https://www.youtube.com/watch?v=wwOXCmjTsvs

http://www.sadistic.pl/najbardziej-ekstremalne-modyfikacje-ludzkiego-ciala-vt364675.htm

SKARYFIKACJA W BENINIE

Skaryfikacja wywodzi się z pierwotnych grup etnicznych. Była ona wyrazem umiejętności
znoszenia bólu, oznaką wielkiej odwagi i symbolem przekroczenia własnego cierpienia.
Wykonywano ją też w ramach obrzędów plemiennych i rytuałów inicjacyjnych. Świadczyły o
tożsamości i statusie posiadających je osób.

W XVIII w. tereny dzisiejszego Beninu wrzały od międzyplemiennych konfliktów. To wtedy
upowszechniła się tam skaryfikacja. skomplikowane wzory z blizn pokrywające ciała wojowników
pozwalały podczas walki odróżnić swoich od wrogów. a także oddzielić ciała poległych członków
własnego plemienia i pochować je zgodnie z obyczajami. uważa się, że blizny pomagały też
uniknąć losu niewolnika, ponieważ dla handlarzy gładkie twarze i ciała oznaczały zdrowie. Pewne
rodzaje blizn nosili wyznawcy konkretnych bóstw, czasem skaryfikacje wykonywano w podzięce
dla nich. Na przykład kobiety, które poroniły, błagały bogów o szczęśliwe donoszenie ciąży. gdy
dziecko przychodziło na świat, dla upamiętnienia nieżyjącego rodzeństwa na jego twarzy
wycinano małą horyzontalną bliznę pośrodku lewego policzka. zakochane dziewczęta prosiły, by
wykonać im na brzuchu skaryfikację zwaną puuwari, która była sygnałem, że chcą wyjść za mąż.
młode mężatki z plemienia Bétamarribe zanim zajdą w ciążę po raz pierwszy, dokonują na
pośladkach skaryfikacji w kształcie pionowych linii, co ma zapewnić poród bez komplikacji.
Tradycja skaryfikacji w Beninie powoli zanika. ludzie nie chcą już kaleczyć swoich dzieci. obawiają
się też zakażeń, bo narzędzia używane do świętego rytuału skaryfikacji nie bywają sterylizowane.

U australijskich Aborygenów skaryfikacje otrzymywane podczas inicjacji były zarazem znakami
tożsamości, bowiem każdy klan miał własny wzór kojarzony z określonym totemem.

PIERCING

Kobietom z plemienia Mursi, wkraczającym w dorosłe życie, rozcina się dolną wargę i umieszcza
się w niej gliniany krążek. Z czasem zamienia się krążki na coraz większe, mogące osiągać
średnicę około 35 cm. Im większy krążek w wardze kobiety, tym bardziej jest ona atrakcyjna w
oczach plemienia i tym więcej krów jest skłonny oddać jej rodzinie mężczyzna, chcący się z nią
ożenić. Czasem mężczyźni toczą walki o wybrankę na śmierć i życie. Pojedynki te prowadzone są
przy użyciu kijów.

Nie wiadomo dokładnie skąd wziął się zwyczaj umieszczania glinianego krążka w wardze kobiety.
Prawdopodobnie owa forma samookaleczenia stosowana była z obawy przed łowcami
niewolników, którzy porywali afrykańskie kobiety i wywozili je do haremów. Według innych
poglądów krążek miał odstraszać złe duchy, mogące przedostać się do wnętrza człowieka przez
usta. Jednak najbardziej rozpowszechniona jest opinia, że kobiety Mursi wyglądają właśnie tak,
aby nie budzić pożądania mężczyzn z innych plemion afrykańskich. Mursi nie znają pocałunków -

właśnie z powodu owych krążków.

