KATEDRA I ZAKŁAD MEDYCYNY SĄDOWEJ A.M. WE

WROCŁAWIU

Prof. dr hab.

Barbara

Barbara

Świątek

PRAWO MEDYCZNE

wykład 5.
Prokreacja.
Eutanazja.
Przerywanie ciąży.

Prokreacja

Kodeks Etyki Lekarskiej

.

Prokreacja

wykład oparty o treści, zawarte w „Lekarskim prawie karnym” M. Filara
i „Prawie Medycznym” N. Nesterowicza

Prokreacja wspomagana - ( sztuczne

zapłodnienie, transfer embrionu) oraz tzw.
inżynieria genetyczna (klonowanie).

Problem prawny - czy czynności tego rodzaju

uznać należy za:

• terapeutyczne czynności lecznicze (techniki

leczenia niepłodności),

• nieterapeutyczne czynności lekarskie.
Od tego zależy ich prawna pozycja i

ewentualna odpowiedzialność prawna
wykonawcy.

Prokreacja

Brak w Polsce jakichkolwiek regulacji

prawnych, brak praktyki sadowej, brak
orzecznictwa Sądu Najwyższego. Brak
penalizacji określonych zachowań w tej
dziedzinie. Należy zatem przyjąć zasadę :”co
nie zakazane jest dozwolone”.

Prokreacja wspomagana to dwie procedury

medyczne:

• „sztuczne zapłodnienie” tj wprowadzenie

nasienia do dróg rodnych kobiety w sposób
inny niż stosunek płciowy,

• „zapłodnienie in vitro” tj połączenie

wydobytej z organizmu kobiety komórki
jajowej z plemnikiem, dokonane w
probówce.

Sztuczne zapłodnienie
Akty tzw. prawa europejskiego szczegółowo opisują

obowiązujące wskazania lekarskie i procedury np.

sztuczne zapłodnienie prowadzić można jedynie w celach

leczniczych (zwalczanie nieodwracalnej niepłodności)
przez wysoko specjalizowanego lekarza jedynie w
oficjalnie zarejestrowanych ośrodkach,
gwarantujących odpowiednie warunki sanitarne i
wprowadzających ścisłe zasady odnośnie dawcy
spermy,

• zakaz używania mieszanej spermy,
• bezskuteczność innych metod leczenia bezpłodności,
• istnienie dużego ryzyka przekazania dziecku schorzeń

genetycznych,

• duże szanse na powodzenie zabiegu,
• wyrażenie przez zainteresowana osobę świadomej i

swobodnej zgody na piśmie,

• zakaz sztucznego zapłodnienia nasieniem zmarłego

męża lub partnera

Prokreacja

Zdaniem prawników powyższe zasady winne

być przestrzegane w Polsce.

Sztuczne zapłodnienie może być zatem

jedynie czynnością leczniczą, związaną z
leczeniem niepłodności. Czynność ta
wykonana

być

musi

zgodnie

z

obowiązującymi regułami

.

Prokreacja

Odpowiedzialność karna :
• w przypadku , gdy w trakcie dokonywania

czynności lekarz w sposób zawiniony narusza
konkretne reguły, w związku z czym u kobiety
wystąpią zaburzenia zdrowotne ( śmierć, ciężki
uszczerbek na zdrowiu, naruszenie czynności
narządu ciała lub rozstrój zdrowia),

• gdy lekarz przeprowadza zabieg sztucznego

zapłodnienia z powodów innych niż lecznicze
(kaprys kobiety, lesbijka) lub sprzecznie z
obowiązującymi regułami nie ponosi
odpowiedzialności karnej o ile nie wystąpią
negatywne skutki u kobiety,

• gdy wystąpią negatywne skutki u kobiety po

zabiegu wykonanym przy zachowaniu
obowiązujących procedur ale bez wskazań
leczniczych lekarz ponosi odpowiedzialność karna
( czyli za powikłania stanowiące ryzyko zabiegu).

