Teoria produkcji
• Zajmuje się wyznacznikami zmian
wielkości produkcji oraz
związkami między nakładami a
rozmiarami wytwarzanego
produktu
Produkcja oznacza:
• Dostosowywanie i przekształcanie
dóbr przyrody w produkty użyteczne
dla człowieka – zaspakajające jego
potrzeby
• Wykorzystywanie zasobów, które
przekształca jedne dobra w inne, w
czasie i przestrzeni (wytwarzanie,
transport, przechowywanie)
• Przekształcanie nakładów w produkty
Produkcja jest
strumieniem
• Wytwarzaniem dóbr w czasie
• Mierzy się ją wielkością produktu
na jednostkę czasu
• Produkt wyrażany jest w
jednostkach o stałej jakości
• Dla produkcji niezbędne są
czynniki produkcji
Czynniki produkcji to rzeczowe
składniki procesu produkcji
• Tradycyjnie dzieli się je na trzy grupy:
- Praca (o różnych kwalifikacjach,
wieku)
- Ziemia (wszystkie zasoby naturalne)
- Kapitał (maszyny i urządzenia,
budynki, materiały- dobra poprzednio
wytworzone służące dalszej produkcji)
- Nowoczesna teoria produkcji zalicza
także naukę (wiedzę).
Nakłady
• Zużycie czynników produkcji w
określonych ilościach w danym czasie
• Fizyczne zużycie czynników produkcji w
konkretnych procesach wytwórczych
(np. tony mąki, litry paliwa, kw energii)
• Nakłady na jednostkę produkcji zależą
od technologii
Rzadkość czynników
produkcji
• Czynniki produkcji (praca, ziemia,
kapitał, nauka)
• Zasoby czynników produkcji ( w
danej gospodarce, regionie,
firmie)
• Nakłady ( w jednostkach
fizycznych w konkretnej produkcji)
Problem alokacji zasobów
wobec ich rzadkości
• Taki wybór ich zastosowania aby
otrzymać najkorzystniejszy efekt
• Problem zakresu opłacalnej
substytucji czynników produkcji
Problemy decyzyjne
• Krótkookresowe – ilości niektórych
nakładów nie mogą być zmienione
• Długookresowe – wszystkie
czynniki produkcji mogą ulegać
zmianie
• Bardzo długookresowe – mogą się
zmieniać dostępne możliwości
technologiczne
Funkcja produkcji
• Podstawowa kategoria teorii
produkcji
Q = (A, B, C...N)
Q – ilość
A, B, C...N – nakłady czynników
produkcji
Uproszczony zapis
Q = f (K, L)
L – nakłady pracy
K – nakłady kapitału
Zmiany wielkości produkcji
wynikają z łącznego zastosowania
nakładów czynników produkcji
Produkcję można mierzyć
• Produkt całkowitym TP – wielkość
produkcji przy danym kapitale,
którą dają kolejne jednostki
zatrudnienia pracy
• Q - ilość produkcji np. sztuki, tony,
litry
• L – praca w osobach zatrudnionych
Krzywa produktu
całkowitego
• Graficzny obraz funkcji produkcji
0
L
Q
TP
B
.
g
A
.
.
C
m
n
K = const
Produkcję można mierzyć
• Produktem przeciętnym AP
AP = TP/ L
ilość produktu całkowitego na 1
jednostkę pracy (wydajność
pracy)
Produkcję można mierzyć
• Produktem krańcowym MP
MP =
TP
L
MP jest zmianą wielkości produktu
całkowitego wynikającego ze zmiany
nakładu zmiennego czynnika produkcji o 1
jednostkę
Krzywe AP i MP
0
Q
L
MP
AP
I
II
II
I
Krzywe TP, AP, MP
0
L
Q
TP
B
.
A
.
.
C
K = const
MP
AP
Prawo malejących
przychodów krańcowych
Utrzymując technologie i wszystkie
nakłady, z wyjątkiem jednego, na stałym
poziomie, gdy dodawane są równe
kolejne zwiększenia zmiennego nakładu,
od pewnego punktu wynikające stąd
zwiększenia produktu będą malejące.
Od pewnego punktu będzie maleć
krańcowy produkt nakładu czynnika
zmiennego.
Ilość L
zatrudnionyc
h
TP
MP
1
10
10
2
22
12
3
36
14
4
50
14
5
62
12
6
72
10
7
80
8
8
86
6
9
90
4
10
92
2
11
92
0
12
90
-2
Czy działa prawo
malejących przychodów ?
• Jego autorem jest Robert Malthus, w
swojej teorii ludnościowej( Prawo
ludności,1798) twierdzi, że liczba ludności
rośnie w postępie geometrycznym (2, 4, 8,
16, 32...), a produkcja żywności w
postępie arytmetycznym (2, 4, 6, 8, 10...).
• Za dużo ludzi, za mało żywności – głód,
epidemie, katastroficzna wizja przyszłości.
Czy dzisiaj brakuje
żywności ?
• Są miejsca głodu na globie
ziemskim
• Ale w innych miejscach zmiana
technologii w rolnictwie
doprowadziła do nadwyżek
produkcji żywności
• Rolnicy dostają pieniądze za nie
obsiane pola
W długim okresie
wszystkie czynniki
produkcji są zmienne
• Nie działa więc prawo malejących
przychodów krańcowych
• Zmieniają się technologie.
Długi okres
0
L
Q
TP t
1
B
.
A
.
.
C
TP t
2
TP t
3
Kiedy działa prawo
malejących przychodów
• W specyficznie określonych warunkach:
- przynajmniej jeden czynnik jest stały (K)
- Nie zmienia się technologia
- Jest ono empirycznym uogólnieniem:
Dodatkowe nakłady zmiennego czynnika
produkcji współpracują z coraz mniejszymi
ilościami czynnika stałego. Przekroczenie
pewnych granicznych kombinacji czynników
produkcji prowadzi do zmniejszenia
produktywności dodawanego czynnika.
Izokwanta – krzywa
jednakowego produktu
Jakie kombinacje pracy i kapitału można
zastosować dla uzyskania danej
wielkości produkcji
0
K
L
Q
Krańcowa stopa
technicznej substytucji
MRST
LK
• Nachylenie izokwanty jest miarą
MRST
LK
• Oznacza ona ilość, o którą może
być zmniejszony kapitał, bez
zmiany wielkości produkcji, gdy
zwiększa się o jednostkę ilość
pracy.
MRST
LK
=
- K
L
=
MP
L
MP
K
Krańcowa stopa
technicznej substytucji
wyraża relacje
krańcowych produktów
pracy i kapitału
Mapa izokwant
Zakładając, że ilości czynników produkcji
mogą być zmienione można wykreślić
mapę izokwant
0
K
L
J
1
J
4
J
3
J
2
Właściwości izokwant
• Nie mogą się przecinać
• Mają ujemne nachylenie
• Są wypukłe do początku układu
• Im dalej od początku układu
położona jest izokwanta, tym
większą reprezentuje produkcję.
Podsumowując
• Funkcja produkcji opisuje, jak
zmienia się wielkość produkcji w
miarę zwiększania ilości
zmiennego czynnika produkcji.
• Izokwanty pozwalają badać różne
kombinacje dwóch czynników dla
uzyskania danych rozmiarów
produkcji.
