Europejskie prawo
pracy
12 czerwca 2011 r.
dr Piotr Grzebyk
Katedra Prawa Pracy i Polityki Społecznej
WPiA UW, Sąd Najwyższy
Pojęcie europejskiego prawa
pracy
Węższe znaczenie „europejskiego
prawa pracy”
Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
(TFUE), Dz. Urz. UE, C 83 z 30 marca 2010 r.
– dawny TWE
Akty wydane prze organy Unii (prawo
wtórne)
Umowy międzynarodowe zawarte przez UE
z państwami trzecimi
Pojęcie europejskiego prawa
pracy
Jurysdykcja krajowa
Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia
22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji
i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich
wykonywania w sprawach cywilnych
i handlowych, Dz. Urz. UE, wydanie specjalne
2004, rozdz. 19, t. 4, s. 42 (sekcja 5., art. 18-21
rozporządzenia).
Pojęcie europejskiego prawa
pracy
Prawo kolizyjne
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady
(WE) Nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w
sprawie prawa właściwego dla zobowiązań
umownych (Rzym I), Dz. Urz. UE 2008, L 177/6
(art. 8 rozporządzenia).
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady
(WE) nr 864/2007 z dnia 11 lipca 2007 r.
dotyczące prawa właściwego dla zobowiązań
pozaumownych („Rzym II”), Dz. Urz. UE 2007, L
199/40 (art. 9 rozporządzenia).
Pojęcie europejskiego prawa
pracy
Szersze znaczenie „europejskiego
prawa pracy”
Europejska Karta Społeczna sporządzona w
Turynie dnia 18 października 1961 r., Dz. U.
z 1999 r. Nr 8 poz. 67.
Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i
Podstawowych Wolności z 1950 r., Dz. U. z
1993 r. Nr 61, poz. 284
Europejskie prawo pracy
Zakres europejskiego prawa pracy
Pojęcie umowy o pracę i stosunku pracy
Pojęcie pracownika
Kompetencje ustawodawcze Unii w zakresie
prawa pracy
Artykuł 153 TFUE (dawny artykuł 137 TWE)
1. Mając na względzie urzeczywistnienie celów określonych
w artykule 151, Unia wspiera i uzupełnia działania
Państw Członkowskich w następujących dziedzinach:
a) polepszania w szczególności środowiska pracy w celu
ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników;
b) warunków pracy;
Europejskie prawo pracy
c) zabezpieczenia społecznego i ochrony socjalnej pracowników;
d) ochrony pracowników w przypadku wypowiedzenia umowy o
pracę;
e) informacji i konsultacji z pracownikami;
f) reprezentacji i obrony zbiorowej interesów pracowników i
pracodawców, w tym współzarządzania, z zastrzeżeniem
ustępu 5;
g) warunków zatrudnienia obywateli państw trzecich legalnie
przebywających na terytorium Unii;
h) integracji osób wykluczonych z rynku pracy, bez uszczerbku
dla artykułu 166;
i) równości mężczyzn i kobiet w odniesieniu do ich szans na
rynku pracy i traktowania w pracy;
j) zwalczania wykluczenia społecznego;
k) modernizacji systemów ochrony socjalnej, bez uszczerbku dla
litery c).
Europejskie prawo pracy
Wyłączenie kompetencji Unii w zakresie
wynagrodzeń, prawa zrzeszania się,
prawa do strajku i lokautu (art. 153 ust.
5 TFUE)
Procedury przyjmowania środków
Parlament Europejski i Rada (art. 152 ust. 2
TFUE)
Rada jednomyślnie po konsultacji z
Parlamentem Europejskim zgodnie ze
specjalną procedurą (art. 152 ust. 2 TFUE)
Europejskie prawo pracy
Partnerzy społeczni – Europejska Konfederacja
Związków Zawodowych (ETUC), Europejskie
Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP),
Zrzeszenie Konfederacji Przemysłu i
Pracodawców Europejskich (UNICE)
Udział partnerów społecznych w tworzeniu i
stosowaniu prawa
Unia uznaje i wspiera rolę partnerów społecznych na
swoim poziomie, uwzględniając różnorodność
systemów krajowych. Ułatwia ona dialog między nimi,
szanując ich autonomię (art. 152 TFUE)
Obowiązek dwukrotnej konsultacji - (art. 154 ust. 2
TFUE)
Europejskie prawo pracy
Wykonywanie umów zbiorowych zawartych
na poziomie Unii odbywa się bądź zgodnie z
procedurami i praktykami właściwymi dla
partnerów społecznych i Państw
Członkowskich, bądź, w dziedzinach
podlegających artykułowi 153, na wspólne
żądanie stron-sygnatariuszy, w drodze
decyzji Rady na wniosek Komisji (art. 155
ust. 2 TFUE).
Źródła epp
Prawo pierwotne
TFUE
Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej i
protokół brytyjski
Prawo wtórne
Rozporządzenia
Dyrektywy
Decyzje
Zalecenia i opinie
Prawo wtórne
Rozporządzenie (art. 288 TFUE)
Jest ogólne i abstrakcyjne
Obowiązuje w każdej swej części
Bezpośrednie obowiązywanie
Obowiązywanie we wszystkich państwach
członkowskich
Prawo wtórne
Dyrektywa
Adresowana do państw
Wiąże odnośnie do wskazanych celów (rezultatów)
Pozostawia organom PCZ swobodę w doborze form i
metod (realizacji celu)
Sabine von Colson i Elisabeth Kamann przeciwko
Land Nordrhein-Westfalen, 14/83, ECR 1984, 01891
Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Rebublice
Włoskiej, C-129/00, ECR 2003, I-14637
Bezpośrednia skuteczność norm
prawa wspólnotowego
NV Algemene Transport- en Expeditie
Onderneming van Gend & Loos
przeciwko Nederlandse administratie
der belastingen, 26-62.
Jasność, precyzyjność, bezwarunkowość
Art. 141 i 39 TWE
Bezpośrednia skuteczność
dyrektyw
Termin wdrożenia
Skutek wertykalny i horyzontalny
Przykład związany z art. 25
1
k.p.
Klauzula 3 ust. 1 dyrektywy 99/70
Do celów niniejszego Porozumienia „pracownik
zatrudniony na czas określony” oznacza osobę, która
zawarła umowę o pracę lub stosunek pracy bezpośrednio
między pracodawcą a pracownikiem, a termin
wygaśnięcia umowy o pracę lub stosunku pracy jest
określony przez obiektywne warunki, takie jak nadejście
dokładnie określonej daty, wykonanie określonego
zadania lub nastąpienie określonego wydarzenia.
Prowspólnotowa wykładnia
Sabine von Colson i Elisabeth Kamann przeciwko Land
Nordrhein-Westfalen, 14/83, ECR 1984 Strona 01891
Wyrok SN z 17.02.2004 r. I PK 386/03 (OSNP 2005, Nr 1 poz. 6)
1. Obowiązek informowania pracowników, a także byłych
pracowników, o przysługujących
im uprawnieniach
związanych z prywatyzacją przedsiębiorstwa państwowego,
wynika z ogólnego obowiązku pracodawcy dbałości o dobro
pracownika.
2. Przepisy Kodeksu pracy dotyczące obowiązków pracodawcy
informowania pracownika o przysługujących mu
uprawnieniach powinny być interpretowane z uwzględnieniem
prawodawstwa wspólnotowego, choćby stan faktyczny sprawy
dotyczył zdarzeń sprzed przystąpienia Polski do Unii
Europejskiej
Prowspólnotowa wykładnia
I PK 489/03, OSNP 2005, nr 6 poz. 78
Przejście zakładu a likwidacja
III PK 38/04, OSNP 2005, nr 4, poz. 55
Zasada efektywności a pakty socjalne
III PK 17/06, niepubl.
Termin niewypłacalności
I PK 242/06 niepubl.
Dyskryminacja
I PK 75/06, niepubl.
Transfer (przejęcie zadań)
Pytanie prawne do TSUE
Artykuł 267
(dawny artykuł 234 TWE)
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
jest właściwy do orzekania w trybie
prejudycjalnym:
a) o wykładni Traktatów,
b) o ważności i wykładni aktów przyjętych przez
instytucje, organy lub jednostki organizacyjne
Unii.
Pytanie prawne do TSUE
W przypadku gdy pytanie z tym związane jest
podniesione przed sądem jednego z Państw
Członkowskich, sąd ten może, jeśli uzna, że
decyzja w tej kwestii jest niezbędna do
wydania wyroku, zwrócić się do Trybunału z
wnioskiem o rozpatrzenie tego pytania.
