Omówić strukturę zwielokrotnienia stosowaną w Polsce i poszczególne etapy zwielokrotnienia

Kontener C-n jest podstawowym elementem sygnału STM-1 składającym się z grupy bajtów służącej do przenoszenia strumieni. Kontener wirtualny VC-n utworzony zostaje z kontenera C-n i nagłówka toru POH. POH zapewnia przenoszenie informacji sterującej i kontrolę toru na całej jego długości. Kontenery VC-3 i VC-4 mogą przenosić kilka jednostek podrzędnych (TU) i grup jednostek podrzędnych (TUG). TU oraz TUG przenoszą kontenery wirtualne zawierające sygnały o najniższych poziomach hierarchii zwielokrotnienia.

Jednostka podrzędna (TU) składa się z kontenera wirtualnego (VC) i znacznika tego kontenera. Znacznik wskazuje położenie pierwszego bajtu kontenera wirtualnego w przestrzeni ładunkowej jednostki podrzędnej (TU). Pozycja kontenera VC w TU nie jest stała, natomiast pozycji a znacznika kontenera w stosunku do następnego stopnia struktury zwielokrotnienia nie zmienia się.

Grupa jednostek podrzędnych (TUG) jest tworzona przez pewną ilość identycznych jednostek podrzędnych (TU). Jednostka administracyjna (AU) zawiera największy kontener wirtualny (VC) wypełniający przestrzeń użytkową oraz znacznik tego kontenera. Pozycja znacznika AU, który wskazuje początek kontenera wirtualnego (VC) w przestrzeni ładunkowej ramki STM-1, jest stała (w 4 wierszu modułu STM-N).

Omówić funkcjonowanie pierścienia dwuwłóknowego jednokierunkowego i dwukierunkowego z zabezpieczeniem na poziomie linii i ścieżki

W przypadku pierścieni jednokierunkowych transmisja pomiędzy wszystkimi węzłami pierścienia odbywa się w jednym kierunku, niezależnie od długości drogi między węzłami. Jeśli wystąpi awaria lub zakłócenia, wszystkie węzły w pierścieniu przełączają się na drugi (rezerwowy) kierunek transmisji w pierścieniu.

W przypadku wystąpienia awarii w pierścieniu dwukierunkowym, tylko „zainteresowane” węzły odbiorcze dokonują przełączenia na drogę rezerwową (drugi kierunek transmisji w pierścieniu).

Omówić urządzenia synchroniczne

Krotnice końcowe (TMX) umożliwiają zwielokrotnienie sygnałów plezjochronicznych w sygnał zbiorczy STM-N. Na przykład 63 sygnały o przepływności 2 Mbit/s w jeden sygnał STM-1. Krotnice te ponadto generują i przetwarzają bajty nagłówka sekcji regeneratora (RSOH) oraz sekcji zwielokrotnienia (MSOH).

Krotnice liniowe (LMX), są krotnicami SDH wyższego rzędu, tzn. STM-4 lub STM-16. Umożliwiają one łączenie sygnałów SDH niższego rzędu, tzn. odpowiednio 4 sygnałów STM-1 w STM-4,4 sygnały STM-4 w STM-16 lub 16 sygnałów STM-1 w STM-16.

Krotnice transferowe (ADM) umożliwiają wydzielenie dowolnego sygnału wchodzącego w skład sygnału zbiorczego STM-N, bez konieczności jego całkowitej demultipleksacji. Realizuje się to poprzez wydzielenie z sygnału zbiorczego kontenera VC-4, który następnie przetwarza się w zależności od tego jaki sygnał należy wydzielić.

Regeneratory znajdują zastosowanie tam, gdzie odległość pomiędzy węzłami sieci jest zbyt duża, aby sygnały docierające do węzła odbiorczego miały wymagany poziom. Regenerator musi pełnić szereg funkcji. odbiór sygnału optycznego i zamiana go na sygnał elektryczny, zakończenie i przetwarzanie nagłówka sekcji regeneracji (RSOH), generacja nowego nagłówka RSOH, zamiana sygnału elektrycznego na optyczny oraz możliwość zarządzania za pomocą bajtów Dl, D2 i D3 (kanał o przepływności 192 kbit/s.).