Koszty produkcji
(wartościowe ujęcie
produkcji)
• Użycie zasobów na dany efekt
gospodarczy kosztuje (
nakłady mnożymy
przez cenę jednostki nakładu, wartość =
ilość czynnika produkcji x jego cena Np.
liczba godzin pracy x stawka godzinowa –
6 PLN).
• Koszty zawsze określamy w jednostkach
pieniężnych
• Firmę interesują dwie grupy kosztów:
- koszty okazji
- koszty własne produkcji
Koszty okazji
• Kosztem użycia zasobów w dany sposób
jest wartość tego, co te zasoby mogłyby
wytworzyć, gdyby zostały użyte w
najlepszy alternatywny sposób.
• Kosztem wyprodukowania danego
towaru jest wartość tego czego trzeba
się wyrzec, aby ten towar wytworzyć
• Te tracone korzyści to koszty okazji
(koszty alternatywne, koszty traconych
korzyści)
Skąd się biorą koszty
okazji?
• Kosztem okazji danego użycia zasobów
jest wartość najlepszej dostępnej
alternatywy.
• Przyczyną ich występowania jest
ograniczoność zasobów
• Koszty okazji są ważne dla ekonomistów,
księgowy koszt to poniesiony wydatek
pieniężny, koszty rzeczywiste są od tych
wydatków szersze o koszty okazji
Przykład kosztów okazji
• Koszty okazji zastosowania nakładów pracy
• Mamy małą firmę, której właściciel sam pracuje.
Firma przynosi mu roczny zysk w wysokości 40.000
PLN (przychody minus koszty księgowe). Właściciel
jest wybitnym specjalistą i otrzymał ofertę pracy w
innej dużej firmie za 60.000 PLN rocznie.
• Ta alternatywna roczna pensja to koszt okazji
zastosowania jego pracy, wartość dostępnej
najlepszej alternatywy czy wielkość traconych
korzyściW naszym przykładzie księgowa/y obliczyła
zysk na 40.000 PLN, odejmując od przychodów
poniesione koszty (100.000 minus 60.000)
• W naszym przykładzie księgowa/y obliczyła zysk na
40.000 PLN, odejmując od przychodów poniesione
koszty (100.000 minus 60.000)
Koszt księgowy a koszt
ekonomiczny
• 100.000 – 60.000(koszty księgowe)
= 40.000 zysk księgowy
• 100.000 – 60.000 – 60.000
(utracona pensja – koszty okazji
jego pracy)= -20.000
Koszt okazji zastosowania
kapitału
• Mając 200.000 PLN właściciel podejmuje się
produkcji określonych dóbr (np. kostki
brukowej). Rocznie produkcja ta przynosi
mu zysk 20.000 PLN.
• Alternatywą będzie tu lokata pieniędzy w
banku np. na 10% rocznie (koszty okazji
zastosowania kapitału)
• Uwzględnienie do kosztów produkcji
dodatkowo 20.000 PLN kosztów okazji
powoduje, że rzeczywisty zysk
wynosi............
Koszty własne produkcji
• Obejmują pieniężną wartość
czynników produkcji zużytych do
wytworzenia określonego produktu
jak wartość nakładów pracy,
materiałów, energii, paliw,
użytkowanych maszyn i urządzeń
produkcyjnych, płacone odsetki od
kredytów, czynsze za korzystanie z
ziemi i budynków itp.
Rachunek kosztów
• Zbiór zasad i metod uzyskiwania
informacji o kosztach, ich
kalkulacji, ewidencji, zaliczania do
odpowiednich grup, rozliczania.
• Prowadzi się go ex ante (prognozy
i plany kosztów) i ex post
(rozliczane rzeczywistych kosztów)
Klasyfikacja kosztów
• Według
rodzaju (osobowe,
materiałowe i amortyzacja)
• Według
powiązania z produktem
(bezpośrednie i pośrednie)
• W zależności
od rozmiarów
produkcji (stałe i zmienne)
• Według
zakresu (całkowite,
przeciętne i krańcowe)
Koszty osobowe
• Wynagrodzenia pracowników za
pracę - płace zasadnicze
wszystkich grup pracowników
oraz ruchome części składowe
wynagrodzeń jak premie, dodatki
itp..
Koszty materiałowe
• Suma wartości wszystkich
materiałów, energii i paliw zużytych
do wytworzenia danej produkcji, w
ich skład wchodzą koszty
materiałowe produkcji podstawowej,
pomocniczej i wszystkich innych
działań niezbędnych do realizacji
procesu produkcji.
Amortyzacja
majątku
trwałego
• Trwały majątek produkcyjny (środki,
aktywa trwałe) zużywa się stopniowo
w procesie produkcji, odpowiednie
części jego wartości są przenoszone
na wytwarzane produkty w formie
amortyzacji.
Tę księgową wartość
zużycia majątku trwałego zaliczoną do
kosztów danego okresu nazywa się
amortyzacją
Kwota amortyzacji
• Kwotę amortyzacji
zaliczaną do
kosztów w danym okresie ustala
się na podstawie stawek odpisów
określonych w obowiązujących
przepisach
Stawki amortyzacji
• Są zróżnicowane dla poszczególnych środków i
określają w ciągu ilu lat pełna wartość maszyn,
urządzeń, budynków, środków transportu i
innych środków trwałych zostanie przeniesiona
na wytwarzane produkty (Np.. budynki w
ciągu 50 lat – 2 % rocznie, samochody w ciągu
5 lat – 20% rocznie). Z tych odpisów tworzony
jest fundusz amortyzacyjny (umorzeniowy),
przeznaczony na odtworzenie zużytego
majątku.
Amortyzacja - przykład
• Firma „OK. spółka z o.o.” produkująca
okna i drzwi kupuje samochód
dostawczy za 73.200 PLN (brutto),
VAT 13.200 PLN, netto 60.000 PLN.
Data faktury to 03.11.2007 r.
• Czy firma może zaliczyć do kosztów
produkcji w listopadzie kwotę wydaną
na zakup samochodu?
Amortyzacja – przykład
cd.
• NIE
• Zakup samochodu to powiększenie majątku
trwałego firmy (
czyli inwestycja
), 60.000
PLN nie będzie więc kosztem tylko
inwestycją.Według obowiązujących stawek
odpisów amortyzacyjnych samochód
księgowo zużywać się będzie w ciągu 5 lat
(20% rocznie – to przewidziana przez
Ministra Finansów stawka amortyzacyjna
dla środków transportu)
Amortyzacja- przykład cd.
• Księgowi zakładają, że zakupiony
samochód będą zaliczać w koszty
następująco:
• 60.000PLN/ 5 lat = 12.000 PLN
rocznie
• 12.000 PLN / 12 miesięcy = 1.000
PLN miesięcznie
Plan amortyzacji -
przykład
• Pierwsza kwota (rata) amortyzacji
zostanie
zaliczona w koszty dopiero w grudniu 2007
r. (w miesiącu zakupu nie ma zużycia środka
trwałego).
• 12.2007 r. – 1.000 PLN
• 1-12.2008 r. – 12.000 PLN
• 1-12.2009 r. – 12.000 PLN
• 1-12.2010 r. – 12.000 PLN
• 1-12.2011 r. – 12.000 PLN
• 1-11.2012r. – 11.000 PLN
( listopad 2012 r.
ostatnia rata)
• razem 60 rat – 60.000 PLN
Wartości niematerialne i
prawne
• Np.. Programy komputerowe, prawa
autorskie, znaki towarowe, logo firmy,
prawa wieczystego użytkowania gruntu itp.
wraz ze środkami trwałymi składają się na
majątek produkcyjny firmy.
• Wartości niematerialne i prawne
amortyzuje się (zalicza się do kosztów) na
takiej samej zasadzie jak środki trwałe.
• Wyjątkiem jest prawo wieczystego
użytkowania gruntów – nie zalicza się do
kosztów
• Nie amortyzuje się i nie zalicza się do
kosztów gruntów (ziemi).