W przypadku gdy takie pytanie jest
podniesione w sprawie zawisłej przed sądem
krajowym, którego orzeczenia nie podlegają
zaskarżeniu według prawa wewnętrznego,
sąd ten jest zobowiązany wnieść sprawę do
Trybunału.
Kazus
Sąd Okręgowy zadał pytanie do TS. Strona
postępowania zaskarżyła to
postanowienie, jak i postanowienie o
zawieszeniu postępowania, twierdząc, że
ze względu na doktrynę acte éclaire nie
ma potrzeby występowania z pytaniem,
które przedłuży jedynie postępowanie.
Stosunki pracy o
charakterze
transgranicznym
Kazus
Jan Liszka, mający miejsce zamieszkania w Pradze,
zazwyczaj świadczył pracę w Kłodzku na rzecz NTD
sp. z o.o. z siedzibą w Kłodzku. Stosunek pracy
podlegał, na podstawie wyboru, prawu polskiemu.
Strony zawarły umowę o zakazie konkurencji po
ustaniu stosunku pracy. NTD wskutek naruszenia
tego zakazu przez Jana Liszkę domaga się przed
Sądem
Rejonowym
w
Kłodzku
zapłaty
odszkodowania. Pracownik twierdzi, że zgodnie z
art. 20 ust. 1 Rozporządzenia 44/2001 może być
pozwany
jedynie
przed
sądem
Państwa
Członkowskiego, na terytorium którego ma miejsce
zamieszkania.
Ustalanie właściwości sądów
Znaczenie rozporządzenia 44/2001
Zasada actor sequitur forum rei i art. 18
ust. 2
Dodatkowe łączniki
art. 5 ust. 5, art. 19 ust. 2
Ochrona pracownika
Regulacje
Art. 18
1. Jeżeli przedmiotem postępowania jest indywidualna
umowa o pracę lub roszczenia z indywidualnej umowy o
pracę, jurysdykcję określa się według niniejszej sekcji,
bez uszczerbku dla art. 4 i art. 5 pkt 5.
2. Jeżeli pracodawca, z którym pracownik zawarł
indywidualną umowę o pracę, nie ma miejsca
zamieszkania na terytorium Państwa Członkowskiego, ale
posiada filię, agencję lub inny oddział w Państwie
Członkowskim, to będzie traktowany w sporach
dotyczących ich działalności, jak gdyby miał miejsce
zamieszkania na terytorium tego Państwa
Członkowskiego.
Regulacje
Artykuł 19
Pracodawca mający miejsce zamieszkania w Państwie
Członkowskim może być pozwany:
1) przed sądy Państwa Członkowskiego, w którym ma
miejsce zamieszkania; lub
2) w innym Państwie Członkowskim
a) przed sąd miejsca, w którym pracownik zazwyczaj
świadczy lub ostatnio zazwyczaj świadczył pracę; lub
b) jeżeli pracownik zazwyczaj nie świadczy lub zazwyczaj
nie świadczył pracy w jednym i tym samym państwie –
przed sąd miejsca, w którym znajduje się albo znajdował
się oddział, który pracownika zatrudnił.
Regulacje
Artykuł 20
1. Pracodawca może wytoczyć
powództwo tylko przed sądami Państwa
Członkowskiego, na terytorium którego
pracownik ma miejsce zamieszkania.
2. Przepisy niniejszej sekcji nie
naruszają prawa do wytoczenia
powództwa wzajemnego przed sąd,
przed którym zgodnie z niniejszą sekcją
zawisło powództwo główne.
Regulacje
Artykuł 21
Od przepisów niniejszej sekcji można
odstąpić na podstawie umowy tylko
wówczas,
1) jeżeli umowa została zawarta po
powstaniu sporu; lub
2) jeżeli przyznaje ona pracownikowi prawo
do wytaczania powództwa przed sądy inne
niż wymienione w niniejszej sekcji.
Ustalenie prawa właściwego
Ustawa z dnia 12 listopada 1965 r. Prawo prywatne
międzynarodowe (Dz. U. Nr 46, poz. 290 ze zm.)
Art. 32. Strony mogą poddać stosunek pracy
wybranemu przez siebie prawu, jeżeli pozostaje ono w
związku z tym stosunkiem.
Art. 33. § 1. Jeżeli strony nie dokonały wyboru prawa,
stosunek pracy podlega prawu państwa, w którym
strony w chwili powstania tego stosunku mają miejsce
zamieszkania albo siedzibę. Jeżeli praca jest, była lub
miała być wykonywana w przedsiębiorstwie pracodawcy,
rozstrzyga, zamiast jego miejsca zamieszkania albo
siedziby - siedziba przedsiębiorstwa.
§ 2. Jeżeli strony nie mają miejsca zamieszkania albo
siedziby w tym samym państwie i nie dokonały wyboru
prawa, stosuje się prawo państwa, w którym praca jest,
była lub miała być wykonywana.
Akty prawne
Rozporządzenie nr 593/2008 z 17 czerwca
2008 r. w sprawie prawa właściwego dla
zobowiązań umownych (Rzym I)
Rozporządzenie nr 864/2007 z 11 lipca
2007 r. dotyczące prawa właściwego dla
zobowiązań pozaumownych (Rzym II)
Konwencja o prawie właściwym dla
zobowiązań umownych, otwarta do
podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980
roku (Dz. U. z 2008 Nr 10, poz. 57/ Dz. Urz.
UE z 2005 r., C 169, s. 1.)
Art. 8 Rzym I
1. Indywidualna umowa o pracę podlega prawu wybranemu przez strony
zgodnie z art. 3. Taki wybór prawa nie może jednak prowadzić do
pozbawienia pracownika ochrony przyznanej mu na podstawie przepisów,
których nie można wyłączyć w drodze umowy, na mocy prawa, jakie, w
przypadku braku wyboru, byłoby właściwe zgodnie z ust. 2, 3 i 4
niniejszego artykułu.
2. W zakresie, w jakim strony nie dokonały wyboru prawa właściwego dla
indywidualnej umowy o pracę, umowa podlega prawu państwa, w którym
lub – gdy takiego brak – z którego pracownik zazwyczaj świadczy pracę w
wykonaniu umowy. Za zmianę państwa, w którym zazwyczaj świadczona
jest praca, nie uważa się tymczasowego zatrudnienia w innym państwie.
3. Jeżeli nie można ustalić prawa właściwego zgodnie z ust. 2, umowa
podlega prawu państwa, w którym znajduje się przedsiębiorstwo, za
pośrednictwem którego zatrudniono pracownika.
4. Jeżeli ze wszystkich okoliczności wynika, że umowa wykazuje ściślejszy
związek z państwem innym niż wskazane w ust. 2 lub 3, stosuje się prawo
tego innego państwa.
Kazus I
Łukasz Nowak, zamieszkały w Frankfurcie nad Odrą,
zawarł umowę o pracę z KSLT sp. z o.o. z siedzibą w
Warszawie. Praca polegała na sprzedaży produktów
pracodawcy na terytorium Niemiec, Polski i Czech.
Pracownik ustanowił swoje biuro handlowe w
Frankfurcie nad Odrą, skąd wyjeżdżał w podróże
służbowe. Systematycznie pojawiał się w Warszawie,
by
w
siedzibie
spółki
zdawać
raporty
i
opracowywać
z
zarządem
nowe
projekty
marketingowe. Strony wybrały prawo polskie jako
właściwe.
Pracodawca wypowiedział pracownikowi
stosunek pracy z zachowaniem 3-miesięcznego
okresu wypowiedzenia (staż pracy w KSLT wynosił
10 lat.). Prawo niemieckie w takim przypadku
przewiduje 4-miesięczny okres wypowiedzenia.
Orzecznictwo
Heiko Koelzsch przeciwko Wielkie
Księstwo Luksemburga C-29/10, ECR
2011, 00000
Kazus
Przedsiębiorstwo budowlane BPL sp. z o.o. z
siedzibą w Poznaniu delegowało na 3 lata
nowo
przyjętego
pracownika
Macieja
Nowaka do pracy w Niemczech w celu
wykonania kontraktu, jaki BPL zawarł z
podmiotem niemieckim. Strony nie dokonały
wyboru prawa. Po powrocie pracownik
przed Sądem Rejonowym w Poznaniu
domaga się zasądzenia wynagrodzenia za
pracę w godzinach nadliczbowych na
podstawie
korzystniejszego
prawa
niemieckiego.
