Kaszmir – podstawowe
informacje
Kaszmir to region na pograniczu
indyjsko – pakistańskim. Od
wieków prowincja słynęła z
produkcji wyjątkowo puszystej
tkaniny wykonanej z wełny kóz
kaszmirskich. Niestety, od
końca lat 40- tych XX wieku
obszar ten kojarzony jest
głównie z konfliktem między
Indiami a Pakistanem
Powierzchnia: 222200 km²
Liczba mieszkańców: ok. 12 mln
Główna religia: islam (ok. 80%)
Język oficjalny: kaszmirski
Geneza konfliktu
Istotą do zrozumienia konfliktu jest tło historyczne.
Bezpośrednich przyczyn dzisiejszego sporu należy
szukać w połowie XIXw. Kiedy to miała miejsce
wojna między Brytyjczykami i Sikhami. W jej wyniku
władcą muzułmańskiego Księstwa Kaszmiru został
hinduista – Gulab Singh. Mimo tego nie dochodziło
do poważniejszych konfliktów
Terytorium księstwa było tworem sztucznym,
obejmującym swoimi granicami regiony niepasujące
do siebie.
Kaszmir miał skomplikowaną strukturę ludności,
zarówno
pod
względem
etnicznym,
jaki
i
wyznaniowym
Bezpośrednim źródłem obecnego konfliktu jest fakt,
że państwem muzułmańskim rządzili hinduiści.
Geneza konfliktu
Obecny konflikt indyjsko – pakistański rozpoczął
się z chwilą uniezależnienia się Indii od imperium
brytyjskiego, tj. od sierpnia 1947 roku.
Indie zostały podzielone na dwa państwa: Indie, z
przewagą hinduistów oraz Pakistan, utworzony z
terytoriów w większości zamieszkanych przez
muzułmanów
Rządzący
poszczególnymi
stanami
mieli
możliwość wyboru państwa do którego chcą
należeć – muzułmańskiego Pakistanu, czy
hinduistycznych Indii
Geneza konfliktu
Trzy księstwa miały problem z określeniem
przynależności państwowej( Hajdarabad,
Dżunagath i Kaszmir). Przyczyną tego był to iż
władcy tych terytoriów wyznawali inną religię niż
większość zamieszkującej ich ludności
W związku z tym Indie wprowadziły swoje wojska
do Hajdarabadu oraz
Dżunagath i dokonały
aneksji obydwu księstw
Odpowiedź Pakistanu
ograniczyła się do
zgłoszenia protestu w
Radzie Bezpieczeństwa ONZ
I wojna indyjsko – pakistańska
(1947-1948)
Przyczyny:
Niezdecydowanie Maharadży Kaszmiru co do
przynależności państwowej
Wybuch zamieszek propakistańskich w prowincji
Pańć; włączenie się w zamieszki Pasztunów
Narastanie zamieszek o charakterze religijnym
spowodowane napływem mieszkańców Pendżabu
W wyniku powyższych zdarzeń Maharadża
zadecydował o przystąpieniu do Unii Indyjskiej, co
dało
możliwość
wkroczenia
Pakistanu
na
terytorium Kaszmiru
I wojna indyjsko –
pakistańska (1947-1948)
Przebieg:
27 października 1947 wojska indyjskie wkroczyły
do Pakistanu; tego samego dnia została zajęta
stolica Kaszmiru – Śringar;
31.10.1947 – wybuch powstania w regionie Gilgit,
dzięki czemu wojska Maharadży zostały zmuszone
do wycofania się;
14.11.1947 Pakistan ogłosił aneksję Gilgitu
20.01.1947 utworzenie przy ONA Komisji ds. Indii i
Pakistanu, mającej na celu ustabilizowanie sytuacji,
ustanowienie
tymczasowego
rządu
i
przeprowadzenie plebiscytu;
I wojna indyjsko – pakistańska
(1947-1948) c.d.
Niedługo po utworzeniu onzetowskiej komisji
wojska pakistańskie wkroczyły do Kaszmiru,
konflikt przerodził się w regularną wojnę, która
trwała przez cały 1948 r.;
01.01.1949 r. obie strony podpisały zawieszenie
broni;
05.01.1949 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ wydała
rezolucję na podstawie której o przynależności
kaszmiru miał zadecydować plebiscyt;
Wytyczono linię podziału zgodnie z którą po
stronie Indii pozostały: prawie cały Kaszmir i
Dźammu, Ladakh oraz połowa Pańcu. Pakistan
otrzymał Gilgit, Balistan, połowę Pańcu i skrawki
Kaszmiru i Dźammu.
