Ekologiczne podstawy

kształtowania doborów

roślinnych

W procesie kształtowania zieleni bardzo ważnym zagadnieniem
jest opracowanie optymalnego doboru drzew, krzewów i roślin
zielnych. Dobory roślin z praktycznego punktu widzenia można
podzielić na dotyczące roślin rodzimych oraz roślin obcego
pochodzenia.

Wśród architektów krajobrazu rozpowszechniony jest pogląd, że
rośliny rodzime powinny stanowić podstawę kształtowanych
powierzchni zieleni. Pogląd ten wynika z potrzeby dbałości o
charakter krajobrazu, aczkolwiek wynika również z czysto
estetycznych pobudek. Rośliny rodzime, posadzone na
odpowiednim stanowisku, najlepiej znoszą niekorzystne
warunki i odznaczają się optymalnym wzrostem.

Wychodząc z takiego założenia, można stwierdzić, że
najlepszym wzorem do tworzenia zieleni jest roślinność
kształtująca się spontanicznie w warunkach naturalnych.

Podstawą

doboru

roślin

jest

rozpoznanie

warunków

siedliskowych, które wyrażone są typem

roślinności

roślinności

potencjalnej

potencjalnej

, a więc roślinnością, jaka wykształciłaby się w

danym miejscu w krótkim czasie, gdyby nie przeciwdziałał
temu człowiek i czynniki losowe.

Dla większych założeń terenów zieleni wykonywane są mapy

mapy

roślinności potencjalnej

roślinności potencjalnej

, które służą m.in. do kształtowania

doborów roślinnych dla konkretnych powierzchni.

Specjalne dobory ułatwiające
wybór drzew i krzewów o
określonych

walorach

plastycznych są zamieszczane
w podręcznikach dendrologii.
Rośliny

narażone

na

niekorzystne warunki klimatu
lokalnego w terenie otwartym,
zestawiane są w doborach przy
projektowaniu alei, szpalerów
itp.

Specyfika roślin proponowanych
do obsadzania ulic w mieście
wymaga uwzględnienia wielu
czynników oddziałujących na nie
w tym środowisku. Podobnym
oddziaływaniom

podlega

roślinność

w

strefie

zanieczyszczonego

powietrza,

wody i gleby i musi w
konsekwencji

cechować

się

odpornością na te czynniki.