Koszty bezpośrednie i
pośrednie
• Bezpośrednie – te, które można
odnieść do konkretnego wyrobu,
czyli materiały bezpośrednie
(bezpośrednio fizycznie wchodzące
w skład wyrobu czy zużywane
wyłącznie do jego produkcji) i
robocizna bezpośrednia.
• Kosztem bezpośrednim do
produkcji szachów
będzie:........................
Koszty pośrednie
• Koszty tych materiałów i tej robocizny,
których nie można odnieść do konkretnych
wyrobów oraz amortyzacja.
• Grupuje się je według miejsc powstania i
wyróżnia koszty wydziałowe oraz
ogólnozakładowe (zarządu), potem dolicza
się je do kosztów bezpośrednich w formie
narzutów ( na podstawie plac
bezpośrednich czy materiałów
bezpośrednich)
Koszty stałe
• Koszty niezależne od rozmiarów produkcji
(w krótkim okresie), zmniejszenie bądź
zwiększenie rozmiarów produkcji nie
wpływa na wielkość tych kosztów np..
amortyzacja majątku trwałego, płace
kierownictwa i administracji, koszty
konserwacji, ochrony.
• Ich rozmiary są stałe przy różnych
rozmiarach produkcji, zwiększenie liczby
jednostek produkowanego wyrobu
powoduje obniżenie względnie stałego
kosztu przypadającego na jednostkę.
Zmniejszenie - odwrotnie.
Koszty zmienne
• Koszty, których wielkość zmienia się
wraz z rozmiarami produkcji. Wyrażają
zużycie takich czynników jak materiały,
siła robocza, energia, paliwa. Część
tych kosztów zmienia się wprost
proporcjonalnie z rozmiarami
produkcji (materiały bezpośrednie i
robocizna bezpośrednia). Zachowanie
zmian pozostałych kosztów zależy od
specyfiki technicznej procesu
wytwarzania.
Koszty całkowite i
przeciętne
• Całkowity koszt produkcji (TC) jest
sumą kosztów stałych (FC)i
zmiennych (VC)
TC = FC + VC
• Przeciętny czyli jednostkowy koszt
produkcji (AC) wyrobu oblicza się
dzieląc koszt całkowity przez liczbę
wytworzonych jednostek (Q)
AC = TC / Q
Koszt jednostkowy
(przeciętny)
• Bardzo ważna wielkość, którą firma
porównuje z cena rynkową danego towaru i
ocenia czy i w jakim stopniu jego produkcja
jest opłacalna (rentowna), czy przynosi
odpowiedni zysk.
• Jest jedną z istotnych przesłanek
podejmowania decyzji w firmie AC > P, AC
< P
• Oblicza się przeciętny koszt całkowity (AC)
oraz przeciętne koszty zmienne (AVC =
VC/Q) i przeciętne koszty stałe (AFC = FC /
Q).
Koszt krańcowy
(marginalny) MC
• Przyrost kosztu całkowitego niezbędny
dla zwiększenie produkcji o 1
jednostkę.
MC = TC / Q
• Ponieważ koszty stałe nie zmieniają się
przy zwiększaniu rozmiarów produkcji
( FC = 0), koszt MC reprezentuje
tylko przyrosty kosztów zmiennych (
VC ).
Analiza kosztów
• Pozwala określać zależności między
ich rozmiarami a wielkością produkcji,
relacje między wielkościami
poszczególnych kosztów, wyznaczać
punkty optimum oraz tworzyć
przesłanki do przewidywanego
zachowania się przedsiębiorstw.
• Znajomość tych zależności stwarza
przesłanki do podejmowania decyzji w
firmie.
Iloś
ć
Q
koszt
y
TFC
stałe
całkowit
e
koszt
y
TVC
zmienne
całkowit
e
koszt
y
TC
całkowit
e
koszt
y
MC
krańcow
e
koszt
y
AC
przeciętn
e
całkowit
e
koszt
y
AVC
przecięt
ne
zmienne
koszt
y
AFC
przecięt
ne stałe
0
45 -
45 -
-
-
-
1
45 65
110 65
110
65
45
2
45 105 150 40 75
52,5
22,5
3
45 130 175 25
58,3
43,3
15
4
45 175 220 45 55
43,7
11,2
5
45 240 285 65 57
48
9
6
45 340 385 100
64,2
56,7
7,5
7
45
485 530 145
75,7
69,3
6,4
8
45 690 735 205
91,9
86,3
5,6
Krzywa kosztu
całkowitego
0
C
Q
80
0
70
0
60
0
50
0
40
0
30
0
20
0
10
0
1 2 3 4 5 6
7 8
TFC
TC (TVC)
Krzywe kosztu przeciętnego i
krańcowego
0
C
Q
11
0
10
0
90
80
70
60
50
40
30
20
10
1 2 3 4 5 6
7 8
AC
MC
AVC
AFC
Powiązania produkcji i kosztów
• Koszty są wartościowym wyrazem
zastosowanych kombinacji fizycznych
nakładów. Powiązania między produkcją
a nakładami wyjaśniają dlaczego krzywe
kosztów przeciętnych krańcowych mają
kształt litery U. Jest to skutek działania
prawa malejących przychodów
krańcowych z dokonywanych nakładów.
W krótkim okresie dodatkowe nakłady
zmiennych czynników produkcji dają
początkowo rosnące przychody produkcji,
a następnie zaczyna działać prawo
malejących przychodów. Odpowiednio do
tego krzywe kosztów przeciętnych i
krańcowych maja początkowo nachylenie
ujemne (malejące koszty), a następnie
dodatnie (rosnące koszty).
Krzywe kosztów a krzywe
produktów
Q
0
C, P
MC
MP
Min kosztów
Max produktu
Długookresowe krzywe
kosztów
C
Q
0
LAC
LMC
AC
1
AC
3
AC
2
AC
4
q
0
Długookresowe krzywe kosztów
• Długookresową krzywą kosztu przeciętnego
LAC wykreśla się jako dolną granicę łączącą
wiele możliwych krzywych krótkookresowych.
LAC jest styczną z krótkookresowymi krzywymi
przeciętnych kosztów całkowitych. LAC
wyznaczana jest przez istniejące technologie
oraz ceny czynników produkcji. Długookresową
krzywą kosztu krańcowego LMC można
wyprowadzić z LAC. Podobnie jak w przypadku
krótkookresowych krzywych LMC przecina LAC
w punkcie jej minimum. Długookresowe krzywe
kosztów nazywa się krzywymi opasującymi,
ponieważ opasują one (wiążą, łączą) zbiory
krzywych dotyczących wytwarzania tego
samego produktu w zakładach (firmach)
zaprojektowanych na różne wielkości produkcji.
Różne wielkości firm
Planując różne wielkości jednostek
produkcyjnych (całych firm) można
oszacować krótkookresowe krzywe
kosztów, mniejsze jednostki o niższym
poziomie wyposażenia, będą miały
zwykle nieco wyższe koszty przeciętne,
których minimum będzie przypadało
na mniejszą produkcję, większe
jednostki o bardziej produktywnym
wyposażeniu będą miały nieco niższe
koszty przeciętne, których minimum
przypadnie na większą produkcję.
