Analiza ilościowa i

Analiza ilościowa i

jakościowa w

jakościowa w

metodach

metodach

chromatograficznych.

chromatograficznych.

Optymalizacja

Optymalizacja

procesu rozdzielania

procesu rozdzielania

.

.

Analiza jakościowa w

Analiza jakościowa w

chromatografii planarnej

chromatografii planarnej

•

ocena barwy plamek po spryskaniu

ocena barwy plamek po spryskaniu

powierzchni odczynnikami wywołującymi

powierzchni odczynnikami wywołującymi

•

obsewacja pod lampą UV

obsewacja pod lampą UV



gdy adsorbent na płytce nie zawiera wskaźnika

gdy adsorbent na płytce nie zawiera wskaźnika

fluoryzującego, pod wpływem światła UV uwidaczniają się

fluoryzującego, pod wpływem światła UV uwidaczniają się

na niej substancje, które fluoryzują w światle UV

na niej substancje, które fluoryzują w światle UV



jeżeli adsorbent na płytce zawiera wskaźnik fluoryzujący, to

jeżeli adsorbent na płytce zawiera wskaźnik fluoryzujący, to

pod wpływem światła o dł. 254 nm fluoryzuje cała płytka, a

pod wpływem światła o dł. 254 nm fluoryzuje cała płytka, a

substancje, które wygaszają fluorescencję, są widoczne w

substancje, które wygaszają fluorescencję, są widoczne w

postaci ciemnych plam

postaci ciemnych plam

•

identyfikacja oparta jest na porównaniu

identyfikacja oparta jest na porównaniu

wartości R

wartości R

f

f

składników próbki i wzorców

składników próbki i wzorców

chromatografowanych na tej samej płytce

chromatografowanych na tej samej płytce

R

R

f

f

=

=

droga przebyta przez analit

droga przebyta przez analit

/

/

droga przebyta przez

droga przebyta przez

czoło fazy ruchomej

czoło fazy ruchomej

Analiza ilościowa w

Analiza ilościowa w

chromatografii planarnej

chromatografii planarnej



wyekstrahowanie z sorbentu rozdzielonych składników

wyekstrahowanie z sorbentu rozdzielonych składników

mieszaniny i ich oznaczenie np. kolorymetrycznie

mieszaniny i ich oznaczenie np. kolorymetrycznie



oznaczenia wykonywane bezpośrednio na płytce lub

oznaczenia wykonywane bezpośrednio na płytce lub

bibule

bibule



wizualne porównanie wielkości i intensywności

wizualne porównanie wielkości i intensywności

zabarwienia plamki substancji analizowanej z wielkością i

zabarwienia plamki substancji analizowanej z wielkością i

intensywnością zabarwienia kilku plamek wzorcowych

intensywnością zabarwienia kilku plamek wzorcowych



densytometria polegająca na mierzeniu intensywności

densytometria polegająca na mierzeniu intensywności

zabarwienia i wielkości plamek za pomocą układu

zabarwienia i wielkości plamek za pomocą układu

optyczno- elektronicznego, otrzymuje się wykres w

optyczno- elektronicznego, otrzymuje się wykres w

postaci densytogramu. Intensywność zabarwienia i

postaci densytogramu. Intensywność zabarwienia i

wielkość plamki substancji analizowanej, która

wielkość plamki substancji analizowanej, która

odpowiada powierzchni piku na densytogramie,

odpowiada powierzchni piku na densytogramie,

porównuje się z intensywnością i wielkością plamek,

porównuje się z intensywnością i wielkością plamek,

czyli z powierzchnią odpowiadających im pików takiej

czyli z powierzchnią odpowiadających im pików takiej

samej substancji chroamtografowanej w znanych

samej substancji chroamtografowanej w znanych

ilościach

ilościach

Analiza jakościowa w

Analiza jakościowa w

chromatorafii cieczowej i

chromatorafii cieczowej i

gazowej

gazowej

Można ją wykonać dwoma

Można ją wykonać dwoma

sposobami:

sposobami:

1.

1.

na podstawie parametrów retencji

na podstawie parametrów retencji

2.

