Geochemia środowiska
I grupa 8:00-10:15
II grupa 8:50-11:05
sala 342
mgr inż. Gabriela Pieczara
gpieczara@geol.agh.edu.pl
Pokój 24, tel. (12) 617 45 42
1
Plan dalszego postępowania z próbkami gleb po
przyniesieniu ich z terenu do laboratorium:
• Próbki gleb wysuszone w stanie powietrzno-
suchym przez 7 dni przygotowywujemy do analiz i
badań
• Czynności:
ucieranie,
przesiewanie,
uśrednianie i kwartowanie próbki gleb metodą
stożka
• Materiały: arkusz papieru, moździerze,
sita, łopatki, moczówki polipropylenowe,
falkony
2
Me
tody
ka
b
adań
• Kwasowość czynna
(10 g próbki gleby + 20 cm³ wody redestylowanej)
• Kwasowość potencjalna
• wymienna(10 g próbki gleby + 20 cm³ 1-molowej soli
KCl)
• hydrolityczna(10 g próbki gleby + 20 cm³ 1-molowej
soli CH
3
COO)
2
Ca
KWASOWOŚĆ (ZASADOWOŚĆ) GLEBY
• W naczynku wagowym próbkę gleby w stanie powietrzno-
suchym umieszcza się w suszarce w temp. 105°C
WILGOTNOŚĆ CAŁKOWITA
• Wynik prażenia próbki gleby w tyglu ceramicznym w piecu
muflowym o temp. 560°C przez ok. 5-6 h
ZAWARTOŚĆ SUBSTANCJI ORGANICZNEJ
• Wynik prażenia próbki w tyglu ceramicznym w piecu
muflowym o temp. 1000°C
STRATY PRAŻENIA
3
• Na kwasowość wymienną składają się czynne oraz
wymiennie związane z kompleksem sorpcyjnym jony H
+
i
Al
3+
. Jony Al
3+
wypierane z kompleksu sorpcyjnego
ulegają w roztworze hydrolizie, wiążąc aniony OH
-
pochodzące z dysocjacji H
2
O (H
2
O
H
+
+ OH
-
), wskutek
czego w roztworze pozostaje równoważna ilość kationów
H
+
. Hydroliza jednego kationu Al
3+
prowadzi do
pojawienia się w roztworze trzech kationów H
+
.
• Oznaczenie kwasowości wymiennej polega na wyparciu z
kompleksu sorpcyjnego wymiennych jonów H
+
i Al
3+
za
pomocą roztworu obojętnej soli (1 M KCl), doprowadzeniu
do hydrolizy Al
3+
i odmiareczkowaniu roztworem zasady
sodowej uwolnionych jonów wodorowych, pochodzących
zarówno z desorpcji z kompleksu sorpcyjnego, jak i
powstałych wskutek hydrolizy Al
3+
.
4
http://karnet.up.wroc.pl/~kabala/metody_badan.html
• W metodzie Sokołowa glin wymienny oblicza się z różnicy
między kwasowością wymienną (oznaczoną w roztworze 1
M KCl) a wodorem wymiennym, t.j. kwasowością
pochodzącą wyłącznie od wymiennych jonów
wodorowych H
+
, oznaczaną w roztworze, z którego
usunięto glin zanim uległ on hydrolizie. Do usunięcia
glinu z roztworu używa się fluorku sodu NaF, który
tworzy z glinem trudno rozpuszczalny związek Na
3
AlF
6
(kriolit), zgodnie z reakcją:
• Al
3+
+ 6NaF = Na
3
AlF
6
+ 3Na
+
5
http://karnet.up.wroc.pl/~kabala/metody_badan.html
• Oznaczenie kwasowości czynnej i potencjalnej (wymiennej)
• Materiały: falkony, cylinder miarowy,
pH-metr, woda
di
i 1M KCl, wytrząsarka, wirówka
• Proporcja 1:2
– 10 g próbki gleby na 20 ml H
2
0
– 10 g próbki gleby na 20 ml 1 M KCl
– Wytrząsanie próbek ok. 1 h
– Odwirowanie (4500 obr/min przez 5 min)
– Pomiar pH
6
pH gleby
• Od czego zależy pH gleby?