Rzeczywiste krzywe
kosztów
Mają kształt odwróconej litery L
C
Q
0
ATC
AVC i MC
Przykład
• TC = 20.000 pln
• Q = 1.000.000 szt
• AC = 0,02 pln/szt
Wybór nakładów przez firmę
Analiza produkcji i kosztów służy do
wyboru najlepszej kombinacji
czynników produkcji. Firmy dobierają
takie kombinacje nakładów, które
minimalizują koszty produkcji. Dla
każdego poziomu produkcji firma
powinna minimalizować nakłady, co
pozwoli jej uzyskiwać maksymalną
sumę zysku. Minimalizująca koszty
kombinacja nakładów następuje
wtedy, gdy krańcowy produkt na
jednostkę każdego nakładu jest równy.
Zasada najniższego kosztu
Krańcowy produkt L
=
Krańcowy produkt K
Cena
L
Cena K
Krańcowy wkład do produktu wnoszony
przez każdą złotówkę wartości pracy,
kapitału, materiałów itd.. musi być taki
sam.
Zasada substytucji
Jeśli zmienia się cena któregoś z czynników
produkcji, kiedy inne pozostają stałe, firma
skorzysta zastępując droższe czynnikami
tańszymi.
Krzywa jednakowych kosztów -
izokoszta
Krzywa izokosztów wyznacza możliwe kombinacje
kapitału K i pracy L w ramach posiadanych środków.
Prosta K`L` nazywa się krzywą izokosztów – równe
koszty różnych kombinacji nakładów.
0
K
L
K`
b
a
K
b
K
a
L
b
L
a
L`
Krzywe izokosztów i
izokwant
Krzywe izokwant x
1
– x
4
pokazują co firma może
technologicznie zrobić, jak kombinować nakłady Ki L
dla równych wielkości produkcji. Nakładając izokosztę
można wskazać co firma będzie rzeczywiście robić.
0
K
L
K`
L
`
x
1
x
2
x
3
x
4
S
B
T
K
1
K
2
K
3
L
1
L
2
L
3
Optimum produkcji
0
K
L
x
0
K
3
K
2
K
1
L
0
L
3
L
2
T
L
1
MRST
LK
= K / L = P
L
/
P
K
MRST
LK
= MP
L
/ MP
K
MP
L
/ MP
K
= P
L
/ P
K
Korzyści i niekorzyści
skali
0
C
Q
LMC
LAC
.
E
ko
rzy
ści
nie
ko
rz
yś
ci
Korzyści i niekorzyści skali
produkcji
• Jeżeli firma zwiększa sumę wszystkich
nakładów w tej samej proporcji, to w produkcji
mogą nastąpić następujące zmiany:
• Produkt zwiększa się więcej niż
proporcjonalnie od każdego z nakładów
(rosnące przychody)
• Produkt zwiększa się mniej niż proporcjonalnie
od każdego z nakładów (malejące przychody)
• Produkt zwiększa się proporcjonalnie do
każdego z nakładów (stałe przychody)
• Przy rosnących przychodach dane kosztów
pokażą to zjawisko jako zmniejszanie się
przeciętnych kosztów czyli osiąganie korzyści
skali
Próg rentowności -
wartości
całkowite
C
R
Q
0
TC
TR
q
1
q
2
B
1
B
2
Próg rentowności
– praktyczne
zastosowanie analizy kosztów
• Przy sprzedaży mniejszej niż q
1
firma nie
pokrywa kosztów produkcji (TC) i ponosi straty.
Sprzedaż q
1
zrównuje koszty z osiąganym
utargiem TR = p x q (TC = TR). Dalsze
zwiększanie sprzedaży powoduje, że krzywa TR
przecina TC w punkcie B
1
i firma zaczyna
osiągać zyski – staje się rentowna. Punkt B
1
jest
pierwszym progiem rentowności. Dalsze
zwiększanie sprzedaży
powoduje początkowo
przyrost zysków, a następnie ich zmniejszanie
się aż do punktu B
2
-
drugi próg rentowności.
Przy produkcji większej od q
2
firma zaczyna
ponosić straty. Przedział rentowności mieści się
zatem między wielkością sprzedaży q
1
a q
2
.
Próg rentowności -
wartości
przeciętne
C
R
Q
0
q
1
q
2
B
2
MR = P
AC
B
1
Dłogookresowe krzywe kosztów a
struktura rynku
Przy krzywej LAC
1
na rynku zmieści się 20 firm.
Przy krzywej LAC
2
na rynku jest miejsce dla 2
firm.
Technologia przesądza o strukturze
danego rynku.
0
X
Q
C
P
D
0,5
X
LAC
2
LAC
1
D
0,05X
Model doskonałej
konkurencji
• Jednorodny (taki sam) produkt u wszystkich
sprzedawców
• Duża liczba sprzedawców oraz nabywców,
przez co ich udział w rynku jest tak mały, że
żaden z uczestników rynku nie może
wpłynąć na cenę przez zmianę swojej
podaży czy popytu
• Wszystkie zasoby są w pełni mobilne –
istnieje swoboda wejścia na dany rynek,
wyjścia z niego oraz łatwość zmiany
zastosowania zasobów
Model konkurencji
doskonałej (cd
.)
• Wszyscy uczestnicy rynku mają
doskonałą wiedzę o rynku (o danych
ekonomicznych i technologicznych)
• Cena jest ‘’datą’’
• Sprzedający dążą do
maksymalizacji zysku, a kupujący
do maksymalizacji użyteczności.
Krzywa popytu na wyrób
firmy
• Jest nieskończenie elastyczna
0
P
Q
D
D
p
t
Krzywa popytu na wyrób
firmy
• Po cenie p
t
firma może sprzedać całą
ilość produkcji, którą dostarczy na
rynek
• Nie oznacza to jednak, że firma może
sprzedać nieskończenie dużą ilość
produktu
• Firma ma mały udział w rynku,
zmiany wielkości jej produkcji będą
miały, tak nikły wpływ na ceny, że
można go uznać za zerowy.
Indywidualna krzywa popytu na
wyrób firmy a krzywa popytu
rynkowego
• Cena p
e
równoważy rynek i jest równa
cenie p
t
, po której sprzedają firmy
0
0
P
P
Q
Q
p
t
p
e
D
D
S
S
D
D
q
e
Kategorie utargów
• Utarg całkowity TR (przychód), ogólna
suma otrzymywana za sprzedane
produkty, TR=qxp (liczba jednostek q
razy cena p)
• Utarg przeciętny AR –utarg na
sprzedaną jednostkę AR=TR/q (utarg
całkowity przez liczbę sprzedanych
jednostek q, AR = p)
• Utarg krańcowy MR=TR/ Q (zmiana
utargu całkowitego przez zmianę
ilości, MR=p)
Krzywe utargów
•
0
0
P
P
Q
Q
TR
AR=MR
p
Produkcyjne decyzje firmy
doskonale konkurencyjnej
• Nie mając wpływu na cenę firma może
maksymalizować zysk – minimalizując
koszty na 1 jednostkę produkcji.
• Znając swoje krzywe kosztów oraz
cenę rynkową produktu firma będzie
dążyła do ustalenia takiej wielkości
produkcji, przy której różnica między
całkowitym utargiem a całkowitym
kosztem jest maksymalna:
TR – TC = max
Wielkość produkcji przynosząca
maksymalny zysk
• Przy danej funkcji produkcji i danych
cenach czynników produkcji jedyną
zmienną, którą firma reguluje jest
liczba jednostek wytwarzanego
produktu.
• Wyznaczanie optymalnej wielkości
produkcji można przeprowadzić
analizując koszty i utargi całkowite
bądź, koszty i utargi przeciętne i
krańcowe.