Prokreacja

Inne problemy prawne w zakresie

prawa rodzinnego:

inseminacja homologiczna – mąż matki

jest biologicznym i prawnym ojcem
dziecka, spoczywa na nim obowiązek
alimentacyjny wobec dziecka,
dziecko ma prawo dziedziczenia po
nim,

Prokreacja

inseminacja heterologiczna – biologicznym ojcem

dziecka jest dawca nasienia, który dla matki
pozostaje nieznany. Wg prawa – w sprawach o
dochodzenie ojcostwa - ojcem jest mężczyzna który
„obcował” z matką dziecka. Jeżeli dziecko urodziło
się w małżeństwie – domniemanym ojcem prawnym
jest mąż kobiety. Może on wystąpić o zaprzeczenie
ojcostwa ( ma na to 6 miesięcy od urodzenia
dziecka). Jeżeli mąż uzgodnił się na zabieg ,
zostaje uznany za prawnego ojca dziecka . Gdy w
takiej sytuacji zaprzeczy ojcostwu – pozew zostanie,
ze względu na dobro dziecka, odrzucony.
Orzeczenie S.N. z 1983 r :”żądanie męża matki
zaprzeczenia ojcostwa dziecka poczętego w wyniku
dokonanego za zgodą tego męża sztucznego
zapłodnienia nasieniem innego mężczyzny, może
być uznane za sprzeczne z zasadami współżycia
społecznego”.

Prokreacja

Zapłodnienie „in vitro”.
Prawo europejskie: Należy uznać, że powyższe standardy

obowiązują w Polsce

.

•

zapłodnieniu podlega tylko taka ilość komórek jajowych, jaka
jest niezbędna dla zapewnienia skuteczności zabiegu,

•

embrionów nie wolno przechowywać przez czas dłuższy niż
określony w prawie wewnętrznym,

•

los embrionów przechowywanych dla określonej pary w
celach prokreacji i nie wykorzystanych przez nią, może być
określony tylko za zgoda obojga partnerów,

•

zabieg przeprowadzany jest w zasadzie przy użyciu komórek
jajowych partnerów, poza wyjątkami określonymi w prawie
państwowym,

•

wszczepienie embrionu niewykorzystanego przez inna parę
jest dopuszczalne w wyjątkowych przypadkach,

•

zakaz zastosowania techniki tzw „zastępczej matki” chyba , że
wyjątkowo ( matka zastępcza nie otrzymuje za to
wynagrodzenia, po urodzeniu ma prawo do zatrzymania
dziecka)

Prokreacja

Klonowanie w celach

prokreacyjnych:

Europejska konwencja bioetyczna

zakazuje wprost klonowania :
„tworzenie istot ludzkich
genetycznie identycznych
zaprzecza godności człowieka i
stanowi niewłaściwe wykorzystanie
biologii i medycyny

.

EUTANAZJA

Termin eutanazja pochodzi z

języka greckiego i oznacza
dobrą śmierć

.

EUTANAZJA

KODEKS KARNY

Art. 150. § 1. Kto zabija człowieka na jego

żądanie i pod wpływem współczucia dla
niego,podlega

karze

pozbawienia

wolności od 3 miesięcy do lat 5.

§ 2. W wyjątkowych wypadkach sąd może

zastosować nadzwyczajne złagodzenie
kary,

a

nawet

odstąpić

od

jej

wymierzenia

.

EUTANAZJA

Kodeks Etyki Lekarskiej –2004 r.

Rozdział – Pomoc chorym w stanach terminalnych

Art. 30. Lekarz powinien dołożyć wszelkich

starań , aby zapewnić choremu humanitarną
opiekę terminalną i godne warunki umierania.
Lekarz winien do końca łagodzić cierpienia
chorych

w

stanach

terminalnych

i

utrzymywać, w miarę możliwości , jakość
kończącego się życia.

Art. 31.Lekarzowi nie wolno stosować eutanazji

ani

pomagać

choremu

w

popełnieniu

samobójstwa.

EUTANAZJA

Kodeks Etyki Lekarskiej –2004 r.

Rozdział – Pomoc chorym w stanach terminalnych

Art. 32.

1. W stanach terminalnych lekarz nie ma

obowiązku podejmowania i prowadzenia
reanimacji lub uporczywej terapii i stosowania
środków nadzwyczajnych.

2. Decyzja o zaprzestaniu reanimacji należy do

lekarza i jest związana z oceną szans
leczniczych

EUTANAZJA

Wykładnia art. 150 par.1 k.k. –

eutanazja to wszelkie działania i
zaniechania

zmierzające

do

pozbawienia życia człowieka pod
wpływem współczucia i na jego
żądanie. W polskim prawie karnym
eutanazja to zabójstwo człowieka
na jego żądanie i pod wpływem
współczucia dla niego

EUTANAZJA

W literaturze prawniczej brak jednolitego

nazewnictwa

tego

przestępstwa.