Delegowanie
pracowników
Regulacje
Dyrektywa 96/71/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia
1996 r. dotycząca delegowania
pracowników w ramach świadczenia
usług Dz.U. L 18 z 21.1.1997, str. 1—6
Zakres zastosowania
dyrektywy
Artykuł 1 ust. 1. Niniejszą dyrektywę stosuje się
do przedsiębiorstw prowadzących działalność w
Państwie Członkowskim, które w ramach
świadczenia usług poza jego granicami
delegują pracowników zgodnie z ust. 3 na
terytorium innego Państwa Członkowskiego.
Artykuł 1 ust. 4. Przedsiębiorstwa prowadzące
działalność w państwie nieczłonkowskim nie
mogą być traktowane w sposób bardziej
uprzywilejowany niż przedsiębiorstwa
prowadzące działalność w Państwie
Członkowskim.
Pojęcie delegowania
Art. 1 ust. 3. Niniejszą dyrektywę stosuje się wówczas, gdy
przedsiębiorstwa wymienione w ust. 1 podejmują następujące środki,
wybiegające poza granice państwowe:
a) delegują pracowników na własny rachunek i pod swoim
kierownictwem na terytorium Państwa Członkowskiego, w ramach
umowy zawartej między przedsiębiorstwem delegującym a odbiorcą
usług, działającym w danym Państwie Członkowskim, o ile istnieje
stosunek pracy pomiędzy przedsiębiorstwem delegującym a
pracownikiem w ciągu okresu delegowania lub;
b) delegują pracowników do zakładu albo przedsiębiorstwa należącego
do grupy przedsiębiorców na terytorium Państwa Członkowskiego, o ile
istnieje stosunek pracy między przedsiębiorstwem delegującym a
pracownikiem w ciągu okresu delegowania lub;
c) jako przedsiębiorstwo pracy tymczasowej lub agencja wynajmująca
personel wynajmuje pracownika przedsiębiorstwu, prowadzącemu
działalność gospodarczą lub działającemu na terytorium Państwa
Członkowskiego, o ile przez cały okres delegowania istnieje stosunek
pracy pomiędzy przedsiębiorstwem pracy tymczasowej lub agencją
wynajmującą a pracownikiem.
Pojęcie pracownika
delegowanego
Artykuł 2 ust. 1. Dla celów niniejszej
dyrektywy określenie "pracownik delegowany"
oznacza pracownika, który przez ograniczony
okres wykonuje swoją pracę na terytorium
innego Państwa Członkowskiego, niż państwa
w którym zwyczajowo pracuje.
2. Dla celów niniejszej dyrektywy przyjmuje
się definicję pracownika, którą stosuje się w
prawie Państwa Członkowskiego, na
terytorium którego pracownik jest
delegowany.
Warunki zatrudnienia
Artykuł 3 Warunki zatrudnienia
1. Państwa Członkowskie zapewnią, że bez względu na to jakie prawo stosuje się
w odniesieniu do stosunku pracy przedsiębiorstw, o których mowa w art. 1 ust.
1, będą gwarantowały pracownikom delegowanym na ich terytorium warunki
zatrudnienia, obejmujące następujące zagadnienia, które w Państwie
Członkowskim, gdzie wykonywana jest praca, ustalone są przez:
- przepisy prawne, rozporządzenia lub przepisy administracyjne i/lub
- umowy zbiorowe lub orzeczenia arbitrażowe uznane za powszechnie
stosowane w rozumieniu ust. 8, o ile dotyczą one rodzajów działalności
wymienionych w Załączniku:
a) maksymalne okresy pracy i minimalne okresy wypoczynku;
b) minimalny wymiar płatnych urlopów rocznych;
c) minimalne stawki płacy, wraz ze stawką za nadgodziny; niniejszy podpunkt
nie ma zastosowania do uzupełniających zakładowych systemów emerytalnych;
d) warunki wynajmu pracowników, w szczególności przez przedsiębiorstwa
zatrudnienia tymczasowego;
e) zdrowie, bezpieczeństwo i higiena w miejscu pracy;
f) środki ochronne stosowane w odniesieniu do warunków zatrudnienia kobiet
ciężarnych lub kobiet tuż po urodzeniu dziecka, dzieci i młodzieży;
g) równość traktowania mężczyzn i kobiet, a także inne przepisy w zakresie
niedyskryminacji.
Pojęcie płacy minimalnej
Art. 3 ust. 1 in fine Dla celów niniejszej dyrektywy
pojęcie minimalnej stawki płacy, o której mowa w
ust. 1 lit. c) jest zdefiniowane przez prawo krajowe
i/lub przez praktykę Państwa Członkowskiego, na
którego terytorium pracownik jest delegowany.
Art. 3 ust. 7 in fine Dodatki właściwe delegowaniu
należy uważać za część płacy minimalnej, o ile nie
są wypłacane z tytułu zwrotu wydatków faktycznie
poniesionych na skutek delegowania, takich jak
koszty podróży, wyżywienia i zakwaterowania.
Orzecznictwo
Vicoplus SC PUH (C-307/09), BAM Vermeer Contracting
sp. zoo (C-308/09) i Olbek Industrial Services sp. zoo (C-
309/09) przeciwko Minister van Sociale Zaken en
Werkgelegenheid, Sprawy połączone C-307/09, C-308/09
i C-309/09, ECR 2011, 00000
Dirk Rüffert przeciwko Land Niedersachsen. C-346/06,
ECR 2008, I-0198
Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu
Księstwu Luksemburga, C-319/06, ECR 2008, I-04323
Laval un Partneri Ltd przeciwko Svenska
Byggnadsarbetareförbundet, Svenska
Byggnadsarbetareförbundets avdelning 1, Byggettan i
Svenska Elektrikerförbundet, C-341/05, ECR 2007, I-
11767
Praca na czas
określony
Regulacje
DYREKTYWA RADY 99/70/WE z dnia 28
czerwca 1999 r. dotycząca
Porozumienia ramowego w sprawie
pracy na czas określony, zawartego
przez Europejską Unię Konfederacji
Przemysłowych i Pracodawców (UNICE),
Europejskie Centrum Przedsiębiorstw
Publicznych (CEEP) oraz Europejską
Konfederację Związków Zawodowych
(ETUC), Dz. Urz. WE z 1999, L 175, s. 43
Treść porozumienia
Cel (klauzula 1 porozumienia)
Celem niniejszego Porozumienia jest:
a) poprawa warunków pracy na czas
określony, poprzez zagwarantowanie
przestrzegania zasady niedyskryminacji;
b) ustanowienie ram dla zapobiegania
nadużyciom wynikającym z
wykorzystywaniem kolejnych umów lub
stosunków pracy zawieranych na czas
określony.
Treść porozumienia
Zakres porozumienia
Definicje (klauzula 3)
1. Do celów niniejszego Porozumienia „pracownik zatrudniony na czas
określony” oznacza osobę, która zawarła umowę o pracę lub stosunek
pracy bezpośrednio między pracodawcą a pracownikiem, a termin
wygaśnięcia umowy o pracę lub stosunku pracy jest określony przez
obiektywne warunki, takie jak nadejście dokładnie określonej daty,
wykonanie określonego zadania lub nastąpienie określonego wydarzenia.
Wyłączenia (klauzula 2 ust. 2)
Państwa Członkowskie, po przeprowadzeniu konsultacji z partnerami
społecznymi, i/lub partnerzy społeczni, mogą przewidzieć, że niniejsze
porozumienie nie będzie miało zastosowania do:
a) stosunków pracy mających na celu wstępne szkolenie zawodowe lub
system praktyk;
b) umów lub stosunków pracy zawartych w ramach szczególnego
publicznego programu szkolenia, integracji lub przekwalifikowania
zawodowego, lub takiego programu wspieranego przez władze publiczne.
Zakaz dyskryminacji
Zasada niedyskryminacji (klauzula 4)
1. Jeżeli chodzi o warunki pracy, pracownicy zatrudnieni na
czas określony nie będą traktowani w sposób mniej
korzystny niż porównywalni pracownicy zatrudnieni na czas
nieokreślony, jedynie z tego powodu, że pracują na czas
określony, chyba że zróżnicowane traktowanie uzasadnione
jest powodami o charakterze obiektywnym.
2. O ile jest to właściwe, zastosowanie ma zasada pro rata
temporis.
Yolanda Del Cerro Alonso przeciwko Osakidetza-Servicio
Vasco de Salud, C-307/05, ECR 2007, I-07109
Zapobieganie nadużyciom
Klauzula 5. Zapobieganie nadużywaniu
umowy na czas określony
1. W celu zapobiegania nadużyciom wynikającym z
wykorzystywania kolejnych umów o pracę lub
stosunków pracy zawieranych na czas określony,
Państwa Członkowskie, (...) wprowadzają, (…) jeden
lub więcej spośród następujących środków:
a) obiektywne powody, uzasadniające odnowienie
takich umów lub stosunków pracy;
b) maksymalną łączną długość kolejnych umów o
pracę lub stosunków pracy na czas określony;
c) liczbę odnowień takich umów lub stosunków.