I wojna indyjsko – pakistańska
(1947-1948)
Niedługo po utworzeniu onzetowskiej komisji wojska
pakistańskie
wkroczyły
do
Kaszmiru,
konflikt
przerodził się w regularną wojnę, która trwała przez
cały 1948 r.
01.01.1949 r. obie strony podpisały zawieszenie broni
05.01.1949 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ wydała
rezolucję na podstawie której o przynależności
kaszmiru miał zadecydować plebiscyt
Powołano Grupę Obserwatorów Wojskowych Narodów
Zjednoczonych w Indiach i Pakistanie (UNMOGIP),
która wytyczyła linię podziału zgodnie z którą po
stronie Indii pozostały: prawie cały Kaszmir i Dźammu,
Ladakh oraz połowa Pańcu. Pakistan otrzymał Gilgit,
Balistan, połowę Pańcu i skrawki Kaszmiru i Dźammu.
Okres pokoju – lata 50 i 60
XX w.
Mimo oficjalnego zawieszenia broni działania zbrojne
trwały nadal
Oba państwa linię podziału traktowały tymczasowo
W latach 1953-1956 z inicjatywy USA i Wielkiej Brytanii
doszło do rokowań pomiędzy Indiami i Pakistanem
Nadzieję
na
ustabilizowanie
sytuacji
rozwiało
przyłączenie Kaszmiru z Indiami – w kwietniu 1954 r.
zniesiono bariery celne
W skutek zbliżenie Pakistanu z zachodem i wstąpieniem
tego państwa do Paktu Bagdadzkiego i SEATO
Na przełomie 1954 i 1955 wzajemne relacje się
ociepliły. Podczas obchodów Dnia Republiki w Indiach
delegacja pakistańska ustaliła warunki dalszych rozmów
pokojowych, które miały doprowadzić do konferencji w
Bandungu (odbyła się ale nie przyniosła oczekiwanych
ustaleń).
Okres pokoju – lata 50 i 60
XX w.
W 1956 r. nastąpiło ochłodzenie relacji
spowodowane deklaracją premiera Indii –
Jawaharlala Nehru, w której zapowiedział, że
nie dojdzie do przeprowadzenia plebiscytu
Na
linii
przerwania
ognia
nastąpiła
koncentracja wojsk i zaczęło dochodzić do
starć wojsk
Pod koniec lat 50 doszło do ocieplenia
stosunków, co było związane z objęciem
prezydentury Kaszmiru przez ugodowego
generała
W 1960 r. podpisano porozumienie w sprawie
podziału wód Indusu.
Udział Chin w konflikcie
Pod koniec lat 50- tych ChRL włączyły się do
konfliktu – zgłaszały roszczenia o północną część
Kaszmiru
Polityka Chin spowodowała zbliżenie indyjsko –
pakistańskie
Taki stan nie trwał długo, ponieważ doszło do
poprawy relacji chińsko – pakistańskich, czego
przejawem było przekazanie Chinom przez Pakistan
skrawka swojej części Kaszmiru.
W 1962 r. Chiny zaatakowały Indie
Mimo pomocy udzielonej Indiom przez zachód
Chińczycy przyłączyli do siebie sporą część
Kaszmiru i Dźamu
W regionie nastąpiła zmiana układu sił: pogorszyły
się relacje Pakistanu z zachodem na rzecz
ocieplenie się stosunków pakistańsko – radzieckich
(ZSRR udzieliło Pakistanowi długoterminowych
kredytów).
II wojna indyjsko – pakistańska
1965 r.
Przyczyny:
Spór o Kaczczh, który przerodził się w
konflikt zbrojny
Aresztowanie przez władze indyjskie
przywódcę Frontu Plebiscytowego –
szejka
Mohammada
Abdullaha,
agitującego na zachodzie i państwach
arabskich
Status Kaszmiru, który do 1965 r. miał
pewną autonomię, ale władze Indii
zniosły większość odrębności
II wojna indyjsko –
pakistańska 1965 r.
Przebieg:
W nocy z 5 na 6 sierpnia propakistańscy rebelianci z Kaszmiru
przekroczyli linię rozejmu z 1949 r. Akcje dywersyjne nie powiodły
siłę, ponieważ rebelianci zostali zmuszeni do wycofania się
24 sierpnie Pakistan oficjalnie wypowiedział wojnę, a 35 tysięczne
armia przekroczyła granice początkowo odnosząc sukcesy
6 września armia indyjska podjęła kontrofensywę w zachodnim
Pakistanie
Wraz z upływem czasu stało się jasne, że żadna ze stron nie jest
w stanie uzyskać przewagi. W związku z tym strony zdecydowały
się podpisać rozejm, który wszedł w życie 22 września 1965.
