POJĘCIE I TREŚĆ PAŃSTWA, PRAWA, ADMINISTRACJI

PAŃSTWO

Definicja państwa, ustrój państwa

Definicja politologiczna

Państwo jest przymusową organizacją, wyposażoną w atrybuty władzy zwierzchniej po to, by
ochraniać przed zagrożeniami zewnętrznymi i wewnętrznymi ład, zapewniający zasiedlającej jego
terytorium społeczności, składającej się ze współzależnych grup o zróżnicowanych interesach, warunki
egzystencji korzystne odpowiednio do siły ich ekonomicznej pozycji i politycznych wpływów

Definicja prawna

Prawne kryteria państwowości (na mocy konwencji w Montevideo z 1933:

"Państwo jako podmiot prawa międzynarodowego powinno posiadać następujące elementy:

•

stałą ludność

•

suwerenną władzę

•

określone terytorium oddzielone od innych granicą

•

zdolność wchodzenia w relacje międzynarodowe

Podstawowe standardy i desygnaty państwa prawnego

Państwo prawne :

I - koncepcja państwa prawnego

założenie występowania w państwie:

-

podziału władzy

-

legalności

-

konstytucjonalizmu

-

retroakcji

l

l

l

e

e

e

x

x

x

r

r

r

e

e

e

t

t

t

r

r

r

o

o

o

n

n

n

o

o

o

n

n

n

a

a

a

g

g

g

i

i

i

t

t

t

-

sądowej kontroli władzy wykonawczej

-

ingerencji w życie prywatne jednostki tylko w sytuacjach, w których prawo na to

zezwala

-

ponoszenie odpowiedzialności odszkodowawczej przez państwo

Obecnie: większość państw

II - materialna koncepcja państwa prawnego

założenie występowania w państwie:

-

gwarancja praw i wolności człowieka i obywatela

-

prawo stanowione dominuje nad innymi normami

-

konstytucja i ustawy są podstawowymi aktami normatywnymi w państwie

-

procedury zapewniają przestrzeganie i poszanowanie praw i wolności obywateli

Główna zasada państw demokratycznych:

Trójpodział władzy na

władzę ustawodawczą (Sejm, Senat)

władzę wykonawczą (rząd - Rada Ministrów, Prezydent)

władzę sądowniczą

Także funkcja (władza?) kontrolna

zasada praworządności

prawo przestrzegane podczas stanowienia jak i stosowania

działania organów państwa są normowane przepisami

obywatele są wolni do momentu przekroczenia granic (prawo sankcjonuje te zachowania)

zasada pewności prawa

prawo musi być jasne, jawne oraz stabilne

zasada ochrony praw nabytych

każdy, kto nabył dane prawo nie może ich bezprawnie stracić

zasada konstytucyjnej ochrony praw i wolności

zasada prymatu prawa stanowionego

system prawny powinien być całkowicie autonomiczny i niezależny od innych

normatywnych systemów (w systemie prawnym stanowionym przez państwo powinny

znajdować się wszelkie normy moralne, kulturowe, związane z poszanowaniem praw

człowieka i wolności)

Zamieszczenie w konstytucji praw i wolności obywatelskim zwiększa ochroną.

Organy władzy państwowej nie mogą ingerować w pewien zakres życia obywatela tu tzw. prawa

wolnościowymi:

-

wolność słowa

-

wolność sumienia

-

wolność zrzeszania się

-

wolność zgromadzeń

-

wolność poruszania się

zasada prymatu konstytucji

ustawa zasadnicza jest najważniejszym aktem prawnym

zasada instytucjonalnej i proceduralnej gwarancji praw podmiotowych obywateli

zasada równości wobec prawa

zasada równości w prawie

nikt nie może być uprzywilejowany lub pokrzywdzony treścią danego przepisu prawnego

=.=========================.=

PRAWO

Prawo – system norm prawnych - ogólnych, abstrakcyjnych i jednoznacznych dyrektyw postępowania,

które powstały w związku z istnieniem i funkcjonowaniem państwa lub innego uporządkowanego

organizmu społecznego, ustanowione lub uznane przez właściwe organy władzy odpowiednio publicznej

lub społecznej i przez te organy stosowane, w tym z użyciem przymusu

Prawo wyznacza wzorce zachowań, które powinny być respektowane przez społeczeństwo i

określa zasady odpowiedzialności za ich naruszenie Podmiot prawa – ten, kto może posiadać

uprawnienia (prawa) lub obowiązki, a więc ma zdolność prawną. Podmiotowość prawną nadaje

prawo. Każdy człowiek jest podmiotem prawa od chwili urodzenia aż do śmierci

Podmiotem prawa jest:

osoba fizyczna

osoba prawna

Osobowość prawna to pojęcie określające zdolność osób prawnych do bycia podmiotem praw i

obowiązków oraz do dokonywania we własnym imieniu czynności prawnych

Zdolność prawna – zdolność do bycia podmiotem praw i obowiązków prawnych. Zdolność prawna jest

atrybutem następujących podmiotów prawa:

•

osób fizycznych

•

jednostek organizacyjnych, będących osobami prawnymi, w szczególności Skarbu Państwa

•

jednostek organizacyjnych, niebędących osobami prawnymi, którym zdolność prawną nadają

przepisy szczególne

Zdolność do czynności prawnych – w prawie cywilnym zdolność do dokonywania we własnym

imieniu czynności prawnych, czyli do przyjmowania i składania oświadczeń woli mających na celu

wywołanie powstania, zmiany lub ustania stosunku prawnego. Innymi słowy, jest to zdolność do

samodzielnego kształtowania swojej sytuacji prawnej (nabywania praw i zaciągania zobowiązań)

Systemy prawa

Istnieją dwa podstawowe systemy prawa:

- prawo stanowione

- prawo precedensowe

Prawo stanowione –

to jednostronny i władczy akt decyzyjny podjęty przez organ państwa, a z jego upoważnieniem powstaje

akt prawodawczy, który składa się z przepisów prawa, które kierowane są do podmiotów prawa i

zawierają określone sposoby zachowania się

Prawo precedensowe –

W GB i USA - prawo nie tylko jest tworzone w formie prawa stanowionego, ale w formie precedensu

prawotwórczego.

Precedens prawotwórczy ma charakter konkretny i polega na tym, że sąd podejmuje konkretną

indywidualną decyzję w określonej sprawie, chociaż w obowiązujących przepisach prawa stanowionego

nie ma podstaw do jej wydania lub też podstawy te są niedostatecznie określone. Sąd formułuje zasadę

rozstrzygnięcia i ta zasada powinna być w przyszłości podstawą rozstrzygania spraw podobnych

WYKŁADNIA PRAWA

to jego interpretacja - proces ustalania właściwego znaczenia przepisów prawa. Przedmiotem

wykładni są przepisy prawa, a nie normy prawne, bo w ramach właśnie wykładni z przepisów prawa

wyprowadza się normy prawne

Przyczyny wykładni prawa:

- różnica i niejednoznaczność języka naturalnego i języka prawnego w tekstach prawnych

- zamierzone i świadome wprowadzenie przez ustawodawcę niejednoznaczności i nieostrości

pojęć interesu społecznego, czyli pozostawienie stosującym prawo większej swobody w

jego interpretacji

- starzenie się przepisów prawa, kiedy regulacja prawna nie przystaje do nowej interpretacji.

Rodzaje wykładni:

a)

z uwagi na podmiot jej dokonujący

:

- wykładnia autentyczna – dokonywana przez ten sam podmiot, który prawo ustanowił

- wykładnia legalna – oznacza, że może być wydawana przez upoważniony do tego organ

państwa (nie w Polsce)

- wykładnia praktyczna – dokonywana przez organy stosujące prawo różnego rodzaju, np. organy

samorządowe, wykonawcze, sądowe

Najważniejsza jest wykładnia sądowa wykonywana w procesie wykonywania prawa -

najważniejsza wykładnia Sądu Najwyższego

Sąd Najwyższy interpretując prawo może podejmować uchwały, jeżeli uzna, że celowe

jest wyjaśnienie przepisów prawa budzących wątpliwości. Następuje to na wniosek

określonych podmiotów, np. Prezesa Sądu Najwyższego, Ministra Sprawiedliwości.

Uchwały te są podejmowane w składzie 7 sędziów

Wykładnia SN nie ma charakteru wiążącego formalnie, ale sądy ją stosują, bo nie chcą

narazić się na zarzut błędnej interpretacji przepisów prawa.

- wykładnia doktrynalna – każdy może dokonywać interpretacji przepisów prawa - nie ma to dla

niego mocy wiążącej, to faktyczni wykładnia prywatna.

Cenne wykładnie prawników, naukowców, wybitnych praktyków. Sądy mogą się

powoływać na wykładnie doktrynalne.

