Podział tynków i ich
funkcje:

1.Tynk renowacyjny

Sanierputz WTA I

2.Tynk renowacyjny

Sanierputz II biały

3.Tynk renowacyjny

Sanierputz "E""

4.Obrzutka renowacyjna

Spritzbewurf

5.Szpachla renowacyjna

Glattspachtel



Do naprawy zasolonych i
zawilgoconych murów.



Do naprawy zasolonych i
zawilgoconych murów.



Do naprawy zasolonych i
zawilgoconych murów.



Dla wytworzenia dobrej
przyczepności i przygotowania
podłoże pod warstwę tynku
renowacyjnego.



stosowany w celu uzyskania
bardzo gładkiej powierzchni na
tynkach

Właściwości i sposób
użycia:



Otwarty dyfuzyjnie,
hydrofobowy tynk
zewnętrzny i wewnętrzny.



Otwarty dyfuzyjnie,
hydrofobowy tynk
zewnętrzny i wewnętrzny.



Otwarty dyfuzyjnie,
hydrofobowy tynk
zewnętrzny i wewnętrzny.



Obrzutka dla wytworzenia
dobrej przyczepności



Drobny tynk o jasnej
barwie



Nanosić kielnią lub packą

i zacierać, można również

nakładać maszynowo



Nanosić kielnią lub packą

i zacierać, można również

nakładać maszynowo



Nanosić kielnią lub packą

i zacierać, można również

nakładać maszynowo



narzucać kielnią lub

natryskiwać maszynowo



Nanosić kielnią lub

packą i zagładzać, można

również nakładać

maszynowo

Przyczyny degradacji

murów



Największym zagrożeniem dla

obiektów budowlanych są woda i sole.



Woda powoduje korozje i niszczenie

struktury ściany oraz pogorszenie

wyglądu zewnętrznego warstw

elewacyjnych.



Sole powstające w wyniku korozji

biologicznej i chemicznej skał.

Problem



Przez nieskuteczne
izolacje poziome lub
pionowe woda i
szkodliwe sole
dostają się do ścian
budynku. Tynki i
powłoki malarskie
ulegają zniszczeniu,
odpadają od ściany i
pojawiają się
wykwity solne

Rozwiązanie



Tynki renowacyjne dzięki

wysokiej

przepuszczalności pary

wodnej i niskiemu

podciąganiu wody nie

zatrzymują wilgoci w

ścianie. Wilgoć

swobodnie odparowuje.

Sole krystalizują w

porach tynków

renowacyjnych. Tynk i

powłoka malarska
pozostają nie naruszone.

Wizualne skutki:



Plamy i białe
wykwity na
powierzchni
tynku



łuszczenie i
odpadanie
powłok
malarskich



destrukcja i
zniszczenie
struktury cegły.

Po zastosowaniu tynków

renowacyjnych:



Nałożenie tynku

renowacyjnego



Szybkie i łatwe odparowanie

wody dzięki porowatej

strukturze tynku



Obniżenie obszaru

zawilgocenia



Krystalizacja soli

wewnętrznych porów nie

powodująca uszkodzenia

tynku



Zachowanie zdrowego i

suchego tynku oraz

estetyczne wyglądającej

powłoki malarskiej

Przykład działania tynku

wapiennego:

Jeżeli woda będzie

zawierała

rozpuszczone sole,

to są one

transportowane w

strefę

przypowierzchniwą

tynku i tam w

wyniku

odparowania wody

ulegają
krystalizacji

Przykład działania

tynków cementowych:



Stosowane są, z uwagi na

właściwości zaporowe

przeciw wilgoci

podciąganej, w strefach

cokołów budynków.



Dzięki szczelności zawarta

w murach wilgoć, szukając

stref odparowania wędruje

pod tynkiem zaporowym ku

górze, podwyższając poziom

zawilgocenia muru i

przenosi szkodliwe sole do

nowych, wyżej położonych

stref parowania.



Stosowanie takich tynków

przejściowo poprawia

optyczny wygląd ścian.

Działanie tynku
renowacyjnego:



woda zawierająca sole

jest przejmowana przez

tynk na głębokość paru

milimetrów.



odparowuje ona

wewnątrz tynku.



