Kampinoski Park

Narodowy

Katarzyna Kłopot

II geografia

Gr. B

Park w liczbach

• Data utworzenia :

15 stycznia 1958

rok

• Powierzchnia : 385,44 km²
- leśna : 275,66 km²
- uprawna : 79,5 km²
- wodna : 1,84 km²
• Powierzchnia ochrony :
- ścisłej : 46,38 km²
- częściowej : 309,9 km²
- krajobrazu : 29,16 km²

Park w liczbach c.d.

• Powierzchnia otuliny : 377,56 km²
• Długość szlaków turystycznych :

1230,8 km²

• Liczba odwiedzających : 700 tys. osób

rocznie

Park jest obszarem sieci NATURA

2000 oraz Rezerwatem Biosfery
(UNESCO MaB).

Cały obszar obejmuje tereny Puszczy Kampinoskiej w

Pradolinie Wisły, w zachodniej części Kotliny

Warszawskiej.

Park składa się z naprzemiennie ułożonych,

biegnących z zachodu na wschód, równoległych

pasów

wydm

i mokradeł, o szerokości kilku i długości

kilkudziesięciu kilometrów.
Wydmy zajmują tu około 20 000 ha! Ich czoła

zwrócone są zawsze na wschód a ramiona na zachód.

Bardziej urozmaicone są

bagna

. Oprócz podmokłych

olsów i zakrzaczeń wierzbowych kilkanaście tysięcy

hektarów zajmują torfowiskowe łąki, z których część

wykorzystują rolnicy.

Świat wydm

Na wierzchołkach

wydm stale panuje

susza. Woda gruntowa

kryje się głęboko, przez

co jest niedostępna dla

korzeni. Deszczówka

szybko przesiąka przez

piach. Jedynymi

drzewami, które radzą

sobie w takich

warunkach, są sosny.

Rosną bardzo powoli,

rozgałęziając się i

przybierając dziwaczne

kształty.

wydmy

bagna

Kampinoski park narodowy

specjalizuje się w restytucji, czyli
ponownym wypuszczaniu na wolność
zwierząt – przedstawicieli tych
gatunków, które niegdyś żyły w
puszczy. W ciągu ostatnich 50 lat
przywrócono łosie, bobry u rysie.

Gleby

Na wydmach znajdują się gleby wytworzone z

piasków eolicznych, na ogół kwaśne i mało

zasobne w składniki pokarmowe dla roślin. Są

to głównie gleby

rdzawe

i

bielicowe

. W

obniżeniach terenu spotyka się

gleby

gruntowoglejowe

.

Na obszarach aluwialnych pasów bagiennych

spotyka się wiele typów gleb:

czarne ziemie

,

gleby gruntowoglejowe

,

mułowe

,

torfowe

,

murszowe

i

murszowate

,

sporadycznie

mady rzeczne

.

Hydrologia

Obszar Kampinoskiego Parku Narodowego

wraz z otuliną niemal w całości położony jest

w

zlewni Łasica

, będącej prawym

dopływem Bzury.
Powierzchnia zlewni Łasica wynosi ponad 500

km². w jej obrębie wydzielić można zlewnie

trzech jej dopływów, kanałów:

Olszowieckiego, Ł-9, Zaborowskiego.
Występują tu także niewielkie jeziora

i mniejsze zbiorniki wodne.

Cieki prowadzą wody II i III klasy czystości.

Klimat

Kampinoski Park Narodowy podlega
przejściowym wpływom klimatu morskiego i
kontynentalnego. Na jej klimat wpływa
położenie w głębokiej dolinie Wisły, które
powoduje, że spływają do niej masy
chłodnego powietrza i utrzymują się dłużej
niż na terenach sąsiednich.
Niewątpliwy wpływ ma też sąsiedztwo samej
Wisły oraz aglomeracji miejskiej Warszawy.

Faunę parku szacuje się na około 16 500
gatunków. Najliczniejszą grupę stanowią
owady (ponad 2000). Spośród 199
gatunków ptaków do najciekawszych
należą : bociany czarne, żurawie, orliki
krzykliwe i bieliki. Spotykamy tu 50
gatunków ssaków m.in. ryś, łoś, jenot,
kuna leśna, bóbr, jeż wschodni.

Zwierzęta

bocian czarny

żuraw

bóbr

dzik

jenot

kuna
leśna

ryś

jeż
wschodni

Rośliny

• Rośnie tu 1100 gatunków roślin

naczyniowych, w tym 61
chronionych. Na największą uwagę
zasługują niezwykle rzadkie : brzoza
czarna, chamedafne północna,
wężymord stepowy, wisienka
kwaśna. Flara mchów i porostów liczy
około 200 gatunków.

brzoza czarna

To bardzo rzadkie

drzewo, endemit

środkowoeuropejski. W

parku narodowym rośnie

pojedynczo lub małymi

grupkami w lasach

liściastych. Oprócz

czarnej lub

ciemnobrązowej kory od

pospolitej „białej” brzozy

brodawkowanej różni je

ustawienie gałęzi pod

kątek prostym w

stosunku do pnia, a nie

ukośnie do góry.

chamedafne

północna

wężymor

d

stepowy

U wrót stolicy…

Z centrum miasta do granicy parku narodowego jest
nie dalej niż kilkanaście kilometrów. Z najwyższych
pięter widać las. Puszcza kampinoska służy warszawie
jaki wielki wentylator. Dzięki przeważającym wiatrom
zachodnim nad stolicę stale napływa czyste powietrze.

„Zielone
płuca
Warszawy”