DOKTRYNA łac: doctrina – nauka, nauczanie, wiedza; oznacza ogół spójnych poglądów, założeń,

twierdzeń, przekonań, dogmatów będących podstawą koncepcji, np. naukowej, religijnej, gospodarczej,

politycznej, militarnej

b)

z uwagi na metody ich wykonywania

:

- wykładnia językowa – ustalenie znaczenia norm prawnych poprzez analizę struktur językowych

przepisów, znaczenia poszczególnych wyrazów np. zastosowania interpunkcji

- wykładnia celowościowa – (funkcjonalna) określenie celu, dla którego normy te zostały wydane

- wykładnia systemowa – ustalenie rzeczywistego znaczenia przepisów prawnych, ze względu na

ich usytuowanie w systemie aktu prawnego czy całej gałęzi prawa

-wykładnia historyczna – interpretując przepisy prawa porównujemy je np. z uzasadnieniem

projektów tych przepisów

Prawo dzieli się na gałęzie prawa zawierające normy prawne do siebie podobne, spójne i regulujące

podobne stosunki społeczne

Trzy podstawowe gałęzie prawa:

- prawo cywilne

- prawo administracyjne

- prawo karne

Prawo cywilne

- to zespół norm prawnych regulujących określone stosunki społeczne za pomocą metody

cywilno-prawnej (metoda, która polega na równorzędności podmiotów i braku

podporządkowania).

Prawo administracyjne

– to zespół norm prawnych, które regulują określone stosunki społeczne a pomocą metody

administracyjno-prawnej (metoda, która polega na nierównorzędności podmiotów i

podporządkowaniu obywatela wobec państwa).

Prawo karne

– zespół norm prawnych, regulujących określone stosunki społeczne za pomocą metody karnej,

polegającej na operowaniu karą

Pozostałe gałęzie prawa wydzielono z uwagi na przedmiot regulacji prawnej, czyli rodzaje stosunków

społecznych, które są regulowane za pomocą różnych metod:

- cywilno-prawnej - np. umowa o pracę, umowa o dzieło, umowa zlecenie

- administracyjno-prawnej - np. powołanie, mianowanie

- karnej - np. odpowiedzialność dyscyplinarna pracowników

Prawo publiczne (łac. ius publicum) - skupia normy prawne, których zadaniem jest ochrona interesu

publicznego

prawo konstytucyjne

prawo karne

prawo administracyjne

Prawo prywatne (łac. ius privatum) skupia normy prawne, których zadaniem jest ochrona interesu

jednostek i regulacja stosunków pomiędzy nimi

prawo cywilne

prawo rodzinne

prawo pracy

prawo handlowe

Podział ze względu na przedmiot regulacji, Przykładowe gałęzie:

—

prawo autorskie

—

prawo bankowe

—

prawo budowlane

—

prawo celne

—

prawo człowieka

—

prawo energetyczne

—

prawo kanoniczne

—

prawo konstytucyjne

—

prawo konfliktów zbrojnych

—

prawo lotnicze

—

prawo medyczne

—

prawo międzynarodowe

—

prawo naukowe

—

prawo o ruchu drogowym

—

prawo ochrony środowiska

—

prawo podatkowe

—

prawo polityczne

—

prawo rolne

—

prawo sanitarne

—

prawo upadłościowe

—

prawo żywnościowe

PRAWO śYWNOŚCIOWE

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady UE nr 178/2002/WE

autentyczna definicja „prawa żywnościowego:

„Prawo żywnościowe" oznacza przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne regulujące sprawy

żywności w ogólności, a ich bezpieczeństwo w szczególności, zarówno na poziomie Wspólnoty, jak i

na poziomie krajowym; definicja ta obejmuje wszystkie etapy produkcji, przetwarzania i dystrybucji

żywności oraz paszy produkowanej dla zwierząt hodowlanych lub używanej do żywienia zwierząt

hodowlanych

Wszystkie etapy produkcji, przetwarzania i dystrybucji żywności oraz pasze produkowane lub używane

do żywienia zwierząt przeznaczonych na żywność

Definicja doktrynalna obejmuje wszystkie elementy łańcucha żywnościowego, regulowane dwoma

odrębnymi, choć ściśle powiązanymi porządkami prawnymi: prawa wspólnotowego i krajowego.

