu

H

ś

r

5

AC

AC

AC

H

W

W

+

=

0

BD

BD

BD

H

W

W

+

=

0

(4)

stąd:

2

0

0

0

BD

AC

W

W

W

+

=

(5)

4. Wyznaczenie mianownika

ś

redniej skali zdj

ę

cia

k

ś

r

z

c

H

W

m

ś

r

−

=

0

(6)

5. Wyznaczenia ekstremalnych mianowników skali zdj

ę

cia m

max

, m

min

k

c

H

W

m

min

0

max

−

=

(7)

k

c

H

W

m

max

0

min

−

=

(8)

6. Wyznaczenia mianowników skali dla wszystkich punktów (A,B,C,D)

k

A

z

c

H

W

m

A

−

=

0

(9)

k

B

z

c

H

W

m

B

−

=

0

Po wykonaniu tych oblicze

ń

nale

ż

y przeanalizowa

ć

warto

ś

ci skal zdj

ę

cia dla ró

ż

nych

wysoko

ś

ci punktów i wysoko

ś

ci lotu i napisa

ć

wnioski pokazuj

ą

ce zale

ż

no

ść

pomi

ę

dzy

wysoko

ś

ci

ą

lotu, wysoko

ś

ci

ą

punktów a skal

ą

zdj

ę

cia.

Ad 2)

Aby okre

ś

li

ć

przesuni

ę

cia radialne punktu na zdj

ę

ciu powinni

ś

my zna

ć

ró

ż

nic

ę

wysoko

ś

ci

tego punktu od poziomu odniesienia, wysoko

ść

lotu ponad ten poziom oraz wielko

ść

promienia radialnego tego punktu na zdj

ę

ciu. Dla okre

ś

lenia przesuni

ęć

radialnych

punktów zdj

ę

cia o ekstremalnych wysoko

ś

ciach H

max

i H

min

posiadamy ju

ż

wszystkie te

dane poza wielko

ś

ci

ą

promieni radialnych do tych punktów. Promie

ń

radialny to odcinek

pomi

ę

dzy punktem nadirowym zdj

ę

cia (w naszym przypadku punktem głównym) a

obrazem danego punktu na zdj

ę

ciu.

Wyznaczenie wielko

ś

ci promieni radialnych nale

ż

y przeprowadzi

ć

na obrazie cyfrowym

zdj

ę

cia w nast

ę

puj

ą

cy sposób:

6

a. wyznaczy

ć

poło

ż

enie punktu głównego zdj

ę

cia jako punktu przeci

ę

cia dwóch

przek

ą

tniowych ł

ą

cznic znaczków tłowych.

b. Narysowa

ć

wektory promieni radialnych zawarte pomi

ę

dzy punktem głównym a

analizowanym ekstremalnym wysoko

ś

ciowo punktem zdj

ę

cia. Zmierzy

ć

długo

ś

ci

poszczególnych promieni radialnych w pikselach.

c. Przeliczy

ć

wielko

ść

promienia radialnego na mm w skali zdj

ę

cia z wykorzystaniem

znajomo

ś

ci wielko

ś

ci piksela skanowania.

Nale

ż

y teraz wyliczy

ć

wielko

ś

ci przesuni

ęć

radialnych na zdj

ę

ciu dla punktów o

ekstremalnych wysoko

ś

ciach i zastanowi

ć

si

ę

dlaczego pomimo takich samych ró

ż

nic

wysoko

ś

ci od płaszczyzny odniesienia maj

ą

inne przesuni

ę

cia radialne i dlaczego ró

ż

ni

ą

si

ę

od siebie znakiem.

Ad 3)

Aby okre

ś

li

ć

maksymalne prognozowane przesuni

ę

cia radialne punktów na zdj

ę

ciu

powinni

ś

my zna

ć

maksymaln

ą

ró

ż

nic

ę

wysoko

ś

ci od poziomu odniesienia, wysoko

ść

lotu

ponad ten poziom oraz maksymaln

ą

wielko

ść

promienia radialnego na zdj

ę

ciu.

Analogicznie do wzoru (1) mo

ż

na napisa

ć

,

ż

e

sr

W

r

h

r

max

max

max

⋅

∆

±

=

∆

±

(10)

Dla okre

ś

lenia maksymalnych prognozowanych przesuni

ęć

radialnych punktów zdj

ę

cia o

ekstremalnych wysoko

ś

ciach terenowych H

max

i H

min

posiadamy ju

ż

wszystkie te dane

poza wielko

ś

ci

ą

maksymalnego promienia radialnego na zdj

ę

ciu. Przyjmuje si

ę

go

arbitralnie jako połow

ę

przek

ą

tnej formatu zdj

ę

cia (najwi

ę

kszy promie

ń

radialny).