W mediacje pokojowe zaangażowało się ZSRR, dzięki którym 4
stycznia 1966 rozpoczęły się rozmowy pokojowe w Taszkiencie.
Zakończyły się podpisaniem 10 stycznia dziesięciopunktowej
deklaracji w której oba państwa zobowiązały się do: wznowienia
stosunków dyplomatycznych, normalizacji stosunków handlowych
i kulturalnych.
22 stycznia oba państwa wycofały swoje wojska poza strefę
zdemilitaryzowaną
III wojna indyjsko – pakistańska
w 1971 r.
Przyczyny:
Punktem zapalnym konfliktu była jedna
z prowincji Pakistanu – Pakistan
Wschodni\Bengal Wschodni, która czuła
się dyskryminowana i domagała się
szerokiej autonomii. W skutek braku
porozumienia między separatystami
(Ligą Ludową) a rządem pakistańskim
konflikt coraz bardziej narastał, aż 17
kwietnia 1971 r. ogłoszono powstanie
niepodległego państwa Bangladesz.
III wojna indyjsko –
pakistańska 1971 r.
Przebieg:
25 marca armia pakistańska wkroczyła na teren
Bengalu. Pacyfikacja spowodował, że ludność
bengalska
zaczęła
masowo
uciekać
do
sąsiednich Indii
Przyczyniło się to do wzrostu napięcia pomiędzy
Indiami a Pakistanem – rząd indyjski ponosił
duże koszty finansowe związane z utrzymaniem
uchodźców i w związku z tym poczuł się stroną
konfliktu.
Ponadto Indie udzielały pomocy materialnej
separatystom co Pakistan uznał za ingerencję w
sprawy wewnętrzne.
W związku z nasilającymi się incydentami
granicznymi 3 grudnia rozpoczęły się regularne
działania zbrojne
III wojna indyjsko – pakistańska 1971
r.
5 grudnia 1971 r. doszło do największej
wojny morskiej od czasu II wojny światowej
(w okolicach Karaczi). Marynarka indyjska
zatopiła dwa niszczyciele oraz dwa stawiacze
min, Pakistańczycy zatopili fregatę indyjską.
W trakcie działań zbrojnych widoczna była
znaczna przewaga Indii, zarówno pod
względem technologicznym jak i wyszkolenia
żołnierzy.
Po
dwutygodniowych
walkach
Pakistan
skapitulował 16 grudnia , a dzień później
ogłosił zawieszenie broni
III wojna indyjsko – pakistańska
1971 r.
Skutki:
Wskutek dotkliwej porażki Pakistan utracił część
wschodnią, a także poniósł znaczne straty
materialne i osobowe.
Wydatki poniesione na finansowanie wojny
doprowadziły do kryzysu gospodarczego w
Pakistanie
Ustalono nową granicę międzypaństwową – linia
przerwania ognia
Wojna pogorszyła relacje indyjsko – chińskie
W sierpniu 1972 r. premierzy obu państw podpisali
porozumienie rozwijające Deklarację Taszkiencką.
Oba państwa zobowiązały się do rozwijania
przyjaznych stosunków oraz współdziałania na
rzecz utrzymania pokoju w regionie
Sytuacja po III wojnie
Pod koniec 1972 r. określono ostateczną
linię rozejmu i zaczęto wycofywać
wojska z okupowanych obszarów
W
sierpniu
1973
r.
podpisano
trójstronne porozumienie o repatriacji.
22 lutego 1974 r. Pakistan uznał
niepodległość
Ludowej
Republiki
Bangladeszu
W marcu 1976 r. Indie i Pakistan
wznowiły stosunki dyplomatyczne
Sytuacja po III wonie c.d.
Mimo oficjalnego zawieszenia broni przez całe
lata 70 dochodziło do licznych incydentów na
pograniczu indyjsko – pakistańskim
Przełom 1989 i 1990 r. przyniósł kolejne
zaostrzenie sytuacji. W wyniku działalności
separatystów kaszmirskich – mudżachedinów,
w styczniu 1990 armia indyjska otworzyła
ogień do rebeliantów, a miesiąc później
rozwiązano
miejscowe
zgromadzenie
stanowe.
Dzięki mediacjom USA nie doszło do
rozpoczęcia wojny.