W ujęciu doktrynalnym prawo żywnościowe nie jest wyłącznie prawem rolnym czy handlowym

dotyczącym żywności ani też prawem chroniącym konsumenta żywności. Nie jest również prawem

administracyjnym dotyczącym nadzoru nad produkcją, przetwarzaniem i dystrybucją żywności - chociaż

wszystkie te elementy są w pełni w nim obecne.

Celami prawa żywnościowego UE są:

-

ochrona zdrowia i życia człowieka - bezpieczeństwo żywności,

-

ochrona interesów gospodarczych konsumenta

-

rzetelny obrót żywnością

Charakter norm dotyczących żywności

Metoda administracyjnoprawna dotyczy unormowań prawa żywnościowego o charakterze

obligatoryjnym

Metoda cywilnoprawna dotyczy na przykład statutów, regulaminów stowarzyszeń, fundacji i innych

organizacji producentów żywności. Prawem prywatnym są też objęte prawa i obowiązki wynikające z

umów

Metoda karnoprawna ma na celu przede wszystkim zapewnienie skuteczności stosowania prawa. Jest

to metoda pomocnicza

Wyłączenia prawa żywnościowego

Sfera gospodarstwa domowego nie jest objęta regulacją prawa żywnościowego.

Pś nie ma zastosowania do produkcji podstawowej prowadzonej na własny domowy użytek lub do

domowego przygotowania, obróbki lub składowania własnego, domowego spożycia

Pś nie reguluje zasad i sposobów żywienia

Prawo żywnościowe natomiast skoncentrowane jest na ochronie zdrowia i ochronie

konsumenta

„

„

„

„

śywność" oznacza każdą substancję lub produkt, przetworzone, przetworzone częściowo lub

nieprzetworzone, przeznaczone do spożycia przez ludzi lub których spożycia przez ludzi można się

spodziewać.

śywność obejmuje napoje, gumę do żucia i wszelkie substancje, łącznie z wodą, świadomie dodane do

żywności podczas jej wytwarzania, przygotowania lub obróbki.

Zgodnie z definicją żywności zawartą w OPś, jeżeli nie jest znane przeznaczenie produktu na etapie

produkcji pierwotnej lub następnych (np. olej roślinny może być przeznaczony do spożycia przez ludzi

lub na cele przemysłowe), należy stosować, do momentu klaryfikacji tego przeznaczenia, wymagania z

obszaru żywności

W przepisach Pś brak definicji bezpieczeństwa żywności. Określono przesłanki oceny produktu

niebezpiecznego, a system bezpieczeństwa budowany jest poprzez ogół zasad, instytucji, procedur

mających na celu osiągnięcie najbardziej optymalnego stanu bezpieczeństwa żywności w Unii

Europejskiej

=.==========================.=

ADMINISTRACJA

Administracja (łac. administrare – być pomocnym, obsługiwać, zarządzać, ministrare – służyć)

to działalność organizatorska realizowana przy pomocy aparatu urzędniczego, obejmująca zakres spraw

o charakterze publicznym, regulowana przez ogólne normy prawne. W innym ujęciu może także

oznaczać zarządzanie jakimikolwiek sprawami, własnymi (np. gospodarstwem domowym) lub cudzymi

(np. przedsiębiorstwem).

Jako system, administracja stanowi zbiór powiązanych ze sobą i współpracujących instytucji.

System administracyjny np.:

•

inicjuje działalność organizatorską

•

rozwiązuje problemy związane z zarządem państwem

•

reguluje życie społeczne obywateli

•

ingerowała aktywnie w życie gospodarcze

•

tworzy biurokrację i służby cywilne

Administracja zespolona jest elementem rządowej administracji terenowej. Podlega wojewodzie.

Wiąże organy tej administracji wyróżnione przedmiotem działania, należące do różnych działów

administracji rządowej (kierowników zespolonych służb, inspekcji i straży, np. komendant wojewódzki

straży pożarnej, wojewódzki lekarz weterynarii, kurator oświaty, itd.), pod kierownictwem jednego

organu o kompetencji ogólnej - wojewody w celu redukcji kosztów administracji, lepszej koordynacji

działań i unikania dublowania kompetencji.