• Gleby bogate w minerały węglanowe są zazwyczaj słabo
zasadowe zaś te gleby, które zawierają duże ilości materiału
huminowego, są często, ale nie zawsze kwasowe
• Kwasowość gleby wynika z:
• Obecności
kwasów
organicznych
(produkty
metabolizmu
organizmów), mikrobiologicznego rozkładu martwej materii
organicznej, ditlenku węgla uwalnianego podczas oddychania
• Zaadsorbowanych kationów żelaza (III) i glinu(III)
• Ługowanie kationów metali i zastąpienie ich przez jony
oksoniowe
• Przebiegających w niej reakcji redoksowych np...
7
pH gleby
• Jeżeli gleba zawierająca uwodniony tlenek żelaza
zostanie zatopiona, to tlenek żelaza(III) ulega
redukcji
zgodnie z równaniem:
Fe(OH)
3(s)
+ 3 H
3
O
+
(aq)
+ e
→ Fe
2+
(aq)
+ 6 H
2
O
• Stąd pH gleby podtopionych jest wyższe/niższe niż na
terenach wyżynnych
• Który z form żelaza trójwartościowego czy
dwuwartościowego jest bardziej mobilny w środowisku
glebowym?
8
Me
tody
ka
b
adań
O czym świadczy
duża/mała
różnica
między kwasowością czynną a potencjalną???
9
Me
tody
ka
b
adań
• W naczynku wagowym próbkę gleby w stanie powietrzno-
suchym umieszcza się w suszarce w temp. 105°C
WILGOTNOŚĆ CAŁKOWITA
• Straty prażenia próbki gleby, wskutek rozkładu
substancji organicznej w tyglu ceramicznym w piecu
muflowym o temp. 560°C przez ok. 5-6 h
ZAWARTOŚĆ SUBSTANCJI ORGANICZNEJ
• Starty prażenia próbki gleby w tyglu ceramicznym w piecu
muflowym o temp. 1000°C
STRATY PRAŻENIA (LOl)
Sp-
straty prażenia (zawartość substancji organicznej)
a-
masa tygla z próbką przed prażeniem [g]
b-
masa tygla z próbką po prażeniu [g]
c- masa tygla [g]
10
• Materiały: tygielek porcelanowy, piec muflowy,
waga laboratoryjna, szczypce, eksykator
• Naważka próbki gleby ok. 4,00 g
• Obliczanie wyników:
STRATY PRAŻENIA
11
Wyniki strat prażenia i substancji
organicznej próbki gleby w 550°C
L. p.
Mt- masa tygielka
bez próbki (g)
Mk- masa tygielka
z próbką (g)
Ms- masa tygielka z
wyprażoną próbką (g)
LOI (%)
1
32,87
36,86
36,36
12,53
2
35,5
39,52
39,28
5,97
3
23,79
27,81
27,44
9,20
4
34,14
38,13
37,89
6,02
5
19,62
23,67
23,42
6,17
-nta
23,61
27,62
27,42
4,99
12
• Dehydratacja
• Dehydroksylacja
• Straty prażenia- CO
2
z rozkładu węglanów oraz
substacnji organicznej, a w mniejszych ilościach
utleniania siarki z siarczków i rozkładu
siarczanów
• Utlenianie Fe w siarczkach np. pirycie
PROCESY I REAKCJE
13
• H
2
O– zaadsorbowana wilgoć (wynik suszenia w 105°C do
stałej masy);
• H
2
O
+
– zawartość wody krystalizacyjnej i grup OH–. Woda
krystalizacyjna jest wbudowana w strukturę minerału i
występuje w postaci cząsteczek H
2
O. Wydzielana jest z próbki
podczas jej prażenia na ogół w temperaturach >105°C.
Na przykład gips CaSO4 . 2H2O uwalnia wodę krystalizacyjną w
temperaturze
180°C
, woda międzypakietowa w montmorillonicie
uwalniana jest w zakresie
150–220°C,
zaś woda śródwięźbowa
w zeolicie –
200–400°C;
PROCESY I REAKCJE
14
• Grupy OH– są także wbudowane w strukturę
niektórych minerałów, np. goethyt FeOOH
(uwalniane przy 350°C), hydrocynkit
Zn5[(OH)6|(CO3)2] (320°C), kaolinit
Al4[(OH)8|Si4O10] (580°C), montmorillonit
(700°C), wiele innych krzemianów i
glinokrzemianów warstwowych i minerały z grupy
amfiboli;
PROCESY I REAKCJE
15
Struktura montmorillonitu
Struktura ferrihydrytu
16
•
LOI – straty prażenia (ang.