2.

na podstawie fizykochemicznego

na podstawie fizykochemicznego

badania frakcji z zastosowaniem

badania frakcji z zastosowaniem

detektorów jakościowych

detektorów jakościowych

Całkowity czas retencji t

Całkowity czas retencji t

R

R

danego składnika to

danego składnika to

czas liczony od momentu wprowadzenia próbki

czas liczony od momentu wprowadzenia próbki

(iniekcji)

do

momentu

pojawienia

się

na

(iniekcji)

do

momentu

pojawienia

się

na

chromatogramie maksimum piku tzn. do momentu

chromatogramie maksimum piku tzn. do momentu

pojawienia się na wyjściu z kolumny maksymalnego

pojawienia się na wyjściu z kolumny maksymalnego

stężenia wymywanego związku.

stężenia wymywanego związku.

Całkowita objętość retencji V

Całkowita objętość retencji V

R

R

danego składnika

danego składnika

to objętośc fazy ruchomej potrzebna do wymycia

to objętośc fazy ruchomej potrzebna do wymycia

składnika, mierzona od momentu wprowadzenia

składnika, mierzona od momentu wprowadzenia

próbki

do

momentu

pojawienia

się

na

próbki

do

momentu

pojawienia

się

na

chromatogramie maksimum danego piku:

chromatogramie maksimum danego piku:

V

V

R

R

=F

=F

0

0

t

t

R

R

F

F

0

0

– objętościowa prędkość wypływu fazy ruchomej z

– objętościowa prędkość wypływu fazy ruchomej z

kolumny (cm

kolumny (cm

3

3

/min)

/min)

Zerowy czas retencji t

Zerowy czas retencji t

M

M

to czas przebywania w

to czas przebywania w

kolumnie substancji, która nie oddziałuje z faza

kolumnie substancji, która nie oddziałuje z faza

stacjonarną.

stacjonarną.

Zerową objętość retencji V

Zerową objętość retencji V

M

M

otrzymuje się ze

otrzymuje się ze

wzoru:

wzoru:

V

V

M

M

=

=

F

F

0

0

t

t

M

M

Zredukowany czas retencji t’

Zredukowany czas retencji t’

R

R

jest różnicą

jest różnicą

między całkowitym czasem retencji i zerowym

między całkowitym czasem retencji i zerowym

czasem retencji:

czasem retencji:

t’

t’

R

R

= t

= t

R

R

- t

- t

M

M

Parametry retencji

Parametry retencji

Wielkości retencyjne mogą stanowić podstawę

Wielkości retencyjne mogą stanowić podstawę

identyfikacji związków, gdyż w takich samych

identyfikacji związków, gdyż w takich samych

warunkach chromatograficznych analizowana

warunkach chromatograficznych analizowana

substancja ma zawsze taką samą retencję.

substancja ma zawsze taką samą retencję.

Można zatem porównać dane retencyjne

Można zatem porównać dane retencyjne

związków badanych z danymi retencyjnymi

związków badanych z danymi retencyjnymi

związków wzorcowych. Identyczność czasów

związków wzorcowych. Identyczność czasów

retencji

nie

jest

jednak

dowodem

retencji

nie

jest

jednak

dowodem

stuprocentowym,

że

obie

substancje

:

stuprocentowym,

że

obie

substancje

:

identyfikowana i wzorcowa są identyczne. Wiele

identyfikowana i wzorcowa są identyczne. Wiele

substancji

należących

do

różnych

klas

substancji

należących

do

różnych

klas

chemicznych może mieć taka samą lub bardzo

chemicznych może mieć taka samą lub bardzo

zbliżoną retencję.

zbliżoną retencję.

Względny czas retencji:

Względny czas retencji:

t’

t’

Ra

Ra

t

t

Ra

Ra

- t

- t

M

M

r

r

a,s

= t’

Rs

= t

Rs

-

t

t

M

M

gdzie:

gdzie:

a – analit

a – analit

s – odnośnik

s – odnośnik

Względny czas retencji zmienia się tylko ze zmianą

Względny czas retencji zmienia się tylko ze zmianą

temperatury lub fazy stacjonarnej, ale jest niezależny od

temperatury lub fazy stacjonarnej, ale jest niezależny od

wielu warunków eksperymentu. Najkorzystniej jest, gdy

wielu warunków eksperymentu. Najkorzystniej jest, gdy

analit i wzorzec występują w tej samej próbce. Dlatego

analit i wzorzec występują w tej samej próbce. Dlatego

wzorzec dodaje się do badanej próbki. Jeśli wzorzec jest

wzorzec dodaje się do badanej próbki. Jeśli wzorzec jest

poszukiwaną substancją, to po jego dodaniu pik wzrośnie,

poszukiwaną substancją, to po jego dodaniu pik wzrośnie,

a jeśli w próbce nie ma substancji wzorcowej to pojawi się

a jeśli w próbce nie ma substancji wzorcowej to pojawi się

nowy pik.

nowy pik.