Ponieważ w stanie

ciekłym nie przechodzi

przez tynk renowacyjny

(tylko w postaci pary)

tynk pozostaje suchy.



Para wodna nie przenosi

zasoleń – sól (jej

krystaliczna postać

pozostaje wewnątrz

tynku.

Zdjęcia tynków pod

mikroskopem

(pory powietrza zaznaczone kolorem niebieskim)

Tynk tradycyjny
cementowo-wapienny

Tynk renowacyjny WTA

W skład systemu tynków

renowacyjnych należą zwykle

następujące produkty



tynk w postaci obrzutki, którego

zadaniem jest zapewnić właściwą

przyczepność do podłoża



tynk podkładowy o zwiększonej

zdolności „przechwytywania soli”



tynk renowacyjny wierzchni



powłoki malarskie, ewentualnie cienkie

tynki wykończeniowe

Przekrój warstw systemu:



System tynków
renowacyjnych znacznie
przewyższa tynki
konwencjonalne



W skład systemu
wchodzą
paroprzepuszczalne
mineralne farby i tynki
szlachetne



Można je stosować na
ścianach wewnętrznych i
zewnętrznych

Systemy tynków
renowacyjnych

Służą do wykonywania wypraw na zawilgoconych i
zasolonych murach, przy czym sole odkładają się w
wewnętrznych warstwach tynku. Sole przez cały
okres penetracji wilgoci transportowane były z
gruntu do objętości muru. Po wykonaniu nowych
tynków te sole w krótkim czasie pojawią się na
powierzchni, powodując niszczenie powłok
malarskich i destrukcję świeżo wykonanych tynków.
Aby temu zapobiec stosuje się systemy specjalnych
tynków renowacyjnych, których zadaniem jest
przechwycenie w swojej objętości soli,
dyfundujących ku powierzchni muru.

Poglądowe obrazki

ukazujące schemat

renowacje:

Etap pierwszy

Etap drugi

Etap trzeci

Do wykonania pełnego

systemu tynku stosuje

się następujące operacje:

•

Skucie istniejących tynków i oczyszczenie spoin

•

Odgrzybienie powierzchni przez posmarowanie

jej specjalnym preparatem

•

Naniesienie warstwy substancji, która powoduje

wykrystalizowanie soli łatwo rozpuszczalnych w

warstwie przypowierzchniowej muru

•

Wykonanie półkryjącej obrzutki, zwykle z

dodatkiem materiału poprawiającego

przyczepność następnych warstw

•

Wykonanie warstwy tynku podkładowego

•

Wykonanie warstwy tynku wierzchniego

•

Szpachlowanie dla wyrównania powierzchni

•

Malowanie farbą dyfuzyjną

O czym należy

pamiętać?

Wszystkie składniki powyższego ciągu operacji

muszą pochodzić z tego samego systemu, bowiem
materiały współpracują ze sobą chemicznie, są
dobrane do siebie dyfuzyjnie dla zapewnienia
odpowiednich parametrów przenikania pary wodnej.
Zakres zastosowania powyższego systemu
uzależniony jest od stopnia zasolenia muru. Ocena
ilości składników systemu (i określenie, które
składniki muszą być zastosowane) powinna być
dokonana po analizie stanu muru i rodzaju soli,
zawartych w nim.

Przykład rusztowania

obiektu budowlanego

podczas renowacji:



Rusztowania Hünnebeck na
Zamku Królewskim w Warszawie

Przykład rusztowania obiektów

budowlanych podczas

renowacji

Rusztowania Hunnebeck na Zamku Królewskim w Warszawie

Opis tynków

renowacyjnych



Przeznaczone są do odnawiania

zawilgoconych albo zasolonych murów



Stosowane na murach o dużym stopniu

zasolenia



Tworzą powłokę gromadzącą sole i

równocześnie odnawiają elewacje



Nie przepuszczają wilgoci i soli



Spełniają wymagania niemieckiej

Instrukcji WTA

Dostępne faktury
tynków



BARANEK



KORNIK



FAKTURA MODELOWANA



FAKTURA ROLKOWA

BARANEK

KORNI
K

FAKTURA
MODELOWANA

FAKTURA
ROLKOWA

Najważniejsze przyczyny

podwyższonej wilgotności

murów



Oddziaływanie wód gruntowych

przedostających się do ściany na skutek

braku lub uszkodzenia izolacji poziomych

i pionowych.



