SDH

Opis systemu

transmisyjnego

Synchronous Digital Hierarchy (SDH) - Europa /
Synchronous Optical Network (SONET) - USA

Cyfrowa modułowa sieć transmisyjna opracowana przez
ITU-T na potrzeby telekomunikacji międzynarodowej,
wprowadzana od 1992 r.

Cech
y:

- zmniejszenie ilości wymaganego sprzętu
transmisyjnego,
- wprowadzenie znormalizowanych systemów
zarządzania,
- schemat cyfrowego synchronicznego
multipleksowania,
- zapewnienie kompatybilności,

- elastyczna architektura,

- realizuje połączenia typu punkt-punkt.

PDH i SDH

PDH. Sieć plezjochroniczna (plesiochronous) - o
„prawie” identycznym zegarze, z niewielkimi
odchyleniami,

z

tego

powodu

w

czasie

multipleksowania

sygnałów

konieczne

jest

dodawanie bitów wyrównujących (bit-stuffing),
ukrywa to strukturę sygnałów podstawowych w
razie wielokrotnego multipleksowania.

SDH. Sieć synchroniczna - sygnały są taktowane
zegarami ściśle zsynchronizowanymi ze wzorcem
jakim musi być zegar atomowy. Umożliwia to
bezpośrednie multipleksowanie z zachowaniem
widoczności pełnej struktury na każdym poziomie.

Podstawową cechą SDH jest synchroniczność
przekazu, oparta na stałej ramce transmisyjnej o
czasie trwania 125s, która jest generowana

współbieżnie z głównym zegarem systemu, tzw.
pierwotnym zegarem odniesienia PRC (Primary
Reference Clock).

Ograniczona

stabilność

taktujących

zegarów

kwarcowych (stałość 10

-11

) oraz zmienne własności

nośników optycznych mogą wprowadzać niewielkie,
stałe lub zmienne niekontrolowane przesunięcia
fazowe w węźle odbiorczym (w stosunku do źródła
sygnału). Kompensacja tych poślizgów dokonuje się
automatycznie

przez

wprowadzenie

metody

wyrównywania fazy odbieranego sygnału za pomocą
znaczników AU przyporządkowanych do kontenera
wirtualnego VC [(Virtual Container)] - wskazujących
nie tylko położenie ramki w przestrzeni adresowej
kontenera, ale także względne przesunięcie ramki
(dodatnie, zerowe lub ujemne) w stosunku do
znacznika.

W
synchronicznej
hierarchii
cyfrowej
SDH
zdefiniowano

pięć

poziomów
zwielokrotnieni
a.

Jako podstawową - na najniższym poziomie - przyjęto
przepływność binarną 155 Mb/s... dla modułu
transportowego

STM-1,

umożliwiającą

łatwą

współpracę

z

siecią

plezjochroniczną

PDH

o

przepływności 140 Mb/s.
Przepływności wyższych poziomów są wielokrotnością
poziomu podstawowego, uzupełnioną o nagłówek, i
wynoszą odpowiednio: STM-4 (622Mb/s), STM-16
(2,5Gb/s), STM-32 (5Gb/s), STM-64 (10Gb/s) i STM-
256 (40Gb/s).

Struktura ramki SDH (STM-

1 AU).

Moduł

transportowy

STM składa się z
dwóch podstawowych
bloków:

- kontenera
wirtualnego wyższego
rzędu

- nagłówka sekcji

Obejmują one łącznie 270 kolumn i 9 wierszy, co daje
270*9=2430[bajtów]. Z kolei 2430*8=19440[bitów].
Ta liczba bitów jest przesyłana w czasie 125s

(8kHz),

tak

więc

199440[bitów]*8[kHz]=155,52[Mb/s],

czyli

przepływności modułu podstawowego STM-1.

Kontener

wirtualny

(VC) wyższego rzędu
składa się z dwóch
części:

- wskaźnika kontenera
(wskaźnika

AU)

–

pierwsze 9 kolumn 4
wiersza identyfikujące
kontener

- przestrzeni ładunkowej (payload) obejmującej 261
kolumn, zawierającej kontenery wirtualne niższego
rzędu. Każdy z nich posiada informację użytkową i
nagłówek

ścieżki

POH

(Path

Overhead)

odpowiedzialny za identyfikację parametrów i
kontrolę błędów związanych z daną sekcją

Nagłówek

sekcji

obejmując pozostałe 9
kolumn dzieli się na:

- nagłówek sekcji
regeneratora RSOH
(Regenerator Section
Overhead)
- nagłówek sekcji multipleksera MSOH (Multiplexer
Section Overhead)

Nagłówki ścieżki każdego kontenera wirtualnego
niższego rzędu zajmują 10 kolumnę w module STM.

SDH

Przykład multipleksowania w sieci plezjochronicznej
(PDH). W celu wydzielenia kanału podstawowego
2

Mbps

konieczne

jest

całkowite

zdemultipleksowanie sygnału zbiorczego.

Konfiguracje SDH

Połączenia SDH/SONET

Porównanie SDH (Europa) /SONET (USA)