W

przypadku,

gdy

nie

ma

wzorca

W

przypadku,

gdy

nie

ma

wzorca

poszukiwanej substancji, a do dyspozycji są inne

poszukiwanej substancji, a do dyspozycji są inne

substancje należące do tego samego szeregu

substancje należące do tego samego szeregu

homologicznego,

wówczas

poszukiwaną

homologicznego,

wówczas

poszukiwaną

substancję można łatwo zidentyfikować przy

substancję można łatwo zidentyfikować przy

wykorzystaniu

wykorzystaniu

liniowych

liniowych

zależności logarytmu

zależności logarytmu

objętości (lub indeksu) retencji, a nawet

objętości (lub indeksu) retencji, a nawet

zredukowanego czasu retencji, od liczby atomów

zredukowanego czasu retencji, od liczby atomów

węgla w cząsteczkach lub temperatury wrzenia

węgla w cząsteczkach lub temperatury wrzenia

członów szeregu homologicznego.

członów szeregu homologicznego.

Po

wyznaczeniu

indeksu

retencji

Po

wyznaczeniu

indeksu

retencji

identyfikowanej substancji można ustalić jej

identyfikowanej substancji można ustalić jej

rodzaj na podstawie danych z indeksów retencji.

rodzaj na podstawie danych z indeksów retencji.

Należy pamiętać o zachowaniu takich samych

Należy pamiętać o zachowaniu takich samych

warunków chromatografowania, jakie stosowano

warunków chromatografowania, jakie stosowano

przy wyznaczaniu indeksów zamieszczonych w

przy wyznaczaniu indeksów zamieszczonych w

odpowiednich tablicach.

odpowiednich tablicach.

System Kov

System Kov

á

á

tsa

tsa

Oparty jest on na

Oparty jest on na

szeregu homologicznym

szeregu homologicznym

alkanów. Indeks każdego

alkanów. Indeks każdego

alkanu definiuje się jako

alkanu definiuje się jako

100 x liczba atomów C

100 x liczba atomów C

w

w

cząsteczce,

w

każdej

cząsteczce,

w

każdej

kolumnie i każdej temp.,

kolumnie i każdej temp.,

tzn. dla n-pentanu wynosi

tzn. dla n-pentanu wynosi

500 a dla n-oktanu 800.

500 a dla n-oktanu 800.

Indeks retencji każdej

Indeks retencji każdej

innej

substancji,

innej

substancji,

względem

n-alkanów

względem

n-alkanów

oblicza się lub odczytuje

oblicza się lub odczytuje

z

wykresu

zależności

z

wykresu

zależności

log(czas

retencji)

od

log(czas

retencji)

od

liczby atomów C, przez

liczby atomów C, przez

interpolację i porównuje

interpolację i porównuje

z bazą danych za pomocą

z bazą danych za pomocą

komputera

komputera

860

Analiza ilościowa w

Analiza ilościowa w

chromatografii cieczowej i

chromatografii cieczowej i

gazowej ( HPLC i GC)

gazowej ( HPLC i GC)

Jest ona oparta na liniowej zależności

Jest ona oparta na liniowej zależności

między sygnałem z detektora, którego miarą jest

między sygnałem z detektora, którego miarą jest

wysokość piku lub jego powierzchnia, a

wysokość piku lub jego powierzchnia, a

stężeniem substancji analizowanej w gazie

stężeniem substancji analizowanej w gazie

nośnym/fazie

ruchomej.

Polega

ona

na

nośnym/fazie

ruchomej.

Polega

ona

na

porównywaniu

wielkości

piku

oznaczanego

porównywaniu

wielkości

piku

oznaczanego

składnika z wielkością piku odpowiadającego

składnika z wielkością piku odpowiadającego

znanej ilości tego składnika w postaci substancji

znanej ilości tego składnika w postaci substancji

wzorcowej.

wzorcowej.

Obliczanie rozpoczyna się od ustalenia

Obliczanie rozpoczyna się od ustalenia

linii podstawowej i, jeśli rozdzielenie jest

linii podstawowej i, jeśli rozdzielenie jest

nicałkowite,

od

wykreślenia

linii

nicałkowite,

od

wykreślenia

linii

rozdzielających.

Metoda

wykorzystująca

rozdzielających.

