Fizykoterapia

Spastyczność mięśni

Spastyczność

Spastyczność – to zaburzenie

ruchowe, objawiające się

wzmożonym napięciem mięśniowym

lub sztywnością mięśni. Jest to

niezwykle skomplikowane zjawisko

fizjologiczne, które w zależności od

przyczyny, czasu trwania i rodzaju

schorzenia, może przybierać różne

postaci.

W pewnym uproszczeniu można

powiedzieć, że spastyczność to

stan nadmiernego napięcia

mięśni związany z ich nieprawidłową

reakcją na bodźce. Prowadzi do

przykurczów i osłabienia mięśni, a w

konsekwencji do ograniczenia

ruchów.

Wyróżnia się dwie postacie

spastyczności:

• SPASTYCZNOŚĆ PODSTAWOWA

• SPASTYCZNOŚĆ REAKTYWNA

SPASTYCZNOŚĆ PODSTAWOWA

• Pojawia się zwykle po 3 tygodniach od

uszkodzenia, a jej nasilenie zależy od
wielkości uszkodzenia. W nielicznych
przypadkach może samoistnie zanikać.

SPASTYCZNOŚĆ REAKTYWNA

Występuje i nasila się zależnie od dodatkowych

bodźców, które można eliminować przez

odpowiednie postępowanie.

Przyczyny:

Porażenie spastyczne pojawia

się najczęściej po

uszkodzeniach górnego

neuronu ruchowego,

wywołanym chirurgiczną

interwencja po urazach

rdzenia kręgowego i w

obrębie czaszki.

Spastyka występuje również w

przebiegu guzów rdzenia i mózgu a

także po udarach mózgu. Zwiększony

toniczny odruch na rozciąganie jest

spowodowany zmniejszeniem

ponadrdzeniowowej drogi

hamowania.

Cele fizykoterapii

Wspólnym celem metod fizykalnych

jest obniżenie napięcia mięśniowego,

blokada receptorów bólowych,

czasowe osłabienie przewodnictwa

nerwowego oraz zmniejszenie

dopływu impulsacji aferentnej z

proprioreceptorów do ośrodkowego

układu nerwowego

Fizykoterapia

• Elektroterapia
• Krioterapia
• Magnetoterapia
• Ciepłolecznictwo
• Hydroterapia
• W mniejszym stopniu również

światłolecznictwo

Elektroterapia

Elektrostymulacją prądami małej

częstotliwości :

metodę Hufschmidta lub jej

modyfikację czyli tonoliza.

Tonoliza

• Przywraca równowagę napięcia mięsni

• Polega na stymulacji mm spastycznych

krótkimi impulsami prostokątnymi lub

trójkątnymi, a w czasie rozluźnienia

pobudzanie mm antagonistycznych serią

impulsów o kształcie trapezowym,

trójkątnym lub sinusoidalnym.

• Czas stymulacji: 20 min.

• 20-30 zabiegów w serii

• 1raz dziennie

• Czas opóźnienia dla kkd 50-60ms, dla kkg

20-30ms

Krioterapia

• Mead i Knott uważają, że zimno działa

znacznie lepiej niż tradycyjnie stosowane

ciepło. Zastosowanie zimna obniża reakcję na

bierne rozciągania na okres od kilku minut do

24 godzin. Uważają, że znieczulenie zimnem

obwodowych, końcowych organów

czuciowych wpływa na zmianę oddziaływania

na wpływy pobudzająco-hamujące płynące z

rogów przednich rdzenia. Podejmowane są

również próby miejscowego oziębiania

rdzenia kręgowego w celu zmniejszenia

spastyczności .

• Krioterapia: można zastosować

kriostymulację ogólnoustrojową w
kriokomorach lub miejscową np. z
uzyciem ciekłego azotu.

• Zabieg miejscowy w zależności od

tolerancji chorego trwa od 1 do 3
min., może być powtarzany 3
razy w ciągu dnia, zalecany jest
ruch w trakcie zabiegu.

Pole magnetyczne

• Pole magnetyczne powoduje m.in. obniżenie

napięcia mięśniowego i jest wykorzystywane
w leczeniu porażeń spastycznych.

• Wykonujemy codziennie lub co drugi dzień,

czas zabiegu 20-30min, ok.. 20 zabiegów.

• Parametry:
St. ostry: 10 Hz, 3 mT, (25%)
St. podostry: 50 Hz, 5 mT, (50-70%)
St. przewlekły do 100Hz, 10 mT, (do 100%)

Bibliografia:

1) T. Mika „Fizykoterapia”,

2)

http://www.spastycznosc.org/rehabilitacja.p

hp

3) „Ortopedia i traumatologia” T. Sz. Gaździk