Używane są , przez różnych autorów,
określenia:

-      zabójstwo na żądanie,

-         zabójstwo ze współczucia,

-         zabójstwo eutanastyczne,

-         zabójstwo na żądanie zabitego,

-         zabójstwo z litości,

-         eutanazja.

EUTANAZJA

Eutanazja

to

uprzywilejowany

typ

zabójstwa.

- Eutanazja jest czynem przestępnym ,

który musi obligatoryjnie spełniać dwa
warunki : żądanie przez przyszłą ofiarę
pozbawienia jej życia oraz współczucie
u sprawcy.Nie wystarczy tu zgoda ofiary
na pozbawienie jej życia, musi być
żądanie, nawet z elementami presji, ale
wyrażone z pełnym rozeznaniem co do
znaczenia

tego

żądania

(Zoll

–

Komentarz do kk.).

EUTANAZJA

Brak jest w przepisach jakichkolwiek

wskazówek

jaki

stan

fizyczny

i

psychiczny człowieka może uzasadniać
tak silne współczucie dla niego, iż
uzasadnia ono zabójstwo. Wszyscy
automatycznie przyjmują , że eutanazja
może mieć miejsce tylko w przypadku
nieuleczalnej , śmiertelnej choroby,
powodującej znaczne cierpienia fizyczne
i psychiczne.

EUTANAZJA

Sąd Najwyższy w wyroku z 1936 roku

orzekł

:”

o

współczuciu,

które

uzasadniałoby art. 227 k.k. (obecnie
art.150 k.k.) może być mowa tylko w
przypadku, gdy sprawca przekonany jest
o tym, że osoba żądająca śmierci , cierpi
tak silnie, iż ze względu na jej cierpienia
śmierć

stanowi

dla

niej

raczej

dobrodziejstwo i że śmierć może ją od
tych cierpień wybawić”. (za D.
Kowalską , Prokuratura i Prawo 1, 2002
r).

EUTANAZJA

Żądanie może wynikać nie tylko z cierpień fizycznych,

bezpośrednią jego przyczyną może być także – jak
wskazał Sąd Najwyższy (jak wyżej) – tzw. zawód
miłosny, który może wywołać cierpienia duchowe.
Prezentowane były w literaturze prawniczej poglądy, że
przyczyna eutanazji może być „groza hańby”.

Takie stanowiska przyjmowane były tylko w okresie

międzywojennym.W okresie późniejszym doktryna
prawna

przyjęła

iż

okolicznościami

usprawiedliwiającymi popełnienie eutanazji mogą być
tylko ważne powody , związane z cierpieniami
fizycznymi a zatem : stan psychiczny chorych
śmiertelne, cierpiących w związku z silnymi bólami ,
beznadziejny stan zdrowia itp.

Obecnie zatem usprawiedliwieniem eutanazji są

cierpienia ofiary, spowodowane nieuleczalną chorobą i
agonią (za D. Kowalską j.w.)

EUTANAZJA

W doktrynie prawnej wyróżnia się eutanazję

czynną i bierną.

Eutanazja czynna - jest to postępowanie

świadome, zmierzające do skrócenia życia
chorego (M. Nesterowicz). W art. 150 k.k.
ofiara eutanazji nie jest określona jako
„chory”.

Eutanazja bierna – przyśpieszenie śmierci

poprzez zaprzestanie stosowania wobec osoby
cierpiącej odpowiednich, podtrzymujących
życie środków , odstąpienie od przedłużania
życia np. przez odłączenie chorego od
aparatury.

EUTANAZJA

Nowy

kodeks

karny

stworzył

możliwość

odstąpienia przez sąd od wymierzenia kary
sprawcy

eutanazji

w

„wyjątkowych

wypadkach”. Przez „wyjątkowy wypadek” Zoll
(Komentarz do k.k.) rozumie: „wyjątkowo silny
nacisk motywacyjny na sprawcę, a więc
wyjątkowo

uzasadnione

powody

do

współczucia dla ofiary”.

Wg innych autorów ( W. Szkotnicki)

ustawodawca miał na myśli zapewne „ takie
sytuacje, w których terapia, często pozorna,
przedłuża agonię, kiedy cierpienia chorego
przekraczają zdolności ich znoszenia”.

