Przysięga Hipokratesa



Przysięgam na Apollona lekarza, na

Asklepiosa, Hygieje, i Panaceje oraz na

wszystkich bogów i boginie, biorąc ich

na świadków, że wedle mej możności i

rozeznania będę dochowywał tej

przysięgi i tych zobowiązań.

Przysięga Hipokratesa



Mistrza mego w tej sztuce będę szanował na

równi z rodzicami, będę się dzielił z nim mieniem

i na żądanie zaspokajał jego potrzeby: synów jego

będę uważał za swoich braci i będę uczył ich swej

sztuki, gdyby zapragnęli się w niej kształcić, bez

wynagrodzenia i żadnego zobowiązania z ich

strony; prawideł, wykładów i całej pozostałej

nauki będę udzielał swym synom, synom swego

mistrza oraz uczniom, wpisanym i związanym

prawem lekarskim, poza tym nikomu innemu.

Będę stosował zabiegi lecznicze wedle mych

możności i rozeznania ku pożytkowi chorych,

broniąc ich od uszczerbku i krzywdy.

Przysięga Hipokratesa



Nikomu, nawet na żądanie, nie

dam śmiercionośnej trucizny, ani

nikomu nie będę jej doradzał,

podobnie też nie dam nigdy

niewieście środka poronnego. W

czystości i niewinności zachowam

życie swoje i sztukę swoją.

Przysięga Hipokratesa



Nie będę operował chorych na kamicę,

pozostawiając to ludziom zawodowo

stosującym ten zabieg.



Do jakiegokolwiek wejdę domu, wejdę

doń dla pożytku chorych, nie po to,

żeby świadomie wyrządzać krzywdę lub

szkodzić w inny sposób, wolny od

pożądań zmysłowych tak wobec

niewiast jak i mężczyzn, wobec wolnych

i niewolników.

Przysięga Hipokratesa



Cokolwiek bym podczas leczenia, czy

poza nim, z życia ludzkiego ujrzał, czy

usłyszał, czego nie należy na zewnątrz

rozgłaszać, będę milczał, zachowując to

w tajemnicy.



Jeżeli dochowam tej przysięgi, i nie

złamię jej, obym osiągnął pomyślność w

życiu i pełnieniu tej sztuki, ciesząc się

uznaniem ludzi po wszystkie czasy;

jeżeli ją przekroczę

Przyrzeczenie lekarskie



Przyjmuję z szacunkiem i wdzięcznością dla moich Mistrzów nadany

mi tytuł lekarza i w pełni świadomy związanych z nim obowiązków

przyrzekam:



– obowiązki te sumiennie spełniać;



–

służyć życiu i zdrowiu ludzkiemu;



– według najlepszej mej wiedzy przeciwdziałać cierpieniu i

zapobiegać chorobom, a chorym nieść pomoc bez żadnych różnic,

takich jak: rasa, religia, narodowość, poglądy polityczne, stan

majątkowy i inne, mając na celu wyłącznie ich dobro i okazując

należny im szacunek;



– nie nadużywać ich zaufania i dochować tajemnicy lekarskiej nawet

po śmierci chorego;



–

strzec godności stanu lekarskiego i niczym jej nie splamić, a

do kolegów lekarzy odnosić się z należną im życzliwością, nie

podważając zaufania do nich, jednak postępując bezstronnie

i mając na względzie dobro chorych;



– stale poszerzać swą wiedzę lekarską i podawać do wiadomości

świata lekarskiego wszystko to, co uda mi się wynaleźć i udoskonalić.



Przyrzekam to uroczyście!

Kodeks Etyki Lekarskiej -

2004



Art. 1. 1. Zasady etyki lekarskiej wynikają z ogólnych norm

etycznych.



2. Zobowiązują one lekarza do przestrzegania praw człowieka i

dbania o godność zawodu lekarskiego.



3. Naruszeniem godności zawodu jest każde postępowanie

lekarza, które podważa zaufanie do zawodu.