Organy rządowej administracji zespolonej

— Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej

— Komendant Wojewódzki Policji

— Kurator Oświaty

— Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego

— Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny

— Wojewódzki Inspektor Ochrony Roślin i Nasiennictwa

— Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego

— Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego

— Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska

— Wojewódzki Inspektor Inspekcji Handlowej

— Wojewódzki Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych

— Wojewódzki Inspektor Sanitarny

— Wojewódzki Lekarz Weterynarii

Organy te dysponują aparatem pomocniczym w postaci wojewódzkich komend, inspektoratów,

oddziałów i kuratoriów

Administracja niezespolona w Polsce jest częścią administracji rządowej w terenie. Nie podlega

wojewodzie.

Organami administracji niezespolonej są terenowe organy administracji rządowej podporządkowane

właściwemu ministrowi lub centralnemu organowi administracji rządowej, a także kierownicy

państwowych osób prawnych i kierownicy innych państwowych jednostek organizacyjnych wykonujących

zadania z zakresu administracji rządowej na obszarze województwa.

Organami rządowej administracji niezespolonej są:

dyrektorzy izb celnych

naczelnicy urzędów celnych

dyrektorzy izb skarbowych

naczelnicy urzędów skarbowych

dyrektorzy urzędów kontroli skarbowej

dyrektorzy urzędów morskich

dyrektorzy urzędów statystycznych

g

g

g

r

r

r

a

a

a

n

n

n

i

i

i

c

c

c

z

z

z

n

n

n

i

i

i

i

i

i

p

p

p

o

o

o

w

w

w

i

i

i

a

a

a

t

t

t

o

o

o

w

w

w

i

i

i

l

l

l

e

e

e

k

k

k

a

a

a

r

r

r

z

z

z

e

e

e

w

w

w

e

e

e

t

t

t

e

e

e

r

r

r

y

y

y

n

n

n

a

a

a

r

r

r

i

i

i

i

i

i

regionalni dyrektorzy ochrony środowiska

Administracja publiczna

- "służba społeczeństwu" łac. "administrare" - kierować, zarządzać, służyć, łac. "publicus" - zbiorowy,
społeczny, służący ogółowi (nie ma charakteru prywatnego)

Administracja publiczna jest to przejęte przez państwo i realizowane przez jego zawisłe organy, a także

przez organy samorządu terytorialnego zaspokajanie zbiorowych i indywidualnych potrzeb obywateli,

wynikających ze współżycia ludzi w społecznościach. Stanowi całokształt struktur organizacyjnych w

państwie oraz ludzi zatrudnionych w tych strukturach spełniających zadania publiczne, zbiorowe i

indywidualne, reglamentacyjne i świadczące oraz organizatorskie podmiotów kierowniczych i

decydenckich.

Podział administracji publicznej

Wyróżnia się:

1. Administrację publiczną w ujęciu organizacyjnym (podmiotowym) - stanowi ona ogół podmiotów

administracji, a więc organy administracji i inne podmioty wykonujące określone funkcje z

zakresu administracji publicznej

2. Administrację publiczną w ujęciu materialnym (przedmiotowym) - działalność państwa, której

przedmiotem są sprawy administracyjne albo inaczej zadania i kompetencje w zakresie władzy

wykonawczej

3. Administrację publiczną w ujęciu formalnym - to cała działalność wykonywana przez podmioty

administracje bez względu na to, czy ma ona charakter administracyjny czy też nie ma tego

charakteru

4. Administrację publiczną w ujęciu negatywnym - czyli wszystko to, co nie jest ani

ustawodawstwem, ani sądownictwem

5. Administrację publiczną w ujęciu pozytywnym - czyli działalność organizatorską państwa

6. Administrację publiczną w ujęciu przedmiotowo - podmiotowym to: zespół działań, czynności i

przedsięwzięć organizatorskich i wykonawczych prowadzonych na rzecz realizacji interesu

publicznego przez różne podmioty, organy i instytucje na podstawie ustawy i w określonych

prawem formach

FUNKCJE ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ

1. Funkcja porządkowo - reglamentacyjna związana z ochroną porządku publicznego i

bezpieczeństwa zbiorowego.

2. Funkcja świadcząca - świadczenie usług publicznych lub ich świadczenie za pośrednictwem

instytucji świadczących, należących do sektora publicznego (przedsiębiorstw użyteczności

publicznej i zakładów administracyjnych). W ramach tej funkcji organy administracji publicznej

zaspokajają potrzeby społeczne, np. utrzymując szpitale.

