1
Zadania z termodynamiki (I i II zasada).
Odcinek 3.
3. Dany jest odwracalny cykl termodynamiczny przedstawiony na rysunku, który wykonują
2/R mole He (traktować jako gaz doskonały). Znane parametry stanu zamieszczone są
w tabeli 1. Obliczyć pozostałe parametry stanu (uzupełnić tabelę 1) oraz obliczyć wartości
w, q, ∆u, ∆h i ∆s dla kolejnych przemian (A, B, C, D), czyli wypełnić tabelę 2. Cykl
przedstawić (narysować) w układzie P=f(V).
Rozwiązanie:
Najlepiej rozpocząć od ustalenia, jakiego rodza-
ju przemianami są A, B, C i D, co powinno po-
móc w naszkicowaniu cyklu w układzie współ-
rzędnych P=f(V). Przemiany A (1
→
2) i C (3
→
4)
to niewątpliwie izotermy, zatem uzupełniamy
tabelę 1 o T
2
i T
4
. Dla przemian B (2
→
3) i D
(4
→
1) widzimy, że: V
2
/V
3
= T
2
/T
3
i V
4
/V
1
= T
4
/T
1
(obie leżą na prostej T = k·V, przechodzącej
przez 0), a zatem są to izobary (przecież jeśli pamiętamy, że P
2
V
2
=nRT
2
i P
3
V
3
=nRT
3
, to po
podzieleniu stronami i przegrupowaniu wyjdzie nam, że P
2
/P
3
= 1, a to samo jest oczywiście
prawdziwe dla P
4
i P
1
).
Możemy uzupełniać kolejne pozycje tabelki 1. Rozpoczniemy od obliczenia P
1
= P
4
=
nRT
1
/V
1
= 2/R·R·380/0,01 = 75000 Pa oraz P
2
= P
3
= nRT
2
/V
2
= 2/R·R·375/0,02 = 37500 Pa.
Brakujące objętości: V
3
= V
2
·T
3
/T
2
= 0,02·250/375 = 1,33·10
–2
m
3
; V
4
= V
1
·T
4
/T
1
=
0,01·250/375) = 6,67·10
–3
m
3
. Znamy więc wszystkie parametry gazu we wszystkich czterech
stanach.
Możemy przystąpić do obliczania zmian funkcji termodynamicznych.
Przemiana A:
∆u
A
= 0 i ∆h
A
= 0, ponieważ ∆T
A
= 0
Przemiana jest odwracalna, zatem: w
A
= nRT
A
ln(V
1
/V
2
) = 2·375·ln0,5 = –519,86 J
Z I zasady termodynamiki wynika, że: q
A
= –w
A
= 519,86 J.
Stan
P [Pa]
T [K]
V [m
3
]
1 375 0,01
2 0,02
3 250
4
Przemiana
q w ∆u
∆h
∆s
A
B
C
D
Cykl
2
Pozostaje obliczenie ∆s.
Z definicji entropii: ds = dq/T = (du – dw)/T = (du – PdV)/T
Ponieważ dwa dowolne stany na płaszczyźnie P-V (w poniższym wyprowadzeniu indeksy 2, A
i B mają inne znaczenia niż w całym zadaniu) zawsze można połączyć jedną izochorą i jedną
izotermą (od T
p
V
p
P
p
do T
k
V
p
P
2
drogą A i od T
k
V
p
P
2
do T
k
V
k
P
k
drogą B) dla 1 mola gazu do-
skonałego:
Zaś dla dowolnej liczby moli:
Zatem, wracając do zadania, dla przemiany A (izotermy):
∆s
A
= nRln(V
2
/V
1
) = 2·ln2 = 2·0,69315 = 1,3863 J/K
Przemiana B:
∆u
B
= nC
v
∆T
B
= 2/R·3/2·R(T
3
– T
2
) = 3(250 – 375) = –375 J
∆h
B
= nC
p
∆T
B
= 2/R·5/2·R(T
3
– T
2
) = 5(250 – 375) = –625 J
w
B
= –P
B
(V
3
– V
2
) = –37500·(4/3·10
–2
– 6/3·10
–2
) = –37500(–2/3·10
–2
) = 250 J
q
B
= ∆u
B
– w
B
= –375 – 250 = –625 J (to z I zasady) lub q
B
= ∆h
B
= –625 J (bo izobara)
∆s
B
= n[C
V
ln(T
3
/T
2
)+Rln(V
3
/V
2
)] = 2/R[3/2·Rln(250/375)+Rln(2/3)] = 2/R[5/2·Rln(2/3)] =
5·ln(2/3) = 5·–0,405465 = –2,0273 J/K
Przemiana C:
∆u
C
= 0 i ∆h
C
= 0, ponieważ ∆T
C
= 0
w
C
= nRT
C
ln(V
3
/V
4
) = 2·250·ln2 = 346,57 J
q
C
= –w
C
= –346,57 J
∆s
C
= nRln(V
4
/V
3
) = 2·ln0,5 = 2·–0,69315 = –1,3863 J/K
Przemiana D:
∆u
D
= nC
v
∆T
D
= 2/R·3/2·R(T
1
– T
4
) = 3(375 – 250) = 375 J
∆h
D
= nC
p
∆T
D
= 2/R·5/2·R(T
1
– T
4
) = 5(375 – 250) = 625 J
w
D
= –P
D
(V
1
– V
4
) = –75000·(3/3·10
–2
– 2/3·10
–2
) = –75000(1/3·10
–2
) = –250 J
q
D
= ∆u
D
– w
D
= 375 – (–250) = 625 J (to z I zasady) lub q
D
= ∆h
D
= 625 J (bo izobara)
∆s
D
= n[C
V
ln(T
1
/T
4
)+Rln(V
1
/V
4
)] = 2/R[3/2·Rln(375/250)+Rln(3/2)] = 2/R[5/2·Rln(3/2)] =
5·ln(3/2) = 5·0,405465 = 2,0273 J/K
Po wpisaniu wszystkich wyników w tabelę 2 i zsumowaniu dla cyklu widać, że I zasada jest
spełniona także dla całego cyklu, a funkcje stanu, zgodnie z ich definicją, dla cyklu nie zmie-
niają się (ich zmiany są równe zeru).
Stan
P [Pa]
T [K]
V [m
3
]
1
75000
375 0,01
2
37500
375
0,02
3
37500
250
0,0133
4
75000
250 0,00667
Przemiana
q [J]
W [J]
∆u [J]
∆h [J]
∆s [J/K]
A 519,86
–519,86
0 0 1,3863
B –625
250
–375
–625
–2,0273
C –346,57
346,57 0 0 –1,3863
D 625
–250
375
625
2,0273
Cykl 173,29
–173,29 0
0
0
p
k
V
V
p
k
V
T
T
V
B
V
A
V
AB
V
p
k
V
V
R
T
T
C
dV
V
R
dT
T
C
dV
V
R
dT
T
C
dV
V
R
dT
T
C
dV
V
R
dT
T
C
S
S
S
k
p
k
p
ln
ln
+
=
+
=
+
+
+
=
+
=
−
=
∆
∫
∫
∫
∫
∫
∩
∩
∩
+
=
∆
=
−
=
∆
p
k
p
k
V
p
k
V
V
R
T
T
C
n
S
n
s
s
s
ln
ln
3
Ostatecznie przeniesienie wykresu cyklu do układu współrzędnych P=f(V) wygląda następu-
jąco:
© W.Chrzanowski 2005