CUKRZYCA W WIEKU
CUKRZYCA W WIEKU
PODESZŁYM
PODESZŁYM
Dr n.med.. Hanna Grzelak-Szafrańska
Cukrzyca
Cukrzyca
jest zespołem zaburzeń
metabolicznych, charakteryzującym się
hiperglikemią oraz okresowo występującą
kwasicą i spowodowana jest brakiem lub
znacznie obniżonym wydzielaniem insuliny
lub jej nieskutecznym działaniem.
Powikłania:
1. Wtórne zmiany w naczyniach:
M i k r o a n g i o p a t i a – objawia się
cukrzycowa retinopatia i nefropatią
M a k r o a n g i o p a t i a – prowadzi do
udaru mózgu, zawału mięśnia sercowego i
chorób naczyń obwodowych.- stopa
cukrzycowa
2. Zmiany oczne: zaćma, zmętnienie ciałka
szklistego, jaskra- następstwo retinopatii.
3. Skłonność do infekcji: zakażenia skóry,
dróg moczowych, gruźlica płuc
Fizjologia:
Glukoza produkowana jest w wątrobie. Jej
produkcja regulowana jest stężeniem
insuliny i glukagonu oraz mechanizmami
autoregulacji. Insulina obniża , a glukagon
zwiększa produkcję glukozy. Autoregulacja
jest procesem , w którym stężenie glukozy
we krwi, wpływa na jej produkcję w
wątrobie.
Mechanizmy wyjaśniające
Mechanizmy wyjaśniające
wpływ wieku na metabolizm
wpływ wieku na metabolizm
węglowodanów
węglowodanów:
uboga dieta
brak aktywności fizycznej
zmniejszenie masy mięśniowej , w
której magazynowane są węglowodany
nieprawidłowe wydzielanie insuliny
insulinooporność
Klasyfikacja:
- cukrzyca insulinozależna (typ I):
charakteryzuje się hyperglikemia, skłonnością do
kwasicy ketonowej i wymaga leczenia insuliną.
Najczęściej występuje w dzieciństwie i okresie
dojrzewania, rzadziej dotyczy starszych i ma
podłoże immunologiczno genetyczne.
- Cukrzyca insulinoniezalezna (typ II):
dotyczy osób dojrzałych i na ogół związana jest z
otyłością. Charakteryzuje się hiperglikemią, nie
wykazuje tendencji do kwasicy ketonowej,
chociaż niektórzy chorzy wymagają
insulinoterapii (czasem w połączeniu z lekami
doustnymi) w celu wyrównania hyperglikemii i
zapobiegania jej skutkom klinicznym mogącym
doprowadzić do śpiączki hipermolarnej.
Śpiączka hipermolarna
Śpiączka hipermolarna:
jest zespołem charakteryzującym się
zaburzeniami przytomności, niekiedy z
drgawkami, skrajnym odwodnieniem i
bardzo wysoką hiperglikemią , której nie
towarzyszy kwasica.
Objawy kliniczne:
zwiększone stężenie cukru we krwi
( powyżej 130 mg%)
cukromocz
wielomocz
wzmożone pragnienie
wzmożone łaknienie
niewyraźne widzenie
podatność na zakażenia
u starszych: apatię, męczliwość, ,
neuropatia obwodowa, objawy mózgowe-
drgawki
Konwencjonalne leczenie cukrzycy typu II:
Wdrożenie diety z ograniczeniem węglowodanów
Zmniejszenie masy ciała u osób otyłych
Próba leczenia środkami doustnymi
Leczenie insulina; rozpoczyna się zazwyczaj od
jednego na dobę wstrzyknięcia insuliny o pośrednio
długim okresie działania, na 30-60min przed
śniadaniem. Początkowa bezpieczna dawka 0,2-0,5j/kg.
Leczenie rozpoczyna się zwykle od pojedynczego
podskórnego wstrzyknięcia 1—25j, a dawkę koryguje
się po 3 dniach na podstawie stężenia glukozy w
surowicy krwi na czczo i 1-2 godz. po posiłku.
Zwiększanie dawki insuliny o pośrednio długim okresie
działania ograniczone jest do 5-10j. Po kilku dniach
ponownie koryguje się dawkę na podstawie wartości
glikemii.
W celu obniżenia hyperglikemii po śniadaniu
podaje się insulinę szybko działającą -
początkowo 5j, stopniowo zwiększając o 2-5j.
Jeżeli rano na czczo utrzymują się wysokie
wartości glikemii przy stosowaniu insuliny o
pośrednio długim okresie działania , to podanie
2/3 dawki całkowitej przed śniadaniem i 1/3 na
30-60 min przed kolacją, może znacznie
poprawić kontrolę glikemii.
Uwaga 1: chorzy otrzymujący wieczorem
porcje insuliny o pośrednio długim okresie
działania mogą w nocy miewać stany
hipoglikemiczne, dlatego niezbędnie
powinni spożywać dodatkową drugą
kolację przed snem.
Uwaga 2: starsi chorzy wymagający
konieczności leczenia insulina w późnym
okresie życia potrzebują dokładnego
instruowania, a następnie sprawdzania
umiejętności właściwego stosowania
leku. Może zaistnieć konieczność
podawania leku przez rodzinę,
pielęgniarkę środowiskową, bądź należy
zastosować inny rodzaj farmakoterapii.
Hipoglikemia (neuroglikopenia):
niedocukrzenie może występować nie tylko u
chorych otrzymujących insulinę, lecz także
leczonych silniejszymi środkami doustnymi
( np. chlorpropamid, glibenklamid).
L ż e j s z e niedocukrzenie: ograniczenie
zdolności samoopieki, apatia.
C i ę ż s z a hipoglikemia: prowadzi do stuporu
Ś p i ą c z k a: blada, zlana potem skóra, niskie
RR, niejasne objawy neurologiczne (częsty
objaw płata czołowego- odruch chwytny).
Przedłużająca się śpiączka hipoglikemiczna
może prowadzić do nieodwracalnego
uszkodzenia mózgu.
Leczenie śpiączki hipoglikemicznej
Leczenie śpiączki hipoglikemicznej:
natychmiastowe, dożylne podanie 50-100 ml
50% glukozy
Postępowanie z chorymi na cukrzycę
w czasie zabiegów chirurgicznych
1. chorzy leczeni preparatami doustnymi przed
operacja powinni być przestawieni na preparaty
krótkodziałajacej insuliny.
2. u chorych leczonych jednym lub dwoma
wstrzyknięciami insuliny w ciągu doby przed zabiegiem
wskazane jest podawanie 1/3 lub ½ porannej dawki
insuliny oraz rozpoczęcie dożylnego wlewu 5% glukozy w
wodzie lub 0,9% NaCl w ilości 1000ml przez 6-8h. Opisane
dawki insuliny oraz wlewy dożylne powtarzamy do czasu
wybudzenia chorego z narkozy. Co 2-4 godz.
monitorujemy stężenie glukozy i ciał ketonowych.
3. lub w dniu zabiegu podajemy podskórnie ½ porannej
dawki insuliny, a następnie do 1000ml 5% Glukozy w
roztworze wody lub 0.9% NaCl dodajemy 6-10j insuliny
krótkodziałajacej i podajemy z szybkością 150ml/h.
Konieczne stałe monitorowanie wartości glikemii.