Metoda

wykorzystująca

wysokość piku polega na wykreśleniu liniowej

wysokość piku polega na wykreśleniu liniowej

zależności pomiędzy wysokością piku i ilością

zależności pomiędzy wysokością piku i ilością

substancji w gazie nośnym/fazie ruchomej.

substancji w gazie nośnym/fazie ruchomej.

Poprzez

pomiar

powierzchni

piku

Poprzez

pomiar

powierzchni

piku

uzyskuje

się

dokładniejsze

wyniki.

W

uzyskuje

się

dokładniejsze

wyniki.

W

przypadku pików symetrycznych powierzchnię

przypadku pików symetrycznych powierzchnię

oblicza się mnożąc wysokości piku

oblicza się mnożąc wysokości piku

h

h

przez

przez

jego szerokość w połowie wysokości W

jego szerokość w połowie wysokości W

0,5

0,5

A=

A=

h

h

W

W

0,5

0,5

W

przypadku

pików

W

przypadku

pików

niesymetrycznych:

niesymetrycznych:

W

W

0,15

0,15

+ W

+ W

0,85

0,85

A=

A=

h

h

2

2

h - wysokość piku

h - wysokość piku

W

W

0,15 –

0,15 –

szerokośc piku na 15% jego wysokości

szerokośc piku na 15% jego wysokości

W

W

0,85 –

0,85 –

szerokośc piku na 85% jego wysokości

szerokośc piku na 85% jego wysokości

Sposoby chromatograficznej analizy

Sposoby chromatograficznej analizy

ilościowej

ilościowej

1.

1.

Metoda kalibracji bezwzględnej

Metoda kalibracji bezwzględnej

(wzorca zewnętrznego).

(wzorca zewnętrznego).

2.

2.

Metoda wzorca wewnętrznego.

Metoda wzorca wewnętrznego.

3.

3.

Metoda normalizacji wewnętrznej.

Metoda normalizacji wewnętrznej.

Metoda kalibracji bezwzględnej

Metoda kalibracji bezwzględnej

(wzorca wewnętrznego)

(wzorca wewnętrznego)

Najczęściej oznacza się jeden lub kilka

Najczęściej oznacza się jeden lub kilka

składników próbki. W celu sporządzenia

składników próbki. W celu sporządzenia

wykresu kalibracyjnego do kolumny dozuje się,

wykresu kalibracyjnego do kolumny dozuje się,

dokładnie odmierzone, wzrastające objętości

dokładnie odmierzone, wzrastające objętości

substancji wzorcowej, która jest substancją

substancji wzorcowej, która jest substancją

analizowaną. Każde dozowanie powtarzane jest

analizowaną. Każde dozowanie powtarzane jest

3x – oblicza się średnią wartość wysokości piku

3x – oblicza się średnią wartość wysokości piku

h

h

lub pola powierzchni A. Na podstawie

lub pola powierzchni A. Na podstawie

obliczeń sporządza się krzywą kalibracyjną

obliczeń sporządza się krzywą kalibracyjną

przdstawiającą zależność A (lub

przdstawiającą zależność A (lub

h

h

) od objętości

) od objętości

V, bądź masy dozowanej substancji wzorcowej.

V, bądź masy dozowanej substancji wzorcowej.

Metoda wzorca

Metoda wzorca

wewnętrznego

wewnętrznego

1.

1.

wzorcem wewnętrznym jest substancja nieobecna

wzorcem wewnętrznym jest substancja nieobecna

z analizowanej próbce

z analizowanej próbce

2.

2.

wzorcem

wewnętrznym

jest

analizowana

wzorcem

wewnętrznym

jest

analizowana

substancja

substancja

W

W

pierwszym

pierwszym

przypadku starannie odmierzoną

przypadku starannie odmierzoną

ilość wzorca dodaje się do dokładnie znanej ilości

ilość wzorca dodaje się do dokładnie znanej ilości

próbki. Wzorcem wewnętrznym jest substancja, której

próbki. Wzorcem wewnętrznym jest substancja, której

pik występuje blisko piku lub pików oznaczanych

pik występuje blisko piku lub pików oznaczanych

składników. Z poniższego wzoru można obliczyć

składników. Z poniższego wzoru można obliczyć

procentową zawartość oznaczanych składników:

procentową zawartość oznaczanych składników:

%mas.

