Pedagogika wczesnoszkolna, jako

subdyscyplina naukowa, ujmuje
problematykę kształcenia na różnych
poziomach ogólności, uwzględniając
odpowiednie teorie filozoficzne,
psychologiczne, socjologiczne
i prakseologiczne. Odnosi je do wieku
dziecka i całej złożoności treści
kształcenia zawartych w obszarach
edukacji przewidzianych dla klas
początkowych.

„Celem edukacji wczesnoszkolnej jest

wspomaganie dziecka w rozwoju intelektualnym,

emocjonalnym, społecznym, etycznym,

fizycznym i estetycznym. Ważne jest również

takie wychowanie, aby dziecko w miarę swoich

możliwości było przygotowane do życia w

zgodzie z samym sobą, ludźmi i przyrodą. Należy

zadbać o to, aby odróżniało ono dobro od zła,

było świadome przynależności społecznej (do

rodziny, grupy rówieśniczej i wspólnoty

narodowej) oraz rozumiało konieczność dbania o

przyrodę. Jednocześnie dąży się do

ukształtowania systemu wiadomości i

umiejętności potrzebnych dziecku do

poznawania i rozumienia świata, radzenia sobie

w codziennych sytuacjach oraz do

kontynuowania nauki w klasach IV-VI szkoły

podstawowej”.

(Dz. U. 2008, nr 4, poz.17)

W nauczaniu początkowym można więc

wyróżnić dwie grupy zespolonych celów:

1. Cele ogólnorozwojowe, ujmowane w

kategoriach:

a) poznawczych – dziecko poznaje świat (język

opisowy), oraz siebie i innych (język
psychologiczny), co wymaga czynności

i umiejętności poznawczych;
b) emocjonalnych – dziecko przeżywając,

wartościuje siebie i innych oraz otaczającą go
rzeczywistość;

c) działaniowych – dziecko oddziałując na siebie i

innych, praktycznie dokonuje zmian, kształtuje
wizerunek swój i innych, modyfikuje otaczającą go
rzeczywistość.

2.Cele edukacyjne– ściśle związane z

kształtowaniem umiejętności szkolnych,
typu: czytanie, pisanie, liczenie, oraz
nabywaniem wiadomości i umiejętności o
charakterze ogólnym.

Nauczanie początkowe ma charakter

wielostronnego kształcenia, którego
istotę stanowi aktywizowanie różnych
sfer psychiki dziecka w procesie uczenia
się (Okoń 1987).

Teoria wielostronnego kształcenia

zakłada następujące drogi uczenia się:

a) uczenie się przez przyswajanie, którego

podstawę psychologiczną stanowią głównie
pamięć i odbiór treści;

b) uczenie się przez odkrywanie, określane jako

problemowe, w którym uczeń dochodzi do
nowych wiadomości drogą rozumowania;

c) uczenie się przez przeżywanie i działanie.

Planowanie pracy w nauczaniu

zintegrowanym

Planowanie jest warunkiem skuteczności

procesu nauczania- uczenia się. Nauczanie

projektuje się po to, żeby aktywizować i wspierać

uczenie się ucznia. Celem planowanego

nauczania jest pomóc wszystkim uczącym się w

osiągnięciu możliwie pełnego, indywidualnie

ukierunkowanego rozwoju.

Dla wielu nauczycieli planowanie jest czynnością

trudną, dlatego, często korzystają z gotowych

rozkładów drukowanych w czasopismach i

przewodnikach metodycznych. Doradcy

metodyczni są zdania, że lepiej zrobić własny

plan nauczania, choćby prosty i ogólny, ale

pomocny w pracy, niż przepisać cudzy dla samej

jego obecności.

Nauczyciel planując pracę powinien

uwzględniać następujące czynniki
zewnętrzne leżące po stronie:

Dziecka

-możliwości psychofizyczne,
-potrzeby rozwojowe,
-zainteresowania,
-zdolności,

Nauczyciela

-osobowość,
-kompetencje,
-doświadczenie,

Warunków organizacyjnych szkoły

-liczebność klasy,
-wyposażenie: pomoce naukowe, podręczniki itp.,
-plan pracy szkoły,
-plan pracy grupy wiekowej itp.

Temat:

Moje miasto dziś

i za 100 lat.