Po

obliczeniu maksymalnych prognozowanych przesuni

ęć

radialnych na zdj

ę

ciu nale

ż

y

pami

ę

ta

ć

,

ż

e wyliczona wielko

ść

jest warto

ś

ci

ą

bezwzgl

ę

dn

ą

dlatego wyst

ę

puj

ą

ce na

zdj

ę

ciu warto

ś

ci przesuni

ęć

radialnych mog

ą

przyjmowa

ć

warto

ś

ci z przedziału od +

∆

r

max

do -

∆

r

max

. Teraz nale

ż

y porówna

ć

obliczony przedział wielko

ś

ci ±

∆

r

max

z obliczonymi

wcze

ś

niej wielko

ś

ciami

∆

r dla punktów o ekstremalnych wysoko

ś

ciach i skomentowa

ć

ich

wzajemn

ą

zale

ż

no

ść

.

Ad 4)

Zgodnie z Wytycznymi Technicznymi: ZASADY WYKONYWANIA ORTOFOTOMAP

W SKALI 1:10000, jako maksymaln

ą

warto

ść

odchyłki na ortofotomapie pomi

ę

dzy

punktem na fotomapie a jego prawdziwymi współrz

ę

dnymi terenowymi przyjmuje si

ę

wielko

ść

σσσσ

= 0.6mm w skali fotomapy. Je

ś

li przyjmiemy t

ę

wielko

ść

jako kryterium

kartometryczno

ś

ci zdj

ę

cia

σσσσ

=

∆∆∆∆

r, to mo

ż

emy po przekształceniu wzoru (1) wyliczy

ć

promie

ń

radialny opisuj

ą

cy na zdj

ę

ciu koło, w którym zawarte punkty zdj

ę

cia spełnia

ć

b

ę

d

ą

kryterium kartometryczno

ś

ci. Promie

ń

taki obliczamy tylko wtedy, je

ś

li

σσσσ

jest mniejsza od

∆∆∆∆

r

max

w innym razie całe zdj

ę

cie mo

ż

emy traktowa

ć

jako fotomap

ę

o skali równej skali

zdj

ę

cia.

Przy zało

ż

eniu

σ

=

∆

r, obliczamy:

max

max

h

W

r

śr

∆

⋅

=

σ

(11)

Po wyznaczeniu wielko

ś

ci promienia nale

ż

y obliczy

ć

teraz powierzchni

ę

zdj

ę

cia, która

mo

ż

emy traktowa

ć

jako fotomap

ę

i porówna

ć

j

ą

do całkowitej powierzchni zdj

ę

cia Nale

ż

y

poda

ć

w procentach, jaka cz

ęść

zdj

ę

cia spełnia kryterium kartometryczno

ś

ci

σσσσ

, czyli

inaczej jak

ą

cz

ęść

zdj

ę

cia mo

ż

emy uzna

ć

za fotomap

ę

.

7

Ad 5)

Wykonane wcze

ś

niej badanie kartometryczno

ś

ci odpowiada na pytanie jaka cze

ść

analizowanego zdj

ę

cia lotniczego mo

ż

e by

ć

traktowana jako mapa fotograficzna w skali

zdj

ę

cia o dokładno

ś

ci ±

σσσσ

. Przeprowadzona analiza dotyczy zdj

ę

cia w okre

ś

lonej skali,

wykonanego kamer

ą

o znanym sto

ż

ku na którym odfotografowany został teren o znanej

rze

ź

bie. Spróbujmy odpowiedzie

ć

na pytanie kiedy dla zdj

ęć

o tych samych parametrach

skali i ogniskowej obiektywu całe zdj

ę

cie b

ę

dziemy mogli nazwa

ć

fotomap

ą

. Oczywi

ś

cie

zale

ż

e

ć

to b

ę

dzie od deniwelacji terenu odfotografowanego na tym zdj

ę

ciu. Je

ś

li

przekształcimy wzór (2) w taki sposób,

ż

e za wielko

ść

±

∆

r

max

przyjmiemy ±

σσσσ

to mo

ż

emy

wyznaczy

ć

maksymaln

ą

deniwelacj

ę

terenow

ą

±

∆

H

max

odpowiadaj

ą

c

ą

za spełnienie

warunku kartometryczno

ś

ci. Po przekształceniu wzór (2) przybierz posta

ć

:

max

max

r

W

H

sr

⋅

±

=

∆

±

σ

(12)

Po wykonaniu obliczenia nale

ż

y w sprawozdaniu sformułowa

ć

poprawny wniosek wi

ążą

cy

obliczon

ą

wielko

ść

deniwelacji z geometria zdj

ę

cia

Realizacja tematu: Ocena kartometryczno

ś

ci zdj

ę

cia lotniczego

Temat jest tematem indywidualnym, wykonywanym w trakcie czterech godzin zaj

ęć

laboratoryjnych. Do dyspozycji ka

ż

dego studenta s

ą

dwa zdj

ę

cie cyfrowe i odpowiadaj

ą

ce

im mapy topograficzne w skali 1:10 000 w postaci papierowej. Do dyspozycji s

ą

równie

ż

mapy w postaci cyfrowej udost

ę

pniane w Internecie na stronach Geoportalu.