Sytuacja w latach 90- tych
Kolejne zaostrzenie sytuacji miało miejsce w
1996 r. W styczniu dwa pociski rakietowe
zniszczyły pakistańską wioskę, co było
równoznaczne z oskarżeniem Indii o napaść.
Incydent
zakończył
się
wzajemnymi
pogróżkami
Rok 1998 przyniósł kolejne ochłodzenie
relacji. W maju Indie przeprowadziły 5 prób z
bronią jądrową w Radżasthanie. 2 tygodnie
później
Pakistan
odpowiedział
dwoma
próbami nuklearnymi w Beludżystanie.
W lutym 1999 r. podpisano dwustronną
deklarację o nieprzeprowadzaniu kolejnych
prób z bronią masowego rażenia
Sytuacja w latach 90- tych
c.d.
Początek 1999 r. dał złudne nadzieje na
zakończenie sporu.
Wczesną wiosną mudżahedini wdarli się na
terytorium indyjskie w celu opanowania jednej
z przygranicznych prowincji
Separatyści zajęli bazy armii indyjskiej
znajdujące się przy linii kontrolnej. W maju
Indie odpowiedziały nalotem na zajęte
pozycje, naruszając jednocześnie przestrzeń
powietrzną Pakistanu.
Konflikt trwał do lipca, kiedy to oba kraje
doszły do porozumienia, przy czym Indie
utrzymywały, że jest to jedynie wstrzymanie
ataków
Konflikt na początku XX w.
Indie i Pakistan ponownie znalazły się na krawędzi wojny na
początku 2002 r., po tym jak w grudniu 2001 r. doszło do
zamachu na indyjski parlament. Hindusi oskarżyli Pakistan.
Wynikiem tego była koncentracja obu armii na granicy.
Dzięki mediacji USA doszło złagodzenia napięcia
W maju 2003 r. przywrócono stosunki dyplomatyczne, a w
latach następnych rozwijano współpracę gospodarczą
Przejawem ocieplenia stosunków była wspólna pomoc ofiarom
trzęsienia ziemi w Kaszmirze w 2005 r.
W 2008 r. miały miejsce dwa zdarzenia, które ponownie
zaostrzyły sytuację: 1) w lipcu miał miejsce zamach
terrorystyczny pod ambasadą Indii w Afganistanie, 2) w
listopadzie przeprowadzono zamach na hotele w Bombaju w
którym zginęło ok. 200 osób.
Hindusi o zamachy oskarżali Pakistan, który nie przyznawał się
do oskarżeń kierowanych pod ich adresem.
Podsumowanie
Konflikt o Kaszmir trwa już ponad 60 lat
i nadal nie ma mocnych przesłanek
dzięki którym mógłby się zakończyć.
Paradoksalnie wybuchowi kolejnej wojny
może zapobiegać fakt posiadania przez
obie strony broni nuklearnej – jej użycie
doprowadziłoby do dużych zniszczeń w
obu państwach
Mimo
mediacji
środowiska
międzynarodowego, wciąż nie widać
oczekiwanych efektów, ponieważ oba
kraje uważają, że konflikt muszą
rozwiązać same.
Bibliografia
:
Bartnicki A. (red), Zarys dziejów Afryki i Azji.
Historia konfliktów 1869-2000, Warszawa 2000.
Konflikty współczesnego świata, Warszawa 2008.
Włoch R., Nuklearny wymiar stosunków indyjsko-
pakistańskich, w: Ciechanowski G., Sielski J.,
Konflikty współczesnego świata, Toruń 2006.
Banasiak P., Indie-Pakistan – proces pokojowy,
http://www.psz.pl/tekst-810/Indie-Pakistan-
Kaszmir-Proces-pokojowy-2004
Bibliografia:
Indyjsko-pakistański konflikt o Kaszmir – wydarzenia
bieżące,
http://www.psz.pl/tekst-833/Indyjsko-
pakistanski-konflikt-o-Kaszmir-wydarzenia-biezace
Fałczyk
M.,
Kaszmir
–
opis
konfliktu,
http://www.psz.pl/tekst-123/Kaszmir-opis-konfliktu
Michałek M., Kaszmir – zderzenie cywilizacji,
http://www.psz.pl/tekst-35147/Zderzenie-cywilizacji-
Kaszmir
Błazińska
J.,
Kaszmir
–
geneza
konfliktu,
http://www.psz.pl/tekst-802/Kaszmir-geneza-
konfliktu
Historia
konfliktu
indyjsko-pakistańskiego,
http://www.stosunkimiedzynarodowe.pl/2008/12/14/
historia-konfliktu-indyjsko-pakistanskiego-o-
kaszmir/