Analiza wielkości całkowitych
0
C
R
Q
TC
TR
B
1
B
2
E
q
1
q
e
q
2
c
c
Analiza wielkości przeciętnych i
krańcowych
0
P
Q
p
AR=MR
MC
AC
E
M
B
1
B
2
q
1
q
2
q
e
MC = MR
Krótkookresowa równowaga
firmy
0
P
Q
p
1
AR=MR
MC
AC
E
q
e
Krótkookresowa równowaga
firmy
• Pojęcie równowaga krótkookresowa
oznacza sytuacją, w której przy co
najmniej jednym czynniku stałym,
ukształtowano taką wielkość produkcji,
że żadna jej zmiana nie może zwiększyć
osiąganego zysku lub zmniejszyć straty.
• W tej sytuacji każda zmiana wielkości
produkcji będzie powodować
pogorszenie wyniku
• W krótkim okresie firma doskonale
konkurencyjna może jednak osiągać zysk
ekonomiczny.
Zyski ekonomiczne a zyski normalne
•
Dzięki nowej technologii czy innym
usprawnieniom firma może osiągnąć zyski
wyższe od normalnych do czasu kiedy inne
firmy dokonają podobnych przedsięwzięć
(doskonała informacja).
•
W ekonomicznie rozumianym koszcie mieści
się wynagrodzenie przedsiębiorcy i koszty
okazji zastosowania kapitału, a więc zysk
normalny.
•
Zysk ekonomiczny to nadwyżka ponad zysk
normalny
•
Przedsiębiorstwo osiąga równowagę w
krótkim okresie przy MC = MR, kiedy koszt
przeciętny jest niższy od ceny AC < P firma
osiąga zysk ekonomiczny (zakreskowane pole
w poprzednim slajdzie)
Reakcja firmy na zmianę
ceny dobra
0
P
Q
p
1
AR
1
= MR
1
q
1
MC
AC
AVC
Reakcja firmy na zmianę
ceny dobra
0
P
Q
p
1
p
2
AR
1
= MR
1
AR
2
= MR
2
q
1
q
2
MC
AC
AVC
Reakcja firmy na zmianę
ceny dobra
0
P
Q
p
1
p
2
p
3
AR
1
= MR
1
AR
2
= MR
2
AR
3
= MR
3
q
3
q
1
q
2
MC
AC
AVC
Reakcja firmy na zmianę
ceny dobra
0
P
Q
p
1
p
2
p
3
p
4
AR
1
= MR
1
AR
2
= MR
2
AR
3
= MR
3
AR
4
= MR
4
q
4
q
3
q
1
q
2
MC
AC
AVC
Próg przerwania produkcji
• Przy cenie p
1
firma osiąga równowagę
produkując q
1
, przy tej cenie i produkcji ma zysk
ekonomiczny AC < P
• Przy cenie p
2
wzrasta zysk ekonomiczny
• Przy cenie p
3
firma musi ograniczyć produkcję,
nie ma już zysku ekonomicznego AC = P, tylko
zysk normalny
• Cena p
4
jest niższa od AC, ponosi straty firma,
cena pokrywa jedynie AVC, nie pokrywa np.
kosztów amortyzacji, zastosowania kapitału i
wynagrodzenia przedsiębiorcy
• Zrównanie MR i AVC jest punktem granicznym,
poniżej niego nie można kontynuować
produkcji, jest próg przerwania produkcji
Krótkookresowa krzywa podaży
firmy
• Krzywa podaży wskazuje, ile
produkcji firma jest skłonna
sprzedawać po danej cenie.
• Firma kształtuje produkcję na
poziomie MC=MR
• W konkurencji doskonałej
MC=MR=P, stąd krzywa kosztu
krańcowego jest jednocześnie
krótkookresową krzywą podaży
firmy.
Reakcja firmy na zmianę
ceny nakładu
• wzrost ceny czynnika produkcji, przy
niezmiennej cenie produktu przesuwa
położenie MC i odpowiednią zmianę wielkości
produkcji.
0
P
Q
MC
1
MC
2
AR=MR
q
1
q
2
p
MC
3
q
3
Krótkookresowa równowaga
przemysłu
0
P
Q
D
Przemysł to przedsiębiorstwa produkujące to samo dobro.
W przypadku zmiany ceny z p
1
na p
2
każda firma
dostosuje wielkość produkcji na MC=MR, a produkcja
przemysłu wzrośnie z
q
1
na q
2
.
D`
S
S
D
D`
p
2
p
1
q
1
q
2
Konkurencja doskonała - analiza długiego
okresu
• Firmy mogą opuszczać dany przemysł w
obawie przed stratą ,bądź wchodzić do niego
w pogoni za zyskiem ekonomicznym.
• Wchodząc do przemysłu o dużych zyskach
ekonomicznych podejmują decyzję co do
wielkości produkcji w oparciu o krzywe
kosztów i utargów.
• Wejście nowych firm do takiej gałęzi oznacza
zwiększenie podaży, krzywa podaży przesuwa
się w prawo, obniżają się ceny.
• Istniejące firmy muszą się do tego
dostosować, zmniejszają produkcję.
• Istnienie zysków ekonomicznych ściągając
nowe kapitały, powoduje wzrost produkcji i
obniżenie ceny do poziomu kosztów (P=AC).
Zyski ekonomiczne znikają.
Długookresowa równowaga
firmy
• W długim okresie wszystkie nakłady są
zmienne i firma może zmieniać nawet
wielkość zakładu, może opuszczać dany
przemysł, bądź wchodzić do niego –
zależnie od występowania zysków
ekonomicznych.
• Maksymalny zysk będzie osiągany przez
wytwarzanie produkcji o takiej wielkości,
przy której długookresowy koszt
krańcowy jest równy krótkookresowemu
kosztowi krańcowemu, i obydwa są
równe cenie rynkowej.
Długookresowa równowagi
firmy
0
p=LMC=LAC=MC=AC=MR
P
MR
p
1
AC
LAC
M
C
LMC
q
e
Ocena modelu konkurencji
doskonałej
• Pozwala analizować mechanizm kształtowania
się cen, podaży i popytu prowadzący do
osiągania równowagi w długim i krótkim
okresie.
• Równowaga oznacza stan najlepszego
zastosowania i wykorzystania ograniczonych
zasobów.
• Teoretycznie mechanizm taki prowadzi do
osiągania równowagi przez wszystkie firmy w
gospodarce.
• W gospodarce działającej według zasad
takiego mechanizmu osiągana byłaby
optymalna alokacja zasobów, co równałoby się
także najwyższej efektywności.
Monopol
•Sytuacja , w której cały
rynek danego wyrobu jest
kontrolowany przez jednego
producenta sprzedawcę.
Założenia modelu
• Produkowany jest odrębny wyrób nie
mający bliskich substytutów
• istnieje wyłączność produkcji i sprzedaży
• producent ma doskonałą wiedzę o rynku -
rozpoznanie krzywej popytu na wyrób i jej
elastyczności
• ograniczone (zablokowane) jest wejście na
rynek dla innych sprzedawców
• występuje słabość odbiorców, którzy nie są
w stanie wpłynąć na cenę
• maksymalizacja zysków jest celem działania
Istota monopolu
• Siła rynkowa pozwalająca panować na
ceną sprzedawanego wyrobu.
• Cena nie jest dla monopolu parametrem,
do którego musi się dostosowywać
• monopol ustala cenę i wielkość
produkcji, które maksymalizują zysk
Ograniczenie swobody
działania monopolu
• Pełną swobodę działania monopolu
uniemożliwia ujemnie nachylona
krzywa popytu
• zaopatrując cały rynek danego
produktu monopol musi się liczyć z
prawem popytu
• założenie o braku bliskich substytutów
wyklucza konkurencję, jednak zwykle
istnieją dobra zastępujące dany wyrób
( z różną skutecznością) - ich
wstępowanie ogranicza siłę monopolu.
