LIMFOCYTY B

Limfocyty B można podzielić na:

- B1: większość limfocytów B1 posiada na swojej powierzchni

cząsteczkę CD5 (B1a), pozostałe to B1b. Stanowią ok. 20%
limfocytów B krwi obwodowej. Zwiększony odsetek tych komórek
obserwuje się w niektórych białaczkach oraz chorobach
autoimmunizacyjnych.Limfocyty B1 uczestniczą głównie w
odpowiedzi

pierwotnej

i

wytwarzają

przeciwciała

IgM.

Autoprzeciwciała należą zwykle do klasy IgG. Limfocyty te nie
różnicują się w komórki pamięci.

- B2: pozostałe tradycyjne limfocyty B.

- Regulatorowe (supresorowe): populacje:
- Limfocyty Th2 wydzielają IL-4 i hamują Th1 oraz odwrotnie (Th1 np.

IFN- hamuje Th2)

- Limfocyty Th3 wydzielają TGF-

- Limfocyty Tr1 wydzielają TGF- i IL-10

- Limfocyty CD4+CD25+
- Limfocyty CD8+CD28-

- Niektóre limfocyty T cytotoksyczne, limfocyty T i limfocyty NKT

- Cytotoksyczne:

- Limfocyty T CD8+, rozpoznają antygeny połączone z cząsteczkami

MHC klasy I

- Limfocyty T CD4+ (subpopulacji Th1)

- Limfocyty T

- Limfocyty NKT
- Komórki NK

- TCR

uczestniczą

w

odpowiedzi

przeciwzakaźnej

i

przeciwnowotworowej. Większość rozpoznaje antygeny nie poddane
obróbce i nie połączone z MHC. Mogą rozpoznawać antygeny
połączone z CD1. Być może stanowią populację limfocytów o cechach
pośrednich pomiędzy limfocytami T i komórkami NK.
W krwi obwodowej stanowią ok. 5%, występują licznie w błonach
śluzowych. Często rozpoznają białka szoku termicznego.

Części zmienne (V) leżą w odcinkach N-końcowych łańcuchów lekkich i
ciężkich.
Części stałe (C) obejmują odcinki C-końcowe.
Fragment Fab zawiera miejsca wiążące antygen. Fragment wiążący antygen to
paratop.
Fragment Fc zawiera odcinki odpowiedzialne za aktywację dopełniacza oraz za
wiązanie się z komórkowymi receptorami dla fragmentu Fc przeciwciał.

Immunoglobuliny można podzielić na 5 klas (IgA, IgD, IgE, IgG i IgM) w

zależności od różnic w budowie łańcuchów ciężkich (, , , , ).

Różnice w budowie łańcuchów ciężkich w obrębie tej samej klasy spowodowały
wyodrębnienie podklas (np. IgG1, IgG2, IgG3, IgG4.

Łańcuchy lekkie mogą występować jako  lub .

W obrębie łańcuchów lekkich wyodrębniono typy i podtypy.

Odmiany izotypowe przeciwciał: różnice w budowie łańcuchów lekkich i
ciężkich.

Immunoglobuliny występują w formach monomerycznych i polimerycznych
(dodatkowy łańcuch łączący J).

IgA

Wydzielnicze IgA (dimery związane z fragmentem wydzielniczym): większość
IgA jest wytwarzana miejscowo w sąsiedztwie odpowiedniego nabłonka.

W osoczu występuje w formie monomerycznej (ok. 90%, ponadto dimery,
trimery, tetramery)
Istnieją dwie podklasy: IgA1 i IgA2.

IgD

Występują obok IgM na powierzchni dziewiczych limfocytów B jako receptory
immunoglobulinowe. Funkcja ich jest mało poznana.

IgE

Wiążąc się z odpowiednimi receptorami FcR na komórkach tucznych powodują
po związaniu antygenu degranulację tych komórek.

Powinowactwo przeciwciała do antygenu zależy od stopnia dopasowania.

Swoistość przeciwciała wynika z konfiguracji przestrzennej części zmiennych
łańcuchów ciężkich i lekkich.

Przeciwciała reagujące krzyżowo to takie, które wiążą antygen A i antygen B.

Awidność (zachłanność) jest to siła wiązania wielowartościowego antygenu
przez przeciwciała.

Wartościowość to liczba determinant antygenowych, które może związać
cząsteczka przeciwciała:

- IgG, IgD i IgE mają po dwa miejsca wiążące antygen, są 2-

wartościowe

- IgA 2- lub 4- wartościowe
- IgM 10- wartościowe.

Powinowactwo (affinity) jest to siła wiązania pojedynczej determinanty
antygenowej przez miejsce wiążące antygen przeciwciała. W wiązaniu biorą
udział:

- siły elektrostatyczne
- wiązania wodorowe
- oddziaływania hydrofobowe
- siły Van der Waalsa

TEORIE POWSTAWANIA PRZECIWCIAŁ:

- Teoria informacyjna Paulinga i Haurowitza zakładała,że dopiero

kontakt z określonym antygenem determinuje specjalizację danego
limfocytu (w organizmie, który dotychczas nie spotkał się z danym
antygenem, brak jest komórek gotowych do swoistej z nim interakcji i
odpowiedzi immunologicznej).

- Teoria selekcji klonów komórkowych Burneta zakłada możliwość

powstania olbrzymiej liczby klonów limfocytów gotowych do swoistej
odpowiedzi na wiele różnych antygenów przed ich wtargnięciem do
organizmu (po wtargnięciu antygenu dochodziłoby do selekcji
wyszukujących i rozpoznających go limfocytów określonego klonu).