EUTANAZJA

Eutanazji nie wolno dokonać lekarzowi, gdyż jego

powołaniem jest ratowanie życia człowieka.
Moim zdaniem do tak głębokiego współczucia,
które uzasadniałoby zadanie śmierci, jest
zdolna tylko osoba bliska przyszłej ofierze.

W niektórych krajach zalegalizowano eutanazję i

w akcie tym – niestety – uczestniczą lekarze.
Jest to możliwe ze względu na inne znaczenie
tego określenia. Stosowne artykuły kodeksów
karnych w tych krajach stawiają tylko jeden
warunek uzasadniający eutanazję – żądanie
śmierci

przez

przyszłą

ofiarę

tego

uprzywilejowanego zabójstwa.

EUTANAZJA

Art. 151 k.k.

Kto namową lub przez udzielenie pomocy

doprowadza człowieka do targnięcia się na
własne życie, podlega karze pozbawienia
wolności od 3 miesięcy do lat 5.

EUTANAZJA w Holandii

(za P. Gensikowskim, PiP,4,2002,s.80-94)

Holenderski kodeks karny eutanazję pojmuje jako

celowe działanie polegające na pozbawieniu
życia człowieka na jego wyraźne i poważne
żądanie (eutanazja sensu stricto). Eutanazja
sensu largo to „eutanazja bierna” czyli
skrócenie

życia

człowieka

poprzez

dyskontynuację leczenia na wyraźne żądanie
pacjenta, czy też bez takiego żądania w
przypadkach

leczenia

bezcelowego

z

medycznego punktu widzenia i „eutanazja
pośrednia”: zaaplikowanie środków medycznych
w celu zmniejszenia doznawanych cierpień gdy
niejako skutkiem ubocznym jest przyspieszenie
śmierci człowieka. Eutanazja sensu largo
traktowana jest jako normalna działalność
lekarska

a

naruszenie

reguł

w

takich

przypadkach

pociąga

za

sobą

jedynie

odpowiedzialność dyscyplinarną.

EUTANAZJA w Holandii

(za P. Gensikowskim, PiP,4,2002,s.80-94)

Karalne

jest

wspomaganie

samobójstwa. Pojęcie to oznacza
zamierzony akt udzielenia pomocy
na życzenie danej osoby w czynie
kończącym jej życie i przez nią
dokonanym.

Kodeks

karny

przewiduje sankcję za pomoc w
samobójstwie lub dostarczenie do
tego środków, gdy samobójstwo
zostało dokonane.

EUTANAZJA w Holandii

(za P. Gensikowskim, PiP,4,2002,s.80-94)

Z orzecznictwa Sądów można wyprowadzić

następujące kryteria uchylające bezprawność
eutanazji:

- poważne, wyraźne żądanie dokonania przez

pacjenta będącego w stanie podejmować
decyzję

- może być ono wyrażone, jasno w sposób

pisemny lub ustny, pisemne żądanie nie jest
ważne dopóki pacjent jest w stanie nadal
wyrażać wolę

- żądanie to nie jest wiążące dla lekarza, jest

jedynie upoważnieniem

- żądanie musi mieć charakter trwały, lekarz

powinien sprawdzić, czy nie wynika z chwilowej
depresji czy impulsu

EUTANAZJA w Holandii

(za P. Gensikowskim, PiP,4,2002,s.80-94)

• sama nieuleczalność choroby nie jest wystarczająca,

musi jej towarzyszyć cierpienie „nie do
wytrzymania” – co ocenia lekarz

• pacjent nie musi znajdować się w stanie pre-

agonalnym

• pacjent musi dysponować dokładną i nie

budzącą wątpliwości wiedzą o swoim stanie
zdrowia i rokowaniach

• sytuacja zdrowotna w której się znajduje to

taka gdy nie ma szans na poprawę

• procedurę może przeprowadzić lekarz

leczący lub specjalista

• decyzja musi być podjęta po konsultacji z

innym lekarzem, który nie zajmował się tym
pacjentem

EUTANAZJA w Belgii

(za K. Poklewski-Koziełł, PiP,7-8,2002,s.102-109)

W 2002 r. uchwalono „Ustawę o eutanazji”.