Zawilgocenie przez wody napływowe



Działanie wód opadowych (zarówno

pośrednie jak i bezpośrednie)



Zalanie na skutek awarii instalacji



Kondensacja wilgoci powstająca w

wyniku niewłaściwej termoizolacyjności

ścian i złą wentylacja pomieszczeń

Przyczyny zawilgocenia
murów:



Czynnikiem powodującym najwięcej zagrożeń dla obiektów

budowlanych jest woda wszechobecna w sąsiedztwie każdej
budowli, występująca w postaci opadów deszczu, śniegu, mgły,
wody gruntowej itp., a obiekty takie jak baseny, kanały, zapory są
wręcz przez cały czas swojej eksploatacji narażone na szkodliwy
wpływ wody i wilgoci. Zatem za głównych wrogów budynku uznać
można wodę oraz rozpuszczalne sole.

Przyczyny zawilgocenia możemy

podzielić na:

•

Iniekcję bezciśnieniową (grawitacyjną)

•

Iniekcję pod ciśnieniem

Iniekcja
bezciśnieniowa

Stosujemy przy środkach iniekcyjnych takich jak

silikaty, mikroemulsje silikonowe, silany czy

rozgrzane parafiny. Otwory o średnicy 10÷30mm

wiercimy w odstępach 10÷15cm pod kątem

30º÷45º do poziomu. Średnica otworu zależy od

zastosowanego procesu, kąt od budowy ściany,

odstęp osiowy i ilość rzędów od chłonności

materiału ściany. Głębokość otworów powinna być

o 5 cm mniejsza niż grubość ściany. Przy ścianach

o grubości 60 cm i więcej zaleca się wykonanie

iniekcji z dwóch stron muru. W takiej sytuacji

głębokość otworów powinna wynosić około 2/3

grubości muru.

Iniekcje pod ciśnieniem

•

jest metodą zdecydowanie zalecaną, szczególnie przy silnie

zawilgoconych murach, w takich sytuacjach korzystne może

być także wstępne osuszenie pasa muru w miejscu

wykonywania przepony i stosowanie mikroemulsji

silikonowych, mających zdolność mieszania się z wodą

zawartą w porach.

Sama przepona pozioma, wykonana metodą iniekcji lub
inną nie gwarantuje wyschnięcia muru, dlatego błędem
jest nazwanie jej metodą osuszania muru. Jest to tylko
jeden ze sposobów wykonania izolacji poziomej. Mur może
wysychać, ale wcale nie musi. Pozostawienie muru
„samego sobie” może w pewnych sytuacjach przyspieszyć
degradację ściany – po rozpoczęciu procesu wysychania
ściany powyżej przepony może dojść tam do
wykrystalizowania się soli budowlanych oddziałujących
szkodliwie na ścianę.

Podobnie tynki renowacyjne stanowią tylko jeden z
kilku elementów prac wykonywanych przy
zabezpieczeniu i renowacji zasolonych i zniszczonych
murów. Jeżeli mamy do czynienia z przesiąkaniem
wody przez zagłębione w gruncie ściany najlepszym
rozwiązaniem jest ich odkopanie, oczyszczenie
naprawienie i wykonanie pionowej izolacji
przeciwwodnej. W połączeniu z przeponą poziomą i
tynkami renowacyjnymi pozwala to na skuteczne
osuszenie ścian.

