Prezentacja programu PowerPoint

Obsługiwanie i remonty statków powietrznych

Cechę charakterystyczną eksploatacji statków powietrznych stanowią niebezpieczne i kosztowne skutki uszkodzeń.
Skutkiem uszkodzenia podczas realizacji zadania lotniczego

może być wypadek lotniczy lub przerwanie zadania

lotniczego.
Wypadek lotniczy

może być przyczyną śmierci załogi, pasażerów, zniszczenia statku powietrznego lub zagrożenia

środowiska.
Przerwa w wykonaniu zadania (np. samolotu wojskowego)

może pociągnąć za sobą negatywne skutki (organizacyjne,

ekonomiczne itp.). Wymienione

powyżej czynniki uzasadniają konieczność prawidłowego wykonywania na statku

powietrznym

złożonego zestawu (zbioru) obsług technicznych.

Pod

pojęciem obsługa techniczna statków powietrznych w sensie technologicznym można rozumieć zestaw czynności

mających na celu upewnienie się o zdatności do wykonania lotu oraz zapobieganiu wyjścia urządzeń ze stanu zdatności
bądź sprowadzeniu ich do stanu zdatności.
Do realizacji

obsług powoływany jest system obsługiwania, składający się zazwyczaj z podsystemów: podsystemu

obsług bieżących, podsystemu obsług okresowych i podsystemu napraw planowych i remontów.
Poważne naprawy i remonty wykonują specjalne zakłady naprawcze, znajdujące się zazwyczaj poza systemem
bezpośredniej eksploatacji.

Obsługiwanie i remonty statków powietrznych

Wyróżnia się następujące grupy obsług statku powietrznego:

zaopatrywanie - czyli

obsługi mające na celu zaopatrywanie statku powietrznego w paliwo, energię elektryczną, gazy i

ciecze robocze, tlen, specjalne

wyposażanie (uzbrajanie, przezbrajanie) itp.;

kontrolę stanu - obejmujące przeglądy: przedlotowy, startowy, polotowy, inspekcyjny. Kontrola stanu ma na celu ocenę

stanu statku powietrznego;

czynności profilaktyczne - czyli obsługi mające na celu dokonanie w określonym zakresie naprawy profilaktycznej.

Czynności profilaktyczne są wykonywane po określonej ilości godzin lotu lub po określonym czasie eksploatacji statku
powietrznego. W w

zależności od stopnia odnowy statku powietrznego i częstości ich wykonywania poddaje się statek

różnym rodzajom czynności profilaktycznych;

naprawy - czyli

obsługi mające na celu usunięcie uszkodzeń powstałych na statku powietrznym

Podsystem

obsług bieżących realizuje obsługi typu "zaopatrywanie" i typu „kontrola stanu".

W podsystemie

obsług okresowych realizowane mogą być naprawy bieżące nieplanowe i naprawy okresowe.

ogół kompetencje obu podsystemów nie wykluczają się. Niektóre obsługi (np. naprawy) mogą być realizowane przez

oba podsystemy.

Obsługi planowe realizuje się według określonego programu. Program obsług określa rodzaj czynności obsługowych

wykonywanych podczas danej

obsługi według określonej technologii. Program obsług określa rodzaj czynności

obsługowych wykonywanych podczas danej obsługi według określonej technologii.

W lotnictwie cywilnym organizacja

obsługowa może zostać zatwierdzona wg PART-145 w podkategoriach „Obsługa

Liniowa

” i „Obsługa Hangarowa” w dowolnej ich kombinacji.

Obsługa liniowa (ang. „light maintenace”) zasadniczo obejmuje kontrolę i obsługę przed lotem, dzienną, tygodniową, A i B .
Obsługa hangarowa - zwana także obsługą podstawową (ang. „heavy maintenace”) zasadniczo obejmuje kontrolę C i D .
Obsługą liniową jest każda obsługa, która musi być wykonana przed lotem celem zagwarantowania, że statek powietrzny
nadaje

się do wykonania zamierzonego lotu.

Może uwzględniać:
-

obsługę planową i/lub kontrole wzrokowe – w tym kontrole elementów

struktury

wewnętrznej, systemów, źródeł mocy, itp. po otwarciu/odsłonięciu

paneli/drzwi;
- ustalenie uszkodzenia;
-

naprawę drobnego uszkodzenia;

wymianę podzespołu;

- drobne naprawy i modyfikacje,

które nie wymagają całościowego demontażu.