Art. 2. 1. Powołaniem lekarza jest ochrona życia i zdrowia

ludzkiego, zapobieganie chorobom, leczenie chorych oraz

niesienie ulgi w cierpieniu; lekarz nie może posługiwać

się wiedzą i umiejętnością lekarską w działaniach

sprzecznych z tym powołaniem.



2. Największym nakazem etycznym dla lekarza jest dobro

chorego – salus aegroti suprema lex esto. Mechanizmy

rynkowe, naciski społeczne i wymagania administracyjne

nie zwalniają lekarza z przestrzegania tej zasady

.

Kodeks etyki lekarskiej



Art. 3. Lekarz powinien zawsze wypełniać swoje obowiązki z

poszanowaniem człowieka bez względu na wiek, płeć, rasę,

wyposażenie genetyczne, narodowość, wyznanie,

przynależność społeczną, sytuację materialną, poglądy

polityczne lub inne uwarunkowania.



Art. 4. Dla wypełnienia swoich zadań lekarz powinien zachować

swobodę działań zawodowych, zgodnie ze swoim sumieniem i

współczesną wiedzą medyczną.



Art. 5. Izba lekarska jest obowiązana do czuwania nad

przestrzeganiem zasad etyki i deontologii lekarskiej oraz

zachowaniem godności zawodu przez wszystkich członków

samorządu lekarskiego a także do starań, aby przepisy prawa

nie naruszały zasad etyki lekarskiej.

ZBIÓR ZASAD ETYCZNO-DEONTOLOGICZNYCH POLSKIEGO

LEKARZA

uchwalony na Nadzwyczajnym Krajowym Zjeździe

Delegatów Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w

Szczecinie w dniu 22 czerwca 1984 roku



Zasada 1. Rozpoczynając wykonywanie swego

zawodu, lekarz świadomie i dobrowolnie

podejmuje obowiązek służenia chorym, dbania o

zdrowie społeczeństwa oraz przestrzegania

zasad etyczno-deontologicznych obowiązujących

w społeczeństwie socjalistycznym.



Zasada 2.

Zdrowie chorego i zdrowie

społeczeństwa są dla lekarza najwyższym

prawem.

Obowiązkiem lekarza jest troska o

powierzonych jego opiece chorych, zapobieganie

chorobom i troska o podnoszenie zdrowotności

społeczeństwa.

Zbiór zasad cd.



Zasada 3. Prawo lekarza do decydowania o

sprawach zdrowia ludzkiego nakłada na

niego szczególne obowiązki i

odpowiedzialność. Powinien on stale

pamiętać, że jego błędna decyzja czy

działanie może wpłynąć niekorzystnie na stan

zdrowia, a nawet zagrozić życiu osób

pozostających pod jego opieką.



Zasada 4. W stosunku do osób powierzonych

jego opiece lekarz obowiązany jest zachować

takt i dyskrecję jako wyraz szacunku dla

osobowości chorego.

Zbiór zasad cd.



Zasada 5. Postępowanie zawodowe oraz

postawę osobistą i społeczną lekarza powinno

cechować poczucie godności zawodowej i

koleżeństwa zawodowego, zgodnie z najlepszymi

przykładami przekazanymi przez wybitnych

lekarzy wszystkich epok i krajów, a w

szczególności zgodnie z postępowymi tradycjami

medycyny polskiej



Zasada 6. Obowiązkiem lekarza jest stałe

podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Powinien

on także rozszerzać i pogłębiać swe wiadomości

z zakresu nauk przyrodniczych,

humanistycznych i społecznych

Władysław Szumowski



Życie wymaga przepisów szczegółowych,

paragrafów, kodeksów. Mamy też ich dosyć

wszędzie. To wolno, a tego nie wolno. Eutanazja,

zpędzanie płodu zakazane. Jednakże życie jest

nader skomplikowane. Żaden kodeks nie jest w

stanie przewidzieć wszystkich powikłań życia.

Rzeczywistość niekiedy jest tak okrutna, że

nawet najsprawiedliwszy sędzia nie mógłby

chyba karać winowajcy, który przekroczył

paragraf. Najwyższą instancją powinno być

sumienie lekarskie, w którym nad wszystkim

górowałaby szlachetność („Filozofia medycyny,

s. 182).