Synchroniczne przełącznice cyfrowe SDXC zwane są także krotnicami z komutacją dróg cyfrowych.8 Przełącznice SDXC wyższego rzędu umożliwiają krosowanie dróg z wykorzystaniem kontenerów wirtualnych wyższego rzędu (VC-4). Przełącznice SDXC niższego rzędu umożliwiają krosowanie dróg na poziomi kontenerów wirtualnych niższego rzędu, a więc VC-3 lub VC-12

Charakterystyka systemów synchonicznych

SDH Synchroniczna hierarchia cyfrowa została zaprojektowana dla realizacji przyszłych usług dostępnych w sieciach wielkomiejskich MAN, szerokopasmowych ISDN (B-ISDN) oraz sieciach. komunikacji osobistej PCN. Wykorzystując ten sam kabel światłowodowy co PDH, sieć synchroniczna umożliwia znaczne zwiększenie przepustowości, przy jednoczesnym zmniejszeniu ilości urządzeń oraz wprowadzenie zaawansowanych metod zarządzania siecią. Na podkreślenie zasługuje również fakt, że SDH mogą współpracować z istniejącymi systemami PDH. Współpraca ta realizowana jest poprzez łączenie ze sobą, w jeden standardowy sygnał SDH, sygnałów plezjochronicznych. System SDH wprowadzono nie tylko z powodu ułatwienia współpracy dotychczasowych systemów plezjochronicznych, ale i z powodu możliwości wprowadzenia nowoczesnych oraz skutecznych metod utrzymania i zarządzania siecią transmisyjną, a także możliwości oferowania użytkownikowi wydzielonych kanałów. Systemy SDH umożliwiają ponadto realizację sieci szerokopasmowych B- ISDN z usługami wymagającymi dużych i zmiennych przepływności
Budowa modułu synchronicznego Ramkę STM-1 wygodnie jest rozpatrywać jako macierz o wymiarach 9 wierszy (9 bajtów) na 270 kolumn (270 bajtów), bowiem w ramce STM-1 informacja tego samego typu powtarzana jest co 270 bajtów. Nagłówek sekcji SOH usytuowany jest w pierwszych dziewięciu kolumnach w strukturze modułu, ściślej w wierszach od 1 do 3 i od 5 do 9 tego obszaru. W czwartym wierszu znajduje się tzw. znacznik kontenera. Pozostałe 261 kolumn, to obszar przeznaczony dla informacji użytkowej
Informacje przenoszone w nagłóku MSOH i RSOH

nagłówek sekcji regeneratora RSOH

nagłówek sekcji krotnicy - MSOH

Informacje przenoszone w nagłówkach drogi kontenerów wirtualnych niższego i wyższego rzędu

przesyłanie informacji związanych z miejscem dostępu, kontrolą błędów, sygnalizacja alarmowa
Porównać odwzorowanie asynchroniczne, synchroniczne bitowe i bajtowe

asynchroniczny - umożliwia on transmisję sygnałów plezjochronicznych względem zegara krotnicy. W celu wyrównywania różnic przepływności stosowane jest dopełnienie bitowe dodatnio-ujemne. Ten sposób odwzorowania umożliwia przenoszenie zawartości

strumienia 2 Mbit/s bez możliwości dostępu do pojedynczych bitów - krotnica jest przezroczysta dla sygnału wejściowego,

z synchronizacją bitową - umożliwia on dostęp do pojedynczych bitów obszaru użytkowego, ale bez możliwości identyfikacji bitów synchronizacji, a co się z tym wiąże, brak jest dostępu do pojedynczych kanałów 64 kbit/s,

z synchronizacją bajtową - umożliwia on dostęp i identyfikację wszystkich bitów wewnątrz obszaru użytkowego, co oznacza możliwość dostępu do pojedynczego kanału 64 kbit/s.