Orzecznictwo
Konstantinos Adeneler i inni przeciwko
Ellinikos Organismos Galaktos (ELOG), C-
212/04, ECR 2006, I-06057
Spyridon Vassilakis i inni przeciwko Dimos
Kerkyraion, C-364/07, ECR 2008, I-00090
Cristiano Marrosu i Gianluca Sardino
przeciwko Azienda Ospedaliera Ospedale
San Martino di Genova e Cliniche
Universitarie Convenzionate, C-53/04, ECR
2006, I-07213
Praca tymczasowa
Regulacje
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego
i Rady 2008/104/WE z dnia 19 listopada
2008 r. w sprawie pracy
tymczasowej, Dz.U. L 327 z 5.12.2008,
str. 9—14
Cele dyrektywy
Artykuł 2
Celem niniejszej dyrektywy jest zapewnienie ochrony
pracownikom tymczasowym oraz poprawa jakości pracy
tymczasowej poprzez zagwarantowanie, że zasadę
równego traktowania, o której mowa w art. 5, stosuje się
do pracowników zatrudnianych przez agencje pracy
tymczasowej oraz poprzez uznanie agencji pracy
tymczasowej za pracodawcę; jednocześnie należy mieć
na
uwadze
konieczność
utworzenia
właściwych
uregulowań prawnych w zakresie korzystania z pracy
tymczasowej, co powinno skutecznie przyczynić się do
tworzenia miejsc pracy i rozwoju elastycznych form
zatrudnienia.
Najważniejsze postanowienia
Artykuł 5 ust. 1. Podstawowe warunki pracy i zatrudnienia
pracowników tymczasowych w okresie skierowania do pracy
w przedsiębiorstwie użytkowniku odpowiadają co najmniej
warunkom, jakie miałyby zastosowanie, gdyby zostali oni
bezpośrednio zatrudnieni przez to przedsiębiorstwo na tym
samym stanowisku.
Art.. 6 ust. 2. Państwa członkowskie podejmują wszelkie
działania niezbędne do tego, by doprowadzić do sytuacji, w
której wszelkie klauzule zakazujące nawiązania umowy o
pracę lub stosunku pracy pomiędzy przedsiębiorstwem
użytkownikiem a pracownikiem tymczasowym po
zakończeniu okresu skierowania lub klauzule mające taki
skutek będą nieważne lub będą mogły być uznane za
nieważne. Ustęp ten nie narusza przepisów, na mocy których
agencje pracy tymczasowej otrzymują rozsądną
rekompensatę za usługi świadczone przedsiębiorstwu
użytkownikowi w związku z kierowaniem do niego
pracowników tymczasowych, ich rekrutacją i szkoleniem.
Najważniejsze postanowienia
Art. 6 ust. 3 Agencje pracy tymczasowej
nie pobierają od pracowników żadnych
opłat w zamian za pośrednictwo w
rekrutacji w przedsiębiorstwie
użytkowniku ani za nawiązanie umowy
o pracę lub stosunku pracy z
przedsiębiorstwem użytkownikiem po
zakończeniu okresu skierowania do
pracy w tym przedsiębiorstwie
Wdrożenie dyrektyw
5 grudnia 2011 r. - implementacja
2 grudnia 2013 r. – przegląd stosowania
dyrektywy
Przejście zakładu
Dyrektywa 2001/23
Dyrektywa Rady 2001/23/WE z dnia 12
marca 2001 r. w sprawie zbliżania
ustawodawstw Państw Członkowskich
odnoszących się do ochrony praw
pracowniczych w przypadku przejęcia
przedsiębiorstw, zakładów lub części
przedsiębiorstw lub zakładów
Zakres dyrektywy
Art. 1. ust. 1
a) Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do każdego przypadku
przejęcia przedsiębiorstwa, zakładu lub części przedsiębiorstwa,
zakładu, przez innego pracodawcę w wyniku prawnego
przeniesienia własności lub łączenia.
b) Zgodnie z lit. a) i dalszymi postanowieniami niniejszego
artykułu, przejęcie w rozumieniu niniejszej dyrektywy, następuje
wtedy, kiedy przejmowana jest jednostka gospodarcza, który
zachowuje swoją tożsamość, oznaczającą zorganizowane
połączenie zasobów, którego celem jest prowadzenie działalności
gospodarczej, bez względu na to, czy jest to działalność
podstawowa czy pomocnicza.
c) Niniejszą dyrektywę stosuje się do przedsiębiorstw prywatnych i
publicznych, prowadzących działalność gospodarczą, bez względu
na to, czy działają dla osiągnięcia zysku czy nie. Reorganizacja
administracyjna organów administracji publicznej, lub
przeniesienie funkcji administracyjnych między organami
administracji publicznej, nie stanowi przejęcia w rozumieniu
niniejszej dyrektywy.
Zakres dyrektywy
Art. 2 ust. 2.
Niniejsza dyrektywa nie narusza ustawodawstwa krajowego w
odniesieniu do definicji umowy o pracę lub stosunku pracy.
Państwa Członkowskie nie mogą jednak wyłączyć z zakresu niniejszej
dyrektywy umów o pracę czy stosunków zatrudnienia jedynie dlatego, że:
a) przepracowano lub ma zostać przepracowana określona liczba godzin
pracy;
b) stosunek pracy regulowany jest umową o pracę na czas określony, w
rozumieniu art. 1 ust. 1 dyrektywy Rady 91/383/EWG z dnia 25 czerwca
1991 r., uzupełniającej środki mające wspierać poprawę bezpieczeństwa i
zdrowia w pracy pracowników pozostających w stosunku pracy na czas
określony lub w czasowym stosunku pracy (1); albo
c) dotyczy czasowego stosunku pracy, w rozumieniu art. 1 ust. 2
dyrektywy Rady 91/383/EWG a przedsiębiorstwo, zakład lub część
przedsiębiorstwa lub zakładu, będąca przedmiotem przejęcia, jest
zakładem oferującym zatrudnienie czasowe lub częścią takiego zakładu,
będąc pracodawcą.
Zakres dyrektywy
Foreningen af Arbejdsledere i Danmark
v A/S Danmols Inventar, in liquidation,
105/84, ECR 1985, 02639
Mohamed Jouini and Others v Princess
Personal Service GmbH (PPS), C-458/05,
ECR 2007, I-07301
Pojęcie transferu
Christel Schmidt przeciwko Spar- und
Leihkasse der früheren Ämter Bordesholm, Kiel
und Cronshagen, C-392/92, ECR 1994, I-01311
Jozef Maria Antonius Spijkers v Gebroeders
Benedik Abattoir CV and Alfred Benedik en
Zonen BV, 24/85, ECR 1986, 01119
Nurten Güney-Görres (C-232/04) i Gul Demir
(C-233/04) przeciwko Securicor Aviation
(Germany) Ltd i Kötter Aviation Security GmbH
& Co. KG, sprawy połączone C-232/04 oraz C-
233/04, ECR 2005, I-11237
Układ zbiorowy pracy
Art. 3 ust. 3 dyrektywy 2001/23
Po dokonaniu przejęcia przejmujący w dalszym ciągu
przestrzega zasad i warunków ustanowionych we
wszystkich układach zbiorowych, na takich samych
zasadach, jakie stosowane były w ramach tych układów,
w stosunku do zbywającego, do momentu rozwiązania lub
wygaśnięcia układów zbiorowych lub do czasu wejścia w
życie lub zastosowania innych układów zbiorowych.
Państwa Członkowskie mogą ograniczyć okres
przestrzegania tych zasad i warunków z zastrzeżeniem,
że nie będzie on trwał krócej niż jeden rok.