Sprawozdanie z wykonania tematu obejmuje wyniki oceny kartometryczno

ś

ci dla

obydwu zdj

ęć

lotniczych oraz wnioski wynikaj

ą

ce z tych bada

ń

B. Okre

ś

lenie wysoko

ś

ci pionowego obiektu na zdj

ę

ciu lotniczym

Z pojedynczego zdj

ę

cia mo

ż

na wyznaczy

ć

wysoko

ś

ci pionowych obiektów

spełniaj

ą

cych kryterium widoczno

ś

ci na zdj

ę

ciu zarówno góry jak i podnó

ż

a obiektu.

Obiektami takimi mog

ą

by

ć

np. słupy, pionowe kraw

ę

dzie budynków, kominy itp.

Wysoko

ść

obiektu mo

ż

na wyznaczy

ć

ze wzoru:

r

W

r

h

D

⋅

∆

=

∆

(15)

gdzie

∆

h – jest wyznaczan

ą

wysoko

ś

ci

ą

r - promie

ń

radialny do górnego punktu obiektu

W

D

– wysoko

ść

lotu nad poziom podstawy obiektu, W

D

= H

0

– H

D

H

0

– wysoko

ść

absolutna lotu,

H

D

– wysoko

ść

podstawy obiektu.

Widoczny na zdj

ę

ciu odcinek zawarty pomi

ę

dzy gór

ą

i podnó

ż

em obiektu, jest

niczym innym tylko przesuni

ę

ciem radialnym góry w stosunku do dołu. Je

ś

li wiemy,

ż

e jest

to przesuni

ę

cie radialne to mo

ż

emy na zdj

ę

ciu sprawdzi

ć

czy spełnione s

ą

warunki

przyj

ę

te w poprzedniej cz

ęś

ci tematu bez wizualnego dowodu. A mianowicie, czy

przesuni

ę

cia radialne kraw

ę

dzi budynków (długo

ś

ci odcinków kraw

ę

dzi) rosn

ą

wraz z

8

wielko

ś

ci

ą

promienia radialnego oraz czy kierunek kraw

ę

dzi pokrywa si

ę

z kierunkiem

promienia radialnego?

Nale

ż

y przeanalizowa

ć

widok budynków o takiej samej ilo

ś

ci kondygnacji na

ś

rodku

zdj

ę

cia (r

≈

0), w połowie obszaru (r

≈

50-70mm), i w pobli

ż

u ramki (r

≥

100mm) i

przeanalizowa

ć

wizualnie długo

ś

ci ich pionowych kraw

ę

dzi. Równie

ż

dla kilku obiektów, w

ró

ż

nych miejscach zdj

ę

cia, narysowa

ć

promie

ń

radialny do góry obiektu i sprawdzi

ć

czy

dolny punkt znajduje si

ę

równie

ż

na tym promieniu. Wnioski z tych bada

ń

nale

ż

y umie

ś

ci

ć

w sprawozdaniu.

Realizacja tematu:

Temat wykonywany jest indywidualnie. W cz

ęś

ci pierwszej skal

ę

zdj

ę

cia nale

ż

y

wyznaczy

ć

na podstawie pomiaru długo

ś

ci co najmniej 2 odcinków pomi

ę

dzy podanymi

fotopunktami. Ich optymalnym rozmieszczeniem jest usytuowanie wzdłu

ż

przek

ą

tnych

zdj

ę

cia, punkty odcinków winny znajdowa

ć

si

ę

po obu stronach punktu głównego zdj

ę

cia.

Wysoko

ść

lotu ponad

ś

redni

ą

płaszczyzn

ę

odniesienia nale

ż

y obliczy

ć

w sposób podany

w cz

ęś

ci A tematu. Za

ś

redni

ą

wysoko

ść

płaszczyzny odniesienia nale

ż

y przyj

ąć

ś

redni

ą

policzon

ą

z granicznych wysoko

ś

ci fotopunktów.

Nale

ż

y pomierzy

ć

na zdj

ę

ciu promie

ń

radialny r do góry obiektu oraz przesuni

ę

cie radialne

∆

r góry wzgl

ę

dem dołu. Za wysoko

ść

H

D

podnó

ż

a obiektu nale

ż

y przyj

ąć

wysoko

ść

najbli

ż

szego fotopunktu. Wielko

ść

W

0

potrzebna do oblicze

ń

zostaje wyznaczona

wcze

ś

niej przy okre

ś

laniu skali zdj

ę

cia.

Przebieg

ć

wiczenia:

1. Wprowadzenie
2. Zapoznanie si

ę

z materiałami.

3. Pomiary niezb

ę

dne dla uzyskania szukanych wielko

ś

ci.

Materiały do wykonania

ć

wiczenia:

Zdj

ę

cie lotnicze w postaci cyfrowej (lotnicze.tif)

Wykaz współrz

ę

dnych fotopunktów (dane_zdj_cia.txt)

Lokalizacja fotopunktów (lokalizacja_fotopunkt_w.jpg)

Wy

ż

ej wymienione pliki znajduj

ą

si

ę

: klon\vsd\pomiar_wysokosci