Eutanazja według niej to: „działania osoby
trzeciej, która umyślnie odbiera życie osobie
tego żądającej” Lekarz nie popełnia
przestępstwa dokonując eutanazji gdy:

• pacjent jest pełnoletni lub ma zdolność do

czynności prawnych oraz pełną świadomość
w chwili wyrażania żądania,

• żądanie jest dobrowolne, wyrażone z

rozwagą, powtarzane, na piśmie

• sytuacja zdrowotna pacjenta jest bez wyjścia

i wiąże się ze stałym cierpieniem, nie do
zniesienia, fizycznym lub psychicznym, nie
dającym się uśmierzyć i będącym wynikiem
wypadku lub choroby organicznej

EUTANAZJA w Belgii

(za K. Poklewski-Koziełł, PiP,7-8,2002,s.102-109)

• pacjent przestrzega warunków i trybu

postępowania ustawy

Lekarz ma wówczas obowiązek:
• poinformować pacjenta o stanie zdrowia i

nadziei na utrzymanie przy życiu, uzgodnić z
nim wspólne stanowisko i rozważyć
możliwości terapeutyczne, wspólnie dojść do
przekonania o braku innych rozwiązań

• upewnić się, że cierpienie fizyczne lub

psychiczne jest trwałe podobnie jak jego
wola zakończenia życia

• przeprowadzić konsultację z innym

niezależnym lekarzem

• na życzenie pacjenta omówić sprawę z jego

bliskim

PRZERYWANIE CIĄŻY

KODEKS KARNY

Art. 152. § 1. Kto za zgodą kobiety przerywa jej ciążę
z naruszeniem przepisów ustawy,podlega karze
pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto udziela kobiecie
ciężarnej pomocy w przerwaniu ciąży z naruszeniem
przepisów ustawy lub ją do tego nakłania.

§ 3. Kto dopuszcza się czynu określonego w § 1 lub 2,
gdy

dziecko

poczęte

osiągnęło

zdolność

do

samodzielnego życia poza organizmem kobiety
ciężarnej,podlega karze pozbawienia wolności od 6
miesięcy do lat 8.

PRZERYWANIE CIĄŻY

KODEKS KARNY

Art. 153. § 1. Kto stosując przemoc wobec kobiety
ciężarnej lub w inny sposób bez jej zgody przerywa
ciążę albo przemocą, groźbą bezprawną lub
podstępem

doprowadza

kobietę

ciężarną

do

przerwania ciąży,podlega karze pozbawienia wolności
od 6 miesięcy do lat 8.

§ 2. Kto dopuszcza się czynu określonego w § 1, gdy
dziecko poczęte osiągnęło zdolność do samodzielnego
życia poza organizmem kobiety ciężarnej,podlega
karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

PRZERYWANIE CIĄŻY

KODEKS KARNY

Art. 154. § 1. Jeżeli

następstwem

czynu

określonego w art. 152 § 1 lub 2 jest śmierć
kobiety ciężarnej, sprawca podlega karze
pozbawienia wolności od roku do lat 10.

§ 2. Jeżeli następstwem czynu określonego w
art. 152 § 3 lub w art. 153 jest śmierć kobiety
ciężarnej, sprawca podlega karze pozbawienia
wolności od lat 2 do 12.

PRZERYWANIE CIĄŻY

KODEKS KARNY

Art. 157a. § 1. Kto

powoduje

uszkodzenie

ciała

dziecka poczętego lub rozstrój zdrowia zagrażający
jego życiu,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo
pozbawienia wolności do lat 2.

§ 2. Nie

popełnia

przestępstwa

lekarz,

jeżeli

uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia dziecka
poczętego są następstwem działań leczniczych,
koniecznych

dla

uchylenia

niebezpieczeństwa

grożącego zdrowiu lub życiu kobiety ciężarnej albo
dziecka poczętego.

§ 3. Nie podlega karze matka dziecka poczętego, która
dopuszcza się czynu określonego w § 1.

PRZERYWANIE CIĄŻY

Ustawa o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i
warunkach dopuszczalności przerywania ciąży. (Dz.U. z 1993 r nr
17, poz. 78 z póź. zm.)