Hans Werhof przeciwko Freeway Traffic Systems GmbH &
Co. KG, C-499/04, ECR 2006, I-02397
Ochrona
macierzyństwa
Dyrektywa 92/85
DYREKTYWA RADY 92/85/EWG z dnia 19
października 1992 r. w sprawie
wprowadzenia środków służących
wspieraniu poprawy w miejscu pracy
bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w
ciąży, pracownic, które niedawno rodziły
i pracownic karmiących piersią (dziesiąta
dyrektywa szczegółowa w rozumieniu
art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG)
Trzy filary ochrony kobiet
Prawo do opłacanego czasu wolnego na
przedporodowe badania lekarskie
Urlop macierzyński
Ochrona przed wypowiedzeniem
Zakres podmiotowy
dyrektywy
Art. 2 dyrektywy 92/85
Do celów niniejszej dyrektywy:
a) określenie "pracownica w ciąży" oznacza pracownicę w
ciąży, która poinformuje o swym stanie swego pracodawcę,
zgodnie z prawem krajowym i/lub praktyką krajową;
b) określenie "pracownica, która niedawno rodziła" oznacza
pracownicę, która niedawno rodziła w rozumieniu
ustawodawstwa krajowego i/lub praktyki krajowej oraz
poinformuje o swym stanie pracodawcę, zgodnie z tymże
prawem i/lub praktyką;
c)
określenie "pracownica karmiąca piersią" oznacza
pracownicę karmiącą piersią w rozumieniu prawa krajowego
i/lub praktyki krajowej, która poinformuje o swym stanie
pracodawcę, zgodnie z tymże prawem i/lub praktyką.
Zakres podmiotowy i ochrona
trwałości stosunku pracy
Sabine Mayr przeciwko Bäckerei und
Konditorei Gerhard Flöckner OHG, C-
506/06 ECR 2008 Strona I-01017
Nadine Paquay przeciwko Société
d’architectes Hoet + Minne SPRL. C-
460/06, ECR 2007 I-08511
Sari Kiiski przeciwko Tampereen
kaupunki, C-116/06, ECR 2007, I-07643
Virginie Pontin przeciwko T-Comalux SA.
C-63/08, ECR 2009, I-10467
Równość traktowania
kobiet i mężczyzn
Równość traktowania mężczyzn
i kobiet
We wszystkich swoich działaniach Unia zmierza
do zniesienia nierówności oraz wspierania
równości mężczyzn i kobiet art. 8 TFUE (dawny
art. 3 ust. 2 TWE), podobnie art. 157 ust. 3 TFUE
Każde Państwo Członkowskie zapewnia
stosowanie zasady równości wynagrodzeń dla
pracowników płci męskiej i żeńskiej za taką
samą pracę lub pracę takiej samej wartości art.
157 ust. 1 TFUE (dawny artykuł 141 TWE)
Równość traktowania mężczyzn
i kobiet
Dyrektywa 75/117 z 10 lutego 1975 r. dotycząca
zbliżania przepisów prawnych państw
członkowskich w zakresie zastosowania zasady
równego wynagrodzenia dla mężczyzn i kobiet
Dyrektywa 76/207 z 9 lutego 1976 r. dotycząca
wdrożenia zasady równego traktowania
mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do
zatrudnienia, kształcenia zawodowego i awansu
oraz warunków pracy (nowelizowana dyrektywą
2002/73)
Dyrektywa 97/80 z 15 grudnia 1997 r. dotycząca
ciężaru dowodu w przypadkach dyskryminacji ze
względu na płeć
Równość traktowania mężczyzn
i kobiet
Dyrektywa 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady
z dnia
5 lipca
2006
r.
w sprawie
wprowadzenia w życie zasady równości szans
oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn
w dziedzinie
zatrudnienia
i pracy
(wersja
przeredagowana) DZ. Urz. UE z 2006 r. L 204, s.
23
Równość traktowania kobiet i mężczyzn w prawie
UE obejmuje 2 grupy zagadnień
dostęp do zatrudnienia, awansu zawodowego, warunków
pracy i ubezpieczenia społecznego
równe wynagrodzenie
Pojęcie równego traktowania i
dyskryminacji
Równe traktowanie a dyskryminacja
Dyskryminacja bezpośrednia i pośrednia
(art. 2 lit. a i b. dyrektywy 2006/54)
Dyskryminacja to stosowanie różnych
reguł do porównywalnych sytuacji lub
tej samej reguły do różnych sytuacji
Molestowanie i molestowanie seksualne
(art. 2 lit. c i d. dyrektywy 2006/54)
Pojęcie równego traktowania i
dyskryminacji
Dopuszczalne odmienne traktowanie
W odniesieniu do dostępu do zatrudnienia, w
tym do prowadzącego do niego szkolenia,
Państwa Członkowskie mogą postanowić, że
odmienne traktowanie ze względu na cechy
związane z płcią nie stanowi dyskryminacji, jeżeli
ze względu na rodzaj danej działalności
zawodowej lub warunki jej wykonywania cecha
taka jest prawdziwym i determinującym
wymogiem zawodowym, pod warunkiem że cel
takiego odmiennego traktowania jest zgodny z
prawem, a wymóg jest proporcjonalny (art.14
ust. 2 dyrektywy 2006/54)
Pojęcie równego traktowania i
dyskryminacji
Tanja Kreil przeciwko Bundesrepublik
Deutschland, C-285/98, ECR 2000, I-00069
Marguerite Johnston przeciwko Chief Constable
of the Royal Ulster Constabulary, 222/84, ECR
1986, 01651
Angela Maria Sirdar przeciwko The Army Board
i Secretary of State for Defence, C-273/97, ECR
1999, I-07403
Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko
Republice Austrii, C-203/03, ECR 2005, I-00935
Zakres równego traktowania
Zakazuje się wszelkiej bezpośredniej i pośredniej dyskryminacji
ze względu na płeć w sektorze prywatnym i publicznym, w tym
w instytucjach publicznych, w odniesieniu do:
a) warunków dostępu do zatrudnienia, do prowadzenia działalności
na własny rachunek oraz wykonywania zawodu, w tym kryteriów
selekcji i warunków rekrutacji, niezależnie od rodzaju działalności i
na wszystkich szczeblach hierarchii zawodowej, włącznie z
awansem zawodowym;
b) dostępu do wszystkich rodzajów i szczebli doradztwa
zawodowego, szkolenia zawodowego, doskonalenia i
przekwalifikowywania pracowników, w tym praktycznego
doświadczenia zawodowego;
c) warunków zatrudnienia i pracy, w tym zwolnień, a także
wynagrodzenia, jak przewidziano w art. 141 Traktatu;
d) członkostwa i uczestniczenia w organizacji pracowników lub
pracodawców bądź w jakiejkolwiek organizacji, której członkowie
wykonują określony zawód, łącznie z korzyściami, jakie dają tego
typu organizacje. (art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/54)
Zakres równego traktowania
Komisja
Wspólnot
Europejskich
przeciwko
Republice
Federalnej
Niemiec, 248/83, ECR 1985, 01459
P przeciwko S i Cornwall County
Council, C-13/94, ECR 1996, I-02143
Land Brandenburg przeciwko Ursula
Sass, C-284/02, ECR 2004, I-11143
Obowiązki Państw
Członkowskich
art. 23 dyrektywy 2006/54
Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki
w celu zapewnienia, aby:
a) wszelkie przepisy ustawowe, wykonawcze i
administracyjne sprzeczne z zasadą równego traktowania
zostały uchylone;
b) przepisy sprzeczne z zasadą równego traktowania
zawarte w indywidualnych lub zbiorowych umowach lub
porozumieniach, regulaminach przedsiębiorstw lub zasadach
dotyczących wolnych zawodów i organizacji pracowników i
pracodawców, a także wszelkie inne ustalenia zostały lub
mogły zostać uznane za nieważne lub zostały zmienione;
c) systemy zabezpieczenia społecznego pracowników
zawierające takie przepisy nie mogły zostać zatwierdzone
lub przedłużone w drodze środków administracyjnych.
Wspieranie działań
pozytywnych
W celu zapewnienia pełnej równości między
mężczyznami i kobietami w życiu zawodowym
zasada równości traktowania nie stanowi
przeszkody dla Państwa Członkowskiego w
utrzymaniu
lub
przyjmowaniu
środków
przewidujących specyficzne korzyści, zmierzające
do
ułatwienia
wykonywania
działalności
zawodowej przez osoby płci niedostatecznie
reprezentowanej
bądź
zapobiegania
niekorzystnym sytuacjom w karierze zawodowej i
ich kompensowania - art. 157 ust. 4 TFUE
Wspieranie działań
pozytywnych
Zalecenie Rady z 13 grudnia 1984 r.
dotyczące
wspierania
pozytywnych
działań na rzecz kobiet Dz. Urz. WE z
1984 L 331, s. 34
Wspieranie działań
pozytywnych
Eckhard Kalanke przeciwko Freie
Hansestadt Bremen, C-450/93, ECR
1995, I-03051
Hellmut Marschall przeciwko Land
Nordrhein-Westfalen, C-409/95, 1997, I-
06363
Praca nocna
Postępowanie karne przeciwko Alfred
Stoeckel, C-345/89, ECR 1991, I-04047
Komisja przeciwko Francja, C-197/96,
ECR 1997, I-01489
Ministère public i Direction du travail et
de l'emploi przeciwko Jean-Claude Levy,
C-158/91, ECR 1993, I-04287
Wiek
przedemerytalny/emerytalny
M. H. Marshall przeciwko Southampton and South-West
Hampshire Area Health Authority (Teaching), 152/84, ECR
1986, 00723
Viktor Hlozek przeciwko Roche Austria Gesellschaft GmbH, C-
19/02, ECR 2004, I-11491
Uchwała SN (7) z 19.11.2008 r., I PZP 4/08, Wypowiedzenie
umowy o pracę na czas nieokreślony pracownicy wyłącznie z
powodu nabycia przez nią prawa do emerytury na podstawie
art. 40 w związku z art. 50 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.)
stanowi dyskryminację ze względu na płeć (art. 11i nd 3 k.p.).
