Żeby nie
żałować...

Przyszło ostatnio kilka takich dni, kiedy
uleciało ze mnie zupełnie powietrze, kiedy
ani śladu ochoty, energii, śmiechu nie
mogłem w sobie znaleźć, kiedy wyrosła
nagle na drodze jakaś ciemna góra i nijak
ominąć się już jej nie dało. Coś złego się
wydarzyło, nawarstwiły się problemy, ktoś
bardzo ważny zawiódł, ktoś inny zrobił coś
potwornie głupiego i zabolało, mocno
zabolało.

Tylko jedna wtedy myśl:

nie mam już sił.

Złość, wściekłość nawet, wobec
wszystkich i wszystkiego. Może
bardziej jeszcze: zamknięcie się na
cztery spusty. Bez cienia sił i ochoty,
by w ogóle się jeszcze starać, by coś
robić, by próbować coś łatać,
naprawiać, wyjaśniać, odbudowywać.
Już przecież nie warto. Już przecież
nie ma sensu.

I nagle przytrafił się wieczór,

przytrafiła się noc, kiedy pojawili się

znów ludzie, kiedy zupełnie

niespodziewanie usłyszałem znów

swój śmiech, kiedy poczułem, że nie

jest jeszcze tak źle, a nawet – może

tylko w ten wieczór, może tylko tej

nocy – jest dziwnie dobrze, dziwnie

kolorowo, dziwnie pięknie

.

Zrozumiałem,
że nie chcę się
poddawać. Że
nie mogę
odpuścić. Że
nie
powinienem –
choć wydaje
się to

jedynym

rozsądnym
wyjściem – po
prostu
zrezygnować.

Znowu zacząć się starać? Znowu próbować?

Znowu chcieć? Znowu dawać szansę? Tak, to

nierozsądne. Tak, to może nawet głupie. Ale czy

w ogóle można żyć inaczej?

Co chwila przecież
przychodzą dni
niełatwe, bolesne
sytuacje, kiedy ktoś
bardzo ważny zrani,
ktoś inny zawiedzie,
ktoś bardzo
rozczaruje. A jednak
nie mogę się
poddać. Nie mogę
przestać chcieć. Nie
mogę przestać się
starać. Nie mogę
przestać walczyć.

Życiu i ludziom trzeba dawać wciąż nową

szansę. Ciągle na nowo próbować jeszcze raz.

I wbrew wszelkiej logice wierzyć, że tym

razem może się udać, na pewno się uda, że

tym razem wreszcie będzie inaczej...

Kiedyś koleżanka
powiedziała mi coś,
co zapamiętałem
dobrze:

„To okropne żałować
czegoś, co się
zrobiło. Ale sto razy
gorzej jest żałować
czegoś, czego się nie
zrobiło”.

Można zrezygnować i odpuścić.

Bo już nie ma sił. Bo już

wszystko mówi: to nie ma

sensu. I stracić, być może,

najważniejszą swoją szansę,

która nigdy się już nie powtórzy.

Ale można też zacisnąć

zęby. I na nowo próbować.

Na nowo starać się

wierzyć. Na nowo szukać

wyjść, sposobów,

rozwiązań. Zaryzykować,

nawet jeśli to naprawdę

duże ryzyko. I nawet jeśli

to ogromnie wiele

kosztuje. Nie ma żadnej

gwarancji, że się uda – nie

może być takiej gwarancji.

Być może, nawet okaże

się, że rzeczywiście nie

było warto.

Ale jeśli jest jeszcze jakaś szansa,
jeśli pojawia się choć cień nadziei –
muszę się podnieść, pokonać złość,
niemoc, brak sił, zniecierpliwienie.
I skoczyć w ryzyko. Choćby to już
nie wiem który raz, i kolejny, i
następny...

Żeby kiedyś nie

żałować czegoś, czego

się nie zrobiło...

Po co?

Wyślij tą wiadomość do przyjaciół,
kolegów, znajomych, do wszystkich
osób, które zajmują ważne miejsce w
Twoim życiu...

Może komuś

pomoże,

może będzie

istotna w

czyimś życiu.

Miti