Reakcje chemiczne powstające

podczas korozji budynku:



W porach betonu znajduje się nasycony roztwór
Ca(OH)2. Najbardziej podatny na korozję jest
wodorotlenek wapnia i ten składnik posiadają
największe znaczenie dla zachowania trwałości betonu

3 CaO * SiO

+ nH

O -------- 2 CaO * SiO

(n-1)H

O +

Ca(OH)

2 CaO * SiO

+ nH

O -------- CaO * SiO

(n-1) H

O +

Ca(OH)

Dopóki Ca(OH)2 znajduje się w porach betonu i utrzymuje
odczyn silnie zasadowy (pH>12) układ jest w stanie
równowagi i zachowuje trwałość

Rozpuszczanie i wypłukanie Ca(OH)

z zaczynu narusza istniejący

stan równowagi. Następujące obniżenie zasadowości fazy ciekłej do
wartości pH <12 i stabilne wcześniej minerały ulegają
rozpuszczeniu :

2CaO * SiO

* nH

O + 2 H

O ------ SiO

* nH

O + 2

Ca(OH)

Analogicznie można rozpatrywać trwałość minerałów
powstałych przez uwodnienie glinianu i żelazianu wapnia.

KOROZJA KWASOWĘGLOWA

Procesy chemiczne korozji węglanowej przedstawić

można następującymi równaniami :

CaCO3 + CO2 + H2O -------- Ca(HCO3)2
CO2 + Ca(OH)2 --------- CaCO3 + H2O
Ca (OH)2 + 2CO2 -------- Ca(HCO3)2

n CO2 + n CaO *SiO2 aq= n CaCO3 +SiO2 aq
m CO2 + m CaO * Al2O3 aq = m CaCO3 + 2 Al (OH)3 + p

H2O

Rola kwasu H2CO3 sprowadza się głównie do

rozpuszczenia i rozdrabniania znajdującej się na

powierzchni betonu zawartej, skarbonizowanej warstwy

lub do uniemożliwienia jej tworzeni się, co zwiększa

przesiąkliwość betonu i powoduje fizyczne wypłukiwanie z

niego wodorotlenku wapnia.

Korozja pod działaniem wód kwaśnych jest analogiczna

korozji ługującej wywołanej fizycznym wypłukiwaniem

Ca(OH)2.

KOROZJA SIARCZANOWA



W wyniku oddziaływania siarczanów na

stwardniały beton powstaje gips i sól

Candlota



Ca 2+ + SO 2-4 ----- CaSO4 H2O

CaSO4 * 2 H2O (gips)



3 CaO * Al2O3 + 3CaSO4 + 31H2O ----

3 CaO * Al2O3* 3Ca SO4 * 31 H2O

(sól Candlota)



Powstające związki mają większą objętość,

wywołują znaczne naprężenia w porach, co

powoduje rozsadzenie stwardniałego betonu

( tworzą się pęknięcia i rysy).

KOROZJA MAGNEZOWA



Zawartość soli magnezu w wodzie (np morskiej)

powoduje tzw. korozję magnezową wg reakcji:



MgSO4 + Ca(OH)2 = Ca SO4 + Mg(OH)2



MgCl2 + Ca (OH)2 = CaCl2 + Mg(OH)2



Powstające sole wapnia np. CaCl2 i inne mogą

być następnie wymywane przez wodę, inne sole

jak np. CaSO4 mogą tworzyć gips i sól Candlota.



Wodorotlenek magnezu występuje w postaci

koloidu (żelu) nie posiadającego własności

wiążących, następuje więc osłabienie wytrz.

betonu.

W przypadku obiektów

zabytkowych głównymi

źródłami zawilgocenia są:



Kapilarne podciąganie wilgoci z gruntu



Woda opadowa lub zalewowa (przecieki

przez dach, okna, nieszczelne instalacje,

niewłaściwe ukształtowanie terenu,

zniszczone rury spustowe i rynny)



Sorpcja wilgoci z powietrza przez

higroskopijne materiały



Kondensacja wilgoci na powierzchni

przegród

Techniczne sposoby ochrony
przegród przed wilgocią i usuwania
wilgoci występującej w przegrodach:



wykonywanie izolacji pierwotnych,



chowanie wilgoci i soli,



stałe obniżanie wilgotności,



wykonywanie izolacji wtórnych, tzw. przepon

izolacyjnych,



wykonywanie izolacji o charakterze

konstrukcyjnym,



ocieplanie przegród budowlanych, co

eliminuje powstawanie stref lub

płaszczyzn kondensacji,



osuszanie przegród sposobem naturalnym lub

sztucznym.