Obsługa nie mieszcząca się w powyższym wykazie uważana jest za obsługę podstawową /hangarową/.

Gotowość do lotu i poprawną pracę statku powietrznego może zapewnić należcie zorganizowana i prowadzona kontrola
stanu (ocena

sprawności).

W ocenie stanu

określa się, czy statek powietrzny jest zdatny w danej chwili oraz, że będzie z określonym stopniem

pewności, zdatny w przewidywanym okresie pracy - np. w czasie kolejnego wylotu. Każda kontrola odbywa się z określonym
prawdopodobieństwem wykrycia uszkodzenia.

Rozpoznanie stanu

niezawodnościowego statku powietrznego jest ważnym procesem umożliwiającym podejmowanie decyzji

związanych z użytkowaniem i obsługą.
Rozpoznanie to odbywa

się w sposób bezpośredni za pomocą zmysłów kontrolującego lub urządzenia diagnostycznego

zgodnie z

określonymi metodami postępowania.

Procedura

obsługowa oceny stanu ma za zadanie sprawdzenie zgodności cech mierzalnych i niemierzalnych elementów

statku powietrznego z wymaganiami

warunków technicznych oraz prognozowanie zachowania ich zgodności na określony

horyzont czasowy.
Oznacza to,

że prognozowanie jest bardzo istotnym elementem składowym oceny stanu.

Prognozy stawiane co do

sprawności statku powietrznego, są elementem ryzyka zawodowego podejmowanego w oparciu o

kwalifikacje i

duże doświadczenie.

W procesie eksploatacji

najczęściej wykorzystywane są następujące metody kontroli:

• przegląd zewnętrzny;
• sprawdzanie sprawności wg objawów zewnętrznych pracy urządzenia;
• kontrola z wykorzystaniem aparatury kontrolno-pomiarowej (AKP).

Przegląd  zewnętrzny obejmuje:
• wykonanie oględzin statku powietrznego zgodnie z określoną kolejnością;
• wykrycie  uszkodzeń  i  odstępstw  od  warunków  technicznych  za  pomocą  zmysłów  (wzroku,  słuchu,  dotyku,  węchu)

kontrolera;

• upewnienie się, że po wykonanych kolejnych wylotach nie następują zmiany warunków technicznych.
W

przeglądzie zewnętrznym wykorzystywane są proste przyrządy optyczne, przymiary, wskaźniki itp.

Sprawdzenie

sprawności wg objawów zewnętrznych polega na obserwacji wzrokowej, słuchowej i dotykowej pracy

urządzenia. Taka obserwacja pozwala uzyskać informację, o istnieniu lub braku uszkodzenia wewnątrz urządzenia.
Przykład:
Obserwacja  rozkładu  płomienia  w  dyszy  silnika  odrzutowego  pozwala  określić  sprawność  wtryskiwaczy  paliwa.  Nienormalne  szumy,
zgrzyty, nadmierne drgania oraz nadmierna temperatura korpusów pomp i przekładni mogą sygnalizować wewnętrzne niesprawności.
Kontrola  z  wykorzystaniem  AKP  polega  na  sprawdzeniu  tylko  tych  zespołów,  które  są  konstrukcyjnie  do  takiej  kontroli
zaprojektowane i przystosowane.

Możliwości wykorzystania AKP są ograniczone, ale ocena stanu jest dokładna i obiektywna.

Wszystkie podane metody stosowane oddzielnie nie są w stanie zapewnić właściwej oceny etanu. Dopiero łączne ich stosowanie
daje pełne powodzenie.

Powodzenie oceny stanu statku powietrznego zależy w znacznym stopniu od kwalifikacji kontrolera. O ile kwalifikacje do kontroli
przy pomocy AKP można zdobyć poprzez opanowanie instrukcji posługiwania się aparaturą, o tyle sprawdzanie zdatności do pracy
wg zewnętrznych objawów a szczególnie przeglądem zewnętrznym, wymaga wieloletniego doświadczenia przy doskonałej znajomości
budowy sprzętu i odpowiedniej wiedzy teoretycznej.