LOI = lost on ignition).
Jest to wynik
prażenia w 1000°C pomniejszony o łączną masę wydzielonej wody H
2
O
–
i H
2
O
+
.
Jest wynikiem całości procesów, jakie zachodzą w próbce
podczas jej ogrzewania
. Zazwyczaj dominuje ubytek masy związany
głównie ze spalaniem substancji organicznej, rozkładem węglanów
oraz siarczków, choć czasem w wyniku niektórych procesów masa
próbki może się zwiększać (np. w wyniku utleniania Fe2+ do Fe3+).
Ubytek masy jest związany z rozkładem minerałów, np. kalcyt CaCO
3
w 950°C, jarosyt KFe3+[(OH)
6
|(SO
4
)
2
] w 700, 760°C;
•
Fe
+2
, Fe
+3
– nie zawsze jest możliwe oznaczenie, jaka część żelaza
jest obecna w próbce w formie zredukowanej Fe
+2
a jaka w formie
utlenionej Fe
+3
.
Dlatego często zamiast FeO i Fe
2
O
3
podane jest
żelazo całkowite.
PROCESY I REAKCJE
17
Metodami termicznymi nazywamy zespół metod służących
do
badania procesów zachodzących w czasie ogrzewania lub
studzenia substancji
, a polegających na pomiarze zmian
jednej
lub
kilku
własności
tej
substancji
(temperatury, masy, wymiary liniowe itp.), gdy
temperatura wzrasta albo obniża się według określonego
programu.
Metody termiczne
wykorzystuje się do identyfikacji
minerałów
. Dostarczają one wielu przydatnych danych
dotyczących mechanizmu, termodynamiki i kinetyki
procesów,
zachodzących
w
nich
w
podwyższonych
temperaturach.
METODY TERMICZNE
18
• TERMICZNA ANALIZA RÓŻNICOWA (DIFFERENTIAL THERMAL
ANALYSIS)
Metoda termiczna służy do określenia składu
fazowego substancji. W celu identyfikacji
minerałów tą metodą opracowano atlasy wzorcowych
termogramów (są to
wyidealizowane
monomineralne
termogramy próbek)
W metodzie DTA rejestruje się różnicę (ΔT) między
temperaturą
próbki badanej
(T
p
), a temperaturą
próbki wzorcowej
(T
s
) w czasie ich
ogrzewania
lub
studzenia
odbywającego się z
określoną
,
stałą
prędkością
.
METODY TERMICZNE
19
• TERMOGRAWIMETRIA (THERMOGRAVIMETRY)
Metoda ta polega na rejestrowaniu
zmian masy
substancji
podczas jej ogrzewania ;lub studzenia, jako funkcji
czasu od temperatury, lub na pomiarze zmian masy
substancji ogrzewanej izotermicznie, jako funkcji
czasu. Służą do tego termowagi.
Termowaga składa się z wagi, która do szalki ma
przymocowany tygiel z badaną próbką, zanurzony w piecu
elektrycznym. Piec zasilany jest za pomocą układu
programującego, który zapewnia liniowy wzrost
temperatury. Do oznaczania małych ilości substancji
wykorzystuje się mikrotermowagi
METODY TERMICZNE
20
•
TERMOGRAWIMETRIA
Rozkład poszczególnych minerałów zaznacza się na krzywej TG w
postaci stopni. Jeśli minerał ma stały skład stechiometryczny,
można z wysokości stopnia dokładnie wyznaczyć jego zawartość.
Kształt krzywych TG jest zależny od warunków pomiaru: szybkości
ogrzewania, masy i kształtu próbki, atmosfery gazowej itd.
Stopnie na krzywych TG są często trudne do rozróżnienia, dlatego
stosuje się metodę różniczkowania. Krzywa różniczkowa DTG
(Differential Thermogravimetry) ma kształt zbliżony do krzywej
DTA. Zmiana masy próbki jest proporcjonalna do powierzchni
zarejestrowanego na niej efektu. Krzywa DTG w zestawieniu z krzywą
TG ułatwia rozróżnienie i rozdzielenie nakładających się na
siebie efektów termicznych.
METODY TERMICZNE
21
22
23
24
25
26
27
Reakcje zachodzące w określonych zakresach temeperatur
28
29
30
31
32