Przykłady oddziaływanie wilgoci na
obiekty budowlane:

Materiały renowacyjne
BaumitBayosan na zawilgocone i
zasolone mury:



BaumitBayosan Podkład renowacyjny SV

(ziarno 0–4 mm)

zwiększający przyczepność tynku renowacyjnego

zwłaszcza na murach mieszanych, kamienno-

ceglanych.



BaumitBayosan Podkład renowacyjny

porowaty SG 68

(ziarno 0–4 mm) stosowany jako

tynk podkładowy w przypadku konieczności nakładania

warstw tynku renowacyjnego powyżej grubości 4 cm.



BaumitBayosan Tynk renowacyjny gruby

SP 64 G

(ziarno 0–4 mm) stosowany jako tynk

podkładowy, magazynujący najwięcej krystalizujących

soli.



BaumitBayosan Tynk renowacyjny drobny

Selfpor SP 64 P

(ziarno 0–1,2 mm) stosowany jako tynk

nawierzchniowy w systemach renowacyjnych.



BaumitBayosan Tynk renowacyjny czysto-

wapienny SP 64 R

(ziarno 0–2,2 mm) przeznaczony

głównie do obiektów zabytkowych, gdzie zachowały się tynki

wapienne.



BaumitBayosan Tynk renowacyjny biały SP 64

HiQ Top

(ziarno 0–1 mm) szybkowiążący, naturalnie biały,

najbardziej wydajny idealny pod malowanie.

Przykładowe kolory tynków
mozaikowych GRANDECO:

Również zastosowanie

niewłaściwych materiałów do

wcześniejszych

napraw,zmiana poziomów wód

gruntowych może sprzyjać

temu stanowi rzeczy.

Tynki renowacyjne WTA



wykonywane są z fabrycznie gotowych

zapraw suchych



tynki o dużej porowatości i przepuszczalności

pary wodnej, przy znacznie zmniejszonej

nasiąkliwości kapilarnej



Niezawodność

zależy

składu

jednorodności zaprawy



Do systemu tynków renowacyjnych należą:

obrzutka, tynk podłożowy WTA i tynk

renowacyjny WTA.

Zasady działania, skład i

zastosowanie tynków

renowacyjnych



służą

tynkowania

zawilgoconych

i/lub

zasolonych murów.



Szkodliwe sole odkładają się wewnątrz warstwy
tynku i nie przedostają się na powierzchnię tynku.



Wysoka przepuszczalność pary wodnej wpływa
korzystnie na warunki wysychania muru.
Dla zapewnienia dużej trwałości tych tynków
zniszczeń muszą być spełnione wymagania
techniczne.

Funkcje tynków

renowacyjnych:



Stosowane są jako działania towarzyszące,
wspomagające proces osuszania zawilgoconych
murów,



W nowych obiektach stosuje się je dla zwiększenia
trwałości systemu tynków.



Tynki renowacyjne przeznaczone są do renowacji
zasolonych i zawilgoconych murów.



Aby wymusić na znajdującej się w murze wilgoci
taki sposób zachowania się i jednocześnie mogą
pełnić funkcję „podręcznego magazynu soli”

Tynki renowacyjne stosujemy

również w pracach osuszeniowych i

wykorzystujemy do tego

solochłonne tynki renowacyjne i

modyfikowane.

W przypadku występowania zarówno

wilgoci gruntowej, wykonuje się

izolacje przeciwwodne, ścian

fundamentowych i posadzek.

Zawsze konieczne są

następujące badania:

ustalenie przyczyny zawilgocenia

określenie rodzaju występujących soli

(siarczany,chlorki,azotany).

rodzaj i stan muru przed rozpoczęciem prac

tynkarskich kierownictwo budowy względnie

wykonawca musi sprawdzić, czy są sporządzone

takie wytyczne.

Tynki renowacyjne muszą

charakteryzować się:



Wysoka porowatość .Umożliwia ona wykrystalizowanie

w porach tynku szkodliwych soli bez zniszczenia

struktury samego tynku i muru pod nim.