%mas.

i

i

= 100

= 100

G

G

p

p

A

A

w

w

G

G

w

w

A

A

i

i

f

f

i

i

G

G

w

w

– masa wzorca dodanego do próbki

– masa wzorca dodanego do próbki

G

G

p

p

– masa próbki

– masa próbki

A

A

i

i

– powierzchnia piku oznaczanego składnika

– powierzchnia piku oznaczanego składnika

A

A

w

w

– powierzchnia piku wzorca

– powierzchnia piku wzorca

f

f

i

i

– współczynnik korekcyjny oznaczanego

– współczynnik korekcyjny oznaczanego

składnika

składnika

Wyznaczenie

Wyznaczenie

f

f

i

i

polega na sporządzeniu

polega na sporządzeniu

mieszaniny wzorca i substancji oznaczanej o ściśle

mieszaniny wzorca i substancji oznaczanej o ściśle

znanym składzie. Określoną objętość mieszaniny

znanym składzie. Określoną objętość mieszaniny

dozuje się do kolumny i wykonuje chromatogram.

dozuje się do kolumny i wykonuje chromatogram.

f

f

i

i

= G

= G

i

i

A

A

w

w

/ G

/ G

w

w

A

A

i

i

Oznaczenie z dodatkiem oznaczanej substancji

Oznaczenie z dodatkiem oznaczanej substancji

jako wzorca wewnętrznego, polega na wykonaniu

jako wzorca wewnętrznego, polega na wykonaniu

dwóch chromatogramów. W pierwszej kolejności-

dwóch chromatogramów. W pierwszej kolejności-

analizowanego preparatu, później analizowanego

analizowanego preparatu, później analizowanego

preparatu z dodatkiem dokładnie znanej ilości

preparatu z dodatkiem dokładnie znanej ilości

oznaczanego związku.

oznaczanego związku.

A

A

1

1

G

G

w

w

%mas.

%mas.

i

i

=

=

100

100

A

A

1,2

1,2

– powierzchnia piku oznaczanego składnika bez dodatku

– powierzchnia piku oznaczanego składnika bez dodatku

wzorca i z dodatkiem wzorca

wzorca i z dodatkiem wzorca

G

G

w

w

– masa wzorca

– masa wzorca

G

G

p

p

– masa próbki

– masa próbki

w1/w2 – stosunek mas próbki pierwotnej i próbki z dodanym

w1/w2 – stosunek mas próbki pierwotnej i próbki z dodanym

wzorcem

wzorcem

(w

(w

1

1

/w

/w

2

2

)A

)A

2

2

(G

(G

p

p

+G

+G

w

w

)–A

)–A

1

1

G

G

p

p

Metoda normalizacji

Metoda normalizacji

wewnętrznej

wewnętrznej

Polega

ona

na

wyznaczaniu

udziału

Polega

ona

na

wyznaczaniu

udziału

procentowego wszystkich składników w próbce.

procentowego wszystkich składników w próbce.

Podstawowym

warunkiem

jest,

aby

na

Podstawowym

warunkiem

jest,

aby

na

chromatogramie znajdowały się piki wszystkich

chromatogramie znajdowały się piki wszystkich

substancji obecnych w próbce. Zasada metody jest

substancji obecnych w próbce. Zasada metody jest

taka, że po wykonaniu chromatogramu mierzy się

taka, że po wykonaniu chromatogramu mierzy się

powierzchnie poszczególnych pików i sumuje je.

powierzchnie poszczególnych pików i sumuje je.

Suma wszystkich powierzchni wynosi

Suma wszystkich powierzchni wynosi

100%, a

100%, a

powierzchnia każdego piku w stosunku do

powierzchnia każdego piku w stosunku do

powierzchni sumy wszystkich pików odpowiada

powierzchni sumy wszystkich pików odpowiada

zawartości % analizowanych substancji w próbce:

zawartości % analizowanych substancji w próbce:

Ai

Ai

%

%

i

i

=

=

Σ

Σ

A

A

100

100

Otrzymane w taki sposób wyniki są obarczone

Otrzymane w taki sposób wyniki są obarczone

dość dużym błędem i można je przyjąć tylko wtedy, gdy

dość dużym błędem i można je przyjąć tylko wtedy, gdy

właściwości fizykochemiczne składników próbki (np.

właściwości fizykochemiczne składników próbki (np.

członów szeregu homologicznego) sa podobne i

członów szeregu homologicznego) sa podobne i

podobna jest reakcja detektora względem każdego z

podobna jest reakcja detektora względem każdego z

nich.

nich.