Uchwała (7) SN z 21 stycznia 2009 r., II PZP 13/08,
Osiągnięcie wieku emerytalnego i nabycie prawa do
emerytury nie może stanowić wyłącznej przyczyny
wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę (art. 45 § 1
k.p.).
Pojęcie wynagrodzenia
Art. 157 ust. 2 TFUE - Do celów niniejszego
artykułu przez wynagrodzenie rozumie się
zwykłą podstawową lub minimalną płacę albo
uposażenie oraz wszystkie inne korzyści w
gotówce lub w naturze, otrzymywane przez
pracownika bezpośrednio lub pośrednio, z racji
zatrudnienia, od pracodawcy.
art. 2 ust. 1 lit. e dyrektywy 2006/56 -
„wynagrodzenie”: zwykła podstawowa lub
minimalna płaca lub uposażenie oraz wszystkie
inne korzyści w gotówce lub w naturze,
otrzymywane przez pracownika bezpośrednio
lub pośrednio od pracodawcy z racji
zatrudnienia;
Pojęcie wynagrodzenia
Douglas Harvey Barber przeciwko
Guardian Royal Exchange Assurance
Group,C-262/88, ECR 1990, I-01889
Eileen Garland przeciwko British Rail
Engineering Limited, 12/81, ECR 1982,
00359
Pojęcie wynagrodzenia
Susanne Lewen przeciwko Lothar
Denda, C-333/97, ECR 1999, I-07243
Regina przeciwko Secretary of State for
Employment, ex parte Nicole Seymour-
Smith i Laura Perez, C-167/97, ECR
1999, I-00623
Zasada równego
wynagrodzenia
B. F. Cadman przeciwko Health & Safety Executive, C-17/05,
ECR 2006, I-09583
Ursula Voß przeciwko Land Berlin, C-300/06, ECR 2007, I-
10573
Macarthys Ltd przeciwko Wendy Smith, 129/79, ECR 1980,
01275
Angestelltenbetriebsrat der Wiener Gebietskrankenkasse
przeciwko Wiener Gebietskrankenkasse, C-309/97, ECR
1999, I-02865
Ingrid Rinner-Kühn przeciwko FWW Spezial-
Gebäudereinigung GmbH & Co. KG, 171/88, ECR 1989,
02743
Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu
Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, 61/81,
ECR1982, 02601
Zatrudnienie w niepełnym
wymiarze
Bilka - Kaufhaus GmbH przeciwko Karin Weber von
Hartz,170/84, ECR 1986, 01607
Maria Kowalska przeciwko Freie und Hansestadt
Hamburg, C-33/89, ECR 1990, I-02591
J.P. Jenkins przeciwko Kingsgate (Clothing Productions)
Ltd, 96/80, ECR 1981, 00911
Stadt Lengerich przeciwko Angelika Helmig i Waltraud
Schmidt przeciwko Deutsche Angestellten-Krankenkasse
i Elke Herzog przeciwko Arbeiter-Samariter-Bund
Landverband Hamburg eV i Dagmar Lange przeciwko
Bundesknappschaft Bochum i Angelika Kussfeld
przeciwko Firma Detlef Bogdol GmbH i Ursula Ludewig
przeciwko Kreis Segeberg, sprawy połączone C-399/92,
C-409/92, C-425/92, C-34/93, C-50/93 oraz C-78/93, ECR
1994, I-05727
Prawo do odszkodowania
Art. 18 dyrektywy 2006/54
C. Razzouk i A. Beydoun przeciwko Komisji, sprawy
połączone 75 oraz 117/82, ECR 1984, 01509
Elisabeth Johanna Pacifica Dekker przeciwko
Stichting Vormingscentrum voor Jong Volwassenen
(VJV-Centrum) Plus, C-177/88, ECR 1990, I-03941
Sabine von Colson i Elisabeth Kamann przeciwko
Land Nordrhein-Westfalen,14/83, ECR 1984, 01891
Sposób usunięcia
dyskryminacji
Sabine von Colson i Elisabeth Kamann
przeciwko Land Nordrhein-Westfalen,14/83,
ECR 1984, 01891
M. A. Roks, De Weerd i inni przeciwko Bestuur
van de Bedrijfsvereniging voor de Gezondheid,
Geestelijke en Maatschappelijke Belangen oraz
inne, C-343/92, ECR 1994, I-00571
Constance Christina Ellen Smith i inni
przeciwko Avdel Systems Ltd, C-408/92, ECR
1994, I-04435
Ciężar dowodu
Art. 19 dyrektywy 2006/54
Vasiliki Nikoloudi przeciwko Organismos
Tilepikoinonion Ellados AE, C-196/02,
ECR 2005, I-01789
Równe traktowanie
pracowników
Ochrona przed
dyskryminacją
Przy określaniu i realizacji swoich polityk i działań Unia
dąży do zwalczania wszelkiej dyskryminacji ze względu na
płeć, rasę lub pochodzenie etniczne, religię lub
światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację
seksualną art. 10 TFUE
Bez uszczerbku dla innych postanowień Traktatów i w
granicach kompetencji, które Traktaty powierzają Unii,
Rada, stanowiąc jednomyślnie zgodnie ze specjalną
procedurą ustawodawczą i po uzyskaniu zgody
Parlamentu Europejskiego, może podjąć środki niezbędne
w celu zwalczania wszelkiej dyskryminacji ze względu na
płeć, rasę lub pochodzenie etniczne, religię lub
światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację
seksualną – art. 19 ust. 1 TFUE
Ochrona przed
dyskryminacją
Dyrektywa 2000/43 z 29 czerwca 2000 r.
wdrażająca zasadę równego traktowania osób
bez względu na pochodzenie rasowe lub
etniczne Dz. Urz. UE z 2000, L 180, s. 22
Dyrektywa 2000/78 z 27 listopada 2000 r.
ustanawiająca ogólne ramy równego
traktowania w zakresie zatrudniania i
wykonywania zawodu oraz zmierzająca do
zwalczania dyskryminacji ze względu na
religię lub wyznanie, niepełnosprawność, wiek
lub orientację seksualną
Pojęcie równego traktowania i
dyskryminacji
Dyskryminacja bezpośrednia i
pośrednia
Molestowanie
Centrum voor gelijkheid van kansen en
voor racismebestrijding przeciwko Firma
Feryn NV, C-54/07, ECR 2008, I-05187
Zakres ochrony przed
dyskryminacją
Sonia Chacón Navas v Eurest Colectividades
SA, C-13/05, ECR 2006, I-06467
Werner Mangold v Rüdiger Helm, C-144/04,
ECR 2005, I-09981
Félix Palacios de la Villa przeciwko Cortefiel
Servicios SA, C-411/05, ECR 2007, I-08531
The Queen, na wniosek The Incorporated
Trustees of the National Council for Ageing
(Age Concern England) przeciwko Secretary of
State for Business, Enterprise and Regulatory
Reform, C-388/07, ECR 2009, I-01569
Zakres ochrony przed
dyskryminacją
Seda Kücükdeveci przeciwko Swedex
GmbH & Co. KG, C-555/07
Tadao Maruko przeciwko
Versorgungsanstalt der deutschen
Bühnen, C-267/06, ECR 2008, I-01757
Gwarancje proceduralne
Centrum voor gelijkheid van kansen en
voor racismebestrijding przeciwko Firma
Feryn NV, C-54/07, ECR 2008, I-05187
Czas pracy i urlopy
wypoczynkowe
Dyrektywa 2003/88
DYREKTYWA 2003/88/WE PARLAMENTU
EUROPEJSKIEGO I RADY z dnia 4
listopada 2003 r. dotycząca niektórych
aspektów organizacji czasu pracy
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii
i Irlandii Północnej przeciwko Radzie
Unii Europejskiej, C-84/94, ECR 1996, I-
05755
Zakres dyrektywy 2003/88
Minimalne okresy odpoczynku
Urlopy roczne
Przerwy w pracy
Maksymalny tygodniowy czas pracy
Praca nocna, praca zmianowa i
harmonogramy pracy
Pojęcie czasu pracy
Art. 2 dyrektywy 2003/88
1) „czas pracy” oznacza każdy okres,
podczas którego pracownik pracuje, jest
do dyspozycji pracodawcy oraz
wykonuje swoje działania lub spełnia
obowiązki, zgodnie z przepisami
krajowymi lub praktyką krajową;
2) „okres odpoczynku” oznacza każdy
okres, który nie jest czasem pracy;
Pojęcie czasu pracy
Abdelkader Dellas i inni przeciwko Premier
ministre i Ministre des Affaires sociales, du
Travail et de la Solidarité, C-14/04, ECR 2005, I-
10253
Sindicato de Médicos de Asistencia Pública
(Simap) przeciwko Conselleria de Sanidad y
Consumo de la Generalidad Valenciana, C-
303/98, ECR 2000, I-07963
Landeshauptstadt Kiel przeciwko Norbert Jaeger,
C-151/02, ECR 2003, I-08389
Uchwała SN (7) z 13.03.2008 r., I PZP 11/07
Dobowy i tygodniowy czas
pracy
Art. 3 dyrektywy 2003/88
Państwa Członkowskie przyjmują niezbędne środki w celu
zapewnienia, że każdy pracownik jest uprawniony do
minimalnego dobowego odpoczynku w wymiarze 11
nieprzerwanych godzin, w okresie 24-godzinnym.