Współczynnik oporu dyfuzyjnego umożliwia migrację

pary wodnej i szybkie wysychanie tynku i muru.



Odpowiednio dobrane wartości parametrów



Odpowiednia wytrzymałość na ściskanie i wytrzymałość

na rozciąganie przy zginaniu zapewnia dostosowanie

parametrów tynku do wytrzymałości podłoża.



Mrozoodporność.



Wodoodporność.



Odporność na sole.



Hydrofobowość

- powoduje zabezpieczenie tynku przed

wchłanianiem wody opadowej.

Wytyczne techniczne tynku

renowacyjnego



kładzione w jednej lub kilku warstwach.

 minimalna łączna grubość tynku to 2 cm
(może być zmniejszona do 1,5 cm, jeśli
zostanie zastosowany porowaty tynk podłożowy).

 warstwy muszą mieć grubość min. 1 cm.

 Są to tynki mineralne i wymagają, szczególnie
przy

suchej

pogodzie,

wietrze

silnym

nasłonecznieniu pielęgnacji poprzez nawilgacanie i
ewentualnie osłanianie

 Aby uniknąć tworzenia się rys, pomieszczenia
nie mogą być gwałtownie ogrzewane.

Przygotowanie podłoża:



zakładane

są

najczęściej

strefach

cokołowych,



przypadku

muru

mieszanego

należy

zazbrajać tynk np. przez siatkę Rabitza.



ponieważ tynki renowacyjne to mineralne,
lekkie zaprawy, podlegające takim samym
mechanizmom wiązania, jak inne tynki zbyt
szybkie schnięcie, duże grubości (przy braku
zazbrojenia),

zbyt

wczesne

nakładanie

poszczególnych warstw doprowadzi do rys
skurczowych.

Najczęściej popełniane

typowe błędy przy

stosowaniu tynków

renowacyjnych:



niedostateczne rozpoznanie lub przygotowanie podłoża

(podłożebrudne, nierówne, zbyt słabe)



gruba obrzutka i/lub pokrywająca ponad 50% powierzchni

ściany



Mała i różna grubość tynku renowacyjnego



niewłaściwe i niedostateczne wymieszanie



błędy aplikacji (czas, temperatura, wilgotność, technologia)



niedotrzymanie reżimów wykonawstwa i czasów przerw

technologicznych



rezygnacja z warstw systemu, zastosowanie tańszych

rozwiązań



nałożenie warstw ograniczających dyfuzję pary wodnej

Chociaż tynk renowacyjny nie jest „złotym

środkiem” na wszelkiego rodzaju problemy, jest
skuteczną metodą na uzyskanie ładnej, cieszącej
oko, zabezpieczonej przed dalszą degradacją
elewacji, i co najważniejsze jest to ochrona
długotrwałą, nie do uzyskania przy zastosowaniu
tradycyjnych, cementowych i/lub wapiennych
tynków.

Układ warstw tynku

STOPIEŃ

ZASOLENIA

UKŁAD

WARSTW

GRUBOŚĆ

WARSTW

mały



obrzutka



tynk renowacyjny

<0,5 cm
>2 cm

średni do

wysokiego



obrzutka



tynk renowacyjny



tynk renowacyjny

<0,5 cm
1-2 cm
1-2 cm

średni do

wysokiego



obrzutka



tynk podkładowy



tynk renowacyjny

<0,5 cm
>1 cm
>1,5 cm

FIRMY OFERUJĄCE TYNKI

RENOWACYJNE

BAYOSAN BAUMIT

DEITERMANN

SCHOMBURG

CERESIT

KOSTER

Tabela wymagania wobec tynku

renowacyjnego WTA

Działanie systemu tynku

renowacyjnego

„Terrasan”:



Obrzutka kielniowa nie dopuszcza wody i soli do tynku renowacyjnego

w okresie jego wiązania.



Po związaniu tynk renowacyjny nie przepuszcza wody na

powierzchnię.



Z uwagi na bardzo dobrą paroprzepuszczalność woda ma możliwość

odparowania.



Duża porowatość tynku pozwala na odkładanie się soli w głębszych

warstwach.



Powierzchnia tynku pozostaje sucha i bez śladu wykwitów solnych.



