Strona ramki








Szok porodowy i wczesne dzieciństwo

 

Dariusz Loga i Leszek Żądło
 
Pierwsze doświadczenia związane
z wejściem w życie odbijają się znacząco na naszym późniejszym życiu. Często
wszystko przebiega tak, jak zostało zakodowane w podświadomości w chwili
narodzin i w ich okolicy. Dlatego ważne jest rozpoznać decyzje, które wówczas
podjęliśmy i uwolnić się od nich. Czasami uwolnienie może nastąpić dopiero
dzięki koncentracji na nauczeniu się zupełnie innych strategii postępowania.
Kiedy zaczynają się pierwsze
bóle, dziecko koduje sobie szok i lęk matki, co w późniejszym życiu pociąga taką
samą rekcję na ból, jak u mamy, również poczucie winy z tego powodu, że przez
poród mama tyle się nacierpiała. Przejście przez drogi rodne pozostawia po sobie
poczucie ciasnoty i oślizgłości. Zmasowana presja oczekiwań mamy i lekarzy na
narodziny może nas później dopingować do pośpiechu lub też buntu i oporu.
Wyjście na świat na pewno jest
szokiem, gdyż dziecko znajduje się w nowym, nieznanym, agresywnym otoczeniu i po
raz pierwszy samo zaczyna oddychać powietrzem. Lekarze popełniają wówczas błąd,
ponieważ od razu zabierają dziecko od mamy. W wyniku tego pojawia się poczucie
zagrożenia i osamotnienia. Gdy w późniejszym życiu chcemy się rozstać z mamą, to
w wyniku ustalonego wówczas przywiązania i uzależnienia, a także doznanego lęku,
przychodzi nam to z trudem.
Warto przejść skutecznie
uwolnienie się od szoku porodowego (który decyduje o naszym stosunku do życia i
o popędzie śmierci).
Kiedy lekarze zabierają dziecko
od mamy, zazwyczaj zanoszą je na salę noworodków. Tam dziecko czuje się
bezradne, obolałe i ścierpnięte z powodu tego, że tak długo tylko leży i leży,
czasem nawet w odchodach. Nieraz pojawia się zdenerwowanie, gdyż wszystkie
niemowlęta wokół wrzeszczą, a nikt nie przychodzi i nie kiwnie palcem, żeby coś
z tym zrobić, żeby pomóc. Tu ustalają się dziwne powiązania telepatyczne między
niemowlakami, a jeszcze dziwniejsze są decyzje podjęte w ich wyniku: "Tu wszyscy
wrzeszczą. Tu nikt nic nie rozumie, ale trzeba mieć najbardziej donośny głos,
żeby się przebić. Ten świat jest przepełniony wrzaskiem, strachem i głupotą.
Nikomu nie można ufać." itp.
Od narodzin do szóstego roku
życia to najważniejszy okres w rozwoju każdego człowieka. Dziecko w tym okresie
potrzebuje dużo czułości i miłości, a także pieszczot. Szczególnie zaraz po
porodzie powinno jak najwięcej czasu przebywać z matką, ponieważ przez dziewięć
miesięcy przebywało w jej łonie i nie znało niczego więcej. Wibracja, dotyk i
obecność matki daje mu poczucie bezpieczeństwa i pewności siebie.
Dziecko jest zachłanne na
wszelkie informacje znajdujące się w otoczeniu. Czuje się małe i bezradne, wobec
czego uznaje autorytet większych i silniejszych. Od nich skrzętnie zbiera
wszelkie informacje o świecie i o nim samym. Niemowlę nie może mamie powiedzieć,
czego potrzebuje i co chce, dlatego posługuje się telepatią. Przekazuje
telepatycznie mamie informacje, co potrzebuje. Telepatyczny kontakt z matką,
który wówczas został ustanowiony, może przetrwać długo i owocować
ograniczeniami, wzajemnymi manipulacjami i kontrolą nawet w dorosłym życiu.
Człowiek w tym okresie uczy się od rodziców prawie wszystkiego, ponieważ
najdłużej z nimi przebywa. Rodzice w oczach takiego dziecka stają się wzorami i
przykładami do naśladownictwa. Dziecko, naśladując rodziców, myśli, że wszystko,
co oni robią, jest absolutnie dobre. Dlatego też w późniejszym dorosłym życiu
często robimy coś, co wydaje się nam dobre (bo przecież nasi rodzice też tak
postępowali), choć przecież z doświadczenia wiemy że tak nie jest.
Zespół wzorców zachowań i
reakcji zakodowanych w okresie od narodzin do 6-go roku życia nazywa się
podstawowym scenariuszem życia. Nasze dorosłe życie właśnie na nim się opiera,
dopóki nie zmienimy go przez świadome samowychowanie.
 



Friko.pl - Darmowe serwery WWWFriko_stopka.style.display = 'none';