Art. 5 dyrektywy 2003/88
Państwa Członkowskie przyjmują niezbędne środki w celu
zapewnienia, by każdy pracownik był uprawniony w okresie
siedmiodniowym do minimalnego nieprzerwanego okresu
odpoczynku w wymiarze 24 godzin oraz również do
odpoczynku dobowego w wymiarze 11 godzin, określonego w
art. 3.
Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu
Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, C-484/04, ECR
2006, I-07471
Urlop wypoczynkowy
Art. 7 dyrektywy 2003/88
1. Państwa Członkowskie przyjmują niezbędne
środki w celu zapewnienia, by każdy pracownik
był uprawniony do corocznego płatnego urlopu
w wymiarze co najmniej czterech tygodni,
zgodnie z warunkami uprawniającymi i
przyznającymi mu taki urlop, przewidzianymi w
ustawodawstwie krajowym i/lub w praktyce
krajowej.
2. Minimalny okres corocznego płatnego urlopu
nie może być zastąpiony wypłatą ekwiwalentu
pieniężnego, z wyjątkiem przypadku gdy
stosunek pracy ulega rozwiązaniu.
Urlopy wypoczynkowe
The Queen przeciwko Secretary of State
for Trade and Industry, ex parte
Broadcasting, Entertainment,
Cinematographic and Theatre Union
(BECTU), C-173/99, ECR 2001, I-04881
María Paz Merino Gómez przeciwko
Continental Industrias del Caucho SA,
C-342/01, ECR 2004, I-02605
Orzecznictwo
Federatie Nederlandse Vakbeweging
przeciwko Staat der Nederlanden,C-
124/05, ECR 2006 Strona I-03423
C. D. Robinson-Steele przeciwko R. D.
Retail Services Ltd (C-131/04), Michael
Jason Clarke przeciwko Frank Staddon
Ltd i J. C. Caulfield i inni przeciwko
Hanson Clay Products Ltd (C-257/04),
sprawy połączone C-131/04 oraz C-
257/04, ECR 2006 Strona I-02531
Orzecznictwo
Gerhard Schultz-Hoff przeciwko
Deutsche Rentenversicherung Bund (C-
350/06) i Stringer i in. przeciwko Her
Majesty's Revenue and Customs (C-
520/06), sprawy połączone C-350/06
oraz C-520/06, ECR 2009, I-00179
Informacja o
warunkach
zatrudnienia
Regulacje
Dyrektywa 91/533 z dnia 14
października 1991 r. w sprawie
obowiązku pracodawcy dotyczącym
informowania pracowników o
warunkach stosowanych do umowy lub
stosunku pracy Dz. Urz. WE z 1991 L
288, s. 32
Dyrektywa 91/533
Zakres zastosowania dyrektywy
Rodzaje informacji
1. Pracodawca będzie zobowiązany do poinformowania pracownika, którego
dotyczy niniejsza dyrektywa, o zasadniczych aspektach umowy lub stosunku pracy.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, będą co najmniej obejmować następujące
elementy:
a) dane personalne stron,
b) miejsce pracy, a w przypadku braku stałego lub głównego miejsca pracy,
stwierdzenie
okoliczności, że pracownik jest zatrudniony w różnych miejscach oraz podanie
miejsca
rejestracji firmy lub adresu pracodawcy,
c) i) tytuł, stopień, charakter lub kategoria pracy, do której pracownik jest
zatrudniony,
lub
ii) krótka charakterystyka lub opis pracy,
d) data zawarcia umowy lub rozpoczęcia stosunku pracy,
e) w przypadku czasowej umowy lub stosunku pracy, spodziewana długość trwania
tej
umowy lub stosunku pracy,
Dyrektywa 91/533
f) długość płatnego urlopu, do którego pracownik jest
uprawniony lub, jeżeli nie może on być określony przy
udzielaniu informacji, procedury przyznawania i ustalania
takiego urlopu,
g) długość okresów wypowiedzenia, przestrzeganych przez
pracodawcę i pracownika, w przypadku zakończenia
umowy i stosunku pracy lub, jeżeli nie może on być
określony przy udzielaniu informacji, sposoby określania
takich okresów wypowiedzenia,
h) początkowe wynagrodzenie podstawowe pracownika,
inne elementy składowe i częstotliwość wypłacania
wynagrodzenia, do którego pracownik jest uprawniony,
i) długość normalnego dnia lub tygodnia pracy pracownika,
j) tam gdzie ma to zastosowanie;
i) układy zbiorowe regulujące warunki pracy pracownika
lub
Dyrektywa 91/533
i) układy zbiorowe regulujące warunki pracy pracownika
lub
ii) w przypadku zawarcia układu zbiorowego poza
przedsiębiorstwem przez specjalne wspólne organy lub
instytucje, nazwa kompetentnego organu lub wspólnej
instytucji, w ramach której układy były zawarte.
3. Informacje, o których mowa w ust. 2 litery f), g), h)
oraz i) mogą, w razie potrzeby, być przekazane w formie
odniesienia do przepisów ustawowych, wykonawczych i
administracyjnych lub statutowych albo układów
zbiorowych regulujących sprawy wymienione w tych
punktach. (art. 2 dyrektywy)
Dyrektywa 91/533
Dokumenty
Pracownicy wykonujący pracę za granicą
a) czas trwania zatrudnienia za granicą;
b) waluta, w której wynagrodzenie ma być
wypłacane;
c) tam gdzie ma to zastosowanie,
świadczenia pieniężne lub w naturze,
związane z
zatrudnieniem za granicą;
d) tam gdzie ma to zastosowanie, warunki
repatriacji pracownika.
Orzecznictwo
Wolfgang Lange przeciwko Georg
Schünemann GmbH, C-350/99, ECR 2001, I-
01061
Helmut
Kampelmann
i
in.
przeciwko
Landschaftsverband Westfalen-Lippe (od C-
253/96 do C-256/96), Stadtwerke Witten
GmbH przeciwko Andreas Schade (C-257/96) i
Klaus Haseley przeciwko Stadtwerke Altena
GmbH (C-258/96), sprawy połączone C-
253/96, C-254/96, C-255/96, C-256/96, C-
257/96 oraz C-258/96, ECR 1997, I-06907
Praca w niepełnym
wymiarze
Regulacje
Dyrektywa 97/81 z 15 grudnia 1997 r.
dotycząca Porozumienia ramowego
dotyczącego pracy w niepełnym
wymiarze godzin zawartego przez
Europejską Unię Konfederacji
Przemysłowych i Pracodawców /UNICE/,
Europejskie Centrum Przedsiębiorstw
Publicznych /CEEP/ oraz Europejską
Konfederację Związków Zawodowych Dz.