Nie ma potrzeby odsalania chemicznego.

Przepona pozioma przeciwko

wilgoci gruntowej

Przepona pozioma

znajduje się powyżej

poziomu gruntu.

Wyschnięcie muru

poniżej wykonanej

przepony jest

niemożliwe.

Wędrujące sole

odkładają się w

tynku renowacyjnym

Przepona wykonana od wewnątrz

Uszczelnienie zewnętrzne przeciwko

wilgoci gruntowej

Przepona wykonana na

poziomie posadzki.

Ściany mogą wyschnąć

w przypadku sprawnej

lub naprawionej izolacji

pionowej. Wody

gruntowe i zaskórne

muszą być

odprowadzone. Przepona

pozioma nie może być

poddawana działaniu

ciśnienia

hydrostatycznego.

Przepona wykonana z zewnątrz z

uszczelnieniem powierzchni przeciw

wodzie prącej

W przypadku istnienia

wód gruntowych luz

zaskórnych należy

wykonać przeponę

powyżej lustra wody, w

zasadzie powyżej

powierzchni gruntu.

Powierzchnie ścian i

posadzki uszczelnia się

od wewnątrz. Aby

uniknąć skraplania się

wody należy pokryć

uszczelnienie tynkiem

renowacyjnym

Osuszanie muru tynkiem

renowacyjnym przy nieznacznej

wilgotności

W wypadku

nieznacznej wilgoci

kapilarnej można

zrezygnować z

przepony poziomej

ponieważ tynk

renowacyjny

zapobiega

powierzchniowym

wykwitom soli i wilgoci

oraz powierzchniowej

krystalizacji soli.

Renowacja murów o dużym

przekroju

W przypadku murów

o znacznym

przekroju można

zrezygnować z

przepony poziomej

ze względu na

niekorzystny

wskaźnik

koszty/zyski.

Przepona pozioma w murze
podwójnym przeciw wilgoci

kapilarnej

W murze

dwuściennym lub w

murze o znacznym

przekroju (>1 m)

należy wykonać

odwierty dla

przepony poziomej z

obu stron.

Mimo wykonania opaski
żwirowej wilgoć mogła być
poniżej

poziomu

gruntu,gdzie były nałożone
tynki

renowacyjne.Nad

powierzchnią

warstwą

szpachli

farby

miała

większą nasiąkliwość od
tynku renowacyjnego

Prawidłowo

wykonana

szczelina

między warstwą tynku a
kamieniem.

Budynek biblioteki Akademii medycznej we

Wrocławiu.widoczne są tu popowodziowe

zniszczenia tynków zewnętrznych i

wewnętrznych(1997).

Pałac Wężyków w Paszkówce.Można tu

zastosować tynk renowacyjny tylko w

części cokołowej.

Muzeum

Stanisława Wyspiańskiego

w Krakowie.

Tynk renowacyjny

zastosowano

do pierwszego piętra

włącznie

na zewnątrz

i wewnątrz budynku.

Krakowskie Sukiennice. Tynki renowacyjne założono

od strony wschodniej.(wrzesień 1995).

Sukiennic po
zakończeniu Ta sama
strona Krakowskich
prac remontowych.

Kamienica przy ulicy Kanonicznej 18 w Krakowie po

remoncie.Jest tu zastosowany tynk renowacyjny do wysokości

pierwszego piętra.Zasada ta została przyjęta przez krakowskich

konserwatorów w przypadku gdy tynki na obiektach

zabytkowych(przeznaczonych do renowacji) uległy odparzeniom.

M
u
z
e
u
m

E
t
n
o
g
r
a
f
i
c
z
n
e
w

K
r
a
k
o
w
i
e
.
K
o
l
e
j
n
y

o
b
i
e
k
t
„
p
o
t
r
a
k
t
o
w
a
n
y
"
k
i
l
k
a

l
a
t

t
e
m
u
t
y
n
k
a
m
i

r
e
n
o
w
a
c
y
j
n
y
m
i
.
N
a
d
a
l

w

d
o
s
k
o
n
a
ł
y
m

s
t
a
n
i
e
.