Źródła siły monopolu
• Są to czynniki (warunki)
ograniczające wejście na dany rynek:
• 1/ opanowanie źródeł i zasobów
czynnika produkcji niezbędnego do
produkcji danego wyrobu
• 2/ opłacalna skala produkcji
wynikająca z istniejącej technologii,
przy ograniczonym rynku - produkcja
jednej firmy zaspokaja popyt
Źródła siły monopolu cd.
• 3/ siła ekonomiczna umożliwiająca
zastosowanie niskich cen, które
eliminują potencjalnych konkurentów
• 4/ wysokie zapotrzebowanie na
początkowy kapitał dla uruchomienia
produkcji (np. samochodów, energii
elektrycznej)
• 5/ opanowanie kanałów dystrybucji, co
uniemożliwia doprowadzenie
konkurencyjnego dobra do odbiorców
Źródła siły monopolu cd.
•6/ patenty i prawa rozpowszechniania,
wykluczające możliwość podjęcia produkcji
wyrobu o zbliżonej jakości
•7/ licencje rządowe i koncesje na produkcję
i sprzedaż
•8/ czas niezbędny na wejście - w przypadku
nowych produktów pierwszy producent ma
pozycję monopolisty,ze względu na czas
niezbędny do przygotowania i
uruchomienia produkcji danego wyrobu
(długi przy złożonych wyrobach).
Krzywa popytu monopolu
• Ma ujemne nachylenie, utarg
krańcowy przestaje być równy
utargowi przeciętnemu
• utarg krańcowy wskazuje jak
zmiana produkcji wpływa na
całkowity utarg.
Relacje między Q, P, TR, MR
Q
P
TR
MR
0
10
0
-
1
9
9
9
2
8
16
7
3
7
21
5
4
6
24
3
5
5
25
1
6
4
24
-1
7
3
21
-3
8
2
16
-5
9
1
9
-7
10
0
0
-9
Krzywa popytu i utargu
• MR leży poniżej DD (równej AR)
P
O
Q
1
0
9
8
7
6
5
4
3
2
1
1 5 10
MR
D
D = AR
MR jest mniejszy od AR
• Firma sprzedaje całą ilość po danej cenie
• obniżając cenę o 1 jednostkę sprzedaje o 1
jednostkę więcej, ale wszystkie po niższej
cenie zmiana ceny z 8 na 7 zwiększa sprzedaż
o 1 szt. - utarg zwiększy się o 7(AR),
• ponieważ po 8 sprzedano 2 jednostki,
zmniejszenie wyniesie 2x1=2, 7-2=5 utarg
całkowity wzrośnie o 5 (MR)
• utarg krańcowy maleje szybciej od
przeciętnego
Krzywa popytu a
elastyczność cenowa
•
P
O
Q
1
0
9
8
7
6
5
4
3
2
1
1 5 10
MR
D
D = AR
E
p
>
1
E
p
=
1
E
p
<
1
Krzywa utargu
całkowitego
R
0
• Elastyczna część krzywej DD odpowiada rosnącemu
utargowi TR, TR osiąga swoje maximum przy wielkości
produkcji (MR przecina wtedy oś Q)
25
20
15
10
5
1 5 10
Q
TR
E
p
> 1
E
p
< 1
TR konkr. Doskonł.
Krótkookresowa równowaga
monopolu
R
C
0
• MR = MC
2
5
2
0
1
5
1
0
5
1 5 10
Q
TR
TC
a
a
b
b
A
B
Krótkookresowa równowaga
monopolu - analiza wielkości
krańcowych i przeciętnych
• MC= MR daje najkorzystniejsze
wielkości ceny i produkcji
P
O
Q
1
0
p
e
p
c
1 1 q
e
5 10
MR
D
D = AR
E
Z
A
MC
AC
A p
e
p
c
Z = zysk ekonomiczny
monopolu
ZA = zysk jednostkowy
Z q
e
= koszt jednostkowy
0 p
e
A q
e
= utarg całkowity
Punkt równowagi monopolu
• Wyznacza zrównanie MC z MR
• Dopóki MC<MR – wzrost produkcji
zwiększa zysk
• Gdy MC staje się większy od MR,
zysk zacznie się zmniejszać
• Najkorzystniej gdy MR=MC
• Określenie punktu równowagi
monopolu zależy od położenia DD (i
jej elastyczności), oraz układu MC i
AC.
Krótkookresowa równowaga
monopolu -
analiza położenia MR i DD
P
O
Q
1
0
p
e
1
1 q
e
5 10
MR
D
D = AR
E
MC
AC
P
1
0
p
e
1
O 1 q
e
5 10
Q
E
MR
D
D = AR
MC
AC
Równowaga monopolu a koszty
P
O
Q
p
e
q
e
MR
D
D = AR
MC
AC
MR=MC= min AC monopol produkuje
po najniższym koszcie przeciętnym
Równowaga monopolu a koszty
P
C
O
Q
p
e
q
e
MR
D
D = AR
E
MC
AC
MR=MC= AC monopol produkuje przy
wysokich kosztach przeciętnych, nie ma
zysku ekonomicznego (P=AC).
Równowaga monopolu a koszty
P
O
Q
p
2
p
e
p
1
q
e
MR
D
D = AR
E
MC
AC
MR= MC monopol produkuje przy
stracie (zakreskowane pole, p
e
<AC).
AVC
Monopol działa w
przedziale malejących
kosztów
• Najczęściej firma monopolistyczna
nie wytwarza po najniższych
kosztach przeciętnych
• Działa on w przedziale malejących
kosztów przeciętnych i nie
wykorzystuje korzyści skali.
Krzywa podaży monopolu
• Monopolista zawsze wybiera swoją
najkorzystniejszą kombinację ceny i
produkcji i nie będzie sprzedawać po
żadnej innej cenie.
• Kombinacja ta jest przedstawiona
przez jeden punkt na krzywej popytu.
• Przy monopolu występuje zatem
punktowa podaż i nie krzywej podaży.
Długookresowa
równowaga monopolu
• Jeżeli monopol osiąga zysk
ekonomiczny w krótkim okresie, to
nie utraci go w długim okresie,
chyba że przestanie być
monopolem.
• Warunek równowagi
długookresowej:
LMC= MR =MC
Równowaga monopolu w długim
okresie
0
Q
P D
D = AR
MR
LMC
LAC
MC
1
MC
2
AC
1
AC
2
B
A
q
e1
q
e2
p
e2
p
e1
Monopolistyczne
różnicowanie cen
• Monopolista sprzedaje to samo
dobro, jednorodne dobro po
różnych cenach różnym grupom
odbiorców.
• Ujemnie nachylona krzywa popytu
monopolu wskazuje, że niektórzy
odbiorcy są skłonni zapłacić
wyższą cenę aby mieć dany wyrób.
Warunki różnicowania cen
• Oddzielenie poszczególnych części
rynku od siebie tak, aby dobra nie
mogły być odsprzedawane
• Możliwość wyodrębnienia
poszczególnych grup nabywców
przy możliwie niskim koszcie tej
operacji
• Zróżnicowanie cenowe
elastyczności popytu na dane
dobro u różnych grup odbiorców
Sposoby monopolistycznego
różnicowania cen
• Różnicowanie cen pierwszego
stopnia
• Różnicowanie cen drugiego
stopnia
• Różnicowanie cen trzeciego
stopnia
Różnicowanie cen pierwszego
stopnia
• Inaczej doskonałe – monopolista zna
maksymalną sumą, którą każdy
nabywca zapłaci za każdą ilość dobra,
dla każdego ustala cenę najwyższą jaką
on jest skłonny zapłacić
.