U. z 1998 L 14, s. 9
Dyrektywa 97/81
Celem niniejszego Porozumienia ramowego jest:
a) ustanowienie przepisów eliminujących
dyskryminację pracowników zatrudnionych w
niepełnym wymiarze godzin oraz poprawiających
jakość pracy w niepełnym wymiarze godzin;
b) ułatwienie rozwoju dobrowolnego zatrudnienia
w niepełnym wymiarze godzin oraz przyczynienie
się do elastycznej organizacji czasu pracy w
sposób, uwzględniający potrzeby pracodawców i
pracowników.
Dyrektywa 97/81
Zakres porozumienia
Można wyłączyć „pracę dorywczą”
Pojęcie pracownika zatrudnionego w niepełnym
wymiarze
Określenie „pracownik zatrudniony w niepełnym
wymiarze godzin” odnosi się do pracownika, którego
normalna liczba godzin pracy, obliczona według
średniej tygodniowej lub na podstawie średniej z
okresu zatrudnienia wynoszącego maksymalnie jeden
rok, jest mniejsza niż normalna liczba godzin pracy w
przypadku porównywalnego pracownika
zatrudnionego w pełnym wymiarze godzin.
Treść porozumienia
Zakaz dyskryminacji
Klauzula 4
1. W odniesieniu do warunków zatrudnienia,
pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze
godzin nie mogą być traktowani w mniej korzystny
sposób niż porównywalni pracownicy zatrudnieni w
pełnym wymiarze godzin jedynie z tytułu
zatrudnienia w niepełnym wymiarze godzin, o ile
odmienne traktowanie nie znajduje uzasadnienia w
przyczynach o charakterze obiektywnym.
2. Gdzie to stosowne, stosuje się zasadę pro rata
temporis.
Popieranie zatrudnienia w
niepełnym wymiarze
Popieranie zatrudnienia w niepełnym wymiarze
(klauzula 5.3. porozumienia)
Odmowa pracownika przejścia od pracy w
pełnym wymiarze godzin do pracy w niepełnym
wymiarze godzin lub vice versa nie powinna
sama w sobie stanowić ważnej przyczyny
zakończenia okresu zatrudnienia, z
zastrzeżeniem wygaśnięcia zatrudnienia zgodnie
z przepisami prawa krajowego, zbiorowych
układów pracy i obowiązującą praktyką, z innych
przyczyn, które mogą wynikać z innych
wymogów eksploatacyjnych danego zakładu.
(klauzula 5.2 porozumienia)
Orzecznictwo
Othmar Michaeler (C-55/07 i C-56/07),
Subito GmbH (C-55/07 i C-56/07) i Ruth
Volgger (C-56/07) przeciwko Amt für
sozialen Arbeitsschutz i Autonome
Provinz Bozen, sprawy połączone C-
55/07 oraz C-56/07, ECR 2008, I-03135
Zwolnienia grupowe
Dyrektywa 98/59
Dyrektywa Rady nr 98/59/WE z dnia
20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania
ustawodawstw Państw
Członkowskich odnoszących się do
zwolnień grupowych
Pojęcie i zakres zwolnień
grupowych
Artykuł 1 ust. dyrektywy 98/59
Dla celów niniejszej dyrektywy: a)
„zwolnienia grupowe” oznaczają zwolnienia
dokonywane przez pracodawcę z jednego
lub więcej powodów niezwiązanych z
poszczególnym pracownikiem (…)
Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko
Republice Portugalskiej, C-55/02, ECR
2004, I-09387
Orzecznictwo
Ovido Rodríguez Mayor i inni przeciwko
przeciwko Herencia yacente de Rafael
de las Heras Dávila oraz inne, C-323/08
Komisja Wspólnot Europejskich
przeciwko Republice Portugalskiej, C-
55/02, ECR 2004, I-09387
Pojęcie i zakres zwolnień
grupowych
Art. 1 ust. 1 dyrektywy 98/59
(…) liczba zwolnień wynosi:
i) bądź, w okresie trzydziestu dni:
— co najmniej 10 w przedsiębiorstwach zatrudniających
zwykle więcej niż 20, a mniej niż 100 pracowników,
— co najmniej 10 % liczby pracowników w
przedsiębiorstwach zatrudniających zwykle co najmniej
100, a mniej niż 300 pracowników,
— co najmniej 30 w przedsiębiorstwach zatrudniających
zwykle co najmniej 300 pracowników;
ii) bądź, w okresie dziewięćdziesięciu dni, co najmniej 20,
niezależnie od liczby pracowników zwykle zatrudnionych
w tych przedsiębiorstwach;
Pojęcie i zakres zwolnień
grupowych
Irmtraud Junk przeciwko Wolfgang
Kühnel, C-188/03, ECR 2005, I-00885
Niewypłacalność
pracodawcy
Dyrektywa 2008/94
DYREKTYWA PARLAMENTU
EUROPEJSKIEGO I RADY 2008/94/WE z
dnia 22 października 2008 r. w sprawie
ochrony pracowników na wypadek
niewypłacalności pracodawcy
Zakres zastosowania
dyrektywy
Art. 1 dyrektywy 2008/94
1. Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do roszczeń
pracowników wynikających z umów o pracę lub stosunku pracy
i istniejących wobec pracodawców, którzy są niewypłacalni w
rozumieniu art. 2 ust. 1.
2. Państwa członkowskie mogą, wyjątkowo, wyłączyć
roszczenia niektórych kategorii pracowników z zakresu
stosowania niniejszej dyrektywy, z uwagi na istnienie innych
form gwarancji, po stwierdzeniu, że zapewniają one
zainteresowanym osobom stopień ochrony równoważny temu,
jaki wynika z niniejszej dyrektywy.
3. W przypadkach gdy takie przepisy już się stosuje w
ustawodawstwie krajowym, państwa członkowskie mogą nadal
wyłączać z zakresu niniejszej dyrektywy:
a)
pomoc domową zatrudnioną przez osobę fizyczną;
b)
rybaków pracujących na zasadzie udziału w zyskach z
połowów.
Zakres zastosowania
dyrektywy
Teodoro Wagner Miret przeciwko Fondo
de garantía salarial, C-334/92, ECR
1993, I-06911
Riksskatteverket przeciwko Soghra
Gharehveran, C-441/99, ECR 2001, I-
07687
Pojęcie niewypłacalności
art. 2 ust 1 dyrektywy 2008/94
Do celów niniejszej dyrektywy pracodawcę uważa się za
niewypłacalnego, jeżeli zgłoszony został wniosek o otwarcie
postępowania zbiorowego w oparciu o niewypłacalność
praco dawcy, przewidzianego w przepisach ustawowych,
wykonawczych i administracyjnych państwa
członkowskiego, obejmującego częściowe lub całkowite
zajęcie majątku pracodawcy oraz wyznaczenie syndyka lub
osoby wykonującej podobne zadanie, a organ, który jest
właściwy na mocy wyżej wymienionych przepisów:
a) zadecydował o wszczęciu postępowania; lub
b) stwierdził definitywne zamknięcie przedsiębiorstwa lub
zakładu pracodawcy, jak również, że majątek nie jest
wystarczający, by wszczynanie postępowania było
uzasadnione.
Zakres świadczeń
Ángel Rodríguez Caballero przeciwko
Fondo de Garantía Salarial (Fogasa), C-
442/00, ECR 2002, I-11915
José Vicente Olaso Valero przeciwko
Fondo de Garantía Salarial (Fogasa), C-
520/03, ECR 2004 Strona I-12065
Anacleto Cordero Alonso przeciwko
Fondo de Garantía Salarial (Fogasa), C-
81/05, ECR 2006, I-07569
Zakres świadczeń
Maira María Robledillo Núñez przeciwko
Fondo de Garantía Salarial (Fogasa), C-
498/06, ECR 2008, I-00921
Raffaello Visciano przeciwko Istituto
nazionale della previdenza sociale
(INPS), C-69/08, ECR 2009, I-06741
Przedsiębiorstwa
ponadnarodowe
Art. 9 dyrektywy 2009/94
1. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzące
działalność na terytorium co najmniej dwóch
państw członkowskich jest niewypłacalne w
rozumieniu art. 2 ust. l, instytucją
odpowiedzialną za zaspokajanie
niezaspokojonych roszczeń pracowników jest
instytucja w tym państwie członkowskim, na
którego terytorium zwykle wykonują lub
wykonywali oni swoją pracę.
2. Zakres praw pracowniczych określany jest
przez prawo regulujące działalność właściwej
instytucji gwarancyjnej.
Przedsiębiorstwa
ponadnarodowe
Svenska staten v Anders Holmqvist, C-
310/07, ECR 2008, I-07871
Charles Defossez przeciwko Christian
Wiart i inni, C-477/09, ECR 2011,
jeszcze niopublikowane