Uznając, że życie jest fundamentalnym dobrem
człowieka, a troska o życie i zdrowie należy do
podstawowych obowiązków państwa, społeczeństwa i
obywatela;

uznając

prawo

każdego

do

odpowiedzialnego decydowania o posiadaniu dzieci
oraz prawo dostępu do informacji, edukacji,
poradnictwa i środków umożliwiających korzystanie z
tego prawa, stanowi się, co następuje:

Art. 1. Prawo do życia podlega ochronie, w tym
również w fazie prenatalnej w granicach określonych
w ustawie.

PRZERYWANIE CIĄŻY

Ustawa o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i
warunkach dopuszczalności przerywania ciąży. (Dz.U. z 1993 r nr
17, poz. 78 z póź. zm.)

Art. 4a. 1. Przerwanie ciąży może być dokonane

wyłącznie przez lekarza, w przypadku gdy:

1)ciąża stanowi zagrożenie dla życia lub

zdrowia kobiety ciężarnej,

2)badania prenatalne lub inne przesłanki

medyczne

wskazują

na

duże

prawdopodobieństwo

ciężkiego

i

nieodwracalnego

upośledzenia

płodu

albo

nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu,

3)zachodzi uzasadnione podejrzenie, że

ciąża powstała w wyniku czynu zabronionego

PRZERYWANIE CIĄŻY

Ustawa o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i
warunkach dopuszczalności przerywania ciąży.

Art. 4a.

2. W przypadkach określonych w ust. 1

pkt 2 przerwanie ciąży jest dopuszczalne do
chwili osiągnięcia przez płód zdolności do
samodzielnego życia poza organizmem kobiety
ciężarnej; w przypadku określonym w ust. 1
pkt 3 lub 4, jeżeli od początku ciąży nie
upłynęło więcej niż 12 tygodni.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 1
pkt 1 i 2, przerwania ciąży dokonuje lekarz w
szpitalu.

PRZERYWANIE CIĄŻY

Ustawa o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i
warunkach dopuszczalności przerywania ciąży.

Art. 4a.

4.

przerwania ciąży wymagana jest pisemna zgoda

kobiety.

W

przypadku

małoletniej

lub

kobiety

ubezwłasnowolnionej całkowicie wymagana jest pisemna zgoda
jej przedstawiciela ustawowego. W przypadku małoletniej
powyżej 13 roku życia wymagana jest również pisemna zgoda tej
osoby. W przypadku małoletniej poniżej 13 roku życia wymagana
jest zgoda sądu opiekuńczego, a małoletnia ma prawo do
wyrażenia

własnej

opinii.

W

przypadku

kobiety

ubezwłasnowolnionej całkowicie wymagana jest także pisemna
zgoda tej osoby, chyba że na wyrażenie zgody nie pozwala stan
jej zdrowia psychicznego. W razie braku zgody przedstawiciela
ustawowego, do przerwania ciąży wymagana jest zgoda sądu
opiekuńczego.

PRZERYWANIE CIĄŻY

Ustawa o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i
warunkach dopuszczalności przerywania ciąży.

Art. 4a.

5. Wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1

pkt 1 i 2, stwierdza inny lekarz niż dokonujący przerwania ciąży,
chyba że ciąża zagraża bezpośrednio życiu kobiety. Okoliczność,
o której mowa w ust. 1 pkt 3, stwierdza prokurator.

6. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, kobieta składa
pisemne oświadczenie, a ponadto zaświadczenie o odbytej
konsultacji u lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, innego niż
dokonujący przerwania ciąży, lub u innej wybranej przez siebie
uprawnionej osoby. Przerwanie ciąży może być dokonane, jeżeli
kobieta podtrzymuje zamiar przerwania ciąży po upływie 3 dni od
konsultacji.

PRZERYWANIE CIĄŻY

Ustawa o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i
warunkach dopuszczalności przerywania ciąży.

Art. 4c. 1. Osoby wykonujące czynności wynikające z
ustawy są obowiązane do zachowania w tajemnicy
wszystkiego, o czym powzięły wiadomość w związku z
wykonywaniem

tych

czynności,

stosownie

do

odrębnych przepisów.

2. W razie zawinionego ujawnienia wiadomości, o
których mowa w ust. 1, sąd może przyznać osobie
poszkodowanej

odpowiednią

sumę

tytułem

zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

PRZERYWANIE CIĄŻY

Ustawa o zawodzie lekarza (Ustawa o zawodzie lekarza z dnia 5
grudnia 1996 r. Dz.U. Nr. 28, poz. 152)

.