0
P
Q
D=AR
D
MC
Z
E
q
1
q
0
p
m
p
1
p
1
DZ – dodatkowy zysk monopolu
MR=MC=P wtedy produkuje tyle samo
jak konkurencja doskonała
MR
Różnicowanie cen drugiego
stopnia
• Pobieranie różnych cen od nabywców w
zależności od spełnienia przez nich pewnych
kryteriów np.. Obniżenie ceny za ilości
przekraczające pewne przedziały, użycie w
różnym czasie itp..
0
P
Q
D
D
q
1
q
2
q
3
p
1
p
2
p
3
Dodatkowy zysk to zakreskowane
pole.
MR
Różnicowanie cen trzeciego
stopnia
• Polega na wyodrębnieniu pewnych
grup nabywców i ustaleniu ceny
odrębnej dla każdej grupy, w
zależności od jej elastyczności popytu.
• Monopolista musi zadecydować ile
produkować dla każdej z grup i po
jakiej cenie.
• Różnicowanie cen jest korzystne
wtedy gdy popyty poszczególnych
grup mają różne elastyczności, dla
grup o mniej elastycznym popycie
ustala się z reguły ......... ceny.
Monopol a alokacja zasobów
• Porównajmy monopol i doskonałą
konkurencję
• Załóżmy, że produkt jest wytwarzany przy
stałych kosztach krańcowych i
przeciętnych
0
P
C
Q
D
D
C
B
E
q
m
q
c
p
m
p
c
MR
Równowaga monopolu to
punkt E : MR=MC
p
m
i q
m
to cena i ilość
monopolu
Równowaga konkurencji doskonalej to punkt C:
MC=D=AR=MR=AC
p
c
i q
c
to cena i ilość
konkurencji
doskonałej
MC= AC
Porównanie ciąg dalszy
• Produkcja w monopolu jest mniejsza niż
w konkurencji doskonałej
• Cena monopolu jest wyższa niż w
konkurencji doskonałej
• Monopol oznacza więc złą alokację
zasobów
• Strata konsumenta to p
m
BEp
c
– utrata
części nadwyżki konsumenta (przejecie
przez monopol)
• Trójkąt BCE to martwa strata monopolu
(dobro- bytowy koszt monopolu)
Monopol a podział
dochodów
• Monopolizacja oznacza wyższe ceny
dające ekonomiczny zysk
monopolom.
• Konsumenci płacąc więcej za
towary, mogą kupić dóbr mniej
• Mają mniejszy dochód realny
• Zyskują właściciele firmy (kapitału)
• Następuje przesunięcie w podziale
dochodów
Ekonomiści nie oceniają
• Czy dobrobyt jednej grupy jest
bardziej pożądany niż innej.
• Ekonomia nie może dowieść, że
jeden podział dochodu jest lepszy
od drugiego.
Naturalny monopol
• Jeżeli technologia produkcji jest taka,
że korzyści skali prowadzą do
wytwarzania przez jednostkę
produkcyjną ilości zaspokajającej
popyt danego rynku, jedna firma
wytwarzająca po najniższym koszcie
wypiera mniejsze.
• Jedna firma może zaspokoić cały
popyt po najniższym koszcie
• Gdy stanie się monopolem, będzie
produkować mniej i po wyższej cenie.
Monopol naturalny
0
Q
P
D
D
MR
AC
MC
B
A
q
1
q
2
p
c
p
m
Przeciętny koszt firmy maleje w
całym zakresie popytu
rynkowego.
Firma ta zaspakaja cały popyt
rynku po najniższym koszcie
q
2
B
równym cenie p
c
. Kiedy firma
stanie się monopolem, będzie
maksymalizować zysk przy
produkcji q
1
po cenie p
m
.
Państwowe regulacje
monopolu
• Mają na celu przeciw działanie
negatywnym skutkom ich
działania.
• Państwo wykorzystuje dwie grupy
instrumentów: podatki i
ograniczenie cenowe.
Podatki
• Dochodowe (od dochodu, zysku), są
instrumentem podziału dochodu, nie
wpływają na wielkość produkcji i cenę.
• Podatki pośrednie (VAT, akcyza)
działają jak podwyższenie cen
czynników produkcji, czyli ich wzrost
oznacza wzrost kosztów.
• Firma monopolistyczna przesuwa
wtedy punkt równowagi w kierunku
mniejszej produkcji i wyższej cenie.
Jedynie ceny maksymalne
• Zmuszają monopol do obniżenia
ceny do ich poziomu ( p
1
) i
zwiększenia produkcji
( do q
1
).
P
Q
0
D
D
MR
MC
AC
q
m
p
m
A
E
E
1
B
q
1
p
1
Oligopol
• Struktura rynku, w której występuje
względnie niewiele firm (mała liczba)
• mających dużą siłę rynkową tak, że nie
można ich uważać za cenobiorców (jak
w doskonałej konkurencji),
• lecz jednocześnie są one poddane
dostatecznie dużej rywalizacji, a zatem
nie mogą (jak monopol) uważać krzywej
popytu rynkowego za swoją własną,
• Wejście na rynek nie jest ani doskonale
łatwe ani w pełni blokowane.
Ceny oligopolistyczne
• To ceny administrowane przez oligopol z
uwzględnieniem popytu, kosztów i cen
konkurencyjnych wyrobów
• Oligopol sam ustala cenę na swój
produkt, ale nie zmienia jej tak często
jak zmienia się cena w konkurencji
doskonałej
• Stara się utrzymać poziom ustalonej
ceny w obawie przed konkurentami
(rywalami).
Decyzje firmy
oligopolistycznej
• Decyzja dotycząca ceny
administrowanej
• Wielkość sprzedaży wyznaczana
przez krzywą popytu
• Zmiany popytu wpływają na
zmiany sprzedaży – wywołuje to
decyzje dostosowujące wielkość
produkcji i ustalenie nowej ceny
Oligopolistyczna gra
• Decyzje oligopolisty (dotyczące ceny,
wielkości produkcji, różnicowania
produkcji) powodują reakcje pozostałych
firm oligopolu
• Oligopolista nigdy nie może być pewny
reakcji rywali, dążąc do zmniejszenia
ryzyka opracowuje różne warianty strategii
• W oligopolu toczy się swoista gra między
firmami, niezbędne jest przewidywanie
sposobów reagowania rywali na
poszczególne posunięcia firmy.
Powszechność oligopolu
na współczesnych rynkach
• Współczesna technologia i
korzyści skali sprzyjają
powstawaniu takich struktur
rynkowych
• Dodatkowo czynnikami
sprzyjającymi są sposoby promocji
i kanały dystrybucji.
Klasyfikacja oligopoli
Według produktów:
• czysty oligopol –tworzą go firmy
produkujące jednorodny produkt
(stal, cement, cukier)
• Oligopol zróżnicowany – tworzony
przez firmy wytwarzające produkty
zróżnicowane (samochody,
elektronika)
Klasyfikacja oligopoli
Według wielkości firm:
• Oligopol symetryczny – obejmuje
firmy o zbliżonej wielkości
• Oligopol asymetryczny – obejmuje
firmy o różnej wielkości, z
dominacja jednej lub kilku.
Nie ma jednego modelu
oligopolu
• Zróżnicowanie sytuacji na rynku
oligopolu powoduje niemożliwość
posługiwania się jednym modelem
• W analizach mikroekonomicznych
rozpatruje się wiele modeli
Model Cournota
Augustyn Cournot – francuski matematyk
opracował pierwszy model oligopolu około
150 lat temu, jego założenia:
• Produkcja odbywa się bez kosztów
• Produkt jest identyczny
• Drugi uczestnik nie będzie reagować na
poczynania pierwszego
• Doskonała informacja o rynku – znajomość
popytu
• Cel- maksymalizacja zysku
Model Cournota cd.