PIŁOWANIE ZĘBÓW

Pigmeje z afryki Środkowej, m.in. z plemion: Aka, Baka, Mbuti, Efé i Twa, uważają piłowanie
zębów za zabieg estetyczny, który zwiększa zainteresowanie płci przeciwnej. Rytuału dokonuje się
za pomocą prymitywnych narzędzi, takich jak patyk, nóż, młotek. jest bardzo bolesny i czyni zęby
bardziej podatnymi na urazy. Pacjent leży na plecach, w ustach ma patyk, który utrzymuje je w
rozwarciu. „dentysta” przykłada do jego zęba nóż, w który uderza młotkiem, odłupując
fragmenty i nadając rzeźbie zaostrzony stożkowaty kształt. Trwa to ok. 45 minut, po czym zabiera
się za następny ząb. zabieg bywa krwawy. ofiara pogoni za pięknem przez kilka dni może jedynie
pić.

KRĘPOWANIE GŁÓW

Mangbetu z Konga aż do lat 50. XX w. krępowali główki niemowląt, żeby nadać ich czaszkom
szlachetny w ich przekonaniu, wydłużony kształt. Z kolei kobiety z żyjącego w Birmie i Tajlandii
plemienia Padaung od dziecka deformują ciało, by optycznie wydłużyć szyje nawet do 24 cm. W
tym celu przez całe życie noszą na nich 10-kilogramowe mosiężne obręcze.

KRĘPOWANIE STÓP

Krępowanie (bandażowanie) stóp − chiński obyczaj kultywowany od ok. X do początków XX
wieku, polegający na bandażowaniu stóp dziewcząt, celem ich skrócenia i deformacji
prowadzących do pożądanego efektu estetycznego. Krępowanie stosowano początkowo u
dziewcząt z wyższych klas społecznych, od których nie wymagano wykonywania intensywnych
prac fizycznych. Obyczaj, który był wyznacznikiem statusu społecznego, przyjął się z czasem
również wśród klas niższych. Za czasów ostatniej dynastii, Qing (1644-1912), rozpowszechniony
był wśród wszystkich warstw społecznych, szczególnie na północy kraju. Krótkie stopy były w
Chinach symbolem wytworności i zapewniały właścicielce dobre zamążpójście. Krępowanie
miało także podtekst erotyczny, na co zwrócił uwagę również Zygmunt Freud dostrzegając w nim
fetyszyzm.

Zabieg zaczynano u dziewcząt w wieku 5–12 lat. Stopy owijano bardzo ciasno bandażem, a
dziewczynie podawano dietę, która miała wywołać zmiękczenie kości, co ułatwiało złamanie i
deformację. Bandaż co tydzień owijano ciaśniej. Krępowanie było źródłem wielkiego bólu.
Chińskie przysłowie mówi: Piękność wymaga cierpienia; każda para zabandażowanych stóp
kosztuje wannę łez[potrzebne źródło]. Powstające na skutek złamania otwarte rany niosły ryzyko
zakażenia i powikłań. Szacuje się, że umierało od nich co najmniej 10 procent dziewcząt.

Współcześnie swego rodzaju odpowiednikiem krępowania stóp są buty na wysokim obcasie.
Optycznie skracają one bowiem kobiecą stopę i wymuszają inny – zdaniem zwolenników ich
noszenia – bardziej elegancki sposób chodzenia, chociaż są znacznie mniej wygodne od butów na
płaskim obcasie i z czasem deformują stopy (haluksy, palce młoteczkowate, płaskostopie

poprzeczne, modzele, odciski, otarcia). Podobnie jak krępowane stopy, buty na wysokim obcasie
wielu mężczyzn uważa za erotyczny fetysz.

GENITALIA

Dekoracyjne blizny są popularne wśród wielu afrykańskich plemion. U Hotentotek ideałem jest
tzw. fartuszek hotentocki, gdzie wargi sromowe mniejsze znacznie wystają spomiędzy warg
sromowych większych. To cecha genetyczna zaobserwowana u członkiń plemion grupy Khoisan,
ale efekt ten osiągano również sztucznie – cztero-, pięcioletnim dziewczynkom rozciągały
genitalia ich dorosłe krewne.