3. Funkcja regulatora rozwoju gospodarczego przejawiającej się w zastosowaniu klasycznych

instrumentów policyjnych i reglamentacyjnych w postaci zezwoleń, kontyngentów, ceł, a także

udziale państwa w zarządzaniu gospodarką narodową

4. Funkcja organizatorska, w ramach której organy administracji podejmują działania twórcze,

samodzielne i kreatywne, np. gdy urzędnicy gminni starają się zdobyć fundusze unijne

5. Funkcja wykonawcza, polegająca na wykonywaniu przepisów.

6. Organy i instytucje administracji muszą przestrzegać prawa, zgodnie z konstytucyjnymi zasadami

7. Funkcja kontrolno - nadzorcza, w ramach której państwo kontroluje i nadzoruje obywateli

8. Funkcja prognostyczno - planistyczna, dzięki której władza publiczna formułuje, np. prognozy

wzrostu zanieczyszczenia środowiska naturalnego.

Cechy administracji publicznej

1.

przymus

2.

monopolistyczny charakter

3.

trwałość

4.

planowość

5.

ciągłość

6.

stabilność

7.

apolityczność

8.

fachowość - dzięki wykształceniu urzędników, przygotowaniu praktycznemu i doświadczeniu

9.

wyodrębnienie i uporządkowanie organizacyjne oraz kompetencyjne,

10.

legalizm, oparcie na obowiązujących przepisach prawa w zakresie prawa materialnego i

proceduralnego,

11.

poszanowanie interesu publicznego (dobra ogólnego), czyli np. ochrona obywateli, ale i

środowiska naturalnego

Zasady organizacji i działania administracji publicznej

1. Zasada związania administracji prawem. Organy administracji publicznej działają na podstawie

przepisów prawa i w granicach zakreślonych przepisami prawa.

2. Zasada kierownictwa. Kierownictwo jest to działanie organu administracji publicznej

organizacyjne, inicjatywne, koordynacyjne, sprawdzające, kadrowe, nadzorcze, kontrolne

3. Zasada koordynacji. Koordynacja w administracji publicznej sprowadza się do harmonizowania

działań różnych organów administracji i urzędów publicznych dla osiągnięcia zamierzonych celów.

4. Zasada kolegialności. Kolegialność zasadza się na wspólnym podejmowaniu decyzji przez kilka lub

nawet więcej równouprawnionych osób

5. Zasada jednoosobowości. Jednoosobowość polega na tworzeniu jednoosobowych organów

administracji i jednoosobowym podejmowaniu decyzji

6. Zasada zakresu działania i właściwości (kompetencji) organu. Zakres działania organu jest

określany w przepisach ustrojowych prawa administracyjnego powołującego dany organ. Zakres

ten obejmuje wyliczenie spraw, jakimi organ się zajmuje. Natomiast kompetencję należy

rozumieć jako zbiór uprawnień organu administracji publicznej, dotyczącego określonego zakresu

spraw, w którym organ ma prawo i zarazem obowiązek działania. Wyróżnia się kilka rodzajów

właściwości:

o

właściwość miejscowa - służy do określenia organu terenowego, który ma kompetencję

do rozstrzygnięcia danej sprawy z punktu widzenia terytorialnego zasięgu działania.

o

właściwość rzeczowa - jest to przyznanie organowi administracji prawa do rozstrzygnięcia

tylko określonych kategorii spraw.

o

właściwość instancyjna - jest to wskazanie instancji właściwej do rozstrzygnięcia danej

sprawy.

7. Zasada decentralizacji. Decentralizacja wiąże się ściśle z budową aparat administracji publicznej i

rozłożeniem zadań między poszczególne ogniwa tego aparatu w układzie pionowym

8. Zasada nadzoru. Nadzór jest to możliwość wynikająca z przepisów prawa wkraczania w

działalność jednostki nadzorowanej środkami instruktywnymi, organizacyjnymi, kontrolnymi i

władczymi

9. Zasada kontroli. Kontrola administracji sprowadza się do wykonywania czynności sprawdzających

działania jednostek administracji publicznej

10. Zasada odpowiedzialności. Wyróżniamy:

•

odpowiedzialność kierownicza - dotyczy osób pełniących kierownicze funkcje w

administracji publicznej

•

odpowiedzialność karna - odpowiedzialność sprawcza indywidualna

•

odpowiedzialność majątkowa - wiąże się ze szkodami wyrządzonymi przez

urzędnika w procesie realizacji funkcji administrowania

•

odpowiedzialność służbowa - jest to odpowiedzialność pracowników względem

przełożonych za uchybienia wobec obowiązków służbowych