• Na rynku występują dwaj właściciele
wody mineralnej – firmy A i B.
• Każda firma ustala wielkość produkcji
maksymalizującej zysk, a nie cenę
• Każda firma przyjmuje produkcje
rywala jako stałą
• Działania rozpoczyna firma A,
rozpatruje rynek jako swój, przyjmuje,
że B nie będzie nic sprzedawać
Model Cournota cd.
0
P
Q
D
D
MR
A
120 240
480
p
A
Krzywa DD wskazuje, że przy
cenie równej 0 popyt wyniesie
480 jednostek, ponieważ
MC=0, wielkość produkcji
wyniesie 240 , MR
A
=0, punkt
przecięcia z osią Q. Firma A
sprzedaje 240 jednostek po
cenie p
A
.
Model Cournota cd.
0
P
Q
D
D
MR
A
120 240
480
p
A
Teraz przychodzi kolej na
firmę B. Przyjmuje ona poziom
produkcji A jako dany i swój
rynek ocenia na 240 czyli cały
popyt minus produkcja firmy A
(480 – 240). Wyprowadza
swoja Krzywą utargu
krańcowego MR
B
i ustala
wielkość sprzedaży wg
warunku MR=MC=0. Firma B
sprzedaje 120 jednostek po
cenie p
B
.
MR
B
p
B
Model Cournota cd.
0
P
Q
D
D
MR
A
120 180 240 360
480
p
A
Firma A wobec zmiany na
rynku przyjmuje produkcję B
jako daną i ustala swój rynek
na 360 (480 – 120), ustala MR
A
na podstawie nowej krzywej
popytu i określa wielkość
produkcji dającej maksymalny
zysk na 180 jednostek i cenę
p
A1
.
p
A1
MR
A1
Model Cournota cd.
• Wobec zmiany teraz firma B ustali
nowe wielkości.
• Proces kolejnych dostosowań trwa,
aż do ustalenia wielkości produkcji
każdej z firm na poziomie 1/3
całego popytu rynkowego, czyli po
160 jednostek
• Łącznie firmy A i B będą
sprzedawać 320 jednostek czyli
2/3 popytu rynkowego po cenie p
e
.
Model Cournota cd.
0
P
Q
D
D
MR
A
120 240
480
p
A
MR
B
p
B
p
e
Firma A przy każdej ilości
sprzedanej przez B będzie
chciała sprzedawać:
q
A
= ½
(Q – q
B
)
, a firma B natomiast:
q
B
= ½ (Q – q
A
),
Q to całkowity popyt, q
A
-
ilość dostarczona przez A, q
B
- ilość dostarczona przez B,
Funkcje reakcje producentów
Tak nazywa się powyższe równania, pokazują one jak
firma będzie reagować na poziomy sprzedaży przyjęte
przez drugą firmę. E to przecięcia się krzywych reakcji.
W modelu Cournota firmy nie uczą się na podstawie
doświadczeń i za każdym razem zakładają brak reakcji
konkurenta
.
0
Q
B
Q
A
160 240
480
24
0
16
0
12
0
180
E
R
A
R
B
Model Bertranda
• Poprawia model Cournota i dochodzi
do odmiennej teorii duopolu.
• Przyjmuje identyczne założenie o
nieograniczonej podaży każdej firmy
przy zerowym koszcie
• Zakłada, że każda firma ustala pewna
cenę i jest gotowa dostarczyć po niej
każdą ilość
• Każda firma uważa cenę drugiej za
stałą
Model Bertranda cd.
Początkowo firma A jest sama na rynku i ustala cenę p
A1,
,
przyjmując, że cena firmy B pozostanie bez zmian. Firma B
przyjmuje cenę A za stała i ustala swoją cenę na p
B1,
z kolei A
ustala cenę p
A2
. Proces ten trwa do osiągnięcia ceny równej ),
przy której zaspakajany jest cały popyt rynkowy. Jest tak przy
założeniu zerowych kosztów.
0
P
B
P
A
p
A3
p
A2
p
A1
p
B
1
p
B
2
p
B
3
R
A
R
B
Model Sweezy`ego
• krzywa popytu typowej firmy oligopolistycznej ma
załamanie w punkcie odpowiadającym panującej na rynku
cenie,
• model wykorzystuje dwie krzywe popytu,
• pierwsza funkcja popytu zakłada reakcję konkurentów na
zmiany ceny i w związku z tym jest mniej elastyczna DD,
• druga funkcja popytu zakłada brak reakcji konkurentów na
zmiany ceny i w związku z tym jest bardziej elastyczna dd,
• w oligopolistycznej strukturze rynku konkurenci reagują na
obniżenie cen, natomiast nie reagują na podwyższenie cen,
• każda firma posiada załamaną krzywą popytu.
D
D
d
d
E
F
G
MRd
MR
D
MC
1
MC
2
MC
3
Model Sweezy`ego
Q
q
1
p
1
Model Stackelberga
• Rozpatruje sytuacje dotyczące przyjęcia
różnych strategii przez firmy
• Każda firma wybiera czy chce być liderem
(przywódcą) czy podążającym (followerem)
• Przywódca wybiera swoja optymalną
kombinację ceny i produkcji, zakładając, że
konkurent przyjmuje jego produkcję za
daną
• Podążający przyjmuje produkcję rywala za
daną i na tej podstawie wybiera swoja
optymalną kombinacje produkcji i ceny.
Przywództwo cenowe
• W niektórych przemysłach oligopolistycznych
jedna firma może odgrywać rolę cenowego
przywódcy, inicjuje on wszystkie zmiany cen, a
pozostałe firmy podążają za nim.
• Usuwa to niepewność w reakcji rywali na zmianę
ceny.
• Przywództwo cenowe nie wymaga formalnego
porozumienia, choć wszystkie firmy muszą
milcząco akceptować układ.
• Przywództwo może pozostawać w rękach jednej
firmy lub przechodzić w ręce innych firm.
• Wyróżnia się następujące rodzaje przywództwa:
- model firmy dominującej
- Przywództwo efektywnej firmy
- Barometryczne przywództwo
Model dominującej firmy
• Typowa forma przywództwa cenowego
• Występuje jedna duża firma i kilka
małych
• Firma dominująca ma znaczny udział
w produkcji i służy jako cenowy
przywódca
• Małe firmy działają jako przyjmujące
cenę i sprzedają wszystko co chcą
sprzedać po tej cenie
Model firmy dominującej
przywództwa cenowego
0
P
Q
d
we
d
MR
d
D
D
q
m
p
1
p
d
MC
d
MC
q
d
q
n
E
A
Model dominującej firmy
• DD krzywa popytu rynkowego na produkty
przemysłu
MC zsumowane poziomo krańcowe koszty
firm przemysłu bez firmy dominującej, krzywa
MC jest zagregowaną krzywą ich podaży
• MC
d
krańcowy koszt firmy dominującej
• MR
d
krańcowy utarg firmy dominującej
• dd krzywa popytu firmy dominującej
wyznaczana przez odcięcie ilości jakie
chciałyby sprzedać po każdej cenie inne firmy,
od ogólnego popytu rynkowego np.. przy cenie
p
d
firmy sprzedawałyby q
n
, odejmując 0q
n
od
0q
m
firmy otrzymują
0q
d
, co odpowiada
punktowi A na krzywej dd.