Art. 39. Lekarz może powstrzymać się od wykonania
świadczeń

zdrowotnych

niezgodnych

z

jego

sumieniem, z zastrzeżeniem art. 30, z tym że ma
obowiązek wskazać realne możliwości uzyskania tego
świadczenia u innego lekarza lub w innym zakładzie
opieki zdrowotnej oraz uzasadnić i odnotować ten fakt
w dokumentacji medycznej. Lekarz wykonujący swój
zawód na podstawie stosunku pracy lub w ramach
służby

ma

ponadto

obowiązek

uprzedniego

powiadomienia na piśmie przełożonego.

PRZERYWANIE CIĄŻY

Kodeks Cywilny (Dz.U. Nr. 16, poz. 93, 1964 r z poz. zm)

.

Art. 8. § 1. Każdy człowiek od chwili urodzenia ma
zdolność prawną.

Art. 446. § 1. Jeżeli wskutek uszkodzenia ciała
lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła
śmierć poszkodowanego, zobowiązany do
naprawienia szkody powinien zwrócić koszty
leczenia i pogrzebu temu, kto je poniósł.

PRZERYWANIE CIĄŻY

Kodeks Etyki Lekarskiej

Art. 4.

Dla wypełnienia swoich zadań lekarz powinien
zachować swobodę działań zawodowych, zgodnie ze
swoim sumieniem i współczesną wiedzą medyczną.

Art. 18.

Lekarz leczący nie może sprzeciwiać się, by chory
zasięgał opinii o stanie swego zdrowia i postępowaniu
lekarskim u innego lekarza. Na życzenie pacjenta
powinien ułatwić mu taką konsultację.

.

PRZERYWANIE CIĄŻY

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA

ZDROWIA

I

OPIEKI

SPOŁECZNEJ z dnia 22 stycznia 1997 r.

w sprawie kwalifikacji zawodowych lekarzy, uprawniających
do dokonania przerwania ciąży oraz stwierdzania, że ciąża
zagraża życiu lub zdrowiu kobiety lub wskazuje na duże
prawdopodobieństwo

ciężkiego

i

nieodwracalnego

upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej
jego życiu. (Dz. U. z dnia 5 lutego 1997 r.)

§ 1. 1. Przerwania ciąży może dokonać, z zastrzeżeniem ust. 2,
lekarz posiadający:

1) pierwszego stopnia specjalizację w zakresie położnictwa i

ginekologii,

2) tytuł specjalisty w zakresie położnictwa i ginekologii.

2. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne, w celu uzyskania
pierwszego stopnia specjalizacji w zakresie położnictwa i
ginekologii, dokonuje przerwania ciąży w obecności i pod
kierunkiem lekarza uprawnionego do dokonywania przerwania
ciąży, o którym mowa w ust. 1.

PRZERYWANIE CIĄŻY

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA

ZDROWIA

I

OPIEKI

SPOŁECZNEJ z dnia 22 stycznia 1997 r.

w sprawie kwalifikacji zawodowych lekarzy, ...

§ 2. 1. Wystąpienie okoliczności wskazujących, że ciąża stanowi
zagrożenie dla życia lub zdrowia kobiety ciężarnej, stwierdza
lekarz posiadający tytuł specjalisty w zakresie medycyny
właściwej ze względu na rodzaj choroby kobiety ciężarnej.

2. Wystąpienie

okoliczności

wskazujących

na

duże

prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia
płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu
stwierdza lekarz posiadający tytuł specjalisty, orzekający o
wadzie genetycznej płodu na podstawie badań genetycznych, lub
lekarz posiadający tytuł specjalisty w zakresie położnictwa i
ginekologii, orzekający o wadzie rozwojowej płodu, na podstawie
obrazowych badań ultrasonograficznych wykonywanych u
kobiety ciężarnej.

PRZERYWANIE CIĄŻY

Realizacja złamania ustawy antyaborcyjnej przez
lekarza

-zawiadomienie

prokuratury

(m.in.przez

zainteresowaną kobietę)

-udowodnienie w oparciu o badania, że kobieta była w
ciąży i doszło do poronienia

-badania materiału biologicznego (wyskrobiny z
macicy)

Przyczyny niemożności oskarżenia.

-brak zawiadomienia

-zgodne twierdzenie kobiety i lekarza, że zabieg był
konieczny z związku z krwotokiem z dróg rodnych i
poronieniem w toku