OBRZEZANIE

U mężczyzn oznacza amputację co najmniej dużej części napletka i ma miejsce w niedługim
czasie od narodzin dziecka lub w wieku pokwitania, jako akt rozpoczęcia dorosłego życia. Wiele
form obrzezania polega jednak także na rozmaitych sposobach okaleczenia żołędzi,
uniemożliwiając masturbację.

W judaizmie obrzezanie jest nakazem religijnym pochodzącym według Biblii od Abrahama (Rodz.
17:9-14). Każdy potomek płci męskiej musi być poddany obrzezaniu, z reguły ósmego dnia po
urodzeniu, w czasie rytuału Brit mila. Zwyczaj ten wiązał się też z nadaniem chłopcu imienia.

W islamie obrzezanie traktowane jest jako religijny nakaz lub tylko ważne zalecenie, jako że nie
wspomina o nim Koran, a jedynie Sunna. Dokonywane jest w różnych krajach islamskich od
ósmego dnia życia, lecz najczęściej w wieku około 14 lat. Wśród wielu innych populacji
obrzezanie jest uwarunkowane kulturowo. W niektórych częściach świata, głównie w krajach
anglojęzycznych, obrzezanie stało się pod koniec XIX wieku popularne z przyczyn związanych z
argumentami quasi-medycznymi lub obyczajowymi.

TATUAŻE

Moko - tradycyjny maoryski tatuaż ciała i twarzy. Jeden z elementów tożsamości i dziedzictwa
narodowego autochtonicznej ludności Nowej Zelandii. Tatuowanie twarzy jest powszechne
wśród wszystkich mieszkańców Polinezji. Na Nowej Zelandii zwyczaj moko był wyrazem statusu
społecznego, m.in. ze względu na koszt jego wykonania był dostępny tylko dla wodzów
plemiennych i znamienitych wojowników. Co do zasady prawo do moko posiadali tylko
mężczyźni, aczkolwiek kobiety czasem miały tatuowane okolice ust i brody (tych tatuaży nie
nazywano moko). Po zakończeniu "wojen muszkietowych" (p. wojny maoryskie), które
doprowadziły do wyniszczenia części klanów oraz do ogólnego upadku kultury Maorysów,
stopniowo odchodzono od moko aż do zupełnego zaniechania jego stosowania pod koniec XIX w.

Więzienne tatuaże są ważnym elementem w hierarchizacji życia za kratkami. Dawniej, była to
strefa objęta tajemnicą i na wolności nie mówiło się za dużo o symbolice wytatuowanych
znaków.

Każdy areszt śledczy lub zakład karny ma swoją symbolikę, tak zwany herb, który tak samo jak
grypsera – gwara więzienna – dzieli się na rejony.

Przykłady:

- Łezki (dwie a czasami trzy) - człowiek płaczący za wolnością, ubolewający nad karą pozbawienia
wolności

- Kropka na czole, najczęściej pomiędzy brwiami – świr, człowiek znający tajniki symulacji
zaburzeń psychicznych, ma ostrzegać że jej właściciel może być niepoczytalny

- Tasak, sztylet - ostrzega, że w sytuacji zdrady wytatuowany jest gotów zemścić się "żeniąc
komuś kosę" lub już komuś "kosę ożenił"

- Toczka na języku - oznacza osobę o preferencjach homoseksualnych

- 666 – tatuaż ten ma ostrzegać potencjalnych przeciwników i informować ich, że jego właściciel
jest nieobliczalny

- Toczka albo kwadracik wydziargane na prawym policzku - "cwel nygus" (tatuaż wykonywany
pod przymusem)

Obraz 1 - rytuał skaryfikacji w Nowej Gwinei

Obraz 2 - skaryfikacja, chłopiec, Benin

Obraz 3 - kobieta Mursi z krążkiem

Obraz cz - skrępowana głowa

Obraz 5 - skrępowane stopy anatomia

Obraz 6 - skrępowane stopy

Obraz 7 - skrępowane stopy1

Obraz 8 - tatuaż moko