W celu uzyskania dokładniejszych wyników trzeba

W celu uzyskania dokładniejszych wyników trzeba

wprowadzić współczynniki korekcyjne uwzględniające

wprowadzić współczynniki korekcyjne uwzględniające

rózną reakcję detektora na składniki próbki.

rózną reakcję detektora na składniki próbki.

Po obliczeniu według w/w wzoru składu próbki,

Po obliczeniu według w/w wzoru składu próbki,

sporządza się mieszaninę wzorcową zawierającą takie

sporządza się mieszaninę wzorcową zawierającą takie

same składniki jak próbka – odważone w ilościach

same składniki jak próbka – odważone w ilościach

obliczonych. Mieszaninę te chromatogarfuje się i za

obliczonych. Mieszaninę te chromatogarfuje się i za

pomocą tego samego wzoru oblicza % zawartość jej

pomocą tego samego wzoru oblicza % zawartość jej

składników. Dla każdego składnika wyznacza się

składników. Dla każdego składnika wyznacza się

współczynnik korekcyjny:

współczynnik korekcyjny:

f

f

i

i

=

=

%S

%S

ip

ip

– obliczone piewrotne procentowe zawartości składników w

– obliczone piewrotne procentowe zawartości składników w

próbce

próbce

%S

%S

iwz

iwz

– procentowe zawartości składników w mieszaninie

– procentowe zawartości składników w mieszaninie

wzorcowej

wzorcowej

Wyznaczone współczynniki korekcyjne wykorzystuje

Wyznaczone współczynniki korekcyjne wykorzystuje

się do ostatecznego obliczenia procentowej zawartości

się do ostatecznego obliczenia procentowej zawartości

masowej składników w probce wg wzoru:

masowej składników w probce wg wzoru:

S

S

i

i

f

f

i

i

%mas.

%mas.

i

i

= 100

= 100

Σ

Σ

S

S

i

i

f

f

i

i

j – liczba składników w próbce

j – liczba składników w próbce

% S

% S

ip

ip

% S

% S

iwz

iwz

j=k

j=1

Optymalizacja procesu

Optymalizacja procesu

rozdzielania

rozdzielania

W celu rozwiązania każdego konkretnego zadania

W celu rozwiązania każdego konkretnego zadania

chromatografista musi podjąć decyzje dotyczące

chromatografista musi podjąć decyzje dotyczące

doboru

parametrów

pracy

układu

doboru

parametrów

pracy

układu

chroamtograficznego.

Musi

podjąc

decyzje

chroamtograficznego.

Musi

podjąc

decyzje

dotyczące:

dotyczące:

a)

a)

wyboru fazy stacjonarmej

wyboru fazy stacjonarmej

•

fazy niepolarne

fazy niepolarne

•

fazy polarne

fazy polarne

•

fazy o średniej polarności

fazy o średniej polarności

b)

b)

długości kolumny-

długości kolumny-

im dłuższa kolumna, tym dłuższy

im dłuższa kolumna, tym dłuższy

czas retencji przy tym samym wypełnieniu i tym

czas retencji przy tym samym wypełnieniu i tym

samym wyraźniejsza różnica między czasami retencji

samym wyraźniejsza różnica między czasami retencji

dwu substancji. Ale im dłuższy czas retencji, tym

dwu substancji. Ale im dłuższy czas retencji, tym

bardziej rozmyte piki

bardziej rozmyte piki

c)

c)

temperatry pieca

temperatry pieca

, w którym znajduje się kolumna do

, w którym znajduje się kolumna do

GC – im wyższa temperatura tym krótszy czas retencji,

GC – im wyższa temperatura tym krótszy czas retencji,

a im niższa, tym lepsza zdolność rozdzielcza kolumny

a im niższa, tym lepsza zdolność rozdzielcza kolumny

d)

d)

wyboru detektora

wyboru detektora

e)

e)

wielkości próbki

wielkości próbki

f)

f)

szybkości przepływu gazu nośnego w GC

szybkości przepływu gazu nośnego w GC

g)

g)

składu fazy ruchomej w LC-

składu fazy ruchomej w LC-

optymalizuje się przez

optymalizuje się przez

wykonanie i ocenę próbnych chroamatogramów,

wykonanie i ocenę próbnych chroamatogramów,

często z pomoca komputera i programów

często z pomoca komputera i programów

optymalizacyjnych /

optymalizacyjnych /

wybór gazu nośnego w GC

wybór gazu nośnego w GC

(wodór,

(wodór,

hel, azot)

hel, azot)

h)

h)

temperatury dozownika w GC

temperatury dozownika w GC