Miedź

Cu - cuprum (greckie kypros = Cypr, nazwa łacińska pochodzi od wyspy Cypr, ponieważ

w starożytności stamtąd otrzymywano większe ilości miedzi). W przyrodzie występuje w

stanie rodzimym i w połączeniu z innymi pierwiastkami. Największe znaczenie mają

minerały: chalkozyn, chalkopiryt, kupryt.

Miedź należy do metali najwcześniej poznanych i użytkowanych przez człowieka.

Umiejętność wytapiania i odlewania przedmiotów z miedzi spotykamy u starożytnych

ludów Małej Azji, Egiptu i Europy. w Egipcie sztuka otrzymywania miedzi znana była już 7

tysięcy lat p.n.e. Około 2800 lat p.n.e. nauczono się utwardzać miedź przez dodanie do

niej cyny i wytwarzać

brązy

. W latach 5500 p.n.e. Egipcjanie potrafili otrzymywać drut

miedziany, a w 1600 roku p.n.e. odlewali wyroby brązowe w formach sporządzonych z

piasku. w okresie 2000 - 1500 lat p.n.e. umiano tam także barwić

szkło

za pomocą

związków miedzi. Pylony postawione przy wejściu do świątyń w starożytnym Egipcie

(1500 rok p.n.e.) były zaopatrzone w ostrza wykonane z miedzi i prawdopodobnie

spełniały rolę

piorunochronów

.

Odkrycie i wykorzystanie złóż miedzi na Cyprze nastąpiło około 1500 roku p.n.e.

Starożytni Rzymianie nazywali miedź otrzymywaną stamtąd aes cyprium.

W Europie średniowiecznej górnictwo miedzi rozwinęło się stosunkowo wcześnie (np. 922

rok w Saksonii).

W związku z rozwojem techniki militarnej wystąpiło w Europie duże zapotrzebowanie na

metale kolorowe, głównie na miedź i cynę, dzięki czemu zwiększyła się produkcja tych

metali. W późniejszych czasach zapotrzebowanie to wzrosło jeszcze bardziej wskutek

rozwoju przemysłu elektrotechnicznego. Do najważniejszych stopów miedzi należą

mosiądz i brąz oraz konstantan i nikielina. Zastosowanie miedzi jest obecnie bardzo

szerokie.